Ustrojowo-Prawny I Praktyczny Wymiar Funkcjonowania Głowy Państwa I Rządu W Czechosłowacji, Polsce I Na Węgrzech W XX Wieku (1918–1989)
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
Title: Ustrojowo-prawny i praktyczny wymiar funkcjonowania głowy państwa i rządu w Czechosłowacji, Polsce i na Węgrzech w XX wieku (1918–1989) Author: Sebastian Kubas Citation style: Kubas Sebastian. (2014). Ustrojowo-prawny i praktyczny wymiar funkcjonowania głowy państwa i rządu w Czechosłowacji, Polsce i na Węgrzech w XX wieku (1918–1989). W: M. Barański, A. Czyż, R. Rajczyk (red.), "Władza wykonawcza w teorii i praktyce politycznej okresu transformacji : doświadczenia państw Grupy Wyszehradzkiej" (S. 76-107). Katowice : Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego. Rozdział czwarty Ustrojowoprawny i praktyczny wymiar funkcjonowania głowy państwa i rządu w Czechosłowacji, Polsce i na Węgrzech w XX wieku (1918–1989) Sebastian Kubas Celem rozdziału jest prezentacja w ujęciu historycznym ewolucji prawnoustrojowe- go wymiaru funkcjonowania egzekutywy w państwach, które tworzą Grupę Wyszeh- radzką. Słowa k luczowe: konstytucja, ustrój republikański, parlament, system partyjny, au- torytaryzm Władza wykonawcza w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej Ewolucja prawnych podstaw funkcjonowania organów władzy wykonawczej W 1918 roku w Czechosłowacji władzę z rąk upadającej monarchii habsbur- skiej przejął Komitet Narodowy, który 28 października ogłosił powstanie tego państwa, a 13 listopada uchwalił tymczasową konstytucję o ustroju najwyższych organów władzy państwowej. Ten akt prawny regulował zakres kompetencji władzy ustawodawczej i wykonawczej. Czechosłowacja przyjęła formę republiki parlamentarnej. Władzę wykonawczą przyznano rządowi, który był kontrolowa- Ustrojowo-prawny i praktyczny wymiar funkcjonowania głowy państwa i rządu… 77 ny i ponosił odpowiedzialność przed Zgromadzeniem Narodowym. Składał się z siedemnastu osób. Parlament mógł odwołać rząd w całości lub pojedynczych ministrów. Głową państwa został prezydent, który początkowo posiadał skrom- ne uprawnienia. Dopiero 23 maja 1919 roku mocą nowelizacji tymczasowej kon- stytucji z 1918 roku zwiększono je. Od tej pory prezydent miał prawo powoły- wania rządu, decydowania o jego składzie, uczestnictwa w jego posiedzeniach. Ponadto mógł dymisjonować ministrów i wyznaczać ich liczbę. Prezydentowi przyznano także prawo weta w stosunku do ustaw parlamentarnych. Prezydent mógł kierować orędzia do parlamentu1. Ustrój I Republiki Czechosłowacji regulowała konstytucja z 29 lutego 1920 roku. W zakresie władzy wykonawczej ustanawiała ona urząd prezydenta i rząd. Prezydent miał być wybierany na siedem lat, ale nie więcej niż na dwie następu- jące po sobie kadencje. Wyjątkiem był Tomáš Garrigue Masaryk, który w uzna- niu zasług państwowotwórczych mógł być wybierany bez przerwy. Kandydatem mógł zostać obywatel Czechosłowacji, który ukończył 35 lat i posiadał prawa wyborcze do parlamentu. Wyboru prezydenta dokonywało Zgromadzenie Na- rodowe większością 3/5 głosów przy kworum w pierwszej i drugiej turze. Jeżeli w ten sposób nie można było dokonać wyboru prezydenta, w trzeciej turze ry- walizowali dwaj kandydaci z poprzedniej rundy i wygrywał ten, który uzyskał większość głosów przy kworum. W przypadku przedwczesnego opróżnienia urzędu przewidywano przeprowadzenie wyborów uzupełniających, a funkcję tymczasowej głowy państwa przyznawano rządowi. W sytuacji, gdy niezdolność prezydenta do sprawowania urzędu trwała dłużej niż pół roku, jego obowiązki przejmował wybrany na tę okoliczność zastępca prezydenta. Prezydent ponosił odpowiedzialność wyłącznie za zdradę stanu przed senatem. Jego akty wyma- gały kontrasygnaty odpowiedniego ministra. Konstytucja z 1920 roku w § 64, ust. 1 wymieniała uprawnienia prezydenta: reprezentowanie państwa na ze- wnątrz, przyjmowanie przedstawicieli obcych państw, ogłaszanie stanu wojen- nego, zwoływanie, odwoływanie i rozwiązywanie obrad Zgromadzenia Naro- dowego, prawo weta do ustaw parlamentarnych, składanie przed parlamentem orędzi o stanie państwa, mianowanie ministrów, profesorów, sędziów, urzędni- ków i oficerów, przyznawanie wynagrodzeń na wniosek rządu, dowodzenie siła- mi zbrojnymi i prawo łaski2. Konstytucja z 1920 roku wyraźnie wskazywała, że poza kompetencjami prze- kazanymi prezydentowi cała władza wykonawcza należy do rządu (§ 64, ust. 2). Prezydent mianował i odwoływał rząd, a także określał wewnętrzną struktu- rę Rady Ministrów. Zastępcę premiera wybierali kolegialnie członkowie rządu. 1 A. Essen: Kształtowanie się podstaw ustrojowych w Polsce i Czechosłowacji w latach 1918– 1922. W: Dwa państwa, trzy narody. Ustroje polityczne Polski i Czechosłowacji (1918–1939). Red. J. Adamczyk. Warszawa 2004, s. 21–24. 2 Zákon ze dne 29. února 1920, kterým se uvozuje Ústavní listina Československé republiky, http://www.psp.cz/docs/texts/constitution_1920.html (dostęp: 3.06.2013). 78 Sebastian Kubas Prezydent miał prawo uczestnictwa w obradach rządu oraz przewodniczenia im. Mógł żądać sprawozdań od poszczególnych członków rządu. Izba Poselska miała prawo odwołania rządu przez uchwalenie wotum nieufności. Członkowie rządu ponosili odpowiedzialność karną przed senatem za pogwałcenie prawa państwowego. Oskarżenie w tej sprawie wysuwała Izba Poselska. Na czele rządu stał premier. Podpisywał ustawy przyjmowane przez parlament, zwoływał Zgro- madzenie Narodowe w celu wyboru prezydenta, miał pewne uprawnienia wyni- kające z przedwczesnego opróżnienia urzędu prezydenta3. Do zadań ówczesnego rządu należy zaliczyć: przedkładanie projektów aktów prawnych do parlamentu i prezydenta, podejmowanie decyzji politycznych, podejmowanie decyzji w spra- wie mianowania sędziów, urzędników państwowych, oficerów i wnioskowanie w sprawie nominacji funkcjonariuszy mianowanych przez prezydenta (§ 61)4. W 1938 roku upada I Republika Czechosłowacji. 15 grudnia tegoż roku Zgro- madzenie Narodowe uchwaliło ustawę konstytucyjną o pełnomocnictwie do zmiany konstytucji i ustaw konstytucyjnych Republiki Czechosłowackiej, któ- ra likwidowała porządek demokratyczny, dając początek krótkim, bo zaledwie półrocznym, rządom ewoluującym w pewnym stopniu w stronę autorytaryzmu. Nie mieliśmy do czynienia z klasycznym reżimem autorytarnym z silną władzą dyktatora, ale wzmocnienie władzy wykonawczej było tak daleko posunięte, że w II Republice nie było parlamentu5. Prezydent posiadał prawo do wydawania dekretów z mocą ustawy, a po uzyskaniu jednomyślnego poparcia rządu mógł zmieniać konstytucję i ustawy. Rząd miał prawo wydawania rozporządzeń we wszystkich sprawach, które do tej pory należały do kompetencji zlikwidowane- go parlamentu. Słowacja, która uzyskała autonomię, powołała swój własny rząd z premierem Józefem Tiso. Swój rząd powołała także Ruś Zakarpacka. W 1939 roku upada Czechosłowacja. Na jej gruzach powstaje Protektorat Czech i Mo- raw, w którym pozostawiono czeskie organy i instytucje z prezydentem oraz rzą- dem. Jednakże miały one charakter fasadowy, gdyż faktyczna władza należała do protektora III Rzeszy. Nieco odmiennie przedstawiała się sytuacja Słowacji, która 15 marca 1938 roku ogłosiła niepodległość. 21 lipca 1939 roku uchwalono konstytucję Słowacji. Jak zauważa Marek Bankowicz, wzorowana była ona na korporacyjnych rozwiązaniach włoskiego faszyzmu i portugalskiego salazary- zmu, a niedemokratyczny charakter państwa, jaki przybrała Słowacja, cechował się przewagą egzekutywy nad władzą legislacyjną6. Głową państwa był prezydent wybierany na siedem lat przez sejm. Posiadał on rozległe kompetencje łącznie 3 S. Starzyński: Współczesny ustrój prawno ‑polityczny Polski i państw słowiańskich. War- szawa 2010, s. 174–176. 4 Zákon ze dne 29. února 1920, kterým se uvozuje Ústavní listina Československé republiky, http://www.psp.cz/docs/texts/constitution_1920.html (dostęp: 3.06.2013). 5 M. Bankowicz: Zlikwidowane państwo. Kraków 2003, s. 49. 6 M. Bankowicz: Transformacje konstytucyjnych systemów władzy państwowej w Europie Środkowej. Kraków 2010, s. 188. Ustrojowo-prawny i praktyczny wymiar funkcjonowania głowy państwa i rządu… 79 z mianowaniem i odwoływaniem rządu, zwoływaniem parlamentu, zgłaszaniem weta do ustaw, a także ich podpisywaniem, przewodniczeniem obradom rządu. W praktyce rząd był podporządkowany prezydentowi. Wotum nieufności wyra- żone przez parlament nie pociągało za sobą konieczności podania się rządu do dymisji. Rząd mógł wydawać rozporządzenia z mocą ustaw. Dnia 16 listopada 1918 roku Węgierska Rada Narodowa proklamowała Re- publikę Węgierską, zrywając unię z Austrią. W następnych tygodniach uchwa- lono kilka aktów, które miały regulować podstawowe sfery życia, w tym sposób sprawowania władzy. Władza wykonawcza należała do rządu, a w styczniu 1919 roku powołano urząd tymczasowego prezydenta Republiki. 5 marca 1919 roku rząd wydał ustawę XXV o Zgromadzeniu Narodowym i wyborach7. W związku z chaosem panującym w kraju w marcu 1919 roku władzę przejęli komuniści, którzy zmienili reżim na socjalistyczny i ustanowili Węgierską Republikę Rad. 2 kwietnia 1919 roku Rewolucyjna Rada Rządząca wydała dekret, który miał być konstytucją komunistycznych Węgier. Miał on jednak charakter tymczaso- wy, dlatego 23 czerwca 1919 roku Krajowe Zgromadzenie Rad Federacyjnych uchwaliło Konstytucję Węgierskiej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Rad. W interesującym nas aspekcie władzę wykonawczą przyznano Rewolucyjnej Ra- dzie Rządzącej. Po krótkich rządach demokratycznych oraz komunistycznych po zakończeniu I wojny światowej Węgry w 1920 roku przyjęły formę monarchii. Ustawa I z 1920 roku o przywróceniu ustroju konstytucyjnego i tymczasowej władzy zwierzchniej stanowiła źródło prawa dla organów władzy na Węgrzech przez okres międzywojenny i II wojny światowej. W późniejszym czasie ustawę