6. Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena

Noty biograficzne wykonawców

Yuri Bashmet

Urodzony w r. 1953 w Rostowie nad Donem, uczęszczał do specjalnej szkoły muzycznej we Lwowie, którą ukończył w 1971 roku. Następnie studiował w Konserwatorium w Moskwie pod kierunkiem prof. Wadima Borysowskiego i Fiodora DruŜynina. W roku 1975 otrzymał altówkę Paolo Testori (Mediolan, 1758), na której gra do dziś. JuŜ jako student zdobywał nagrody na międzynarodowych konkursach w Budapeszcie (1975, II nagroda ) i Monachium (1976, I nagroda). Uznano go wtedy za niezwykle utalentowanego. Jak napisała jedna z niemieckich gazet, „pod względem perfekcji wykonania i doskonałości brzmienia porównać go moŜna jedynie z Dawidem Ojstrachem..." Jego repertuar obejmuje róŜne epoki i style. Swoje utwory dedykowali mu juŜ tacy kompozytorowie współcześni jak A. Schnittke, G. Kanczeli, E. Denisow, A. Czajkowski czy S. Gubaidulina (łącznie 45 koncertów na altówkę). On sam dokonał aranŜacji Tria smyczkowego A. Schnittkego na orkiestrę smyczkową (wydanej jako triosonata przez firmę Sikorski). Jego recitale solowe i koncerty, na których występuje z artystami tej miary co S. Richter, M. Rostropowicz, I. Stern, A. Mutter, czy G. Kremer gromadzą zawsze komplet publiczności. Jego nazwisko wiąŜe się teŜ z pierwszymi w historii recitalami altówkowymi na najlepszych scenach świata, takich jak nowojorska Carnegie Hall, amsterdamska Concertgebauw, londyńskie Barbican Centre (London), Filharmonia Berlińska, mediolańska La Scala, oraz Wielkie Sale Koncertowe Konserwatorium w Moskwie i Filharmonii Petersburskiej. Yuri Bashmet współpracował z wieloma wybitnymi kompozytorami, takimi jak z R.Kubelik, S.Ozawa, G.RoŜdiestwieński, Sir Colin Davis, J. Gardiner, M. Rostropowicz, W. Gergiew, S. Dutua, N. Marriner, M. Tilson Thomas, K. Mazur, B. Haitink, S. Rattle, N. Harnoncourt, Y. Temirchanow. Jako solista i dyrygent występował z najlepszymi orkiestrami symfonicznymi świata: z Orkiestrą Filharmonii Berlińskiej, Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, New York Philharmonic, Bayerishe Rundfunk, San Francisco Symphony, Chicago Symphony, Boston Symphony, London Symphony, Radio France, Orchestra de Paris, Wiener Philharmonic itp. Uczestniczył w licznych festiwalach na całym świecie: Tanglewood (USA), Bordeaux, Menton (Francja), Bruksela (Belgia), Kuhmo, Mikkeli (Finlandia), Kreuth (Niemcy), Siena, Stresa, Sorrento (Włochy). Jest dyrektorem artystycznym i jednym z organizatorów festiwali w Tours (Francja) i na Elbie (Włochy). Jest regularnym uczestnikiem cyklu Promenade Concerts in w londyńskiej Albert Hall. Yuri Bashmet organizuje i przewodniczy jury Międzynarodowego Konkursu Altówkowego w Moskwie, jedynej tego rodzaju imprezie w Rosji. Jest profesorem Konserwatorium Moskiewskiego i Honorowym Członkiem Londyńskiej Akademii Sztuk Pięknych; latem uczy na Academia Cidzana (Siena) oraz w Tours. Jest Przewodniczącym Międzynarodowego Konkursu Altówkowego im. L. Tertisa w Anglii, członkiem jury Konkursu Altówkowego w Monachium i paryskiej „Maurice Vie”. NajwyŜszym uznaniem dla talentu Y. Bashmeta było powołanie go na stanowisko dyrektora artystycznego moskiewskiego festiwalu „Grudniowe Noce”, kierowanego dotąd przez 17 lat przez genialnego S. Richtera. Yuri Bashmet mieszka i pracuje w Moskwie.

Renate Behle

Była członkiem zespołu opery państwowej w Hanowerze do roku 1997. Tam właśnie po raz pierwszy wykonała większość utworów ze swojego repertuaru sopranowego, do którego naleŜą: Minnie, Elektra (Idomeneus), Leonora, Sieglinda, Tosca, Ariadna, Färberin, Brunhilda w Zygfrydzie, Chrysothemis. Od początku sezonu 1993/1994, śpiewała regularnie w operze państwowej w Hamburgu . Do innych jej waŜnych wystąpień zalicza się role w Fidelio we Wiedniu i Stuttgarcie, w mediolańskiej La Scali i w Atenach, rolę Izoldy w Los Angeles, Chrysothemis w Barcelonie, rolę w Makbecie w Kolonii, rolę Senty w Deutsche Oper w Berlinie. Poza tym wystąpiła w Fidelio na festiwalu w Salzburgu, w Salome w Buenos Aires, w Tristanie i Izoldzie w Houston oraz w Fidelio, Salome i jako Färberin w Dreźnie. Renate Behle wykonała w Lipsku Requiem Dvořaka, IX Symfonię Beethovena i XIV Symfonię Szostakowicza, w Amsterdamie i Monachium Symfonię liryczną Zemlinskiego, w Granadzie IX Symfonię Beethovena, a w Kolonii Parsifala i Zmierzch bogów (rola Brunhildy) z orkiestrą Gürzenich. Do przyszłych planów artystki zaliczają się nowe wykonania Walkirii w Stuttgarcie, Zmierzchu bogów w Bonn, Walkirii w Austin w Teksasie, role wszystkich trzech Brunhild w Kolonii (nowe wykonanie Pierścienia Nibelungów), Elektra w Baltimore i Fidelio w w Nowym Jorku. Renate Behle zapraszana jest do nagrań płytowych, nagrała m.in. Der Kreiderkrei Zemlinskiego (Soltesz) i Jessondę Spohra (Gerd Albrecht). W sezonie 2001/2002 bierze udział w koncertowych wykonaniach finału Zmierzchu bogów na tournée po Szwajcarii, Jasia i Małgosi w rzymskiej Accademia Santa Cecilia i VIII Symfonii Mahlera z Orchestre Philharmonique de Strasbourg.

Christiane Boesiger

Studiowała pod kierunkiem Hansa Hottera i Seny Jurinac. Po pierwszych występach w swej rodzinnej Lucernie oraz w Biel (Szwajcaria) podpisała roczny kontrakt ze studiem Bawarskiej Opery Narodowej w Monachium. Przez następne kilka lat była członkinią zespołów wiedeńskiej Volksoper i monachijskiego teatru Am Gärtnerplatz. Jej głos, liryczny sopran koloraturowy, pozwolił jej skoncentrować się na rolach mozartowskich (od Zuzanny po Konstancję; w tej pierwszej roli brała udział w nagraniu dla Telewizji Austriackiej w mozartowskim cyklu Marco Arturo Marelliego), belcanto (Bellini i Donizetti) i na dziełach operowych XX w. Jej repertuar zawiera tak role liryczne (np. Zofia w Kawalerze z róŜą) jak i najtrudniejsze głosowo i aktorsko (np. Albana Berga, w której odniosła wielki sukces we Wiedniu 1994 i Mannheim 1998). W roku 1998 zadebiutowała teŜ w roli Ilji (Idomeneo) w Salzburgu. Kolejne role w repertuarze Christiane Boesiger są najlepszym dowodem jej wszechstronności. Jesienią roku 1998 wystąpiła jako Olimpia, Antonia i Giulietta w Opowieściach Hoffmanna w Klagenfurcie. W czerwcu 1999 zadebiutowała w Linzu w roli Melisandy w Peleasie i Melisandzie. Sezon 1999/2000 rozpoczęła spektakularnym debiutem w roli Konstancji w Uprowadzeniu z Seraju, takŜe w Klagenfurcie. Następnie odniosła wielki sukces jako Pamina w nowym wystawieniu Czarodziejskiego fletu w reŜyserii Harry’ego Kupfera w salzburskim Landestheater. W czerwcu 2000 roku zachwyciła hiszpańską publiczność Gran Teatro del Liceo w Barcelonie recitalem pieśni Kurta Weilla i Arnolda Schönberga. W sezonie 2000/2001 zadebiutowała jako Anna Trulove w Rake's Progress Strawińskiego i odniosła wielki sukces w roli Paminy w berlińskiej Komische Oper. Jej role w Pierrot Lunaire Schönberga i Telefonie Menottiego w Landestheater w Salzburgu zostały doskonale przyjęte przez publiczność i krytykę. Wystąpiła tam jeszcze raz, tym razem w roli Adeli w Zemście nietoperza Johanna Straussa. Oprócz występów operowych Christiane Boesiger chętnie występuje z repertuarem pieśniowym i oratoryjnym. Jest zawsze mile widziana na festiwalach i w salach koncertowych w kraju i za granicą.

Rudolf Buchbinder

Był najmłodszym słuchaczem wiedeńskiej Musik Hochschule, przyjęto go tam w wieku 5 lat. Karierę rozpoczął jako muzyk kameralny. Występował teŜ jako solista z wszystkimi znaczącymi orkiestrami i dyrygentami świata. Jest regularnym gościem Salzburger Festspiele i wszystkich innych waŜnych festiwali muzyki powaŜnej. Wykonuje nie tylko repertuar klasycznoromantyczny, lecz równieŜ dwudziestowieczny; nie zapomina teŜ o rzadko wykonywanych dziełach takich jak np. zbiór wariacji na tematy z Diabellego skomponowane przez 50 muzyków austriackich. Najlepszym dowodem olbrzymiego zakresu repertuarowego Buchbindera jest ponad setka dokonanych przez niego nagrań. Jego doskonała płyta zebranych utworów fortepianowych Haydna została nagrodzona Grand Prix du Disque. Mimo to Rudolf Buchbinder woli dokonywać nagrań na Ŝywo. Nagrany z Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną w tamtejszym Konzerthaus cykl wszystkich koncertów fortepianowych Mozarta został uznany przez sławnego krytyka Joachima Kaisera za płytę roku 1998. W roku straussowskim (1999) wydał Waltzing Strauss, niezwykłą płytę kompaktową z fortepianowymi transkrypcjami utworów kompozytora. Najnowsze, dokonane na Ŝywo nagrania Buchbindera to oba koncerty fortepianowe Brahmsa (pod batutą Nikolausa Harnoncourta z towarzyszeniem orkiestry Concertgebouw). Rudolf Buchbinder jest współtwórcą nowego kanonu repertuaru fortepianowego; cykl wszystkich 32 sonat fortepianowych Beethovena wykonywał juŜ w ponad 30 miastach, w tym w Monachium, Wiedniu, Hamburgu, Zurychu i Buenos Aires. Oceniając nagranie cyklu „Frankfurter Allgemeine Zeitung” obwołała go „jednym z najznamienitszych i najbardziej kompetentnych wykonawców muzyki Beethovena w naszych czasach“. Jego hobby to literatura i sztuki piękne — w wolnych chwilach między próbami a koncertami oddaje się z pasją malarstwu.

CheeYun

Wystąpiła po raz pierwszy w wieku lat 8 w swym rodzinnym mieście, Seulu, jako laureatka Grand Prix konkursu Korean Times. W wieku lat 13 wyjechała do USA, gdzie podczas Koncertu Młodych Talentów w Filharmonii Nowojorskiej wystąpiła z V Koncertem Vieuxtemps’a. W wieku lat 15 miała juŜ za sobą pierwsze występy solowe w Carnegie Hall i w Kennedy Center, gdzie zagrała z New York String Orchestra pod dyrekcją Alexandra Schneidera.

CheeYun rozpoczęła edukację muzyczną jeszcze w Korei, u Nam Yun Kim. Od przyjazdu do Stanów Zjednoczonych pracowała z Dorothy DeLay, Hyo Kang i Feliksem Galimirem (muzyka kameralna) w Juilliard School of Music. Jest laureatką licznych nagród, m.in. prestiŜowego Avery Fisher Career Grant (1990) i Young Concert Artists International Auditions (1989). Była teŜ nominowana w kategorii “Najlepszy Debiut” w pierwszej edycji Cannes Classical Awards na międzynarodowych targach muzycznych MIDEM 1994. W roku 1993 CheeYun powróciła do Korei, by odebrać najwyŜszą nagrodę państwową, „Nan Pa”. Porównywalnie wielki zaszczyt spotkał ją w USA, gdzie prezydent Clinton zaprosił ją na występ do Białego Domu z okazji wręczenia National Medal of the Arts. Największe wydarzenia w jej karierze to udział w galowym koncercie ku czci Mścisława Rostropowicza, „Salute to Slava” w Kennedy Center; w nowojorskim festiwalu Mostly Mozart i gościnnych występach jego artystów na tournée po Japonii; premierowe wykonanie Suity na skrzypce i orkiestrę smyczkową Lou Harrisona pod batutą Michaela Tilsona Thomasa podczas Pacific Music Festival; inauguracyjny koncert w nowojorskim Danny Kaye Playhouse. W ostatnim sezonie CheeYun odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych (z orkiestrą San Francisco Symphony pod dyrekcją Michael Tilson Thomas) i Japonii (NHK Symphony oraz Tokyo Metropolitan Orchestra). Wystąpiła teŜ w jesiennym przedstawieniu galowym American Ballet Theatre. W sezonie 20002001 występowała z najznakomitszymi orkiestrami i zespołami kameralnymi w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Szczególnym zainteresowaniem cieszył się jej występ w Filharmonii w Hongkongu, gdzie zagrała II Koncert skrzypcowy Krzysztofa Pendereckiego pod batutą kompozytora. JuŜ po raz czwarty w karierze brała udział w Spoleto Festival USA Chamber Music Tour; z tym cyklicznym tournée związana jest od jego początków. CheeYun występowała teŜ z recitalami m.in. w Nowym Jorku, Chicago, Waszyngtonie, Los Angeles, San Francisco i Atlancie. Udziela się równieŜ w kameralistyce: odbyła tournée wraz z grupą Musicians from Marlboro a ostatnio wystąpiła na festiwalach Bravo! Vail Valley, Summerfest La Jolla, Colorado w Boulder i Bridgehampton na Long Island.,

Sa Chen

W wieku lat szesnastu wystąpiła w Konkursie BBC z Orkiestrą Symfoniczną Miasta Birmingham pod batutą Sir Simona Rattle’a, co spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem brytyjskich słuchaczy. Urodzona w Chinach w roku 1979, studia rozpoczęła u Dan Zhasyi w konserwatorium w Seczuanie, później w Szkole Artystycznej w Shenzhen. W 1996 roku uzyskała stypendium w Guildhall School of Music and Drama. Od roku 1997 studiuje tam u Joan Havill. Występowała z orkiestrą Filharmonii Szanghajskiej, w londyńskim Barbican Centre i w operze w Sydney z recitalami w Londynie: w Wigmore Hall, Purcell Room i w Towarzystwie Chopinowskim. W grudniu 2000 roku odwiedziła podczas tournée 12 miast Japonii; w listopadzie 2001 powtórzyła tournée koncertowe po Austrii i Niemczech z Orkiestrą Symfoniczną Guargzhon. Swą pierwszą nagrodę Sa Chen zdobyła na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Pekinie (1994). Później zdobyła teŜ nagrodę w Leeds (1996), drugą nagrodę na konkursie Dudley Millennium (2000), nagrodę Spencer Bouney Memorial w Guildhall (1999), srebrny medal i kryształowy puchar konkursu Gold Media Concerto (2000), pierwszą nagrodę Konkursu Beethovenowskiego (2000) oraz główną nagrodę za recital dyplomowy w Guildhall (2000). Jej najnowszym i być moŜe najwaŜniejszym wyróŜnieniem jest nagroda za najlepsze wykonanie poloneza oraz czwarte miejsce w klasyfikacji łącznej XIV Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w Warszawie (2000). Sa Chen mieszka od 1997 w Londynie. Ukończyła Guildhall School of Music and Drama. Obecnie studiuje u prof. Ariego Vardi w hanowerskiej Hochschule für Musik und Theater.

Gabriel Chmura

Urodził się w 1946 roku we Wrocławiu. Edukację muzyczną rozpoczął u prof. Adama Kopycińskiego. W 1957 roku. wyemigrował z rodziną do Izraela, gdzie kontynuował naukę muzyki. W 1964 roku podjął studia w Akademii Muzycznej w Tel Awiwie, zakończone dyplomami z kompozycji, fortepianu i dyrygentury. W latach 196869 studiował dyrygenturę w Ecole Normale de Musique w ParyŜu u Pierre’a Dervaux, a następnie w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem prof. Hansa Swarovsky’ego (196971). Gabriel Chmura jest laureatem wielu prestiŜowych nagród w czołowych konkursach dyrygenckich na świecie: zdobył I nagrodę w Konkursie Dyrygenckim w Besançon (1970), otrzymał Złoty Medal w Konkursie Cantelli, La Scala w Mediolanie (1971). W tym samym roku był laureatem I nagrody w Konkursie Herberta von Karajana w Berlinie. W latach 197491 kierował, jako dyrektor artystyczny, kolejno: Operą w Akwizgranie (Niemcy), Orkiestrą Symfoniczną w Bochum (Niemcy) oraz Orkiestrą Narodową w Ottawie (Kanada). Od X 2001 roku Gabriel Chmura jest dyrektorem artystycznym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Gabriel Chmura dyryguje czołowymi orkiestrami świata, takimi jak: Filharmonicy Berlińscy, Orchestre National de France, Montreal Symphony czy Filharmonicy Izraelscy oraz Orkiestrą Symfoniczną NHK Tokyo. Jest równieŜ stałym dyrygentem gościnnym Berlińskiej Orkiestry Symfonicznej. Artysta nagrywa z London Symphony dla wytwórni DGG oraz z orkiestrami radiowymi w Berlinie i Monachium dla CBS. Schubertowski Łazarz, nagrany pod jego kierunkiem, został wyróŜniony Grand Prix du disque Mondial de Montreux. Nagrania symfonii Haydna, dokonane przez Gabriela Chmurę z National Arts Centre Orchestra dla CBC, zostały uznane za Best Choice przez American Record Guide i zyskały nominację do kanadyjskiej nagrody Juno. W Polsce występował z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz z muzykami Filharmonii Krakowskiej, Poznańskiej i Filharmonii Narodowej w Warszawie. Gabriel Chmura popularyzuje za granicą twórczość polskich kompozytorów, m.in. Mieczysława Weinberga, znakomitego choć nieznanego prawie w kraju kompozytora.

Chór Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie

Powstał w 1945 roku. Wykonał ponad 370 utworów od muzyki dawnej po prawykonania dzieł polskich kompozytorów współczesnych (H.M. Górecki, K. Penderecki, R. Palester) na ponad 1700 koncertach (w tym 300 za granicą). Chór towarzyszył wielu orkiestrom europejskim, m.in. Wiener Symphoniker, Beethovenhalle Orchester, Orchestre Radiotelevision Belge, Orchestra Radiotelevisione Italiana di Roma. Uczestniczył w 39 festiwalach w całej Europie, a takŜe w uroczystościach tak wielkiej rangi jak: Zjednoczenie Niemiec w 1990 roku i obchody 50. rocznicy wyzwolenia Oświęcimia w 1995 roku. Chór specjalizujący się w wykonaniach monumentalnych dzieł oratoryjnych ma takŜe w swym repertuarze opery, od Don Giovanniego W.A. Mozarta do współczesną Czarną maskę K. Pendereckiego, koncertowy wybór najpiękniejszych chórów operowych świata, a takŜe utwory o charakterze popularnym: Missa Criolla A. Ramireza, Liverpool Oratorio P. Mc Cartneya, Requiem Andrew L. Webbera, Trionfi C. Orffa czy Aleksandra Newskiego S. Prokofiewa. Perfekcyjne wykonanie trudnej zarówno w warstwie muzycznej jak i językowej Jutrzni K. Pendereckiego jest wizytówką zespołu, od lat współpracującego z jednym z największych polskich kompozytorów. Cenną pamiątką tej współpracy jest dedykacja poświęcona krakowskiemu chórowi, jaka znalazła się w pierwszym wydaniu Stabat Mater K. Pendereckiego.

Deutsches Streichtrio

Hans Kalafusz Urodzony w Hadze, studia w Heidelbergu, Mannheim (u prof. Ringelberga) i Pradze (kursy mistrzowskie u prof. Schweydy). Karierę rozpoczął w wieku niespełna 20 lat jako pierwszy skrzypek Radiowej Orkiestry Symfonicznej w Stuttgarcie. Dzięki tournées koncertowym w wielu krajach świata, występom w radiu i telewizji i solowym nagraniom (pod batutą tak znanych dyrygentów jak: Celibidache, Solti, Münchinger, czy Marriner) jest juŜ znany melomanom na całym świecie. Jego zamiłowania kameralistyczne sprawiły, iŜ został załoŜycielem Deutsches Streichtrio. Jest profesorem w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie. Wśród licznych nagród i wyróŜnień ma na swym koncie nagrodę im. Edisona i niemiecki order zasługi. Gra na skrzypcach Pietro Guarneriego (Mantua, 1699).

Jürgen Weber Studiował u prof. Igora Ozima (w Kolonii) i prof. Ulricha Kocha (we Freiburgu). RównieŜ we Freiburgu ukończył z wyróŜnieniem klasę skrzypiec. Jest laureatem licznych konkursów w kraju i za granicą, w tym (w składzie zespołu Robert Schumann Quartet) Międzynarodowego Konkursu ARD (Monachium, 1973). W roku 1975 otrzymał nagrodę federalną Niemieckiej Rady Muzyki oraz nagrodę specjalną Hesji. Od roku 1977 jest solistą Bawarskiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej w Monachium. Ponadto zyskał znaczne uznanie jako kameralista; zawdzięcza je równieŜ licznym występom solowym na całym świecie oraz nagraniom płytowym i telewizyjnym. Od kilku lat udziela się teŜ jako redaktor liczących się wydawnictw muzycznych. Jürgen Weber jest ponadto profesorem monachijskiej Hochschule für Musik und Theater. Gra na altówce Lorenzo Storioniego (Cremona, 1780).

Reiner Ginzel Studia muzyczne rozpoczął u prof. Groscha na Akademii Muzycznej w Dreźnie, uzyskując dyplom solisty. Potem kształcił się w Moskwie u prof. Szkowskiej, następczyni M. Rostropowicza. Wkrótce zaczął zdobywać nagrody na konkursach w kraju i za granicą. W latach 197578 pracował jako pierwszy skrzypek w Filharmonii Drezdeńskiej; od roku 1979 do 1986 pełnił tę samą funkcję w orkiestrze symfonicznej Südwest Deutsche Rundfunk. Od oku 1986 jest profesorem monachijskiej Hochschule für Musik. Od tego czasu zajmuje się teŜ pracą redakcyjną w wielkich wydawnictwach oraz pełni funkcję jurora na międzynarodowych konkursach muzycznych. Odbywał tournées po większości krajów Europy; koncertował teŜ w Ameryce Północnej, Afryce i Azji. Gra na wiolonczeli Giovanni Grancino (Milano, 1690).

Juozas Domarkas

Ukończył Konserwatorium w Petersburgu (1965), gdzie studiował dyrygenturę operową i symfoniczną u prof. I. Musina. W roku 1963 dodatkowo poszerzał swe wiadomości u sławnego dyrygenta francuskiego I. Markevitcha. Od 1963 roku prowadzi Litewską Narodową Orkiestrę Symfoniczną. Juozas Domarkas występuje gościnnie z liczącymi się orkiestrami w Rosji i innych krajach. Był członkiem jury IV i V Międzynarodowego Konkursu im. G. Fitelberga w Katowicach (1991, 1995) i I i II Międzynarodowego Konkursu im. S. Prokofiewa w Petersburgu (1993, 1996). Ma na swym koncie liczne nagrania płytowe z róŜnymi orkiestrami. Dyryguje muzyką współczesną; dedykowano mu wiele kompozycji; dokonał licznych premier i nagrań utworów współczesnych. Jego działalność w tej dziedzinie zapewniła mu uznanie krytyki w Czechach, Polsce, na Litwie, w Rosji i innych krajach. Prowadzona przez Juozasa Domarkasa Litewska Narodowa Orkiestra Symfoniczna reprezentuje swój kraj na tournée zagranicznych. Jej występy w Niemczech, Anglii i Szkocji w październiku 1994 przyniosły uznanie krytyki dla wysokiego poziomu całej orkiestry i dla artyzmu jej dyrygenta. Juozas Domarkas juŜ od najmłodszych lat występuje w największych salach koncertowych Moskwy, Petersburga, Pragi, Bratysławy, Tallina i Lublany. Wraz ze swą orkiestrą odwiedził Niemcy, Hiszpanię, Wielką Brytanię, Francję i Japonię; grał w wiedeńskiej Musikverein, londyńskim Barbican Centre, na festiwalach takich jak Praska Wiosna czy w SzleswikuHolsztynie. W roku 2001 J. Domarkas po raz kolejny poprowadził LNOS na tournée po Niemczech. W grudniu tego roku wystąpił w Filharmonii Kolońskiej z Mścisławem Rostropowiczem jako solistą. Obecnie prof. Juozas Domarkas kieruje Wydziałem Dyrygentury Litewskiej Akademii Muzycznej. W roku 1998 otrzymał Order Giedymina I i Nagrodę Rządu Litewskiego za zasługi dla kultury litewskiej. W roku 2001 został teŜ laureatem litewskiej Nagrody Państwowej.

Barry Douglas

Ten światowej sławy artysta rozpoczął swą karierę od złotego medalu na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie (1986). Współpracuje z orkiestrami niemieckimi: Filharmonii Berlińskiej i lipskiego Gewandhaus; amerykańskimi: z Filadelfii, Chicago, Cleveland i Los Angeles; japońskimi orkiestrami symfonicznymi NHK i tokijską; z orkiestrą Filharmonii Izraelskiej i wszystkimi znaczącymi orkiestrami londyńskimi. Występował z tak znanymi dyrygentami jak Ashkenazy, Sir Colin Davis, Masur, Maazel, Slatkin, Tilson Thomas, Temirkanov czy Jansons. Barry Douglas znany jest głównie z wykonań wielkiego repertuaru romantycznego: dzieł Brahmsa, Rachmaninowa i Czajkowskiego; w repertuarze posiada takŜe mniej znane koncerty Regera, Brittena i Corigliano. Właśnie te trzy ostatnie utwory nagrał dla wytwórni BMG/RCA; za Koncert Regera połączony z Burleską Straussa, z towarzyszeniem Orchestre Philharmonique de Radio France pod batutą Marka Janowskiego otrzymał nagrodę Diapason d’Or. Do osiągnięć artysty w ostatnim sezonie naleŜą między innymi występy w Londynie: w Royal Festival Hall z Orkiestrą Symfoniczną i w Barbican Centre z Brytyjską Orkiestrą MłodzieŜową. Barry Douglas wystąpił teŜ w ParyŜu z Orchestre Philharmonique de Radio France, Szkocką Orkiestrą Kameralną i Walijską Orkiestrą BBC. Odbył tournée po Dalekim Wschodzie i Stanach Zjednoczonych – w USA grał z Montreal Symphony Orchestra pod dyrekcją Charlesa Dutoit. BieŜący sezon to m.in. udział w otwarciu sezonu Hallé Orchestra pod batutą Paavo Berglunda, koncerty z Orchestre National de France pod dyrekcją Leonarda Slatkina, z Orkiestrą La Fenice z Jurijem Temirkanovem, Orkiestrą Filharmonii Liverpoolskiej, Orkiestrą Symfoniczną Fińskiego Radia, oraz inaugurujący nowy sezon koncert Orkiestry Filharmonii Drezdeńskiej pod dyrekcją Marka Janowskiego (wszystkie trzy koncerty Bartóka). Najnowszą inicjatywą artysty jest Camerata Ireland, zespół kameralny składający się z muzyków z Irlandii Północnej i Południowej. Artysta wystąpił z nim na nagranym przez telewizję galowym koncercie u czci prezydenta Billa Clintona w Waterfront Hall w Belfaście. Barry Douglas, dyrektor muzyczny orkiestry, poprowadzi ją od fortepianu na występach w obu Amerykach i w Europie. Barry Douglas wystąpi teŜ z Orkiestrą Św. Cecylii w Dublinie; zagra z nią m.in. dwie symfonie Schuberta i wszystkie symfonie Beethovena.

Jerzy Dybał

Karierę rozpoczął w wieku lat 15 jako najmłodszy członek słynnej Gustaw Mahler Jugendorchester, gdzie współpracował z dyrygentami tej klasy co Claudio Abbado czy Pierre Boulez. Jest laureatem konkursów kontrabasowych w Katowicach, Bielsku, Elblągu i Poznaniu jak równieŜ konkursu instrumentów smyczkowych o stypendium Yamaha Foundation of Europe w Warszawie. Dokonał nagrań dla telewizji polskiej, dla włoskiej RAI Due i Radio France. W charakterze solisty występował m.in. z orkiestrami kameralnymi Wratislavia i Concerto Avenna oraz z kwartetem Prima Vista. Przez pięć lat był stałym współpracownikiem orkiestry Sinfonia Varsovia i pierwszym kontrabasistą. Przewodniczył równieŜ grupie kontrabasów w Penderecki Festival Orchestra. Jest członkiem załoŜycielem Mahler Chamber Orchestra (powstałej z inicjatywy Claudio Abbado) i solistą kontrabasistą. Współpracował równieŜ z Polską Orkiestrą Kameralną, Bayerische Kammerphilharmonie i Deutsches Kammerorchester Berlin. Od września 2001 jest członkiem orkiestry Filharmoników Monachijskich oraz czasowo muzykiem Wiener Philharmoniker (Wiener Staatsoper).W kręgu jego zainteresowań leŜy stylowe wykonawstwo muzyki dawnej i w tej dziedzinie współpracował z osobowościami tej miary co Trevor Pinnock czy Marc Minkowski. Będąc cenionym kameralistą Jerzy Dybał regularnie występuje na tak renomowanych festiwalach jak: „Kwartet Śląski i jego gośćie” w Rybnej, Bravo Maestro w Kąśnej Dolnej, Festiwal Chopinowski w Kudowie, Wieczory w Arsenale we Wrocławiu oraz Festival de Aix en Provence, współpracuje z artystami tej miary co: K.A. Kulka J. Stanienda, P. Pławner, V. Brodski, P. Paleczny, W. Malicki, W. Kłosiewicz, J. Kotnowska, S. Kamasa, T. Strahl, R. Kwiatkowski. Szczególnie bliska współpraca łączy go z kwartetem Prima Vista oraz z Kwartetem Śląskim, z którym dokonał nagrania płytowego dla belgijskiej wytwórni R.C.P. Dwukrotnie otrzymał nagrodę przemysłu fonograficznego Fryderyk (1999, 2000) za płyty nagrane wspólnie z kwartetem Prima Vista, Duo Granat, W. Kłosiewiczem oraz K.A. Kulką dla wytwórni DUX. W ramach ubiegłorocznych obchodów Roku Paderewskiego wspólnie z muzykami kwartetu Prima Vista zakładał Orkiestrę Kameralną im. I.J. Paderewskiego, która pod jego dyrekcją wystąpiła m.in. w Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej oraz na festiwalu w niemieckim Stade pod patronatem Prezydentów Polski i Niemiec. Orkiestra nagrała równieŜ po raz pierwszy młodzieńczą Suitę swojego patrona.

Ensemble WienBerlin

Wolfgang Schulz – flet Hansjörg Schellenberger – obój Norbert Täubl – klarnet Milan Turkovic – fagot Stefan Dohr – waltornia

Kwintet instrumentów dętych powstał w 1983 roku, załoŜony przez pięciu solistów z Wiednia i Berlina, wybitnych muzyków z Filharmonii Wiedeńskiej i Berlińskiej, postanowiło ukierunkować w ten sposób swe zainteresowanie muzyką kameralną. Ensemble szybko uzyskał jednolitość tonalnomuzyczną pięciu solistów, z których kaŜdy wniósł do zespołu własną indywidualność i własne idee muzyczne. W efekcie powstała całość bogata i pełna Ŝycia. Przez cały czas zespół występuje z innymi muzykami, głównie wybitnymi specjalistami od instrumentów smyczkowych i pianistami, lecz równieŜ — w dziełach takich jak Pieśni Bilitis Debussy’ego z gwiazdami filmowymi (Catherine Deneuve), co w interesujący sposób poszerza zakres działania Ensemble WienBerlin. Znalazło to swe udokumentowanie w ok. dwudziestu płytach kompaktowych, nagranych dla SONY Classical i DGG; zespół ma teŜ na koncie nagranie wideo z Jamesem Levinem przy fortepianie. Od chwili powstania Ensemble WienBerlin cieszył się wielkim uznaniem na najwaŜniejszych międzynarodowych festiwalach muzycznych; gości regularnie w największych salach koncertowych świata. W dziesiątą rocznicę powstania zespołu powstał dla telewizji (i na kasecie wideo) wyprodukowany przez Euroarts godzinny film o zespole pt. We have a lot of fun [Świetnie się bawimy]. Wiosną 1999 roku w składzie zespołu nastąpiły istotne zmiany. Klarnecista i waltornista zostali zastąpieni przez ówczesnych pierwszych klarnecistę i waltornistę Filharmonii Berlińskiej i Wiedeńskiej. Repertuar Ensemble konsekwentnie rozszerza się o muzykę XX w., z silniejszym naciskiem na muzykę współczesną. Ensemble WienBerlin w nowym składzie osiągnął wielki sukces na Festiwalu w Salzburgu 1999 z pianistą Maurizio Pollinim. Owocna współpraca z Maestro była kontynuowana podczas serii koncertów w Europie i w nowojorskiej Carnegie Hall. W sezonie 2002/2003 zespół i M. Pollini odbędą wspólne tournée po Azji. W ciągu ostatnich kilku lat zespół był zapraszany na najbardziej prestiŜowe festiwale muzyczne świata: Salzburger Festspiele, florecki Maggio Musicale, Festiwal w Lucernie, Festiwal Mozartowski w Roveneta, Festiwal w Sapporo; oraz do najznakomitszych sal koncertowych Europy, USA i Japonii. W 2003 roku Ensemble WienBerlin obchodzić będzie dwudziestolecie istnienia, wystąpi na wielu festiwalach. W ramach tych obchodów zespół został zaproszony na stałe występy gościnne w Zurychu, Salzburgu, Mediolanie i w Japonii.

Nelson Goerner

Urodzony w 1969 roku w San Pedro naleŜy do najwybitniejszych pianistów swojej generacji. Gry na fortepianie uczył się pod kierunkiem Jorge Garrubby, którą kontynuowal w Konserwatorium w Buenos Aires u Juan Carlos Arabiana i Scalcione. W 1986 roku zdobył I nagrodę w Konkursie Pianistycznym im. F.Liszta w Buenos Aires. Na jego talent zwróciła uwagę Martha Argerich, dzięki której otrzymał stypendium Art and Science Foundation i Mozarteum Argentino. W 1990 roku ukończył z najwyŜszym wyróŜnieniem studia w Konserwatorium Genewskim w klasie Marii Tipo. Wtedy teŜ zdobył I nagrodę na Konkursie w Genewie, otrzymał zaproszenie od wielu orkiestr. Odbył tournée po Japonii (1991), wykonał serię recitali w ParyŜu, Monachium, Frankfurcie, Genewie i Stuttgarcie. W marcu 1993 sukcesem artysty stał się podwójny debiut w Londynie: recital w Royal Festival Hall oraz występ z Philharmonia Orchestra pod batutą Clausa Petera Flora z Koncertem cmoll KV 491 Mozarta. W sezonie 1994/5 pianista po raz drugi koncertował w Japonii. W Berlinie wystąpił z Deutsche Symphonie Orchester pod dyrekcją Andrew Davies'a (Koncerte cmoll KV 491 Mozarta), a w Royal Festival Hall wykonał Wariacje Dohnanyi'ego z London Philharmonic Orchestra. W tym samym sezonie grał równieŜ w Hollywood Bowl z Los Angeles Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Davida Zinmana. Koncertował z takimi orkiestrami jak Nowa Moskiewska Orkiestra Symfoniczna (ParyŜTheatre des Champs Elysees), Orkiestra Philharmonia, Royal Scottish National Orchestra, Montreal Symphony i in. W 1993 roku wystąpił na prestiŜowym festiwalu w Lucernie w 50. rocznicę śmierci Rachmaninowa. Jego wysoko przez krytyków ocenianą grę poznała publiczność San Francisco, Mediolanu, Londynu, Istambułu, Waszyngtonu. Nelson Goerner w opinii wielu krytyków był najwybitniejszą postacią XIII Konkursu Chopinowskiego. Nie został jednak dopuszczony do ostatniego etapu. Z inicjatywy Marthy Argerich i Fou Ts'onga tydzień po konkursie wykonał on swój finałowy program w Filharmonii Narodowej. Koncert ten stał się wydarzeniem artystycznym i utrwalony został na płycie CD Accord. Kolejne występy artysty na Wyspach Brytyjskich stały się jednym pasmem triumfów Goernera Wrześniowe wydanie miesięcznika „BBC Music" z 1998 roku, przedstawiając paruzdaniowe charakterystyki ponad 250 postaci światowego Ŝycia muzycznego i próbując odpowiedzieć na pytanie „Who Is Who in Music", umieściło Nelsona Goernera w grupie „new blood", określającej artystów najbliŜszych największym mistrzom spośród młodego pokolenia pianistów. Pianista wiele koncertuje na wszystkich kontynentach. Jako jeden z nielicznych wirtuozów wykonuje w jednym programie oba koncerty fortepianowe Johannesa Brahmsa. Do jego szczególnych osiągnięć naleŜą wielkie kreacje Chopina i Liszta. Ostatnio w jego interpretacji ukazało się nagranie kompletu Etiud transcendentalnych Liszta. Jest on jednak równocześnie znakomitym kameralistą. Pianista mieszka na stałe w Genewie.

Markus Groh

Studiował u prof. Konrada Richtera w konserwatorium w Stuttgarcie oraz u prof. Hansa Leygrafa w Berlińskiej Akademii. JuŜ wtedy zdobywał liczne nagrody na międzynarodowych konkursach muzycznych, m.in. I nagrodę na Konkursie im. Artura Schnabla w Berlinie (1990) i Grand Prix na Niemieckim Konkursie Muzycznym w Bonn (1993); był teŜ jednym z finalistów konkursu w Santander (1992). Dzięki zdobyciu I miejsca na Konkursie im. Królowej ElŜbiety (1995), co nie udało się wcześniej Ŝadnemu innemu pianiście z Niemiec, Markus Groh potwierdził swą pozycję jednego z najwybitniejszych pianistów swego pokolenia. Do najwaŜniejszych wydarzeń dwóch ostatnich sezonów naleŜą dwa tournées po Japonii z muzykami orkiestry Filharmonii Berlińskiej, debiuty z Orkiestrą Kameralną z Lozanny i Orchestre de la Suisse Romande oraz występy na festiwalach w Ruhrze, Bad Kissingen, Rheingau, Oslo i SzlezwikuHolsztynie. Wielkim powodzeniem cieszyło teŜ tournée z orkiestrą Filharmonii z Liège oraz występy z recitalami po najwaŜniejszych salach koncertowych Niemiec, Szwajcarii, Francji i Anglii: Monachium, Lipsk, Frankfurt, Hamburg, Berlin, Zurych, ParyŜ i Londyn. W styczniu 2001 roku odbył kolejne, uwieńczone sukcesem tournée po Niemczech wraz z Belgijską Orkiestrą Narodową pod dyrekcją Jurija Simonowa. W maju 2001 Markus Groh debiutował z powodzeniem z Londyńską Orkiestrą Symfoniczną pod dyrekcją Kenta Nagano; z Nagano występował teŜ na koncertach z Niemiecką Orkiestrą Symfoniczną w Filharmonii Berlińskiej, Kolońskiej oraz we frankfurckiej Jahrhunderthalle (2002). W czerwcu 2002 wyjeŜdŜa na kolejne tournée po Japonii: w najwaŜniejszych salach koncertowych tego kraju zagra z towarzyszeniem orkiestry; da teŜ dziesięć koncertów z Akiko Suwanai. Jest częstym gościem tak znanych międzynarodowych festiwali: SzlezwikHolsztyn, Bad Kissingen, Rheingau, Schubertiade w Schwarzenbergu, Lockenhaus, Festiwal Muzyki Kameralnej w Oslo. Występuje z kwartetami Vogler i Petersen; z Albanem Gerhardtem, Leonidasem Kavakosem, Borisem Pergamenschikowem, Akiko Suwanai i Peterem Schreierem. Wiele z jego koncertów zostało zarejestrowanych przez stacje radiowe i telewizyjne Niemiec, Hiszpanii, Belgii, Holandii, Francji, Japonii (NHK) i USA (NPR). Jego debiut płytowy to nagrania dzieła Brahmsa i Liszta dla René Gailly Productions i Harmonia Mundi.

Rudolf Jansen

Urodził się w Arnhem (Holandia). W Konserwatorium im. Sweelincka w Amsterdamie uczęszczał równocześnie na zajęcia z fortepianu, klawesynu i organów; otrzymywał dwukrotnie Prix d’Excellence w kategorii fortepianu i organów. Następnie skoncentrował się na fortepianie; jego specjalnością stał się akompaniament. Rudolf Jansen odbył liczne światowe tournée z tak znakomitymi artystami jak: Elly Ameling, Irina Archipowa, Olaf Bär, HansPeter Blochwitz, Brigitte Fassbaender, Robert Holl, Tom Krause, JeanPierre Rampal, Edith Wiens, Andreas Schmidt i jego nauczyciel Dietrich FicherDieskau. Wraz z Dietrichem FicherDieskau i Netherlands Chamber Choir Liszt dokonał ostatnio licznych nagrań płytowych (niemiecka nagroda Schallplattenpreis 1992). Dla Deutsche Grammophon nagrał wraz z Andreasem Schmidtem trzy wielkie cykle pieśni Schuberta. W tym samym roku ukończył teŜ siedmiopłytowy album płytowy pieśni zebranych Edwarda Griega. Nagrywał teŜ dla CBS, EMI, Philips, Erato, Etcetera, BMG. Rudolf Jansen jest profesorem akompaniamentu pieśniowego w Konserwatorium im. Sweelincka. Prowadził kursy mistrzowskie w USA, Kanadzie, Japonii, Niemczech, Austrii, Włoszech, Finlandii i w ojczystej Holandii.

Michel Lethiec

Jeden z najwybitniejszych klarnecistów Michel Lethiec występuje zarówno jako solista jak i z zespołami muzyki kameralnej. Partneruje znakomitym wykonawcom, takim jak: A. Noras, L. Kavakos, G. Hoffmann, F. Helmerson, G. Sharon, R. i B. Pasquier, H. Shaham, Y. Bashmet, P. Gallois, R. Gothoni, J.F. Heisser, J.C. Pennetier, W. Mendelssohn, P. Amoyal, J.J. Kantorow, P. Csaba, Y. Gandelsmann, I. Golan oraz kwartetom: Talich, Enesco, Artis, Amati, Prazak, Lindsay. Z duŜym powodzeniem interpretuje muzykę współczesną, m.in. dzieła Pendereckiego, Corigliano, Denisowa. Prowadzi klasy mistrzowskie w Ecole Britten, w Akademii w Nicei, na Uniwersytecie w Jerozolimie, w konserwatoriach w Pekinie i Szanghaju, oraz na Akademii w Hong Kongu. Jego dyskografia składa się z około 20 płyt, z których dwie otrzymały nagrody (Ascezy Jovileta i Kontrasty Bartóka) za Lyrinx, Arion, RCA, Bis, Talent, Actes Sud. Niedawno ukazała się jego płyta z muzyką kameralną Cartera (z C. Désert, A. Noras, M. Bourgue, P. Gallois) jak równieŜ trio Kurtaga (z W. Mendelssohn i C. Ivaldi ), ostatnio nagrał równieŜ trzy koncerty Pendereckiego (z Cameratą z Petersburga, pod dyrekcją K. Pendereckiego i E. Leducq), trio J. Francaix (z G. Caussé i C. Ivaldi), jak równieŜ kwintet Mozarta (z R. Pasquier, G. Poulet, W. Mendelssohn, R. Pidoux). W 2002 przewidziane jest wydanie płyty z muzyką kameralną K. Pendereckiego (Naxos), koncertów i sekstetów Coplanda (Lyrinx), koncertu Vanhalla (Talent). Michel Lethiec jest profesorem w Conservatoire National Supérieur de Musique w ParyŜu oraz w konserwatorium w Nicei. Jest dyrektorem artystycznym Festiwalu Pablo Casals de Prades.

Litewska Narodowa Orkiestra Symfoniczna

Litewska Narodowa Orkiestra Symfoniczna została załoŜona w 1940 roku. Pierwszym dyrygentem i kierownikiem artystycznym był Balys Dvarionas. Od roku 1964 orkiestra występuje pod dyrekcją Juozasa Domarkasa, swego pierwszego dyrygenta. Z orkiestrą współpracowali najwybitniejsi soliści z Litwy i całego świata: pianiści M. Rubackyte, P. Geniusas (Litwa), E. Gilels, D. Bashkirov, N. Petrov (Rosja), D. Pollack (USA), J. Ogdon (Anglia), skrzypkowie L. Kogan, V. Tretjakov, V. Spivakov (Rosja), wiolonczeliści M. Rostropowitcz, N. Gutman (Rosja), D. Geringas (Niemcy), dyrygenci K. Masur, H. Kegel, J. Frantz, J. Wehnert (Niemcy), Ch. Bruch, J.S. Casadesus, C. Diederich (Francja), O.W. Muller (USA) i wielu innych. Orkiestra brała udział w licznych międzynarodowych festiwalach muzycznych, takich jak Moskiewska Zima, Praska Wiosna, Festiwal w SzlezwikuHolszynie, Wratislavia Cantans, Festiwal Krajów Bałtyckich w Szwecji i Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej w Petersburgu. LNOS odbywała juŜ tournées po Francji, Niemczech, Polsce, Finlandii, Hiszpanii, Szwajcarii, Belgii, Czechach, Norwegii i Szwecji. Wystąpiła w Filharmonii Kolońskiej, w londyńskim Barbican Centre, w Birmingham i Sheffield (1994). Rok 1995 to tournée po Austrii, Słowenii, Włoszech (z M. Rostropowiczem jako solistą) i Japonii. W 1996 roku orkiestra wystąpiła we frankfurckiej Alte Oper i w tym samym roku odbyła tournée po Hiszpanii, Francji, Szwajcarii, Niemczech z Mścisławem Rostropowiczem. W roku 1998 — kolejne niemieckie tournée z Mścisławem Rostropowiczem i asystentem dyrygenta Robertasem Servenikas. W sezonie 2000/2001 orkiestra obchodziła sześćdziesiątą rocznicę powstania, występując pod batutą Mścisława Rostropowicza, Krzysztofa Pendereckiego, Cyrila Diedericha. W styczniu 2001 Maestro Rostropowicz poprowadził zespół w paryskim Theatre des ChampsElysees. Latem tegoŜ roku odbyło się kolejne tournée po Europie; orkiestra występowała w Niemczech, Francji, Norwegii, Szwajcarii, Słowenii i Macedonii pod batutą Krzysztofa Pendereckiego, Mścisława Rostropowicza, Vadima Repina, Juliana Rachlina, Johna Neala Axelroda i Robertasa Servenikasa. W grudniu 2001 LNOS wystąpiła w Filharmoniach w Pawii i Kolonii z Mścisławem Rostropowiczem jako dyrygentem i solistą.

Frank Lloyd

Urodził się w Kornwalii w 1952 roku. Karierę rozpoczynał w wieku lat 16 w orkiestrze Królewskiej Piechoty Morskiej. Następnie studiował w londyńskiej Royal Academy of Music. Mając 22 lata otrzymał stanowisko pierwszego waltronisty Scottish National Orchestra. W roku 1979 powrócił do Londynu i rozpoczął pracę w Royal Philharmonic Orchestra; następnie pracował ze sławnym Philip Jones Brass Ensemble, English Chamber Orchestra i Nash Ensemble. Jako prowadzący klasę waltorni Frank Lloyd jest obecnie następcą legendarnego solisty Hermanna Baumanna w Folkwang Hochschule w Essen. Frank Lloyd działa jako solista i pedagog; występuje równieŜ gościnnie. Jest nie tylko muzykiem lecz i showmanem. Światowe uznanie zawdzięcza umiejętności łączenia doskonałej techniki z wrodzonym wyczuciem muzyki.

Jacek Mentel

Urodził się w 1962 roku w Zabrzu. W 1988 ukończył z wyróŜnieniem studia dyrygenckie w Akademii Muzycznej w Krakowie, w klasie prof. Jerzego Katlewicza. Od 1987 roku był asystentem chórmistrza, a od 1989 roku jest dyrygentem i kierownikiem chóru mieszanego w Filharmonii w Krakowie. Wraz z chórem uczestniczył w wielu festiwalach krajowych i zagranicznych, m. in. Wratislavia Cantans, Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Gaude Mater w Częstochowie, Warszawska Jesień, Muzyka w Starym Krakowie, Festiwal de Musique de La ChaiseDieu, Berliner Festwoche, Maggio Musicale Fiorentino, Festiwal Europaeischer Musik Berlin, Festival de Berlioz, współpracując z wybitnymi dyrygentami z Polski i zagranicy. Uczestniczył w kursach i seminariach, m.in. pod kierunkiem prof. Helmutha Rillinga (Bachakademie Stuttgart, Internationalen Dirigentenseminar Leipzig) oraz jako stypendysta w Eugen (USA) w ramach Oregon Bach Festival. W 1989 roku otrzymał stypendium miasta Krakowa dla Młodych Twórców Kultury. Jest adiunktem na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki w Akademii Muzycznej w Krakowie.

Moscow Soloists

Yuri Bashmet zgromadził w jednym zespole najlepszych wychowanków Państwowego Konserwatorium w Moskwie. . Tam teŜ, 19. maja 1992 r., w Wielkiej Sali Konserwatorium, odbył się pierwszy koncert nowej orkiestry, drugi zaś – juŜ dwa dni później – w paryskim Pleyel. Zespół występował juŜ w tak znanych salach koncertowych jak nowojorska Carnegie Hall, wiedeńska Musikverein, amsterdamskie Concertgebauw, tokijska Santory Hall, Filharmonia Berlińska, londyńskie Barbican Centre, kopenhaskie Tivoli, paryskie Cité de la Musique czy rzymska Academia Santa Cecilia. Moskiewscy soliści współpracowali z wybitnymi solistami; znaleźli się wśród nich S. Richter (fortepian), G. Kremer (skrzypce), M. Rostropowicz (wiolonczela), S. Chang (skrzypce), W. Tretiakow (skrzypce), M. Wengerow (skrzypce), W. Repin (skrzypce), S. Mintz (skrzypce), B. Hendrix (sopran), J. Galoway (flet), L. Harrel (wiolonczela), M. Brunello (wiolonczela), N. Gutman (wiolonczela), K. Tunemann (fagot), M. Portal (klarnet). W roku 1994 zespół nagrał płytę kompaktową dla wytwórni EMI wraz z G. Kremerem i M. Rostropowicz. Nagranie dzieł Szostakowicza i Brahmsa (1998) zostało nominowane do nagrody Grammy; czasopismo „Strad” wybrało je nagraniem roku. Zespół brał udział w znanych festiwalach muzycznych, takich jak Festiwal Rostropowicza w Evian (Francja), festiwale muzyczne w Montreux i Verbier (Szwajcaria), Sydney Music Festival (Australia), Bath Music Festival i Promenade Concerts w londyńskiej Albert Hall (Anglia), Prestige de la Musique w paryskim Pleyel, Sony Classical w Théâtre des ChampsElysées, Semaines Musicales w Tours (Francja), Grudniowe Noce, Moskwa (Rosja). Zespół uczestniczył teŜ w licznych programach telewizyjnych w Rosji i za granicą. Jego koncerty transmitowały lub nagrywały tak znane stacje radiowe jak BBC, Radio Bawarskie, Radio France czy NHK. Repertuar Solistów Moskiewskich jest bogaty i urozmaicony: oprócz muzyki klasycznej znajdują się w nim dzieła kompozytorów współczesnych i rzadko grywane utwory muzyki dawnej.

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach

Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach (wcześniej działająca jako Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia) powstała w 1935 roku w Warszawie. Zespół – noszący wówczas nazwę Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia – utworzył i prowadził do wybuchu II wojny światowej Grzegorz Fitelberg. W marcu 1945 roku Orkiestra reaktywowana została w Katowicach przez Witolda Rowickiego, który pracował z zespołem przez 5 lat. W roku 1947 dyrekcję artystyczną objął ponownie powróciwszy z zagranicy Grzegorz Fitelberg. Po jego śmierci w 1953 roku Orkiestrą kierował nieprzerwanie przez 15 lat Jan Krenz, następnie m.in. Kazimierz Kord (196973). W latach 19832000 dyrektorem i kierownikiem artystycznym NOSPR był Antoni Wit. We wrześniu 2000 roku dyrektorem naczelnym NOSPR została Joanna WnukNazarowa, a od 1 października 2001 roku funkcję dyrektora artystycznego objął Gabriel Chmura. W swoim dorobku NOSPR ma ogromną ilość nagrań archiwalnych, wśród których waŜne miejsce zajmują nagrania premierowe wynik współpracy zespołu z wieloma współczesnymi kompozytorami polskimi i obcymi. Orkiestra nagrała blisko 150 płyt kompaktowych dla firm polskich i zagranicznych, w tym m.in. dla Polskich Nagrań, EMIHMV, Decca, Philips/Point Music, NVC Arts, Newport Classic, CRI, Thorofon Schallplatten, czy Naxos, dla której nagranie kompletu koncertów fortepianowych Prokofiewa zdobyło w 1993 roku nagrodę Diapason d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie du Disque. Występowali z nią najznakomitsi dyrygenci i światowej sławy soliści, jak m.in. Martha Argerich, Leonard Bernstein, Pierre Colombo, Placido Domingo, Pierre Fournier, Nicolai Gedda, Barbara Hendricks, Julius Katchen, Wilhelm Kempff, Paweł Klecki, Kiryłł Kondraszyn, Marguerite Long, Witold Lutosławski, Charles Mackerras, Neville Marriner, Kurt Masur, Garrick Ohlsson, Krzysztof Penderecki, Maurizio Pollini, Hermann Prey, Ruggiero Ricci, Mścisław Rostropowicz, Artur Rubinstein, Thomas Schippers, Jerzy Semkow, Stanisław Skrowaczewski, Isaac Stern, Henryk Szeryng, Krystian Zimerman. Orkiestra występowała w większości krajów Europy, a takŜe w Iranie, Libanie, Japonii, Hongkongu, Chinach, Mongolii, Australii, Nowej Zelandii, Korei Płd., na Tajwanie oraz w USA, Kanadzie i Brazylii, ciesząc się wszędzie uznaniem krytyki i entuzjastycznym przyjęciem ze strony publiczności. Za wybitne osiągnięcia artystyczne NOSPR została wyróŜniona wieloma nagrodami i odznaczeniami państwowymi.

Arto Noras

Jest jednym z najwybitniejszych wiolonczelistów naszych czasów. Naukę gry na instrumencie rozpoczął juŜ w wieku pięciu lat. Mając lat osiem został uczniem prof. Yrjö Selina w Akademii im. Sibeliusa w Helsinkach. W latach 196264 uczęszczał na kursy mistrzowskie Paula Torteliera w paryskich konserwatoriach, gdzie uzyskał dyplom (Premier Prix) w roku 1964. Dwa lata później znalazł się w ścisłej czołówce uczestników Konkursu im. P. Czajkowskiego w Moskwie. Arto Noras występuje regularnie z liczącymi się orkiestrami na całym świecie. Ma w swym repertuarze niemal wszystkie pozycje literatury wiolonczelowej. Jego dorobek to równieŜ liczne nagrania; jako ceniony kameralista grał juŜ z najznakomitszymi instrumentalistami świata. Jest członkiemzałoŜycielem Kwartetu Akademii im. Sibeliusa. Arto Noras jest teŜ organizatorem i dyrektorem artystycznym festiwalu muzycznego Naantali oraz pomysłodawcą International Paulo Cello Competition. Od 1970 roku jest profesorem wiolonczeli w Akademii im. Sibeliusa; prowadzi teŜ kursy mistrzowskie na całym świecie. Był teŜ jurorem wszystkich waŜniejszych konkursów wiolonczelowych.

Krzysztof Penderecki

Urodził się 23 listopada 1933 roku w Dębicy. Studiował kompozycję u Franciszka Skołyszewskiego, a następnie w PWSM w Krakowie u Artura Malawskiego i Stanisława Wiechowicza. Jest laureatem wielu nagród artystycznych krajowych i zagranicznych, w tym m.in.: I, II i III nagrody na II Konkursie Młodych Kompozytorów ZKP (1959), Nagrody Państwowej I st. (1968, 1983), Nagrody Związku Kompozytorów Polskich (1970), Nagrody im. Herdera (1977), im. Honeggera (1978), im. Sibeliusa (1983), Premio Lorenzo Magnifico (1985), fundacji im. Karla Wolfa (1987), Grammy Award za nagranie II Koncertu wiolonczelowego (1988), Grawemeyer Music Award (1992), Międzynarodowej Rady Muzycznej UNESCO (1993), Grammy Award za nagranie II Koncertu skrzypcowego (1999), Best Living Composer, Midem Classique, Cannes (2000), Grammy Award za nagranie Credo, nagrody księcia Asturii (2001). Krzysztof Penderecki jest doktorem honoris causa kilkudziesięciu uniwersytetów, m.in. w Rochester, Bordeaux, Leuven, Waszyngtonie, Belgradzie, Madrycie, Poznaniu, Warszawie, Buenos Aires, Glasgow, Krakowie, Luzernie i członkiem honorowym Royal Academy of Music w Londynie, Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie, Kungl. Musikaliska Akademien w Sztokholmie, Akademie der Künste w Berlinie, Academia National de Bellas Artes w Buenos Aires, Académie Internationale de Philosophie et de l’Art w Bernie, Académie Nationale des Sciences, Belleslettres et Arts w Bordeaux, Royal Irish Academy of Music w Dublinie, American Academy of Arts and Letters. Posiada wysokie odznaczenia państwowe krajowe i zagraniczne. W latach 1973 1978 wykładał w Yale University w New Haven, w latach 1972 1987 był rektorem Akademii Muzycznej w Krakowie, w latach 19871990 dyrektorem artystycznym Filharmonii Krakowskiej. Prowadzi koncerty z czołowymi orkiestrami symfonicznymi w Stanach Zjednoczonych i w Europie. W jego repertuarze, obok własnych utworów, są dzieła symfoniczne twórców z róŜnych epok.

Boris Pergamenschikow

Wiolonczelista Boris Pergamenschikow urodził się w roku 1948 w Leningradzie (Petersburg), w rodzinie o silnych tradycjach muzycznych. Studiował w tamtejszym konserwatorium u Prof. Emanuela Fiszmanna. JuŜ jako student występował na koncertach i najlepszymi orkiestrami Moskwy i Petersburga. Karierę międzynarodową rozpoczął w roku 1974, zdobywając pierwsze miejsce i złoty medal na V Konkursie im. P. Czajkowskiego w Moskwie. Po wyjeździe na Zachód rozszerzył działalność koncertową na cały świat (1977). Jest cenionym gościem muzycznych ośrodków i festiwali od Berlina po Tokio i od Salzburga po Jerozolimę. Jego nowojorski debiut w roku 1984 tak ocenił „The New York Times”: „…to światowej klasy wiolonczelista w kaŜdym calu... tylko garstka instrumentalistów moŜe się z nim równać pod względem techniki, brzmienia, muzyki i interpretacji". Boris Pergamenschikow występuje regularnie z orkiestrami Filharmonii Berlińskiej, Monachijskiej, Czeskiej i londyńskiej Royal Philharmonic; z Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną, z orkiestrami symfonicznymi Radia Bawarskiego i BBC; z tokijską NHK, Orchestre National de France i in. Jest gościem festiwali w Salzburgu, Wiedniu, Edynburgu, SzlezwikuHolsztynie czy nowojorskiego Mostly Mozart. Współpracuje z tak znakomitymi muzykami jak Claudio Abbado, Amadeus BergQuartets, Gidon Kremer, Mścisław Rostropowicz, Andras Schiff czy Wolfgang Schneiderhan. Występował teŜ wspólnie z Yehudim Menuhinem i Sandorem Véghem. Jego zainteresowanie muzyką współczesną objawiło się we współpracy z Szostakowiczem, Lutosławskim, Dutilleux, Pendereckim, Gubaiduliną, Schnittkem, Kurtagiem, Ustwolską i wieloma innymi sławnymi kompozytorami. 197792 prowadził zajęcia mistrzowskie na kolońskiej uczelni muzycznej i liczne kursy mistrzowskie w Europie i Azji. Od jesieni 1998 jest profesorem berlińskiej uczelni muzycznej im. Hannsa Eislera. Jako solista i muzyk kameralny nagrywa regularnie dla EMI, ORFEO, CHANDOS, HÄNSSLER i DECCA. Jedno z najnowszych nagrań, koncert wiolonczelowy Tout le monde lointain Henri’ego Dutilleux zostało entuzjastycznie przyjęte przez krytykę i nagrodzone Diapason d' Or. Podobnie wielkim uznaniem cieszył się jego album 6 suit na wiolonczelę solo J.S. Bacha. W roku 2001 podczas tournée po Japonii, w którym artyście towarzyszyła orkiestra symfoniczna NHK, Boris Pergamenschikow wystąpił na premierze nowego utworu Krzysztofa Pendereckiego. W bieŜącym sezonie będzie koncertował z Montreal Symphony Orchestra, z berlińską Niemiecką Orkiestrą Symfoniczną, Państwową Orkiestrą Rosji, Filharmonią Petersburską, mediolańską Orkiestrą im. Verdiego; odbędzie tournée po Europie z Royal Scottish National Orchestra i z Orkiestrą Symfoniczną Radia Moskwa.

Jadwiga Rappé

NaleŜy do grona najwybitniejszych śpiewaków polskich. Naukę śpiewu rozpoczęła pod kierunkiem Zofii Brégy, kontynuowała studia wokalne w klasie Jerzego Artysza, uzyskując dyplom z najwyŜszym wyróŜnieniem w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Wcześniej została absolwentką Wydziału Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 otrzymała I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Bachowskim w Lipsku, a w następnym roku Złoty Medal na Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux. Jadwiga Rappé jest śpiewaczką oratoryjnokantatową. Jej repertuar obejmuje dzieła od baroku (jak Msza hmoll, pasje Bacha, oratoria Händla, kompozycje Vivaldiego i Pergolesiego), poprzez oratoria romantyczne, do współczesnych, wśród których naleŜy wymienić przede wszystkim monumentalne kompozycje K. Pendereckiego (Polskie Requiem, Te Deum, Siedem Bram Jerozolimy). Ponadto artystka dysponuje rozległym repertuarem pieśniarskim, od renesansowych pieśni z lutnią, po dzieła kompozytorów współczesnych. Występuje z koncertami i recitalami w najsłynniejszych salach koncertowych Europy i Ameryki, jak m.in.: Musikverein czy Konzerthaus w Wiedniu, La Salle Pleyel i Théâtre des ChampsElysées w ParyŜu, Gewandhaus w Lipsku, Concertgebouw w Amsterdamie, Royal Albert Hall w Londynie, Carnegie Hall w Nowym Jorku, Kennedy Center w Waszyngtonie. Współpracuje z dyrygentami tej miary co np.: R. Chailly, Sir C. Davis, Ch. Dutoit, L. Hager, B. Haitink, N. Harnoncourt, M. Janowski, A. Jordan, J. LopezCobos, L. Maazel, K. Nagano, S. Ozawa, K. Penderecki, Sir S. Rattle, H. Rilling, M. Rostropowicz, S. Skrowaczewski, K. Tennsted. Występowała z tak znakomitymi orkiestrami jak Wiener Philharmoniker, National Symphony Orchestra Washington, Hallé Orchestra, RIAS Berlin, Concentus Musicus, ORF Sinfonieorchester. Artystka brała udział w wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. w Salzburger Festspiele, Festival de Paris, Orange Festival, Brucknerfest Linz, Styriarte Graz, Maggio Musicale Fiorentino, Handel Festspiele Karlsruhe, MDR Musiksommer w Lipsku, Wratislavia Cantans, Warszawska Jesień. Jadwiga Rappé ma w repertuarze równieŜ partie altowe w operach Händla, Glucka, Czajkowskiego, Verdiego, Ponchiellego. Jej wielkim sukcesem stała się rola bogini Erdy w tetralogi Pierścień Nibelunga Wagnera. Artystka kreowała ją w Deutsche Oper Berlin (równieŜ podczas tournée tego zespołu w Japonii), w Covent Garden, Operze Królewskiej w Brukseli, na Festiwalu w Orange, w Wiener Staatsoper, w Grand Théâtre w Genewie. Dokonała równieŜ nagrania płytowego tej partii pod batutą B. Haitinka dla EMI. Dyskografia artystki obejmuje ponad 30 produkcji płytowych, głównie dla firm: BMG Music, Teldec, Erato, Orfeo, Naxos, Philips, Eterna, Decca, Polskie Nagrania, Polskie Radio/KOS Records, CD Accord. Za nagranie płytowe (wraz z Ewą Pobłocką) Karłowicz – Pieśni Jadwiga Rappé otrzymała nagrodę Fryderyk’98. Obecnie artystka jest często zapraszana do wykonań muzyki G. Mahlera, którego wszystkie partie, pisane na głos altowy ma w repertuarze. Bierze teŜ udział w prawykonaniach dzieł współczesnych (np. Siedem Bram Jerozolimy K. Pendereckiego w Jerozolimie w roku 1997 pod dyr. L. Maazela), takŜe w prawykonaniach utworów powstałych z myślą o jej oryginalnym altowym głosie (np. Missa pro pacem W. Kilara, 2001). Jadwiga Rappé od roku 2000 prowadzi klasę śpiewu solowego w Akademii Muzycznej w Warszawie.

Robynne Redmon

Amerykańska mezzosopranistka Robynne Redmon cieszy się międzynarodową sławą. . Kreowała główne role na deskach Metropolitan Opera, Teatro alla Scala, Lyric Opera of Chicago, Opery Bawarskiej, w Dallas, San Francisco i Berlinie. Jej występy z orkiestrą to m.in. Cincinnati May Festival, Festiwal im. Casalsa, współpraca z Montréal Symphony i Filharmonią Izraelską. Występowała pod batutą takich dyrygentów jak Riccardo Muti, Zubin Mehta, Valery Gergiev, Christian Thielemann, Charles Dutoit i James Conlon. Pierwszą wielką rolą artystki była Adalgisa w nowej inscenizacji Normy na deskach chicagowskiej Lyric Opera w r. 1997; był to sukces w oczach i publiczności, i krytyki. W Lyric Opera śpiewała potem partię Feneny w Nabucco i Laury w La Gioconda. W r. 1996 debiutowała w Metropolitan Opera jako Maddalena w ; w następnym sezonie (1998) powróciła tam jako Maryna w Borysie Godunowie. Potem posypały sie inne debiuty na największych scenach operowych: Fenena (Monachium, 1998), La Haine w Armide Glucka w mediolańskim Teatro alla Scala (1999), Adalgisa w Normie (Opéra de Marseille i Państwowa Opera Berlińska, 2000). Po swym debiucie w New York City Opera jako Suzuki w Madamie Butterfly (1991), Robynne Redmon została pierwszym mezzosopranem w operze, gdzie doceniono jej ognistą, choć elegancką kreację Carmen. Tam teŜ zasłynęła z wykonań dzieł muzyki współczesnej. Brała więc udział w amerykańskich premierach Mathis der Maler, Harvey Milk oraz jako Vashti w światowej premierze Esther Hugo Weisgalla. Ma na koncie teŜ inne premiery: amerykańską Black River Conrada Susy i Pięknej i bestii Stephena Olivera, obie w Opera Theatre w St. Louis. Wystąpiła teŜ na Festiwalu im. Casalsa w Puerto Rivo w Credo Pendereckiego. Inne role operowe to m.in. doskonała Azucena w Trubadurze z Opera Queensland, Dalila w Samsonie i Dalili z Opera w Atlancie, Leonora w Faworycie z L'Opéra Francais de New York, Lukrecja The Rape of Lucretia z Opera Theatre w St. Louis, Występowała równieŜ w Ariadnie na Naxos, Aidzie, Anna Bolena. W jej repertuarze znalazło się teŜ Requiem Verdiego, VIII Symfonia Mahlera, Pieśni ludowe Berio, El Amor Brujo Falli, II Symfonia Mahlera i Berlioza Les Nuits d'Été. Robynne Redmon rozpocznie sezon 20012002 od roli tytułowej w Carmen z towarzyszeniem Milwaukee Symphony. Następną jej rolą będzie Eboli w nowym wystawieniu pięcioaktowej, francuskojęzycznej wersji Don Carlosa z Boston Lyric Opera. Z Pacific Chorale wykona teŜ Requiem Verdiego, z waszyngtońskim Choral Arts Society zaś Philipa Glassa V Symfonię. W styczniu 2002 pojawi się jako Adalgisa w Normie w Fort Worth Opera. Wiosną wystąpi na Festiwalu Beethovenowskim w Krakowie w Stabat Mater Dvořaka; wystąpi teŜ z koncertem arii francuskich z orkiestrą Filharmonii w Buffalo i Julius Rudelem. Potem ponowne występy jako Eboli z Minnesota Opera; sezon zakończy jako Matka Marie w nowej inscenizacji Dialogów karmelitanek z zespołem Glimmerglass Opera.

Friedemann Röhlig

Uczył się gry na fortepianie i harfie oraz dyrygentury w lipskim Konserwatorium im. Feliksa Mendelssohna Bartholdy’ego. Pobierał prywatne lekcje u Christy Marii Ziese w Lipsku a następnie trafił do klasy prof. Julii Hamari w Konserwatorium w Stuttgarcie. RównieŜ w Stuttgarcie zdobywał kolejne doświadczenia muzyczne w klasie wokalnej prof. Konrada Richtera i znanego pedagoga Carla Davisa. Po roku spędzonym w Opera Studio w Düsseldorfie otrzymał posadę w Teatrze Narodowym w Kassel. W przyszłym sezonie wystąpi w San Francisco Opera i po raz kolejny w Nederlandse Opera w Amsterdamie. Równocześnie z pracą w Kassel występował na wielu scenach operowych Niemiec, na festiwalach w Salzburgu i Dreźnie. Pracował juŜ z tak znakomitymi dyrygentami jak Gerd Albrecht, Helmuth Rilling, Hartmut Haenchen. Jest bohaterem programu radiowego, w najbliŜszym czasie wystąpi w radiowym i kompaktowym nagraniu Wolnego strzelca C.M. von Webera. Ma w swym repertuarze operowym takie role jak Sarastro, Osmin, Colline, Banco, Fesco, Rocco, Commendatore; jego repertuar koncertowy to partie w takich arcydziełach jak Requiem Verdiego, Stworzenie świata Haydna, pasje Bacha i szeroki wybór cykli pieśniowych. W roku 2000 Friedemann Röhlig otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD.

Andreas Schmidt

Andreas Schmidt urodził się w Düsseldorfie. Studiował wokalistykę u Ingeborg Reichelt oraz uczęszczał do klasy fortepianu, organów i dyrygentury. Ukończywszy studia z wyróŜnieniem kontynuował naukę u Dietrich FischerDieskau’a. W repertuarze operowym zadebiutował w roku 1984 jako Malatesta w Don Pasquale na deskach berlińskiej Deutsche Oper; został członkiem zespołu tej opery. Jego role tam to m.in. Guglielmo (Cosi fan tutte), Almaviva (Wesele Figara), Wolfram (Tannhäuser), Posa () and Marcello (La Boheme). Występował teŜ gościnnie w hamburskiej i drezdeńskiej Staatoper, berlińskiej Deutsche Staatsoper, monachijskiej Bayerische Staatsoper, Wiener Staatsoper, Grand Théatre de Genéve, londyńskim Royal Opera House Covent Garden, Opera de Paris, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, mediolańskiej La Scali i nowojorskiej Metropolitan Opera w takich utworach jak Czarodziejski flet, Fidelio, Faust, czy Tannhäuser. Koncertował i dokonywał nagrań płytowych w czołowymi orkiestrami Ameryki: New York Philharmonic/ Masur, Chicago Symphony Orchestra/Barenboim, Cincinnati Symphony Orchestra/LopezCobos, Cleveland Orchestra/von Dohnanyi, Orchestra of St. Luke’s/Norrington. Występował z wszystkimi czołowymi orkiestrami Europy, pod batutą takich sław jak: Abbado, Ashkenazy, Barenboim, Blomstedt, Bertini, Bolton, Bychkov, Chailly, Colin Davis, von Dohnanyi, Eschenbach, Gardiner, Giulini, Haitink, Harnoncourt, Janowski, Jordan, Levine, Masur, Muti, Norrington, Ozawa, Rilling, Sawallisch, Schreier, Sinopoli, Solti, Stein, Tate, Thielemann. Podczas swych licznych tournées koncertowych i recitali odwiedził 17 krajów Europy, obie Ameryki, Izrael i Japonię. Baryton Andreas Schmidt jest jednym z najwybitniejszych śpiewaków swego pokolenia. Występuje z recitalami w całej Europie, z artystami takimi jak: Rudolf Jansen, Geoffrey Parsons, Daniel Barenboim, Jörg Demus, Roger Vignoles czy Helmut Deutsch. Jego nagrania płytowe to m.in. nagradzane trzy cykle schubertowskie (Deutsche Grammophon) i osobne płyty z wykonaniem pieśni tegoŜ kompozytora; pieśni zebrane Richarda Straussa, (BMG Classics, nagroda Deutscher Schallplattenpreis 2000 ‘Echo’). Nagrania operowe, dokonane dla takich firm jak DGG, EMI, SONY, BMG, DECCA, PHILIPS, TELDEC czy HÄNSSLER, to m.in. Niemieckie Requiem (Giulini i Abbado), Pasja wg Św. Mateusza (Gardiner), Des Knaben Wunderhorn (Bernstein), Tannhäuser (Sinopoli), Opowieści Hoffmanna (Ozawa), Wesele Figara (Barenboim), Don Giovanni (Norrington), Fidelio (Haitink), Czarodziejski flet (Norrington i Solti). Dokonał teŜ licznych nagrań dla radia i TV. Andreas Schmidt występuje często na festiwalach muzycznych w AixenProvence, Salzburgu, Edynburgu i Glyndebourne, Feldkirch/Hohenems. Od roku 1996 jest stałym gościem Bayreuther Festspiele, gdzie występował juŜ pod dyrekcją Daniela Barenboima, Christopha Eschenbacha i Christiana Thielemenna jako Beckmesser w Śpiewakach norymberskich i jako Amfortas w Parsifalu pod batutą Giuseppe Sinopoliego i Christiana Thielemanna. W czerwcu 1997 roku otrzymał tytuł „Kammersänger” miasta Hamburg.

Bernhard Schneider

Urodził się w 1967 roku w Essen (Niemcy). Studiował w WyŜszej Szkole Muzycznej w Kolonii w klasie prof. Hansa Sotina. Po ukończeniu studiów otrzymał swój pierwszy angaŜ w Studiu Operowym Deutsche Oper am Rhein, DüsseldorfDuisburg (1991). Następne trzy lata przepracował w Teatrze Miejskim Krefeld Mönchengladbach; później (199598) otrzymał kontrakt w Schillertheater w GelsenkirchenWuppertal. Od roku 1998 występuje w stuttgarckiej Staatsoper. Odtwarzał tam role Alfreda (Zemsta nietoperza), Truffaldina (Miłość do trzech pomarańczy), Andresa (Wozzeck), Ira (Ulisses), Oronte (Alcina). Odbywał teŜ gościnne występy w Bremie jako Dawid (Śpiewacy norymberscy) i Ernesto (Don Pasquale). Od roku 1996 jest regularnym gościem festiwalu Bayreuther Festspiele, gdzie wcielał się w róŜne i śpiewał pod batutą Daniela Barenboima, Christiana Thielemanna, Christopha Eschenbacha i Anthony’ego Pappano. Dokonywał nagrań dla stacji radiowych Hessischer Rundfunk, Bayrischer Rundfunk i Südwestfunk: oratoria romantyczne Carla Loewe’go i Alberta Lortzinga, kilka operetek Bertego, Offenbacha i Lannera. Nagrywał teŜ jako solista z chórem męskim Meistersinger. Jego repertuar koncertowy obejmuje dzieła od muzyki barokowej po współczesną. Uczestniczył w licznych festiwalach: w Utrechcie, w Luzerner Musikfestwochen, Bachtage w Lipsku, w SavoyenFestival. Koncertował we frankfurckiej Alte Oper, berlińskim Konzerthaus, w kościele Św. Mateusza w Budapeszcie, w salach Filharmonii monachijskiej, kolońskiej i warszawskiej pod dyrekcją Helmuta Rillinga, Jamesa Conlona, Lothara Zakroska and Josharda Dausa.

Sinfonia Varsovia

W 1972 roku grupa młodych muzyków i Jerzy Maksymiuk utworzyli przy Warszawskiej Operze Kameralnej zespół pod nazwą Polska Orkiestra Kameralna, który z czasem usamodzielnił się. Liczne koncerty w prestiŜowych salach koncertowych z najwybitniejszymi solistami oraz pochlebne recenzje i gorące przyjęcie publiczności przyniosły orkiestrze światowy rozgłos. Ograniczony repertuar dla małej orkiestry spowodował, Ŝe postanowiono powiększyć zespół do 40. osób. W 1984 roku na zaproszenie orkiestry przybył do Polski, jako solista i dyrygent, Yehudi Menuhin. Koncerty tego wielkiego artysty z powiększoną orkiestrą spotkały się z tak entuzjastycznym przyjęciem publiczności i krytyków, Ŝe postanowiono powiększyć zespół na stałe i nazwano Sinfonia Varsovia. Stałym gościnnym dyrygentem został Yehudi Menuhin. Wkrótce zespół otrzymał propozycje koncertów za granicą i na prestiŜowych festiwalach. Orkiestra dokonała licznych nagrań, m.in. dla Pathé MarconiEMI, Virgin Classics, Decca, Denon Nippon Columbia, Aperto, Polskie Nagrania, IMG Records/Carlton Classics, CD Accord. Otrzymała wiele nagród, m.in. Grand Prix du Disque, Diapazon d`Or i w 1995 i 1996 statuetki Fryderyka. W 1996 roku, z okazji 80 rocznicy urodzin Lorda Menuhina, orkiestra pod jego dyrekcją, nagrała dla IMG Records komplet symfonii L. van Beethovena oraz komplet symfonii F. Schuberta. W 1972 roku Sinfonia Varsovia pod dyrekcją pięciu polskich dyrygentów, w 25. lecie załoŜenia Polskiej Orkiestry Kameralnej, wykonała w Teatrze Wielkim wszystkie symfonie Beethovena. Orkiestrę prowadzili wówczas:Jerzy Maksymiuk, Jacek Kaspszyk, Wojciech Michniewski, Grzegorz Nowak i Jerzy Semkow. Od wielu lat z orkiestrą Sinfonia Varsovia związany jest Krzysztof Penderecki. Wspólnie koncertowali w kraju i na świecie. Orkiestra wykonuje utwory kompozytora, m.in.: Sinfonietta per archi, Sinfonietta nr 2, Koncert na flet, Koncert na altówkę. Wspólnie nagrali kilka płyt kompaktowych, w tym autorski album K. Pendereckiego. Od 1997 roku Krzysztof Penderecki jest dyrektorem muzycznym Sinfonii Varsovii. Zespół działa pod patronatem Centrum Sztuki STUDIO im. St. I. Witkiewicza.

Sinfonietta Cracovia

Orkiestra powstała w 1990 roku z inicjatywy młodych muzyków związanych z Krakowską Akademią Muzyczną, pieczę artystyczną nad zespołem objął skrzypek, Robert Kabara (1992). Dzięki poparciu znakomitych osobistości świata sztuki, głównie ElŜbiety Pendereckiej i Maestro Krzysztofa Pendereckiego, w 1994 roku zespół objęty został patronatem Prezydenta Miasta Krakowa, występując od tej chwili jako Orkiestra Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa. Sinfonietta Cracovia współpracuje z najznakomitszymi artystami, wśród których znajdują się tacy dyrygenci i soliści jak m.in.: Krzysztof Penderecki, Jan Krenz, Jerzy Maksymiuk, Jerzy Katlewicz, Boris Pergamenschikow, Tabea Zimmermann, Grigorij Zhislin, Irene Grafenauer, Kaja Danczowska, Konstanty Andrzej Kulka, Kevin Kenner, Janusz Olejniczak. Od stycznia 2001 jej stałym dyrygentem gościnnym jest John Axelrod. Zespół stale gości na festiwalach w Polsce i za granicą. Szczególnym uznaniem cieszyły się prezentacje orkiestry w prestiŜowych salach koncertowych Europy: Alte Oper we Frankfurcie (1994), Auditorio Nacional w Madrycie (1997), w sali kameralnej (1998) oraz w duŜej sali Filharmonii Berlińskiej (1999). Wielu muzyków Sinfonietty wzięło udział w tournée koncertowym Polish Festival Orchestra pod dyrekcją Krystiana Zimermana (1999). W 2001 roku orkiestra wystąpiła na kilku prestiŜowych festiwalach muzycznych, m.in.: w kwietniu na Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Krakowie pod dyrekcją J. Axelroda z Ch. Eschenbachem jako solistą, w maju na inauguracji Festiwalu w Łańcucie, w czerwcu na Festiwalu im. Pablo Casalsa w Puerto Rico z K. Pendereckim i B. Douglasem oraz z J. Axelrodem, w sierpniu wystąpiła na festiwalu Young Euro Classic w Berlinie z K. Pendereckim, potem w Hitzacker z J. Axelrodem oraz zagrała trzy koncerty na SchleswigHolsteinFestival pod dyr. J. Axelroda z pianistą Ch. Eschenbachem. We wrześniu orkiestra wystąpiła pod dyrekcją A. Wita z solistą B. Douglasem na Festiwalu Pianistycznym w Krakowie. Sinfonietta Cracovia dokonała licznych nagrań telewizyjnych, radiowych i płytowych (nominowanych do nagród polskiego przemysłu fonograficznego). W 1998 roku zespół został laureatem Europejskiej Nagrody Kultury przyznanej przez Fundację Kultury Europejskiej przy Radzie i Parlamencie Europy. Obecny skład Sinfonietty Cracovii tworzy kwintet smyczkowy powiększany – w zaleŜności od repertuaru – do klasycznego aparatu symfonicznego z grupą dętą, w której zasiadają najwybitniejsi polscy soliści i kameraliści młodego pokolenia.

Stefan Vladar

Jeden z najbardziej interesujących austriackich pianistów młodego pokolenia. Urodzony we Wiedniu w r. 1965, studiował na tamtejszej Akademii Muzycznej u Renate KramerPreisenhammer i Hansa Petermandla. W r. 1985, jako najmłodszy z uczestników, zwycięŜył w Międzynarodowym Konkursie Beethovenowskim we Wiedniu. W ten sposób rozpoczęła się jego międzynarodowa kariera. Występował juŜ pod batutą tak znanych i szanowanych maestri jak Abbado, Chailly, Dohnányi, Fedosejev, Frühbeck de Burgos, Hager, Hogwood, Marriner, Menuhin, Plasson, Stein, Végh, czy ostatnio Daniel Harding; z takimi zespołami jak orkiestry Filharmonii Wiedeńskiej i Symfonii Wiedeńskiej, Concertgebouw, Chicago Symphony, Academy of Saint Martin in the Fields, Camerata Salzburg, Tonhalle Orchestra Zurich, tokijska Orkiestra Symfoniczna NHK i Europejska Orkiestra Kameralna. Jest stałym gościem wielu liczących się międzynarodowych festiwali. Są to m.in. Festiwal i Mozartwoche w Salzburgu, festiwale w Ruhrze, SchleswigHolstein, Rheingau, Marlboro (na osobistą prośbę Rudolfa Serkina) i Ravinii. Odbywa tournée koncertowe po największych ośrodkach światowej kultury. Od r. 1988 jest dyrektorem artystycznym styryjskich “Neuberger Kulturtage” a ponadto inicjatorem dorocznych, odbywających się w czerwcu “Neuberger SchumannTage”. W r. 1999 został teŜ dyrektorem artystycznym “Oberösterreichische Stiftskonzerte” i profesorem pianistyki na wiedeńskim Uniwersytecie Muzyki i Aktorstwa. W ciągu ostatnich kilku lat jego działalność poszerzyła się teŜ o dyrygenturę. Ma za sobą udaną współpracę z wiedeńską Kammerorchester, Budapeszteńską Orkiestrą Smyczkową i Koncertową, Orkiestrą Filharmonii Wirtembergskiej, Orkiestry im. Haydna z Bozen, Orkiestry im. Brucknera z Linz, Orkiestry Symfonicznej z Grazu, AustroWęgierskiej Orkiestry im. Haydna i Musikkollegium Winterthur. Jedno z jego najbardziej interesujących przedsięwzięć, wykonanie w r. 1996 wszystkich pięciu koncertów Beethovena w Monachium i Wiedniu, spotkało się z bardzo przychylną reakcją publiczności i mediów. Podobnie było w przypadku wykonania Niemieckiego Requiem Brahmsa z Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną i wiedeńską Singverein w r. 1997 czy operowym wykonaniem La Clemenza di Tito Mozarta w Państwowym Teatrze w Klagenfurcie w r. 1999. W sezonie 1999/2000 Stefan Vladar wystąpił w wielu miastach europejskich i na licznych festiwalach. W lutym 2000 odbył tournée po Japonii z orkiestrą Concertgebouw pod batutą Riccardo Chailly; podczas holenderskiego tournée w maju 2000 występował z Filharmonią Haską i Christopherem Hogwoodem. Wraz ze znanymi wykonawcami operowymi, Waltraud Meier i Thomasem Moserem, wykonał teŜ fortepianową wersję Pieśni o ziemi Gustawa Mahlera. W sezonie 2000/2001 występował jako solista i dyrygent nie tylko w całej Europie, lecz równieŜ na wielu koncertach w Japonii i USA. Towarzyszył Wiedeńskiej Orkiestrze Symfonicznej podczas jej dorocznego tournée po Austrii wraz z Władimirem Fiedosiejewem. Brał teŜ udział w licznych koncertach kameralnych; wystąpił do spółki z międzynarodowej sławy duńskim barytonem, Bo Skovhusem, na cieszących się wielkim uznaniem recitalach w wielu miastach europejskich a z popularnym aktorem Martinem Schwabem w Der Untergeher Thomas Bernharda we wiedeńskim Burgtheater. Sezon 2001/2002 to występy w Europie, Japonii, Ameryce Północnej i na licznych międzynarodowych festiwalach. Stefan Vladar zadebiutuje teŜ w Kanadzie. We wrześniu brał udział w świetnie przyjętych inscenizacjach oper Haydna, La Canterina i Lo Speziale w pałacu Esterházych. Szczególnie waŜnym wydarzeniem sezonu będzie występ z Orkiestrą Filharmonii Wiedeńskiej i Seiji Ozawą we Wiedniu, Kolonii, Lisbonie i Madrycie, gdzie zastąpi Petera Serkina. Dyskografia Vladara to liczne płyty dla Sony, Naxos, Cameraty i Koch Classics. Są to m.in. koncerty fortepianowe Mozarta nagrane z Academy of St. Martin in the Fields pod batutą Sir Neville’a Marrinera i najróŜniejsze utwory solowe i kameralne Schumanna, Beethovena, Brahmsa, J.S. Bacha i Richarda Straussa.

Adam Zdunikowski

Urodził się w 1966 roku w Warszawie. W 1991 roku ukończył studia w klasie śpiewu Romana Węgrzyna w Akademii Muzycznej w Warszawie. Otrzymał wyróŜnienie na Konkursie Wokalnym im. Ady Sari w Nowym Sączu (1991), III nagrodę na I Konkursie Wokalnym im. S. Moniuszki w Warszawie (1992), był finalistą Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Belvedere w Wiedniu (1995). Debiutował w 1990 roku na scenie kameralnej Teatru Wielkiego w Warszawie w Małym kominiarczyku B. Brittena, w 1991 roku został solistą tegoŜ teatru konsekwentnie powiększając repertuar do ok. 40 partii operowych. Od 1992 roku stale współpracuje z teatrami operowymi w Bydgoszczy, Bytomiu, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Gdańsku i Szczecinie; w 1996 roku zaśpiewał w Cosí fan tutte Mozarta w Staatsoper w Hamburgu i uczestniczył w tournée zespołu po Japonii. W sezonie 1998/99 nawiązał współpracę z teatrem Narodowym w Pradze śpiewając w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego i Czarodziejskim flecie Mozarta, a takŜe wziął udział w wykonaniu Pór roku Haydna pod dyrekcją K. Korda na inauguracji sezonu koncertowego Filharmonii Narodowej w Warszawie. Ma z repertuarze ponad 40 partii operowych. Adam Zdunikowski brał udział w Festiwalach Mozartowskich z Warszawską Operą Kameralną (1990, 1991, 1996, 1998), występował takŜe na wielu innych festiwalach w kraju i za granicą (1999 Bejrut). Artysta występuje regularnie w repertuarze oratoryjnokantatowym (ok. 50 partii) z zespołami filharmonicznymi w całym kraju i za granicą (np. prawykonanie Psalmów Jezorolimskich Noama Sheriffa pod dyrekcją kompozytora (1996); brał udział w polskiej premierze koncertowego wykonania I Lituani A. Ponchiellego i światowej premierze Stabat Mater Stefaniego pod dyrekcją G. Nowaka oraz w wystawieniu Strasznego dworu w Buffalo).

Julia Zilberquit

Urodzona w Moskwie, w rodzinie o silnych tradycjach muzycznych; naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku czterech lat. Ukończyła moskiewską szkołę muzyczną im. Gniesinych i wraz z rodziną wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych (1989). Ukończyła Juilliard School of Music, gdzie studiowała jako stypendystka u Belli Davidovich. Ostatnie sukcesy Julii Zilberquit to debiut orkiestrowy w Carnegie Hall, gdzie wystąpiła z zespołem Moscow Virtuosi pod batutą Vladimira Spivakova w Concertino amoll Szostakowicza (w jej aranŜacji na fortepian i zespół kameralny), oraz wielkie tournée z tymi samymi artystami po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Izraelu. Jako zdobywczyni pierwszej nagrody na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym we Wiedniu (1994), występowała jako solistka z Wiedeńską Orkiestrą Kameralną w wiedeńskim Konzerthaus oraz w Bruckner Haus w Linzu. Wraz z orkiestrą Sinfonia Varsovia grała IV Koncert fortepianowy Beethovena pod batutą Sir Yehudi Menuhina na prestiŜowym Festiwalu Beethovenowskim we Wiedniu. RównieŜ w Wiedniu wystąpiła z serią solowych recitali w Pałacu Schoenbrunn i Boesendorfer Hall; recitale te były później wielokrotnie powtarzane. Na jej najnowszej płycie kompaktowej (2000) znalazły się utwory Prokofiewa, Szostakowicza i Słonimskiego, wykonane w ParyŜu z Orkiestrą Bolszoj dla wytwórni Harmonia Mundi/Le Chant du Monde. Artystka nagrała z Moscow Virtuosi i Vladimirem Spivakovem Concertino Szostakowicza dla MusicMasters Classics/BMG (1987). W roku 1999 zadebiutowała z Constantinem Orbelyanem i Moskiewską Orkiestrą Kameralną w światowej premierze Koncertu na fortepian i orkiestrę dedykowanego artystce dzieła Siergieja Słonimskiego. Rok wcześniej odniosła wielki sukces swym debiutem z Niemiecką Orkiestrą Symfoniczną pod dyrekcją Zsolta Hamara w Koncercie fortepianowym amoll Schumanna; przy tej okazji „Tagesspiel” nazwał ją „romantyczną poetessą fortepianu.” Brała udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych, m.in. w Seattle, w Colmarze, w festiwalach Beethovenowskim i Klangbogen w Wiedniu, w Petersburgu w „Gwiazdach Białych Nocy” i „Pałacach Petersburga”; w moskiewskich „Grudniowych Nocach Światosława Richtera” i Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Była bohaterką programów radiowych WQXR New York, Radio France Paris i Deutschland Radio Berlin.

Radosław śukowski

Urodził się we Wrocławiu w 1955 roku. Ukończył w 1982 roku Akademię Muzyczną we Wrocławiu w klasie Ireny Gałuszko, uzyskując specjalna nagrodę rektora i Senatu „za osiągnięcia w czasie studiów”. Jest laureatem np. konkursów: im A. Didura, Bytom 1981 (nagroda główna i 5 wyróŜnień); im. P. Czajkowskiego, Moskwa 1982; im. F. Viñas, Barcelona 1982 (główna nagroda) i Voci Verdiane, Busetto 1982 (główna nagroda). Posiada rozległy repertuar, zarówno operowy, jak i oratoryjny. Jest solistą Opery Wrocławskiej, współpracuje w TV w Poznaniu i Gran Teatro S`Carlo w Lizbonie, wystepuje na filharmonicznych estradach krajowych i zagranicznych, brał udział w licznych festiwalach, m. in.: w Bayreuth, Bad Hersfeld, Lipsku (Bach Fest), Brukseli (Jubilate Polonia `94), Wrocławiu (Wratislavia Cantans). Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach, m.in.: Festiwal Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie (1998), Wratislavia Cantans, Bad Hersfeld Festival, Santander Festival, Festiwal Muzyki Europejskiej w Tokio, Festiwal Muzyki Sakralnej w Jerozolimie, Festiwal Bachowski w Dreźnie.