Het Hoogtepunt Is Morgen Van 0 Naar 150 Miljoen in 10 Jaar
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
HET HOOGTEPUNT IS MORGEN VAN 0 NAAR 150 MILJOEN IN 10 JAAR Dit boek is opgedragen aan alle arbeidsmigranten die -voor kortere tijd of langere tijd- hun land verlaten om elders te werken. Zij bewijzen dat Europa werkt. OTTO Work Force is groot geworden dankzij de gedrevenheid van velen. Onze medewerkers, het stafpersoneel, het management, onze adviseurs, onze relaties en vooral ook onze klanten. Samen ontwikkel- den wij een succesformule voor internationale arbeidsbemiddeling. En samen maakten wij van OTTO een fantastisch bedrijf. Op een aantal mensen kan ik altijd terugvallen. Kritisch sparring- partners die mij scherp houden op verschillende terreinen. De leden van de Raad van Advies: Dries van de Beek, René van der Linden, Frank de Grave, Hans Wiegel en Ruud Vreeman. De Raad van Commissarissen: Peter Verlegh (mijn ex-partner en kameraad), Ton aan de Stegge en Ger Biermans. Mijn persoonlijke adviseurs die bij nacht en ontij voor mij klaar staan: Dick Evers en Paul ’t Lam. Het huidige directieteam: Ron Verhoeven, Guido Vreuls, Wendy Bongarts en natuurlijk Karolina Swoboda. Ik heb grote bewondering voor de groei die zij de afgelopen 10 jaar heeft doorgemaakt. Karolina is ook mijn vrouw. Samen met mijn kinderen Kirsten en Mick vormt zij de warme huiselijke omgeving waarvan ik volop geniet. Dit boek is vooral geschreven voor Kirsten en Mick. Voor al die keren dat ik er eigenlijk moest zijn, maar er niet was. Frank van Gool mei 2010 5 6 INLEIDING TRANEN VAN BETROKKENHEID Het noodlottige vliegtuigongeluk op zaterdag 10 april 2010 waarbij de patriottische president Lech Kaczynski en 95 landgenoten van de Poolse elite omkomen, raakt de harten van miljoenen Polen. Ook de honderdduizenden Polen in ons land voelen de tragische dood als een mokerslag. En wederom zoeken de Polen elkaar in den vreemde op. Om het verdriet te delen en te verwerken. De grote Poolse gemeenschap denkt terug aan de dood van Paus Johannes Paulus II in 2005. Ook nu verzachten herdenkingsdiensten, rozen, condoleanceregisters het verdriet en geven ze uiting aan saam- horigheid. Zo ver van huis. Op de snelweg rijden die zondag de zo vrolijke OTTO-busjes met zwarte linten naar de door Frank van Gool georganiseerde herdenkingsdienst in Amsterdam waar de Poolse OTTO-priester Krzysztof Obiedziński de mis leidt. ,,Polen is groter dan ons verdriet,’’ zegt de Poolse Karolina Swoboda tegen haar landgenoten in de afgeladen kerk. Het klinkt als het ‘Je maintiendrai’ van de Hollandse leeuw. Hoeveel tegenslag ook, we zullen overleven. Samen sterk. Do Zobaczenia Panie Prezydencie: tot ziens meneer de president. Frank en Karolina denken terug aan twee jaar eerder. Het is zaterdagmiddag 2 februari 2008. Zo’n zaterdag als vele anderen. Ook voor Frank van Gool en zijn vrouw Karolina. Zo’n dag waarop een mens druk is met van alles en niks. Zoon Mick en dochter Kirsten 7 brengen het weekeinde door bij hun mamma. De zon hangt laag boven de horizon: een te vroege lentedag. Dan gaat de telefoon van Frank af, ergens in het centrum van Venray. Een mokerslag. Die dag wordt gitzwart, gebeiteld in de ziel van velen: echtgenotes, kinderen, familie, vrienden, collega’s. Maar zeker ook in die van Frank en Karolina. Het is het allerdiepste dieptepunt van acht jaar OTTO Work Force, de snelst groeiende en dan al grootste interna- tionale arbeidsbemiddelaar. Een teletekstbericht: Bij een verkeersongeval in Nieuw Bergen zijn om 14.30 uur drie Polen van 51, 52 en 54 jaar oud aangereden op de Rijksweg. Ze overlijden ter plekke. De bestuurder van de auto waarin de drie dodelijke slachtoffers zaten, wilde linksaf slaan naar een tankstation. Door de laaghangende zon zag hij de 36-jarige Bergense automobilist die uit de tegenover- gestelde richting kwam over het hoofd. De Poolse bestuurder en de Bergenaar overleefden de botsing. Frank en Karolina aarzelen geen moment. Hun in acht jaar fortuinlijk gegroeide OTTO is niet slechts een mooi ‘verdienmodel’ van buiten- landse uitzendkrachten; van snel geld over de ruggen van. Het loon- strookje, de betaling en dat was het dan. Nooit geweest. En het zal dat ook nooit worden. OTTO was er, is er en zal er zijn omdat het een geza- menlijk succes is: van oprichter Frank, de directie, het management en de duizenden Poolse werknemers. Samen vormen ze het OTTO DNA. Zeker ook deze drie mannen. ,,We zijn er meteen naar toe gereden. Onderweg werd steeds duidelij- ker hoe tragisch de afloop was.’’ Op de plaats van het ongeluk komt Frank oog in oog te staan met een totaal verfrommelde Ford Ka. Het door de klap verkreukelde rode bedrijfslogo op het rechterportier als stille getuige van het drama. ,,Het raakt je heel erg, maar je gaat op zo’n moment op de automatische piloot. Alles moet georganiseerd. De Poolse pastoor moet komen, de familie ingelicht. Ik heb direct contact 8 opgenomen met ons kantoor, waar we continu bezetting hebben. We hebben van al onze medewerkers foto’s en persoonsgegevens in het computersysteem dus zo kon de politie heel snel de identiteit van de slachtoffers vaststellen. Norbert Cebulla, Gerard Schwierz en Stanislaw Koralewski. Medewerkers die al jaren voor OTTO werkten. Ik kende ze persoonlijk. Ook collega’s moesten steun krijgen. Eigenlijk denk je dan nauwelijks na. Alles moet zo goed en zo snel mogelijk worden geregeld.’’ Als Frank en Karolina zondagochtend de Poolse chauffeur willen be- zoeken in het ziekenhuis, blijkt de man ook nog in de cel te zitten. ,,Dat was een nieuwe schok. Deze medewerker had zorg nodig, geen opslui- ting. Gelukkig bleek hij niets te hebben gedronken. We hebben ook direct onze advocaat ingeschakeld. In de loop van de maandag werd hij vrijgelaten.” Voor Frank en Karolina stond het meteen vast dat er voor de Poolse medewerkers van OTTO een herdenkingsdienst moest worden georga- niseerd. ,,De agenda’s werden schoongeveegd. Het enige dat telde was dat dit vreselijke drama zo goed mogelijk moest worden afgehandeld. Helaas konden we niet bij de begrafenissen in Polen zijn. De uitvaarten waren op dezelfde dag en de mannen woonden te ver van elkaar.’’ De betrokken en persoonlijke aanpak sieren Frank, zeggen vrienden en collega’s. Ach, zegt Frank zelf. ,,Omdat je je persoonlijk heel erg open- stelt voor alle betrokkenen, wordt dat gewaardeerd. Maar daar is het mij niet om te doen. Dit is wat ik ben en wat het bedrijf wil betekenen. Ik was vooral heel erg trots op mijn mensen. Professioneel en in dienst van de betrokkenen.’’ Paul ’t Lam, sinds jaar en dag de communicatieman van OTTO, maakt het van zeer nabij mee. ,,Bij zo’n gebeurtenis zit er bij Frank geen func- tionele rol in. Dat is oprechte belangstelling en medeleven. Hij leeft on- waarschijnlijk vanuit zijn kloten en zijn buik. Een enorm gevoelsmens. Je voelt gewoon of iemand er staat omdat het moet of dat hij het wil. Bij dat ongeluk komt heel veel van OTTO en Frank samen: ‘zo willen we zijn’.’’ 9 Naast alle directe zorg voor de nabestaanden en collega’s, kan Frank gelukkig nóg iets doen. Een schrale troost, maar wel veelzeggend voor de manier waarop OTTO met zijn mensen omgaat. ,,We hebben extra verzekeringen afgesloten voor onze medewerkers. Die zijn er speciaal voor het geval er iets ergs gebeurt met onze mensen. Daardoor kreeg de familie van de slachtoffers een jaarsalaris uitbetaald.’’ Nog maandenlang sleept Frank het drama met zich mee. ,,Ze waren lid van de OTTO-familie. Keiharde werkers die jarenlang hun bijdrage hadden geleverd aan het OTTO-succes. Ik had er heel erg last van. We waren doodop, hadden nergens zin in, maar moesten ook verder. Ik zal het nooit meer vergeten.’’ 10 HOOFDSTUK 1 TOT IN DE PUNTJES Donderend applaus. Alle handen gaan op elkaar. Alle handen gaan op elkaar. Voor de honderden genodigden roept Frank zijn mensen toe. ,,How do you feel? How do you feel? How do you feel?’’ ,,I feel great. This is the best thing that happened to me in seven years OTTO.’’ November 2007, barok kasteeltje in Polen. Als een volleerde Steve Ballmer, de charismatische CEO van Microsoft, beweegt Frank met soms overslaande stem over de vloer voor de luid klappende gasten. Maanden daarvoor heeft hij samen met zijn creatieve staf zitten broe- den op de aanpak van deze zo belangrijke gebeurtenis. Filmpjes van een uitzinnige Steve Ballmer die via YouTube de hele wereld over zijn gegaan, vormen de inspiratie. Geen saaie speech in het toch ietwat steenkolen Engels van de Brabantse tuinderjongen. Nee, deze avond wordt specialer dan bijna wie dan ook van de gasten kan bevroeden. ,,Oké ik doe het,’’ stemt Frank bij de voorbereidingen in. ,,Het leek me leuk, paste helemaal bij de gelegenheid en het bijzondere karakter van de bijeenkomst op onze bakermat van het bedrijf in Opole.’’ ,,You are great people. You did a great job. This is a great company. This is OTTO. We are OTTO.’’ De trots knalt uit de speakers als hij zijn mensen uit Polen, Holland, Tsjechië, Slowakije, Engeland en Zuid-Afrika begroet. ,,We are one big family.....hello family. This is the best place to get together. Our trip to Opole is a sentimental journey. Here it all started in 2000. 11 The first people to work for OTTO were from Opole.’’ Te midden van geklap en gejoel werkt Frank zorgvuldig naar de eerste climax toe. ,,I only have one message for you tonight. A simple mes- sage. An important message. A message of only two words.’’ ,,T H A N K Y O U!’’ 36 Uur eerder rijdt een nietsvermoedend gezelschap in een touringcar door nachtelijk Duitsland. ,,We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.’’ Tijdens de reis van het OTTO hoofdkantoor in Venray, via Dortmund Airport naar Krakau, zit de stemming er op die 23ste no- vember 2007 al gelijk goed in bij het OTTO personeel.