Bractwa W Kościołach Franciszkańskich W Polsce W Okresie
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
ROCZNIKI TEOLOGICZNE Tom LXVIII, zeszyt 6 – 2021 DOI: https://doi.org/10.18290/rt21686-4 ADAM M ĄCZKA OFMConv BRACTWA W KO ŚCIOŁACH FRANCISZKA ŃSKICH W POLSCE W OKRESIE POTRYDENCKIM (XVI-XVIII WIEK) FRATERNITIES IN THE FRANCISCAN CHURCHES IN POLAND IN THE POST-TRIDENT PERIOD (16 th -18 th CENTURIES) Abstract. In the 16 th century, the trend of traditional religiosity was developing simultaneously with the top-down Tridentine reform. The dynamism of this trend of popular piety had its source in the late medieval process of deeper penetration of Christianity into the consciousness and life of the general public. This religious trend was expressed in fraternities, which became one of the forms of Catholic revival in Poland after the Council of Trent. The Council of Trent emphasized the fundamental organizational bond of the fraternities with the Church and specified their speci- ficity and subjected them to the direct jurisdiction of the Holy See and the local bishop. A charac- teristic feature of the fraternities was their universality and omnipotence; members were recruited from people of different classes and professions. The friars of St. Francis, in the post-Tridentine period, they expanded the area of their social and religious influence, consolidating three new, popular church fraternities at their churches. A ref- lection of this situation was the Franciscan church in Krakow, next to which in the 16 th /17 th century were founded three typical Franciscan fraternities: the Cord of St. Francis (1587), the Passion of Christ (1595), St. Anthony (1664). The fraternities took advantage of the spiritual direction of the Franciscan friars and enjoyed numerous privileges and indulgences that the friars were seeking. The activity of fraternities in Franciscan churches was a characteristic phenomenon of Catholic renewal after the Council of Trent. The Franciscans, along with other Mendicant or- ders, entered this trend in an impressive way, because thanks to their commitment and work, the integration of social groups on the religious, spiritual, cultural and charitable level contributed to the renewal of the Church and Polish society. Keywords: archconfraternity; fraternity; Saint Francis of Assisi; Saint Anthony of Padua; Fran- ciscans; indulgences. Dr ADAM MĄCZKA OFMConv – doktor teologii w zakresie historii Ko ścioła; Papieski Wydział Teologiczny Św. Bonawentury w Rzymie; adres do korespondencji: Via Del Serafico, 1; 00142 Roma; e-mail: [email protected]; ORCID: https://orcid.org/0000-0002-6674-7807. 60 ADAM M ĄCZKA OFMConv Bardzo szybki rozwój bractw ko ścielnych w Polsce, podobnie jak w całym Ko ściele katolickim, nast ąpił w okresie odnowy trydenckiej. We wspomnianym okresie bractwa stały si ę̨ wa żnym czynnikiem odnowy religijnej po reformacji. Przeciwdziałanie naporowi innowierców wymagało dokształcania religijnego wiernych, dlatego w tym celu stworzono bractwa katechetyczne. W XVII i XVIII wieku zakładano bractwa pogrzebowe i dobrej śmierci, jak równie ż liczne bractwa charytatywno-kultowe i ascetyczno-kultowe pod patronatem Matki Boskiej Bolesnej, Po średniczki i Wspomo życielki lub pod wezwaniem świ ę- tych patronów oraz bractwa pasyjne. Były one odpowiedzi ą̨ na konkretne bł ędy doktrynalne, a od XVI wieku odgrywały równie ż coraz wi ększ ą rol ę jako pomoc dla misjonarzy w chrystianizacji nowo odkrywanych cz ęś ci świata 1. Rozwój bractw w ko ńcu XVI oraz w XVII i XVIII w. dokonywał si ę̨ równie ż w ścisłym zwi ązku z rozwojem kultu maryjnego i kultów świ ętych, propago- wanych zwłaszcza przez zakony. Du żą rol ę odegrał tu szerz ący si ę̨ kult obra- zów oraz coraz liczniejsze pielgrzymki do miejsc słyn ących cudami 2. Na przełomie XVI i XVII w. przy wielu ko ściołach franciszka ńskich w Polsce powstało lub inicjowało swoj ą działalno ść jakie ś bractwo. W pewnym sensie stało si ę to now ą form ą pracy duszpasterskiej franciszkanów, gdy ż liczne bractwa ko ścielne wymagały opieki duchowej, co zreszt ą jasno okre ślało prawodawstwo ko ścielne i zasady funkcjonowania bractw ko ścielnych przy ko ściołach parafialnych i zakonnych. Zgodnie z prawem kościelnym erygowanie bractw ko ścielnych nale żało do Stolicy Apostolskiej 3 i biskupa miejsca 4. Władza ordynariusza na erygo- wanie bractw zakonnych była ograniczona ze wzgl ędu na specjalne przywileje, które papie że nadawali zakonom. Erygowanie bractw zakonnych zarezerwo- wane było dla wy ższych przeło żonych zakonnych, oczywi ście mogli to czy- ni ć jedynie przeło żeni, którym taki przywilej został udzielony przez Stolic ę Apostolsk ą. Wtedy tylko Generał danego zakonu mógł na mocy udzielonego przywileju erygowa ć arcybractwo lub bractwo we wszystkich ko ściołach, kaplicach publicznych i kaplicach półpublicznych. Do erygowania wymagana jednak była zgoda biskupa miejsca. W przypadku zakładania arcybractwa niezorganizowanego przy ko ściołach klasztornych nie było konieczne nowe 1 Krystyna Ku źmak, „Bractwo ko ścielne”, w Encyklopedia Katolicka , t. 2, red. Feliks Grygle- wicz, Romuald Łukaszyk, Zygmunt Sułowski (Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1985), 1013. 2 Stanisław Litak, „Bractwa religijne w Polsce przedrozbiorowej XIII-XVIII wiek. Rozwój i problematyka”, Przegl ąd Historyczny 88(1997),3-4: 499-523. 3 Codex iuris canonici auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus (25 Ianuarii 1983), w: Acta Apostolicae Sedis 75(1983-II), 65-68 (Can. 250. §2 i Can. 252). 4 Tam że, 204 (Can. 686). BRACTWA W KO ŚCIOŁACH FRANCISZKA ŃSKICH W POLSCE 61 pozwolenie biskupa, lecz wystarczało to, które zezwalało na zało żenie klasz- toru. Jednak do erygowania bractwa posiadaj ącego własny zarz ąd, wymagana była zgoda ordynariusza na pi śmie 5. Bractwa lub arcybractwa powstawały przy ko ściołach klasztornych z ini- cjatywy przeło żonych zakonnych. Organizacja nowego bractwa miała na celu pobudzenie pobo żno ści wiernych i odbywała si ę zazwyczaj w podobny spo- sób. Gdy pojawiła si ę grupa pobo żnych niewiast lub m ęż czyzn, którzy mogli si ę podj ąć organizacji bractwa, na pocz ątku promotor (najcz ęś ciej przeło żony klasztoru) odpowiednio przygotowywał od strony formacyjnej kandydatów, przedstawiaj ąc im cele, obowi ązki i przywileje przynale żno ści do bractwa. Je żeli ch ętni wyra żali zgod ę, to zwracano si ę o stosowne pozwolenia do bis- kupa miejsca i generała zakonu. Nast ępnie ogłaszano nabór członków, którym przedstawiano zasady przyst ępowania do bractwa oraz formy działalno ści we wspólnocie. Sam fakt erygowania bractwa przy ko ściele odbywał si ę w sposób uroczysty najcz ęś ciej podczas Mszy św., z odczytaniem dekretu erekcyjnego, okoliczno ściowym kazaniem i Komuni ą św. Po ustanowieniu bractwa oraz odpowiednim przygotowaniu nowych członków, promotor przyjmował i wpi- sywał ich do specjalnej księgi brackiej. Przyjmowaniu nowych członków bractwa towarzyszyło wr ęczenie specjalnego stroju lub znaków przynale żno ści do bractwa. Cz ęsto przyjmowanie nowych członków odbywało si ę podczas nabo żeństwa przy brackim ołtarzu lub w specjalnej kaplicy przeznaczonej do nabo żeństw bractwa 6. Działalno ść bractw przy ko ściołach zakonnych była zwi ązana przede wszystkim z duchowo ści ą zakonu. Konstytucje zakonne zobowi ązywały przeło żonych do szczególnej troski zwi ązanej z opiek ą i rozwojem ruchu brackiego. Bractwa, powstałe przy ko ściołach zakonnych (np. franciszka ń- skich lub dominika ńskich), propagowały w danym miejscu religijno ść i du- chowo ść charakterystyczn ą dla zakonu, kult świ ętych pochodz ących z tego zakonu oraz były pomoc ą w pracy duszpasterskiej zakonów. W praktyce ka żdy ówczesny zakon posiadał przywilej do erygowania bractwa typowego dla swojego zakonu, nie tylko w swoich ko ściołach, ale równie ż w ko ścio- łach innych zakonów oraz w ko ściołach diecezjalnych. Zapewniały to przepisy ko ścielne z pocz ątku XVII w. Wa żną w tym zakresie stała si ę̨ bulla papie ża Klemensa VIII Quaecumque z 7 grudnia 1604, która nawi ązuj ąc do poprzednich rozporz ądze ń papieskich, wprowadziła nowy porz ądek w ruch bracki, a przez to 5 Mirosław Kuczkowski, „Arcybractwo Paska św. Franciszka z Asy żu w Polsce na prze- strzeni wieków”, Teologia i Człowiek 22(2013), 2: 52. 6 Tam że, 53. 62 ADAM M ĄCZKA OFMConv stała si ę podstaw ą rozwoju bractw w okresie nowo żytnym. Istotnym postula- tem bulli z 1604 r. było zezwolenie zakonom na erygowanie bractw typowo zakonnych przy ko ściołach parafialnych i przy ko ściołach innych zakonów. W Polsce konstytucj ę t ę wprowadził w życie biskup krakowski Marcin Szyszkowski na synodzie krakowskim w 1621 r. precyzuj ąc warunki, na jakich mo żna było zaprowadza ć bractwa po ko ściołach. Tak wi ęc bractwa zacz ęły powstawa ć na du żą skal ę, czasami kilka przy jednym ko ściele. Zakony za- cz ęły odgrywa ć pierwszorzędn ą rol ę w ich rozwoju i prosperowaniu, poniewa ż oprócz opieki duchowej starały si ę o liczne przywileje, z których korzystali nie tylko członkowie bractw, ale równie ż wierni, którzy dzi ęki tym przywi- lejom licznie przybywali do ko ściołów zakonnych. Bractwa stały si ę̨ wi ęc, jak ju ż było powiedziane, du żym po żytkiem w działalno ści duszpasterskiej zakonów. Ich fundatorami i dobrodziejami byli: król, biskup, duchowie ń- stwo, szlachta i mieszczanie. Ka żde bractwo otrzymuj ąc odpowiednie odpusty, nadawane przez papie ży lub biskupów na mocy indultu papieskiego, jeszcze bardziej przyci ągało wiernych do przynale żno ści i działalno ści w bractwie. Dążono do upowszechnienia bractw w społecze ństwie oraz kontrolowano je przy okazji wizytacji klasztorów 7. W XVII i XVIII w. funkcjonowało w Polsce ok. 80 typów bractw. Naj- liczniejsza