Geneza "Liberum Veto" : (Dokończenie)
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Geneza „liberum veto.“ HI. (Dokończenie). „Rzeczpospolita każda, jak okręt na wodzie, wiatrem albo for tuną i żeglarzów umiejętnością stoi, a dwiema rzeczami ginie, ma lacia et tempestate“ — są słowa bezimiennego statysty z czasów Walezyusza, których prawdę w całej nagości okazać miała era, otwie rająca się po wygaśnięciu Jagiellonów1). Kryzys reformacyjny mi jał, niewyzyskane marnowały się korzyści, jakie parlamentaryzm mógł sobie po nim obiecywać. Z dwóch klęsk żywiołowych, od których giną rzeczypospolite i okręty, pierwsza zwaliła się na Pol skę— burza. Trzykrotny orkan bezkrólewia nadwątlił i rozluźnił wiązania nowopowstającej, a tak dalekiej od wykończenia, budowli władz publicznych. Zespół zwolenników reformy rozstrajał się. przekształcał w mniejszość, skazaną na opozycyęj znikało pokrewień stwo jego zasad z zasadami sfer, do których należała przyszłość. Zwyciężeni podczas bezkrólewia, reformiści zapóźno wyrzekli się wspólności z bezrządną opozycyą Kazimierskich, Pękosławskich, Czarnkowskich; król prawdziwy i niemalowany, jakiego im było potrzeba, za wcześnie schodzi do grobu, aby nowy sojusz panują cego stronnictwa z koroną przyniósł zbawcze owoce. Na sejmach parokrotnie widzimy dość zwartą większość, niezdolną wprawdzie do narzucenia swej woli opornym, ale wywierającą na nich silny nacisk i ożywioną rzetelnym duchem naprawy. Inicyatywę jej, tak widoczną w dziele reformy sądowej i unormowania zjazdów elek 1) Pokazanie błędów i naprawy ich w Pzpltej naszej hoc interregno, gdy już potem czasu nie będżie, Plater, Zbiór pamiętników, II, 46. 3 1 6 GENEZA „LIBERUM VETO.1 cyjnych nawet po ukończeniu wojny moskiewskiej, długo tłumiły podszywające się pod godła egzekucyi pierwiastki anarchii; osta tnie lata Batorego upłynęły nieprodukcyjnie na zwalczaniu wroga wewnętrznego. W zjazdach generalnych 1577 r., zwołanych wsku tek odmowy niezbędnych podatków na sejmie toruńskim 1), w sej mikach posejmowych 1578 r.2), potem w upartej opozycyi trzech województw na sejmie 1581 r .3) i szczupłej garstki wichrzycieli w na stępnym roku 4),—duch partykularyzmu ziemskiego zadokumentował swą tężyznę nawet wobec króla, co nie znosił, aby mu rozkazy wano. W dziejach sejmowania rządy Batorego są tylko epizo dycznym przebłyskiem lepszych losów na tle niepowstrzymanego rozkładu machiny państwowej, jaki zainaugurowało już pierwsze interregnum. Trzy bezkrólewia, jedno bezładniejsze od drugiego, trzy elek- cye, coraz burzliwsze, niszcząco oddziałały na krystalizacyę zdro wych poglądów konstytucyjnych. Szkodliwy wpływ wywierały nietylko chaotyczne, jak w dobie przedjagielloriskiej, obrady tłumów, mnogość cenzurujących się na wzajem zjazdów o wątpliwej kompetencyi i powadze, lub szeregu uchwał obłudnie „jednomyślnych“, bo ignorujących po-konfederacku przejawy oporu i secesyi5)... Same elekcye nie pozostały bez sku tków dla parlamentaryzmu. Jako akt wybitnie ludowładczy, stojący na jednym poziomie z ustawodawstwem, obiór króla dopuszczał te same, co ono, domniemania, ucieleśniał niejednę równoległą ideę 1) Bielski, K ro n ika, 1407-8; — A cta Stephani regis (Acta historica, XI), str. 67; Vol. leg. II, 950-1. *) Akta historyczne do panowania Stef. Batorego, wvd. Janicki, 17—98 passim. 3) Acta Stephani regis, Akta sejm u wal. w arsz. 1581, str. 285—339. l) Scriptores rerum polonicarum t. XVIII, D yaryusze sejmowe r. 1585, frag ment dyaryusza sejmu 1582 r., str. 337—340. 5) Na elekcyi 1587 r. w kole Z borow skich—na pytanie, czy w szyscy chcą mianowania króla? odpowiedziano: wszyscy, ale starosta kruszwicki Adam Ba liński prosił, „aby tego nie czynili nad wolę wielu ludzi... Potem począł się świadczyć i niemało innych (których niewidać było dla zmierzchnienia),—że da jecie nam pana na szyje nasze“. Na co im odpowiedział marszałek Zborow ski: „Idźcież precz, chcecieli, a nie przeszkadzajcie nam“, Bielski, str. 1587. Por. słowa Jakóba Sienieńskiego na rokoszowym zjeździe sandomierskim z d. 1 wrze śnia 1606 r: „Kto z nami być nie chce, niech idzie precz!“ „Tandem zgodzili się, artykuły pluralitas pervaluit... wywodzili i to, że może rokosz zawsze pluralitate konkludować, sejm nie może” .. Rembowski, Rokosz Zebrzydowskiego, str. 86. W takiem to fikcyjnem znaczeniu uniwersał z d. 2 lutego 1576 r. nazwałBato rego „pomazańcem Bożym, jednomyślnie wybranym“, Orzelski, Dzieje bezkróle w ia, III, 84. GENEZA „LIBERUM VETO.“ 3 1 7 elementarną. To też, gdyby czyjaś umiejętna dłoń zdołała unor mować należycie technikę elekcyi, sejm zapożyczyłby może od zjazdu elekcyjnego pomysły regulaminowe w granicach analo gii, jaką dopuszczały niektóre czynności. Byłyby to zapewne pomysły znacznie rozsądniejsze, niż te, na jakie dotąd zdobyła się izba po selska. Wszak ukryta sprzeczność z instrukcyą nakazczą, takich re guł parlamentarnych, jak „unio animarum“ na sejmie i jednomyślność stwarzających sejm przez wybory różnobarwnych rzesz szlachec kich,—w zastosowaniu do elekcyi musila razić nawet mniej trze źwe głowy głosujących. Pojmowano, że surowe przestrzeganie in strukcyj wobec jawnych i tajemnych zabiegów kandydackich byłoby na zjeździe elekcyjnym rzeczą nieziszczalną: projekt prawodawczy w razie niezgody zleceń wojewódzkich można było odrzucić, lub odłożyć na później, ale elekcyi naród nie odważyłby się ani odrzucać ani odkładać1). Dlatego to projekt porządku elekcyi, zredagowany na sejmie 15 58-9 r., zalecał, aby nazwiska kandydatów, obranych przez województwa, posłowie odwozili na sejm w instrukcyach opieczę towanych, wszelako by wolno było posłom odstępować tych kan dydatów, którzy w innych ziemiach nie znajdą poparcia. Takąż, warunkową swobodę głosu, nadawał posłom, wysłanym na elekcyę, Modus eligendi regis, podany na sejmie 1572 r.2). I z zasadą więk szości łatwiejby się też pogodziła szlachta—na elekcyi, gdzie decyzya, wyłączająca prawną możność rozdwojenia, nie dotykała kieszeni gło sujących, a o jednomyślności nawet polakom trudno było marzyć3). Trudność wreszcie zgromadzenia na jednem polu stu tysięcy wy borców, narzucała nieodbitą potrzebę conajmniej podziału koła ry cerskiego na grupy wojewódzkie, jeżeli nie—przysyłania suffragiów przez deputowanych. Wiadomo też, że elekcyjne zjazdy: pierw szy i trzeci przyjęły podział na województwa, a z tych ostatnich nie które glosowały nietylko przez deputowanych, ale nawet przez pełnomocników. *) Na elekcyi 13 sierpnia 1387 r., w kole antykonwokacyjnem, gdy Orze] - ski i podstarości koniński poruszyli myśl, aby zaprotestować przeciw uchwale koła Zborowskich, „pp. senatorowie i rycerstwo wszystko insze secus rozu mieli, iż protestacya przeciwko nominatowi gotowemu nie ratuje nas, bo sroga rzecz... królewska: jednego groźbą, drugiego obietnicą, niektóre wzięciem sta rostw będą odciągać etc.“ Dyaryusze sejmowe r. 1587 (Ser. rer. pol. XI), 95. 2) Szujski. Opowiadania i roztrząsania historyczne, 1882. ,Jeszcze o elekcyi w epoce Jagiellonów “, str. 322-3, 329-32. —Lubom irscy, Dzienniki sejmów wal. kor. 1555 i 1558-9, str. 192. p Por. niżej (str. 337) zdanie Jakóba Sobieskiego na sejmiku wiśnieńskim 1632 r. 318 GENEZA „LIBERUM VETO.“ Niemniej wiadomą jest rzeczą, że projekty 1559 i 1572 r. pozo stały „na papierze", a do zaprowadzenia reprezentacyjnego głoso wania na elekcyi nigdy nie doszło. Ale nawet zastosowanie zasa dy viritim , jak ją pojmował Zamojski, mogło wywrzeć uzdrawia jący wpływ' na opinię ogółu. Stronnikom „Rdesta" czy też „Ga- weńskiego" chodziło nie tyle o bezpośredni udział w obiorze, ile o udział osobisty w zjeździe: toż trzy województwa podczas drugiej elekcyi upoważniły Zamojskiego do głosowania w ich imie niu. Starosta belzki pojmowmł elekcyę viritim w sposób nierów nie głębszy. Zależało mu na tem, „aby żaden szlachcic nie był upośledzon" przy tworzeniu najwyższej woli zbiorowej w akcie elekcyjnym. W liście do Jakóba Herburta, pisanym w listopadzie 1572 r. przed sejmikiem bełzkim, oświadczył się przeciw elekcyi przez przedstawicieli i zalecał sposób głosowania, „jako wojnie służymy, t. j. per palatinatus"1). Jak rozumiał tę formułę, widać z instrukcyi, jaką, obrany posłem na konwokacyę, sam podykto wał swoim mocodawcom: miał domagać się takiego sposobu elek cyi „abyśmy w województwach swoich stali i wotowali, i naprzód każde województwo z osobna zgodziło się na jedno, a potem wszy stkie województwa żeby się zniosły i żeby ten panem był, na któ rego nie możeli być, aby wszystkie województwa, tedy wżdy dwie albo trzy części ich przeciwko jednej zgodziły się“2). A w wielkiej mowie, wygłoszonej na drugiej elekcyi 18 grudnia 1575 r. nie żą dał już nawet większości kwalifikowanej: „Wybieramy króla ka żdy osobiście, nikt też u nas żadnego rządu nie uznaje, jeżeli mu się sam dobrowolnie nie poddał, a przynajmniej nie głosował, kie dy większość innego króla wybrała“ 3). Był to więc system, zbli żony do projektu 1559 r., a miał tę wielką zaletę, że mógł nauczyć opozycyę poddawania się przeważnej liczbie, przekonać ogół, że nie tak strasznem jest panowanie liczby, jak je malowali doktry- nerzj' teoryi nemine contradicente4). 1) Archiwum Jana Zamojskiego, t. I, str. 14—16. s) Tam że, str. 442,—5. 3) H ejdensztejn K., Dzieje Dolski I, ‘215. Nieco dalej, str. ‘219.„Szlachta wszystka broń nosi, to też wszystka głosować powinna“. ł) Jednomyślnej elekcyi żądają: Dobrogost Potworowski na zjeździe kol skim w grudniu 1575 r., Karnkowski na zjeździe Jędrzejowskim 24 stycznia 1576 r., Orzelski j. w. III, 22, 61. Stany Królestwa Polskiego pisały do Maksy miliana 3 listop. 1587 r.: „Scripta lex apud nos exstat, qua diserte constitutum est, non nominatione cujusquam, aut renuntiatione,