De beklimming van de in het INLEIDING massief, de hoogste top van Zwitserland, is de afsluiting van mijn TESTT (The European Summit Top Ten) project. Dufourspitze (Punta Dufour) Hiermee maak ik mijn verzameling van de tien hoogste landentoppen van Europa compleet.De Dufourspitze is Hoogte 4634m weliswaar bijna tweehonderd meter minder hoog dan de Mont Locatie Monte Rosagebergte, Blanc, maar toch de op één na hoogste berg van de Alpen. W allis, Zwitserland Het is alweer een maand geleden dat ik op de top van de Elbrus stond, met 5642 meter de hoogste berg van Europa, Datum (toppoging) 13 juli 2007 gelegen in de Russische Caucasus. Een paar dagen geleden Basiskamp Monte Rosahütte heb ik, ter acclimatisatie, de Breithorn beklommen.In eerste instantie wilde ik de Dufourspitze solerend te lijf gaan. In de Totale stijging 1850 m (vanaf de hut) Monte Rosa hut vond ik echter aansluiting bij twee Klimpartners Jan van der Meer Nederlanders, Jan en Antonio, met dezelfde bestemming.Alle foto’s in dit verslag zijn gemaakt door Antonio, waarvoor ik zie ook: www.mountainpassion.net hem zeer dankbaar ben. Mijn foto’s zijn door verlies van mijn Antonio Vicedomini camera verloren gegaan.

Panorama vanaf de Gornergrat Afdalen over het pad naar de Gornergletsjer Donderdag 12 juli 2007 Dufourspitze Een beetje zenuwachtig zitten we aan het ontbijt. Voor Tamara is het vooral spannend omdat ze voor het eerst een gletsjer zal oversteken. Voor mij komt de beklimming van de Monte Rosa, Dufourspitze, wel erg dichtbij. De beklimming begint eenvoudig, met een treintje dat ons naar de Gornergrat brengt. Het is kraakhelder en het uitzicht geweldig. De wandelpaden in dit gebied zijn gesloten vanwege steenslaggevaar en werkzaamheden. De beste route naar de Monte Rosa Hütte begint bij station Rotenboden, de op één na laatste halte van deze wereldberoemde tandradbaan. De stations worden in vijf talen, waaronder Japans, omgeroepen. Bij eindstation Gornergrat, waar we toch even een kijkje nemen, stikt het dan ook van de Japanners. Geen wonder dat de Matterhorn, die zich vandaag van haar Zermatt met de Matterhorn mooiste kant laat zien, de meest gefotografeerde berg ter wereld is.Hoe mooi de Matterhorn er ook bij staat, mijn ogen zijn vooral gericht op de Dufourspitze. Met mijn verrekijker volg ik het spoor dat goed zichtbaar in de sneeuw ligt. Het wordt tijd om te beginnen aan de tocht en we rijden een stationnetje terug naar Rotenboden. Het pad loopt hier over de Gornergrat geleidelijk omlaag naar de Gornergletsjer, die we onder ons zien liggen. Het is een mooi pad met een panoramisch zicht op vele vierduizenders. Het panorama begint met , vervolgens Durourspitze, Liskamm, Castor, Pollux, de Breithorn en stukje verder achter ons de Matterhorn. Bij de gletsjer is het druk. Veel toeristen maken de wandeling Maar als je je er niet prettig bij voelt wordt het een naar het beginpunt van de gletsjer, een jaarlijks groter beproeving. Tamara is op vakantie en hoeft van mij niet tot wordende tocht! Aan het pad is duidelijk te zien hoe snel de het gaatje te gaan. Ze staat erop dat ik verder ga, het moment gletsjer zich terugtrekt. van afscheid nemen is aangebroken. Hier scheiden onze wegen… we voelen ons opeens alleen. Vanaf de gletsjer zwaai Het opstapje vanaf de “oever” van deze ijsrivier naar het ik nog een paar keer naar Tamara, die aan de terugweg over gletsjeroppervlak schrikt Tamara behoorlijk af. Een de Gornergraat is begonnen. afgebrokkelde ijstong, met een doek bijeengehouden en beveiligd met een vast touw ziet er als een serieuze hindernis Jan (l) en Antonio (r) lopen slechts een half uurtje achter me, onze uit. Tamara waagt een poging, maar blokkeert volledig. Ze ontmoeting moet nog komen heeft hier echt geen zin in. Ik weet dat het zeker een uur lopen is over de gletsjer en ons vast nog meer verrassingen te wachten staan. Ik probeer Tamara dus niet eens echt over te halen. De gletsjer is goed gemarkeerd, aper en zonder klimuitrusting te doen.

Uitzicht op de Matterhorn (achterom), vlak onder station Rotenboden

) l

e

f

p

i

g m

t

s

m

e a

k

W

s

( i

L

) l

e

f

p

i

m

g

t

m s

a

O k

( s i L

r e h c s t e

l e

g t z t n ü e r H

G a s

e o

h

ö R

h

s e g

i t

w n d

u o

L

M

l e t t a S e

z

t

i

p

s

r r

u e

o

f h

u c

s D t

e

l

g l e t t a s r e b l i t S r a e

r n

g d r

r n

e o e d

n r G r o o N G e d f a n a v

, e t u o r e d n a v t h c i z r e v O De gletsjer blijkt een puinhoop te zijn, met veel smeltwater, morenenvelden en prachtige gletsjertafels. Vlaggetjes markeren de route en dat is maar goed ook. Je raakt het overzicht hier gemakkelijk kwijt, omdat de Grenzgletsjer en Gornergletsjer hier bij elkaar komen.Onder de hut wordt het opnieuw spannend, met grote spleten, die echter wel goed te zien zijn. Vanaf de gletsjer is het nog honderdhoogtemeters zigzaggen naar de Monte Rosa Hütte op 2795 meter hoogte. Het blijkt een moderne, mooie hut te zijn waar ongeveer dertig gasten zullen overnachten. Relatief rustig dus, als je nagaat dat er honderdvijftig plaatsen zijn en de hut ’s zomers regelmatig volgeboekt is.Vlak achter mij volgden twee andere klimmers de route naar de hut. Op het terras kom ik ze tegen en het blijken Nederlanders te zijn met hetzelfde doel voor Op de Gornergletscher, met gletsjerbeken en gletsjertafels ogen als ik; vannacht op pad naar de Dufourspitze. Bijna bij de hut… Jan van der Meer en Antonio Vicedomini, beide begin veertig, Zo’n uitzicht behoeft geen toelichting! blijken geschikte gozers te zijn en willen me opnemen in hun team. Een drie-mans-touwgroep is veiliger dan een twee- mans-touwgroep en zeker veiliger dan een solist. W e raken leuk aan de praat en de tijd vliegt voorbij. Om half zeven wordt het diner geserveerd. Hier doen ze hun best zeg: vier gangen! Ik reserveer het ontbijt voor 3 uur ’s nachts (optie B is 7:00 ’s morgens). Eigenlijk had ik om twee uur willen vertrekken. Het is een behoorlijk lange tocht met 1800 hoogtemeters en ik wil na de beklimming weer terug naar het dal. Jan en Antonio geven er echter de voorkeur aan zo kort mogelijk in het donker te klimmen. Ik besluit dus ook maar wat langer in de slaapzak te blijven liggen, hoewel er van slapen niet echt sprake is. De hoogte speelt hier nog geen rol, maar lepeltje-lepeltje liggen met een snurkende Amerikaan is geen gezonde basis voor een goede nachtrust.

Uitzicht vanaf het terras naar Liskamm, Castor en Pollux Uitzicht op Castor, Pollux en uiterst rechts de getopte Breithorn Vrijdag 13 juli De route begint met een speurtocht in het donker door een labyrint van rotsblokken. Soms moeten we even zoeken maar W ordt deze vrijdag de dertiende mijn geluksdag waarop ik het we houden het tempo hoog. Vlak voor we de gletsjer op gaan TESTT project voltooi? De Breithorn beklimming van een moeten we nog een steile verijste wand op. Jan heeft een paar uurtjes was meer een uitstapje dan een serieuze winterbeklimming van de Dufourspitze geprobeerd en is met acclimatisatie. Maar ik voel me sterk en de deze passage een dag zoet geweest. Bij de gletsjer aangekomen weersomstandigheden zijn goed en stabiel. Alle opties staan knoop ik me in - zonder gordel op klassieke wijze – met twee nog open; Alle ingrediënten voor zowel een fiasco als een klimmers die ik nog maar net ken. topprestatie zijn aanwezig. De hemel verkleurt van zwart naar donkerblauw, nog even en dan zal de ochtendzon de nacht verdringen.

De hut hebben we verlaten, de duisternis in Jan heeft hier vlakbij in een gletsjerspleet gehangen bij zijn winterse poging. Nu, in de zomer, is er geen spleet te zien. Toch ben ik blij dat ik een touw om mijn middel heb. Zowel voor als achter ons klimmen nog een paar touwgroepen. Ik denk dat er zo’n twintig mensen op weg zijn naar de top. Hoewel het licht wordt, blijft het koud, omdat we nog in de schaduw klimmen van al die vierduizenders om ons heen. De Matterhorn steelt de show, ze wordt als één van de eerste toppen door de opkomende zon vurig rood gekleurd. Ik kan het tempo van mijn partners goed bijhouden, terwijl we best snel hoogtemeters maken. De route gaat urenlang over sneeuw en ijs, tot we eindelijk in de zon lopen met het “zadel”in zicht. Hier kunnen we een blik werpen in het maagdelijk witte Italiaanse deel van het massief. Prachtige De eerste zonnestralen lichten de top van de Matterhorn aan groene dalen liggen bijna recht onder ons. Achter de Gornergrat verrijst de indrukwekkende W eißhorn Op weg naar het zadel. Grote groepen volgen het spoor onder ons.

Het antwoord op de vraag: “W at bezield een alpinist om bergen te beklimmen?” Op de Y-splitsing rechtsaf naar het zadel, bij de afdaling van- af het Silbersattel komen we van het linker spoor terug

Boven: recht op ons doel af | Onder: de klim naar het zadel Vanaf het zadel begint de échte klim Hier heeft Peter z’n mooie camera nog! En wat een gordel!

Op de redelijk steile helling naar de voortop staat een stevige wind. Met orkaankracht wordt stuifsneeuw in ons gezicht geblazen en het tempo loopt terug. Na zes uur klimmen staan we op de voortop, vanwaar een rotsachtige graat naar de Dufourspitze leidt. Het mooie aan deze berg is dat venijn hem in de staart zit. Op ruim 4500 meter hoogte wordt je nog een paar uur bezig gehouden met technisch klimwerk. Als je hier een fout maakt, is het meteen je laatste. Of je nu richting Italië of Zwitserland de graat af dendert; het wordt een lange rit met het eindstation onder de zoden. Scherp blijven dus. Links van me zie ik de top van Nordend, een andere 4000-er van formaat. Schijnbaar hoger zelfs dan de top die voor ons ligt. Dat zat er dik in… de echte top van de Dufourspitze ligt natuurlijk weer achter deze voortop. Vanaf het zadel naar de voortop

Vooral Antonio is enigszins uit het veld geslagen. Ik zie de lol er nog wel van in en voel me, ondanks de hoogte, op m’n gemak op de graat. Dankzij mijn sportklimervaring gaat dit technische deel van de beklimming mij gemakkelijker af dan mijn klimpartners. Tenminste, tot het moment dat we tegenliggers krijgen. De graat is hier niet breed genoeg voor twee-richtingsverkeer! Jan gaat voorop aan ons touw en ligt op z’n buik z’n rugtas af te doen. Antonio neemt die aan met de hand die hij vrij heeft en ik… sta met twee voeten op een smal treetje en m’n handen kleven aan een richeltje. Tussen mijn benen door zie ik een Italiaanse gletsjer, die me vanuit een peilloze diepte tegemoet glimt. Als de tegenliggers uit de weg zijn klimmen we via een schoorsteen met een vast touw naar de top. Opluchting en vreugde! En wat een uitzicht! Jan en Peter op de top van de Dufourspitze Peter maakt een topfoto, Nordend op de achtergrond

Antonio en Jan op de top van de Dufourspitze Antonio op de top van de Dufourspitze Uitzicht vanaf de Dufourspitze. Op de graat zijn nog andere klimmers te zien. Vreemd om op de Matterhorn neer te kijken! Het is half twaalf, na acht uur klimmen staan we op het Afdaling door het couloir hoogste punt van Zwitserland. W e kunnen de hele Alpen overzien, van de Mont Blanc tot Oostenrijk. W e nemen de tijd voor foto’s, maar willen hier weg zijn voor een groepvan ongeveer vijftien man de top bereikt. Niet via diezelfde graat, als het even kan. W e weten nu dat er er weinig mogelijkheden zijn elkaar daar veilig te passeren en gaan ook niet op zo’n grote groep wachten. W e zoeken een nooduitgang. Ik herinner me eens gelezen te hebben over een vast touw, waarlangs je kunt afdalen naar de gletsjer, in de richting van Nordend. Een populair alternatief voor klimmers die als toetje nog ‘even’ de Nordend willen beklimmen. Het touw hangt tussen de Dufourspitze en de Grenzgipfel in, niet ver van ons vandaan. Ik heb nog wat vraagtekens bij deze onderneming, omdat ik de gletsjer ruim tachtig meter lager recht onder me Vlak voordat we op de top aankwamen zagen we een klimmer zie liggen. een stukje verder over de graat klimmen en tien minuten later Abseilen langs een scheepstouw op de gletsjer onder ons lopen. Dat kan alleen als er inderdaad een vast touw hangt die tot de gletsjer reikt. W e hakken de knoop door (figuurlijk gesproken), en gaan op zoek naar het touw. Als snel zien we een dik scheepstouw, dat tien meter lager over een rand de diepte in verdwijnt. Ik verken het terrein en het blijkt mee te vallen. Het couloir is steil maar bijna overal is het dikke touw goed te gebruiken. Jan en Antonio volgen boven me en maken heel wat los, ik sta in een regen van ijs. Voor mij reden genoeg om tempo te maken. Binnen vijf minuten sta ik op de gletsjer en vlucht weg uit de vallinie van het ijscouloir. Deze operatie is geslaagd te noemen, dat gehannes met tegenliggers op de graat hebben we voorkomen. Afdaling naar Silbersattel via het vaste touw. Uitzicht op de Zuidgraat van Nordend en de peilloze diepte in naar (Italië) Nu rest ons nog een lange, hete weg door zachte sneeuw. Het terrein is wel wat meer gespleten dan de gletsjer van de heenweg. Antonio loop als spletenzoeker voorop en waarschuwt ons voor een spleet door er zelf tot zijn heupen in te zakken. Verder gaat de afdaling soepel. Er verdwijnt steeds meer kleding in de rugtas en zonnebrand vloeit rijkelijk. Aan het begin van de rotsen (Oberen Plattje), besluiten Jan en Antonio een lange pauze in te lassen. Ze slapen nog een nacht in de hut en hebben de tijd. Ik kan me die luxe niet permitteren en wil vandaag nog terug naar Zermatt, naar Tamara die nu in haar uppie vakantie aan het vieren is. De zachte sneeuw en tien uur doorstampen hebben mij toch wat afgemat, maar ik ben vastbesloten vanavond een douche te nemen in pension W eißhorn.

De top van Nordend ziet er aantrekkelijk uit Ik zet de afdaling alleen voort De eerste honderd meter door de steile sneeuw- en ijswand Het zweet wordt door alle poriën van mijn huid geperst. In vraagt nog mijn opperste concentratie. Jan en Antonio veertig minuten tijd, met nog ruim een kwartier reserve, hebben mij hun e-mail adressen gegeven en staan me uit te ontmoet ik Tamara bij station Rotenboden. Blijkbaar ben ik te zwaaien. De oriëntatie in het blokkenterrein is met daglicht vies voor een knuffel, maar ze is blij me te zien. veel makkelijker, maar de Gornergrat lijkt nog eindeloos ver Een blik achterom, naar de Dufourspitze, doet me beseffen weg. Het uitzicht over de Gornergletsjer, met de Matterhorn wat een waanzinnige tocht dit is geweest. Eén van de mooiste op de achtergrond, blijft een spectaculair panorama. Bij de hut beklimmingen die ik tot nu toe heb mogen maken. dompel ik mijn bezwete hoofd onder in de bak smeltwater en vul mijn drinkflessen. Mijn rugzak wordt weer zwaarder, het In pension W eißhorn wacht me een verfrissende douche. Het in de hut achtergelaten materiaal komt er weer bij. duurt zeker tien minuten voordat er weer helder water door het afvoerputje verdwijnt. Mijn bergschoenen staan nog uit te Gisteren kostte het mij drieëneenhalf uur om van station dampen op het balkon, dus op mijn sandalen ga ik met Rotenboden naar hier te komen. De terugweg moet ik in Tamara naar het dichtstbijzijnde restaurantje. ongeveer tweeëneenhalf uur afleggen om de laatste trein naar Zermatt te halen. Ik had me al voorbereid op een voettocht naar het dal, tot Tamara mij per sms liet weten dat de laatste De ingrediënten voor deze mooie tocht op één foto: trein pas om twee over acht vertrekt bij station Rotenboden. Prachtige bergen en een geweldig team! Ze is zo lief om me bij het station op te wachten. Ik vertrek om kwart over vijfbij de hut, sta een kwartier later op de gletsjer en steek deze in looppas over. Aan het eind van de gletsjer gaat het bergopwaarts. Althans, het terrein. Met mij gaat het bergafwaarts. Ik zit er even doorheen. Ik ben nog scherp en voel me gezond, maar mijn benen willen gewoon niet meer. Om zeven uur strompel ik de gletsjer af en neem ik wat rust om op krachten te komen. Ik grijp naar water en een Snickers om de brandstof aan te vullen. Ik haal de wandel- stokken van mijn rugtas om me over het bergpad te duwen. In een Nordic W alking tempo loop ik over het licht stijgende pad omhoog. Terwijl ik mijn ritme hervind geniet ik van het – nog altijd indrukwekkende – uitzicht op de Matterhorn.