Sologamie En Feminisme: Een Tegenstrijdig Huwelijk Een Exploratie Van Het Feministische Karakter En Het Subversieve Potentieel Van Zelfhuwelijken

Masterproef voorgelegd tot het behalen van de graad van Master in Gender en Diversiteit

Sologamie en feminisme: een tegenstrijdig huwelijk Een exploratie van het feministische karakter en het subversieve potentieel van zelfhuwelijken

Academisch artikel Aantal woorden: 9927

Eva Saelens Studentennummer: 01402250 Promotor: Prof. Dr. Chia Longman Masterproefbegeleider: Dra. Amal Miri

Academiejaar 2018-2019 Ingediend op 28 mei 2019

Deze masterproef is een examendocument dat niet werd gecorrigeerd voor eventueel vastgestelde fouten. In publicaties mag naar dit werk worden gerefereerd, mits schriftelijke toelating van de promotor(en) die met naam op de titelpagina is vermeld.

Dankwoord Met het schrijven van dit dankwoord, leg ik inmiddels de laatste hand aan mijn masterproef, het sluitstuk van een boeiende opleiding in gender en diversiteit. Dankzij de steun en hulp van een aantal mensen heb ik dit alles tot een goed einde kunnen brengen.

Eerst en vooral wil ik graag mijn ouders bedanken voor de kans die ze me gaven om deze opleiding te volgen. Ook de onophoudelijke steun die ze me altijd geboden hebben, vormde een belangrijke drijfveer voor mij om niet teleur te stellen en te volharden in moeilijke periodes. Daarnaast wil ik ook mijn zus bedanken voor het vertrouwen in mij en het nauwlettend nalezen van deze masterproef.

Ten tweede wil ik ook graag mijn promotor, prof. dr. Chia Longman, bedanken voor de vrijheid die ze me gaf om te werken rond dit onderwerp. Met behulp van een open en ongedwongen, maar toch richtinggevend gesprek, kon ik het thema -wat op het eerste gezicht geen vanzelfsprekend onderwerp lijkt voor een masterproef- toch de nodige academische diepgang geven. Ook wil ik mijn masterproefbegeleider, dra. Amal Miri, bedanken voor de goede opvolging van heel het schrijfproces. Haar nuttige feedback en aanmoedigende woorden zorgden ervoor dat ik in mezelf bleef geloven.

Ten derde ben ik ook mijn liefste kotgenoten een bedanking verschuldigd. Bedankt Charles, Julie en Thibaut om mijn klankbord, of soms eerder mijn klaagmuur, te zijn tijdens deze periode.

Eén voor één bedankt voor alle steun en motivatie. Zonder jullie zou het me niet gelukt zijn.

Inhoudsopgave

Abstract...... 1 Introductie ...... 1 Theoretische achtergrond ...... 3 Definitie en ontstaan zelfhuwelijken ...... 3 Betekenis zelfhuwelijken ...... 5 Omarming single identiteit en verwerping koppelcultuur ...... 5 Betekenisloos en egoïstisch ritueel ...... 6 Tweede golffeminisme en postfeminisme ...... 7 Tweede golffeminisme ...... 8 Postfeminisme ...... 10 Single vrouw en (post)feminisme ...... 12 Methode ...... 13 Selectie data ...... 14 Procedure ...... 15 Categorieënsysteem om te coderen ...... 15 Resultaten ...... 17 Discussie ...... 18 Conclusie ...... 23 Bibliografie ...... 24 Bijlagen ...... 30 Appendix A ...... 30 1. Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required) (Cagen, 2017) ...... 30 2. I Married Myself: The Ceremony of Self-Marriage. (Koda, 2013) ...... 36 3. Ex-Call Girl Turned Spiritual Priestess Marries Herself in Romantic Beach Ceremony (Groom, 2017) ...... 38 4. Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding Trend! (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016) ...... 39 5. What is sologamy and why are women doing it? (Maveal, 2017) ...... 40 6. ‘Sologamy,’ the practice of marrying oneself, is culture’s newest trend (Pereira, 2017)...... 42 7. An Idiot’s Guide To Sologamy (Tanner, 2017a) ...... 43 8. My failed attempts at online dating drove me to marry myself (and it’s a hot trend among millennials) (Scripture, 2018) ...... 46 9. I married myself (Cunard, 2014) ...... 47 10. I’m not going to marry myself. But I understand the appeal...... 49 11. Is There Really Any Value in ‘Marrying’ Yourself? ...... 51 12. It’s finally time to say ‘I don’t’ to the solo wedding craze (Wiseman, 2017) ...... 52

Appendix B ...... 54 Resultaten: tabellen ...... 54 Resultaten: codering tekstpassages ...... 55

Sologamie en feminisme: een tegenstrijdig huwelijk Een exploratie van het feministische karakter en het subversieve potentieel van zelfhuwelijken Eva Saelens

Abstract Deze studie exploreert het feministische karakter en het subversieve potentieel van het zelfhuwelijk. Het uitgangspunt is het tegenstrijdige discours over de interpretaties van sologamie in de populaire literatuur. Vanuit die gecreëerde dichotomie kan een parallel getrokken worden met respectievelijk tweede golffeminisme en postfeminisme. De ene kant beschouwt het fenomeen als een kritiek op de normatieve koppelcultuur en de andere kant als een betekenisloze uiting van eigenliefde die aan elke vorm van kritiek ontbreekt en die typerend is voor het huidige neoliberale klimaat. Om de subversiviteit van het zelfhuwelijk te onderzoeken, werd een kwalitatieve inhoudsanalyse van twaalf internetartikelen uitgevoerd. Daaruit bleek dat het zelfhuwelijk aanzienlijk meer postfeministische dan feministische kenmerken vertoont. Desondanks kan sologamie niet bestempeld worden als een louter postfeministisch fenomeen. Er is namelijk een inherent patroondoorbrekende factor aanwezig in elk zelfhuwelijk, omdat sologamisten met hun ceremonie aandacht en legitimatie vragen voor hun single status.

Sleutelwoorden: zelfhuwelijk, sologamie, single, dichotomie, subversiviteit, normatieve koppelcultuur, postfeminisme, tweede golffeminisme

Introductie Wereldwijd is het aantal alleenstaanden de voorbije jaren sterk toegenomen. Ook de gemiddelde leeftijd bij het eerste huwelijk stijgt, waardoor mensen over het algemeen meer jaren van hun leven ongetrouwd doorbrengen dan getrouwd (DePaulo & Morris, 2005). In België is deze demografische evolutie ook merkbaar. Tegenwoordig wordt een op de drie huishoudens gerund door een alleenstaande (“Bevolkingsvooruitzichten”, 2019). Ondanks deze trend, die Kaufmann (2008) “the globalization of singlehood” noemt, wordt single zijn nog altijd niet positief noch neutraal geconceptualiseerd (Taylor, 2012). Door de privilegering van vaste relaties en huwelijken worden vooral single vrouwen nog altijd sterk gemarginaliseerd (Reynolds & Wetherell, 2003). Bepaalde academici -zoals Macvarish (2008)- beweren dat het traditionele kinship model wel al deels doorbroken is, waardoor de ‘lifestyle choice’ van single vrouwen wel al gevaloriseerd wordt. Dankzij een decentralisatie van romantische liefde zou er nu plaats zijn voor nieuwe en diffuse vormen van intimiteit (Macvarish, geciteerd in Taylor, 2012). Veel academici spreken deze beweringen echter tegen. DePaulo en Morris (2005) stellen dat singles gestigmatiseerd worden als gevolg van de algemeen aanvaarde en ongecontesteerde ideologie van Marriage and Family, die het geloof inhoudt dat iedereen in een relatie wil zijn en dat die relatie zorgt voor een gelukkiger en

1 zinvoller bestaan. Bijgevolg wordt single zijn beschouwd als een ongebruikelijke keuze voor volwassen vrouwen en als afwijking van de normatieve levenskoers (Byrne, 2009). Sinds de jaren negentig is er wel een groeiende zichtbaarheid van single vrouwen in de populaire cultuur, maar dit geldt enkel als ze voldoen aan bepaalde ras-, klasse- en leeftijdsvereisten. Bovendien moet het subject een acceptabele vorm van vrouwelijkheid belichamen (Taylor, 2012).

De laatste jaren is er een fenomeen dat groeiende aanhang krijgt onder single vrouwen: sologamie of het zelfhuwelijk. Concreet houdt het in dat participanten met zichzelf trouwen in een informele, niet wettelijk bindende, ceremonie. Het bestaat al langer -naar verluidt was Laura Baker in 1993 de eerste sologamist- maar het is pas recentelijk gelanceerd in de populaire cultuur. Doordat het fenomeen al heel wat controverse uitgelokt heeft, is er een polariserend discours ontstaan. Enerzijds zijn er de sologamisten die het zelfhuwelijk beschouwen als een symbolische uiting van eigenliefde en acceptatie van het zelf (Appleyard, 2017; Bort, 2017; Tanner, 2017b; Thomas, 2017). Ze verklaren dat ze geen partner nodig hebben om gelukkig te zijn of om zichzelf te vervolledigen. Daarnaast verwerpen ze de maatschappelijke notie dat een relatie hebben een maatstaf voor succes is (Keegan, 2016). Erika Anderson noemt haar zelfhuwelijk een “act of rebellion” tegen de huidige status quo; ze weigert namelijk te conformeren aan de zogenaamde ‘verplichting’ voor volwassen vrouwen om een romantische relatie te hebben (Puckett, 2017). Kortom, sologamisten gebruiken het zelfhuwelijk als counternarratief voor de conventionele koppelcultuur. Anderzijds stellen critici dat het zelfhuwelijk een product is van een groeiend narcistische cultuur waarin individualisme centraal staat. Het is een uiting van egoïsme en zelfingenomenheid en de ceremonie is gestueel, betekenisloos en nutteloos (Teeman, 2014). Ze ontkennen dat het solohuwelijk een vorm van empowerment is (Wiseman, 2017). In plaats daarvan wordt het weggezet als commercialisering van eenzaamheid waarop de kapitalistische consumenten- cultuur teert.

Het centrale discussiepunt over dit onderwerp draait rond de vraag of het solohuwelijk structurele kritiek levert op de gevestigde koppelcultuur en dus subversief is of niet. Hoewel beide besproken visies reductionistisch en ongenuanceerd zijn -wat op zijn beurt problematisch is-, kan er vanuit deze tegengestelde discoursen een parallel getrokken worden met respectievelijk tweede golffeminisme en postfeminisme. De ene kant beschouwt het fenomeen als een kritiek op verplichte heteroseksualiteit en de normatieve koppelcultuur, terwijl de andere kant het ziet als een egoïstische en betekenisloze uiting van eigenliefde die eigen is aan en in stand gehouden wordt door het heersende neoliberale klimaat en dus aan elke vorm van kritiek ontbreekt. Vanuit deze duale opvatting wil deze studie het feministische karakter van sologamie in kaart brengen en het subversieve potentieel ervan exploreren. De centrale onderzoeksvragen luiden als volgt:

▪ Is het zelfhuwelijk een radicale afzetting van de normatieve koppelcultuur of is het een neoliberale (postfeministische) viering van het zelf?

▪ In hoeverre biedt sologamie weerstand tegen het huwelijk als instelling? Reproduceert het de gevestigde normen of is het een verzet ertegen? Werkt het met andere woorden transformerend of reïnstitutionaliserend?

Het zelfhuwelijk is een zo goed als onbestudeerd fenomeen binnen de academische wereld. Daarom is het doel van dit onderzoek om de relatie tussen sologamie en feminisme te belichten aan de hand van een kwalitatieve inhoudsanalyse van populaire literatuur. Het uitgangspunt van dit onderzoek is dat de heersende dichotomie tussen de interpretaties van het zelfhuwelijk moet doorbroken worden. Het is dus niet de bedoeling om het zelfhuwelijk te classificeren ofwel als een feministisch ofwel als een postfeministisch fenomeen, maar wel om de hybriditeit ervan aan te tonen en bloot te leggen hoe het solohuwelijk discoursen van zowel feminisme als postfeminisme incorporeert.

Om een antwoord te kunnen formuleren op bovenstaande onderzoeksvragen, is het noodzakelijk om het fenomeen zelfhuwelijk uiteen te zetten. In de theoretische achtergrond wordt eerst een definitie van sologamie gegeven en daarna wordt het ontstaan ervan verhelderd. Aangezien er nog geen academische literatuur bestaat over dit fenomeen, zijn die secties gebaseerd op internetbronnen zoals blogs, krantenartikelen, webpagina’s en opiniestukken. Vervolgens wordt de dichotomie tussen de toegekende betekenissen aan zelfhuwelijken toegelicht: enerzijds zijn er de sologamisten zelf die hun solohuwelijk beschouwen als een omarming van hun single identiteit en een verwerping van de normatieve koppelcultuur en anderzijds zijn er critici die zelfhuwelijken een betekenisloos en egoïstisch ritueel noemen. Beide visies zijn evenwel gebaseerd op online bronnen, namelijk krantenartikelen en interviews, omdat er nog geen case studies bestaan over de motivaties en betekenissen van zelfhuwelijken. Om de visies te staven, worden ze aangevuld met academische literatuur. Daarna volgt een historisering van tweede golffeminisme en postfeminisme. Om de theoretische achtergrond af te sluiten wordt de plaats van de single vrouw in beide stromingen toegelicht. Aansluitend wordt de methode van dit onderzoek uiteengezet. Twaalf krantenartikelen1, die geselecteerd werden op verscheidene websites, worden geanalyseerd aan de hand van een kwalitatieve inhoudsanalyse. De gebruikte techniek is structuring of deductive category assignment. Daarbij worden de data geanalyseerd aan de hand van vooraf bepaalde criteria om zo bepaalde aspecten -in dit geval feministische en postfeministische- te extraheren uit de artikelen. Specifiek gebeurt die extractie van kenmerken aan de hand van een zelf opgesteld categorieënsysteem. Na de methode volgt een overzicht van de belangrijkste resultaten2 die vervolgens verder toegelicht worden in de discussie. De discussie bevat daarnaast ook de beperkingen van het onderzoek en suggesties voor toekomstig onderzoek. Tot slot wordt een antwoord geformuleerd op de onderzoeksvragen in de conclusie.

Theoretische achtergrond Definitie en ontstaan zelfhuwelijken Sologamie of het zelfhuwelijk houdt specifiek in dat iemand in een publieke of private ceremonie trouwt met zichzelf. De handeling is niet wettelijk bindend, maar symboliseert een informele overeenkomst die iemand maakt met zichzelf. Hoewel er onduidelijkheid heerst over het ontstaan van het solohuwelijk, wordt er vaak gezegd dat Laura Baker met haar huwelijksceremonie in 1993 de eerste sologamist werd (Thomas, 2017). Er zijn geen vaste regels die dit gebruik typeren. Alles wordt naar eigen wens bepaald: welke kledij de sologamist

1 De artikelen zijn opgenomen in appendix A. 2 Het volledige overzicht van de resultaten is terug te vinden in appendix B.

3 draagt, welke ceremonie er wordt gehouden en hoe die ingevuld wordt, of er een ring overhandigd wordt, of er een bijhorend feest is, … Daarnaast is het niet verboden om een (wettelijke) partner te hebben of om in de toekomst een relatie aan te gaan. Wat bij de meeste solohuwelijken centraal staat, zijn de geloften die worden opgesteld door de sologamist (Tanner, 2017b). Die worden door hem of haar voorgedragen op de ceremonie. Hiermee bezegenen sologamisten het eigen huwelijk en beloven ze om trouw te zijn aan hun afspraken (Cunard, 2014). Het fenomeen werd gelanceerd in de populaire cultuur na de Sex and The City- aflevering A Woman’s Right to Shoes in 2003. In die aflevering legt het hoofdpersonage Carrie Bradshaw een cadeaulijst aan in haar favoriete schoenenwinkel na een woordenwisseling met een vroegere vriendin die afbreuk gedaan had aan Carries single levensstijl (Van Patten, 2003). Ze insinueerde namelijk dat Carrie geen ‘echt leven’ heeft omdat ze niet getrouwd is en geen kinderen heeft. Het centrale uitgangspunt van zelfhuwelijken hangt hier sterk mee samen. Dat is namelijk dat een partner hebben geen vereiste hoeft te zijn om een gelukkig en zinvol leven te leiden (Appleyard, 2017). Dat stelt ook een van de pioniers van het solohuwelijk, de Amerikaanse Sasha Cagen. In 2000 introduceerde ze in haar magazine de term quirkyalone die ze zo definieert:

A person who enjoys being single (but is not opposed to being in a relationship) and generally prefers to be alone rather than date for the sake of being in a couple. With unique traits and an optimistic spirit; a sensibility that transcends relationship status. It’s a mindset. Quirkyalone is not just about being happily single. It’s about finding happiness within yourself and learning how to bring that happiness into a relationship. For many of us, finding satisfaction and solidity in this place within yourself is important whether you are single for the rest of your life or this is a space prior to entering a committed relationship. (Cagen, 2000) In 2004, door de publicatie van haar boek Quirkyalone: A Manifesto for Uncompromising Romantics, groeide quirkyalone uit tot een beweging met bijhorende filosofie. Naar eigen zeggen geeft de beweging een stem aan romantici die zich niet willen settelen. In haar boek schreef Sasha Cagen als eerste over het solohuwelijk, omdat ze vond dat dit fenomeen de essentie van haar quirkyalone-beweging bevatte (Cagen, z.d.). Ze werd zelf sologamist in 2014 en sindsdien biedt ze de begeleiding van zelfhuwelijken aan als dienst op haar website. Door bewegingen als deze, met als doel het stigma omtrent de single levensstijl doorbreken (Keegan, 2016), blijft het aantal sologamisten wereldwijd groeien. Het solohuwelijk heeft nu deelnemers uit onder andere de Verenigde Staten, Nederland, Frankrijk, Italië, Estland, Japan en het Verenigd Koninkrijk. Hoewel het zelfhuwelijk technisch gezien voor iedereen toegankelijk is, zijn de participanten -op enkele uitzonderingen na- toch vooral blanke middenklasse vrouwen.

Er valt een duidelijk onderscheid te maken tussen twee verschillende invullingen van het ritueel: de commerciële benadering en de spirituele aanpak. In de commerciële versie van het ritueel wordt het materiële aspect van het huwelijk sterk uitgespeeld. Vaak draagt de solobruid een dure jurk, zijn er veel gasten aanwezig op de ceremonie en wordt er achteraf een groot trouwfeest gehouden. Soms gaat de bruid daarna ook op solohuwelijksreis. Verschillende bedrijven hebben al op die commercialisering ingespeeld. Een Japans reisbureau, Cerca Travel, biedt een tweedaags solohuwelijkspakket aan, waarbij gezorgd wordt voor de jurk, het bruidsboeket, de styling en de fotoshoot (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016). De webshop I Married Me verkoopt een self-marriage box die bestaat uit een ring, instructies voor de ceremonie, geloften en dagelijkse affirmatiekaartjes (“I Married Me”, 2013). Marry Yourself Vancouver biedt advies aan alsook huwelijksplanning en helpt solobruiden met

4 de organisatie van de ceremonie en het feest (“Marry Yourself Vancouver”, 2016). De spirituele versie van het gebeuren gaat er een stuk serener aan toe. In dit ritueel staat het symbolische aspect van het huwelijk centraal. Tijdens de ceremonie, die meestal kleinschalig is, leest de participant de persoonlijke geloften voor in het bijzijn van enkele naasten. Het is een moment van introspectie en zelfreflectie, zonder dure bruidsjurk, feest en huwelijksreis. Sasha Cagen, de oprichter van de quirkyalone-beweging, trouwde met zichzelf in een intieme ceremonie in Buenos Aires na begeleiding van de spirituele leider Dominique Youkhehpaz.

Betekenis zelfhuwelijken Zoals in de inleiding al aangehaald werd, bestaat er veel onenigheid over de betekenis van zelfhuwelijken. Enerzijds kan sologamie beschouwd worden als een daad van rebellie die ingaat tegen de conventionele koppelcultuur. Anderzijds kan het gezien worden als een commerciële, betekenisloze en egoïstische uiting van zelfliefde. Deze oppositie brengt ons terug naar de onderzoeksvraag van deze studie: biedt het zelfhuwelijk weerstand tegen de bestaande normen omdat het zich afzet tegen de normatieve koppelcultuur of is het louter een viering van het zelf en een impliciete bevestiging van die geïnstitutionaliseerde normen? In deze sectie worden die twee tegenstrijdige visies besproken en gestaafd met academische literatuur.

Omarming single identiteit en verwerping koppelcultuur De motivaties voor het zelfhuwelijk variëren van persoon tot persoon. Toch zijn er enkele narratieven die bij veel participanten terugkeren. De meeste sologamisten beschouwen hun zelfhuwelijk als een uiting van eigenliefde en acceptatie van het zelf (Appleyard, 2017; Tanner, 2017b; Thomas, 2017). Vervolgens komt het frequent voor dat de sologamisten hun zelfhuwelijk zien als counternarratief voor de conventionele koppelcultuur. Ze verklaren dat ze hun geluk niet laten afhangen van het al dan niet hebben van een partner (Bort, 2017). Daarnaast verwerpen ze de maatschappelijke notie dat iemand een partner nodig zou hebben om zichzelf te vervolledigen (Appleyard, 2017; Thomas, 2017) en dat het een maatstaf voor succes is (Keegan, 2016). Sologamist Erika Anderson ziet haar zelfhuwelijk als een daad van verzet tegen de huidige status quo; ze weigert namelijk te conformeren aan de normatieve verwachtingen voor volwassen vrouwen om een relatie te hebben (Puckett, 2017).

De redenen om te opteren voor een solohuwelijk centraliseren de heersende maatschappelijke verwachting ten aanzien van vrouwen om een partner te hebben. Ook al noemen de meeste vrouwen hun zelfhuwelijk niet expliciet een verwerping van de normatieve koppelcultuur, toch kan hun motivatie ervoor zo opgevat worden: door de acceptatie van het zelf te benadrukken, wordt zo impliciet legitimering gezocht voor hun single bestaan binnen de gevestigde conventies. Deze aanleidingen voor het solohuwelijk geven weerklank aan het groeiende onderzoeksgebied over stigmatisering van singles en de feministische kritiek op geïnstitutionaliseerde heteroseksualiteit. Er zijn een aantal instrumenten in werking die ervoor zorgen dat singles gestigmatiseerd worden en beschouwd worden als other. Ten eerste handhaaft de heteroseksuele verbeelding (Ingraham, 1996) de normalisering van heteroseksuele relaties door die relaties te privilegiëren en voor te stellen als de enige legitieme vorm van cathexis (Taylor, 2012). Bijgevolg worden andere vormen van affectie afgedaan als afwijkend en other. Single zijn fungeert vaak als other en dus als een gestigmatiseerde identiteit (Budgeon, 2008). Die otherness kan geïllustreerd worden aan de hand van het

5 voorbeeld dat vrijgezelle vrouwen veel vaker verantwoording moeten afleggen voor hun ‘status’ dan getrouwde vrouwen. Aan die laatste groep wordt namelijk zelden gevraagd hoe het komt dat ze getrouwd zijn, terwijl singles wel vaak moeten uitleggen waarom ze geen partner hebben (Reynolds & Wetherell, 2003). Ten tweede stellen DePaulo en Morris (2005) dat er een algemeen aanvaarde verheerlijking van relaties en huwelijken heerst, de maritale mythologie, die er mede voor zorgt dat single zijn beschouwd wordt als een ‘afwijking’ van de normatieve levenskoers, waardoor het bestempeld wordt als ongebruikelijke keuze voor volwassenen (Byrne, 2009). Ten derde is de ideologie van Marriage and Family aan het werk, met als uitgangspunt dat de seksuele relatie de belangrijkste is en wie zo’n relatie heeft een gelukkiger en zinvoller leven leidt (DePaulo & Morris, 2006). Aangezien die ideologie alomtegenwoordig en ongecontesteerd is, gaat men er in het algemeen van uit dat iedereen wil trouwen en dat ook zal doen. Singles worden bijgevolg opnieuw beschouwd als deviant. Die afwijking van de norm blijkt ook uit de definiëring van singles: ze worden gedefinieerd ten aanzien van wat ze niet zijn of niet hebben: ze zijn ongehuwd of hebben geen partner (Hertel, Schütz, DePaulo, Morris, & Stucke, 2007).

Betekenisloos en egoïstisch ritueel Critici miskennen het subversieve potentieel van het solohuwelijk en beschouwen het als een betekenisloos en egoïstisch ritueel dat het ultieme bewijs is van een bevolking die geobsedeerd is door zichzelf (Teeman, 2014). Cornwell (2018) bevestigt die beweringen door sologamie aan te halen als illustratie van de huidige narcistische “me-culture” waarin we leven, die volgens haar verder bekrachtigd wordt door consumentisme en de media (p. 11). Veel academici zijn het ermee eens dat het Westen sinds enkele decennia gekenmerkt wordt door een groeiende zelfingenomenheid. Het liberalisme, dat steunt op de pijlers van individuele vrijheid en persoonlijke ontplooiing, ligt aan de basis van die extreme focus op het zelf (Marsh, 2012). Die nadruk op de rechten van het individu en zelfvervulling hebben volgens John Marsh niet gezorgd voor de verwachte utopie, maar wel voor groeiend narcisme. Hij stelt dat vrijheid in veel gevallen geëvolueerd is naar een egoïstisch hedonisme (Marsh, 2012).

De dominantie van het neoliberalisme sinds de jaren tachtig -onder Thatcher en Reagan- heeft het bestaande individualisme verder aangescherpt. Het neoliberalisme construeert haar subjecten op een specifieke manier die Sugarman (2015) als volgt beschrijft:

In neoliberalism, the technologies of the market work as mechanisms through which persons are constituted as free, enterprising individuals who govern themselves and, consequently, require only limited direct control by the state. The idea of enterprise pertains . . . on personal attributes aligned with enterprise culture, such as initiative, self-reliance, selfmastery, and risk taking. (p. 104)

Binkley (2014) toont aan in zijn boek hoe neoliberalisme ook geluk geconceptualiseerd heeft als een ondernemingsproject: “happiness as enterprise” (p. 3). Dat betekent dat individuen, die tevens zelfregulerende subjecten zijn, persoonlijk verantwoordelijk zijn voor de creatie en het nastreven van hun eigen geluk. Dat ondernemerschap, “entrepreneurial selfhood”, wordt ook doorgetrokken naar geest en lichaam: iedereen wordt continu aangemoedigd om aan zichzelf te sleutelen, zodat ze de beste versie van zichzelf kunnen zijn (Litosseliti, Gill, & Garcia Favaro, 2019, p. 5). Die constante optimalisatie gebeurt door middel van consumptie. In het neoliberale discours wordt dat consumer citizenship voorgesteld als een manier om de

6 individuele vrijheid en onafhankelijkheid te vieren, met andere woorden: consumeren is empowering (Taylor, 2012).

De voorbije jaren is dat dominante consumentisme ook doorgestroomd naar de wedding industry. Doordat er in de populaire cultuur beelden verspreid worden over hoe het perfecte huwelijk er moet uitzien, wordt er door het aanstaande koppel steeds meer aandacht besteed en waarde gehecht aan de commerciële aspecten van het huwelijk. Ze streven ernaar om hun fantasie over het ‘perfecte huwelijk’ waar te maken. Deze commerciële en geromantiseerde aspecten van het huwelijk bespreekt Sharon Boden in haar boek Consumerism, Romance and the Wedding Experience (2003). Bovendien legt ze bloot hoe de huwelijksindustrie bij vrouwen een soort “(super)bridal identity” promoot waaraan ze moeten conformeren (p. 153). Deze ontwikkelingen liggen mee aan de basis waarom critici stellen dat het zelfhuwelijk een betekenisloos ritueel is dat louter draait rond consumentisme.

Tweede golffeminisme en postfeminisme Na een exploratie van populaire literatuur over sologamie, werd tot de vaststelling gekomen dat er een polariserend discours heerst rond de interpretaties van het zelfhuwelijk. Enerzijds zijn er de sologamisten die hun zelfhuwelijk beschouwen als een symbolische uiting van liefde voor en acceptatie van het zelf. Ze getuigen dat ze geen partner nodig hebben om zichzelf te vervolledigen of om gelukkig te zijn. Daardoor verwerpen ze impliciet -sommigen ook expliciet- de normatieve koppelcultuur, of de maatschappelijke ‘verplichting’ voor volwassen vrouwen om een relatie te hebben. De critici, anderzijds, ontkennen dat het zelfhuwelijk een verwerping van sociale normen is en noemen het een product van een groeiend narcistische cultuur. Ze vinden de ceremonie betekenisloos, nutteloos en een uiting van egoïsme. Vanuit deze dichotomie kan een parallel getrokken worden met tweede golffeminisme en postfeminisme, twee stromingen die ook vaak als tegenstrijdig bestempeld worden. De sologamisten geven met hun verwerping van de normen weerklank aan enkele strijdpunten van het tweede golffeminisme, omdat die stroming onder andere relaties en verplichte heteroseksualiteit bekritiseerde en politiseerde. De critici daarentegen, lijken met hun interpretatie van het zelfhuwelijk eerder aan te sluiten bij het postfeminisme, aangezien die beweging een sterke nadruk legt op het individu. Bovendien idealiseert postfeminisme de traditionele normen rond vrouwelijkheid, verheerlijkt het heteroseksuele romantiek en het huwelijk en stapt het af van de politisering van instellingen en persoonlijke problemen.

Het doel van dit onderzoek is om de relatie tussen sologamie en (post)feminisme te belichten aan de hand van een kwalitatieve inhoudsanalyse van online krantenartikelen. Het uitgangspunt daarbij is dat de heersende dichotomie tussen de interpretaties van het zelfhuwelijk moet doorbroken worden. Van daaruit kan dan ook onderzocht worden in welke mate sologamie structurele kritiek levert en dus subversief is of niet.

Aangezien in de kwalitatieve inhoudsanalyse gewerkt wordt met kenmerken van tweede golffeminisme en postfeminisme, is een beknopte historisering van beide stromingen op zijn plaats. Alle elementen die in het categorieënsysteem aan bod komen, zijn daarom verwerkt in de samenvattingen van beide stromingen.

Tweede golffeminisme Dit beknopte overzicht van de tweede feministische golf is grotendeels gebaseerd op het boek Modern Feminist Thought (Whelehan, 1995) en op het hoofdstuk Second-wave Feminism (Baxandall & Gordon, 2002) uit A Companion to American Women’s History (Hewitt, 2002). Er werden enkele nuances van Becky Thompson en Benita Roth toegevoegd aan hun normatieve (witte) beschrijving van de tweede golf.

De prefix ‘tweede golf’ bij het woord feminisme duidt een specifiek moment aan in de geschiedenis. Het was als het ware de tweede piek van een beweging die al meer dan honderd jaar bestond (Dahlerup, 1986, p. 2). In de normatieve beschrijvingen van de tweede golf worden meestal twee sociale basissen aangehaald waaruit die nieuw golf van radicalisme en transformatie van feministische kennis ontsprongen is in de late jaren zestig (Roth, 2004). In werkelijkheid ging het verder dan die twee basissen en ontstonden verschillende feminismes in diverse gemeenschappen, ook over raciale en etnische grenzen heen. De verscheidene ontstaansbasissen illustreren het pluralisme en de fragmentatie van de beweging die al van in het begin aanwezig was, maar normatieve weergaven van de tweede golf laten dat pluralisme vaak achterwege en benadrukken enkel de bijdragen van de blanke, middenklasse, opgeleide feministen. Zo werden de academische en activistische bijdragen van feministen van kleur gemarginaliseerd en weggeschreven uit de geschiedenis van de tweede golf (Thompson, 2002). In werkelijkheid ontstond er tegelijk met het mainstream wit feminisme van the National Organization for Women (NOW) en Nieuw Links een multiraciaal feminisme dat aandacht had voor intersectionaliteit. Enkele grote figuren in deze beweging waren Patricia Hill Collins, Cherríe Moraga, Gloria Anzaldúa, Chandra Mohanty en Adrienne Rich. Desondanks zal in deze sectie vooral het blanke perspectief van de beweging belicht worden, omdat de subjecten van het te behandelen thema, zelfhuwelijken, ook voornamelijk blanke middenklasse vrouwen zijn.

De eerste tak van de tweede golf ontstond uit organisaties zoals NOW. Die strekking wordt vaak bestempeld als bureaucratisch en liberaal, terwijl de andere tak beschreven wordt als collectivistisch, met zowel socialistische als radicale elementen (Roth, 2004). Ten tweede was er in zowel Europa als de VS een opkomend links radicalisme, met bewegingen als Nieuw Links en de Civil Rights Movement. Veel vrouwen maakten wel deel uit van zulke bewegingen, maar hun participatie werd beperkt tot simpele en ‘vrouwelijke’ taken zoals typen, telefoontjes plegen, koken en kantoren poetsen. Het probleem van de vrouwelijke onderdrukking werd binnen die bewegingen dus niet serieus genomen. De mannelijke dominantie deed de ontevredenheid van de vrouwen groeien, waardoor ze begonnen uit te wijken naar autonome, niet-hiërarchische vrouwengroepen: Women’s Liberation-groepen. De hoofdbezigheid van die groepen was consciousness raising of bewustwording omtrent privéproblemen die in realiteit van politieke aard zijn. Enkele voorbeelden van die discussietopics zijn: seksualiteit en lichaamsbeeld, uitbuiting op de werkvloer, abortus, het gezin, etc. De groepen dienden dus als platform voor vrouwen om hun gedeelde frustraties te uiten, maar ook om hun schijnbare privéproblemen te linken aan theorieën over genderdiscriminatie en het patriarchaat. Op die manier groeide het besef dat de vrouwelijke onderdrukking niet het gevolg was van het huidige politieke systeem, maar dat er geïnstitutionaliseerde ongelijkheid was. In dat opzicht waren die women-only groepen dus radicaal, omdat ze streefden naar structurele verandering. Ze wilden niet alleen de rijkdom en macht in de maatschappij herverdelen, maar ook de mannelijke dominantie aan de kaak stellen op elk gebied: publiek en privaat, psychologisch en economisch, cultureel en wettelijk. Naast de consciousness raising-groepen ontstonden ook

8 actiegroepen die protesteerden door middel van agitprop. Enkele voorbeelden hiervan zijn pamfletten uitdelen, stickers kleven op seksistische reclame en verbaal protest bij catcalling. Tegelijkertijd won feminisme als academische discipline steeds aan belang. De geleefde ervaring van de vrouw lag aan de basis van zowel de politieke actie als de feministische theorievorming, waardoor er dus geen discrepantie was tussen beide takken. Zaken zoals een huishoudloon, abortus, anticonceptie en de seksuele segregatie op het werk stonden hoog op de feministische agenda’s.

In het kader van de tweede golf wordt het huishouden vaak aangeduid als belangrijkste site van onderdrukking voor vrouwen. Het huishouden bleef vaak de nummer één lotsbestemming voor blanke vrouwen uit de middenklasse, hoewel alle beroepen theoretisch gezien toegankelijk waren geworden. In tegenstelling tot wat er vaak gedacht werd, is de verplichte ‘carrière’ als huisvrouw geen privéprobleem, maar wel een politieke kwestie. Dat is het centrale thema van een toonaangevend werk binnen de tweede golf, namelijk The Feminine Mystique van Betty Friedan. Door haar analyse van the problem that has no name -de vervreemding die huisvrouwen voelen door de mensonterende sleur van huishoudelijk werk- werd ze een van de pioniers van het moderne feminisme. Mede door haar boek groeiden de woorden “the personal is political” uit tot de belangrijkste slogan van de tweede feministische golf. Dat boek kreeg onmiddellijk kritiek vanuit diverse hoeken, omdat het een eenzijdig perspectief vooropstelde dat enkel weerklank gaf aan de ervaring van blanke middenklasse vrouwen. Die ervaring werd als universeel voorgesteld en als hét probleem van elke vrouw. Ondanks die spanningen binnen de tweede golf, waren er wel communicatienetwerken, conferenties en manifestaties die alle discussiepunten overstegen en de gemeenschappelijke strijdpunten benadrukten. De verschillende strekkingen waren het er namelijk allemaal over eens dat de vrouw onrecht leed vanwege haar sekse.

Een ander belangrijk punt binnen het activisme van de tweede golf was de kritiek tegen de heersende schoonheidsnormen voor vrouwen. Daarrond werd ook publieke actie gevoerd, onder andere door beha’s en korsetten in vuilnisbakken te gooien, want dat waren objecten die symbool stonden voor de onderdrukking van de vrouw en hun verplichting om te voldoen aan onhaalbare schoonheidsnormen. Deze acties werden opgepikt door de media en al snel was het beeld van de beha-verbrandende feministen geboren, die afgeschilderd werden als bitter en onaantrekkelijk, omdat ze schoonheidswedstrijden bekritiseerden. Zo werd het vrouwelijke lichaam voor tweedegolvers een symbolische site van onderdrukking door de opgelegde noties van schoonheid en vrouwelijkheid in het Westen.

In de feministische beweging van de tweede golf werd de single vrouw veelal vergeten (Moran, 2004). Figuren zoals Gloria Steinem en Helen Gurley Brown vroegen wel aandacht voor single vrouwen, maar het dominante liberale feminisme had hier geen oor naar. Door de nieuw geïnstalleerde culturele norm, de combinatie van werk en gezin, bleven zij het huwelijk en moederschap idealiseren (Moran, 2004). De keuze om single te zijn werd niet gelegitimeerd of zelfs gedevaloriseerd door bepaalde feministen, zoals Betty Friedan. Ook binnen de radicale feministische strekking, die vrouwelijk separatisme, politiek lesbianisme en het celibaat promootte, kreeg de single identiteit als vorm van onderdrukking weinig kritische of politieke aandacht (Taylor, 2012).

Feminism has failed to deliver a satisfying conception of life outside of marriage, even as women increasingly find themselves in this situation. The feminist focus on balancing

work and family has cast doubt on the choices of women who remain unmarried. As E. Kay Trimberger notes, even successful, well-adjusted women who are single at midlife often wonder whether they are missing something and need a man to be happy. (Moran, 2004, p. 278)

Postfeminisme Postfeminisme is een controversieel fenomeen dat begon op te duiken vanaf het begin van de jaren negentig, gelijktijdig met de zogenaamde derde golf. Hoewel beide bewegingen veel gemeenschappelijke kenmerken hebben, zijn er veel aanhangers, zoals Leslie Heywood, Jennifer Drake en Rebecca Walker, die zich expliciet distantiëren van postfeminisme. In dit artikel is er geen ruimte om de overlappingen en verschillen van beide stromingen te bespreken. Er wordt enkel ingegaan op de meest frequent gebruikte definiëring en conceptualisering van postfeminisme.

De opkomst van postfeminisme moet binnen het correcte maatschappelijke en politieke klimaat geplaatst worden. De periode rond de eeuwwisseling wordt gekenmerkt door kapitalisme, neoliberalisme en postmodernisme, alsook door een groeiend individualisme en een verminderde interesse in politiek en activisme (Adriaens, 2007). Aanvankelijk verwees postfeminisme naar een nieuw en groeiend bewustzijn onder jonge vrouwen dat ze feminisme niet langer nodig hadden omdat het doel van gelijkheid al behaald was (Ortner, 2014). Daarom distantiëren postfeministen zich vaak van (tweede golf) feminisme, want ze beschouwen het als achterhaald, irrelevant en ouderwets (McRobbie, 2009). Ze beschouwen zichzelf als vrije en zelfbesturende subjecten die hun opvatting van empowerment zelf construeren. Daarom hangt postfeminisme heel sterk samen met neoliberalisme. De actieve en self-made postfeminist vertoont namelijk veel gelijkenissen met het autonome, berekende en zelfregulerende neoliberale subject (Gill, 2007). Die vrijheid uit zich ook in haar vermogen om te consumeren, dankzij haar economische onafhankelijkheid. Op die manier heeft de vrouwelijke consument de bloei van fashion- en beautycorporaties getriggerd, waar de economie op haar beurt op inspeelt (Whelehan, 1995). Er is dus een fundamentele verschuiving merkbaar: de nadruk op het structurele moet plaatsmaken voor de centralisering van het individu.

Postfeminisme wil zich profileren als verbeterde versie van het ouderwetse feminisme. Jonge vrouwen mogen nu op alle mogelijke manieren genieten van hun vrijheid: ze mogen zich sexy kleden, flirten, consumeren en experimenteren met hun seksualiteit. Ook de keuze om huisvrouw te zijn wordt gerespecteerd binnen het postfeminisme (Whelehan, 1995). Daarnaast is er een hernieuwde valorisatie van het vrouwelijke, waardoor traditionele vormen van vrouwelijkheid opnieuw toegelaten zijn. De media hebben een grote rol gespeeld in de verspreiding van een eenzijdig en monolithisch beeld van tweede golffeminisme als streng, prescriptief, onvrouwelijk, beklemmend en politiek correct (Braithwaite, 2002), wat in schril contrast staat met het nieuwe en moderne postfeministische subject.

Kort samengevat, postfeminisme is een pluralistische en contradictorische vorm van empowerment die aangepast is aan de huidige maatschappelijke context en die gevormd en beïnvloed wordt door de populaire cultuur, de media en de huidige consumptiecultuur (Adriaens & Van Bauwel, 2014). Enkele centrale kenmerken van postfeminisme zijn onafhankelijkheid, individualisme, keuzevrijheid, consumentisme, seksueel plezier en vrouwelijkheid.

Aangezien de meeste postfeministen zijn opgegroeid met de verwezenlijkingen van tweede golffeminisme, beschouwen ze die als vanzelfsprekend en onomkeerbaar (Gamble, 2006). Daarom vinden ze de politisering van hun persoonlijke problemen overbodig. Bovendien wordt er niet langer belang gehecht aan feministische theorieën van het patriarchaat, gender en machtsstructuren (McRobbie, 2011). Dat zorgt ervoor dat critici zoals Angela McRobbie, Diane Negra en Imelda Whelehan postfeminisme gelijkstellen aan faux feminisme, waardoor de prefix ‘post’ voor hen eigenlijk ‘na’ of zelfs ‘anti’ betekent.

In actuality the idea of feminist content disappeared and was replaced by aggressive individualism, by a hedonistic female phallicism in the field of sexuality, and by obsession with consumer culture which . . . I see as playing a vital role in the undoing of feminism. (McRobbie, 2009, p. 5)

Susan Faludi noemt postfeminisme een backlash tegen feminisme. Door feminisme voor te stellen als ouderwets en uit de mode, worden vrouwen weggehouden van het subversieve potentieel ervan (Faludi, 1991). De backlash houdt in dat postfeminisme een bocht van honderdtachtig graden terugneemt naar de ongelijke status quo die feminisme net probeerde te doorbreken (Gamble, 2006). McRobbie stelt dat er een nieuwe vorm van het seksuele contract is ontstaan waarbij jonge vrouwen een fictieve vorm van gelijkheid aangeboden krijgen, geconcretiseerd in educatie, tewerkstelling en participatie in consumptiecultuur en de burgermaatschappij (McRobbie, 2009). De schijnbare vrijheid maakt een actieve vorm van politieke participatie redundant (McRobbie, 2011). Rosalind Gill vindt dat postfeminisme niet simpelweg afgedaan mag worden als antifeminisme. Het moet beschouwd worden als een cultureel fenomeen van contradictorische aard dat zowel feministische als antifeministische thema’s bevat (Gill, 2007). Een andere frequente kritiek op postfeminisme is dat het de gewoontes, interesses en verlangens van een elitaire minderheid voorstelt als universeel, waardoor de welvaart van de hoge klasse genaturaliseerd wordt (Negra, 2009). Er gelden dus strikte klasse-, maar ook ras- en etniciteits- en seksualiteitsvoorschriften om een volwaardig postfeministisch subject te zijn.

Een essentieel onderdeel van postfeminisme is de valorisatie, naturalisatie en viering van de heteroseksuele romantiek (McRobbie, 2009). Volgens Diane Negra (2009) worden binnen dit feminisme conservatieve normen opnieuw opgedrongen aan vrouwen door ze voor te stellen als de ‘beste keuze’. Dit vormt een belangrijke contradictie binnen deze beweging: keuzevrijheid is een van de belangrijkste pijlers waarop postfeminisme rust, maar een afwijking van de normatieve levensloop -zoals single zijn- wordt niet getolereerd en gelegitimeerd. Binnen de postfeministische mediacultuur krijgen sommige single vrouwen wel zichtbaarheid, maar enkel als ze een specifieke vorm van vrouwelijkheid belichamen, binnen een bepaalde leeftijdscategorie vallen en actief op zoek zijn naar een partner (Taylor, 2012). Op die manier wordt er een acceptabele en verdienstelijke vorm van een single identiteit gecreëerd, en belangrijker nog, wat daarbuiten valt (Taylor, 2012). De single vrouw blijft dus een figuur van discursieve onenigheid.

Diane Negra bespreekt in haar boek hoe de fixatie van levensfases voor vrouwen urgentie in hun levens creëert (Negra, 2009). Rituelen die seksuele maturiteit, het huwelijk of het moederschap vieren (sweet sixteen feestjes, trouwfeesten, babyborrels etc.) worden voorgesteld als levensmijlpalen en als vieringen die de vrouwelijke identiteit legitimeren. Als gevolg van die ritualisering van de normatieve levensloop voor vrouwen, wordt het leven van vrouwen die

11 deze ervaringen niet beleven zowaar niet in kaart gebracht. Daarnaast ontstaat bij hen de notie van ‘time panic’, omdat hun zogenaamde ‘biologische klok’ tikt. Daardoor worden single vrouwen in verband gebracht met ‘tijdsnood’ en ‘urgentie’. Op die manier heeft postfeminisme conservatieve sociale ideologieën krachtig hernieuwd door de noodzaak om te trouwen onophoudelijk te beklemtonen (Negra, 2009).

Single vrouw en (post)feminisme De single vrouw neemt een inherent ambivalente positie in binnen zowel het mainstream tweede golffeminisme als het postfeminisme. Hoewel de tweede golf structurele kritiek leverde op instellingen -waaronder het huwelijken intieme relaties politiseerde (Taylor, 2012), werd de single vrouw toch vergeten binnen deze beweging. Het dominante liberale feminisme beschouwde het als vanzelfsprekend dat alle vrouwen zowel een carrière als een partner wilden, waardoor geen aandacht besteed werd aan het politiseren van de problemen van single vrouwen (Moran, 2004):

Some women rebelled against these traditional presumptions about women's lives, but their critiques tended to focus on the racially exclusionary impact or heterosexist implications of liberal feminist ideology. There was little or no discussion of singlehood as a forgotten category. (Moran, 2004, p. 261)

Het mainstream tweede golffeminisme van NOW vermeed bovendien de inmenging van radicale en lesbische feministen in de groep, uit vrees om geassocieerd te worden met ‘mannenhaters’ en om zo potentiële vrouwelijke leden en mannelijke beleidsmakers af te schrikken (Moran, 2004). Die vrees weerhield NOW ervan om zich te bekommeren om de issues van de single vrouwen.

Binnen het postfeminisme daarentegen krijgt de single vrouw wel zichtbaarheid, maar is haar status abject (Taylor, 2012). Ook al staan agency en vrije keuze centraal, toch worden die begrippen in het postfeminisme gedefinieerd binnen de limieten van een neoconservatieve culturele context (Negra, 2009). Er is een verheerlijking van heteroseksuele romantiek en een heropleving van het traditionele model van huwelijk en gezin (Negra, 2009).

De single vrouw heeft dus een problematische relatie tot zowel feminisme als postfeminisme. Maar ook feminisme en postfeminisme verhouden zich op hun beurt problematisch tegenover elkaar, door hun “double entanglement” (McRobbie, 2009): de incorporatie van zowel feministisch als antifeministisch gedachtegoed binnen het postfeminisme, dat de tweede golf deels opneemt en deels verwerpt (Gill, 2007). Bovendien heeft ook het zelfhuwelijk een problematische relatie met feminisme en postfeminisme, wat geïllustreerd wordt door het polariserende discours over het fenomeen. Voorstanders beschouwen het als een daad van rebellie tegen het heersende gekoppelde ideaalbeeld en tegenstanders als een narcistische en betekenisloze uiting van eigenliefde. Die conflicterende visies weerspiegelen de tegenstrijdige verhouding tussen feminisme en postfeminisme. Deze studie heeft als doel deze complexe verwevenheid van relaties duidelijker in kaart te brengen om zo het fenomeen van zelfhuwelijken beter te begrijpen.

Methode Uit een exploratie van populaire literatuur op het internet blijkt dat er een polariserend discours heerst rond de interpretaties van sologamie. Critici bestempelen het zelfhuwelijk als een egoïstisch en betekenisloos ritueel dat geen vorm van empowerment voorstelt. Sologamisten daarentegen, beweren dat ze de normatieve koppelcultuur verwerpen door met hun zelfhuwelijk te verklaren dat ze geen partner nodig hebben om zichzelf te vervolledigen of om gelukkig te zijn. Vanuit die duale opvatting wil deze studie het feministische karakter en het subversieve potentieel van sologamie onderzoeken. Het is echter wel de bedoeling om die heersende dichotomie te doorbreken door de hybriditeit van het fenomeen te analyseren. Dus, om de theoretische inzichten uit de literatuurstudie te staven en om de dichotome interpretaties te nuanceren, werd aan de hand van een kwalitatieve inhoudsanalyse nagegaan welke feministische en postfeministische elementen geïncorporeerd worden in de bestudeerde literatuur over dit fenomeen. In de analyse werd gewerkt met secundaire bronnen, namelijk online artikelen. Er werden enkel Engelstalige bronnen gebruikt, omdat de zoekterm “what is sologamy” 45 400 zoekresultaten opleverde, terwijl de Nederlandstalige variant “wat is sologamie” slechts 2 810 hits opleverde. Dat betekent dus dat er een breder aanbod aan Engelstalige artikelen is over het zelfhuwelijk.

De methode van deze studie, qualitative content analysis of kwalitatieve inhoudsanalyse, wordt door Cole (1988) gedefinieerd als volgt: een methode om geschreven, verbale of visuele communicatieboodschappen te analyseren. Het doel van een inhoudsanalyse is om meer kennis en begrip over het bestudeerde fenomeen te bieden (Downe-Wamboldt, 1992, p. 314). Daarnaast is het een geschikte methode om verschillende soorten teksten en documenten te onderzoeken: interviews, krantenartikelen, protocol, webpagina’s etc. (Mayring, 2014). Hsieh en Shannon (2005) definiëren kwalitatieve inhoudsanalyse als een onderzoeksmethode om de inhoud van de tekstuele data subjectief te interpreteren aan de hand van het systematische classificatieproces dat bestaat uit coderen en het identificeren van thema’s en patronen (p. 1278). Een inhoudsanalyse is dus de methode bij uitstek voor deze studie omwille van drie redenen. Ten eerste is het zelfhuwelijk een fenomeen dat nog veel onderzoek vereist. Ten tweede is het de bedoeling van de studie om de motivaties en opvattingen over sologamie te interpreteren en de feministische elementen van het fenomeen te onderzoeken. Tot slot is het een geschikte methode om de geselecteerde data mee te bestuderen, omdat er gewerkt werd met populaire literatuur. De keuze voor die data valt deels te verklaren omdat er een gebrek is aan academische literatuur over sologamie, maar vooral omdat de populaire literatuur het polariserende en tegenstrijdige discours bevat dat deze studie wil analyseren.

Er zijn verschillende technieken om aan content analysis te doen, afhankelijk van het doel van de analyse. Elke techniek om teksten te interpreteren is gebonden aan een specifieke procedure (Mayring, 2014). In deze studie is gekozen voor structuring, waarbij de data geanalyseerd worden aan de hand van vooraf bepaalde criteria om zo bepaalde aspecten -in dit geval, feministische en postfeministische- uit de data te filteren (Mayring, 2014). Deze aanpak wordt ook deductive category assignment genoemd. Aangezien deze studie het feministische en subversieve potentieel van zelfhuwelijken wilde onderzoeken, werd een categorieënsysteem opgesteld om de data aan af te toetsen. Dat systeem is opgebouwd uit criteria op basis van welke de aanwezige feministische en postfeministische elementen geëxtraheerd konden worden uit de populaire literatuur over sologamie.

Selectie data Er werden in totaal twaalf artikels3 geselecteerd om de kwalitatieve inhoudsanalyse uit te voeren. Ze werden op handmatige wijze uitgekozen, om de gemaakte categorisering van de literatuurstudie op die manier door te trekken in de analyse. Er werd dus een onderscheid gemaakt tussen de commerciële en spirituele invulling van het zelfhuwelijk, alsook tussen interviews met sologamisten enerzijds en beschrijvingen van buitenstaanders anderzijds. Deze differentiatie had als doel om diverse en tegenstrijdige standpunten over het fenomeen te belichten en om verschillende resultaten te genereren en met elkaar te vergelijken.

Het onderscheiden van de spirituele4 en de commerciële5 invulling van het zelfhuwelijk werd doorgetrokken in de analyse, omdat vermoed werd dat er ook verschillende motivaties voor het zelfhuwelijk te vinden zouden zijn in die artikels. Aangezien Sasha Cagen in de literatuurstudie aangehaald werd als een van de pioniers van het zelfhuwelijk en zij dit spiritueel ingevuld heeft, werd het artikel op haar website geselecteerd voor de analyse: Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required) (Cagen, 2017). Om dit aan te vullen met een ander artikel, werd “spiritual self marriage” gegoogeld en werd het eerste zoekresultaat geselecteerd: I Married Myself: The Ceremony of Self-Marriage (Koda, 2013). Hetzelfde geldt voor de zoekterm “spiritual sologamy”, wat het volgende artikel opleverde: Ex-Call Girl Turned Spiritual Priestess Marries Herself in Romantic Beach Ceremony (Groom, 2017). Er werden dus drie artikels verzameld over de spirituele benadering van het zelfhuwelijk. Om artikels te vinden over de commerciële invulling van het solohuwelijk, werden zoektermen gebruikt die verwijzen naar de drie bedrijven uit de literatuurstudie die een product of dienst aanbieden in verband met het zelfhuwelijk. De zoektermen “Cerca travel solo wedding”, “Marry yourself Vancouver sologamy” en “I married me San Francisco sologamy” werden ingevoerd en het eerste artikel werd telkens geselecteerd voor de analyse, respectievelijk: Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding Trend! (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016), What is sologamy and why are women doing it? (Maveal, 2017) en ‘Sologamy,’ the practice of marrying oneself, is culture’s newest trend (Pereira, 2017).

Ten tweede werd een onderscheid gemaakt tussen sologamisten6 en niet-sologamisten7, omdat uit de literatuurstudie bleek dat die er ook een verschillende mening op nahouden. Aangezien participanten van het zelfhuwelijk er meestal positief tegenover staan, werden ook artikels geselecteerd van niet-participanten, omdat zij het fenomeen vanuit een ander oogpunt bekijken. Daarom werden er drie interviews geselecteerd met participanten van het zelfhuwelijk en drie artikels die het fenomeen beschrijven. De eerste zoekterm, “interview sologamist”, genereerde een artikel van Sophie Tanner uit Huffington Post: An Idiot’s Guide To Sologamy (Tanner, 2017a). De volgende zoekterm “what is sologamy” bracht ons bij een interview uit Glamour UK met Natascha Scripture: My failed attempts at online dating drove me to marry myself (and it's a hot trend among millennials) (Scripture, 2018). De laatste zoekterm “married myself” leverde het interview op van Grace Gelder voor The Guardian: I married myself (Cunard, 2014). Telkens werd het eerste artikel van de zoekresultaten

3 Alle artikelen die gebruikt zijn in de analyse zijn in volgorde terug te vinden in appendix A. 4 Tekst 1, 2 en 3 in appendix A zijn de spirituele artikelen. 5 Tekst 4, 5 en 6 in appendix A zijn de commerciële artikelen. 6 Tekst 7, 8 en 9 in appendix A zijn de interviews met sologamisten. 7 Tekst 10, 11 en 12 in appendix A zijn de beschrijvingen van niet-participanten.

14 geselecteerd. Om artikels te vinden die het zelfhuwelijk beschrijven, werd ten eerste de zoekterm “why not marry yourself” gegoogeld en werd het volgende artikel geselecteerd: I’m not going to marry myself. But I understand the appeal. (DePaulo, 2017). Daarnaast werd de zoekterm “sologamy criticism” gegoogeld. Dit had als doel om een negatieve perceptie van het fenomeen in de analyse te betrekken. De eerste twee zoekresultaten8 werden geselecteerd voor de analyse: Is There Really Any Value in ‘Marrying’ Yourself? (Tucker, 2017) en It’s finally time to say ‘I don’t’ to the solo wedding craze (Wiseman, 2017).

Procedure De eerder vermelde definitie van Hsieh en Shannon (2005) van kwalitatieve inhoudsanalyse biedt een passend kader voor het uitgangspunt van deze studie. Toegepast op het onderzoek in kwestie, luidt de definitie als volgt: een kwalitatieve inhoudsanalyse is een onderzoeksmethode om de inhoud van de populaire literatuur over zelfhuwelijken subjectief te interpreteren aan de hand van het zelf opgestelde categorieënsysteem om feministische en postfeministische elementen in de teksten te identificeren.

In deze sectie wordt de analyse eerst uiteengezet en daarna wordt het categorieënsysteem weergegeven. De analyse is opgebouwd uit verschillende stappen die vooraf bepaald zijn. Door de hele procedure te expliciteren, wordt de betrouwbaarheid van het onderzoek vergroot. Het model voor de analyse moet steevast aangepast zijn aan de probleemstelling en het doel van het onderzoek (Mayring, 2014).

Krippendorff (1980) onderscheidt drie belangrijke eenheden die vastgelegd moeten worden voor de analyse:

▪ The coding unit: het kleinste stuk tekst dat binnen een bepaalde categorie kan vallen ▪ The context unit: het grootste stuk tekst dat binnen een bepaalde categorie mag vallen ▪ The recording unit: de eenheid die aan het categorieënsysteem getoetst wordt

De explicitering van die segmentatie is noodzakelijk, zodat andere onderzoekers tot gelijkaardige resultaten kunnen komen (Mayring, 2014). In dit onderzoek telt de coding unit minimum acht woorden en bestaat de context unit maximum uit drie volledige zinnen. De recording unit is het hele artikel. In totaal werden er twaalf artikels elk afzonderlijk geanalyseerd.

Categorieënsysteem om te coderen De deductieve aanpak van de kwalitatieve inhoudsanalyse vereist een vooraf opgesteld categorieënsysteem, waaraan de geselecteerde data in de analyse afgetoetst worden. Het systeem valt uiteen in twee grote categorieën, namelijk postfeminisme en tweede golffeminisme, die op hun beurt elk vijf subcategorieën bevatten. Die subcategorieën zijn typerende kenmerken van beide feministische stromingen, die besproken werden in de literatuurstudie. De categorieën worden aangeduid met de letters P en T, die respectievelijk verwijzen naar postfeminisme en tweede golffeminisme. De letters worden gevolgd door een nummer, dat staat voor de subcategorie. Bij elke categorie staan twee (behalve bij T1)

8 Uit recente opzoekingen blijkt dat de volgorde van de meeste zoekresultaten inmiddels gewijzigd is.

15 prototypische passages uit de artikelen. Die passages dienen als concrete illustraties bij de categorieën. De categorieën zijn ruim gedefinieerd om zo een veelomvattende analyse mogelijk te maken. In de analyse werd nagegaan welke kenmerken van postfeminisme en tweede golffeminisme geïdentificeerd konden worden in de data. Ook de verwerping van categorieën -wanneer er een beweerde eigenschap van het zelfhuwelijk ontkracht wordt- werd in kaart gebracht en maakt dus ook deel uit van de analyse.

Cate- Omschrijving Voorbeeld gorie P1 Er is een revalorisatie van traditio- “From a young age, girls, in particular, are encouraged nele en conservatieve waarden en by the media and the world around them to dream of (heteroseksuele) romantiek. one day walking down the aisle in a beautiful wedding gown.” (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016)

“Some things, however, were set in stone: the ring, obviously, and the vows. Having these traditional elements was important as they gave the occasion a necessary gravitas.” (Cunard, 2014) P2 Empowerment is een begrip dat “I hope seeing how empowering committing to door iedereen persoonlijk mag yourself is can liberate people and teach them that ingevuld worden. Keuze en seeking solitude is a good thing.” (Pereira, 2017) individuele vrijheid staan centraal. “I really don’t see it as any kind of feminist statement, but creating a wedding of this kind on my own terms felt incredibly empowering.” (Cunard, 2014) P3 Consumentisme is van groot belang “Some women there are throwing elaborate door de invloed van globalisatie en ceremonies with all the accoutrements -the fancy vrijemarkteconomie. dress, the lavish venue and yes, the wedding cake- where they openly celebrate their singleness and their lifelong commitment to themselves in front of their nearest and dearest.” (Scripture, 2018)

“In a very public (and traditional) ceremony in Brighton, England, her dad gave her away to her herself [sic] before she cut the cake and threw the bouquet in the direction of her 10 bridesmaids.” (Tucker, 2017) P4 De normatieve levensloop wordt “They realized that marriage often represents an gefixeerd door grote waarde toe te individual’s maturation into adulthood and identified kennen aan bepaalde ‘mijlpalen’ in that women who didn’t get married were stripped of het leven. Het bereiken van die this “marker in life”.” (Maveal, 2017) mijlpalen wordt gevierd en geritualiseerd, waardoor die evenementen “In Britain, many people are choosing to marry later nog extra gewicht krijgen en zo in life or not to marry at all which means they have legitimaties voor de vrouwelijke nothing to mark their personal milestones. Self- identiteit worden. weddings offer an opportunity to officially recognise a major life transition.”(Tanner, 2017a) P5 Er is een centralisatie van het zelf “I viewed my marriage to myself as the first day of door de focus op zelfbeschikking en really loving myself -whatever that meant. I vowed to autonomie. honor myself, to see the magic that lies within me, and to remember that, no matter what anyone thinks, I completely love and accept myself for who I am.” (Tucker, 2017)

“Self-marriage is a commitment to valuing and prioritizing self-love and self-care.” (Koda, 2013)

T1 De gevoerde identiteitspolitiek “When Ale told me her story I felt like I was stepping zorgde voor de creatie van aparte into a small sisterhood: the sisterhood of women who groepen op basis van een gemeen- had married themselves.” (Cagen, 2017) schappelijke onderdrukkingsfactor. De bedoeling van die categorisering volgens verschil was aandacht vragen voor een specifieke vorm van oppressie. T2 De traditionele vorm van vrouwe- “Today, when a woman has a wedding without a lijkheid en vrouw zijn wordt husband, it is an empowering response to a society bekritiseerd, in vraag gesteld en that tells her she needs a man to live happily ever uitgedaagd. after.” (Tanner, 2017a)

“We’re conditioned as women to think we should find a prince, ride off into the sunset and live happily ever after.” (Groom, 2017) T3 Er wordt structurele kritiek geleverd “The self-marriage ring disrupts the idea that you can op gevestigde normen en instellin- only be happy when you are married.” (Cagen, 2017) gen zoals het huwelijk, het gezin, alsook op geïnstitutionaliseerde “I would describe it as women saying yes to heteroseksualiteit. themselves. It means that we are enough, even if we are not partnered with someone else.” (Pereira, 2017) T4 Er wordt politieke actie gevoerd met “Self-marriage gently pokes fun at a dying institution als doel om aandacht te vragen voor and the overwrought pretensions of modern bridal bepaalde soorten onderdrukking, culture, while allowing women to indulge in their om zo verandering te genereren. Er childhood fantasies and be a princess for a day.” werden collectieve, soms ludieke, (Maveal, 2017) acties gevoerd in het openbaar. “Love or hate sologamy, it seems to capture the public imagination, begging a variety of glib questions that people can’t wait to ask: ‘Does that mean if you don’t get on you’ll have to divorce yourself?’” (Tanner, 2017a) T5 De geleefde ervaring van de vrouw “Marrying myself is about taking a stand for my own vormt de basis voor zowel de self-worth and the self-worth of all women, married or feministische theorievorming als de not.” (Cagen, 2017) politieke actie. “As more people choose to live single, ceremonies and rituals to reinforce the legitimacy of this choice may continue to emerge.” (Maveal, 2017)

Resultaten9 Er is een duidelijke overheersing van de postfeministische elementen in de twaalf artikelen. In totaal zijn er 49 postfeministische elementen aanwezig tegenover 21 feministische. Negen van de twaalf artikelen bevatten meer postfeministische dan feministische elementen. In de overige drie artikelen prevaleren de feministische kenmerken: in een spiritueel artikel, in een interview met een participant en in een bespreking van het fenomeen. Dat betekent dat in elk van de commerciële artikelen de postfeministische elementen primeren.

Het postfeministische kenmerk P5, dat staat voor de centralisatie van het zelf door de focus op zelfbeschikking en autonomie, komt in de meeste teksten voor, namelijk in tien van de twaalf. Ook komt dit element het vaakste voor, namelijk zeventien keer. P5 wordt gevolgd door het

9 De tabellen waarop de beschrijving van de resultaten gebaseerd is, zijn terug te vinden in appendix B.

17 kenmerk P1, de revalorisatie van traditionele en conservatieve waarden en (heteroseksuele) romantiek, dat in totaal vijftien keer voorkomt in acht van de twaalf teksten.

Het kenmerk van de tweede feministische golf T3, dat staat voor structurele kritiek op gevestigde instellingen en normen, komt in zes van de twaalf artikelen in totaal tien keer voor. Daarmee is T3 het frequentst voorkomende feministische element. De kenmerken T2 en T5, die respectievelijk staan voor de uitdaging van de traditionele vrouwelijkheid en voor de geleefde ervaring als basis van de feministische theorievorming en actievoering, komen allebei in vier teksten een keer voor.

In elk artikel is er minimum een postfeministisch kenmerk aanwezig, terwijl er in vijf van de twaalf artikelen geen enkel feministisch kenmerk voorkomt. Daarnaast is er in elk van de tekstcategorieën een artikel zonder feministische kenmerken, maar in de categorie ‘besprekingen van niet-participanten’ zijn er twee van de drie artikelen zonder feministische kenmerken.

De spirituele artikelen bevatten in totaal ongeveer even veel postfeministische als feministische elementen (respectievelijk negen en zeven). Bij de commerciële artikelen ligt het aantal postfeministische elementen opmerkelijk hoger. In die categorie komen zeventien postfeministische elementen aan bod versus vier feministische elementen. De interviews met participanten bevatten in totaal dertien postfeministische en acht feministische kenmerken. Bij de beschrijvende artikelen van niet-participanten valt op dat er in totaal tien postfeministische eigenschappen aangehaald worden en slechts twee feministische.

Daarnaast valt er op te merken dat de kenmerken P2, P3 en T1 in geen enkel spiritueel artikel voorkomen. De feministische eigenschappen T1 en T2 komen dan weer in geen enkel commercieel artikel aan bod. Het kenmerk T1 ontbreekt ook in alle interviews met participanten. In de beschrijvingen van de niet-participanten komen de elementen P2, P4, T1, T3 en T4 geen enkele keer voor.

Er zijn verscheidene teksten waarvan er een fragment bij twee postfeministische of feministische categorieën tegelijk hoort. Wat opmerkelijk is echter, is dat er bij meerdere teksten ook bepaalde extracten kunnen geclassificeerd worden als postfeministisch en als feministisch. Dit is het geval in tekst vijf (P1 en T4), tekst zes (P5 en T3), tekst acht (P5 en T3), tekst elf (P5 en T3) en tekst twaalf (P1 en T3).

Wat betreft de verwerpingen van de postfeministische en feministische eigenschappen, zijn er in totaal acht geïdentificeerd in de teksten. In een interview met een participant wordt de categorie P3 verworpen. De resterende verwerpingen kwamen allemaal voor in de artikelen van niet-participanten die het solohuwelijk bespreken. Er wordt zes keer een feministische eigenschap verworpen en slechts een postfeministische.

Discussie In deze sectie worden de resultaten verder uitgediept en worden mogelijke verklaringen ervoor geboden. Aan de hand van extracten uit de data worden de opvallende bevindingen geïllustreerd om zo een breder begrip van het solohuwelijk mogelijk te maken. Deze resultaten geven slechts indicaties van bepaalde veronderstellingen en bieden daarom geen sluitende conclusies.

Uit het onderzoek blijkt dat er geen eenduidig antwoord mogelijk is op de eerste onderzoeksvraag die luidt als volgt: is het zelfhuwelijk een radicale afzetting van de normatieve koppelcultuur of is het een neoliberale (postfeministische) viering van het zelf? Louter op basis van de overheersing van de postfeministische elementen in de teksten kunnen we stellen dat het solohuwelijk eerder neigt naar postfeminisme dan naar tweede golffeminisme. Niettegenstaande zou het onjuist zijn om sologamie weg te zetten als een puur postfeministisch fenomeen, want dat zou de complexiteit en ambiguïteit ervan volledig negeren. Er is nood aan een genuanceerd beeld van sologamie, waarbij ook de context en andere invloedrijke factoren in rekening gebracht worden.

In de meerderheid van de artikelen (zeven van de twaalf) zijn er zowel feministische als postfeministische elementen aanwezig. In die teksten is er een duidelijke interactie tussen die twee tegenstrijdige discoursen. Mede afhankelijk van het type tekst, krijgt een bepaald discours de bovenhand. In de commerciële artikelen domineren de postfeministische kenmerken, omdat er sterk gefocust wordt op consumentisme, individualisme en traditionalisme. Die drie elementen worden in het artikel Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding Trend! (2016) respectievelijk geïllustreerd met de volgende quotes:

“More than 100 Japanese women . . . have paid around 380,000 yen for the two-day package which includes talking about your preferences, choosing a bridal kimono or wedding gown, hair styling and make-up, accommodation, and the grand photoshoot.”

“A solo wedding is a jumping-off point; a celebration of yourself.”

“It’s that one moment when a woman can be confidently beautiful. It is that one moment when a woman is not only a bride but also a princess.”

De commerciële artikelen stellen het solohuwelijk dus eerder eenzijdig voor door de nadruk te leggen op postfeministische kenmerken. Dat staat in contrast met de spirituele artikelen, die ongeveer even veel postfeministische als feministische indicators bevatten. Die verwevenheid van de uiting van eigenliefde enerzijds en de verwerping van de normatieve koppelcultuur anderzijds wordt geïllustreerd in het artikel Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required) van de sologamist Sasha Cagen (2017).

“[S]elf marriage is something you do to honor yourself. It’s about a commitment to self-love.”

“[S]elf marriage is something you do to . . . calm the panic about not being married in a society that still puts pressure on women to marry by a certain age.”

Uit de artikels waarin sologamisten worden geïnterviewd blijkt dat ook daar de tegenstrijdige discoursen met elkaar verweven zijn. Dat wil zeggen dat hun motivaties om te kiezen voor een zelfhuwelijk evenmin eenduidig zijn, maar dat ze ook beïnvloed zijn door beide stromingen. Sophie Tanner, die zelf sologamist is, legt die ambiguïteit bloot in haar artikel An Idiot’s Guide to Sologamy (2017):

“Today, when a woman has a wedding without a husband, it is an empowering response to a society that tells her she needs a man to live happily ever after.”

Sophie Tanner vat haar zelfhuwelijk dus op als een verzet tegen de heersende conventies die zeggen dat een vrouw een relatie moet hebben. Desondanks gaat deze structurele kritiek gepaard met een traditionele invulling van het huwelijk, wat binnen het postfeminisme sterk gevaloriseerd wordt:

“A number of people around the world have had ceremonies which include the traditional elements of a wedding including a ring, wedding dress, celebrant and first kiss. Vows of commitment and self-respect are made.”

Mogelijk wordt er afbreuk gedaan aan de subversieve boodschap achter het zelfhuwelijk door de incorporatie van die traditionele elementen. De spanning tussen transformerende en conservatieve elementen is indicatief voor het postfeminisme zelf, dat opgebouwd is uit contradictorische discoursen. Binnen het postfeminisme is er namelijk een “entanglement” van feministische en antifeministische ideeën (Gill, 2007, p. 161). Diezelfde spanning is terug te vinden in een extract uit het artikel What is sologamy and why are women doing it? (Maveal, 2017):

Dit fragment bevat nog een andere typisch postfeministische eigenschap, namelijk de reproductie van genderstereotypen en traditionele vrouwelijkheid. Die combinatie van feministische en postfeministische elementen maakt het statement heel paradoxaal. De sologamist in kwestie meent met haar zelfhuwelijk de spot te drijven met de “stervende” huwelijksinstelling en met de moderne “bruidscultuur”, maar terzelfdertijd neemt ze deel aan die instelling en cultuur die ze wil parodiëren. Die wisselwerking tussen feministische en postfeministische aspecten toont aan dat het zelfhuwelijk een inherente tegenstrijdigheid bevat die ervoor zorgt dat het fenomeen niet eenzijdig kan benaderd worden.

Uit de opsomming van de tekstfragmenten blijkt dat er geen eenvoudig antwoord is op de eerste onderzoeksvraag. Het zelfhuwelijk bevat een reeks onmiskenbare postfeministische kenmerken. Ten eerste kwam het in vier van de artikelen aan bod dat het zelfhuwelijk gebruikt werd om een mijlpaal in het leven aan te duiden. Dat impliceert dat er een normatieve levensloop gefixeerd is waaraan men verondersteld wordt zich te houden. Het huwelijk vormt een fundamenteel deel van dat levenspad en binnen het postfeminisme wordt daar een grote waarde aan gekoppeld. Met hun zelfhuwelijk gaan participanten dus mee in die ritualisering van het levenspad. Ten tweede is ook de valorisatie van conservatieve waarden en traditionele vrouwelijkheid aanwezig in veel artikelen. Door de krachtige symboliek die het postfeminisme aan het huwelijk koppelt, krijgt het een grote significantie. Sasha Cagen (2017) stelt in haar artikel dat het een semantische strategie was om haar ritueel een zelfhuwelijk te noemen in plaats van een “self-love ritual”, omdat dat laatste niet hetzelfde gewicht en belang zou hebben. Bovendien krijgen veel zelfhuwelijken een traditionele invulling (jurk, ring, geloften etc.) waarbij de culturele constructie van de perfecte bruid en haar droomhuwelijk ook een belangrijke rol spelen (Boden, 2003). Het waarmaken van die fantasie is grotendeels afhankelijk van een derde postfeministische kenmerk dat bij een aantal zelfhuwelijken aanwezig was, namelijk consumentisme. Dat kan de vorm aannemen van een dure jurk en ring, een uitgebreid trouwfeest, een huwelijksreis etc. Ten vierde haalden enkele participanten aan dat ze hun zelfhuwelijk zagen als instrument om zichzelf te empoweren op hun eigen manier,

20 wat een indicatie is van de keuze en persoonlijke vrijheid die bij het postfeminisme centraal staan. Tot slot is er een belangrijk postfeministisch kenmerk dat vaak in de artikelen tot uiting kwam, maar dat ook inherent in elk zelfhuwelijk vervat zit: de centralisatie van het zelf.

Ondanks de prominente aanwezigheid van postfeministische indicatoren, kan sologamie niet bestempeld worden als een louter postfeministisch fenomeen. Dat zou een negatie zijn van alle feministische elementen die het discours bevat. Veel sologamisten halen aan dat hun zelfhuwelijk een symbolisch verzet is tegen de maatschappelijke conventies dat een vrouw een relatie moet hebben. Sophie Tanner (2017a) wil met haar zelfhuwelijk aantonen dat single zijn een “viable lifestyle option” is, ongeacht of het voor een korte of een lange periode is. Ze wil op die manier ook aandacht vragen voor singles, zodat het stigma errond kan doorbroken worden. Bovendien doorprikken sologamisten de -nog steeds alomtegenwoordige- romantische mythe die stelt dat een vrouw een partner nodig heeft om zichzelf te vervolledigen. Hoewel die verwerping van de normatieve orde niet altijd geëxpliciteerd wordt, is die toch inherent aanwezig bij ieder zelfhuwelijk. Door een solohuwelijk te houden, vragen de sologamisten bewust of onbewust aandacht voor hun single status en willen ze dat die gelegitimeerd wordt, net zoals de status van koppels gelegitimeerd wordt.

De tweede onderzoeksvraag, of het zelfhuwelijk subversief is en dus weerstand biedt tegen de gevestigde normen van de koppelcultuur of een bevestiging is ervan, laat evenmin een eenvoudig antwoord toe. Die vraag geeft gestalte aan een belangrijk twistpunt binnen het discours over sologamie. Uit de resultaten blijkt immers dat er een grote onenigheid bestaat tussen de sologamisten enerzijds, die hun zelfhuwelijk soms expliciet patroondoorbrekend noemen, en de critici die het subversieve potentieel ervan ontkennen. Eva Wiseman (2017) maakt hierover het volgende statement in haar artikel:

“Rather than kicking the system over, and saying: “I don’t need a man to feel whole,” it reads as, “but I do need a wedding.” It’s the ultimate endorsement of the system. It recognises marriage as the only way of becoming whole.”

Hoewel dit fragment gegronde kritiek bevat, is het toch problematisch om het zelfhuwelijk zo eenzijdig te benaderen. Er zijn meer argumenten nodig om tot dergelijke conclusies te komen. Bella DePaulo geeft in haar artikel10 I’m not going to marry myself. But I understand the appeal. (2017) een genuanceerdere visie op het fenomeen. Ze stelt dat single vrouwen zich even gerechtigd moeten voelen als koppels om hun levenskeuze te vieren. Desondanks vindt ze toch dat sologamie de macht van het huwelijk reproduceert:

“By engaging in a new form of marriage that borrows so heavily from the old, I’d just be strengthening the grip of marriage rather than freeing myself from it. Self- marriage expresses a yearning rather than a resistance.”

Ze begrijpt anderzijds wel waarom singles precies die “wedding template” willen overnemen voor hun zelfhuwelijk, aangezien het een uiterst krachtige symboliek bevat waaraan in onze maatschappij veel waarde gehecht wordt. Zoals reeds besproken werd, was dat voor Sasha

10 Bella DePaulo is een onderzoeker die zelf single is. Ze doet o.a. onderzoek naar de stigmatisering van singles in de samenleving, als gevolg van de ideologie van het huwelijk en het gezin. Enkele van haar wetenschappelijke werken kwamen al aan bod in de literatuurstudie. Hier gaat het echter om haar opiniestuk over sologamie dat gebruikt werd in de analyse.

Cagen ook de reden om haar ceremonie een zelfhuwelijk te noemen in plaats van een “self-love ritual”, om zo het belang ervan te signaleren.

Uit het onderzoek blijkt dus dat subversiviteit geen stabiele component van het zelfhuwelijk is. Hoewel er in elk zelfhuwelijk een inherent patroondoorbrekende factor zit, kan die factor op de achtergrond verdwijnen naargelang de vorm die het huwelijk aanneemt. Bij een solohuwelijk dat traditioneel ingevuld wordt, is het subversieve potentieel minimaal door de assimilatie met het klassieke heteroseksuele huwelijk. Het lijkt dan eerder de macht van de instelling te reproduceren in plaats van er weerstand tegen te bieden. Niettemin, een belangrijke kanttekening die Brake (2018) maakt in haar artikel over subversieve huwelijken is dat de vorm ook niet te ver van de sociale normen mag afwijken, omdat het anders niet als huwelijk beschouwd wordt en bijgevolg de macht ervan ook niet kan ondermijnen. Het zelfhuwelijk bewandelt dus een problematisch dunne grens tussen transformeren en reïnstitutionaliseren. Brake (2018) brengt die tweestrijd als volgt onder woorden:

[I]f subversive weddings are not in fact weddings, it seems they cannot change the social significance of weddings in the way they are intended to do; but if they are weddings, their attempts at subversion could be undermined because they bear the social significance of weddings. (p. 61)

Het subversieve potentieel van het zelfhuwelijk is dus met andere woorden moeilijk te realiseren. Wat sologamie wel doet, is de compulsory coupledom aan de kaak stellen of, zoals Brake (2018) het noemt, de amatonormativiteit. Ze definieert die term als volgt: de onjuiste veronderstelling dat iedereen dezelfde soort dyadische, romantische, monogame liefdesrelatie zoekt en het oordeel dat dergelijke relatie een universeel doel is dat iedereen wil nastreven, omdat dat het beste is voor iedereen (pp. 61-62). Aangezien sologamie draait om de expressie van eigenliefde, verwerpt het de amatonormatieve druk om een liefdesrelatie met iemand te hebben (Brake, 2018, p. 66).

Een eerste belangrijke beperking van dit onderzoek is echter dat de categorieën van het coderingssysteem ruim gedefinieerd zijn. Daarnaast zijn er ook geen coderingsregels vastgelegd. Normaalgezien bestaat het categorieënsysteem uit drie componenten: de categoriedefinities, prototypische tekstpassages als voorbeeld en coderingsregels (Mayring, 2014). In dit geval konden coderingsregels moeilijk bepaald worden, aangezien de categorieën breed gedefinieerd zijn en er bijgevolg een veelheid aan fragmenten onder kunnen vallen. Dat was precies de bedoeling van de studie, want door het vermijden van de regels werd het aantal gegenereerde resultaten niet aan banden gelegd. De keerzijde van de medaille is weliswaar dat de categorieën, door de ruime definiëring, voor verschillende interpretaties vatbaar zijn. Dat vermindert de betrouwbaarheid van het onderzoek, omdat andere onderzoekers mogelijk tot andere resultaten kunnen komen. Ten tweede kan er een verminderde betrouwbaarheid zijn omdat de teksten handmatig geselecteerd werden. Dat werd gedaan om op die manier een variatie aan motivaties en standpunten over het thema te kunnen onderzoeken die bij een geautomatiseerde selectie mogelijk niet aan bod zouden komen. Ten derde is bij dit onderzoek geen re-test gedaan door een andere onderzoeker, om na te gaan of die tot dezelfde resultaten zou komen. Wel werd de stability getest door de analysetool opnieuw toe te passen op de data. Dat is een vorm van intra-coder agreement en een manier om de betrouwbaarheid op een traditionele manier te testen (Mayring, 2014, p. 111).

Aangezien sologamie een zo goed als onbestudeerd fenomeen is binnen de academische wereld, kunnen talloze voorstellen voor toekomstig onderzoek gedaan worden. Een suggestie voor volgende studies is om een onderscheid te maken tussen de twee verschillende invullingen van het zelfhuwelijk die in deze studie aan bod kwamen, namelijk de spirituele benadering enerzijds en de commerciële benadering anderzijds. Er bleken immers verschillen op te treden wat betreft motivatie voor het zelfhuwelijk en de vorm die het ritueel aannam. Door de beperkte omvang van deze studie werden motivaties voor sologamie niet uitvoerig besproken. Daarom lijkt interessant om die motivaties verder te onderzoeken aan de hand van een case study. Een volgende piste die interessant lijkt om verder te exploreren is de link tussen de commerciële zelfhuwelijken en neoliberalisme, alsook het verband met de huidige individualistische cultuur, die ook meer en meer als narcistisch bestempeld wordt. Wat betreft de spirituele zelfhuwelijken, kan het nuttig zijn om de aanleiding en de impact van het zelfhuwelijk te onderzoeken en te kijken welke verbanden er zijn met vrouwelijke spiritualiteit.

Conclusie Tot slot kunnen de volgende voorzichtige conclusies gemaakt worden over het zelfhuwelijk. Ten eerste, hoewel sologamie op het eerste gezicht een postfeministisch fenomeen lijkt te zijn, mag de feministische grondslag ervan niet miskend worden. Door de reproductie van een traditioneel heteroseksueel huwelijk, verdwijnt de structurele kritiek voor een deel naar de achtergrond, maar ze blijft toch inherent aanwezig in het solohuwelijk. Die problematische ambiguïteit toont aan dat een eenzijdige benadering van het fenomeen niet gegrond is. Ten tweede, de potentiële subversiviteit van sologamie is een veranderlijke factor die onder andere afhankelijk is van de vorm die het huwelijk aanneemt. Bij de reproductie van een traditioneel heteroseksueel huwelijk is de subversiviteit minimaal door de assimilatie met de gevestigde normen. Niettemin mag de vorm van het huwelijk niet te ver afwijken van de sociale normen, omdat het risico dan bestaat dat het niet als een huwelijk beschouwd wordt, waardoor het bijgevolg niet subversief kan zijn. Het zelfhuwelijk bevindt zich dus op een dunne grens tussen transformeren en reïnstitutionaliseren. Ondanks de minimale subversiviteit, contesteert het zelfhuwelijk toch de heersende compulsory coupledom. Sologamie draait immers rond de waardering van de relatie met het zelf en die uiting van eigenliefde is onlosmakelijk verbonden met de verwerping van de amatonormatieve verwachting om een relatie te hebben.

Bibliografie Adriaens, F. (2007). Sex and the city: klankbord van het postfeminisme? Uitgelezen, 13(4),

8–11.

Adriaens, F., & Sofie Van Bauwel. (2014). Sex and the city: a postfeminist point of view? Or

how popular culture functions as a channel for feminist discourses. Journal of

Popular Culture, 47, 174–195.

Appleyard, D. (2017, februari 20). Me, Myself and I Do. Geraadpleegd 11 februari 2019, van

The Sun website: https://www.thesun.co.uk/living/2912746/sologamists-women-

marry-themselves/

Baxandall, R., & Gordon, L. (2002). Second-wave Feminism. In A Companion to American

Women’s History. Blackwell Publishing.

Bevolkingsvooruitzichten. (2019, januari 24). Geraadpleegd 7 mei 2019, van Statbel website:

http://statbel.fgov.be/nl/themas/bevolking/bevolkingsvooruitzichten

Binkley, S. (2014). Happiness as Enterprise: An Essay on Neoliberal Life. Albany: State

University of New York Press.

Boden, S. (2003). Consumerism, Romance and the Wedding Experience. Houndmills:

Palgrave Macmillan.

Bort, R. (2017, september 27). What is self-marriage? Italian woman weds herself in lavish

ceremony. Geraadpleegd 11 februari 2019, van Newsweek website:

https://www.newsweek.com/self-marriage-italian-woman-sologamy-672368

Braithwaite, A. (2002). The personal, the political, third-wave and postfeminisms. Feminist

Theory, 3, 335–344.

Brake, E. (2018). Do Subversive Weddings Challenge Amatonormativity? Polyamorous

Weddings and Romantic Love Ideals. Analize - Journal of Gender and Feminist

Studies, 61–84.

Budgeon, S. (2008). Couple Culture and the Production of Singleness. Sexualities, 11, 301–

325.

Byrne, A. (2009). Perfidious and Pernicious Singlism. Sex Roles, 60, 760–763.

Cagen, S. (2000). To-Do List. Keeping Track of our Common Compulsions, (1).

Cagen, S. (2017, juni 15). Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required).

Geraadpleegd 27 maart 2019, van Sasha Cagen, Quirkyalone + To-Do List Author +

Coach website: https://sashacagen.com/self-marriage/why-i-married-myself/

Cagen, S. (z.d.). Sasha Cagen. Geraadpleegd 25 februari 2019, van Sasha Cagen, Quirkyalone

+ To-Do List Author + Coach website: https://sashacagen.com/

Cole, F. (1988). Content Analysis: Process and Application. Clinical Nurse Specialist, 2(1),

53–57.

Cornwell, L. M. (2018). Ego development or ego denial: Is there a Christian case for a

healthy ego? King’s College, Londen.

Cunard, N. (2014, oktober 4). I married myself. The Guardian. Geraadpleegd van

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2014/oct/04/i-married-myself-wedding

Dahlerup, D. (1986). The New Women’s Movement: Feminism and Political Power in

Europe and the USA. Londen: Sage Publications.

DePaulo, B. (2017, september 14). Perspective | I’m not going to marry myself. But I

understand the appeal. Washington Post. Geraadpleegd van

https://www.washingtonpost.com/news/soloish/wp/2017/09/14/im-not-going-to-

marry-myself-but-i-understand-the-appeal/

DePaulo, B., & Morris, W. L. (2005). Singles in Society and in Science. Psychological Inquiry,

16, 57–83.

DePaulo, B., & Morris, W. L. (2006). The Unrecognized Stereotyping and Discrimination

Against Singles. Current Directions in Psychological Science, 15(5), 251–254.

Downe-Wamboldt, B. (1992). Content analysis: Method, applications, and issues. Health

Care for Women International, 13, 313–321.

Faludi, S. (1991). Backlash: The Undeclared War Against Women. New York: Vintage.

Gamble, S. (2006). Growing Up Single: The Postfeminist Novel. Studies in the Literary

Imagination, 39(2), 61–78.

Gill, R. (2007). Postfeminist media culture: Elements of a sensibility. European Journal of

Cultural Studies, 10(2), 147–166.

Groom, N. (2017, oktober 6). Ex-call girl turned spiritual priestess marries herself in

romantic beach ceremony. Geraadpleegd 27 maart 2019, van Storytrender website:

http://www.storytrender.com/26967/ex-call-girl-turned-spiritual-priestess-marries-

romantic-beach-ceremony/

Hertel, J., Schütz, A., DePaulo, B., Morris, W. L., & Stucke, T. S. (2007). She’s single, so

what? How are singles perceived compared with people who are married? Zeitschrift

für Familienforschung/Journal of Family Research, 19(2), 139–158.

Hsieh, H.-F., & Shannon, S. E. (2005). Three Approaches to Qualitative Content Analysis.

Qualitative Health Research, 15(9), 1277–1288.

I Married Me. (2013). Geraadpleegd 5 april 2019, van I Married Me website:

https://imarriedme.com/

Ingraham, C. (1996). The heterosexual imaginary. Queer theory/sociology, 168–193.

Keegan, N. (2016, maart 29). Woman named Beautiful Existence spends £5,000 to marry

HERSELF in lavish Paris ceremony. Geraadpleegd 11 februari 2019, van The Sun

website: https://www.thesun.co.uk/archives/news/1104323/woman-named-

beautiful-existence-spends-5000-to-marry-herself-in-lavish-paris-ceremony/

Koda, K. (2013, april 19). I Married Myself: The Ceremony of Self-Marriage. Geraadpleegd 27

maart 2019, van Elephant Journal website:

http://www.elephantjournal.com/2013/04/i-married-myself-the-ceremony-of-self-

marriage-katalin-koda/

Krippendorff, K. (1980). Content Analysis: An introduction to its methodology. Beverly

Hills: Sage.

Litosseliti, L., Gill, R., & Garcia Favaro, L. (2019). Postfeminism as a critical tool for gender

and language study. Gender & Language, 13(1), 1–22.

Macvarish, J. (2008). Intimacy in the 21st Century: The Negotiation of Divergent

Rationalities. Gepresenteerd bij ISA Forum of Sociology, Barcelona.

Marry Yourself Vancouver. (2016, juni 20). Geraadpleegd 5 april 2019, van Marry Yourself

Vancouver Services Launch website: http://4everluv.com/marry-vancouver-launch/

Marsh, J. (2012). The Liberal Delusion: The roots of our current moral crisis. Bury St.

Edmunds: Arena Books.

Maveal, A. (2017, mei 29). What is sologamy and why are women doing it? Geraadpleegd 27

maart 2019, van https://globalnews.ca/news/3484099/what-is-sologamy-and-why-

are-women-doing-it/

Mayring, P. (2014). Qualitative content analysis: theoretical foundation, basic procedures

and software solution. Geraadpleegd van http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:0168-

ssoar-395173

McRobbie, A. (2009). The Aftermath of Feminism: Gender, Culture and Social Change.

Sage.

McRobbie, A. (2011). Beyond post-feminism. Public Policy Research, 179–184.

Moran, R. (2004). How Second-Wave Feminism Forgot the Single Woman. Hofstra Law

Review, 33(1), 223–298.

Negra, D. (2009). What a Girl Wants? Fantasizing the Reclamation of Self in Postfeminism.

New York: Routledge.

Ortner, S. B. (2014). Too Soon for Post-Feminism: The Ongoing Life of Patriarchy in

Neoliberal America. History and Anthropology, 25(4), 530–549.

Pereira, A. (2017, mei 18). “Sologamy,” the practice of marrying oneself, is culture’s newest

trend. Geraadpleegd 11 februari 2019, van SFGate website:

https://www.sfgate.com/news/article/Sologamy-the-new-practice-of-marrying-

oneself-11157247.php

Puckett, L. (2017, mei 25). Sologamy Is the New Term for People Who Are Marrying

Themselves. Geraadpleegd 11 februari 2019, van Teen Vogue website:

https://www.teenvogue.com/story/sologamy-term-people-who-are-marrying-

themselves

Reynolds, J., & Wetherell, M. (2003). The Discursive Climate of Singleness: the

Consequences for Women’s Negotiation of a Single Identity. Feminism & Psychology,

(13), 489–510.

Roth, B. (2004). Separate Roads to Feminism: Black, Chicana, and White Feminist

Movements in America’s Second Wave. Cambridge University Press.

Scripture, N. (2018, mei 28). My failed attempts at online dating drove me to marry myself

(and it’s a hot trend among millennials). Geraadpleegd 28 maart 2019, van Glamour

UK website: https://www.glamourmagazine.co.uk/article/what-is-sologamy

Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding

Trend! (2016, juni 27). Geraadpleegd 27 maart 2019, van Japan Info website:

https://jpninfo.com/54086

Sugarman, J. (2015). Neoliberalism and Psychological Ethics. Journal of Theoretical and

Philosophical Psychology, 35(2), 103–116.

Tanner, S. (2017a, februari 27). An Idiot’s Guide To Sologamy. Geraadpleegd 28 maart 2019,

van HuffPost UK website: https://www.huffingtonpost.co.uk/sophie-tanner/self-

love_b_15003692.html

Tanner, S. (2017b, augustus 31). Why I gave up chasing “The One” and married myself.

Geraadpleegd 11 februari 2019, van BBC Three website:

https://www.bbc.co.uk/bbcthree/article/4059a9c8-0e3f-4c56-9fd5-f5547c2c6e53

Taylor, A. (2012). Single Women in Popular Culture: The Limits of Postfeminism. Groot-

Brittannië: Palgrave Macmillan.

Teeman, T. (2014, december 30). Why Singles Should Say ‘I Don’t’ to The Self-Marriage

Movement. Geraadpleegd van

https://www.thedailybeast.com/articles/2014/12/30/why-singles-should-say-i-don-

t-to-the-self-marriage-movement

Thomas, H. (2017, oktober 24). “I DO...” What is sologamy, where did the new wedding trend

of marrying yourself come from and how popular is it? Geraadpleegd 11 februari 2019,

van https://www.thesun.co.uk/fabulous/2912505/sologamy-marrying-yourself-

wedding-trend/

Thompson, B. (2002). Multiracial Feminism: Recasting the Chronology of Second Wave

Feminism. Feminist Studies, 28(2), 336–360.

Tucker, L. (2017, november 6). Is There Really Any Value in “Marrying” Yourself?

Geraadpleegd 28 maart 2019, van Glamour website:

https://www.glamour.com/story/sologamy-inside-marrying-yourself-trend

Van Patten, T. (2003, augustus 17). A Woman’s Right to Shoes. In Sex and the City.

Whelehan, I. (1995). Modern Feminist Thought: From the Second Wave to “Post-Feminism”.

Edinburgh: Edinburgh University Press.

Wiseman, E. (2017, februari 26). It’s finally time to say ‘I don’t’ to the solo wedding craze. The

Guardian. Geraadpleegd van

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2017/feb/26/why-marrying-yourself-is-

a-truly-awful-idea

Bijlagen

Appendix A

1. Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required) (Cagen, 2017) Marriage itself is evolving: First we had straight marriage as business arrangement, then we had the soulmate marriage, gay marriage, and now self-marriage. Two years ago the media got fascinated with the mini-trend of self-marriage. Since then I have emerged as one of the foremost experts on self-marriage. Certainly not anything I ever predicted I would be when people asked me what I wanted to be when I was in high school. I’ve been quoted in Cosmopolitan, Self, Vice, ATTN, New York Times, and on Nightline/ABC . I’ve given a million soundbites in the media about why women are saying I do to themselves, but I never really feel like I’m getting at the essence of why—at least for me. It’s easier to talk about the societal trends, but the societal trends are not as deeply true as the personal reasons. So I figured, I would tell my own self-marriage story in the truest way possible. The universal can be found in the particular and the particular is rarely found in a media soundbite. So here goes.

It still startles me to see in print: I married myself. It seems odd. It is odd. I never would have predicted that I would marry myself even though I was an early observer of the self-marriage trend.

I didn’t invent self-marriage but I was (according to the Internet) the first person to write about self-marriage in my 2004 book Quirkyalone: A Manifesto for Uncompromising Romantics.

Quirkyalone is a word I created to describe people who prefer to be single rather than settle. When I first heard about women marrying themselves, I thought it sounded like a way to ritualize the core principles of being quirkyalone: to love yourself and not settle in your relationship to yourself or with another person. I interviewed two Bay Area artists Remi Rubel and Aya de Leon who had married themselves. Remi and Aya drew on traditional wedding rituals: shower, wedding, reception, and honeymoon. They both went on to marry men and considered the self-marriage foundational, to help them not lose touch with their own needs within marriage.

At the time, I was 30. The self-marriage concept impressed me but I certainly never expected to do it myself. They had worn white wedding dresses and declared their love to themselves in front of an audience of friends. I could not imagine making vows to myself in such a spectacle. Really? I’m a relatively private native New Englander at the core: a writer, and a coach, not a performance artist. Couldn’t you love yourself privately without declaring your self-love publicly?

At 39, my feelings about self-marriage changed

Ten years later, why did I warm to the idea of marrying myself? There were many reasons, in retrospect, that map with the reasons more women are turning to this latest initially odd- sounding twist on marriage. As Rebecca Traister has pointed out in her book All the Single Ladies, women are not consciously rejecting marriage so much as they have more options to not settle out of economic obligation and social pressure. Today only 20 percent of Americans aged 18 to 29 are married, compared to 60 percent in 1960. According to the Pew Research

Center, millenials are much more likely than older adults to say society is just as well off if people have priorities other than marriage and children.

But it’s not as if I wasn’t looking for a partner. Like increasing numbers of women I hadn’t find a man to marry between 30 and 40. When I was in my twenties, I thought he was magically going to appear when I was 30. But he hadn’t. And he still hadn’t. Was that because I wasn’t ready? Was it bad luck? Who knows?

Many friends had married. We feted them with gifts, toasts, and photo slideshows celebrating them from infancy on. I didn’t begrudge them these celebrations, but when you get to 40 and haven’t had a wedding, you realize marriage is the only coming-of-age ritual our society provides. Some would call all that marital attention “couple privilege.” Where’s the coming-of- age ritual for me, or any adult, if she hasn’t found a spouse or doesn’t want to marry?

The pressure of the so-called “expiration date” had been weighing me too. All that pressure I felt at 30 or 35: that was nothing in comparison to the inner panic about being single at 40. I knew it was crazy to worry about whether men would still want to date me when I was no longer thirty-something, but I worried.

Something even deeper was tugging me to marry myself that was I wasn’t even able to fully articulate my reasons at the beginning. I just had the impulse. There is a quote from the memoirist Rayya Elias that I like: “The truth has legs; it always stands. When everything else in the room has blown up or dissolved away, the only thing left standing will always be the truth. Since that’s where you’re gonna end up anyway, you might as well just start there.”

I like the idea of starting with the truth, but sometimes you don’t know the truth when you start. You can only grope toward the truth via instinct and the actual living.

But how to do it?

I wanted to marry myself with no clue on how to proceed. Even though I had written about self-marriage, I felt lost. It’s not like there is a set of instructions to follow handed down by generations. There is no self-wedding industry. (Or if there is one, it’s tiny.)

When in doubt, I turn to Google. I did a search on “self-marriage” and that led me to Dominique Youkhehpaz, a “self-marriage minister and counselor” with a B.A. from Stanford University in Cultural and Social Anthropology with a focus in Love, Ritual, and Religion. Dominique married herself in 2008 at 22 and helped others do the same since. I emailed her and we set up a time to talk.

Dominique explained the introspective, creative nature of self-marriage: “You can’t marry yourself without thinking about it deeply.” That was reassuring; I was on the right track if I needed time to find answers. She gave me examples: a Polish woman took 30 days to celebrate herself for 30th birthday. A guy married himself in a musical in his backyard. Another woman married herself alone in her bedroom with a candlelit ceremony. Talking to Dominique brought a huge feeling of relief; I could marry myself my own way. No white wedding dress or big audience required.

Dominique underscored the power of ritual, emphasizing that I could create my own ritual, private or public. “Ritual in itself has the power of transformation,” she said, and that made sense. I also thought, ritual somehow seals the deal. I would create a ritual. I hung up the

31 phone feeling relieved, but like I had a gigantic creative question to answer: how was I going to marry myself in a way that felt true to me?

Who to tell

I also didn’t know whom to tell. Telling even my closest friends felt vulnerable. I didn’t know anyone else who had married herself, and the act of self-marriage still seemed unusual, verging on pathetic. Let’s get real: most of my friends had married men, and I was talking about marrying myself?

Later I would talk about my self-wedding ring at parties in Buenos Aires and a woman ten years my junior would ask me, “Why did you marry yourself and not the earth?” Suffice to way that kind of conversation was not happening for me in the Bay Area in 2014.

I texted my best friend my intention: “I’m going to marry myself, will you help?” Jenny had married an alien in a performance art ceremony in the 90s in which I was a bridesmaid, so I’m not sure why I was worried about telling her. But now Jenny had a partner. Her alien wedding was art, my self-wedding was sincere. She responded supportively.

Who knows why, I told my mother. Why did I think my practical New England mother, who has been married most of her life, would understand self-marriage? When I told my mother, “I think I’m going to marry myself for my fortieth birthday,” she laughed and said, “Whatever’s good for you is good by me.” I was sure she was thinking, My nutty California daughter. I wonder if she will ever get married to a man?

I also told the guy I was dating. He was the closest I had to a boyfriend at that time. He said, “Sure if you want to jump out of a cake for your birthday I will support you.” I took a sip of my wine and said nothing, feeling inwardly self-righteous, and thinking, You don’t get it. Marrying myself is not nothing like me jumping out of a cake! Marrying myself is about taking a stand for my own self-worth and the self-worth of all women, married or not. I decided to tell fewer people.

There was one last person I told in those quaking moments, right before I turned 40: my best friend in Buenos Aires, Alexandra. (Though I lived in Oakland, California I was spending time in Buenos Aires because of my Tango Adventure business.)

“I think I’m going to marry myself,” I told her in Spanish on Skype. Ale is Colombian, but we met in Argentina through tango.

“I married myself!” she said. What a surprise. Ale had married herself already! She told me the story that day.

She had woken up from an anxiety dream. The dream said, “You’re past 30, who are you going to marry? Who are you going to marry? You better do it now.” She decided the answer to the expiration date anxiety was: I will marry myself. She went to a fair that Sunday and bought a ring, declared herself married and instantly felt calmer.

A friend told her, “This is good but don’t close yourself off from others.” She said, “Of course.” Ale felt the same way as I did: self-marriage is something you do to honor yourself, and to calm the panic about not being married in a society that still puts pressure on women to marry by a certain age, but it doesn’t shut off relationship possibilities.

When Ale told me her story I felt like I was stepping into a small sisterhood: the sisterhood of women who had married themselves. I wasn’t so alone in this anymore.

A time of reflection

I had started therapy a year before I decided to marry myself in order to look at any blocks in my own capacity for intimacy and commitment. For a person who wanted to marry herself, I’ve actually been focused on my relationships. I had struggled in a lot of my romantic relationships with abandonment fears, and I had what I would later call “single shame”—a fear that none of my long-term relationships had been long enough, and thus, no one was going to want to be with me.

There had been one therapy session when my therapist looked at me and said, “There’s a lot of shame here.” That had been a hard thing to hear because it was true. Even though I have professionally taken a role as an author and coach who helps others with their shame about being single I was still plagued by a lot of those demons myself. Later I would realize that a lot of that fear came from the fact that I held a secret for twelve years of my childhood: a secret about having been sexually abused once. The secret itself had left a deep mark on my psyche. The secret had imprinted corrosive messages: if you ever tell anyone the truth they will leave you.

My self-marriage, it seemed to me, was about working through that shame, owning all of me, and learning how to be vulnerable enough to share my feelings and my full story. As Brene Brown teaches in her TED Talk on vulnerability, the path to joy and connection runs through sharing the stuff that’s hard to share. Sharing that stuff brings us closer. Somehow I felt that marrying myself would help me get closer with others.

Two questions came out of that therapy session; “What are you marrying?” and “Why call this marriage rather than a self-love ritual?”

I didn’t have the answers to those questions at the time but I kept them with me. I started reading about what Jung calls “the shadow,” the parts that we disown in ourselves. My therapist defined “the shadow” as the stuff you don’t walk to talk about even in therapy. I started to think I would marry my light—the things about me that are fantastic (I can be cheerful, fun, brilliant, helpful, caring) and the dark that I hide from others (I can be moody, messy, angry, bitter, negative, revenge-prone, and neurotic). I wanted my ritual to say: you are lovable, all of you. Even the parts you find difficult.

For my entire life people have told me I am very hard on myself. So I thought, marrying myself would help me with self-acceptance. The essence of love is acceptance.

I also took to the practice of writing love letters to myself. After all, if you are going to marry someone, you need to like them—even love them.

As far as why call it marriage, I decided that was a semantic strategy. We consider marriage to be deep and important. So is loving yourself. If you called self-marriage a self-love ritual, the ritual wouldn’t have the same weight or importance.

Getting engaged

So then how did it happen in the end? How did I actually pop the question, and make vows to myself?

I got engaged spontaneously at a gas station on the way back from my 40th birthday hot springs trip to the desert. I had been shy to ask for attention about the self-wedding during that birthday weekend because it was a joint birthday with two friends. I didn’t want to make it all about me, but then I fell silent, moody and sullen in the car, because actually I did want attention.

On the drive out of the desert I finally got up my courage and asked my friends Liz, Sonya, and Jenny for help. We had stopped at a gas station selling Elvis paraphernalia, stuffed animals and jewelry. That’s where I broke down and told them why I had gotten silent in the car. They were enthusiastic about helping me. I just had to ask for help.

We found the perfect charm necklace with two charms: love and Alexandra (my formal name) and did a photo shoot outside the gas station in front of a red and yellow sign for “Premium Gasoline.” I was engaged, and it was just my style, spontaneous. Kind of like eloping with myself—and three friends.

Getting over my cold feet

Nine months later I got married in Buenos Aires. My Colombian friend Alexandra helped me plan the event. I very much needed her as wedding planner to move the process along. I was starting to procrastinate. Ale and I chose a date, June 15, and a place, the Japanese Gardens in Buenos Aires. The guest list: short. Me, Ale and our close friend Nele. (We all met through a seminar called psicotango, which is all about finding yourself through tango.)

The night before Ale came over to help me pick out the outfit. The forecast predicted cool and drizzle. I didn’t want to be cold at my own self-wedding. We settled on my favorite red pants, a blue tank top and black sweater with a lace back. Red pants make me feel like a superhero. A necklace that belonged to the woman I was subletting from—something borrowed! The shoes and tank top: something blue.

“It’s your last night as a single woman,” Ale told me, as she put on her jacket to leave. “Take a bath, light candles, pamper yourself.” I took a bath by candlelight after she left, something I had never done in my life. It’s hard to describe the happiness of that night. It was a little like being a kid on Christmas Eve, the feeling that something very special was going to happen the next day.

When Ale showed up at my apartment the next morning we both felt giddy. We walked over together to meet Nele.

My plan for the ritual was simple. I would say something, ask each of my friends to offer a reflection, and then read my vows. Thus began the ceremony, up on the balcony of the sushi restaurant next to the Japanese Gardens so we would be away from the crowds.

“Today I am here with two of my best friends in the world to marry myself.” I explained at the beginning of my ceremony at noon on the balcony of a sushi restaurant so we would be away from the crowds. “By marrying myself, I marry my light and my dark. I bring together all parts of myself, including the parts I do not find easy: my insecurities, anger, and moodiness.”

Ale spoke, “The decision to marry yourself is to become conscious of who you are and accept yourself. When I married myself, I had a symbol, and I want you to have a symbol too. I bought this ring for you a long time ago. I liked it so much I thought I might keep it. I didn’t imagine that I would give it to you as a symbol from one woman who married herself to another.”

Ale handed me a black, brown and red ring she had bought in Colombia. I almost cried. We had unexpectedly created a new ritual: a self-married woman giving another woman a ring.

I read my vows. There were 18 of them. I’ve never particularly had the ability to edit myself when I get going. Here were three of them: “I vow to create intimacy in my life by making myself vulnerable, revealing how I really feel.” “I vow to fall in love with others’ imperfections as I fall in love with my own.” “I vow to see myself as beautiful.”

As we walked home, Ale said, “Your ceremony reminded me of how I felt when I married myself, a happy place, Que lindo, How nice, I don’t have to be with a man to make myself happy.” I could tell Ale and Nele got a sympathetic high from my own ritual.

She also joked, “I’ve already forgotten my anniversary, but that’s okay. Self-marriage is like marriage, you forget your anniversary, you lose your ring. But the important thing is we know we are married.”

How is the marriage going? Are we happy together?

A lot of people will comment “how sad” when they encounter self-marriage. I suppose they are saying: “How sad these women have not found men to marry.” Or society is breaking down. Maybe they are thinking we are narcissistic, or any of the other knee-jerk responses people have to self-marriage. Do I sometimes feel sad because I’m single? Sometimes. Do I feel sad about having married myself? Never. My self-wedding was one of the best days of my life.

What difference does it make that I’ve married myself? It’s now been three years so I have plenty of time to reflect on whether this made any difference in my life. First the truth. I didn’t go on a honeymoon. I lost my wedding ring and the engagement necklace. I do not have wedding photos of myself splattered around my apartment.

Self-marriage is not legal. I don’t get any tax benefits from the state, and being married to myself doesn’t give me companionship: someone to have sex with, help me when I’m sick or talk to when I’m lonely.

Marrying myself also did not turn me into a Buddha who embodies perfect self-care and perpetual self-compassion.

Clearly, it’s not as if self-marriage is the end point.

But self-marriage has changed me. There’s no doubt in my mind about that. Marrying myself was a moment in time when I took a stand for my worthiness as a human being. When you marry yourself, you are saying, I am worthy of being married to—by myself or anyone else. The symbols from the ritual—the ring and engagement necklace—have consistently grounded me, especially in moments when I have felt shaky (like a break-up). Wearing my replacement ring gives me the same feeling of calm that the first one did. The self-marriage ring disrupts the idea that you can only be happy when you are married.

The ritual has affected me in many ways. The most profound has to do with the depth of relationship I’ve been able to have with another person. My boyfriend after the self-marriage was the first one who knew that I had a trauma of childhood sexual abuse–and that it still affected me as an adult. I was never able to even contemplate sharing that part of my life story with a partner before.

In the past when I would have reactions to conflict and criticism—some might say overreactions, and men would leave me. They would find me difficult. Ben was the first boyfriend who knew about my story, and therefore he could love and understand me. I had to be comfortable enough with sharing my story for that depth of connection to be possible. I had to work through that shame to get to self-acceptance. My self-marriage was a milestone in that process. When I told him my story I was upholding my vows to myself.

That man and I are no longer together, but it was the most loving relationship I have been in.

At the moment, I am dating. As I said, self-marriage, for me, was never about the commitment to be single. It’s about a commitment to self-love. I am infinitely aware that when I date and find someone that I like a lot of my shit comes up: my fears of abandonment, intimacy, commitment. The poet Adrienne Rich nails it here for me. Getting to love, and not infatuation, is no small thing: “An honorable human relationship … in which two people have the right to use the word ‘love’ is a process, delicate, violent, often terrifying to both persons involved, a process of refining the truths they can tell each other.”

Love, actually, is not for the faint of heart. The act of laying ourselves bare to another human being, to be seen for all of who we are, lovely and not obviously lovely, tests us. We can have anxiety attacks, sabotage relationships, or give up. Self-marriage helps me hold my own heart. My ring is a reminder: Of course I am lovable, I love myself.

2. I Married Myself: The Ceremony of Self-Marriage. (Koda, 2013) I know, I know, you’re probably rolling your eyes at the idea…self-marriage? Is it narcissism at its best, or what?

You may even be affronted by the idea.

Marry yourself? Is this a mockery?

Certainly it is provocative, and kind of crazy sounding. I first heard of the idea of self-marriage when I moved to the Big Island in 2008. A new friend I met at Kirtan—a devotional chanting group—invited me to her wedding with herself. I have to admit, I was simultaneously intrigued and mystified.

As a ceremonialist, one who adores ceremony and putting intention into sacred art forms, I thought it was fascinating that she wanted to say vows to herself. The wedding was quite beautiful and together with friends we celebrated not only our friend saying her personal vows and her commitment to self-love, but also each other in a ceremonial setting.

I didn’t feel moved to wed myself until a few years later. My husband and I were going through an incredibly challenging time. Somewhere in the midst of weeks of arguing and immense emotional pain, I heard the words, clear as a bell, “I need to marry my self.”

Although I wasn’t sure what that meant, the words rang a deep inner truth in my heart. The kind of truth that almost knocks you over. You know—you don’t why or how or when—but you know.

What I knew was that I needed to open up space in our relationship, take some time and recommit to myself, find myself again. What I didn’t know was how ultimately powerful it would be to marry myself.

My definition of self-marriage includes two essential components: firstly, making or stating vows of commitment and secondly, bringing together two or more people (or essences) to create something larger than one as an individual.

In customary marriage, most people use traditional vows or write their own that are then spoken aloud in front of a witness to honor a commitment to another person. However, in the case of self-marriage, we write and say vows to ourselves. This, on its own, holds an immense power. Vows are a responsibility; they are an act of holding ourselves accountable. They are a statement of clarity about our commitment to self.

How often do we say vows to others? How many times do we make commitments (many times begrudgingly) to people, events, our jobs, even our car mechanic but don’t bother making a commitment to our own well-being?

I have found in my years as a mother, a writer, a wife, a spiritual practitioner, and healer, that indeed many times I make spoken ‘vows’ or made commitments. Taking the time to write my own was an experience of my own personal power that enabled me to honor others more easily.

In traditional marriage, two people come together and pledge their love to each other, thus forming something greater than themselves. In my marriage to my husband, I experienced the emergence of a third element. He and I have performed several ‘love ceremonies’ over the years to assist both our personal growth and our relationship as we develop and change. I feel this is essential to any long relationship.

Although I wasn’t certain at the time I chose to marry myself how this related, it became clear during the process. One of my vows stated my wish to call back all parts to myself. And this is the core of self-marriage, to reintegrate each and every part of our being—our self-love, our inner wisdom.

To call back all the parts that have been celebrated, explored and accessed as well as the parts that have been traumatized, oppressed and pushed into submission. This is a reclaiming, one that allows for a more multidimensional expression.

I had no idea how powerful the ceremony would be. Mine took place in the far east in India, at an ancient Yogini Dakini Goddess temple, a place that is reflective of my personal spiritual path and my work with Fire of the Goddess.

After the ceremony, I felt a profound shift within. I felt, for the first time in my life, a complete alignment with my purpose on earth. There was a feeling like I clicked into place.

Perhaps, as Westerners, growing up without an initiation into becoming a woman or man of power, love and wisdom, the self-marriage ceremony acts as a method to reconnect us to our larger self, our life purpose, our authentic being.

Far from narcissistic, I actually found the experience of self-marriage to be one of the most humbling, loving and direct methods to surrender my smaller ego self to the larger self of my inner authentic being.

During the ceremony and afterward, I kept thinking of a story I heard of certain indigenous peoples in Africa who contact the spirit of a new baby while s/he is still in the mother’s womb. They spend time dialoguing directly with the soul of the person coming in to find out what gifts s/he is bringing to the village. In this way, the extended family can then prepare to meet the child’s needs and developments.

For me, self-marriage was the way back to my soul’s essential gifts so that I could further develop on my path as a spiritual person.

Each person who decides to create a self-marriage ceremony will certainly find his or her own method, which could be as simple as lighting a candle or as complex as a journey across the seas.

Founder of Self Marriage Ceremonies, Dominique Youkhehpaz, sums up the process of self- marriage, “Self-marriage is a commitment to valuing and prioritizing self-love and self-care within a culture that has neglected it, left it behind, commercialized and dehumanized it. Self- Marriage is a commitment to being there for yourself, to choosing the livelihood and lifestyle that will help you grow and blossom into the most alive, beautiful, and deeply happy person you can be.”

3. Ex-Call Girl Turned Spiritual Priestess Marries Herself in Romantic Beach Ceremony (Groom, 2017) An ex-call girl turned love coach has married HERSELF in a romantic beach ceremony.

Emmajane Love, 33, married herself to celebrate her healing after a series of bad relationships that made her turn to ‘partying and sex’ to numb her broken heart.

EJ performed her ‘sologamy’ ceremony, in which she recited vows of self-love into a mirror, on Australia’s Gold Coast on Valentine’s Day – and is now acting as a celebrant for other people hoping to wed themselves.

The self-described ‘love priestess’ felt so inspired after her own self-marriage that she is now determined to help other people follow in her footsteps and become their own soul mate.

Since, EJ has facilitated 41 self-nuptials in retreats costing up to $2,600 – and she’s set to take the trend to America to help 400 people get hitched in a mass-ceremony.

The service involves declaring your eternal love, respect an commitment to yourself before celebrating with speeches and cake.

While some brides choose to dress up in wedding gowns, others wear nothing at all.

EJ from Christchurch, New Zealand, said: “We’re conditioned as women to think we should find a prince, ride off into the sunset and live happily ever after.

“But you don’t need someone else to complete you. Looking for that can have the opposite effect.

“I ended up in codependent relationships where I numbed my emotions through partying, sex and my career.

“’I knew I needed to go on a healing journey to start loving myself first. I lost myself in my relationships and the ritual was a celebration of finding myself again.

“Afterwards, I got this mix of emotions. It was a feeling of sadness for the old me I was leaving behind and happiness for the radiant woman I had become.

“Once I started sharing my journey, more and more women stared reaching out to me telling me they wanted me to make the same one.”

Although many of EJ’s clients have gone through a recent breakup, some are singletons – or even already married.

So far self-marriage seems to be most popular with career-driven females aged 25-50 of Australian or New Zealand heritage.

And while critics accuse people who wed themselves of being narcissistic, EJ said that is a misunderstanding as selfishness and self-love are very different.

Though it is not legally binding, the trend of sologamy is blossoming the world over and EJ believes this is only the beginning.

EJ said: “Narcissists don’t love themselves, it’s a mask. But sologamy is selfless. It’s about loving and committing to yourself first so you can love others more fully.

“Some of the women that contact me have given their power away in their relationships with friends, family and lovers. After healing themselves, they can change all that’.

“Because of my old job, a lot of girls come to me to reconnect as sexual beings. They are seeking intimacy, and our identity is closely entwined with that’.

“There is definitely a rise in people comfortable with being alone. People are becoming more open minded.”

4. Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding Trend! (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016) From a young age, girls, in particular, are encouraged by the media and the world around them to dream of one day walking down the aisle in a beautiful wedding gown. Personally, I find it quite difficult to merely pass by a wedding gown without admiring the artistry of it – “Oh look at that lace!”, “What lovely bead work!”, and so on. Sometimes, it may not even be about the wedding itself, but rather the urge to have one day where they feel like the most beautiful woman on Earth, and as the bride, are naturally the star of the show.

Women Today

However, sometimes life can get in the way and women become more invested in their careers. Some choose to marry in a hurry without the opportunity to make a huge fuss over their big

39 day and some opt for a very small and simple wedding at a registry office. Either way, it’s great because everyone is different.

So for those who would like to experience being pampered like only a bride-to-be can, Cerca Travel offers a unique experience where you can enjoy a wedding without the actual marriage!

Cerca Travel

Cerca Travel is run by a 48-year-old divorcee Yukiko Inoue and is primarily a travel agency that arranges tour packages for Japanese women who want to travel safely in Europe. Two years ago, the solo wedding was derived from her colleague, Natsumi Akai’s own interest in getting her photos taken professionally in a wedding dress. From that idea, they thought perhaps other women would be interested too. Sure enough, as of this moment, more than 100 Japanese women – and a handful of foreigners – have paid around 380,000 yen for the two- day package which includes talking about your preferences, choosing a bridal kimono or wedding gown, hair styling and make-up, accommodation, and the grand photoshoot.

Solo wedding process

The whole process is arranged in collaboration with professionals so you won’t be disappointed. Hair and make-up are led by a professional stylist, Mayumi Hayashi, and you won’t have to worry about missing any magical moments because a professional photographer, Yuuki Kuwabara, will be there to capture all of them for you. For a wide selection of bridal gowns and wedding bouquets, Cerca Travel has partnered with Ayumi Bridal and Atelier Cotocoto. Also,

English-speaking visitors who are interested in Cerca’s solo wedding don’t have to worry about any language barriers as the website can be viewed in English and Cerca has an English- speaking coordinator.

Solo wedding as therapy

Although some people may find the idea of a solo wedding strange and unusual, Natsumi Akai says she can attest to the fact that a solo wedding is very therapeutic. She, herself, carries her solo wedding album everywhere she goes and says that “When I get angry or irritated, I can look at it. That was when I was at my best. Many women keep their solo wedding a secret. I want it to become something that is not shameful. There is not a large culture of therapy in Japan, and the solo wedding is therapeutic”.

The solo wedding is also about self-empowerment and self-confidence. As Natsumi said, “In real weddings, the main character is the same, the woman, but the goal is different. A solo wedding is a jumping-off point; a celebration of yourself.” In fact, Cerca used to offer a “stand- in groom” but not one client chose that option so it was removed. What does that say about the clients of Cerca? It shows us what we already know. This isn’t about the wedding or living happily-ever-after. It’s that one moment when a woman can be confidently beautiful. It is that one moment when a woman is not only a bride but a princess.

5. What is sologamy and why are women doing it? (Maveal, 2017) Sologamy is a growing relationship trend, in which people tie the knot to themselves.

Critics have called sologamy narcissistic and conceited.

“It’s completely selfish,” admits Joelle Bourdeau, who is organizing the final details for her dream wedding later this summer. “I’m completely fulfilled, all the other boxes in my life have been checked, but now I want to be a bride.”

Sologamy is the act of marrying oneself and the growing relationship trend has seen more and more women in the U.K., Australia, Japan, Taiwan and the U.S., walk down the aisle by themselves to give themselves away to themselves.

A 2003 episode of Sex in the City was one of the first introductions to the idea, when the show’s main character mused about marrying herself. Carrie Bradshaw made the declaration after complaining that her married friends never celebrated her decision to be single.

The trend has become popular enough in recent years that Policy Horizons Canada, a government agency that projects public policy implications on cross-cutting issues, has taken notice.

“As more people choose to live single, ceremonies and rituals to reinforce the legitimacy of this choice may continue to emerge,” Horizons suggests.

“It was totally fringe 10 years ago, but a few years from now, it will totally be mainstream,” predicts Alexandra Gill of Marry Yourself Vancouver, a company that helps single women make their dream weddings come true.

Gill founded the company, along with her business partner Tallulah, after they were among seven brides who made headlines in 2006 for marrying themselves.

They realized that marriage often represents an individual’s maturation into adulthood and identified that women who didn’t get married were stripped of this “marker in life.”

“By marrying themselves, women can celebrate their independence and personal growth while making a sacred commitment to whatever responsibilities and promises nourish their uniquely singular lives,” a statement on the company website reads.

Bourdeau says that can be true for women like herself, who are in relationships, but don’t want an official union with a partner.

“Years ago, we would have been seen as desperate women, but it’s not like that anymore,” she says.

“There is no desperation in this. It’s all about empowerment … I’ll be happy to be Mrs. Bourdeau for the rest of my life.”

“I see it as an act of feminism,” Gill says. “But not all women see it that way.”

She says there are many reasons why people get married to themselves, including to make fun of the exercise of marriage.

“Self-marriage gently pokes fun at a dying institution and the overwrought pretensions of modern bridal culture, while allowing women to indulge their childhood fantasies and be a princess for a day,” Gill says on her website. “Essentially, you can have your wedding cake and eat it too.”

That is precisely what’s motivating Bourdeau to have a sologamy ceremony. As a divorcee, a single mother and a professional in her 30s, Bourdeau wants to fulfil a dream she didn’t get from her first marriage.

“I have the luxury of throwing a wedding for me … I want to have that fairy tale wedding,” she says.

According to Bourdeau, many of her friends and family support her decision.

“My dad who is absolutely against marriage thought it was the most brilliant idea.”

But, not everyone agrees, including those left wondering what the etiquette of a sologamy ceremony is.

“Every single wedding is different,” Gill says.

Just like traditional weddings, it’s up to the individual.

“Some may want gifts, others may not want to ask for them,” she says, adding that she received humorous gifts like self-help books and mix-CDs at her ceremony.

For those completely against sologamy ceremonies, Gill has a simple solution: “They don’t have to go.”

As for Bourdeau, she’s excited to have her closest friends and family help celebrate her next stage in life.

“It’s going to be the event of the summer,” she laughs. “It’ll be grand.”

6. ‘Sologamy,’ the practice of marrying oneself, is culture’s newest trend (Pereira, 2017) Gone are the days that marriage necessarily meant a wedding between a man and a women. Gone also, apparently, are the days that marriage meant a wedding between two people at all.

That's the premise of "sologamy," or, the ultimate gesture in self-love, marrying oneself.

As Houston's KHOU, CBS Philly, the Telegraph UK, and others are reporting, people are forgoing typical white dress-black tux nuptials with a partner in favor of a celebration of all things solo.

It's not so much meant to be a narcissistic affair, as those who've participated have outlined, but rather, a day meant to celebrate "escaping something awful or returning to your own happiness and contentment," as Sophie Tanner in the U.K. told the Telegraph recently.

"By the end of that journey I was such an advocate for it as a concept that I thought I'd better do it myself," she said. "It felt like an obvious step, and all of my friends and family had become really into it, so by the time I said I wanted my own wedding, they were on board."

The idea arose in part from a 2003 episode of "Sex and the City," in which main character Carrie Bradshaw, played by Sarah Jessica Parker, declares that she's sick of celebrating her friends' life choices and not her own. From there, the idea snowballed.

Others who have held their own ceremonies, like Brooklyn's Erika Anderson, use it as an exercise in self-affirmation.

"I would describe it as women saying yes to themselves," Anderson told KHOU. "It means that we are enough, even if we are not partnered with someone else."

And, as with all cultural revelations, some people are creating an industry out of it, including photographers specializing in solo marriages and jewelry designers like San Francisco's Jeffrey Levin, who started the website IMarriedMe.com.

So, it it just a passing trend? Or is sologamy for life?

As Tanner explains, it's the latter. "I hope seeing how empowering committing to yourself is, can liberate people and teach them that seeking solitude is a good thing," she says. "You can waste your life waiting for the one, when you are the one yourself."

7. An Idiot’s Guide To Sologamy (Tanner, 2017a) As a proud sologamist, I'm delighted to see that self-marriage is trending again - Yorkshire- born Lynne Gollogly recently tied the knot with herself and last week Janet Street Porter had a rather hysterical shotgun self-wedding on Loose Women.

As a proud sologamist, I'm delighted to see that self-marriage is trending again - Yorkshire- born Lynne Gollogly recently tied the knot with herself and last week Janet Street Porter had a rather hysterical shotgun self-wedding on Loose Women.

Love or hate sologamy, it seems to capture the public imagination, begging a variety of glib questions that people can't wait to ask: 'Does that mean if you don't get on you'll have to divorce yourself?', 'If you sleep with someone else, is it a threesome' and, my favourite, 'So you don't have much trouble in the bedroom then?', which prompted me to inadvertently refer to masturbation during my interview on This Morning. Soz Eamonn and Ruth, you asked for it!

This month, I've had a fresh wave of media interest which is great, I'm always happy to chat about my own experience of self-marriage. My wedding in May 2015 was one of the best days of my life and I'd encourage anyone to marry themselves as it can only be a positive act. I wasn't prepared, however, for a bizarrely aggressive interview on live radio last week. The female presenter seemed to be personally offended by sologamy and interrupted my attempt at explanation so I thought I'd get a few things straight in this helpful guide below. If there's something I haven't covered please do get in touch.

What is sologamy?

Sologamy is the act of marrying oneself. It is not legally recognised but a number of people around the world have had ceremonies which include the traditional elements of a wedding including a ring, wedding dress, celebrant and first kiss. Vows of commitment and self-respect are made. The size and expense of the ceremony can vary; the individual may prefer to perform the ritual alone, as a private event, or to invite their family and friends along to celebrate.

Sologamy is not about narcissism

In Greek mythology, poor old Narcissus fell in love with his own reflection in a pool, staring at it until he lost the will to live and died; thus narcissism is a fixation with oneself and one's physical appearance and public perception. In psychoanalytic theory, traits of narcissism include difficulty with empathy and sustaining satisfying relationships.

In contrast, marrying yourself has nothing to do with vanity or seeking adoration. Self- weddings are not an indulgent fanfare of selfies and bling - we'll leave that to certain celebrities. Sologamy is committing to truly love yourself and, as a result, become more emotionally available to accept and understand others. Developing a sense of self-worth, as opposed to insecurity, allows you even greater capacity for human connection.

Sologamy is a rite of passage

The Western world is increasingly devoid of ritual and spiritualism which is a shame because ritual is fundamental to human growth, identity and development. Other cultures have coming-of-age ceremonies which act as a gateway to adulthood and independence. In Britain, many people are choosing to marry later in life or not to marry at all which means they have nothing to mark their personal milestones. Self-weddings offer an opportunity to officially recognise a major life transition.

Sologamy celebrates singleness...

It is an important skill to learn to be completely happy on your own. Unfortunately society has a deeply-rooted prejudice of the romantically unattached; there is a lingering stigma surrounding single status which can lead to ill-advised relationships. You can wish away your life waiting for 'the one', without realising that you, in fact, are the one.

Self-marriage addresses the notion that being single is a viable lifestyle option, whether this is for a short period of time, during several stages in your life, or for most of your adult years. Even when you are part of a couple, it is liberating to seek solitude and enjoy your own company.

...but it doesn't mean you're rejecting other meaningful relationships

When you marry yourself you're creating a standard of what a happy relationship is, meaning you don't settle for scraps. Feeling secure and content means that you're able to recognise what you deserve and are capable of more generous, fulfilling relationships. You can only truly love someone else when you know how to love yourself. Yes, you can have sex (you're not a nun), yes you can marry again, yes you can have your self-wedding cake and eat it!

Sologamy combats loneliness

It is often said that we are living in the 'age of loneliness', with us Brits being less likely to have strong friendships or know our neighbours than residents elsewhere in the Europe. Old and young people alike are increasingly isolated which is terribly sad. Sologamy is not an exclusive relationship, it actively promotes inclusivity and encourages understanding, openness and sensitivity to others, meaning sologamists are available to provide emotional support and practical help to friends and neighbours in their community.

A woman marrying herself is a feminist statement...

Women get the brunt of the stigma surrounding being single - bachelors are eligible but spinsters are crazy old cat ladies. Historically a marriage's success hinged on a woman's willingness to subordinate her selfhood for the good of her husband and children. Today, when a woman has a wedding without a husband, it is an empowering response to a society that tells her she needs a man to live happily ever after. She refuses to feel ashamed, rejected or 'left on the shelf'; she is choosing life - she is choosing herself.

...but men can do it too!

In the same way feminism isn't just for women, self-marriage is of course an option for men. Men are less able to openly demonstrate emotion in our culture and are often hamstrung by their inability to deal with their situation. Three times more men than women commit suicide in Britain every year and men aged 20-49 years are now more likely to die from suicide than any other cause of death. That's a pretty horrendous stat and highlights the growing need for individual self-care and self-worth.

Self-marriage won't always be roses

You are always changing and adjusting in your place in the world. You will let yourself down and you will behave in a way that you're ashamed of. Just because you've married yourself, it doesn't mean you're some kind of smug saint who can do no wrong. You have vowed to face your disappointments and accept your failures and the key is to constantly try to improve. It's hard work sometimes, but you are your own best friend so you will put up with it.

Divorce isn't an option

As discussed, there will be times when you neglect yourself and don't keep your promises, this doesn't mean you give up. Once you've married yourself there is no option of divorce because that would mean you can no longer live with yourself. Which is basically suicide. The opposite of self-marriage is suicide.

Sologamy is not a criticism of happy couples and married people

Obviously marrying yourself is not the only way to value yourself; you may fall head over heels in love with your soulmate when you're 18 and lead the most fulfilled, mutually-supportive life together forever. Sologamy merely begs a slight cultural mindshift, it suggests that 'settling down' is just one lifestyle option - that there are in fact other paths to happiness. In fact, sologamy is a very romantic concept because it celebrates true love in all its beating glory - love breeds love breeds love ad infinitum.

You won't regret it

Yes, you may get called 'bonkers', you may get yourself a few pet trolls who tell you you're so fat and ugly no wonder no one wants you, you may get aggressive radio presenters telling you don't want to die lonely. But, hey, new ideas are often dismissed as crazy because they fall outside of any previously-recognised context. When you're marrying yourself, you're not harming anyone and you certainly won't regret it: "Hey, remember that day I danced through the sunny streets of Brighton and promised to value myself forever in front of everyone I love? Wish I hadn't done that". As if.

8. My failed attempts at online dating drove me to marry myself (and it’s a hot trend among millennials) (Scripture, 2018) I know what you’re thinking: any excuse for a new piece of jewellery. While I’m certainly a fan of splurging on some (ethically sourced) bling every once in a while, the decision to marry myself, engagement ring and all, came from a much deeper place, one that cares more about the immaterial than about how sparkly I look.

Self-commitment ceremonies have been trending off and on for decades, and the term sologamy - marriage by a person to oneself - has recently woven its way into everyday parlance. These days, you can find at-home self-wedding kits with affirmation tips or enrol in spiritual retreats with carefully crafted commitment ceremonies under the supervision of the token guru or shaman. All of this commercialised spirituality is ostensibly part of a growing self-worth movement, considered by many to be a new class of feminist coming-of-age rituals.

Not only is self-marriage happening in the US and Europe, this growing self-empowerment trend is global, taking place in countries like China, where the derogatory term 'leftover woman' is used for women over twenty-five who are still single. Some women there are throwing elaborate ceremonies with all the accoutrements - the fancy dress, the lavish venue and yes, the wedding cake- where they openly celebrate their singleness and their lifelong commitment to themselves in front of their nearest and dearest.

Yet I didn’t know any of this when I spontaneously - and quietly - decided to tie the knot (to myself) at the end of a 9-month dating detox that had lead me to a secluded beach on the Tanzanian island of Zanzibar. It simply seemed like a commemorative way to conclude what turned out to be my spiritual reckoning across four continents - what I’ve been calling a ‘Man Fast’ - or man-free adventures in self-discovery, something I documented in real-time in my new book that just came out in the UK earlier this month, an experiential account of my transformation over this time period.

It all started when my thirst for some serious soul-searching at the end of a succession of failed romances drove me to get off the dating merry go-round in New York, vacate my apartment in Brooklyn, and wander off deep into the wilderness (as one does). I moved to an ashram in Kerala where I meditated and subjected my body to an Ayurvedic cleanse, worked on a vineyard on Sicily’s Mount Etna and went on a solo-safari in the Selous, Africa's largest game reserve, a place that is remote, raw and teeming with wildlife. Exactly what I needed.

By stepping away from the demands of modern city living and disconnecting from online dating apps (thereby abstaining from the punitive and addictive search for love), I was able to slow down and focus my energy on connecting with something much deeper - that hidden, higher intelligence inside of me, inside of all of us. During this time, I cultivated a profound sense of wholeness in the absence of another, and decided that no matter what the future held, I was - and had to be - enough on my own. I was whole and would never again doubt my own wholeness just because decades of social conditioning (and my loving but marriage-obsessed Indian mum) had made me feel pressured to couple up with some elusive, perfect person.

That was one of the vows I read silently to myself on the beach the morning of my self-marriage ceremony at sunrise, which was basically a morning meditation with no-one around but a few disinterested cows lumbering their way down a pinkish stretch of sand. I didn’t need anyone there to witness it - the universe was enough. The sun, the ocean, the sky— they were enough.

I didn’t need to doll up in a Givenchy dress like Meghan, instead slipping into a colourful kaftan bought from a local vendor for five sterling. It was bold and hopeful, vibrant and unapologetic. It was a reflection of how my womanhood should feel to me.

And yes, I did buy myself a ring - it contained a small piece of tanzanite, a velvety blue rock considered by many to be a highly metaphysical stone, ideal for spiritual exploration. Today I wear it as a reminder of why I went on the whole journey in the first place: to find fulfilment and meaning outside of romantic relationships, and to treasure myself, my family, my friends, my community, my purpose, and my authentic journey over any single relationship, which has no guarantee of lasting.

Whatever one’s reasons for sologamy - whether it be about rejecting patriarchal norms or a radical act of self-love - making a ceremonial commitment to one’s self is a powerful statement, where we consciously recognise that the real marriage is between us and ourselves.

Of course, developing self-love doesn’t happen overnight - it’s daily work, calling on us to give ourselves permission to pursue happiness and meaning in non-traditional ways and - if we feel so inclined - to expand ourselves beyond the social constructs we have grown up with, the very things that are sometimes holding us back from discovering our truest selves.

9. I married myself (Cunard, 2014) Finding the right person to make a commitment to can take years, but it turned out that Grace Gelder had known her perfect partner all her life

When I told my family and friends that I was planning to marry myself, my gran, who has since passed away, said: “Oh, you always think of something new, Grace.”

My parents, who are very open-minded, also took it in their stride. They’d got used to my attraction to the wild and the wacky. “As long as it makes you happy, Grace, we’re fine with it,” was their reaction.

And although I’m pretty sure a lot of my friends weren’t convinced that I would go through with it, those I initially confided in thought it was a great idea and were really supportive.

A few did comment, in a light-hearted way, that it was a bit narcissitic. Obviously, if you’ve just announced you’re marrying yourself, it is plainly a statement of self-love, and I was under no illusion how self-indulgent that might appear. But I was completely comfortable with my motivations.

Not that I could say with any certainty how exactly I’d found myself in the rather surreal scenario of proposing to myself on a park bench on Parliament Hill last November.

I do, however, have a strong recollection of when I was 18 at university and studying performance art, hearing that line in a Björk song called Isobel: “My name’s Isobel, married to myself,” and thinking, crazy as that sounds, I totally get that. It’s about making this pact or promise to yourself and then somehow enacting that in how you live your life from that day on.

More recently, I’d been on a journey of personal development using meditation, dance and performance to increase my self-awareness.

Included in this was a Shakti Tantra programme focused on sexuality and how this was bound up with making agreements with yourself and other people.

Sitting on that park bench, it dawned on me that a self-marriage ceremony witnessed by other people would potentially be this massively powerful means of making those agreements stick.

As with all these things, however, timing is crucial. I’d been essentially single for almost six years and built up this brilliant relationship with myself. Nevertheless, I was aware of getting into a rut, where a relationship with someone else seemed like too much hard work. So I really wanted to pay tribute to this adventurous period of self-discovery but, at the same time, look forward to a new phase.

But how to proceed? One of my really close friends, Tiu, is a truly wise and wonderful woman and she had just completed her training as a celebrant.

Naturally, I went straight to her asking her to assist with planning the day and leading the ceremony. It was to be her first marriage, let alone self-marriage, so that made it a momentous occasion for both of us.

Throughout the whole process from the engagement announcement in November to the ceremony in mid-March, Tiu was this subtle combination of secular cleric, counsellor and friend who managed to maintain the boundaries between each.

But then, in February this year, with only a month to go before the wedding, doubts began to creep in. I found myself asking, why was I really doing this? Was it just some vainglorious stunt?

But Tiu kept me on track, reiterating how this event, a kind of performance we had co-created, was going to set me up for a new phase of my life.

I sent out an email invite without giving much thought as to how many people might show up. So when, a month later, I walked into a big airy room of an idyllic farmhouse in rural Devon – a kindly donation by some friends – I couldn’t believe it. I was met by what felt like a sea of beaming faces. There were almost 50 people present when I had been expecting 20 at most.

Mainly for logistical reasons, my sister was the only member of my family who came. But my mum and dad did send me supportive texts throughout the day.

Although we’d planned a lot of it, some elements were kept deliberately open and quite last- minute.

The dress – a vintage number from a local market – was perfect but something I’d only chanced upon a couple of days before.

Just sitting there in the room and thinking, “Wow, all these people have come all this way today to celebrate me marrying myself!” was very humbling.

Some things, however, were set in stone: the ring, obviously, and the vows. Having these traditional elements was important as they gave the occasion a necessary gravitas.

It felt like a really big deal saying my vows, which were mostly about me promising to take more risks in matters of the heart. I remember really paying attention to the words as they left my mouth and it felt like they were hanging in the air.

Equally, the ring, a less spontaneous purchase than the dress, brought home to me this idea of commitment, sealing the deal if you like.

The day was obviously centred on me, the final event being a mirror for me to kiss, but it also felt like I was sharing something very special with my friends, giving everyone an opportunity to reflect on their own ideas of love and commitment.

I had one friend in her 50s who said it was one of the best weddings she’d ever been to. I got an immense sense of satisfaction from that. It told me that we had somehow pulled it off, that we’d made sense of it all.

Some female acquaintances have told me that I’m an example to women, but I say: “Why not an example to men too?”

I really don’t see it as any kind of feminist statement, but creating a wedding of this kind on my own terms felt incredibly empowering.

My self-married status – meaningless though it may remain in the eyes of the law – has also given me this great sense of clarity. I seem to sense much more clearly than before if something is worth pursuing or best left alone.

And just because I married myself, it doesn’t mean that I’m not open to the idea of sharing a wedding with someone else one day.

10. I’m not going to marry myself. But I understand the appeal. As a lifelong single person, I used to get asked if I wanted to get married someday. I’m happily single, marrying another person has never interested me. Now I’m now getting a different question: Why don’t I marry myself?

Marrying yourself, also known as sologamy, is having a moment of popularity and mockery. For example, it has been described as self-obsessed, selfish, desperate, defensive and pathetic — and that’s just by one person in one article.

Sologamy’s appeal is not as silly or as obvious as it seems. I’m sympathetic to the sentiments motivating people who go through these rituals of self-love. I agree that you don’t need another person to complete you. You can love yourself. You can commit to yourself. You can articulate what’s important to you, and then vow to live by those values, in the presence of the significant people in your life. You should feel just as entitled to celebrate your life as couples do to celebrate theirs.

But I don’t want this for myself.

I want to live my life outside marriage, on my own terms. I want to resist the notion that the best life is a married life. By engaging in a new form of marriage that borrows so heavily from the old, I’d just be strengthening the grip of marriage rather than freeing myself from it. Self- marriage expresses a yearning rather than a resistance.

Besides, I don’t like dresses.

It is not just self-marriage that gives me pause. I think regular marriage ceremonies have an outsize role in our cultural values and practices. Jaclyn Geller, author of “Here Comes the

Bride: Women, Weddings, and the Marriage Mystique,” proposes this alternative: “When every person turns 25 he or she gets a party. The celebrant can register for housewares, furniture, linen. He or she might even have a ceremony that involves committing to important people, one of whom might be a lover. But these material rewards would not be contingent upon finding ‘the one.’ It’s moving that the older generation wants to help the next generation get a start in life, but reserving this support for those in amorous couples is outrageous.”

I realize that weddings are so strongly embedded in our culture that they are not going to be displaced anytime soon. Perhaps, though, we could take more seriously and celebrate more fulsomely the other life events that people find meaningful and significant. They could include, for instance, completing college or graduate school or a tour of duty, buying a first home, writing a book, getting a coveted job or promotion, or attaining acceptance into the Peace Corps or the training program of your dreams.

While researching my book “How We Live Now: Redefining Home and Family in the 21st Century,” I interviewed several single people who created their own celebrations. To mark her 25th year of living in California, Karen Hester reserved a historic inn at the top of Mount Tamalpais and invited about two-dozen family members and close friends. “We don’t really have rituals for celebrating these long-term friendships,” she told me, “or just who I am.” Dan Scheffey celebrated his 50th birthday by hosting a party for 100 members of “the family I have” and “the family I chose.”

I’ve heard from other single people who had similarly creative and ambitious visions, but less successful outcomes. One woman told me that she tried repeatedly to plan a special event, but each time too many of the people she invited declined — some, after they had already RSVP’d and all the arrangements had been scheduled and paid for.

My heart ached for her. I felt fortunate that nothing like that had ever happened to me. But her story stayed with me. The next day, I realized that something like that had happened to me, years ago. Then, the day after that, I remembered that something else had also happened, more recently.

I don’t want to tell you about either one. I don’t want to be the kind of person who feels entitled to the presence of other people at my significant life events, the way some brides do. Not even if some of those people invited me to their weddings and I attended, and then attended again when they married a second time. Not even if some of them made it to the weddings of people who have a less central place in their lives than I do.

What close friends and family seem to be saying when they will go to the ends of the earth to attend the wedding of someone who is not that important to them, but beg off the single person’s meaningful milestones, is that single people’s lives just don’t matter as much as married people’s. That, for some, is perhaps the deeper meaning and motivation behind marrying themselves. Maybe single people should be borrowing the wedding template after all, because it so powerfully proclaims: “This is an event that matters; you don’t get to skip it. This is a person who matters.”

That, I can get behind. But I still don’t want to marry myself.

11. Is There Really Any Value in ‘Marrying’ Yourself? When Carrie Bradshaw boldly declared, “I’m getting married—to myself,” in a 2003 episode of Sex and the City, it felt like a rallying cry for single women everywhere who were sick and tired of playing the supporting role in their friends’ marriage-house-and-baby life plans. “If I don’t ever get married or have a baby—what?” she asked Charlotte over frozen yogurt. “Think about it: If you are single, after graduation, there isn’t one occasion where people celebrate you…. I am talking about the single gal. Hallmark doesn’t make a ‘Congratulations you didn’t marry the wrong guy’ card. Where’s the flatware for going on vacation alone?” And since this was the early 2000s, if Carrie Bradshaw did it, there was no shortage of women who tried to emulate it.

This idea of self-marriage has evolved over the past decade, to the point where today there are even elaborate ceremonies to commemorate it. The official name for it is sologamy—a marriage by a person to oneself. It’s not exactly legally binding, but that hasn’t stopped plenty of women (and a handful of men) from tying their own knot.

Sophie Tanner married herself in May 2015 as a “statement” against the stigma of singledom. In a very public (and traditional) ceremony in Brighton, England, her dad gave her away to her herself before she cut the cake and threw the bouquet in the direction of her 10 bridesmaids. Naturally, the Internet went wild, with critics calling her everything from “attention-seeking” to downright “crazy.”

Sologamists are often the subject of ridicule from Internet trolls and judgy monogamists alike: What once was considered brave and rebellious has morphed into something that, to certain traditionalists, seems self-indulgent. And to some extent, I get it. I mean, isn’t marrying yourself just another way to reinforce the antiquated notion that marriage is the ultimate goal? Is it not enough to be happy with who you are, hitched or not, but now you have to publicly marry yourself too?

I reached out to love and relationship coach E.J. Love, 34, who married herself in front of a mirror in Bali earlier this year, because I had questions. Like, how does sologamy really work? Is it possible to cheat on yourself? And why so much emphasis on a “marriage” ceremony? Can’t you just be single and loving it without promising yourself to yourself?

Love, who lives in Australia but travels the globe officiating self-marriage ceremonies, explained that for her, sologamy doesn’t mean she’s hopelessly devoted to her solo status. In fact, it’s just the opposite. After a string of abusive relationships, she decided to prioritize her version of self-care, in which she got to know herself intimately and learned to love and accept the parts of her that had once made her feel ashamed. (Though self-care can often be a catch- all for practices in which only those with privilege can afford, Love’s “self-care” isn’t about sponsored Instagram posts of lattes and spa trips; it’s a commitment to far more accessible daily exercises that boost her well-being, such as mindfulness, meditation, and self- awareness.) A year later she decided to go ahead with the self-marriage ceremony. “I promised to put my needs and my love for myself before anyone else,” she says. “And from that place, I’m able to have healthier relationships with everyone in my life.” Right now she’s dating someone, but they don’t rely on each other to meet their own needs. Instead, fulfillment is something she’s come to seek from within. And she doesn’t let the haters get to her: “If someone judges me, it’s not about me. It’s about them. It’s coming from their own lack of self-love, which only fuels me to share my message more.”

Mickie Monroe, 28, had been with her partner for over two years when she decided to marry herself. (Yes, she and her partner are still together.) After surviving sexual abuse and her parents’ divorce, she struggled with anger, self-rejection, and shame in her twenties. Marrying herself was just one step toward her goal of happiness and acceptance. “I viewed my marriage to myself as the first day of really loving myself—whatever that meant. I vowed to honor myself, to see the magic that lies within me, and to remember that, no matter what anyone else thinks, I completely love and accept myself for who I am,” she says. “Why do we make that promise to someone else but not to ourselves?”

She has a point.

After chatting with Love and Monroe, I saw the value in the concept of sologamy as a whole. Personally, I think weddings (of any kind) all have an element of self-indulgence to begin with, so my lingering skepticism has more to do with the marriage tradition than the idea of self- love. The truth is, most of us harbor shame and insecurity, and those feelings manifest in all kinds of unhealthy ways in our everyday lives. I can’t think of a woman who wouldn’t benefit from a dose of unwavering self-assuredness.

Julie A. Johnson, doctor of clinical psychology and certified sex therapist, agrees. Taking time to focus on your own needs, whatever that may look like for you, is neither frivolous nor indulgent. Instead, it’s necessary to mental well-being. “It’s the buffer against stress,” says Johnson. “Once that buffer is gone, we are vulnerable to all sorts of negative things, like depression and anxiety.”

The takeaway here is that we should all take a page from the sologamy playbook (and we can do it without going full-on nuptials). Self-love is a long process, but compassion and giving yourself a break are the first steps, says Love. Set clear boundaries with what you’re willing to accept from the people in your life, and stick to them. Accept and appreciate yourself, no matter who you are, and put less stock into what other people think of you. “Don’t be afraid to show up in your humanness,” Love says. “Being human is not perfect. It's messy.”

“All the parts of myself that I’ve judged, I’ve had to learn to love them. I’m constantly reminding myself that I’m human and doing the best I can with the resources I have,” says Love. “We’re all learning. Wherever you’re at is OK.”

12. It’s finally time to say ‘I don’t’ to the solo wedding craze (Wiseman, 2017) Getting married to yourself – sologamy – may be a chance for a great party. But think about it for a minute and your heart will break

Right now in Rotherham, a woman called Lynne is organising two hen nights before she gets married to herself. Fine, Lynne. Book your fireman stripper. Go wild. Buy your penis straws and skinny prosecco twice, book your pampering day with extra soap, and then stand in a massive white dress holding hands with yourself. But that’s it Lynne. Let yours be the last wedding of a woman marrying herself.

My first thought when I see another story of a woman taking control of her destiny through “sologamy” and a wedding for one, remains: “Poor cow, she doesn’t have a decent friend who is brave enough to sit down with her over a plate of chips and explain gently and firmly why, however many Stylist articles attempt to tell you otherwise, this is a plan that makes you look

52 bonkers and will end in tears. Also – possibly this kind of thing, this is why you haven’t met someone.” Lynne doesn’t need a wedding – she needs better friends.

My second thought is a memory, spring, standing in the lift at King’s Cross station with a woman who was introducing me to her Reborn baby doll. There was no way out, so I nodded, and said he was beautiful. The trend for marrying yourself feels mired in that same swamp of sad anxiety where people buy fake babies to make them feel more like real women. This is a woman’s game. We don’t see men caring for these rubberised babies, so real they come complete with eczema, nor do we read about men’s solo weddings. Because it’s only women’s value that is knotted up in the family they raise, and marriage is part of that contract.

Of course, all celebrations are worthwhile. All cakes matter. Ceremonies have purpose. I can see the beauty in a ritual that says: “I’m 40 and my life looks different to how I’d planned it, but there you go.” So, Lynne, have a party. Have a huge, hilarious party, with balloons that spell out your name and complaints from the neighbours about laughter too late. Ask for toasters. Go on holiday. Be single. Buy some really nice bedding. Iceland sells its party platters all year round! You can buy salted caramel crisps now. Weddings, marriage, whatever problems we have with it, are something different. As illustrated by the grasping argument some sologamists make that these weddings should be recognised in the same way as same- sex marriages. A campaign that seems practically Ukip-ian in its offensiveness.

Almost as offensive is the idea that the solo wedding is brave and meaningful. A feminist decision, an act of empowerment (that word, that word with its one-inch punch in the middle, that word which has woodlice living underneath), that this is a radical intervention, a middle- finger up at the system. No, Lynne. Rather than kicking the system over, and saying: “I don’t need a man to feel whole,” it reads as, “but I do need a wedding.” It’s the ultimate endorsement of the system. It recognises marriage as the only way of becoming whole.

But rather than a romance between bride and groom, this is about the romance between bride and wedding itself. The wedding industry must be dancing a drunken jig right now. They must have felt like they’d really exhausted the thing. They’d normalised the £20,000 party. They’d sold the idea that if you didn’t throw everything you had at one, perfect day, then you didn’t really love your partner and also that a bit of trauma, a “wobble”, an overdraft, was not only inevitable but important.

They created expensive traditions which today go unquestioned – in the 1940s a copywriter called Frances Gerety came up with the advertising slogan: “A diamond is forever,” which led directly to the tradition of a diamond engagement ring. But even the biggest cynic couldn’t have predicted there would be no ad campaign necessary for the newest addition to the wedding market, the single women who don’t even have to call home before they confirm the flowers.

Lynne. Enjoy your big day. Enjoy the dancing, the buffet – get a cab home, OK! Wring every drop of fun you can from the hen parties, the wedding, the honeymoon, the sex. And then pull up the drawbridge, burn the plans. Let this be the end of solo weddings. From April, let’s let single people live in sin.

Appendix B

Resultaten: tabellen

Kenmerken Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P1 2 ∕ ∕ 3 2 ∕ 1 ∕ 2 1 1 3 P2 ∕ ∕ ∕ 1 1 1 1 ∕ 1 ∕ ∕ ∕ P3 ∕ ∕ ∕ 3 ∕ ∕ ∕ 2 ∕ ∕ 1 1 P4 1 ∕ ∕ ∕ 2 ∕ 1 1 ∕ ∕ ∕ ∕ P5 3 2 1 2 1 1 1 1 2 ∕ 3 ∕ Totaal #P 6 2 1 9 6 2 4 4 5 1 5 4 T1 1 ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ T2 1 ∕ 1 ∕ ∕ ∕ 1 ∕ ∕ 1 ∕ ∕ T3 2 ∕ 1 ∕ 1 1 3 2 ∕ ∕ ∕ ∕ T4 ∕ ∕ ∕ ∕ 1 ∕ 1 ∕ ∕ ∕ ∕ ∕ T5 1 ∕ ∕ ∕ 1 ∕ 1 ∕ ∕ 1 ∕ ∕ Totaal #T 5 0 2 0 3 1 6 2 0 2 0 0

Absolute aantallen

Kenmerken Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst Tekst 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 P 55% 100% 33% 100% 67% 67% 40% 67% 100% 33% 100% 100% T 45% 0 67% 0 33% 33% 60% 33 % 0 67% 0 0

Relatieve aantallen

Tekstcategorie Aantal postfeministische elementen Aantal feministische elementen per tekst per tekst Spirituele artikelen 6 2 1 5 0 2 Commerciële artikelen 9 6 2 0 3 1 Interviews participanten 4 4 5 6 2 0 Beschrijvingen niet-participanten 1 5 4 2 0 0

Aantal en soort elementen per tekstcategorie

Tekstcategorie Verwerpingen postfeministisch Verwerpingen feministisch element element Spirituele artikelen ∕ ∕ Commerciële artikelen ∕ ∕ Interviews participanten 1 ∕ Beschrijvingen niet-participanten 1 6

Verwerpingen per tekstcategorie

Resultaten: codering tekstpassages

Tekst 1: Why I Married Myself (No White Wedding Dress Required) (Cagen, 2017)

Categorie Omschrijving Tekstpassage P1 Er is een revalorisatie van traditionele The pressure of the so-called “expiration en conservatieve waarden en date” had been weighing me too. All that (heteroseksuele) romantiek. pressure I felt at 30 or 35: that was nothing in comparison to the inner panic about being single at 40.

As far as why call it marriage, I decided that was a semantic strategy. If you called self- marriage a self-love ritual, the ritual wouldn’t have the same weight or importance.

P4 De normatieve levensloop wordt [W]hen you get to 40 and haven’t had a gefixeerd door grote waarde toe te wedding, you realize marriage is the only kennen aan bepaalde ‘mijlpalen’ in het coming-of-age ritual our society provides. leven. Het bereiken van die mijlpalen wordt gevierd en geritualiseerd, waardoor die evenementen nog extra gewicht krijgen en zo legitimaties voor de vrouwelijke identiteit worden.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door [S]elf-marriage is something you do to de focus op zelfbeschikking en honor yourself. autonomie. So I thought, marrying myself would help me with self-acceptance.

It’s [self-marriage] about a commitment to self-love.

T1 De gevoerde identiteitspolitiek zorgde When Ale told me her story I felt like I was voor de creatie van aparte groepen op stepping into a small sisterhood: the basis van een gemeenschappelijke sisterhood of women who had married onderdrukkingsfactor. De bedoeling themselves. van die categorisering volgens verschil was aandacht vragen voor een specifieke vorm van oppressie.

T2 De traditionele vorm van vrouwelijk- [S]elf marriage is something you do to (…) heid en vrouw zijn wordt bekritiseerd, calm the panic about not being married in a in vraag gesteld en uitgedaagd. society that still puts pressure on women to marry by a certain age.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op I don’t have to be with a man to make myself gevestigde normen en instellingen zoals happy. het huwelijk, het gezin, alsook op geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- The self-marriage ring disrupts the idea that teit. you can only be happy when you are married.

T5 De geleefde ervaring van de vrouw Marrying myself is about taking a stand for vormt de basis voor zowel de my own self-worth and the self-worth of all feministische theorievorming als de women, married or not. politieke actie.

Tekst 2: I Married Myself: The Ceremony of Self-Marriage (Koda, 2013)

Categorie Omschrijving Toepassing P5 Er is een centralisatie van het zelf door Self-marriage is a commitment to valuing de focus op zelfbeschikking en and prioritizing self-love and self-care. autonomie. Self-marriage is a commitment to being there for yourself, to choosing the livelihood and lifestyle that will help you grow and blossom into the most alive, beautiful, and deeply happy person you can be.

Tekst 3: Ex-Call Girl Turned Spiritual Priestess Marries Herself in Romantic Beach Ceremony (Groom, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P5 Er is een centralisatie van het zelf door It’s about loving and committing to yourself de focus op zelfbeschikking en so you can love others more fully. autonomie.

T2 De traditionele vorm van vrouwelijk- We’re conditioned as women to think we heid en vrouw zijn wordt bekritiseerd, should find a prince, ride off into the sunset in vraag gesteld en uitgedaagd. and live happily ever after.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op [Y]ou don’t need someone else to complete gevestigde normen en instellingen zoals you. het huwelijk, het gezin, alsook op geïnstitutionaliseerde heteroseksualiteit.

Tekst 4: Single but Still Want to Celebrate your Big Day? Check Out Japan’s Latest Solo Wedding Trend! (“Single but Still Want to Celebrate your Big Day?”, 2016)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele From a young age, girls, in particular, are en conservatieve waarden en encouraged by the media and the world (heteroseksuele) romantiek. around them to dream of one day walking down the aisle in a beautiful wedding gown.

Sometimes, it may not even be about the wedding itself, but rather the urge to have one day where they feel like the most beautiful woman on Earth, and as the bride, are [sic] naturally the star of the show.

It’s that one moment when a woman can be confidently beautiful. It is that one moment when a woman is not only a bride but a princess.

P2 Empowerment is een begrip dat door The solo wedding is also about self- iedereen persoonlijk mag ingevuld empowerment and self-confidence. worden. Keuze en individuele vrijheid staan centraal.

P3 Consumentisme is van groot belang Sure enough, as of this moment, more than door de invloed van globalisatie en 100 Japanese women -and a handful of vrijemarkteconomie. foreigners- have paid around 380,000 yen

for the two-day package which includes talking about your preferences, choosing a bridal kimono or wedding gown, hair styling and make-up, accommodation, and the grand photoshoot.

Hair and make-up are led by a professional stylist, Mayumi Hayashi, and you won’t have to worry about missing any magical moments because a professional photographer, Yuuki Kuwabara, will be there to capture all of them for you.

For a wide selection of bridal gowns and wedding bouquets, Cerca Travel has partnered with Ayumi Bridal and Atelier Cotocoto.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door A solo wedding is a jumping-off point; a de focus op zelfbeschikking en celebration of yourself. autonomie. The solo wedding is also about self- empowerment and self-confidence.

Tekst 5: What is sologamy and why are women doing it? (Maveal, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele Self-marriage gently pokes fun at a dying en conservatieve waarden en institution and the overwrought pretensions (heteroseksuele) romantiek. of modern bridal culture, while allowing women to indulge their childhood fantasies and be a princess for a day.

As a divorcee, a single mother and a professional in her 30s, Bourdeau wants to fulfil a dream she didn’t get from her first marriage. “I have the luxury of throwing a wedding for me… I want to have that fairy tale wedding,” she says.

P2 Empowerment is een begrip dat door There is no desperation in this. It’s all about iedereen persoonlijk mag ingevuld empowerment… worden. Keuze en individuele vrijheid staan centraal.

P4 De normatieve levensloop wordt They realized that marriage often represents gefixeerd door grote waarde toe te an individual’s maturation into adulthood kennen aan bepaalde ‘mijlpalen’ in het and identified that women who didn’t get leven. Het bereiken van die mijlpalen married were stripped of this “marker in wordt gevierd en geritualiseerd, waar- life.” door die evenementen nog extra gewicht krijgen en zo legitimaties voor As for Bourdeau, she’s excited to have her de vrouwelijke identiteit worden. closest friends and family help celebrate her next stage in life.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door By marrying themselves, women can de focus op zelfbeschikking en celebrate their independence and personal autonomie. growth while making a sacred commitment

to whatever responsibilities and promises nourish their uniquely singular lives.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op “I see it as an act of feminism,” Gill says. “But gevestigde normen en instellingen zoals not all women see it that way.” She says there het huwelijk, het gezin, alsook op are many reasons why people get married to geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- themselves, including to make fun of the teit. exercise of marriage.

T4 Er wordt politieke actie gevoerd met als Self-marriage gently pokes fun at a dying doel om aandacht te vragen voor institution and the overwrought pretensions bepaalde soorten onderdrukking, om of modern bridal culture, while allowing zo verandering te genereren. Er werden women to indulge their childhood fantasies collectieve, soms ludieke, acties and be a princess for a day. gevoerd in het openbaar.

T5 De geleefde ervaring van de vrouw As more people choose to live single, vormt de basis voor zowel de ceremonies and rituals to reinforce the feministische theorievorming als de legitimacy of this choice may continue to politieke actie. emerge.

Tekst 6: ‘Sologamy,’ the practice of marrying oneself, is culture’s newest trend (Pereira, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P2 Empowerment is een begrip dat door I hope seeing how empowering committing iedereen persoonlijk mag ingevuld to yourself is can liberate people and teach worden. Keuze en individuele vrijheid them that seeking solitude is a good thing. staan centraal.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door Others who have held their own ceremonies, de focus op zelfbeschikking en like Brooklyn’s Erika Anderson, use it as an autonomie. exercise in self-affirmation. “I would describe it as women saying yes to themselves.”

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op I would describe it as women saying yes to gevestigde normen en instellingen zoals themselves. It means that we are enough, het huwelijk, het gezin, alsook op even if we are not partnered with someone geïnstitutionaliseerde else. heteroseksualiteit.

Tekst 7: An Idiot’s Guide To Sologamy (Tanner, 2017a)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele It is not legally recognized but a number of en conservatieve waarden en people around the world have had (heteroseksuele) romantiek. ceremonies which include the traditional elements of a wedding including a ring, wedding dress, celebrant and first kiss. Vows of commitment and self-respect are made.

P2 Empowerment is een begrip dat door Even when you are part of a couple, it is iedereen persoonlijk mag ingevuld liberating to seek solitude and enjoy your worden. Keuze en individuele vrijheid own company. staan centraal.

P4 De normatieve levensloop wordt In Britain, many people are choosing to gefixeerd door grote waarde toe te marry later in life or not to marry at all which

kennen aan bepaalde ‘mijlpalen’ in het means they have nothing to mark their leven. Het bereiken van die mijlpalen personal milestones. Self-weddings offer an wordt gevierd en geritualiseerd, waar- opportunity to officially recognise a major door die evenementen nog extra life transition. gewicht krijgen en zo legitimaties voor de vrouwelijke identiteit worden.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door Sologamy is committing to truly love de focus op zelfbeschikking en yourself and, as a result, become more autonomie. emotionally available to accept and understand others.

T2 De traditionele vorm van vrouwelijk- Today, when a woman has a wedding heid en vrouw zijn wordt bekritiseerd, without a husband, it is an empowering in vraag gesteld en uitgedaagd. response to a society that tells her she needs a man to live happily ever after.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op Sologamy celebrates singleness… gevestigde normen en instellingen zoals Unfortunately society has a deeply-rooted het huwelijk, het gezin, alsook op prejudice of the romantically unattached; geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- there is a lingering stigma surrounding teit. single status which can lead to ill-advised relationships.

Self-marriage addresses the notion that being single is a viable lifestyle option, whether this is for a short period of time, during several stages in your life, or for most of your adult years.

Sologamy merely begs a slight cultural mindshift, it suggests that ‘settling down’ is just one lifestyle option -that there are in fact other paths to happiness.

T4 Er wordt politieke actie gevoerd met als Love or hate sologamy, it seems to capture doel om aandacht te vragen voor the public imagination, begging a variety of bepaalde soorten onderdrukking, om zo glib questions that people can’t wait to ask: verandering te genereren. Er werden ‘Does that mean if you don’t get on you’ll collectieve, soms ludieke, acties have to divorce yourself?’ gevoerd in het openbaar.

T5 De geleefde ervaring van de vrouw When you marry yourself, you’re creating a vormt de basis voor zowel de standard of what a happy relationship is, feministische theorievorming als de meaning you don’t settle for scraps. Feeling politieke actie. secure and content means that you’re able to recognise what you deserve and are capable of more generous, fulfilling relationships.

Tekst 8: My failed attempts at online dating drove me to marry myself (and it’s a hot trend among millennials) (Scripture, 2018)

Categorie Omschrijving Toepassing P3 Consumentisme is van groot belang Verwerping: I know what you’re thinking: door de invloed van globalisatie en any excuse for a new piece of jewellery. vrijemarkteconomie. While I’m certainly a fan of splurging on some (ethically sourced) bling every once in a while, the decision to marry myself, engagement ring and all, came from a much

deeper place, one that cares more about the immaterial than about how sparkly I look. Some women there are throwing elaborate ceremonies with all the accoutrements -the fancy dress, the lavish venue and yes, the wedding cake- where they openly celebrate their singleness and their lifelong commitment to themselves in front of their nearest and dearest.

All of this commercialised spirituality is ostensibly part of a growing self-worth movement, considered by many to be a new class of feminist coming-of-age rituals.

P4 De normatieve levensloop wordt All of this commercialised spirituality is gefixeerd door grote waarde toe te ostensibly part of a growing self-worth kennen aan bepaalde ‘mijlpalen’ in het movement, considered by many to be a new leven. Het bereiken van die mijlpalen class of feminist coming-of-age rituals. wordt gevierd en geritualiseerd, waardoor die evenementen nog extra gewicht krijgen en zo legitimaties voor de vrouwelijke identiteit worden.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door Whatever one’s reasons for sologamy - de focus op zelfbeschikking en whether it be about rejecting patriarchal autonomie. norms or a radical act of self-love- making a ceremonial commitment to one’s self is a powerful statement where we consciously recognise that the real marriage is between us and ourselves.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op During this time, I cultivated a profound gevestigde normen en instellingen zoals sense of wholeness in the absence of het huwelijk, het gezin, alsook op another, and decided that . . . I was -and had geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- to be- enough on my own. I was whole and teit. would never again doubt my own wholeness just because decades of social conditioning . . . had made me feel pressured to couple up with some elusive, perfect person.

Whatever one’s reasons for sologamy - whether it be about rejecting patriarchal norms or a radical act of self-love- making a ceremonial commitment to one’s self is a powerful statement where we consciously recognise that the real marriage is between us and ourselves.

Tekst 9: I married myself (Cunard, 2014)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele Some things, however, were set in stone: the en conservatieve waarden en ring, obviously, and the vows. Having these (heteroseksuele) romantiek. traditional elements was important as they gave the occasion a necessary gravitas.

Equally, the ring, . . . brought home to me this idea of commitment, sealing the deal if you like.

P2 Empowerment is een begrip dat door I really don’t see it as any kind of feminist iedereen persoonlijk mag ingevuld statement, but creating a wedding of this worden. Keuze en individuele vrijheid kind on my own terms felt incredibly staan centraal. empowering.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door Obviously, if you’ve just announced you’re de focus op zelfbeschikking en marrying yourself, it is plainly a statement of autonomie. self-love, and I was under no illusion how self-indulgent that might appear.

The day was obviously centred on me, the final event being a mirror for me to kiss, but it also felt like I was sharing something very special with my friends.

Tekst 10: I’m not going to marry myself. But I understand the appeal. (DePaulo, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele Maybe single people should be borrowing en conservatieve waarden en the wedding template after all, because it so (heteroseksuele) romantiek. powerfully proclaims: “This is an event that matters; you don’t get to skip it. This is a person who matters.”

T2 De traditionele vorm van vrouwelijk- You should feel just as entitled to celebrate heid en vrouw zijn wordt bekritiseerd, your life as couples do to celebrate theirs. in vraag gesteld en uitgedaagd.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op Verwerping: By engaging in a new form of gevestigde normen en instellingen zoals marriage that borrows so heavily from the het huwelijk, het gezin, alsook op old, I’d just be strengthening the grip of geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- marriage rather than freeing myself from it. teit. Self-marriage expresses a yearning rather than a resistance.

T5 De geleefde ervaring van de vrouw What close friends and family seem to be vormt de basis voor zowel de saying when they will go to the ends of the feministische theorievorming als de earth to attend the wedding of someone who politieke actie. is not that important to them, but beg off the single person’s meaningful milestones, is that single people’s lives just don’t matter as much as married people’s. That, for some, is perhaps the deeper meaning and motivation behind marrying themselves.

Tekst 11: Is There Really Any Value in ‘Marrying’ Yourself? (Tucker, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele In a very public (and traditional) ceremony en conservatieve waarden en in Brighton, England, her dad gave her away (heteroseksuele) romantiek. to her [sic] herself before she cut the cake and threw the bouquet in the direction of her 10 bridesmaids.

P3 Consumentisme is van groot belang In a very public (and traditional) ceremony door de invloed van globalisatie en in Brighton, England, her dad gave her away vrijemarkteconomie. to her [sic] herself before she cut the cake and threw the bouquet in the direction of her 10 bridesmaids.

P5 Er is een centralisatie van het zelf door Is it not enough to be happy with who you de focus op zelfbeschikking en are, hitched or not, but now you have to autonomie. publicly marry yourself too?

I promised to put my needs and my love for myself before anyone else.

I viewed my marriage to myself as the first day of really loving myself -whatever that meant. I vowed to honor myself, to see the magic that lies within me, and to remember that, no matter what anyone else thinks, I completely love and accept myself for who I am.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op Verwerping: Sophie Tanner married herself gevestigde normen en instellingen zoals in May 2015 as a “statement” against the het huwelijk, het gezin, alsook op stigma of singledom. geïnstitutionaliseerde heteroseksualiteit. Verwerping: [I]sn’t marrying yourself just another way to reinforce the antiquated notion that marriage is the ultimate goal?

Tekst 12: It’s finally time to say ‘I don’t’ to the solo wedding craze (Wiseman, 2017)

Categorie Omschrijving Toepassing P1 Er is een revalorisatie van traditionele This is a woman’s game. [I]t’s only women’s en conservatieve waarden en value that is knotted up in the family they (heteroseksuele) romantiek. raise, and marriage is part of that contract.

Rather than kicking the system over, and saying: “I don’t need a man to feel whole,” it reads as, “but I do need a wedding.”

But rather than a romance between bride and groom, this is about the romance between bride and wedding itself. The wedding industry must be dancing a drunken jig right now.

P2 Empowerment is een begrip dat door Verwerping: Almost as offensive is the idea iedereen persoonlijk mag ingevuld that the solo wedding is brave and worden. Keuze en individuele vrijheid meaningful. A feminist decision, an act of staan centraal. empowerment, . . . that this is a radical intervention, a middle-finger up at the system.

P3 Consumentisme is van groot belang But rather than a romance between bride door de invloed van globalisatie en and groom, this is about the romance vrijemarkteconomie. between bride and wedding itself. The wedding industry must be dancing a drunken jig right now.

T2 De traditionele vorm van vrouwelijk- Verwerping: Almost as offensive is the idea heid en vrouw zijn wordt bekritiseerd, that the solo wedding is brave and in vraag gesteld en uitgedaagd. meaningful. A feminist decision, an act of empowerment, (…) that this is a radical intervention, a middle-finger up at the system.

T3 Er wordt structurele kritiek geleverd op Verwerping: Rather than kicking the system gevestigde normen en instellingen zoals over, and saying: “I don’t need a man to feel het huwelijk, het gezin, alsook op whole,” it reads as, “but I do need a geïnstitutionaliseerde heteroseksuali- wedding.” It’s the ultimate endorsement of teit. the system.

Verwerping: It recognises marriage as the only way of becoming whole.