Mijn Ontmoeting Met Een Jeugdheld!
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
Mijn ontmoeting met een jeugdheld! Als radiopresentator van ons wekelijkse programma Spotlight heb ik veel artiesten te gast die met name in de theaters staan. Zij hebben stuk voor stuk leuke en boeiende verhalen. Zo nu en dan verschijnt een artiestennaam in het programma van een theater die mijn hart nog harder doet kloppen. Het zijn vaak de namen waarvan je vroeger als jonge jongen dacht als ik hem of haar ooit eens zou kunnen ontmoeten? Begin maart 2016 had ik een ontmoeting in de artiestenfoyer van De Maagd met Graham Gouldman, gitarist en zanger van 10cc, de enige die nog uit de oorspronkelijke samenstelling van de band komt. Een zeer bijzonder moment. Het houdt niet op! Steve Harley staat aangekondigd op het programma van De Maagd. Op 25 januari treedt deze Engelse zanger op die feitelijk als Stephen Malcolm Ronald Nice door het leven gaat. Vooral 50-plussers zullen hem wel kennen van zijn hits uit de jaren 70. Ik was al verkocht toen in 1973 het zeer bijzondere en prachtige Sebastian uitkwam. Als 13-jarige snelde ik naar de platenzaak voor het singeltje. Ik was al blij met de kortere versie die uit destijds armzalige boxjes klonk. Je zult begrijpen dat ik Steve graag in Spotlight wilde hebben. Manuela van zijn Nederlandse impressariaat wilt graag meewerken. Het concert is nog niet uitverkocht dus promotie is altijd welkom. En dan is het zover, keurig op tijd bel ik met Engeland alwaar de 67- jarige Steve Harley op mij zit te wachten. “It’s all my pleasure to be in your show”, reageert Steve met een zeer correct Engels. Steve Harley wordt als naam pas echt bekend wanneer hij in 1975 naar Hilversum komt voor het programma Toppop wanneer Make Me Smile (Come Up And See Me) in Nederland een hit wordt. Ik vertel hem dat ik zijn verschijning met zeer lange bordeauxrode jas en hoed op nog heel goed weet. Echter was hij al eerder in Nederland, voor Sebastian. De misvatting lijkt te ontstaan als je mocht denken dat Cockney Rebel de naam van een andere zanger is die ondermeer verantwoordelijk is voor Sebastian. Het is de naam van zijn begeleidingsband legt hij uit. Eerst hebben we onder deze naam (vanaf 1972) muziek uitgebracht. In 1975 was mijn begeleidingsband deels uitelkaar gevallen en kwamen nieuwe muzikanten voor mij werken en besloot ik om mijn naam ervoor te zetten: Steve Harley & Cockney Rebel. De naam die je ook op het album “The Best Years Of Our Lives” ziet staan en waar je de toptienhit “Make Me Smile” op terugvindt. Dus inderdaad is de zwevende stem die je op Sebastian hoort inderdaad van Steve Harley. Voor mij is dit altijd één van de mooiste popklassiekers geweest. Op een 13- jarige als ik destijds maakte dit heel veel indruk. De tekst, de zangstem met effect maar zeker ook het orkest en koor dat heel veel toevoegt. Ik vraag Steve naar de “story behind Sebastian”. En wie is Sebastian? Dat laat ik aan ieder zijn of haar eigen fantasie over. “It’s pure poetry” voegt Steve toe. “Ik was nog maar 22 toen ik Sebastian schreef”, memoreert hij. Steve trad vanaf begin jaren 70 op als straatmuzikant, zoals bij de Londense metrostations. Toen zong hij Sebastian al in een akoestische vorm zonder “toeters en bellen” erop. Ik verdiende er nauwelijks iets mee zegt Harley. “Apparently not their cup of tea” lacht Steve. Eind 1972 werd Cockney Rebel geformeerd en kreeg de band een platencontract van EMI. Het eerste album “The Human Menagerie” kwam een jaar later uit met daarop, jawel Sebastian. Hoe is Sebastian zo prachtig geworden? “I was a very lucky guy in those days”, haalt Steve op. De poëtische tekst vond Neil Harrison, de producer geweldig maar ik wil het nummer meer body geven zei hij tegen Steve. “Neil gaf mij een blanco cheque om het nummer meer power te geven”, vervolgt Steve. Andrew Powell was dé man. Hij dirigeerde een orkest en maakte al meer prachtige muziek met ondermeer Alan Parsons project en produceerde jaren later het album “The Kick Inside” van Kate Bush. Andrew arrangeerde voor Sebastian de muziek die hij een 40 man tellend orkest liet spelen plus een koor bestaande uit 24 personen, in de befaamde Abbey Road studio! Steve: “I remember the moment I walked in the studio”. Ze lieten mij het eindsresultaat horen. Het was overweldigend. Zeven minuten lang! Ik heb toen zeker een paar traantjes gelaten. Ik was zo ontroerd, vertelt Steve verder. Steve kan niet ophouden met zingen. Het is zijn lust en zijn leven. Nog steeds heeft hij die prachtige stem. Hoe houdt je die zo goed is mijn vraag aan hem. Zorgen dat je jezelf nooit overzingt, reageert Steve direct. Door de tegenwoordige technieken heb je minder power nodig om goed te kunnen zingen. De microfoons maar ook de monitoren (en inears) zijn stukken beter. Je hoort jezelf uitstekend, legt Harley uit. Maar bovenal probeert hij de bacillen van anderen op afstand te houden. Hij geeft geen handen na shows, hoe goed bedoeld. Voordat je het weet heb je een verkoudheid te pakken en “the show must go on”. Aan het eind van het interview vraagt Steve mij om na afloop even elkaar te ontmoeten. Dat is natuurlijk super en daarop beloof ik dat ik eerst mijn handen was en je niet zal zoenen! Hilariteit ook bij Steve die deze grap zeker kan waarderen. Een mooi gesprek met de zanger van Sebastian, van Make Me Smile, van Judy Teen en Mr. Raffles, liedjes die ook op vrijdag 25 januari allemaal voorbij zullen komen, in theater De Maagd. Een regelrechte aanrader! Even na negenen, loop ik loop trots als een pauw de studio uit en zie nu al uit naar de voortzetting van deze nu al mooie ontmoeting, straks verder keuvelend onder het genot van een glas Chardonnay! Proost Steve Harley! .