All That Jazz

Frank Gratkowski Double Quartet donderdag 3 november 2005 Foyer deSingel enkel open bij avondvoorstellingen in Rode en/of Blauwe Zaal open vanaf 18.40 uur kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes

Hotel Corinthia (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) • Restaurant HUGO’s at Corinthia open van 18.30 tot 22.30 uur • Gozo-bar open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw toegangsticket van deSingel voor diezelfde dag Frank Gratkowski Double Quartet

All That Jazz . Seizoen 2005-2006

Eric Watson/Christof Lauer Quartet dinsdag 27 september 2005

Frank Gratkowski Double Quartet donderdag 3 november 2005

Come Sunday: Kris Defoort Quartet Joe McPhee Trio . Michael Moore Trio zondag 4 december 2005 Frank Gratkowski altsaxofoon, klarinet, basklarinet Hank Jones/Joe Lovano Duo donderdag 12 januari 2006 trombone Tobias Delius tenorsaxofoon, klarinet Vlaams Radio Orkest . Brussels Jazz Orchestra Herb Robertson trompet Franck Ollu Dieter Manderscheid contrabas Philip Catherine/Philippe Aerts/Mim Verderaine vrijdag 3 februari 2006 Wilbert de Joode contrabas Gerry Hemingway slagwerk Dave Burrell/Joe McPhee Duo Michael Vatcher slagwerk woensdag 22 februari 2006

Fred Frith . Marc Ribot donderdag 9 maart 2006

Monk Happening: Studenten Conservatorium Antwerpen Michiel Braam Duck Baker/Roswell Rudd Duo begin concert 20.00 uur Alexander Von Schlippenbach Quintet pauze omstreeks 20.50 uur Ran Blake . Johnny Griffin Quartet einde omstreeks 22.00 uur zondag 23 april 2006 ism. New Think, Radio 1, Focus Knack Moran-Rivers-Workman Trio zaterdag 13 mei 2006 inleiding door Marc Van den Hoof . 19.15 uur . Foyer teksten programmaboekje Marc Van den Hoof deFilharmonie . Brussels Jazz Orchestra coördinatie programmaboekje deSingel Daniele Callegari druk programmaboekje Godefroit Joris zaterdag 27 mei 2006 Gelieve uw GSM uit te schakelen! 21.12.1960

« Was het koud in New York, die éénentwintigste december van ook waren. Ornette Coleman had de ‘changes’ afgeschaft, als het jaar negentienhonderd zestig? Ik zou het niet meer weten. hij zich tenminste ooit van het bestaan ervan tenvolle bewust Geen wonder overigens: ‘t is vijfenveertig jaar geleden. Maar ‘t was geweest. En toch werden die twee met elkaar vergeleken. Ik was een woensdag, dat is in elk geval genoteerd. En de sessie studeerde toen Frans en om van de nood een deugd te maken, had plaats van acht uur ‘s avonds tot halféén ‘s nachts. Dat is ook deed ik dat onder meer door de artikels in het maandblad ‘Jazz genoteerd. Maar al evenmin weet ik nog van wie ik de tip had Hot’ uit te pluizen met het vertaalwoordenboek bij de hand, gekregen. Wie had me erop attent gemaakt dat die sessie die woord voor woord soms. Eén van de geregelde medewerkers avond in de A&R Studios zou plaatsvinden? En wie had ervoor van het blad, ene Démêtre Iokadimis, auteur van gedegen gezorgd dat ik erbij kon zijn, dat ik daar probleemloos - want discografische études in het blad, had ook één van z’n bijdragen dat weet ik nog wel: ik ben daar gewoon naar binnen gestapt gewijd aan Dolphy toen die begon naam te maken bij Mingus en en niemand heeft me wat dan ook gevraagd - dat ik daar dus met eigen albums zoals ‘Outward Bound’. moeiteloos, achteloos, alsof ik er vanzelfsprekend bijhoorde, De titel van dat artikel is me altijd bijgebleven - het was weer zo’n ben binnengeraakt. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar zo was ‘jeu de mots’ waar de Franse jazzcritici een eindeloze voorraad het. Misschien was het George Hoefer die me de weg gewezen van lijken te hebben - en die titel luidde: “Si Ornette Coleman had. Hij had in de ‘Down Beat’ van begin september dat ‘Third est grand, est mieux que son prophète”. Dolphy was Stream’ concert gerecenseerd in de ‘Jazz Profiles’-reeks in ‘The dus meer dan alleen maar Coleman z’n Mohammed, meer dan de Circle In The Square’, waar Ornette en Dolphy de solisten waren messias z’n profeet: hij had met andere woorden z’n eigen blijde geweest in ‘Abstraction’ van Gunther Schuller. Ornette op altsax boodschap. Iokadimis had het bij het rechte eind. Maar behalve en Dolphy op basklarinet. Hoefer had geprobeerd zo goed en die springerige melodische verbeelding, was er natuurlijk ook zo kwaad als dat kon te beschrijven wat hij had gehoord: hoe die fascinerende basklarinet. Een instrument dat je iemand als Dolphy “simultaneous improvisations in and out the shrill alto Harry Carney wel eens had zien en horen gebruiken, of Al Cohn, sounds” had geweven. Zo’n zinnetje dat je meteen mateloos of Flip Phillips, maar nooit voordien had iemand het bespeeld nieuwsgierig maakt. Een soort raadsel waarop je hoedanook en gebruikt zoals Dolphy dat deed. Ik had Hoefer via ‘Down ooit het antwoord hoopt te vinden (zoals de foto van Sonny Beat’ een briefje geschreven met de vraag of hij misschien wist Rollins anno 1965 in het Museum Of Modern Art met die twee of dat fameuze ‘Third Stream‘concert door de één of andere drummers, Mickey Roker en Billy Higgins, of zoals de foto’s van platenmaatschappij of gebeurlijk door ‘The Voice Of America’ Monk en Coltrane in de Five Spot in 1957 - en intussen zijn van of door de National Public Radio was opgenomen, zodat we beide evenementen opnamen uit, miraculeus!). ‘t misschien ooit nog wel eens te horen zouden krijgen. (Het Dat had ik wel eens willen horen: Ornette Coleman en Eric antwoord was dus nee, maar er zijn wel studioversies gemaakt Dolphy samen! Ik was mij er zeer wel van bewust dat ze allebei - o.m. op 20 december merkte ik later, op de vooravond van de heel andere muziek speelden. Dolphy bleef de schema’s opname die ik meemaakte - van de stukken van Schuller en John respecteren, hoe bizar de springerige intervallen die hij gebruikte Lewis die daar waren uitgevoerd, maar zonder het door Hoefer gesignaleerde Ornette/Dolphy duet in ‘Abstraction’.) Misschien van wal gestoken met de opname van de ‘suite’ die een klein was hij onder de indruk van of aangenaam verrast geweest door jaar later, in september 1961, zou worden uitgebracht onder de m’n jeugdige en overmoedige nieuwsgierigheid... In elk geval: titel ‘Free Jazz’: een bijna veertig minuten durende improvisatie ik was ter plekke, en als het door zijn toedoen was dan wil ik rondom enkele summiere ‘points de repère’ die in de jazz en in hem hierbij daarvoor graag danken, want indertijd zal ik dat, de geïmproviseerde muziek en in de muziek in het algemeen een gejaagd door m’n jeugdig enthousiasme als ik was, wel hebben nooit meer te omzeilen mijlpaal zou worden. De titel alleen al nagelaten. Ik ging zo onopvallend en anoniem mogelijk in een zou een teken van tegenspraak worden. ‘Free Jazz’, het ultiem na donker hoekje van de ‘control room’ zitten en hoopte stilletjes, te streven oogmerk van al wie met jazz of met muziek tout court en blijkbaar is dat ook het geval geweest, dat men zou denken bezig is, de opheffing van alle begrenzingen die de muzikale dat ik een familielid, of een jonge bekende, of een leerling was genres van elkaar gescheiden houden, de muziek van alle tijden, van één van de acht musici: Coleman en Dolphy, Don Cherry en van alle windstreken, van alle mensen, de altijd andere, altijd Freddie Hubbard, Charlie Haden en Scott LaFaro, Ed Blackwell nieuwe, altijd verrassende, ongehoorde muziek, de muziek die en Billy Higgins... Soms was er wel eens iemand, één van de alle denkbare muziek overkoepelt... Of: ‘Free Jazz’, het einde technici of de producer, of één van de musici, die zich leek af van de jazz, het beperktste, onmiddellijkst identificeerbare, te vragen wie ik was en wat ik daar uitvoerde, maar niemand elitairste, onwelluidendste, vervelendste, meest uitzichtloze vroeg me iets. Het was zoals in die stadsverhalen waarin de één genre dat ooit is bedacht... Die avond had ik in elk geval het of andere klaploper van de ene receptie naar de andere gaat gevoel dat ik iets hoogst uitzonderlijks meemaakte. Er bleef een en zich daar ongestoord tegoed doet aan spijs en drank, omdat duidelijke discrepantie bestaan tussen de twee kwartetten: Dolphy iedereen heel de tijd denkt dat de onbekende gast wel bij de en Hubbard leken te blijven zoeken naar mogelijke schema’s, andere familie zal horen. Of er uitgeschreven muziek was, weet naar verborgen vormen, Coleman en Cherry dompelden zich ik niet meer. Maar er werden wel wat afspraken gemaakt. Ik probleemloos en onbevangen onder in het soort imaginaire ruimte meen me te herinneren dat vooral de kant Dolphy, Hubbard, waarin zich ook personages bewegen als de ‘Douannier Rousseau’ Haden, Blackwell het één en ander noteerde. Afspraken over of de postbode ‘Cheval’, ontwerper en bouwer van het ‘Palais wie, wat, wanneer, veronderstel ik. Er werden ook wat lijnen Idéal’... Misschien is dat het onontkoombare in zo’n wereld: dat ingeoefend, allemaal heel schetsmatig, helemaal niet zoals je tegelijk ontwerper én bouwer bent, dat niemand het in jouw bijvoorbeeld de unisono’s van Konitz en Marsh moeten zijn plaats kan doen, en dat er, mogelijkerwijs, in dat universum van ingestudeerd voor Tristano z’n Capitol-sessies in 1949. Het was alles slechts één is. Maar dat valt alleen proefondervindelijk vast te alsof het idee voor de sessie, later omschreven als ‘A Collective stellen. Elton Dean en Gianluigi Trovesi hebben het geprobeerd op Improvisation By The Ornette Coleman Double Quartet’, zolang 21 en 22 december van het jaar 2000 in het ‘Centro di Produzione mogelijk moest beschermd worden tegen elke mogelijke vorm Radiofonia’ in Rome, precies veertig jaar na de opname van van ook maar de vluchtigste routine, onaangetast blijven door ‘Free Jazz’. Hun ‘Freedom In Jazz’-suite duurt iets meer dan al wat naar het formele, of het al te formele neigde. Er werd zevenenzestig minuten. Saxofonist Frank Gratkowski heeft op wel eerst een soort ‘abstract’ van het gegeven uitgeprobeerd het tweeëndertigste New Jazz Festival in Moers op zijn beurt een die tegelijk een ‘soundcheck’ moet zijn geweest. Iets meer dan dubbelkwartet ten tonele gevoerd op 7 en 8 juni 2003 voor twee een kwartier heeft dat geduurd. (De opname is elf jaar later, collectieve improvisaties van respectievelijk bijna vierenzestig en in 1971, terechtgekomen op het album ‘Twins’.) En dan zijn ze bijna vijfenzeventig minuten. Ik herinner me dat Ornette Coleman na afloop van de sessie • ‘Free Jazz: A Collective Improvisation By The Ornette Coleman vertelde dat Coltrane in de lente bij hem te rade was geweest Double Quartet’ werd in september 1961 uitgebracht als Atlantic 1364. met de vraag hoe dat eigenlijk werkte, die muziek van hem. En • De soundcheck die in het verhaal ter sprake komt, kwam onder de hij had hem geantwoord dat hij het ook niet allemaal zo precies titel ‘First Take’ terecht op het album ‘Twins’, gereleased in oktober wist, maar dat Coltrane het maar eens moest proberen met Don 1971 als Atlantic 1588. Cherry en Charlie Haden en Ed Blackwell. Die wisten hoe het • ‘Freedom In Jazz’ door het Dean-Trovesi Double Quartet verscheen als bijlage bij het nummer 7 van 2001 van het Italiaanse blad ‘Musica moest en al doende zou hem, Coltrane, misschien het één en Jazz’ met de referentie MJCD1142. ander duidelijk worden. En jawel hoor: eind juni en begin juli • ‘Loft Exil V’ door het Frank Gratkowski Projekt, live opgenomen in hadden ze samen opgenomen, Coltrane en Cherry en Haden en Moers op 7 en 8 juin 2003 verscheen als dubbel-cd op Leo Records met de referentie CD LR 410/411. Blackwell, thema’s van Ornette en ook eentje van Monk. En dat • De opnamen die John Coltrane in juni en juli 1960 maakte met Don Coltrane nu ook sopraan speelde! Een cadeau van Miles Davis. Cherry, Charlie Haden en Ed Blackwell werd pas in 1966 uitgebracht En dat hij het resultaat nog niet had gehoord, maar er wel erg onder de titel ‘The Avant-Garde’ als Atlantic 1451. naar uit keek. Stel je voor: Coltrane met zíjn sidemen! En dan had hij het ook nog over Adolphe Sax. Hij had altijd gedacht dat de saxofoon in Amerika was uitgevonden, maar nee: in België! Wat zouden ze daar vinden van zíjn muziek op het instrument van hún uitvinder? En dat hij zich afvroeg of er geen houten saxofoons bestonden - hij speelde toch ook op een plastic instrument! Toen ben ik stilletjes vertrokken. Met nog een knikje naar Charlie Haden, zodat ze misschien dachten: o, die hoort bij Haden!, en met nog de ronkende solobeurt van de twee bassen in mijn hoofd.

Diezelfde 21ste december had Dolphy in de studio van Rudy van Gelder z’n album ‘Far Cry’ opgenomen, met Booker Little op trompet, met o.m. een hommage aan Charlie Parker en aan diens moeder, respectievelijk op dwarsfluit en basklarinet, en met een onbegeleide versie op altsaxofoon van ‘Tenderly’. Heb ik veel later ontdekt en me erover verbaasd en me afgevraagd of er enige continuïteit viel aan te wijzen van het één naar het ander, welke de betekenis kon zijn van zo’n dag in het leven van een jazzspeler. Ik weet niet of het erg koud was die dag in New York. Ik denk het niet. » Michael Vatcher

Tobias Delius

Wilbert de Joode

Dieter Manderscheid

Wolter Wierbos

Frank Gratkowski

Herb Robertson Gerry Hemingway Frank Gratkowski theater, dans, televisie en filmprojecten. Groepen als the Ex, Sonic Youth, Frank Gratkowski werd geboren in Hamburg in 1963. Op zijn zestiende Gruppo Sportivo en het Nieuw Ensemble onder leiding van Ed Spanjaard, begon hij saxofoon te spelen en na een periode aan het conservatorium nodigden hem uit om met hen te spelen. Tevens concerteerde Wierbos van Hamburg ging hij in 1985 bij Heiner Wiberny aan het conservatorium met Henry Threadgill, The Berlin Contemporary Jazz Orchestra onder van Keulen studeren. Na zijn afstuderen in 1990 volgde hij verder les leiding van Alexander von Schlippenbach, European Big Band onder bij Charlie Mariano, Sal Nistico en Steve Lacy. Als solist speelde Frank leiding van Cecil Taylor, John Carter Project, Mingus Big Band. Momenteel Gratkowski met talrijke internationale formaties zoals Grubenklang is hij actief bij het ICP van , Gerry Hemingway Quintet, Orchester, Klaus Koenig Orchester, Musikfabrik NRW, Tony Oxley Sunchild van Franky Douglas, Bik Bent Braam, Albrecht Maurer Trio Celebration Orchestra, Bentje Braam, BikBentBraam, All Ears, Zeitkrater, Works, Nocando, Development of the Universe van Carl Ludwig Hübsch, WDR Big band, enz. Sedert 1990 geeft hij soloconcerten in Europa, Frank Gratkowski Quartet, Available Jelly en MOB van Sean Begin. Canada en de Verenigde Staten. Sedert 1992 werkt hij in duo met de Wolter Wierbos houdt er ook een solocarrière op na. Zijn huidig project pianist Georg Graewe. Het duo laat zich vaak versterken met verschillende heet Wollo’s World, waarin hij verschillende artistieke combinaties toegevoegde muzikanten, zoals drummer Paul Lovens en bassist John samenbrengt, van duo’s met tapdanser Marije Nie en bassist Wilbert Lindberg. In 1995 richtte hij het Frank Gratkowski Trio op met Dieter de Joode tot een kwartet met Misha Mengelberg, Mats Gustafsson en Manderscheid, bas, en Gerry Hemingway, drums. Het trio werd in 2000 Wilbert de Joode. uitgebreid tot een kwartet met de Nederlandse trombonist Wolter Wierbos. Sedert 2003 concerteren ze ook als het Frank Gratkowski Double Tobias Delius Quartet met Tobias Delius, Herb Robertson, Wilbert de Joode en Michael Tobias Delius werd geboren in 1964 in Oxford. In 1980 begon hij in het Vatcher. Daarnaast werd in 1999 een duo met de Italiaanse tombonist Duitse Roergebied tenorsaxofoon te spelen. In 1983-84 verbleef hij in Sebastiano Tramontana gevormd en sedert 2001 concerteert Gratkowski Mexico City waar hij deel uitmaakte van het Cuarteto Mexicano de Jazz in trio met Wilbert de Joode op bas en Achim Kaufmann op piano. Frank onder leiding van de pianist Francisco Téllez. Sinds 1984 leeft Tobias Gratkowski speelde op talrijke internationale jazzfestivals, waaronder Delius in Amsterdam waar hij voor een korte tijd aan het Sweelinck Vancouver, Toronto, Chicago, New York, Seattle, Quebec, Les Mans, Conservatorium studeerde. Al snel raakte hij betrokken Muelhuus, Groeningen, Nickelsdorf, Barcelona, Letland, Waschau, Zagreb, bij de improviserende musici in Amsterdam. In 1990 werd hem de Praag, Bratislava, Sofia, Boekarest, Odessa en Rome. Daarbij speelde hij Podiumprijs van de Stichting Jazz in Nederland toegekend. Hij speelde met muzikanten als Ray Anderson, Michael Moore, Kenny Wheeler, Louis met muzikanten als Steve Lacy, Louis Moholo`s Viva-la-black, Bill Frisell, Sclavis, John Lindberg, Fred van Hove, Mark Dresser, , Mal Mark Feldman en het Trio Clusone, Steve Beresford, Jeb Bishop, Kent Waldron en Misha Mengelberg,… Naast zijn activiteiten op de podia Kessler & Hamid Drake, Ray Anderson en Simon Nabatov. Tobias Delius geeft hij ook saxofoonles aan de conservatoria van Keulen, Berlijn en leidt sinds 1990 zijn eigen kwartet met Tristan Honsinger (cello), Joe en geeft hij talrijke workshops over heel de wereld. Williamson (contrabas) en Han Bennink (slagwerk). Hij speelt in trio bezetting met toetsenist Cor Fuhler en met wisselende slagwerkers, Wolter Wierbos bijvoorbeeld Louis Moholo of Paul Lovens, en is samen met rietblazers Wolter Wierbos wordt beschouwd als een van de meest vooraanstaande Sean Bergin en Daniele D`Agaro initiator van het Trio San Francisco. Met trombonespelers in de wereld. Hij speelde in Europa, Canada, bassist Joe Williamson en drummer Steve Heather heeft Tobias Delius het Verenigde Staten en Azië. Wierbos kreeg vele prijzen toegekend, trio Booklet opgericht. APA INI is een nieuwe groep met trombonist Hilary waaronder de Podiumprijs voor Jazz en Improvisatiemuziek en de Jeffery, bassist Wilbert de Joode en percussionist Serigne Gueye. Voor belangrijkste Nederlandse jazzprijs, de VPRO Boy Edgar Prijs. Zoals vele November Music 2003 stelde hij een nieuw sextet samen, Pingeling met Nederlandse koperspelers begon hij in een fanfare, op zijn zeventiende Maartje ten Hoorn (viool), Bart Maris (trompet), Pat Thomas (toetsen), Joe ruilde hij de trompet voor de trombone: “Het zag er goed uit en de Williamson (contrabas) en Paul Lovens (slagwerk). Het duo met pianist trombones lopen meestal vooraan ….” Zijn interesse reikt van precieze Michiel Scheen van Delius' eerste Amsterdamse jaren is weer actief. kamerjazz, over bonkende postpunk tot hedendaagse gecomponeerde Daarnaast is Tobias Delius in zeer verschillende groepen te beluisteren, en geïmproviseerde muziek. Sedert 1979 speelde hij met talrijke waaronder: Available Jelly, Sean Bergin’s MOB, Joost Buis & his famous muziekensembles: Cumulus (met Ab Baars en Harry de Wit), JC Tans & Astronotes, Corkestra (Cor Fuhler), Georg Graewe Quintet en het ICP Rockets, Theo Loevendie Quintet, Guus Janssen Septet, Loos (Peter van orkest onder leiding van Misha Mengelberg. In Februari 2004 werd de Bergen), Maarten Altena Ensemble en Podiumtrio. Naast projecten met VPRO Boy Edgar Prijs aan Tobias Delius uitgereikt. zijn eigen band, Celebration of Difference, was Wierbos ook betrokken in Herb Robertson Vingerhoeds, Armando Cairo en Ig Hennenman ontwikkelde hij zijn Clarence ‘Herb’ Robertson is internationaal bekend als een vernieuwend improvisatievermogen verder. Hij kwam te werken met musici als J.C. instrumentalist, componist en arrangeur, zowel op het vlak van Tans en Rinus Groeneveld, Michiel Braam, Han Bennink, Han Buhrs. traditionele als van avant-gardejazz en nieuwe muziek. In 1981 werd Rond 1990 vervoegde hij het Ab Baars Trio. Inmiddels is Wilbert de Robertson één van de stichtende leden van Tim Bernes ensemble, kort Joode een van de meest gevraagde bassisten in de Nederlandse daarna vervoegde hij de groep van Mark Helias. Op tournee in de geïmproviseerde muziek. Zijn eigenzinnige spel en muzikaliteit Verenigde Staten en Europa met deze twee muzikanten begon hij promoveren de contrabas tot een gelijkwaardig instrument in de grote bekendheid te verwerven bij pers en publiek. Vandaag de meest uiteenlopende groepen. Toonvorming, extreem registergebruik, dag wordt Herb Robertson voortdurend gevraagd om met allerlei improvisaties en het gebruik van darmsnaren zorgen voor een jazzbands van grote muzikanten op te treden en aan projecten en intrigerende herkenbaarheid. Naast het Ab Baars Trio is de Joode actief opnamen mee te werken. Zijn huidige eigen groepen zijn: The Double in groepen van Ig Henneman (strijkkwartet), Eric Boeren 4tet (met Infinitives, The Herb Robertson Brass Ensemble, een improvisatiegroep Han Bennink en Michael Moore), Michiel Braam (Bik Bent Braam, Trio met Dominic Duval, Jay Rosen, Paul Smoker en Phil Haynes naast zijn met Michael Vatcher, Bentje Braam), Trio Fuhler/Bennink/deJoode, trio met Gerry Hemingway en de cellist Okkyung Lee en zijn trio Herb groepen met Joost Buis, het Chris Abelen Quintet, Intermission (een Robertson and The Spece Cadets met Frank Gratkowski en Julien basgroep met Klaas Hekman, William Parker en Hideji Taninaka), en een Petit. Recent richtte hij een werkgroep op die zeker geschiedenis splinternieuw duo met Tobias Delius. Sinds oktober 2000 is hij tevens te zal maken: The Downtown All-stars, een jazzkwintet met pianiste horen in soloconcerten. De Joode speelde verder nog met Steve Lacy, Sylvie Courvoisier, bassist Mark Dresser, alt saxofonist Tim Berne en Roswell Rudd, The Ex, het NU-ensemble, Jaap Blonk, Charles Gayle, Misha drummer Tom Rainey. Voor het label Trem Azul/Clean Feed namen ze Mengelberg, Sunny Murray, John Tchicai, Fred Frith, Mariëtte Rouppe van de tijdloze cd Elaboration op. Recent richtte Herb Robertson zijn eigen de Voort, Denis Cahrles, Steve Arguelles, Dylan van der Schyff, Thomas maatschappij op: Rubyflower-records. Lehn, Achim Kauffman, Johannes Bauer, Frank Gratkowski, Martin Blume, Paul Termos, Willem van Manen, Barre Philips, Derek Bailey,… Dieter Manderscheid Contrabassist Dieter Manderscheid werd in 1956 geboren in Trier. Gerry Hemingway Van 1977 tot 1984 studeerde hij muziek in Saarbrücken en Keulen. In Amerikaan Gerry Hemingway (°1955) staat meer dan twee decennia op verschillende bezettingen verschijnt hij op de Duitse en internationale de barrikade van improvisatiemuziek. Hij stamt uit een muzikale familie, festivals, onder meer Berliner JazzFestival, Deutsches Jazzfestival zijn vader studeerde compositie bij Paul Hindemith, en begon zich op Frankfurt am Main, New Jazz Festival Moers, Kölner JazzHaus zijn tiende voor slagwerk te interesseren. Tegen zijn zeventiende was Festival, Salzburger Festspiele (Oostenrijk), Tampere Jazz Happening hij aan het werk als professioneel muzikant, voornamelijk in jazz- en (Finland), The Knitting Factory (USA), Jazz Yatra (India), Jazzfestival bebopbands. Zijn geboortestad New Haven was in de jaren zeventig Vancouver (Canada), … In opdracht van het Goethe Instituut maakte de thuishaven van een aantal interessante muzikanten. Hier speelde hij concertreizen naar Azië, Afrika, Noord- en Zuid Amerika. In 1990 Heminway voor het eerst met Anthony Davis, Leo Smith, George Lewis en ontving Manderscheid de prijs van de Duitse platenkritiek voor Anthony Braxton. Eind jaren zeventig richtte hij samen met trombonist Chicago Breakdown in duo met Thomas Heberer. Ook Jazzart 2001 Ray Anderson en bassist Mark Helias de band BassDrumBone op. Hij bekroonde beide muzikanten. Dieter Manderscheid werkte mee vervoegde het Anthony Braxton Quartet waarvan hij van 1983 tot 1994 aan de opbouw van het Offene JazzHaus aan het conservatorium lid bleef. In de late jaren tachtig begon hij op te treden met het Reggie van Keulen en geeft regelmatig workshops, onder meer tijdens de Workman Ensemble. Daarnaast is hij ook kernlid van het Episterne Darmstädter Ferienkurse für Neue Musik. Daarnaast gaf hij tussen ’91 Ensemble van Anthony Davis. Momenteel werkt Gerry Hemingway en ’98 les aan het conservatorium van Frankfurt en sedert ’94 aan het vooral met zijn kwartet met ofwel Ray Anderson, Robin Eubanks op conservatorium van Keulen. trombone of Herb Robertson op trompet, Ellery Eskeling op tenorsax en ofwel Mark Dresser, Drew Gress of Mike Formanek op bas. Een belangrijk Wilbert de Joode onderdeel van zijn activiteiten vormt zijn werk als solo percussionist, Wilbert de Joode (°1955) speelt sinds 1982 contrabas. Hij is waarmee hij in 1974 van start ging. Als componist ontving Hemingway autodidact op zijn instrument. Aanvankelijk werkte hij veelal in diverse beurzen en opdrachten van Amerikaanse en Europese stichtingen groepen die improviseerden met een jazzmatig uitgangspunt, en festivals. Zijn werk als componist en percussionist omvat opnamen, waarbij zijn eigenzinnigheid al snel opviel. In de groepen van Vera samenwerkingsverbanden en optredens met onder meer Derek Bailey, Leo Smith, Oliver Lake, Kenny Wheeler, Frank Gratkowski, George Lewis, John Cale en Hank Roberts.

Michael Vatcher In zijn soloprogramma combineert de al geruime tijd vanuit Amsterdam opererende Amerikaanse meesterdrummer Michael Vatcher vrije improvisaties, waarin hij op zijn eigen specifieke wijze zijn instrumentarium verkent, en de muziek die hij in 1995 schreef voor de Toneelgroep Amsterdam-versie van Shakespeare’s ‘Timon of Athens’. In het tijdschrift Jazz Nu werd een paar jaar geleden Vatchers woonhuis beschreven: “De hele ruimte staat in het teken van de muziek. Stapels platen staan op de grond en in een wandrek. Verder een respectabele collectie cd’s en cassettes. Hier en daar zie ik een percussie-instrument of ontdek ik ergens een ‘speeltje’, dat hij gebruikt vanwege zijn aparte, unieke klank. Met het verzamelen van die ‘instrumenten’ is hij begonnen op zijn twaalfde. Eerst stukken hout, later ontdekte hij de bijzondere klankmogelijkheden van kartonnen melkpakken. Sindsdien is zijn collectie voortdurend gegroeid, hoewel hij deze ook regelmatig uitdunt. Een deel van zijn verzameling heeft hij thuis, een deel (ruim een kubieke meter, geeft hij aan) in een hok in de Dansacademie waar hij werkt.” Michael Vatcher speelde en speelt met onder meer Tristan Honsinger Sextet, Martin Altena Ensemble, John Zorn, Van Dyke Parks, Available Jelly, 4 Walls, Trio Braam/deJoode/Vatcher, The Ex, Frankie Douglas Sunchild, Corkestra en vele projecten met Michael Moore. Hij werkt graag met dansers en is vaak te horen bij de Magpie Music Dance Company.