66ste jaargang • nummer 35 • woensdag 31 augustus 2011
1,90 euro
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
10 jaar CD&V
Pascal Smet ziet geen probleem, alhoewel…
Al kregen we geen zomer die naam waardig, toch zijn we intussen wel eind augustus en gaat binnen enkele dagen het schooljaar weer van start. Gedaan
met die lange vakantie voor de leer-
krachten. Die lange vakantie. Daarmee
worden ze graag geplaagd door de buitenstaanders, maar voor de rest doen
onze onderwijsmensen het blijkens elke
peiling bijzonder goed bij de publieke opinie. Brandweerlui presteren in dat soort lijstjes nog net iets beter, maar leraars eindigen altijd hoog. Ofwel vin-
den we dat ze hoogwaardig onder-
wijs verstrekken en dan zijn we er best trots op, ofwel geloven we dat ze hun
Is CD&V het noorden kwijt?
hemel echt wel verdienen bij zo’n bende
onhandelbare puberale snaken en dan
staan we vol bewondering, gemengd
met een scheut medeleven.
CD&V vierde afgelopen weekeinde tien jaar vallen en opstaan, en bij dat vallen hoort onder meer het aanwerven van Rik Torfs als poli- tieke stuntman. Na een grondige marktprospectie – en nadat hij het rectorschap van de KU Leuven aan zijn neus had zien voorbijgaan – aanvaardde de kerkjurist het bod om vorig jaar de tweede plaats op de
Senaatslijst van Ampersand te verdedigen. Dat bezorgde hem voldoende
gewicht en de opdracht om na de historische nederlaag van CD&V
samen met Inge Vervotte de christendemocratische uitgangspunten te actualiseren. Het resultaat was een wollige tekst of beter “een warme oproep om het inhoudelijk debat binnen de partij volledig te omarmen en standpunten niet enkel te laten bepalen door individuele mandata- rissen”. Neen, er moest een kritische dialoog met alle geledingen en middenveldpartners ontstaan. Vervotte omarmde intussen een andere
roeping, maar CD&V blijft met Torfs opgescheept. In Gazet van
Antwerpen mocht hij afgelopen weekeinde nog eens stevig van leer trek-
ken. Doe met ons de stemtest: bepaalt hij als individuele mandataris de lijn van de partij, of haalde zijn mediageilheid alweer de bovenhand? De heer Torfs is het ermee eens dat er meer bevoegdheden naar de
regio’s moeten, maar als het Vlaamse discours betekent dat je heel radi-
cale, gespierde machotaal moet verkopen, dat je de brulboei moet uit-
hangen zoals sommige collega-politici, dan past hij. “En we moeten niet
proberen te lijken op een andere partij. Een partij die er bovendien hele-
maal niet goed uitziet.” Waarmee hij ongegeneerd de N-VA viseert, en zijn klaarblijkelijke fysieke afkeer naar eigen zeggen baseert op het feit dat het met die partij van rechts-populistisch naar erger gaat.
litiek. Zoals? “Langer gaan werken.” Oppassen, waarde heer, dat stand-
punt staat ook op de fiches van de partijen die u zozeer verfoeit. Nog even en u kan mee de kolenkelder in.)
Graag naar school
Geïnterviewd door het ochtendprogramma van Radio 1 voegde Torfs er aan toe dat CD&V in 2007 een fout heeft gemaakt door harde com- munautaire beloften te doen. Het ontlokte Yves Leterme de reactie dat “Rik Torfs een buitenstaander is, zeker wat die periode betreft”. Na die periode niet meer? Duidelijkheid alsjeblieft!
Het Nieuwsblad pakte uit met een
brede peiling naar de mening van
leraars en omgeving over ons Vlaams
onderwijs. De helft van de leraars is
tevreden met het loon, evenveel abso-
luut niet. Maar gelukkig kan er bijles
gegeven worden en zowat een vijfde
van de leerkrachten klust op die manier
wat bij.
Op het verjaardagsfeest van CD&V in Kortrijk haalde ook Wouter Beke uit naar de N-VA, zij het in een meer gekuiste versie. Hij verweet de N-VA de stelling dat er in dit land geen akkoord meer mogelijk is.
Daardoor raak je volgens Beke opgesloten in een kamer met slechts twee
deuren. “De ene geeft uit op het status quo. Je staat op straat en laat
iedere ambitie voor een staatshervorming varen. Achter de tweede deur
staat de sloophamer.” Om dit land naar de ondergang te leiden, wel te verstaan. Natuurlijk spreekt elke voorzitter op zijn congres stoere taal aan het adres van de politieke tegenstanders, en voor CD&V blijft de N-VA de electorale boeman van formaat. Toch zouden we graag weten
wat Beke van de uitspraken van zijn theologische raadsman vindt. Is dat
de verdedigingslinie die CD&V van plan is in te nemen, moest het aan de onderhandelingstafel tot een akkoord komen? Is iedereen binnen de “verantwoordelijke volkspartij” akkoord met de scheldtirade van Torfs? Wil Beke snel af van de herinnering aan de uitspraak, dat hij nooit zon- der de N-VA aan onderhandelingen zou beginnen?
Valt vooral op dat 72 % van de leer-
krachten elke dag met plezier gaat wer-
ken, terwijl dat voor een gemiddelde baan slechts 50 % is. Toont dit aan dat het leraarschap een berenjob is, of dat het onderwijs tevreden mensen trekt?
Twee mogelijke verklaringen voor een-
zelfde cijfer. Opletten met steekproe-
ven. Met ouders hebben leraars het dan
weer wel moeilijk. Te bemoeizuchtig en
te veeleisend. En nu toch een letterlijk
citaat uit Het Nieuwsblad: ‘…, maar
toch voelt 60 procent (van de leraars)
zich door hen (de ouders) gewaar-
deerd. Niet-onderwijzend Vlaanderen
heeft daar een afwijkende mening over.
Eén op de drie vindt dat leraars worden
ondergewaardeerd.’
Achter zo’n zinnetjes blijf je wel haken. Als 60 % van de leraars zich
gewaardeerd voelt, dan is dat voor 40
% niet het geval. Blijkbaar vindt één
derde, dus 33 % van de niet-leraars
hetzelfde als die 40 %. Niet echt een afwijkende mening dus, zoals de jour-
nalist nochtans schrijft, maar juist mooi
samen sporend.
Het is duidelijk dat christendemocratisch&vlaams op zoek is naar vol-
doende eigen identiteit om de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar tegemoet te gaan (of nieuwe federale verkiezingen, als de forma- tiegesprekken alsnog afspringen). De voortdurende spagaat tussen het
Vlaamse en het federale niveau, tussen werkgevers- en arbeidersvleugel
zorgt onvermijdelijk voor spanningen. Ooit schreef Beke een interessante
studie, over de CVP na de Tweede Wereldoorlog: ‘De Christelijke Volks- partij, 1 945-1968. De ziel van een zuil’. Ook in die tijd waren er meer- dere facties, vleugels en tendensen aan het werk die hun invloed wilden uitoefenen op de interne besluitvorming. Maar het te lang onderdrukte streven naar Vlaamse autonomie heeft sindsdien de zaken er niet een- voudiger op gemaakt.
Want volgens de Leuvense hoogleraar heeft de N-VA zonder omkij- ken het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang doorbroken. Hoezo? Hebben Bart de Wever en consorten niet herhaaldelijk een bijna visce- rale afkeer van het Vlaams Belang tentoongespreid? Daar vergissen we ons blijkbaar in. In de logica van Rik Torfs zijn N-VA en Vlaams Belang
twee handen op één buik, met een discours “dat zich volledig toespitst op
het aanduiden van zondebokken”. Het maakt niet uit of het om vreem- delingen, werklozen, Grieken of Walen gaat. En luister goed: Torfs zal zich daar met hand en tand tegen blijven verzetten, zelfs als hij daar- door een volgende keer “nul procent van de stemmen haalt”. We zijn niet ver meer verwijderd van het volgende syllogisme: a) de N-VA wil meer druk zetten op werklozen om een baan te zoeken; b)
het Vlaams Belang is veroordeeld wegens discriminatie; c) de N-VA moet
worden veroordeeld en van de politieke scène worden verwijderd. (Vol- gens Torfs zijn er drastischer maatregelen nodig dan een zondebokpo-
CD&V is een partij die op zoek is naar zichzelf, in een tijdsgewricht
waarin de kiezer meer dan ooit nood heeft aan duidelijkheid, en die ver-
schaft de vzw Ampersand nu eenmaal niet.
Kwaliteit daalt
Och, wellicht gaat het over een jonge
journalist; dat zou alles verklaren. Want
hét hoofdnieuws van de peiling was
natuurlijk dat 63 % van de leraars vindt dat het peil van het onderwijs de jong-
ste jaren is gedaald. Bij de kleutersector
valt het nog mee – zou er nog moeten bijkomen – maar in het middelbaar en
hoger onderwijs is de consensus zowat
compleet: meer dan 75 % ziet een kwa-
liteitsdaling. Oudere leerkrachten en
mannen zijn daar nog meer van over-
tuigd, maar het gevoel is toch algemeen.
Deze week :
•
Briefje aan Freya
3 4
•
De ene migrant is de andere niet
•
De Gravensteengroep en de Di Rupo-nota
5
10 11 14
Lees verder blz. 2
•••
Miel Cools gevierd Verslag IJzerbedevaart PietTommissen
2
31 augustus 2011
De dingen dezer dagen
publiek was komen opdagen. Sinds twee sei-
zoenen is in het stadion een hotel ingebouwd
– Stayen – om vol te boeken bij thuiswedstrijden van de Kanaries. Onder het mom dat daar “gratis” kan gekeken worden. Een
escortedame annex fotomodel had met haar
vriend een kamer met uitzicht op het speel-
veld geboekt. Niet om voetbal te kijken,
bleek duidelijk toen het koppel voor het ven-
ster, zichtbaar voor iedereen en alle lenzen,
een vrijpartij opvoerde. Het verhaal over het
uitgestalde vrouwelijke schoon, de “part-
ner” en de reacties van een volgelopen stadion was welgekomen voer voor de pretgazetten. En ja, de dame in kwestie was losjes gekleed voor het venster gaan zitten en had
haar boezem tegen de ruit gedrukt. Neen, zij
en haar vriend hadden niet echt gevrijd. Ze hadden maar een beetje “show” verkocht, allebei nogal “open minded”.
Wellicht hebben ze ergens een molen-
wiek niet uit de weg kunnen gaan. Al is de
kans groot dat de inhoud van hun hersenpan
niet onder de klap geleden heeft: het koppel
was er zich niet van bewust dat er in de tri-
bunes onder hun “showvenster” kinderen
zaten. De zaakvoerder van het hotel diende klacht in voor openbare zedenschennis. De escortedame vond dat “belachelijk”. Als hij
“zoiets” wilde vermijden, moest de zaak-
voerder maar geblindeerde ramen plaatsen. Dat “zoiets” in het hoofd van normale mensen niet opkomt, zal een te diepe gedachte zijn voor “open minded” halvegaren op de progressieve richel, of vensterbank.
Onderweg naar het einde
ANTWERP-TAX
Totaal verdwenen zijn moraal en goede zeden nog niet, maar onderweg naar het absolute einde zijn we, is de conclusie na recente “akkefietjes” in voetbal-
stadions. Nu stadions, volgende keer andere goedgevulde locaties als toneel van
almaar verder om zich heen grijpende domheid, verdwazing en morele verloe- dering, ruim veertig jaar geleden in leven geroepen onder de progressieve slag- zin “alles moet kunnen in vrijheid en blijheid”.
Of één enkel stuk tuig van de Beerschotrichel of een handvol soortgelijken op het
“idee” kwam de Japanse doelman van SK
Lierse uit evenwicht te halen door hem
“Fukushima” toe te schreeuwen, doet er niet
toe. Wel de vraag hoever men in de modderpoel van de eigen doodzieke geest moet zijn weggezakt om aan dergelijke schurkenstreek nog maar te denken. Ik wist niet wat ik hoorde, toen sterke man Patrick Vanop-
pen in het VRT-programma “Extra Time”
toeterde dat “onze fans nogal ludiek zijn en het dan altijd dansen is op de slappe koord”. Voordien had de man al zijn “joker” ingezet om niet met “ja” of “neen” te moeten antwoorden op de oerdomme vraag of de
“Fukushimagrap” erover was of niet. Vanop-
pen liet weten dat “over Dutroux, het meest
verwerpelijke dat ooit bij ons is gebeurd,
ook grapjes werden/worden gemaakt. Dat hoort bij het verwerkingsproces“. Wat hadden de “nogal ludieke fans” dan wel te “ver-
werken”? De achterstand? Als dat een “ver-
werkingsproces” nodig had, geduid door de
“Fukushima”-roep, dan is het wangedrag van
het verantwoordelijke schorem het superla-
tief van smakeloos.
03-238.38.38
Als dat niet topludiek is! Hopelijk ervaart u
het nooit proefondervindelijk: een kwetsuur
aan de kruisbanden vraagt een zware heelkundige ingreep, met werkonbekwaamheid en revalidatie, en alle miserie daar omheen, om en bij een half jaar.
“Open minded”
In het stadion van Sint-Truiden speelde
zich een “nogal ludiek” schouwspel af van
een gans andere orde dan waarvoor het
Het spotje dat sportprogramma Sporza
“ludiek” inleidt, is een progressieve, opvoed-
kundige voltreffer. Al jaar en dag dui-
ken dezelfde twee ukjes op die vanuit hun
geverfde smoelwerkjes hun tong zo ver
mogelijk uitsteken. Voor het programma als welkom en na het programma. Gekoppeld
aan het fragment van een meute urinelozend
manvolk piekt het spotje als spiegel van tact,
beleefdheid, respect en andere naar progres-
sieve waarden; symbool voor de in de jaren zestig van vorige eeuw gestarte en naar de verdoemenis spurtende “alles mag en alles moet kunnen”-samenleving. Hopeloos verzuurd doemdenken? Als ik de Japanse doelman van Lierse ooit tegen het lijf loop, zal ik niet nalaten het hem te vragen...
Pascal Smet ziet geen probleem, alhoewel…
Spotjes
Wat gedacht van het taalgebruik in de tele-
visiespot van voetbalsponsor Jupiler, “Mannen weten waarom”? Gericht tot “mannen
die hun kruisbanden nog weten liggen en
die van hun tegenstander weten te vinden”.
d.Mol
Uit de smalle beursstraat
De leugens van de schooier
Uittredend minister van Begroting Guy Vanhengel, die hier meermaals het epithe-
ton ‘de schooier van Evere’ kreeg toebedeeld, popelt om opnieuw als volwaardig minis-
ter aan de slag te gaan, getuige zijn interviews in tijdschriften, en op radio en teevee. Zijn analyse van de Belgische staathuishouding neemt een loopje met de waarheid. Het enige juiste wat hij zegt, is dat de staatskas volgend jaar leeg is. Maar hij verzwijgt een aantal zaken en liegt ronduit als hij zegt dat de slechte situatie van de overheidsfinanciën te wijten zijn aan de financiële crisis en aan het feit dat Vlaanderen het geld door vensters en deuren smijt. Ten behoeve van ‘de schooier’ die boven zijn niveau bokst, zetten we een aantal zaken op een rij. Eén: de slechte situatie van de overheidsfinanciën werd vooral veroorzaakt door
het wanbeleid van paars tijdens het voorbije decennium. Ondanks de lage rente en dus
dalende rentelasten werd er geen geld opzijgezet om de kosten van de vergrijzing op te
vangen. Het geld werd uitgegeven - onder andere geschenkjes als welvaartsvaste uitkeringen. Het paarse sinterklaasbeleid werd door de Open Vld goedgekeurd en door de PS uitgevoerd. Gevolg: het primair saldo - ontvangsten min uitgaven zonder rentelasten; het cijfer waar het echt om gaat- de voorbije jaren in het rood ging en heel misschien pas volgend jaar weer positief wordt. Twee: Vanhengel wijst op het grote probleem van de financiering van de sociale zekerheid. De federale overheid moet constant bijspringen om die niet in het rood te laten gaan. Zeer juist natuurlijk, de sociale zekerheid is al een hele tijd niet meer zelfbedruipend. De sociale bijdragen van de werkenden dekken slechts 60 tot 65 procent van de kosten van de RSZ. De rest moet gehaald worden uit de zogenaamde alternatieve financiering van de sociale zekerheid, dat zijn dan vooral inkomsten uit accijnzen, btw-heffingen en aanverwanten. Aanvankelijk was die alternatieve financiering van de sociale zekerheid bedoeld als compensatie voor een lastenverlaging op arbeid. Maar dit heeft averechts gewerkt. De lastenverlaging op arbeid heeft onvoldoende extra werk gecreëerd omdat werklozen er te weinig toe werden aangezet een job te aanvaarden. Die alternatieve financiering begon een eigen leven te leiden. In de sociale zekerheid werd meer en meer geld uitgegeven, onder andere door hogere uitkerin-
gen en de groeinorm van 4,5 procent in de sociale zekerheid. De put die toen tot stand
kwam, werd door paars vakkundig gevuld door gewone fiscale inkomsten weg te sluizen naar de sociale zekerheid. Waardoor er geen ruimte meer was voor de klassieke overheidstaken als veiligheid of justitie. Drie: de financieringswet en de Lambertmontakkoorden hebben de federale staat
armlastig gemaakt. Zeker de middelen voor het Franstalige onderwijs die via Lambert-
mont werden doorgesluisd, hebben de federale kas verarmd. Het is één van de vele erfenissen van paars die we nu nog meedragen. Het klopt dat de federale staat er alleen voor staat om de kosten van de vergrijzing op te vangen, maar Vanhengels verwijt als zou Vlaanderen geen geld willen opzijleggen of overschotten boeken, klopt niet. In dat geval moet Vlaanderen het wanbeleid van de andere deelstaten compenseren. Ja zeg! Ondanks het Lambertmontgeld zijn de Waalse en de Brusselse regering nog altijd armlastig. Gevolg van dit alles: de politici zadelen de komende generaties met een enorm probleem op. Iedereen spreekt over de kosten van de vergrijzing maar het wordt tijd dat
we dat eens zeer concreet maken. Onderzoek heeft uitgewezen dat wie vandaag gebo-
ren wordt tijdens zijn leven 60.000 euro meer aan de overheid zal betalen dan wat hij
ervan terugkrijgt. Veertig jaar geleden was deze verhouding nog 0 euro, dertig jaar gele-
den 10.000 euro. Dat betekent dat de huidige en de toekomstige jongeren een gigantische last zullen dragen. Door het non-beleid van de politici, die zich onvoldoende hebben voorbereid, zullen zij opdraaien voor de kosten van de vergrijzing. Nochtans waren er al halverwege de jaren 70 duidelijke signalen dat de economische en budgettaire uitdaging er ging komen. Men heeft het verwaarloosd.
Vervolg van blz. 1
het oordeel van zijn mensen op het werkveld
‘niet vinden’. Smet wil wel eens opvallen met
idiote uitspraken, maar dit keer ging hij erg zwaar uit de bocht. ‘Een deel van het lerarenkorps heeft nog een te romantisch beeld
van het onderwijs. Het onderwijs van de
19e eeuw, met brave kindjes die alleen maar luisteren, komt helaas niet meer terug’, zegt Smet. Alsof de leerkrachten die vaststellen wat ze vaststellen weer naar de 19de eeuw
terugwillen. Een kwade geest zou opmerken
dat Smet zelf het schoolvoorbeeld is van de wegzakkende kwaliteit van het onderwijs. Gelukkig weet Smet ook zinnige dingen toe te voegen. ‘De samenleving is dan ook
sterk veranderd. Er zijn heel wat migranten-
kinderen bijgekomen de voorbije 20 jaar, kin-
deren die thuis geen Nederlands spreken.
Daarnaast zijn er meer kinderen die opgroeien in een moeilijke thuissituatie.’
Daarmee raakt hij twee belangrijke - zeker niet de enige - punten aan die wijzen op de kwaliteitsdaling die hij dan wel ontkent. Uiteraard kan onderwijs aan mensen die
de Nederlandse taal minder machtig zijn niet
dezelfde kwaliteit leveren. En uiteraard doet
een moeilijke gezinssituatie er ook geen goed
aan. Waarom beweert Smet, die beide ele-
menten zelf aanhaalt, dan dat er geen niveau-
daling is? Klinkt een beetje als het grapje van
de man die antwoordt wanneer z’n vrouw
hem verdenkt vreemd te gaan met een blon-
dine: ‘Ik ga niet vreemd. Het is trouwens een
brunette.’
Dat is ronduit stuitend nieuws, want zij zit-
ten aan het front en ondervinden de dagelijkse onderwijsrealiteit aan den lijve. Tradi-
tioneel doet het Vlaamse onderwijs het goed
en de samenleving is zich daarvan bewust,
maar de leraars zelf krijgen hun twijfels.
Wetende dat Vlaanderen alleen de grijze
hersenmassa als grondstof heeft, zou zo’n
noodkreet een hoop alarmbellen moeten
doen overgaan op het politieke niveau.
19de eeuw
Je zou verwachten dat Pascal Smet,
minister van Onderwijs, zo’n signaal ernstig neemt. Dat valt bitter tegen. Hij kan zich in
TowergaTe
Stel u een televisiefilm voor waarin de knappe, vrouwelijke burgemeester van een Amerikaanse stad tijdens een vakantie in het buitenland in het publiek de liefde bedrijft, bovenop een hoge toren. Maar zij wordt door onverlaten gefilmd, de video wordt op een pornostek geplaatst, en zo barst het schandaal als een tropische orkaan los. Te ver gezocht? Onwaarschijnlijk? Misschien zou een dronken studente zoiets doen, of een dienster in een louche kroeg. Maar een burgemeester toch niet? Dat is nochtans precies wat burgemeester Ilse Uyttesprot uit Aalst heeft gedaan. Alleen zou een burge- meester (m/v) in de VS na zo’n betrapping op heterdaad onmiddellijk aftreden, uit eer- lijke schaamte, of onder druk van partijgeno- ten. Maar in Aalst blijft Uyttesprot gewoon in functie. Het Vlaams Belang was de enige partij die haar ontslag eiste. Uyttesprot beweerde dat het om een privéaangelegen- heid gaat. Daden die men in het openbaar stelt, in de publieke ruimte, vallen nochtans niet binnen de privésfeer. Wat Uyttesprot deed, was openbare zedenschennis. Haar aanblijven en haar gebrek aan schuldbesef getuigen van brutale schaamteloosheid. Uyt- tesprot is lid van de CD&V.
Ons onderwijs is al decennia slachtof-
fer van een aanhoudende hervormingsdrift, opgelegd door progressieve pedagogen. In
Nederland maakten diezelfde waanideeën
al veel kapot en daar begint men dat stil-
aan in te zien. Ondertussen gaat Vlaanderen
