Recensie: Hooverphonic with Orchestra****1/2

Recensie: Hooverphonic with orchestra****1/2

Sportpaleis Merksem vrijdag 26 oktober 2012 foto © Tom Van Ghent

Recensie: Hooverphonic is hot. Dat vond ook de beamer die de prachtige live zwart witbeelden op breedbeeldscherm projecteerde achter het orkest. Net na opener One Two Three gaf het ding al een subtiele System Warning dat die boven de zeventig graden aan het aanlopen was. Maar liefst 14 500 man was afgezakt naar het Sportpaleis dat zo goed als uitverkocht was. Een straffe prestatie van Hooverphonic dat in het voorjaar zes keer de Koningin Elisabethzaal deed vollopen. Ter vergelijking: Julio Iglesias moet het zondag met 9000 man en een gesloten balkon in het Sportpaleis stellen.

62 Muzikanten stonden er op het podium, een vol orkest dus onder leiding van Cedric Murat die tevens verantwoordelijk is voor de arrangementen en nóg perfectionistischer dan Alex Callier zou zijn. Het nieuwe van het concept mag er dan wel wat af zijn, de songs zijn in hun orkestrale vorm zich zo in ons oor gaan nestelen, dat het standaards zijn geworden.Â Het orkest en Hooverphonic bleef trouw aan die arrangementen en mooi binnen de lijnen kleuren. De rol van de klassieke muziek werd wel opgedreven. Het orkest mocht veel vaker de leiding nemen en op het geluidsvoorplan komen.Â Erg opvallend dus dat we in eerste instantie de zuiver klassieke arrangementen, dus zonder gitaar en drums konden smaken. Nummers die frontvrouw Noémie Wolfs links aan de zwarte vleugel bij pianist Remco Kühne inzette. In hun pure vorm, uitgekleed, met een minimum aan begeleiding, later gevolgd door de rijke wervelende klankkleur van de vele strijkers, bracht zij en het orkest pareltjes van The night before, Unfinished sympathy en een succulent door piano en cello (Michiel Dutré) begeleid Vinegar and Salt. Een episch erg filmische score bracht het orkest als intro. Met zwarte broek en vest verscheen Wolfs in het fel witte tegenlicht. De sterk geconcentreerde lichtbundel van een zoeklicht liet nauwelijks iets zien van de onbereikbare diva. De jaren ‘30 werden opgeroepen, ook in de zwart-witbeelden die de camera's registreerden. De vintage Blue baby bottle microfoon deed de rest. Â Â Zelden hebben we een klassiek orkest zo perfect versterkt horen klinken door de luidsprekers in het Sportpaleis. Alles bleef intact qua beleving, van de subtielste noot tot de luidste. De dynamiek die een orkest uit moet dragen werd intact gehouden. Chapeau dus voor de mannen van het geluid. George's Café ademde een rokerige grauwe kroeg uit. Ongetwijfeld was het een van de hoogtepunten met de ganse bezetting erbij. Of het te maken heeft dat dit nummer in tegenstelling tot de meeste andere nog niet als single is uitgebracht, laten we in het midden. Na Mad about you konden we opgelucht adem halen. Wolfs bracht het nummer foutloos en heeft komaf gemaakt met enkele demonen.Ze leeft zich ook erg goed in de songs die ze zich op twee jaar tijd eigen wist te maken in. Vaak doet ze dat erg subtiel, met vinger, hand- en armbeweging, of door gezichtsmimiek. Bij "The World is mine“ veerde het publiek recht, klapte en danste het uitzonderlijk mee. "Het enige zonnetje in het repertoire van Hooverphonic“ zou Callier de song noemen. De mannelijke strijkers gebruikten de micro op hun snaarinstrument om er als mannenkoortje in te zingen. Tijdens het nummer bleef hun strijkstok voor de rest onaangeroerd. Callier's backing stem was beter dan in de Elisabethzaal. Zijn bindteksten daarentegen waren bij momenten beschamend dat zelfs Noémie Wolfs even een afkeurende blik toonde. We tekenden onder andere op: "Op onze

Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 tourplanning stond dat we in CC Deurne (sic.) (nvdr. Het Sportpaleis en de Lotto Arena staan op Merksems grondgebied) speelden vanavond. Ik wist niet dat het hier zo groot zou zijn.“ en "Dat daar is Isabelle, zangeres van een van mijn eerste groepjes. Je had hier op het podium kunnen staan als je niet zo graag wou winkelen met je moeder.“ Wel leuk waren "We staan een paar beurten achter met Sportpaleisconcerten tegenover de gebroeders Wauters. Maar die zijn wel een pak ouder.“ en "in the Voice van Vlaanderen is nu Jasper Steverlinck de enige die nog niet heeft opgetreden in het Sportpaleis. Hij zal het mogen horen straks.“ Hooverphonic dankte organisator Pascal Van de Velde van Greenhouse Talent omdat hij in dit project iets zag. Een project dat erg succesvol is gebleken. Als je zes Elisabethzalen uitverkoopt, een Sportpaleis, met de band op enkele zomerfestivals stond én een uitgebreide CC tour die ook zo goed als sold out is van november tot het eind van het jaar, ben je erg goed bezig. Benieuwd wat Hooverphonic straks gaat brengen: nieuw materiaal, of de compleet tegenovergestelde wereld: unplugged gaan met uitgeklede versies van hun songs. Weinig Belgische groepen hebben zo veel mogelijkheden en kunnen zo divers gaanâ€¦ < Bert Hertogs > De setlist:

Intro orchestra Plus profond One two three Heart broken The night before Club Montepulciano The last thing I need is you 2 Wicky Anger never dies Unfinished sympathy Expedition Impossible George's Café Happiness The world is mine Jackie Cane Mad about you Sometimes

Bis 1:

Vinegar and salt Eden Renaissance Affair

Bis 2:

La Horse Danger zone