Monografie

Dreamtime . Quatuor Danel . Koen Kessels Claron McFadden

Kris Defoort ConSerVations / ConVerSations (wereldcreatie) donderdag 6 november 2003 Monografie . Seizoen 2003-2004

Ensemble Luigi Nono Roberto Fabbriciani fluit . Ciro Scarponi klarinet Giancarlo Schiaffini tuba . Massimiliano Damerini piano Alvise Vidolin live electronics Nono 1 vrijdag 31 oktober 2003

Dreamtime . Quatuor Danel . Koen Kessels Claron McFadden Defoort donderdag 6 november 2003

Prometheus Ensemble Kurtág donderdag 22 januari 2004

Hermes Ensemble . Koen Kessels Joan La Barbara sopraan . NN video Cage, Van Camp, Brewaeys dinsdag 9 maart 2004

Champ d’Action . Jonathan Stockhammer Josse De Pauw recitant Nono 2 zaterdag 8 mei 2004 ConSerVations / ConVerSations Kris Defoort

productie Het muziek Lod & Quatuor Danel coproductie deSingel (Antwerpen), De Munt (Brussel) & de Bijloke (Gent)

compositie & arrangement Kris Defoort muzikale leiding Koen Kessels sopraan Claron McFadden

orkest begin concert 20.00 uur Dreamtime Pierre Bernard fluiten einde omstreeks 21.30 uur Joost Gils hobo Jeroen van Herzeele tenorsax inleidend gesprek met Kris Defoort en Rudy Tambuyser . 19.15 uur . Laurent Blondiau trompet Foyer Geoffroy de Masure trombone teksten programmaboekje Rudy Tambuyser Michel Massot tuba, trombone coördinatie programmaboekje deSingel Bart Quartier vibrafoon, marimba druk programmaboekje Tegendruk Otti Van Der Werf elektrische bas Eric Thielemans drums, percussie Kris Defoort piano gelieve uw GSM uit te schakelen! Quatuor Danel Marc Danel eerste viool Gilles Millet tweede viool Tony Nys altviool Guy Danel cello

Foyer deSingel geluidsingenieur Marijn Philipona enkel open bij avondvoorstellingen in Rode en/of Blauwe Zaal orkestregisseur Hamid Boulghalgh open vanaf 18.40 uur productieleiding Bram de Cock kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur kopiist Renaud Person broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes

Hotel Corinthia (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) met dank aan Hans Bruneel & Het muziek Lod, • Restaurant HUGO's at Corinthia Bernard Foccroulle & De Munt, open van 18.30 tot 22.30 uur Jerry Aerts & deSingel, Yves Rosseel & • Gozo-bar de Bijloke, Rik Bevernage & De Werf, open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur Cathérine Lemeunier & Quatuor Danel, deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw Alex Calmeyn, Philippe Boesmans. toegangsticket van deSingel voor diezelfde dag ConSerVations / ConVerSations

String Quartet N°1 (wereldcreatie) • Dancing In Our Head • Restless • March 20 Lullaby

Pentimento Pentimento I: Purple Red Een pentimento is de zichtbare verandering in een schilderij of teke- ning, die vooral in de achttiende en negentiende eeuw door kunste- Pentimento II: Velvet naars werd toegepast. Schilders maakten hun verf meestal zelf, gebaseerd op ‘Lamento Della Ninfa’ van Claudio Monteverdi waardoor de chemische samenstelling regelmatig wisselde. Soms kwam daarbij een proces op gang waarbij de verschillende verflagen transpa- Pentimento III: Deep Blue rant werden. Vandaar dat sommige pentimenti met het blote oog te gebaseerd op ‘Goe Crystall Teares’ van John Dowland zien zijn; andere kunnen bijvoorbeeld door röntgenfoto’s zichtbaar gemaakt worden. Het resultaat is dat je twee of zelfs drie schilderijen door elkaar ziet. Pentimenti geven inzicht in het ontstaan van een Our Little Life kunstwerk en laten zien hoe een kunstenaar te werk ging. dedicated to the late Jos Defoort naar William Shakespeare: The Tempest, Akte IV, Scène 1 fluitpartij ism. Pierre Bernard

Variation 8 uit ‘Variations On A Love Supreme’. W.E.R.F. 005, 1995

Me Now ‘ConSerVations / ConVerSations’ gaat in première tijdens ‘Het muziek uit ‘The Woman Who Walked into Doors’, Akte I, Scène 8 Lod 15 jaar’, twee feestelijke weken waarin Het muziek Lod een staalkaart biedt van zijn werking. Tussen 5 en 16 november zijn er nog twee andere premières - ‘Le chant d’amour du grand singe’ van Karine Ponties en Dominique Pauwels, en ‘Goe gekapt’ van Herwig De Weerdt en Dick van der Harst - en een herneming van ‘Diep in het bos’ van Eric De Volder en Dick van der Harst. donderdag 6 november, 20u00: première in deSingel (Antwerpen) vrijdag 7 november, 20u00: de Bijloke (Gent) woensdag 12 november, 20u00: Cultureel Centrum van Hasselt vrijdag 14 en zaterdag 16 november, 20u30: Kaaitheater (Brussel) - coörganisatie De Munt

De twee concerten in het Kaaitheater worden live opgenomen voor De volgorde van het programma wordt bepaald op de avond zelf. De een cd van De Werf en Het muziek Lod. improvisatiemomenten ontstaan in samenwerking met de muzikanten. Kris Defoort in gesprek met Rudy Tambuyser

Vanavond stellen Het muziek Lod, deSingel en de Munt een U heeft voor uw opera vanuit zowat alle hoeken, de klas- nieuw werk voor van Kris Defoort, u wellicht bekend van sieke niet in de laatste plaats, uitstekende kritieken zijn opera ‘The Woman Who Walked into Doors’, zijn eer- geoogst. Heeft dat u verrast, en voelt u dat aan als hoog- steling in het genre, die in 2001 door muziekliefhebbers van gespannen verwachtingen omtrent uw nieuwe werk? de meest diverse pluimage enthousiast werd onthaald. ‘Con- Ik heb nog niet zoveel geschreven dat aan die klassieke kri- SerVations / ConVerSations’ is de ietwat woordspelerige titel tiek blootstaat, natuurlijk. De reacties op mijn opera waren van het project, waarin Defoort opnieuw een van zijn stok- inderdaad unaniem positief. Is dat omdat het zo goed paardjes berijdt: de renaissancemuziek. In een vorig leven geschreven zou zijn, of omdat de combinatie van de ver- was Defoort een klassieke blokfluitist, hetgeen er wellicht schillende disciplines (klassiek en jazz, RT) zo goed zou wat mee te maken heeft. Maar toch: wanneer hij inspiratie gewerkt hebben? Ik weet het niet. Op ‘Conversations with vindt in pakweg de muziek van Claudio Monteverdi of John the Past’ kwam er meer kritiek, vooral onder invloed van Dowland, is dat toch vooral met de oren en de geest van een vergelijkingen met mijn opera. Nochtans ligt dat werk, en jazzman. Vorig seizoen schreef hij voor deFilharmonie al een zeker ‘ConSerVations / ConVerSations’, eigenlijk dichter bij werk met een op het eerste gezicht gelijkaardige invalshoek: mezelf en mijn manier van muziek beleven. Dit gaat ‘Conversations with the Past’, een reeks variaties op het opnieuw over improviseren. De opera was echt wel: me heel beroemde ‘Lamento Della Ninfa’ van Monteverdi, waarin hij goed rekenschap geven van de traditie, studeren, analyse- een geïntegreerd muzikaal discours van het klassieke orkest ren, kortom een soort van positie innemen ten opzichte van en drie leden van zijn jazzformatie Dreamtime nastreefde. de geschiedenis. Een tweede belangrijk verschil was de Een aanzet van wat hij zich voorstelde als een hybride alomtegenwoordige tekst in de opera: die nam veel muzi- muziekstijl tussen jazz en klassiek. kale beslissingen in mijn plaats. Monteverdi en zelfs zijn klagende nimf zijn in ‘ConSerVa- tions / ConVerSations’ opnieuw van de partij, maar het Met uw nieuw werk is het enigszins omgekeerd: u werkte van- contrast tussen klassieke eruditie (hier vooral vertegenwoor- uit een muzikale sfeer, de renaissance- en vroege barokmuziek, digd door een sopraan en een strijkkwartet) en groove (door en daarbij heeft u enkele geschikte teksten gevonden. wie anders dan Dreamtime verzorgd) wordt deze keer eer- Dat klopt. De teksten van de stukken van Monteverdi en der benadrukt dan met de mantel der liefde bedekt. Dowland waarop ik me gebaseerd heb, doen er zelfs niet zo Over het hoe en waarom van ‘ConSerVations / ConVerSa- heel erg toe. Daar was de muziek zelf de belangrijkste toe- tions’ hadden we een gesprek met Kris Defoort, een dikke dracht. Het stuk tekst uit Shakespeares ‘The Tempest’ is wel week voor de première. primordiaal; die heb ik zelf gezet. De zin om een werk op vroege muziek te baseren kwam er Ornament waarvan? Van een harmonisch idee? vooral vanuit een soort herinnering. Mijn concrete muzikale Neen, het geheel is vooral contrapuntisch gedacht, hetgeen ideeën vind ik meer al improviserend dan al schrijvend. Dat evengoed voor de meeste van mijn improvisaties geldt. Ik weerspiegelt zich ook in de structuur van mijn nieuwe werk. heb natuurlijk veel jazz gespeeld op harmonische schema's, Het wordt geen aaneengesloten suite met een eenduidige maar tegenwoordig zoek ik steeds meer de pure, bijna logica, veeleer gewoon een reeks stukken. De volgorde van abstracte melodie, die eventueel harmonie genereert, maar de stukken zal bepaald worden op basis van de repetities, wel telkens anders. misschien zelfs pas op de avond van de première zelf. Het enige wat vaststaat is dat we beginnen met het strijkkwar- Het is merkwaardig dat u uw aanpak dan ornamenteel tet. Het heet ‘String quartet N° 1’ (lacht) en is driedelig: noemt. Voor mij is dé grote tweedeling in klassieke compo- ‘Dancing In Our Head’, ‘Restless’ en ‘March 20 Lullaby’. sitietechniek: ofwel schrijft men een verticale, harmonische structuur die geornamenteerd is en daardoor een soort line- Een eerste strijkkwartet voorstellen is al sinds eeuwen een aire allure krijgt. Ofwel schrijft men contrapunt, waarbij de nogal beladen kwestie. Heeft dat een rol gespeeld? harmonie uit het lijnenspel volgt. U maakt van het orna- Ik doe graag dingen die nieuw zijn voor mij. Misschien heeft ment het basismateriaal, en u vertrekt vanuit de versiering dat wel evenveel met ontwijken als met confrontatie te van iets dat nog moet ontstaan. Alleen een jazzman kan maken, maar ik vind het fantastisch om steeds andere din- zoveel vertrouwen hebben in een goede afloop. gen te proberen. Als ik een melodie schrijf, lijken er meteen akkoordenstruc- Nu wist ik dat er vanuit de klassieke traditie een groot turen in te zitten. Het mooie is wel dat die harmonische con- sérieux op het strijkkwartet rust. Ik vroeg me af waarom. notatie voortdurend kan veranderen. In - laten we zeggen - Vier lijntjes, dat is toch eigenlijk heel prettig? Maar eerlijk mainstream jazz speelt men altijd modussen of toonladders op gezegd heb ik me er grondig op verkeken. Het heeft me een vast stramien. De ‘voicings’, de akkoordgrepen, blijven heel veel tijd gekost. Waarom? Het is zonder twijfel een van meestal statisch. Wat ik graag doe, is juist met zo'n akkoord de puurste genres. Je moet altijd en in elke stem iets te ver- zelf aan de slag gaan, harmonisch improviseren. tellen hebben. Je kan niks camoufleren. Bovendien was het Die harmonische vrijheid weerspiegelt zich in mijn eerste strijk- eigenaardig, na de opera zonder tekst te vallen. De confron- kwartet. Het spel met zo'n ornamenteel motief brengt voort- tatie was groot. Maar goed: enerzijds doordat ik improvi- durend nieuwe ideeën voort, die alle facetten van wat volgt seer, steeds meer vrij improviseer zelfs, anderzijds door mijn mee bepalen. Soms komt er dan een heel lyrische melodie uit, verleden als klassieke blokfluitist, voel ik me aangetrokken die eventueel geharmoniseerd wordt, of weer verdwijnt. door de barokgeest. Dat uit zich in mijn muzikale taal en in mijn fraseringen: ik werk graag met versieringen, een beetje Het eerste deel heet ‘Dancing In Our Head’. Bent u niet zo'n omfloersend. Anderzijds hou ik qua kleuren erg van Franse danser? muziek, het mysterieuze ervan. Het basismateriaal van het Nee. Het schetst gewoon goed wat ik bij dit deel heb eerste deel van mijn kwartet zijn dan ook kleine motieven, gedacht. ‘Light, dancing’ staat erbij. Heel wat anders dan die op zich al als ornament aandoen. het tweede deel, ‘Restless’, dat op dit moment nogal aan mijn gemoedstoestand verbonden is. Midlifecrisis, weet je De titel van je werk is ‘ConSerVations / ConVerSations’. De wel (lacht). Maar daar gaan we het dus niet over hebben. ‘conversations’ zijn duidelijk, die wijzen op uw improvisa- torische hoedanigheid. Wat ziet u zelf als de conservatie? Het moet prettig blijven. Die hangt nauw met de conversatie samen. Ik wil in mijn Oh, maar een midlifecrisis kan prettig zijn, hoor. Nee, het is strijkkwartet toch wel een gesprek met de geschiedenis zien. eigenlijk gewoon muziek die in mij ontstaat en waar ook ik De barokidee, gecombineerd met een eigentijds klankbeeld, alleen maar achteraf een beschrijving of en duiding kan probe- de jazzspirit die in de frasen die ik schrijf soms heel duide- ren te geven. In elk geval: het eerste deel van het kwartet is heel lijk aanwezig is, tot zelfs een heus fugato gedeelte… Met wisselend van sfeer, heel wispelturig. Met veel nadruk op het veel schrik (lacht). Nee, geen schrik, maar toch een beetje hoge register, weinig bassen, ‘flying’ en licht. vanuit de bedenking 'zou je dit nu wel doen?'. ‘Restless’ is… duidelijker van gevoelswereld, het belangrijkste, Waar ik nu wel blij om ben, is dat ik bij het schrijven alles of misschien juister gezegd het meest uitgewerkte deel. Het is open kan laten. Bij mijn opera drong zich nog sterk de meer ontwikkeld qua thematisch materiaal, dramatischer. Ook gedachte op, dat ik in dit en dat opzicht toch niveau zus en dat associeer ik met het schrijven van mijn opera: mijn muziek zo moest halen. Nu… schrijf ik gewoon wat ik inwendig heeft altijd al een licht dramatische inslag gehad, maar sinds- hoor. dien ben ik er bewuster mee bezig. Een deel beginnen met een sterk statement, en dan snel weer de vorige draad terug opne- De opera was oreren, dit is converseren. men. Dat creëert tegelijk momentum én connecties tussen de Natuurlijk gebruik ik mijn ervaring om muzikale ideeën te verschillende delen. ontwikkelen, maar uiteindelijk gaat het om het oor. Trou- Het derde deel, ‘March 20 Lullaby’, is geschreven op de dag dat wens, geleerde boeken… ik heb er hier een pak staan. Ver- de Amerikaanse invasie in Irak begon. Een typisch voorbeeld van der dan twee bladzijden geraak ik er niet in. hoe de realiteit plots in je werk kan binnendringen. Ik zette de Neem nu spectrale muziek. Liever dan van naaldje tot draadje televisie aan en was plots gefrappeerd door de enorme discon- uit te pluizen hoe die theoretisch in elkaar zit, ga ik luisteren tinuïteit tussen het abstracte idee van een oorlog, een inval, een naar die muziek. Ik laat me liever fascineren dan dat ik analy- propere, doelgerichte oorlog nog wel, en het heel directe idee seer. Zoals een improvisator. Met jazz is het immers net het- van één moeder die één kind verliest. Hoezo, proper? Vanuit die zelfde. Vroeger kwamen mijn vrienden en ik veel samen om gedachte heb ik dat wiegeliedje geschreven. naar muziek te luisteren. Er waren muzikanten bij die soms Die muziek bleek wonderwel te passen op een tekst uit ‘The geen enkele voeling met de klassieke wereld hadden, maar Tempest’ van Shakespeare die ik te lezen kreeg op het laat hen iets horen en je voelt hun oren werken: waw, heb je doodsprentje van een overleden vriend. Een schitterende dát gehoord? Helemaal niet vanuit de theorie, maar vanuit het tekst, die Claron Mc Fadden zal zingen over de muziek van beleven. Dat vind ik bij dit nieuwe werk belangrijk: deze keer de finale van het strijkkwartet heen. Een belangrijk verschil geen Componist die zijn Nieuwe Werk voorstelt. Nee, mensen met de Monteverdi- en Dowland-tekst is: hier maakt de tekst die op dat podium muziek en plezier beleven. intrinsiek deel uit van het werk - de andere hangen gewoon aan de muziek vast. Hoe ziet u nu het spanningsveld tussen het strijkkwartet en clubmuziek, en soort ‘lounch-jazz’. de bijdrage van uw jazzgroep, Dreamtime? In ‘Conversa- Enkele keuzen hebben ook te maken met tijdsdruk en even- tions with the Past’ was dat voor mij het zwakke punt: het wichtige spreiding van het werk dat je aan de respectieve- orkest overtuigde niet meer door de enorme slagkracht van lijke uitvoerders geeft. Er zijn componisten die niet met de Dreamtime. Zelfs de hardcore klassieke toeschouwers heb- uitvoerders begaan zijn. Als iemand één minuut moet spe- ben dat gevoeld. De panache van Dreamtime maakte het len in een werk van een uur, dan is dat maar zo… voor een orkest met terugwerkende kracht onhandig en onwennig. improvisator als ik ligt dat moeilijk. Iedereen moet aan zijn Deze keer heb ik de confrontatie tussen de twee opgezocht. U trekken komen. Onder meer daarom herneem ik een deel heeft het vooral over het middendeel, dat het meest ‘groovy’ uit ‘The Woman Who Walked into Doors’, sopraan met een was. Dat middendeel, en ook mijn zetting van Monteverdi's uitfreakend Dreamtime, en ‘Variation 8’ uit ‘Variations on A ‘Lamento Della Ninfa’, heb ik in ‘ConSerVations / ConVerSations’ love supreme’, dat Fabrizio Cassol (frontman-saxofonist van opnieuw opgenomen, zij het hier en daar anders georkestreerd. Aka Moon, RT) en ik gemaakt hebben op ‘A Love supreme’ Ik weet nu al dat het middendeel, nu door Dreamtime gespeeld, van John Coltrane. Die achtste variatie is gebaseerd op veel meer gaat ‘grooven’ dan in de versie voor orkest. Het strijk- ‘Psalm’ (een nummer op het album ‘A love supreme’ van kwartet speelt in de introductie, die echt helemaal uitgecompo- Coltrane, RT) en past naar sfeer en thema uitstekend in ‘Con- neerd is, op een paar vrije momenten na. Maar als het echt SerVations / ConVerSations: heel veel polyfonie, de dialoog begint te grooven, heb ik de juiste mensen aan het werk - met het verleden, … Dreamtime. Dat heb ik wel geleerd: dingen… hoe zal ik het Tenslotte wil ik de sterke kanten van Dreamtime ten volle zeggen…die voor mij zo evident zijn - groove, baslijnen, uitspelen. Het valt nog te bezien wat het repetitieproces aan zelfs riffs - moet ik voor Dreamtime niet uitschrijven. Zoiets pure improvisatie op al dit materiaal zal genereren. Er ont- transponeren naar een klassiek orkest, werkt niet helemaal. staan wellicht nog ideeën om interludia te improviseren, misschien zelfs met Claron McFadden erbij. Goed, we hebben dus een driedelig strijkkwartet, waarvan het derde deel, een lullaby, door Shakespeare en een sopraan Het stuk lijkt me eigenlijk een soort neerslag van wat er zich wordt ingekleurd, we hebben een stukje Monteverdi en in je hoofd zou kunnen afspelen wanneer je improviseert. ‘Conversations with the Past’ - revisited. Waaruit bestaat uw Iets komt direct of indirect langs in je geest, associatie, nieuwe werk nog meer? implementatie… De zetting van een air van John Dowland, gezongen door de Met dat verschil dat je al componerend de tijd hebt om rich- sopraan met begeleiding van het strijkkwartet. Tegelijkertijd tingen te ontdekken die in twee seconden weinig kans zou- is er van alles aan de gang bij de mensen van Dreamtime. En den maken (lacht). plots, naar het einde toe, kantelt het stukje van Dowland in Samenvattend is het toch vooral de renaissance-idee in haar een jazz standard, ‘My funny Valentine’. Het gebeurde toeval- breedste zin die overblijft. Wedergeboorte. Mijn parcours lig, terwijl ik zat te improviseren. Een link naar de traditie, de tot nu toe en de conversatie die ik ermee aanga. jazztraditie dan. Op die standard wordt vervolgens gesoleerd. Dat vond ik een mooi idee, de transformatie van Dowland in Our little life

Our play is now at an end. These actors, as I have told you; were all spirits and have melted into air, into thin air. And, like the illusory fabric of this vision, the skyscraping towers, the gorgeous palaces, the solemn temples, yes, the great globe itself, all of you who live in it, will dissolve, and vanished like this imaginary pageant, leave not a trace. We ourselves live only in dreams, and our little life is surrounded by sleep.

Kris Defoort & Claron McFadden © Patrick De Spiegelaere © Patrick Kris Defoort & Claron McFadden (naar William Shakespeare: The Tempest, Akte IV, Scène 1) Kris Defoort geerde hij zich al voor bands als Aka Moon, La Grande Formation, Rêve Kris Defoort heeft binnen de Europese jazzwereld een grote naam opge- d’Eléphant en Parfum Latin. Kris Defoort kruiste al meermaals zijn pad, eerst bouwd als improvisator en jazzcomponist. Met zijn ensemble Dreamtime in ’95 met ‘Variations on a love supreme’ (Kris Defoort/Fabrizio Cassol), later creëert hij een hoogsteigen muzikale taal die op een originele manier de tra- in ’98 wanneer Bernard met Dreamtime de muziek verzorgde voor ‘Passa- ditionele jazzband herdefinieert. Kris Defoort studeerde aan het Conserva- ges’ (Kris Defoort/Fatou Traoré) en tenslotte bij de voorstelling van ‘The torium van Antwerpen en volgde compositie en hedendaagse improvisatie Woman Who Walked into Doors’ (Kris Defoort/Guy Cassiers) dat werd in Luik. Gedreven door zijn fascinatie voor de jazz trok hij naar New York, gespeeld in 2001 en 2003. waar hij drie jaar verbleef. Na zijn terugkeer in België zette hij zijn muzikale loopbaan verder als componist, improviserend pianist en leider van diverse Joost Gils hobo ensembles waaronder Dreamtime. Sinds 1998 is hij componist in residentie Joost Gils is vaste muzikant bij het Vlaams Radio Orkest en bij het kameror- bij Het muziek Lod. Samen met Fatou Traoré creëerde hij er de dansvoor- kest Sinfonia. Hij maakte tevens deel uit van het orkest dat bij Het muziek stelling ‘Passages’, die te zien was op het Festival d'Avignon. Eind 2001 com- Lod, geleid door Dick van der Harst het oratorium ‘The Sands of Time’cre- poneerde hij de muziek voor de opera ‘The Woman Who Walked into ëerde. Verder was Gils van de partij toen Dreamtime speelde bij Kris Doors’, gebaseerd op het gelijknamige boek van Roddy Doyle en in een regie Defoorts ‘Passages’ en ‘The Woman Who Walked into Doors’. van Guy Cassiers. In mei 2002 creëerde hij ‘Conservations with the Past’ in opdracht van deFilharmonie. Tegen maart 2004 schrijft hij de muziek voor Jeroen van Herzeele tenorsax een nieuw project van Fatou Traoré en er zijn ook al plannen voor een nieu- Jeroen van Herzeele is een bezige bij in het jazzcircuit. Hij speelde en speelt we opera met Guy Cassiers in het najaar 2007. in talloze jazzensembles (onder andere Määk’s Spirit, Marco Locurcio Group, Ode For Joe, Octurn, Alice's 5 Moons) en werd hiermee al op een aantal van Claron McFadden de grootste jazzfestivals ontvangen. Daarnaast is hij ook actief in zijn eigen Sopraan Claron McFadden kreeg haar opleiding aan de Eastman School of band Greetings from Mercury. Hij versterkte in ’95 de rangen van het orkest Music in Rochester, New York. Ze voelt zich even goed thuis in het barokke voor ‘Variations on a love supreme’ en speelde ook tijdens de voorstellingen en hedendaagse repertoire als in het klassieke. Ze werkte reeds met grote ‘Passages’ en de opera 'The Woman Who Walked into Doors'. dirigenten als Kurt Masur, John Eliot Gardiner, Neem Järvi en orkesten zoals het London Philharmonic Orchestra, het Nederlands Philharmonisch Orkest, Laurent Blondiau trompet Les Arts Florissants en het BBC Symphony Orchestra. Ze vertolkte rollen in Ook Laurent Blondiau speelde mee in ‘Variations on a love supreme’, ‘The 'Lulu', 'Le Nozze di Figaro', 'La Bohème', 'Ariadne auf Naxos' en 'Don Gio- Woman Who Walked into Doors’ en in het ensemble Octurn. Hij houdt er vanni'. Claron McFadden trad op tijdens talrijke internationale festivals, verder een eigen kwintet op na en werkt nauw samen met het sextet waaronder het Holland Festival, de Bregenzer en Salzburger Festspiele, het Määk’s Spirit (onder meer met Jeroen van Herzeele op sax en Eric Thielemans festival van Aix-en-Provence en dat van Boedapest. Claron McFadden werk- op drums). Verder blijkt de hoge activiteit van de trompettist ook uit de ein- te al eerder met Kris Defoort samen in ‘The Woman Who Walked into deloze lijst van muzikanten met wie hij reeds samenwerkte, bijvoorbeeld Doors’. William Sheller, met wie hij nog in de Parijse Olympia heeft gestaan.

Dreamtime Geoffroy de Masure trombone Dreamtime werd in 1998 door Kris Defoort opgericht. Net zoals de muziek Geoffroy de Masure is niet vies van veelzijdigheid, iets wat duidelijk wordt van zijn stichter beweegt de samenstelling van de groep zich tussen de wereld bewezen door de lange lijst van muzikanten en ensembles waarmee deze van de jazz en die van de hedendaagse klassieke muziek. Dreamtime oogstte trombonist reeds speelde of waarvoor hij stukken heeft geschreven. Uitblin- veel succes in heel Europa (onder meer in Parijs, Salzburg en Avignon). In kers zijn het Franse Nationale Jazz Orkest, Octurn, Aka Moon, Steve 1999 was Dreamtime de revelatie van Jazz Middelheim. Toen presenteerden Coleman, Marvin ‘Smitty’ Smith, Rufus Reid en het Marc Ducret Trio. Ook Lee Konitz en Mark Turner, begeleid door de groep, composities en arran- Kris Defoort is hem geen onbekende, zij kennen elkaar reeds van ‘Passages’ gementen van Kris Defoort. Dreamtime is de muzikale spil van alle theater- en ‘The Woman Who Walked into Doors’. Sinds kort stuurt hij composito- projecten van Defoort. risch het eigen ‘Tribu’, een band met een sound die al meerdere keren in de prijzen is gevallen. Dreamtime bestaat uit: Pierre Bernard fluiten Michel Massot tuba, trombone Afgestudeerd aan het Luikse conservatorium, heeft Pierre Bernard een voor- Deze tuba- en trombonespeler is actief in groepen zoals het zelf opgerichte liefde voor jazz, geïmproviseerde muziek en hedendaags klassiek. Zo enga- Trio Bravo (later Trio Grande), Bathyscaphe 5, Ictus Ensemble, La Grande For- mation (met Garrett List) en ook Defoorts Dreamtime (‘Variations on a love Quatuor Danel supreme’, ‘Passages’, ‘The Woman Who Walked into Doors’). Voorts is hij Al tien jaar lang werkt het Quatuor Danel rond de rijke literatuur voor strijk- ook sterk aanwezig op het Franse jazzterritorium in ensembles als het Marc kwartet en nog steeds volgt het ensemble met overtuiging en enthousias- Ducret Quintet, Henri Texier Quartet en in de band Pyromane. Dit alles weer- me de lijnen die het bij zijn oprichting heeft uitgezet. Zo vindt het kwartet hield hem echter niet om tussendoor met een aantal freelance artiesten door het belangrijk zijn bevindingen te delen met jongere musici en zijn ervaring Europa te toeren. ook ten dienste te stellen van amateur-muzikanten. Daarnaast streeft het ensemble ernaar ook op afgelegen plaatsen concerten te brengen en uit- Bart Quartier vibrafoon, marimba wisselingen te organiseren met musici uit andere landen en culturen. Het Bart Quartier is een muzikant met internationale faam, die zowel in heden- Quatuor Danel was reeds te gast in de Wigmore Hall en het Concertgebouw daags klassiek als in jazz zijn gading vindt, maar ook andere genres niet links Amsterdam. Het repertoire van het kwartet is erg gevarieerd en omvat zowel laat liggen. Hij geeft les aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en werken van Schubert en Beethoven als integrale uitvoeringen van de kwar- wordt regelmatig uitgenodigd door buitenlandse conservatoria om master- tetten van Bartók en Sjostakovitsj. Ook werkt het Quatuor Danel samen met classes te geven. Zijn vibrafoon-marimba-boeken zijn wereldwijd verspreid. de grootste hedendaagse componisten, onder andere met Pascal Dusapin, Zelf speelde hij samen met het kruim van de al dan niet binnenlandse jazz- Jonathan Harvey, Helmut Lachenmann en Wolfgang Rihm. Het Quatuor scene en kruiste zo ook het pad van het Brussels Jazz Orchestra en Defoorts Danel wordt sinds 1998 gesubsidieerd door het Ministerie van de Vlaamse Dreamtime. Daarbuiten neemt hij nog de tijd om zich te engageren in een Gemeenschap, het Ministère de la Communauté Française en door L'Asso- eigen kwintet. ciation Française d'Action Artistique.

Otti van der Werf elektrische bas Koen Kessels Bassist Otti Van Der Werf genoot een opleiding aan de Antwerpse jazzstu- Dirigent-pianist Koen Kessels studeerde aan het Koninklijk Vlaams Muziek- dio en verzamelde heel wat podiumervaring doorheen heel Europa en ande- conservatorium te Antwerpen bij onder meer Jos Van Immerseel, Levente re continenten. Hij speelt, naast een aantal losse samenwerkingen, onder Kende en Jacques Detiège. Zijn muziekinteresses vertalen zich in zijn liefde meer met Dreamtime-collega’s Laurent Blondiau en Jeroen van Herzeele in voor muziektheater, hedendaagse muziek en uitvoeringspraktijk. Hij was lid respectievelijk het Laurent Blondiau Quintet en Greetings from Mercury. Van van de muzikale staf van de Brusselse Muntschouwburg (directie Gerard Dreamtime zelf maakte hij deel uit tijdens Defoorts ‘Passages’. Mortier, 1984-1987). Van 1990 tot 1994 was hij assistent-dirigent bij de Vlo- pera, Antwerpen-Gent (directie Marc Clémeur). Hij debuteerde als dirigent Eric Thielemans drums, percussie met het orkest van de Vlopera in ‘Cinderella’ (Prokofjev), een productie van Eric Thielemans, klassiek geschoold slagwerker, stapte nog alvorens zijn stu- het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Tijdens Antwerpen ’93, Cultuurhoofd- die te beëindigen over naar de jazz- en improvisatiescene. In de brede waai- stad van Europa, dirigeerde Koen Kessels de wereldcreatie ‘Silent Screams er van artistieke activiteiten waarin hij betrokken is, als sideman of initiatief- Difficult Dreams’, een opera van Jan Fabre en componist Eugeniusz Knapik. nemer, staan zin voor experiment en multidisciplinariteit voorop. In de Dit betekende zijn nationale en internationale doorbraak. ( ‘Cinderella’ en muziekscene werkt hij onder meer samen met Ben Sluys, Määk’s Spirit, ’Giselle’ in Belfast en Antwerpen; ‘Il Barbiere di Siviglia’ in Rouen; ‘Kullervo’ Olivier Tomas, Laurent Dehors, Ned Rothenberg, J-Y Evrard. Naast eigen in Nantes; ‘Carmen’ in Salzburg en Amsterdam; ‘Rigoletto’ in Gent; ‘Le muziektheatrale creaties in samenwerking met Barre Phillips, Alex Waterman, Nozze di Figaro’ in Alden Biesen; ‘Rape of Lucretia’ in Gent; ‘La Bohème’ in Erik Vermeulen, J-Y Evrard, Alexis Destoop en Jorgen Cassier, werkte hij ook Keulen; ‘Nabucco’ in Madrid en Barcelona; ‘La Traviata’ in Brussel, Keulen, voor de Bottelarij-KVS en werkte hij samen met Barre Phillips en Julyen Hamil- Lissabon; ‘Die Zauberflöte’ in Alden Biesen). Hij werkte samen met orkesten ton aan een dans- en muziekimprovisatiespektakel. als Mozarteum Orchestra, Ulster Orchestra, Orchestre National des Pays de la Loire, deFilharmonie, Vlaams Radio Orkest, Beethoven Academie, Neder- Kris Defoort piano lands Promenade Orkest, Collegium Instrumentale Brugense, Royal Ballet Zie biografie boven Sinfonia, ASKO-Ensemble, Flat Earth Society. Op uitnodiging van de Finse componiste Kaija Saariaho en Gerard Mortier assisteerde hij Kent Nagano voor de wereldcreatie van l’Amour de Loin’ in de Salzburger Festspiele 2000. Voor de RUHR-Triënnale 2003 bereidde hij de bigband-opera ‘Heliogabal’ van Peter Vermeersch voor. Momenteel is hij muziekdirecteur van het Zomer- opera Festival (Alden Biesen), eerste gastdirigent voor Opera-Hall, artistiek directeur van het Hermes Ensemble, gespecialiseerd in hedendaagse muziek en artistiek directeur in het Conservatorium Antwerpen. Het muziek Lod Het muziek Lod, dat zijn drie muziek- en muziektheatermakers: Kris Defoort, Dick van der Harst en Jan Kuijken. Drie componisten in residentie, die elk binnen Het muziek Lod ruimte krijgen om hun eigen parcours en een eigen muzikale taal uit te stippelen. Met wisselende maar vaak terugkerende part- ners (Karine Ponties, Guy Cassiers, Eric De Volder…) werken ze aan de meest uiteenlopende producties. Zo is er ‘The Woman Who Walked into Doors’, de eerste opera van Kris Defoort, waarin een klassiek en een jazzensemble, een actrice, een sopraan en een videoscherm samen gestalte geven aan een aan alcohol verslaafde, mishandelde en gemarginaliseerde vrouw. Zo is er ‘Diep in het bos’, a capella muziektheater, waarin zeven vrouwen hun emo- ties bij de Dutroux-affaire ventileren op Bretoens geïnspireerde muziek van Dick van der Harst. Zo zijn er ‘Capture d’un Caillot’ en ‘Les Taroupes’, twee intimistische dansvoorstellingen, waarin Jan Kuijken telkens in dialoog treedt met twee dansers. Na vijftien jaar zoeken en ontdekken heeft Het muziek Lod een heel eigen plaats binnen het Vlaamse maar ook binnen het inter- nationale muziek- en muziektheaterlandschap veroverd. Zonder angst voor het nieuwe, het oude, het andere, het onbekende… bouwen de compo- nisten aan een eigen oeuvre dat niet onder een noemer valt en waarin het maatschappelijk engagement steeds meer centraal staat. Muziek wordt ver- mengd met dans, theater, tekst, video. Naast de vermenging van disciplines is er de vermenging binnen de muziek zelf. Besmetting is geen risico, maar een must. Omwille van zijn “indrukwekkend visitekaartje” kreeg Het muziek Lod vorig seizoen de Océ Podium Prijs 2002.

Kris Defoort © Patrick De Spiegelaere