I. STUDIA I ROZPRAWY — ARTICLES Geneza, Rozwój Oraz
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
I. STUDIA I ROZPRAWY — ARTICLES Acta Baltico-Slavica XI, 1977 Jerzy Wiśniewski Kraków OSADNICTWO WSCHODNIEJ BIAŁOSTOCCZYZNY geneza, rozwój oraz zróżnicowanie i przemiany etniczne Województwo białostockie obejmuje ziemie położone na styku sie- dzib ludów słowiańskich z bałtyckimi, a także jest przecięte dość szeroką strefą wzajemnego nachodzenia na siebie ludności polskiej i ruskiej, przechodzi więc również przez nie granica między Słowianami Zachod- nimi i Wschodnimi. To, a także wielokrotna w ciągu wieków zmiana przynależności politycznej, przyczyniły się do ukształtowania specy- ficznej struktury społecznej i różnorodnej przynależności etnicznej miej- scowego osadnictwa. Początki tych zróżnicowań sięgają zamierzchłej przeszłości1. I. Sytuacja osadnicza przed końcem XIV w. Białostocczyzna obejmuje ziemie dorzeczy i międzyrzecza Wisły i Niemna, dwu rzek zlewiska Morza Bałtyckiego. Ziemie te od najdaw- niejszych czasów stanowiły fragment pomostu na drodze z Bałtyku nad Morze Czarne. Poczynając od neolitu przesuwała się po nich granica między różnymi kulturami. Nigdy jednak tylko jedna kultura nie obej- mowała całości ziem między Bugiem a Niemnem, nie zasiedlała ich zatem jednolita ludność. Już w początkach naszej ery część południa zajmowała kultura przeworska, uważana za protozachodniosłowiańską, a inną część południa kultura zarubiniecka, identyfikowana z Protowschodniosło- wianami. Od północy sięgała kultura ludów bałtyckich, zajmujących całe dorzecze Niemna. Między II/III a V w. nastąpiło zatarcie tej granicy, gdy — wytworzyła się nad górną Narwią i na Wyżynie Sokólskiej kul- tura tzw. kurhanów roztołckich, w której dominowały elementy charak- terystyczne dla typu wschodnio-pomorsko-mazowieckiego. W ciągu VI— VII w. nastąpiło znaczne osłabienie osadnictwa, które prawdopo- dobnie ponownie zaczęło rozwijać się w VIII—IX w. Zapewne wytwo- rzył się tu odrębny odłam ludności, małe plemię bliskie Mazowszanom 1 Częściej cytowaną literaturę i źródła podaję w skrótach zastosowanych w ni- niejszej publikacji, zob. 8. 71, 75 — 78. 8 J. WIŚNIEWSKI OSADNICTWO WSCHODNIEJ BIAŁOSTOCCZYZNY 9 (może Łuticzi z Povesti Vremennych Let). Od X w. od zachodu napły- niowo zajmowali ziemie nad Muchawcem i środkowym Bugiem. Ich wład- wała nadwiślańska ludność mazowiecka, która zajęła ziemie nad Bugiem cami byli najpierw książęta kijowscy, następnie turowsko-pińscy, a wresz- i wzdłuż Muchawca i dotarła aż po wododział z Prypecią oraz objęła cie najdłużej tu rządzący wołyńsko-haliccy. Władcy polscy kilka razy całe dorzecze górnej Narwi, sięgając swymi wpływami nad Niemen próbowali odzyskać utracone ziemie. W r. 1073 Bolesław Śmiały wypra i w okolice Nowogródka (gród i osadę w Wołkowysku w X i połowie XI w. wił się na Brześć, w r. 1182 Kazimierz Sprawiedliwy także na Brześć, zamieszkiwali Mazowszanie). Ludność bałtycka — na zachodzie jaćwieską, a ok. r. 1193 tenże książę na Drohiczyn, nie osiągając jednak trwałych na wschodzie litewska — utrzymała się jeszcze nad dopływami górnej sukcesów. Dopiero ok. r. 1210 udało się Leszkowi Białemu zająć na kilka Biebrzy i nad Niemnem. Naciskana była jednak od południa przez Ma- lat (do ok. r. 1217/1219) ziemie nad Bugiem, które następnie, z wyjąt- zowszan, a od wschodu przez Rusinów, których odłam południowy także kiem Drohiczyna z okolicą, ponownie zajęli książęta ruscy. W r. 1237 lozpoczął ekspansję w kierunku północnym wzdłuż prawego brzegu książę mazowiecki Konrad nadał gród Drohiczyn wraz z ziemią na pół- Bugu i w górę Prypeci i jej lewych dopływów, przełamując odwieczną nocnym brzegu Bugu Braciom Dobrzyńskim. Usunął ich jednak wkrótce poleską rubież bałtycko-słowiańską. Nastąpiło to jednak zapewne do- (w 1238 r.) Daniło Romanowicz ks. halicki, opanowawszy Drohiczyn. piero po powstaniu państwa ruskiego2. Aby bardziej podkreślić przynależność tego grodu do swego państwa, Wraz z objęciem ziemi Mazowszan przez państwo polskich Piastów, tenże książę właśnie w Drohiczynie w r. 1253 koronował się na króla pod ich władzą znalazły się także zajęte przez Mazowszan tereny nad Rusi. Bugiem, Muchawcem i Narwią. Głównym punktem władania stał się Książęta ruscy po opanowaniu ziem nad Bugiem do ujścia rzeki Nu- mazowiecki gród Brześć, wzniesiony przy ujściu Muchawca do Bugu. rzec wznieśli na nich wśród mazowieckich wsi swoje grody: Mielnik, Jednocześnie państwo polskie rozwinęło ekspansję na ziemie jaćwieskie, Drohiczyn i Suraż. Przez nich lub jeszcze przez książąt polskich były kierowaną znad Narwi, nad którą głównym grodem była Wizna. Wyrazem zbudowane grody Bielsk, Brańsk, Kamieniec (znana data budowy tego ekspansji była misja św. Brunona, zakończona jego śmiercią w, r. 1009 grodu w r. 1276 może być datą odbudowy) i szereg mniejszych. Brześć w pobliżu granicy Prus i Rusi, jak też tytuł króla Jetów (Jaćwingów), stracił swe znaczenie, a głównym grodem został nowy Drohiczyn, który dany Chrobremu na jego nagrobku. Jeszcze w początku XI w. większość stał się także ośrodkiem bardzo żywej wymiany handlowej między Rusią ziem nad Bugiem i Narwią należała do państwa polskiego i była gęsto a Polską. Pod tymi grodami wśród ludności mazowieckiej, silnej jeszcze zaludniana przez Mazowszan3. w XIII w., osiedlała się coraz liczniejsza ludność ruska, głównie pocho Wkrótce książęta ruscy po wyprawach w 1017, 1019, 1022, zapewne dzenia wołyńskiego. Najgęściej zaludniała ziemie nad Bugiem, słabiej dopiero około 1041 (w wyniku ustępstw Kazimierza Odnowiciela?) opa nad Narwią i jej południowymi dopływami. Wyparła ona w całości ludność nowali ziemie nad Bugiem i górną Narwią, otwierając sobie drogę do mazowiecką znad Muchawca i z okolic Brześcia. Po Mazowszanach pozo ekspansji od południowego zachodu nad Niemen i na Jaćwież. Wraz stały tutaj tylko cmentarzyska z typowymi dla tej ludności grobami z władzą ruską przyszło osadnictwo Rusinów wołyńskich, którzy stop- z obstawą kamienną (datowane od schyłku X w.). Ludność mazowiecka utrzymała się tylko koło Drohiczyna, Bielska i Brańska. Obie narodowości zwarte etnicznie od strony swych centrów' (mazowiecka od zachodu, 2 J. V. Kucharenko, Pervobytnye pamjatniki na territorii Poles'ja, Archeo- ruska od południowego wschodu), zachodziły na siebie szeroko wzdłuż В 1 — 18, Moskva 1962; łogija SSR, Svod archeologiceskich istocnikov, Tenże, Sredne- całego styku. Mieszany inwentarz grobów i wspólne cmentarzyska, jednak vekovye pamjatniki Poles'ja, tamże E 1 — 57; J. Tyszkiewicz, Osadnictwo nad górną Narwią w I tysiącleciu naszej ery, [w:] „Przegląd Historyczny", t. LIX, 1968, z różnym typem pochówków, wskazują na przemieszanie cywilizacyjne s. 580—611; Tenże, Przemiany kulturowe i etniczne na pograniczu bałto-słowiań- i zapewne na początki przemieszania językowego. Być może w XII i skim w I- VII w. n.e., tamże, t. LXIII, 1972, s. 201-217; Tenże, Proces slawizacji XIII w. tworzyła się nad Bugiem i nad górną Narwią grupa przejściowa ziem dorzecza Niemna w VI - XI w., tamże, t. LXIV, 1973, s. 1-23; Tenże, Ma- polsko-ruska, ale zmienność polityczna i przyjęcie dwóch różnych ob- zowsze Północno-Wschodnie we wczesnym średniowieczu, Warszawa 1974; J. Wiś- niewski, Narew, [w:] Słownik starożytności słowiańskich, t. III. 1967, s. 350—352; rządków chrześcijańskich nie sprzyjały procesom unifikacyjnym i etnicz- Tenże, Podlasie, tamże, t. IV, 1970, s. 172—174; Tenże, Lucice czy Łuticze w Po- nemu ujednoliceniu. Znaczne obszary bagienne i piaski, na których utrzy- Tćsti vremennych let i próba ich lokalizacji, [w:] Ars Historica, Poznań 1976, s. 311 — mywały się prastare puszcze, ograniczały rozległość i zasięg terenów 320. zajętych przez osadnictwo. 3 J. Bieniak, Państwo Miecława. Studium analityczne, Warszawa 1963; Tenże, Wkrótce też nastąpiło załamanie rozwoju osadnictwa i jego ogromne Wyprawa misyjna Brunona z Kwerfurtu a problem Seleneji, [w:] „Acta Baltico- -Slavica". t. Al. 1969, s. 181-195; A. Kamiński, Wizna na tle pogranicza polsko- wyniszczenie. Najazdy jaćwieskie w XIII w. (ok. 1228 r. na okolice Brześ- -rusko-jaćwieskiej. [w:] „Rocznik Białostocki", t. I, Białystok 1961, 3. 9-61. cia, 1234 na Ruś i bitwa pod Drohiczynem, 1218 na ziemię pińską, 1258, 10 J. WIŚNIEWSKI OSADNICTWO WSCHODNIEJ BIAŁOSTOCCZYZNY 11 1262, 1263 i 1282 na Mazowsze, 1278 na okolice Lublina) i następnie i Biebrzą. Opustoszały też ziemie Jaćwieży, zniszczonej wyprawami litewskie (głównie w latach 1255—1269 i 1324) zahamowały i cofnęły krzyżackimi w 1. 1278—12837, a także na 2—3 wieki rozciągnęła się rozwój osadnictwa. Na wiele lat uległo zniszczeniu zasiedlenie ziem nad ogromna pustka na ziemie nad górną Narwią, Biebrzą i nad południo- górną Narwią, a całkowicie i na stałe na terenie północnej części dzisiej- wymi dopływami Niemna. Wyrósł szeroki, ogromny раs рuszczański, 4 szej Puszczy Białowieskiej i Ladzkiej . ciągnący się od błot poleskich przez Narew i jej dopływy, Biebrzę i dalej Nad Niernnem odwiecznie siedziały ludy bałtyckie, z których wy- na ziemie jaćwieskie. Od południa osadnictwo zachowało się nu pobrzeżu łonili się Jaćwingowie i Litwini. Ich zasięg na południe między Niemnem Bugu i Nurca, a od północy cofnęło się nad Niemen i za rz. Roś. Osadnic- a Karwią nie jest jeszcze ustalony. Znane najbliższe cmentarzysko jać- twa zaniemeńskiego strzegł potężny gród grodzieński a nad Rosią Wołko wieskie z X—XI w. znajduje się w Jasudowie, a grodzisko w Sopoć- wysk. Jeszcze w końcu XIV w. krzyżackie opisy dróg na Litwę i Ruś 5 kiniach , ale ludność jaćwieską mogła jeszcze w X w. siedzieć także nad wymieniają tylko te dwa grody i stwierdzają, że wsie są dopiero za Nie- brzegami Niemna i jego południowych dopływów. Można nawet