07 Juillet 2014
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
REVUE DE PRESSE 25e FESTIVAL INTERNATIONAL DE CINÉMA — MARSEILLE 01 — 07 JUILLET 2014 1 REVUE 2014 DE PRESSE SOMMAIRE PRESSE INTERNATIONALE 03 PRESSE NATIONALE 45 •KINEMA JUNPO - JAPON - SEPTEMBRE 04 •DÉBORDEMENT – 14/09 46 •SIGH&SOUND - ROYAUME-UNI – 05 •DÉBORDEMENT – 20/08 47 SEPTEMBRE •LACAN QUOTIDIEN – 10/08 51 •COBRA - BELGIQUE – 25/09 06 •MEDIAPART - 10/08 54 •BROOKLIN RAIL – ÉTATS-UNIS - 04/09 07 •CHRONICART - 31/07 56 •CINERGIE – BELGIQUE - AOÛT 09 •LA VIE MANIFESTE - 30/07 58 •INTERFERENCE - ALLEMAGNE – 31/07 10 •CHRONICART - 28/07 59 •ARTECHOCK – ALLEMAGNE - 31/07 12 •ACCRÉDS - 28/07 61 • FILM LOUNGE - ROYAUME-UNI - 27/07 14 •LE MONDE - 09/07 63 •THE DAILY STAR (LEBANON) - LIBAN - 24/07 17 •CRITIKAT - 08/07 64 •UNION OF BILGARIAN JOURNALIST – 19 •ACCRÉDS - 08/07 65 BULGARIE - 19/07 •ACCRÉDS - 07/07 66 •THE HOLLYWOOD REPORTER - 20 •ACCRÉDS - 04/07 67 ÉTATS-UNIS - 16/07 •ACCRÉDS - 03/07 69 •A CUARTA PAREDE – ESPAGNE - 15/07 21 •MEDIAPART - 02/07 71 •DANAS - BOSNIE-HERZÉGOVINE - 14/07 23 •ACCRÉDS - 26/06 73 •MUBI - ROYAUME-UNI - 14/07 24 •TELERAMA.FR - 13/06 74 •DOC ALLIANCE FILMS - 27 •LES INROCKS - 26/05 75 RÉPUBLIQUE TCHÈQUE - 14/07 •ACCRÉDS - 14/02 76 •THE HOLLYWOOD REPORTER - 28 •ACCRÉDS - 12/02 78 ÉTATS-UNIS - 12/07 •CINE CRITICA WEB - ITALIE- 09/07 29 •THE HOLLYWOOD REPORTER - 31 PRESSE RÉGIONALE 80 ÉTATS-UNIS - 09/07 •GROLSCH FILM WORKS - CANADA - 08/07 32 •LA MARSEILLAISE – 09/07 81 •A CUARTA PAREDE - ESPAGNE - 07/07 33 •LA PROVENCE - 07/07 82 •FILMUFORIA - ROYAUME-UNI - 07/07 35 •BABEL MED - 05/07 83 •THE HOLLYWOOD REPORTER - 36 •LA PROVENCE - 05/07 85 ÉTATS-UNIS - 06/07 •LA MARSEILLAISE - 04/07 86 •THE HOLLYWOOD REPORTER - 37 •ZIBELINE - 04/07 87 ÉTATS-UNIS - 06/07 •ZIBELINE - 03/07 88 •FILMUFORIA - ROYAUME-UNI - 05/07 38 •LA MARSEILLAISE - 02/07 89 •GROLSCH FILM WORKS - CANADA - 04/07 39 •ZIBELINE - 01/07 90 •FILMUFORIA - ROYAUME-UNI - 03/07 40 •LA PROVENCE - 01/07 91 • HEINRICH BÖLL STIFTUNG - LIBAN - 24/07 41 •8E ART - ÉTÉ 92 •IL MANIFESTO - ITALIE - 02/07 42 •MARSEILLE L’HEBDO - 26/06 94 •ATUAL - PORTUGAL - 28/06 43 •VENTILO - 25/06 97 •ZIBELINE - 19/06 98 •LA PROVENCE - 05/06 100 •LA MARSEILLAISE - 04/06 101 •CÉSAR - JUIN 102 2 REVUE 2014 DE PRESSE PRESSE INTERNATIONALE 3 REVUE 2014 DE PRESSE PRESSE INTERNATIONALE KINEMA JUNPO 1/2 septembre JAPON 4 REVUE 2014 DE PRESSE PRESSE INTERNATIONALE SIGH&SOUND septembre, ROYAUME UNI 5 REVUE 2014 DE PRESSE PRESSE INTERNATIONALE (EN LIGNE) COBRA 25 septembre → www.cobra.be BELGIQUE FILM BEFORE WE GO Kunstenfestivaldesarts 2010) en Samen voeren ze een ontroer- documentaires (onder meer ‘Vous end duet op, de danseres met etes servis’ uit 2010). De zin voor een lichaam als getraind wer- theater zit ook in deze film. kinstrument en de patiënt wiens Maar anders dan bij zijn vorige lichaam vervormd is door pijn en werk komt de camera ongenadig verworden tot last. “De film is met dicht bij de protagonisten, vooral een erg klein budget gemaakt”, als hij hen toont in de intimiteit zegt Leon, “omdat verschillende van hun badkamer of slaapkamer. subsidiecommissies het thema Van ongemakkelijk dichtbij filmt afwezen.” Is het wel ethisch om hij wat ziek zijn betekent: ondraa- mensen te filmen op het einde glijke pijn bij het opstaan, een van hun leven, zelfs als ze daar Before we go pijnpomp voor Lidia, een voed- bewust mee instemmen?, vroe- ingssonde bij Noël, lichamelijke gen ze me.” Lidia geeft daar haar Drie mensen die dicht bij De dood creatief benaderen aftakeling bij Michel. Maar eens in eigen antwoord op, nadat ze de het einde van hun leven staan, Al enkele jaren geeft de regis- de imposante gebouwen van De ruwe montage gezien heeft. “Ik enkele bekende dansers/choreo- seur er workshops waarin hij Munt krijgen ze hun waardigheid heb mijn eenzaamheid gedeeld,” grafen/musici/acteurs én de uit- mensen een videodagboek terug, worden ze hoofdrolspelers, zegt ze hem. “Remember me, gebreide coulissen van de Munt. laat opnemen, voor familie of die ook de dansers en acteurs remember me, but ah, forget my Ziedaar de ingrediënten van de vrienden die ver weg wonen. confronteren met hun eigen fate” zingt een sopraan in de film, documentaire van Brusselaar Toen hij aan een aantal patiënten sterfelijkheid. We zien hen aan een vertolking van Dido’s Lament Jorge Leon. Hij maakt er een voorstelde om mee te werken aan het werk in de ingewanden van De van Purcell. Lidia woonde vorige melancholische en ontroerende een filmproject over de dood, was Munt, de naai en kledingateliers week de avant-première bij in film mee, over menselijkheid, hun respons bijzonder groot. “Ik – met rijen en rijen schoenen in Bozar. Noël was er niet meer bij. lichamelijkheid en dood. Maar voelde bij de deelnemers een alle maten -, in ateliers waar afgi- Hij overleed in februari en heeft misschien vooral nog over het groot verlangen om zichzelf uit etsels worden vervaardigd, in de de afgewerkte film niet meer leven. De film won twee prijzen te drukken en niet vanuit een materiaaldepots. “Ik wilde plek- gezien. op het FID Marseille. verlangen om een laatste getui- ken tonen die zich in de periferie Veerle de Vos genis achter te laten”, zegt de van de Munt bevinden, weg van regisseur, “maar vanuit creatief het grote podium, daar waar het ‘Before we go’ begint met een oogpunt: het was voor hen een echte werk plaatsvindt.” bijzonder sterke openingsscène. manier om de dood te benaderen, Vanuit het rijkelijk beschilderde dat wat ons allen bang maakt Ontroerend duet plafond van de Muntschouwburg en waarover niemand iets weet Een van de pakkendste scenes daalt een reusachtige kroon- omdat niemand ooit die grens in de film is de ontmoeting tus- luchter naar beneden. De scène heeft overgestoken.” sen Lidia en de Amerikaanse wordt gadegeslagen door de choreografe en danseres Meg figuur van de dood. Het is Simone Intieme benadering Stuart, die net zoals de andere Aughterlony, een Nieuw-Zee- In plaats van het palliatief kunstenaars geheel onbezol- landse danseres en choreografe, centrum koos Jorge Léon de digd aan het project deelnam. gehuld in een zwart beschilderd Muntschouwburg als werk- pak. Simone is één van de kun- plek. Een plek waar de dood stenaars die regisseur Jorge Léon geen taboe is, maar een erep- naar de Munt heeft gehaald. De laats krijgt op het podium. “De echte hoofdrolspelers zijn Lidia, Muntschouwburg is voor mij de Michel en Noël, drie mensen die plek bij uitstek waar de trage- dicht bij hun levenseinde staan. die wordt uitgebeeld en ik wou Twee van hen ontmoette Leon in hen die ideale plek gunnen.(…) Topaz, het palliatief dagcentrum Mijn project werd er niet alleen voor terminaal zieken van dokter aanvaard, het werd met open Wim Distelmans in Wemmel. armen verwelkomd.” Jorge Léon maakte eerder al theat- ervoorstellingen (‘Deserve’, 6 REVUE 2014 DE PRESSE PRESSE INTERNATIONALE (EN LIGNE) BROOKLYN RAIL 1/2 04 septembre → www.brooklynrail.org ÉTATS-UNIS FILM AGAINST THE PRESENT SELECTIONS FROM FID MARSEILLE 2014 identity. Azari is aided by a basic homes, the film constructs an primer decades old, with images almost metonymic nostalgia for of both Khomeini and the Shah, a lost homeland, invested in dev- but still in use today and a char- astated apartments and salvaged ismatic tutor, himself an Iranian heirlooms. exile, standing at the blackboard, and the two work in consort: the The winner of the festival’s books crude yet vividly colored International Competition, Our icons of families and flags and Terrible Country, begins with its bread and tea pots, seem plainly, co-director Ziad Homsi, a jour- telegraphically legible, but soon nalist, quite literally putting down become murkier, as Azaris tutor camera to pick up a weapon—to Letters to Max integrates them into a lesson aid the Free Syrian Army in lib- about Iran before and after the erating in Douma from Assad’s Much of this year’s 25th anni- you there?” “What should I film?” revolution. There is nostalgia for regime. But the film’s real focus versary edition of FID Marseille “Are you done with politics?”—to the wine of Shiraz and the early is Homsi’s friend and mentor, the took place at the city’s new which Max responds in meander- days of the revolution, but more writer and political dissonant Yas- MuCEM, the Museum for Euro- ing voiceover. The images that importantly there are the lessons sin al-Haj Saleh, whom we first pean and Mediterranean Cultures, accompany Max’s responses which follow from a seamless meet helping neighbors to clear situated right on the sea itself— at first seem similarly aimless, morphology. An image of bread rubble from the streets of his such that filmgoers jumped from capturing odd moments and suggests its lack, a lack of work, city. For al-Haj Saleh, Douma is dark theater to theater, with architectural curios, ruins, lei- humiliation; an image of a tree “a place where life and death are bouts of blinding sunlight and sure sites, and local activities, suggests hanging, execution. in close proximity”: citizens grow beautiful breezes in between. In but soon these images accumu- Images become words, words vegetables next to refrigerators contrast to its European holiday late into something more than become script, script becomes holding the bodies of martyrs. It surroundings, FID is not sum- the merely touristic. But Baude- historiography. But Azaris lin- is a place of deep precarity, and mertime Cannes; there’s no red laire, as in many of his films, per- guistic naïveté, her beginning soon he must leave, accompa- carpet, no interminable lines, forms a subtle pirouette, using again from scratch, holds other nied by Homsi and camera across few press conferences, and little the collision of sound and image possibilities, too.