Portfolio Niels Meijerink

Inhoudsopgave Verrukt van vervallen tribune 3 Mes snijdt aan twee kanten 5 Profvoetballers in plaats van 'oudjes' 7 Liefde voor AGOVV als 'blauwe' draad 9 'De sir Alex Ferguson van Vorden' 11 Na Rio terug naar de 13 Deventer voetbal wankelt naar onzekere toekomst 15 Zwaluwen vliegen uit naar Zutphen 18 Costa Cardoso klaar voor oorlog 19 Miss Overijssel voelt zich thuis tussen de mannen 21 Champagne voor kampioen KVZ 23

Verschenen in: De Stentor – editie Apeldoorn (16 november 2015)

Verrukt van vervallen tribune

Voetbalromantici verkiezen bouwval boven spektakelstuk - Als hobby bezoeken ze zoveel mogelijk stadions: groundhoppers. Zaterdag bezochten dertig van hen AGOVV.

Sportpark Berg en Bos valt even stil als Roy Groenevelt Stroe na twintig minuten spelen op 1-1 zet tegen thuisploeg AGOVV. Althans, bijna stil. Pal tegenover kantine 'de Blauwe drukte' applaudisseert een groepje van zo'n dertig man, en één vrouw, voor de schitterende gelijkmaker. Het applaus is typerend. Voor deze mannen is de wedstrijd namelijk vaak van ondergeschikt belang. Het is hen een zorg wie er met de drie punten naar huis gaat. Dat blijkt ook maar weer in Apeldoorn. Terwijl AGOVV en Stroe bezig zijn met een heus spektakelstuk voelt het alsof er op de tribunes een reünie aan de gang is. Verhalen worden uitgewisseld waarbij hun hobby 'groundhopping' de rode draad vormt. En dus passeren namen als Barnsley, Accrington Stanley en het Liechtensteinse FC Vaduz de revue. Want deze mannen zijn voetballiefhebbers. Al lijkt 'voetbalromantici' een beter woord. Kilometervreters Ze dromen namelijk weg bij de vervallen hoofdtribune van AGOVV. ,,Deze hoofdtribune is fantastisch. Dat oude en vervallen, daar kick ik op'', spreekt Nico Braam dan ook vol enthousiasme. Vanuit Zaandam maakte hij de reis naar Apeldoorn. Een fototoestel bungelt om zijn nek. ,,Van de hoofdtribune heb ik ook de meeste foto's genomen. Ik hoop dat ze hem niet te gelikt opknappen. Daarnaast is de ligging van dit stadion echt geweldig.'' Na de wedstrijd AGOVV - Stroe reist Braam overigens direct door naar Luik voor een wedstrijd op het derde niveau. Een dag later is hij in Oberhausen te vinden, bij een wedstrijd op het vierde niveau van Duitsland. Braam is niet de enige die de nodige kilometers heeft gemaakt. Vanuit heel het land zijn ze afgereisd naar Apeldoorn. De boekpresentatie van 'Voetbalavonturiers - groundhoppend de wereld over', die na de wedstrijd plaatsvindt in de kantine, vormt de belangrijkste reden. De titel van het boek dekt perfect de lading van wat deze mannen het liefste doen: stadions bezoeken. Noem een willekeurig stadion in Europa en de kans is groot dat één van de aanwezigen het bezocht heeft. Daarbij verkiezen ze overigens de Engelse League Two boven de Premier League. En de Duitse Regionalliga, het vierde niveau, boven de Bundesliga. Als de commercie er nog maar niet heeft toegeslagen en de clubs nog niet ontdekt zijn door de massa. FC Vaduz Misschien verwoordt René van Dam, gehuld in een jack van Telstar, hun gemeenschappelijke gevoel nog wel het beste: ,,Ik was bij FC Vaduz uit Liechtenstein. Dat stadion vind ik echt geweldig. Dat ligt heel mooi ingeklemd tussen de bergen. Een paar dagen daarvoor was ik bij Bayern München. Maar daar vond ik de sfeer veel minder.'' Zijn vakanties plant hij om wedstrijdbezoeken heen. Tot onvrede van zijn vrouw overigens. Het bezoeken van stadions is een hobby. ,,Maar ik bezoek er niet zo veel als Tom hoor'', vult hij daarbij aan. Tom is Tom Bodde. De initiatiefnemer en één van de auteurs van het boek. Met 1150 bezochte stadions in 55 landen mag hij met recht de opper-stadionbezoeker van Nederland genoemd worden. Die stadions bezoekt hij overigens niet bij de 'mainstream' clubs en competities. ,,Ik houd niet van clubs waar toeristen op af komen. Ik ga bij wedstrijden ook altijd tussen de lokale mensen staan. Ik wil echt proeven van de lokale fancultuur.'' AGOVV voldoet volgens Bodde aan de gestelde eisen. ,,Dit is één van de cultplekken in Nederland. Ik houd van authenticiteit en AGOVV is romantiek ten top.'' Voor hem en de overige voetbalromantici vormde niet de 5-4 uitslag het hoogtepunt van de middag. Hun middag was al compleet bij het zien van de hoofdtribune op sportpark Berg & Bos.

Verschenen in: De Stentor – editie Apeldoorn (21 november 2015)

Mes snijdt aan twee kanten

APELDOORN - Apetrots zijn ze bij WSV op de samenwerking met Vitesse. ,,Ik denk dat iedere amateurclub trots is als er een Betaald Voetbal Organisatie op de deur klopt'', reageert Jordy Vakkert, hoofd opleidingen bij de Apeldoornse club.

Jullie zijn dus benaderd door Vitesse? ,,Vitesse had ons al langer op het oog. Zij lopen hier ook al langer rond. Eind vorig jaar zijn uiteindelijk de eerste contacten gelegd en heeft Vitesse ons benaderd. Ze wilden een convenantpartner in deze regio, want in de regio Apeldoorn hadden ze niemand. De vraag was dan ook of wij een samenwerking zagen zitten.

Waarom koos Vitesse volgens jou voor WSV als partner? ,,Vitesse heeft zich afgevraagd: 'past WSV bij ons?' Ze waren op zoek naar een club waarvan de jeugd op hoog niveau speelt. Daarnaast sluit de visie van Vitesse aan op die van ons. De manier van opleiden is ook bijna hetzelfde. Zo leiden wij de jongste jeugd op volgens de Wiel Coerver Methode en staat bij Vitesse een manier van voetballen centraal, die een hoog technisch niveau vraagt.''

Wat houdt het convenant precies in? ,,De samenwerking richt zich voornamelijk op de jeugdopleiding. Wij draaien volledig op vrijwilligers, terwijl ze bij Vitesse betaalde krachten hebben. Zij hebben de expertise. Wij kunnen daar gebruik van maken. Zij kunnen helpen onze opleiding te verbeteren. Dan gaat het om de manier van training geven, de intensiteit van trainingen en trainingsvormen.''

Hoe zit het met het overstappen van WSV-spelers naar Vitesse? Als Ajax Jantje uit de B1 op het oog heeft en zij zijn het eerste, dan piest Vitesse naast de pot. Maar Vitesse zal nu ongetwijfeld vaker komen kijken waardoor zij de eerste zullen zijn.''

En tot slot de hamvraag: wat levert het WSV op? ,,Wij hebben goed nagedacht over hoe we het convenant actief kunnen gebruiken. Als je ergens tijd instopt wil je er namelijk ook iets voor terug zien. Natuurlijk heeft Vitesse interesse in de echte talenten. Maar het convenant moet WSV als geheel iets opleveren. Zo hopen we een aantrekkingskracht te hebben op talenten die graag bij WSV willen spelen. Daarnaast kunnen elk seizoen twee selectietrainers een week stage lopen bij Vitesse, om een kijkje te nemen in de keuken. Maar daarna verwachten we wel terugkoppeling van ze. Want niet alleen de selectieteams maar ook een jongen uit de D8 moet er wat aan hebben.''

Verschenen in: De Stentor – editie Apeldoorn (18 november 2015)

Profvoetballers in plaats van 'oudjes'

Geboren en getogen Vaassenaar neemt sinds dit seizoen de spelers van NEC onder handen - Rob van Hunnik is tegenwoordig fysiotherapeut bij eredivisionist NEC. In Nijmegen is hij op zijn plaats.

Hij zou zelf een profvoetballer kunnen zijn. Zet Rob van Hunnik tussen de spelers op de selectiefoto van een willekeurige club in het betaalde voetbal en fans zullen zich afvragen wie die nieuwe aanwinst is. De zwarte haren naar achteren gekamd, de zijkanten opgeschoren en een volle baard. Qua uiterlijk voldoet hij aan de eisen van de hedendaagse prof. Slechts de tatoeages ontbreken. Dit seizoen prijkt Van Hunnik daadwerkelijk op zo'n teamposter. Op die van NEC om precies te zijn. Achter voormalig Feyenoorder Joey Sleegers en smaakmaker Anthony Limbombe. Helaas voor hem niet als speler. Verder dan de zondag met Vaassen kwam hij niet. Toch is hij dit seizoen geregeld op het veld van stadion De Goffert te vinden. Sinds 1 september is de 30-jarige Van Hunnik als fysiotherapeut in dienst bij de Nijmeegse eredivisionist. Daarbij verricht de geboren Vaassenaar ook het 'veldwerk.' Bij blessures van NEC senlt hij met de waterzak het veld in. Maar noem hem geen verzorger. Hij doet meer dan dat. ,,Ik houd me bij NEC bezig met preventie en revalidatie. Dus het voorkomen van blessures en het begeleiden van spelers in hun revalidatietraject, het terugkeren op wedstrijdniveau.'' Droombaan Hij werkte al eerder bij NEC. Tijdens zijn studie fysiotherapie aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen deed hij twee seizoenen werkervaring op bij de A1 van de Gelderse club. ,,Dat heeft na zes jaar zijn vruchten afgeworpen'', zegt Van Hunnik met een lach. Toen na het vertrek van Bart-Jan Lourens de functie van fysiotherapeut vacant werd bij NEC, was de Vaassenaar één van de gegadigden. Dat de keuze uiteindelijk op hem viel, is niet vreemd. Naast zijn eerdere periode bij de revelatie van de - de promovendus staat zesde - ziet hij het werk in Nijmegen als zijn droombaan. ,,Ik heb altijd al gezegd dat ik dit graag wil doen. Het is echt vet om in de topsport werkzaam te zijn. En voetbal heeft me ook altijd aangesproken.'' Van Hunnik voelt zich thuis in de Keizerstad. Niet alleen omdat het tegenwoordig zijn woonplaats is, maar ook qua werk. ,,Bij NEC kun je de hele dag met een speler bezig zijn'', legt van Hunnik uit. ,,Je kunt gerichter werken. Daardoor kun je meer kwaliteit leveren.'' Wereld van verschil Het is nogal een verschil met zijn vorige baan bij Wolbert Fysio in Uden. Natuurlijk, daar werkte hij ook met topsporters. Volleybalsters, schaatsers, wielrenners en atleten uit verschillende disciplines passeerden de revue. Maar de verscheidenheid zat hem ook in een ander aspect. De huisvrouw, geslaagde zakenman en 'oudjes' nam hij in Brabant eveneens onder handen. Hij vond het leuk werk om te doen, benadrukt Van Hunnik. Maar toch was hij er niet helemaal op zijn plek. Twintig tot vijfentwintig minuten per patiënt, het voelde soms als lopendebandwerk. Mede daardoor lijkt hij te beseffen hoe bijzonder zijn nieuwe werkplek is. Van de praktijk in Uden naar de Kuip en het Philips Stadion. In plaats van huisvrouwen ligt nu Venezolaans international Cristian Santos op de behandeltafel. Al blijft Van Hunnik zelf nuchter. ,,Natuurlijk is het wel speciaal. En ik ben ook trots. Maar het blijft gewoon werk.''

Verschenen in: De Stentor – editie Apeldoorn (5 december 2015) Liefde voor AGOVV als 'blauwe' draad

APELDOORN - Het is een beeld vol ironie, woensdagavond op Sportpark Berg en Bos. Iets meer dan dertig voetballers uit Overijssel en Gelderland vertonen op het hoofdveld van AGOVV hun kunsten voor de selectiewedstrijden van de KNVB onder 14 jaar. Op de plek waar ooit bekende namen als , en Klaas-Jan Huntelaar furore maakten, dromen zij van een profcarrière. En dat uitgerekend bij de club die zelf geen jeugdspelers meer heeft. Of beter gezegd: nauwelijks jeugdleden. ,,We hebben nu tien minipups'', vertelt Gert Sangers, de interim-voorzitter van AGOVV. ,,Geen elftallen maar spelers. En daar zijn we ontzettend blij mee.'' Voor een buitenstaander is het een vreemde uitspraak. Een preses die aangeeft dat hij blij is dat zijn vereniging tien pupillen heeft. Maar wie weet waar de huidige zaterdagderdeklasser vandaan komt, begrijpt zijn woorden. Vrije val Want met het omvallen van de proftak aan het begin van 2013 werden de amateurs van AGOVV meegenomen in de vrije val. De onrust die na het faillissement ontstond, zorgde er voor dat halve elftallen hun heil ergens anders gingen zoeken. Er was spraken van een effect waar ze bij het televisieprogramma Domino D-Day jaloers op zouden zijn. Het gevolg: een enorme leegloop. Dus moet het voormalige voetbalbolwerk nagenoeg vanaf de grond weer worden opgebouwd. Niet alleen door Sangers, maar ook door onder anderen bestuurslid voetbalzaken Jan van Geerenstein en bestuurslid commerciële zaken Gerwin Koopman Geleerd van verleden Stuk voor stuk mensen van wie het hart niet rood maar blauw is. Want waar de jeugdspelers met bosjes vertrokken, bleek hun clubliefde onvoorwaardelijk. Van Geerenstein: ,,We hebben geleerd van de afgelopen jaren. Door de jaren heen zijn er namelijk allerlei randzaken rondom het voetbal bijgekomen. Maar de liefde voor het spel is gebleven. Dat is ook het enige wat we hebben overgehouden. En bij de minipups gaat het over die liefde voor het spel.'' Dat is niet de enige reden waarom AGOVV de opbouw is begonnen bij de jongste jeugd. De massaal vertrokken spelertjes hebben inmiddels elders onderdak gevonden en de Apeldoornse club had niet de illusie dat het complete D-elftallen weer terug zou kunnen halen. Of zoals Sangers het verwoordt: ,,We gaan er niet de boer voor op. Maar als elftallen zich melden zeggen we er natuurlijk geen 'nee' tegen.'' Daarin vervult het eerste elftal een belangrijke rol. Sportieve successen van het vlaggenschip moeten voor aanwas zorgen. Van Geerenstein: ,,Als je als club alles op het eerste elftal zet dan verfoei je dat normaal gesproken. Maar bij ons is het eerste een karrentrekker. Het staat symbool voor een stukje hoop van de club.'' Koopman: ,,Heel langzaam komt de groei ook weer. De bezoekersaantallen stijgen bijvoorbeeld gestaag. Mensen komen weer terug. Het begint weer te leven.'' Al komt dat volgens hem ook wel doordat AGOVV momenteel tweede staat in de B. Want sportief gaat het goed. Een eventuele promotie naar de tweede klasse moet er voor zorgen dat nog meer voormalig AGOVV'ers terugkeren. De 100 tot 150 jeugdspelers die destijds vertrokken hebben namelijk nog steeds binding met de club. Met de terugkeer van de spelers van toen denken De Blauwen de aankomende tien tot vijftien jaar te kunnen overbruggen en zo het gat tussen de minipups en het eerste op te kunnen vullen. Sangers: ,,Reken daar maar op. Ik hoor het nu al. Ik kom bij meer verenigingen en wordt dan vaak aangesproken. Bijna vol gêne vertellen mensen dan dat ze hun kind wel weg móesten halen bij AGOVV. Ik erken dan dat het toen ook niet goed was bij de club. Maar iedereen heeft nog steeds een goed gevoel bij de club.''

Verschenen in: De Stentor – editie Achterhoek (7 december 2015)

Zutphense oefenmeester is ook in de tweede klasse uiterst succesvol met zijn formatie

'De sir Alex Ferguson van Vorden'

Michel Feukkink staat al vijf seizoenen aan het roer bij Vorden. En met succes. Onlangs tekende hij voor twee jaar bij.

VORDEN De spanning is voelbaar op sportpark 't Grote Veld. Vorden en Concordia Wehl (0-0) hebben nog slechts tien minuten om de openingstreffer van de wedstrijd te maken. En dus laat het thuispubliek zich meer en meer horen. Aanmoedigingen klinken terwijl de tegenstander verbaal wordt aangepakt. Eén man blijft echter de rust zelve: trainer Michel Feukkink. Kalm staat hij langs de kant. De armen over elkaar en slechts mondjesmaat een aanwijzing gevend. ,,Voor mij zijn er maar twee momenten waarop ik mijn spelers kan triggeren'', verklaart Feukkink. ,,En dat is voor de wedstrijd en tijdens de rust. Je kunt een speler tijdens een wedstrijd wel wat in het oor fluisteren, maar vaak weten ze na afloop dan niet eens meer wat je hebt gezegd.'' Schreeuwerig Het is typerend voor de 42-jarige oefenmeester. Feukkink is namelijk geen schreeuwerig type. Eerder iemand van 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.' Daarmee lijkt de inwoner van Zutphen perfect bij de club te passen. Feukkink: ,,Ik voel me hier als een vis in het water. Voor mij is een club ook meer dan alleen het eerste. Ik verdiep me graag in de clubcultuur. Ik wil weten hoe de jeugd het doet. En ga ook bij het derde of het vierde kijken. Zij staan ons hier tegen Concordia namelijk weer aan te moedigen.'' Geen wonder dus dat Feukkink zijn contract na vier seizoenen, het huidige seizoen is zijn vijfde, onlangs met twee jaar verlengde. ,,Bij Vorden zijn ze altijd heel vlot met verlengen'', legt Feukkink uit. ,, De club wil graag duidelijk zijn. Naar de selectie toe maar ook naar de leden. Voor mij was het heel belangrijk hoe de spelers er in stonden. Via het bestuur, zij hebben met de spelers gesproken, vernam ik dat de hele groep unaniem was en graag verder wilden. Dat is wel een weelde. En dat maakt me ook trots.'' Ambitie Toch zal het ongetwijfeld helpen dat de resultaten op het veld uitstekend zijn. Onder leiding van Feukkink promoveerde Vorden namelijk van de vierde naar de tweede klasse. Feukkink: ,,Toen ik hier kwam speelde Vorden onderin de . Ik heb toen een meerjarenplan geschreven om van de club een stabiele tweedeklasser te maken.'' Wat dat betreft liggen Feukkink en Vorden aardig op koers. Dit seizoen komt de Gelderse club voor het eerst in de 86-jarige historie uit in de tweede klasse. En daarin is Vorden absoluut niet het lelijke eendje. Met een zevende plaats na twaalf wedstrijden presteert Vorden ook dit seizoen uitstekend. Het roept dan ook de vraag op of Feukkink niet een stapje hogerop wil. ,,Na twee jaar ben ik benaderd door een club. Maar ambitie is niet altijd hogerop. Zolang ik het gevoel heb dat ik nog meer uit de groep kan halen blijf ik. Maar het kan ook zomaar zijn dat de jongens toe zijn aan iets anders. Dan gaan we beiden onze eigen weg. Ik wordt hier wel eens de Ferguson van Vorden genoemd. En ik heb eigenlijk zoiets van: 'Waarom niet'.''

Verschenen in: De Stentor – editie Zutphen (29 januari 2016)

Trainer Taco Lourens laat zich toch overhalen en strijkt weer neer op oude nest bij FC Zutphen

Na Rio terug naar de eerste klasse

Na zeven jaar als assistent bij het Nederlandse CP-team keert Taco Lourens volgend seizoen terug bij FC Zutphen. Bijna achteloos vertelt Taco Lourens over de eerste Paralympische Spelen in Londen die hij als assistent-bondscoach van het Nederlandse CP-team (Cerebrale Parese) meemaakte. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om op het hoogst denkbare podium actief te zijn. Want waar Dafne Schippers wil gloriëren op de Olympus, zijn de Paralympische Spelen voor de Nederlandse CP- voetballers het ultieme doel. ,,Natuurlijk zijn de Paralympische Spelen een spektakel op zich'', verklaart Lourens. ,,Maar het is ook saai. Je kunt niet de toerist gaan uithangen. Om de dag heb je een wedstrijd. En daarnaast moet je trainen, rusten en wedstrijden bekijken.'' Desondanks ziet Lourens daarin ook de schoonheid van het evenement. ,,Je doet er vier jaar over om je voor de Paralympische Spelen te kwalificeren. Op dat moment moet je dus pieken. Drie weken lang leef je in een topsportklimaat. Die spanning en het topniveau maakt de Spelen ook wel weer mooi.'' A-status Toch komt er na zeven jaar een einde aan het dienstverband van Lourens bij het Nederlandse CP- team, dat bestaat uit voetballers die als gevolg van een hersenbeschadiging een motorisch probleem hebben. In die zeven jaar werd er door Lourens en de Deventer bondscoach Marcel Geestman een professionalisering doorgevoerd. Dankzij de door het NOC*NSF verkregen A-status, waardoor de spelers een salaris ontvangen, werd het aantal trainingen van twee keer in de maand verhoogd naar zes keer in de week. Daarnaast hebben ook de CP-voetballers tegenwoordig te maken met krachttrainingen, diëtistes en video- analyses. Maar juist die A-status vormde voor Lourens een belangrijke reden om te stoppen bij de CP-voetballers. Want tijdens de Paralympische Spelen van 2020 in Tokio zal het CP-voetbal niet op het programma staan. Lourens: ,,Daardoor hebben we na Rio geen A-status meer. Hierdoor zijn er minder financiële middelen en gaan we terug in het aantal trainingen. Als er één of twee keer wordt getraind in de week is dat veel. Daardoor gaat het niveau achteruit.'' FC Zutphen En dus keert Lourens na de Paralympics in Rio terug in de eerste klasse bij FC Zutphen. De club waar hij voor het assistent-bondscoachschap al vijf jaar trainer van was. Onder zijn leiding promoveerde de Zutphense club van de derde naar de eerste klasse. ,,Ik was het in eerste instantie niet van plan'', hield Lourens eerst de boot af. ,,Ik wilde een jaar rustig aan gaan doen. Maar FC Zutphen belde of ik er over na wilde denken. Ik zei toen dat ik dat in principe niet wilde omdat ik er in september niet ben. En in de voorbereiding op Rio kan ik er geen andere dingen bij hebben.'' Voor FC Zutphen vormde dit echter geen probleem. Tijdens de afwezigheid van Lourens zal assistent Gert Jan Oogjes de honneurs waarnemen. ,,En in oktober ga ik dat natuurlijk allemaal inhalen'', besluit Lourens.

Verschenen in: De Stentor – editie Deventer (30 januari 2016)

Deventer voetbal wankelt naar onzekere toekomst

Deventer voetbal is in verval. Al jaren. Maar halverwege dit seizoen vinden maar liefst elf clubs zichzelf terug aan de zelfkant van het voetbalbestaan. Samenwerking lijkt het toverwoord, maar onafhankelijkheid is heilig.

Het Deventer voetbal balanceert al jaren op een dun koord. In de periferie van het oostelijke amateurvoetbal hapt de voetbalstad - zoals Deventer zich maar al te graag manifesteert - sportief naar adem. Met slechts één club die meestrijdt om het kampioenschap en elf verenigingen in de treurigstemmende rechterkolom van hun ranglijst is Deventer dit seizoen sportief het lachertje van district Oost. Een rondje langs de velden geeft een weinig hoopgevend beeld. Clubs wankelen en aan het bestaansrecht wordt hardop getwijfeld. Maar waar opvallend genoeg juist de grotere verenigingen wél nadenken over samenwerking en toekomstige fusies, steken de kleintjes de kop in het zand. ,,Het Deventer voetbal is naar de klote. Binnen tien jaar zijn er zeker drie clubs op de fles.'' Gijsbert Demirel laat aan duidelijkheid weinig te wensen over. ,,We hebben een groot probleem met z'n allen'', stelt het bestuurslid voetbaltechnische zaken van IJsselstreek. ,,Alle clubs proberen elkaar vliegen af te vangen en vissen spelers bij elkaar weg voor een paar stuivers. De Deventer clubs maken elkaar kapot en dat komt niet meer goed. Nee, dat is niet sceptisch, maar realistisch. '' Een of meerdere fusies gaan de val van het Deventer voetbal niet stoppen, denkt Demirel. ,,Wat hebben die fusies FC RDC sportief uiteindelijk gebracht? Niets toch. De club staat stijf onderaan nu in de tweede klasse en loopt na dit seizoen vast weer helemaal leeg. Nee, IJsselstreek gooit voor niemand de deur dicht maar een fusie.... We zijn klein, maar wel vol mensen met hart voor de club.'' Helios en Colmschate zijn na Schalkhaar qua leden de meest florerende clubs van Deventer. Toch wordt er door de Colmschater verenigingen nagedacht over de toekomst. De tijd dat een club kon rondkomen van contributie- en kantine-inkomsten is vervlogen, weet Helios-preses Grace Brok. ,,Dus moet je andere paden bewandelen om te overleven.'' Net als Colmschate, Schalkhaar en Kon. UD heeft ook Helios vanaf februari een buitenschoolse opvang in het clubhuis. Daarnaast vangt Helios ouderen op en huist er een voetbalschool. ,,Je hebt ook een maatschappelijke functie'', vindt Brok. Want stilzitten en niets doen is wachten op je doodvonnis. ,,Je moet niet pas ingrijpen als je al ziek bent. Ik sluit dan ook niets uit, ook geen fusie, al zal een club wel goed bij onze cultuur moeten passen. Maar dat Deventer clubs de krachten moeten bundelen lijkt me duidelijk.'' Peter Janssen is het hartgrondig eens met Brok. Zestien clubs binnen de stadsgrenzen is teveel, meent de voorzitter van Colmschate. ,,De grootste valkuil van een bestuur is om te denken dat een vitale club ook over een paar jaar nog wel goed zal draaien'', oreert Janssen. ,,Geloof me, die mensen zien hun club ten onder gaan. Een fusie is nu nog een brug te ver, denk ik, maar samenwerking is een groot goed. Denk aan het delen van velden, energie en de inkoop van goederen. Colmschate staat daar voor open.'' Probleemgebied Met vier voetbalclubs is sportpark Rielerenk een probleemgebied. Hoewel Turkse Kracht sportief aan de weg timmert, is het bij Davo, De Gazelle en Go-Ahead een zwaar bestaan. Toch denkt secretaris Steven Buddingh dat Go-Ahead langzaam op de weg terug is. ,,We zijn bezig de club weer helemaal van onderaan op te bouwen. We hebben weer veel jeugd en zijn financieel gezond. Go-Ahead is op de goede weg.'' Maar die is lang, erkent Buddingh. ,,Een fusie ligt gevoelig in Deventer. Het oud zeer zit diep bij veel clubs, die hun eigen identiteit niet willen verliezen. Dat geldt ook voor Go-Ahead.'' Maar het is vijf voor twaalf voor een aantal clubs, denkt trainer Herman Harleman. ,,De besturen moeten wakker worden, want het gaat op niet al te lange termijn heel erg mis in Deventer. Het fusiewoord is taboe, maar vier clubs op de Rielerenk is echt teveel.'' De Gazelle-trainer Niels Rijnders onderkent de woorden van Harleman. ,,In Deventer zijn er gewoon teveel clubs. Als je er hier op de Rielerenk echt iets van wilt maken, dan kun je bijna niet anders dan fuseren'' De situatie voor De Gazelle is nijpend. De Rielerenkbewoners zijn qua ledenaantal de kleinste club van Deventer en hebben op het gebied van jeugdvoetbal louter nog een A1-elftal. Desondanks is een fusie voor de Gazelle uitgesloten. ,,De oude garde binnen De Gazelle is geen voorstander van een fusie.'' Maar Rijnders ziet ook nog andere bezwaren voor het samengaan van de clubs op de Rielerenk. ,, Ik denk dat fuseren alleen zin heeft als je echt een paar clubs overhoudt. Dus niet van zestien naar veertien verenigingen. Maar dat je vijf of zes clubs overhoudt. Dan heeft iedereen jeugd. En kun je echt investeren en sportief echt mee gaan doen.'' Eeuwfeest Ook voor buurman Davo is een fusie op dit moment geen optie. ,,Uitgesloten'', is Davo-voorzitter Edwin Mulder stellig. ,,Over twee jaar bestaat Davo honderd jaar en dat gaan we als een zelfstandige vereniging vieren. Wij zijn kerngezond en de hele vereniging trekt op dit moment aan. Ik zie dan ook geen enkele reden om te fuseren.'' Ironisch genoeg onderkent Mulder wel het probleem van het Deventer amateurvoetbal. Het wachten is op een club die daadwerkelijk het loodje legt of het heft tot samenwerking in eigen hand neemt. ,,Want alleen draconische maatregelen gaan het Deventer voetbal redden'', besluit Colmschate-preses Janssen.

Verschenen in: De Stentor – editie Deventer (5 september 2016)

Zwaluwen vliegen uit naar Zutphen

Na een jaar afwezigheid is KVZ terug in de overgangsklasse. Met drie nieuwelingen in de ploeg wordt de rentree opgeluisterd met een overwinning op Amicitia: 14-10.

Noodgedwongen nam KVZ na de kampioenswedstrijd van vorig seizoen afscheid van aanvoerder Jorrit Erps. Blessureleed speelde hem partten, terwijl ook Sem Ligt om diezelfde reden afscheid nam van het Zutphense vlaggenschip. Tel daarbij het vertrek op van Felix van den Sigtenhorst (privéomstandigheden) en sportcomplex Zuidveen had afgelopen zomer wel iets weg van een duiventil. Maar wel één waar de nodige zwaluwen op af kwamen. Want tegenover het afscheid van het drietal stond de komst van een ander drietal: Xanne Ketelaar, Kees van der Veer en Thijs van Swaay. Allen afkomstig van de Zevenaarse korfbalvereniging De Zwaluwen. Het trio bewijst tegen Amicitia meteen zijn waarde. Van der Veer is met vier gescoorde punten de topscorer tegen de ploeg uit Vriezeveen, terwijl Van Swaay en Ketelaar respectievelijk twee en één punt voor hun rekening nemen. ,,Dit is precies hoe ik het vooraf gewild had’’, is Ketelaar tevreden met haar debuut. Voor Van der Veer is het zijn tweede periode in Zutphen. De 30-jarige Zevenaarder maakte vijf jaar geleden al eens de overstap van de Zwaluwen naar KVZ. Na drie jaar in Zutphen keerde hij vorig seizoen terug in Zevenaar. Afgelopen zomer maakte hij echter weer de overstap naar KVZ. ,,Vorig seizoen kon ik werk en privé moeilijk combineren’’, legt Van der Veer uit. ,,Dat heb ik nu beter geregeld. En daarnaast speelt de Zwaluwen in de tweede klasse. Ik wilde nog een keer op niveau spelen en daar moest ik niet te lang mee wachten.’’ In het kielzog van Van der Veer trokken ook de Zwaluwen Van Swaay en Ketelaar naar Zutphen. ,,Maar ik heb ze niet aangedragen’’ benadrukt Van der Veer met klem. Van Swaay had immers zijn eigen redenen om de overstap te maken. ,,Ik twijfelde na vorig seizoen om te stoppen’’, verklaart Van Swaay. ,,Nog een jaar dezelfde tegenstanders, daar had ik geen zin in. Maar ik wilde nog één keer alles geven. Stoppen kan ik altijd nog. En via Kees is het balletje toen gaan rollen. ’’ Xanne Ketelaar maakt het trio ex-Zwaluwen compleet. De 17-jarige Ketelaar werd benaderd na een oefenwedstrijd tussen het tweede elftal van KVZ en het eerste elftal van de Zwaluwen en besloot haar kans te wagen. ,,En ik ben blij dat ik het gedaan heb’’, aldus Ketelaar. ,,Want KVZ is een hele gezellige vereniging, die ook nog eens ambitieus zijn.’’

Verschenen in: De Stentor – editie Deventer (8 april 2016)

Costa Cardoso klaar voor oorlog

De geboren Braziliaan Mauricio Costa Cardoso neemt het morgen in Zupthen op tegen Marino Schouten voor de Nederlandse kickbokstitel. Mauricio Costa Cardoso komt niet echt over als een vechtersbaas. Zelfs niet met het trendy knotje op zijn achterhoofd en de tatoeage op zijn borst. Ga met hem in gesprek en hij is de vriendelijkheid zelve. En bovendien iemand die vol enthousiasme over zijn hobby kickboksen vertelt. Die vriendelijke uitstraling verdwijnt echter als sneeuw voor de zon zodra de bokshandschoenen aan gaan. Binnen enkele seconden verdwijnt de glimlach en maakt plaats voor een verbeten blik. De ogen vol vuur. ,,Je moet op een gezonde manier twee persoonlijkheden kunnen zijn’’, vertelt Cardoso er zelf over. ,,Zodra de handschoenen aan gaan krijg ik een andere blik in mijn ogen. Dan ben ik het aan het werk. Je moet kunnen schakelen.’’ Costa Cardoso werd geboren op het Braziliaanse schiereiland São Luís. Op zijn achtste verhuisde hij naar Borculo. ,,Mijn moeder leerde een Nederlandse man kennen’’, verklaart de geboren Braziliaan de verhuizing. Ondanks zijn afkomst bleek voetbal niet zijn sport. ,,Ik heb wel even gevoetbald maar ik kwam er al heel snel achter dat het niets voor mij was’’, lacht de Borculoër. Hij lijkt er zelf de ironie van in te zien. ,,Ik ben namelijk alleen een teamplayer als iedereen honderd procent geeft. Dat was in mijn elftal niet het geval. Op een gegeven moment liep ik mijn eigen teamgenoten omver.’’ Via twee dorpsgenoten kwam Cardoso in aanraking met kickboksen. Hij werd besmet door het virus en begon zijn carrière bij Kickboxing Zutphen. Waar het contact met zijn plaatsgenoten verwaterde bleef de liefde voor de sport. ,,Ik zie de jongens al heel lang niet meer. Zij zijn al een tijd uit de running. Maar ik zat helemaal in die vibe.’’ Bovendien raakte hij bij ‘KBZ’ bevriend met kickbokser André Kuijpers. En ook zijn trainers Robert Dijkhof en Wim Scharrenberg waren belangrijk voor Cardoso. Desondanks koos de geboren Braziliaan er eind 2015 voor om KBZ te verlaten en de overstap te maken naar team ‘Beast of the east.’ ,,Ik had het idee dat ik KBZ ontgroeit was’’, legt de kickbokser uit. ,,Ik had daar geen prikkels meer. Als ik kwam trainen was er niemand die een wedstrijd moest vechten om mee te sparren. En dus moest ik trainen met iemand die pas twee jaar aan kickboksen doet.’’ Bij Beast of the east ging de focus al snel op het kickboksgala ‘A night 2 remember’, dat Beast of the east organiseert in samenwerking met Real fighters. Cardoso neemt het dan op tegen Marino Scouten voor de Nederlandse titel. ,,Hij moet elk jaar zijn titel verdedigen’’ legt Cardoso uit. ,,Van zijn laatste tegenstander, Kenneth Susanna heb ik dik gewonnen. En ik kom uit Zutphen. Dus ik denk dat ze daarom bij mij zijn uitgekomen.’’ Voor Cardoso wordt het zijn eerste titelgevecht. Een partij die hij met veel vertrouwen en een dosis oostelijke nuchterheid tegemoetziet. ,,Ik heb geleerd de dingen niet te groot te maken. Hij is goed, dat weet ik. Maar ik heb zoiets van ‘jij krijgt problemen.’ Zaterdag is het oorlog.’’

Verschenen in: De Stentor – editie Deventer (9 september 2016)

Miss Overijssel voelt zich thuis tussen de mannen

De voetballerij mag dan te boek staan als een echte mannenwereld, de vrouwen zijn in opkomst. Zo bleek het vrouwenvoetbal vorig jaar één van de snelst groeiende sporten in Nederland. Maar ook in het mannenbolwerk dat de voetbalwereld is, is de laatste jaren niet uitsluitend meer mannenwereldje. Met Chelsea-teamarts Eva Carneiro als bekendste internationale voorbeeld. In Nederland was Suzanne Huurman, teamarts van , recentelijk nog even wereldberoemd in eigen land nadat ze in de uitwedstrijd tegen tot tweemaal toe het kunstgras op snelde. In de Adelaarshorst wordt Huurman zelfs toegezongen als ze in actie komt. Zover is het met Feike Huisman nog niet. Maar de 24-jarige Holtense zou betiteld kunnen worden als de ‘Suzanne Huurman van Holten.’ Dit seizoen is haar derde als verzorgster van de plaatselijke VV. En dus snelt ook Huisman op zondagmiddag, gewapend met waterzak, het veld in. ,,Super tof dat ze het doet’’, vindt Huisman dan ook van haar collega uit de Eredivisie. ,,En nu is ze een beetje bekend en wordt er op televisie over haar gepraat. Dat mag ook, dat is ook wat je uitlokt. Ze moet er zelf gewoon niet op in gaan.’’ Huisman spreekt uit ervaring. Ook de 24-jarige masterstudente manuele therapie krijgt weleens wat te voorduren als ze in actie moet komen. ,,Kom je ook bij ons masseren’, hoor je wel eens. Meestal vanaf de kant, maar soms ook in het veld. Je moet er gewoon niet op reageren. De voetballerij is nu eenmaal een mannenwereldje.’’ Dat Huisman weleens een opmerking te horen krijgt heeft misschien ook wel met haar verschijning te maken. Het is immers pas vijf jaar geleden dat de Holtense werd verkozen tot miss Overijssel. ,,Dat is wel een apart verhaal’’, lacht Huisman. ,,Er hing een foto van mij in de etalage van de plaatselijke fotowinkel. En die is door iemand, ik weet nog altijd niet wie, naar de organisatie gestuurd.’’ Waar Huisman in eerste instantie de boot nog af hield besloot ze toch haar kans te wagen in de zoektocht naar Overijssels mooiste. Met nul verwachtingen belandde ze uiteindelijk in de finale om vervolgens gekroond te worden tot miss Overijssel. ,,Je wordt daarna echt geleefd. Ik ben bij 3FM geweest, heb interviews gehouden met kranten en voor BNN de slag om Arnhem gepresenteerd. Ik heb veel gereisd en meegemaakt. Het was echt een ontzettend leuk jaar.’’ Dat was in 2011. Anno 2016 is Huisman werkzaam bij de plaatselijke fysiotherapiepraktijk, doet ze af en toe nog een klus als model en is ze ’s zondags inmiddels een vertrouwt gezicht op de bank bij VV Holten. En Huisman is dan wel geen voetballer, ze maakt wel degelijk onderdeel uit van het team. In de derde helft is ze regelmatig aanwezig en ook tijdens teamuitjes is ze van de partij. ,,Maar dan wordt er wel een compromis gesloten hoor’’, aldus de voormalig miss Overijssel. ,,Na afloop van vorig seizoen zijn we een weekend naar Eindhoven geweest. Ik blijf dan maar één nachtje slapen in plaats van twee.’’ Met haar broers Thijs en Jaap die beide in het eerste spelen is zo’n compromis wellicht niet vreemd. Feit blijft wel dat Huisman zicht thuis voelt tussen de mannen. ,,De sfeer bij mannen is toch anders’’, weet Huisman uit ervaring. ,,Ik heb zelf gehandbald en bij vrouwen is er toch vaak gedoe en gezeur. En dat werkt langer door. Mannen zijn daar veel sneller klaar mee. Heerlijk.’’

Verschenen in: De Stentor – editie Deventer (30 mei 2016)

Champagne voor kampioen KVZ

De korfballers van KVZ keren na een jaar afwezigheid terug in de overgangsklasse. Op de laatste speeldag volstaat een 14-15 zege voor de titel in de eerste klasse. Het binnen halen van het kampioenschap zorgt logischerwijs voor de nodige vreugdetaferelen. Als scheidsrechter Rick de Wit affluit stijgt er een luid gejuich op. Spelers vallen elkaar in de armen, er wordt gehost en het ‘kampioenen’ is niet van de lucht. Waar de champagne een week eerder nog koud moest blijven staan, vloeit deze in het Friese Tytsjerk rijkelijk. Aanvoerder Jorrit Erps is het eerste slachtoffer van een champagnedouche, maar ook trainer Michel Ligt ontkomt niet aan een nat pak. ,,Mooier had ik mijn laatste wedstrijd niet kunnen wensen’’, jubelt Erps dan ook. De Zutphense captain speelt vanwege fysieke ongemakken in Friesland zijn laatste wedstrijd. ,,Alles valt vandaag op zijn plek. Lekker spelen op gras, met dit weer. Fantastisch.’’ De feeststemming is logischerwijs groot bij KVZ, maar het binnenhalen van de titel gaat bijzonder moeizaam. KVZ kijkt in een gelijk opgaande eerste helft namelijk meerdere malen tegen een achterstand van twee punten aan. Maar de Zutphenaren weten zich telkens terug te knokken. De ruststand van 9-9 is dan ook een logisch gevolg. Na rust nemen de bezoekers meteen de leiding, om deze vervolgens niet meer uit handen te geven. Binnen enkele minuten loopt KVZ zelfs uit naar een 9-13 voorsprong. ,,We wisten vooraf al dat het moeilijk ging worden’’, vertelt Erps. ,,De Walden is geen slechte ploeg. Wij hebben ook gezegd dat ze eigenlijk te laag op de ranglijst staan voor de kwaliteit die ze hebben.’’ Erps heeft met negen treffers een groot aandeel in de overwinning maar valt ook op door zijn coaching. Zoals het een aanvoerder betaamt pept hij zijn medespelers regelmatig op. De captain zal volgende seizoen dan ook gemist worden, al maakt Erps zelf zich geen zorgen over zijn opvolging. ,,KVZ is een hele grote vereniging. Ik denk wel de grootste korfbalvereniging in Salland en de Achterhoek. Dat heeft natuurlijk een bepaalde aantrekkingskracht. En er staat ook genoeg talent klaar. Aafke Brocker maakt tegen de Walden bijvoorbeeld haar debuut.’’ ,,Fantastisch’’, reageert Brocker zelf op haar debuut in de kampioenswedstrijd. ,,Ik was vooraf ontzettend zenuwachtig. Ik ben nog nooit eerder ingevallen en mag meteen een hele wedstrijd spelen. Het is ontzettend mooi dat me dat wordt gegund. En dat ik het vertrouwen krijg.’’ De 19-jarige A-speelster neemt meteen een treffer voor haar rekening. Na een klein kwartier spelen in de tweede helft zorgt ze met de 9-12 voor wat lucht bij KVZ. ,,Ik was super gefocust op mijn schot’’, haalt Brocker haar doeltreffende poging voor de geest. ,,En toen de bal er inzat was dat een enorme ontlading. En een opluchting.’’ Brocker ontvangt voor haar treffer zelfs de complimenten van trainer Michel Ligt. ,,Die drie punten verschil van Aafke was ontzettend lekker’’, aldus Ligt. ,,We speelden vandaag namelijk onder ons kunnen. Misschien dat het dan toch met de druk te maken heeft. Maar het belangrijkste is dat de titel binnen is. We gaan nu een feestje bouwen.’’