An. et vol. CI 2 Octobris 2009 N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS

COMMENTARIUM OFFICIALE

Directio: Palazzo Apostolico – Citta` del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana

ACTA BENEDICTI PP. XVI

LITTERAE DECRETALES

quibus Beatae Mariae Bernardae Bu¨ tler Sanctorum honores decernuntur.

BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam

« Nihil aliud equidem desidero nisi ut iuvante Dei gratia minima sim meque sacrificium ad fidem diffundendam tradam ». Beata Maria Bernarda Bu¨ tler, saeculari nomine Verena vocata, verbis his suum summum desiderium patefaciebat, scilicet se totam Deo consecrandi ut evangelicus nuntius diffunderetur animaeque servarentur. Strenua Evangelii haec testis in oppido Auw Helveticae regionis Argoviae die XXVIII mensis Maii anno MDCCCXLVIII, quarta ex octo liberis, orta est. XIV annos nata Dominum vocantem percepit, cui gratia data est Dei praesentia sensibiliter fruendi.Mense Novembri anno MDCCCLXVII Franciscale Monaste- rium Mariae Auxiliatricis oppidi Altsta¨t S.Galli dioecesis est ingressa atque die IV mensis Maii anno MDCCCLXVIII Franciscalem vestem induit, Sororem Mariam Bernardam S.Cordis Mariae sibi sumens nomen.Die IV mensis Octo- bris anno MDCCCLXIX vota religiosa nuncupavit, sibi hoc proponens ut usque ad finem Domino in contemplativa vita inserviret.Mox ob humanas religio- sasque dotes ad communitatem moderandam est destinata, quae ad veram renovationem duxit.In claustro perpetuam eucharisticam adorationem induxit, quae novis strenuisque vocationibus est locupletata.In Dei reg num 834 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale studium amorque eam ad aliam vocationem perduxerunt, quae eminuit, cum Episcopus Portus Veteris, in Aequatoria, eam ad suum populum arcessivit, ut Evangelium enuntiaret Christumque testaretur, pauperibus desertisque inserviendo.Pontificio indulto obtento, die XIX mensis Iunii anno MDCCCLXXXVIII, Helvetiam reliquit, longinquam illam terram una cum sex sociis petitura.Homines regionis Chone curare coepit, quae propter sacerdo- tum paucitatem, religionis neglegentiam et immoralitatem pessima erat in condicione.Beata Maria Bernarda et sorores primo consilium inierunt sed em minorem illius claustri Helvetici in America mediana condendi, sed Dominus effecerat ut operosus Beatae apostolatus per novam Congregationem, scilicet Sororum Franciscalium Missionariarum Mariae Auxiliatricis locupletaretur. Studiosum apostolicum opus complures vocationum fructus genuit atque institutum mox in oppidis Santana et Canoa duas domus condidit.Crucis mysterium cito Beatam eiusque operam attigit: calor ingens, extrema paupertas, valetudinis pericula necnon publicarum potestatum adversitas, ipsius soli difficultates dolores ei procuraverunt, sed eius virtutum firmitas in his rerum adiunctis emersit, cum humiliter et patienter omnes aerumnas toleravit, quae eius operam affecerunt.Anni MDCCCXCV motus et adversus catholicos persecutio effecerunt ut sorores in Columbiam fugere cogerentur, ubi Archiepiscopus Carthaginensis in Columbia easdem suscepit atque anno MCMXII eiusdem accepit statuta, institutum canonice condens.Dominum gloriae die XIX mensis Maii anno MCMXXIV Carthaginensi in urbe convenit, XXXVIII annis missionariae vitae alacriter transactis, quae vera sancta non modo a suis spiritalibus filiabus sed ab universo populo habita est, qui spectabile in Dominum studium atque in pauperes amorem aestimaverat, in quorum doloribus semper Christum honoraverat. Annorum decursu propter increbrescentem sanctitatis famam Archiepisco- pus Carthaginensis in Columbia beatificationis Causam per Processum informa- tivum anno MCMXLIX celebratum incohavit.His iure statutis peractis rebus, veneratus Decessor Noster Ioannes Paulus II, die XXI mensis Decembris anno MCMXCI, eam virtutes heroum in modum exercuisse declaravit atque die XXVI mensis Martii anno MCMXCIV Decretum super miraculo evulgavit, quod anno MCMLXVII in urbe Barranquilla, in Columbia, evenit quod Dei Servae interces- sioni est adscriptum, ei Beatae titulum tribuens in sollemni ritu, qui Romae die XXIX mensis Octobris anno MCMXCV actus est.Quod interea die VI mensis Iulii anno MMII domina Myrna Jazime Correa a mortali morbo sanata est, id Dei Servae intercessioni est adscriptum.Ita enim censuerunt in peculiari di e I men- sis Decembris anni MMVII Consultores Theologi, quod Cardinales Patres Episco- Acta Benedicti Pp. XVI 835 pique in Congregatione Ordinaria die XVII mensis Martii anno MMVIII confirma- runt.His igitur cunctis iure statutis perfectis rebus, facultatem fecim us ut Congregatio de Causis Sanctorum die VI mensis Iulii anno MMVII Decretum super miro ederet.Denique in Consistorio publico die I mensis Martii anno MMVIII statuimus ut canonizationis ritum Romae in papali Basilica Sancti Petri die XII mensis Octobris anno MMVIII celebraremus. Hodie igitur inter sacra hanc sollemniter pronuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei ca- tholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatio- ne praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Caietanum Errico, Mariam Bernardam Bu¨ tler, Alfonsam ab Immaculata Conceptione et Narcissam a Iesu Martillo Mora´n Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Deinde Ipsi Nos ferventer laudavimus novam Sanctam extollentes virtu- tes et merita eius, praesertim eius peculiarem devotiomem in Sanctissimam Eucharistiam, quae est fons et fundamentum spiritualitatis huius singularis Evangelii praeconis. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae apud S.Petrum, die duodecimo mensis Octobris, anno Domini bis millesimo octavo, Pontificatus Nostri quarto.

EGO BENEDICTUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rosetti, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 97.660 836 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

LITTERAE APOSTOLICAE I

Venerabili Dei Servo Iosepho Olallo Valde´s caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP.XVI

Ad perpetuam rei memoriam.— « Et in quamcumque civitatem intrave- ritis et susceperint vos, manducate quae apponuntur vobis et curate infirmos, qui in illa sunt, et dicite illis: Appropinquavit in vos regnum Dei » (Lc 10, 8-9). Venerabilis Dei Servus Iosephus Olallo Valde´s sua in vita mandatum hoc Domini penitus in se recepit, cum se aegrotis dicaret eorumque corpus spiri- tumque curaret in claustro-valetudinario S.Ioannis de Deo apud Portum Principis, Camagueyensem nunc urbem, Cubana in insula. Venerabilis hic Dei Servus die XII mensis Februarii anno MDCCCXX in prin- cipe Cubae urbe ex ignotis parentibus ortus est, qui in orphanotrophio Sancti Ioseph est relictus.Tredecim annos natus Domino se vocanti obtemperavit , ut pauperibus aegrotisque inserviret atque Ordinem Hospitalarium S.Ioa n- nis de Deo ingressus est.Anno MDCCCXXXV ad religiosam familiam S.Ioannis de Deo est missus, quae in valetudinario Dominae Nostrae Assumptionis Portus Principis, Camagueyensi in urbe, erat, ubi suam reliquam vitam exegit.Cum religiosi ordines compluribus in Americae Latinae partibus d e- lerentur, Venerabilis Dei Servus in valetudinario mansit neque ab aegrotis gratuito curandis cessavit, magis magisque divinae dilectionis diffundens fragrantiam, cum Dei misericordiae in homines languentes verus esset testis. Die XXVII mensis Iulii anno MDCCCLI spiritalibus exercitationibus interfuit, quas futurus sanctus excellentissimus Antonius Maria Claret, tunc Archiepis- copus Sancti Iacobi in Cuba, sustinuit atque ex iis interiorem vigorem ad progrediendum in via precationis ultra vim recepit.Infirmarius Maior fa ctus, scilicet valetudinarii moderator, ex amanti continuatoque colloquio cum Deo robur hausit, non modo ut aegrotos curaret, verum etiam ut dirigeret et hospitalitatem meliorem continenter redderet.Eius sic operositas a lai corum militumque potestatibus comprobabatur et aestimabatur.Servi Dei amabi - litas, peritia ac sollicitudo in tota media insula cognoscebantur.Cum hu mil- limus esset, libere valetudinarii administrandi officium pro laicorum loci po- testatibus Societatis Provincialis Caritatis deposuit.Deo Eiusque arc anis Acta Benedicti Pp. XVI 837 consiliis fisus, suam operam studiosius produxit, ab administrandi officio expeditus, cum se infirmis curandis tantum dicaret atque suae operositatis provinciam, difficilibus exstantibus condicionibus in illius temporis societate, amplificaret, cum complures pupilli, servi et captivi aegroti adessent. Die VII mensis Martii anno MDCCCLXXXIX e vita cessit, cum magnam vitae partem in humili claustri valetudinarii cella tereret.Annorum decursu eius sanct itatis fama increbrescebat, sic, anno MCMXC centenaria adveniente eius ad caelum transitum memoria, dioecesana Inquisitio eius virtutum heroum in modum exercitarum effecta est.Peculiari Congressu Theologorum die XXII mensis

Novembris anno MMV nec non Patribus Cardinalibus Episcopisque in Sessione

Ordinaria die XX mensis Iunii anno MMVI suffragantibus, Nos Ipsi, cunctis iure statutis perfectis rebus, facultatem fecimus ut Cogregatio de Causis Sancto- rum de virtutibus heroum in modum exercitis Decretum die XVI mensis

Decembris anno MMVI et die XV mensis Martii anno MMVIII Decretum super miro evulgaret.Statuimus igitur ut beatificationis ritus Camagueyensi in urbe die XXIX mensis Novembris anno MMVIII, celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum emeri- tus Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beato- rum numerum Venerabilem Servum Dei Iosephum Olallo Valde´s adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Ioannis Garcı´a Rodrı´guez, Archiepiscopi Cama- gueyensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Iosephus Olallo Valde´s, religiosus Ordinis Hospitalarii S.Ioannis de Deo, qui totam vitam aegrotis egentibusque curandis dicavit, morem induens evange- licum boni Samaritani, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die duodecima Februarii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit.In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Decet prorsus insignem hunc caelitem magnificare, qui eximias dedit re- ligiosae pietatis operositatisque testificationes, quique totam suam vitam Deo omnino addixit atque pro Christi Ecclesiaeque amore suam Dei plebi industriam dicavit.Exoptamus igitur ut salutifera eius exempla magno si nt hominibus qui nunc sunt emolumento, quo ipsi spiritales fructus uberius consequantur. 838 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXIX mensis Novembris, anno MMVIII, Pontificatus Nostri quarto.

De mandato Summi Pontificis e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 94.817

II

Venerabilibus Servis Dei Emmanuelae a Corde Iesu Arriola Uranga, professae ex Congregatione Ancillarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis, et XXII Sociis Beatorum martyrum honores decernuntur.

BENEDICTUS PP.XVI

Ad perpetuam rei memoriam.— « Vivat Christus Rex! ».His expressis verbis Venerabilis Serva Dei Emmanuela a Corde Iesu Arriola Uranga defi- nitive animam suam Christo consecravit, propriam ipsi Domino ac Regi ad- haesionem fidelitatemque animose contestans.Dum contra religionem per se- cutio in Hispania grassabatur annis MCMXXXVI-MCMXXXIX, moderatrix communitatis, XVI sorores et VI cooperatrices laicae, quae una cum sororibus vixerunt in conventu, ex odio fidei catholicae sunt occisae.Intrepido an imo et invincibili amore occurrerunt morti, nolentes Christum negare neque pro- priam Ecclesiae fidelitatem.Illae XVI sorores sunt professae ex Congregatione Ancillarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis.Cunctae co m- prehensae sunt eodem die X mensis Novembris anno MCMXXXVI atque marty- rium perpessae sunt eodem loco ac temporis momento, videlicet in medio itinere inter coemeterium pagi Vicalvaro itemque Matritense.Hae religiosae martyres sunt: 1.Emmanuela a Corde Iesu, in saeculo Emmanuela Arriola Uranga.Nata est die XXIX mensis Decembris anno MDCCCXCI in loco Onda´rroa. Ingressa Congregationem Ancillarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Carita- tis, die XVIII mensis Maii anno MCMXIX temporariam professionem nuncupavit Acta Benedicti Pp. XVI 839 in domo novitiatus Matriti ibique, quattuor post annis transactis in collegio loci Logron˜o, die XIX mensis Maii anno MCMXXIV vota perpetua emisit.Deinde in Capitulo Generali die XII mensis Aprilis anno MCMXXIX nominata est secre- taria generalis.Die X mensis Novembris anno MCMXXXVI martyrium passa est. 2.Blasia a Maria, in saeculo Ioanna Francisca Pe´rez de Labeaga Garcı´a. Nata est die XXVII mensis Ianuarii anno MDCCCLXIV in loco Desojo. 3.Lucilia Maria a Iesu, in saeculo Lucia Gonza´lez Garcı´a.Nata est die II mensis Martii anno MCMVIII in loco San Esteban del Valle. 4.Casta a Iesu, in saeculo Teresia Vives Misse´.Nata est die XX mensis Aprilis anno MDCCCLXVI in loco Arenys de Mar. 5.Rosaura a Maria, in saeculo Rosa Lo´pez Brochier.Nata est Matriti die XXIX mensis Maii anno MDCCCLXXVI. 6.Aloisia de Eucharistia, in saeculo Aloisia Pe´rez Adria´.Nata est die VII mensis Martii anno MDCCCXCVII in oppido Castello´n de la Plana. 7.Maria a Praesentatione, in saeculo Maria a Praesentatione Garcı ´a Ferreiro.Nata est die IX mensis Novembris anno MDCCCXCVI in loco Villalba. 8.Maria Dolorosa a Iesu Crucifixo, in saeculo Maria Dolorosa Monzo´n Rosales.Nata est Oveti die VIII mensis Ianuarii anno MCMVII. 9.Maria Dolorosa a Sanctissima Trinitate, in saeculo Maria Dolorosa Herna´ndez Santorcuato.Nata est Flaviobrigae die VII mensis Aprilis anno MCMXI. 10.Borgia a Iesu, in saeculo Zenonia Aranza´bal Barrutı´a.Nata est die IX mensis Iulii anno MDCCCLXXVIII in loco Elgueta. 11.Maxima a Sancto Ioseph, in saeculo Aemilia Echevarrı ´a Ferna´ndez. Nata est die V mensis Aprilis anno MDCCCLXXXI in loco Dicastillo. 12.Sulpicia a Bono Pastore, in saeculo Dionysia Rodrı ´guez Anta.Nata est die XIV mensis Novembris anno MDCCCXC in loco Cerecinos de Campos. 13.Maria Prima a Iesu, in saeculo Maria Prima Ipina Malza´rraga.Nata die IX mensis Iunii anno MDCCCLXXXVIII in loco Valle de Orozco. 14.Bellarmina a Iesu, in saeculo Bellarmina Pe´rez Martı´nez.Nata est die XXVI mensis Septembris anno MDCCCXCIX in loco Villarejo de Obrigo. 15.Symphorosa a Sacra Familia, in saeculo Symphorosa Dı ´az Ferna´ndez. Nata est die XXIII mensis Martii anno MDCCCXCII in loco Novales. 16.Purificatio a Maria, in saeculo Maria a Purificatione Martı ´nez Vera. Nata est die XV mensis Iunii anno MCMX in loco An˜avieja. 17.Iosepha a Iesu, in saeculo Iosepha Boix Riera.Nata est die XXII mensis Februarii anno MDCCCXCIII in loco Angles. 840 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Praeter illas septemdecim religiosas, martyrium passae sunt etiam sex cooperatrices laicae, nominatim: 18.Caecilia Iglesias del Campo. 19.Ruperta Maria Concepta Va´zquez A´ reas. 20.Philippa Gutie´rrez Garay. 21.Maria a Mercede Tun˜i Ustech. 22.Herlinda Aurea Gonza´lez Ferna´ndez. 23.Magdalena Pe´rez. Populus Dei eas onmes, religiosas et laicas, pro fidei martyribus habuit. Huiusmodi per annos usque latius diffusa fama martyrii permovit Archiepis- copum Matritensem ut Causam beatificationis seu declarationis martyrii in- coharet, per Processuum Ordinariorum celebrationem annis MCML-MCMLII, qui deinde Decreto Congregationis de Causis Sanctorum in unum coniuncti sunt. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum die XV mensis Iunii anno MMIV, et Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati die XVI mensis Ianuarii anno MMVII, agnoverunt mortem harum Venerabilium Servarum Dei verum fuisse martyrium.Deinde, peractis rite omnibus iure statutis, Nos Ipsi die I mensis Iunii anno MMVII iussimus Congregationi de Causis Sanctorum ut promulgaret Decretum de martyrio, ac deinde statui- mus ut sollemnis ritus earum beatificationis Romae eodem anno die XXVIII mensis Octobris celebraretur. Hodie igitur Romae, in Foro ante Basilicam Sancti Petri, ingenti adstante catholicorum Pastorum et Christifidelium multitudine ex Hispania aliisve nationibus, de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Aposto- licarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabiles Servas Dei Emmanuelam a Corde Iesu Arriola Uranga, ex Congregatione Ancillarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis, eiusque XXII Socias. Nos vota Fratrum Nostrorum Aloisii Martı´nez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Francisci Gil Hellı´n, Archiepiscopi Burgensis, Antonii S.R.E. Cardinalis Can˜izares Llovera, Archiepiscopi Toletani, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Antonii Angeli Algora Hernando, Epis- copi Civitatis Regalensis, Iacobi Garcı´a Aracil, Archiepiscopi Emeritensis Augustani-Pacensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Ovetensis, Acta Benedicti Pp. XVI 841

Caroli S.R.E. Cardinalis Amigo Vallejo, O.F.M., Archiepiscopi Hispalensis, Raimundi del Hoyo Lo´pez, Episcopi Giennensis, Vincentii Jime´nez Zamora, Episcopi Santanderiensis, Ioannis Antonii Reig Pla, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Caroli Soler Perdigo´, Episcopi Gerundensis, Antonii Dorado Soto, Episcopi Malacitani, atque Cyriaci Benavente Mateos, Episcopi Alba- sitensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei: Lucas a Sancto Ioseph Tristany Pujol, presbyter professus Ordinis Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo; Leonardus Iosephus Aragone´s Mateu, religiosus professus Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, Apollonia Lizarraga a Sanctissimo Sacramento, religiosa professa et moderatrix generalis Congregationis Carmelitanarum a Caritate, necnon LXI Socii et Sociae; Bernardus Fa´brega Julia`, religiosus professus Instituti Fratrum Marista- rum a Scholis; Victor Chumillas Ferna´ndez, presbyter professus Ordinis Fratrum Minorum, et XXI Socii eiusdem Ordinis; Antherus Mateo Garcı´a, paterfamilias, ex Tertio Ordine Sancti Dominici, et XI Socii ex Secundo et Tertio Ordine Sancti Dominici; Crux Laplana y Laguna, Episcopus Conchensis, et Ferdinandus Espan˜ol Berdie´, presbyter; Narcissus de Este´naga Echevarrı´a, Episcopus Cluniensis, et X Socii; Liberius Gonza´lez Nombela, presbyter, et XII Socii ex clero Archidioecesis Toletanae; Eusebius a Iesu Infante Ferna´ndez Arenillas, presbyter professus Ordinis Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, et XV Socii eiusdem Ordinis; Felix Echevarrı´a Gorostiaga, presbyter professus Ordinis Fratrum Minorum, et VI Socii eiusdem Ordinis; Theodosius Raphae¨l, religiosus professus Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, et III Socii ex eodem Instituto; Bonaventura Garcı´a Paredes, presbyter professus Ordinis Fratrum Praedicatorum, Michae¨lLe´ibar Garay, presbyter professus Societatis Mariae, et XL Socii; 842 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Simon Reyne´s Solivellas et V Socii, professi ex Congregatione Missionario- rum a Ss.Cordibus Iesu et Mariae necnon ex Congregatione Sororum Francis- calium Filiarum Misericordiae, et Prudentia Canyelles i Ginesta´, laica; Caelestinus Iosephus Alonso Villar et IX Socii, ex Ordine Fratrum Praedicatorum; Angelus Maria Prat Hostench et XVI Socii, ex Ordine Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo;

Henricus Sa´iz Aparicio et LXII Socii, ex Societate Sancti Francisci Salesii; Marianus a Sancto Ioseph Altolaguirre y Altolaguirre et IX Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; Euphrasius a Iesu Infante Barredo Ferna´ndez, presbyter professus Ordi- nis Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo; Laurentinus Alonso Fuente, Vergilius Lacunza Unzu et XLIV Socii ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis;

Henricus Izquierdo Palacios, presbyter, et XIII Socii, ex Ordine Fratrum Praedicatorum; Ovidius Bertrandus Anuncibay Letona, Hermenegildus Laurentius Sa´ez Manzanares, Lucianus Paulus Garcı´a Garcı´a, Stanislaus Victor Cordero Fer- na´ndez et Laurentius Iacobus Martı´nez de la Pera y Alava, religiosi professi Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, atque Iosephus Maria Ca´novas Martı´nez, presbyter dioecesanus; Maria a Monte Carmelo, Rosa et Magdalena Fradera Ferragutcasas, sorores professae Congregationis Filiarum Sanctissimi et Immaculati Cordis Mariae; Avellinus Rodrı´guez Alonso, presbyter professus ex Ordine Fratrum Sancti Augustini, et XCVII Socii eiusdem Ordinis, necnon VI Socii ex clero dioecesano;

Emmanuela a Corde Iesu Arriola Uranga et XXII Sociae, ex Congregatione Ancillarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt testimo- nium perhibentes de Evangelio Iesu Christi, Beati nomine in posterum appel- lentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit.In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Persuasum habemus fulgens beatarum Ancillarum Adoratricum Sanctis- simi Sacramenti et Caritatis testimonium nostris potissimum temporibus Acta Benedicti Pp. XVI 843 christifideles inducere valere ad assiduam piamque Iesu Christi in Caritatis Sacramento adorationem, qui usque ad finem nos dilexit et vitam suam pro nobis Patri obtulit in cruce.

Quod autem his Litteris Nostris decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Octobris, anno MMVII, Pontificatus Nostri tertio.

De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 95.268

III

Venerabili Dei Servo Francisco Ioanni Bonifacio caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP.XVI

Ad perpetuam rei memoriam.— « Vos testes mei, dicit Dominus, et servus meus, quem elegi, ut sciatis et credatis mihi et intellegatis quia ego ipse sum » (Is 43, 10). Venerabilis Dei Servus Franciscus Ioannes Bonifacio, sacerdos, verus fuit Domini eiusque praesentiae inter homines testis, cum martyrium pro fide susciperet suum amans apostolatum. In oppido Pirano d’Istria dioecesis Tergestinae die VII mensis Septembris anno MCMXII natus est.Cum primum apud Iustinopolitanum et post Goritien- se seminarium studiis dedisset operam, die XXVII mensis Decembris anno MCMXXXVI sacro ordine est auctus et statim ad Civitatem Novam est missus, ut inter iuvenes apostolatum explicaret.Cum superiorum aestimationem s ibi propter opus bene actum conciliaret, nominatus fuit « cappellanus expositus » Villae Gardossi, qui locus ad paroeciam pertinet Buie d’Istria, ubi quieta communitas, domibus magno rure dispertitis, vario sermone loquebatur, 844 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale quae requirebat prudentem pastorem, qui varia diversaque componere vale- ret.In pago illo sine viis, sed solummodo parvis semitis instructo pedibu s decurrendis, Venerabilis Dei Servus aegrotos invisere atque Catechismumin ipsa villari area tradere solebat.Annis illis effecit ut in illa parva aed e, quasi paroeciali, novam vitam exigeret atque iuvenes tranquillitatis serenitatisque haberent locum. Sacerdos Dei praesentia imbutus, spiritali suo in diario sollicitudinem significabat de fidelibus proxime curandis, de necessitate conciones curiose parandi, de Missa congruenter pieque celebranda, de iuvenibus colendis. Hac de re Actionem Catholicam condiderat.Alterius mundani belli calamitosi eventus etiam loca illa Istriae remota affecerunt.Athei et christiani no minis osores amatum a populo pastorem aegre tolerabant.Primis anni MCMXLVI mensibus campanarum sunt recisi funes, ut fideles impedirentur quominus sacram aedem adirent.Odii aura adversus catholicos eorumque pastores di e XI mensis Septembris anno MCMXLVI ad manifestam persecutionem perduxit. Vespere illius diei Venerabilis Dei Servus clam captus est et interemptus. Eius cadaver numquam est inventum. Annorum decursu martyrii fama sic increbruit ut Episcopus Tergestinus beatificationis declarationisque martyrii Causam per Processus ordinarii celebrationem incohaverit, qui anno MCMLVI inceptus ad finem tandem anno MCMXCVIII varias propter difficultates, persecutione adversus Ecclesiam procuratas, est perductus.His peractis iure statutis rebus, post Congre ssum peculiarem Consultorum Theologorum diei VIII mensis Ianuarii anno MMVIII et Sessionem ordinariam Patrum Cardinalium Episcoporumque diei IV mensis Martii anno MMVIII, suffragiis faventibus, Nos Ipsi facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum super martyrio die III mensis Iulii anno MMVIII ederet atque statuimus ut beatificationis ritus die IV mensis Octobris anno MMVIII Tergestina in urbe celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apos- tolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Franciscum Ioannem Bonifacio adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Eugenii Ravignani, Episcopi Tergestini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Franciscus Ioannes Bonifacio, presbyter et martyr, qui, leni studiosoque animo ministe- Acta Benedicti Pp. XVI 845 rio pastorali se dicavit et pro Christo vitam suam impendit in fide profitenda, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die undecima mensis Septembris, qua in caelum ortus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit.In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus.

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VI mensis Octobris, anno MMVII, Pontificatus Nostri quarto.

De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status

Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 96.445

HOMILIAE I

In Vesperarum celebratione apud Cathedrale Templum Sancti Viti.*

Cari fratelli e sorelle, Rivolgo a tutti voi il saluto di san Paolo che abbiamo ascoltato nella lettura breve: Grazia a voi e pace da Dio, Padre nostro! Lo rivolgo in primo luogo al Cardinale Arcivescovo, che ringrazio per le sue cordiali parole. Esten- do il mio saluto agli altri Cardinali e Presuli presenti, ai sacerdoti e ai diaconi, ai seminaristi, ai religiosi e alle religiose, ai catechisti e agli operatori pasto- rali, ai giovani e alle famiglie, alle associazioni e ai movimenti ecclesiali. Ci troviamo raccolti questa sera in un luogo a voi caro, che e` segno visibile di quanto sia potente la grazia divina che agisce nel cuore dei credenti.La bellezza di questo tempio millenario e` infatti testimonianza vivente della ricca storia di fede e di tradizione cristiana del vostro popolo; una storia illuminata, in particolare, dalla fedelta` di coloro che hanno sigillato la loro adesione a Cristo e alla Chiesa con il martirio.Penso alle figure dei santi

* Die 26 Septembris 2009. 846 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Venceslao, Adalberto e Giovanni Nepomuceno, pietre miliari del cammino della vostra Chiesa, a cui si aggiungono gli esempi del giovane san Vito, che preferı` il martirio piuttosto che tradire Cristo, del monaco san Procopio e di santa Ludmilla.Penso alle vicende di due Arcivescovi, nel secolo scorso, di questa Chiesa locale, i Cardinali Josef Beran e Frantisˇek Toma´sˇek, e di tanti Vescovi, sacerdoti, religiosi, religiose e fedeli, che hanno resistito con eroica fermezza alla persecuzione comunista, giungendo persino al sacrificio della vita.Da dove hanno tratto forza questi coraggiosi amici di Cristo se non dal Vangelo? Sı`! Essi si sono lasciati affascinare da Gesu` che ha detto: « Se qualcuno vuole venire dietro a me, rinneghi se stesso, prenda la sua croce e mi segua ».1 Nell’ora della difficolta` hanno sentito risuonare nel cuore que- st’altra sua considerazione: « Se hanno perseguitato me, perseguiteranno an- che voi ».2 L’eroismo dei testimoni della fede ricorda che solo dalla conoscenza per- sonale e dal legame profondo con Cristo e` possibile trarre l’energia spirituale per realizzare appieno la vocazione cristiana.Solo l’amore di Cristo ren de efficace l’azione apostolica, soprattutto nei momenti della difficolta` e della prova.Amare Cristo e i fratelli deve essere la caratteristica di ogni batt ezzato e di ogni comunita`.Negli Atti degli Apostoli leggiamo che « la moltitudine di coloro che erano diventati credenti aveva un cuore solo e un’anima sola ».3 E Tertulliano, un autore dei primi secoli, scriveva che i pagani rimanevano colpiti dall’amore che legava i cristiani tra di loro.4 Cari fratelli e sorelle, imitate il divino Maestro che « non e` venuto per farsi servire, ma per servire e dare la propria vita in riscatto per molti ».5 L’amore risplenda in ogni vostra parrocchia e comunita`, nelle varie associazioni e movimenti.La vostra Chie- sa, secondo l’immagine di san Paolo, sia un corpo ben strutturato che ha Cristo come Capo, e nel quale ogni membro agisce in armonia con il tutto. Alimentate l’amore di Cristo con la preghiera e l’ascolto della sua parola; nutritevi di Lui nell’Eucaristia, e siate, con la sua grazia, artefici di unita` e di pace in ogni ambiente. Le vostre comunita` cristiane, dopo il lungo inverno della dittatura comu- nista, 20 anni fa hanno ripreso ad esprimersi liberamente quando il vostro

1 Mt 16, 24. 2 Gv 15, 20. 3 At 4, 32. 4 Cfr. Apologeticum XXXIX. 5 Mc 10, 45. Acta Benedicti Pp. XVI 847 popolo, con gli eventi avviati dalla manifestazione studentesca del 17 novem- bre del 1989, ha riacquistato la propria liberta`.Voi avvertite pero` che anche oggi non e` facile vivere e testimoniare il Vangelo.La societa` reca ancora le ferite causate dall’ideologia atea ed e` spesso affascinata dalla moderna men- talita` del consumismo edonista, con una pericolosa crisi di valori umani e religiosi e la deriva di un dilagante relativismo etico e culturale.In que sto contesto si rende urgente un rinnovato impegno da parte di tutte le compo- nenti ecclesiali per rafforzare i valori spirituali e morali nella vita della societa` odierna.So che le vostre comunita` sono gia` impegnate su molti fronti, in particolare nell’ambito caritativo con la Caritas.La vostra attivita` pastorale abbracci con particolare zelo il campo dell’educazione delle nuove generazio- ni.Le scuole cattoliche promuovano il rispetto dell’uomo; si dedichi att en- zione alla pastorale giovanile anche fuori dell’ambito scolastico, senza tra- scurare le altre categorie di fedeli.Cristo e` per tutti! Auspico di cuore una sempre crescente intesa con le altre istituzioni sia pubbliche che private.La Chiesa — e` sempre utile ripeterlo — non domanda privilegi, ma solo di poter operare liberamente al servizio di tutti e con spirito evangelico. Cari fratelli e sorelle, vi doni il Signore di essere come il sale di cui parlail Vangelo, quello che dona sapore alla vita, per essere fedeli operai nella vigna del Signore.Tocca, in primo luogo, a voi, cari Vescovi e sacerdoti, lavora re instancabilmente per il bene di quanti sono affidati alle vostre cure.Isp ira- tevi sempre all’immagine evangelica del Buon Pastore, che conosce le sue pecore, le chiama per nome, le conduce in luoghi sicuri, ed e` disposto a dare se stesso per loro.6 Care persone consacrate, con la professione dei consigli evangelici voi richiamate il primato che Dio deve avere nella vita di ogni essere umano, e, vivendo in fraternita`, testimoniate quanto arricchente sia la pratica del comandamento dell’amore.7 Fedeli a questa vocazione, aiuterete gli uomini e le donne del nostro tempo a lasciarsi affascinare da Dio e dal Vangelo del suo Figlio.8 E voi, cari giovani, che siete nei Seminari o nelle Case di formazione, preoccupatevi di acquisire una solida preparazione culturale, spirituale e pastorale.In questo Anno Sacerdotale, che ho indetto per com - memorare il 150o anniversario della morte del Santo Curato d’Ars, vi sia di esempio la figura di questo Pastore totalmente dedito a Dio e alle anime,

6 Cfr. Gv 10, 1-19. 7 Cfr. Gv 13, 34. 8 Cfr. Vita consecrata, 104. 848 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale pienamente consapevole che proprio il suo ministero, animato dalla preghie- ra, era il suo cammino di santificazione. Cari fratelli e sorelle, varie ricorrenze ricordiamo quest’anno con animo grato al Signore: i 280 anni della canonizzazione di san Giovanni Nepomu- ceno, l’80o della dedicazione di questa Cattedrale intitolata a san Vito e il 20o anniversario della canonizzazione di sant’Agnese di Praga, evento che ha annunciato la liberazione del vostro Paese dall’oppressione atea.Tanti motivi per proseguire il cammino ecclesiale con gioia ed entusiasmo contando sulla materna intercessione di Maria, Madre di Dio, e di tutti i vostri Santi Protettori.Amen!

II

In Eucharistica celebratione apud aereoportus aream Brunae celebrata.*

Milı´ bratrˇi a sestry! « Pojd’te ke mne, vsˇichni, kdo se lopotı´te a jste obtı´zˇeni, a ja va´s obcˇerstvı´m» (Mt 11, 28). Jezˇisˇ zve kazˇde´ho sve´ho ucˇednı´ka, aby s nı´mz˚ustal, aby v neˇm nasˇel posilu, oporu a u´tecˇhu.

L’invito lo rivolge in particolare alla nostra Assemblea liturgica, che vede raccolta idealmente, con il Successore di Pietro, l’intera vostra Comunita` ecclesiale.A tutti e a ciascuno va il mio saluto: in primo luogo al Vescovo di Brno — al quale sono grato anche per le cordiali parole che mi ha rivolto all’inizio della Messa — ai Signori Cardinali e agli altri Vescovi presenti. Saluto i sacerdoti, i diaconi, i seminaristi, i religiosi e le religiose, i catechisti e gli operatori pastorali, i giovani e le numerose famiglie.Rivolgo un def e- rente pensiero alle Autorita` civili e militari, in modo speciale al Presidente della Repubblica con la gentile consorte, al Sindaco della Citta` di Brno e al Presidente della Regione della Moravia del Sud, terra ricca di storia, di atti- vita` culturali, di industrie e di commercio.Vorrei inoltre salutare con affet to i pellegrini provenienti da tutta la regione della Moravia e dalle diocesi della Slovacchia, della Polonia, dell’Austria e della Germania. Cari amici, per il carattere che riveste l’odierna Assemblea liturgica, ho condiviso volentieri la scelta, a cui ha accennato il vostro Vescovo, di into- nare le letture bibliche della Santa Messa al tema della speranza: l’ho condi-

* 27 September 2009. Acta Benedicti Pp. XVI 849 visa pensando sia al popolo di questo caro Paese, sia all’Europa e all’umanita` intera, che e` assetata di qualcosa su cui poggiare saldamente il proprio avve- nire.Nella mia seconda Enciclica — la Spe salvi —, ho sottolineato che l’unica speranza « certa » e « affidabile » 1 si fonda su Dio.L’esperienza della storia mostra a quali assurdita` giunge l’uomo quando esclude Dio dall’oriz- zonte delle sue scelte e delle sue azioni, e come non e` facile costruire una societa` ispirata ai valori del bene, della giustizia e della fraternita`, perche´ l’essere umano e` libero e la sua liberta` permane fragile.La liberta` va allora costantemente riconquistata per il bene e la non facile ricerca dei « retti ordinamenti per le cose umane » e` un compito che appartiene a tutte le generazioni.2 Ecco perche´, cari amici, noi siamo qui prima di tutto in ascolto, in ascolto di una parola che ci indichi la strada che conduce alla speranza; anzi, siamo in ascolto della Parola che sola puo` darci speranza solida, perche´ e` Parola di Dio. Nella prima Lettura,3 il Profeta si presenta investito della missione di annunciare a tutti gli afflitti e i poveri la liberazione, la consolazione, la gioia. Questo testo Gesu` l’ha ripreso e l’ha fatto proprio nella sua predicazione. Anzi, ha detto esplicitamente che la promessa del profeta si e` compiuta in Lui.4 Si e` completamente realizzata quando, morendo in croce e risorgendo da morte, ci ha liberati dalla schiavitu` dell’egoismo e del male, del peccato e della morte.E questo e` l’annuncio di salvezza, antico e sempre nuovo, che la Chiesa proclama di generazione in generazione: Cristo crocifisso e risorto, Speranza dell’umanita`! Questa parola di salvezza risuona con forza anche oggi, nella nostra As- semblea liturgica.Gesu` si rivolge con amore a voi, figli e figlie di questa terra benedetta, nella quale e` stato sparso da oltre un millennio il seme del Vange- lo.Il vostro Paese, come altre nazioni, sta vivendo una condizione cultur ale che rappresenta spesso una sfida radicale per la fede e, quindi, anche per la speranza.In effetti, sia la fede che la speranza, nell’epoca moderna, han no subito come uno « spostamento », perche´ sono state relegate sul piano privato e ultraterreno, mentre nella vita concreta e pubblica si e` affermata la fiducia nel progresso scientifico ed economico.5 Conosciamo tutti che questo progres-

1 Cfr.n.1. 2 Cfr. ibid., 24-25. 3 Is 61, 1-3a. 4 Cfr. Lc 4, 16-21. 5 Cfr. Spe salvi, 17. 850 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale so e` ambiguo: apre possibilita` di bene insieme a prospettive negative.Gli sviluppi tecnici ed il miglioramento delle strutture sociali sono importanti e certamente necessari, ma non bastano a garantire il benessere morale della societa`.6 L’uomo ha bisogno di essere liberato dalle oppressioni materiali, ma deve essere salvato, e piu` profondamente, dai mali che affliggono lo spirito.E chi puo` salvarlo se non Dio, che e` Amore e ha rivelato il suo volto di Padre onnipotente e misericordioso in Gesu` Cristo? La nostra salda speranza e` dunque Cristo: in Lui, Dio ci ha amato fino all’estremo e ci ha dato la vita in abbondanza,7 quella vita che ogni persona, talora persino inconsapevol- mente, anela a possedere. « Venite a me, voi tutti che siete stanchi e oppressi, e io vi daro` ristoro ». Queste parole di Gesu`, scritte a grandi lettere sopra la porta della vostra Cattedrale di Brno, Egli le indirizza ora a ciascuno di noi ed aggiunge: « Im- parate da me, che sono mite e umile di cuore, e troverete ristoro per la vostra vita ».8 Possiamo restare indifferenti dinanzi al suo amore? Qui, come altrove, nei secoli passati tanti hanno sofferto per mantenersi fedeli al Vangelo e non hanno perso la speranza; tanti si sono sacrificati per ridare dignita` all’uomo e liberta` ai popoli, trovando nell’adesione generosa a Cristo la forza per costrui- re una nuova umanita`.E pure nell’attuale societa`, dove tante forme di po- verta` nascono dall’isolamento, dal non essere amati, dal rifiuto di Dio e da un’originaria tragica chiusura dell’uomo che pensa di poter bastare a se stes- so, oppure di essere solo un fatto insignificante e passeggero; in questo nostro mondo che e` alienato « quando si affida a progetti solo umani »,9 solo Cristo puo` essere la nostra certa speranza.Questo e` l’annuncio che noi cristiani siamo chiamati a diffondere ogni giorno, con la nostra testimonianza. Annunciatelo voi, cari sacerdoti, restando intimamente uniti a Gesu` ed esercitando con entusiasmo il vostro ministero, certi che nulla puo` mancare a chi si fida di Lui.Testimoniate Cristo voi, cari religiosi e religiose, co nla gioiosa e coerente pratica dei consigli evangelici, indicando quale e` la nostra vera patria: il Cielo.E voi, cari fedeli laici giovani ed adulti, voi, care fami- glie, poggiate sulla fede in Cristo i vostri progetti familiari, di lavoro, della scuola, e le attivita` di ogni ambito della societa`.Gesu` mai abbandona i suoi amici.Egli assicura il suo aiuto, perche´ nulla e` possibile fare senza di Lui, ma,

6 Cfr. ibid., 24. 7 Cfr. Gv 10, 10. 8 Mt 11, 29-30. 9 Cfr. Caritas in Veritate, 53. Acta Benedicti Pp. XVI 851 al tempo stesso, chiede ad ognuno di impegnarsi personalmente per diffonde- re il suo universale messaggio di amore e di pace.Vi sia di incoraggiamento l’esempio dei santi Cirillo e Metodio, Patroni principali della Moravia, che hanno evangelizzato i popoli slavi, e dei santi Pietro e Paolo, ai quali e` dedicata la vostra Cattedrale.Guardate alla testimonianza luminosa di s anta Zdislava, madre di famiglia, ricca di opere di religione e di misericordia; di san Giovanni Sarkander, sacerdote e martire; di san Clemente Maria Hofbauer, sacerdote e religioso, nato in questa Diocesi, e canonizzato 100 anni fa e della beata Restituta Kafkova, religiosa nata a Brno e uccisa dai nazisti a Vienna.Vi accompagni e protegga la Madonna, Madre di Cristo, nostra Speranza.Amen!

III

In Eucharistica celebratione ad memoriam sancti Venceslai in loco Stara´ Boleslav recolendam.*

Pa´ni kardina´love´, ctihodnı´ bratrˇi v biskupske´ a kneˇzˇske´ sluzˇbeˇ, drazı´ bratrˇi a sestry, milı´ mladı´ prˇa´tele´, s velikou radostı´ se s va´mi setka´va´m dnes ra´no, kdy se chy´lı´ ke konci ma´ aposˇtolska´ cesta v milovane´ Cˇ eske´ republice.

A tutti rivolgo il mio cordiale saluto, in modo particolare al Cardinale Arcivescovo, al quale sono grato per le parole che mi ha indirizzato a nome vostro, all’inizio della celebrazione eucaristica.Il mio saluto si este nde agli altri Cardinali, ai Vescovi, ai sacerdoti e alle persone consacrate, ai rappre- sentanti dei movimenti e delle associazioni laicali e specialmente ai giovani. Saluto con deferenza il Signor Presidente della Repubblica, al quale presento un cordiale augurio in occasione della sua festa onomastica; augurio che mi piace indirizzare a coloro che portano il nome di Venceslao, e all’intero popolo ceco nel giorno della sua festa nazionale. Questa mattina ci riunisce attorno all’altare il ricordo glorioso del martire san Venceslao, del quale ho potuto venerare la reliquia, prima della Santa Messa, nella Basilica a lui dedicata.Egli ha versato il sangue sulla vostr a

* Die 28 September 2009. 852 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Terra e la sua aquila da voi scelta come stemma dell’odierna visita — lo ha ricordato poco fa il vostro Cardinale Arcivescovo — costituisce l’emblema storico della nobile Nazione ceca.Questo grande Santo, che voi amate chia - mare « eterno » Principe dei Cechi, ci invita a seguire sempre e fedelmente Cristo, ci invita ad essere santi.Egli stesso e` modello di santita` per tutti, specialmente per quanti guidano le sorti delle comunita` e dei popoli.Ma ci chiediamo: ai nostri giorni la santita` e` ancora attuale? O non e` piuttosto un tema poco attraente ed importante? Non si ricercano oggi piu` il successo e la gloria degli uomini? Quanto dura, pero`, e quanto vale il successo terreno? Il secolo passato — e questa vostra Terra ne e` stata testimone — ha visto cadere non pochi potenti, che parevano giunti ad altezze quasi irraggiungibili. All’improvviso si sono ritrovati privi del loro potere.Chi ha negato e con tinua a negare Dio e, di conseguenza, non rispetta l’uomo, sembra avere vita facile e conseguire un successo materiale.Ma basta scrostare la superficie per costatare che, in queste persone, c’e` tristezza e insoddisfazione.Solo chi conserva nel cuore il santo « timore di Dio » ha fiducia anche nell’uomo e spende la sua esistenza per costruire un mondo piu` giusto e fraterno.C’e` oggi bisogno di persone che siano « credenti » e « credibili », pronte a diffonderein ogni ambito della societa` quei principi e ideali cristiani ai quali si ispira la loro azione.Questa e` la santita`, vocazione universale di tutti i battezzati, che spinge a compiere il proprio dovere con fedelta` e coraggio, guardando non al proprio interesse egoistico, bensı` al bene comune, e ricercando in ogni momento la volonta` divina. Nella pagina evangelica abbiamo ascoltato, al riguardo, parole assai chia- re: « Quale vantaggio — afferma Gesu` — avra` un uomo se guadagnera` il mondo intero, ma perdera` la propria vita? ».1 Ci stimola cosı` a considerare che il valore autentico dell’esistenza umana non e` commisurato solo su beni terreni e interessi passeggeri, perche´ non sono le realta` materiali ad appagare la sete profonda di senso e di felicita` che c’e` nel cuore di ogni persona.Per questo Gesu` non esita a proporre ai suoi discepoli la via « stretta » della santita`: « Chi perdera` la propria vita per causa mia, la trovera` ».2 E con decisione ci ripete questa mattina: « Se qualcuno vuole venire dietro a me, rinneghi se stesso, prenda la sua croce e mi segua ».3 Certamente e` un linguag- gio duro, difficile da accettare e mettere in pratica, ma la testimonianza dei

1 Mt 16, 26. 2 v.25. 3 v.24. Acta Benedicti Pp. XVI 853

Santi e delle Sante assicura che e` possibile a tutti, se ci si fida e ci si affida a Cristo.Il loro esempio incoraggia chi si dice cristiano ad essere credib ile, cioe` coerente con i principi e la fede che professa.Non basta infatti apparire buoni ed onesti; occorre esserlo realmente.E buono ed onesto e` colui che non copre con il suo io la luce di Dio, non mette davanti se stesso, ma lascia trasparire Dio. Questa e` la lezione di vita di san Venceslao, che ebbe il coraggio di ante- porre il regno dei cieli al fascino del potere terreno.Il suo sguardo non si stacco` mai da Gesu` Cristo, il quale patı` per noi, lasciandoci un esempio, perche´ ne seguiamo le orme, come scrive san Pietro nella seconda lettura poc’anzi proclamata.Quale docile discepolo del Signore, il giovane sovr ano Venceslao si mantenne fedele agli insegnamenti evangelici che gli aveva im- partito la santa nonna, la martire Ludmilla.Seguendoli, ancor prima di impegnarsi nel costruire una convivenza pacifica all’interno della Patria e con i Paesi confinanti, si adopero` per propagare la fede cristiana, chiamando sacerdoti e costruendo chiese.Nella prima « narrazione » paleoslava si le gge che « soccorreva i ministri di Dio e abbellı` anche molte chiese » e che « bene- ficava i poveri, vestiva gli ignudi, dava da mangiare agli affamati, accoglieva i pellegrini, proprio come vuole il Vangelo.Non tollerava che si facesse i ngiu- stizia alle vedove, amava tutti gli uomini, poveri o ricchi che fossero ». Imparo` dal Signore ad essere « misericordioso e pietoso » 4 ed animato da spirito evangelico giunse a perdonare persino il fratello, che aveva attentato alla sua vita.Giustamente, pertanto, lo invocate come « Erede » della vost ra Nazione, e, in un canto a voi ben noto, gli domandate di non permettere che essa perisca. Venceslao e` morto martire per Cristo.E` interessante notare che il fratello Boleslao riuscı`, uccidendolo, ad impadronirsi del trono di Praga, ma la corona che in seguito si imponevano sulla testa i suoi successori non portava il suo nome.Porta invece il nome di Venceslao, a testimonianza che « il trono del r e che giudica i poveri nella verita` restera` saldo in eterno ».5 Questo fatto viene giudicato come un meraviglioso intervento di Dio, che non abbandona i suoi fedeli: « l’innocente vinto vinse il crudele vincitore similmente a Cristo sulla croce »,6 ed il sangue del martire non ha chiamato odio e vendetta, bensı` perdono e pace.

4 Salmo respon. 5 Cfr.l’odierno Ufficio delle Letture. 6 Cfr. La leggenda di San Venceslao. 854 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Cari fratelli e sorelle, ringraziamo insieme, in questa Eucaristia, il Signore per aver donato alla vostra Patria e alla Chiesa questo Santo sovrano.Pre- ghiamo al tempo stesso perche´, come lui, anche noi camminiamo con passo spedito verso la santita`.E` certamente difficile, poiche´ la fede e` sempre espo- sta a molteplici sfide, ma quando ci si lascia attrarre da Dio che e` Verita`,il cammino si fa deciso, perche´ si sperimenta la forza del suo amore.Ci ottenga questa grazia l’intercessione di san Venceslao e degli altri Santi protettori delle Terre Ceche.Ci protegga e ci assista sempre Maria, Regina della pace e Madre dell’Amore.Amen!

ALLOCUTIONES I

Dum Balneoregii Summus Pontifex pastoralem peragit visitationem.*

Cari fratelli e sorelle!

La solenne celebrazione eucaristica di questa mattina a Viterbo ha aperto la mia visita pastorale alla vostra Comunita` diocesana, e questo nostro in- contro qui a Bagnoregio, praticamente la chiude.Vi saluto tutti con affet to: Autorita` religiose, civili e militari, sacerdoti, religiosi e religiose, operatori pastorali, giovani e famiglie, e vi ringrazio per la cordialita` con cui mi avete accolto.Rinnovo il mio ringraziamento in primo luogo al vostro Vescovo pe r le sue affettuose parole che hanno richiamato il mio legame con san Bona- ventura.E saluto con deferenza il Sindaco di Bagnoregio, grato per il cort ese benvenuto che mi ha indirizzato a nome di tutta la Citta`. Giovanni Fidanza, che divenne poi fra’ Bonaventura, unisce il suo nome a quello di Bagnoregio nella nota presentazione che di se stesso fa nella Divina Commedia.Dicendo: « Io son la vita di Bonaventura da Bagnoregio, che ne’ grandi offici sempre pospuosi la sinistra cura »,1 sottolinea come negli impor- tanti compiti che ebbe a svolgere nella Chiesa, pospose sempre la cura delle realta` temporali (« la sinistra cura ») al bene spirituale delle anime.Qui, a Bagnoregio, egli trascorse la sua infanzia e l’adolescenza; seguı` poi san Fran-

* Die 6 Septembris 2009. 1 Dante, Pardiso XII, 127-129. Acta Benedicti Pp. XVI 855 cesco, verso il quale nutriva speciale gratitudine perche´, come ebbe a scrivere, quando era bambino lo aveva « strappato dalle fauci della morte » 2 e gli aveva predetto « Buona ventura », come ha ricordato poc’anzi il vostro Sindaco.C on il Poverello di Assisi seppe stabilire un legame profondo e duraturo, traendo da lui ispirazione ascetica e genio ecclesiale.Di questo vostro illustre concit- tadino voi custodite gelosamente l’insigne reliquia del « Santo Braccio », man- tenete viva la memoria e approfondite la dottrina, specialmente mediante il Centro di Studi Bonaventuriani fondato da Bonaventura Tecchi, che con cadenza annuale promuove qualificati convegni di studio a lui dedicati. Non e` facile sintetizzare l’ampia dottrina filosofica, teologica e mistica lasciataci da san Bonaventura.In questo Anno Sacerdotale vorrei invitar e specialmente i sacerdoti a mettersi alla scuola di questo grande Dottore della Chiesa per approfondirne l’insegnamento di sapienza radicata in Cristo. Alla sapienza, che fiorisce in santita`, egli orienta ogni passo della sua speculazione e tensione mistica, passando per i gradi che vanno da quella che chiama « sapienza uniforme » concernente i principi fondamentali della conoscenza, alla « sapienza multiforme », che consiste nel misterioso linguaggio della Bib- bia, e poi alla « sapienza onniforme », che riconosce in ogni realta` creata il riflesso del Creatore, sino alla « sapienza informe », l’esperienza cioe` dell’intimo contatto mistico con Dio, allorche´ l’intelletto dell’uomo sfiora in silenzio il Mistero infinito.3 Nel ricordo di questo profondo ricercatore ed amante della sapienza, vorrei inoltre esprimere incoraggiamento e stima per il servizio che, nella Comunita` ecclesiale, i teologi sono chiamati a rendere a quella fede che cerca l’intelletto, quella fede che e` « amica dell’intelligenza » e che diventa vita nuova secondo il progetto di Dio. Dal ricco patrimonio dottrinale e mistico di san Bonaventura mi limito questa sera a trarre qualche « pista » di riflessione, che potrebbe risultare utile per il cammino pastorale della vostra Comunita` diocesana.Egli fu, in primo luogo, un instancabile cercatore di Dio sin da quando frequentava gli studi a Parigi, e continuo` ad esserlo sino alla morte.Nei suoi scritti indica l’itinerario da percorrere.« Poiche´ Dio e` in alto — egli scrive — e` necessario che la mente si innalzi a Lui con tutte le forze ».4 Traccia cosı` un percorso di fede impe- gnativo, nel quale non basta « la lettura senza l’unzione, la speculazione senza

2 Legenda Maior, Prologus,3,3. 3 Cfr. J. Ratzinger, San Bonaventura e la teologia della storia, Ed.Porziuncola, 2006, pp.92ss. 4 De Reductione artium ad theologiam, n.25. 856 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale la devozione, la ricerca senza l’ammirazione, la considerazione senza l’esul- tanza, l’industria senza la pieta`, la scienza senza la carita`, l’intelligenza senza l’umilta`, lo studio senza la grazia divina, lo specchio senza la sapienza divi- namente ispirata ».5 Questo cammino di purificazione coinvolge tutta la per- sona per arrivare, attraverso Cristo, all’amore trasformante della Trinita`.E dato che Cristo, da sempre Dio e per sempre uomo, opera nei fedeli una creazione nuova con la sua grazia, l’esplorazione della presenza divina diven- ta contemplazione di Lui nell’anima « dove Egli abita con i doni del suo incontenibile amore »,6 per essere alla fine trasportati in Lui.La fede e` per- tanto perfezionamento delle nostre capacita` conoscitive e partecipazione alla conoscenza che Dio ha di se stesso e del mondo; la speranza l’avvertiamo come preparazione all’incontro con il Signore, che segnera` il pieno compimen- to di quell’amicizia che fin d’ora ci lega a Lui.E la carita` ci introduce nella vita divina, facendoci considerare fratelli tutti gli uomini, secondo la volonta` del comune Padre celeste. Oltre che cercatore di Dio, san Bonaventura fu serafico cantore del creato, che, alla sequela di san Francesco, apprese a « lodare Dio in tutte e per mezzo di tutte le creature », nelle quali « risplendono l’onnipotenza, la sapienza e la bonta` del Creatore ».7 San Bonaventura presenta del mondo, dono d’amore di Dio agli uomini, una visione positiva: riconosce nel mondo il riflesso della somma Bonta` e Bellezza che, sulla scia di sant’Agostino e san Francesco, afferma essere Dio stesso.Tutto ci e` stato dato da Dio.Da Lui, come da fonte originaria, scaturisce il vero, il bene e il bello.Verso Dio, come at tra- verso i gradini di una scala, si sale sino a raggiungere e quasi afferrare il Sommo Bene e in Lui trovare la nostra felicita` e la nostra pace.Quanto sarebbe utile che anche oggi si riscoprisse la bellezza e il valore del creato alla luce della bonta` e della bellezza divine! In Cristo, l’universo stesso, nota san Bonaventura, puo` tornare ad essere voce che parla di Dio e ci spinge ad esplorarne la presenza; ci esorta ad onorarlo e glorificarlo in tutte le cose.8 Si avverte qui l’animo di san Francesco, di cui il nostro Santo condivise l’amore per tutte le creature. San Bonaventura fu messaggero di speranza.Una bella immagine della speranza la troviamo in una delle sue prediche di Avvento, dove paragona

5 Itinerarium mentis in Deum, prol.4. 6 Ibid.IV, 4. 7 Ibid. I, 10. 8 Cfr. ibid.I, 15. Acta Benedicti Pp. XVI 857 il movimento della speranza al volo dell’uccello, che dispiega le ali nel modo piu` ampio possibile, e per muoverle impiega tutte le sue forze.Rende, in un certo senso, tutto se stesso movimento per andare in alto e volare.Sperare e` volare, dice san Bonaventura.Ma la speranza esige che tutte le nostre mem- bra si facciano movimento e si proiettino verso la vera altezza del nostro essere, verso le promesse di Dio.Chi spera — egli afferma — « deve alzare il capo, rivolgendo verso l’alto i suoi pensieri, verso l’altezza della nostra esistenza, cioe` verso Dio ».9 Il Signor Sindaco nel suo discorso ha posto la domanda: « Che cosa sara` Bagnoregio domani? ».In verita` tutti ci interroghiamo circa l’avvenire nostro e del mondo e quest’interrogativo ha molto a vedere con la speranza, di cui ogni cuore umano ha sete.Nell’Enciclica Spe salvi ho notato che non basta pero` una qualsiasi speranza per affrontare e superare le difficolta` del presen- te; e` indispensabile una « speranza affidabile », che, dandoci la certezza di giungere ad una meta « grande », giustifichi « la fatica del cammino ».10 Solo questa « grande speranza-certezza » ci assicura che nonostante i fallimenti della vita personale e le contraddizioni della storia nel suo insieme, ci custo- disce sempre il « potere indistruttibile dell’Amore ».Quando allora a sor reg- gerci e` tale speranza non rischiamo mai di perdere il coraggio di contribuire, come hanno fatto i santi, alla salvezza dell’umanita`, aprendo noi stessi e il mondo all’ingresso di Dio: della verita`, dell’amore, della luce.11 Ci aiuti san Bonaventura a « dispiegare le ali » della speranza che ci spinge ad essere, come lui, incessanti cercatori di Dio, cantori delle bellezze del creato e testimoni di quell’Amore e di quella Bellezza che « tutto muove ». Grazie, cari amici, ancora una volta per la vostra accoglienza.Mentre vi assicuro un ricordo nella preghiera imparto, per intercessione di san Bona- ventura e specialmente di Maria, Vergine fedele e Stella della speranza, una speciale Benedizione Apostolica, che volentieri estendo a tutti gli abitanti di questa Terra bella e ricca di santi. Grazie per la vostra attenzione!

9 Sermo XVI, Dominica I Adv., Opera omnia, IX, 40a. 10 Cfr.n.1. 11 Cfr.n.35. 858 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

II

Ad Patriarchas et Archiepiscopos Maiores Orientales.*

Signori Cardinali, Beatitudini, Venerati Patriarchi ed Arcivescovi Maggiori!

Vi saluto tutti cordialmente e vi ringrazio per avere accolto l’invito a partecipare a questo incontro: a ciascuno do il mio fraterno abbraccio di pace. Saluto il Cardinale , mio Segretario di Stato, e il Cardinale , Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali, insie- me al Segretario e agli altri collaboratori del Dicastero. Rendiamo grazie a Dio per questa riunione di carattere informale, che ci permette di ascoltare la voce delle Chiese che voi servite con ammirevole abnegazione, e di rafforzare i vincoli di comunione che le legano alla Sede Apostolica.L’odierno incontro mi richiama alla mente quello del 24 april e 2005 presso la tomba di san Pietro.Allora, all’inizio del mio pontificato , volli intraprendere un ideale pellegrinaggio nel cuore dell’Oriente cristiano: pelle- grinaggio che oggi conosce un’altra significativa tappa e che e` mia intenzione proseguire.In diverse circostanze e` stato da voi sollecitato un contatto piu` frequente con il Vescovo di Roma per rendere sempre piu` salda la comunione delle vostre Chiese col Successore di Pietro ed esaminare insieme, all’occasio- ne, eventuali tematiche di particolare importanza.Proposta questa rinn ovata anche nell’ultima Plenaria del Dicastero per le Chiese Orientali e nelle Assem- blee Generali del Sinodo dei Vescovi. Quanto a me, avverto come precipuo dovere promuovere quella sinodalita` tanto cara all’ecclesiologia orientale e salutata con apprezzamento dal Con- cilio Ecumenico Vaticano II.La stima che l’Assise conciliare ha riservat o alle vostre Chiese nel Decreto Orientalium Ecclesiarum, e che il mio venerato Predecessore Giovanni Paolo II ha ribadito soprattutto nell’Esortazione apo- stolica Orientale Lumen, e` da me pienamente condivisa, insieme all’auspicio che le Chiese Orientali Cattoliche « fioriscano » per assolvere « con rinnovato vigore apostolico la missione loro affidata... di promuovere l’unita` di tutti i cristiani, specialmente orientali, secondo il decreto sull’ecumenismo... ».1

* 19 Septembris 2009. 1 Orientalium Ecclesiarum,1. Acta Benedicti Pp. XVI 859

L’orizzonte ecumenico e` spesso connesso a quello interreligioso.In questi due ambiti e` tutta la Chiesa ad avere bisogno dell’esperienza di convivenza che le vostre Chiese hanno maturato fin dal primo millennio cristiano. Venerati Fratelli, in questo fraterno incontro, dai vostri interventi emer- geranno certamente quelle problematiche che vi assillano e che potranno trovare orientamenti adeguati nelle sedi competenti.Io vorrei assicura rvi che siete costantemente nel mio pensiero e nella mia preghiera.Non dimen- tico, in particolare, l’appello di pace che avete posto nelle mie mani alla fine dell’Assemblea del Sinodo dei Vescovi dello scorso ottobre.E, parlando d i pace, il pensiero va, in primo luogo, alle regioni del Medio Oriente.Colgo pertanto l’occasione per dare l’annuncio dell’Assemblea Speciale del Sinodo dei Vescovi per il Medio Oriente, da me convocata e che si terra` dal 10 al 24 ottobre 2010, sul tema « La Chiesa cattolica in Medio Oriente: comunione e testimonianza: “La moltitudine di coloro che erano diventati credenti aveva un cuore solo e un’anima sola” 2 ». Mentre auguro che l’odierna riunione apporti i frutti sperati, invocando la materna intercessione di Maria Santissima, di cuore benedico voi e tutte le Chiese Orientali Cattoliche. Grazie per la vostra attenzione!

III

Ad Episcopos recenter electos.*

Cari fratelli nell’Episcopato!

Grazie di cuore per la vostra visita, in occasione del convegno promosso per i Vescovi che da poco hanno intrapreso il loro ministero pastorale.Que ste giornate di riflessione, di preghiera e di aggiornamento, sono davvero propizie per aiutarvi, cari Fratelli, a meglio familiarizzare con i compiti che siete chiamati ad assolvere come Pastori di comunita` diocesane; sono anche giornate di amichevole convivenza che costituiscono una singolare esperienza di quella « collegialitas affectiva » che unisce tutti i Vescovi nell’unico corpo apostolico, insieme al Successore di Pietro, « perpetuo e visibile fondamento

2 At 4, 32. ———————— * Die 21 Septembris 2009. 860 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dell’unita` ».1 Ringrazio il Cardinale , Prefetto della Con- gregazione per i Vescovi, per le cortesi espressioni che mi ha rivolto a nome vostro; saluto il Cardinale Leonardo Sandri, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali, ed esprimo la mia riconoscenza a quanti in vari modi collaborano all’organizzazione di questo annuale incontro. Quest’anno, il vostro convegno si inserisce nel contesto dell’Anno Sacer- dotale, indetto per il 150o anniversario della morte di san Giovanni Maria Vianney.Come ho scritto nella Lettera inviata per l’occasione a tutti i sacer- doti, questo anno speciale « vuole contribuire a promuovere l’impegno d’inte- riore rinnovamento di tutti i sacerdoti per una loro piu` forte ed incisiva testimonianza evangelica nel mondo di oggi ».L’imitazione di Gesu` Buon Pastore e`, per ogni sacerdote, la strada obbligata della propria santificazione e la condizione essenziale per esercitare responsabilmente il ministero pasto- rale.Se questo vale per i presbiteri, vale ancor piu` per noi, cari Fratelli Vescovi.Ed anzi, e` importante non dimenticare che uno dei compiti essenziali del Vescovo e` proprio quello di aiutare, con l’esempio e con il fraterno soste- gno, i sacerdoti a seguire fedelmente la loro vocazione, e a lavorare con entusiasmo e amore nella vigna del Signore. A questo proposito, nell’Esortazione postsinodale Pastores gregis, il mio venerato predecessore Giovanni Paolo II ebbe ad osservare che il gesto del sacerdote, quando pone le proprie mani nelle mani del Vescovo nel giorno dell’ordinazione presbiterale, impegna entrambi: il sacerdote e il Vescovo.Il novello presbitero sceglie di affidarsi al Vescovo e, da parte sua, il Vescovo si impegna a custodire queste mani.2 A ben vedere questo e` un compito solenne che si configura per il Vescovo come paterna responsabilita` nel custodire e promuovere l’identita` sacerdotale dei presbiteri affidati alle proprie cure pa- storali, un’identita` che vediamo oggi purtroppo messa a dura prova dalla crescente secolarizzazione.Il Vescovo dunque – prosegue la Pastores gregis « cerchera` sempre di agire coi suoi sacerdoti come padre e fratello che li ama, li accoglie, li corregge, li conforta, ne ricerca la collaborazione e, per quanto possibile, si adopera per il loro benessere umano, spirituale, ministeriale ed economico ».3 In modo speciale, il Vescovo e` chiamato ad alimentare nei sacerdoti la vita spirituale, per favorire in essi l’armonia tra la preghiera e l’apostolato,

1 Lumen Gentium, 23. 2 Cfr.n.47. 3 Ibidem, 47. Acta Benedicti Pp. XVI 861 guardando all’esempio di Gesu` e degli Apostoli, che Egli chiamo` innanzitutto perche´ « stessero con Lui ».4 Condizione indispensabile perche´ produca frutti di bene e` infatti che il sacerdote resti unito al Signore; sta qui il segreto della fecondita` del suo ministero: soltanto se incorporato a Cristo, vera Vite, porta frutto.La missione di un presbitero e, a maggior ragione, quella di un Ve- scovo, comporta oggi una mole di lavoro che tende ad assorbirlo continua- mente e totalmente.Le difficolta` aumentano e le incombenze vanno molti- plicandosi, anche perche´ si e` posti di fronte a realta` nuove e ad accresciute esigenze pastorali.Tuttavia, l’attenzione ai problemi di ogni giorno e l e ini- ziative tese a condurre gli uomini sulla via di Dio non devono mai distrarci dall’unione intima e personale con Cristo.L’essere a disposizione della gente non deve diminuire o offuscare la nostra disponibilita` verso il Signore.Il tempo che il sacerdote e il Vescovo consacrano a Dio nella preghiera e` sempre quello meglio impiegato, perche´ la preghiera e` l’anima dell’attivita` pastorale, la « linfa » che ad essa infonde forza, e` il sostegno nei momenti di incertezza e di scoraggiamento e la sorgente inesauribile di fervore missionario e di amore fraterno verso tutti. Al centro della vita sacerdotale c’e` l’Eucaristia.Nell’Esortazione Aposto- lica Sacramentum caritatis ho sottolineato come « la Santa Messa e` formativa nel senso piu` profondo del termine, in quanto promuove la conformazione a Cristo e rinsalda il sacerdote nella sua vocazione ».5 La celebrazione eucari- stica illumini dunque tutta la vostra giornata e quella dei vostri sacerdoti, imprimendo la sua grazia e il suo influsso spirituale sui momenti tristi o gioiosi, agitati o riposanti, di azione o di contemplazione.Un modo privi le- giato di prolungare nella giornata la misteriosa azione santificante dell’Eu- caristia e` la devota recita della Liturgia delle Ore, come pure l’adorazione eucaristica, la lectio divina e la preghiera contemplativa del Rosario.Il Santo Curato d’Ars ci insegna quanto siano preziose l’immedesimazione del sacer- dote al Sacrificio eucaristico e l’educazione dei fedeli alla presenza eucaristica e alla comunione.Con la Parola e i Sacramenti — ho ricordato nella Lettera ai Sacerdoti — san Giovanni Maria Vianney ha edificato il suo popolo.Il Vicario Generale della diocesi di Belley, al momento della nomina a parroco di Ars, gli aveva detto: « Non c’e` molto amore di Dio in quella parrocchia, ma voi ce lo metterete! ».E quella parrocchia fu trasformata.

4 Mc 3, 14. 5 N.80. 862 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Cari Vescovi novelli, grazie per il servizio che rendete alla Chiesa con dedizione e amore.Vi saluto con affetto e vi assicuro il mio costante soste gno unito alla preghiera perche´ « andiate e portiate frutto, e il vostro frutto ri- manga ».6 Per questo invoco l’intercessione di Maria Regina Apostolorum,ed imparto di cuore su voi, sui vostri sacerdoti e sulle vostre comunita` diocesane una speciale Benedizione Apostolica.

IV

In Castro Pragensi, ad Publicas Auctoritates et ad Corpus Legatorum.*

Your Excellencies, Ladies and Gentlemen,

I am grateful for the opportunity to meet, in such a remarkable setting, the political and civil authorities of the Czech Republic and the members of the diplomatic community.I warmly thank President Klaus for his kind words of greeting in your name.I also express my appreciation to the Czech Philharmonic Orchestra for the musical performance which opened our gath- ering, and which eloquently expressed both the roots of Czech culture and the outstanding contribution which this nation has made to European culture. My pastoral visit to the Czech Republic coincides with the twentieth anniversary of the fall of the totalitarian regimes in Central and Eastern Europe, and the “Velvet Revolution” which restored democracy to this na- tion.The euphoria that ensued was expressed in terms of freedom.Two decades after the profound political changes which swept this continent, the process of healing and rebuilding continues, now within the wider context of European unification and an increasingly globalized world.The aspira tions of citizens and the expectations placed on governments called for new models of civic life and solidarity between nations and peoples without which the long desired future of justice, peace and prosperity would remain elusive. Such desires continue to evolve.Today, especially among the young, the question again emerges as to the nature of the freedom gained.To what end is freedom exercised? What are its true hallmarks?

6 Gv 15, 16. ———————— * Die 26 Septembris 2009. Acta Benedicti Pp. XVI 863

Every generation has the task of engaging anew in the arduous search for the right way to order human affairs, seeking to understand the proper use of human freedom.1 And while the duty to strengthen “structures of freedom” is vital, it is never enough: human aspirations soar beyond the self, beyond what any political or economic authority can provide, towards a radiant hope 2 that has its origin beyond ourselves yet is encountered within, as truth and beauty and goodness.Freedom seeks purpose: it requires conviction. True freedom presupposes the search for truth — for the true good — and hence finds its fulfilment precisely in knowing and doing what is right and just.Truth, in other words, is the guiding norm for freedom, and goodness i s freedom’s perfection.Aristotle defined the good as “that at which all thi ngs aim”, and went on to suggest that “though it is worthwhile to attain the end merely for one man, it is finer and more godlike to attain it for a nation or for city-states”.3 Indeed, the lofty responsibility to awaken receptivity to truth and goodness falls to all leaders — religious, political and cultural, each in his or her own way.Jointly we must engage in the struggle for freedom and the search for truth, which either go together hand in hand or together they perish in misery.4 For Christians, truth has a name: God.And goodness has a face: Christ.The faith of Christians, from the time of Saints Cyril and Methodiu s and the early missionaries, has in fact played a decisive role in shaping the spiritual and cultural heritage of this country.It must do likewise in the present and into the future.The rich patrimony of spiritual and cultural values, each finding expression in the other, has not only given shape to the nation’s identity but has also furnished it with the vision necessary to exercise a role of cohesion at the heart of Europe.For centuries this terri tory has been a meeting point between various peoples, traditions, and cultures. As we are all aware, it has known painful chapters and carries the scars of tragic events born of misunderstanding, war and persecution.Yet it is als o true, that its Christian roots have nourished a remarkable spirit of forgive- ness, reconciliation and cooperation which has enabled the people of these lands to find freedom and to usher in a new beginning, a new synthesis, a

1 Cfr. Spe Salvi, 25. 2 Cfr. ibid., 35. 3 Nicomachean Ethics, 1; cfr. Caritas in Veritate,2. 4 Cfr. Fides et Ratio, 90. 864 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale renewal of hope.Is it not precisely this spirit that contemporary Europe requires? Europe is more than a continent.It is a home! And freedom finds its deepest meaning in a spiritual homeland.With full respect for the distinc tion between the political realm and that of religion — which indeed preserves the freedom of citizens to express religious belief and live accordingly — I wish to underline the irreplaceable role of Christianity for the formation of the conscience of each generation and the promotion of a basic ethical consensus that serves every person who calls this continent, “home”! In this spirit, I acknowledge the voice of those who today, across this country and continent, seek to apply their faith respectfully yet decisively in the public arena, in the expectation that social norms and policies be informed by the desire to live by the truth that sets every man and woman free.5 Fidelity to the peoples whom you serve and represent requires fidelity to the truth which alone is the guarantee of freedom and integral human devel- opment.6 Courage to articulate the truth in fact serves all members of society by shedding light on the path of human progress, indicating its ethical and moral foundations, and ensuring that public policy draws upon the treasury of human wisdom.Sensibility to universal truth should never be eclipsed b y particular interests, important though they may be, for such would lead only to new examples of the social fragmentation or discrimination which those very interest or lobby groups purport to overcome.Indeed, far from threa- tening the tolerance of differences or cultural plurality, the pursuit of truth makes consensus possible, keeps public debate logical, honest and accounta- ble, and ensures the unity which vague notions of integration simply cannot achieve.In the light of the Church’s tradition of temporal, intellectual , and spiritual charity, I am confident that members of the Catholic community — together with members of other Churches, ecclesial communities, and reli- gions — will continue to pursue development goals that possess a more humane and humanizing value both in this nation and beyond.7 Dear friends, our presence in this magnificent capital, which is often spoken of as the heart of Europe, prompts us to ask in what that “heart” consists.While there is no simple answer to that question, surely a clue is found in the architectural jewels that adorn this city.The arresting beau ty of

5 Cfr. Caritas in Veritate,9. 6 Cfr. ibid., 9. 7 Cfr. ibid., 9. Acta Benedicti Pp. XVI 865 its churches, castle, squares and bridges cannot but draw our minds to God. Their beauty expresses faith; they are epiphanies of God that rightly leaveus pondering the glorious marvels to which we creatures can aspire when we give expression to the aesthetic and the noetic aspects of our innermost being. How tragic it would be if someone were to behold such examples of beauty, yet ignore the transcendent mystery to which they point.The creative en- counter of the classical tradition and the Gospel gave birth to a vision of man and society attentive to God’s presence among us.In shaping the cultural patrimony of this continent it insisted that reason does not end with what the eye sees but rather is drawn to what lies beyond, that for which we deeply yearn: the Spirit, we might say, of Creation. At the present crossroads of civilization, so often marked by a disturbing sundering of the unity of goodness, truth and beauty and the consequent difficulty in finding an acceptance of common values, every effort for human progress must draw inspiration from that living heritage.Europe, in fide lity to her Christian roots, has a particular vocation to uphold this transcendent vision in her initiatives to serve the common good of individuals, commu- nities, and nations.Of particular importance is the urgent task to encour age young Europeans with a formation that respects and nurtures their God- given capacity to transcend the very limits which are sometimes presumed to entrap them.In sports, the creative arts and academic pursuit, young people welcome the opportunity to excel.Is it not equally true that when presented with high ideals they will also aspire to moral virtue and a life of compassion and goodness? I warmly encourage parents and community leaders who expect authorities to promote the values which integrate the intellectual, human and spiritual dimensions of a sound education worthy of the aspirations of our young. “Veritas vincit”.This is the motto that the flag of the President of the Czech Republic bears: In the end, truth does conquer, not by force, but by persuasion, by the heroic witness of men and women of firm principle, by sincere dialogue which looks beyond self-interest to the demands of the com- mon good.The thirst for truth, beauty and goodness, implanted in all men and women by the Creator, is meant to draw people together in the quest for justice, freedom and peace.History has amply shown that truth can be betrayed and manipulated in the service of false ideologies, oppression and injustice.But do not the challenges facing the human family call us to look beyond those dangers? For in the end, what is more inhuman, and destruc- 866 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tive, than the cynicism which would deny the grandeur of our quest for truth, and the relativism that corrodes the very values which inspire the buildingof a united and fraternal world? Instead, we must reappropriate a confidence in the nobility and breadth of the human spirit in its capacity to grasp the truth, and let that confidence guide us in the patient work of politics and diplomacy. Ladies and Gentlemen, with these sentiments I offer prayerful good wishes that your service be inspired and sustained by the light of that truth which is a reflection of the eternal Wisdom of God the Creator.Upon you and your families I cordially invoke an abundance of divine blessings.

V

Pragae ad conventum oecumenicum in sede archidioecesis habitum.*

Dear Cardinals, Your Excellencies,

I am grateful to Almighty God for the opportunity to meet with you who are here representing the various Christian communities of this land.I th ank Doctor C˘ erny´, President of the Ecumenical Council of Churches in the Czech Republic, for the kind words of welcome which he has addressed to me on your behalf. My dear friends, Europe continues to undergo many changes.It is hard to believe that only two decades have passed since the collapse of former re- gimes gave way to a difficult but productive transition towards more parti- cipatory political structures.During this period, Christians joined to gether with others of good will in helping to rebuild a just political order, and they continue to engage in dialogue today in order to pave new ways towards mutual understanding, cooperation for peace and the advancement of the common good. Nevertheless, attempts to marginalize the influence of Christianity upon public life — sometimes under the pretext that its teachings are detrimental to the well-being of society — are emerging in new forms.This phenomenon gives us pause to reflect.As I suggested in my Encyclical on Christian hope ,

* Die 27 Septembris 2009. Acta Benedicti Pp. XVI 867 the artificial separation of the Gospel from intellectual and public life should prompt us to engage in a mutual “self-critique of modernity” and “self-cri- tique of modern Christianity,” specifically with regard to the hope each of them can offer mankind.1 We may ask ourselves, what does the Gospel have to say to the Czech Republic and indeed all of Europe today in a period marked by proliferating world views? Christianity has much to offer on the practical and ethical level, for the Gospel never ceases to inspire men and women to place themselves at the service of their brothers and sisters.Few would dispute this.Yet those wh o fix their gaze upon Jesus of Nazareth with eyes of faith know that God offers a deeper reality which is nonetheless inseparable from the “economy” of charity at work in this world: 2 He offers salvation. The term is replete with connotations, yet it expresses something funda- mental and universal about the human yearning for well-being and whole- ness.It alludes to the ardent desire for reconciliation and communion tha t wells up spontaneously in the depths of the human spirit.It is the central truth of the Gospel and the goal to which every effort of evangelization and pastoral care is directed.And it is the criterion to which Christians cons tantly redirect their focus as they endeavour to heal the wounds of past divisions. To this end — as Doctor C˘ erny´ has noted — the was pleased to host an International Symposium in 1999 on Jan Hus to facilitate a discussion of the complex and turbulent religious history in this country and in Europe more generally.3 I pray that such ecumenical initiatives will yield fruit not only in the pursuit of Christian unity, but for the good of all European society. We take confidence in knowing that the Church’s proclamation of salva- tion in Christ Jesus is ever ancient and ever new, steeped in the wisdom of the past and brimming with hope for the future.As Europe listens to the story of Christianity, she hears her own.Her notions of justice, freedom and socia l responsibility, together with the cultural and legal institutions established to preserve these ideas and hand them on to future generations, are shaped by her Christian inheritance.Indeed, her memory of the past animates her aspirations for the future.

1 Cfr. Spe Salvi, 22. 2 Cfr. Caritas in Veritate,2. 3 Cfr. Pope John Paul II, Address to the International Symposium on John Hus, 1999. 868 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

This is why, in fact, Christians draw upon the example of figures such as Saint Adalbert and Saint Agnes of Bohemia.Their commitment to spreading the Gospel was motivated by the conviction that Christians should not cower in fear of the world but rather confidently share the treasury of truths entrusted to them.Likewise Christians today, opening themselves to pres ent realities and affirming all that is good in society, must have the courage to invite men and women to the radical conversion that ensues upon an en- counter with Christ and ushers in a new life of grace. From this perspective, we understand more clearly why Christians are obliged to join others in reminding Europe of her roots.It is not because these roots have long since withered.On the contrary! It is because they continue — in subtle but nonetheless fruitful ways — to supply the continent with the spiritual and moral sustenance that allows her to enter into mean- ingful dialogue with people from other cultures and religions.Precisely because the Gospel is not an ideology, it does not presume to lock evolving socio-political realities into rigid schemas.Rather, it transcends the vicissi- tudes of this world and casts new light on the dignity of the human person in every age.Dear friends, let us ask the Lord to implant within us a spirit of courage to share the timeless saving truths which have shaped, and will continue to shape, the social and cultural progress of this continent. The salvation wrought by Jesus’s suffering, death, resurrection and ascension into heaven not only transforms us who believe in him, but urges us to share this Good News with others.Enlightened by the Spirit’s gifts of knowledge, wisdom and understanding,4 may our capacity to grasp the truth taught by Jesus Christ impel us to work tirelessly for the unity he desires for all his children reborn through , and indeed for the whole human race. With these sentiments, and with fraternal affection for you and the members of your respective communities, I express my deep thanks to you and commend you to Almighty God, who is our fortress, our stronghold and our deliverer.5 Amen.

4 Cfr. Is 11:1-2; Ex 35:31. 5 Cfr. Ps 144:2. Acta Benedicti Pp. XVI 869

VI

Apud Castrum Pragense cum mundo academico Summus Pontifex se congregat.*

Dear Cardinals, Your Excellencies,

Our meeting this evening gives me a welcome opportunity to express my esteem for the indispensable role in society of universities and institutions of higher learning.I thank the student who has kindly greeted me in your name, the members of the university choir for their fine performance, and the distin- guished Rector of Charles University, Professor Va´clav Hampl, for his thought- ful presentation.The service of academia, upholding and contributing to the cultural and spiritual values of society, enriches the nation’s intellectual patri- mony and strengthens the foundations of its future development.The great changes which swept Czech society twenty years ago were precipitated not least by movements of reform which originated in university and student circles. That quest for freedom has continued to guide the work of scholars whose diakonia of truth is indispensable to any nation’s well-being. I address you as one who has been a professor, solicitous of the right to academic freedom and the responsibility for the authentic use of reason, and is now the Pope who, in his role as Shepherd, is recognized as a voice for the ethical reasoning of humanity.While some argue that the questions raised by religion, faith and ethics have no place within the purview of collective reason, that view is by no means axiomatic.The freedom that underlies the exercise of reason — be it in a university or in the Church — has a purpose: it is directed to the pursuit of truth, and as such gives expression to a tenet of Christianity which in fact gave rise to the university.Indeed, man’s thirst for knowled ge prompts every generation to broaden the concept of reason and to drink at the wellsprings of faith.It was precisely the rich heritage of classical wisd om, assimilated and placed at the service of the Gospel, which the first Christian missionaries brought to these lands and established as the basis of a spiritual and cultural unity which endures to this day.The same spirit led my prede- cessor Pope Clement VI to establish the famed Charles University in 1347, which continues to make an important contribution to wider European aca- demic, religious and cultural circles.

* Die 27 Septembris 2009. 870 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

The proper autonomy of a university, or indeed any educational institution, finds meaning in its accountability to the authority of truth.Neverthele ss, that autonomy can be thwarted in a variety of ways.The great formative traditio n, open to the transcendent, which stands at the base of universities across Eur- ope, was in this land, and others, systematically subverted by the reductive ideology of materialism, the repression of religion and the suppression ofthe human spirit.In 1989, however, the world witnessed in dramatic ways the overthrow of a failed totalitarian ideology and the triumph of the human spirit. The yearning for freedom and truth is inalienably part of our common human- ity.It can never be eliminated; and, as history has shown, it is denied at humanity’s own peril.It is to this yearning that religious faith, the vari ous arts, philosophy, theology and other scientific disciplines, each with its own method, seek to respond, both on the level of disciplined reflection and on the level of a sound praxis. Distinguished Rectors and Professors, together with your research there is a further essential aspect of the mission of the university in which you are en- gaged, namely the responsibility for enlightening the minds and hearts of the young men and women of today.This grave duty is of course not new.From the time of Plato, education has been not merely the accumulation of knowl- edge or skills, but paideia, human formation in the treasures of an intellectual tradition directed to a virtuous life.While the great universities sprin ging up throughout Europe during the middle ages aimed with confidence at the ideal of a synthesis of all knowledge, it was always in the service of an authentic humanitas, the perfection of the individual within the unity of a well-ordered society.And likewise today: once young people’s understanding of the ful lness and unity of truth has been awakened, they relish the discovery that the question of what they can know opens up the vast adventure of how they ought to be and what they ought to do.The idea of an integrated education, based on the unity of knowledge grounded in truth, must be regained.It serv es to counteract the tendency, so evident in contemporary society, towards a fragmentation of knowledge.With the massive growth in information and technology there comes the temptation to detach reason from the pursuit of truth.Sundered from the fundamental human orientation towards truth, however, reason begins to lose direction: it withers, either under the guise of modesty, resting content with the merely partial or provisional, or under the guise of certainty, insisting on capitulation to the demands of those who indis- criminately give equal value to practically everything.The relativism t hat Acta Benedicti Pp. XVI 871 ensues provides a dense camouflage behind which new threats to the autonomy of academic institutions can lurk.While the period of interference from p olitical totalitarianism has passed, is it not the case that frequently, across the globe, the exercise of reason and academic research are — subtly and not so subtly — constrained to bow to the pressures of ideological interest groups and the lure of short-term utilitarian or pragmatic goals? What will happen if our culture builds itself only on fashionable arguments, with little reference to a genuine historical intellectual tradition, or on the viewpoints that are most vociferously promoted and most heavily funded? What will happen if in its anxiety to preserve a radical secularism, it detaches itself from its life-giving roots? Our societies will not become more reasonable or tolerant or adaptable but rather more brittle and less inclusive, and they will increasingly struggle to recognize what is true, noble and good. Dear friends, I wish to encourage you in all that you do to meet the idealism and generosity of young people today not only with programmes of study which assist them to excel, but also by an experience of shared ideals and mutual support in the great enterprise of learning.The skills of analy sis and those required to generate a hypothesis, combined with the prudent art of discernment, offer an effective antidote to the attitudes of self-absorption, disengagement and even alienation which are sometimes found in our pros- perous societies, and which can particularly affect the young.In this con text of an eminently humanistic vision of the mission of the university, I would like briefly to mention the mending of the breach between science and reli- gion which was a central concern of my predecessor, Pope John Paul II.He, as you know, promoted a fuller understanding of the relationship between faith and reason as the two wings by which the human spirit is lifted to the contemplation of truth.1 Each supports the other and each has its own scope of action,2 yet still there are those who would detach one from the other.Not only do the proponents of this positivistic exclusion of the divine from the universality of reason negate what is one of the most profound convictions of religious believers, they also thwart the very dialogue of cultures which they themselves propose.An understanding of reason that is deaf to the divine and which relegates religions into the realm of subcultures, is incapable of entering into the dialogue of cultures that our world so urgently needs.In the end, “fidelity to man requires fidelity to the truth, which alone is the

1 Cfr. Fides et Ratio, Prooemium. 2 Cfr. ibid., 17. 872 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale guarantee of freedom”.3 This confidence in the human ability to seek truth, to find truth and to live by the truth led to the foundation of the great European universities.Surely we must reaffirm this today in order to brin g courage to the intellectual forces necessary for the development of a future of authentic human flourishing, a future truly worthy of man. With these reflections, dear friends, I offer you my prayerful good wishes for your demanding work.I pray that it will always be inspired and directed by a human wisdom which genuinely seeks the truth which sets us free.4 Upon you and your families I invoke God’s blessings of joy and peace.

3 Caritas in Veritate,9. 4 Cfr. Jn 8:28. Acta Benedicti Pp. XVI 873

NUNTIUS Internationali recurrente Die anno 2009 Missionibus dicato.*

In questa domenica, dedicata alle missioni, mi rivolgo innanzitutto a voi, Fratelli nel ministero episcopale e sacerdotale, e poi anche a voi, fratelli e sorelle dell’intero Popolo di Dio, per esortare ciascuno a ravvivare in se´ la consapevolezza del mandato missionario di Cristo di fare « discepoli tuttii popoli »,1 sulle orme di san Paolo, l’Apostolo delle Genti. « Le nazioni cammineranno alla sua luce ».2 Scopo della missione della Chie- sa infatti e` di illuminare con la luce del Vangelo tutti i popoli nel loro cam- mino storico verso Dio, perche´ in Lui abbiano la loro piena realizzazione ed il loro compimento.Dobbiamo sentire l’ansia e la passione di illuminare tut ti i popoli, con la luce di Cristo, che risplende sul volto della Chiesa, perche´ tutti si raccolgano nell’unica famiglia umana, sotto la paternita` amorevole di Dio. E` in questa prospettiva che i discepoli di Cristo sparsi in tutto il mondo operano, si affaticano, gemono sotto il peso delle sofferenze e donano la vita. Riaffermo con forza quanto piu` volte e` stato detto dai miei venerati Prede- cessori: la Chiesa non agisce per estendere il suo potere o affermare il suo dominio, ma per portare a tutti Cristo, salvezza del mondo.Noi non chiedia - mo altro che di metterci al servizio dell’umanita`, specialmente di quella piu` sofferente ed emarginata, perche´ crediamo che « l’impegno di annunziare il Vangelo agli uomini del nostro tempo... e` senza alcun dubbio un servizio reso non solo alla comunita` cristiana, ma anche a tutta l’umanita` »,3 che « conosce stupende conquiste, ma sembra avere smarrito il senso delle realta` ultime e della stessa esistenza ».4

1. Tutti i Popoli chiamati alla salvezza

L’umanita` intera, in verita`, ha la vocazione radicale di ritornare alla sua sorgente, che e` Dio, nel Quale solo trovera` il suo compimento finale mediante la restaurazione di tutte le cose in Cristo.La dispersione, la molteplici ta`,il conflitto, l’inimicizia saranno rappacificate e riconciliate mediante il sangue della Croce, e ricondotte all’unita`.

1 Mt 28, 19. 2 Ap 21, 24. 3 Evangelii nuntiandi,1. 4 Redemptoris missio,2. 874 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

L’inizio nuovo e` gia` cominciato con la risurrezione e l’esaltazione di Cri- sto, che attrae tutte le cose a se´, le rinnova, le rende partecipi dell’eterna gioia di Dio.Il futuro della nuova creazione brilla gia` nel nostro mondo ed accende, anche se tra contraddizioni e sofferenze, la speranza di vita nuova.La mis - sione della Chiesa e` quella di « contagiare » di speranza tutti i popoli.Per questo Cristo chiama, giustifica, santifica e invia i suoi discepoli ad annun- ciare il Regno di Dio, perche´ tutte le nazioni diventino Popolo di Dio.E` solo in tale missione che si comprende ed autentica il vero cammino storico del- l’umanita`.La missione universale deve divenire una costante fondamentale della vita della Chiesa. Annunciare il Vangelo deve essere per noi, come gia` per l’apostolo Paolo, impegno impreteribile e primario.

2. Chiesa pellegrina La Chiesa universale, senza confini e senza frontiere, si sente responsabile dell’annuncio del Vangelo di fronte a popoli interi.5 Essa, germe di speranza per vocazione, deve continuare il servizio di Cristo al mondo.La sua missi one e il suo servizio non sono a misura dei bisogni materiali o anche spirituali che si esauriscono nel quadro dell’esistenza temporale, ma di una salvezza tra- scendente, che si attua nel Regno di Dio.6 Questo Regno, pur essendo nella sua completezza escatologico e non di questo mondo,7 e` anche in questo mondo e nella sua storia forza di giustizia, di pace, di vera liberta` e di rispetto della dignita` di ogni uomo.La Chiesa mira a trasformare il mondo con la proclamazione del Vangelo dell’amore, « che rischiara sempre di nuovo un mondo buio e ci da` il coraggio di vivere e di agire e... in questo modo di far entrare la luce di Dio nel mondo ».8 E` a questa missione e servizio che, anche con questo Messaggio, chiamo a partecipare tutti i membri e le istitu- zioni della Chiesa.

3. Missio ad gentes La missione della Chiesa, percio`,e` quella di chiamare tutti i popoli alla salvezza operata da Dio tramite il Figlio suo incarnato.E` necessario pertanto rinnovare l’impegno di annunciare il Vangelo, che e` fermento di liberta` edi progresso, di fraternita`, di unita` e di pace.9 Voglio « nuovamente confermare

5 Cfr. Evangelii nuntiandi, 53. 6 Cfr. ibid., 27. 7 Cfr. Gv 18, 36. 8 Deus caritas est, 39. 9 Cfr. Ad gentes,8. Acta Benedicti Pp. XVI 875 che il mandato d’evangelizzare tutti gli uomini costituisce la missione essen- ziale della Chiesa »,10 compito e missione che i vasti e profondi mutamenti della societa` attuale rendono ancor piu` urgenti.E` in questione la salvezza eterna delle persone, il fine e compimento stesso della storia umana e dell’u- niverso.Animati e ispirati dall’Apostolo delle genti, dobbiamo essere c oscien- ti che Dio ha un popolo numeroso in tutte le citta` percorse anche dagli apostoli di oggi.11 Infatti « la promessa e` per tutti quelli che sono lontani, quanti ne chiamera` il Signore Dio nostro ».12 La Chiesa intera deve impegnarsi nella missio ad gentes, fino a che la sovranita` salvifica di Cristo non sia pienamente realizzata: « Al presente non vediamo ancora che ogni cosa sia a Lui sottomessa ».13

4. Chiamati ad evangelizzare anche mediante il martirio

In questa Giornata dedicata alle missioni, ricordo nella preghiera coloro che della loro vita hanno fatto un’esclusiva consacrazione al lavoro di evan- gelizzazione.Una menzione particolare e` per quelle Chiese locali, e per quei missionari e missionarie che si trovano a testimoniare e diffondere il Regno di Dio in situazioni di persecuzione, con forme di oppressione che vanno dalla discriminazione sociale fino al carcere, alla tortura e alla morte.Non so no pochi quelli che attualmente sono messi a morte a causa del suo « Nome ».E` ancora di tremenda attualita` quanto scriveva il mio venerato Predecessore, Papa Giovanni Paolo II: « La memoria giubilare ci ha aperto uno scenario sorprendente, mostrandoci il nostro tempo particolarmente ricco di testimoni che, in un modo o nell’altro, hanno saputo vivere il Vangelo in situazioni di ostilita` e persecuzione, spesso fino a dare la prova suprema del sangue ».14 La partecipazione alla missione di Cristo, infatti, contrassegna anche il vivere degli annunciatori del Vangelo, cui e` riservato lo stesso destino del loro Maestro.« Ricordatevi della parola che vi ho detto: Un servo non e` piu` grande del suo padrone.Se hanno perseguitato me, perseguiteranno anche voi ». 15 La Chiesa si pone sulla stessa via e subisce la stessa sorte di Cristo, perche´ non agisce in base ad una logica umana o contando sulle ragioni della forza, ma

10 Cfr. Evangelii nuntiandi, 14. 11 Cfr. At 18, 10. 12 At 2, 39. 13 Eb 2, 8. 14 Novo millennio ineunte, 41. 15 Gv 15, 20. 876 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale seguendo la via della Croce e facendosi, in obbedienza filiale al Padre, testi- mone e compagna di viaggio di questa umanita`. Alle Chiese antiche come a quelle di recente fondazione ricordo che sono poste dal Signore come sale della terra e luce del mondo, chiamate a diffon- dere Cristo, Luce delle genti, fino agli estremi confini della terra.La missio ad gentes deve costituire la priorita` dei loro piani pastorali. Alle Pontificie Opere Missionarie va il mio ringraziamento e incoraggia- mento per l’indispensabile lavoro che assicurano di animazione, formazione missionaria e aiuto economico alle giovani Chiese.Attraverso queste Ist itu- zioni pontificie si realizza in maniera mirabile la comunione tra le Chiese, con lo scambio di doni, nella sollecitudine vicendevole e nella comune progettua- lita` missionaria.

5. Conclusione

La spinta missionaria e` sempre stata segno di vitalita` delle nostre Chiese.16 E` necessario, tuttavia, riaffermare che l’evangelizzazione e` opera dello Spirito e che prima ancora di essere azione e` testimonianza e irradiazione della luce di Cristo 17 da parte della Chiesa locale, la quale invia i suoi missionari e missio- narie per spingersi oltre le sue frontiere.Chiedo percio` a tutti i cattolici di pregare lo Spirito Santo perche´ accresca nella Chiesa la passione per la mis- sione di diffondere il Regno di Dio e di sostenere i missionari, le missionarie e le comunita` cristiane impegnate in prima linea in questa missione, talvolta in ambienti ostili di persecuzione. Invito, allo stesso tempo, tutti a dare un segno credibile di comunione tra le Chiese, con un aiuto economico, specialmente nella fase di crisi che sta attraversando l’umanita`, per mettere le giovani Chiese locali in condizione di illuminare le genti con il Vangelo della carita`. Ci guidi nella nostra azione missionaria la Vergine Maria, stella della Nuova Evangelizzazione, che ha dato al mondo il Cristo, posto come luce delle genti, perche´ porti la salvezza « sino all’estremita` della terra ».18 A tutti la mia Benedizione. Dal Vaticano, 29 giugno 2009.

BENEDICTUS PP.XVI

16 Cfr. Redemptoris missio,2. 17 Cfr. ibid., 26. 18 At 13, 47. Acta Benedicti Pp. XVI 877

NUNTIUS TELEVISIFICUS

Ad participes Recessus Sacerdotalis Internationalis in urbe Ars congregatos.*

Chers fre`res dans le sacerdoce,

Vous l’imaginez aise´ment, j’aurais e´te´ extreˆmement heureux de pouvoir eˆtre des voˆtres pour cette retraite sacerdotale internationale autour du the`- me: « La joie du preˆtre consacre´ pour le salut du monde ».Vous y participez nombreux et vous be´ne´ficiez des enseignements du Cardinal Christophe Scho¨nborn.Je le salue cordialement ainsi que les autres pre´dicateurs et l’E- veˆque de Belley-Ars, Mgr Guy-Marie Bagnard.Je dois me contenter de vous adresser ce message enregistre´, mais veuillez croire qu’a` travers ces quelques mots, c’est a` chacun d’entre vous que je parle de la manie`re la plus person- nelle qui soit, car, comme le dit saint Paul : « Je vous porte dans mon cœur, vous qui ... vous associez tous a` ma graˆce ».1 Saint Jean-Marie Vianney soulignait le roˆle indispensable du preˆtre lors- qu’il disait: « Un bon pasteur, un pasteur selon le cœur de Dieu, c’est la` le plus grand tre´sor que le bon Dieu puisse accorder a` une paroisse, et un des plus pre´cieux dons de la mise´ricorde divine ».2 En cette Anne´e sacerdotale, nous sommes tous appele´sa` explorer et rede´couvrir la grandeur du Sacrement qui nous a configure´sa` jamais au Christ Souverain Preˆtre et qui nous a tous « sanctifie´s dans la ve´rite´ ».3 Choisi d’entre les hommes, le preˆtre reste l’un d’eux et il est appele´ a` les servir en leur donnant la vie de Dieu.C’est lui qui « continue l’œuvre de re´demption, sur la terre ».4 Notre vocation sacerdotale est un tre´sor que nous portons dans des vases d’argile.5 Saint Paul a exprime´ avec bonheur l’infinie distance qui existe entre notre vocation et la pauvrete´ des re´ponses que nous pouvons donner a` Dieu.Il y a, de ce point de vue, un lien secret qui unit l’anne´e paulinienne a` l’anne´e du preˆtre.Nous gardons pre´sente a` nos oreilles et a` l’intime de notre cœur l’exclamation e´mouvante et confiante de l’Apoˆtre

* 29 Septembris 2009. 1 Ph 1, 7. 2 Le cure´ d’Ars, Pense´es, pre´sente´s par l’abbe´ Bernard Nodet, Descle´e de Brouwer, Foi Vivante, 2000, p.101. 3 Jn 17, 19. 4 Nodet, p.98. 5 Cfr. 2Co4, 7. 878 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale qui a dit: « Lorsque je suis faible, c’est alors que je suis fort ».6 La conscience de cette faiblesse ouvre a` l’intimite´ de Dieu qui, donne force et joie.Plus le preˆtre perse´ve`re dans l’amitie´ de Dieu, plus il continuera l’œuvre du Re´demp- teur sur la terre.7 Le preˆtre n’est pas pour lui, il est pour tous.8 C’est bien la` que re´side l’un des de´fis majeurs de notre temps.Le preˆtre, homme de la Parole divine et du sacre´ certes, doit aujourd’hui plus que jamais eˆtre un homme de la joie et de l’espe´rance.A` des hommes qui ne peuvent plus concevoir que Dieu soit pur Amour, il affirmera toujours que la vie vaut la peine d’eˆtre ve´cue et que le Christ lui donne tout son sens parce qu’Il aime les hommes, tous les hommes.La religion du Cure´ d’Ars est une religion du bonheur, non une recherche morbide de la mortification, comme on l’a cru parfois: « Notre bonheur est trop grand ; non, non, jamais nous ne le comprendrons » 9 disait-il, ou encore : « Lorsque nous sommes en route et que nous apercevons un clocher, cette vue doit faire battre notre cœur comme la vue du toit ou` demeure son bien-aime´ fait battre le cœur de l’e´pouse ».10 Ici, je veux saluer avec une affection toute particulie`re ceux d’entre vous qui ont la charge pastorale de plusieurs clochers et qui se de´pensent sans compter pour maintenir une vie sacramentelle dans leurs diffe´rentes communaute´s.La reconnaissance de l’Eglise est immense pour vous tous ! Ne perdez pas cou- rage, mais continuez a` prier et a` faire prier pour que de nombreux jeunes acceptent de re´pondre a` l’appel du Christ qui ne cesse de vouloir faire grandir le nombre de ses apoˆtres pour moissonner ses champs. Chers preˆtres, pensez aussi a` l’extreˆme diversite´ des ministe`res que vous exercez au service de l’Eglise.Pensez au grand nombre de messes que vous avez ce´le´bre´es ou ce´le´brerez, en rendant chaque fois le Christ re´ellement pre´sent sur l’autel.Pensez aux innombrables absolutions que vous avez donne´es et donnerez, en permettant a` un pe´cheur de se laisser relever.Vous percevez alors la fe´condite´ infinie du sacrement de l’Ordre.Vos mains, vos le`vres, sont deve- nues, l’espace d’un instant, les mains et les le`vres de Dieu.Vous portez le Christ en vous; vous eˆtes, par graˆce, entre´sdanslasainteTrinite´.Commeledisaitle saint Cure´: « Si on avait la foi, on verrait Dieu cache´ dans le preˆtre comme une lumie`re derrie`re un verre, comme un vin meˆle´ avec de l’eau ».11 Cette conside´-

6 2Co12, 10. 7 Cfr. Nodet, p.98. 8 Cfr. Nodet, p.100. 9 Nodet, p.110. 10 Ibid. 11 Nodet, p.97. Acta Benedicti Pp. XVI 879 ration doit amener a` harmoniser les relations entre preˆtres afin de re´aliser cette communaute´ sacerdotale a` laquelle exhortait saint Pierre 12 pour baˆtir le corps du Christ et vous construire dans l’amour.13 Le preˆtre est l’homme de l’avenir: il est celui qui a pris au se´rieux les paroles de Paul: « Vous eˆtes ressuscite´s avec le Christ: recherchez les choses d’en-haut ! ».14 Ce qu’il fait sur terre est de l’ordre des moyens ordonne´sa` la Fin ultime.La messe est ce point unique de jonction entre les moyens et la Fin, puisqu’elle nous donne de´ja` de contempler, sous l’humble apparence du pain et du vin, le Corps et le Sang de Celui que nous adorerons dans l’e´ternite´. Les phrases simples et denses du saint Cure´ sur l’Eucharistie nous aident a` mieux percevoir la richesse de ce moment unique de la journe´eou` nous vivons un face a` face vivifiant pour nous-meˆmes et pour chacun des fide`les.« On ne comprendra, e´crivait-il, le bonheur qu’il y a de dire la messe que dans le ciel ! ».15 C’est pourquoi je vous encourage a` fortifier votre foi et celles des fide`les dans le Sacrement que vous ce´le´brez et qui est la source de la vraie joie.Le saint d’Ars s’e´criait: « Le preˆtre doit avoir la meˆme joie (que les apoˆtres) en voyant Notre Seigneur qu’il tient entre ses mains ».16 En rendant graˆce pour ce que vous eˆtes et ce que vous faites, je vous redis : « Rien ne remplacera jamais le ministe`re des preˆtres au cœur de l’E´ glise ! ».17 Vivants te´moins de la puissance de Dieu a` l’œuvre dans la fai- blesse des hommes, consacre´s pour le salut du monde, vous demeurez, mes chers fre`res, choisis par le Christ lui-meˆme afin d’eˆtre, graˆce a` Lui, sel de la terre et lumie`re du monde.Puissiez-vous durant cette retraite spirituelle, expe´rimenter de manie`re profonde l’Intime indicible 18 pour eˆtre parfaitement unis au Christ afin d’annoncer son Amour autour de vous et d’eˆtre entie`re- ment engage´s au service de la sanctification de tous les membres du Peuple de Dieu.En vous confiant a` la Vierge Marie, Me`re du Christ et des preˆtres, je vous donne a` tous ma Be´ne´diction apostolique.

BENEDICTUS PP.XVI

12 Cfr. 1P2, 9. 13 Cfr. Ep 4, 11-16. 14 Col 3, 1. 15 Nodet, p.104. 16 Ibid. 17 Home´lie a` la messe du 13 Septembre 2008 sur l’esplanade des Invalides, Paris. 18 Saint Augustin, Les Confessions, III, 6, 11, BA 13, p.383. 880 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ACTA CONGREGATIONUM

CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM

OXOMEN.

Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Ioannis de Palafox et Mendoza Episcopi prius Angelopolitani, postea Oxomensis (1600-1659)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Omnibus omnia factus sum, ut aliquos utique facerem salvos. Omnia autem facio propter evangelium, ut comparticeps eius efficiar » (1 Cor 9, 22-23). Haec Divi Pauli verba illustrem virum illum describunt, qui vitae sancti- monia heroica, qui altitudine doctrinae, qui splendore eloquentiae, qui zelo salutis animarum ferventissimo, qui prudentia eximia, qui humilitate maxi- ma, qui paupertate et interiore et externa propemodum admirabili, qui pro tuendis Ecclesiae iuribus ac pro domo Israel cor quasi aereum in vase fictili continenter et ad mortem usque gessit; qui denique igne divinae caritatis perpetuo incensus omnium virtutum formam unico fine placendi Deo, post- habita etiam abrenuntiataque ex formula quavis creaturarum satisfactione, in se ad miraculum expressit, et qui huic saeculo, a labore ad voluptates proclivi, Apostolicorum temporum sanctitatem ac primaevae Ecclesiae ima- ginem exhibet imitandam. Fiteri in regno Navarrae in Hispania die 24 Iunii, Divo Ioanni Baptistae sacro, Ven.Ioannes ortus est anno 1600.Patrem habuit Iacobum de Palafox, Arizae in Aragonia Marchionem, virum ingenuis moribus praeditum, catho- licum, divitem et avito sanguine illustrem; matrem vero Annam de Casanate, ex aequo ac Iacobum nobilem et catholicam, quae, cum Ven.Ioannem enixa est, rerum humanarum exilitatem atque instabilitatem animo considerans, bona sua omnia posthabens, genitoribus utenda ac fruenda reliquit, et Congregatio de Causis Sanctorum 881

Carmelitarum Excalceatarum asceterium ingressa, triginta annorum spatium in austerissima vita, quam secuta est mors propemodum sancta, transegit. Natus puer in parochiali ecclesia Fiteri, quae est penes Monachos Cistercienses, baptismatis lavacro regeneratus fuit die 29 Iunii, ac deinde, cum oportune adolevit, a Reverendissimo D.Didaco de Yepes Episcopo Turiasonensi sacro Chrismate confirmatus. Decennis in Seminario Tyrasonensi S.Gaudiosi, Patribus Societatis Iesu praeceptoribus, receptus, ad annum usque 1615 collegialem egit, et gramma- ticae ac reliquis litteris, quibus ea aetas informari ad humanitatem solebat, applicuit animum.Postea ab anno circiter 1616 ad 1621, maioribus Discipl i- nis ac Facultatibus in Academiis Oscensi, Complutensi et Salmantina incum- bens, eam docilitatis ingenii et excellentiae morum uno ore laudem est adep- tus, ut praeconceptam de se opinionem nedum fecerit certam, sed etiam superaverit. Annum aetatis agebat vicesimum primum per id tempus Dei Servus; quare a genitore, qui praeclaras ingenii animique dotes in Ven.Ioanne adm i- rabatur, Arizam redux germanis eius fratribus regendis reique familiari ac feudorum gerendae praeficitur, qui rectissime omnia exsecutus est, Deo etiam, qui ab illo pericula, in quae id propterea inciderat, avertit, adprobante Ven.Ioannis rationem agendi. Non vulgarem prudentiae famam Ven.Ioannes conciliaverat, quae postea in multo maiorem evasit.Nam, cum generalia Regni comitia in Aragonia haberentur, eisque Rex ipse Philippus IV interfuisset, adeo ingenio ac sollertia Servi Dei fuit illectus, ut eum ad aulam Matritensem vocaverit, ac paulo post, quod anno 1626 contigit, eundem Fiscalis Consilii bellici, aliorumque Tribunalium Matritensium munere insigniverit. Postmodum contemnens res humanas omnes Dei Servus, quoniam arun- dinibus vibratis vento levi fragiliores esse probe intellexerat, praemissis generali peccatorum exhomologesi ac piis exercitationibus, servatisqueex instituto Ecclesiae interstitiis, anno 1629 Sacerdotio initiatus est.A tque per id sane tempus vitae illius austerissimae et ad virtutes omnes institutae ratio initium fecit, ut iam inde maturum quiddam, et quod ceteris exemplar esset, praeluceret. Interea vero, cum Serenissima infans Maria Austriaca Ferdinandi Regis Romanorum sponsa Germaniam contenderet, eidem a Philippo Rege comes adiunctus Ven.Ioannes, et Sacellanorum primus atque Eleemosynarius con - stitutus est.Mira sunt ac praeclara, quae eo in itinere etiam circa religi onem, 882 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale gessit Dei Servus: cum in Ecclesia, ad quam rem sacram facturus accesserat, D.N. Crucifixi imaginem deiectam atque ab haereticis deformatam invenisset (quae insuper sibi splendoribus circumfusa visa est), restaurandam curavit, secumque una deferens, magno semper in honore habuit, ac moriens Cardinali Moscoso Archiepiscopo Toletano legavit.Quocirca Matritum reducem vari is honorum ac munerum titulis eumdem Rex Catholicus honestavit, in quibus Servus Dei sese sanctissime gessit. Sed quo tempore nitidius virtutum omnium habitus, quas sibi iam com- paraverat Ven.Ioannes, illuxerint, facili negotio ex insequentibus ad m ortem usque annis demonstratur.Nam a providentissimo Rege Philippo IV, qui fessis iam inclinatisque Mexicanis rebus opem ferre animo statuerat, pro Sacerdotio Angelopolitano praesentatus, licet Servi Dei humilitas reluctaret, vicit tandem Regis ipsius hortatio, consiliumque Confessarii sui, qui D. Tho- mae a Villanova nepos erat, et anno 1639 rite quoad omnia consecratus in Episcopum Angelopolitanum, XI Kal.Augusti insequentis anni 1640 Angelopolim ingressus est. Referenda hic esset cura pastoralis vigilantissima, qua in fide, in doctrina sana, in caritate non ficta, verbo, scripto, exemplo, visitatione dioecesium, laboribus, aliisque zeli ferventissimi argumentis, magnisque factis, America- nas et Hispanas oves a Domino sibi creditas aluit, rexitque; referenda eximia prudentia, qua Ducem de Escalona a Pro-Regis munere amovit, qua Iudicem Residentiae trium Pro-Regum, qua Visitatorem Generalem, ac Generalem Ducem egit. Postquam dioecesim Angelopolitanam per novem annos praesens rexerat, Matritum a Rege vocatus, eam per vicarios et pastorales litteras diligenter gubernare curavit, usque dum, mense Martio 1654, ad Sedem Oxomensem translatus est.Tandem, postquam novam dioecesim sibi commissam, per quinquennium sanctissime rexerat, die prima octobris anni 1659, fidelis servus et prudens, in gaudium Domini Sui vocatus est. Fama sanctitatis, qua Servus Dei in vita per plures annos gavisus fuerat, adeo post eius mortem crevit, ut Episcopus Oxomensis anno iam 1666 Processum Informativum pro eius Canonizatione inchoare decreverit.Pos t longum iter, tandem ex norma disceptatum est an Servus Dei heroum in modum virtutes observavisset.Felici cum eventu, die 4 Aprilis anno 2008 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, et die 2 subse- quentis mensis Decembris, Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Em.mo D.no Card. Iuliano Herranz. Congregatio de Causis Sanctorum 883

Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Archiepiscopum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Cari- tate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Venerabilis Servi Dei Ioannis de Palafox et Mendoza, Episcopi prius Angelopolitani, postea Oxomensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 17 mensis Ianuarii A.D.2009.

e Angelus Amato, S.D.B. Archiep.tit.Silensis Praefectus L. e S. e Michae¨l Di Ruberto Archiep.tit.Biccarensis a Secretis

VRATISLAVIEN.

Beatificationis et canonizationis Servi Dei Roberti Spiske sacerdotis dioecesani fundatoris Congregationis Sororum Sanctae Hedvigis (1821-1888)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Iudica me, Domine, quoniam ego in innocentia mea ingressus sum et in Domino sperans non infirmabor.Proba me, Domine, et tenta me; ure renes meos et cor meum.Quoniam misericordia tua ante oculos meos est, et ambu- lavi in veritate tua » (Ps 25, 1-3). Fulgida prisci Israelis psalmistae verba sponte et clare respondent vitae, eventibus et praecipuis religiositatis signis Servi Dei Roberti Spiske, eminen- tis viri Germaniae Catholicismi socialis XIX saeculi. 884 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Servus Dei Lesnicae, olim in finibus Borussicae Silesiae die 29 Ianuarii anno 1821 enatus est ex familia tenui loco sed solida Christiana fide.Kale ndis Februariis sacra Baptismatis unda mersus est in illius loci Sanctae Hedvigis paroecia. Serenam pueritiam degit, cuius propria fuit condicio institutoria in qua magna simplicitate, una cum primis disciplinae rudimentis, spiritualia linea- menta et psychologica determinabantur et brevi tempore in eo singularis ad sacerdotium inclinatio patuit. Quamvis Servi Dei familiares inopia ulterius aggravati essent, quibusdam sacerdotibus faventibus scholas frequentare potuit, usque ad altiorum studiorum conclusionem. Anno 1843 operam dedit suo proposito vocationis a quo iam ab infantia attractus erat et postquam cursus theologicos apud Universitatem Vratisla- viensem frequentaverat, in dioecesis Seminarium admissus est. Illis annis iuvenis Robertus in oratione, in virtutum confirmationem nec non in studium incubuit: discrimina et difficultates non defuerunt, quae tamen magnanimitate ac fervore vicit et denique, expleto institutionis progressu, ad sacrum ordinem presbyteratus accessit. Post primum officium apud Seminarium dioecesanum iuvenis sacerdos vicarius in oppidana paroecia Sanctae Mariae Virginis in Sabulis nomina- tus est. Hic una cum parocho et nitens contra instantias modernae societatis, quae saepe contrariae doctrinae Catholicae erant, plurima consilia ad Christianae doctrinae institutionem ad beneficentiam faciendam incepit institutumque in pauperum auxilium fundavit. Etiam in sequentibus officiis Dei Servus sedulitate, vi sentiendi civilem societatem, animarum prudenti ac perseveranti cura in locis tam agricolarum quam possidentium et divitum eminuit.Per renovatam, certam et fructuo- sam praedicationem fideles animare potuit, eos et in adversis sustinens populumque ad Christi et Ecclesiae fidem impellens. Summi momenti eius in ministerio semper fuit Sacramenti Reconcilia- tionis celebratio, ad quam ille, eximius confessor, navitate et alacritate se conferebat. Eius spiritualis aptitudo ratione vitae penitus Christianae eminebat, quae in eo ad exemplum maximae moderationis infra adflatum ad novissima et mundanam occupationem assurgebat.Servi Dei dictis actionibusque gratu s animus in Dominum patuit; sensus simplicis et humilis laetitiae etiam in Congregatio de Causis Sanctorum 885 tempore ariditatis et acutum ingenium cum fervida et cohaerenti fide, deli- catus et alacer amor erga proximos, spes versata in relictione serena Dei providentiae fervensque devotio Virgini Mariae semper eluxerunt. Interea tota in Europa doctrinae et politicae contentiones augebantur quae conferentes cum instabili condicione progressus industriae deniquead illius anni, scilicet anni 1848, rerum publicarum conversionem pervenerunt. Illo in angusto statu, in quo difficultates incendebantur et necessitates extra modum augebantur, publicae institutiones solutiones efficaces et aptas proponere nequibant, Servus Dei consociationem mulierum dedicatarum ministerio pauperum et infirmorum fovit. Ex illa prima consociatione, quam Summus Pontifex Pius IX postea confirmaverat anno 1859, Congregatio Sororum Sanctae Hedvigis orta est. Sequentibus annis praecipua fuit cura in augentem iuvenem Congregatio- nem, quae, praesertim illo tempore quod dicitur « bellum doctrinale » germa- nice « Kulturkampf », per suppressionem domuum religiosarum, punitionibus minisque cruciabatur. Quae cum ita essent Ecclesiae molesta, tam societatis quam quaestionum theologicarum intestinarum causa, Servus Dei semper gravitate, prudentia et utilitatis suae derelictione eminuit.Eius amor erga Ecclesiam constant er versatus et renuntiatus in absoluta fide Romano Pontifici prodidit, qui illo tempore vehementibus contentionibus infirmabatur. Anno 1875 decanus Vratislaviensis nominatus est; hoc in munere cum civitas propinquum commercium Polonica cum gente haberet, Servus Dei in familiaritatem venit plurimis cum filiis illius populi, qui, tunc evictus, a maiorum regnorum dicionibus occupantibus libertate politica indigebat: sae- pe enim Poloni segregabantur, vexabantur, trucidabanturque a potestatibus Imperatoris Russiae.Servus Dei summa ope nixus est pro multis profugis e regionibus, quarum Russia potita est, tenaciter subveniens eorum necessita- tibus tam materialibus quam spiritualibus et ad doctrinam pertinentibus,ad dolores solandos et ad identitatem illius populi servandam.Hac in opera ratione civili ille Polonicam Ecclesiam valde adiuvavit. In extremis annis vitae, dum assidue munus pastorale exercebat, semel atque iterum paralysi correptus est. Die 5 Martii anno 1888, debilis et graviter imminutus, Servus Dei extremam crisim passus est, quae vitales luminis auras abstulit.Exsequi as funeris eius magna multitudo hominum cuiuslibet ordinis participavit, uti testimonium famae sanctitatis quae eum totam per vitam comitata est. 886 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Fama sanctitatis attenta, qua in vita claruit, Vratislaviae celebrata est Inquisitio dioecesana a die 14 Iunii anni 1995 ad diem 30 Decembris anni 2000, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum die 22 Iunii 2001 est approbata. Exarata Positione, die 19 mensis Aprilis anni 2005 sessio cum positivo exitu habita est Consultorum in historia peritorum.Deinde disceptatum e st ex norma an Servus Dei heroicum in modum virtutes coluisset.Die 5 Octo- bris anni 2007, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum feliciter ha- bitus est.Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 16 Dece m- bris anni 2008 congregati, Ponente Causae Eminentissimo Domino Card. , agnoverunt Servum Dei Robertum Spiske virtutes theolo- gales, cardinales eisque adnexas heroum in modum excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congre- gationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die decla- ravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Roberti Spiske, Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Sororum Sanctae Hedvigis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 17 mensis Ianuarii A.D.2009.

e Angelus Amato, S.D.B. Archiep.tit.Silensis Praefectus L. e S. e Michae¨l Di Ruberto Archiep.tit.Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 887

ALEXANDRINA STATIELLORUM

Beatificationis et canonizationis Servae Dei Carolinae Beltrami fundatricis Soro- rum v. d. « Immacolatine di Alessandria » (1869-1932)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Et sponsabo te mihi in sempiternum; et sponsabo te mihi in iustitia et iudicio et in misericordia et miserationibus » (Os 2, 21). Serva Dei Carolina Beltrami die 4 mensis Augusti anno 1869 Alexandriae Statiellorum nata est et insequenti die 7 ad baptismalem fontem ecclesiae collegiatae in honorem Beatae Mariae Virginis a Nivibus in vico Curte Sancti Laurentii ducta.Familia eius, firmae innisa christianae traditioni, ne cnon bonis opibus ac ordinis adiunctis, perplurimis filiis in annos laetata est, quorum multi vero primos vitae dies haud superaverunt. Cum omnes per aliquos annos Mediolanum se contulerunt, Carolina pri- mariam scholasticam institutionem apud Sorores Canossianas recepit, iam inde a prima aetate magnum suum religiosorum praeceptorum obsequium ostendens, quod sponte in ea callido cum ingenio et actuosa mente coalesce- bat.In Langobarda metropoli initiationem christianam perfecit et, Paen iten- tiae, Eucharistiae et Confirmationis sacramentis munita, semper se in do- mestica officia exhibens proclivem, gradatim in apostolatus navitates magis magisque incubuit.Cum in civitatem natalem rediisset, Serva Dei, iam duodennis, operam suam catechistae atque oratorii cathedralis ecclesiae adhortatricis benigne dedit.Speciali modo ingens peculiaris curae puel larum ac mulierum institutionis animadvertebat momentum, quae illo tempore omni abusus oppressionisque generi asperrime subiciebantur.Quam ad rem opus oratorii penitus sublimavit, quod tamquam locum gaudii, educationis ac laboris fovendi reformavit. Desiderium, interdum, Deo omnino se consecrandi in ea proficiebat.In- gressa est, igitur, Institutum religiosum, quod bimestre post vero reliquit, domum se reddens clarius sibi conscia quod se novam religiosae conversatio- nis rationem experiri oportebat.Una cum sociis quibusdam, ergo, post act um Beatissimae Virgini suipsius consecrationis, officinam artis sutilis et textilis incepit, quae iuvenes mulieres proveheret ad serios fructuososque labores. Iamiam Serva Dei facta est etiam erani suscitatrix inter operarias atque « Societatem Sanctae Zitae » instituit, quae domestica in earum munera in- 888 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale formaret, easdem curaret, ut apud bonas familias collocarentur, moribusque et spiritu assideret ac in egestate laboris prosequeretur ac sustentaret. His inceptis Serva Dei in operibus socialis actuositatis sese efficaciter intexuit, « signa temporis » illa necnon « Rerum Novarum » fomenta excipiens, quae omnes adhortabatur christifideles, ut « operariorum quaestioni » atque aerumnis, quae ad ipsam pertinebant, consulerent.Statuit, ergo, aposto la- tum suum inter operarias exercere, evangelico spiritu primi industriarum incrementi provocationes accipiens. Etiam in tam felicibus initiis, difficultates non defuerunt, immo ex ipsis proximis exstiterunt, qui praecipua lineamenta, quibus Serva Dei opera sua extuderat, quandoque neglexerunt.Ad inquietudines litesque vitandas f ami- liam, igitur, suam repetiit, semper autem uti religiosa vivens et anno 1910 Tertii Ordinis Servorum Mariae induens habitum, cuius aliquos annos novi- tiarum Magistra quoque facta est. Anno 1919, vero, Episcopus Alexandrinus Statiellorum eam rogavit, ut ad Communitatem regrederetur, et Superiorissam Generalem nominavit et « Piam Operam ab Immaculata » sub legum ratione recognovit uti Congrega- tionem iuris dioecesani.Aliquos post annos, novo in dioecesi creato Epis copo atque dissensionibus sive intra sive extra Institutum ingravescentibus, Ser- vae Dei Capitulum Generale convocare visum est, ut totius communitatis exploraret consensum, sed exitus eo tristis fuit, ut se intra communitatem prostratam sensit.Haec nempe intimam profundamque ei molita sunt poe- nam, cui autem humilitate, mansuetudine et aequa ad voluntatem Dei doci- litate respondit, in his sicut et aliis in aerumnis actionem Dei, qui « opera sua purificat ac praegustat », conspiciens.Pro amore Domini et animarum bono , immo, omnia perpatienter passa est et renovata cum sollicitudine pauperum aegrotorumque curae necnon catechesi uti simplex Soror vacavit. Spiritualitatem suam Serva Dei cotidie ad fontem Eucharistiae aluit: non modo ipsa in oratione commorata est, sed stationes nocturnas coram Sanctissimo Sacramento instituens, alios quoque ad eas suscitavit. Diversis in locis ubi vixit vel apostolatum exercuit semper in gestu suavem se ostendit, fortem in decisionibus. Anno 1932 ineunte, Servae Dei valetudo ingravescere coepit.Saevo, enim, sanguinis ictu in cerebro correpta et lecto iacere coacta, hoc quoque tempore eximium testimonium fidei atque humanitatis praebuit.Die 8 mensis April is anno 1932, Hortis apud Alexandriam Statiellorum morti occubuit.Una cum sive civilibus sive ecclesiasticis auctoritatibus turba ingens ad exsequias Congregatio de Causis Sanctorum 889 concurrit, signum famae eius sanctitatis iam tum in populo diffusae et adhuc increscentis. Hanc ob sanctitatis famam, a die 8 mensis Martii anno 1981 ad diem 30 mensis Augusti anno 1983 apud Curiam Alexandrinam Statiellorum Proces- sus Cognitionalis et a die 20 mensis Ianuarii anno 1983 usque ad diem 20 mensis Maii anno 1983 apud Curiam Pisanam Processus Rogatorialis cele- brati sunt, quorum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanc- torum Decreto diei 27 mensis Septembris anno 1985 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 23 mensis Novembris anno 2007, in Con- gressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset.Patres Car di- nales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 13 mensis Ianuarii anno 2009, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Hieronymi Grillo, Episcopi emeriti Centumcellarum-Tarquiniensis, Causae Ponentis, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Archiepiscopum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Cari- tate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Carolinae Beltrami, fundatricis Sororum vulgo dictarum « Immacolatine di Alessandria », in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 17 mensis Ianuarii A.D.2009.

e Angelus Amato, S.D.B. Archiep.tit.Silensis Praefectus L. e S. e Michae¨l Di Ruberto Archiep.tit.Biccarensis a Secretis 890 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

HISPALEN.

Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae ab Immaculata Conceptione (in saec.: Mariae Isabellae Salvat y Romero) Antistitae Generalis Sororum Socie- tatis a Cruce (1926-1998)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Fili mi, ne obliviscaris legis meae, et praecepta mea cor tuum custodiat; longitudinem enim dierum et annos vitae et pacem apponent tibi.Miseri- cordia et veritas te non deserant » (Prv 3, 1-3). Vetus sapiens Israel discipulum suum hortatur ad traditam doctrinam servandam uti praeoptabilem thesaurum, quoniam in eo propositum vitae fecundum, abundans et ditans pro se ipso aliisque reperiet.Vigor huius pr o- positi, ex humana experientia profluens et divina inspiratione illuminatus, prorsus efficaciter congruit vitae, spiritualitati et operibus Servae Dei Mariae ab Immaculata Conceptione Salvat y Romero. Serva Dei die 20 mensis Februarii anno 1926 Matriti e familia bene con- stituta orta est.Sequenti die ad fontem baptismalem paroeciae Dominae Nostrae a Conceptione ducta est, ubi Mariae Isabellae nomen assumpsit.In domestico ambitu sensu religioso firmiter solidato, praeter litterarum rudi- menta christianos quoque valores didicit, quos penitus auxit per maiorem in dies conscientiam, frequentans ab infantia Matritense Beatae Virginis Mariae Collegium, Sororum Hibernarum curationi commissum.Quod ad formationis iter attinet, ad primum Sacrum Convivium accessit ac deinde ordinarium studiorum curriculum perfecit.Anno 1936, civili bello exardescente, fa milia eius in Lusitaniam se transtulit; attamen, duobus post annis, in patriam rediit, ubi prius Sebastianopoli, Vasconica in regione, ac deinde iterum Matriti est commorata. Horum annorum decursu Maria Isabella magis magisque dotes personales perficiebat et culturales, ut vitam socialem plene sibi indulgentem, deinde alto ordine burgensium firmatam provehere posset.Ipsa tamen congrua per - spicuitate vocationem ad vitam religiosam ita percipere coepit, ut, post ad- motam petitionem, Hispali anno 1944 uti postulans in Institutum Sororum Societatis a Cruce sit admissa.Sequenti anno religiosum induit habitum, nomen assumens Sororis Mariae ab Immaculata Conceptione a Cruce, et in Novitiatum excepta est. Congregatio de Causis Sanctorum 891

Hac quidem formationis periodo, Serva Dei sollertia eminuit, spiritu sa- crificii et virtutum exemplo.Peculiarem in modum in ea ostendebantur, mi ra cum simplicitate, affectus erga paupertatem, humilis se gerendi modus nec non spiritus consciae oboedientiae ulla absque propria utilitate.Anno 1 947 temporaria vota nuncupavit. Perspecta eius humana et spirituali experientia, huic iuveni sorori mode- ramen Collegii oppidi Lopera, prope Giennum, concreditum est, cui muneri alia summi momenti accesserunt in urbibus Vallisoleto et Estepa. Anno 1966 Hispalim arcessita est in Primariam Domum, prius uti auxiliaris apud Novi- tiatum, deinde tamquam Novitiarum Magistra.Duos post annos constituta est Moderatrix Provincialis, postea Consiliaria Generalis, deinde Praeposita communitatis Hispalensis oppidi vulgo Villanueva del Rı´o y Minas, et anno 1977 electa est Suprema Instituti Antistita.Immo, de Sanctae Sedis licen tia, per alias tres periodos reelecta est ad hoc onerosum munus, quod trepidum efficiebatur difficilioribus annis illis protinus post Concilium Oecumenicum Vaticanum II, quo tempore Serva Dei magnopere incubuit in novandas Instituti Constitutiones, intuitu pristinum eius charisma tuendi ac roborandi, per restauratam fidelitatem erga Evangelium Ecclesiaeque Magisterium, per intensiorem Eucharisticam et Marianam dimensionem, per sapientem tradi- tionis aptationem ad nova Ecclesiae et societatis postulata. Praecipuus sese gerendi modus actuosa aequabilitate ditatus est: Soror Maria fidelitatem exercuit non veluti taediosam formularum approbatarum iterationem, sed uti desiderium creativitatis ut obviam iret exigentiis a Domino sibi significatis.In omnibus rerum adiunctis, oculos convertere consueverat ad Sanctam Angelam a Cruce, Conditricem Congregationis, tamquam ad fontem perennem congruentis continuationis versus debitam renovationem. Sollicitam maxime se praebuit de permanenti consororum formatione, ac potissimum earum quae in discrimine animique defectione versabantur, ita ut illis annis, in quibus omnia temptabantur et immo saepe incerta videban- tur, eius testimonium vitae plurimis ex illis appareret uti securum vitae signaculum.Sedulo curavit vocationum promotionem, cuius fructus tali m o- do visibiliter maturuerunt, ut Serva Dei inducta sit ad fundationem novarum domuum religiosarum provehendam in aliis Hispanicis urbibus, quales sunt: Puertollano, Huelvia, Gades, Lugus, Linaria, Castrum Sancti Ioannis.In Italia quoque anno 1984 in urbe Regio Iulii domum erexit. 892 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Eius serena et iucunda indoles conferebat ad fiduciae et communionis auram creandam, immo proposita et opera peculiariter valida eius spiritua- litate provehebantur.Etenim in ea profunda advertitur religiosa experi entia, quam vivida conscientia praesentiae Dei gessit nec non constanti inquisitione eius voluntatis, et apud fontes orationis et contemplationis sustentata; sin- cero et prompto animo ad exigentias proximi, maxime indigentiorum; vivida apertura ad quaestiones nostrae aetatis; tandem propensione ad perfectio- nem, eo ut assiduum et fervens humanarum christianarumque virtutum exer- citium assequeretur. Anno 1994 certior facta est tumore affici, quapropter chirurgiam subire debuit.Dei voluntati obtemperans, et animi fortitudine suffulta morbum patienter oppetivit; et sic quattuor per annos omni deditione operari perrexit. Extremis tamen diebus vitae, cum dolores increbruissent, in Dei bonitatem fiduciam renovavit, ad occursum Sponsi se praeparans. Die 31 mensis Octobris anno 1998 Hispali in Primaria Instituti Domo placide animam exhalavit.Eius exsequiis innumeri interfuerunt sacerdo tes et religiosae, adstante simul magna fidelium multitudine: quod testimonium exstitit famae sanctitatis qua Serva Dei vivens circumdabatur. Hac perpensa sanctitatis fama, Inquisitio dioecesana Hispali instructa est a die 20 mensis Februarii ad diem 15 mensis Novembris anno 2004, cuius iuridicam auctoritatem Congregatio de Causis Sanctorum agnovit per Decre- tum die 2 mensis Iulii anno 2005 editum.Apparata Positione, uti de more disceptatum est num Serva Dei heroicum in gradum virtutes excoluisset. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, die 6 mensis Iunii anno 2008 habitus, faventem tulit sententiam.Patres Cardinales et Episcopi i n Sessione Ordinaria die 2 mensis Decembris anno 2008 congregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Hieronymi Grillo, Episcopi emeriti Centumcellarum-Tarquiniensis, edixerunt Servam Dei theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroum in modum esse exsecutam. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Archiepiscopum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Cari- tate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Congregatio de Causis Sanctorum 893 ab Immaculata Conceptione (in saec.: Mariae Isabellae Salvat y Romero), Antistitae Generalis Sororum Societatis a Cruce, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.

Datum Romae, die 17 mensis Ianuarii A.D.2009.

e Angelus Amato, S.D.B. Archiep.tit.Silensis Praefectus L. e S. e Michae¨l Di Ruberto Archiep.tit.Biccarensis a Secretis 894 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONGREGATIO PRO EPISCOPIS

PROVISIO ECCLESIARUM

Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp.XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequunt ur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 8 Septembris 2009. — Metropolitanae Ecclesiae Lingayensi-Dagu- panensi, Exc.mum P.D. Socraten B. Villegas, hactenus Episcopum Balan- gensem. die 16 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Brigantiensi in Brasilia, Exc.mum P.D. Sergium Aparecidum Colombo, hactenus Episcopum Para- navaiensem. — Cathedrali Ecclesiae Criciumensi, Exc.mum P.D. Hyacinthum Igna- tium Flach, hactenus Episcopum titularem Gummitanum in Proconsulari et Auxiliarem archidioecesis Portalegrensis in Brasilia. die 17 Septembris. — Ecclesiae Cathedrali Cephaludensi, Exc.mum, P.D. Vincentium Manzella, hactenus Episcopum Calatayeronensem. die 29 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Chihuahuensi, Exc.mum P.D. Constantium Miranda Weckmann, hactenus Episcopum Atlacomulca- num. die 1 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Obregonensis, Exc.mum P.D. Philippum Padilla Carmona, hactenus Episcopum Tehuantepecensem. — Cathedrali Ecclesiae Legazpiensi, Exc.mum P.D. Joelem Zamudio Baylon, hactenus Episcopum Masbatensem. — Metropolitanae Ecclesiae Birminghamiensi, Exc.mum P.D. Ber- nardum Longley, hactenus Episcopum titularem Zarnensem et Auxiliarem archidioecesis Vestmonasteriensis. Diarium Romanae Curiae 895

DIARIUM ROMANAE CURIAE

Il Sommo Pontefice Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdı`, 2 ottobre, S.E. la Signora Mercedes Arrastia Tuason, nuovo Ambasciatore delle Filippine; S.E. la Baro- nessa Henriette Johanna Cornelia Maria van Lynden-Leijten, nuovo Ambasciatore dei Paesi Bassi; S.E. il Signor Miguel Hum- berto Dı´az, nuovo Ambasciatore degli Stati Uniti d’America.

Ha altresı` ricevuto in Udienza: Mercoledı`, 9 settembre, la Signora Asha-Rose Migiro, Vice- Segretario Generale dell’Organizzazione delle Nazioni Unite; Venerdı`, 11 settembre, S.E. il Signor Ricardo Martinelli Berrocal, Presidente di Panama; Mercoledı`, 16 settembre, S.E. il Signor Emil Boc, Primo Mi- nistro di Romania; Giovedı`, 17 settembre, Sua Altezza Reale il Granduca Henri di Lussemburgo; Giovedı`, 1 ottobre, S.E. il Signor Asif Ali Zardari, Presi- dente del Pakistan.

Sua Santita` ha compiuto una visita pastorale a Viterbo e Bagnoregio domenica, 6 settembre.

Il Papa Benedetto XVI si e` recato in viaggio apostolico nella Repubblica Ceca nei giorni 26 – 28 settembre. 896 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

22 settembre 2009 S.E.R. Mons. Luigi Ventura, Arcivescovo titolare di Equilio, finora Nunzio Apostolico in Canada, Nunzio Aposto- lico in Francia. 24 » » S.E.R. Mons. Luciano Suriani, Arcivescovo tit. di Amiterno, Nunzio Apostolico, Delegato per le Rappresentanze Pontificie.

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

8 settembre 2009 Gli Em.mi Signori Cardinali: Antonio Can˜izares Llovera, Pre- fetto della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti; William Joseph Levada, Prefetto della Congregazione per la Dottrina delIa Fede; e l’Ecc.mo Mons. Jean-Louis Brugues, Arcive- scovo-Vescovo emerito di Angers, Segretario della Congregazione per l’Educazione Cattolica, Consiglie- ri della Pontificia Commissione per l’America Latina. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Nicola´s de Jesu´sLo´pez Rodrı´- guez, Arcivescovo di Santo Domingo (Repubblica Dominicana); Juan Sandoval I´n˜iguez, Arcivescovo di Guadalajara (Messico); , Arcivescovo di Que´bec (Canada); Odilo Pedro Scherer, Arcivesco- vo di Sa˜o Paulo (Brasile); e gli Ecc.mi Mons.: Mario Antonio Cargnello, Arcivescovo di Salta (Argenti- na); He´ctor Rube´n Aguer, Arcivescovo di La Plata (Argentina); Nicola´s Cotugno Fanizzi, Arcivescovo di Montevideo (Uruguay); Geraldo Lyrio Rocha, Ar- civescovo di Mariana (Brasile); Raymundo Dama- sceno Assis, Arcivescovo di Aparecida (Brasile); Leopoldo Jose´ Brenes Solo´rzano, Arcivescovo di Ma- nagua (Nicaragua); Orlando Antonio Corrales Gar- cı´a, Arcivescovo di Santa Fe de Antioquia (Colom- bia); Juan Jose´ Asenjo Pelegrina, Arcivescovo Coadiutore di Sevilla (Spagna); ed ha confermato gli Ecc.mi Mons.: He´ctor Miguel Cabrejos Vidarte e Jose´ Guadalupe Martı´nRa´bago, Membri della me- desima Pontificia Commissione per l’America Latina. 10 » » L’Em.mo Signor Cardinale Dionigi Tettamanzi, Arcivescovo di Milano (Italia), ‘‘usque ad octogesimum annum’’; gli Em.mi Signori Cardinali: Keith Michael Patrick O’Brien, Arcivescovo di Saint Andrews and Edin- burgh (Gran Bretagna); Sean Patrick O’Malley, Ar- Diarium Romanae Curiae 897

civescovo di Boston (U.S.A.); Odilo Pedro Scherer, Arcivescovo di Sa˜o Paulo (Brasile); S.B.Fouad Twal, Patriarca di Gerusalemme dei Latini (Gerusa- lemme); gli Ecc.mi Mons.: Socrates B. Villegas, Ar- civescovo di Lingayen-Dagupan (Filippine); Franci- sco Gil Hellı´n, Arcivescovo di Burgos (Spagna) ‘‘ad quinquennium’’; gli Em.mi Signori Cardinali: , , ; gli Ecc.mi Mons.: Stanisław Stefanek, Josef Clemens, ‘‘in aliud quinquennium’’; e l’Ecc.mo Mons. Gregory Ebo Kpiebaya ‘‘usque ad octogesimum annum’’, Membri del Comitato di Presidenza del Pontificio Con- siglio per la Famiglia. 10 settembre 2009 Gli Ill.mi Signori Coniugi: Attila e Ju´lia Gergely (Ungheria), Jaime Armando Miguel e Ligia Maria Moniz Da Fonseca (India), David E.e Mary-Joan Osatohanm- wen Osunde (Nigeria), John S.e Claire Grabowski (U.S.A.), Umberto Dı´az Victoria e Isabel Botı´a Aponte (Colombia), Leon Botolo Magoza e Marie Valentine Kisanga Sosawe (Rep.Dem.del Congo), Naser e Amira (Simaan) Shakkour (Israele), Tomas Melendo Granados e Lourdes Milla´n Alba (Spagna), Jose´ Luis e Veronica Villasen˜or (Messico) ‘‘ad quin- quennium’’; e gli Ill.mi Signori Coniugi: Francisco e Geraldine Padilla, Andre´ e Guylaine Morin Belzile, Avv.Sima˜o Cirineu e Ana Maria Duarte Dos Santos, Dott.Alberto e Anna Friso, Norbert e Renate Mar- tin, Jean Marie e Anouk Meyer, Giovanni e Anna- maria Stirati ‘‘in aliud quinquennium’’, Membri del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » I Rev.di: Mons. Livio Melina, Preside del Pontificio Istituto “Giovanni Paolo II” per Studi su Matrimonio e Fa- miglia (Italia); Augusto Sarmiento, Docente presso la Facolta` di Teologia dell’Universita` di Navarra (Spagna); Brice De Malherbe, Docente dell’E´ cole Cathe´drale e della Facolta` Notre-Dame di Parigi (Francia); P. Edoardo Scognamiglio, O.F.M. Conv., Ministro Provinciale dei Frati Minori Conventuali di Napoli (Italia); gli Ill.mi Signori: Prof. Pierpaolo Donati, Docente presso il dipartimento di Sociologia dell’Universita` di Bologna (Italia); Dott.Francesco Belletti, Membro della Consulta Nazionale di Pasto- rale Familiare dell’Ufficio per la Pastorale della Fa- miglia della Conferenza Episcopale Italiana (Italia); Prof.Stefano Zamagni, Docente presso la Facolta` di Economia dell’Universita` di Bologna (Italia); Prof. Rafael Navarro-Valls, Docente di Diritto della “Universidad Complutense” di Madrid (Spagna); Prof.Nicola´s Jouve De La Barreda, Docente di Ge- 898 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

netica alla “Universidad de Alcala´” (Spagna); Dott. Salvatore Martinez, Presidente dell’Istituto di Pro- mozione Umana “Mons.Francesco di Vincenzo” (Italia); Jose´ de Jesu´s Herna´ndez Ramos, Consiglie- re del “Doha International Institute for Family Stu- dies an Development” (Messico); i Coniugi Frank e Julie Laboda, (U.S.A.); le Gentili Signore: Prof.ssa Germina Namatovu Ssemogerere, Consultore del “Capacity Building Programme for Ministry of Lo- cal Government Civil Service Personnel” (Uganda); Prof.ssa Eugenia Scabini, Preside della Facolta` di Psicologia dell’Universita` Cattolica del Sacro Cuore di Milano (Italia); Prof.ssa Teresa Stanton Collet, Docente della “University of St.Thomas School of Law” di Minneapolis (U.S.A.); Prof.ssa Susanne Tie- mann, Docente di Diritto Sociale presso la “Katho- lische Fachhochschule Nordrhein-Westfalen” di Co- lonia (Germania); Michaela Freifrau Heereman Von Zuydtwyck, Volontaria nell’Associazione “Elternve- rein Nordrhein-Westfalen” (Germania), ‘‘ad quin- quennium’’; e gli Ecc.mi Mons.: Juan Ignacio Arrieta Ochoa de Chinchetru, Klaus Ku¨ ng; i Rev.di Mons. Ignacio Carrasco De Paula, Mons.Michel Schooyans; Santiago Martı´n Rodrı´guez; gli Ill.mi Si- gnori: Prof.Pedro Morande´ Court, Dott.Timothy T.O’Donnell, Prof.Francesco D’Agostino, John Mi- chael Klink, Jose´ Luis Mendoza Pe´rez; le Gentili Signore: Angela De Malherbe, Prof.ssa Dina Nerozzi Frajese, Dott.ssa Janet Smith, Maria Teresa Da Co- sta Macedo, Prof.ssa Alicja Grzes´kowiak, Dott.ssa Janne Haaland Matlary; la Gentile Signorina Dott.ssa Lydia Jime´nez Gonza´lez ‘‘in aliud quin- quennium’’, Consultori del medesimo Pontificio Con- siglio per la Famiglia. 21 settembre 2009 S.E.R. Mons. Manuel Monteiro de Castro, Arcivescovo titola- re di Benevento, Segretario della Congregazione per i Vescovi, Segretario del Collegio Cardinalizio. » » » II Rev.do Mons. Giovanni Maria Rossi, Sotto-Segretario della Congregazione per i Vescovi, fino al compimento del 70º anno di eta`. 24 » » Gli Em.mi Signori Cardinali: , Decano del Col- legio Cardinalizio (Citta` del Vaticano); Peter Erdo˝, Arcivescovo di Esztergom-Budapest (Ungheria), Presidente del Consilium Conferentiarum Episcopo- rum Europae (C.C.E.E.); Andre´ Vingt-Trois, Arcive- scovo di Paris, Presidente della Confe´rence des Eveˆ- ques de France (Francia); gli Ecc.mi. Mons. , Arcivescovo em.di Conakry, Segretario della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli Diarium Romanae Curiae 899

(Citta` del Vaticano); Mons.Henri Teissier, Arcive- scovo em.di Alger (Algeria); Mons.Jaime Pedro Gonc¸alves, Arcivescovo di Beira (Mozambico); Mons. Orlando B. Quevedo, O.M.I., Arcivescovo di Cotabato (Filippine), Segretario Generale della Fe- deration of Asian ’ Conferences (F.A.B.C); Mons.Luigi Bressan, Arcivescovo di Trento (Italia), Presidente della Commissione Episcopale per l’Evan- gelizzazione dei Popoli e la Cooperazione tra le Chiese della Conferenza Episcopale Italiana; Mons.Jorge Ferreira da Costa Ortiga, Arcivescovo di Braga, Pre- sidente della Confereˆncia Episcopal Portuguesa (Por- togallo); Mons.Ludwig Schick, Arcivescovo di Bam- berg, Presidente delIa Commissione Weltkirche della Deutsche Bischofskonferenz (Germania); Mons.Ray- mundo Damasceno Assis, Arcivescovo di Aparecida (Brasile), Presidente del Consejo Episcopal Latinoa- mericano (C.E.L.AM.); Mons. Jorge Enrique Jime´- nez Carvajal, C.I.M., Arcivescovo di Cartagena en Colombia (Colombia); Mons.Telesphore George Mpundu, Arcivescovo di Lusaka (Zambia); Mons. Cornelius Fontem Esua, Arcivescovo di Bamenda (Camerun); Mons., Arcive- scovo di Atlanta (Stati Uniti d’America); Mons. Henryk Hoser, S.A.C., Arcivescovo-Vescovo di War- szawa-Praga (Polonia); Mons.Gabriel Charles Pal- mer-Buckle, Arcivescovo di Accra (Ghana); Mons. Odon Marie Arse`ne Razanakolona, Arcivescovo di Antananarivo (Madagascar); Mons.Michel Christian Cartate´guy, S.M.A., Arcivescovo di Niamey (Niger); Mons.Edward Tamba Charles, Arcivescovo di Free- town and Bo (Sierra Leone); Mons.John Anthony Rawsthorne, Vescovo di Hallam (Inghilterra), Pre- sidente della Catholic Agency for Overseas Develop- ment (C.A.F.O.D.) della Bishops’ Conference of En- gland and Wales; Mons. , C.S.Sp., Vescovo di Port-Louis (Maurizio); Mons.Edmond Djitangar, Vescovo di Sarh (Ciad); Mons.Peter Wil- liam Ingham, Vescovo di Wollongong (Australia), Presidente della Federation of Catholic Bishops’ Con- ferences of Oceania (F.C.B.C.O.); Mons. Louis Nzala Kianza, Vescovo di Popokabaka (Repubblica De- mocratica del Congo); Mons.Jean-Pierre Basse`me, Vescovo di Kolda (Senegal), Presidente della Fonda- zione Giovanni Paolo II per il Sahel; Mons.Giorgio Bertin, O.F.M., Vescovo di Djibouti (Gibuti), Am- ministratore Apostolico ad nutum Sanctae Sedis di Mogadiscio; Mons.Menghisteab Tesfamarian, M.C.C.J., Eparca di Asmara (Eritrea); Mons. Bene- 900 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

dito Beni dos Santos, Vescovo di Lorena (Brasile); Mons.Maroun Elias Lahham, Vescovo di Tunis (Tu- nisia); i Rev.di: Mons. Obiora Francis Ike, Direttore del Catholic Institute for Development, Justice and Peace (C.I.D.J.A.P.), Enugu (Nigeria); Raymond Bernard Goudjo, Segretario della Commission Justi- tia et Pax della Confe´rence Episcopale Re´gionale de l’Afrique de l’Ouest Francophone (C.E.A.O), Cotonou (Benin); Juvenalis Baitu Rwelamira, Direttore del Centre for Social Justice and Ethics, Prof.Associato e Direttore del Centre for the Social Teaching of the Church presso la Catholic University of Eastern Africa (C.U.E.A.), Nairobi (Kenya); Guillermo Luis Ba- saiies, S.D.B., Consigliere Generate per la Regione Africa- Madagascar della Societa` Salesiana (Stati Uniti d’America); P. Emmanuel Typamm, C.M., Se- gretario Generale della Confederazione delle Confe- renze dei Superiori Maggiori d’Africa e Madagascar (Madagascar); P. Zeferino Zeca, S.V.D., Provinciale dell’Angola della Societa` del Divin Verbo (Angola), Membri della Seconda Assemblea Speciale per l’Africa a servizio della riconciliazione, della giustizia e della pace. ‘‘Voi siete il sale della terra ... voi siete la luce del mondo’’ (Mt 5, 13.14). 30 settembre 2009 L’Em.mo Signor Cardinale Antonio Can˜izares Llovera, Prefetto della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti, e l’Ecc.mo Mons. , Arcivescovo em.di Saint Louis, Prefetto del Supremo Tribunale della Segna- tura Apostolica, Membri della Congregazione per i Vescovi. » » » I Rev.di: Mons. Piero Coda, Presidente dell’ Associazione Teologica Italiana; Sac.Philippe Curbelie, Decano della Facolta` di Teologia dell’Institut Catholique di Toulouse; P. Friedrich Bechina, F.S.O., Officiale della Congregazione per l’Educazione Cattolica; e gli Ill.mi Signori: Prof. Sjur Bergan, Direttore del Dipartimento di Istruzione Superiore e Ricerca pres- so il Consiglio d ’Europa; Prof.Paolo Blasi, gia` Ma- gnifico Rettore dell’Universita` degli Studi di Firen- ze; Prof Jan Sadlak, Direttore dell’European Centre for Higher Education (UNESCO-CEPES) a Bucarest; Membri del Consiglio direttivo dell’‘‘Agenzia delIa Santa Sede per la Valutazione e la Promozione della Qualita` delle Universita` e Facolta` Ecclesiastiche’’ (AVEPRO). Diarium Romanae Curiae 901

30 settembre 2009 La Gentile Dott.ssa Annick Johnson, Membro e Direttrice della medesima Agenzia. 2 ottobre » Gli Ill.mi: Professore Russel Hittinger, Docente di Filosofia e Religione presso l’Universita` di Tulsa (U.S.A.), e la Professoressa Janne Haaland Matlary, Docente di Politica Internazionale presso il Dipartimento di Scienze Politiche dell’Universita` di Oslo (Norvegia), Membri Ordinari della Pontificia Accademia delle Scienze Sociali. » » » Il Rev.do P. Felice Ruffini, M.I., Membro del Pont. Consiglio per gli Operatori Sanitari ‘‘ad quinquennium’’.

SEGRETERIA GENERALE DEL SINODO DEI VESCOVI

In vista della Seconda Assemblea Speciale per l’Africa del Sinodo dei Vescovi, che avra` luogo dal 4 al 25 ottobre 2009 sul tema « La Chiesa in Africa a servizio della riconciliazione, della giustizia e della pace. “Voi siete il sale della terra ... voi siete la luce del mondo” (Mt 5, 13.14) », a norma di quanto previsto nell’Ordo Synodi Episco- porum, il Segretario Generale del Sinodo dei Vescovi, con l’approvazione del Sommo Pontefice, ha nominato il 24 settembre 2009 i seguenti Adiutores Secretarii Specialis (o Esperti):

Rev.do Barthe´lemy Adoukonou, Segretario Generale della Confe´rence Episcopale Re´gionale de l’Afrique de l’Ouest Francophone (C.E.A.O), Costa d’Avorio (Benin); Rev.do P. Paul Be´re, S.I., Professore di Antico Testamento e Lingue bibliche, presso l’Institut de The´ologie de la Compagnie de Je´sus, Universite´ Catholique de l’Afrique de l’Ouest, Abidjan, Costa d’Avorio, e presso Hekima College Jesuit School of Theology, Nairobi, Kenya (Burkina Faso); Rev.do Be´ne´zet Bujo, Professore Ordinario di Teo- logia Morale ed Etica sociale, Universite´ de Fribourg in Svizzera (Repubblica Demo- cratica del Congo); Rev.do P. Belmiro Chissengueti, C.S.Sp., Segretario della Com- missa˜o Episcopal Justic¸a e Paz, Luanda (Angola); Rev.do Gianfrancesco Colzani, Ordinario di Teologia Missionaria della Facolta` di Missiologia presso la Pontificia Universita` Urbaniana (Roma); Rev.do P. Michael F. Czerny, S.I., Direttore della African Jesuit AIDS Network (A.J.A.N.), Nairobi, Kenya (Repubblica Ceca); Sig.ra Filomena Jose´ Elias, Membro del Consiglio Pastorale e della Liturgia della Cattedrale di Maputo (Mozambico); Prof.Martin Esso Essis, Professore emerito di Sci enze Eco- nomiche presso l’Universita` di Abidjan (Costa d’Avorio); Rev.da Suor Anne Be´atrice Faye, C.I.C., Consigliere Generale Suore di Nostra Signora dell’Immacolata Concezio- ne (Senegal); Dott.Deogratias Kasujja, Consigliere del Centro dell’Ope ra di Maria (Movimento dei Focolari), Incaricato della formazione spirituale dei membri (Ugan- da); Sig.ra Mariam Paul Kessy, Coordinatore Nazionale di Christian Professionals of Tanzania (C.P.T.), Assistant Secretary della Commissione Justice and Peace della Con- ferenza Episcopale della Tanzania; Rev.da Suor Elisa Kidane`, S.M.C., Consigliera Generale Missionarie Comboniane (Eritrea); Rev.do Mons. Matthew Hassan Kukah, Vicario Generale di Kaduna (Nigeria); Fra Jose´ Sebastia˜o Manuel, O.P., Direttore e Cofondatore del Centro Culturale Mosaiko, Luanda (Angola); Rev.do Aimable Musoni, S.D.B., Professore di Ecclesiologia, Universita` Pontificia Salesiana, Roma (Rwanda); Rev.da Suor Immaculate Nakato, S.M.R., Consigliera Generale Societa` di Maria Ri- paratrice (Uganda); Sig.ra Yvonne Ndayikeza, Coordinatrice Nazionale dei Movimen- 902 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ti di Azione Cattolica del Burundi e Segretaria Esecutiva permanente della Commis- sione per l’Apostolato dei Laici, Bujumbura (Burundi); Rev.do Joseph-Marie Ndi- Okalla, Professore di Teologia presso la Facolta` di Teologia dell’Universita` Cattolica dell’Africa Centrale (U.C.A.C.) di Yaounde´ (Camerun), Presidente dell’Association Internationale de Missionologie Catholiques (A.I.M.C. / I.A.C.M.) per l’Africa; Rev.do P. Paulinus Ikechukwu Odozor, C.S.Sp., Associate Professor of Christian Ethics and the Theology of World Church, University of Notre Dame, Notre Dame — Indiana, U.S.A. (Nigeria); Rev.da Suor Teresa Okure, S.H.C.J., Decano Accademico della Facolta` di Teologia, Catholic Institut of West Africa (C.I.W.A.), Port Harcourt (Nigeria); Sig.ra Florence Oloo, Deputy Vice-Chancellor for Academic Affairs of Strathmore University, Nairobi (Kenya); Rev.do Godfrey Igwebuike Onah, Vice Rettore della Pontificia Universita` Urbaniana, Roma (Nigeria); Sig.ra Felicia Onyeabo, Presidente Nazionale della Catholic Women Organization (Nigeria); Rev.do P. Angelo Paleri, O.F.M. Conv., Postulatore Generale dell’Ordine Francescano Frati Minori Conventuali, Responsabi- le della diffusione di Ecclesia in Africa in missione (Zambia); Rev.do P. Samir Khalil Samir, S.I., Professore di Storia della Cultura Araba e d’Islamologia presso l’Univer- sita` St. Joseph, Beirut, Libano (Egitto); Dott.Maurice Sandouno, Responsabile del Programma DREAM per la prevenzione del virus HIV dalla madre al bambino, Conakry (Guinea); Rev.do Kinkupu Le´onard Santedi, Segretario Generale della Con- ferenza Episcopale della Repubblica Democratica del Congo (C.E.N.C.O.), Kinshasa (Repubblica Democratica del Congo); Rev.da Suor Liliane Sweko Mankiela, S.N.D. de N., Consigliera Generale Suore di Nostra Signora di Namur, Kinshasa (Repubblica Democratica del Congo); Rev.do P. Anselm Umoren, M.S.P., Superiore Generale della Missionary Society of St. Paul, Abuja (Nigeria).

Inoltre, il medesimo Segretario Generale del Sinodo dei Vescovi, con l’approvazione del Santo Padre, ha nominato per la Seconda Assemblea Speciale per l’Africa del Sinodo dei Vescovi i seguenti Auditores (o Uditori):

Rev.da Suor Marie-Bernard Alima Mbalula, Segretaria della Commissione Giusti- zia e Pace della Confe´rence Episcopale Nationale du Congo (C.E.N.C.O.) e dell’Associa- tion des Confe´rences Episcopales de l’Afrique Centrale (A.C.E.A.C.), Kinshasa (Repub- blica Democratica del Congo); Rev.do P. Joaquı´n Alliende, Presidente Internazionale dell’Associazione Aiuto alla Chiesa che soffre (Kirche in Not); Dott.Elard Alumando, Country Director of DREAM Program (Malawi); Sig.ra Marguerite Barankitse, Fonda- trice della Maison Shalom, Ruyigi (Burundi); Dott.Paolo Beccegato, Responsabile area internazionale Caritas Italiana (Roma); Sig.Emmanuel Habuka Bomba nde, Direttore Esecutivo del West Africa Network for Peacebulding [WANEP] (Ghana); Sig.ra Rose Busingye, Fondatrice e Presidente Meeting Point International, Kampala (Uganda); Dott.Munshya Chibilo, Responsabile dei Progetti di Adozione a distanza dell’Associazione Comunita` Papa Giovanni XXIII (Zambia); Sig.Thomas Diarra, Istruttore al Centro di Formazione Catechistica, Kati (Mali); Sig.Assande´ Martial Eba, Membro della Fondation Internationale Notre Dame de la Paix, Yamoussoukro (Costa d’Avorio); Sig.Kpakile Fe´le´mou, Direttore del Centro DREAM, Conakry (Gui- nea); Sig.ra Axelle Fischer, Segretario Generale Commissione Giustizia e Pace del Belgio francofono, Bruxelles (Belgio); Sig.ra Inmaculada Myriam Garcı´a Abrisqueta, Presidente di Manos Unidas (Spagna); Fra Armand Garin, Piccolo Fratello di Gesu` (Francia), Responsabile Regionale dei Piccoli Fratelli di Gesu` per l’Africa del Nord (Algeria e Marocco), Annaba (Algeria); Dott.ssa Elena Giacchi, Ginecologa del Centro Studi e Ricerche per la Regolazione Naturale della Fertilita`, Universita` Cattolica Sacro Cuore (Roma); Presidente di WOOMB-ltalia (Coordinamento nazionale del Metodo dell’Ovulazione Billings-ltalia); Rev.da Suor Bernadette Guissou, S.I.C.O., Diarium Romanae Curiae 903

Superiora Generale Suore dell’Immacolata Concezione, Ouagadougou (Burkina Faso); Dott.Christophe Habiyambere, Presidente di Fidesco, Kigali (Rwanda); Rev.da Suor Felicia Harry, N.S.A. (O.L.A.), Superiora Generale Missionarie di Nostra Signora degli Apostoli (Ghana); Sig.Jules Adache´de´ Hounkponou, Segretario Generale del Coordinamento Internazionale della Gioventu` Operaia Cristiana (C.I.Gi.O.C); Sig.ra Marie-Madeleine Kalala Ngoy Mongi, Ministro Onorario dei Diritti Umani (Repub- blica Democratica del Congo); Rev.do P. Speratus Kamanzi, A.J., Superiore Generale della Congregazione degli Apostoli di Gesu`, Nairobi (Kenya); Prof.Josaphat Laurean Kanywanyi, Professore Associato dı` Diritto presso l’Universita` di Dar-es-Salaam (Tanzania); Rev.da Suor Mary Anne Felicitas Katiti, L.M.S.I., Madre Provinciale Congregazione Little Servants of Mary Immaculate (Zambia); Prof.Edem Kodjo, Se- gretario Generale emerito dell’Organizzazione dell’Unione Africana (O.U.A.), Primo Ministro emerito, Professore di Patrologia presso l’Institut St. Paul di Lome´ (Togo); Prof.Gustave Linjiwire-Ntako-Nnanvume, Segretario Internazionale de l Mouvement d’Action Catholique Xave´ri (M.A.C. Xave´ri) (Repubblica Democratica del Congo); Sig. Ngon-Ka-Ningueyo Franc¸ois Madjadoum, Direttore del Secours Catholique et De´ve- loppement (SE.CA.DEV.) (Ciad); Rev.da Suor Jacqueline Manyi Atabong, Assistente della Superiora Generale Suore di Santa Teresa del Bambin Gesu` della Diocesi di Buea, Coordinatrice per l’Africa dell’International Catholic Commission for Prison Pastoral Care (ICCPPC), Douala (Camerun); Rev.da Suor Bernadette Masekamela, C.S., Superiora Generale Suore del Calvario (Botswana); Rev.do Richard Menatsi, Acting Director, Coordinator of Justice and Peace Desk Interregional Meeting of Bishops’ of Southern Africa (I.M.B.I.S.A.), Harare (Zimbabwe); Rev.da Suor Cecilia Mkhonto, S.S.B., Superiora Generale Suore di Santa Brigida (Sud Africa); Sig. Ermelindo Ro- sa´rio Monteiro, Segretario Generale della Commissione Episcopale Giustizia e Pace, Maputo (Mozambico); Sig.Maged Moussa Yanny, Direttore Esecutivo dell’A ssocia- zione dell’Alto Egitto per l’Educazione e lo Sviluppo (Egitto); Prof.Alo¨yse Raymond Ndiaye, Presidente del Comite´ National des Chevaliers de l’Ordre de Malte au Se´ne´gal, Dakar (Senegal); Sig.Laurien Ntezimana, Licenziato in Teologia, Dioces i di Butare (Rwanda); Rev.do P. Sean O’Leary, M.Afr., Direttore del Denis Hurley Peace Institute (Sud Africa); Rev.da Suor Pauline Odia Bukasa, F.M.S., Superiora Generale Suore Ba-Maria, Buta Uele (Repubblica Democratica del Congo); Sig.Augustine Okafor, Esperto in Amministrazione governativa (Nigeria); Dott.Orochi Samuel O rach, Assi- stente del Segretario Esecutivo dell’Uganda Catholic Medical Bureau, Kampala (Ugan- da); Sig.ra Barbara Pandolfi, Presidente generale dell’Istituto Secolare Missionarie della Regalita` di Cristo (Italia); Dott.Alberto Piatti, Segretario Generale Fondazion e AVSI, Milano (Italia); Prof.Raymond Ranjeva, gia` Vice-Presidente della Corte In- ternazionale di Giustizia (Paesi Bassi), Membro del Pontificio Consiglio Giustizia e Pace (Madagascar); Sig.ra Genevie`ve Amalia Mathilde Sanze, Responsabile dell’Ope- ra di Maria (Movimento dei Focolari), Abidjan (Costa d’Avorio); Dott.Vic tor M. Scheffers, Segretario Generale di Justitia et Pax Netherlands, The Hague (Paesi Bassi); Fra Andre´ Sene, O.H., Responsabile della Pastorale della Salute nella diocesi di Thies (Senegal); Rev.da Suor Be´dour Antoun Irini Shenouda, N.D.A., Madre Provinciale Missionaires de Notre Dame des Apoˆtres, Le Caire (Egitto); Dott.Pierre Titi Nwel, Mediatore Sociale Generale, ex-Coordinatore del Servizio Nazionale di Giustizia e Pace della Conferenza Episcopale Nazionale del Camerun (C.E.N.C.), Yaounde´ (Camerun); Sig.ra Elisabeth Twissa, Vice Presidente dell’Unione Mondiale delle Organizzazioni Femminili Cattoliche (U.M.O.F.C.) (Tanzania); Rev.da Suor Maria Ifechukwu Udo- rah, D.D.L., Superiora Generale Daughters of Divine Love, Enugu (Nigeria); Rev.da Suor Genevie`ve Uwamariya, Istituto Santa Maria di Namur (Rwanda). 904 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

NECROLOGIO 9 settembre 2009 Mons.Andrzej Jo ´zef S´liwin´ski, Vescovo em.di Elbla ˛g (Polonia). 19 » » Mons. Joseph-Marie Sardou, T.D., Arcivescovo em. di Monaco (Francia). 24 » » Mons.Joseph Satoshi Fukahori, Vescovo em.di Takamatsu (Giappone). » » » Mons.Pudhota C.Balaswamy, Vescovo em.di Nellore (India). 28 » » Mons.Louis Sanchez Moreno-Lira, Arcivescovo emerito di Arequipa (Peru`).