DOCSLIB.ORG

W PONIEDZIALEK RANO Pressbook

Total Page：16

File Type：pdf, Size：1020Kb

Download full-text PDF Read full-text
W PONIEDZIALEK RANO Pressbook W PONIEDZIAŁEK RANO Lundi matin RE ŻYSERIA OTAR IOSSELIANI W KINACH OD 30 MAJA 2003 dystrybucja w Polsce ul. Zamenhofa 1, 00-153 Warszawa tel.: (+4822) 636 25 00, 636 25 02, fax: (+4822) 635 20 01 e-mail: [email protected] http://www.gutekfilm.com.pl W PONIEDZIAŁEK RANO re żyseria Otar Iosseliani scenariusz Otar Iosseliani zdj ęcia William Lubtchansky muzyka Nicholas Zourabichvili monta ż Otar Iosseliani Ewa Lenkiewicz dźwi ęk Jerome Thiault scenografia Manu de Chauvigny kostiumy Cori d'Ambrogio wyst ępuj ą Jacques Bidou Vicent Anne Kravz-Tarnavsky żona Vincenta Narda Blanchet matka Vincenta Radslaw Kinski ojciec Vincenta Dato Tarielashvili Nicolas Adrien Pachod Gaston Pascal Chanal Michel Myriam Laidouni-Denis żona Michela JŽrŽmy Rochigneux ksi ądz Christian Cabollet listonosz Manu de Chauvigny Paul-Robert Arrigo Mozzo Carlo Otar Iosseliani Enzo di Martino oraz Laura-Kay Monnet, Pierre Tricaud, Nicolas Ponthus, Armand Chagot, Vincent Douhadji, Anne-Jacqueline Bousch, Anna Lamour-Flori, Yannick Carpentier, Claude Coquard, Nicoletta Prevedello, Angelo Rogazzi, Giorgio Danieletto producenci Martine Marignac Maurice Tinchant Roberto Cicutto Luigi Musini film wyprodukowany przez Pierre Grise Productions Rh™ne-Alpes CinŽma Mikado z udziałem Centre National de la CinŽmatographie Canal+ Gimages 4 Cofimage 12 la rŽgion Rh™ne-Alpes przy wsparciu Eurimages Procirep nagrody Srebrny Nied źwied ź za najlepsz ą re żyseri ę MFF Berlin 2002 - Otar Iosseliani Nagroda FIPRESCI MFF Berlin 2002 Francja / Włochy rok produkcji: 2002 czas trwania: 120 minut kolor - Dolby SR - 1:2,35 Nie potrafi ę pogodzi ć si ę z tym, że człowiek rodzi si ę, by traci ć całe swoje życie na pracy, która najcz ęś ciej polega na bezsensownym i monotonnym wykonywaniu tego samego. Otar Iosseliani W poniedziałek rano to najnowsza komedia Otara Iosselianiego, b ędąca ironicznym spojrzeniem na zmagania współczesnego człowieka z życiow ą rutyn ą. Na ubiegłorocznym festiwalu w Berlinie film ten został nagrodzony Srebrnym Nied źwiedziem za re żyseri ę i nagrod ą krytyków (FIPRESCI). W poniedziałek rano to pełna surrealistycznego humoru komedia, opowiadaj ąca o człowieku, który pewnego dnia postanowił porzuci ć wszystko - dom, prac ę, przyjaciół - i wyruszy ć w świat, by odmieni ć swoje życie. Film Iosselianiego jest hymnem na cze ść duchowej wolno ści i odwagi w poszukiwaniu szcz ęś cia. Ka żdego ranka, o 6:00 Vincent wstaje z łó żka i wyrusza do pracy. Coraz trudniej znie ść mu rutyn ę codziennego życia i znale źć czas na realizacj ę marze ń. Pewnego dnia zamiast do pracy wyrusza w świat... Do Wenecji - miasta zakochanych, gondoli, złodziei kieszonkowych, ulicznych malarzy za pi ęć lirów i fałszywych arystokratów o podejrzanych rodowodach. W śród urokliwej architektury w towarzystwie najró żniejszych dziwaków Vincent będzie próbował odnale źć utracone szcz ęś cie... Otar Iosseliani ju ż nie raz udowodnił, że jest mistrzem w portretowaniu niepozornych ludzi, wtłoczonych w niewygodne ramy codziennego życia. Ten wybitny gruzi ński re żyser, od ponad dwudziestu lat tworz ący we Francji, w swoich filmach nawi ązuje do najlepszych tradycji kina europejskiego. Pełn ą subtelnego humoru i ironii fabuł ę zapełnia galeri ą barwnych postaci i szczególn ą, słodko-gorzk ą atmosfer ą. S ą w tym filmie obserwacje, które zdumiewaj ą dowcipem i trafno ści ą, s ą rewelacyjne skróty my ślowe, które, wła ściwie w kilku kadrach, mówi ą wszystko. GŁOSY PRASY Szczerze mówi ąc, miałem tu [na MFF w Berlinie 2002 - red.] tylko jedno spełnienie. Jeden film, dla którego warto było przyjecha ć do Berlina. Nie gra w nim Russell Crowe, nie dostanie Oscara. W porównaniu z wielkimi przemysłowymi produkcjami jest to r ękodzieło, mały klejnot. Zrobił go Gruzin od lat mieszkaj ący w Pary żu, Otar Iosseliani . W poniedziałek rano jest komedi ą o robotniku, współczesnym niewolniku, który pewnego razu łamie re żim tygodnia i jedzie do Wenecji, gdzie miło sp ędza czas. Dziwny to robotnik i dziwna komedia. Troch ę smutna. Cienko tkana, pełna delikatnych gagów. Czasem pada zdanie powa żne: „W moim kraju ju ż si ę nie śpiewa. W moim kraju wino pełni ju ż tylko funkcj ę gastronomiczn ą, straciło dawne znaczenie duchowe". Je żeli był tu film, który dał jak ąś odpowied ź na 11 wrze śnia, to jest nim to małe arcydzieło Iosselianiego. Film o Europie, która si ę rozci ąga od Gruzji po Afryk ę. O Europie, której prawie nie ma. Tadeusz Sobolewski, „Gazeta Wyborcza” 2002 W poniedziałek rano to zabawna komedia, ale o do ść gorzkim posmaku. (...) Film cechuje swobodny urok, osi ągany w znacznej mierze dzi ęki bardzo zabawnemu portretowi Vincenta - przeci ętnego, małomiasteczkowego nieudacznika - w wykonaniu Jacques'a Bidou. Gruzi ński re żyser ukazał typowe absurdy i niedorzeczno ści współczesnego życia. W scenach spotkania Vincenta z dawnym przyjacielem rodziny, markizem Enzo di Martino, film osi ąga szczyty komizmu. (...) Josh Ralske, „All Movie Guide” 2002 Otar Iosseliani, od kiedy zacz ął karier ę w rodzinnej Gruzji, tworzy filmy wyró żniaj ące si ę subtelno ści ą i komizmem, który wydaje si ę tu by ć podstawowym składnikiem ludzkiej kondycji. (...) Świat gruzi ńskiego re żysera ma wiele wspólnego z filmami Jacques'a Tatiego, francuskiego re żysera rosyjskiego pochodzenia. Obaj wyspecjalizowali si ę w komediach, które cechuje zarówno uwa żna obserwacja, jak i bogactwo żartów i gagów, które, z pewno ści ą, sprawiaj ą wiele uciechy wnikliwemu widzowi. (...) Iosselianiego nie interesuje kino podporz ądkowane rygorom zawrotnej akcji. (...) Zamiast tego re żyser z uwag ą, ale te ż swobodn ą ironi ą i szczypt ą surrealizmu (jak, na przykład, pojawienie si ę aligatora we francuskim miasteczku) przygl ąda si ę swym bohaterom i światu, w którym żyj ą. To równie ż kino poetyckie. Jest W poniedziałku rano zupełnie magiczna scena, kiedy przyjaciel Vincenta z Wenecji zabiera go na dach, sk ąd rozci ąga si ę najbardziej niesamowity widok i gdzie mo żna autentycznie odczu ć ducha miasta. (...) Świetnie sfotografowany przez Williama Lubtchansky'ego W poniedziałek rano jest bezbł ędnie zrobionym filmem, w którym, dzi ęki magii obrazu, jak w soczewce skupiaj ą si ę najwa żniejsze ludzkie pragnienia i marzenia. David Straton, „The Variety”, 25.05-1.06.2002 Film wybitny to (...) W poniedziałek rano Otara Iosselianiego - gruzi ńskiego re żysera, od lat tworz ącego we Francji, konsekwentnie i bez ogl ądania si ę na aktualne mody rozwijaj ącego swój styl ironicznego outsidera, którego nie zadziwi nawet aligator w ogródku, o kolejnych wojnach nie wspominaj ąc. Bohaterem jego najnowszego filmu jest francuski prowincjusz. Pewnego ranka nie przekracza on bram fabryki, lecz udaje si ę w świat, by przekona ć si ę, że wsz ędzie jest tak samo - te same zakazy, ta sama rutyna, ta sama nuda. Utkany z delikatnej, niemal przezroczystej, materii, pełen cienkiego i kłuj ącego dowcipu film Iosselianiego głosi pochwał ę wolnego ducha, dla którego coraz mniej miejsca na ziemi. W poniedziałek rano zrobiony został z prawdziw ą maestri ą. Bartosz Żurawiecki, „Film” A jak patrz ą współcze śni filmowcy na zwyczajnych współczesnych? Nie geniuszy, nie noblistów, ale zwykłych zjadaczy, cz ęsto tak gorzkiego chleba dwudziestego pierwszego wieku? Wszystko zale ży od stylu twórcy, od talentu, z jakim zwykłe, znane wszystkim sprawy uczyni fascynuj ącym widowiskiem, odkrywaj ącym prawd ę. Najbli żej ideału znalazł si ę nieoceniony, wierny samemu sobie Gruzin Otar Iosseliani. Jego specyficzny charakter pisma rozpoznaje si ę ju ż po dwóch minutach W poniedziałek rano . Chłoporobotnik Vincent doje żdża do pracy autobusem, w którym grozi palaczom napis „Defense de fumer". Wysiada przed bram ą fabryki, na której wisi ten sam zakaz, wi ęc i on i koledzy rzucaj ą si ę na papierosy, by zaci ągn ąć si ę cho ć par ę razy, zanim przejd ą na teren zakładu, zatruwaj ącego okolic ę smrodliwymi dymami i ściekami w trzech kolorach... Przenikliwa dobroduszna ironia filmu, obywaj ącego si ę prawie bez dialogów, doczekała si ę Srebrnego Nied źwiedzia za re żyseri ę oraz nagrody FIPRESCI. Jerzy Pła żewski, „Kino” Bohaterem W poniedziałek rano jest robotnik, który pewnego dnia postanawia nie iść do pracy. Oprócz zrozumiałego znudzenia robot ą i życiem rodzinnym - nie wiadomo, czym bardziej - mamy tu równie ż bunt przeciw zakazom wszelkiego rodzaju, wł ącznie z zakazem palenia, o czym informuj ą rzucaj ące si ę w oczy napisy na bramie zakładu. W pi ęknej Wenecji nasz bohater pozna sympatycznego tubylca, wolnego jak ptak, do czasu jednak, kiedy musi przekroczy ć próg swojej fabryki, w której te ż nie wolno pali ć, o czym informuj ą stosowne tablice. Iosseliani ma swój własny poetycko-ironiczny styl i nie nale ży traktowa ć zbyt dosłownie przedstawianych przez niego sytuacji, niemniej mamy w tym filmie par ę tropów typowych dla dzisiejszych czasów: bohatera zm ęczonego życiem, przera żaj ący stan stosunków familijnych, wreszcie fiasko marze ń o wolno ści w świecie bez zakazów. Zdzisław Pietrasik, „Polityka” W poniedziałek rano niew ątpliwie jest hołdem Iosselianiego dla twórczo ści Jaques'a Tatiego. Moment, kiedy Vincent odchodzi z pracy, przywołuje na my śl Mojego wujaszka. Jego podró ż do Włoch - Wakacje Pana Hulot. Jego codzienno ść w pracy mogłaby by ć jak ąś niewykorzystan ą scen ą z Play Time. Jednak mimo tych oczywistych odniesie ń, Iosseliani nie kopiuje stylistycznych rozwi ąza ń Tatiego. W istocie mamy tu niesamowity zmysł realizmu. (...) Iosseliani, robi ąc u żytek z ciszy i kilku powracaj ących motywów, pokazuje bezduszno ść i powtarzalno ść życia swoich bohaterów. Ed Gonzalez, „Slant Magazyn” Vincent - bohater W poniedziałek rano Otara Iosselianiego - to człowiek, któremu wła ściwie nic si ę w życiu nie przydarza. W otwieraj ącej film komicznej sekwencji, z kilkoma żartami dotycz ącymi zakazów palenia, jest on pokazany jako człowiek złapany w pełn ą monotonii p ętl ę czasu. Bez słowa wytłumaczenia, bez żadnego widocznego protestu bohater po prostu wychodzi z tego kr ęgu zrytualizowanej codzienno ści, bierze pieni ądze od swojego ojca i wyrusza w podró ż.
Load more

Recommended publications
  • Pression” Be a Fair Description?
    Saïd Ben Saïd presents Cherchez Hortense a Pascal BONITZER film Saïd Ben Saïd presents Cherchez Hortense A PASCAL BONITZER film Screenplay, adaptation and dialogues by AGNÈS DE SACY and PASCAL BONITZER with JEAN-PIERRE BACRI ISABELLE CARRÉ KRISTIN SCOTT THOMAS with the participation of CLAUDE RICH 1h40 – France – 2012 – SR/SRD – SCOPE INTERNATIONAL PR INTERNATIONAL SALES Magali Montet Saïd Ben Saïd Tel : +33 6 71 63 36 16 [email protected] [email protected] Delphine Mayele Tel : +33 6 60 89 85 41 [email protected] SYNOPSIS Damien is a professor of Chinese civilization who lives with his wife, Iva, a theater director, and their son Noé. Their love is mired in a mountain of routine and disenchantment. To help keep Zorica from getting deported, Iva gets Damien to promise he’ll go to his father, a state department official, for help. But Damien and his father have a distant and cool relationship. And this mission is a risky business which will send Damien spiraling downward and over the edge… INTERVIEW OF PASCAL BONITZER Like your other heroes (a philosophy professor, a critic, an editor), Damien is an intellectual. Why do you favor that kind of character? I know, that is seriously frowned upon. What can I tell you? I am who I am and my movies are also just a tiny bit about myself, though they’re not autobiographical. It’s not that I think I’m so interesting, but it is a way of obtaining a certain sincerity or authenticity, a certain psychological truth. Why do you make comedies? Comedy is the tone that comes naturally to me, that’s all.
    [Show full text]
  • A Bela Intrigante Coisa, Você Pode Escolher Os Filmes Pelos Quais a (La Belle Noiseuse) I Você Se Influencia
    1949 Aux quatre coins “O importante é aquilo que eu vejo a partir do 1950 Le quadrille que o ator “dá”, segundo um processo pessoal 1952 Le divertissement dele, que não me diz respeito. Quando Emanuelle [Béart] me propõe alguma coisa, ela não vem falar Le coup du berger 1956 comigo dizendo “E se eu fizesse isso...?” Ela faz. apresenta 1960 Paris nous appartient Em seguida eu vejo ela interpretar – não no visor 1966 A Religiosa (La religieuse) da câmera (eu sei muito bem o que ela filma, Cinéma de notre temps: Portrait conheço sua posição e sua óptica, que é quase de Michel Simon par Jean Renoir sempre a mesma) – e posso reagir em relação à ou Portrait de Jean Renoir par realidade, a uma matéria que existe. Essa Michel Simon ou La direction realidade, essa “matéria”, é Emanuelle atuando.” d’acteurs: dialogue (TV) “O fato de eu assistir a tantos filmes parece de fato Cinéma de notre temps: Jean assustar as pessoas. Muitos cineastas fingem que Renoir, le patron (TV) nunca vêem nada, e isso sempre pareceu muito 1969 L’amour fou estranho para mim. Todo mundo aceita o fato de 1971 Out 1 que escritores lêem livros, escritores vão a 1972 Out 1: Spectre (versão reduzida) exposições e inevitavelmente são influenciados pelo trabalho dos grandes artistas que vieram 1974 Céline et Julie vont en bateau antes deles, que os músicos ouçam música antiga Naissance et mont de Prométhée além das coisas novas... Então por que as pessoas 25 de Fevereiro de 2004 – Ano II – Edição nº 41 Essai sur l’agression acham estranho que cineastas – ou pessoas que 1976 Duelle (une quarantaine) querem tornar-se cineastas – vejam filmes? Noroît Quando você vê os filmes de certos diretores, 1981 Paris s’en va você pensa que a história do cinema começa para 1982 Le Pont du Nord eles em torno dos anos 80.
    [Show full text]
  • Dossier Da Imprensa
    Na véspera da digressão de Verão, o proprietário e fundador de um pequeno circo morre. Para tentar salvar a digressão, a companhia decide chamar a sua filha Kate. Kate abandonou o circo há mais de quinze anos, mas aceita , perante a surpresa geral , regressar ao circo. O destino mete no seu caminho Vittorio, um italiano. Intrigado pela personalidade de Kate e apaixonado pela vida do circo, Vittorio decide acompanhá -los. E vai aos poucos entrando na vida da companhia, ao mesmo tempo que tenta perceber qual o segredo de Kate: porque é que ela deixou o circo e porque aceitou voltar? No fim da digressão, cada um seguirá o seu caminho. Mas que caminho? Kate Jane Birkin • Vittorio Sergio Castellitto • Alexandre Andr é Marcon • Marlo Jacques Bonnaffé • Clémence Julie -Marie Parmentier •Margot Hélène de Vallombreuse • Wilfrid Tintin Orsoni • Barbara Vimala Pons argumento JACQUES RIVETTE - PASCAL BONITZER - CHRISTINE LAURENT - SERGIO CASTELLITTO - SHIREL AMITAY • Fotogra fia IRINA LUBTCHANSKY • Som OLIVIER SCHWOB - GEORGES -HENRI MAUCHANT - ANNE LE CAMPION • Música PIERRE ALLIO • Montagem NICOLE LUBTCHANSKY • Director de Produção PIERRE WALLON • Régie ANNE FARRER • Décors MANU DE CHAUVIGNY • Assistente de Realização SHIREL AMITAY •- Anotadora LYDIA BIGARD • Administração de Produção ÉDITH PAVAGEAU • Produzido por MARTINE MARIGNAC e MAURICE TINCHANT • Uma co - produção PIERRE GRISE PRODUCTIONS (França), FRANCE 2 CINEMA (França), CINEMAUNDICI (Itália), RAI CINEMA (Itália), ALIE N PRODUZIONI (Itália) • Com a participação do CENTRE NATIONAL DE LA CINÉMATOGRAPHIE, de FRANCE 2 et de CANAL+ • Como apoio de LA RÉGION LANGUEDOC ROUSSILLON, de LA PROCIREP e MEDIA Distribuição MIDAS FILMES 2009 • FRANÇA – ITÁLIA • COR • 1.85 • SRD • 84’ 36 VISTAS DO MONTE SAINT LOUP HELENE FRAPPAT Na obra de Jacques Riverre, 36 VIST AS DO MONTE SAINT LOUP revela -se como uma iluminação inesperada, inédita, nunca revelada até hoje.
    [Show full text]
  • Jacques Rivette: El Arte De La Ficción Ana Useros
    38 CINE EN EL CBA MINERVA 27.16 No son pocas las ocasiones en las que una mirada pausada sobre una figura poco representativa dentro de un movimiento o colectivo –sea cinematográfico, literario o de cualquier otra manifestación artística– tiene la capacidad de arrojar una perspectiva interesante e inusitada sobre todo el conjunto. Matices y ángulos que, a la sombra que proyectan las figuras más visibles de ese movimiento, habían pasado inadvertidos. La ensayista y cineasta Ana Useros se enfrenta en este texto con la obra –cinematográfica y escrita– de Jacques Rivette, el espíritu libre de la Nouvelle Vague. Jacques Rivette: el arte de la ficción ANA USEROS Jacques Rivette durante el rodaje de Ne touchez pas la hache, 2006. Fotografía de Raphael van Sitteren, CC BY-SA 4.0 «Me gusta que una película sea una aventura para quienes la ruedan audito que le corresponde a Éric Rohmer– fueron consideradas y, más tarde, para quienes la ven» nunca como la esencia de lo francés. Pero, más allá de contextualizar –Jacques Rivette temporalmente su primera película, Paris nous appartient (1960), y aportar un dato importante, como es el que haya escrito críticas fundamentales en Cahiers du cinéma, ¿qué sentido tiene comenzar En las semblanzas de Jacques Rivette se suele señalar que es el inte- a hablar de una de las figuras más importantes del cine contem- grante desconocido del núcleo central de la Nouvelle Vague francesa. poráneo indicando una carencia de proyección pública? Al hacerlo Y, en efecto, Rivette no tuvo nunca el tirón popular de François así nuestra intención no es edificar una falsa condición maldita o Truffaut, ni exhibió la capacidad de provocación y de reinvención minoritaria de Rivette, ni reparar injusticias históricas, sino loca- ostentosa de Jean-Luc Godard, y tampoco sus películas –logro in- lizar en ese origen algunas de las claves de su obra.
    [Show full text]
  • Petit Organon Pour Le Cinéma / Va Savoir, France 2001, 150 Minutes]
    Document generated on 09/28/2021 5:25 p.m. Séquences La revue de cinéma Va savoir Petit organon pour le cinéma Va savoir, France 2001, 150 minutes Charles-Stéphane Roy Le cinéma québécois des années 90 Number 217, January–February 2002 URI: https://id.erudit.org/iderudit/59150ac See table of contents Publisher(s) La revue Séquences Inc. ISSN 0037-2412 (print) 1923-5100 (digital) Explore this journal Cite this review Roy, C.-S. (2002). Review of [Va savoir : petit organon pour le cinéma / Va savoir, France 2001, 150 minutes]. Séquences, (217), 46–46. Tous droits réservés © La revue Séquences Inc., 2002 This document is protected by copyright law. Use of the services of Érudit (including reproduction) is subject to its terms and conditions, which can be viewed online. https://apropos.erudit.org/en/users/policy-on-use/ This article is disseminated and preserved by Érudit. Érudit is a non-profit inter-university consortium of the Université de Montréal, Université Laval, and the Université du Québec à Montréal. Its mission is to promote and disseminate research. https://www.erudit.org/en/ FILMS CRITIQUES VA SAVOIR de l'omniprésent Pascal Bonitzer, privilégie en ce sens un désaxe- Petit organon pour le cinéma ment dramatique du jeu théâtral et sa prolongation dans le quo­ tidien entre la rétention émotive et sa libération. Camille n'a pas e dix-septième film de Jacques Rivette, une savante construc­ le trac sous les projecteurs, elle l'a dans la vie, surtout à la veille de L tion nodale à six personnages, brille par sa composition à la son retour parisien, après un interlude italien durant lequel elle limite de l'exercice de style et procure un rare bonheur au specta­ tenta d'oublier Pierre, un amant possessif, à la faveur d'Ugo, son teur, cet impossible mélange d'intelligence et d'artifice.
    [Show full text]
  • The Captive Lover - an Interview with Jacques Rivette 12/28/07 9:52 PM
    The Captive Lover - An interview with Jacques Rivette 12/28/07 9:52 PM contents great directors cteq annotations top tens about us links archive search The Captive Lover - An interview with Jacques Rivette by Frédéric Bonnaud Translation by Kent Jones La Belle noiseuse Frédéric Bonnaud is a film critic for the Paris weekly Les Inrockuptibles. This interview was originally published in Les Inrockuptibles (25 March 1998) and has been republished here with the kind permission of the author. For a Jacques Rivette filmography, click here. I guess I like a lot of directors. Or at least I try to. I try to stay attentive to all the greats and also the less-than-greats. Which I do, more or less. I see a lot of movies, and I don't stay away from anything. Jean-Luc sees a lot too, but he doesn't always stay till the end. For me, the film has to be incredibly bad to make me want to pack up and leave. And the fact that I see so many films really seems to amaze certain people. Many filmmakers pretend that they never see anything, which has always seemed odd to me. Everyone accepts the fact that novelists read novels, that painters go to exhibitions and inevitably draw on the work of the great artists who came before them, that musicians listen to old music in addition to new music... so why do people think it's strange that filmmakers - or people who have the ambition to become filmmakers - should see movies? When you see the films of certain young directors, you get the impression that film history begins for them around 1980.
    [Show full text]
  • Va Savoir Von Jacques Rivette
    Boulevardeskes Rotationsprinzip : va savoir von Jacques Rivette Autor(en): Midding, Gerhard Objekttyp: Article Zeitschrift: Filmbulletin : Zeitschrift für Film und Kino Band (Jahr): 44 (2002) Heft 238 PDF erstellt am: 25.09.2021 Persistenter Link: http://doi.org/10.5169/seals-865464 Nutzungsbedingungen Die ETH-Bibliothek ist Anbieterin der digitalisierten Zeitschriften. Sie besitzt keine Urheberrechte an den Inhalten der Zeitschriften. Die Rechte liegen in der Regel bei den Herausgebern. Die auf der Plattform e-periodica veröffentlichten Dokumente stehen für nicht-kommerzielle Zwecke in Lehre und Forschung sowie für die private Nutzung frei zur Verfügung. Einzelne Dateien oder Ausdrucke aus diesem Angebot können zusammen mit diesen Nutzungsbedingungen und den korrekten Herkunftsbezeichnungen weitergegeben werden. Das Veröffentlichen von Bildern in Print- und Online-Publikationen ist nur mit vorheriger Genehmigung der Rechteinhaber erlaubt. Die systematische Speicherung von Teilen des elektronischen Angebots auf anderen Servern bedarf ebenfalls des schriftlichen Einverständnisses der Rechteinhaber. Haftungsausschluss Alle Angaben erfolgen ohne Gewähr für Vollständigkeit oder Richtigkeit. Es wird keine Haftung übernommen für Schäden durch die Verwendung von Informationen aus diesem Online-Angebot oder durch das Fehlen von Informationen. Dies gilt auch für Inhalte Dritter, die über dieses Angebot zugänglich sind. Ein Dienst der ETH-Bibliothek ETH Zürich, Rämistrasse 101, 8092 Zürich, Schweiz, www.library.ethz.ch http://www.e-periodica.ch
    [Show full text]
  • Theatricality and French Cinema : the Films of Jacques Rivette
    THEATRICALITY AND FRENCH CINEMA: THE FILMS OF JACQUES RIVETTE By MARY M. WILES A DISSERTATION PRESENTED TO THE GRADUATE SCHOOL OF THE UNIVERSITY OF FLORIDA IN PARTIAL FULFILLMENT OF THE REQUIREMENTS FOR THE DEGREE OF DOCTOR OF PHILOSOPHY UNIVERSITY OF FLORIDA 2002 Copyright 2002 by Mary M. Wiles ACKNOWLEDGMENTS This dissertation would not have come to fruition without the concern and support of many people. I wish to express my sincerest thanks to my advisor, Maureen Turim, whose intellectual guidance and firm belief in this project made its completion possible. Any intellectual rigor that this project possesses is due to her vigilance. Her exhaustive knowledge of French theater, continental film and literary theory, and film history' provided the touchstone of this project; her open and receptive spirit allowed me the freedom to stage my own ideas. Her constant presence in my life as a feminist, a film scholar, and a most demanding editor was critical to my personal and professional growth. I would also like to thank the members of my supervisory committee, who contributed to the development of this dissertation in numerous w'ays: Robert Ray for his dynamic teaching style in his course, “Taylorism, Metaphysics, and the Movies,” and for his scholarly advice, which has been of great help in my professional growth; Scott Nygren for his acute intelligence and warm encouragement; Susan Hegeman for her untiring support and constructive comments; and finally, Nora Alter, whose knowledge of theories of theater gave me fresh insight and imbued me with a new energy at the final stage of the dissertation.
    [Show full text]
  • British Film Institute Report & Financial Statements 2007 BFI Annual
    BritishBFI Film Institute ReportAnnual & Review Financial Statements2006/2007 2007 There’s more to discover about film and television through the BFI. Our world-renowned archive, cinemas, festivals, films, publications and learning resources are here to inspire you. Cover Picture: The Passenger (Professione: reporter) (1975) BFI Annual Review 2006/2007 Contents About the BFI 3 Director’s Report 5 Key objectives 9 Key Targets 13 Cultural programme 15 BFI National Archive 23 BFI Southbank 25 BFI Digital Strategy 27 Education & Research 31 National Reach 35 Financial Statements 38 Appendices 41 In This World We promote access to and appreciation of the widest possible range of British and world cinema We have created greater access to the BFI online and improved support for Picture:Picture: Open AllIn This Hours World (1973) (2002) members2 / 3 2 / 2 1 ABOUT THE BFI The BFI (British Film Institute) was established in 1933 to promote greater understanding, appreciation and access to film and television culture in Britain. In 1983 the BFI was incorporated by Royal Charter, a copy of which is available on request or from our website www.bfi.org.uk. Our mission is ‘to champion moving image culture in all its richness and diversity, across the UK, for the benefit of as wide an audience as possible, to create and encourage debate.’ We aim to grow the value of diverse cinema and television in Britain. By this we mean British and international works of artistic and historic significance that, without intervention, might not otherwise be available
    [Show full text]
  • University of Warwick Institutional Repository
    View metadata, citation and similar papers at core.ac.uk brought to you by CORE provided by Warwick Research Archives Portal Repository University of Warwick institutional repository: http://go.warwick.ac.uk/wrap This paper is made available online in accordance with publisher policies. Please scroll down to view the document itself. Please refer to the repository record for this item and our policy information available from the repository home page for further information. To see the final version of this paper please visit the publisher’s website. Access to the published version may require a subscription. Author(s): Douglas Morrey Article Title: Secrets and Lies, or How (not) to write about Jacques Rivette Year of publication: 2010 Link to published article: http://www.arts.monash.edu.au/french/ajfs// http://search.informit.com.au/browseJournalTitle;res=IELHSS;issn=000 4-9468 Publisher statement: None. 1 Secrets and Lies, or How (not) to write about Jacques Rivette It has become a critical commonplace for writers on Jacques Rivette to lament – in addition to the difficulty of accessing some of his films – the paucity of critical writing on his work. Writing about Jacques Rivette is certainly scarce compared to the amount of criticism devoted to the leading lights of the New Wave, Godard and Truffaut, and even to the critical work on their less celebrated peers Claude Chabrol, Eric Rohmer and Agnès Varda. Where the first monograph on Godard was published in 1963, the first on Rivette did not appear until 2001.1 The current collection of articles aims at redressing that balance, and contributors to this issue 2 are also responsible for the first English-language books on Rivette.
    [Show full text]
  • NE TOUCHEZ PAS LA HACHE Wettbewerb DIE HERZOGIN VON LANGEAIS DON’T TOUCH the AXE Regie: Jacques Rivette
    Berlinale 2007 NE TOUCHEZ PAS LA HACHE Wettbewerb DIE HERZOGIN VON LANGEAIS DON’T TOUCH THE AXE Regie: Jacques Rivette Frankreich/Italien 2007 Darsteller Antoinette Länge 137 Min. de Langeais Jeanne Balibar Format 35 mm, 1:1.85 Armand Farbe de Montriveau Guillaume Depardieu Vidame de Pamiers Michel Piccoli Stabliste Princesse Buch Jacques Rivette de Blamont-Chauvry Bulle Ogier Christine Laurent Clara de Sérizy Anne Cantineau Pascal Bonitzer, Julien Mathias Jung nach der Novelle Lisette Julie Judd „La Duchesse de Marquis Langeais“ von de Ronquerolles Marc Barbé Honoré de Balzac De Trailles Nicolas Bouchaud Kamera William Lubtchansky De Marsay Thomas Durand Kameraassistenz Irina Lubtchansky L’Alcade Beppe Chierici Schnitt Nicole Lubtchansky Oberin Victoria Zinny Schnittassistenz Catherine Aladenise Beichtvater Remo Girone Ton Florian Eidenbenz Duc de Navarreins Paul Chevillard Mischung Bernard Le Roux Duc de Grandlieu Barbet Schroeder Musikarrangements Pierre Allio Jeanne Balibar, Guillaume Depardieu Foto: M. Jamet Choreografie Claudie Massot Ausstattung Manu de Chauvigny Giuseppe Pirrotta DIE HERZOGIN VON LANGEAIS Kostüm Maïra Ramedhan- Auf einer Mission, die der Wiedereinsetzung des spanischen Königs Ferdi - Levi nand VII. dient, steuert der französische General Armand de Montriveau mit Maske Evelyne Byot seiner Truppe eine spanische Insel an. Seit fünf Jahren sucht er in den Klös - Regieassistenz Shirel Amitay tern der alten wie der neuen Welt nach einer Frau, die er verzweifelt geliebt Produktionsltg. Christian Lambert Francesco Ruggeri hat und die seither spurlos verschwunden ist. Hier nun entdeckt er endlich Aufnahmeleitung Valérie Menguy die Gesuchte. Er bittet um ein Gespräch mit der Nonne Thérèse … Produzenten Martine Marignac Paris, fünf Jahre zuvor. Die Restauration hat gesiegt.
    [Show full text]
  • Jacques Rivette
    Filmvetenskap C – Uppsats Författare: Axel Zakrisson Avdelningen för ekonomi och utbildning Vårterminen 2012 Högskolan i Gävle Handledare: Bengt Bengtsson Examinator: Margareta Rönnberg Jacques Rivette - en båttur genom hans auteurskap Innehållsförteckning: 1.1 Inledning…………………………………………………………………………………...3 1.2 Syfte………………………………………………………………………………………..4 1.3 Material…………………………………………………………………………………….5 2.1 Rivettes regikarriär: i begynnelsen – konturfyllda år……………………………………...5 2.2 1970-talet – Rivettes lilla storhetstid………………………………………………………9 2.3 1980-talet – en auteurs nedgång..…………………………………………………………11 2.4 1990-talet – en (film)konstnärs återkomst..…………………….. ……………………….13 2.5 2000-talet – det sjunde decenniet………………………………………………………....15 3.1 Rivette och Cahiers du cinéma …………………………………………………………...15 3.2 Kritikern Jacques Rivette…………………………………………………………………16 3.3 De Rivetteianska idealen………………………………………………………………….18 3.4 Rivette den teatrale………………………………………………………………………..20 4. Vad kännetecknar en Rivettefilm?........................................................................................22 5. Varför har Rivettes filmer förblivit så undersedda?..............................................................26 6. Céline et Julie vont en bateau : presentation av handlingen..………………………...…….29 7. Analys……………………………………………………………………………………...31 8. Diskussion…….……………………………………………………………………………37 9. Litteraturförteckning………………………………..……………………………………...42 10. Otryckt material……………..……………………….………………………………..….43 11. Filmförteckning…………………………………………………………………………...44
    [Show full text]