portret -2- -3- door jeroen siebelink fotografie Hollandse hoogte

Dick Nanninga (65), de enige Nederlander die ooit een velddoelpunt scoorde in een WK-finale, blikt nog eenmaal terug. ‘Ze noemen me een nuchtere.’

LR

Dick Nanninga heeft acht minuten voor tijd op een voorzet van René van de Kerkhof de gelijkmaker gescoord in de WK-finale tegen Argentinië, 25 juni 1978. Rechts , links .

ESQUIRE.nl juni 2014 juni 2014 ESQUIRE.nl portret dick nanninga -4- -5-

Hier komt een korte fotobij- schrift xxxxxxx xxx xxx xxx xx.

Groningen ‘Ze noemen me een nuchtere. Hier komt een als anderen van die afstand korte fotobij- Maar ik heb het emotionele van schrift xxxxxxx xxx naast schieten. mijn moeder. Ze is de liefste moe- xxx xxx xx. Bij voorkeur draait een der van de wereld. Loes heet ze. voorzet van de goal af. Dan hoef ik alleen nog Hier komt een korte fotobij- En mijn vader zet glas in lood. Van maar mijn hoofd ertegenaan te zetten. Wel schrift xxxxxxx xxx hem heb ik het karakter. Ook heb heb ik ze het liefst van rechts, van Gerard. xxx xxx xx. ik een broer, hij is vijf jaar ouder Die vallen namelijk links op mijn voorhoofd dan ik. We wonen in Groningen, – daar heb ik gevoel, terwijl een bal rechts op tegenover het Oosterpark. mijn kop soms pijn doet. Komt bij dat Gerard Ik voetbal bij de Oosterparkers, gewoon zijn man passeert, en hem dan met- Hier komt een al vanaf mijn zesde. Ze stellen een voortrekt. Pierre niet. Na Rensenbrink korte fotobij- ‘Dan kun jij vast schrift xxxxxxx xxx me op als rechtsbuiten, en altijd is Pierre de beste linksbuiten van Neder- xxx xxx xx. praten ze over me als “die kleine land, en dat wil hij weten ook. Als hij er langs wel een leuk rouwdouwer”. Dat klopt wel. Ik is, wacht hij zijn mannetje op om er nog een wagentje gebruiken, voel een zachte hand op mijn voorhoofd. Syl- móet de bal hebben. Staan er zes man voor, keer langs te gaan. Is-ie er zes keer langs, Ik weet vie? Ik kijk in de ogen van Karin. “Het is half kegel ik ze ondersteboven. en is de bal over de zijlijn gerold, loopt-ie als handgeld. acht,” zegt ze. “Tijd om op te staan.” Karin ­lachend op me af. “Hoor je dat, Dickie? Zelfs nog wel een Opel vervangt de plaszak, en helpt me in mijn rol- Na de wedstrijd steek ik graag een saffie op. Velocitas, Be Quick, ze willen me hebben. het publiek van MVV klapt voor me.” stoel. Ze pakt mijn hand, en prikt me in mijn Pa en ma vinden dat maar niks. Ik ben twaalf, Een echte brommer hebben ze voor me over. Kadett Station te staan, vinger. Dan prepareert ze een tweede spuit. en ik ben een verwoed roker. Pas als ik diep Maar ik ga hier nooit weg. Bert laat ons spelen in een Hollands systeem, een mooie occasion.’ ‘Ik Behaagziek houd ik mijn hemd alvast om- inhaleer, stroomt mijn gemoed vol. “Ik heb naar je staan kijken,” zegt Cor van met drie spitsen en combinatiespel. Maar hoog. Ondeugend zoek ik haar blik. “Ziet er Ze zeggen dat ik moet stoppen met dat de Gijp. Hij is trainer van BV Veendam, een als het een keer niet lukt, zoals vandaag te- nog best uit, toch?” ­gepaf, maar ik ga er gewoon mee door. Uit- semiprofclub uit de . Met 5-1 gen Sparta, bepaal ik dat we het anders doen. ze hem van het veld. Na de wedstrijd zoek Als ze weg is, doe ik mijn oefeningen. eindelijk zijn ze het zo zat, dat mijn vader op veegden we ze van de mat, vier daarvan ha- De beuk erin, kom maar op met die lange bal- ik hem op, maar ik zeg niks. Dan steekt hij ’s Ochtends een uur, en ’s middags een uur. het bestuur van vv Oosterparkers afstapt. Hij merde ik binnen met mijn hoofd. “Jij bent len. , onze aanvoerder, laat zijn hand uit, en zegt sorry. “Het moest van Met mijn rechtervoet duw ik op een pedaal, vraagt zijn zoon af te voeren als lid. Dat wei- nergens bang voor.” Hij biedt 350 gulden per me daarin begaan. En Bert? Die vindt het Michels.” de druk op mijn bovenbeen is ondraaglijk. In gert het bestuur. Ze praten op me in, en laten­ maand. Ik haal mijn schouders op. prachtig. “Dickie, pak die Doesburg.” Al na het revalidatiecentrum ben ik al eens vijfen- me voor de bestuurstafel de belofte doen “Ik werk in de bouw. Dat verdient ook de eerste voorzet van rechts ligt keeper Pim Na elke wedstrijd zetten we het op een zui- twintig minuten overeind blijven staan. Lan- écht niet meer te zullen roken. goed. Elke ochtend om zes uur op.” Doesburg met zijn voeten door het net. Bij pen. Eerst in de kantine, daarna gaan we het ger hield ik het niet vol, mijn knie gleed weg. Ik schiet meteen de lucht in. In tien maan- “Dan kun jij vast wel een leuk wagentje de tweede voorzet dorst hij al niet meer. Ook dorp in. Achter stadion Kaalheide ontdekte Ik knip Eurosport aan. Ik probeer een den tijd tweeëntwintig centimeters erbij. Ik ­gebruiken, als handgeld. Ik weet nog wel Jan van Beveren van PSV is als de dood voor ik laatst café De Bokkerijder, van Jan en Mia. ­sigaret op te steken. Dat gaat nog net. Ik be- krijg er zo’n last van in mijn rug, dat ik een een Opel Kadett Station te staan, een mooie me. Die staat liever achter het net dan ervoor. Hij frommelde vijfentwintig piek in mijn kijk mijn kromme vingers. Na anderhalf jaar half jaar niet mag spelen. occasion.”’ Maar ik krijg ook wel eens klappen, hoor. broekzak. “Lok de andere spelers ook hier kan ik ze nog altijd niet goed bewegen. Als ik Als ik net terug ben van mijn tweede hernia-­ naartoe.” Ik gaf hem het geeltje terug. “Laat weer opkijk, staat Karin voor me. Is het nu Nu ik weer terug ben, schrikken verdedigers Kerkrade operatie, slaat Barry Hulshoff van Ajax me maar zitten, die regel ik zo ook wel.” alweer middag? van me. De trainer heeft dat ook gezien. Hij ‘, mijn trainer bij Roda JC, wil dat met zijn vuist in mijn rug. “Waar doet het Op zaterdagavond, na het voetbal, is De “Je hebt toch niet gesnoept, hè?” zet me in de spits. Met mij als stormram wor- we elke dag een uur lang trainen op voorzet- precies pijn dan?” Na drie keer ben ik het zat. Bokkerijder vaste prik. De vrouwtjes begin- Ze morrelt aan de volle zak aan mijn enkel, den we kampioen. Het jaar erop ook. Tien ten en afronden met het hoofd. Met schilfe- Ik wacht tot de scheids even niet kijkt, loop nen aan één kant van de bar, de mannen aan prepareert twee nieuwe prikken. Daarna zet jaar lang worden we kampioen. Ook met het rige ballen, zwaar van de regen. Ik word er dan achter Barry langs. Ik zoek zijn lever. de andere kant. Advocaat zit dan achter zijn ze drie bruine boterhammen voor me neer. eerste elftal, in het Oosterparkstadion, dat wel eens ziek van; ik heb ook voeten, hoor. Een beetje aan de zijkant. Ik raak hem vol, hij colaatje; Jongbloed moet er altijd cognac in; Met boterhamworst. Erbovenop ligt een gro- van ons is. Heel Groningen praat over ons. Pierre Vermeulen slingert ze voor van links, lazert zo in elkaar. Met een brancard dragen de rest zit gewoon achter een pot bier. Uit te praline. “Omdat je braaf bent geweest.” van rechts. Op vijf me- de luidsprekers schallen Duitse schlagers – “Ga je alweer?” ter van het doel, op de stip, op de rand van en dan maar een beetje deinen met z’n allen. “Ik heb thuis ook nog iets te soigneren, de zestien. Mij maakt het niet uit. Van twin- Om drie uur doet Mia de gordijnen dicht. Dickie.”’ tig meter kop ik ze net zo hard in de kruising Sluitingstijd. Maar wij gaan dan nog een paar

ESQUIRE.nl juni 2014 juni 2014 ESQUIRE.nl portret dick nanninga -6- -7-

Hier komt een korte fotobij- schrift xxxxxxx xxx xxx xxx xx. ge bal van Krol na de andere komt, dat wel. Hier komt een Ik controleer ze, leg ze af, en loop me weer korte fotobij- schrift xxxxxxx xxx vrij. Een lage bal schiet hard door op Rensen- xxx xxx xx. brink op links. Ik sta al voor het doel, maar uurtjes door. Om vijf uur gaat de telefoon. Doodziek wordt Arie ervan. tussen Robbie en mij staan ook twee Argen- zuipen. De medailles die ons door mensen Hier komt een Jan draait de muziek laag, en iedereen valt korte fotobij- Arie begeleidt me tot bij de FIFA-official. tijnen. Hij is al blij dat hij de bal binnen weet van de Argentijnse bond worden nagebracht, schrift xxxxxxx xxx stil. Bert Jacobs aan de lijn. Of we nog steeds xxx xxx xx. Ik toon die man mijn noppen, steek de sintel- te houden. Hij raakt de paal. Het is verlen- laten we ergens in de bar rondslingeren. in de kroeg zitten. “Mooi, dan kom ik ook.” baan over, laat mijn vingers langs de binnen- ging. De rest is geschiedenis. Neeskens, Schrijvers, Suurbier, we halen Op zondag gaan we weer, en op maandag kant van het elastiek van mijn broekje gaan, door tot ’s morgens vroeg. In het vliegtuig te- ook. Maar wee degene die op dinsdag Jacobs blaas een vlok uit mijn linker neusgat, dan uit In de kleedkamer is het stil. Ik doe wat ik rug is Suurbier nog altijd straalbezopen. Op niet bijbeent. Die krijgt er een uurtje heuvel- mijn rechter. Tot zover het combinatiespel. ­altijd doe. Ik pak mijn zware Van Nelle, en Schiphol, en langs de snelweg, ziet het zwart loop bij. De beuk erin, alle ballen op Dick nu. piel een lekkere shag voor mezelf. Jongbloed van de mensen. “Hé, Happie!” schreeuwt wil er ook wel een. Suurbier tegen Happel. “Wel even zwaai- Thuiszitten kan ik niet, van niks doen word Het is de tweeëntachtigste minuut van de Terug in het hotel zetten we het op een en naar die mensen, ja? Je hebt toch twee ton ik gek. Bij Roda JC trainen we twee keer per wedstrijd. Passarella en Luque plakken aan in je zakkie gestoken, dat is het minste wat je dag, maar verder heb ik niks om handen. De me als horzels, één beuk op hun neus en ik terug kan doen.” Ach ja, denk ik. Wij mogen andere jongens werken wat uurtjes bij op het heb weer rood. Maar ik beheers me. ook niet klagen, met onze 75 ruggen de man. belastingkantoor, of bij het ABP. Ellie is gek Een ziekenhuisbal van Tarantini valt voor Tegen de tijd dat we voor de koningin op bloemen en planten. Ze vraagt: “Is bloem- de voeten van Rensenbrink, op dertig meter staan, is Suurbier nog zat. Ik hou hem over- sierkunst wat voor jou?” ‘Ik zoek zijn lever. van het doel van Fillol. Rob legt hem op links, eind. “Dit was toch mijn laatste interland,” In Heerlen volg ik een cursus van twee Jan Poortvliet dreigt, legt hem terug op Arie mompelt hij.’ jaar. In de tussentijd ga ik in de leer bij een Een beetje aan de zijkant, Haan. Ik sta drie meter van Arie af. bloemenzaak. Het is nog best hard blokken, Arie legt aan, in mijn rug voel ik hoe de Kerkrade vooral op de Latijnse plantennamen. ik raak hem vol, ­Argentijnen massaal hun strafschopgebied ‘Bloemsierkunst Dick Nanninga. Zo heet hij lazert zo in elkaar. uit stormen, in de hoop zo de buitenspel- mijn winkel. Die is gelegen vlak bij stadion­ In het voorjaar van 1978 draait Roda JC zo val te openen, maar Arie twijfelt niet en lobt Kaalheide. De jongens vinden het wel apart, goed, dat maar liefst drie spelers worden uit- Met een brancard dragen ze hem meteen over alles en iedereen heen, een bonkige rouwdouwer met dat fijne genodigd om oefenwedstrijden te spelen met hem van het veld’ rechts het strafschopgebied in. De bal stui- ­friemelwerk. Om vijf uur sta ik op. Naar de het Nederlands Elftal. Ongekend. Jongbloed, tert één keer, twee keer. veiling, boeketten maken, etalage mooi Pierre en ik staan morgen in de basis tegen René van de Kerkhof raakt hem bij de der- maken. Om half tien trainen, daarna terug Tunesië. En vanavond slapen we aan het pa- we alleen kerels, hoog op hun paarden. Heb- Een dag voor de finale tegen Argentinië slen- de stuit. Vier Argentijnen zijn dan al weer te- naar de zaak. Om vier uur trainen, en weer radijselijke strand van Tunis, omzoomd door ben ze nou machinegeweren in de aanslag? teren we door Buenos Aires. Plaza de Mayo, rug, het strafschopgebied ziet blauw-wit. De terug naar de zaak. Schoonmaken, bestellin- struikgewas met de meest weelderige rode Neeskens stapt recht op ze af, in zijn beste de skyline. In de verte: River Plate Stadium. bal zeilt laag over hen heen, draait weg van gen voorbereiden. Tegen enen lig ik op bed. en paarse bloemen. Spaans spreekt hij ze aan. stoot me aan, hij wijst naar de het doel, richting nog twee Argentijnen. Ik Heerlijk. Ik stoot Pierre aan. “Weet je wat dat is? “Je mag hier niet komen,” zeggen ze bars. daken. Overal waar we kijken, staan mannen zie ze wel. Ze staan tussen mij, en het doel. De zaak levert veel goeds op. Iedereen Dat is Bougainvillea.” Met een mes van het “Terug je hotel in, nu.” met geweren. Ik stoot Piet aan, en knik naar Maar ze doen er niet toe. komt hier zo zijn bloemetje halen. Men- hotel snijd ik stekkies, wikkel ze in nat- “En wat als ik dat niet doe?” de man die ons al vanaf het hotel schaduwt. Drie grote stappen nog, ik weet het al. Een Hier komt een sen van de club, de politie van Kerkrade. korte fotobij- te servetten en bind ze af met plastic zakjes. “Dan schieten we je kapot.” Hij draagt hetzelfde beige-bruine trainings- sprong, hoog boven hen uit. De bal en het lin- schrift xxxxxxx xxx Op zaterdagavond,­ als de gordijntjes van de Met tassen vol keren we terug naar Neder- pak als wij. Zijn hand rust op zijn blaffer. ker vlak van mijn voorhoofd vinden elkaar. xxx xxx xx. Bokkerijder al gesloten zijn, en ik nog een land. In een dag heb ik ze verkocht. In de tweede ronde spelen we tegen West- Pats, doelpunt. keer My Way aanhef, stapt de secretaresse Tegen Tunesië scoor ik twee keer, in Parijs­ Duitsland. Tien minuten voor tijd staan we Nog maar vijf jaar geleden speelde ik bij de Poortvliet spurt weg alsof hij de maker is, Tricky Dick van de politie binnen. Ze stopt me een hand- scoor ik ook. Als ik op mag voor mijn exa- met 1-2 achter. Happels ogen strijken langs Oosterparkers. Nu zit ik in de dug-out van en springt in de armen van Ernie Brandts. Ik Dick Nanninga (Groningen, 1949) geschreven briefje toe. Op het briefje noemt men bloemsierkunst, belt Bert: “Happel wil de reserves, op zoek naar zijn breekijzer. River Plate Stadium. Om mij heen: tachtig- zet nog twee stappen, en blijf dan staan. Met speelde achtereenvolgens voor BV ze alle plekken waar vannacht de alcohol- je mee naar Argentinië.” “Dickie, drein.” Ik sta er nog niet in of René duizend krankzinnige Argentijnen en drie- mijn handen in de lucht. Zo doe ik dat altijd, Veendam, Roda JC, Seiko Hong Kong controles zijn. van de Kerkhof maakt gelijk. En nu vreten honderd Nederlanders, en de lucht is gevuld juichen. Arie is als eerste bij me. Hij legt zijn en MVV. In de voorbereiding op het Voel ik me ergens thuis, dan hoef ik niet Argentinië we ze op. Een bal van Krol op de paal, en dan met snippertjes. hoofd tegen mijn borst. Achter hem zie ik WK Voetbal in Argentinië (1978) de- meer weg. Als ik voor twee jaar heb bijge­ ‘Voor het vertrek duwt een verslaggever een volgt een vrije trap. Voor het Duitse doel pro- Mario Kempes heeft 1-0 gescoord. Het is hoe een Argentijn op zijn knieën valt, en met buteerde hij in een vriendschappelijke tekend, brengt van Ajax me een microfoon onder mijn neus. Of ik niet bang beert Berti Vogts me het muurtje uit te du- de zevenenvijftigste minuut. Naast me zegt een vuist op de grond roffelt. wedstrijd tegen Tunesië. bezoekje. Ik hoor het bedrag aan dat hij me ben om te voetballen in een politiestaat. wen, ik geef hem een beuk, en krijg daarvoor Piet: “Dick moet erin.” Wat volgt, is net een In totaal speelde Nanninga vijf- te bieden heeft, maar mijn besluit staat vast. “Wat doe je als ze op je schieten?” geel. Prima. Als dank roept naar stripverhaal. De speler naast hem zegt: “Dick Als Knetemann straks in augustus wereld- tien interlands,­ waarin hij in zes keer “Dat verdien ik nu al Piet, met de bloemen “Dan kop ik die kogels gewoon terug.” de Uruguayaanse scheids dat hij een hijo moet erin.” Die daarnaast: “Dick moet erin.” kampioen op de weg wordt, dán moet ik scoorde, waaronder dus in de WK-­ erbij. Sorry, maar een overstap naar jullie Tja. Stomme vragen, stomme antwoorden. de gran puta is. Die draait zich om, en ziet Zo gaat het maar door, helemaal tot aan het ­huilen. Op dit moment gaat er niets door me finale tegen Argentinië. Omdat Johan moet wel lonen.” Hoog in de Andes, bij Córdoba, houdt de mij. Rood. Tegen Italië mag ik op de tribune einde van de bank. Daar zit Happel. Hij zegt: heen. Ja, dit: en nu nog een goal. Neeskens in de finale van het WK in Het jaar erop teken ik bij Roda JC voor wereld op. In ons hotel vervelen we ons de plaatsnemen. “Dick, geh mal warmlaufen.” Maar die goal komt dus niet. De ene lan- 1974 uit een penalty scoorde (en ­Arjen nog eens vier jaar bij. Ook neem ik er nog een klere. Overdag hangen we maar wat op het Het is de eerste zin die hij tegen me zegt, Robben twee open kansen miste in de terrasje, in de zon. We staren naar de don- in zes weken tijd. finale van 2010 tegen Spanje), blijft kere bossen rondom. Ik stoot Neeskens Happel zegt nooit wat, tegen niemand Nanninga de enige Nederlander ooit aan. Zouden daar misschien nog wat leuke niet. Happel wil maar één ding, en dat is die een velddoelpunt heeft gescoord bloempjes groeien? Tussen de bomen zien kaarten. Met Arie de Vroet, zijn assistent. in een WK-finale.

ESQUIRE.nl juni 2014 juni 2014 ESQUIRE.nl portret -8-

Hier komt een korte fotobij- schrift xxxxxxx xxx xxx xxx xx.

wakker word, denk ik dat het morgen is. sportzaak bij. Kerkrade is goed voor me. Het is vijf maanden later. Eén keer laat ik me verleiden tot een avon- tuur. Ik teken voor twee jaar bij Seiko Hong Er was iets met een bacterie, zeggen ze. Ik Kong. Leuk wel, met zeven Hollanders in heb op het kantje gelegen, ze moesten me in een flat. Maar na een jaar ben ik alweer te- SO ONLINE een kunstmatige coma brengen. Mijn drie rug. MVV wil me hebben. Dat gebiedje daar kinderen hebben tot twee keer toe moeten ligt me toch beter.’ besluiten of ze de stekker eruit zouden laten ‘Als ik wakker word, trekken. Tot twee keer toe waren ze vastbe- Neeroeteren sloten: “Die wordt wel weer wakker.” En dat ‘Afgescheurde kruisbanden, twee hernia­ denk ik dat het is ook zo. operaties, armbreuk, beenbreuk, gat in mijn morgen is. Het is vijf Je moet toch door met de dingen. hoofd, beschadigde milt, zes keer een gebro- Zonder ma, en zonder pa, die niet meer ken sleutelbeen, drie keer gebroken ribben, maanden later’ ­leven. En zonder mijn broer. Zonder Ellie twee keer een gebroken been, een polsbreuk ook, die intussen door een hartstilstand is ge- en een teenbreuk. Een waslijst aan blessures troffen. En zonder mijn geliefde Alicja, die heeft me niet aan de kant kunnen houden, Ik stop de flappen in mijn borstzak, en pak haar borstkanker versloeg, maar tijdens mijn maar nu is het mooi geweest. Ik ben zeven- zijn hand. “Kom, dan gaan we.” coma naar een verzorgingshuis is verkast. dertig jaar, ik teken bij Sphinx Badkamers.­ Geschrokken trekt hij zich los, en rent Ze is zwaar dement. Spuugt haar pap uit en Een baan in de buitendienst, met wagen. naar de deur. “‘Niet met jou!” mompelt alleen nog Pools. Mij herkent ze Heerlijk. Dat soort dingen dus. niet meer. Als ze me ziet, doet ze soms agres- Natuurlijk blijf ik wel een balletje trappen, Na drie, vier maanden moeten de meis- sief. “Maar ik ben het, je Dickie,” zeg ik dan, bij de veteranen van Waterloos. Na afloop jes terug naar Polen. Dan komen er anderen in het beetje Pools dat ik spreek. “Herken je van een pot belanden we in café De Zwar- voor in de plaats. Het zijn een soort seizoens- me niet, je eigen Dickie?” te Kat, aan de weg naar Neeroeteren, in Bel- werkers, netjes ingeschreven en alles, al mag Eén keer heeft ze geknikt. En nu is de borst- gisch Limburg. Die naam roept bij spelers in het officieel geloof ik niet wat we doen. De kanker terug. mijn team associaties op met onheil. Niet bij politie weet dat ook wel, en ze vinden het mij. Boven het etablissement wonen Pool- prima. Ik beweeg het rechterpedaal op mijn rolstoel se meisjes, zo gaat het verhaal. Die meisjes heen en weer. Eerst moet dit been rechts drinken wat met de gasten mee, ze dansen Ik stap door de voordeur van ons oude boer- aansterken, alleen dan krijg ik een prothe- wat. En soms doen ze nog iets anders. Maar derijtje het erf op. Er ligt een dik pak sneeuw. se links. Het zou zo mooi zijn als ik weer mee naar boven, zo gaat het verhaal, dat is er In de schuur staat mijn nieuwe Mercedes. eens het dorp in kan. Ik wil lopen. Een bood- niet bij. We stappen de deur door en ik zeg: Mijn achtste, met maar dertienhonderd kilo- schappie doen, de kroeg bezoeken. Een “Die daar, achter de bar. Die wordt van mij.” metertjes op de klok. Het is een automaat, en kaartje leggen bij Raadshof, de Sportkring, of Ze geloven me niet, maar zo zal het gaan. dat is maar goed ook, want ik loop op kruk- bij Sonja. Aan kroegen geen gebrek hier. Ook Tachtig procent van de kerels die hier ­alleen ken. Mijn dikke teen is zojuist geamputeerd. kijk ik ernaar uit weer langs de lijn te staan aan een tafeltje zitten, komt niet voor de Dat komt door mijn suiker. Een blaar die bij mijn drie kleinzoons. Ze voetballen heel meisjes, maar voor Alicja, de eigenaresse van maar niet wil helen. De zaak hebben we al- aardig. Eén van hen wordt zelfs begeerd door De Zwarte Kat. Dat is me meteen duidelijk. vast maar verkocht; Alicja en ik hebben be- de nationale bond hier. Hij is voorstopper. Ik Ik ga aan de bar zitten. Ze is net aan het sloten fijn door Europa te gaan reizen. We heb zeven mooie kleinkinderen. Die komen scheiden van haar man, zegt ze. willen eindelijk eens wat meer van de wereld vaak langs. Niks hoor, mij hoor je niet klagen. Ik ook, zeg ik, van mijn vrouw. zien. Na drie stappen glijd ik uit. En verder is het thuiszitten. Een beetje com- Dubbele kuitbeenbreuk, enkel gebroken, puteren. Gelukkig is er genoeg sport op tv. Ik heb een week wat met Alicja, en ik bedien achillespees naar de haaien. Onder het Tot slot zijn er Karin en Sylvie, met hun de bierpomp al. Van achteruit kom ik de zaak gips zit een grote wond. Die wil maar niet doosjes vol spuiten. Nee, aan aandacht geen binnen, en veeg het tafeltje van een Hollan- genezen. gebrek. En af en toe ontvang ik een verslag- der schoon. De doktoren besluiten mijn linkeronder- gever. Weet je wat het is, beste jongen? In “Hé, Dick Nanninga! Wat doe jij hier?” been te amputeren. Ze maken me weg. Als ik 2010 had Robben hem gewoon moeten ma- “Ik ben de baas hier.” ken. Dan was ik ervan af geweest.’ “Ken ik ook naar boven?” “Tuurlijk ken jij naar boven.” “Kost dat dan?” Met dank aan Petra Nanninga, Dick Nijborg, Pierre ‘Tweeduizend franc.’ ­Vermeulen en Ben van der Zee.

ESQUIRE.nl juni 2014