POCHWALA MILOSCI Pressbook

Total Page:16

File Type:pdf, Size:1020Kb

POCHWALA MILOSCI Pressbook Nowe Horyzonty POCHWAŁA MIŁOŚCI Éloge de l'amour RE ŻYSERIA JEAN-LUC GODARD W KINACH OD 10 STYCZNIA 2003 DYSTRYBUCJA W POLSCE ul. Zamenhofa 1, 00-153 Warszawa tel.: (+4822) 636 25 00, 636 25 02, fax: (+4822) 635 20 01 e-mail: [email protected] http://www.gutekfilm.com.p POCHWAŁA MIŁOŚCI scenariusz i re żyseria Jean-Luc Godard zdj ęcia Julien Hirsch Christophe Pollock muzyka nieoryginalna Ketil Bjornstad David Darling Karl Amadeus Hartmann Maurice Jaubert Arvo Pärt Georges Van Parys monta ż Raphaëlle Urtin dźwi ęk Gabriel Hafner Christian Monheim François Musy kostiumy Marina Thibaut wyst ępuj ą Bruno Putzulu Edgar Cecile Camp kobieta Jean Davy dziadek Françoise Verny babcia Audrey Klebaner Eglantine Jérémy Lippmann Perceval Claude Baignieres pan Rosenthal Rémo Forlani burmistrz Forlani oraz Mark Hunter, Jean Lacouture, Philippe Lyrette, Bruno Mesrine, Djéloul Beghoura, Violeta Ferrer, Valérie Ortlieb, Serge Spira, Stéphanie Jaubert producenci Alain Sarde Ruth Waldburger film wyprodukowany przez Les Films Alain Sarde Avventura Films Périphéria Le Studio Canal+ arte France Cinéma Vega Film AG Télévision Suisse-Romande festiwale Cannes 2001 Montreal 2001 Toronto 2001 Nowy Jork 2001 Londyn 2001 Pusan 2001 Tajpej Golden Horse 2001 Valladolid 2001 Rotterdam 2002 Mar del Plata 2002 Nowe Horyzonty - Cieszyn 2002 Buenos Aires 2002 nagrody MFF Valladolid 2001 – nagroda specjalna jury Francja/Szwajcaria rok produkcji: 2001 czas trwania: 98 minut czarno-biały/kolor - Dolby SR – 1: 1,37 Pochwała miło ści – zaprezentowana w konkursie festiwalu w Cannes w 2001 – to najnowsze dzieło współtwórcy Nowej Fali – Jean-Luc Godarda. Jest to esej filmowy, zawieraj ący przemy ślenia klasyka kina na temat pami ęci, czasu i uczu ć. Pochwała miło ści jest wypraw ą w poszukiwaniu nowych środków filmowego wyrazu, uwodzi i prowadzi przez labirynt bogactwa filmowej symboliki i intelektualnych rozmy śla ń. Bohaterem Pochwały miło ści jest Edgar, który chce zrobi ć film, napisa ć powie ść lub oper ę o zwi ązkach mi ędzyludzkich. Godard dzieli film na dwie cz ęś ci: pierwsza filmowana jest na ta śmie czarno-białej, druga - kolorowej. W cz ęś ci pierwszej Pochwały miło ści prowadzone s ą rozmowy na temat projektu, którego tematem ma by ć miło ść , ukazana na przykładzie trzech par: młodej, w wieku dojrzałym i starszej. Bohater zatrudnia młod ą kobiet ę, któr ą poznał trzy lata wcze śniej. W momencie, w którym realizacja projektu staje si ę coraz bardziej realna, wszystkie problemy natury artystycznej i finansowej zdaj ą si ę by ć ju ż rozwi ązane, Edgar dowiaduje si ę, że młoda dziewczyna nie żyje. Cz ęść druga koncentruje si ę na wydarzeniach, które rozgrywały si ę trzy lata wcze śniej. Podczas wywiadu z historykiem, Edgar spotyka po raz pierwszy młod ą dziewczynę, która chce by ć prawnikiem. Jej dziadkowie, byli członkowie ruchu oporu, prosz ą j ą, aby sprawdziła kontrakt oferowany im przez Amerykanów, którzy chc ą zrobi ć film o ich działalno ści podczas okupacji niemieckiej we Francji. GŁOSY PRASY Pochwała miło ści Godarda, wybitne dzieło zaprezentowane na festiwalu w Cannes (…) nie znalazło si ę na li ście nagród. Znamienne, je śli przyjrze ć si ę li ście uło żonej przez kontrowersyjne jury, oceniane przez wielu jako mało kompetentne. Chodzi przecie ż o utwór, który pozostanie bezspornie wa żnym momentem ewolucji sztuki filmowej u progu nowego tysi ąclecia. Rzecz jasna, to nie tylko opowiadanie, łatwe do rozszyfrowania od pierwszego wejrzenia. Bloki emocji, figury opisowe, wahania w rozbudowie tematów powoduj ą rozproszenie tekstu, konieczno ść ponownego składania i rozkładania. Pobudza to widza do wykrywania zwi ązków ukrytych cz ęsto przez Godarda, do wynajdywania ich w sobie i to raczej na podstawie do świadcze ń ni ż nawarstwie ń kultury. Układ na ekranie nie odsyła do logiki literackich obrazów czy do zr ęcznie splecionej fabuły. Mozaika sekwencji, pozornie źle zmontowanych, daje si ę zło żyć w cało ść moc ą intelektualnej wolno ści ogl ądaj ącego (…). Ta gra form, ta geometria aluzji apeluje do inteligencji i uczucia dzi ęki retoryce innej ni ż normalna, oczyszczonej ze schematów narzucanych przez telewizj ę. Je śli stale żą dni rozrywki widzowie uznaj ą film za mało zrozumiały, to jednak b ędzie ich fascynował w sposób poniek ąd zbli żony do w ściekłego i konwulsyjnego Złotego wieku Buñuela. Te dwa dzieła – z przeszło ści i tera źniejszo ści – mog ą si ę spotka ć: w obu słyszymy głos poety, zahartowanego w ogniu przeciwie ństw, wiecznie w stanie rewolty (…). Edgar, bohater filmu, posiadacz ksi ęgi o czystych stronicach, wędruje przez miasto z pomysłem zestawienia czterech kluczowych momentów miło ści: spotkania, nami ętno ści fizycznej, kłótni – rozstania i powrotu. Freddy Buache, „Kino” 1/2002 Pochwała miło ści Jean-Luc Godarda to historia artystycznej pora żki opowiedziana z tak ą wyrazisto ści ą i empati ą, że wznosi si ę ponad poziom własnej rozpaczy. Godard nakr ęcił swój film cz ęś ciowo na 35-milimetrowej czarno-białej ta śmie, a cz ęś ciowo kamer ą cyfrow ą w palecie kolorystycznej, przypominaj ącej obrazy fowistów. Film przypomina pó źne kwartety skrzypcowe Beethovena. Ma w sobie to samo zło żone, ukryte pod powierzchni ą pi ękno i bogactwo, niespodzianki nagłych zmian dynamiki i dysonansowych harmonii. Z filmów, które Gogard nakręcił w ostatnim dziesi ęcioleciu, Pochwała miło ści spotkała si ę z najbardziej entuzjastycznym przyj ęciem krytyki. Re żyser wraca tym filmem do formy narracyjnej. Film ma głównego bohatera – Edgara, z którym widzowie mog ą si ę identyfikowa ć. Posta ć ta jest te ż w jakim ś stopniu odbiciem samego re żysera. Edgar to powa żny, opryskliwy i maj ący skłonno ści do depresji trzydziestopi ęciolatek. Pracuje nad projektem Pochwały miło ści , gdzie pragnie przedstawi ć cztery etapy miłosnego zwi ązku – spotkania, seksualnej fascynacji, separacji oraz powrotu i pogodzenia. Przez te cztery etapy przechodz ą trzy pary – młoda, w średnim wieku i starsza. Projekt Edgara mo że przybra ć form ę filmu, powie ści, sztuki teatralnej i opery (...). Miło ść jest tu zanurzona wył ącznie w przeszło ści. Stanowi nieodł ączn ą cz ęść żałoby, poczucia winy i żalu. Ostatni etap miło ści – powrót i pogodzenie – jest obecny w filmie jedynie jako wspomnienie. W dodatku nie jest to wcale wspomnienie prawdziwego życia, a jedynie filmów. Godard nawi ązuje do ostatniego zdania z Kieszonkowca Roberta Bressona: „Jeanne, jak że dziwn ą ście żką musiałem pój ść , by ci ę odnale źć ”. Jeszcze bardziej bezpo średnio odwołuje si ę do Atalanty Jeana Vigo (...). Godard odwraca czas, dziel ąc film na dwie cz ęś ci, z których pó źniejsza jest bardzo rozbudowan ą retrospekcj ą. Podział ten jest odbiciem opinii re żysera o wyra źnej cezurze XX wieku. Godard uwa ża, że II wojna światowa i powstanie telewizji stanowi ą wyra źną cezur ę mi ędzy czasem przed i po. Retrospekcja intensyfikuje znaczenie filmu jako pochwały zmarłych (w j ęzyku francuskim takie wła śnie znaczenie ma słowo „eloge”), powrotu do przeszło ści, uczu ć żalu i rozpaczy, że bezpowrotnie utracili śmy co ś niezwykle cennego, co kiedy ś nie wydawało nam si ę wa żne (...). W filmie jest niewiele dialogów. Zdania s ą pełne niejasnych odniesie ń i ledwie sugerowanych znacze ń. Bardzo cz ęsto słyszymy głos osoby nie widz ąc jej na ekranie. Do świadczamy uczucia, że wszystko, co wiemy o przeszło ści, to wył ącznie kwestia ulotnych wra żeń, które nadaj ą charakter naszym wspomnieniom (...). Pochwała miło ści to najpi ękniejszy film Godarda. Obrazy i d źwi ęk s ą zmontowane w sposób niezwykle zło żony, co jednak nie zakłóca odbioru filmu. Został on stworzony podobnie jak komponuje si ę muzyk ę. Fragmenty obrazów, zda ń i d źwi ęków s ą traktowane niemal jak pojedyncze nuty – razem tworz ą muzyczne frazy, czasem homofoniczne, czasem za ś rozchodz ące si ę zło żonym kontrapunktem (...). Muzyka nadaje filmowi lekko ść . Sceny płynnie przechodz ą jedna w drug ą, nie trac ąc przy tym nic ze swej odr ębno ści (...). Film ko ńczy zdanie Edgara: „By ć mo że nic nie zostało powiedziane”. Edgar powtarza je cztery razy, za ka żdym z coraz wi ększ ą obaw ą i świadomo ści ą własnych wątpliwo ści. Obawy trzydziestoletniego Edgara s ą niew ątpliwie odbiciem obaw siedemdziesi ęcioletniego Godarda, dotycz ących jego re żyserskiej pracy. Cho ć jednak te słowa padaj ą na ko ńcu filmu, w pewnym sensie tak że go rozpoczynaj ą. Prawdziwa sztuka rodzi si ę ze zw ątpienia. Amy Taubin, „Filmcomment” 1/2/2002 W centrum filmu jest dosy ć neutralny bohater (Bruno Putzulu), który czyta książ kę z białymi stronami. Tekst do niej nie został jeszcze wydrukowany b ądź jest ju ż wymazany. Ma on okre ślony plan – przywoła ć cztery lata i cztery etapy miło ści. Ten plan ukazany na pocz ątku filmu nic w nim nie ustala i potrzeba czasu, aby widz zrozumiał, że ten schemat organizacyjny to fałszywy ślad (pozostało ść po pierwszym scenariuszu, którego Godard nie miał ochoty realizowa ć). W zamian, uwag ę widza przyci ąga rozmowa dwóch osób – o kim ś, kto wchodzi do pokoju mówimy, że jest młody lub stary, ale nie mówimy, że jest dorosły. To proste stwierdzenie staje si ę ukrytym lejtmotywem filmu (…). Rzadko w kinie, a jeszcze rzadziej u Godarda, widz odczuwa to, czego do świadcza w kontakcie z Pochwał ą miło ści – poj ęcia historii w całym jej bogactwie, maj ąc przy tym pewno ść , że film nigdy nam jej nie opowiedział. Pochwała miło ści czyni zło żon ą histori ę doskonale czyteln ą, bez odwoływania si ę do zwykłych zabiegów narracyjnych. To jest w tym filmie najbardziej ujmuj ące. Młodzi wczoraj, dzisiaj s ą ju ż starcami. Godard tak że do nich nale ży i po raz pierwszy zmierza si ę z Nową Fal ą.
Recommended publications
  • The Inventory of the Richard Roud Collection #1117
    The Inventory of the Richard Roud Collection #1117 Howard Gotlieb Archival Research Center ROOD, RICHARD #1117 September 1989 - June 1997 Biography: Richard Roud ( 1929-1989), as director of both the New York and London Film Festivals, was responsible for both discovering and introducing to a wider audience many of the important directors of the latter half th of the 20 - century (many of whom he knew personally) including Bernardo Bertolucci, Robert Bresson, Luis Buiiuel, R.W. Fassbinder, Jean-Luc Godard, Werner Herzog, Terry Malick, Ermanno Ohni, Jacques Rivette and Martin Scorsese. He was an author of books on Jean-Marie Straub, Jean-Luc Godard, Max Ophuls, and Henri Langlois, as well as the editor of CINEMA: A CRITICAL DICTIONARY. In addition, Mr. Roud wrote extensive criticism on film, the theater and other visual arts for The Manchester Guardian and Sight and Sound and was an occasional contributor to many other publications. At his death he was working on an authorized biography of Fran9ois Truffaut and a book on New Wave film. Richard Roud was a Fulbright recipient and a Chevalier in the Legion of Honor. Scope and contents: The Roud Collection (9 Paige boxes, 2 Manuscript boxes and 3 Packages) consists primarily of book research, articles by RR and printed matter related to the New York Film Festival and prominent directors. Material on Jean-Luc Godard, Francois Truffaut and Henri Langlois is particularly extensive. Though considerably smaller, the Correspondence file contains personal letters from many important directors (see List ofNotable Correspondents). The Photographs file contains an eclectic group of movie stills.
    [Show full text]
  • Retrospektive Viennale 1998 CESTERREICHISCHES FILM
    Retrospektive Viennale 1998 CESTERREICHISCHES FILM MUSEUM Oktober 1998 RETROSPEKTIVE JEAN-LUC GODARD Das filmische Werk IN ZUSAMMENARBEIT MIT BRITISH FILM INSTITUTE, LONDON • CINEMATHEQUE DE TOULOUSE • LA CINl-MATHfeQUE FRAN^AISE, PARIS • CINIiMATHkQUE MUNICIPALE DE LUXEMBOURG. LUXEMBURG FREUNDE DER DEUTSCHEN KINEMATHEK. BERLIN ■ INSTITUT FRAN^AIS DB VIENNE MINISTERE DES AFFAIRES ETRANGERES, PARIS MÜNCHNER STADTMUSEUM - FILMMUSEUM NATIONAL FILM AND TELEVISION ARCHIVE, LONDON STIFTUNG PRO HEI.VETIA, ZÜRICH ZYKLISCHES PROGRAMM - WAS IST FILM * DIE GESCHICHTE DES FILMISCHEN DENKENS IN BEISPIELEN MIT FILMEN VON STAN BRAKHAGE • EMILE COHL • BRUCE CONNER • WILLIAM KENNEDY LAURIE DfCKSON - ALEKSANDR P DOVSHENKO • MARCEL DUCHAMP • EDISON KINETOGRAPH • VIKING EGGELING; ROBERT J. FLAHERTY ROBERT FRANK • JORIS IVENS • RICHARD LEACOCK • FERNAND LEGER CIN^MATOGRAPHE LUMIERE • ETIENNE-JULES MAREY • JONAS MEKAS • GEORGES MELIUS • MARIE MENKEN • ROBERT NELSON • DON A. PENNEBAKER • MAN RAY • HANS RICHTER • LENI glEFENSTAHL • JACK SMITH • DZIGA VERTOV 60 PROGRAMME • 30 WOCHEN • JÄHRLICH WIEDERHOLT • JEDEN DIENSTAG ZWEI VORSTELLUNGEN Donnerstag, 1. Oktober 1998, 17.00 Uhr Marrfnuß sich den anderen leihen, sich jedoch Monsigny; Darsteller: Jean-Claude Brialy. UNE FEMME MARIEE 1964) Sonntag, 4. Oktober 1998, 19.00 Uhr Undurchsichtigkeit und Venvirrung. Seht, die Rea¬ Mittwoch, 7. Oktober 1998, 21.00 Uhr Raou! Coutard; Schnitt: Agnes Guiliemot; Die beiden vorrangigen Autoren der Gruppe Dziga sich selbst geben- Montaigne Sein Leben leben. Anne Colette, Nicole Berger Regie: Jean-Luc Godard; Drehbuch: Jean-Luc lität. metaphorisiert Godaiti nichtsonderlich inspi¬ Musik: Karl-Heinz Stockhausen, Franz Vertov. Jean-Luc Godard und Jean-Pierre Gönn, CHARLOTTE ET SON JULES (1958) VfVRE SA VIE. Die Heldin, die dies versucht: eine MASCULIN - FEMININ (1966) riert, em Strudel, in dem sich die Wege verlaufen.
    [Show full text]
  • JEAN-LUC GODARD Épisodes Un Et Deux
    JEAN-LUC GODARD ÉPISODES UN ET DEUX CONCEPTION ET MISE EN SCÈNE EDDY D’aranjo Jean-Luc Godard dans Caméra-oeil, 1967 LA COMPAGNIE Après eddy, performance documentaire semi-autobiographique, d’après les romans d’Édouard Louis, présenté au Théâtre National de Strasbourg en 2018, notre compagnie continue de sonder les possibilités d’un théâtre politique contemporain, et les moyens d’un accueil en son sein des voix mineures et des narrations marginales. Poursuivant notre étude de la notion d’auteur, nous proposons cette fois un portrait au long cours de Jean-Luc Godard - et à travers lui du second vingtième siècle, et de l’histoire de la gauche artistique française. Nous nous arrêterons, chemin faisant, sur quelques films marquants, émouvants et significatifs, où se mêlent l’humour et le chagrin, le désir et l’analyse - entre autres À bout de souffle, Le mépris, Caméra-oeil, La chinoise, Sauve qui peut (la vie), Histoire(s) du cinéma... Le passé et le pré- sent s’y regardent et s’y confrontent sans cesse, mêlant fiction, documentaire et performance, cherchant par l’art la vie plus ample, ou, au moins, le paysage de nos mélancolies héritées. Chacun des deux épisodes constitue un spectacle autonome. Ils peuvent être joués seuls, indépendemment l’un de l’autre, ou ensemble, dans une version intégrale. Le premier, Je me laisse envahir par le Vietnam (1930 - 1972), sera créé en janvier 2021, à La Commune, Centre Dramatique National d’Aubervilliers. Le second, J’attends la mort du cinéma (1973 -), au Théâtre National de Strasbourg, au cours de la saison 2021-2022.
    [Show full text]
  • Paris in the Early Films of Jean-Luc Godard
    University of St Andrews Université de Perpignan – Via Domitia Erasmus Mundus Masters Crossways in European Humanities Cinematic Cities: Paris in the Early Films of Jean-Luc Godard Analysis of A bout de souffle, Vivre sa vie, Alphaville and Deux ou trois choses que je sais d'elle Student: Marina Šišak Supervisors: Dr. Elise Hugueny-Léger (University of St Andrews) Dr. Isabelle Cases (Université de Perpignan – Via Domitia) Academic year: 2008-2009 DECLARATION I, Marina Šišak, hereby certify that this dissertation, which is 22,084 words in length, has been written by me, that it is a record of work carried out by me, and that it has not been submitted in any previous application for a higher degree. All sentences or passages quoted in this dissertation from other people's work (with or without trivial changes) have been placed within quotation marks, and specifically acknowledged by reference to author, work and page. I understand that plagiarism – the unacknowledged use of such passages – will be considered grounds for rejection of the dissertation, and, if serious and/or persistent, may render the candidate ineligible to receive the Mundus degree. I also affirm that, with the exception of the specific acknowledgements, this dissertation is entirely my own work. Signature: Date: 19 October 2009 2 ABSTRACT The present work examines the role of cities in cinema and the ways of analysing them. It examines their convergences and explores their different aspects. It brings together Henri Lefebvre’s theory of urban space of and Gilles Deleuze’s film theory and argues that similarities of real and cinematic cities lay in their dependence on the dimensions of time and movement and in the fact that they are both products and producers of space/reality.
    [Show full text]
  • Information to Users
    INFORMATION TO USERS This manuscript has been reproduced from the microfilm master. UMI films the text directly from the original or copy submitted. Thus, some thesis and dissertation copies are in typewriter face, while others may be from any type of computer printer. The quality of this reproduction is dependent upon the quality of the copy submitted. Broken or indistinct print, colored or poor quality illustrations and photographs, print bleedthrough, substandard margins, and improper alignment can adversely affect reproduction. In the unlikely event that the author did not send UMI a complete manuscript and there are missing pages, these will be noted. Also, if unauthorized copyright material had to be removed, a note will indicate the deletion. Oversize materials (e.g., maps, drawings, charts) are reproduced by sectioning the original, beginning at the upper left-hand comer and continuing from left to right in equal sections with small overlaps. Each original is also photographed in one exposure and is included in reduced form at the back of the book. Photographs included in the original manuscript have been reproduced xerographically in this copy. Higher quality 6” x 9” black and white photographic prints are available for any photographs or illustrations appearing in this copy for an additional charge. Contact UMI directly to order. UMI A Bell & Howell Iiifonnation Company 300 North Zed) Road, Ann Aibor MI 48106-1346 USA 313/761-4700 800/521-0600 NOEL LE BRETON DE HÀUTEROCHE: SEVENTEENTH-CENTURY COMIC PLAYWRIGHT AND ACTOR DISSERTATION Presented in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree Doctor of Philosophy in the Graduate School of The Ohio State University By Edwin Lewis Isley, M.A.
    [Show full text]
  • October 7, 2014 (Series 29:7) Agnés Varda, CLÉO from 5 to 7 (1962, 90 Min)
    October 7, 2014 (Series 29:7) Agnés Varda, CLÉO FROM 5 TO 7 (1962, 90 min) Directed by Agnès Varda Written by Agnès Varda Produced by Georges de Beauregard and Carlo Ponti Music by Michel Legrand Cinematography by Paul Bonis, Alain Levent, and Jean Rabier Edited by Pascale Laverrière and Janine Verneau Corinne Marchand ... Florence, 'Cléo Victoire' Antoine Bourseiller ... Antoine Dominique Davray ... Angèle Dorothée Blanck ... Dorothée Michel Legrand ... Bob, the Pianist José Luis de Vilallonga ... The Lover Loye Payen ... Irma, la cartomancienne Renée Duchateau Lucienne Marchand ... La conductrice du taxi Serge Korber ... Plumitif (the lyricist) Robert Postec ... Le docteur Valineau Eddie Constantine ... L'arroseur Jean-Luc Godard ... L'homme aux lunettes noires / Actor in silent film là Varda” (TV Series documentary), 2010 “P.O.V.” (TV Series Anna Karina ... Anna, la jeune fille blonde / Actress in silent film documentary), 2008 The Beaches of Agnès (Documentary), 2000 The Gleaners & I (Documentary), 1995 L'univers de Jacques Demy (Documentary), 1995 One Hundred and One Nights, 1993 Agnès Varda (director) (b. Arlette Varda, May 30, 1928 in Les Demoiselles Ont En 25 Ans (Documentary), 1988 Le petit Brussels, Belgium), has 50 directing credits, many of them shorts amour, 1986 You've Got Beautiful Stairs, You Know*, 1985 (indicated by *), some of which are 2011 “Agnès de ci de là Vagabond, 1981 Mur murs (Documentary), 1977 One Sings, the Varda” (TV Series documentary, 5 episodes), 2010 “P.O.V.” Other Doesn't, 1976 Daguerréotypes (Documentary), 1972 Last (TV Series documentary), 2008 The Beaches of Agnès Tango in Paris (adaptation: French dialogue), 1970 “Nausicaa” (Documentary), 2007 Vive les courts metrages: Agnès Varda (TV Movie), 1965 Le Bonheur, 1962 Cleo from 5 to 7, 1955 La présente les siens en DVD* (Video documentary), 2005 Cléo de Pointe Courte.
    [Show full text]
  • LUÍZA BEATRIZ AMORIM MELO ALVIM a Música Clássica
    LUÍZA BEATRIZ AMORIM MELO ALVIM A música clássica preexistente no cinema de diretores da Nouvelle Vague – anos 50 e 60 Tese submetida ao Programa de Pós- Graduação em Música do Centro de Letras e Artes da UNIRIO, como requisito parcial para obtenção do grau de Doutor, sob a orientação do Professor Dr. Paulo Pinheiro. Rio de Janeiro 2017 “ “ “ AVANT-PROPOS: um aviso ao leitor A função desse item, que não se esperaria numa tese de doutorado, é informar ao leitor o caráter também incomum da pertinência institucional dessa pesquisa, que surgiu como um projeto de pós-doutorado (apresentado a diversos departamentos de Música e de Comunicação/Cinema), foi aprovado em 2013 como projeto de doutorado em Música na seleção do Programa de Pós-graduação em Música da Universidade Federal do Estado do Rio de Janeiro (UNIRIO) e é nessa forma, de tese, que pode ser lido aqui. A pesquisa tem uma relação de continuidade com o primeiro doutorado da autora, defendido na Escola de Comunicação (ECO) da Universidade Federal do Rio de Janeiro (UFRJ) em 2013 e publicado na forma de livro, A música no cinema de Robert Bresson, em maio de 2017. Para completar o rol de estranhezas, fui aprovada com um projeto que incluía esta pesquisa para o pós-doutorado em Música, na mesma UNIRIO, em setembro de 2013, porém, tive bolsa apenas por seis meses. Sem possibilidade de bolsa para um segundo doutorado, tive que buscar outras formas de sobrevivência e inserção acadêmica, tal como foi o período em que fui professora substituta na ECO-UFRJ em 2014-2015 e, finalmente, com o início de novo pós-doutorado em Música no final de 2015, agora no Programa de Pós-graduação em Música (PPGM) da UFRJ.
    [Show full text]
  • Parafilm : Om Jean-Luc Godards Filmkunst
    Kopi fra DBC Webarkiv Kopi af: Parafilm : om Jean-Luc Godards filmkunst Dette materiale er lagret i henhold til aftale mellem DBC og udgiveren. www.dbc.dk e-mail: [email protected] April 2006 4 . årgang nummer 16 gratis forsiden | indholdsfortegnelsen forrige side | næste side Parafilm Om Jean-Luc Godards filmkunst Af HENRIK HOLCH Jean-Luc Godard, fransk films enfant terrible, er en af de 20. århundredes vigtigste og mest originale filmskabere. Hos Godard gøres der op med de kendte repræsentationsmåder og -logikker. Henrik Holch portrætterer her det filmiske forfatterskab. Jean-Luc Godard (1930-) debuterede som spillefilminstruktør den 16. marts 1960 med A bout de souffle (Åndeløs), en film, der samme år vandt juryens ”Grand Prix” ved Cannes Film Festival, og som med ét slag gjorde ham til en central skikkelse i efterkrigstidens europæiske filmkunst. Den blev set af et antal på næsten 260.000 alene i Paris i løbet af dens første syv spilleuger – og var altså (i modsætning til stort Jean-Luc Godard. set alle de kommende filmværker af Godard) en kommerciel succes. Som de fleste filminteresserede vil have noteret sig, afsætter den en markant cæsur i filmhistorien: Med A bout de souffle ankommer modernismen for alvor til den syvende kunstart. Jean-Luc Godard voksede op i en fransk overklassefamilie i Nyon i det sydvestlige Schweiz. Han blev schweizisk statsborger under Anden Verdenskrig, men flyttede til Paris i 1948 i kølvandet på forældrenes skilsmisse. I 1949 begyndte han at studere etnografi ved La Sorbonne. Det var også i 1949, at han mødte de senere nouvelle vague-kolleger François Truffaut, Jacques Rivette og Eric Rohmer i Ciné-Club du Titelskiltet til A bout de souffle Quartier Latin, og sammen med de to sidstnævnte grundlagde han i (Godard, 1960).
    [Show full text]
  • Jean-Luc Godard's JLG/JLG
    0RXUQLQJ6RXQGDQG9LVLRQ-HDQ/XF*RGDUG V-/*-/* 1RUD0$OWHU Camera Obscura, 44 (Volume 15, Number 2), 2000, pp. 74-103 (Article) 3XEOLVKHGE\'XNH8QLYHUVLW\3UHVV For additional information about this article http://muse.jhu.edu/journals/co/summary/v015/15.2alter.html Access provided by Birkbeck College-University of London (15 Mar 2015 13:35 GMT) 03-Alter 74-103=30pgs 1/25/01 1:45 PM Page 74 03-Alter 74-103=30pgs 1/25/01 1:45 PM Page 75 Mourning, Sound, and Vision: Jean-Luc Godard’s JLG/JLG Nora M. Alter Where is your authentic body? You are the only one who can never see yourself except as an image. —Roland Barthes, Roland Barthes by Roland Barthes I know now that if I make a picture it’s just to speak about what I’m doing, about myself, but it’s also giving something to other people so that they can take a part of me. —Jean-Luc Godard, Godard: Images, Sounds, Politics The shrill and raucous call of a crow is superimposed over an unpopulated, barren country field marked by a path leading into the horizon. Not only is the crow conspicuously absent on the screen, but its sounds are conspicuously disjunct, too loud to be part of the landscape. This sequence, sometimes with the mutter- ing voice of the narrator superimposed, is repeated at irregular intervals throughout Jean-Luc Godard’s JLG/JLG—Autoportrait de décembre [ JLG/JLG—Self-portrait in December] (France, 1994). But how are we to interpret it? Is it primarily a visual, pictorial image of a now lifeless place? Or does the sequence prioritize the audial track, presenting a warning cry, or a portent? I want to sug- gest that, consistent with much of Godard’s work, this sequence Copyright © 2000 by Camera Obscura Camera Obscura 44, Volume 15, Number 2 Published by Duke University Press 75 03-Alter 74-103=30pgs 1/25/01 1:45 PM Page 76 76 • Camera Obscura does not hierarchize the aural and the visual.
    [Show full text]
  • In the Same Box: Unhinging Audiovisual Media in the 1960S and 1970S
    All in the Same Box: Unhinging Audiovisual Media in the 1960s and 1970s A DISSERTATION SUBMITTED TO THE FACULTY OF THE UNIVERSITY OF MINNESOTA BY Kalani Bianca Michell IN PARTIAL FULFILLMENT OF THE REQUIREMENTS FOR THE DEGREE OF DOCTOR OF PHILOSOPHY Professor Rembert Hüser, Advisor August 2018 Kalani Michell 2018 © Abstract All in the Same Box: Unhinging Audiovisual Media in the 1960s and 1970s This project examines problems in media theory in contemporary art and visual culture, specifically by arguing that there should be more of it in the visual arts. If one wants to rigorously engage with objects that don’t correspond to disciplinary boundaries and ‘high’ and ‘low’ aesthetic categories, as is the case with several multimedial artistic projects of the 1960s and 1970s, then one must accept that theories of photography, television, painting, print culture and sound objects can no longer be considered apart from one another. These kinds of projects cannot be deemed part of art history and then analyzed with a bit of Marshall McLuhan. Nor can they be claimed by film studies and peppered with Rosalind Krauss. These are projects that take relocation, or their unhinging from standard sites of production and exhibition, as their point of departure, and thus they force, in my readings, central intermedial concerns to the foreground, from questions of medium specificity to problems of storage and containment. Three such case studies structure my dissertation: 1) an exhibition of a collective ‘performance’ including Joseph Beuys on live television
    [Show full text]
  • Godard Compositore.Pdf
    LE PETIT SOLDAT spiriamo. (…) ci crediamo come se pretesto per uno dei film più line- dei due continuerà a vivere.» saggio. «Il primo film vertoviano di veramente al maggio ’68.» TOUT VA BIEN miche di sfruttamento e violenza cedenti e ripete anche i commenti è accostato a L’Espoir di Malraux. Godard. Le immagini in dettaglio LE rapport DartY Russia? Perché è una terra di fin- ÉLOGE DE L’AMOUR > 20.00 22 LUNEDÌ (1960, 88’) fosse stata una Caméflex da cine- ari di Godard, dove il paesaggio (Jean Luc Godard) Godard.» (Jean-Marie Straub, Danièle Huillet) di Jean-Luc Godard della società. autocritici di Godard. Dodicesima: Nel secondo Godard legge Che- del corpo gravido di Maria come di Jean-Luc Godard e Anne-Marie zione, e gli europei non sanno più (2001, 99’) UNE HISTOIRE D’EAU I programmi giornale a filmarli e non una grossa mediterraneo offre un sontuoso (Jacques Aumont) Godard intervista due pazienti di sterton sulla fotografia di una ra- paesaggi confrontati a splendide cosa inventare.» In piena guerra d’Algeria, un an- e Jean-Pierre Gorin (1972, 95’) Miéville (1989, 50’) Due storie e due tempi. Dopo AGENDA (1961, 18’) > 17.30 tieroe oscilla fra OAS e FLN, fra camera cinemascope maneggiata contrasto alla volgarità del milieu THE ROARING TWENTIES PUBLICITÉ SCHICK Un sarcastico apologo brechtiano 6 FOIS 2 - SUR ET SOUS LA un ospedale psichiatrico. gazza in Algeria. inquadrature della natura. Il film I proprietari dei grandi magazzini (Jean-Luc Godard) quasi vent’anni, Godard filma nuo- I CORTOMETRAGGI PRIMA impegno e cinismo, ma si lascia da chi bisogna proprio chiamare cinematografico e all’amarezza (I ruggenti anni venti, usa/1939) LA CHINOISE di Jean-Luc Godard dove Godard mette a nudo le mo- COMMUNICATION / 4A.
    [Show full text]
  • Le Mépris/Contempt (1963), Les Carabiniers (1963) and Une Femme Est Une Femme/A Woman Is a Woman (1961)
    October 28, (VII:10) JEAN-LUC GODARD (3 December 1930, Paris, France) from the British Film Institute website: "Jean-Luc Godard was born into a wealthy Swiss family in France in 1930. His parents sent him to live in Switzerland when the war broke out, but in the late 40's he returned to Paris to study ethnology at the Sorbonne. He became acquainted with Claude Chabrol, Francois Truffaut, Eric Rohmer and Jacques Rivette, forming part of a group of passionate young film-makers devoted to exploring new possibilities in cinema. They were the leading lights of Cahiers du Cinéma, where they published their radical views on film. Godard's obsession with cinema beyond all else led to alienation from his family who cut off his allowance. Like the small time crooks he was to feature in his films, he supported himself by petty theft. He was desperate to put his theories into practice so he took a job working on Swiss dam and used it as an opportunity to film a documentary on the project. The construction firm bought the film, an early indicator of Godard's more recent success working on corporate video commissions. Á bout de souffle (Breathless) (1959) was his first feature, based on an idea by Truffaut. Made on a shoe-string budget with Chabrol as artistic supervisor, it was spontaneous, vibrant and groundbreakingly original. Suddenly the typical B-feature crime plot was reborn, with startling cinematic techniques, hand-held camerawork and natural lighting. References to Sam Fuller and Humphrey Bogart and quotations from Faulkner, Aragon and Apollinaire mixed up pop and literary allusions in a dazzling jigsaw of hip cultural awareness.
    [Show full text]