All That Jazz Frank Gratkowski Double Quartet donderdag 3 november 2005 Foyer deSingel enkel open bij avondvoorstellingen in Rode en/of Blauwe Zaal open vanaf 18.40 uur kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes Hotel Corinthia (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) • Restaurant HUGO’s at Corinthia open van 18.30 tot 22.30 uur • Gozo-bar open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw toegangsticket van deSingel voor diezelfde dag Frank Gratkowski Double Quartet All That Jazz . Seizoen 2005-2006 Eric Watson/Christof Lauer Quartet dinsdag 27 september 2005 Frank Gratkowski Double Quartet donderdag 3 november 2005 Come Sunday: Kris Defoort Quartet Joe McPhee Trio . Michael Moore Trio zondag 4 december 2005 Frank Gratkowski altsaxofoon, klarinet, basklarinet Hank Jones/Joe Lovano Duo donderdag 12 januari 2006 Wolter Wierbos trombone Tobias Delius tenorsaxofoon, klarinet Vlaams Radio Orkest . Brussels Jazz Orchestra Herb Robertson trompet Franck Ollu Dieter Manderscheid contrabas Philip Catherine/Philippe Aerts/Mim Verderaine vrijdag 3 februari 2006 Wilbert de Joode contrabas Gerry Hemingway slagwerk Dave Burrell/Joe McPhee Duo Michael Vatcher slagwerk woensdag 22 februari 2006 Fred Frith . Marc Ribot donderdag 9 maart 2006 Monk Happening: Studenten Conservatorium Antwerpen Michiel Braam Duck Baker/Roswell Rudd Duo begin concert 20.00 uur Alexander Von Schlippenbach Quintet pauze omstreeks 20.50 uur Ran Blake . Johnny Griffin Quartet einde omstreeks 22.00 uur zondag 23 april 2006 ism. New Think, Radio 1, Focus Knack Moran-Rivers-Workman Trio zaterdag 13 mei 2006 inleiding door Marc Van den Hoof . 19.15 uur . Foyer teksten programmaboekje Marc Van den Hoof deFilharmonie . Brussels Jazz Orchestra coördinatie programmaboekje deSingel Daniele Callegari druk programmaboekje Godefroit Joris zaterdag 27 mei 2006 Gelieve uw GSM uit te schakelen! 21.12.1960 « Was het koud in New York, die éénentwintigste december van ook waren. Ornette Coleman had de ‘changes’ afgeschaft, als het jaar negentienhonderd zestig? Ik zou het niet meer weten. hij zich tenminste ooit van het bestaan ervan tenvolle bewust Geen wonder overigens: ‘t is vijfenveertig jaar geleden. Maar ‘t was geweest. En toch werden die twee met elkaar vergeleken. Ik was een woensdag, dat is in elk geval genoteerd. En de sessie studeerde toen Frans en om van de nood een deugd te maken, had plaats van acht uur ‘s avonds tot halféén ‘s nachts. Dat is ook deed ik dat onder meer door de artikels in het maandblad ‘Jazz genoteerd. Maar al evenmin weet ik nog van wie ik de tip had Hot’ uit te pluizen met het vertaalwoordenboek bij de hand, gekregen. Wie had me erop attent gemaakt dat die sessie die woord voor woord soms. Eén van de geregelde medewerkers avond in de A&R Studios zou plaatsvinden? En wie had ervoor van het blad, ene Démêtre Iokadimis, auteur van gedegen gezorgd dat ik erbij kon zijn, dat ik daar probleemloos - want discografische études in het blad, had ook één van z’n bijdragen dat weet ik nog wel: ik ben daar gewoon naar binnen gestapt gewijd aan Dolphy toen die begon naam te maken bij Mingus en en niemand heeft me wat dan ook gevraagd - dat ik daar dus met eigen albums zoals ‘Outward Bound’. moeiteloos, achteloos, alsof ik er vanzelfsprekend bijhoorde, De titel van dat artikel is me altijd bijgebleven - het was weer zo’n ben binnengeraakt. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar zo was ‘jeu de mots’ waar de Franse jazzcritici een eindeloze voorraad het. Misschien was het George Hoefer die me de weg gewezen van lijken te hebben - en die titel luidde: “Si Ornette Coleman had. Hij had in de ‘Down Beat’ van begin september dat ‘Third est grand, Eric Dolphy est mieux que son prophète”. Dolphy was Stream’ concert gerecenseerd in de ‘Jazz Profiles’-reeks in ‘The dus meer dan alleen maar Coleman z’n Mohammed, meer dan de Circle In The Square’, waar Ornette en Dolphy de solisten waren messias z’n profeet: hij had met andere woorden z’n eigen blijde geweest in ‘Abstraction’ van Gunther Schuller. Ornette op altsax boodschap. Iokadimis had het bij het rechte eind. Maar behalve en Dolphy op basklarinet. Hoefer had geprobeerd zo goed en die springerige melodische verbeelding, was er natuurlijk ook zo kwaad als dat kon te beschrijven wat hij had gehoord: hoe die fascinerende basklarinet. Een instrument dat je iemand als Dolphy “simultaneous improvisations in and out the shrill alto Harry Carney wel eens had zien en horen gebruiken, of Al Cohn, sounds” had geweven. Zo’n zinnetje dat je meteen mateloos of Flip Phillips, maar nooit voordien had iemand het bespeeld nieuwsgierig maakt. Een soort raadsel waarop je hoedanook en gebruikt zoals Dolphy dat deed. Ik had Hoefer via ‘Down ooit het antwoord hoopt te vinden (zoals de foto van Sonny Beat’ een briefje geschreven met de vraag of hij misschien wist Rollins anno 1965 in het Museum Of Modern Art met die twee of dat fameuze ‘Third Stream‘concert door de één of andere drummers, Mickey Roker en Billy Higgins, of zoals de foto’s van platenmaatschappij of gebeurlijk door ‘The Voice Of America’ Monk en Coltrane in de Five Spot in 1957 - en intussen zijn van of door de National Public Radio was opgenomen, zodat we beide evenementen opnamen uit, miraculeus!). ‘t misschien ooit nog wel eens te horen zouden krijgen. (Het Dat had ik wel eens willen horen: Ornette Coleman en Eric antwoord was dus nee, maar er zijn wel studioversies gemaakt Dolphy samen! Ik was mij er zeer wel van bewust dat ze allebei - o.m. op 20 december merkte ik later, op de vooravond van de heel andere muziek speelden. Dolphy bleef de schema’s opname die ik meemaakte - van de stukken van Schuller en John respecteren, hoe bizar de springerige intervallen die hij gebruikte Lewis die daar waren uitgevoerd, maar zonder het door Hoefer gesignaleerde Ornette/Dolphy duet in ‘Abstraction’.) Misschien van wal gestoken met de opname van de ‘suite’ die een klein was hij onder de indruk van of aangenaam verrast geweest door jaar later, in september 1961, zou worden uitgebracht onder de m’n jeugdige en overmoedige nieuwsgierigheid... In elk geval: titel ‘Free Jazz’: een bijna veertig minuten durende improvisatie ik was ter plekke, en als het door zijn toedoen was dan wil ik rondom enkele summiere ‘points de repère’ die in de jazz en in hem hierbij daarvoor graag danken, want indertijd zal ik dat, de geïmproviseerde muziek en in de muziek in het algemeen een gejaagd door m’n jeugdig enthousiasme als ik was, wel hebben nooit meer te omzeilen mijlpaal zou worden. De titel alleen al nagelaten. Ik ging zo onopvallend en anoniem mogelijk in een zou een teken van tegenspraak worden. ‘Free Jazz’, het ultiem na donker hoekje van de ‘control room’ zitten en hoopte stilletjes, te streven oogmerk van al wie met jazz of met muziek tout court en blijkbaar is dat ook het geval geweest, dat men zou denken bezig is, de opheffing van alle begrenzingen die de muzikale dat ik een familielid, of een jonge bekende, of een leerling was genres van elkaar gescheiden houden, de muziek van alle tijden, van één van de acht musici: Coleman en Dolphy, Don Cherry en van alle windstreken, van alle mensen, de altijd andere, altijd Freddie Hubbard, Charlie Haden en Scott LaFaro, Ed Blackwell nieuwe, altijd verrassende, ongehoorde muziek, de muziek die en Billy Higgins... Soms was er wel eens iemand, één van de alle denkbare muziek overkoepelt... Of: ‘Free Jazz’, het einde technici of de producer, of één van de musici, die zich leek af van de jazz, het beperktste, onmiddellijkst identificeerbare, te vragen wie ik was en wat ik daar uitvoerde, maar niemand elitairste, onwelluidendste, vervelendste, meest uitzichtloze vroeg me iets. Het was zoals in die stadsverhalen waarin de één genre dat ooit is bedacht... Die avond had ik in elk geval het of andere klaploper van de ene receptie naar de andere gaat gevoel dat ik iets hoogst uitzonderlijks meemaakte. Er bleef een en zich daar ongestoord tegoed doet aan spijs en drank, omdat duidelijke discrepantie bestaan tussen de twee kwartetten: Dolphy iedereen heel de tijd denkt dat de onbekende gast wel bij de en Hubbard leken te blijven zoeken naar mogelijke schema’s, andere familie zal horen. Of er uitgeschreven muziek was, weet naar verborgen vormen, Coleman en Cherry dompelden zich ik niet meer. Maar er werden wel wat afspraken gemaakt. Ik probleemloos en onbevangen onder in het soort imaginaire ruimte meen me te herinneren dat vooral de kant Dolphy, Hubbard, waarin zich ook personages bewegen als de ‘Douannier Rousseau’ Haden, Blackwell het één en ander noteerde. Afspraken over of de postbode ‘Cheval’, ontwerper en bouwer van het ‘Palais wie, wat, wanneer, veronderstel ik. Er werden ook wat lijnen Idéal’... Misschien is dat het onontkoombare in zo’n wereld: dat ingeoefend, allemaal heel schetsmatig, helemaal niet zoals je tegelijk ontwerper én bouwer bent, dat niemand het in jouw bijvoorbeeld de unisono’s van Konitz en Marsh moeten zijn plaats kan doen, en dat er, mogelijkerwijs, in dat universum van ingestudeerd voor Tristano z’n Capitol-sessies in 1949. Het was alles slechts één is. Maar dat valt alleen proefondervindelijk vast te alsof het idee voor de sessie, later omschreven als ‘A Collective stellen. Elton Dean en Gianluigi Trovesi hebben het geprobeerd op Improvisation By The Ornette Coleman Double Quartet’, zolang 21 en 22 december van het jaar 2000 in het ‘Centro di Produzione mogelijk moest beschermd worden tegen elke mogelijke vorm Radiofonia’ in Rome, precies veertig jaar na de opname van van ook maar de vluchtigste routine, onaangetast blijven door ‘Free Jazz’.