2007-2008 blauwe zaal wo 12 september 2007

Trio Kaufmann / Gratkowski / de Joode Trio Law / Goloubev / Sirkis 2007-2008 wo 12 september 2007 Trio Kaufmann / Gratkowski / de Joode Trio Law / Goloubev / Sirkis vr 21, zo 23 september 2007 Festival Free Music XXXIV vr 12 oktober 2007 Marty Ehrlich Sextet zo 16 december 2007 Come Sunday # 3 vr 18 januari 2008 Tristan Honsinger & Het Improviserend Strijkorkest do 10 april 2008 Taylor Ho Bynum & SpiderMonkey Strings Jazz Trio Kaufmann / inleiding door Frederik Goossens, 19.15 uur, Foyer begin 20.00 uur pauze omstreeks 20.50 uur Gratkowski / de Joode einde omstreeks 22.00 uur Achim Kaufmann piano teksten programmaboekje Frederik Goossens Frank Gratkowski altsaxofoon en klarinetten coördinatie programmaboekje deSingel Wilbert de Joode contrabas ism. New Think, Focus Knack

pauze gelieve uw GSM uit te schakelen Trio Law / Goloubev / Sirkis foyer deSingel enkel open bij avondvoorstellingen in rode en/of blauwe zaal John Law piano open vanaf 18.40 uur Yuri Goloubev contrabas kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes drums

Hotel Ramada Plaza Antwerp (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) The Art of Sound > Restaurant HUGO’s at Ramada Plaza Antwerp open van 18.30 tot 22.30 uur > Gozo-bar open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw toegangsticket van deSingel voor diezelfde dag www. deSingel .be raakt ook de naakte essentie van deze opnieuw in diverse bezettingen op en muziek. Heel vereenvoudigd: een me- wordt de basisformule van de ‘ritme- 3X2: Trio’s op het lodie beweegt bovenaan, de bas bezet sectie’ opnieuw in verschillende ge- de bodem, terwijl harmonie het midden daantes herschapen; denken we bij- scherp van de snee vult. En voeg daar dan nog eens een he- voorbeeld aan het beroemde trio van leboel ritme en swing bij en je vindt alle de Belgische pianist Fred Van Hove, met Vanavond kunnen we twee heel bijzon- zegt hierover: “musicians of my genera- componenten van de jazz terug in het drummer en saxofonist dere trio’s aan het werk zien. Twee pia- tion reject the idea that music is a hierar- pianotrio. Peter Brötzmann, of het gelijkaardig sa- notrio’s die niet alleen qua bezetting van chy; the so-called more complex forms Maar hoewel we pianotrio’s vooral ver- mengestelde trio van de Duitse pianist elkaar verschillen, maar die ook op erg (the classics) above jazz, which is in turn eenzelvigen met de vastgeroeste for- Alexander Von Schlippenbach, met verschillende manier hun kijk geven op more complex and thus more elevated mule van piano, bas en drums, is deze saxofonist Evan Parker en drummer de ontwikkeling van jazz en de avant- than the blues, which is itself put above combinatie relatief laat ontstaan. In de Paul Lovens. garde. Het is niet eenvoudig de rich- pop music…. Everything is on the same jaren twintig maakte jazzpionier Jelly Vanavond kan u luisteren naar enerzijds tingen die de jazz de laatste decennia level! And everything should be respec- Roll Morton reeds een aantal trio-opna- een zeer mooi pianotrio dat nog steeds is ingeslagen te beschrijven. Jazz ver- ted in the same way!” men met drums en klarinet. Een van de speelt in de geest van de symbiose tus- splintert in allerlei stijlen. Het genre evo- Het meest opwindende aan jazz is dus, meest succesvolle trio’s van de jaren sen de leden van de groep van Bill Evans, lueert in allerlei richtingen, maar doet denk ik, haar enorme diversiteit. Dit dertig was dat van pianist Nat ‘King’ maar dat concept alweer een stap ver- dat steeds meer in de marge. Het lijdt overschrijden van de stilistische gren- Cole, waarin gitarist Oscar Moore en der brengt; het trio van de Britse pianist onder de economische recessie van zen is zo’n vast ingrediënt van die mu- bassist Wesley Prince de line-up ver- John Law met Araf Sirkis op drums en de platenindustrie en onder het gebrek ziek geworden dat we deze vrijheid volledigden. Dezelfde bezetting herken- Juri Goloubev op bas. Anderzijds is er aan belangstelling van de grote media. misschien wel als dé hedendaagse stijl nen we ook in trio’s uit de jaren veertig het tweede trio dat veeleer speelt in de Jazzfestivals en culturele centra heb- kunnen beschouwen. Zelfs individuele en vijftig. Bijvoorbeeld dat van Art geest van de vrije improvisatie en de ben steeds meer moeite om een een- muzikanten kunnen al lang niet meer Tatum, met Tiny Grimes op gitaar en minder orthodoxe line-up kent in Achim duidig jazzgeoriënteerd programma met één soort muziek worden geïden- Slam Stewart op bas, of de beroemde Kaufmann op piano, Frank Gratkowski aan te bieden. tificeerd, maar ze waaieren uit in ver- trio’s van Oscar Peterson (met Barney op rieten en Wilbert de Joode op bas. Nu ja, het wordt de jazzliefhebber ook schillende gedaantes. Jazz, de meest Kessel en Ray Brown), Ahmad Jamal John Law begon muziek te spelen niet gemakkelijk gemaakt. Zoals u van- postmoderne van alle muzikale genres (met Ray Crawford en Eddie Calhoun) of toen hij nauwelijks vier jaar oud was. avond zelf waarschijnlijk zal kunnen van de twintigste eeuw, is zelf bewust Lennie Tristano (met gitarist Billy Bauer). Zijn moeder was een Oostenrijkse con- vaststellen, kan niet één stijl meer de en zelfbewust postmodern geworden. De combinatie bas, drums, piano werd certpianiste, die Paul Badura-Skoda en hedendaagse jazz illustreren. Jazz is ui- Maar één ding is zeker: het pianotrio pas in de jaren veertig en vijftig dé nieu- Alfred Brendel tot haar vriendenkring termate en bij uitstek eclectisch. Toe- bekleedt in deze geschiedenis voor we standaard in opnamen van jonge be- kon rekenen en die een bloeiende toe- gegeven, jazz heeft steeds leentjebuur heel wat liefhebbers en critici toch een boppianisten als Bud Powell, Theloni- komst in de klassieke muziek voor haar gespeeld bij allerlei muziekjes, maar bijzondere positie. Het is de gecombi- ous Monk of Herbie Nichols. Wanneer zoon in het vooruitzicht had. Muziek nooit tevoren bestaan er zovele genres neerde perfectie van drie stemmen, drie Bill Evans aan het einde van de jaren vijf- werd voor de jonge John een passie en en trends naast elkaar. Tot zowat de ja- persoonlijkheden. Elk spreekt onafhan- tig zijn trio presenteert met de jonge een niet te onderschatten opdracht. ren zestig volgde de jazz een wat door kelijk van de ander en toch complemen- bassist Scott LaFaro en de drummer Toen hij negen was, bestudeerde hij sommigen ‘dialectische’ ontwikkeling is teren ze elkaar op een zeer natuurlijke Paul Motian, is de interactie tussen deze reeds het werk van Schönberg, en te- genoemd. De meest recent ontwikkel- manier. Het ‘pianotrio’ - deze benaming drie topmusici soms zo groot dat ze aan gen zijn tiende was hij al totaal ver- de stijl was niet alleen de meest heden- is misschien niet ideaal gezien de de- collectieve improvisatie lijken te doen. zonken in de muzikale filosofieën van daagse, maar stond ook haaks op wat mocratische natuur van de verhouding Niet meer om beurten soleren, geen Karlheinz Stockhausen. Als tiener com- eraan vooraf ging. Nu lijkt wel alles te- tussen de verschillende leden van deze ‘frontman’ meer, maar een heel hecht poneerde hij grootschalige orkest- gelijk te bestaan; alle mogelijke muzikale bezetting - is een van de meest pure dis- groepsgeluid domineert het samenspel werken en ging studeren aan de Roy- middelen en genres zijn bruikbaar en er tillaties van de basiselementen van de en het zal de jazzpianotrio’s voortaan al Academy of Music in Londen. Maar wordt ook geen onderscheid gemaakt jazz; het is niet alleen de ritmische en beïnvloeden. In de van de jaren wanneer zijn studies hem naar Wenen tussen ‘hogere’ of ‘lagere’ muziek. Alt- harmonische kern van veel jazzgroepen zestig en zeventig duikt het pianotrio brachten, had niemand de weg die John saxofonist en componist John Zorn - de zogeheten ‘ritmesectie’ - maar het Law zou inslaan kunnen voorspellen, vermoeden of vrezen. Uitgerekend in de hoofdstad van het classicisme komt hij op zijn 23ste in contact met jazz. Hij voelt onmiddellijk dat hij als uitvoerder in deze muziek alles kon doen wat hij tot dan toe had willen doen: hij kon blijven componeren en in alle stijlen die hij maar wenste spelen zonder aan de dictaten van een partituur te hoeven voldoen of zijn creativiteit te hoeven fnuiken. Uit de klassieke muziek had John Law geleerd dat een concert een religieuze ervaring kon zijn; mensen komen in de concertzaal samen in de gedeelde hoop om door muziek de alledaagse sleur te kunnen ontstijgen, al was het maar voor even. Volgens Law voegde jazz aan deze semi-religieuze concertervaring nog een diepere, donkerdere dimensie toe: jazzmuziek kan leiden tot een soort trance, zoals die in voodoo of heidense rituelen zich voordoet. Hij spreekt over zijn contact met jazzmuziek als over zijn “bekering”, een redenering die gelukkig ook zijn ouders konden volgen en goed- keuren. Law verdient jarenlang zijn strepen in het veld van de free jazz en de heden- daagse klassieke en geïmproviseerde muziek. Alfred Brendel zal over Law spreken als “een interessante en hoog- begaafde non-conformist”. Maar met dit pianotrio neemt hij een zelfbewus- te ommezwaai en mogen nu opnieuw romantische en meezingbare ballads worden gespeeld. Deze drie musici jongleren met thema’s en maatstrepen dat het een lieve lust is, maar John Law is - om het in zijn eigen woorden te zeg- gen - “niet meer geïnteresseerd in het nieuwe om het nieuwe”. Deze ‘nieuw- lichterij’ van de avant-garde is volgens Trio Kaufmann / Gratkowski / de Joode hem vaak erg arbitrair en nog vaker erg oppervlakkig. Avant-garde betekent volgens hem nog erg weinig in het he- rende clusters van , de rots- grond aftast. Drie muzikanten die hun staat op die manier elke categorisering. dendaagse muziekleven. Wanneer Nam vaste spaarzaamheid van Count Basie, sporen in de progressieve geïmprovi- Daarom is het ‘jazz’ bij uitstek. Het wordt June Paik van de uitvoerder eist dat hij in de orkestrale complexiteit van Jelly Roll seerde muziek hebben verdiend en hun misschien al te vaak als een gefaald ex- de vagina van een levende walvis kruipt, Morton. De notenkeuzes die een pianist voeten stevig in de avant-garde hebben periment beschouwd, maar dat deze wat kan je dan, vraagt Law zich af, als maakt, het muzikale arsenaal waar hij uit staan. muziek nog springlevend en betekenis- hedendaags kunstenaar daaraan nog put, de harmonieën die hij gebruikt, de Nu hebben de vaak door elkaar gebe- vol is, bewijst een groep als het improvi- toevoegen? De enige opdracht waar dynamiek die hij hanteert, zijn tekenend zigde labels Avant-Garde en Free Jazz serend trio van Achim Kaufmann, Frank een hedendaagse, improviserende mu- en op den duur herkenbaar. Een getrain- een breed gamma van betekenissen Gratkowski en Wilbert de Joode. Drie sicus misschien nog oprecht aan kan de jazzliefhebber herkent zogeheten die naargelang de gebruiker ervan kun- topmuzikanten die in trio voor het eerst voldoen, is het nalaten van een herken- ‘licks’, karakteristieke motieven en cli- nen verschillen. Vaak wordt het gebruikt samenspeelden net na oudejaar van bare voetafdruk, een ‘sound’ die onmid- chés van de grote spelers die andere als een belediging, een vernedering. De het jaar 2002 in de ‘Zaal 100’ in Amster- dellijk vereenzelvigd kan worden met spelers dan weer in hun solo’s kunnen onderliggende gedachte is dat ‘free’ dam. Sindsdien hebben ze al twee inter- een muzikant. gebruiken. Het is een graag gespeeld wordt gespeeld door muzikanten die nationaal bejubelde cd’s opgenomen, Dit akoestische en expressieve indi- spel onder jazzamateurs om op basis nauwelijks hun instrument op een regu- waaruit hun talent, de brede invloeden vidualisme is het waarmerk van jazz. daarvan muzikanten zo snel mogelijk te liere manier beheersen. Zij zijn enkel uit waaruit ze putten en de onvoorstelbare In tegenstelling tot in de klassieke mu- herkennen en te identificeren. Op deze op het maken van ongeorganiseerd la- gevarieerdheid van hun muziek valt af ziek, bestaat er in jazz niet zoiets als een manier ‘herkenbaar’ worden, het is een waai, verpakt met de ‘sérieux’ van de te lezen. Op het scherpst van de sne- ‘mooie toon’ of een ‘mooi geluid’. Het is opdracht die ook John Law graag tot de onbegrepen romantische artiest, die de improviserend, kanaliseren zij hun aan elke muzikant een eigen sonoriteit, zijne maakt. tegen de heersende smaak op zoek ideeënstromen in spannende banen. timbre en klankkleur te ontwikkelen, die In november 2005 introduceerde Law gaat naar de spontane expressie van De drie houden elkaar geconcentreerd het best aan het eigen muzikale con- zijn trio, toen met bassist Sam Burgess. de allerindividueelste emotie. Meest- in de gaten en bouwen continu aan een cept, esthetiek en stijl beantwoordt en Het is geen toeval dat de titel van de al is het resultaat piepknor-muziek die fascinerend muzikaal web. Soms dwars niet aan de inherente dictaten van een eerste cd van deze band (verschenen geen enkele esthetisch doel meer wil of en gemeen, maar zeker ook met lyri- partituur. Voor blazers kunnen we ons op het 33 Records label), ‘Art of Sound’ kan dienen. Muziek die elke herkenbare sche en warme passages. Bij wijlen klin- daar onmiddellijk iets bij voorstellen; ve- een rechtstreekse referentie is naar de melodie schroomvallig uit de weg gaat ken ze als het momentane en geïmpro- le blazers hebben vocaliserende kwali- ‘Art of the Trio’ opnamen van die andere of moedwillig uit de weg ruimt. Het lijkt viseerde antwoord op de muziek van teiten; trompetten, trombones en saxo- pianist die ook hengelt in de vijver van wel of ze dissonant moet klinken. Deze de componisten uit de tweede Ween- foons roepen, schreeuwen, prevelen of jazz, vrije improvisatie, klassiek en pop- muziek moet vooral luid zijn en zeer cha- se School, Berg, Schönberg en We- fluisteren, klagen, jammeren, grommen, muziek: Brad Mehldau. Net als Mehldau, otisch aandoen. De muzikanten hebben bern, maar evenzeer hoor je echo’s van brommen, piepen… Jazz onderscheidt kan Law onweerstaanbaar swingen aan meestal zelf nog geen idee over wat ze Charlie Parker en Jimmy Giuffre. Een zich van klassiek door het veelvuldige het kleinst mogelijke volume en speelt zullen doen, wat ze aan het doen zijn en trio dat een tomeloze passie voor mu- gebruik van glissandi, benaderende hal- hij barokke, contrapuntische lijnen die hoe het resultaat zal klinken. ziek deelt en dat houdt van energiek ve noten, en de onzuiverheden van een als trapezeacrobaten slingeren boven Maar in de praktijk is er net heel wat vari- en exuberant speelplezier, zonder aan ‘zwarte’ orale traditie. Maar hoe vertaal een complex harmonisch vangnet, zon- atie in de avant-garde of de free jazz; het subtiliteit en transparantie te hoeven in- je dat naar zo’n log, onwrikbaar en ‘blank’ der daarbij ooit na te laten een mooie kan inderdaad luid en meedogenloos boeten. instrument als een piano? De tonen die melodie te spelen. zijn, maar het kan ook uitzonderlijk zacht worden aangeslagen laten zich niet zijn, als doorwrochte klassieke kamer- buigen of vocaliseren. De toon van het Het tweede trio van deze avond is dat muziek. Het is fysieke muziek, maar te- gekozen instrument is dominerend en van de Duitse pianist Achim Kaufman, gelijkertijd erg emotioneel. Een gezond dominant. De eigen ‘stem’ van de jazz- die al sinds 1996 in Amsterdam woont amateurisme staat in hoog aanschijn, pianist is daarom zeer nauw verbon- en daar samen met de Nederlandse althans waar het de onbevangen bena- den met articulatie en frasering. Den- bassist Wilbert de Joode en de Duitse dering van de muzikale praktijk aangaat, ken we maar aan de buitelende frasen rietenman Frank Gratkowski een trio maar veel muzikanten van de free jazz van Thelonious Monk, het parelende heeft opgezet dat de grenzen van hun zijn ware virtuozen. Free jazz staat open geklater van Ahmad Jamal, de donde- gezamenlijk gedeelde muzikale achter- voor alle mogelijke invloeden en weer- Achim Kaufmann Achim Kaufmann werd geboren in Aken (Duitsland) en woont sinds 1996 in Amster- dam. Als vijftienjarige geraakte hij geïnteresseerd in piano, improvisatie en com- positie. Later studeerde hij aan het conservatorium van Keulen bij Frank Wunsch en Rainer Brüninghaus. Dankzij een beurs kon hij studeren bij David Holland, Steve Coleman, Muhal Richard Adamas, George Lewis e.a. Ook nam hij privélessen bij Steve Lacy. In de jaren tachtig en negentig speelde hij in verschillende bands in Duitsland in uiteenlopende genres - mainstream jazz, fusion, hedendaags klassiek, theatermuziek, vrije improvisatie en door pop beïnvloede genres. Sinds begin ja- ren negentig focust Achim Kaufmann meer op het schrijven van muziek voor zijn eigen groepen, zoals gueuledeloup quartet (met Michael Moore, John Hollenbeck, Henning Sieverts) en Trio Kamosc (met Michael Moore en Dylan van de Schyff). Het improvisatietrio met Frank Gratkowski en Wilbert de Joode bracht tot op heden twee opnamen uit en bereidt momenteel een derde cd voor.

Frank Gratkowski Frank Gratkowski begon op zijn zestiende saxofoon te spelen en na een perio- de aan het conservatorium van Hamburg ging hij in 1985 bij Heiner Wiberny aan het conservatorium van Keulen studeren. Daarna volgde hij verder les bij Charlie Mariano, Sal Nistico en Steve Lacy. Als solist speelde Frank Gratkowski met tal- rijke internationale formaties zoals Grubenklang Orchester, Klaus König Orches- ter, Musikfabrik NRW, Tony Oxley Celebration Orchestra, Bentje Braam, BikBent- Braam, All Ears, Zeitkrater, WDR Big Band, enz. Sinds 1992 werkt hij in duo met de pianist Georg Graewe. Het duo laat zich vaak versterken met verschillende toege- voegde muzikanten, zoals drummer Paul Lovens en bassist John Lindberg. In 1995 richtte hij het Frank Gratkowski Trio op met Dieter Manderscheid, bas en Gerry Hemingway, drums. Het trio werd in 2000 uitgebreid tot een kwartet met de Neder- landse trombonist . Sinds 2003 concerteren ze ook als het Frank Gratkowski Double Quartet met Tobias Delius, Herb Robertson, Wilbert de Joode en Michael Vatcher. Daarnaast werd in 1999 een duo met de Italiaanse tombonist Sebastiano Tramontana gevormd en sinds 2001 concerteert Gratkowski in trio met Wilbert de Joode op bas en Achim Kaufmann op piano. Frank Gratkowski speelde met muzikanten als Ray Anderson, Michael Moore, Kenny Wheeler, Louis Sclavis, John Lindberg, Fred van Hove, Mark Dresser, Han Bennink, Mal Waldron en Misha Mengelberg. Naast zijn activiteiten op de podia geeft hij ook saxofoonles aan de conservatoria van Keulen, Berlijn en en geeft hij talrijke workshops over heel de wereld

Wilbert de Joode Contrabassist Wilbert de Joode heeft als autodidact zijn plaats ingenomen tussen toonaangevende musici in de improvisatiewereld. Zijn eigenzinnige spel en mu- zikaliteit promoveren de contrabas tot een gelijkwaardig instrument in de meest uiteenlopende groepen. Wilbert de Joode is actief in groepen als het Ab Baars Trio, Ig Henneman Strijkkwartet, Eric Boeren Kwartet (met Han Bennink en Michael John Law Moore), Michiel Braam (Bik Bent Braam), Trio met Michael Vatcher en Bentje Braam, Trio Fuhler/Benninck/DeJoode, het Chris Abelen Quintet (met o.m. Corrie van Asaf Sirkis Binsbergen), het extravagante INTERNMISSION, een gezamenlijk met Klaas Hek- Asaf Sirkis kreeg zeven jaar lang drumlessen van David Rich. Vanaf de vroege jaren man (bassaxofoon) opgerichte basgroep met William Parker (USA) en een splin- negentig gaf hij optredens met de belangrijkste jazz- en rockartiesten van Israël, ternieuw duo met Tobias Delius. De Joode geeft regelmatig ook soloconcerten en zoals Harold Rubin, Albert Beger, Ari Brown en Emmanuel Bex. Daarnaast was hij geeft wereldwijd workshops. ook actief in enkele klezmergroepen en speelde klassieke Arabische muziek met Yair Dalai en Eyal Sela. Vanaf 1994 begon een lange samenwerking met het Amir John Law Perelman Trio. Nog in Israël richtte Sirkis ook een eigen trio op waarmee hij zijn John Law kreeg al op zijn vierde zijn eerste pianolessen. Aanvankelijk studeerde hij eerste cd opnam: ‘One Step Closer’. In 1999 verhuisde Sirkis naar Londen, waar klassieke piano en compositie aan de Royal Academy of Music in Londen. Hoewel hij al snel deel ging uitmaken van de Britse jazz- en wereldmuziekscene. Hij begon hij een beurs kreeg om in Wenen bij Paul Badura-Skoda te gaan studeren, besloot er samen te werken met de Palestijnse oud-speler Adel Salameh en vormde een hij in 1986 de jazzrichting in te slaan. Hij richtte toen zijn eerste jazztrio Atlas op. In eigen band The Inner Noise met Steve Lodder en Mike Outram. Tussen 2000 en de jaren die daarop volgden ging Law steeds meer de experimentele toer op. Hij 2005 was Sirkis een van de vaste gasten van het Gilad Atzmon’s Orient House En- vormde een duo met de Zuid-Afrikaanse drummer Louis Moholo en speelde bij het semble. Hun cd ‘Exile’ werd uitgeroepen tot beste album van het jaar op de BBC Jon Lloyd Quartet en in eigen kleine groepjes. Ondertussen maakte Law ook en- Jazz Awards 2003. Andere artiesten waar Sirkis het podium mee deelde, zijn Chick kele solo opnamen waarbij hij zijn klassieke roots verder exploreerde. Vanaf 1996 Corea, , Andy Sheppard, Norma Winstone, Dave Liebman, John Law, neigde Law terug meer naar de klassiekere jazz en compositie. Hij vormde een trio Mark Egan en vele anderen. met bassist Tim Wells en drummer Paul Clarvis. In 2000 startte hij een kwartet met drummer Gerry Hemingway, Jon Lloyd en Tim Wells. De cd ‘Abacus’ werd door het Franse magazine Jazzman uitgeroepen tot beste opname van 2001. De jaren nadien werkte Law in twee totaal verschillende richtingen. Met drummer Klaus Kugel en sopranist Petras Vysniauskas focuste hij zich op radicale improvisatie. Tegelijkertijd speelde hij meer toegankelijke stijlen met altist Martin Speake - onder meer arrangementen van werken van Ravel en Mahler - en in pianoduo met Jason Rebello. In 2004 gaf Law een grote tournee met zijn European Quartet In Extre- mis met Tim Wells, saxofonist François Corneloup en drummer Eric Echampard. In hetzelfde jaar werd Laws grootschalige compositie ‘Out of the Darkness’ gere- aliseerd, een cross-over project waarbij hij een jazzkwartet (met Andy Sheppard, bassist Chris Laurence en drummer Paul Clarvis) met acht klassieke instrumentis- ten combineerde. In februari 2006 begon hij een nieuw trio met bassist Sam Bur- gess en drummer Asaf Sirkis. In mei 2007 verscheen hun eerste cd ‘The Art of Sound’.

Yuri Goloubev Yuri Goloubev studeerde contrabas en compositie aan het Tsjaikovski Conserva- torium van Moskou. Hij speelde onder meer samen met de Moscow Soloists olv. en in het orkest van de Scala in Milaan. Toen hij in 2004 naar Italië verhuisde, zette hij een punt achter zijn carrière in de klassieke muziek en besloot zich volledig aan jazz en componeren te wijden. Hij begon samen te werken met de belangrijkste figuren van de Italiaanse jazz als , Franco Cerri, Clau- dio Fasoli, Gianni Cazzola, David Boato, Massimo Manzi en vele anderen. Andere internationale jazzartiesten waarmee hij concerten gaf, zijn Klaus Gesing, , Asaf Sirkis, Ron Horton, Michael Rosen,… op festivals als Umbria Jazz en Porsche Jazz in Italië, St Petersburg Jazz Spring, Saalfelden Jazz Festival, e.a. Goloubev schreef een groot aantal jazznummers en kamermuziekwerken en ver- leende zijn medewerking aan meer dan dertig cd-opnamen. Volgend jazzconcert in deSingel Brussels Jazz Orchestra Piccadilly (1929) wo 19 sep 2007 / rode zaal / 20 uur

Filmaffiche Piccadilly © British Film Institute, 2004 filmregie Ewald André Dupont acteurs Anna May Wong e.a. hedendaagse soundtrack Frank Vaganée

inleiding Frederik Goossens / 19.15 uur / foyer €15 / (-25/65+) €10 / (<19 jaar) €8

2007-2008 architectuur theater dans muziek

deSingel Desguinlei 25 / B-2018 Antwerpen ma > vr 10 > 19 uur / za 16 > 19 uur www.desingel.be [email protected] T +32 (0)3 248 28 28 F +32 (0)3 248 28 00