Bullewijk Endry Van Velzen Over Het Alledaagse Vorm En Betekenis Van Enkele Naoorlogse Stedebouwkundige Ensembles
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Bullewijk Endry van Velzen Over het alledaagse Vorm en betekenis van enkele naoorlogse stedebouwkundige ensembles De tegenwoordige mensch wil werkelijkheid, ook wanneer zij lelijk is. Cornelis van Eesteren1 De Schoonheid. Evenmin als het leven sterft de schoonheid. De zeewind waait door onze lelijke kustplaatsen. Het zachte licht koestert onze ont- luisterde landschappen. Ochtend- en avondhemel gloren achter de rom- melige silhouetten onzer steden en dorpen. Wolken- en sterrenluchten koepelen boven draden, palen, antennes en hekken. Het weidegroen, de voor- en najaarstinten en de glans van het water, zij zijn dezelfde als in de dagen toen Holland zijn grootste schoonheden schiep. (...) Wanneer zal het schone werk onzer handen en hoofden weer als vroeger de schakel zijn tussen ons en al die pracht? Wanneer zal Nederland - ont- worsteld aan eigen lelijkheid - zichzelf in innerlijke vrijheid en schoon- heid hervinden? Zou ons aller liefde voor wat geweest is zo groot zijn, wanneer wij er niet de zekerheid in zagen, dat het verlorene in nieuwe gedaante kan worden herwonnen? Van Tijen & Maaskant, Brinkman & Van den Broek2 Onlangs is er een prachtig fotoboek over Amsterdam verschenen, 1 Aarsman's Amsterdam.3 De stadsbeelden van de fotograaf Hans Cornelis van Eesteren, 'Stadtebau', i10, nr. 21-22, Aarsman onderscheiden zich nadrukkelijk van de retorische architec- 1929, p. 169. tuurfotografie, die momenteel zo in zwang is. Zijn foto's zijn geen 2 sfeervolle schemeropnames waarin de donkere nacht de projectie van W . van Tijen & H.A. Maas- kant en J.A. Brinkman & duistere verlangens mogelijk maakt, noch delicate detailopnames J.H. van den Broek, Woon- waarin met behulp van zwart-wit fotografie een hermetisch univer- mogelijkheden in het sum wordt geconstrueerd. De foto's van Aarsman doen in eerste Nieuwe Rotterdam, Rotterdam, 1941, p. 16. instantie aan als een reeks terloopse indrukken, vergelijkbaar met de 3 beelden die men zelf haast ongemerkt opdoet als men zich willekeurig Hans Aarsman, Aarsman's door de stad beweegt: beelden die niet direct in het oog springen, Amsterdam, Amsterdam, waarover je niet direct een mening hebt, maar die wel de feitelijkheid 1993. van de hedendaagse stad uitmaken. Daarbij is het gehele 'stadsland- schap', zowel centrum als periferie, evenwaardig in beeld gebracht. Natuurlijk heeft Aarsman zijn foto's nauwkeurig gecomponeerd. Dankbaar maakt hij bijvoorbeeld gebruik van de grijze Hollandse luchten, die het gehele beeld onderdompelen in een egaliserende belichting. Zijn foto's zijn panoramisch, zonder een pictorale anek- dote of dominant waaraan het oog zich zou kunnen hechten. Daarmee maakt hij de blik van de beschouwer vrij om zijn alledaagse indrukken opnieuw onder ogen te zien: onverschillig, onrustbarend en met een eigen schoonheid. Een van de foto's, 'Bullewijk', toont een provisorische parkeer- plaats op een verlaten vlakte aan de rand van de stad. De parkeer- Voetbalveld plaats is half vol. Uit de plaats van de auto's en de her en der neerge- legde bielzen is de ratio van de parkeerplaats afleesbaar: de maten, de capaciteit en de richting van de voornaamste bestemmingen, ergens onder het beeldvlak van de foto. Deze foto vertoont frappante overeenkomsten met een beeld van een voetbalveld op een lege zand- 4 vlakte dat Cornells van Eesteren in de jaren twintig gebruikte tijdens Ik verlaat mij hier op de fraaie studie van Van Eesteren van zijn lezingen over stedebouw. Van Eesterens commentaar bij het de hand van Vincent van voetbalveld luidde: Een der elementen van het moderne stadsplan die Rossem. Van Rossem volledig begrepen moeten zijn om juist te kunnen worden gesitueerd,4 In beschrijft uitvoerig een lezing voor de leden van Opbouw. zekere zin vormt dit citaat de kern van het stedebouwkundig denken Vincent van Rossem, van Van Eesteren. De stad bestaat uit min of meer functioneel Het Algemeen Uitbreidings- bepaalde elementen, die naar hun aard een eigen vorm hebben. plan van Amsterdam. Geschie- denis en ontwerp, dissertatie Bedrijfsterreinen hebben immers een andere ratio dan bijvoorbeeld Universiteit van Amsterdam spoorwegen of begraafplaatsen. In het stadsplan zijn deze elementen, 1991, Rotterdam, 1993, als waren het ready-mades, bijeengebracht in een compositie, die niet pp. 168-175. De genoemde foto is afgedrukt op p. 172, is onderworpen aan een vooropgezette beeldregie. De elementen het citaat is afkomstig van spreken voor zich. Althans, dat was het idee. Van Eesteren, p. 173. Dit artikel gaat over 'vanzelfsprekendheid' en de wijze waarop die 5 De ervaringen van de ver- notie doorwerkt in een aantal naoorlogse stedebouwkundige ensem- schillende projecten werden bles, die nadrukkelijk tot de vaak zo verguisde traditie van de moderne direct op elkaar betrokken stedebouw behoren: Nagele, Pendrecht, Buikslotermeer, Bijlmermeer door de bemoeienis van een kleine groep ontwerpers. Van en Ommoord. Al deze ensembles hebben met elkaar gemeen dat zij, Eesteren, Gerrit Rietveld en onder de condities van de wederopbouw en een gecentraliseerd Aldo van Eyck waren bijvoor- volkshuisvestingsbeleid, min of meer uit één hand en als één project beeld als leden van De 8 betrokken bij Nagele, later zijn ontworpen, waarbij stedebouwkundig plan, architectonische uit- kwamen daar Jaap Bakema werking en beplanting nauw met elkaar samenhangen. De wijze en Lotte Stam-Beese bij. De waarop dat gebeurde is echter niet terug te voeren op die condities laatste twee verrichtten met anderen van Opbouw een alleen, noch op de schaalvergroting die gedurende deze periode in reeks studies naar Pendrecht het bouwbedrijf optrad. Minstens zo interessant is de ontwikkeling en Alexanderpolder. Stam- van denkbeelden en modellen voor deze ensembles, waarbij met name Beese werkte in de gemeente aan Pendrecht en ontwierp twee kwesties van belang zijn: de status van de open ruimte en de later ook Ommoord. Bakema, 5 'beeldloze' architectuur. In dat opzicht zijn de ensembles internatio- Van Eyck en Frans van Gooi naal gezien uniek. (die jaren op het bureau Van den Broek en Bakema had gewerkt) maakten plannen Status van de open ruimte voor Buikslotermeer. Van Gooi realiseerde zijn plan en Rietveld vat in een toelichting op het plan voor Nagele (1948-1953) de was als een van de supervis- bedoeling van de ontwerpers kort maar krachtig samen als hij stelt: oren bij de Bijlmermeer Getracht is het mechaniek van een dorp beeldend te gebruiken en betrokken. Over deze periode 6 en projecten zijn vele (deel- bewust te maken hoe een dorp in elkaar zit. In het plan is de hand van studies verschenen, onder Van Eesteren duidelijk te herkennen. Uit het programma voor het meer Umberto Barbieri (red.), kleine landarbeidersdorp is een keur aan stedebouwkundige elemen- Architectuur en Planning. Nederland 1940-1980, Rotter- ten afgeleid, die in een nauwkeurige compositie bijeengebracht zijn. dam, 1983. Van belang voor De compositie reguleert de betrekkingen tussen de elementen en dit artikel was ook de lezing verankert het dorp in de structuur van de polder. Een betekenisvol van Yorgos Simeoforidis, 'On landscape and public/open moment is de kruising tussen de doorgaande weg en de lange polder- spaces', Delft 1993. sloot, waar vrijwel alle elementen samenkomen en waar bovendien het 6 verenigingsgebouw is gesitueerd. Terzijde van dit punt ligt een grote De 8, 'Een plan voor het dorp open ruimte met daaromheen de woningen. Deze twee elementen, het Nagele', in: Forum, 1952, centrum en het woongebied, bleken tijdens de planvorming het minst nr. 6/7, p. 176. 7 7 'vanzelfsprekend' te zijn, getuige de verschillende varianten. De verschillende varianten Dat is niet zo verwonderlijk. Een woongebied en zeker zoiets als een zijn opgenomen in Zef Hemel centrum zijn 'weke' functies vergeleken met bijvoorbeeld een en Vincent van Rossem, Nagele, een collectief ontwerp autoweg. De ratio van deze elementen is veel moeilijker op voorhand 1947-1957, Amsterdam, 1984. te herleiden tot een eenduidige vorm. Hooguit is er iets te zeggen over de ingrediënten, die min of meer typologisch bepaald kunnen zijn: een rij eengezinswoningen, een kerk, een school. Maar als de hoedanigheid van de ingrediënten ook nog op losse schroeven wordt gezet, dan verdwijnt ieder houvast. Zo ver zijn we voorlopig echter nog niet. De kiem van het gebrek aan 'vanzelfsprekendheid' ligt in de eman- cipatie van de massawoningbouw als zelfstandige architectonische opgave. Door de institutionalisering van de condities waaronder grote hoeveelheden kleine en goedkope woningen tot stand kwamen (stichting van woningbouwverenigingen, wetgeving, subsidieregelin- gen enzovoort), werd een bom gelegd onder de scheiding tussen ste- 8 debouw en architectuur die in de negentiende eeuw gangbaar was. 8 De springstof was de status van de open ruimte, die deel uitmaakt Henk Engel en Endry van van de verzameling woningen. Strikt genomen behoort die open Velzen, 'De vorm van de stad, Nederland na 1945', elders in ruimte tot het project, zoals een hof bij een gebouw, en zou dus dit nummer. privaat zijn. Ingewikkeld wordt het echter als de private partij ten dele samenvalt met het openbare lichaam door de overlap van de institu- tionele kaders. Wat ontstond was een architectonische stedebouw, een stedebouwkundige architectuur, bijvoorbeeld Berlages Amster- 9 dam-Zuid of de tuindorpen aan de andere kant van het IJ. In beide 9 gevallen vond een kolonialisatie van de open ruimte plaats. Zowel het Dit wellicht subtiele onder- onbestemde binnenterrein als de anonieme straat uit de negentiende- scheid valt in de jaren twintig in Amsterdam