De beklimming van de Dufourspitze in het Monte Rosa INLEIDING massief, de hoogste top van Zwitserland, is de afsluiting van mijn TESTT (The European Summit Top Ten) project. Dufourspitze (Punta Dufour) Hiermee maak ik mijn verzameling van de tien hoogste landentoppen van Europa compleet.De Dufourspitze is Hoogte 4634m weliswaar bijna tweehonderd meter minder hoog dan de Mont Locatie Monte Rosagebergte, Blanc, maar toch de op één na hoogste berg van de Alpen. W allis, Zwitserland Het is alweer een maand geleden dat ik op de top van de Elbrus stond, met 5642 meter de hoogste berg van Europa, Datum (toppoging) 13 juli 2007 gelegen in de Russische Caucasus. Een paar dagen geleden Basiskamp Monte Rosahütte heb ik, ter acclimatisatie, de Breithorn beklommen.In eerste instantie wilde ik de Dufourspitze solerend te lijf gaan. In de Totale stijging 1850 m (vanaf de hut) Monte Rosa hut vond ik echter aansluiting bij twee Klimpartners Jan van der Meer Nederlanders, Jan en Antonio, met dezelfde bestemming.Alle foto’s in dit verslag zijn gemaakt door Antonio, waarvoor ik zie ook: www.mountainpassion.net hem zeer dankbaar ben. Mijn foto’s zijn door verlies van mijn Antonio Vicedomini camera verloren gegaan. Panorama vanaf de Gornergrat Afdalen over het pad naar de Gornergletsjer Donderdag 12 juli 2007 Dufourspitze Een beetje zenuwachtig zitten we aan het ontbijt. Voor Tamara is het vooral spannend omdat ze voor het eerst een gletsjer zal oversteken. Voor mij komt de beklimming van de Monte Rosa, Dufourspitze, wel erg dichtbij. De beklimming begint eenvoudig, met een treintje dat ons naar de Gornergrat brengt. Het is kraakhelder en het uitzicht geweldig. De wandelpaden in dit gebied zijn gesloten vanwege steenslaggevaar en werkzaamheden. De beste route naar de Monte Rosa Hütte begint bij station Rotenboden, de op één na laatste halte van deze wereldberoemde tandradbaan. De stations worden in vijf talen, waaronder Japans, omgeroepen. Bij eindstation Gornergrat, waar we toch even een kijkje nemen, stikt het dan ook van de Japanners. Geen wonder dat de Matterhorn, die zich vandaag van haar Zermatt met de Matterhorn mooiste kant laat zien, de meest gefotografeerde berg ter wereld is.Hoe mooi de Matterhorn er ook bij staat, mijn ogen zijn vooral gericht op de Dufourspitze. Met mijn verrekijker volg ik het spoor dat goed zichtbaar in de sneeuw ligt. Het wordt tijd om te beginnen aan de tocht en we rijden een stationnetje terug naar Rotenboden. Het pad loopt hier over de Gornergrat geleidelijk omlaag naar de Gornergletsjer, die we onder ons zien liggen. Het is een mooi pad met een panoramisch zicht op vele vierduizenders. Het panorama begint met Nordend, vervolgens Durourspitze, Liskamm, Castor, Pollux, de Breithorn en stukje verder achter ons de Matterhorn. Bij de gletsjer is het druk. Veel toeristen maken de wandeling Maar als je je er niet prettig bij voelt wordt het een naar het beginpunt van de gletsjer, een jaarlijks groter beproeving. Tamara is op vakantie en hoeft van mij niet tot wordende tocht! Aan het pad is duidelijk te zien hoe snel de het gaatje te gaan. Ze staat erop dat ik verder ga, het moment gletsjer zich terugtrekt. van afscheid nemen is aangebroken. Hier scheiden onze wegen… we voelen ons opeens alleen. Vanaf de gletsjer zwaai Het opstapje vanaf de “oever” van deze ijsrivier naar het ik nog een paar keer naar Tamara, die aan de terugweg over gletsjeroppervlak schrikt Tamara behoorlijk af. Een de Gornergraat is begonnen. afgebrokkelde ijstong, met een doek bijeengehouden en beveiligd met een vast touw ziet er als een serieuze hindernis Jan (l) en Antonio (r) lopen slechts een half uurtje achter me, onze uit. Tamara waagt een poging, maar blokkeert volledig. Ze ontmoeting moet nog komen heeft hier echt geen zin in. Ik weet dat het zeker een uur lopen is over de gletsjer en ons vast nog meer verrassingen te wachten staan. Ik probeer Tamara dus niet eens echt over te halen. De gletsjer is goed gemarkeerd, aper en zonder klimuitrusting te doen. Uitzicht op de Matterhorn (achterom), vlak onder station Rotenboden O v er zi ch t v an d e ro u te , v an a f de G o rn e rg ra Nordend t el Dufourspitze tt sa er lb Si el tt Sa Ludwigshöhe G o r n e r g le t Liskamm s c h (Ostgipfel) e r Liskamm G (W estgipfel) r M e o n n z t g e le R t o s s c a h H e r üt te De gletsjer blijkt een puinhoop te zijn, met veel smeltwater, morenenvelden en prachtige gletsjertafels. Vlaggetjes markeren de route en dat is maar goed ook. Je raakt het overzicht hier gemakkelijk kwijt, omdat de Grenzgletsjer en Gornergletsjer hier bij elkaar komen.Onder de hut wordt het opnieuw spannend, met grote spleten, die echter wel goed te zien zijn. Vanaf de gletsjer is het nog honderdhoogtemeters zigzaggen naar de Monte Rosa Hütte op 2795 meter hoogte. Het blijkt een moderne, mooie hut te zijn waar ongeveer dertig gasten zullen overnachten. Relatief rustig dus, als je nagaat dat er honderdvijftig plaatsen zijn en de hut ’s zomers regelmatig volgeboekt is.Vlak achter mij volgden twee andere klimmers de route naar de hut. Op het terras kom ik ze tegen en het blijken Nederlanders te zijn met hetzelfde doel voor Op de Gornergletscher, met gletsjerbeken en gletsjertafels ogen als ik; vannacht op pad naar de Dufourspitze. Bijna bij de hut… /an van der Meer en Antonio Vicedomini, beide begin veertig, Zo’n uitzicht behoeft geen toelichting! blijken geschikte gozers te zijn en willen me opnemen in hun team. Een drie-mans-touwgroep is veiliger dan een twee- mans-touwgroep en zeker veiliger dan een solist. W e raken leuk aan de praat en de tijd vliegt voorbij. Om half zeven wordt het diner geserveerd. Hier doen ze hun best zeg: vier gangen! Ik reserveer het ontbijt voor 3 uur ’s nachts (optie B is 7:00 ’s morgens). Eigenlijk had ik om twee uur willen vertrekken. Het is een behoorlijk lange tocht met 1800 hoogtemeters en ik wil na de beklimming weer terug naar het dal. Jan en Antonio geven er echter de voorkeur aan zo kort mogelijk in het donker te klimmen. Ik besluit dus ook maar wat langer in de slaapzak te blijven liggen, hoewel er van slapen niet echt sprake is. De hoogte speelt hier nog geen rol, maar lepeltje-lepeltje liggen met een snurkende Amerikaan is geen gezonde basis voor een goede nachtrust. Uitzicht vanaf het terras naar Liskamm, Castor en Pollux Uitzicht op Castor, Pollux en uiterst rechts de getopte Breithorn Vrijdag 13 juli De route begint met een speurtocht in het donker door een labyrint van rotsblokken. Soms moeten we even zoeken maar W ordt deze vrijdag de dertiende mijn geluksdag waarop ik het we houden het tempo hoog. Vlak voor we de gletsjer op gaan TESTT project voltooi? De Breithorn beklimming van een moeten we nog een steile verijste wand op. Jan heeft een paar uurtjes was meer een uitstapje dan een serieuze winterbeklimming van de Dufourspitze geprobeerd en is met acclimatisatie. Maar ik voel me sterk en de deze passage een dag zoet geweest. Bij de gletsjer aangekomen weersomstandigheden zijn goed en stabiel. Alle opties staan knoop ik me in - zonder gordel op klassieke wijze – met twee nog open; Alle ingrediënten voor zowel een fiasco als een klimmers die ik nog maar net ken. topprestatie zijn aanwezig. De hemel verkleurt van zwart naar donkerblauw, nog even en dan zal de ochtendzon de nacht verdringen. De hut hebben we verlaten, de duisternis in /an heeft hier vlakbij in een gletsjerspleet gehangen bij zijn winterse poging. Nu, in de zomer, is er geen spleet te zien. Toch ben ik blij dat ik een touw om mijn middel heb. Zowel voor als achter ons klimmen nog een paar touwgroepen. Ik denk dat er zo’n twintig mensen op weg zijn naar de top. Hoewel het licht wordt, blijft het koud, omdat we nog in de schaduw klimmen van al die vierduizenders om ons heen. De Matterhorn steelt de show, ze wordt als één van de eerste toppen door de opkomende zon vurig rood gekleurd. Ik kan het tempo van mijn partners goed bijhouden, terwijl we best snel hoogtemeters maken. De route gaat urenlang over sneeuw en ijs, tot we eindelijk in de zon lopen met het “zadel”in zicht. Hier kunnen we een blik werpen in het maagdelijk witte Italiaanse deel van het massief. Prachtige De eerste zonnestralen lichten de top van de Matterhorn aan groene dalen liggen bijna recht onder ons. Achter de Gornergrat verrijst de indrukwekkende W eißhorn Op weg naar het zadel. Grote groepen volgen het spoor onder ons. Het antwoord op de vraag: “W at bezield een alpinist om bergen te beklimmen?” Op de Y-splitsing rechtsaf naar het zadel, bij de afdaling van- af het Silbersattel komen we van het linker spoor terug Boven: recht op ons doel af | Onder: de klim naar het zadel Vanaf het zadel begint de échte klim Hier heeft Peter z’n mooie camera nog! En wat een gordel! Op de redelijk steile helling naar de voortop staat een stevige wind. Met orkaankracht wordt stuifsneeuw in ons gezicht geblazen en het tempo loopt terug. Na zes uur klimmen staan we op de voortop, vanwaar een rotsachtige graat naar de Dufourspitze leidt. Het mooie aan deze berg is dat venijn hem in de staart zit. Op ruim 4500 meter hoogte wordt je nog een paar uur bezig gehouden met technisch klimwerk. Als je hier een fout maakt, is het meteen je laatste.