Droga Nowego Człowieka Według 10 Drogowskazów Ruchu Światło-Życie Nie Wyczerpuje Się W Podanych Wyżej Postulatach
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Ks. Paweł Oskwarek DROGA NOWEGO CZŁOWIEKA WEDŁUG 10 DROGOWSKAZÓW RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE FORMĄ WCIELENIA EKLEZJOLOGII SOBORU WATYKAŃSKIEGO II Praca doktorska z teologii pastoralnej pisana na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu pod kierunkiem Ks. Bp prof. dra hab. Andrzeja Siemieniewskiego Wrocław 2009 PLAN PRACY Wykaz skrótów………………..........…………………………………………….... 4 Wstęp…............……………………………………………………………………… 6 Rozdział pierwszy ZASADNICZE ELEMENTY EKLEZJOLOGII SOBORU WATYKAŃSKIEGO II W UJĘCIU KS. FRANCISZKA 11 BLACHNICKIEGO ….......................................................................................... 1. Kościół jako Misterium……………………………......................................... 13 2. Kościół jako Lud Boży ……..............................................………………...... 24 3. Kościół jako koinonia (communio, wspólnota) ….......…………………….... 52 Rozdział drugi RUCH ŚWIATŁO-ŻYCIE JAKO PEDAGOGIA NOWEGO CZŁOWIEKA W DZIELE URZECZYWISTNIANIA SIĘ KOŚCIOŁA ……………………….......................................................................... 72 1. Ewangelizacja ........................................................ ………………………..... 75 2. Formacja deuterokatechumenalna ……...………………………………….... 81 3. Okres mistagogii …......................………………………………………….... 84 4. Oaza Żywego Kościoła …......……………………………………………...... 87 4.1. Założenia metodyczne rekolekcji oazowych................................................. 87 4.2. Program formacyjny rekolekcji oazowych ……………………………....... 94 4.2.1. Oaza Nowego Życia pierwszego stopnia ……………………………...... 95 4.2.2. Oaza Nowego Życia drugiego stopnia....................................................... 100 4.2.3. Oaza Nowego Życia trzeciego stopnia........................................................ 103 2 Rozdział trzeci FORMACJA CHRZEŚCIJAŃSKA ROZUMIENIA KOŚCIOŁA ODCZYTYWANA W KLUCZU DROGOWSKAZÓW NOWEGO CZŁOWIEKA ………………………..................................................................... 109 1. ANALIZA DROGOWSKAZÓW NOWEGO CZŁOWIEKA............................. 109 1.1. Podstawy chrześcijańskiej wiary – Tajemnice wiary ….............…………............ 112 Krok 1: JEZUS CHRYSTUS................................................................……….... 114 Krok 2: NIEPOKALANA ………………...................................……………..... 121 Krok 3: DUCH ŚWIĘTY …………………............................................……..... 130 Krok 4: KOŚCIÓŁ................................................................................................ 136 1. 2. Środki chrześcijańskiego wzrostu – Lekcje wiary....…….......….........………..... 144 Krok 5: SŁOWO BOŻE ………………….............................………………...... 145 Krok 6: MODLITWA ……………............................................................…...... 151 Krok 7: LITURGIA …………..................……………………………………... 159 1. 3. Owoce Nowego Życia – Życie kształtowane przez wiarę ……............................. 167 Krok 8: ŚWIADECTW0 …………………………….......................................... 168 Krok 9: NOWA KULTURA ………........................………………………….... 174 Krok 10: AGAPE ……………......................................………………………... 185 Rozdział czwarty CHARYZMAT RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE W SŁUŻBIE 196 ODNOWY KOŚCIOŁA LOKALNEGO........................................................ 1. Realizacja soborowego nauczania Kościoła w Ruchu Światło-Życie w perspektywie teologii pastoralnej....................................……………………...... 197 2. Ruch Światło-Życie jako forma autorealizacji eklezjalnej wspólnoty w świetle Drogowskazów …………..........................…………………………...... 206 3. Postulaty pastoralne.......................................................................................... 213 Zakończenie……....……………………………………………………………….... 225 Bibliografia……………………………………………………………………….... 231 3 WYKAZ SKRÓTÓW I. Dokumenty Kościoła ChL - Adhortacja Apostolska Christifidelis laici DA - Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem DE - Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio DI - Deklaracja o jedności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła Dominus Iesus DK - Dekret o posłudze i życiu kapłańskim Presbyterorum ordinis DM - Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes divinitus DRN - Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate DWCH - Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum educationis KDK - Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes KK - Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium KKK - Katechizm Kościoła Katolickiego KL - Konstytucja o świętej liturgii Sacrosanctum concilium KO - Konstytucja dogmatyczna o objawieniu Bożym Dei verbum KPK - Kodeks Prawa Kanonicznego MCo - Encyklika Piusa XII, Mystici Corporis Christi MDe - Encyklica Piusa XII, Mediator Dei PDV - Adhortacja Jana Pawła II Pastores dabo vobis RK - Relacja końcowa Nadzwyczajnego Synodu Biskupów z 1985 r. RH - Encyklika Jana Pawła II Redemptor hominis RM - Encyklika Jana Pawła II Redemptoris missio TMA - List apostolski Jana Pawła II Tertio millennio adveniente II. Czasopisma AK - Ateneum Kapłańskie CTh - Collectanea Theologica LMD - La maison Dieu. Revue trimestrielle du Centre de Pastorale Liturgique ThJ - Theologisches Jahrbuch 4 III. Skróty Ruchu Światło-Życie ChiW - F. Blachnicki, Charyzmat i wierność. Do Ruchu Światło- Życie z obczyzny 1981-1984, Carlsberg 1985. EACR - Ewangelizacja według planu „Ad Christum Redemptorem”, Światło-Życie 1988. ODB I - Oaza Dzieci Bożych I stopnia. Podręcznik. Część A – ogólna. ONŻ I - Oaza Nowego Życia I stopnia. Podręcznik. Część A – ogólna. Część B – Szczegółowa. ONŻ II - Oaza Nowego Życia II stopnia. Podręcznik. Część A – ogólna. Część B – szczegółowa. ONŻ III - Oaza Nowego Życia III stopnia. Część ogólna i szczegółowa. ORD - Oaza Rekolekcyjna Diakonii Ruchu Światło-Życie, Światło- Życie 1987. PRE - Rekolekcje ewangelizacyjne. Podręcznik, Światło-Życie 1986. KODA - Kurs oazowy dla animatorów LDE - Lokalna diakonia ewangelizacji ME - Mała ewangelizacja OAWE - Oaza animatorów wielkiej ewangelizacji ORAE - Oaza rekolekcyjna animatorów ewangelizacji ORAR - Oaza rekolekcyjna animatorów ruchu ORD - Oaza rekolekcyjna diakonii ORDW - Oaza rekolekcyjna diakonii wyzwolenia RDEW - Rejonowa diakonia ewangelizacji i wyzwolenia RŚŻ - Ruch Światło-Życie 5 Wstęp Od zakończenia obrad Soboru Watykańskiego II minęło już wiele lat. Z pewnością możemy powiedzieć, że był on szczególnym darem Boga dla Kościoła i świata1. Dotychczasowa realizacja wielkiego dorobku soborowego nie została w pełni zrealizowana. Gdy czytamy dokumenty soborowe, gdy zapoznajemy się z myślą teologiczną związaną z Soborem, wówczas niewątpliwie kształtuje się przed naszymi oczyma bardziej syntetyczny obraz Kościoła. Nie wystarczy jednak odesłać zainteresowanych do soborowych uchwał. Bogactwo myśli eklezjologicznej Soboru Watykańskiego II dopuszcza różne możliwości syntezy i porządkowania materiału2. Owej różnorodności sprzyja fakt, iż Sobór, mimo skoncentrowania się na zagadnieniu Kościoła, nie podał jego definicji w potocznym i katechizmowym znaczeniu tego słowa. Można powiedzieć, że dał cały szereg określeń, które wzajemnie się uzupełniają, ale żadne z nich nie może być potraktowane jako definicja. Określenia te, bądź są przypomnieniem określeń biblijnych – a więc Kościół jako Królestwo Boże, owczarnia Pańska, rola uprawna, budowla czy świątynia Boża, Ciało Chrystusa – bądź to z nich wynikają inne określenia, chociażby patrystyczne, ukazujące Kościół jako Lud zjednoczony jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego. Te obrazy Kościoła dopełniają współczesne, mówiące, iż Kościół jest niejako sakramentem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całej ludzkości3. Uchylenie się przez Sobór od zdefiniowania rzeczywistości Kościoła uprzytamnia, że stanowi on tajemnicę, której zdefiniować się nie da, a której bogactwo wyraża wielość biblijnych pojęć. Teologowie na różny sposób odczytywali soborowe przesłanie. Jedni uważali, że ideą przewodnią nauczania soborowego jest obraz Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa, inni byli zdania, iż Kościół najlepiej da się wyrazić w pojęciu „sakramentu”. Przeważająca zaś większość rozwijała temat Kościoła jako ludu Bożego. Niewielu akcentowało Kościół jako wspólnotę. Do tych nielicznych, którzy tak określali Kościół należał ks. Franciszek Blachnicki. Wyjątkowość tego kapłana polegała na tym, że nie tylko sam wnikliwie przyswoił sobie naukę soborową stwarzając wizję „Żywego Kościoła”, ale potrafił położyć ją u podstaw konkretnej praktyki duszpasterskiej. W ten sposób stworzył on dzieło, które – jak to wyraził kard. Wojtyła – stało się „eklezjologią Vaticanum II zamienioną na język pewnego ruchu, 1 RK I, s. 2. 2 Ciekawą syntezę opracowała Komisja Episkopatu Polski ds. realizacji Soboru Watykańskiego II wydając normy i dyrektywy zawarte w dokumentach Soboru i będące wytycznymi dla soborowej odnowy. Zob.: Nauka Soboru Watykańskiego II, Poznań 1986. 3 Por. KK 1. 6 pewnego działania”4. Dlatego warto w dobie wołania o szersze i bardziej pogłębione poznanie Soboru Watykańskiego II przyglądnąć się zarysowanej przez ks. Franciszka Blachnickiego drodze człowieka kierującego się Drogowskazami Ruchu Światło-Życie. Można powiedzieć, że odbija się w nich wołanie Jana Pawła II mówiącego, iż „wszystkie drogi Kościoła prowadzą do człowieka”5. Jeśli w latach przedsoborowych modne było powiedzenie Romano Guardiniego o budzeniu się Kościoła w duszach6, dziś chciałoby się dopełnić te słowa mówiąc o przebudzenie się Kościoła we wspólnotach. Nie trudno zauważyć, że właśnie w czasie Soboru Watykańskiego II większość z ruchów