- Amsterdamse sporthelden - belandden we meestal in de sportschool van Ben Smit op Pastor: “Wij hadden het geluk dat we op de golf van een de Lindengracht. Daar werkten we ons met zelfgemaakte geweldige generatie basketballers konden meesurfen. gewichten in het zweet. Voor de basketbaltrainingen Daar behoorde ook de latere topcoach Ton Boot toe. kwamen we eerst in de Oude RAI (daar moest je vooral Qua professionalisme en mentaliteit was Boot toen al een opletten dat je niet per ongeluk op de vloer viel, want pionier. Hij stond vrijwel iedere dag in de Oude RAI zijn TOPSPORT IN dan zat je gelijk vol met houten splinters) en daarna in de werptechniek bij te schaven. Als je in zijn ogen serieus al veel beter geoutilleerde Apollohal. genoeg met de sport omging, dan duldde hij je tijdens Toen wij in 1966 kampioen van Nederland werden deze trainingen naast je. Honderd keer een lay-up links, met Herly, speelden we nog wedstrijden aan de Meeu- een stapje opzij, honderd keer een lay-up rechts, enzo- DE STAD. wenlaan in Amsterdam-Noord. Op de plek waar nu voort! Ton was zowel bezeten als een baas. Als een klein een NH-hotel staat. Die sporthal met dát speelveld zou jochie tijdens zo’n training een paar ballen in een verderop nu 100 procent zijn afgekeurd. Precies naast het veld gelegen basket wierp, dan ontplofte hij en stuurde zo’n bevond zich namelijk een orkestbak (waarin de jury jongetje bruut en onverbiddelijk de zaal uit.” Op 24 september van dit jaar pakte de Spaanse hoofdstad Madrid op zat). Zo kon het gebeuren dat als je een bal verkeerd Omdat er in Nederland zoals eerder gezegd, niet be- grootse wijze uit door zich als gastheer voor de hele triatlon (Challenge inschatte, je zomaar met een doodsmak in die bak kon taald mocht worden, belandden zowel Pastor als Vrolijk belanden...! in de lucratieve Belgische profcompetitie. Madrid) op te werpen. Van betalen was in die tijd in Nederland nog geen In België verdienden zij (Pastor bij de club van Een klein leger aan Guardia Civil, vele honderden vrijwilligers én sprake. Sponsor Dextro Energy schonk ons in die tijd toenmalig multimiljonair Piscador in Gent en Vrolijk meer dan tienduizend oranje pylonen leidden de triatleten naar de finish van die lange glimmende pakken en betaalde ons (tijdens in Charleroi) zo’n vijftienduizend gulden per seizoen, een feestje in het Okura-hotel) zestig gulden toen we zevenhonderd gulden per wedstrijd en nog de nodige op het centraal in de stad gelegen plein: Plaza de la Puerta del Sol. kampioen werden. Maar dat mochten we per se tegen extra premies. Voor die tijd waren dat wereldbedragen. Madrid begreep dondersgoed dat sport bij uitstek de manier is om niemand vertellen. Spelers van wie bekend werd dat ze Volgens Johan Cruijff werden, in vergelijking met hen, een stad een eigen identiteit of uitstraling te verschaffen en trok werke- zwart betaald kregen, werden namelijk onmiddellijk voor een lange periode geschorst!” lijk alle registers (inclusief de inzet van drie helikopters) open. De beide Karels (inmiddels zijn zij allebei 71 jaar Ook Amsterdam is er al langer van doordrongen dat, behalve Ajax, oud) kwamen jarenlang voor het Nederlands basketbal- ook de marathon van Amsterdam, de hockeyers en tal van andere team uit. Vrolijk had talent, maar blonk als spelverdeler teams en sportieve evenementen de hoofdstad op prominente wijze op (lengte: 1,88 meter) vooral uit door zijn geweldige ‘ GELOOF ME, ALS IK UITGENODIGD WAS mentaliteit. Pastor (als pivot: de lange man onder het VOOR DIE EUROPESE WEDSTRIJD, DAN de kaart hebben gezet. bord van de tegenstander) leunde hoofdzakelijk op zijn natuurlijke gaven. Die onverschilligheid kwam onder WAS IK ER OP MIJN KNIEËN NAARTOE andere tot uiting toen hij een uitnodiging ontving om in Gekropen!’ KAREL VROLIJK Brussel een wedstrijd met het Europese basketbalteam Amsterdam heeft in al de jaren tal van geweldige spor- aan het Mosveld kunnen. Een dergelijke sfeer en knusse te spelen. De reactie van Pastor was veelzeggend: “Ga je ters voortgebracht. André Gieling sprak met vijf voor- gezelligheid kun je niet zomaar creëren én zeker niet in een weg! Ik ga daar voor geen goud naartoe. Laat mij maar malige uitblinkers die (in drie verschillende sporten) zo snel en kunstmatig opgebouwde stad als Purmerend.” lekker m’n klaverjasje leggen.” in de jaren 60, 70 en 80 van de vorige eeuw triomfen Karel Vrolijk (eveneens oud-basketbalinternational en Vrolijk: “Die speciale drive zat gewoon niet in hem. vierden: de basketballers Karel Pastor en Karel Vrolijk, bovenal bekend als de man die samen met zijn broer het Daardoor kwam hij, ondanks dat het speltempo in die tijd de boksers Sjoerd Tuininga en Joop Kruis en de voet- legendarische Amsterdamse café La Bastille bestierde) beduidend lager was, nog weleens lucht tekort. Met mijn baller Gerrie Blokzijl. Een boeiende uiteenzetting over knikt bevestigend: “Op een paar jaar basketballen in de mentaliteit had hij gemakkelijk de Europese top gehaald. de sportcultuur van toen en nu en over de sportstad Belgische profcompetitie na heeft ons hele leven zich in Geloof me, als ik uitgenodigd was voor die Europese wed- Amsterdam in het bijzonder. Amsterdam afgespeeld.” strijd, dan was ik er op mijn knieën naartoe gekropen!” Vrolijk: “Van een topsportklimaat was in die tijd nog Pastor: “Wij waren en bleven toch jongens van de totaal geen sprake. We trainden en speelden bijvoorbeeld straat. Onze beide vaders waren beulen van kerels. op platte schoenen. Die oude All Stars hadden totaal Charismatische en door de wol geverfde mannen die hun geen vering.” Pastor: “Tegenwoordig beschikken alleen geld in de Amsterdamse horeca verdienden.” Karel Pastor (de 2,02 meter lange Amsterdamse basket- de jeugdspelers al over vijf verschillende soorten schoei- Vrolijk: “Ja, bij het basketbalteam maakten wij met balreus van weleer) vertelt het met een veelbetekenende sel. Die schoenen zijn qua vering zo goed dat je vaak niet onze flair wel een beetje de dienst uit. Maar al die team- zucht: “Ik woon nu drie jaar in Purmerend, maar ik ver- eens meer hoeft te springen.” genoten van weleer lachten ons later wel uit. Toen wij huis liever vandaag dan morgen terug naar Amsterdam. Vrolijk: “Qua training renden we (de ietwat gemak- op veertienjarige leeftijd met school stopten en voor de In mijn geval is dat vooral Amsterdam-Noord. Ik zou zuchtige Pastor overigens net iets minder vaak) doorde- gemeentelijke bestrating gingen werken, zaten zij rustig Karel Pastor (l) & ook absoluut niet zonder mijn kaartuitjes in café De Bult weeks in het Amsterdamse Bos en voor de krachttraining op een lyceum te studeren.” Karel Vrolijk 180 - inAmsterdam - TEKST André Gieling - BEELD Peter van Aalst inAmsterdam - 181 Amsterdamse sporthelden - alleen de voetballers van Ajax en Feyenoord destijds geworden) deelnemen. We gingen daar met vijf boksers den aan dat toernooi mee. Ik won dat toernooi! Dat was beter betaald. plus begeleiding voor twaalf dagen naartoe. ongekend. Ik was ook de enige Nederlander die daar op Nadat Pastor en Vrolijk in 1966 met basketbalteam Maar al de eerste de beste partij verloor ik op punten het hoogste schavot mocht plaatsnemen. Herly kampioen van Nederland waren geworden, gingen van een Roemeen. Ik ben toen nog dezelfde avond op Weer een week later werd ik op het voetbalveld kam- ze ook Europa in. Dit leverde onvergetelijke trips op. stap gegaan. Ik zei daar dat ik even een uurtje weg was, pioen met Animo (we kregen daar toen nog vijfentwintig Pastor: “We maakten zowel met Herly als met het Ne- maar daarna hebben ze me tien dagen niet meer terug- gulden per punt), want naast het boksen bleef ik ook nog derlands team treinreizen naar de Sloveense hoofdstad gezien! Ik ben heerlijk op stap gegaan en ging ruim een gewoon doorvoetballen. Zo gek was ik van dat spelletje. Ljubljana en zelfs tot aan de grens van Rusland.” week lang al de nachtclubs in en uit. Op het einde wilden Het was met recht een wereldjaar. Alles kwam ach- Vrolijk: “Dat waren allesbehalve luxe reisjes. We zaten al die Roemeense vrouwen met me mee naar Nederland, terelkaar. Het kon niet op. Maar precies op dat moment dertig uur in de trein, op houten banken en onderweg maar er was destijds ook nog een IJzeren Gordijn, dus ze kreeg ik de grootste domper van m’n leven te verwerken. moesten we negen keer overstappen. We doodden de konden niet weg. Het was achteraf een van de mooiste De boksbond (met een militair als voorzitter en een tijd toen met ontelbare potjes klaverjassen. Wij kaartten trips die ik heb meegemaakt, maar omdat ik me in de militair als bondstrainer) had besloten om niet mij maar onder anderen met Ton Boot en Rob de Wit. Als we dan tussentijd helemaal niet meer in het hotel had gemeld, twee militairen naar de Olympische Spelen te sturen. ergens in Duitsland van perron 2 naar perron 6 moesten werd ik per direct voor een half jaar geschorst. Weliswaar goede boksers, maar ik was de kampioen van overstappen, dan tilden we het tafeltje met het kaartspel Door die straf ging Sjeng Verstappen, een bokser die Nederland. Waarom? Ik denk dat het kwam omdat die op, wandelden naar de volgende trein en vervolgden ik in vier partijen drie keer had verslagen, als de nummer jongens als dienstplichtigen gratis waren. Als ze mij of daar weer rustig het lopende spel.” twee van Nederland naar de Europese kampioenschap- een andere bokser hadden gestuurd, dan moest er geld Vrolijk: “De wedstrijden tegen Ljubljana waren pen. Toen Verstappen daar prompt brons behaalde, had uitgegeven worden.” Joop Kruis (l) & Sjoerd Tuininga heroïsche wedstrijden. Zelfs onze vaders kwamen ik toch wel spijt. Dat had ik toen niet goed gedaan.” Ondanks dat naar school gaan geen succes was (het speciaal naar die ontmoetingen.