Auditori de Girona Nathalie Stutzmann i Inger Södergren

Girona Cultura Tardor 2016 Auditori de Girona Girona Música

Diumenge 16 d’octubre. 20 h Nathalie Stutzmann Sala de Cambra Nathalie Stuztmann és una de les personalitats musicals més notables del nostre temps. Compta amb una de les veus de contralt més genuïnes i és artista exclusiva amb Warner Classics/ Erato com a cantant i directora. El seu primer enregistrament Nathalie Stutzmann i per a aquest segell discogràfic, Heroes from the Shadows, amb àries de Haendel i publicat la tardor del 2014, obté un gran èxit Inger Södergren de crítica (Diapason d’Or, Times CD of the Month, Melomano de Oro). L’any 2015 va ser escollida Artista associada de l’Orquestra Nathalie Stutzmann, contralt Simfònica de l’Estat de Sao Paulo, i la temporada 2016-17 ha Inger Södergren, piano començat una col·laboració de tres anys amb aquesta formació gràcies al seu talent com a contralt i en la direcció.

L’artista representa un bon exemple de músic integral: va estudiar piano, fagot, música de cambra i direcció des de ben Programa: jove. Començà els estudis de cant amb la seva mare, la distingida soprano Christiane Stutzmann, i més tard els continuà a l’École (1797-1828) d’Art Lyrique de l’Òpera de París. Allà es va centrar en el amb el gran . (Viatge d’hivern), op. 89 D. 911 1. Gute Nacht Stutzmann ha cantat sota la batuta dels principals directors i 2. Die Wetterfahne orquestres del món. Reconeguda per les seves interpretacions de 3. Gefror’ne Trânen Mahler, destaquen les seves actuacions en la Simfonia núm. 3 al 4. Erstarrung Festival de Verbier (Michael Tilson-Thomas), amb la Filharmònica 5. Der Lindenbaum de Berlín (Simon Ratle), amb l’Orquestra Simfònica de la Ràdio 6. Wasserflut de Frankfurt (Andrés Orozco-Estrada), i amb l’Orquestra 7. Auf dem Flusse Simfònica de l’Estat de Sao Paulo (Marin Aslop); Rückert-Lieder 8. Rückblick amb l’Orquestra Simfònica Nacional de Washington (Christoph 9. Irrlicht Eschenbach); Des Knaben Wunderhorn amb l’Orquestra Nacional 10. Rast Danesa (Petrenko). Les darreres actuacions inclouen els lieder “Wesendonck” amb l’Orquestra de Cambra de París (Boyd); i 11. Frühlingstraum L’Enfant et les Sortileges amb l’Orquestra Filharmònica de la Ràdio 12. Einsamkeit de França (Mikko Franck). 13. Die Post 14. Der greise Kopf Nathalie Stutzmann actua en els seus recitals acompanyada de la 15. Die Krähe pianista sueca Inger Södergren, amb qui ha enregistrat diversos 16. Letzte Hoffnung cicles de cançons de Schubert, Schumann, Brahms, Poulenc 17. Im Dorfe i Chausson, entre altres. Entre els seus recitals per aquesta 18. Der stürmische Morgen temporada s’inclouen el Concertgebouw d’Amsterdam, la sala de 19. Täuschung Concerts d’Estocolm, Hochschule fur Musik a Detmold i recitals 20. Der Wegweiser a Montecarlo i Japó. Paral·lelament als concerts, Nathalie dedica 21. Das Wirtshaus part de la temporada a la seva pròpia orquestra de cambra, Orfeo 22. Mut 55, creada el 2009 i amb residència a l’Arsenal de Metz. 23. Die Nebensonnen 24. Der Leiermann Inger Södergren  Nascuda a Suècia, la pianista Inger Södergren va obtenir una beca de la Reial acadèmia de música d’Estocolm per continuar els seus estudis a França amb Nadia Boulanger i Yvonne Lefébure. Més tard va iniciar una important carrera internacional que la ha convertit en una intèrpret de talent excepcional i de gran originalitat.

La pianista actua regularment a les sales de concerts més importants i participa a prestigiosos cicles per a piano, com el Piano quatre étoiles de París, a Les grands concerts del Théâtre des Champs-Elysées i Les grands interprètes a la Us recomanem: Salle Gaveau. Södergren mostra un estil autèntic i perspicaç en les interpretacions d’obres de grans autors com Beethoven, 27 d’octubre. 21 h 29 d’octubre. 12 h Schumann i Brahms. Els seus enregistraments, en exclusiva per al Sala Montsalvatge Sala Montsalvatge segell Calliope, han estat molt ben rebudes per la crítica, obtenint una pluja de premis: el Diapason d’Or, Choc de Le Monde de la Manuel Carrasco La Principal Musique, Grand Prix de l’acadèmia Charles Cros, entre d’altres. de La Bisbal Des del 1994 col·labora amb la contralt Nathalie Stutzmann.

Servei de bar Des d’una hora abans i fins una hora després del concert PATRONS

COL·LABORADORS PRINCIPALS

MECENES MITJANS COL·LABORADORS

www.auditorigirona.org Venda anticipada d’entrades: Tel: 872 08 07 09 www.auditorigirona.org www.girona.cat\entrades Segueix l’Auditori de Girona a: Taquilles: Auditori de Girona i Teatre Municipal Auditori de Girona Winterreise (Viatge d’hivern), op. 89 D. 911 Franz Schubert (1797-1828)

Text de l’escriptor Wilhelm Müller Traducció al català de Miquel Desclot

1. Gute Nacht 1. Bona nit Fremd bin ich eingezogen, Jo, foraster arribava Fremd zieh’ ich wieder aus. i foraster me’n vaig. Der Mai war mir gewogen El maig em beneïa Mit manchem Blumenstrauß. amb mil ramells de flors. Das Mädchen sprach von Liebe, D’amor parlà la noia, Die Mutter gar von Eh’, - la mare, de casar; Nun ist die Welt so trübe, el món és ara ombrívol, Der Weg gehüllt in Schnee. tots els camins, nevats.

Ich kann zu meiner Reisen No puc de la partença Nicht wählen mit der Zeit, ni decidir el moment: Muß selbst den Weg mir weisen em cal trobar la via In dieser Dunkelheit. endins de la foscor. Es zieht ein Mondenschatten Una ombra, al clar de lluna, Als mein Gefährte mit, és l’únic company meu, Und auf den weißen Matten i per les prades clares Such’ ich des Wildes Tritt. rastrejo els animals.

Was soll ich länger weilen, Per què esperar a marxar-ne, Daß man mich trieb hinaus ? si em fan fugir d’aquí? Laß irre Hunde heulen Que lladrin tots els gossos Vor ihres Herren Haus; davant els seus portals. Die Liebe liebt das Wandern - L’amor és sempre erràtic, Gott hat sie so gemacht - Déu l’ha creat així; Von einem zu dem andern. doncs bé, de l’un a l’altre, Fein Liebchen, gute Nacht ! bonica, bona nit.

Will dich im Traum nicht stören, No torbaré el teu somni, Wär schad’ um deine Ruh’. que et vull guardar el repòs. Sollst meinen Tritt nicht hören - No em sentiràs els passos, Sacht, sacht die Türe zu ! ja tanco suaument! Schreib im Vorübergehen T’escric damunt la porta, Ans Tor dir: Gute Nacht, quan surto: “Bona nit”, Damit du mögest sehen, per tal que puguis veure An dich hab’ ich gedacht que encara penso en tu.

2. Die Wetterfahne 2. El penell Der Wind spielt mit der Wetterfahne El vent amb el penell s’esplaia Auf meines schönen Liebchens Haus. a casa de la meva amor, Da dacht’ ich schon in meinem Wahne, i jo, en el meu deliri, penso Sie pfiff’ den armen Flüchtling aus. que es riu del pobre fugitiu.

Er hätt’ es eher bemerken sollen Abans l’hauria hagut d’entendre, Des Hauses aufgestecktes Schild, el signe aquest al seu casal! So hätt’ er nimmer suchen wollen No hauria així cregut trobar-hi Im Haus ein treues Frauenbild. cap dona d’esperit fidel.

Der Wind spielt drinnen mit den Herzen, El vent juga amb els cors, a dintre, Wie auf dem Dach, nur nicht so laut. com al teulat, bé que menys fort. Was fragen sie nach meinen Schmerzen? A ells què els fan les meves penes? Ihr Kind ist eine reiche Braut. La filla és un molt bon partit. Auditori de Girona

3. Gefror’ne Tränen 3. Llàgrimes glaçades Gefror’ne Tropfen fallen Les llàgrimes glaçades Von meinen Wangen ab: em van galtes avall: Ob es mir denn entgangen, ¿pot ser, sense adonar-me’n, Daß ich geweinet hab’? que hagi plorat del cert?

Ei Tränen, meine Tränen, Amarga llagrimada, Und seid ihr gar so lau, ¿tan tèbies sou, així, Daß ihr erstarrt zu Eise, que us congeleu senceres Wie kühler Morgentau? com al matí el rou fred?

Und dringt doch aus der Quelle I amb tot, brolleu tan càlides Der Brust so glühend heiß, del bullidor del cor Als wolltet ihr zerschmelzen com si volguéssiu fondre Des ganzen Winters Eis. el glaç de tot l’hivern!

4. Erstarrung 4. Enravenament Ich such’ im Schnee vergebens En va a la neu hi busco Nach ihrer Tritte Spur, les traces del seu pas, Wo sie an meinem Arme quan de bracet anava Durchstrich die grüne Flur. amb mi pels prats gemats.

Ich will den Boden küssen, Jo vull besar la terra, Durchdringen Eis und Schnee obrir la neu i el glaç Mit meinen heißen Tränen, amb els meus plors fogosos, Bis ich die Erde seh’. fins a arribar al soler.

Wo find’ ich eine Blüte, On trobaré herba verda, Wo find’ ich grünes Gras? on trobaré una flor? Die Blumen sind erstorben, Les flors són totes mortes, Der Rasen sieht so blaß. l’herbei emmusteït.

Soll denn kein Angedenken D’aquí no haig d’endur-me’n Ich nehmen mit von hier? el més petit record? Wenn meine Schmerzen schweigen, Qui em parlarà, doncs, d’ella Wer sagt mir dann von ihr? quan callin els meus mals?

Mein Herz ist wie erstorben, Dins el meu cor tot rígid Kalt starrt ihr Bild darin: hi ha el seu retrat, glaçat; Schmilzt je das Herz mir wieder, si mai el cor ve a fondre’s, Fließt auch ihr Bild dahin! també ho farà el retrat.

5. Der Lindenbaum 5. El til·ler Am Brunnen vor dem Tore, Al pou, davant el porxo, Da steht ein Lindenbaum; es dreça un gran til·ler; Ich träumt’ in seinem Schatten hi he fet, a la seva ombra, So manchen süssen Traum. molts somnis exquisits.

Ich schnitt in seine Rinde Hi he inscrit, damunt l’escorça, So manches liebe Wort; tantes raons d’amor! Es zog in Freud’ und Leide En dol o en alegria, Zu ihm mich immer fort. tothora l’he buscat.

Ich mußt’ auch heute wandern M’ha convingut passar-hi Vorbei in tiefer Nacht, quan era negra nit, Da hab’ ich noch im Dunkel i fins en la tenebra Die Augen zugemacht. he clos encara els ulls.

Und seine Zweige rauschten, Les branques fressejaven Als riefen sie mir zu: com si em volguessin dir: Komm’ her zu mir, Geselle, “Vine, company, acosta’t, Hier findst du deine Ruh’! aquí hi ha el teu repòs.” Auditori de Girona

Die kalten Winde bliesen El vent glaçat bufava Mir grad’ in’s Angesicht, de dret contra el meu front, Der Hut flog mir vom Kopfe, i el cap em desguarnia Ich wendete mich nicht. i jo ni m’he girat.

Nun bin ich manche Stunde Sóc ara a moltes hores Entfernt von jenem Ort, enllà d’aquell indret, Und immer hör’ ich’s rauschen: però jo el sento encara: Du fändest Ruhe dort! “Ençà hi ha el teu repòs.”

6. Wasserflut 6. Torrent Manche Trän’ aus meinen Augen Moltes llàgrimes del rostre Ist gefallen in den Schnee; m’han caigut damunt la neu: Seine kalten Flocken saugen tenen set les volves fredes Durstig ein das heiße Weh. d’absorbir el meu dol ardent.

Wenn die Gräser sprossen wollen, En voler rebrotar l’herba, Weht daher ein lauer Wind, bufarà un vent més suau, Und das Eis zerspringt in Schollen, mentre el glaç s’obrirà a trossos Und der weiche Schnee zerrinnt. i la neu es desfarà.

Schnee, du weißt von meinem Sehnen; Neu, que em saps tant la recança, Sag’, wohin doch geht dein Lauf? digues, on et du el corrent? Folge nach nur meinen Tränen, Just segueix les meves llàgrimes Nimmt dich bald das Bächlein auf. i el torrent t’acollirà.

Wirst mit ihm die Stadt durchziehen, Passaràs amb ell el poble, Muntre Straßen ein und aus; pels carrers atrafegats; Fühlst du meine Tränen glühen, si l’ardor sents de les llàgrimes, Da ist meiner Liebsten Haus. casa d’ella ja has trobat.

7. Auf dem Flusse 7. Al riu Der du so lustig rauschtest, Tu que amb tant goig baixaves, Du heller, wilder Fluß, riu transparent i brau, Wie still bist du geworden, que taciturn et tornes Gibst keinen Scheidegruß. que ja ni dius adéu!

Mit harter, starrer Rinde Amb una crosta dura Hast du dich überdeckt, t’has recobert sencer, Liegst kalt und unbeweglich i jeus fredós i immòbil Im Sande ausgestreckt. estès sobre l’areny.

In deine Decke grab’ ich Al teu damunt gravava Mit einem spitzen Stein amb un cantell de roc Den Namen meiner Liebsten el nom de l’estimada Und Stund’ und Tag hinein: i el dia i el minut.

Den Tag des ersten Grußes, El dia que ens trobàrem Den Tag, an dem ich ging, i el que me’n vaig anar. Um Nam’ und Zahlen windet I entorn de nom i xifres, Sich ein zerbroch’ner Ring. un sol anell romput.

Mein Herz, in diesem Bache Cor meu, en aquesta aigua Erkennst du nun dein Bild? no hi veus el teu retrat? Ob’s unter seiner Rinde No et bull sota l’escorça Wohl auch so reißend schwillt? un riu també revolt?

8. Rückblick 8. Mirada enrere Es brennt mir unter beiden Sohlen, Quina cremor sota les soles, Tret’ ich auch schon auf Eis und Schnee. malgrat que petjo neu i glaç; Ich möcht’ nicht wieder Atem holen, però no vull l’alè reprendre Bis ich nicht mehr die Türme seh’. si encara veig torres i murs. Auditori de Girona

Hab’ mich an jeden Stein gestoßen, He ensopegat amb cada pedra, So eilt’ ich zu der Stadt hinaus; fugint de cop de la ciutat; Die Krähen warfen Bäll’ und Schloßen les gralles em tiraven boles Auf meinen Hut von jedem Haus. de glaç i neu, des dels teulats.

Wie anders hast du mich empfangen, Ben altrament tu m’acollies, Du Stadt der Unbeständigkeit! ciutat de la infidelitat! An deinen blanken Fenstern sangen A les finestres hi cantaven, Die Lerch’ und Nachtigall im Streit. amb força, alosa i rossinyol.

Die runden Lindenbäume blühten, Florien els til·lers espessos, Die klaren Rinnen rauschten hell, fluïen clars els rierols, Und ach, zwei Mädchenaugen glühten! – i ah, uns ulls de noia resplendien! Da war’s geschehn um dich, Gesell! Ja estaves ben perdut, amic.

Kommt mir der Tag in die Gedanken, Quan em recordo d’aquell dia, Möcht’ ich noch einmal rückwärts sehn, voldria girar els ulls de nou, Möcht’ ich zurücke wieder wanken, i tornar enrere, fent tentines, Vor ihrem Hause stille stehn. i restar, mut, al seu portal.

9. Irrlicht 9. Foc follet In die tiefsten Felsengründe Al més fondo avenc dels cingles Lockte mich ein Irrlicht hin: m’ha estirat un foc follet: Wie ich einen Ausgang finde com trobar-ne la sortida Liegt nicht schwer mir in dem Sinn. no em turmenta el pensament.

Bin gewohnt das Irregehen, No m’és nou l’errabundatge, ’s führt ja jeder Weg zum Ziel: tot camí porta a una fi; Unsre Freuden, unsre Leiden, són els nostres goigs i penes Alles eines Irrlichts Spiel! tots un joc de foc follet.

Durch des Bergstroms trockne Rinnen Pels reguers de la muntanya Wind’ ich ruhig mich hinab – baixaré sense neguit; Jeder Strom wird’s Meer gewinnen, cada riu ateny l’abisme, Jedes Leiden auch sein Grab. cada pena, el seu fossar.

10. Rast 10. Repòs Nun merk’ ich erst, wie müd’ ich bin, Just ara, en jeure a descansar, Da ich zur Ruh’ mich lege; em sento la fatiga; Das Wandern hielt mich munter hin vagar m’ha mantigut despert Auf unwirtbarem Wege. al camí ral inhòspit.

Die Füße frugen nicht nach Rast, Els peus no em deien d’aturar, Es war zu kalt zum Stehen, que el fred no hi ajudava; Der Rücken fühlte keine Last, l’esquena no sentia el pes, Der Sturm half fort mich wehen. el torb ja m’empenyia.

In eines Köhlers engem Haus A l’aixopluc d’un carboner Hab’ Obdach ich gefunden; trobava breu refugi; Doch meine Glieder ruhn nicht aus: però el meu cos no té descans, So brennen ihre Wunden. li cremen les ferides.

Auch du, mein Herz, im Kampf und Sturm Cor meu, tan aspre i tan audaç So wild und so verwegen, al torb com a la lluita, Fühlst in der Still’ erst deinen Wurm és en repòs que et sents fiblar Mit heißem Stich sich regen! pel cuc ardent que et corca!

11. Frühlingstraum 11. Somni de primavera Ich träumte von bunten Blumen, He somiat flors vistoses, So wie sie wohl blühen im Mai, com es desclouen en ser el maig; Ich träumte von grünen Wiesen, he somiat prats ufanosos, Von lustigem Vogelgeschrei. sonors d’alegres cants d’ocells. Auditori de Girona

Und als die Hähne krähten, I quan el gall cantava, Da ward mein Auge wach; se m’han obert els ulls; Da war es kalt und finster, tot era fred i ombrívol, Es schrieen die Raben vom Dach. i els corbs grallaven al teulat.

Doch an den Fensterscheiben, Qui dibuixava al vidre Wer malte die Blätter da? aquestes fulles, doncs? Ihr lacht wohl über den Träumer, És que algú es riu de qui somia, Der Blumen im Winter sah? de qui a l’hivern veu flors?

Ich träumte von Lieb’ und Liebe, He somiat amors feliços, Von einer schönen Maid, i una noieta ardent, Von Herzen und von Küssen, i també cors i besos, Von Wonne und Seligkeit. i joia i voluptat.

Und als die Hähne krähten, I quan el gall cantava, Da ward mein Herze wach; el cor s’ha desvetllat; Nun sitz’ ich hier alleine i ara repenso el somni, Und denke dem Traume nach. aquí assegut, tot sol.

Die Augen schließ’ ich wieder, Acluco els ulls encara, Noch schlägt das Herz so warm. el cor batent molt fort. Wann grünt ihr Blätter am Fenster? Quan reviureu, fulles dels vidres? Wann halt’ ich mein Liebchen im Arm? L’amada, quan l’abraçaré?

12. Einsamkeit 12. Solitud Wie eine trübe Wolke Talment un ombriu núvol Durch heitre Lüfte geht, travessa el cel serè Wenn in der Tanne Wipfel quan sobre l’aveteda Ein mattes Lüftchen weht: bufa un ventet lleuger,

So zieh’ ich meine Straße així jo vaig fent via Dahin mit trägem Fuß, i avanço, el pas cansat, Durch helles, frohes Leben, pels goigs tan clars del viure, Einsam und ohne Gruß. sol, sense ni un salut.

Ach, daß die Luft so ruhig! Ah, que tranquil és l’aire! Ach, daß die Welt so licht! Ah, que esplendent el món! Als noch die Stürme tobten, Al pic de la tempesta War ich so elend nicht. vaig ser menys infeliç.

13. Die Post 13. El correu Von der Straße her ein Posthorn klingt. A fora corna el postilló; Was hat es, daß es so hoch aufspringt, què és això que et fa saltar, Mein Herz? cor meu?

Die Post bringt keinen Brief für dich. No du cap carta per a tu; Was drängst du denn so wunderlich, què és això que et torba tant, Mein Herz? cor meu?

Nun ja, die Post kommt aus der Stadt, Sí, el postilló ve de l’indret Wo ich ein liebes Liebchen hatt’, on una amada vaig tenir, Mein Herz! cor meu!

Willst wohl einmal hinübersehn Vols arribar-t’hi i demanar Und fragen, wie es dort mag gehn, com continua tot allí, Mein Herz? cor meu?

14. Der greise Kopf 14. Cabells blancs Der Reif hat einen weißen Schein El gebre amb un polsim de blanc Mir über’s Haar gestreuet. el cap m’enfarinava; Da glaubt’ ich schon ein Greis zu sein, m’he afigurat que era ja vell Und hab’ mich sehr gefreuet. i jo n’he estat alegre. Auditori de Girona

Doch bald ist er hinweggetaut, Però aviat s’ha fos el tel Hab’ wieder schwarze Haare, i el cap torna a ser negre. Daß mir’s vor meiner Jugend graut – Ah, quin enuig, la joventut, Wie weit noch bis zur Bahre! que lluny que veig la tomba!

Vom Abendrot zum Morgenlicht Entre el capvespre i el matí, Ward mancher Kopf zum Greise. prou més d’un cap blanqueja. Wer glaubt’s? Und meiner ward es nicht I el meu, creieu-ho!, no ho ha fet Auf dieser ganzen Reise! en tot aquest viatge.

15. Die Krähe 15. La gralla Eine Krähe war mit mir Una gralla em va seguir Aus der Stadt gezogen, en sortir de vila, Ist bis heute für und für i em segueix encara avui, Um mein Haupt geflogen. per damunt rondant-me.

Krähe, wunderliches Tier, Gralla, gralla, estrany ocell, Willst mich nicht verlassen? no voldràs deixar-me? Meinst wohl bald als Beute hier Ja deleges el meu cos, Meinen Leib zu fassen? ja en faries presa?

Nun, es wird nicht weit mehr gehn Ah, el bastó de caminant An dem Wanderstabe. no em durà ja gaire. Krähe, laß mich endlich sehn, Gralla, sigue’m almenys tu Treue bis zum Grabe! fidel fins la tomba.

16. Letzte Hoffnung 16. Última esperança Hie und da ist an den Bäumen Escampades dalt dels arbres, Manches bunte Blatt zu sehn, hi ha mil fulles de colors, Und ich bleibe vor den Bäumen i sovint jo em miro els arbres, Oftmals in Gedanken stehn. enfundat en pensaments.

Schaue nach dem einen Blatte, Fixo els ulls en una fulla, Hänge meine Hoffnung dran; l’esperança damunt seu; Spielt der Wind mit meinem Blatte, si el vent ve a jugar amb la fulla, Zittr’ ich, was ich zittern kann. tot jo em poso a tremolar.

Ach, und fällt das Blatt zu Boden, Si la fulla cau a terra, Fällt mit ihm die Hoffnung ab, l’esperança cau també; Fall’ ich selber mit zu Boden, jo mateix ja caic a terra, Wein’ auf meiner Hoffnung Grab. a plorar la doble mort.

17. Im Dorfe 17. Al poble Es bellen die Hunde, es rasseln die Ketten. Lladrunyen els gossos, sonant les cadenes; Es schlafen die Menschen in ihren Betten, la gent ja descansen a les alcoves, Träumen sich Manches, was sie nicht haben, sempre somien el que no tenen, Tun sich im Guten und Argen erlaben: del bé s’alegren, del mal no es planyen; Und morgen früh ist Alles zerflossen. – i l’endemà ja tot s’evapora. Je nun, sie haben ihr Teil genossen, Amb tot, fruïen la part rebuda, Und hoffen, was sie noch übrig ließen, i esperen que allò que encara els falta Doch wieder zu finden auf ihren Kissen. a les coixineres podran trobar-ho.

Bellt mich nur fort, ihr wachen Hunde, Lladreu-me fort, zelosos gossos, Laßt mich nicht ruhn in der Schlummerstunde! no em deu repòs quan la gent descansen! Ich bin zu Ende mit allen Träumen – Faig creu i ratlla amb això dels somnis. Was will ich unter den Schläfern säumen? Jo què hi puc fer entre dorments mandrosos?

18. Der stürmische Morgen 18. Matí de tempesta Wie hat der Sturm zerrissen Com el mal temps esqueixa Des Himmels graues Kleid! el gris mantell del cel! Die Wolkenfetzen flattern Parracs de núvols vaguen Umher in mattem Streit. en fatigós combat. Auditori de Girona

Und rote Feuerflammen Ziehn zwischen ihnen hin. I tot de flames roges Das nenn’ ich einen Morgen despunten entremig. So recht nach meinem Sinn! Aquest matí jo el trobo just el que a mi m’escau! Mein Herz sieht an dem Himmel Gemalt sein eignes Bild – El cor es veu la imatge Es ist nichts als der Winter, pintada al mig del cel. Der Winter kalt und wild! Hivern, no hi ha altra cosa que hivern salvatge i fred! 19. Täuschung Ein Licht tanzt freundlich vor mir her; 19. Miratge Ich folg’ ihm nach die Kreuz und Quer; Una claror em dansa al davant; Ich folg’ ihm gern, und seh’s ihm an, jo la segueixo aquí i allà; Daß es verlockt den Wandersmann. hi vaig de grat, tot i saber Ach, wer wie ich so elend ist, que sedueix el caminant. Gibt gern sich hin der bunten List, Ah, l’home malaurat com jo Die hinter Eis und Nacht und Graus de grat es lliura a tal parany, Ihm weist ein helles, warmes Haus, que enllà de gel i nit i por Und eine liebe Seele drin – li mostra un càlid aixopluc, Nur Täuschung ist für mich Gewinn! i una ànima amorosa a dins. Tot, un miratge, una il·lusió! 20. Der Wegweiser Was vermeid’ ich denn die Wege, 20. El senyal del camí Wo die andern Wandrer gehn, Per què evito jo les rutes Suche mir versteckte Stege que fan altres caminants, Durch verschneite Felsenhöhn? recercant secretes sendes entre els rocs coberts de neu? Habe ja doch nichts begangen, Daß ich Menschen sollte scheun – No he fet cap mala cosa Welch ein törichtes Verlangen per fugir dels meus semblants. Treibt mich in die Wüstenei’n? Quin deler fora de mida m’arrossega als erms deserts? Weiser stehen auf den Wegen, Weisen auf die Städte zu, Hi ha senyals a les voreres Und ich wandre sonder Maßen adreçant a les ciutats; Ohne Ruh’, und suche Ruh’. jo camino encara i sempre, sense pau, buscant la pau. Einen Weiser seh’ ich stehen Unverrückt vor meinem Blick; Un senyal d’aquests s’aixeca, Eine Straße muß ich gehen, implacable, davant meu. Die noch keiner ging zuruck. Haig d’anar cap a una fita d’on ningú no torna mai. 21. Das Wirtshaus Auf einen Totenacker 21. L’hostal Hat mich mein Weg gebracht. M’ha dut a un cementiri, Allhier will ich einkehren: avui, el meu camí. Hab’ ich bei mir gedacht. Aquí m’hi quedaria, m’he dit a mi mateix. Ihr grünen Totenkränze Könnt wohl die Zeichen sein, Oh fúnebres corones, Die müde Wandrer laden l’anunci deveu ser In’s kühle Wirtshaus ein. que els caminants invita a entrar en el fresc hostal. Sind denn in diesem Hause Die Kammern all’ besetzt? Són totes ocupades Bin matt zum Niedersinken, les cambres d’aquest lloc? Bin tödlich schwer verletzt. M’esfondra la fatiga, ferit d’un cop mortal. O unbarmherz’ge Schenke, Doch weisest du mich ab? Oh hostal sense clemència, Nun weiter denn, nur weiter, per què em rebutges, doncs? Mein treuer Wanderstab! Anem més lluny encara, més lluny, bastó fidel. Auditori de Girona

22. Mut 22. Coratge Fliegt der Schnee mir in’s Gesicht, Quan la neu em vola al front, Schüttl’ ich ihn herunter. amb la mà l’espolso. Wenn mein Herz im Busen spricht, Si em mormola el cor al pit, Sing’ ich hell und munter. canto amb joia i força.

Höre nicht, was es mir sagt, Jo no sento allò que em diu, Habe keine Ohren. que no hi paro orella, Fühle nicht, was es mir klagt, ni sé res dels seus laments, Klagen ist für Toren. que el lament fa ximple.

Lustig in die Welt hinein Gaiament anem pel món, Gegen Wind und Wetter! contra vent i tràngol! Will kein Gott auf Erden sein, Si a la terra no hi ha Déu, Sind wir selber Götter! serem déus nosaltres!

23. Die Nebensonnen 23. Els sols fantasma Drei Sonnen sah’ ich am Himmel stehn, Tres sols vaig veure al mig del cel, Hab’ lang und fest sie angesehn; i vaig guaitar-los molt atent; Und sie auch standen da so stier, i ells hi semblaven aturats Als wollten sie nicht weg von mir. com si volguessin restar amb mi. Ach, meine Sonnen seid ihr nicht! Ai las, no sou, però, els meus sols! Schaut Andern doch in’s Angesicht! Gireu a un altre el vostre esguard! Ja, neulich hatt’ ich auch wohl drei: Tenia, sí, tres sols, fa poc; Nun sind hinab die besten zwei. ja els dos millors s’han post del tot. Ging’ nur die dritt’ erst hinterdrein! Si aquest darrer els pogués seguir! Im Dunkeln wird mir wohler sein. Més bé estaria en la foscor.

24. Der Leiermann 24. El músic errant Drüben hinter’m Dorfe Fora de la vila Steht ein Leiermann, hi ha un músic errant Und mit starren Fingern que amb dits insensibles Dreht er was er kann. va encara sonant. Barfuß auf dem Eise Pertot fa tentines, Wankt er hin und her; descalç sobre el glaç, Und sein kleiner Teller però la bacina Bleibt ihm immer leer. no s’emplena pas. Keiner mag ihn hören, Ningú no l’escolta Keiner sieht ihn an; ni el mira un sol cop; Und die Hunde knurren i els gossos l’aborden Um den alten Mann. en veure’l a prop. Und er läßt es gehen Ell no s’hi amoïna Alles, wie es will, i deixa fer, rai! Dreht, und seine Leier Ell sona que sona, Steht ihm nimmer still. no s’atura mai. Wunderlicher Alter, Bon vell de rondalla, Soll ich mit dir gehn? faré amb tu el camí? Willst zu meinen Liedern Quan canti els meus versos, Deine Leier drehn? sonaràs per mi?