As Lendas Do Eume Do Que É Autor José María Fonte Sardiña
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 417 CÁTEDRA Premio de Investigación Concello de Pontedeume 2011 ACTA DO XURADO DO PREMIO DE INVESTIGACIÓN CONCELLO DE PONTEDEUME O Xurado do XIV Premio de Investigación Concello de Pontedeume en temas etnográficos, composto por D. Xosé Manuel González Reboredo, doutor en Filosofía e Letras (Historia) e coordinador do Instituto de Estudos das Identidades no Museo do Pobo Galego, D. Guillermo Llorca Freire, profesor de Historia no Instituto “Sofía Casanova” de Ferrol, Dona Beatriz Castro Díaz, licenciada en Historia Moderna e Patrimonio Documental e actuando como presidenta, Dona Ascensión de Vicente Olarte, Concelleira de Cultura de Pontedeume; e como secretario do xurado D. Alexandre Caínzos, bibliotecario municipal, decidiu por unanimidade conceder o premio ó traballo titulado As lendas do Eume do que é autor José María Fonte Sardiña. En Pontedeume, a 13 de setembro de 2011 premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 418 premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 419 AS LENDAS DO EUME1 José Fonte Sardiña Unha das importantes pólas que cinguen de verde a árbore da ciencia da Etnografía galega é a lenda. O Dicionario da Real Academia Galega da Lingua define este xénero literario como “relato tradicional de feitos fantásticos, que poden ter un fondo histórico pero que foi deformado e esaxerado co paso dos anos. A lenda do cabalo de Troi, o exem- plo proposto pola RAG é moi axeitado para nós, xa que estas historias lendarias relacio- nadas coa Guerra de Troia teñen unha vinculación con Pontedeume, porque o primeiro señor da vila, Fernán Pérez de Andrade o Bo, foi quen mandou traducir ao galego en 1373 a Crónica Troiana na que se recollen estes relatos. Na “Explicación previa” do seu libro titulado Etnografía, o grande intelectual gale- go Vicente Risco destaca o estudo da cultura popular como a parte fundamental do seu tra- tado verbo desta ciencia, “que aparece en España, en 1881, por iniciativa dun galego ilus- tre, don Manuel Machado y Álvarez”2 e que se desenvolveu en Galicia “en 1883, gracias a dona Emilia Pardo Bazán […], don Xosé Pérez Ballesteros […] e outros investigadores 1. A Ana e aos nosos fillos, Miguel e Álvaro, eumeses de sangue e sentimento por mor dos seus avós. 2. Véxase RISCO, V.: Etnografía, t. III das Obras completas de Vicente Risco, Galaxia, Vigo, 1994, p. 9. premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 420 420 CÁTEDRA. Revista eumesa de estudios amantes da nosa terra”3. Entende Vicente Risco por “cultura popular o conxunto daquelas crenzas, coñecementos, ritos, usanzas sociais, métodos de traballo e produccións útiles, literarias e artísticas, que un pobo determinado posúe en común, e que non deprendeu na escola nin nos libros, senón que os recibiu unha xeración da outra por tradición, calquera que sexa a camada, clase ou estamento social en que se atopen”4. As lendas, xa que logo, constitúen unha parte esencial desta cultura popular. Así acontece tamén en Pontedeume, entre outras, coa de Roxín Roxal; como afirma Ramiro Fonte, “o certo é que incluso a xente que nunca collera un libro nas mans sabía, á súa maneira, a historia de Rojín Rojal. Fora pasando de boca en boca. A memoria colectiva gardaba como ouro en pano os terri- bles feitos acontecidos antigamente na casa dos Andrade […], era unha lenda viva […]. Os eumeses nunca deixamos de pensar que a historia de Rojín Rojal é a nosa verdadeira historia”5. Otero Pedrayo, o gran patriarca dos intelectuais galeguistas da Xeración Nós, lamenta os séculos escuros transcorridos entre os solpores da Idade Media e os albores do Rexurdimento, nos que “o arredamento de Portugal e a política castelá detiveron o íntimo progreso de Galicia e nos puxeron unha máscara de morte”6. Nestes tempos, “a cultura verdadeira soamente foi gardada polos labregos e polos mariñáns7. Polas xentes que non sabían ler nin escribir, mais que estaban postas no centro do devir espiritual da raza e da súa psique […]. Cando os homes da chamada cultura souberon casarse con este ser gale- go, tiña que resultar o tipo superior, o verdadeiramente home da cultura, e non dicimos culto por pechar esta palabra non sabemos qué de rematado e marmóreo, como un sepul- cro anguloso e académico”8. A lingua vernácula fora proscrita nos círculos de poder e no eido administrativo desde os tempos dos Reis Católicos (1474-1504) e a literatura galega, que con Afonso X o Sabio (1252-1284), fundador da vila de Pontedeume en 1270, fora considerada como idónea para a poesía nas Cantigas de Santa María, desaparecera prac- ticamente como forma de expresión escrita desde os últimos anos do século XIV, co sol- por da lírica trobadoresca. A teima dos galegos máis humildes, os labregos e os mariñáns, en verbas de Otero Pedrayo, foi a que salvou durante séculos a lingua, a cultura e mesmo a literatura galegas dunha morte segura. A cultura galega foi desterrada polas elites do 3. Cfr. Ibidem. 4. Ibidem. 5. FONTE CRESPO, R.: Os meus ollos, Xerais, Vigo, 2003, p. 76 e 77. 6. OTERO PEDRAYO, R.: “Morte e resurrección”, en CASARES MOURIÑO, C. (ed.): Ramón Otero Pedrayo (1888-1976). Día das Letras Galegas 1988, A Coruña, 1988, p. 109. 7. Refírese Otero Pedrayo á cultura popular, á que Vicente Risco consideraba a parte fundamental da Etnografía, conservada e transmitida en Galicia de xeración en xeración polas clases máis humildes. As lendas constituíron un elemento impor- tante desta cultura do pobo, foron transmitidas polos devanceiros, sobre todo oralmente, e perduraron moitas delas, mesmo desde tempos moi antigos, como legado da sabedoría popular, malia o esquecemento e desprezo das elites intelectuais do país. 8. Véxase OTERO PEDRAYO, R.: “Morte…”, op. cit., p. 90. premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 421 421 As lendas do Eume país, pero o pobo seguiu celebrando as súas ancestrais festas populares, respectando as súas tradicións, falando a súa lingua e transmitindo a súa literatura, especialmente por vía oral a través das cantigas e das lendas. Como di Castelao, “antramentras os señoritos alleeiros vivían espiritualmente de prestado, o pobo galego sigueu creando arte e sabidu- ría. Velaí están os refráns […], os nosos cantares […], os hórreos […], a nosa escultura popular nos cruceiros, nas fontes e nos portalóns […], a nosa música popular e os nosos bailes e danzas”9. Pola súa parte, afirma Vicente Risco que o pobo se compón “de tódalas clases ou castes da sociedade; mais a nosa ciencia distingue o propiamente popular, que se soe atopar preferentemente nas camadas inferiores, e máis aínda na xente da aldea, do erudito, que procede do ensino metódico e do saber especializado […]. O primeiro paso é o de se liberar do prexuízo de que as clases que se soen chamar incultas sexan realmen- te incultas. A xente da aldea, os non estudiados, os analfabetos mesmamente, posúen unha cultura non escrita, non escolar, que non é propiamente inferior –sobre todo tocante á súa orixe− senón antiga, e por selo, ten valores propios, equivalentes, noutra orde de cousas, ós da nosa cultura moderna, e que a fan digna de ser conservada”10. Malia os meritorios traballos no século XVIII de dous grandes intelectuais galegos da Ilustración como Feijoo e Sarmiento, ben sabía Otero Pedrayo que os eruditos “consi- deraban os pobos prerromanos dun modo […] algo primitivo, perigoso, unha hidra de pesadelo disposta a espertar”11. Así e todo, Otero Pedrayo considera que frei Martín Sarmiento “gardou vivo o sentido da historia e xa que logo da paisaxe popular manifesta- dos no folclore e na lingua […]. Alén dos lindeiros canónicos da Galicia provincia roma- na advertiu o tremor de orixes e soubo colocar o castro, a aldea, a historia e a estética gale- ga no horizonte que lles corresponde. Non xulgou só como erudito. Advertiu a múltiple presenza dunha realidade e pode ser chamado o máis galeguista dos precursores”12. En libros póstumos como Viaje que el Padre Sarmiento hizo a Galicia el año de 174513 trata- rá Sarmiento sobre “os máis diversos temas de tódalas ciencias, de minerais estraños, plantas salutíferas, animais de lonxes terras, lendas, costumes, reliquias, antigallas, doen- zas, arbitrismo…”14, que vai atopando no camiño. Pero no Romanticismo, outros homes, como Manuel Curros Enríquez e Eduardo Pondal, e unha muller, Rosalía de Castro, os poetas, afirma afervoado Otero Pedrayo, 9. Véxase RODRÍGUEZ CASTELAO, A.D.: Sempre en Galiza, Libro I, 7, t. I, A Coruña, 2001, p. 78 e 79. 10. Véxase RISCO, V.: Etnografía, op. cit., p. 10. 11. Tomado e traducido de OTERO PEDRAYO, R.: Ensayo histórico sobre la cultura gallega, A Coruña, 2004, p. 7. 12. Idem, p. 190 e 191. Insiste tamén nesta idea o erudito galeguista Filgueira Valverde, cando sostén que “a obra inxente de frei Martín Sarmiento inicia o rexurdimento de Galicia. Poucos galegos terán amado máis e coñecido mellor a súa terra e o seu pobo”; cfr. FILGUEIRA VALVERDE, J.F.: Frei Martín Sarmiento, Santiago de Compostela, 2002, p. 7. 13. Véxase PENSADO TOMÉ, J.L. (ed.): Viaje que el Padre Sarmiento hizo a Galicia el año de 1745, Salamanca, 1975. 14. Cfr. FILGUEIRA VALVERDE, J.F.: Frei Martín…, op. cit., p. 20. premio_catedra19 28/05/2013 17:35 Página 422 422 CÁTEDRA. Revista eumesa de estudios “botáronlle sondas audaces ao fondo da alma galega e nel atoparon un tremor inicial de historia […], a conciencia celta, prerromana, a que flúe das orixes baixo todas as formas externas e seguirá a fluír no futuro. Os poetas abrazaron a tristura da alma galega, a sau- dade da cantiga popular; amaron as artes do pobo esquecido, escoitaron a lenda a carón do fogar desprezado e, dun golpe marabilloso de intuición, descubriron a esencia de Galicia e colocaron a súa patria no horizonte xusto”15.