Recensie: Soulsister Live***

Sportpaleis Merksem zaterdag 1 maart 2008 foto © Sven de Preter

Recensie: Het was een blij weerzien gisteravond in het Sportpaleis met Soulsister. Paul Michiels bewees eens te meer dat hij en alleen hij de stem is van Soulsister. Want daar schortte het bij momenten aan bij Jan Leyers. Die durfde soms niet voor de hoge noten gaan, en als hij het deed, ging ie soms de mist in.

Soulsister is ook een groep die weinig show nodig heeft om het Sportpaleis op kooktemperatuur te krijgen. Je draait de verwarming gewoon een paar graden hoger, je leent een stuk van het Promspodium, je gebruikt 3 ledschermen, een zwart doek aan de achterkant, heel wat spots en last but not least laat je de belichtingmensen de letters van Soulsister bijeenvoegen via een trussingsysteem waar je dan lichtjes in plaatst. Meer had de groep niet nodig. Geen catwalks dus, geen vuurwerk, geen vliegende elementen, geen danseressen, geen confetti of andere toestanden die de lucht in worden geblazen,... Op zich bleef het dus al bij al een sobere show. De muziek en de vele hits van Soulsister moesten voor zich spreken. Dat lukte gedeeltelijk. Bij sommige bijna-hits veerden een deel van de 12000-toeschouwers recht omdat de opzwepende beat in het begin van het nummer hen bekend in de oren klonk. Toen ze echter doorhadden dat het geen topnummer was, bleven ze beleefdheidshalve staan. Het publiek was trouwens behoorlijk dankbaar. Paul en Jan speelden daarop in, wachten geduldig af wanneer het publiek uitgeapplaudisseerd was. Het was vooral Paul Michiels die de show mocht stelen, zij het nogal stijfjes in zijn kostuum. Toch werkte het. Samen met de band kreeg hij vanaf het vijfde nummer in de setlist (Ain't that simple) het publiek mee. Vanaf dan klapte het ritmisch op de muziek mee, wanneer hen dat gevraagd werd. Maar het was ook bij momenten een mak publiek. Toen achtergrondzangeres Vivica Turrentine het publiek vroeg om enkele lijntjes uit Changes mee te zingen, leek het wel alsof het publiek minutenlang aarzelde om in te stemmen. Pas toen Paul Michiels ook mee aandrong, durfde het publiek niet anders dan meezingen. Tussen de nummers door, kon er ook een grapje af. Leyers had het over zijn eerste 9-minutenlange compositie op gitaar die hij voor de gelegenheid ten berde wou brengen. Al gauw ging dat gelukkig over in een bekend nummer van de groep. De band stond er duidelijk met veel plezier muziek te maken. Voor iedereen was er een moment om uit te pakken. De backing-vocal mocht bij momenten vocaal uithalen, gelegenheidsdrummer Michael Shack mocht zijn drumstel geregeld temmen, topgitarist Tom Van Stiphout kreeg enkele mooie solo's op elektrische gitaar, toetsenist Hervé Martens mocht de soul uit zijn piano toveren en dan waren er nog The Heavy Horns, de groep koperblazers die strakke blazersintermezzi mochten brengen met vaak een saxofonist die solo mocht gaan (tijdens Keep on feeding me, e.a.). Toch was het vooral de veelzijdigheid van - alweer -Paul Michiels die opviel. De frontzanger speelde zowel mondharmonica ( tijdens Company bvb), piano, als orgel. Leyers hield het bij gitaar en piano. Het was vooral tijdens zijn solozang dat het opviel hoe zwakker hij van stem is. Ook klonk Leyers behoorlijk onzeker. De setlist was mooi uitgebalanceerd. Hoogtepunten waren Facing Love en So long ago. Minpunt waren een aantal nummers die de tand des tijds echt niet hebben doorstaan en te gedateerd klonken ('80s: Talk about it, Blame you,Wishing). 'Try not to cry' klonk zeer rommelig en het nieuwe nummer (met als titel 'Everytime I hear

Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author Pagina 1/2 love song') klonk weer typisch Leyers, een zagerige ballad, die langs geen kanten wist te raken, noch muzikaal, noch qua tekst. Wel raakte het intimistische 'Fallen angel' dat Jan Leyers in een akoestische versie met gitaar bracht. Paul Michiels zat ernaast, zijn rol was zo goed als nul tijdens dat nummer. Vreemd. Er waren trouwens problemen met het monitorgeluid in de oortjes van Paul Michiels. Heel vaak, zat hij dan aan zijn zendertje te friemelen, ook tijdens dat nummer. Jammer. De set ging genadeloos naar zijn einde en bereikte een ambiancehoogtepunt tijdens een zeer strak 'The way to your heart'. Daarna volgden nog 'Like a mountain' en 'Tell me what it takes'. De apotheose werd een magistrale versie van 'Broken' als laatste bisnummer. Genoeg hits dus tijdens het 3-uurdurende concert van Soulsister. Misschien was hun 12-jaar afwezigheid iets te veel, om ook de minder bekende hits een plaats te geven. Toch heeft Soulsister Live @ Sportpaleis genoeg potentieel om tijdens deze editie en die van volgend jaar nog te groeien. Want Soulsister als groep stond er (nog) niet helemaal en er waren nog een aantal onvolkomenheden aan de show. Het was vooral de comeback van Paul Michiels die we zagen. Hij ging terecht met de pluimen lopen. Natalia is ontroond als soulkoningin. Tijd dus om terug het rijk te betreden van Paul Michiels. Nu nog zeer straffe nieuwe nummers, en we zijn er. De setlist: Deel 1 1. Back in a minute 2. Through before we started 3. Talk about it 4. Changes 5. Ain't that simple 6. Keep on feeding me 7. Land of the broken shadows 8. Locks and keys 9. Wishing 10. Pretty bad news 11. Downtown 12. Company 13. Sweet dreamer Deel 2 14. Blame you 15. Facing love 16. Well well well 17. So long ago 18. In love 19. She's gone 20. Promises 21. Try not to cry 22. Fallen angel 23. Everytime I hear love song 24. The way to your heart 25. Like a mountain 26. Tell me what it takes Bisnummers: 27. Call it love 28. Broken < Bert Hertogs>