Ik Was Lijfwacht Van Hitler Gratis Epub, Ebook
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
IK WAS LIJFWACHT VAN HITLER GRATIS Auteur: Rochus Misch Aantal pagina's: 215 pagina's Verschijningsdatum: 2008-12-23 Uitgever: Van Halewyck EAN: 9789056178499 Taal: nl Link: Download hier Rochus Misch Een Hongaars ex-Europarlementslid en de Bulgaarse premier gingen deze week met de billen bloot. Een bierviltje en een balpen, of het strand van de Noordzee en een vinger, meer heb je niet nodig om Het autoverkeer aan de schoolpoort aan banden leggen, verhoogt niet alleen de veiligheid. Uit onderz De ondernemingsrechtbank verwerpt het reddingsplan voor de plantagegroep van Hein Deprez. Hij staa Lees de volledige krant digitaal. Mijn DS Mijn account Afmelden. Dit artikel is exclusief voor abonnees, maar we bieden het u gratis aan. Op de tafel in het huis van Rochus Misch 89 ligt een stapeltje brieven. Hij heeft nergens spijt van. Tijdens ons gesprek in Berlijn daalt langzaam een zwarte wolk neer. Rochus Misch woont in een comfortabel, maar eenvoudig burgerlijk huis in een bloemrijke straat in Rudow, een zuidelijke buitenwijk van Berlijn. Hij is nog altijd groot, zijn schouders staan nog altijd Binnenland Gisteren om Heeft het coronavaccin bijwerkingen en kan ik kiezen? Gisteren om Pfizer kan dit jaar niet maar 50 miljoen coronavaccins produceren Gisteren om Oproep: Uw meermaals? Biz Gisteren om Protest tegen veelvraat Amazon zwelt wereldwijd aan Gisteren om Honderdzestig banen bedreigd bij Bekaert Gisteren om Zaak om schadevergoedingen voor gedupeerden Lernout en Hauspie voor hof van beroep. Een mijlpaal voor Het journaal. EVP-familie beleeft week van de gêne Een Hongaars ex-Europarlementslid en de Bulgaarse premier gingen deze week met de billen bloot. Afgesloten schoolstraten verbeteren ook gezondheid leerlingen Het autoverkeer aan de schoolpoort aan banden leggen, verhoogt niet alleen de veiligheid. Fruitkoning Hein Deprez verliest zijn plantages De ondernemingsrechtbank verwerpt het reddingsplan voor de plantagegroep van Hein Deprez. ‘Ze hadden Hitler niet als een hond in een kuil mogen gooien’ De Franse journalist Nicolas Bourcier tekende in het boek Ik was lijfwacht van Hitler zijn getuigenis op. Knack bezocht Misch in Berlijn. Met 'het systeem' bedoelt Bourcier het naziregime of het Derde Rijk. Het woord 'lijfwacht' is een eufemisme. In werkelijkheid was Misch de koerier, postbode, secretaris en steward van Hitler. Misch maakte deel uit van Hitlers Begleitkommando. Hij ving de bezoekers van de dictator op, en bracht ze in de rijkskanselarij tot bij de 'chef', zoals hij Hitler nog altijd noemt. Ik was lijfwachtvan Hitler is het resultaat van urenlange gesprekken die Bourcier twee jaar geleden met de inmiddels jarige Rochus Misch voerde. Maar is dit wel een echt gesprek? Lees elke maand gratis 3 artikelen. Knack Partner Content biedt bedrijven, organisaties en overheden de toe‐ gang tot het netwerk van Knack. De partners zijn verantwoordelijk voor de inhoud. Wellicht is Misch het type mens dat zich in elk systeem in een dode hoek bevindt. Hij geeft nooit de indruk de hele realiteit te willen zien. Je gelooft hem op zijn woord wanneer hij vertelt dat de inloopperiode van het naziregime, de periode van tot , in zijn ogen een voorspoedige tijd was voor de Duitsers. Maar het is onbegonnen werk om hem te confronteren met de opmerking dat Joden, politieke tegenstanders en de andere Duitse slachtoffers van het Derde Rijk het met die uitspraak niet eens zouden zijn. Wanneer je hem het vuur aan de schenen legt, ontwijkt hij de vragen. Hij geeft antwoorden die niet ter zake doen, begint te mompelen of verbergt zich achter zijn hardhorigheid. Hij beschuldigt journalisten ervan dat ze altijd dezelfde vragen stellen. Maar het probleem is net dat hij op andere vragen altijd dezelfde antwoorden geeft. Toen we Rochus Misch twee weken voor we naar Berlijn vertrokken voor de eerste keer opbelden, was al de stem te horen van een man die niet ophield te jeremiëren dat er haast elke dag een cameraploeg aan zijn deur stond om hem te interviewen, dat hij bedolven werd onder post en dat hij nu zelfs al 's nachts vanuit Kazachstan door reporters uit zijn bed werd gebeld om over de laatste dagen van Hitler te vertellen. Hij beklaagde zich zijn lot, of deed alsof. En hij wou geld voor een gesprek. Na aankomst in Rudow, een district in het zuidoosten van Berlijn, waar de man al zeventig jaar een huisje bezit, is van een honorarium geen sprake meer. Rochus Misch lijkt de ijdele hoofdrolspeler van een eindeloos opgevoerde eenakter die hij zelf regisseert. De salontafel ligt vol brieven. Uit een van de enveloppen piepen twee biljetten van één dollar. Hij haalt ze er zuchtend uit: 'Nauwelijks genoeg om de portokosten van mijn antwoord te betalen. Ex-SS-Oberscharführer Misch wil zijn fans niet teleurstellen, zegt hij. Zijn jongste correspondent is dertien jaar. Op de vraag wat die jongen van hem wil weten, haalt hij zijn schouders op: 'Algemene dingen Wat voor een man Hitler was Je gelooft je oren niet wanneer je hem in alle ernst hoort beweren dat Hitler zó slecht door zijn ondergeschikten werd geïnformeerd dat hij niet eens op de hoogte was van de uitroeiing van de Joden in de concentratiekampen. Nochtans trekt Misch het bestaan van de concentratiekampen of de Holocaust niet in twijfel. Voor hem was Hitler echter geen Jodenverdelger, maar een goede baas die bezorgd was om de gezondheid van zijn personeel. Misch: 'Op een dag vond Hitler dat ik er slecht uitzag. Hij stuurde me op consultatie bij dokter Morell, zijn lijfarts. Morell onderzocht me en stuurde me naar het kuuroord Karlsbad. Dat was overbodig, want ik voelde me prima. Maar Morell wist natuurlijk dat je Hitlers adviezen niet in de wind kon slaan. Volgens mij was Hitler niet in staat tot laagheden of schaamteloze leugens. Ik voelde me altijd gesterkt door zijn aandacht. Ik wou dat hij me opmerkte en mijn werk apprecieerde. Ik heb hem niet ervaren als een moordenaar. Hij was altijd vriendelijk voor me. Hij heeft het naoorlogse debat niet gevolgd. Hij leest vrijwel niets. Hij zwaait verontwaardigd met een lijst revisionistische en negationistische boektitels waarvan de verspreiding in Duitsland strafbaar is, maar geeft ook grif toe dat hij de inhoud van die 'studies' niet kent. Het bestaan van die lectuurlijst moet hem echter sterken in zijn idee-fixe dat de hoeders van de huidige Duitse democratie zich even intolerant gedragen als destijds de censoren van het Derde Rijk. Niet eens de memoires van nazi-architect Albert Speer, voor wie hij nooit sympathie had - 'Speer is een Hes, en Hessen zijn leugenaars' - heeft hij doorgenomen: 'Om zichzelf wit te wassen, beweerde Speer na de oorlog dat hij Hitler met gas had willen vergiftigen. De kritische familiegeschiedenissen van kinderen en kleinkinderen die zestig jaar na de feiten in brieven en documenten zijn gedoken in een poging om de waarheid over het gedrag van hun ouders en grootouders in het Derde Rijk te achterhalen, interesseren Misch geen barst. Het verschijnen van pijnlijk goed gedocumenteerde getuigenissen als Katrin Himmlers De gebroeders Himmler of Wibke Bruhns Het land van mijn vader wuift hij weg, maar hij heeft wel echo's opgevangen van 'interessante' Duitse familiegeschiedenissen waarin de wandaden van vaders en grootvaders onder Hitler worden gerechtvaardigd. De gruwel van het naziregime is geen thema in zijn hoofd. Aan die salontafel, waarop de schoenendoos staat waarin hij graait, blijft hij maar herhalen dat hij maar een uitvoerder en geen bevelhebber was, dat hij als ondergeschikte slechts zijn soldatenplicht heeft gedaan en dat hij als lijfwacht nooit een schot heeft gelost. Om zijn vermeende onschuld meer gewicht te geven, herhaalt hij graag dat hij nooit lid was van de Hitlerjugend of van de NSDAP, de nationaal- socialistische partij - 'Ik heb me nooit voor politiek geïnteresseerd. Omdat hij meende dat hij daar de beste carrière kon maken, koos de twintigjarige Misch al in voor de SS, waar hij ingedeeld werd bij de Verfügungstruppe Leibstandarte Adolf Hitler en later bij de Waffen-SS. Uit niets blijkt dat Rochus Misch opging in de nazi-ideologie. Uit alles blijkt juist dat hij zijn hele leven op kleine voordelen uit was: bestaanszekerheid, promotie, goedkope sigaretten. Van de Führerbunkerbewoners die in de lente van de Sovjetinvasie in Berlijn overleefd hadden, werden al diegenen die het verbrande lijk van Hitler hadden gezien direct na de nazicapitulatie naar Moskou gedeporteerd, waar ze in gevangenissen als Boetyrka of Loebjanka als citroenen werden uitgeknepen. Stalin, die niet geloofde dat Hitler zelfmoord had gepleegd, wou immers alles weten over het lot van de Führer. Wanneer we Misch vragen op welke manier hij door zijn Sovjetondervragers werd aangepakt, beklemtoont hij dat de verhoren in perfect Duits verliepen en dat hij door een Joodse ondervrager, die Stern heette, werd gefolterd. Op de duur was hij zo murw dat hij een briefje schreef waarin hij de chef van de geheime Sovjetdienst smeekte hem te executeren, zodat aan zijn kwellingen een einde zou komen. Misch: 'De Russen hebben dat briefje bewaard. Ik zag het onlangs terug in een documentaire van de BBC. Misch: 'Ik vind dat ik met mijn negen jaar gevangenschap in de Sovjet-Unie voldoende gestraft ben. Hitlers 'lijfwacht' heeft nu geen concurrenten meer. Als ooggetuige van de ondergang van Hitler in de kelders van de rijkskanselarij kan niemand hem nog tegenspreken. Hij kent niet eens de precieze inhoud van het boek dat hij aan Nicolas Bourcier heeft gedicteerd. Het streelt zijn ijdelheid dat Ik was lijfwacht van Hitler bestaat en gelezen wordt. Dat volstaat. De man vertoont alle symptomen van een mens die altijd in het centrum van de belangstelling wil staan en met volle teugen van die aandacht geniet. Vandaar dat hij na de val van de Muur zo graag naar de Berlijnse Wilhelmstrasse trok om er aan rondzwervende toeristen uitleg te geven over de plaats sinds 8 juni wordt daaraan door een gedenkplaat herinnerd waar de Führerbunker zich bevond.