Ottoman Engineers: the Redefinition of Expert Identities During the Reign of Abdülhamid Ii and the Early Years of the Second Constitutional Period

Total Page:16

File Type:pdf, Size:1020Kb

Ottoman Engineers: the Redefinition of Expert Identities During the Reign of Abdülhamid Ii and the Early Years of the Second Constitutional Period Darina MARTYKÁNOVÁ 125 OTTOMAN ENGINEERS: THE REDEFINITION OF EXPERT IDENTITIES DURING THE REIGN OF ABDÜLHAMID II AND THE EARLY YEARS OF THE SECOND CONSTITUTIONAL PERIOD I n 1907, Mustafa Şevki, a young engineer who worked in the Public Works (nafıa) provincial administration of Prishtina, was approached by two young army officers who proposed him to join the Committee of Union and Progress (İttihatveTerakkiCemiyeti, CUP).1 The CUP was a secret organisation that channelled the opposition against the autocratic rule of the sultan Abdülhamid II. Its ranks were full of Muslim (and some non-Muslim) students, officers and civil servants educated in “new-style” schools. Its members were united by their concern for the fate of the Ottoman Empire and their conviction was that the Empire could not be saved and restored to its former glory by using old ways and measures. They believed that only a thorough modernisation could save the Empire, Darina Martykánová, Consejo Superior de Investigaciones Científicas, Instituto de Filosofía, Calle Albasanz, 26-28, 28037 Madrid, Spain. [email protected], [email protected] 1 This article develops some of the ideas briefly outlined in my book Reconstructing OttomanEngineers (see bibliography at the end), using new primary and secondary sources. My thanks go to Feza Günergun for providing me with photocopies of the engineers’ journals from the Second Constitutional Period. I am also grateful to Emmanuel Szurek, Juan Pan- Montojo and Ana Romero for their thought-provoking comments and criticisms. The “Research in Paris” programme of the City of Paris supported my research stay at Cetobac (CNRS – EHESS – Collège de France), during which this article was written. Turcica, 45, 2014, p. 125-156. doi: 10.2143/TURC.45.0.3032667 © 2014Turcica.Tous droitsréservés. 997040.indb7040.indb 112525 112/08/142/08/14 114:394:39 126 DARINA MARTYKÁNOVÁ while liberties and rights granted by a constitution were supposed to provide a better framework for the relations between the different ethnic and ethno-religious groups and communities.2 In the eyes of the two graduates of the Mekteb-iHarbiye (military academy), the most prestig- ious school in the Empire, Mustafa Şevki must have been an ideal can- didate for recruitment: graduate of the Hendese-iMülkiyeMektebi (civil engineering school), founded in 1883 to provide civilian engineers for the Public Works administration, he was versed in sciences, possessed technical knowledge and skills and was working in a strategic region. Nevertheless, our engineer was not very enthusiastic about the prospect of joining the secret patriotic organisation, worried as he was about the possible punishment in case his membership became public. He argued that he was already serving his country by doing his duty as an engineer in charge of public works. However, he eventually decided to join the CUP.3 The way Mustafa Şevki explains his decision in his memoirs is extremely telling. He argues that, on the one hand, he feared for being dismissed from civil service and exiled in “a faraway place like Yemen or Libya,” if his membership was discovered by the authorities. Nevertheless, he was actually more afraid of the dangers of refusing. The possibility that the secret organisation might “become suspicious of him” or may “judge him by default” motivated him sufficiently for his fear to be overcome. Such reasoning points to how much deteriorated was the sultan’s author- ity by 1907 as well as to how extensive and notorious the opposition movement within the Ottoman frontiers was able to become.4 Besides revealing the weakening legitimacy of Abdülhamid’s rule, this story informs us about several other key issues. Among civil and military government officials, the loyalty to an abstract entity — be it the state, the nation or the fatherland — was gaining strength vis à vis personal loyalty to the dynasty and embeddedness in traditional structures of mediating powers, despite the conscious policies developed by Abdülhamid to promote personal 2 On the Young Turks and the Second Constitutional Period, see e.g. Hanioğlu, The YoungTurks; Zürcher, “Young Turks;” id., TheYoungTurkLegacy; Berkes, Türkiye’de Çağdaşlaşma. On the other hand, the summary I have provided can hardly reflect the ideological plurality within the CUP and within the Young Turk movement as a whole. For an interesting analysis of ecumenism among the Young Turks, see e.g. Hanioğlu, “Turkism.” 3 Atayman, BirİnşaatMühendisinAnıları, p. 37-41. 4 Martykánová, ReconstructingOttomanEngineers, p. 53. 997040.indb7040.indb 112626 112/08/142/08/14 114:394:39 OTTOMAN ENGINEERS 127 loyalty specifically to him as sultan.5 The men who received modern education felt entitled to fashion themselves as saviours of the country and act on its behalf, independently of the decisions and policies pursued by the ruling dynasty. Following the same logic, working for the state could be perceived as fulfilling one’s patriotic duty, particularly when the tasks performed were generally considered as useful and beneficial for the country and its people. OTTOMAN ENGINEERS AS EXPERTS? While the sources clearly indicate that many Ottoman engineers shared a notion of service to an abstract political or socio-political entity (devlet, vatan, millet…) during the Hamidian absolutism period6, we can find much less evidence implying that they linked the notions of duty and usefulness to their specific expert knowledge, and that they claimed the right to intervene in decision making specifically asengineers, rather than as highly-educated men and government officials. How do we explain the relative “silence of the engineers” during the rule of Abdülhamid II? Is it a problem of sources? Can we actually discuss engineers in the Ottoman Empire during the Hamidian period in terms of a community of experts? To answer this question, it might be useful to define the analytical category of expert that I systematically apply in this article. Multiple definitions have been developed strongly depending on specific historical and geo-cultural contexts. Ch. Rabier has summarised the recent trends as follows: “the notion of expertise has been redefined by social scien- tists as either the cognitive dimension of a particular administrative or legal practice of assessment, or the complex social setting in which the latter takes place as a ‘situation’ or a ‘forum of expertise’.”7 Some have argued against the use of this category for historical settings where the 5 For Abdülhamid’s innovative strategies of self-representation, see Deringil, TheWell- Protected Domains. For specific examples from the Mülkiye Mektebi, see Uluçay, Kartekin, YüksekMühendisOkulu, p. 149-152; Martykánová, op.cit., p. 91. For deeper historical roots of an understanding of political power at least partially autonomous from the figure of the sultan, see Sigalas, “Devlet.” 6 In this article, I use the term “absolutism” to define a regime in which the power of the sovereign is not officially limited by any earthly power, in opposition to “constitu- tional monarchy,” not as an assessment of the specific policies of Abdülhamid II. 7 Rabier, “Introduction,” p. 2 and fn. 3. 997040.indb7040.indb 112727 112/08/142/08/14 114:394:39 128 DARINA MARTYKÁNOVÁ term expert(or alike) was absent. Nevertheless, I am convinced of the usefulness of the notions of expert and expertise as flexible categories of analysis when they allow us to label figures and phenomena that did indeed exist. After all, a concept does not have to be embodied in a single word in order to shape human thought and action.8 I. Backouche’s defini- tion focuses on the twofold dimension of expertise both as a set of char- acteristics and as a dynamic process: “The assertion [of a person] as an expert, characteristic of each context, invokes acquired experience, institu- tional acknowledgement, the relationship to political power, the mastery of knowledge, or even a claim of proximity with the ‘indigenous’ world. The experts deploy subtle and shifting strategies, in the very core of their exercise of expertise, to build a legitimacy which they do not always possess apriori.” At the same time, she points out a potential “inconsistency between the intentionality displayed and the actual prac- tices of expertise.”9 In the 19th-century Ottoman Empire, expertise developed closely linked to the practice of government, as a form of an “authoritative exer- cise of power.”10 At least since the 18th century, sciences and techniques/ arts (ulûmvefünûn) were understood as useful knowledge indispensable for an efficient governmental action.11 While the bureaucrats considered that, as enlightened gentlemen, they could, in principle, access this knowledge through the use of reason, the proliferation of the different spheres of military and administrative intervention led to an effectual acknowledgement that the persons who possessed — certified, if possible, by a relevant foreign or local institution — deep knowledge and skills in a specific field should not only carry out what they were told to by the enlightened statesmen, but also have certain power over the decisions on what was needed to be done. This particular version of the Weberian “rational domination” turned the different levels of the Ottoman admin- istrative apparatus into a key space of production and exercise of expert knowledge and identities as well as of the very definition of several fields 8 For the discussion of Reinhardt Koselleck’s understanding of concepts and for con- cepts as “clusters of meanings,” see Ifversen, “Text,” p. 67. 9 Backouche, “Devenir expert,” p. 2; id., “Expertise,” p. 2. 10 Rabier, art.cit., p. 16. 11 Kaçar, OsmanlıDevleti’ndeBilimveEğitimAnlayışındakiDeğişmeler. Recently, Kaçar has used an updated version of his dissertation in his contribution to Karaca ed., IstanbulTeknikÜniversitesi; Kaçar, “The Development;” Zorlu, Innovation; Beydilli, TürkBilimveMatbaacılıkTarihindeMühendishâne; id., “İlk Mühendislerimizden Seyyid Mustafa ve Nizâm-ı Cedîd’e dair Risalesi,” p. 17-47. 997040.indb7040.indb 112828 112/08/142/08/14 114:394:39 OTTOMAN ENGINEERS 129 of expertise.
Recommended publications
  • ATINER's Conference Paper Series ARC2013-0723
    ATINER CONFERENCE PAPER SERIES No: ARC2013-0723 Athens Institute for Education and Research ATINER ATINER's Conference Paper Series ARC2013-0723 Reuse of Historical Train Station Buildings: Examples from the World and Turkey H.Abdullah Erdogan Research Assistant Selcuk University Faculty of Architecture Department of Architecture Turkey Ebru Erdogan Assistant Professor Selcuk University Faculty of Fine Arts Department of Interior Architecture & Environmental Design Turkey 1 ATINER CONFERENCE PAPER SERIES No: ARC2013-0723 Athens Institute for Education and Research 8 Valaoritou Street, Kolonaki, 10671 Athens, Greece Tel: + 30 210 3634210 Fax: + 30 210 3634209 Email: [email protected] URL: www.atiner.gr URL Conference Papers Series: www.atiner.gr/papers.htm Printed in Athens, Greece by the Athens Institute for Education and Research. All rights reserved. Reproduction is allowed for non-commercial purposes if the source is fully acknowledged. ISSN 2241-2891 7/11/2013 2 ATINER CONFERENCE PAPER SERIES No: ARC2013-0723 An Introduction to ATINER's Conference Paper Series ATINER started to publish this conference papers series in 2012. It includes only the papers submitted for publication after they were presented at one of the conferences organized by our Institute every year. The papers published in the series have not been refereed and are published as they were submitted by the author. The series serves two purposes. First, we want to disseminate the information as fast as possible. Second, by doing so, the authors can receive comments useful to revise their papers before they are considered for publication in one of ATINER's books, following our standard procedures of a blind review.
    [Show full text]
  • Yıldırım YAVUZ Mimar Kemalettin Bey (1870-1927)
    O-D.T.Ü. Mimarlık Fakültesi Dergisi Cilt 7, Sayı 1, Bahar 1981 MİMAR KEMALETTİN BEY (1870-1927)* Yıldırım YAVUZ 29 Ocak 1981'de alındı Osmanlı İmparatorluğu'nun son yıllarda gelişip, Cumhuriyet'in ilk Bu yazı, O.D.T.Ü. Mimarlık Faküllesi on yılında da etkisini sürdüren Birinci Ulusal Mimarlık Dönemi'nin en yayınları arasında, 1981 Temmuz'unda tanınmış uygulayıcılarından Ahmet Kemalettin Bey'in Ölümünün üzerinden basılan "Mimar Kemaleıtin ve Birinci Ulusal Mimarlık Donemi" konulu doktora elli yıldan fazla bir zaman geçmiş olmasına karşın, çağdaş mimarlık çalışmasının bir bölümü olarak yayınlanmıştır. tarihimizin bu önemli kişisinin yaşamı ve yapıtları yeterince incelenmemiştir. Emperyalizmin en güçlü olduğu yıllarda dünyaya gelen, Batı etkisindeki imparatorluğun çöküş döneminde yaşayan, farklı kültür kökenlerine dayalı, karmaşık bir uluslar topluluğu görünümündeki bu imparatorlukta Türklerin ulusçuluk çabalarına yapıtları ile katkıda bulunan, ve sonunda, büyük toplumsal ve kültürel değişimlere yol açan yeni Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşuna da tanık olan mimarın ilginç yaşamı kuşkusuz bu olağanüstü dönemin çok yönlü ilişkiler düzeninden etkilenmiştir. Çağdaş mimarlık tarihimizin açılış yıllarına olduğu kadar, yaşandığı çağın toplumsal yapısına da ışık tutabilecek nitelikte görülen mimarın bu renkli yaşam öyküsünün günümüze aktarılması, bu araştırmanın amacı olarak saptanmıştır. ölümünün üzerinden kısa sayılabilecek bir süre geçmiş olmasına karşın, Kemalettin Bey'in yaşamı üzerindeki bu çalışmanın en güç yönünü kaynak araştırmaları oluşturmuştur. Yaşadığı dönemde, toplum içinde tanınmış bir kişi olduğu halde, hakkında pek az yazılı belge bulunması, kendisini yakından tanıyan kişilerin çoğunun Ölmüş olmaları, eldeki az sayıdaki belgenin ise eski yazıyla yazılmış olmaları, kaynak araştırmalarında karşılaşılan güçlüklere neden olarak gösterilebilir. Mimarın yaşadığı yıllarda, ya da Ölümünden sonra, kendisinin mimarlık görüşlerini açıklayan, yapıtlarım inceleyen, yaşam Öyküsünü veren pek az yazılı kaynak bulunmaktadır.
    [Show full text]
  • “Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-I 'Umûmiyyesi Binası Projesi” Özgün
    ÇALIŞMA MEGARON 2017;12(4):572-588 DOI: 10.5505/megaron.2017.23865 Hicaz Demiryolu Genel Müdürlük Binası / “Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binası Projesi” Özgün Çizimleri Üzerinden Bir Okuma A Study of the Original Drawings of the Hejaz Railway Headquarters Building Türkan İRGİN UZUN,1 Mahmoud Zein El ABİDİN2 ÖZ Hilafetin son büyük projesi olarak kabul edilen Hicaz Demiryolu, Osmanlı İmparatorlu’ğunun 19. yy’ın ikinci yarısında gerçekleştirdiği önemli projelerden biridir. Bu konuda yerli, yabancı çeşitli araştırmacılar tarafından kitap, makale ve tezler yazılmıştır. Ancak bölge için inşası düşünülen Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binası Projesi hiç gündeme gelmemiştir. Vakıflar Genel Müdürlüğü arşivinde yer alan özgün çizimlere ve 6000’e yakın BOA belgelerinin taranmasının ardından, Hicaz hattı ve Müdüriyyeti ile ilgili tarihsel ve siyasal gelişmeler ele alınarak “Hicaz Müdüriyyet-i Umumiye Binası Projesi” makalede konu edinilmiştir. İmparatoluğun desteklediği ve Milli Mi- mari döneminin özelliklerini yansıtan yüksek nitelikli bu projenin plan ve cephe özellikleri, kapsamlı olarak ilk defa gün ışığına çıkarılarak çizimlerdeki mimari yaklaşım karşılaştırmalı değerlendirmelerle ortaya konulmuştur. Makalenin asıl amacı, Evkaf Ser mimarı Kemaleddin Bey yönetiminde tasarlanan, İnşaat ve Tamirat Müdür ve Mimarı Ali Talat Bey’in onayladığı ve Mukbil Kemal’in mimar olarak görev aldığı “Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binâsı Projesi” olarak adlandırılan çizimlerin incelenmesiyle alana yeni bir açılım sağlamak ve yeni araştırma ve değerlendirmelere ışık tutmaktır. Anahtar sözcükler: II Abdülhamit dönemi mimarisi; Ali Talat Bey; Hicaz Demiryolu Genel Müdürlük Binası; Hicâz Demiryolu Müdiriyyet-i ‘Umûmiyyesi Binâsı projesi; Milli Mimari; Mimar Kemaleddin Bey; Mimarlık Tarihi; Mukbil Kemal; Osmanlı mimarisi. ABSTRACT The Hejaz Railway, considered the last major project of the Caliphate, was an important project of the Ottoman Empire in the second half of the 19th century.
    [Show full text]
  • Fig. 1 an Engraving by François Charles Hugues Laurent Pouqueville, in the Beginning of the 19Th Century Sl
    360 Fig. 1 An engraving by François Charles Hugues Laurent Pouqueville, in the beginning of the 19th century Sl. 1. François Charles Hugues Laurent Pouqueville, gravura, poèetak 19. st. PROSTOR Scientific Papers | Znanstveni prilozi 28[2020] 2[60] 361 Ceren Katipoğlu Özmen1, Selahaddin Sezer2 1 Cankaya University 1 Sveuèilište Cankaya Faculty of Architecture, Department of Architecture Arhitektonski fakultet, Odsjek za arhitekturu Turkey - Ankara Turska - Ankara 2 Yozgat Bozok University 2 Sveuèilište Yozgat Bozok Faculty of Engineering and Architecture, Department of Architecture Fakultet tehnièkih znanosti i arhitekture, Odsjek za arhitekturu Turkey - Yozgat Turska - Yozgat [email protected] [email protected] [email protected] [email protected] Subject Scientific Review Pregledni znanstveni èlanak https://doi.org/10.31522/p.28.2(60).11 https://doi.org/10.31522/p.28.2(60).11 UDC 72.035:725.6 (560 Istanbul) ”18” UDK 72.035:725.6 (560 Istanbul) ”18” Technical Sciences / Architecture and Urban Planning Tehnièke znanosti / Arhitektura i urbanizam 2.01.04. - History and Theory of Architecture 2.01.04. - Povijest i teorija arhitekture and Preservation of the Built Heritage i zaštita graditeljskog naslijeða Article Received / Accepted: 17. 8. 2020. / 16. 12. 2020. Èlanak primljen / prihvaæen: 17. 8. 2020. / 16. 12. 2020. Making the Unwanted Visible: A Narrative on Abdülhamid Ii’s Ambitious Project for Yedikule Central Prison in Istanbul Uèiniti neželjeno vidljivim: narativ o ambicioznom projektu Abdülhamida Iija
    [Show full text]
  • Hars Akademi Uluslararası Hakemli Kültür-Sanat-Mimarlık Dergisi
    318 MİMAR KEMALEDDİN VE HARİKZEDEGÂN (TAYYARE) APARTMANLARI ÜZERİNE BİR DENEME Hasan Basri KARTAL Asiye Nisa KARTAL** Özet Osmanlı Devleti’nin yıkılma dönemine denk gelen yıllarda, 1870 yılında doğmuş Mimar Kemaleddin’in İstanbul’da yapmış olduğu son eserleri arasında yer alan, 1918 Fatih yangınında evleri yanıp kül olan yangından zarar görenler için yaptığı Harikzedegân (Tayyare) Apartmanları hem mimari kurgusu ile hem de yapısal özellikleri ile Türk Mimarlık Tarihi içerisinde farklı bir yere oturmaktadır. Planlama anlayışı bakımından Geliş Tarihi: 27.09.2020 geleneksel Türk Evi’nden biraz farklı bir kurgu içerisinde ele alınmış, Kabul Tarihi: 19.11.2020 servis mekânları ortak kullanıma uygun olacak şekilde çözülmüş, bu haliyle apartmanlaşmanın İstanbul Tarihi Yarımada’daki öncüsü olmuştur. Atıf Bilgisi: Hars Akademi Ayrıca Türk Mimarlık Tarihi içerisinde Harikzedegan Kat evleri betonarme Uluslararası Hakemli Kültür- yapım sisteminin bütünüyle yapıya uygulandığı en erken örneklerinden Sanat-Mimarlık Dergisi biridir. Bu bağlamda bu makalenin amacı öncelikle Mimar Kemaleddin’in Osmanlı-Türk Mimarisi içerisindeki konumunun ve mimarlık alanındaki Sayı: 6 katkılarının tespit edilmesi ve daha sonra Harikzedegan Apartmanları’nın Sayfa: 318-341 Mimar Kemaleddin ile başlayan ve günümüze uzanan hikâyesinin Yıl: 2020 serimlemesini yapmaktır. Mimar Kemaleddin’in üslubunu yaratmasında Dönem: Aralık önemli yer teşkil eden eğitim geçmişi ve hayata bakışının literatürdeki eksikliği çalışmanın en önemli kısıdını doğurmuştur. Anahtar Kelimeler: Mimar
    [Show full text]
  • Mimar Kemaleddin (1870 İstanbul-1927 İstanbul)
    Mimar Kemaleddin (1870 İstanbul-1927 İstanbul) Architect Kemaleddin was born in 1870 in Istanbul. Due to his father's duty he went to Crete and learnt French and Arabic during his stay there. Having returned to Istanbul, he improved his foreign language skills. After high school, he was enrolled at the School of Engineering and graduated from this school in 1891 with first rank. During his education, with his outstanding talent, he drew the attention of German Architect Prof. Jasmund, who was lecturing at the same school, and became an assistant there. Architect Kemaleddin held this position for four years, during which time he also opened his private office and began designing his early works. In 1895, the Government sent him to Berlin for further studies in architecture. He studied architecture at Charlottenburg Technische Hochschule in Berlin for two years and worked in architectures' offices for a while. Back in Turkey, Architect Kemaleddin was appointed as a lecturer in the fields of architecture and civil engineering at the School of Engineering. It was during this period that his ideas on national architecture started to blossom. He produced his major works in architecture between 1909 and 1919. Founding the first trade association in 1908 under the name of "Ottoman Association of Architects and Engineers", Architect Kemaleddin worked as the Construction and Reparation Manager at the Ministry of Foundations. During this period, when he was involved with the restoration of historical buildings and the design of new ones, he found the opportunity to examine the principles of Ottoman architecture, develop his own style and form his own thoughts on national architecture.
    [Show full text]
  • Program for the Visit Of
    Program Nanotechnology for Development of Advanced Applications: Solar and Energy Devices September 22-24, 2014, Mimar Kemaleddin Conference Hall, Ankara, Turkey. September 22 9:00 am – 10:30 am Opening - Remarks Keynote speeches - Nanotechnology for advanced energy harvest and storage, and lighting (Munir Nayfeh – U of Illinois, NanoSi President) 10:30 am – 11:00 am Coffee Break 11:00 am – 1:00 pm New concepts and architectures for solar cells - Perspectives of application of Layer by Layer assembly nanocomposite films for solar cell (Dmitry Gorin, Saratov State University, Saratov, Russian Federation) - Improving Solar Cell Efficiency through Hydrogen Bonding: Effects on Active Layer Morphology (Taner Aytun, Northwestern University, Chicago, USA) - Advanced concepts of hetrostructure and quantum dot solar cells-Experiment and modeling (Ammar Nayfeh, Masdar Institute of Science and Technology, Abu Dhabi) - Polyaniline/Si Nanoparticle Nanocapsules for thin film solar cells (Noha Elhalawany, NRC, Cairo, Egypt) 1:00 pm – 2:00 pm Lunch 2:00 pm – 3:00 pm Converting heat and light into electricity - The use of silicon nanowire arrays for the conversion of thermal energy to electricity (Hakan Ates and James Malloy, University of Illinois - Gazi University, and University of Illinois) - Advanced Si-Ge near infrared photodetectors (Ali Okay, Bilkent University) 3:00 pm – 3:30 pm Coffee Break 3:30 pm – 5:00 pm Nanotechnology and Education - Journalism and Science Popularization (Mohammad Aref, Science Writer of Alkhaleeg Journal (UAE), London,
    [Show full text]
  • Sđrkecđ Garı'nın Đstanbul'dakđ Geç Dönem Eklektđk Anlayışla Đnşa
    T.C ĐSTANBUL ÜN ĐVERS ĐTES Đ SOSYAL B ĐLĐMLER ENST ĐTÜSÜ SANAT TAR ĐHĐ ANAB ĐLĐM DALI YÜKSEK L ĐSANS TEZ Đ SĐRKEC Đ GARI’NIN ĐSTANBUL’DAK Đ GEÇ DÖNEM EKLEKT ĐK ANLAYI ŞLA ĐNŞA ED ĐLEN ORYANTAL ĐST ÜSLUPTAK Đ YAPILAR ĐÇĐNDEK Đ YER Đ HAZIRLAYAN ZEHRA H ĐLAL ÖZDENER 2501060078 TEZ DANI ŞMANI YRD.DOÇ.DR. EM ĐNE NAZA DÖNMEZ ĐSTANBUL 2010 ii Sirkeci Gar'ının Đstanbul'daki Geç Dönem Eklektik Anlayı şla Đnşa Edilen Oryantalist Üsluptaki Yapılar Đçindeki Yeri Zehra Hilal Özdener ÖZ Osmanlı Đmparatorlu ğu 19.yüzyılda sosyal,siyasal ve kültürel alanlarda köklü de ğişimler geçirmi ştir. Bu dönemde Đmparatorlu ğun ba şkenti Đstanbul Batı kaynaklı mimari akımların etkisiyle şekillenmeye ba şlamı ştır. Dönemin popüler mimari usluplarından biri olan Oryantalist uslubun Osmanlı mimarisine dahil olması da uzun zaman almamı ştır Bu çalı şmada 19. yüzyılın sonunda Oryantalist üslupla in şa edilen ve Đstanbul'un ilk abidevi demiryolu binası olan Sirkeci Garı tarihsel ve mimari boyutuyla incelenmi ştir. Geç dönem Osmanlı mimarisi ve Oryantalist üslubun Osmanlı mimarisine etkileri irdelenerek, Sirkeci Garı'nın Đstanbul'da Oryantalist uslupla in şa edilen di ğer yapılar arasındaki konumu belirlenmeye çalı şılmı ştır. Tezin birinci bölümünde Oryantlizmin,kavramsal,sanatsal ve mimari boyutlarına de ğinilmi ştir. Đkinci bölümde,Geç Dönem Osmanlı Mimarisi ve Đstanbul'daki Oryantalist uslupla in şa edilen yapıların bir de ğerlendirilmesi yapılmı ş. Üçüncü bölümde ise Sirkeci Garı fotograf,plan,rölöve gibi görsel malzeler,ar şiv belgeleri ve akademik kaynaklar üzerinden de ğerlendirlerek incelenmi ştir. iii A Study on where the Sirkeci Train Station stands in relation to Buildings of the Orientalist Style representing the eclectic Notion in late Ottoman Istanbul ABSTRACT In the 19th century the Ottoman Empire has gone through fundamental changes in social, political and cultural spheres.
    [Show full text]
  • SON DÖNEM OSMANLI MĠMARĠSĠNDE Mġmarbaġilik MÜESSESESĠ Ve MĠMAR KEMALETTĠN OKULU (1909-1927)
    T.C Ġstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Ġstanbul AraĢtırmaları Anabilim Dalı Yüksek Lisans Tezi SON DÖNEM OSMANLI MĠMARĠSĠNDE MĠMARBAġILIK MÜESSESESĠ ve MĠMAR KEMALETTĠN OKULU (1909-1927) ÖZCAN GARAN 2501070308 Tez DanıĢmanı Prof. Dr. AHMET KALA (DÜZELTĠLMĠġ TEZ) Ġstanbul 2011 Düzeltme I II Düzeltme TEZDE YAPILAN DÜZELTMELER Tezin tamamında düzeltme yapılmıĢtır. 1. Tezin ilk halinde yer alan dört bölüm üçe indirilmiĢtir. 2. Tezin ilk halinin ilk iki bölümü bir araya getirilerek harmanlanmıĢtır. Dolayısıyla birinci bölümün isminde ve içeriğinde bazı değiĢikliklere gidilmiĢtir. 3. Tezin birinci bölümüne dünya ve Türkiye‟den çeĢitli resimler eklenmiĢtir. 4. Tezin ikinci bölümü daha da ayrıntılandırılmıĢ, ilk halindeki resimlere ek olarak yeni resimler eklenmiĢtir. 5. Tezin son bölümünün ismi ve içeriği tamamen değiĢtirilerek teze yeni bir bakıĢ açısı kazandırılmıĢtır. 6. Tezin konusu olan odak noktası malzeme temininden kurumsal yapılanmaya kaydırılmıĢtır. Bununla ilgili tez isim değiĢikliği gerektiği Ģekilde yapılmıĢ, enstitü tarafından da uygun görülmüĢtür. 7. Teze Ekler bölümü eklenmiĢ, böylece tez birincil kaynak açısından zenginleĢtirilmiĢtir. 8. Tezin ilk halindeki kaynakça daha da zenginleĢtirilerek, daha fazla kaynaktan yararlanılmıĢtır. 9. Tezin ilk halinde olmayan üç yeni tablo eklenmiĢtir. 10. Tezin ilk halinde yer alan maddi hatalar düzeltilmiĢtir. Düzeltme III ÖZ YÜKSEK LĠSANS TEZĠ SON DÖNEM OSMANLI MĠMARĠSĠNDE MĠMARBAġILIK MÜESSESESĠ VE MĠMAR KEMALETTĠN OKULU (1909-1927) ÖZCAN GARAN 1900‟lerin Ġstanbul‟u, Fransa ve Almanya‟da eğitim görmüĢ Müslüman mimarlar tarafından değiĢtirilmiĢ ve yeniden imar edilmiĢtir. Bu mimarlar tüm Avrupa‟da neo-klasik binaları görmüĢler ve Osmanlı baĢkenti Ġstanbul‟a deneyimlerini getirmiĢlerdir. II. Abdülhamid döneminden sonra siyasal parti olarak Ġttihat ve Terakki‟nin Osmanlı topraklarında iktidara gelmesiyle, partinin ideolojisi yeni nesil mimarların görüĢleriyle örtüĢmüĢtür.
    [Show full text]
  • Necmettin Emre: Arafta Bir Mimar
    12 İZ BIRAKANLAR Necmettin Emre: Arafta Bir Mimar Deniz Dokgöz, Fulya Selçuk, Rabia Akgül * Bu çalışma Doç. Dr. Deniz Dokgöz odern mimarlık hareketinin süreci içerisinde aldıkları eğitime yönetiminde Dokuz Eylül Üniversitesi FBE Bina Bilgisi ABD Yüksek Lisans dersi “Mim Türkiye’deki varoluş biçimi, bağlı olarak Osmanlı canlandırmacı 5107 Modern Konut İmgesi Kübik Ev” MBatı ülkelerindeki varoluş üslubundan katı modernist üsluba kapsamında gerçekleşmiştir. biçiminin aksine yeni kurulan geçiş sürecine dair arada kalma Deniz Dokgöz, Doç. Dr., Dokuz Eylül Cumhuriyet’in ulus devlet politikaları durumları “araftaki mimarlar” terimi ile Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi, Mimarlık ekseninden tariflenen resmi bir nitelendirilebilir. “Araftaki mimarlar” Bölümü programa dayanmaktadır. Batılılaşmış her iki dönemde de başarılı üretimler Fulya Selçuk, Araş. Gör., Dokuz Eylül modern bir toplum ülküsüne dayanan göstermiş mimarlardır. Bu mimarlar Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi, Mimarlık bu programın yarattığı dönüşümü içerisinde Necmettin Emre, Ankara Bölümü Türk Modernleşmesi başlığında ve İstanbul merkezli üretim ağının Rabia Akgül, Araş. Gör., Dokuz Eylül toplumsal hayatın tüm dinamiklerinde dışında, üretimlerini İzmir üzerinden Üniversitesi, Mimarlık Fakültesi, Mimarlık görmek mümkündür. Bu dinamikler gerçekleştiren kişi olarak öne çıkar. Bölümü içerisinde mimari yönelimin Osmanlı Necmettin Emre salt yapı üretmeyen, canlandırmacı üslubu yerine modern İzmir Mühendis ve Mimarlar Birliği ile işlevselci yeni bir dile evrilmesi sonradan Mimarlar Birliği Başkanlığı’nda Cumhuriyet’in eğitim, söylem ve çalışarak mimarlık camiasında mesleki uygulama alanlarında tercih ettiği örgütlenme çalışmalarına katılan; dili tariflemiştir. Döneminin tek Eski Eserler ve Anıtlar Yüksek Kurulu, mimarlık okulu olan Sanayi-i Nefise Ankara Vakıflar Mimarlığı, İmâr Mektebi’nin (Devlet Güzel Sanatlar Vekâleti, İzmir Şubesi İmâr Şefliği, Akademisi - bugünkü adı ile MSGSÜ) İzmir Belediye Fen Müdürlüğü, Vilâyet Ernst Egli ile başlattığı modernist Başmimarlığı görevlerinde ve Vilâyet tavır bu dilin ürünüdür.
    [Show full text]
  • Geç Osmanlı Ve Erken Cumhuriyet Dönemi Türkiyesinde Milliyetçilik Ve Mimarlık Tarihi
    itüdergisi/a mimarlık, planlama, tasarım Cilt: 9, Sayı: 2, 29-40 Eylül 2010 Geç Osmanlı ve erken cumhuriyet dönemi Türkiyesinde milliyetçilik ve mimarlık tarihi Vesile Gül CEPHANECİGİL*, Günkut AKIN İTÜ Fen Bilimleri Enstitüsü, Mimarlık Tarihi Programı, 34469, Ayazağa, İstanbul Özet Osmanlı’da bilinebilen ilk mimarlık tarihi metni Usul-i Mimari-i Osmani (1873) ile başlayan ve tarih yazımı anlamında radikal bir kopuşa işaret eden Türk Tarih Tezi’nin ortaya çıktığı 1930’lu yıllara kadar süren dönem Türkiye için mimarlık tarihinin ortaya çıkış evresine tekabül eder. Bu dönemde üretilen yazıları kaleme alanlar temel uğraşı mimarlık alanında olmayan ve konuyla, dö- nemin milliyetçi endişeleri çerçevesinde ilgi duyan bir kültürel elit olarak nitelendirilebilir. Geçmi- şin mimari ürünlerinin dönemin milliyetçi ideolojileri içerisinde İslamcılığın gündeminde olmadığı gözlenmiştir. Osmanlıcılık ve mimarlık ise yalnızca sınırlı bir aydın grubu için bir araya gelebilen kavramlardır. Oysa Türkçülük, toplumu o zamana dek kullanılmamış bir kimlik temelinde tariflemeyi denediği için bunun kültürel zeminini oluşturabilecek mimarlık tarihi ile de belirgin bi- çimde ilgilenir. Bu çalışma söz konusu dönemde mimarlık tarihi ile Türkçülük eksenli milliyetçiliğin ilişkisini, bir grup cemiyet ve yazarın çalışmaları üzerinden irdelemeyi denemektedir. Ele alınan cemiyetlerin faaliyetlerini konferans, ders ve geziler ile ülke genelindeki önemli olduğu düşünülen yapılara dair fotograf ya da çizim koleksiyonları oluşturma yönündeki çalışmalar oluşturur. Söz konusu
    [Show full text]
  • HAYDARPAŞA TREN GARI: BUGÜN, DÜN VE YARIN (1) KENTİN BEDENİNDE BİR YARA (2) Yonca KÖSEBAY ERKAN*
    HAYDARPAŞAMETU JFA 2013/1 TREN GARI: BUGÜN, DÜN VE YARIN DOI:METU 10.4305/METU.JFA.2013.1.6 JFA 2013/1 99 (30:1) 99-116 HAYDARPAŞA TREN GARI: BUGÜN, DÜN VE YARIN (1) KENTİN BEDENİNDE BİR YARA (2) Yonca KÖSEBAY ERKAN* Alındı: 15.06.2011; Son Metin: 21.05.2013 Denizden bakıldığında İstanbul’un Anadolu yakasında etkin bir görüntü Anahtar Sözcükler: Haydarpaşa Tren Garı; yaratan Haydarpaşa Garı’nın en çok hatırda kalan niteliği, yapı ile Haydarpaşa Vapur İskelesi; çatı strüktürü; gökyüzünün sınırını çizen ve bir bakıma İstanbul’a yabancı addedilen rekonstrüksiyon. yüksek çatısıdır. Haydarpaşa Garı’nın bu görünümü, inşa edildiği 1908 1. Bu çalışmanın temelleri 2007 yılında yazarın İstanbul Teknik Üniversitesi’nde yılından günümüze uzanan yüzyılı aşan süre içinde doğal tahribatın Prof.Dr. Zeynep Ahunbay gözetiminde ötesinde gelişen kaza ve yangınlar sonucu değişikliğe uğramıştır (Şekil 1). tamamlanan “Anadolu Demiryolu Çevresinde Gelişen Mimari ve Korunması” 1917 yılında limanda yükleme yapılırken cephaneliğin patlaması, özgün adlı doktora tezine dayanmaktadır. Ancak çatının yanmasına neden olmuş; çatı uzun yıllar onarılamamıştır. Çatının bu makalede yeni elde edilen veriler, özgün hangi biçimde yeniden inşa edileceği önemli tartışmaları doğurmuş; arşiv belgeleri eşliğinde değerlendirilmiştir. Konunun diğer boyutları yazarın hazırladığı dönemin mimari söylemleri doğrultusunda seçenekler gündeme gelmişse önceki yazılarda tartışılmıştır: İstanbul’un de 1940 yıllara gelinirken özgün çatı biçimine en yakın öneri hayata demiryolu mirası ve Marmaray
    [Show full text]