Carla Bruni Kijkt in De Ogen Van Haar 'Raymond'

DE STANDAARD MAANDAG 16 DECEMBER 2013 D7 Carla Bruni kijkt in de ogen van haar ‘Raymond’ ¨¨¨èè uit de song ‘Bruxelles’ van de Hollandse CHANSON chansonnier Dick Annegarn, die in Vlaan Carla Bruni deren nauwelijks bekend is. Koninklijk Circus Brussel, 13/12. Voor Bruni is het fijn terug te zijn, want ze heeft haar zangcarrière jaren on hold gezet De rollen waren slim verdeeld. Nico omglimlachendnaasthaarmanteposeren. las Sarkozy, de vorige president van Eerder dit jaar bracht ze haar vierde album Frankrijk, kwam binnen toen de lichten Little French songs uit en nu trekt ze weer in het Koninklijk Circus in Brussel nog op tournee. aan waren. Hij zat op een speciale tribu Maar opvallend: die echtgenoot zit vaak in ne in het midden van de zaal. Wie met hetpubliekendatleidtinFransezalenstee hem voor de lens wou, kreeg de foto met vast tot stormachtige toejuichingen. Speel een mee. de Bruni daarop in? Enkel subtiel. ‘Mon Toen werd het donker en verscheen op Raymond’ hoefde ze niet eens aan hem op het podium Sarkozy’s echtgenote, de te dragen, iedereen wist dat ze het over Sar FransItaliaanse zangeres Carla Bruni. kozyhad.Voorallezekerheiddroegzedaar Eerst was er alleen haar stem, die zong na ‘Le temps perdu’ op aan hen die de tijd dat ze haar ogen zag in onze ogen. Daar graag vertragen, wat ‘zeker niet geldt voor na verscheen ze als silhouet op een mon Raymond’. scherm. Pas daarna gleed het gewezen fotomodel sensueel door een gordijn. Zwartleren pantalon, roodfluwelen jas Toen Bruni afscheid je, en een stem die de heesheid tot kunst verheft: meer had Bruni niet nodig. Ze nam, veerde Sarkozy als had een gitarist en een pianist mee en eerste recht om een hield het ‘klein’. ‘Ik kan niet veel anders dan over de lief minutenlange staande de schrijven’, glimlachte ze, waarna ze ovatie van de zaal te ‘J’arrive à toi’ inzette, een van die typi dirigeren sche chansons van haar. Hees Sarkozy speelde het minder subtiel. Toen Bij Bruni gaat het om suggestie: ze be Bruni afscheid nam met ‘Quelqu’un m’a dit’ weegt traag en loom en suggereert ele veerde haar man als eerste recht om een gantie en geraffineerd minimalisme. Ze minutenlange staande ovatie van de zaal te zingt klein en hees en suggereert subtili dirigeren. Mooi hoor, zoveel devotie. En teit. Ze lanceert aforismen (‘Zijn onze ook die Franse flair om gewone dingen bui vrienden niet de broers en zussen die we tengewoon te maken, is treffend. Bruni zelf kiezen?’) en suggereert daarmee we kwam terug, zong nog een paar liedjes, reldwijsheid. waarna het scenario zich herhaalde. Maar misschien is ze gewoon erg beperkt Het vervolg was geprogrammeerd. Eens als zangeres en tekstschrijfster, en heeft Bruni verdwenen was, zette het publiek een ze van haar beperkingen het beste ge rush in op Sarkozy. De man geraakte nau maakt? welijks de zaal uit, hij moest poseren met Het was alleszins een prettig en lichtvoe jan en alleman. Waarna hij besloot naar de tig concert. Bruni vertaalde Charles Tre kleedkamer van zijn madame te gaan, wat nets ‘Ma France à moi’ in ‘Dolce Francia’, hem nog een extra glorietocht van vijftig eerde zowel Barbara als Brel als inwo meter opleverde. ners van Brussel, en citeerde uitgebreid PETER VANTYGHEM Carla Bruni deelde haar show met Nicolas Sarkozy, © Koen Bauters Lichamen als De weldaad penselen van zwarte gal DANS ¨¨¨¨è THEATER ¨¨¨¨è Meduses (Vincent Glowinski (Bonom) Todo el cielo sobre la tierra & JeanFrançois Roversi) Angélica Liddell. Gezien in De Singel in Gezien in CC Brugge. Nog te zien op 26 en 27/2 Antwerpen, 13/12. Passionele mensenhaat. © rr in Vooruit, Gent en 13/3 in CC Strombeek. Bonom vervelt tot danser. © Fred Debrock Nee, Angélica Liddell is geen engel, haar gezelschap Atra Bilis Teatro. Je Wie zichzelf opnieuw uitvindt, loopt een open cirkel voor zich uit, voeten die tenzij een zwarte. In Todo el cielo so- kan je afvragen wat de zin is van zo het risico zichzelf te verliezen. Geen het lichaam soms amper kunnen vol bre la tierra, waarmee de Spaanse dit veel destructiedrift, maar die spreekt wonder dat we extra kritisch kijken gen. De scène is duister. Een camera re weekend De Singel dynamiteerde, uit elke lichaamsvezel van Liddell. Ze naar zielen die buiten de lijnen kleu gistreert de reflectie op de naakte lijven spuwt ze op de normaliteit van het sa maakt van theater een doorleefd sub ren. en projecteert de witte vlekken op een menleven, op het engagement, op de versief gebaar. De volle kracht van de Dat is het geval bij de voormalige graffi groot doek op de achterwand. Daar domheid van mensen die lid zijn van tegenstem: dat was op onze podia zijn tikunstenaar Bonom. In zijn dansvoor worden de lichamen digitale penselen een gemeenschap. Maar bovenal ver tijd geleden. stelling Meduses vervelt hij behalve tot en laten ze door een vertragingseffect kettert Liddell het moederschap. ‘Moe Het is geen cynisme. De Spaanse mag danser ook tot zijn echte naam, Vincent lijnen achter. Zo tekenen de twee het ders kneden hun dochters met het dan als een melancholieke zwerfkat Glowinski, en kiest hij na jaren anoni vocabularium waarmee Bonom de afge slechtste in henzelf. Of je hebt kinde balanceren op een lijn die loopt van miteit voor het voetlicht. lopen jaren naam maakte in het Brus ren, of je wijdt je aan het denken.’ Nietzsche tot Ayn Rand, ze verdedigt Zijn keuze voor de dans vloeit op een selse straatbeeld: schedels, kwallen, Liddell ijsbeert met een micro over ook het vitalisme van de jeugd. Dat natuurlijke en slimme manier voort uit slangen en spinnen. het grote podium, als een rusteloze agendeert ze in het eerste uur van To- zijn werk als straatkunstenaar: achter Meduses is allesbehalve gratuit. Alles is prediker die zelfs geen eer haalt uit do el cielo sobre la tierra met een bi elke muurgrote tekening schuilde name doordrongen van de robuuste, hyper gezien te worden. Haar haat komt van zarre link tussen Peter Pan en de jon lijk een opeenvolging van bewegingen persoonlijke stijl van Glowinski. Enige binnen, richt zich ook tegen zichzelf. ge doden die Breivik achterliet op het die hij minutieus uit het hoofd leerde. bedenking: een choreograaf is de man Ze stampvoet, wiekt met haar arm of eiland Utøya. Hun ‘geluk’ is dat ze Die werkwijze maakt ook de kern uit niet, maar onoverkomelijk is zoiets ge zijgt neer op een stoel voor sissend ge nooit ouder zullen worden. van Meduses: Glowinski en de Ultima lukkig niet. Het is ontzettend sterk om fluister. Ze staat zelf niet boven haar Liddell heeft zelf ook iets puberaals, Vezdanser Luke Jessop tekenen live te zien hoe overtuigend Bonom het po tirade. ‘Mijn werk is het onderzoeken maar haar passionele mensenhaat met hun lichamen. dium inneemt. De danswereld is een van mijn eigen vuiligheid en die waar boort een bron aan bij het publiek. De dans is nu eens hoekig, dan weer doorleefde ziel rijker. uit de anderen bestaan.’ Wat een furie. Wat een voorstelling. vloeiend. Schokkerig, met de armen als SARAH VANKERSSCHAEVER Theater van de zwarte gal, zo heet WOUTER HILLAERT.

Load more