Uniwersytet Śląski W Katowicach Wydział Filologiczny
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
UNIWERSYTET ŚLĄSKI W KATOWICACH WYDZIAŁ FILOLOGICZNY Janusz Ziembiński TWÓRCZOŚĆ LITERACKA OLBRYCHTA KARMANOWSKIEGO Praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. UŚ dr hab. Marioli Jarczykowej Katowice 2010 Janusz Ziembiński Twórczość literacka Olbrychta Karmanowskiego Uwagi wstępne………………………………………………………………………………2 Rozdział 1: Poeta, którego nie ma………………………………………………………...8 Rozdział 2: Żarty dworskie………………………………………………………………25 Rozdział 3: Arytmetyka piękności: fraszki „numeryczne”……………………………....47 Rozdział 4: „Pisma stateczne”: liryki…………………………………………………….65 Rozdział 5: Manu propria…………………………………………………………………86 Rozdział 6: Wiersze okolicznościowe…………………………………………………….92 Kawalerowie z różnego kruszcu……………………………………...92 „Złe plemię”…………………………………………………………109 Rozdział 7: „Pisma stateczne”: wiersze parenetyczne…………………………………...126 Rozdział 8: Gody podsłuchane. O Weselu towarzyskim…………………………………157 Rozdział 9: Pieśni pokutne……………………………………………………………….175 Początek i trzy zakończenia………………………………………….175 Łódź wiary prawdziwej……………………………………………...185 Wszystkich złości wyznanie…………………………………………205 Płaszcz Dawida………………………………………………………217 Zakończenie: „Niepodległe złej śmierci rymy”…………………………………………….235 2 Uwagi wstępne Kilka lat po śmierci Waleriana Otwinowskiego jego siostrzeniec, Jan Andrzej Morsztyn uczcił pamięć „drogiego dziada”, „piastuna lat młodych”, pisząc obszerny, pochwalny nagrobek, silnie nasycony treściami mitologicznymi, jak przystało na pamiątkę tłumaczowi Metamorfoz. Do grobowca chwały wnoszą tam ciało zmarłego poprzedzeni przez łacińskich klasyków „poetowie” polscy: Dwaj Kochanowscy, Morsztyn Jarosz, Naborowski, Simon Simonides, Rej, Smolik, Karmanowski, Orzelski, Żurawiński, Grotkowski i co ich Obfita w syny Polska może znaleźć swoich. (Nagrobek Otwinowskiego, w. 399-402) 1 Ta wzmianka to jedyny pochodzący z epoki ślad sławy czy uznania poezji Olbrychta Karmanowskiego. O sławie tej i późniejszym zapomnieniu pisał Aleksander Brűckner, wydając Wirydarz poetycki, na którego kartach zachował się najobszerniejszy zbiór utworów poety: „[…] Olbrycht Karmanowski, również poważny myślą, a nadobny formą poeta, również zapomniany (prócz gołej wzmianki u Andrzeja Morsztyna)”2. Kiedy ukazała się Brűcknerowska edycja Wirydarza, nazwisko Karmanowskiego było już na powrót częścią historii literatury siedemnastego wieku za sprawą Józefa Kazimierza Plebańskiego, który wydał wiersze poety. Plebański zebrał też pierwsze ustalenia biograficzne, bardzo jeszcze nieprecyzyjne. Stopniowo zostały one uzupełnione o istotne elementy: określono wyznaniowe środowisko poety i charakter jego służby u Krzysztofa Radziwiłła3. To ostatnie stało się możliwe dzięki wyzyskaniu zawartości bloku listów Karmanowskiego, jaki zachował się w Archiwum Głównym Akt Dawnych (Archiwum Radziwiłłów). Korespondencja poety staranniej została odczytana przez badaczy niż jego twórczość: Adam Jarosz scharakteryzował prozę epistolarną poety, na podstawie listów naszkicował też jego bardziej „prywatny” wizerunek4. Lata sześćdziesiąte XX wieku przyniosły podsumowanie i ustabilizowanie się dorobku wiedzy o autorze Pieśni pokutnych: Karmanowski otrzymał biogram w Polskim Słowniku 1 Utwory J.A. Morsztyna (oprócz Pokuty w kwartanie) cytowane wg wydania: J.A. Morsztyn, Utwory zebrane, oprac. L. Kukulski, Warszawa 1971. 2 A. Brűckner, Wstęp, [w:] J.T. Trembecki, Wirydarz poetycki, wyd. A. Brűckner, t. 2, Lwów 1911, s. XXIX. 3 K. Borzęcki, O Olbrychcie Karmanowskim, poecie-arianinie (Zebranie znanych i kilka nowych szczegółów o życiu i twórczości), „Reformacja w Polsce” 1928, s. 98-102. 4 A. Jarosz, Uwagi o listach Olbrychta Karmanowskiego, [w:] Studia bibliologiczne, t. 5, red. A. Jarosz, Katowice 1992. 3 Biograficznym podsumowujący dotychczasowe ustalenia5, a jego utwory stały się bardziej dostępne dzięki antologiom poezji barokowej, zawierającym spore wybory wierszy, przy czym wydawcy niejednokrotnie wprowadzali do tekstów własne poprawki6. Utrwaliło się też wiązanie poety ze środowiskiem braci polskich – tak historycy literatury jak reformacji wymieniali go wśród znaczących poetów ariańskich7. Wyznanie stało się niejako „obowiązującym” kierunkiem odczytywania: stwierdzono istnienie pogłosów etyki zborowej w twórczości (List do lisowczyków), a nawet „silny wpływ arianizmu” w Pieśniach pokutnych8. Słowo „stwierdzono” bardziej jest tu na miejscu niż „doszukiwano się” – utwory Karmanowskiego bowiem, jako poety minorum gentium nie były przedmiotem bardziej szczegółowej literackiej obserwacji i analizy: to, co o nich powiedziano to ledwie garść uogólnionych stwierdzeń. Sporadycznie pojawiające się wzmianki o poszczególnych utworach były różnej wartości9. Za wyjątek można uznać dwa wiersze – Olbrycht Karmanowski Piotrowi Kochanowskiemu... i List do lisowczyków – nie ze względu jednak na ich twórcę, lecz na tematykę tych liryków. Dalszy wzrost wiedzy na temat autora Pieśni pokutnych i jego twórczości wiąże się z przynależnością poety do kulturalnego środowiska, jakim był dwór hetmana litewskiego Krzysztofa Radziwiłła i skupiona tam grupa ludzi pióra. Jej oryginalność budziła coraz większe zainteresowanie historyków literatury, choć na zjawisko to zwrócił już uwagę Brűckner. Badania nad kalwińską gałęzią Radziwiłłów mają własną historię i rozwijają się ciągle dzięki bogatym zasobom archiwalnym, które przetrwały do naszych czasów. Dla osadzenia sylwetki poety w środowisku bardziej niż badania dziejów politycznych istotna jest charakterystyka problemów wyznaniowych, mechanizmów przepływu i zarządzania informacją, działania dworu i gospodarki dobrami, organizacji wojskowej. 5 A. Jarosz, Karmanowski Olbrycht, h. Prus, [w:] Polski Słownik Biograficzny, Wrocław 1966, t. 13/1, zesz. 52, s. 61-63. 6 J. Dűrr-Durski, Arianie polscy w świetle własnej poezji. Zarys ideologii i wybór wierszy, Warszawa 1948 (7 wierszy); Poeci polskiego baroku, oprac. J. Sokołowska, K. Żukowska, t. 1, Warszawa 1965 (16 wierszy – najobszerniejszy istniejący wybór). W obu przypadkach wydawcy dali tekst poprawiony w stosunku do wydania Plebańskiego. O obecności utworów Karmanowskiego we wcześniejszych antologiach – por. M. Jarczykowa, Spuścizna literacka Olbrychta Karmanowskiego – zarys problematyki edytorskiej, [w:] Studia bibliologiczne, t. 3, red. A. Jarosz, Katowice 1990, s. 87-89. 7 J. Pelc, Zbigniew Morsztyn na tle poezji polskiej XVII w., Warszawa 1973, s. 80-81; C. Hernas, Barok, Wrocław 1974, s. 191 (autor umieszcza Karmanowskiego w rozdziale Twórczość a wyznanie wiary – mniejsi poeci); J. Tazbir, Bracia Polscy na wygnaniu. Studia z dziejów emigracji ariańskiej, Warszawa 1977, s. 21. 8 C. Miłosz, Historia literatury polskiej do roku 1939, Kraków 1993, s. 162. 9 Por. np. trafnie charakteryzująca Pieśni pokutne uwaga J. Pelca (tegoż, Jan Kochanowski w tradycjach literatury polskiej, Warszawa 1965, s. 152-153) oraz – z drugiej strony – krótkie ich omówienie w Poetach polskiego baroku J. Sokołowskiej (tejże, Przedmowa, [w:] Poeci polskiego baroku., t. 1, s. 48-49). 4 Przełomowym krokiem wydaje się ujęcie „państwa radziwiłłowskiego” jako systemu klientarnego – można było teraz właściwie określić rolę i znaczenia spraw kultury oraz miejsce działalności literackiej wśród rozmaitych zatrudnień dworzan i urzędników, czego nie wyjaśniało przywoływane dotąd pojęcie mecenatu. W końcu przyszedł czas na systematyczny monograficzny opis funkcjonowania radziwiłłowskiego systemu klientalnego, którego częściami („trybami”) byli wszyscy literaci związani z dworem Krzysztofa Radziwiłła. Taki kompletny obraz zarysowała z pewnością książka Urszuli Augustyniak i dopełniająca ją monografia klienteli wojskowej hetmana litewskiego10. Obie miały ogromne znaczenie dla wiedzy o środowisku. Podobnie – praca Marioli Jarczykowej, oświetlająca część owego systemu szczególnie istotną, bo działalność pisarską Piotra Kochlewskiego „kanclerza” państwa birżańskiego, który trzymał w rękach nici korespondencji „wprawiającej w ruch” cały mechanizm11. Wszystkie te opracowania przyniosły też szereg ustaleń szczegółowych dotyczących Karmanowskiego, wydobytych z zasobów Archiwum Radziwiłłów. Wiedzę o tym środowisku literackim budowano już wcześniej – patronem prac poświęconych kulturze radziwiłłowskiej można nazwać Alojzego Sajkowskiego, autora Od Sierotki do Rybeńki i wielu szczegółowych rozpraw o litterariach i teatraliach radziwiłłowskich12. Na duże zainteresowanie tym kręgiem wskazuje rozmaitość pojawiających się w ostatnich latach studiów poświęconych różnorodnym zjawiskom, jak szkolnictwo, podróże edukacyjne, retoryka i oratorstwo, kazania pogrzebowe13. Sprawy książki i literatury kręgu birżańskiego doczekały się nawet próby przekrojowego ujęcia14. Każde z tych studiów – nawet jeśli (jak bywa najczęściej) nie wspomina Karmanowskiego – w pewien sposób powiększa naszą wiedzę o jego świecie. 10 U. Augustyniak, Dwór i klientela Krzysztofa Radziwiłła (1585-1640). Mechanizmy patronatu,Warszawa 2001; tejże, W służbie hetmana i Rzeczypospolitej. Klientela wojskowa Krzysztofa Radziwiłła, Warszawa 2004. 11 M. Jarczykowa, „Papirowe materie” Piotra Kochlewskiego. O działalności pisarskiej sekretarza Radziwiłłów birżańskich w pierwszej połowie XVII wieku, Katowice 2006. 12 A. Sajkowski, Od Sierotki do Rybeńki. W kręgu radziwiłłowskiego mecenatu, Poznań 1965. W swoich licznych i znakomicie napisanych pracach – mających duże znaczenie popularyzatorskie – badacz obejmował sprawy kultury całego kręgu radziwiłłowskiego , od XVI do XVIII wieku. 13 Kilka znaczących tytułów: H. Wisner, Lata szkolne Janusza Radziwiłła. Przyczynek do dziejów szkolnictwa kalwińskiego na Litwie w pierwszej