Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 1
Spis treści: I. Kierunki zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk 5 Określenie kierunków rozwoju przestrzennego gminy 5 1. Struktura funkcjonalno-przestrzenna gminy 5 2. Kierunki rozwoju osadnictwa w gminie 5 4. Kierunki rozwoju infrastruktury społecznej i usług 6 5. Kierunki rozwoju funkcji gospodarczych 6 5.1 Gospodarka rolna 6 5.2 Gospodarka pozarolnicza 7 Kierunki rozwoju poszczególnych podsystemów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy 8 1. Strefy funkcjonalne i ośrodki 8 1.1 Strefa zagospodarowania dla funkcji intensywnego rolnictwa (IR) 8 1.1.1 Produkcja rolna 8 1.1.3 Produkcja pozarolnicza 9 1.2 Strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR) 9 1.2.1 Produkcja rolna 9 1.2.3 Produkcja pozarolnicza 10 1.3 Strefa zagospodarowania zasobów systemu przyrodniczego w obszarze o wiodącej funkcji ekologicznej (SE) 10 1.3.1 Produkcja rolna 11 1.3.3 Produkcja pozarolnicza 11 1.4 Strefa aktywizacji zainwestowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną (SA) 12 1.4.1 Produkcja rolna 12 1.4.3 Produkcja pozarolnicza i usługi 12 1.5 Ośrodki obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej 13 1.5.1 Ośrodek podstawowy – Jedlińsk 13 1.5.2 Ośrodki uzupełniające – Wsola i Bierwce-Wierzchowiny 13 2. Powiązania komunikacyjne 14 3. Obsługa infrastrukturalna 14 3.1 Zaopatrzenie w wodę 14 3.2 Odprowadzanie i oczyszczanie ścieków 15 3.2.1 Obszary zainwestowania przewidziane do obsługi za pomocą zbiorowych systemów odprowadzania ścieków 15 3.3 Elektroenergetyka 15 3.4 Zaopatrzenie w gaz 16 3.5 Zaopatrzenie w ciepło 16 3.6 Telekomunikacja 16 3.7 Gospodarka odpadami 16 4. System przyrodniczy 17 II. Polityka lokalizacyjna 18 Opracowania planistyczne realizujące politykę lokalizacyjną studium 18 1. Zasady sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i innych opracowań planistycznych na terenie gminy 18 1.1 Zasady ogólne sporządzania planów miejscowych zagospodarowania przestrzennego 18 1.2 Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego zmieniające dotychczasowe funkcje rolnicze i leśne terenów 19 1.3 Obszary zorganizowanej działalności inwestycyjnej 19 2. Obszary na których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest (lub może być) obowiązkowe 20 2.1 Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego może być obowiązkowe ze względu na przewidywaną lokalizację zadań dla realizacji ponadlokalnych i lokalnych celów publicznych 20 Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 2
2.1.1 Projektowany przebieg gazociągu wysokoprężnego 20 2.2.1 Projektowane przebiegi zewnętrznej obwodnicy m. Radomia 20 2.2 Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe ze względu na istniejące uwarunkowania 20 2.2.1 Cenny zespół architektoniczno-krajobrazowy w miejscowości Jedlińsk 20 2.2.2 Obszary możliwego naporu inwestycyjnego w rejonach preferowanych przebiegów tras komunikacyjnych 21 2.3. Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe ze względu na obowiązujące przepisy 2.3.1. Planowana w miejscowości Bierwce rozbudowa cmentarza parafialnego Zasady zagospodarowania poszczególnych elementów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy 22 1. Strefa zagospodarowania dla funkcji Intensywnego rolnictwa (IR) 22 1.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej 22 1.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 22 1.2.1 Tereny osadnictwa wiejskiego (MR) 22 1.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) 23 1.2.3 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) 24 1.3 Obszary systemu przyrodniczego 25 2. Strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR) 25 2.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej 25 2.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 26 2.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) 26 2.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) 27 2.2.3 Tereny usług (U) 28 2.2.4 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) 28 2.3 Obszary systemu przyrodniczego 29 3. Strefa ekologicznie uwarunkowanego zagospodarowania dla funkcji wykorzystujących zasoby systemu przyrodniczego (SE) 29 3.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej 29 3.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 30 3.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) 30 3.2.2 Rekreacja i wypoczynek (ML) 30 3.3 Obszary systemu przyrodniczego 31 4. Strefa aktywizacji zainwestowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną (SA) 31 4.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej 31 4.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 32 4.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) 32 4.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) 33 4.2.3 Tereny zabudowy mieszkaniowej (M) 33 4.2.4 Tereny usług (U) 34 4.2.5 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) 35 4.2.6 Tereny lotniska 35 4.3 Obszary systemu przyrodniczego 35 5. Ośrodki obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej 36 6. Punkty obsługi komunikacji 36 7. Tereny o funkcji leśnej 37 Obszary i obiekty chronione oraz inne ograniczenia w dostępności terenu 38 1. Ograniczenia w sposobie użytkowania i zagospodarowania terenów wynikające z występowania obszarów i obiektów podlegających ochronie prawnej. 38 Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 3
1.1 Obszary i obiekty chronione na podstawie przepisów o ochronie środowiska i przyrody (ustawa z dn. 16 października 1991 r. o ochronie przyrody, ustawa z dn. 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska i in.) 38 1.2 Obszary i obiekty chronione na podstawie ustawy z dn. 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury 38 1.2.1 Obiekty wpisane do rejestru zabytków WKZ 38 1.2.2 Stanowiska archeologiczne 38 1.2.3 Cenny zespół architektoniczno-krajobrazowy w miejscowości Jedlińsk 38 2. Ograniczenia dostępności terenu 39 2.1 Strefa ochronna komunalnego składowiska odpadów stałych 39 2.2 Strefy ochrony sanitarnej studni 39 2.3 Strefa ochrony sanitarnej oczyszczalni ścieków 39 2.4 Strefa ochrony sanitarnej cmentarza 40 2.5 Strefy ochronne dla elektroenergetycznych linii napowietrznych 40 2.5.1 Linie 220 kV 40 2.5.2 Linie 110 kV 40 2.5.3 Linie 30 i 15 kV 41 2.6 Strefa ochronna gazociągu wysokoprężnego Ø300 41 2.7 Odległości linii zabudowy od dróg publicznych 41 3. Ograniczenia w zainwestowaniu lub źródła konfliktów wynikające z uciążliwości elementów zagospodarowania 42 3.1 Obiekty szczególnie szkodliwe dla środowiska 42 3.2 Obiekty mogące pogorszyć stan środowiska 43 3.3 Nadzwyczajne zagrożenia środowiska (nzś) 44 III. Polityka inwestycyjna 45 Zadania w zakresie rozwoju komunikacji 45 Zadania w zakresie rozwoju infrastruktury 48 1. Branżowe programy rozwoju sieci infrastrukturalnych 48 2. Zasady określania zadań inwestycyjnych w zakresie infrastruktury technicznej 48 2.1 Gospodarka wodno-ściekowa 48 2.1.1 Zaopatrzenie w wodę 49 2.1.2 Gospodarka ściekowa 49 2.2 Energetyka 50 Zadania w zakresie retencji i melioracji gruntów rolnych 51 1. Melioracje 51 2. Retencja 52 Jankowice 52 IV. Polityka ochronna 53 Ochrona środowiska przyrodniczego 53 1. Kierunki ochrony środowiska 53 1.1 Ochrona powierzchni ziemi oraz kopalin 54 1.1.1 Gleba i rzeźba terenu 54 1.1.2 Złoża kopalin 54 1.2 Ochrona wód 54 1.3 Ochrona powietrza 55 1.4 Ochrona świata roślinnego i zwierzęcego 55 1.5 Ochrona zieleni w miastach i wsiach 56 2. Ochrona prawna przyrody i środowiska 56 2.1 Obszary i obiekty objęte ochroną z tytułu przepisów szczególnych 56 2.1.1 Złoża 56 2.1.2 Parki wiejskie 57 2.1.3 Obszary i obiekty przyrodnicze objęte ochrona prawną (ustawa o ochronie przyrody) 57 2.1.4 Lasy szczególnie chronione (ustawa o lasach) 57 2.2 Obszary i obiekty przyrodnicze wskazane do objęcia ochroną prawną 58 Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 4
3. Obszary o wiodącej dla systemu przyrodniczego funkcji ekologicznej 58 3.1 Obszary „systemu przyrodniczego” o randze regionalnej 58 3.1.1 Korytarz ekologiczny rzeki Radomki 60 3.1.2 Korytarz ekologiczny rejonu Zawady-Bierwce-Wola Goryńska 60 3.2 Tereny systemu przyrodniczego o znaczeniu lokalnym 61 4. Zasady gospodarowania na terenach systemu przyrodniczego 61 4.1 Zasady ogólne zagospodarowania dla wszystkich terenów budujących sieć ekologiczną 61 4.2 Zasady zagospodarowania dla obszarów ekologicznych o znaczeniu regionalnym 62 4.2.1 Korytarz rzeki Radomki i korytarz wysoczyznowy o przebiegu: Zawady-Bierwce-Wola Goryńska 62 4.2.2 Obszar węzłowy środkowej i dolnej Tymianki 63 4.3 Dla obszarów ekologicznych o znaczeniu lokalnym 64 5. Zasady gospodarowania terenów i obiektów objętych ochroną prawną na podstawie przepisów szczególnych 64 5.1 Użytki ekologiczne 64 5.2 Pomniki przyrody 65 5.3 Lasy ochronne 65 5.4 Lasy pozostałe (gospodarcze) 65 V. Pozostałe elementy polityki zagospodarowania przestrzennego gminy 67 Wskazania dla gospodarki gruntami 67 1. Ogólne wskazania dla gminnej gospodarki gruntami 67 2. Tereny przeznaczone pod zainwestowanie dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej 67 Wskazania dla polityki podatkowej gminy 68 Wnioski do opracowań planistycznych wyższego rzędu 69 1. Przebieg obwodnicy zewnętrznej Radomia 69 2. Komunikacja kolejowa 69
VI. Zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk
1. Zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk na terenie położonym w sołectwie Bierwce wprowadzona uchwałą Nr VIII/41/2015 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 29 czerwca 2015 r.- opis 71 Zmiany w tekście naniesiono czcionką koloru czarnego na szarym tle.
2. Zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk na terenie położonym w sołectwie Bierwce wprowadzona uchwałą Nr…………………. Rady Gminy Jedlińsk z dnia ………………………………2015 r. po Rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Mazowieckiego do uchwały Nr VIII/41/2015 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 29 czerwca 2015 r., znak LEX- I.4131.174.2015.KS z dnia 3 sierpnia 2015 r. – opis 72 Zmiany w tekście naniesiono czcionką koloru czerwonego na szarym tle Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 5
I. KIERUNKI ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY JEDLIŃSK Określenie kierunków rozwoju przestrzennego gminy Uwzględniając diagnozę uwarunkowań i stanu istniejącego zagospodarowania przestrzennego przeprowadzoną w I etapie studium określa się kierunki zagospodarowania przestrzennego gminy zmierzające do realizacji założonych na wstępie tego etapu celów rozwoju. 1. Struktura funkcjonalno-przestrzenna gminy Zróżnicowanie przestrzenne uwarunkowań rozwoju gminy, które było przedmiotem analiz pierwszego etapu studium, stanowi podstawę do odpowiedniego różnicowania polityki zagospodarowania przestrzennego gminy. Podejście takie ma na celu realizację zasady racjonalnej gospodarki zasobami przestrzeni. Studium wyodrębnia zatem następujące jednostki przestrzenne, dla których zakłada się zróżnicowanie kierunków zagospodarowania odpowiednio do predyspozycji: A. Strefa zagospodarowania dla funkcji intensywnego rolnictwa (IR); B. Strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR); C. Strefa aktywizacji zainwestowania ze względu na dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną (SA); D. Strefa zagospodarowania zasobów systemu przyrodniczego w obszarze o wiodącej funkcji ekologicznej (SE); E. Ośrodki obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej (Jedlińsk, Wsola, Bierwce-Wierzchowiny). Ponadto odrębnymi elementami struktury funkcjonalno-przestrzennej występującymi na całym obszarze gminy i tworzącymi powiązania pomiędzy wyżej wymienionymi jednostkami przestrzennymi są następujące podsystemy: Powiązania komunikacyjne; Systemy infrastruktury technicznej; a. System przyrodniczy. 2. Kierunki rozwoju osadnictwa w gminie W celu utrzymania ciągłości w procesie planowania przestrzennego oraz dla uniknięcia naruszenia zasady zachowania praw nabytych właścicieli nieruchomości przy zmianie statusu prawnego terenów objętych planami tracącymi moc prawną po 1 stycznia 2000 r. przyjmuje się ogólną zasadę wskazywania w studium terenów, które mogą być przeznaczone pod różnego rodzaju zainwestowanie w granicach takich, jak przewidywały to dotychczas sporządzone plany zagospodarowania przestrzennego. Ewentualne odstępstwa od tej zasady są uzasadnione w oparciu o interes publiczny bądź inne uwarunkowania stwierdzone w studium. Ograniczenia zainwestowania osadniczego wynikać mogą zwłaszcza z ustawowego obowiązku ochrony najcenniejszych obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej oraz terenów ważnych dla funkcjonowania systemu przyrodniczego. Ponadto przyjmuje się następujące zasady kształtowania sieci osadniczej: I. zasada ładu przestrzennego rozumiana jako dążenie do uzyskania optymalnej struktury funkcjonalno-przestrzennej układów osadniczych (unikanie konfliktów poprzez prawidłowe rozlokowanie funkcji, minimalizacja oddziaływania funkcji Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 6
uciążliwych, dostępność komunikacyjna i infrastrukturalna terenów przeznaczanych pod zainwestowanie); II. zasada racjonalności ekonomicznej rozumiana jako dążenie do minimalizacji kosztów zainwestowania osadniczego przy jednoczesnej maksymalizacji standardów poziomu życia ludności (koncentracja osadnictwa w rejonach dla niego najkorzystniejszych, mająca również na celu ułatwienie dostępu mieszkańców do gminnej infrastruktury społecznej oraz innych usług; intensyfikacja zainwestowania istniejących i projektowanych układów obniżająca koszty uzbrojenia technicznego). Zgodnie z powyższymi zasadami studium zakłada, że osadnictwo w gminie koncentrować się powinno w ośrodkach obsługi ludności (ze względu na dostępność infrastruktury społecznej i technicznej oraz ze względu na dotychczasowe trendy rozwojowe). Dotychczasowe trendy rozwojowe pozwalają ponadto wyodrębnić osobną strefę, w której koncentrować się może m.in. zabudowa mieszkaniowa. Strefą tą będzie strefa aktywizacji zagospodarowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną związana z przebiegiem trasy E-7. Stwarza ona dogodne warunki dla rozwoju funkcji mieszkalnictwa dla osób zatrudnionych w Radomiu. Niniejsze studium zakłada, że potrzeby mieszkaniowe wspólnoty samorządowej w gminie Jedlińsk zaspokajane będą zgodnie z dotychczasowymi trendami przez budownictwo indywidualne. Działania gminy na rzecz wspierania działalności inwestycyjnej w zakresie mieszkalnictwa polegać będą na udostępnianiu pod zabudowę terenów predysponowanych dla takiej funkcji (w tym wskazanych w niniejszym studium terenów zorganizowanej działalności inwestycyjnej). 4. Kierunki rozwoju infrastruktury społecznej i usług Zakłada się koncentrację instytucji i podmiotów o funkcji obsługi ludności w następujących ośrodkach: a. ośrodek podstawowy: Jedlińsk, który jest naturalnym ośrodkiem dla terenów aktywnego zainwestowania terenów północnej części gminy; b. ośrodki uzupełniające: Wsola i Bierwce-Wierzchowiny – postulowane w niniejszym studium ośrodki obsługi peryferyjnych względem ośrodka podstawowego obszarów gminy.
5. Kierunki rozwoju funkcji gospodarczych Niniejsze studium zakłada dalszy rozwój wielofunkcyjnej struktury gospodarki w gminie.
5.1 Gospodarka rolna Rozwój gospodarki rolnej (obejmujący rozwój funkcji obsługi rolnictwa i rozwój przetwórstwa rolno-spożywczego) odbywać się będzie w oparciu o utrwaloną funkcję intensywnego i średniointensywnego rolnictwa w strefach IR i SR. Mniejsze znaczenie dla rozwoju gospodarki rolnej gminy studium przypisuje rozwojowi rolnictwa ekologicznego w strefach SR i SE. Zróżnicowanie predyspozycji rolniczej przestrzeni produkcyjnej gminy dla różnych form gospodarki rolnej zostało uwzględnione poprzez wyodrębnienie następujących dwu stref funkcjonalno-przestrzennych: a. strefa zagospodarowania dla funkcji intensywnego rolnictwa (IR) – o predyspozycji dla wysokotowarowej produkcji rolnej ze względu na dobre i bardzo dobre warunki naturalne dla produkcji rolnej oraz b. strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR) – o predyspozycji dla mniej intensywnego rolnictwa w tym np. ekologicznego.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 7
5.2 Gospodarka pozarolnicza Drugą z podstawowych funkcji gospodarczych gminy będzie produkcja pozarolnicza skoncentrowana głównie w strefie aktywizacji zagospodarowania ze względu na dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną SA. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 8
Kierunki rozwoju poszczególnych podsystemów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy
1. Strefy funkcjonalne i ośrodki 1.1 Strefa zagospodarowania dla funkcji intensywnego rolnictwa (IR) Strefa ta obejmuje obszary o preferencji dla zagospodarowania realizującego funkcję rolnictwa intensywnego oraz związanego z nim osadnictwa wiejskiego. Predyspozycje dla takiego zagospodarowania wynikają przede wszystkim z następujących elementów waloryzacji: dotychczasowe zagospodarowanie związane z wiodącą funkcją gospodarczą, jaką jest rolnictwo; dobre i bardzo dobre warunki naturalne dla rolnictwa; niezbyt rozbudowana sieć obszarów systemy przyrodniczego; Podstawowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tej strefy jest racjonalny rozwój produkcji rolnej oraz cywilizacyjny rozwój sieci osadnictwa wiejskiego. Kierunki rozwoju poszczególnych funkcji (form zagospodarowania) strefy IR:
1.1.1 Produkcja rolna a) Działania na rzecz racjonalnego wykorzystania rolniczej przestrzeni produkcyjnej: ochrona najlepszych gleb użytkowanych rolniczo przed zainwestowaniem i zmianą przeznaczenia; zalesianie gruntów nieprzydatnych i o niskiej przydatności dla produkcji rolnej; dostosowanie struktury obszarowej gospodarstw odpowiednio do wymogów rolnictwa wysokotowarowego. b) Działania na rzecz poprawy warunków naturalnych dla rolnictwa: regulacja stosunków wodnych (melioracje wg programu uwzględniającego wymagania ochrony środowiska na obszarach cennych przyrodniczo).
1.1.2 Osadnictwo wiejskie a) Działania na rzecz awansu cywilizacyjnego (podniesienia poziomu życia mieszkańców): zapewnienie obsługi infrastrukturalnej terenów osadnictwa wiejskiego zgodne ze wskaźnikami odpowiednimi dla poszczególnych form zagospodarowania; kształtowanie układów osadniczych racjonalne z punktu widzenia dostępności komunikacyjnej i ekonomiki rozwiązań infrastruktury technicznej (unikanie rozproszenia osadnictwa); koncentracja osadnictwa w ośrodkach obsługi ludności lub w ich okolicach w celu poprawienia dostępności do infrastruktury społecznej. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów osadnictwa terenów o odpowiednich warunkach przyrodniczych (warunki gruntowo-wodne, nachylenie, nasłonecznienie klimat itp.); Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 9
określenie w zależności od potrzeb zasad kształtowania form zabudowy oraz egzekwowanie ich realizacji, zwłaszcza na obszarach ważnych z punktu widzenia środowiska kulturowego.
1.1.3 Produkcja pozarolnicza a) Działania na rzecz rozwoju gospodarczego obszarów wiejskich: unikanie tworzenia nieuzasadnionych barier lokalizacyjnych dla rozwoju funkcji produkcyjnych. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów produkcji pozarolniczej terenów o najniższej przydatności dla produkcji rolnej.
1.2 Strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR) Strefa ta obejmuje obszary o preferencji dla zagospodarowania realizującego funkcję rolnictwa średniointensywnego oraz związanego z nim osadnictwa wiejskiego. Predyspozycje dla takiego zagospodarowania wynikają przede wszystkim z następujących elementów waloryzacji: dotychczasowe zagospodarowanie związane z wiodącą funkcją gospodarczą, jaką jest rolnictwo; przeciętne lub słabe warunki naturalne dla rolnictwa; słabe otoczenie rolnictwa (niewielka ilość podmiotów obsługi rolnictwa); rozbudowana sieć obszarów systemu przyrodniczego. Podstawowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tej strefy jest racjonalny rozwój produkcji rolnej oraz cywilizacyjny rozwój sieci osadnictwa wiejskiego. Dodatkowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tej strefy jest zrównoważony rozwój funkcji wyżej określonych jako preferowane w strefie SR łączący eksploatację zasobów środowiska przyrodniczego z ich jednoczesną ochroną. Kierunki rozwoju poszczególnych funkcji (form zagospodarowania) strefy SR:
1.2.1 Produkcja rolna a) Działania na rzecz racjonalnego wykorzystania rolniczej przestrzeni produkcyjnej: ochrona najlepszych gleb użytkowanych rolniczo; zalesianie gruntów nieprzydatnych i o niskiej przydatności dla produkcji rolnej; utrzymanie w użytkowaniu rolniczym areału trwałych użytków zielonych ze względu na funkcję produkcji pasz. b) Działania na rzecz poprawy warunków naturalnych dla rolnictwa: regulacja stosunków wodnych (melioracje wg programu uwzględniającego wymagania ochrony środowiska na obszarach cennych przyrodniczo); utrzymanie elementów systemu przyrodniczego (zarośla i zadrzewienia śródpolne, oczka i cieki wodne itp.) jako elementów zwiększających bioróżnorodność agroekosystemu rolniczej przestrzeni produkcyjnej pod kątem rozwoju rolnictwa ekologicznego. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 10
1.2.2 Osadnictwo wiejskie a) Działania na rzecz awansu cywilizacyjnego (podniesienia poziomu życia mieszkańców): zapewnienie obsługi infrastrukturalnej terenów osadnictwa wiejskiego zgodne ze wskaźnikami odpowiednimi dla poszczególnych form zagospodarowania; kształtowanie układów osadniczych racjonalne z punktu widzenia dostępności komunikacyjnej i ekonomiki rozwiązań infrastruktury technicznej (unikanie rozproszenia osadnictwa); koncentracja osadnictwa w ośrodkach obsługi ludności lub w ich okolicach w celu poprawienia dostępności do infrastruktury społecznej. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów osadnictwa terenów o odpowiednich warunkach przyrodniczych (warunki gruntowo-wodne, nachylenie, nasłonecznienie klimat itp.); określenie w zależności od potrzeb zasad kształtowania form zabudowy oraz egzekwowanie ich realizacji, zwłaszcza na obszarach ważnych z punktu widzenia środowiska kulturowego.
1.2.3 Produkcja pozarolnicza a) Działania na rzecz rozwoju gospodarczego obszarów wiejskich: unikanie tworzenia nieuzasadnionych barier lokalizacyjnych dla rozwoju funkcji produkcyjnych. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów produkcji pozarolniczej terenów o najniższej przydatności dla produkcji rolnej.
1.3 Strefa zagospodarowania zasobów systemu przyrodniczego w obszarze o wiodącej funkcji ekologicznej (SE) Strefa ta obejmuje obszary o preferencji dla zagospodarowania realizującego specyficzne funkcje gospodarki rolnej (np. gospodarstwa rybackie) oraz związanego z nim osadnictwa wiejskiego (lokalizowanego poza terenami zalewowymi rz. Radomki). Predyspozycje dla takiego zagospodarowania wynikają przede wszystkim z następujących elementów waloryzacji: dotychczasowe zagospodarowanie związane z wiodącą funkcją gospodarczą, jaką jest rolnictwo (w tym specyficzną funkcją jaką jest gospodarka rybacka); przeciętne lub słabe warunki naturalne dla rolnictwa (poza użytkami zielonymi); zawieranie się większości terenów strefy w obrębie terenów o wiodącej funkcji ekologicznej, w tym terenów zalewowych – wyłączonych z zabudowy. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 11
Podstawowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tej strefy jest zachowanie funkcji ekologicznej obszarów strefy oraz zrównoważony rozwój produkcji rolnej. Kierunki rozwoju poszczególnych funkcji (form zagospodarowania) strefy SE:
1.3.1 Produkcja rolna a) Działania na rzecz racjonalnego wykorzystania rolniczej przestrzeni produkcyjnej: preferencje dla produkcji ekologicznej; ochrona najlepszych gleb użytkowanych rolniczo; zalesianie gruntów nieprzydatnych i o niskiej przydatności dla produkcji rolnej; utrzymanie w użytkowaniu rolniczym areału trwałych użytków zielonych ze względu na funkcję produkcji pasz. b) Działania na rzecz poprawy warunków naturalnych dla rolnictwa: regulacja stosunków wodnych (melioracje wg programu uwzględniającego wymagania ochrony środowiska na obszarach cennych przyrodniczo); utrzymanie elementów systemu przyrodniczego (zarośla i zadrzewienia śródpolne, oczka i cieki wodne itp.) jako elementów zwiększających bioróżnorodność agroekosystemu rolniczej przestrzeni produkcyjnej pod kątem rozwoju rolnictwa ekologicznego.
1.3.2 Osadnictwo wiejskie a) Działania na rzecz awansu cywilizacyjnego (podniesienia poziomu życia mieszkańców): zapewnienie obsługi infrastrukturalnej terenów osadnictwa wiejskiego zgodne ze wskaźnikami odpowiednimi dla poszczególnych form zagospodarowania; kształtowanie układów osadniczych racjonalne z punktu widzenia dostępności komunikacyjnej i ekonomiki rozwiązań infrastruktury technicznej (unikanie rozproszenia osadnictwa). b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów osadnictwa terenów o odpowiednich warunkach przyrodniczych (warunki gruntowo-wodne, nachylenie, nasłonecznienie klimat itp.); określenie w zależności od potrzeb zasad kształtowania form zabudowy oraz egzekwowanie ich realizacji, zwłaszcza na obszarach ważnych z punktu widzenia środowiska kulturowego.
1.3.3 Produkcja pozarolnicza a) Działania na rzecz zrównoważonego rozwoju gospodarczego obszarów wiejskich: preferowanie funkcji nieuciążliwych z punktu widzenia funkcji ekologicznych terenów strefy. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: lokalizacja funkcji produkcyjnych poza terenami systemu przyrodniczego oraz poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów produkcji pozarolniczej terenów o najniższej przydatności dla produkcji rolnej. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 12
1.4 Strefa aktywizacji zainwestowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną (SA) Strefa ta obejmuje obszary o preferencji dla zagospodarowania realizującego funkcję rolnictwa intensywnego oraz związanego z nim osadnictwa wiejskiego. Predyspozycje dla takiego zagospodarowania wynikają przede wszystkim z następujących elementów waloryzacji: usytuowanie w strefie oddziaływania (dostępność) trasy E-7 znacząca koncentracja zagospodarowania związanego z funkcjami mieszkalnictwa, usług produkcji pozarolniczej; słabe lub przeciętne warunki naturalne dla rolnictwa; niezbyt rozbudowana sieć obszarów systemy przyrodniczego; Podstawowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tej strefy jest racjonalny rozwój funkcji produkcyjnych, usługowych oraz mieszkalnictwa. Kierunki rozwoju poszczególnych funkcji (form zagospodarowania) strefy SA:
1.4.1 Produkcja rolna a) Działania na rzecz racjonalnego wykorzystania rolniczej przestrzeni produkcyjnej: ochrona najlepszych gleb użytkowanych rolniczo przed zainwestowaniem i zmianą przeznaczenia; zalesianie gruntów nieprzydatnych i o niskiej przydatności dla produkcji rolnej; unikanie profili i metod produkcji uciążliwych dla funkcji mieszkalnictwa w ich sąsiedztwie. b) Działania na rzecz poprawy warunków naturalnych dla rolnictwa: regulacja stosunków wodnych (melioracje wg programu uwzględniającego wymagania ochrony środowiska na obszarach cennych przyrodniczo).
1.4.2 Osadnictwo a) Działania na rzecz rozwoju funkcji mieszkalnictwa: uzbrajanie terenów wskazanych do zorganizowanej działalności inwestycyjnej; zapewnienie obsługi infrastrukturalnej terenów osadnictwa zgodne ze wskaźnikami odpowiednimi dla poszczególnych form zagospodarowania; kształtowanie układów osadniczych racjonalne z punktu widzenia dostępności komunikacyjnej i ekonomiki rozwiązań infrastruktury technicznej (unikanie rozproszenia osadnictwa). b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami zabudowy mieszkaniowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów osadnictwa terenów o odpowiednich warunkach przyrodniczych (warunki gruntowo-wodne, nachylenie, nasłonecznienie klimat itp.); określenie w zależności od potrzeb zasad kształtowania form zabudowy oraz egzekwowanie ich realizacji, zwłaszcza na obszarach ważnych z punktu widzenia środowiska kulturowego.
1.4.3 Produkcja pozarolnicza i usługi a) Działania na rzecz rozwoju gospodarczego obszarów strefy SA: wskazanie terenów predysponowanych dla rozwoju funkcji produkcji i usług; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 13
komunikacyjne udostępnianie terenów predysponowanych dla rozwoju funkcji produkcji i usług; partycypacja w uzbrojeniu terenów preferowanych dla rozwoju funkcji produkcyjnych (po ustaleniu konkretnego zapotrzebowania określonych funkcji); unikanie tworzenia nieuzasadnionych barier formalno-prawnych dla rozwoju funkcji produkcyjnych i usługowych. b) Działania na rzecz ładu przestrzennego: polityka lokalizacyjna ukierunkowana na kształtowanie prawidłowej struktury funkcjonalno przestrzennej terenów zainwestowanych (unikanie tworzenia i eliminacja istniejących konfliktów funkcjonalno-przestrzennych); minimalizacja kolizyjności funkcji trasy E-7 z obsługą funkcji dostępnych z tej trasy; lokalizacja funkcji uciążliwych poza terenami skoncentrowanej zabudowy mieszkalnej lub mieszkalno-zagrodowej; przeznaczenie pod zainwestowanie dla celów produkcji pozarolniczej terenów o najniższej przydatności dla produkcji rolnej.
1.5 Ośrodki obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej Miejscowości Jedlińsk, Wsola oraz zespół Bierwce-Wierzchowiny wskazuje się jako preferowane dla rozwoju funkcji obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej. Predyspozycje dla takiego zagospodarowania wynikają przede wszystkim z następujących elementów waloryzacji: dotychczasowe zagospodarowanie (w tym infrastruktura oraz lokalizacja funkcji usługowych); wielkość; dostępność komunikacyjna; perspektywy rozwoju (w tym dotychczasowe trendy demograficzne). Podstawowym kryterium wytyczającym kierunki polityki zagospodarowania dla tych miejscowości jest skoordynowany z dotychczasowym zagospodarowaniem rozwój funkcji obsługi ludności w zakresie stanowiącym zadania samorządu gminnego, usług komercyjnych, funkcji gospodarczych oraz rozwój funkcji mieszkalnictwa.
1.5.1 Ośrodek podstawowy – Jedlińsk Jako siedziba władz oraz największy ośrodek w gminie Jedlińsk stanowić będzie główny ośrodek obsługi ludności. Program obsługi ludności tego ośrodka stanowić ma siedziba administracji gminnej, placówki oświaty szczebla podstawowego i gimnazjalnego, placówka ochrony zdrowia, komenda policji, remiza OSP, instytucje kultury, oraz usługi komercyjne (handel, usługi dla ludności, obsługa finansowa i ubezpieczeniowa, inne). Jedlińsk jako gminne centrum aktywizacji gospodarczej może koncentrować funkcje gospodarki pozarolniczej oraz mieszkalnictwa dla ludności zatrudnionej poza rolnictwem.
1.5.2 Ośrodki uzupełniające – Wsola i Bierwce-Wierzchowiny Miejscowość Wsola jest predysponowana do pełnienia funkcji ośrodka uzupełniającego głównie ze względu na dotychczasowe i prognozowane w niniejszym studium trendy rozwojowe zainwestowania oraz ze względu na powiązania z południową częścią gminy. Natomiast zespół miejscowości Bierwce-Wirzchowiny posiadają predyspozycje dla funkcji uzupełniających ośrodków obsługi ludności gminy głównie ze względu na lokalizację. Ich zadaniem będzie poprawa dostępności do usług publicznych i komercyjnych jako element awansu cywilizacyjnego północnych rejonów gminy, które są oddalone od ośrodka podstawowego w stopniu uniemożliwiającym Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 14 wygodny dostęp ludności do usług publicznych i komercyjnych w nim zlokalizowanych.
2. Powiązania komunikacyjne Dla rozwoju gminy najistotniejsze są następujące problemy komunikacji: rozwój strefy aktywizacji zainwestowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną w oparciu o integrującą rolę drogi krajowej ekspresowej Nr 7 Warszawa-Radom-Kraków; zwiększenie dostępności komunikacyjnej gminy poprzez usprawnienie połączeń pomiędzy ośrodkami obsługi ludności; poprawa obsługi terenów osiedleńczych. Rozwiązania kierunkowe w zakresie komunikacji obejmują zarówno modernizację istniejącego układu, jak również jego rozbudowę. Ponadlokalne działania dotyczą kontynuacji modernizacji trasy Nr 7, modernizacji i rozbudowy układu dróg powiatowych oraz modernizacji linii kolejowej. Jednym ze strategicznych celów rozwoju przestrzennego gminy jest awans cywilizacyjny poprzez podniesienie poziomu życia. Osiągany on będzie między innymi poprzez zwiększenie dostępności komunikacyjnej. Wewnętrzny układ komunikacyjny wymaga modernizacji i uzupełniania o brakujące odcinki zapewniające obsługę terenów zainwestowanych i przeznaczonych do zainwestowania. Postuluje się o podjęcie działań w celu realizacji komunikacji rowerowej w gminie. Oznakowanie ciągów rowerowych po istniejącym układzie drogowym oraz wydzielenie tras (w miarę możliwości) w miejscach zwiększonego zagrożenia bezpieczeństwa (tereny zwartego zainwestowania).
3. Obsługa infrastrukturalna Kierunki rozwoju infrastruktury wodno-kanalizacyjnej w gminie Jedlińsk uwzględniać mają następujące cele: poprawa warunków życia ludności i awans cywilizacyjny obszarów wiejskich zwłaszcza poprzez realizację systemów zbiorowego zaopatrzenia w wodę oraz odprowadzania i oczyszczenia ścieków; ochrona środowiska poprzez realizację systemów zbiorowego odprowadzenia i oczyszczenia ścieków oraz usuwania odpadów; aktywizacja zagospodarowania poprzez poprawę obsługi infrastrukturalnej terenów predysponowanych do pełnienia funkcji produkcji i mieszkalnictwa.
3.1 Zaopatrzenie w wodę Podstawę zaopatrzenia wsi w wodę winien stanowić rozwój sieci wodociągów zbiorowych. Gmina zwodociągowana jest w ponad 60%. Rezerwy wody pitnej pozwalają na zaopatrzenie całej gminy z wodociągów zbiorowych. Dalsze zaopatrzenie planowane jest poprzez rozbudowę sieci wodociągowych. Zadania planowane: budowa sieci wodociągowych we wsiach: Wola Bierwiecka, Gutów, Wola Gutowska zasilanych z wodociągu grupowego Jedlińsk zgodnie z posiadanym przez gminę programem ogólnym wodociągu - proponuje się docelowo zwodociągowanie wsi Urbanów, budowa sieci wodociągowych we wsiach: Wsola, Wielogóra, Klwaty, Kamińsk, Piastów zasilanych z nowej sieci wodociągowej we Wsoli zgodnie z programem ogólnym wodociągu, Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 15
proponuje się docelowo budowę połączenia wodociągu Wsola z wodociągiem Jedlińsk, budowa stacji wodociągowej Lisów dla zaopatrzenia miasta Radomia i związanych z tym sieci wodociągowych, wg "Programu rozbudowy sieci wodociągowej m. Radomia": budowa ujęć - 2 studnie głębinowe w sołectwach Piastów i Kamińsk - dla m. Radomia wg zatwierdzonej dokumentacji hydrogeologicznej.
3.2 Odprowadzanie i oczyszczanie ścieków Niniejsze studium wytycza kierunki rozwoju w zakresie infrastruktury kanalizacyjnej poprzez określenie zasięgu zbiorowych systemów odprowadzania i oczyszczania ścieków. Jako kryteria objęcia zbiorowymi systemami odprowadzania ścieków studium przyjmuje: intensywność i zwartość istniejącej oraz docelowej zabudowy; perspektywy rozwoju osadnictwa oraz innych funkcji na terenach, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie; dostępność odbiornika ścieków; stopień zagrożenia zanieczyszczeniem wód podziemnych i powierzchniowych przez ścieki z terenów nieskanalizowanych.
3.2.1 Obszary zainwestowania przewidziane do obsługi za pomocą zbiorowych systemów odprowadzania ścieków Zbiorowymi systemami odprowadzania i oczyszczania ścieków mają zostać objęte następujące miejscowości: poprzez rozbudowę sieci kanalizacji w Jedlińsku i budowa sieci (wraz z przepompowniami) odprowadzającej ścieki do oczyszczalni w Jedlińsku wsie: Wola Gutowska, Gutów, Ludwików, Płońsku, Jedlanka i Mokrosęk; po zbudowaniu oczyszczalni ścieków w Bierwcach o przepustowości około 500 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (wraz z przepompowniami) wsie: Bierwce, Wierzchowiny, Kruszyna, Zawady Nowe, Wola Bierwiecka; po zbudowaniu oczyszczalni ścieków w Lisowie o przepustowości 200 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (z przepompowniami) wsie Lisów i Piaseczno; po zbudowaniu oczyszczalni ścieków we Wsoli o przepustowości 750 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (z przepompowniami) wsie: Wsola, Piastów, Wielogóra, Klwaty; po zbudowaniu sieci kanalizacji sanitarnej z odprowadzeniem do projektowanej sieci miejskiej Radomia wieś Klwatka Szlachecka.
3.3 Elektroenergetyka Sieć elektroenergetyczna w gminie nie wymaga rozwoju przestrzennego, a jedynie modernizacji lub wymiany tych jej odcinków i urządzeń, które nie posiadają odpowiednich parametrów. Inwestycje te nie wchodzą w zakres właściwości gminy i nie generują zapotrzebowania na teren1. Wzrost zapotrzebowania na energię elektryczną lub potrzeba budowy nowych odcinków sieci, związana z ewentualnym nowym zagospodarowaniem terenu, zaspokajana będzie przez odpowiedniego administratora sieci w miarę potrzeb.
1 Zapotrzebowanie takie mogłoby być stwierdzone tylko w projekcie technicznym budowy lub modernizacji sieci i urządzeń elektroenergetycznych. Z tego względu zagadnienie to wykracza poza zakres niniejszego studium. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 16
3.4 Zaopatrzenie w gaz Zadania planowane: Rozbudowa gazociągów średnioprężnych oparta o źródło gazu jakim jest przebudowany gazociąg wysokoprężny relacji Lubienia-Sękocin. Modernizacja i rekonstrukcja sieci w miejscowościach zasilanych z następujących stacji transformatorowych:
Nazwa stacji Nazwa Przyczyna Zakres prac Efekty obwodu modernizacji Piastów 1 obw. 1 Zaniżone warunki Budowa 8 stacji STS Poprawa warunków obw. 2 napięciowe 3,0 km linii SN napięciowych. 6,8 km linii n.n. Większa pojemność ność zasilania. Piastów 2 obw. 1 obw. 2 Piastów 3 obw. 1 obw. 2 Wola Bierwiecka 1 obw. 1 Zaniżone warunki Budowa 5 stacji STS Poprawa warunków obw. 2 napięciowe 1,0 km linii SN napięciowych. 4,3 km linii n.n. Większa pojemność ność zasilania. Wola Bierwiecka 2 obw. 1 obw. 2 Zawady Nowe obw. 1 Zaniżone warunki Budowa 3 stacji STS Poprawa warunków obw. 2 napięciowe 0,6 km linii SN napięciowych. 2,7 km linii n.n. Większa pojemność ność zasilania.
3.5 Zaopatrzenie w ciepło Zaopatrzenie w ciepło w obszarach rozwoju jednostek osadniczych, powinno mieć charakter multimedialny (olej opałowy, energia elektryczna, gaz) z eliminowaniem w miarę możliwości w ogrzewaniu paliw węglowych i węglopochodnych. Zadania planowane: opracowanie projektu założeń do planu zaopatrzenia w ciepło (realizacja Ustawy Prawo energetyczne - Dz.U. Nr 54 poz. 348 z 4 czerwca 1997 roku - zadanie własne Gminy); modernizacja systemów ciepłowniczych (przede wszystkim w obiektach użyteczności publicznej) umożliwiająca zamianę paliw stałych na gaz przewodowy lub olej opałowy.
3.6 Telekomunikacja Rozwój telekomunikacji w gminie polegał będzie na podniesieniu wskaźnika telefonizacji oraz poprawie standardu obsługi telekomunikacyjnej. Osiągnięcie tych celów możliwe będzie poprzez zwiększenie dostępności do informacji poprzez dalszy rozwój telekomunikacji. Abonenci telefoniczni z terenu gminy w przeważającej części podłączeni są do centrali w Jedlińsku, tylko niewielka część abonentów podłączona jest do central sąsiednich gmin. Zadania planowane: ułożenie kabla światłowodowego relacji: Jedlińsk-Stara Błotnica-Radzanów- Wyśmierzyce-Białobrzegi-Dobieszyn w latach 1999-2000; rozbudowa sieci abonenckiej oparta o istniejącą centralę w Jedlińsku oraz o centrale sąsiednich gmin należące do Okręgu Telekomunikacyjnego w Radomiu.
3.7 Gospodarka odpadami Gmina posiada składowisko odpadów komunalnych w Urbanowie funkcjonujące od 1998 r. Obiekt obsługuje także sąsiednie gminy. Jako jeden z nielicznych w rejonie Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 17
Radomia spełnia wymogi ochrony środowiska zgodnie ze standardami Unii Europejskiej. Wysypisko ma charakter rejonowy, uwzględnione zostało w Programie gospodarki odpadami dla Związku Gmin „Radomka”. Zadania planowane: kontynuacja budowy wysypiska w Urbanowie, głównie w zakresie realizacji obiektów umożliwiających recykling surowców użytecznych, kompostowanie bioodpadów oraz wydzielanie odpadów niebezpiecznych i wielkogabarytowych zgodnie z opracowanym „Programem gospodarki odpadami dla Związku Gmin „Radomka”; likwidacja dzikich wysypisk na terenie gminy. 4. System przyrodniczy Niniejsze studium określa zgodnie z ustawą o ochronie i kształtowaniu środowiska wskazuje tereny, które posiadają wiodącą dla systemu przyrodniczego funkcję ekologiczną, w skrócie nazwane „systemem przyrodniczym”. Zagospodarowanie tych terenów nie może kolidować z ich funkcją przyrodniczą jeśli równowaga przyrodnicza ekosystemu ma być zachowana. Określenie kierunków zagospodarowania systemu przyrodniczego dokonane zostanie w rozdziale IV „Polityka ochronna”. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 18
II. POLITYKA LOKALIZACYJNA
Opracowania planistyczne realizujące politykę lokalizacyjną studium 1. Zasady sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i innych opracowań planistycznych na terenie gminy 1.1 Zasady ogólne sporządzania planów miejscowych zagospodarowania przestrzennego Celem sporządzania planów miejscowych w gminie Jedlińsk będzie przede wszystkim: a) przeznaczenie terenów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne; b) przeznaczenie terenów pod funkcje służące zaspokajaniu potrzeb publicznych; c) umożliwienie wydawania decyzji WZiZT bez potrzeby przeprowadzania rozprawy administracyjnej; d) określenie zasad zainwestowania na terenach zorganizowanej działalności inwestycyjnej. Zasady sporządzania planów miejscowych, a zwłaszcza granice terenów nimi objętych, zakres i treść regulacji oraz kolejność sporządzania są elementami polityki realizacyjnej studium w zakresie rozlokowania poszczególnych funkcji terenów. W wypadku planów miejscowych, których sporządzenie nie zostało określone w studium jako obowiązkowe (na podstawie przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym) obszary objęte opracowaniem, zakresy ustaleń oraz terminy przystąpienia do ich sporządzania pozostają w uznaniu organów gminy oceniających realną potrzebę sporządzenia tych opracowań. Studium formułuje w tym zakresie zalecenia, które powinny być brane pod uwagę przy powyższej ocenie. W tym celu studium przyjmuje następujące zasady sporządzania planów miejscowych nie objętych obowiązkiem sporządzania: 1. Poprzez wskazanie terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie niniejsze studium określa obszary, dla których celowym jest sporządzanie miejscowych planów ze względów wymienionych wyżej w punktach a) i c). 2. Poprzez wskazanie terenów zorganizowanej działalności inwestycyjnej niniejsze studium określa obszary, dla których celowym jest sporządzanie miejscowych planów ze względów wymienionych wyżej w punkcie d). 3. Poprzez wskazanie terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie o funkcji preferowanej pod warunkiem rozwiązania problemu skomunikowania niniejsze studium określa obszary, dla których konieczne jest sporządzenie miejscowych planów, aby zainwestowanie zgodne ze studium było możliwe. 4. Do ustaleń planów miejscowych sporządzanych na obszarze gminy z zasady powinny być przenoszone ustalenia niniejszego studium w zakresie zasad zagospodarowania odpowiednich elementów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy dotyczące preferowanych funkcji i sposobów zagospodarowania. 5. Przystąpienie do sporządzenia planu miejscowego, którego ustalenia pozostają w sprzeczności z określonymi w studium zasadami zagospodarowania poszczególnych elementów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy (zwłaszcza wprowadzającego funkcje lub sposoby zagospodarowania uznane w studium za niewskazane) wymaga uzasadnienia ważnym interesem publicznym, dla zaspokojenia którego sporządza się plan, żywotnym interesem ekonomicznym gminy lub innymi istotnymi względami, które nie mogły być wzięte pod uwagę przy sporządzaniu niniejszego studium. Uznanie przez władze gminy względów stanowiących powyższe uzasadnienie dla sporządzenia planów sprzecznych z niniejszym studium stanowi uzasadnienie dla aktualizacji studium.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 19
1.2 Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego zmieniające dotychczasowe funkcje rolnicze i leśne terenów W aktualnym stanie prawnym lokalizacja na terenach rolnych lub leśnych funkcji innych niż określone w art. 2, ust. 1 i 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wymaga zmiany przeznaczenia terenu w trybie sporządzenia i uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dotyczy to wprowadzania np. funkcji zabudowy mieszkaniowej (niezagrodowej), letniskowej, usługowej, warsztatów rzemieślniczych, przemysłu itd. Lokalizacja terenów, dla których powinny być sporządzone odpowiednie plany miejscowe, granice i zakres ich opracowania oraz termin przystąpienia do ich sporządzenia uzależniony jest od wystąpienia konkretnego zapotrzebowania. Powyższe kwestie rozpoznaje zarząd gminy, a niniejsze studium służyć powinno weryfikacji celowości opracowania tych planów w oparciu o zawarte w nim i uchwalone przez radę gminy kierunki zagospodarowania przestrzennego. Ilość i lokalizacja terenów przeznaczanych w planach miejscowych pod zainwestowanie nierolnicze i nieleśne posiadać będzie nowym stanie prawnym (po 1 stycznia 2000 r.) istotne znaczenie dla polityki lokalizacyjnej gminy. Uproszczenie procesu inwestycyjnego jakie przynosi obecność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (możliwość wydawania decyzji WZiZT bez rozprawy administracyjnej, czy dopuszczenie zagospodarowania innego niż rolnicze lub leśne) na danym terenie powinno być przez gminę traktowane jako narzędzie kształtowania możliwie najkorzystniejszej struktury funkcjonalno-przestrzennej osadnictwa. Szczególnie pożądana wydaje się koncentracja osadnictwa wokół wskazanych w studium ośrodków obsługi ludności i centrów aktywizacji gospodarczej. Zatem studium sugeruje przystąpienie do sporządzenia w pierwszej kolejności planów miejscowych dla terenów największego naporu inwestycyjnego funkcji wymagających takich planów (funkcje pozarolnicze). Uzasadnione wydaje się objęcie takimi planami zwłaszcza miejscowości wskazanych w studium jako pełniące lub predysponowane do pełnienia funkcji lokalnych ośrodków obsługi ludności i centrów aktywizacji gospodarczej. Plany miejscowe sporządzane poza wymienionymi miejscowościami należy ograniczyć co do ilości oraz obszaru objętego opracowaniem do niezbędnego minimum wyznaczonego wymaganiami dla sprawnego zarządzania gminą.
1.3 Obszary zorganizowanej działalności inwestycyjnej Ze względu na brak w aktualnie obowiązującym prawie precyzyjnej definicji pojęcia „zorganizowanej działalności inwestycyjnej” na użytek niniejszego studium przyjmuje się, że oznaczać ono będzie przedsięwzięcie inwestycyjne, którego realizacja nie będzie możliwa w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu (określającego co najmniej funkcję terenu oraz zasady podziału na działki), na którym przedsięwzięcie to ma być zlokalizowane. Dotyczy to terenów dla których gmina przewiduje aktywną politykę wspierania zainwestowania na zasadach korzystnych dla rozwoju gminy. Przy sporządzaniu planów miejscowych dla tych terenów niniejsze studium ustala jako wiążące zasady zagospodarowania określone odpowiednio dla poszczególnych stref i funkcji w rozdziale pt.: „Zasady zagospodarowania poszczególnych elementów struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy”. Niniejsze studium wskazuje następujące obszary, na których przewiduje możliwą lokalizację zorganizowanej działalności inwestycyjnej: tereny budownictwa mieszkaniowego w miejscowościach Wsola i Jedlińsk – wymagające określenia w planie miejscowym zasad podziału na działki, zasad Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 20
zabudowy, wyposażenia w infrastrukturę techniczną oraz ustalenia sposobu rozwiązania komunikacji wewnątrz tych terenów; tereny usług w miejscowości Wsola oraz pomiędzy miejscowościami Wsola i Wielogóra – wymagające określenia w planie miejscowym zasad zabudowy oraz wyposażenia w infrastrukturę techniczną; tereny funkcji produkcyjnych w miejscowości Piaseczno – wymagające określenia w planie miejscowym zasad podziału na działki, zasad zabudowy, wyposażenia w infrastrukturę techniczną oraz określenia sposobu uniknięcia konfliktu funkcjonalnego z terenami rezerwowanymi pod budowę stacji wodociągowej. 2. Obszary na których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest (lub może być) obowiązkowe 2.1 Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego może być obowiązkowe ze względu na przewidywaną lokalizację zadań dla realizacji ponadlokalnych i lokalnych celów publicznych 2.1.1 Projektowany przebieg gazociągu wysokoprężnego Budowa odgałęzienia gazociągu wysokoprężnego, stacji redukcyjno-pomiarowych oraz sieci rozdzielczej (o ile przebieg sieci rozdzielczej nie zostanie wytyczony w pasie drogowym istniejących ciągów komunikacyjnych) wymagać będzie wydania decyzji WZiZT. Obowiązek sporządzenia planu miejscowego dla tej inwestycji powstanie w wypadku umieszczenia jej w planie wydatków inwestycyjnych gminy na odpowiedni rok lub w chwili umieszczenia jej w wojewódzkim rejestrze zadań rządowych, albo jeśli inwestycja ta zostanie uznana na wniosek odpowiedniego ministra lub wojewody za zadanie dla realizacji celów publicznych. Wówczas dopiero inwestycja ta stanie się inwestycją dla realizacji celów publicznych w rozumieniu ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Granice terenu objętego opracowaniem określi przebieg trasy gazociągu oraz lokalizacja stacji redukcyjno-pomiarowych ustalone w projektach realizacyjnych tych inwestycji, a także zasięg strefy ograniczeń w zagospodarowaniu stanowiący w tym przypadku pas terenu o szerokości od 15 do 35 m (w zależności od funkcji sąsiadujących z gazociągiem obiektów) z każdej strony projektowanego przebiegu gazociągu.
2.2.1 Projektowane przebiegi zewnętrznej obwodnicy m. Radomia Realizacja każdego z alternatywnych przebiegów zewnętrznej obwodnicy m. Radomia wymagać będzie wydania decyzji WZiZT. Obowiązek sporządzenia planu miejscowego dla tej inwestycji powstanie w chwili umieszczenia jej w wojewódzkim rejestrze zadań rządowych. Wówczas dopiero inwestycja ta jako finansowana ze środków publicznych w całości lub części stanie się inwestycją dla realizacji celów publicznych w rozumieniu ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Granice terenu objętego opracowaniem określi wybrany przebieg trasy obwodnicy ustalony w projekcie realizacyjnym tych inwestycji, a także zasięg strefy ograniczeń w zainwestowaniu stanowiący w tym przypadku pas terenu o szerokości po 20 m (na terenach zabudowanych) lub po 40 m (na terenach niezabudowanych) od zewnętrznej krawędzi jezdni z każdej strony projektowanego przebiegu. Powyższe uwagi dotyczą także skrzyżowań bezkolizyjnych (węzłów) z trasą E-7.
2.2 Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe ze względu na istniejące uwarunkowania 2.2.1 Cenny zespół architektoniczno-krajobrazowy w miejscowości Jedlińsk Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 21
Wyodrębnienie w niniejszym studium cennego zespołu architektoniczno- krajobrazowego zlokalizowanego w miejscowości Jedlińsk ma na celu zachowanie podstawowych elementów historycznego rozplanowania. Zasięg obszaru, którego uzupełniające bądź nowe zainwestowanie wymaga sporządzenia planu miejscowego określony został za pomocą orientacyjnych granic. W zależności od zapotrzebowania planem można objąć całość lub wybraną część wskazanego obszaru. Dopuszcza się sporządzenie kilku planów w terminach i w zakresie odpowiednim do potrzeb określonych nasileniem i rodzajem ruchu inwestycyjnego. Ostateczne sprecyzowanie granic opracowania planów nastąpi każdorazowo w uchwałach o przystąpieniu do sporządzania tych planów. Przy sporządzaniu tych planów przyjmuje się jako wiążące ustalenia zasad zagospodarowania dla zespołu architektoniczno-krajobrazowego określone w p. 1.2.3 rozdziału „Obszary i obiekty chronione oraz inne ograniczenia w dostępności terenu”.
2.2.2 Obszary możliwego naporu inwestycyjnego w rejonach preferowanych przebiegów tras komunikacyjnych Lokalizacja inwestycji celu publicznego będących zadaniami planowanymi na szczeblach ponadgminnych powinna być rozstrzygana poprzez negocjacje w ustawowo określonym trybie. Jednak wobec braku formalno prawnych podstaw do uwzględnienia tych zadań w niniejszym studium (brak zapisu w wojewódzkim rejestrze zadań dla realizacji ponadlokalnych celów publicznych) przyjmuje się zasadę pozostawiania w dotychczasowym użytkowaniu terenów stwarzających optymalne z punktu widzenia gminy warunki lokalizacyjne dla tych inwestycji. W celu uniknięcia zainwestowania uniemożliwiającego bądź utrudniającego realizację tych zadań niniejsze studium wskazuje obszary, na których przewidywany napór inwestycyjny wymagać może prawnego uregulowania zakazu zainwestowania (za pomocą planu miejscowego, do sporządzania którego przystąpić może również wojewoda na podstawie art. 15 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym).
2.3. Obszary, dla których sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe ze względu na obowiązujące przepisy
2.3.1. Planowana w miejscowości Bierwce rozbudowa cmentarza parafialnego wymaga sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego co wynika z art. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 118, poz. 687 z późn. zm.) o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Przedmiotowy teren jest terenem leśnym a więc istnieje jednocześnie konieczność zmiany przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne, co możliwe jest wyłącznie w procedurze planistycznej. Sporządzenia mpzp musi być poprzedzone zmianą studium.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 22
Zasady zagospodarowania poszczególnych elementów struktury funkcjonalno- przestrzennej gminy
1. Strefa zagospodarowania dla funkcji Intensywnego rolnictwa (IR) 1.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej Dla wskazanych w rysunku studium obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie zagospodarowania obszarów upraw i użytków zielonych: kompleksy najlepszych gleb należy pozostawić dla użytkowania rolniczego i maksymalnie chronić przed zmianą użytkowania; trwałe użytki zielone utrzymywać w dotychczasowym użytkowaniu; zachować i ochronić przed zmianą użytkowania istniejące w obrębie strefy lasy i większe zadrzewienia; grunty o najgorszej przydatności dla produkcji rolnej zalesiać zgodnie ze zweryfikowanym w studium projektem granicy polno-leśnej; zwiększać wartość użytkową gruntów poprzez wskazane prace regulujące stosunki wodne (melioracje, budowa zbiorników retencyjnych ...); poprawiać strukturę agrarną poprzez scalania i powiększanie gospodarstw; w strefach uciążliwości obiektów i urządzeń uciążliwych dla środowiska urządzać zieleń izolacyjną; w zakresie rodzajów dopuszczalnego zainwestowania: na terenie obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej można dopuszczać sytuowanie obiektów, budynków i urządzeń ale tylko takich które służą produkcji rolnej (budynki inwentarskie, składowe, gospodarcze, mieszkania rolników, urządzenia zaopatrzenia w wodę i utylizacji ścieków i odpadów, urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej oraz komunikacji ...); można dopuszczać także lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji, które bezpośrednio nie służą rolnictwu ale są niezbędne do funkcjonowania zainwestowania przewidzianego w studium lub w planach miejscowych; budynki, obiekty należy lokalizować o ile to możliwe w rejonie obszarów przeznaczonych pod zainwestowanie, lub w obrębie obszarów już zainwestowanych – dążyć do ograniczenia rozpełzania zainwestowania;
1.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 1.2.1 Tereny osadnictwa wiejskiego (MR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo (oznaczonych w rysunku studium symbolem MR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, hodowla i chów zwierząt, składowanie płodów rolnych, usługi niezbędne do obsługi funkcji podstawowych, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); b) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne (blokowe), hodowla i chów zwierząt w systemie bezściółkowym, uciążliwa produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 23
zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza skupiskami zabudowy mieszkaniowej w rejonach najmniejszego zainteresowania osiedleńczego; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w strefach sąsiedztwa obiektów zabytkowych dostosowywać architekturę budynków nowoprojektowanych oraz sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele nierolnicze obiekty, gospodarstwa i tereny jedynie w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
Uwaga: dla terenów leżących w obrębie strefy uciążliwości trasy E-7 obowiązują następujące ustalenia: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, usługi nieuciążliwe, produkcja pozarolnicza, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; b) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne, mieszkalnictwo letniskowe, hodowla i chów zwierząt, magazynowanie płodów i produktów rolnych przeznaczonych do spożycia; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone; dostęp z trasy E-7 realizować ze wskazanych skrzyżowań (węzłów), nie dopuszczać zjazdów do poszczególnych obiektów; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej.
1.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo (oznaczonych w rysunku studium symbolem IMR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, składowanie płodów rolnych, usługi publiczne i komercyjne, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); b) funkcje niewskazane: hodowla i chów zwierząt w tym zwłaszcza w systemie bezściółkowym, uciążliwa produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 24
należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; rezerwować tereny odpowiednio do planowanego lub przewidywanego rozwoju usług publicznych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; w miarę możliwości uwarunkowanych istniejącym zainwestowaniem stosować strefowanie funkcji polegające na grupowaniu w wyodrębnionych strefach zabudowy mieszkalnej, gospodarczej i inwentarskiej lokalizowanej na sąsiadujących ze sobą działkach; wszelkie zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza strefą zabudowy mieszkaniowej; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w strefach sąsiedztwa obiektów zabytkowych dostosowywać architekturę budynków nowoprojektowanych oraz sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele nierolnicze obiekty, gospodarstwa i tereny jedynie w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
1.2.3 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) W obszarach wskazanych pod produkcję pozarolniczą (P) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: tereny produkcji pozarolniczej (P): przemysł, składy, hurtownie, rzemiosło, usługi (poza wymienionymi w p. b); tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): oczyszczalnie ścieków, wysypiska śmieci, urządzenia segregacji i utylizacji odpadów, a na terenach wyodrębnionych od poprzednio wymienionych – ujęcia wody i stacje wodociągowe; b) funkcje niewskazane: tereny produkcji pozarolniczej (P): mieszkalnictwo, zabudowa zagrodowa, rekreacja i wypoczynek, usługi oświaty i ochrony zdrowia; tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): wszystkie inne niż preferowane; pozostałe zasady zagospodarowania: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 25
dążyć do ograniczenia uciążliwości w obrębie działek zajętych przez funkcje uciążliwe; dla zmniejszenia uciążliwości stosować pasy zieleni izolacyjnej i odpowiednie technologie; unikać lokalizacji mieszkalnictwa i usług w strefach uciążliwości funkcji uciążliwych lub w sąsiedztwie tych funkcji jeśli strefa ich uciążliwości nie została dotychczas określona; w sąsiedztwie ujęć wody i stacji wodociągowych dla których nie zostały określone strefy ochrony pośredniej unikać lokalizacji funkcji mogących mieć negatywny wpływ na zasoby wód podziemnych; unikać agresywnej w wyrazie architektury obiektów.
1.3 Obszary systemu przyrodniczego W wyznaczonych w rysunku studium obszarach systemu przyrodniczego leżących w obrębie strefy zagospodarowania dla funkcji intensywnego rolnictwa przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: nie dopuszczać do dalszego zainwestowania obszarów wchodzących w skład systemu, (odstępstwa od zasady możliwe tylko w wypadku uzupełniania i wymiany istniejących siedlisk); zachowywać przestrzenną ciągłość pomiędzy elementami systemu; zalesiać i zadrzewiać obszary wododziałowe i źródliskowe oraz gleby zagrożone stepowieniem; nie dopuszczać do lokalizacji inwestycji szkodliwych dla środowiska, a w wypadku istnienia takich inwestycji maksymalne ograniczać ich szkodliwy wpływ; zachować dobre i najlepsze gleby w użytkowaniu rolniczym; w dolinach zachować i przywracać użytki zielone oraz zapewniać ich drożność, w wypadku konieczności ich przegrodzenia układem drogowym stosować odpowiednie prześwity; obejmować ochroną najcenniejsze elementy środowiska. 2. Strefa zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR) 2.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej Dla wskazanych w rysunku studium obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie zagospodarowania obszarów upraw i użytków zielonych: kompleksy najlepszych gleb pozostawić w użytkowaniu rolniczym; dążyć do wyłączenia ich z zabudowy; trwałe użytki zielone utrzymywać w dotychczasowym użytkowaniu, w miarę polepszenia stosunków wodnych powiększać ich areał; zachować i ochronić przed zmianą użytkowania istniejące w obrębie strefy lasy i większe zadrzewienia, wprowadzać nowe zadrzewienia śródpolne; grunty o najgorszej przydatności dla produkcji rolnej zalesiać zgodnie ze zweryfikowanym w studium projektem granicy polno-leśnej; zwiększać wartość użytkową gruntów poprzez wskazane prace regulujące stosunki wodne (melioracje, budowa zbiorników retencyjnych ...) realizowane na zasadach ekologicznych poprawiać strukturę agrarną poprzez scalania i powiększanie gospodarstw; w zakresie rodzajów dopuszczalnego zainwestowania: na terenie obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej można dopuszczać sytuowanie obiektów, budynków i urządzeń ale tylko takich które służą produkcji rolnej (budynki inwentarskie, składowe, gospodarcze, mieszkania rolników, małe Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 26
obiekty przetwórstwa, urządzenia zaopatrzenia w wodę i utylizacji ścieków i odpadów, urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej oraz komunikacji ...); można dopuszczać także lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji, które bezpośrednio nie służą rolnictwu ale są niezbędne do funkcjonowania zainwestowania przewidzianego w studium lub w planach miejscowych; nowe obiekty należy lokalizować, o ile to możliwe, w rejonie obszarów przeznaczonych pod zainwestowanie, lub w obrębie obszarów już zainwestowanych; dążyć do ograniczenia rozpełzania zainwestowania; można dopuszczać lokalizację obiektów o funkcji letniskowej lub mieszkalnej (nierolniczej) o dworkowym (rezydencjalnym) charakterze, na dużych działkach (minimum 2 ha).
2.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 2.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo wiejskie (MR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, hodowla i chów zwierząt w skali tradycyjnej, składowanie płodów rolnych, usługi nieuciążliwe niezbędne do obsługi funkcji podstawowych, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; b) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne-blokowe, hodowla i chów zwierząt w systemie bezściółkowym, produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; nie dopuszczać do zainwestowania o charakterze uciążliwym; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone; dostosowywać linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; dostosowywać architekturę budynków w strefach oddziaływania obiektów zabytkowych i sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele rekreacyjne i letniskowe obiekty, gospodarstwa i tereny w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
Uwaga: dla terenów leżących w obrębie strefy uciążliwości trasy E-7 obowiązują następujące ustalenia: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 27 w zakresie preferencji funkcjonalnych: c) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, usługi nieuciążliwe, produkcja pozarolnicza, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; d) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne, mieszkalnictwo letniskowe, hodowla i chów zwierząt, magazynowanie płodów i produktów rolnych przeznaczonych do spożycia; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone; dostęp z trasy E-7 realizować ze wskazanych skrzyżowań (węzłów), nie dopuszczać zjazdów do poszczególnych obiektów; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej.
2.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo (oznaczonych w rysunku studium symbolem IMR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, składowanie płodów rolnych, usługi publiczne i komercyjne, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); b) funkcje niewskazane: hodowla i chów zwierząt w tym zwłaszcza w systemie bezściółkowym, uciążliwa produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; rezerwować tereny odpowiednio do planowanego lub przewidywanego rozwoju usług publicznych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; w miarę możliwości uwarunkowanych istniejącym zainwestowaniem stosować strefowanie funkcji polegające na grupowaniu w wyodrębnionych strefach zabudowy mieszkalnej, gospodarczej i inwentarskiej lokalizowanej na sąsiadujących ze sobą działkach; wszelkie zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza strefą zabudowy mieszkaniowej; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w strefach sąsiedztwa obiektów zabytkowych dostosowywać architekturę budynków nowoprojektowanych oraz sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 28
sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele nierolnicze obiekty, gospodarstwa i tereny jedynie w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych. 2.2.3 Tereny usług (U) Na obszarach wskazanych w studium pod funkcję usług (oznaczonych w rysunku studium symbolem U) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: usługi publiczne; b) funkcje niewskazane: produkcja rolna, zabudowa zagrodowa, uciążliwa produkcja pozarolnicza, uciążliwe rzemiosło; pozostałe zasady zagospodarowania: linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; unikać agresywnej w wyrazie architektury obiektów. 2.2.4 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) W obszarach wskazanych pod produkcję pozarolniczą (P) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: tereny produkcji pozarolniczej (P): przemysł, składy, hurtownie, rzemiosło, usługi (poza wymienionymi w p. b); tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): oczyszczalnie ścieków, wysypiska śmieci, urządzenia segregacji i utylizacji odpadów, a na terenach wyodrębnionych od poprzednio wymienionych – ujęcia wody i stacje wodociągowe; b) funkcje niewskazane: tereny produkcji pozarolniczej (P): mieszkalnictwo, zabudowa zagrodowa, rekreacja i wypoczynek, usługi oświaty i ochrony zdrowia; tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): wszystkie inne niż preferowane; pozostałe zasady zagospodarowania: dążyć do ograniczenia uciążliwości w obrębie działek zajętych przez funkcje uciążliwe; dla zmniejszenia uciążliwości stosować pasy zieleni izolacyjnej i odpowiednie technologie; unikać lokalizacji mieszkalnictwa i usług w strefach uciążliwości funkcji uciążliwych lub w sąsiedztwie tych funkcji jeśli strefa ich uciążliwości nie została dotychczas określona; w sąsiedztwie ujęć wody i stacji wodociągowych dla których nie zostały określone strefy ochrony pośredniej unikać lokalizacji funkcji mogących mieć negatywny wpływ na zasoby wód podziemnych; unikać agresywnej w wyrazie architektury obiektów. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 29
2.3 Obszary systemu przyrodniczego Na wyznaczonych w rysunku studium obszarach systemu przyrodniczego leżących w obrębie strefy zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: nie dopuszczać do nowego zainwestowania i dążyć do ograniczenia zainwestowania istniejącego na obszarach wchodzących w skład systemu; zachowywać przestrzenną ciągłość pomiędzy elementami systemu; zalesiać i zadrzewiać obszary wododziałowe i źródliskowe oraz gleby zagrożone stepowieniem (zalesianie obszarów chronionych zgodne z wytycznymi konserwatora przyrody); nie dopuszczać do lokalizacji inwestycji szkodliwych dla środowiska, a w wypadku istnienia takich inwestycji maksymalne ograniczać ich szkodliwy wpływ na środowisko; zachować dobre i najlepsze gleby w użytkowaniu rolniczym; w dolinach zachować i przywracać użytki zielone oraz zapewniać ich drożność, w wypadku konieczności ich przegrodzenia układem drogowym stosować odpowiednie prześwity; obejmować ochroną najcenniejsze elementy środowiska.
3. Strefa ekologicznie uwarunkowanego zagospodarowania dla funkcji wykorzystujących zasoby systemu przyrodniczego (SE) 3.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej Dla wskazanych w rysunku studium obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie zagospodarowania obszarów upraw i użytków zielonych: kompleksy najlepszych gleb pozostawić w użytkowaniu rolniczym i dążyć do wyłączenia ich z zabudowy; trwałe użytki zielone utrzymywać w dotychczasowym użytkowaniu, w miarę polepszenia stosunków wodnych powiększać ich areał; zachować i ochronić przed zmianą użytkowania istniejące w obrębie strefy lasy i większe zadrzewienia, wprowadzać nowe zadrzewienia śródpolne; grunty o najgorszej przydatności dla produkcji rolnej zalesiać zgodnie ze zweryfikowanym w studium projektem granicy polno-leśnej; zwiększać wartość użytkową gruntów poprzez wskazane prace regulujące stosunki wodne (melioracje, budowa zbiorników retencyjnych ...) realizowane na zasadach ekologicznych; unikać intensywnego nawożenia użytków rolnych; preferować ekologiczne metody produkcji rolnej; poprawiać strukturę agrarną poprzez scalania i powiększanie gospodarstw. w zakresie rodzajów dopuszczalnego zainwestowania: na terenie obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej można dopuszczać sytuowanie obiektów, budynków i urządzeń, ale tylko takich które służą produkcji rolnej (budynki inwentarskie, składowe, gospodarcze, mieszkania rolników, małe obiekty przetwórstwa, urządzenia zaopatrzenia w wodę i utylizacji ścieków i odpadów, urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej oraz komunikacji ...); zakaz lokalizacji zabudowy w obrębie terenów zalewowych rzeki Radomki; można dopuszczać także lokalizację urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacji, które bezpośrednio nie służą rolnictwu, lecz są niezbędne do funkcjonowania zainwestowania przewidzianego w studium lub w planach miejscowych obejmujących teren gminy; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 30
nowe obiekty należy lokalizować, w rejonie obszarów wskazanych pod zainwestowanie, lub w obrębie obszarów już zainwestowanych; dążyć do ograniczenia rozpełzania zainwestowania.
3.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 3.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo wiejskie (MR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, hodowla i chów zwierząt w skali tradycyjnej, składowanie płodów rolnych, usługi nieuciążliwe niezbędne do obsługi funkcji podstawowych, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; b) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne (blokowe), hodowla i chów zwierząt w systemie bezściółkowym, produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najintensywniej zainwestowane; nie dopuszczać do zainwestowania o charakterze uciążliwym; w miarę możliwości uwarunkowanych istniejącym zainwestowaniem stosować strefowanie funkcji polegające na grupowaniu w wyodrębnionych strefach zabudowy mieszkalnej, gospodarczej i inwentarskiej lokalizowanej na sąsiadujących ze sobą działkach; wszelkie zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza strefą zabudowy mieszkaniowej; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w strefach sąsiedztwa obiektów zabytkowych dostosowywać architekturę budynków nowoprojektowanych oraz sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele nierolnicze obiekty, gospodarstwa i tereny jedynie w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; zakaz lokalizacji zabudowy w obrębie terenów zalewowych rzeki Radomki; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
3.2.2 Rekreacja i wypoczynek (ML) Na obszarach wskazanych pod rekreację i wypoczynek (oznaczonych w rysunku studium symbolem ML) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 31 w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: indywidualne mieszkalnictwo letniskowe, pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe, ośrodki sportowe, usługi gastronomii i handlu detalicznego (w małych kubaturach); b) funkcje niewskazane: produkcja pozarolnicza, wszelkie rzemiosło, chów i hodowla zwierząt, usługi uciążliwe; pozostałe zasady zagospodarowania: przy realizacji pasmowej zabudowy na trenach nierolniczych, przy istniejących drogach należy rezerwować teren dla urządzenia dróg zgodnie z obowiązującymi przepisami; ograniczać powierzchnię zabudowy działek, nie dopuszczać zabudowy gospodarczej, warsztatowej, produkcyjnej itp. nie dopuszczać realizacji agresywnych form architektonicznych, preferować formy niskie, wtopione w krajobraz, ujednolicać bryły budynków pod względem kubaturowym i stylistycznym; przyjmować układy kalenicowe, stosować dachy dwuspadowe o ujednoliconej dla całych zespołów zabudowy kolorystyce.
Uwaga: Dla obszarów nie wyłączonych z produkcji rolniczej należy sporządzać miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego.
3.3 Obszary systemu przyrodniczego Na wyznaczonych w rysunku studium obszarach systemu przyrodniczego leżących w obrębie strefy ekologicznie uwarunkowanego rozwoju przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: nie dopuszczać do nowego zainwestowania i dążyć do ograniczenia zainwestowania istniejącego na obszarach wchodzących w skład systemu; zachowywać przestrzenną ciągłość pomiędzy elementami systemu; zalesiać i zadrzewiać obszary wododziałowe i źródliskowe oraz gleby zagrożone stepowieniem (zalesianie obszarów chronionych zgodne z wytycznymi konserwatora przyrody); nie dopuszczać do lokalizacji inwestycji szkodliwych dla środowiska, a w wypadku istnienia takich inwestycji maksymalne ograniczać ich szkodliwy wpływ na środowisko; zachować dobre i najlepsze gleby w użytkowaniu rolniczym; w dolinach zachować i przywracać użytki zielone oraz zapewniać ich drożność, w wypadku konieczności ich przegrodzenia układem drogowym stosować odpowiednie prześwity; obejmować ochroną najcenniejsze elementy środowiska. 4. Strefa aktywizacji zainwestowania w oparciu o dostępność komunikacyjną i infrastrukturalną (SA) 4.1 Obszary rolniczej przestrzeni produkcyjnej Dla wskazanych w rysunku studium obszarów rolniczej przestrzeni produkcyjnej przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania takie, jak dla strefy zainwestowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa (SR). Ponadto, dla obszarów sąsiadujących z terenami przewidzianymi pod zabudowę mieszkaniową należy stosować ograniczenia w stosowaniu środków ochrony roślin oraz nawożeniu, które może powodować uciążliwości dla funkcji mieszkalnictwa;
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 32
4.2 Obszary, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie 4.2.1 Osadnictwo wiejskie (MR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo wiejskie (MR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, hodowla i chów zwierząt w skali tradycyjnej, składowanie płodów rolnych, usługi nieuciążliwe niezbędne do obsługi funkcji podstawowych, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; b) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne-blokowe, hodowla i chów zwierząt w systemie bezściółkowym, produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; nie dopuszczać do zainwestowania o charakterze uciążliwym; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone; dostosowywać linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; dostosowywać architekturę budynków w strefach oddziaływania obiektów zabytkowych i sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele rekreacyjne i letniskowe obiekty, gospodarstwa i tereny w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
Uwaga: dla terenów leżących w obrębie strefy uciążliwości trasy E-7 obowiązują następujące ustalenia: w zakresie preferencji funkcjonalnych: e) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, usługi nieuciążliwe, produkcja pozarolnicza, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej; f) funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne, mieszkalnictwo letniskowe, hodowla i chów zwierząt, magazynowanie płodów i produktów rolnych przeznaczonych do spożycia; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 33
dostęp z trasy E-7 realizować ze wskazanych skrzyżowań (węzłów), nie dopuszczać zjazdów do poszczególnych obiektów; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej.
4.2.2 Tereny skoncentrowanej zabudowy mieszkalno-zagrodowej (IMR) Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo (oznaczonych w rysunku studium symbolem IMR) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, mieszkalnictwo jednorodzinne, składowanie płodów rolnych, usługi publiczne i komercyjne, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); b) funkcje niewskazane: hodowla i chów zwierząt w tym zwłaszcza w systemie bezściółkowym, uciążliwa produkcja pozarolnicza; pozostałe zasady zagospodarowania: należy dążyć do koncentracji zabudowy w rejonach już obecnie zainwestowanych; usługi lokalizować w rejonach koncentracji terenów osadniczych; rezerwować tereny odpowiednio do planowanego lub przewidywanego rozwoju usług publicznych; wyposażać w urządzenia infrastruktury technicznej w pierwszej kolejności obszary najbardziej zainwestowane i węzłowe pod względem przestrzennym; w miarę możliwości uwarunkowanych istniejącym zainwestowaniem stosować strefowanie funkcji polegające na grupowaniu w wyodrębnionych strefach zabudowy mieszkalnej, gospodarczej i inwentarskiej lokalizowanej na sąsiadujących ze sobą działkach; wszelkie zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza strefą zabudowy mieszkaniowej; ujednolicać charakter architektury nowych i adaptowanych obiektów; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w strefach sąsiedztwa obiektów zabytkowych dostosowywać architekturę budynków nowoprojektowanych oraz sposób zagospodarowania terenu do wymogów konserwatorskich; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów mieszkalnictwa rolniczego, wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego; scalać tereny rozdrobnione dla umożliwienia realizacji zabudowy zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi; przeznaczać na cele nierolnicze obiekty, gospodarstwa i tereny jedynie w przypadku ich nieprzydatności rolniczej; uwzględniać w działalności realizacyjnej przepisy dotyczące obszarów chronionych.
4.2.3 Tereny zabudowy mieszkaniowej (M) Na obszarach wskazanych w studium pod funkcję mieszkalnictwa (oznaczonych w rysunku studium symbolem IM) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 34 a) funkcje preferowane: mieszkalnictwo jednorodzinne, publiczne i komercyjne usługi, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); b) funkcje niewskazane: produkcja rolna (w tym zwłaszcza hodowla i chów zwierząt), produkcja pozarolnicza, składy, bazy, hurtownie, uciążliwe usługi; pozostałe zasady zagospodarowania: dążyć do podwyższonej intensywności zabudowy z zachowaniem parametrów podanych niżej; maksymalna wysokość budynków: parter + 2 kondygnacje + poddasze użytkowe; preferować zabudowę o podwyższonej intensywności (szeregową lub bliźniaczą); w wypadku zastosowania dachów stromych w wyodrębnionych zespołach zabudowy stosować ich ujednoliconą kolorystykę; w zakresie wyposażenia w infrastrukturę techniczną dla wszystkich terenów strefy przewiduje się minimalny standard jak następuje: wodociąg, kanalizacja, energia elektryczna - odpowiednio do zapotrzebowania poszczególnych funkcji wyżej określonych jako preferowane; przestrzenie publiczne projektować z uwzględnieniem w miarę możliwości pasów zieleni izolującej przestrzenie dla pieszych od ciągów komunikacji kołowej; ujednolicać linie zabudowy od dróg na terenach intensywnie zainwestowanych w oparciu o linie utrwalone istniejącą trwałą zabudową; dla ulic obsługujących tereny mieszkaniowe stosować rozwiązania komunikacyjne wymuszające ruch kołowy uspokojony; rezerwować tereny odpowiednio do przewidywanego rozwoju usług publicznych; wszelkie zainwestowanie o charakterze uciążliwym lokalizować poza strefą zabudowy mieszkaniowej; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; sporządzać plany miejscowe zagospodarowania przestrzennego dla terenów wymagających tworzenia nowego układu komunikacyjnego.
4.2.4 Tereny usług (U) Na obszarach wskazanych w studium pod funkcję usług (oznaczonych w rysunku studium symbolem U) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: c) funkcje preferowane: usługi komercyjne, składy, hurtownie; d) funkcje niewskazane: produkcja rolna, zabudowa zagrodowa, mieszkalnictwo, uciążliwa produkcja pozarolnicza, uciążliwe rzemiosło; pozostałe zasady zagospodarowania: dążyć do ograniczenia uciążliwości w obrębie działek zajętych przez funkcje powodujące uciążliwość; rezerwować ilość miejsc parkingowych odpowiednią dla poszczególnych rodzajów lokalizowanych usług; dostęp do usług z trasy E-7 realizować ze wskazanych skrzyżowań (węzłów), nie dopuszczać zjazdów do poszczególnych obiektów; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; unikać agresywnej w wyrazie architektury obiektów.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 35
4.2.5 Tereny produkcji pozarolniczej (P) oraz tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K) Na obszarach wskazanych pod produkcję pozarolniczą (P) przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: tereny produkcji pozarolniczej (P): produkcja pozarolnicza (przemysł i rzemiosło), składy, hurtownie, usługi (poza wymienionymi w p. b); tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): oczyszczalnie ścieków, wysypiska śmieci, urządzenia segregacji i utylizacji odpadów, a na terenach wyodrębnionych od poprzednio wymienionych – ujęcia wody i stacje wodociągowe; b) funkcje niewskazane: tereny produkcji pozarolniczej (P): mieszkalnictwo, zabudowa zagrodowa, rekreacja i wypoczynek, usługi oświaty i ochrony zdrowia; tereny dla funkcji związanych z gospodarką komunalną (K): wszystkie inne niż preferowane; pozostałe zasady zagospodarowania: dążyć do ograniczenia uciążliwości w obrębie działek zajętych przez funkcje uciążliwe; dla zmniejszenia uciążliwości stosować pasy zieleni izolacyjnej i odpowiednie technologie; unikać lokalizacji mieszkalnictwa i usług w strefach uciążliwości funkcji uciążliwych lub w sąsiedztwie tych funkcji jeśli strefa ich uciążliwości nie została dotychczas określona; linie zabudowy od dróg na terenach niezabudowanych, lub luźno zabudowanych, ustalać w oparciu o obowiązujące przepisy szczególne; rezerwować w pasach drogowych i ich sąsiedztwie tereny dla realizacji niezbędnej infrastruktury technicznej; w sąsiedztwie ujęć wody i stacji wodociągowych dla których nie zostały określone strefy ochrony pośredniej unikać lokalizacji funkcji mogących mieć negatywny wpływ na zasoby wód podziemnych; unikać agresywnej w wyrazie architektury obiektów.
4.2.6 Tereny lotniska Teren lotniska sportowego w dotychczasowych granicach postuluje się pozostawić w dotychczasowym użytkowaniu. Zasady zagospodarowania na tym terenie określone są przepisami szczególnymi. Teren w skazany w rysunku studium na rezerwę pod rozbudowę lotniska należy wyłączyć spod zainwestowania.
4.3 Obszary systemu przyrodniczego Na wyznaczonych w rysunku studium obszarach systemu przyrodniczego leżących w obrębie strefy zagospodarowania dla funkcji średniointensywnego rolnictwa przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: nie dopuszczać do nowego zainwestowania i dążyć do ograniczenia zainwestowania istniejącego na obszarach wchodzących w skład systemu; zachowywać przestrzenną ciągłość pomiędzy elementami systemu; zalesiać i zadrzewiać obszary wododziałowe i źródliskowe oraz gleby zagrożone stepowieniem (zalesianie obszarów chronionych zgodne z wytycznymi konserwatora przyrody); Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 36
zachować dobre i najlepsze gleby w użytkowaniu rolniczym; w dolinach zachować i przywracać użytki zielone oraz zapewniać ich drożność, w wypadku konieczności ich przegrodzenia układem drogowym stosować odpowiednie prześwity. 5. Ośrodki obsługi ludności oraz centra aktywizacji gospodarczej We wskazanych w studium ośrodkach obsługi ludności (Jedlińsk, Wsola, Bierwce- Wierzchowiny) należy stosować zasady sformułowane dla obszarów zainwestowania w strefie intensywnego (IR) i średniointensywnego rolnictwa (SR) oraz podane poniżej: funkcje preferowane: usługi publiczne i komercyjne stopnia podstawowego i ponadpodstawowego, mieszkalnictwo; produkcja pozarolnicza na terenach wyodrębnionych od wyżej wymienionych funkcji; pozostałe zasady zagospodarowania terenu: zapewniać dogodną komunikację z całym zainwestowanym obszarem w celu poprawienia dostępności usług lokalizowanych w ośrodkach; zapewniać odpowiednią ilość miejsc parkingowych przy istniejących i projektowanych usługach; porządkować sytuację przestrzenną w centrach miejscowości z punktu widzenia możliwości ukształtowania przestrzeni publicznych towarzyszących funkcjom usług stopnia ponadpodstawowego; eliminować istniejące i potencjalne konflikty funkcjonalne; w miejscowości Jedlińsk przy lokalizacji nowych inwestycji zachowywać wskazane w niniejszym studium cenny zespół architektoniczno-krajobrazowy w zakresie podstawowych elementów ich rozplanowania; w działalności inwestycyjnej dążyć do wyeksponowania walorów obiektów zabytkowych; w pasach drogowych układu komunikacyjnego wymienionych ośrodków rezerwować miejsce dla realizacji pełnej infrastruktury technicznej. 6. Punkty obsługi komunikacji Dla terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie w punktach obsługi komunikacji przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania: w zakresie preferencji funkcjonalnych: a) funkcje preferowane: stacje paliw, stacje obsługi samochodów, myjnie samochodowe, miejsca postojowe, motele, usługi handlu i gastronomii; b) funkcje niewskazane: produkcja rolnicza i pozarolnicza, rzemiosło, mieszkalnictwo (zagrodowe i jednorodzinne), usługi poza wymienionymi w p. a); pozostałe zasady zagospodarowania: dążyć do ograniczenia uciążliwości w obrębie działek zajętych przez funkcje uciążliwe; dla zmniejszenia uciążliwości stosować pasy zieleni izolacyjnej i odpowiednie technologie; unikać lokalizacji mieszkalnictwa i usług w strefach uciążliwości funkcji uciążliwych lub w sąsiedztwie tych funkcji jeśli strefa ich uciążliwości nie została dotychczas określona; połączenia (zjazdy i wyjazdy) funkcji lokalizowanych w punktach obsługi komunikacji z drogami, które obsługują kształtować w sposób pozwalający na zmniejszenie ich kolizyjności z ruchem na tych drogach; przy lokalizacji nowych obiektów zachowywać ustawowe odległości od dróg.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 37
7. Tereny o funkcji leśnej Na obszarach o funkcji leśnej (leżących w obrębie granicy polno-leśnej) dla terenów stanowiących własność Skarbu Państwa przyjmuje się, że zagospodarowanie opierać się będzie na podstawie planów urządzenia lasu sporządzanych przez dyrekcję Lasów Państwowych. Na pozostałych terenach leśnych zagospodarowanie prowadzone będzie według uproszczonych planów urządzenia lasu.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 38
Obszary i obiekty chronione oraz inne ograniczenia w dostępności terenu
1. Ograniczenia w sposobie użytkowania i zagospodarowania terenów wynikające z występowania obszarów i obiektów podlegających ochronie prawnej. 1.1 Obszary i obiekty chronione na podstawie przepisów o ochronie środowiska i przyrody (ustawa z dn. 16 października 1991 r. o ochronie przyrody, ustawa z dn. 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska i in.) Na terenie gminy Jedlińsk występują następujące kategorie obiektów i obszarów chronionych przepisami o ochronie środowiska i przyrody: użytki ekologiczne (2 obiekty); pomniki przyrody (11 obiektów); parki wiejskie (5 obiektów); lasy szczególnie chronione (wodochronne – 86,47 ha, glebochronne – 47,37 ha, chroniące środowisko w okolicach miast – 364 ha). Wymogi ochrony dla tych obiektów i obszarów określone zostały w rozdziale pt.: „Polityka ochronna”.
1.2 Obszary i obiekty chronione na podstawie ustawy z dn. 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury 1.2.1 Obiekty wpisane do rejestru zabytków WKZ W rejestrze WKZ znajduje się 5 obiektów (opisanych w części studium dotyczącej stanu istniejącego i uwarunkowań rozwoju gminy). Wymogi ochrony dla tych obiektów określone są przepisami w/w ustawy.
1.2.2 Stanowiska archeologiczne Dla zewidencjonowanych przez WKZ stanowisk archeologicznych przewiduje się następujące zasady ochrony: przed przystąpieniem do jakichkolwiek prac ziemnych na terenie, na którym zlokalizowane jest stanowisko archeologiczne należy powiadomić o nich właściwy organ PSOZ w celu uzyskania warunków wykonania robót oraz nadzoru nad nimi; decyzje WZiZT dla terenów, na których zlokalizowane są stanowiska archeologiczne uzgadniać z właściwym organem PSOZ.
1.2.3 Cenny zespół architektoniczno-krajobrazowy w miejscowości Jedlińsk W miejscowości Jedlińsk zachowało są wiele elementów jej historycznego rozplanowania. Ze względu na ich wartość historyczną oraz funkcję determinant przestrzennych krystalizujących układ urbanistyczny Jedlińska zostały one w niniejszym studium wskazane do zachowania jako elementy cennego zespołu architektoniczno-krajobrazowego. Elementy rozplanowania wchodzące w skład tego zespołu to: a) układ istniejących ulic w miejscowości wraz liniami zabudowy określonymi usytuowaniem budynków lub ogrodzeń w pierzejach; b) rozplanowanie (wielkość i kształt) pozostałych istniejących przestrzeni publicznych (plac ze skwerem w rynku oraz podłużny skwer na osi od rynku w stronę kościoła parafialnego); c) skala, charakter i elementy formy architektonicznej zabudowy z przełomu XIX i XX w.; d) rola kościoła parafialnego jako dominanty przestrzennej (osie: skwer pomiędzy rynkiem, a kościołem, odcinek drogi powiatowej za mostem na Tymiance oraz najazd na Jedlińsk drogą ekspresową E-7 od strony Warszawy) i wysokościowej; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 39 e) czytelne wyodrębnieni granic zainwestowania w układu dawnego miasta. Niniejsze studium formułuje następujące zasady ochrony tego zespołu: zachować przebiegi ulic w obecnym układzie i parametrach (szerokość w liniach zabudowy pierzejowej); zachować kształt i wielkość istniejących przestrzeni publicznych (plac ze skwerem w rynku oraz podłużny skwer na osi od rynku w stronę kościoła parafialnego); nie dopuszczać do lokalizacji żadnych obiektów kubaturowych (w tym pawilonów czy kiosków) w w/w przestrzeniach – funkcje usługowe tylko w pierzejach rynku; dopuszcza się zmianę charakteru centralnej przestrzeni publicznej (likwidacja zieleni wysokiej w całości lub w części) w miarę poprawy stanu pierzei rynku; przy wykonywaniu nawierzchni ulic i placów zaleca się stosowanie tradycyjnych materiałów (bruk); w przypadku nowego zainwestowania zachować charakter zabudowy pierzei ulic i placów: stosować dachy strome o nachyleniu 20-35, zabudowa w układzie kalenicowym, wysokość od 1,5 (parter + poddasze użytkowe) do 2,5 (parter, piętro + poddasze użytkowe) kondygnacji; dostosowywać formę architektoniczną nowej zabudowy w pierzejach ulic i placów do zabudowy istniejącej (wysokość budynków, wielkość i kształt okien, materiał i kolorystyka elewacji,); dopuszcza się zabudowę o liczbie kondygnacji do 3,5 w przypadku obiektów lokalizowanych wewnątrz kwartałów zabudowy (nie w pierzejach); stosować ujednoliconą kolorystykę dachów dla całego zespołu; w działalności inwestycyjnej eksponować walory obiektów zabytkowych. 2. Ograniczenia dostępności terenu 2.1 Strefa ochronna komunalnego składowiska odpadów stałych Na terenie gminy funkcjonuje komunalne wysypisko odpadów stałych w Urbanowie. Powierzchnia czaszy składowiska wynosi około 1 ha, teren ogrodzony – to 3 ha. Obiekt otoczony jest lasem. Dno wysypiska jest uszczelnione folią, wybudowano system drenażowy odprowadzający wody odciekowe do zbiornika bezodpływowego. Osady ze zbiornika wywożone są do oczyszczalni ścieków w Jedlińsku. Zakładana projektem strefa ochronna wynosić ma 100 m.
2.2 Strefy ochrony sanitarnej studni Strefy ochrony sanitarnej bezpośredniej dla studni zaopatrujących zbiorowe systemy zaopatrzenia w wodę wynoszą obligatoryjnie 8-10 m. licząc od zarysu budowli i urządzeń służących do poboru wody i mieszczą się w granicach działki. Stref ochrony pośredniej nie wyznaczono.
2.3 Strefa ochrony sanitarnej oczyszczalni ścieków W wypadku stwierdzenia w ocenie oddziaływania oczyszczalni na środowisko wykraczania uciążliwości poza teren oczyszczalni powinien zostać ustanowiony obszar ograniczonego zainwestowania o zasięgu odpowiednim do uciążliwości.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 40
2.4 Strefa ochrony sanitarnej cmentarza Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki Komunalnej z dn. 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, strefy ochrony sanitarnej wynoszą odpowiednio: dla zabudowy mieszkaniowej, zakładów żywienia, produkcji i składów żywności bez wodociągu – min. 150 m.; dla zabudowy mieszkaniowej, zakładów żywienia, produkcji i składów żywności z wodociągiem – min. 50 m.; dla powierzchniowych cieków wodnych wykorzystywanych do celów gospodarczych – min. 500m.
2.5 Strefy ochronne dla elektroenergetycznych linii napowietrznych Poniżej określa się strefy dla typowych konstrukcji wspornych linii 220 i 110 kV zgodnie z Zarządzeniem Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 28 stycznia 1985 r. (M.P. Nr 3/85) oraz Rozporządzeniem Nr 93 MB i PMB w sprawie BMP przy wykonywaniu robót (Dz.U. Nr 13/72 z dn. 10.IV.1972 r.). Jednak w przypadku zamiaru budowy budynków mieszkalnych w odległości mniejszej niż 20 m. od osi linii 110 kV i 40 m. od osi linii 220 kV należy zwracać się do Rejonu Najwyższych Napięć w Radomiu o podanie dokładnej dopuszczalnej odległości istniejącej linii od projektowanych budynków.
2.5.1 Linie 220 kV Strefa ochronna dla nowo wznoszonych zwykłych budynków mieszkalnych (bez balkonów i tarasów) dla linii dwutorowej na typowych słupach kratowych serii M 52 w/g opracowań Instytutu Energetyki wynosi 18 m. od osi linii w obie strony. Dla nowo wznoszonych wysokich budynków z balkonami lub tarasami, zgodnie z Zarządzeniem Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 28 stycznia 1985 r. (M.P. Nr 3/85) najmniejsza odległość między najbliższym przewodem linii, a krawędzią balkonu lub tarasu winna wynosić minimum 26 m. Uwzględniając odległość skrajnego przewodu od osi linii wynoszącą 9,5 m. dla słupów przelotowych „P” i 10,1 m. dla słupów odporowo-narożnych „ON”, strefa ochronna dla budynków z balkonami lub tarasami wyniesie 2 x 35,5 m. od osi słupów przelotowych oraz 2 x 36,1 m. od osi słupów odporowych. Strefa bezpieczeństwa dla budynków wznoszonych w pobliżu dwutorowej linii 220 kV zgodnie z Rozporządzeniem Nr 93 MB i PMB w sprawie BMP przy wykonywaniu robót (Dz.U. Nr 13/72 z dn. 10.IV.1972 r.) odległość pozioma winna wynosić minimum 15 m. od skrajnego przewodu, a więc w naszym wypadku strefa ochronna wyniesie 15 9,5 m. = 24,5 m. w obie strony od osi linii dla słupów przelotowych, oraz 15 10,1 m. = 25,1 m. od osi linii dla słupów odporowych.
2.5.2 Linie 110 kV Strefa ochronna dla zwykłych budynków (bez balkonów i tarasów) dla linii jednotorowej na słupach kratowych serii S 24 wg opracowania Instytutu Energetyki wynosi 9 m. od osi linii w obie strony. Dla nowo wznoszonych wysokich budynków z balkonami lub tarasami, zgodnie z Zarządzeniem Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 28 stycznia 1985 r. (MP Nr 3/85) najmniejsza odległość między najbliższym przewodem, a krawędzią balkonu lub tarasu winna wynosić minimum 14,5 m. Uwzględniając odległość skrajnego przewodu od osi linii wynoszącą 3,65 m. dla słupów przelotowych „P” i 2,7 m. dla słupów odporowo- narożnych „ON”, strefa ochronna dla budynków z balkonami lub tarasami wynosi 2 x 18,5 m. od osi słupów przelotowych oraz 2 x 17,5 m. od osi słupów odporowych. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 41
Strefa bezpieczeństwa dla budynków wznoszonych w pobliżu jednotorowej linii 110 kV zgodnie z Rozporządzeniem Nr 93 MB i PMB w sprawie BHP przy wykonywaniu robót (Dz. U. Nr 13/72 z dn. 10.IV.1972 r.) odległość pozioma winna wynosić minimum 15 m. od skrajnego przewodu, a więc w naszym wypadku strefa ochronna wyniesie 15 3,65 = 18,65 m. w obie strony od osi linii dla słupów przelotowych oraz 15 2,7 = 17,7 m. od osi linii dla słupów odporowych.
2.5.3 Linie 30 i 15 kV Minimalna odległość pozioma łatwo dostępnych budynków od osi linii napowietrznych 15 i 30 kV powinna wynosić 5 m. (podstawa prawna - PN-75/E-05100).
2.6 Strefa ochronna gazociągu wysokoprężnego Ø300 Gazociąg wysokoprężny Ø300 oraz stacje redukcyjno-pomiarowe posiadają strefę ograniczeń w zagospodarowaniu stanowiącą pas terenu o szerokości od 15 do 35 m. z każdej strony przebiegu gazociągu w zależności od funkcji obiektów sąsiadujących z trasą gazociągu.
2.7 Odległości linii zabudowy od dróg publicznych Zamierzone inwestycje drogowo-uliczne powinny być realizowane w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy. Zgodnie z Dziennikiem Ustaw Nr 106 z dn. 17 sierpnia 1998 r. (ustawa z dnia 24 lipca 1998 r. art. 52), w ustawie o drogach publicznych z dn. 24 lipca 1985 r. art. 43, nastąpiła zmiana dotycząca sytuowania obiektów budowlanych przy drogach. Minimalne odległości mierzone od zewnętrznej krawędzi jezdni (przy czym szerokość jezdni należy przyjąć nie mniejszą niż minimalna dla danej kategorii drogi) ustawa określa w wielkościach:
Tabela nr : Minimalne odległości zabudowy od dróg. Lp. Rodzaj drogi Na terenie zabudowy miast i wsi Poza terenem zabudowy 1. Autostrada 30 m 50 m
2. Droga ekspresowa 20 m 40 m
3. Droga ogólnodostępna a) krajowa 10 m 25 m b) wojewódzka 8 m. 20 m. powiatowa c) gminna 6 m 15 m
Projekt załącznika do ustawy o drogach publicznych uszczegóławia powyższe wielkości o lokalizowanie obiektów przeznaczonych na pobyt ludzi od poszczególnych kategorii dróg. Zalecane minimalne odległości mierzone od zewnętrznej krawędzi jezdni według przedmiotowego projektu dla poszczególnych kategorii dróg określone zostały w wielkościach: droga ekspresowa: 110 m (zabudowa wielokondygnacyjna) 90 m (zabudowa jednokondygnacyjna) Dla drogi ekspresowej Nr 7 - wg opracowanej w 1993 r. „Oceny oddziaływania inwestycji na środowisko” obszar ograniczonego użytkowania określony został na Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 42 podstawie badań uciążliwości hałasu nocnego (ze względu na jego największy zasięg spośród analizowanych uciążliwości) i wynosi ponad 350 m. Wg powyższego opracowania, znajdujące się w tej strefie budynki mieszkalne należy zabezpieczyć przez zastosowanie urządzeń ograniczających poziom hałasu np. ekranów przeciwhałasowych i zieleni izolacyjnej, potrójnego szklenia okien. droga wojewódzka: 40 m (zabudowa wielokondygnacyjna); 30 m (zabudowa jednokondygnacyjna); droga powiatowa: 40 m (zabudowa wielokondygnacyjna); 30 m (zabudowa jednokondygnacyjna); droga gminna: 20 m (zabudowa wielokondygnacyjna); 15 m (zabudowa jednokondygnacyjna).
Zakładane minimalne parametry techniczne układu komunikacyjnego (szerokość w liniach rozgraniczenia) - zgodnie z Rozporządzeniem poz. 430 Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dn. 2 marca 1999 r. (Dz.U. Nr 43 z dnia 14 maja 1999 r.), określa się następująco:
Klasa ulicy Najmniejsza szerokość w liniach rozgraniczenia ulicy o przekroju jednojezdniowym (m) dwujezdniowym (m) 1 x 2 2 x 2 2 x 3 GP 30 40 50 G 25 35 45 Z 20 30 - L 12 - - D 10 - -
Klasa drogi Najmniejsza szerokość w liniach rozgraniczających (poza terenem zabudowy i nie przeznaczonym pod zabudowę) drogi o przekroju jednojezdniowym (m) dwujezdniowym (m) 1 x 2 2 x 2 2 x 3 autostrady: - 60 70 drogi krajowe: S 30 40 50 GP 25 35 45 drogi wojewódzkie i powiatowe: G 25 35 - Z drogi gminne: 20 30 - L 15 - - D 15 - -
3. Ograniczenia w zainwestowaniu lub źródła konfliktów wynikające z uciążliwości elementów zagospodarowania 3.1 Obiekty szczególnie szkodliwe dla środowiska Obiektem szczególnie uciążliwym dla środowiska w gminie Jedlińsk jest droga ekspresowa Nr 7 przewidziana do modernizacji. Stwarza ona zagrożenia dla warunków aerosanitarnych, klimatu akustycznego, gleb, wód powierzchniowych i gruntowych oraz roślin i zwierząt. W „Ocenie oddziaływania inwestycji na środowisko” sporządzonej do „Koncepcji programowej przebudowy drogi ekspresowej Nr 7 Gdańsk-Warszawa-Radom-Kraków- Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 43
Chyżne, odcinek Grójec-Jedlińsk, km. 391 + 790 - 432 + 450o (Krakowskie Biuro Projektów Dróg i Mostów Sp. z o.o., Pracownia Terenowa Rzeszów, maj 1993 r.) dokonano analizy wpływu projektowanej drogi na środowisko. W/w inwestycja, modernizacja, polegająca na dobudowie drugiej jezdni spowoduje zajęcie i zmianę formy użytkowania terenu, usunięcie zieleni w zasięgu pasa drogowego oraz rozbiórkę budynków kolidujących z korpusem drogowym. Wpływ eksploatacji projektowanej drogi na środowisko oceniono określając wielkość zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego wywołanych przez zwiększony ruch samochodowy, stopień uciążliwości hałasu drogowego oraz zagrożenie wód w rejonie projektowanej drogi. Ustalając zakres i stopień uciążliwości drogi do roku 2010 brano pod uwagę obowiązujące wówczas przepisy i normy, tj.: Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1980 r. 09.30. w sprawie ochrony środowiska przed hałasem i wibracjami (Dz.U. Nr 24, poz. 90). Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1980 r. 09.30. w sprawie ochrony powietrza przed zanieczyszczeniem (Dz.U. Nr 24, poz. 89). „Zasady ochrony środowiska w projektowaniu, budowanie i utrzymanie dróg. Dział 07 - Ochrona wód w otoczeniu dróg” autorstwa Inst. Ochr. Środ. w W-wie, 1989/90. Z oceny wynika, że zasięg dopuszczalnego zanieczyszczenia powietrza tlenkiem węgla wynosić będzie 165-175 m. od osi drogi. Granica uciążliwości hałasu dziennego przebiegać będzie w odległości 195-230 m. od osi drogi, a hałasu nocnego - w odległości ponad 350 m. W 1991 i 1998 r. nastąpiła nowelizacja w/w przepisów. Obowiązująca podstawa prawna to: Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dn. 13.05.1998 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 66, poz. 436). Rozporządzenie Min. Ochr. Środ., Zas. Nat. i Leśn. z dnia 28.04.1998 r. w sprawie dopuszczalnych stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu (Dz.U. Nr 55, poz. 355). Rozporządzenie Min. Ochr. Środ.., Zas. Nat. i Leśn. z dnia 5.11.1991 r. w sprawie klasyfikacji wód oraz warunków, jakim powinny odpowiadać ścieki wprowadzone do wód lub do ziemi (Dz.U. Nr 116, poz. 503). Obecne przepisy są łagodniejsze w porównaniu do obowiązujących wcześniej. Przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu będzie mniejsze, a zanieczyszczenie powietrza prawdopodobnie mieści się w granicach dopuszczalnych norm. Ponadto, w wyniku odprowadzania wód opadowych z jezdni następować będzie zanieczyszczenie traw i roślinności w rowach przyskarpowych.
3.2 Obiekty mogące pogorszyć stan środowiska Obiektami, które mogą pogorszyć stan środowiska w gminie Jedlińsk są: gazociąg wysokoprężny Lubienia-Sękocin; 2 tory linii 220 kV relacji: Rożki-Kozienice; linia 110 kV relacji: Radom Północ-Dobieszyn; GPZ 110/15 kV w Jedlińsku; linia kolejowa I rzędna, zelektryfikowana Warszawa-Radom (projektowana dobudowa drugiego toru); stacje paliw płynnych w: Wielogórze, Wsoli, Woli Gutowskiej i Jedlance; wysypisko komunalne w Urbanowie; oczyszczalnia mechaniczno-biologiczna w Jedlińsku; stawy rybne w Jedlińsku i Piastowie; Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 44
kopalnia piasku w Wielogórze (złoże „Grabina”); garbarnie we Wsoli, Klwatach, Jedlińsku; zakłady produkujące materiały budowlane w Wielogórze (produkcja kostki brukowej i nagrobków); huta szkła we Wsoli; odlewnia w Gutowie; zakłady mięsne w Jedlińsku i Piasecznie; piekarnia w Jedlińsku; ośrodek sportu i rekreacji w Jedlińsku z bazą noclegową na około 150 miejsc. Projektowane inwestycje mogące pogorszyć stan środowiska to: linia energetyczna 110 kV relacji: Jedlińsk-Wrzeszczów-Drzewica; gazociąg wysokoprężny relacji: Jedlanka-Miejska Dąbrowa; wały przeciwpowodziowe długości 20 km.
3.3 Nadzwyczajne zagrożenia środowiska (nzś) Prawdopodobieństwo wystąpienia nzś wiąże się z możliwością awarii w transporcie samochodowym lub kolejowym i wydostaniem się na zewnątrz substancji niebezpiecznych i toksycznych, palnych i wybuchowych. Najbardziej zagrożonymi są: droga ekspresowa Nr 7 i linia kolejowa Warszawa-Radom. Obiektami stacjonarnymi stwarzającymi nzś są stacje benzynowe w Wielogórze, Wsoli, Woli Gutowskiej i Jedlance.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 45
III. POLITYKA INWESTYCYJNA
Zadania w zakresie rozwoju komunikacji Z punktu widzenia realizacji kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wytyczonych w niniejszym studium można sformułować następujące zasady określania priorytetów inwestycyjnych w zakresie komunikacji: Należy w pierwszej kolejności poprawiać warunki skomunikowania terenów osadnictwa wiejskiego ze wskazanymi w studium miejscowościami predysponowanymi do pełnienia roli ośrodków obsługi ludności i centrów aktywizacji gospodarczej (Jedlińsk, Wsola i Bierwce-Wierzchowiny). Zasada ta ma na celu podniesienie poziomu życia ludności poprzez poprawę dostępności komunikacyjnej lokowanych we w/w ośrodkach usług np. oświaty, służby zdrowia itp. (względy społeczne). Połączenia pomiędzy terenami osadnictwa wiejskiego, które nie prowadzą jednocześnie do skomunikowania z żadnym z wymienionych ośrodków mają z punktu widzenia studium drugorzędne znaczenie. Należy poprawiać warunki skomunikowania terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie dla funkcji stanowiących potencjalnie znaczące źródło dochodów gminy. Chodzi tutaj głównie o podniesienie atrakcyjności terenów rozwoju funkcji produkcji pozarolniczej i mieszkalnictwa oraz podniesienie wartości tych terenów (braną pod uwagę przy naliczaniu podatku od nieruchomości). W przypadku dróg, których modernizacja pozostaje poza kompetencjami gminy (powiatowych, wojewódzkich i krajowych) należy zapewnić ścisłe przestrzeganie zasad lokalizacji zabudowy (zachowanie odległości, o których wyżej była mowa). Ma to na celu uniknięcie pośrednich kosztów związanych z modernizacją tych dróg (ewentualne odszkodowania) oraz uniknięcie pogorszenia warunków skomunikowania terenów przyległych do tych dróg. Realizacja zakładanych rozwiązań kierunkowych wymaga wykonania następujących zadań:
Zadania planowanie o charakterze ponadlokalnym: Kontynuacja modernizacji drogi krajowej ekspresowej Nr 7 polegająca na: budowie drugiej jezdni na odcinku od Jedlińska do Skurowa k/Grójca, kontynuacja budowy dróg zbiorczych dla ruchu lokalnego, budowa bezkolizyjnych przejść dla pieszych (w rejonie Jedlanki, Jedlińska i Wsoli), budowa bezkolizyjnych skrzyżowań w Jedlińsku i Wsoli. Planowane przedłużenie drogi powiatowej Nr 34 414 Jedlińsk-Urbanów do drogi powiatowej Nr 34 215 (gm. Stromiec) śladem dróg gminnych: na terenie gminy Jedlińsk - odcinek drogi gminnej Nr 34 35025 i drogi polnej od drogi Nr 34 35025 do granicy gminy, na terenie gminy Stara Błotnica - śladem drogi gminnej Nr 34 57026, na terenie gminy Stromiec - śladem drogi gminnej Nr 34 58030. Planowane przedłużenie drogi powiatowej nr 34 416 Lisów-Wierzchowiny do drogi powiatowej nr 34 417 Jedlińsk-Łukowa-Głowaczów (śladem drogi gminnej nr 34 35009 na odcinku Wierzchowiny-Boża Wola). Należy podjąć działania, wspólnie z w/w gminami, zmierzające do przekwalifikowania wymienionych dróg na drogi powiatowe. Planowana korekta włączenia do trasy Nr 7 drogi powiatowej Nr 34 417 i drogi powiatowej Nr 34 364 w rejonie Jedlińska. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 46
Połączenie w.w. dróg w jeden ciąg i budowa bezkolizyjnego skrzyżowania pozwoli na sprawniejsze i bezpieczniejsze komunikowanie się terenów po obu stronach trasy Nr 7. Modernizacja dróg powiatowych na terenie gminy, w szczególności: drogi Nr 34 416 Wierzchowiny-Lisów, drogi Nr 34 406 na odcinku Piastów-Gustawów, drogi Nr 34 413 Jedlanka-Urbanów, drogi Nr 34 409 na odcinku Ludwików-Siemieradz, drogi Nr 34 407 Bród-Kaszów, drogi Nr 34 403 Jankowice-Gulin. Planowana (w dalszej fazie rozwojowej) trasa obwodowa dla miasta Radomia w ciągu drogi krajowej ekspresowej Nr 7, biegnąca zachodnimi rejonami gminy. Modernizacja I rzędnej linii kolejowej na odcinku Radom-Warka.
Zadania planowane o charakterze lokalnym: 1. Sukcesywne utwardzanie dróg gminnych. W pierwszej kolejności zachodzi potrzeba utwardzania nawierzchni dróg obsługujących tereny zabudowy mieszkaniowej i połączenia ich z podstawowym układem komunikacyjnym gminy. Są to: droga Nr 34 35018 na odcinku Romanów-Zawady, droga Nr 34 35026 na odcinku Płasków do drogi Nr 34 414 i Janki - do drogi gminnej Nr 34 35002, droga Nr 34 35020 na odcinku Nowy Gutów-Gutów, droga Nr 34 35005 na odcinku Jedlińsk - do drogi gminnej 34 35020, droga Nr 34 35015 Piastów - Kamińsk, droga Nr 34 35010 przez Starą Wieś, droga Nr 34 35016 Komorniki Wsola, droga Nr 34 35023 przez wieś Klwaty Kolonia, droga Nr 34 35012 na odcinku Antoniów-Wincentów (Radom), droga Nr 34 35006 na odcinku Wielogóra-Józefówek. W następnej kolejności należy utwardzać dalsze odcinki w.w. dróg gminnych oraz pozostałe drogi gminne. 2. Rozszerzenie układu sieci dróg gminnych o ciągi drogowe obsługujące tereny zainwestowania (zwłaszcza zabudowy mieszkaniowej) oraz potrzebne do sprawniejszej obsługi gminy. Między innymi należy sklasyfikować na drogi gminne istniejące, utwardzone ciągi drogowe, do których należą: odcinek od drogi powiatowej Nr 34 410 do drogi gminnej Nr 34 35005; przez wieś Gutów Nowy; od drogi gminnej Nr 34 35020 (Nowy Gutów) - w kierunku drogi Nr 7 - częściowo utwardzony; odcinek Jedlanka (od drogi Nr 7) do drogi powiatowej Nr 34 364 (Wola Gutowska) - częściowo utwardzony; przedłużenie drogi gminnej Nr 34 35004 od drogi Nr 7 (Wielogóra) w kierunku Antoniowa; odcinek od drogi gminnej Nr 34 35006 do drogi Nr 7 (Wincentów); przez wieś Zawady Stare; przez wieś Kolonia Bartodzieje po wschodniej stronie linii kolejowej od drogi powiatowej Nr 34 416 do drogi 34 417; przez wieś Bierwce - wzdłuż kolei od drogi powiatowej Nr 34 415 do stacji Kruszyna (po zachodniej stronie linii kolejowej).
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 47
3. Modernizacja dróg i ulic w Jedlińsku,Wsoli i Wielogórze, realizacja odcinków na terenach nowoinwestowanych, budowa ciągów pieszych (chodników), 4. Realizacja tras komunikacji rowerowej. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 48
Zadania w zakresie rozwoju infrastruktury
1. Branżowe programy rozwoju sieci infrastrukturalnych Istotnym elementem realizacji studium jest koordynacja jego rozstrzygnięć w zakresie struktury funkcjonalno-przestrzennej i rozmieszczenia terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie z zadaniami polityki inwestycyjnej w zakresie uzbrojenia w infrastrukturę techniczną. Mając na względzie taką koordynację należy przyjąć zasadę, że dla sporządzanych na zlecenie gminy programach rozwoju infrastruktury ustalenia studium mają charakter danych wyjściowych. Dotyczy to zwłaszcza ustaleń studium w zakresie zasięgu obsługi terenów zainwestowanych zbiorowymi systemami zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Ze względu na stopień uogólnienia właściwy dla niniejszego studium uznaje się za konieczne zweryfikowanie w programach branżowych jego ustaleń pod względem ekonomicznej racjonalności przyjętych w studium rozwiązań (np. ilość oczyszczalni ścieków, zasięgi sieci itp.). Ponadto programy branżowe zawierające techniczne rozwiązania przedmiotowych systemów powinny w celu osiągnięcia potrzebnej kompleksowości powinny: obejmować cały obszar gminy; zawierać pełne analizy warunków naturalnych mających wpływ na proponowane rozwiązania; zawierać wariantowanie proponowanych rozwiązań z uwzględnieniem możliwości finansowania; proponować racjonalne etapowanie inwestycji. 2. Zasady określania zadań inwestycyjnych w zakresie infrastruktury technicznej 2.1 Gospodarka wodno-ściekowa W celu wypracowania najbardziej racjonalnych rozwiązań systemów infrastruktury wodno-kanalizacyjnej w gminie należy sporządzić programy budowy infrastruktury technicznej w gminie zawierające koncepcje programowo-przestrzenne zwodociągowania i kanalizacji gminy. Wobec dotychczasowego braku takich programów niniejsze studium zakłada docelowe zasięgi zbiorowych systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Realizacja (finansowanie, kolejność, etapowanie) tych systemów uzależniona jest od bieżących decyzji finansowych władz gminy. W tym zakresie studium formułuje jedynie zasady ogólne, które powinny być brane pod uwagę przy planowaniu budżetowych wydatków inwestycyjnych gminy. Poniżej podano kryteria, które studium bierze pod uwagę przy wyznaczaniu zasięgów w/w systemów. a) Wskazanie w studium terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie – zakłada się zwodociągowanie wszystkich wyżej wymienionych terenów oraz skanalizowanie tych, dla których istniejąca i przewidywana koncentracja zainwestowania uzasadnia budowę systemów zbiorowych. b) Rozmieszczenie terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie – wyodrębnienie zasięgów poszczególnych systemów (konfiguracja przestrzenna sieci) powinna uwzględniać najkorzystniejsze i w miarę możliwości najkrótsze przebiegi sieci (w przypadku wodociągów będą one zdeterminowane lokalizacją ujęć i stacji wodociągowych, a w przypadku kanalizacji optymalną lokalizacją oczyszczalni ścieków). Przewidywane jest opracowanie w 2000 r. ramowego programu przedsięwzięcia pn.: „Ochrona wód zlewni rz. Radomki” dot. obszarów gmin należących do Związku Gmin „Radomka” (Przytyk, Wieniawa, Wolanów, Zakrzew, Jedlińsk) oraz gm. Przysucha, Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 49 który to program zawierać ma m.in. koncepcję programowo-przestrzenną budowy infrastruktury kanalizacyjnej w/w gmin.
2.1.1 Zaopatrzenie w wodę Istniejące źródła zaopatrzenia w wodę: ujęcia wody w Jedlińsku, Zawadach Nowych, Wierzchowinach, Wielogórze (OSP), sieć wodociągowa o długości około 90 km zasilana z wymienionych ujęć na terenie gminy oraz w niewielkim stopniu z wodociągów w: Radomiu i gm. Stara Błotnica, ujęcie wody we Wsoli - nowe, wodociągi zagrodowe, studnie kopane. Gmina zwodociągowana jest w ponad 60%. Rezerwy wody pitnej pozwalają na zaopatrzenie całej gminy z wodociągów zbiorowych. Dalsze zaopatrzenie planowane jest poprzez rozbudowę istniejących sieci wodociągowych.
Zadania planowane: budowa sieci wodociągowych we wsiach: Wola Bierwiecka, Gutów, Wola Gutowska zasilanych z wodociągu grupowego Jedlińsk zgodnie z posiadanym przez gminę programem ogólnym wodociagu - proponuje się docelowo zwodociągowanie wsi Urbanów; budowa sieci wodociągowych we wsiach: Wsola, Wielogóra, Klwaty, Kamińsk, Piastów zasilanych z nowej sieci wodociągowej we Wsoli zgodnie z programem ogólnym wodociągu; proponuje się docelowo budowę połączenia wodociągu Wsola z wodociągiem Jedlińsk; budowa stacji wodociągowej Lisów dla zaopatrzenia miasta Radomia i związanych z tym sieci wodociągowych; wg "Programu rozbudowy sieci wodociągowej m. Radomia"; budowa ujęć - 2 studnie głębinowe w sołectwach Piastów i Kamińsk - dla m. Radomia - wg zatwierdzonej dokumentacji hydrogeologicznej.
2.1.2 Gospodarka ściekowa Istniejące systemy gospodarki ściekowej: komunalna oczyszczalnia ścieków w Jedlińsku o przepustowości nominalnej 200 m/d, zblokowana obsługująca niewielką część miejscowości Jedlińsk, położoną w pobliżu oczyszczalni; część ścieków przetłaczana do oczyszczalni przez przepompownię. Do oczyszczalni dowożone są też ścieki z szamb. Nie ma rezerw przepustowości, oczyszczalnia ścieków obsługująca szkołę i budynki mieszkalne w pobliżu szkoły; przepustowość około 41 m3/d.
Rozwiązanie sposobów odprowadzania i oczyszczania ścieków z terenu gminy wymaga opracowania koncepcji programowej kanalizacji sanitarnej. Planowana w najbliższym czasie jest rozbudowa oczyszczalni w Jedlińsku. Docelowo należy dążyć do realizacji gminnego systemu realizacji obejmującego rozbudowę istniejącej i budowę nowych oczyszczalni oraz sukcesywną budowę kanalizacji sanitarnej.
Zadania planowane: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 50
Rozbudowa istniejących oraz budowa nowych zbiorowych systemów odprowadzania i oczyszczania ścieków: sukcesywna rozbudowa oczyszczalni ścieków w Jedlińsku do przepustowości około 310 m3/d oraz budowa sieci (wraz z przepompowniami) odprowadzającej ścieki do tej oczyszczalni ze wsi: Płasków, Jedlanka i Mokrosęk; budowa nowej oczyszczalni ścieków w Jedlińsku (na pd-wsch. miejscowości) o przepustowości ok. 500 m3/d, rozbudowa sieci kanalizacji w Jedlińsku oraz budowa sieci kanalizacji sanitarnej (wraz z przepompowniami) we wsiach: Wola Gutowska, Gutów, Ludwików; budowa oczyszczalni ścieków w Bierwcach o przepustowości około 500 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (wraz z przepompowniami) we wsiach: Bierwce, Wierzchowiny, Kruszyna, Zawady Nowe, Wola Bierwiecka; budowa oczyszczalni ścieków w Lisowie o przepustowości 200 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (z przepompowniami) we wsiach Lisów i Piaseczno; budowa oczyszczalni ścieków we Wsoli o przepustowości 750 m3/d oraz sieci kanalizacji sanitarnej (z przepompowniami) we wsiach: Wsola, Piastów, Wielogóra, Klwaty; budowa sieci kanalizacji sanitarnej w Klwatce Szlacheckiej z odprowadzeniem do projektowanej sieci miejskiej Radomia.
W pozostałych jednostkach osadniczych przewidywana jest budowa indywidualnych przydomowych oczyszczalni ścieków.
2.2 Energetyka Wobec dotychczasowego braku założeń do gminnego planu zaopatrzenia w energię elektryczną i paliwa gazowe zakłada się, że niniejsze studium stanowić będzie wytyczną programową dla ustalenia zapotrzebowania na energię elektryczną oraz paliwa gazowe. W tym celu studium określa uwarunkowania, które powinny być brane uwagę przy programowaniu inwestycji w przedmiotowym zakresie poprzez: a) wskazanie terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie dla określonych funkcji – zakłada się zaopatrzenie w energię elektryczną wszystkich wyżej wymienionych terenów, także tych, które nie występowały w dotychczas obowiązujących planach zagospodarowania przestrzennego; b) określenie przestrzennego rozmieszczenia terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie – wyodrębnienie zasięgów poszczególnych systemów (konfiguracja przestrzenna sieci) powinno uwzględniać najkorzystniejsze i w miarę możliwości najkrótsze przebiegi sieci z pominięciem terenów zainwestowanych lub wskazanych do zainwestowania w celu uniknięcia konfliktów przestrzennych; c) określenie preferowanych funkcji terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie – zainwestowanie zgodne z preferowanym przeznaczeniem powinno zostać obsłużone w standardzie odpowiednim do istniejącej oraz zakładanej w niniejszym studium funkcji terenów.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 51
Zadania w zakresie retencji i melioracji gruntów rolnych
1. Melioracje Podstawowe kierunki zagospodarowania terenów w zakresie regulacji stosunków wodnych to: Poprawa pojemności retencyjnej poprzez zwiększenie naturalnej i sztucznej retencji poprzez: utrzymanie istniejących oczek wodnych, mokradeł i bagien w stanie naturalnym, powiększanie zasobów leśnych na terenach nieprzydatnych dla rolnictwa oraz na obszarach wododziałowych, wzdłuż brzegów cieków i na obrzeżach zbiorników wodnych, odtworzenie zniszczonych i budowa nowych zbiorników małej retencji zgodna z „programem WZM i UW Radom”, gromadzenie wody w obrębie sztucznych obiektów wodnych dla poprawy bilansu wodnego oraz zaopatrzenia wsi i gospodarstw rolnych nawodnień, hodowli ryb, przeciwpożarowych, przeciwpowodziowych i rekreacyjnych. utrzymanie w sprawności urządzeń melioracji i istniejących zbiorników retencyjnych. Poprawa warunków wodnych gleb dla rolnictwa poprzez budowę systemów melioracyjnych polegających na odwodnieniu z nawodnieniem (realizacja nowych systemów regulowanego odpływu melioracji i naprawa urządzeń w dolinie rzeki Radomki). Ochrona terenów zagrożonych powodzią poprzez budowę wałów przeciwpowodziowych (realizacja 20 km wałów WZM i UW w Radomiu), w sposób uwzględniający zachowanie wartości systemu przyrodniczego, jakim jest korytarz ekologiczny rzeki Radomki (znaczenie regionalne). Prowadzenie prac związanych z regulacją rzek i stosunków wodnych gleb w sposób zapewniający zachowanie równowagi biologicznej środowiska. Opracowywanie ocen oddziaływania na środowisko (OOŚ) dla zbiorników realizowanych na terenach leśnych oraz w terenach o szczególnej wartości przyrodniczej. Sporządzanie analiz (ekologicznych, gospodarczych i ekonomicznych) dotyczących wprowadzania urządzeń bądź skutków realizacji systemów melioracyjnych w ramach ocen oddziaływania na środowisko. Zorganizowanie i umocnienie zlewniowego zarządzania zasobami wodnymi. Respektowanie „Warunków korzystania z wód dorzecza Radomki” jako dokumentu określającego zasady wykorzystania i ochrony zasobów wodnych, Organizowanie się samorządów w Związki Gmin dla planowania i koordynowania Zamówień w poszczególnych zlewniach rzek, Sporządzanie programów gospodarki wodnej dla obszaru dorzecza lub jego części i ustalanie kierunków inwestycyjnych.
Zadania planowane w zakresie regulacji stosunków wodnych w gminie Jedlińsk: Poprawa stosunków wodnych gleb dla rolnictwa poprzez: budowę obiektu Żdżary (Gm. Stara Błotnica) – Mokrosęk polegające na odwodnieniu użytków zielonych oraz drenowaniu gruntów ornych; modernizację urządzeń melioracyjnych w dolinie rzeki Radomki; konserwację urządzeń melioracyjnych – bieżąca ich pielęgnacja i naprawa (melioracje szczegółowe); Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 52
realizację wniosków złożonych przez rolników dotyczących poprawy warunków wodnych gleb ich gospodarstw poprzez budowę obiektów „Romanów” i „Kruszyna – Wierzchowiny”; poprawę warunków wodnych użytków zielonych w dolinie rz. Tymianki i Radomki. Budowa wałów przeciwpowodziowych w dolinie rzeki Radomki; Realizacja programu zwiększenia lesistości (projekt dolesień zakłada realizację lasów na obszarze około 1.110 ha). 2. Retencja Według szczegółowego wykazu zamierzeń ujętych w programie małej retencji przewiduje się: budowę nowych i modernizacja istniejących zbiorników wg tabeli (szczegółowy wykaz zamierzeń do wykonania małej retencji); działania techniczne w zakresie funkcjonowania urządzeń hydrotechnicznych bieżące i konserwacja.
Tabela nr: Szczegółowy wykaz zamierzeń do wykonania w zakresie małej retencji na terenie gm. Jedlińsk Lp. Miejscowość Pow. Poj. Ciek Zabezpieczenie Zadania do [ha] [tys. m3] w wodę wykonania Jankowice 1,50 15,00 Radomka Przepływ stały Odbudowa obiektu Gutów Bród 1,00 10,00 Radomka Przepływ stały Pogłębienie k/Duraka Jedlińsk 20,00 200,00 Radomka Przepływ stały Pogłębienie Wierzchowiny 0,50 5,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Struga Przepływ okresowy Czarny Ług 1,50 15,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Bierwce 0,80 8,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Mokrosęk 0,50 5,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Wierzchowiny 1,00 10,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Janki 0,20 2,00 Retencja własna Wody gruntowe Pogłębienie Rów do Przepływ Tymianki okresowy Klwaty 0,50 5,00 Struga Wsolska Wody gruntowe Budowa obiektu
Wszystkie zadania Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych są zadaniami pozostającymi poza właściwością gminy i nie wymagają wydawania decyzji WZiZT.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 53
IV. POLITYKA OCHRONNA
Ochrona środowiska przyrodniczego 1. Kierunki ochrony środowiska Ustawa o ochronie i kształtowaniu środowiska (z 1981 r.) określa główne kierunki ochrony środowiska. Akt ten stanowił bazę dla formułowania celów i wytyczania kierunków działań dla realizacji idei zrównoważonego rozwoju kraju - na początku lat dziewięćdziesiątych. Opracowana została „Polityka Ekologiczna Państwa” (uchwała Sejmu z dnia 10 maja 1991 roku) oraz „Program wykonawczy do polityki ekologicznej Państwa do 2000 roku”. Ogólnym kierunkiem ochrony środowiska przyrodniczego wg ustaw jest prowadzenie polityki zrównoważonego rozwoju – ekorozwoju, polegającej na restrukturyzacji stosunków gospodarczych, społecznych i technicznych w celu zachowania środowiska przyrodniczego dla obecnych i przyszłych pokoleń. W przypadku gminy Jedlińsk odnosi się to do poszczególnych komponentów środowiska, ze szczególnym uwzględnieniem rejonu dolin rzecznych, zwłaszcza doliny Radomki (korytarz o znaczeniu regionalnym) i doliny Tymianki (komponent obszaru węzłowego o znaczeniu regionalnym) oraz lasów (znaczenie regionalne i lokalne). Rozwijanie polityki trwałego i zrównoważonego rozwoju powinno odbywać się z uwzględnieniem następujących kryteriów: zachowanie biologicznej różnorodności, utrzymania produkcyjnej zasobności zbiorowisk roślinnych, utrzymanie zdrowia i żywotności ekosystemów leśnych i łąkowych, ochrona zasobów glebowych i wodnych w ekosystemach roślinnych – szczególnie z roślinnością szuwarowo-torfowiskową, zachowanie i wzmaganie udziału zbiorowisk w globalnym bilansie węgla, utrzymywanie oraz wzmacnianie długofalowych i wielostronnych korzyści płynących ze zbiorowisk roślinnych (istnienie prawnych, publicznych i instytucjonalnych rozwiązań wspomagających trwały rozwój gospodarki leśnej i łąkowej); zachowanie terenów o naturalnych walorach przyrodniczych i krajobrazowych – ze szczególnym uwzględnieniem cennych biocenotycznie i krajobrazowo dolin rzecznych, zwłaszcza doliny rzeki Radomki oraz Tymianki (zbiorowiska łąkowo- pastwiskowe i szuwarowo-torfowiskowe, cenny starodrzew, parki wiejskie oraz inne formy zieleni w miejscowościach gminnych i wsiach; szczególnego znaczenia nabiera tu istnienie lasu – jako najważniejszego składnika równowagi ekologicznej biosfery; utrzymywanie przestrzennej ciągłości systemu przyrodniczego gminy; zachowywanie i wzbogacanie terenów o naturalnych walorach do wypoczynku; piecza nad obszarami i obiektami przyrodniczymi objętymi ochroną prawną; obejmowanie ochroną prawną nowo wytypowanych obiektów cennych przyrodniczo; odnajdowanie nowych obszarów i obiektów cennych przyrodniczo z jednoczesnym typowaniem ich do objęcia różnymi formami ochrony prawnej; powiększanie powierzchniowe i ilościowe najcenniejszych elementów biotycznych środowiska (lasy, zadrzewienia, zbiorowiska łąkowo-pastwiskowe i szuwarowo- torfowiskowe); zwiększenie lesistości powinno uwzględniać poprawęfizjotaktycznych funkcji lasów; promowanie gospodarki leśnej oraz łąkowo-pastwiskowej na podstawach ekologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem zgodności biocenozy z biotopem; powstrzymywanie procesu degradacji i zanieczyszczeń środowiska przyrodniczego (deficyt oraz zanieczyszczenie wód powierzchniowych i podziemnych, Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 54
zanieczyszczenie gleb metalami ciężkimi i siarką, zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego) ze szczególnym, uwzględnieniem zahamowania postępującego procesu stepowienia dolin rzecznych, zwłaszcza doliny Tymianki oraz torfowisk; minimalizacja degradującego wpływu działalności gospodarczej na środowisko przyrodnicze; integrowanie gospodarki leśnej z ochroną lasów przed negatywnym wpływem działalności gospodarczej. Niżej sformułowano ogólne zasady racjonalnego gospodarowania poszczególnymi komponentami środowiska i kierunki ich ochrony.
1.1 Ochrona powierzchni ziemi oraz kopalin 1.1.1 Gleba i rzeźba terenu Zapobieganie i przeciwdziałanie niekorzystnym zmianom, a w razie uszkodzenia lub zniszczenia przywracanie do właściwego stanu w tym: zapobieganie procesom erozji gleb i rzeźby w obrębie terenów o dużych spadkach (krawędź Radomki w rejonie Gorynia) poprzez zadrzewianie stromych zboczy, stosowanie odpowiednich metod w uprawie roli i nieodsłanianie zboczy; rekultywacja istniejących drobnych wyrobisk na terenie całej gminy, głównie piaskowni oraz torfianek; przywracanie wartości użytkowych zdegradowanym glebom organicznym w dolinie Radomki, Tymianki i cieków bez nazwy, stosowanie środków chemicznych i biologicznych w sposób nienaruszający równowagi przyrodniczej, położenie nacisku na wapnowanie gleb (około 60 % gleb należy do kwaśnych i bardzo kwaśnych).
1.1.2 Złoża kopalin Racjonalne gospodarowanie zasobami oraz kompleksowe wykorzystywanie kopalin, w tym również kopalin towarzyszących poprzez uwzględnianie w działalności wydobywczej faktu nieodnawialności zasobów oraz respektowanie obowiązujących przepisów (prawo geologiczne i górnicze, ustawa o ochronie i kształtowaniu środowiska, ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, prawo budowlane, ustawa o lasach, ustawa o ochronie przyrody, ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych, prawo wodne). Prowadzenie sukcesywnej rekultywacji terenów poeksploatacyjnych i przywracanie do właściwego stanu innych elementów przyrodniczych środowiska. Prowadzenie prac dokumentacyjnych złóż o zasobach perspektywicznych i szacunkowych: piaski (Wielogóra-Grabina, Wielogóra Wydmy Smolarskie, Dębniak, Bród), glina (Dąbrówka Nagórna, Wielogóra-Wsola, na południe od Kolonii Klwatki Szlacheckiej).
1.2 Ochrona wód a) Racjonalne gospodarowanie wodami powierzchniowymi i podziemnymi oraz zapobieganie lub przeciwdziałanie naruszeniom równowagi przyrodniczej i wywoływaniom w wodach zmian powodujących ich nieprzydatność dla ludzi, roślin i zwierząt poprzez m.in: likwidację źródeł zagrożeń wód podziemnych i powierzchniowych drogą porządkowania gospodarki wodno-ściekowej (opracowanie koncepcji odprowadzania i oczyszczania ścieków dla całej gminy z uwzględnieniem ścieków bytowych i przemysłowych oraz realizacja jej przede wszystkim w Jedlińsku oraz miejscowościach posiadających wodociąg), realizację urządzeń do oczyszczania ścieków opadowych z dróg (głównie trasy Nr 7), likwidację nieszczelnych szamb, likwidację dzikich wysypisk śmieci, Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 55
poprawę czystości rzek: Radomki (planowana klasa I powyżej ujścia Mlecznej i II klasa poniżej ujścia Mlecznej) oraz Mlecznej (planowana III klasa). b) Ochrona ilościowa i jakościowa wód podziemnych i powierzchniowych poprzez: zwiększenie retencyjności środowiska przyrodniczego, szczególnie w dolinie Tymianki, drogą realizacji gminnego programu zalesień, zadrzewiania terenów wododziałowych i o dużych spadkach oraz urządzania terenów zielonych o różnych funkcjach (realizacja zieleni izolacyjnej po obu stronach drogi ekspresowej i dróg powiatowych o dużym natężeniu ruchu), opomiarowywanie sukcesywne wszystkich użytkowników korzystających z wodociągów zbiorowych, ochrona wód podziemnych i obszarów ich zasilania (kontakt hydrauliczny pomiędzy głównymi poziomami wodonośnymi) polegająca na niedopuszczaniu do zanieczyszczenia wód oraz na zapobieganiu i przeciwdziałaniu szkodliwym wpływom na obszary ich zasilania.
1.3 Ochrona powietrza Zapobieganie powstawaniu, ograniczanie i eliminowanie wprowadzanych do powietrza substancji zanieczyszczających, które mogą ujemnie wpływać na zdrowie człowieka, klimat, przyrodę żywą, glebę, wodę lub powodować inne szkody w środowisku m.in. poprzez: modernizację systemów ciepłowniczych obiektów użyteczności publicznej (przestawianie kotłowni koksowych i węglowych na gazowe lub olejowe, np. w szkołach w Jedlińsku, Zawadach Starych i Wierzchowinach), redukcję zanieczyszczeń wytwarzanych przez zakłady przemysłowe działające na terenie gminy poprzez modernizację urządzeń, kontynuację uzbrojenia gminy w gaz przewodowy, stosowanie środków ochrony roślin o krótkim okresie karencji, wykonanie osłon z pasów zieleni celem zmniejszenia zanieczyszczenia powietrza wzdłuż trasy Nr 7 (skuteczny pas osłonowy - to min. 30 m z drzewami wysokimi i krzewami niskimi) oraz przestrzeganie następujących zasad w uprawie roślin: od 30 do 50 m - zboża, w odległości ponad 50 m - warzywa korzeniowe i w odległości ponad 150 m - rośliny o jadalnych częściach nadziemnych, zabezpieczenia przeciwhałasowe po obu stronach trasy Nr 7 poprzez stosowanie ekranów akustycznych w postaci: zieleni izolacyjnej, potrójnego szklenia okien, oraz wykorzystywania materiałów budowlanych o dużym stopniu izolacyjności akustycznej.
1.4 Ochrona świata roślinnego i zwierzęcego Racjonalne korzystanie z zasobów świata roślinnego i zwierzęcego oraz ich odtwarzanie w sposób zapewniający utrzymanie równowagi przyrodniczej i zachowanie w stanie nienaruszonym zasobów (lub ich części) o szczególnej wartości ze względu na potrzeby naukowe lub społeczne; Realizacja polityki trwałego i zrównoważonego rozwoju komponentów środowiska przyrodniczego ze szczególnym uwzględnieniem lasów oraz rejonu doliny Radomki; Prowadzenie maksymalnej ochrony lasów zgodnie z ustawa o lasach z 1991 roku – ze szczególnym uwzględnieniem lasów szczególnie chronionych, tzw. ochronnych ; Podjecie działań zmierzających do zabezpieczenia lasów i zadrzewień przed szkodliwym oddziaływaniem zanieczyszczeń środowiska i degradacja – poprzez przebudowę drzewostanów na bardziej odporne na zanieczyszczenia powietrza Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 56
atmosferycznego (zwłaszcza w odniesieniu do rejonów bardziej narażonych na skażenia), w dostosowaniu do występujących w ich rejonie siedlisk; Stosowanie biologicznych metod ochronnych lasów; Realizacja gminnego programu zalesień i zadrzewień z uwzględnieniem „Krajowego programu zwiększania lesistości” opracowanego przez MOŚ, ZNiL w 1995 roku; Według Operatu Technicznego – Granica polno-leśna opracowanego przez WBGiTR , w Radomiu, 1996 rok – objęcie zalesieniami około 2.110,30 ha gruntów (w tym 262,74 ha to grunty już zalesione a nie ujęte w ewidencji); Podjęcie działań zmierzających do utrzymania i wzbogacania istniejących zadrzewień – jako substytutu pełniącego różnorodne funkcje środowiskowe; wprowadzanie nowych zadrzewień – zwłaszcza w odniesieniu agroekosystemów rolniczych charakteryzujących się bardzo nisko stabilnością środowiskową (obszary wyjątkowo podatne na utratę równowagi przyrodniczej); Piecza nad istniejącymi zbiorowiskami łąkowo-pastwiskowymi i szuwarowo- torfowiskowymi, które z uwagi na ich walory biocenotyczne wymagają maksymalnego zachowania, jak również w miarę możliwości wzbogacania i powiększania.
1.5 Ochrona zieleni w miastach i wsiach Zasady ogólne: ochrona, utrzymanie i powiększanie ilościowe oraz powierzchniowe poszczególnych elementów systemu terenów zieleni miejskiej i wiejskiej; wzbogacanie istniejącego systemu terenów zieleni miejskiej i wiejskiej o nowe elementy w sposób zapewniający zaspokojenie potrzeb zdrowotnych, klimatycznych i wypoczynkowych mieszkańców; dążenie do utrzymania przestrzennej ciągłości systemu terenów zieleni drogą przekształceń i wiązania „Wyspowo” występujących elementów w jednolity układ; przeprowadzenie inwentaryzacji istniejącego na terenie gminy starodrzewu i pozostałych zadrzewień, z wytypowaniem elementów najcenniejszych; tereny pokryte drzewostanem o charakterze parkowym powinny być objęte ochroną jako parki wiejskie.
2. Ochrona prawna przyrody i środowiska 2.1 Obszary i obiekty objęte ochroną z tytułu przepisów szczególnych 2.1.1 Złoża Na terenie gminy Jedlińsk zlokalizowane są następujące obszary udokumentowanych złóż surowców mineralnych (prawo geologiczne i górnicze): złoże węgla brunatnego „MARYSIN” o zasobach bilansowych w kat. C2 52.014 tys.t. i pozabilansowych 54.337 tys.t.; powierzchnia złoża w granicach gminy 36 ha. złoże węgla brunatnego „WOLA ŁUKAWSKA” o zasobach udokumentowanych. w kat. C1 42.034 tys.t. (bilansowych) i C2 56.961 tys.t. (bilansowych) , powierzchnia złoża w granicach gminy 55 ha. złoże piasków „GRABINA” o zasobach udokumentowanych bilansowych 149 tys Mg. Powierzchnia obszaru górniczego pokrywająca się z granicami udokumentowanego złoża wynosi 22.207 m2, powierzchnia terenu górniczego - 31.954 m2.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 57
2.1.2 Parki wiejskie Ochrona parków wiejskich regulowana jest ustawą o ochronie dóbr kultury i muzeach oraz ustawą o ochronie i kształtowaniu środowiska. Parki wiejskie w gminie Jedlińsk – 5 obiektów, w tym 3 zabytkowe – z wpisem do rejestru zabytków i 2 nie objęte wpisem do rejestru zabytków. Zabytkowe parki wiejskie stanowią: park we Wsoli (pow. 3,23 ha) z pałacem i okazami starodrzewu, park w Piastowie (pow. 13,0 ha) z pozostałościami dawnego zespołu dworskiego, park w Jedlance (pow. 2,14 ha) z dworem i zadrzewieniami. Niezabytkowe parki wiejskie stanowią: park w Bierwcach Szlacheckich (pow. 3,15 ha) z dworem i cennym – w tym pomnikowym starodrzewem, park w Klwatach (pow. 3,02 ha) z dworem, stawem i zadrzewieniami.
2.1.3 Obszary i obiekty przyrodnicze objęte ochrona prawną (ustawa o ochronie przyrody) a) Użytki ekologiczne – 2 obiekty o łącznej powierzchni 11,85 ha, zlokalizowane na terenie leśnym – nadleśnictwo Radom, obręb Radom, oddz. poddz. 8o, 8t, 9h, 13d, 14a i 14m, 19f. Użytki te stanowią pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania unikatowych zasobów genowych i typów środowisk – reprezentowane tu przez zagłębienia terenu silnie lub bardzo silnie wilgotne, okresowo zalewane woda i porośnięte roślinnością drzewiastą. Przedstawione powyżej obiekty tworzą cenne ogniwa w ochronie różnorodności biologicznej gminy. Powołanie oraz zasady ochrony ww. użytków ekologicznych określa Rozporządzenie Nr 9 Wojewody Radomskiego z dnia 6 kwietnia 1998 roku (Dz. Urz. Woj. Rad. Nr 8, poz. 36 z 1998r.) b) Pomniki przyrody - 11 obiektów, w tym 4 pomniki przyrody ożywionej (drzewo, krzewy) i 7 pomników przyrody nieożywionej (głazy). Pomniki przyrody ożywionej stanowią: dąb szypułkowy, w wieku 200 lat usytuowany w Bierwcach Szlacheckich oraz 3 jałowce pospolite w wieku 600 – 100 lat na terenie leśnym - nadleśnictwo Radom, obręb Radom, oddz. poddz. 5i, 6a, 6c. Pomniki przyrody nieożywionej to granity pojedyncze lub ich grupy zlokalizowane we wsiach: Klwatka Szlachecka (2 grupy, 1 pojedynczy), Klwaty (1 grupa i 1 pojedynczy), Kamińsk (2 pojedyncze). Powołanie oraz zasady ochrony wyszczególnionych powyżej pomników przyrody zawarte są w Rozporządzeniu Wojewody Radomskiego Nr 17/94 i 19/94 (Dz. Urz. Woj. Rad. Nr 20, poz. 180 i 182 z 30 grudnia 1994 r.).
2.1.4 Lasy szczególnie chronione (ustawa o lasach) Lasy szczególnie chronione, tzw. ochronne o powierzchni całkowitej 497,84 ha (32,6% ogólnej pow. lasów gminy) usytuowane głównie w południowo-wschodniej, częściowo północnej części gminy. Należą tu: a) lasy wodochronne (pow. 86,47 ha) - chroniące siedliska wilgotne z naturalnymi zasobami wód, zapewniając prawidłową ich retencję, tym samym korzystnie wpływając na całe środowisko przyrodnicze; b) lasy glebochronne (pow. 47,37 ha) – ochraniające piaski wydmowe i rzeczne oraz piaszczyste grunty porolne; c) lasy chroniące środowisko przyrodnicze w odległości do 10 km od granic administracyjnych miasta Radomia liczącego powyżej 50 tys. mieszkańców – tzw. strefa zieleni wysokiej pełniąca funkcję ochrony zdrowia przed szkodliwym Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 58
wpływem zanieczyszczeń atmosferycznych i przed hałasem, jak również estetyczno-krajobrazowe, wypoczynkowe. Wyszczególnione powyżej lasy ochronne usankcjonowane są prawnie Zarządzeniem Nr 79 Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 21 czerwca 1996r. w sprawie uznania za ochronne lasów stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w Zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwa Radom oraz Zarządzeniem Nr 142 Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 11 września 1996 r. w sprawie uznania za ochronne lasów stanowiących własność Skarbu Państwa będących w Zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwa Dobieszyn.
2.2 Obszary i obiekty przyrodnicze wskazane do objęcia ochroną prawną Projektowany rezerwat przyrody „Piastów”- obejmujący teren istniejących stawów zlokalizowanych przy trasie międzynarodowej Nr 7 Kraków – Warszawa, w bezpośrednim sąsiedztwie m. Jedlińsk. Rejon ten odznacza się występowaniem rzadkich gatunków lęgowych ptaków, w tym szczególnie cennych, zagrożonych wyginięciem i wpisanych do polskiej „Czerwonej Księgi”; jednocześnie jest to ważne miejsce żerowania i odpoczynku znacznej ilości ptaków wodno – błotnych w czasie ich przelotów. Walory ornitologiczne opisanego powyżej obiektu kwalifikują go do ochrony w skali międzynarodowej, w związku z czym przewiduje się jego zgłoszenie w ramach Konwencji Ramsar do Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (IV CN-u). 3. Obszary o wiodącej dla systemu przyrodniczego funkcji ekologicznej Koncepcja Krajowej Sieci Ekologicznej „ECONET-POLSKA” wyznaczyła spójny przestrzennie system obszarów o najwyższych walorach przyrodniczych w skali międzynarodowej (europejskiej) i krajowej. W obrębie subregionu radomskiego, elementami sieci krajowej są: obszar Puszczy Kozienickiej i Lasy Przysusko- Szydłowieckie, znaczenie międzynarodowe posiadają: dolina Wisły, Pilicy i Zwoleńki. Elementy systemu pełnią funkcję: klimatyczną (warunki aerosanitarne, mikroklimat) hydrologiczną (wpływ na warunki wilgotnościowe) ekologiczną (bioróżnorodność świata roślin i zwierząt) krajobrazowo-estetyczną (walory estetyczne) Na terenie gminy Jedlińsk nie występują obszary przyrodnicze o najwyższej randze międzynarodowej i krajowej. Analiza komponentów środowiska pozwoliła na wyznaczenie sieci ekologicznej, zróżnicowanie jej wewnętrzne oraz waloryzację głównych składowych ekosystemu. Sieć obszarów o wiodącej dla systemu przyrodniczego gminy funkcji ekologicznej (w skrócie: „system przyrodniczy”) budują obszary o randze regionalnej i lokalnej.
3.1 Obszary „systemu przyrodniczego” o randze regionalnej Obszar węzłowy środkowej i dolnej Tymianki położony jest w obrębie gmin: Stara Błotnica, Stromiec i Jedlińsk zajmując środkową i północną część tej ostatniej. Łączy się on na południu z korytarzem regionalnym rzeki Radomki, na wschodzie za pośrednictwem korytarza regionalnego (bezimienny dopływ Tymianki - Duża Wola - Wolska Dąbrowa w gm. Jastrzębia) z obszarem węzłowym Puszczy Kozienickiej o znaczeniu krajowym. W kierunku północnym, obszar wkracza na teren gmin: Stromiec i Stara Błotnica i w ich obrębach dochodzi do obszaru węzłowego o znaczeniu międzynarodowym - systemu rzeki Pilicy. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 59
Teren węzła jest zdenudowaną wysoczyzną plejstoceńską, płaską o spadkach do 2 %. Jego granice są rozczłonkowane a rejon Jedlanki i Podszosia stanowi enklawę („wyspę”) wyłączoną z obszaru węzła. Wartościami abiotycznymi obszaru są: asymetryczna dolina Tymianki płynącej z północnego zachodu na południowy wschód, szeroka dolina jej lewego dopływu - Strugi w północnej części gminy, liczne cieki wodne wyprostowane (Tymianka także) i posiadające charakter rowów melioracyjnych (część z nich jest sucha). Ponadto elementami abiotycznymi są także: torfy powszechnie występujące w dolinach wymienionych wyżej rzek (zdegradowane mocno w dolinie Tymianki, wartościowe w dolinie Strugi), torfianki wypełnione wodą lub suche, tarasy akumulacyjne towarzyszące dolinie Tymianki zbudowane z utworów przepuszczalnych oraz powierzchnie wydmowe i pola piasków przewianych. Wartościami biotycznymi są: kompleksy leśne na północy gminy (Puszcza Stromiecka - okolice Urbanowa, Białego Ługu, Franciszkowa, Kątów), drobne powierzchnie leśne w dolinie Tymianki (okolice Płaskowa) i jej dopływu bezimiennego (rejon Kępiny, Mokrosęku, Łąk, Gryzowa, Nortów, Nowego Gutowa i Woli Gutowskiej). Szczególnie czynnymi są lasy na granicy z gminą Stromiec, wśród których wydzielono lasy glebochronne. Rozległej dolinie Strugi i wyraźnie asymetrycznej dolinie Tymianki towarzyszą ekosystemy łąkowo pastwiskowe oraz szuwarowo-torfowiskowe. Roślinność żyznych siedlisk łąk wilgotnych, bagiennych i torfowisk tworzy malownicze połacie układające się pasmowo oraz pokrywa miejsca wilgotne i zatorfione w obrębie użytków ekologicznych, także w rejonie łąk w okolicach Romanowa i Zawad Nowych. Zbiorowiska te charakteryzują się występowaniem gatunków roślin chronionych, rzadkich i ginących a wśród ptaków wodno-błotnych spotyka się rzadko spotykane. Zachodnia część doliny Tymianki została silnie przekształcona, miejsce użytków zielonych zajęły agrocenozy. Szczególną malowniczością odznaczają się tereny węzła na zachód od Jedlanki i Podszosia. Jest to „szatkownica” pól, drobnych rozrzuconych łąk i rozproszonych lasków. Ekosystemy łąkowe związane tu są z licznymi zagłębieniami bezodpływowymi z płytko zalegającymi wodami gruntowymi. W obrębie węzła znajdują się obiekty przyrodnicze objęte ochroną prawną. Są to: zabytkowy park miejski w Jedlance oraz wspomniane lasy glebochronne w rejonie Urbanowa. Przewiduje się objęcie ochroną terenu dawnego torfowiska niskiego, zabagnionego porośniętego wierzbą, brzozą, trzciną, turzycą i różnymi gatunkami roślinności zielnej, gdzie gniazdują gatunki ptaków wymienione w „Polskiej czerwonej księdze zwierząt” oraz zagrożone w skali światowej. Ten projektowany użytek ekologiczny „Grodzisko” znajduje się w obrębie 2 gmi: Stara Błotnica i Jedlińsk. Przewidywane są znaczne dolesienia, głównie w północnej i zachodniej części węzła, które znacznie podniosą jego wartość ekologiczną. Z punktu widzenia użytkowania terenu w obszarze węzła ekologicznego, znaczną część terenu zajmują użytki zielone, także pola uprawne w niewielkim stopniu lasy i nieużytki. W Mokrosęku, na Tymiance znajduje się naturalny zbiornik wodny małej retencji, wymagający pogłębienia. W obrębie węzła ekologicznego usytuowane są zabudowania wsi: Czarna Rola, Nowa Wola, Urbanów, Biały Ług, Zawady Stare, Płasków, Warszawa. Z południowego wschodu na północny zachód, przez obszar węzła przebiega trasa międzynarodowa Nr 7 - obiekt szczególnie szkodliwy dla środowiska. W Urbanowie zlokalizowane jest składowisko odpadów komunalnych o zasięgu ponadgminnym - obiekt mogący pogorszyć stan środowiska. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 60
3.1.1 Korytarz ekologiczny rzeki Radomki Przez teren gminy przebiega szerokim, równoleżnikowym pasmem korytarz ekologiczny doliny Radomki - łączący dwa obszary węzłowe o znaczeniu krajowym: obszar węzłowy lasów przysusko-szydłowieckich wchodzący tu w zasięg obszaru krajobrazu chronionego z obszarem węzłowym Puszczy Kozienickiej stanowiącym Kozienicki Park Krajobrazowy z otuliną. Cały korytarz doliny przechodzący z południowego zachodu na północny wschód ma swoje przedłużenie na terenie gmin: Przysucha, Wieniawa, Przytyk, Zakrzew, Jastrzębia, Głowaczów, Magnuszew. Rejon doliny Radomki to szczególnie ważny obszar biologicznego i klimatycznego zasilania terenu gminy, odznaczający się bogactwem występujących tu siedlisk i ekosystemów ze znaczną różnorodnością gatunkową roślin i zwierząt; jednocześnie obszar ten wyróżnia się zróżnicowanym, niekiedy bardzo malowniczym krajobrazem. W systemie przyrodniczym doliny zaznaczają się: naturalne koryto meandrującej miejscami z obrzeżnymi stawami, torfiankami wypełnionymi wodą i licznymi dopływami, rozległe połacie cennych biocenotycznie łąk i pastwisk wzbogaconych gdzieniegdzie roślinnością szuwarowo-torfowiskową oraz swobodnie rozproszonymi zakrzewieniami i zadrzewieniami, kompleksy leśne o znacznych walorach biocenotycznych - z których najcenniejsze fragmenty objęto ochroną jako lasy wodochronne, zróżnicowana rzeźba terenu - przejawiająca się występowaniem wzniesień wydmowych; dolina pokryta jest utworami przepuszczalnymi, co stanowi o dobrych warunkach infiltracyjnych tego obszaru. Korytarz Radomki rozdziela granice 2-ch zbiorników wód podziemnych, układające się tu równoleżnikowo w stosunku do jej biegu: GZWP „Niecka Radomska (płd część terenu) oraz GZWP „Subniecka Warszawska” (pn. część). Usytuowany na wschód od Wsoli rozległy kompleks leśny objęty jest szczególnymi formami ochrony prawnej ze względu na położenie w odległości do 10 km od granic administracyjnych miasta Radomia liczącego powyżej 50 tys. mieszkańców oraz dość znaczne tutaj powierzchnie wodochronne. W jego obrębie utworzono ponadto 2 użytki ekologiczne i 3 pomniki przyrody ożywionej. Najcenniejszy fragment doliny związany z rejonem istniejących stawów przy trasie E7 k/Jedlińska przewiduje się objąć ochroną rezerwatową - jako projektowany rezerwat przyrody „Piastów” o charakterze ornitologicznym; obiekt ten posiada ogromne znaczenie w zachowaniu stanowisk lęgowych ptaków wodno-błotnych (w tym szczególnie cennych zagrożonych wyginięciem i wytypowanych do polskiej „Czerwonej Księgi”) oraz ich przelotach - prefendujące go do obszaru o randze międzynarodowej. W obrębie korytarza znajdują się zabudowania wsi Bród, Gutów, Wola Gutowska, Piaski, Piastów, m. Jedlińsk, Piaseczno, Wsola, Lesiów. Korytarz przecięty jest drogą: Radom-Jedlińsk-Białobrzegi-Grójec-Warszawa (trasa międzynarodowa E7) oraz linią kolejową Radom-Warka-Warszawa.
3.1.2 Korytarz ekologiczny rejonu Zawady-Bierwce-Wola Goryńska W północno-wschodniej części gminy, w obrębie rejonu ograniczonego miejscowościami: Zawady-Bierwce-Wola Bierwiecka - w kierunku Woli Goryńskiej uwidacznia się korytarz ekologiczny łączący obszar węzłowy środkowej i dolnej Tymianki o znaczeniu regionalnym z obszarem węzłowym Puszczy Kozienickiej o znaczeniu krajowym (gm. Jastrzębia). Rejon korytarza odznacza się dużą różnorodnością przyrodniczą, wynikającą ze zróżnicowania występujących tu form biotycznych i abiotycznych. Stanowią je: cennie Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 61 biocenotycznie kompleksy leśne z udziałem lasów globochronnych i wodochronnych, zespoły roślinności łąkowej wzbogacone zadrzewieniami i zakrzewieniami, agrocenozy ze swobodnie rozproszonymi gdzieniegdzie zadrzewieniami, liczne cieki i oczka wodne. Ponadto w rejonie tym zaznacza się zróżnicowana rzeźba terenu - przejawiająca się w występowaniu w jego obrębie wzniesień form wydmowych. Teren korytarza stanowi wysoczyznę polodowcową urozmaiconą wydmami i polami piasków przewianych, jak również zagłębieniami deflacyjnymi oraz dolinkami nieckowatymi; pokrycie utworami w przewadze przepuszczalnymi stanowi o dobrych warunkach infiltracyjnych tego obszaru. Cały rejon korytarza znajduje się w zasięgu GZWP „Subniecka Warszawska”. W obrębie korytarza znajduja się zabudowania wsi: Bierwce, Wola Bierwiecka, Zawady. Korytarz przecięty jest linią kolejową Radom-Warka-Warszawa.
3.2 Tereny systemu przyrodniczego o znaczeniu lokalnym Lokalną sieć ekologiczną tworzą takie elementy jak: wody powierzchniowe, zagłębienia bezodpływowe mokre, wzniesienia wydmowe i morenowe, obszary infiltracyjne zbudowane z utworów przepuszczalnych, ekosystemy leśne, zadrzewienia w postaci urządzonej i nieurządzonej, zbiorowiska szuwarowo-torfowiskowe oraz łąkowo- pastwiskowe częste w obszarze gminy Jedlińsk. Ponadto charakterystyczne są relikty epoki minionej - głazy granitowe przywleczone przez lodowiec skandynawski. Wśród terenów budujących lokalną sieć ekologiczną, wyróżnia się obszar węzłowy Antoniów-Krucica położony w południowej części gminy. Przestrzennie usytuowany jest w obrębie miasta Radomia i gminy Jedlińsk. Jest to teren wysoczyznowy rozcięty uregulowanym Ciekiem od Wsoli i nielicznymi dopływami pełniącymi funkcje rowów melioracyjnych. Na różnorodność środowiska składają się: mozaika pól, łąk związanych głównie z rozległą doliną Cieku od Wsoli i zagłębieniami deflacyjnymi oraz lasy porastające wały wydmowe, wśród których las państwowy w Klwatach Starych jest szczególnie chronionym ze względu na położenie w odległości do 10 km od granic administracyjnych miasta Radomia. W obszarze części węzła leżącego w gm. Jedlińsk, znajdują się nieliczne zabudowania wsi: Antoniów (zabudowa schodzi do doliny), Krucica, Wielogóra.
4. Zasady gospodarowania na terenach systemu przyrodniczego Niniejsze studium niżej określa następujące zasady użytkowania dla terenów systemu przyrodniczego.
4.1 Zasady ogólne zagospodarowania dla wszystkich terenów budujących sieć ekologiczną a) Zachowanie wielkości i wartości ekologicznych komponentów środowiska budujących system przyrodniczy gminy. b) Zachowanie wielkości i wartości oraz walorów krajobrazowych terenów wchodzących w skład systemu przyrodniczego: znaczeniu regionalnym - obszaru węzłowego środkowej i dolnej Tymianki, korytarza doliny rzeki Radomki i korytarza rejonu: Zawady-Bierwce-Wola Goryńska; znaczeniu lokalnym - m.in. obszaru węzłowego Antoniów-Krucica. c) Zachowanie przestrzennej ciągłości pomiędzy elementami systemu, a także tworzenie ciągów ekologicznych łączących punkty ekologiczne. d) Zachowanie potencjału obszarów systemu między innymi poprzez: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 62
zalesianie i zadrzewianie gruntów nieprzydatnych rolniczo, terenów zdegradowanych, dla wyrównywania granicy lasów, celem połączenia rozproszonych drobnych powierzchni leśnych; obejmowanie ochroną nowych terenów cennych przyrodniczo i podnoszenie ich rangi ochronnej na podstawie waloryzacji wartości środowiska przyrodniczego; odtwarzanie lub wzbogacanie wartości ekologicznych, które uległy degradacji (poprawa stosunków wodnych, remelioracja przesuszonych torfowisk, rekultywacja dzikich wyrobisk, ochrona wód powierzchniowych i podziemnych, w tym Głównych Zbiorników Wód Podziemnych, ujęć dla celów komunalnych wraz z obszarami ich zasilania). e) Uwzględnianie w zagospodarowywaniu terenu zachowania przyrodniczych korytarzy wentylacyjnych, utrzymanie ich drożności umożliwiających swobodny przepływ powietrza i migrację gatunków. f) Uwzględnianie w zagospodarowaniu terenu zachowania węzłów ekologicznych jako obszarów wspomagających, zasilających inne tereny. g) Ograniczanie lokalizacji obiektów kubaturowych w dolinach do budowli przewidywanych prawem wodnym. h) Unikanie prowadzenia w dnach dolin podziemnych przewodów infrastruktury technicznej. i) Preferowanie ekstensywnej zabudowy z dużym udziałem zieleni w obrębie systemu - poza dolinami, lasami oraz użytkami ekologicznymi. j) Niedopuszczanie do lokalizacji inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska oraz ograniczanie lokalizacji mogących pogorszyć stan środowiska. k) Niedopuszczanie do przekształcania istniejącej zabudowy na cele mogące pogorszyć stan środowiska. l) Eliminowanie negatywnego wpływu na środowisko obiektów produkcyjno- usługowych poprzez zabezpieczenia techniczne i inne rozwiązania zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadą ekorozwoju. m) Tworzenie leśnych stref buforowych oddzielających uciążliwe obiekty ekologiczne od otoczenia (oczyszczalnie ścieków, wysypiska) czy też nieestetyczne budowle. n) Adaptowanie i realizowanie obiektów związanych z utrzymywaniem i ochroną systemu przyrodniczego, a w szczególności ekosystemów leśnych jak gajówki, leśniczówki itp. o) Prowadzenie prac melioracyjnych z uwzględnieniem aspektu ekologicznego, tzn. stosowanie rozwiązań dwustronnych nawadniająco-odwadniających oraz właściwa konserwacja urządzeń i obiektów hydrotechnicznych. p) Promowanie różnorodnych form rolnictwa ekologicznego i produkcji integrowanej na terenach rolnych systemu. q) Zagospodarowywanie terenów o różnych funkcjach przy założeniu zrównoważonego udziału funkcji mieszkaniowo-usługowych, usługowych, produkcyjnych, rekreacyjnych nie stwarzających kolizji z funkcją ekologiczną. r) Przestrzeganie w obszarach objętych ochroną prawną, zasad użytkowania określonych w aktach prawnych ustanawiających formy ochrony.
4.2 Zasady zagospodarowania dla obszarów ekologicznych o znaczeniu regionalnym 4.2.1 Korytarz rzeki Radomki i korytarz wysoczyznowy o przebiegu: Zawady- Bierwce-Wola Goryńska Zachowanie naturalności, wielkości, różnorodności oraz wartości ekologicznej i krajobrazowej wskazanych obszarów (cenne zbiorowiska łąkowe i szuwarowo- torfowiskowe, lasy, zadrzewienia i zakrzewienia swobodnie rozproszone niejednokrotnie z siedliskami lęgowymi i bytowymi rzadkich ptaków wodno- Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 63
błotnych, naturalne koryto meandrującej rzeki Radomki z rozległymi stawami hodowlanymi, starorzecza i torfianki wypełnione wodą, liczne oczka wodne wypełniające zagłębienia bezodpływowe o różnej genezie oraz wały wydmowe, pola piasków przewianych i piaszczyste tarasy akumulacyjne związane z systemem rzeki Radomki i obszarem wysoczyznowym). Odtwarzanie i wzbogacanie wartości ekologicznych, także tych, które uległy degradacji m.in. poprzez: uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej i poprawę czystości Radomki; wprowadzanie zadrzewień ażurowych - kępowych w dolinie oraz zakładanie pasów zieleni izolacyjnej wzdłuż trasy ekspresowej i linii kolejowej; zalesianie gruntów wskazanych w projekcie granicy polno-leśnej, szczególnie w korytarzu wysoczyznowym; dbałość i pielęgnacja, restauracja parków zabytkowych, podworskich we Wsoli i Piastowie oraz zieleni parkowej w Bierwcach Szlacheckich; dbałość o właściwy stan techniczny zbiorników retencyjnych i urządzeń melioracyjnych w korytarzu rzeki Radomki i w korytarzu wysoczyznowym, poprawa stanu technicznego zbiorników w: Czarnym Ługu i Jankowicach. Zachowanie drożności korytarzy systemów dolinnych jako istotnych z punktu widzenia przewietrzania terenu i migracji organizmów: stosowanie zasady niezawężania światła dolin – unikanie realizacji obiektów kubaturowych w ich zarysie; stosowanie odpowiednich form architektonicznych i struktury zabudowy zgodnej z kierunkiem przewietrzania oraz ażurowych ogrodzeń działek przydolinnych; realizacja odpowiednich prześwitów przy budowie układów komunikacyjnych przecinających doliny (ważne dla migracji organizmów). Utrwalanie i rozwijanie dotychczasowych form użytkowania terenu: rolnictwa z nastawieniem na użytki zielone w dolinie Radomki, leśnictwa i rekreacji. Wykorzystanie i zagospodarowanie terenów dla celów rekreacji i turystyki z wyłączeniem spod wszelkich form zabudowy kubaturowej terenów zalewowych i leśnych.
4.2.2 Obszar węzłowy środkowej i dolnej Tymianki Zachowanie wielkości i wartości ekologicznej obszaru węzłowego tzn. elementów środowiska biotycznych (zbiorowiska łąkowe i torfowiskowe z roślinami rzadkimi, chronionymi i ptakami zagrożonymi w skali światowej, niedużymi, rozproszonymi lasami wśród których wydzielono lasy szczególnie chronione, zadrzewieniami z parkiem zabytkowym w Jedlance) i abiotycznych (gęsta sieć hydrograficzna dorzecza Tymianki z rzekami wyprostowanymi - zdegradowanymi melioracjami odwadniającymi, torfy i namuły organiczne w dolinach, zagłębienia bezodpływowe różnej genezy z płytko zalegającą wodą gruntową, ciągi wydm, tarasy akumulacyjne). Odtwarzanie lub (i) wzbogacanie wartości ekologicznych, które uległy degradacji: poprawa stosunków wodnych (regeneracja) w rejonie przesuszonej doliny Tymianki, gdzie miejsce użytków zielonych zajęły agrocenozy, a w rowach melioracyjnych - brak wody. Prace remelioracyjne winny mieć aspekt ekologiczny, tj. system powinien działać dwustronnie: nawadniać i odwadniać w zależności od potrzeb. W terenach o szczególnej wartości przyrodniczej (np. skupiska rzadkich i cennych roślin, ptaków zagrożonych wyginięciem) celowym jest poprzedzanie decyzji ustalającej prowadzenie prac melioracyjnych Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 64
opracowaniem oceny oddziaływania na środowisko z analizą ekonomicznych, gospodarczych i ekologicznych skutków projektowanych melioracji; wprowadzanie zalesień i zadrzewień (zalesianie terenów o niskiej przydatności rolniczej, w ramach rekultywacji wyrobisk poeksploatacyjnych oraz dla wyrównania granic lasów istniejących i tworzenia większych zwartych powierzchni leśnych; zadrzewianie obszarów infiltracyjnych, działów wodnych, pasów izolacyjnych wzdłuż trasy Nr 7 i innych uciążliwych obiektów); piecza i dbałość o park zabytkowy w Jedlance; uporządkowanie gospodarki ściekowej; modernizacja zbiornika małej retencji w Mokrosęku. Prowadzenie prawidłowej eksploatacji wysypiska w Urbanowie oraz realizacja opracowanego programu gospodarki odpadami dla Związku gmin „Radomka”. Utrwalanie i rozwijanie dotychczasowych form użytkowania terenu, głównie rolnictwa. Zagospodarowywanie terenów o różnych funkcjach, w tym: obszarów wchodzących w skład strefy aktywizacji zainwestowania związanej z dostępnością komunikacyjną trasy Nr 7 i infrastrukturalną przy uwzględnieniu zachowania wartości przyrodniczych obszaru węzłowego.
4.3 Dla obszarów ekologicznych o znaczeniu lokalnym Zasady gospodarowania są takie jak dla „wszystkich terenów budujących sieć ekologiczną”: Zachowanie bioróżnorodności systemów dolinnych rzek i dolin bocznych pełniących funkcje sięgaczy ekologicznych, ekosystemów łąkowych i leśnych, agrocenoz. Zachowanie mozaikowatości i malowniczości krajobrazu seminaturalnego (częściowo przekształconego przez człowieka głównie regulacją rzek i melioracjami). Zachowywanie zadrzewień i użytków zielonych w dolinach, tj. niedopuszczenie do zamiany łąk na agrocenozy i pozostawianie ich jako tereny otwarte. Dbałość i pielęgnacja parków wiejskich, m.in. w Klwatach. Piecza nad zielenią cmentarną o charakterze zabytkowym, przede wszystkim w Jedlińsku. Wzmacnianie, wzbogacanie i poprawa wartości ekologicznych oraz działania w kierunku zachowywania przestrzennej ciągłości poprzez: stosowanie zadrzewień ażurowych, kępowych w dolinach, realizację projektu granicy polno-leśnej. Zachowanie drożności korytarzy i sięgaczy ekologicznych systemów dolinnych ze wzgledu na pełnione funkcje klimatyczne (wpływ na przewietrzanie terenu) m.in. poprzez niezawężanie światła dolin lokalizacją obiektów kubaturowych i wprowadzaniem zwartej wysokiej zieleni utrudniających przepływ powietrza. Dbałość i piecza nad wszelkimi formami przyrody prawnie chronionej (m.in. pomniki przyrody ożywionej i nieożywionej) oraz obejmowanie ochroną nowych obiektów wytypowanych w wyniku inwentaryzacji przyrodniczej. 5. Zasady gospodarowania terenów i obiektów objętych ochroną prawną na podstawie przepisów szczególnych 5.1 Użytki ekologiczne (Rozporządzenie Nr 9 Wojewody Radomskiego z dnia 6.04.1998 r. w sprawie uznania za użytki ekologiczne - Dz.Urz. Woj. Radomskiego Nr 8, poz. 36 z 1998 r.). Zasady gospodarowania: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 65
Zachowanie w dotychczasowym użytkowaniu. Zachowanie naturalnych cech morfologicznych i przyrodniczych terenu; ochrona przed zanieczyszczeniem i innymi niekorzystnymi zmianami antropogenicznymi. Ochrona przed nadmiernym ruchem turystycznym (antropopresją).
5.2 Pomniki przyrody (Rozporządzenia Nr 17/94 i 19/94 Wojewody Radomskiego z dnia 30.12.1994 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody - Dz.Urz. Woj. Radomskiego Nr 20, poz. 180 i 182 z 1994 r.). Pomniki przyrody ożywionej - zasady gospodarowania: Zachowanie w dotychczasowym stanie użytkowania. Ochrona przed uszkodzeniem czy zniszczeniem obiektu, jak również zanieczyszczeniem, zniekształceniem i innymi niekorzystnymi zmianami antropogenicznymi w zasięgu koron. Pomniki przyrody nieożywionej - zasady gospodarowania: Zachowanie w dotychczasowym użytkowaniu. Ochrona przed uszkodzeniem czy zniszczeniem obiektu, jak również zanieczyszczeniem, zniekształceniem i innymi niekorzystnymi zmianami antropogenicznymi w najbliższym otoczeniu (do 3 m) głazu.
5.3 Lasy ochronne (Zarządzenie Nr 79 Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 21.06.1996 r. w sprawie uznania za ochronne lasów stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w Zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwa Radom oraz Zarządzenie Nr 142 MOŚZNiL z dnia 11.09.1996 r. w sprawie uznania za ochronne lasów stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w Zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego LP Nadleśnictwa Dobieszyn). Zasady gospodarowania: Prowadzenie gospodarki leśnej w sposób zapewniający ciągłe spełnianie przez nie celów, dla których zostały wydzielone przede wszystkim poprzez: dbałości o stan zdrowotny i sanitarny lasów, preferowania naturalnego odnowienia lasu, ograniczenia regulacji stosunków wodnych, zwłaszcza trwałego odwadniania bagien śródleśnych. Kształtowanie struktury gatunkowej i przestrzennej lasu zgodnie z siedliskiem, w kierunku powiększania różnorodności biologicznej i zwiększania odporności lasu na czynniki destrukcyjne. Stosowanie indywidualnych sposobów zagospodarowania i ochrony poszczególnych drzewostanów. Ograniczenie udostępniania turystycznego.
5.4 Lasy pozostałe (gospodarcze) Główne zasady prowadzenia gospodarki leśnej to: powszechna ochrona lasów; trwałość utrzymania lasów i ciągłość ich użytkowania; powiększanie zasobów leśnych. Zasady gospodarowania: Prowadzenie gospodarki leśnej według planów urządzenia lasu, z uwzględnieniem w szczególności następujących celów: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 66
zachowania lasów i korzystnego ich wpływu na całość środowiska przyrodniczego, tym samym warunki życia i zdrowia człowieka; ochrony lasów, zwłaszcza najcenniejszych przyrodniczo i krajobrazowo; ochrony terenów i gleb szczególnie narażonych na zanieczyszczenie lub uszkodzenie albo o specjalnym znaczeniu społecznym. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 67
V. POZOSTAŁE ELEMENTY POLITYKI ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY Wskazania dla gospodarki gruntami 1. Ogólne wskazania dla gminnej gospodarki gruntami Po utracie mocy prawnej przez plany zagospodarowania przestrzennego sporządzane przed rokiem 1994 powstaje całkowicie nowa sytuacja, w której gmina jako suwerenny podmiot zagospodarowania przestrzennego zyskuje nowe atuty w polityce kształtowania sieci osadniczej oraz w dziedzinie gospodarki gruntami (ta również powinna mieć na względzie cele rozwoju założone w niniejszym studium). Głównym powodem, dla którego tak się dzieje jest fakt, że w nowej sytuacji w celu lokalizacji jakiejkolwiek funkcji nierolniczej i nieleśnej (w rozumieniu ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych) gmina będzie musiała sporządzić plan zagospodarowania przestrzennego. Wszystkie tereny, które dotychczas nie zostały zagospodarowane na cele nierolnicze i nieleśne zgodnie z ustaleniami planów tracących moc, o ile nie zostały wyłączone z produkcji rolnej, pozostają gruntami rolnymi lub leśnymi ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami dotyczącymi dopuszczalnego zagospodarowania. Stwarza to dla gminy możliwość kształtowania korzystnej sytuacji rynkowej w zakresie zbywania gruntów, które jako jedyny gestor jest władna przeznaczać na cele nierolnicze i nieleśne. Sytuację tą może wykorzystać w interesie publicznym w celu: zwiększenia dochodów własnych gminy ze zbywanych nieruchomości gruntowych; zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej poprzez tworzenie rezerw terenowych pod budownictwo mieszkaniowe (możliwość korzystania z różnorodnych form pomocy państwowej dla organizacji spółdzielczych); kształtowania racjonalnej struktury funkcjonalno przestrzennej sieci osadniczej w gminie. Z punktu widzenia interesu gminy polegającego na zwiększeniu dochodów ze zbywanych nieruchomości gruntowych o funkcji mieszkalnej (lub innej pozarolniczej) korzystna jest sytuacja, gdy poza gruntami będącymi własnością gminy, jak najmniejsza ilość terenów dotychczas niezainwestowanych posiada przeznaczenie pozarolnicze, stanowiąc rezerwy terenu pod zainwestowanie nierolnicze i nieleśne w prywatnym użytkowaniu. Z drugiej strony należy wziąć pod uwagę korzyści społeczne jakie oferuje możliwość uzyskania przez osoby prywatne (rolnicy) dochodu ze zbycia nieruchomości gruntowych o niewielkiej przydatności rolniczej, jeśli gmina dopuści (planem miejscowym) na ich obszarze zainwestowanie pozarolnicze o charakterze preferowanym w niniejszym studium. 2. Tereny przeznaczone pod zainwestowanie dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej Najkorzystniejszą lokalizacją terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej jest usytuowanie ich w obrębie ośrodka obsługi ludności i aktywizacji gospodarczej (zwłaszcza Jedlińska i Wsoli), a to ze względu na: największe prawdopodobieństwo wystąpienia popytu na mieszkania dla ludności nie utrzymującej się bezpośrednio z produkcji rolnej; najkorzystniejsze warunki uzbrojenia, które powinno się realizować w pierwszej kolejności na obszarach najintensywniejszego zainwestowania. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 68
Wskazania dla polityki podatkowej gminy Znaczenie polityki podatkowej gminy dla osiągania założonych w niniejszym studium celów rozwoju polega zwłaszcza na możliwości oddziaływania na decyzje lokalizacyjne poszczególnych inwestorów poprzez zróżnicowanie wysokości stawek podatku od nieruchomości w zależności od: a) usytuowania nieruchomości (studium określa zróżnicowanie stref funkcjonalnych oraz typów obszarów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie); b) funkcji nieruchomości (studium określa funkcje preferowane oraz niewskazane dla poszczególnych typów obszarów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie); c) sposobu zagospodarowania nieruchomości (studium określa pożądane zasady zagospodarowania terenów, które mogą być przeznaczone pod zainwestowanie). Dzięki koordynacji polityki podatkowej gminy z polityką lokalizacyjną w zagospodarowaniu przestrzennym określoną w rozdziale II zakłada się osiągnięcie następujących celów: wdrożenie mechanizmów ekonomicznych (a nie administracyjnych) kształtowania pożądanej struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy; stymulowanie koncentracji osadnictwa wokół ośrodków obsługi ludności (pożądanej ze wzglądu na możliwe oszczędności w inwestycjach komunikacyjnych i infrastrukturalnych, skrócenie dojazdów do szkół, ośrodków zdrowia, urzędów oraz inne korzyści płynące z efektu aglomeracji); prawidłowe rozmieszczenie poszczególnych funkcji terenu pozwalające uniknąć konfliktów, których usunięcie po fakcie ich zaistnienia może generować dodatkowe koszty dla gmin; ewentualne zwiększenie dochodów gminy z podwyższonych stawek podatkowych od niepożądanych form zagospodarowania (mogą być one następnie przeznaczone na inwestycje mające na celu minimalizację niekorzystnych skutków istnienia takiego zagospodarowania). Powodzenie przedsięwzięcia polegającego na powiązaniu polityki podatkowej gminy z całokształtem polityki rozwoju społeczno-gospodarczego gminy uwarunkowane będzie: jasne określenie zasad różnicowania stawek podatkowych w powiązaniu z ustaleniami polityki lokalizacyjnej niniejszego studium; ścisłe przestrzeganie przyjętych zasad (unikanie uznaniowości ulg); społeczna akceptowalność proponowanego zróżnicowania uwarunkowana wyżej wymienionymi czynnikami oraz całokształtem systemu podatkowego (projektowane rozwiązania w zakresie wysokości i zasad naliczania podatku katastralnego). Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 69
Wnioski do opracowań planistycznych wyższego rzędu Wnioski do opracowań planistycznych wyższego rzędu np. (planu zagospodarowania przestrzennego województwa mazowieckiego) mają za zadanie przedstawienie stanowiska gminy Jedlińsk względem tych elementów polityki na szczeblu ponadgminnym, które stanowią uwarunkowania zewnętrzne szczególnie istotne dla rozwoju gminy. Niżej sformułowane postulaty powinny być przekazane odpowiednim organom Powiatu Radomskiego oraz Sejmiku Samorządowego Województwa Mazowieckiego odpowiedzialnym za sporządzenie właściwych opracowań planistycznych i strategicznych, w tym programów służących realizacji ponadlokalnych i regionalnych celów publicznych. 1. Przebieg obwodnicy zewnętrznej Radomia W warunkach braku rozstrzygnięć co do planowanego przebiegu drogi ekspresowej E-7 na odcinku obwodnicy zewnętrznej miasta Radomia władze gminy Jedlińsk za pomocą niniejszego studium określają swoje stanowisko względem tego przebiegu. Przedmiotem rozstrzygnięcia była alternatywa dwu koncepcji przebiegu obwodnicy: 1. Przebieg zapisany w „Studium zagospodarowania przestrzennego województwa radomskiego” ( o niejasnym statusie prawnym) oraz w dotychczas obowiązującym miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk; 2. Przebieg postulowany przez Zarząd Miasta Radomia za pośrednictwem Miejskiej Pracowni Urbanistycznej na etapie zbierania wniosków do niniejszego studium. Przy wyborze preferowanego przez gminę wariantu obwodnicy wzięto pod uwagę interes własny gminy polegający na: maksymalizacji korzyści z udostępnienia terenów dobrze skomunikowanych z m. Radomiem pod zainwestowanie; przeciwdziałaniu zagrożeniu marginalizacją gminy w wypadku przebiegu tranzytu o znaczeniu krajowym poza terenami dotychczas czerpiącymi z niego korzyści; możliwości budowy prawidłowej (prorozwojowej oraz minimalizującej konflikty) struktury funkcjonalno-przestrzennej gminy; minimalizacji negatywnego wpływu trasy na środowisko przyrodnicze. W wyniku analiz dokonanych w trakcie opracowania niniejszego studium ustalono, że pod każdym z wyżej wymienionych względów przeważająca ilość argumentów leży po stronie przebiegu postulowany przez Zarząd Miasta Radomia. W związku z powyższym gmina Jedlińsk postuluje przyjęcie do dalszych analiz i prac projektowych ten właśnie przebieg. Jednocześnie niniejsze studium wskazuje do utrzymania w dotychczasowym użytkowaniu tereny na przebiegu trasy obwodnicy zapisanym w dotychczas obowiązującym planie ogólnym jako alternatywę w wypadku braku możliwości realizacji przebiegu uznanego przez gminę za korzystniejszy.
2. Komunikacja kolejowa Ze względu na skuteczność polityki restrukturyzacji zatrudnienia w gospodarce regionów rolniczych bardzo istotny jest rozwój pasażerskiej komunikacji kolejowej dla celów dojazdów do pracy w dużych ośrodkach miejskich. Wobec degradacji Radomia jako ośrodka przemysłowego dotyczy to zwłaszcza dojazdów do Warszawy. W gminie Jedlińsk istnieją dwa przystanki kolejowe: Bartodzieje (bardziej istotny z w/w punktu widzenia) oraz Kruszyna. Biorąc pod uwagę malejącą opłacalność produkcji rolnej, brak perspektyw znaczącego rozwoju produkcji pozarolniczej na terenie gminy, z jednej strony oraz stosunkowo niskie koszty zamieszkania i utrzymania na terenach wiejskich w stosunku do obszarów miast, a także stosunkową łatwość znalezienia pracy w miastach, z drugiej, w żywotnym interesie gminy Jedlińsk (lecz także innych o uwarunkowaniach podobnych) leży rozwój istniejącej sieci kolejowej. Dotyczy to modernizacji linii kolejowej na odcinku Radom-Warka, budowy drugiego Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 70 toru linii kolejowe relacji Radom-Warszawa lub modernizacji rozrządu ruchu. Miałoby to na celu zachowanie, a w miarę potrzeby możliwość zwiększenia ilości kursów dojazdowych do Warszawy i Radomia. Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 71
VI. Zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk
1. Zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk na terenie położonym w sołectwie Bierwce wprowadzona uchwałą Nr VIII/41/2015 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 29 czerwca 2015 r. – opis zmiany
Zmiany w tekście naniesiono czcionką koloru czarnego na szarym tle.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk Rada Gminy w Jedlińsku uchwaliła Uchwałą Nr Nr XXXII/56/2001 z dnia 03.12.2001 r. z późniejszymi zmianami. Zostało ono sporządzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). W czasie obowiązywania ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie było przepisów wykonawczych regulujących zakres i formę studium. Od 10 lipca 2003 r. obowiązuje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.). Aby dostosować Studium do wymogów obowiązującej ustawy dokument wymaga kompleksowej zmiany obejmującej m.in. nową redakcję tekstu i uaktualnienie problematyki. Niniejsza zmiana Studium jest zmianą cząstkową, sporządzoną w związku z uchwałą Nr XXVIII/5/2014 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie częściowej zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk. Uchwała określa zakres terenowy i przedmiotowy zmiany Studium i zmiana ta została sporządzona w zakresie zgodnym z w.wym. uchwałą. Zmiana obejmuje wyłącznie teren położony w sołectwie Bierwce. Zmiana wynika z zamierzeń inwestycyjnych dotyczących rozbudowy cmentarza parafialnego w Bierwcach na części działki nr ewid. 227/3, graniczącej z cmentarzem istniejącym. Rozbudowa cmentarza jest uzasadniona ze względów społecznych. Planowana rozbudowa cmentarza parafialnego wymaga sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 118, poz. 687 z późn. zm.) o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Teren planowany pod rozbudowę cmentarza jest terenem leśnym a więc istnieje jednocześnie konieczność zmiany przeznaczenia gruntów leśnych na cele nieleśne, co możliwe jest wyłącznie w procedurze planistycznej. Dla uzyskania zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z ustaleniami Studium sporządzenia mpzp musi być poprzedzone zmianą studium. Zmianą objęto istniejący cmentarz, teren proponowany pod rozbudowę i tereny sąsiednie, tworzące szeroki kołnierz wokół cmentarza. Zmianę sporządza się w opisanym zakresie gdyż w mpzp, który może być sporządzony w oparciu o ustalenia zmienionego Studium, konieczne jest wyznaczenie strefy ochrony sanitarnej cmentarza zgodnie z wymogami rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315). Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy. Zmiana Studium obejmuje również tereny strefy ochronnej od cmentarza. Wprowadzona zmiana ma charakter uzupełnienia i drobnej korekty dokumentu Studium. Niniejsza zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 72 przestrzennego gminy Jedlińsk spełnia wymagania przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmiana Studium następuje w trybie, w jakim uchwala się Studium.
2. Zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk na terenie położonym w sołectwie Bierwce wprowadzona uchwałą Nr ………… Rady Gminy Jedlińsk z dnia …………… r. po rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Mazowieckiego znak LEX-I.4131.174.2015.KS z dnia 3 sierpnia 2015 r. – opis zmiany
Zmiany w tekście naniesiono czcionką koloru czerwonego na szarym tle.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk Rada Gminy w Jedlińsku uchwaliła Uchwałą Nr Nr XXXII/56/2001 z dnia 03.12.2001 r. z późniejszymi zmianami. Zostało ono sporządzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). W czasie obowiązywania ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie było przepisów wykonawczych regulujących zakres i formę studium. Od 10 lipca 2003 r. obowiązuje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.). Aby dostosować Studium do wymogów obowiązującej ustawy dokument wymaga kompleksowej zmiany obejmującej m.in. nową redakcję tekstu i uaktualnienie problematyki. W oparciu o uchwałę XXVIII/5/2014 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 30 stycznia 2014 r. w sprawie częściowej zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk, Rada gminy Jedlińsk uchwałą Nr VIII/41/2015 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 29 czerwca 2015 r. wprowadziła częściową zmianę SUiKZP na terenie sołectwa Bierwce. Wojewoda Mazowiecki w rozstrzygnięciu nadzorczym znak LEX-I.4131.174.2015.KS z dnia 3 sierpnia 2015 r. stwierdził nieważność w.w. uchwały w części tekstowej oraz graficznej w odniesieniu do jednostki terenowej MR, usytuowanej w granicach dokonanej zmiany. Zdaniem organu nadzoru poprzez brak określenia minimalnych i maksymalnych parametrów i wskaźników urbanistycznych dla obszaru MR w granicach dokonywanej zmiany naruszono art.10 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 6 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Niniejsza zmiana studium jest zmianą obejmującą wyłącznie tereny, które mogą być przeznaczone pod funkcje osadnictwa wiejskiego, oznaczone na rysunku zmiany symbolem MR1, dla których stwierdzono nieważność uchwały. Opracowanie jest zmianą wprowadzającą uwagi i zalecenia organu nadzoru, konieczną dla wykonania w całości ustaleń uchwały Nr XXVIII/5/2014 Rady Gminy Jedlińsk z dnia 30 stycznia 2014 r. o przystąpieniu do cząstkowej zmiany studium na terenie sołectwa Bierwce. Teren zmiany oznaczony symbolem MR1 i kolorem jasno brązowym może być przeznaczony pod funkcje osadnictwa wiejskiego. Na obszarach wskazanych w studium pod osadnictwo wiejskie przyjmuje się następujące zasady zagospodarowania w zakresie preferencji funkcjonalnych: Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 73
funkcje preferowane: mieszkalnictwo rolnicze, hodowla i chów zwierząt, składowanie płodów rolnych, usługi niezbędne do obsługi funkcji podstawowych, obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, nieuciążliwa produkcja pozarolnicza (rzemiosło); funkcje dopuszczalne: mieszkalnictwo jednorodzinne, funkcje niewskazane: mieszkalnictwo wielorodzinne (blokowe), hodowla i chów zwierząt w systemie bezściółkowym, uciążliwa produkcja pozarolnicza;
Przedziały od minimalnych do maksymalnych wartości wskaźników i parametrów intensywności zabudowy brutto, powierzchni zabudowy, parametrów wysokości oraz nachylenia połaci dachowych dla ustalonych w niniejszym studium typów zagospodarowania dla obszarów osadnictwa wiejskiego ustala się następująco:
Wysokość Intensywność Typ zagospodarowania Pow. zabudowy zabudowy zabudowy brutto dla funkcji preferowanych (działki w %) (w m) Min. Max. Min. Max. Min. Max. Zabudowa mieszkaniowa 0,1 0,7 1 40 2,5 12 rolnicza (z zabudową towarzyszącą inwentarską i gospodarczą) Zabudowa rolnicza: inwentarska 0,1 2 1 40 2,5 14 i gospodarcza Zabudowa rolnicza: 0,1 3 1 40 3 14 magazynowo-składowa Zabudowa usługowa (obsługa 0,1 3 1 35 3 14 funkcji podstawowych) Zabudowa rzemieślnicza 0,1 3 1 30 3 14 (nieuciążliwa produkcja pozarolnicza)
Wysokość Intensywność Pow. Typ zagospodarowania zabudowy zabudowy brutto Zabudowy dla funkcji dopuszczalnej (w m) (działki w %) Min. Max. Min. Max. Zabudowa mieszkaniowa 0,1 0,5 1 30 3 12 jednorodzinna
Wyżej podane wskaźniki i parametry nie dotyczą infrastruktury technicznej Nie dotyczy specyficznych funkcji, dla których ze względów technologicznych uzasadnione jest indywidualne ustalanie wskaźników
Wskaźniki minimalnego udziału powierzchni biologicznie czynnej dla ustalonych w niniejszym studium typów zagospodarowania dla obszarów osadnictwa wiejskiego ustala się następująco:
Typ zagospodarowania Min. dla funkcji preferowanych (w %) Zabudowa mieszkaniowa rolnicza (z zabudową towarzyszącą 10 inwentarską i gospodarczą) Zabudowa rolnicza: inwentarska i gospodarcza 10 Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 74
Zabudowa rolnicza: magazynowo-składowa 10 Zabudowa usługowa (obsługa funkcji podstawowych) 20 Zabudowa rzemieślnicza (nieuciążliwa produkcja pozarolnicza) 10
Typ zagospodarowania Min. dla funkcji dopuszczalnej (w %) Zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna 30
Wyżej podane wskaźniki i parametry nie dotyczą infrastruktury technicznej Nie dotyczy specyficznych funkcji, dla których ze względów technologicznych uzasadnione jest indywidualne ustalanie wskaźnika
Zakres niniejszej zmiany nie uzasadnia wprowadzania i analizy wskaźników dotyczących infrastruktury społecznej. Analiza taka przeprowadzona zostanie na etapie całościowej zmiany studium. Rada Gminy Jedlińsk, mając na uwadze odległy czas uchwalenia Studium – rok 2001 i świadomość, że obowiązujący dokument nie spełnia wymogów obowiązujących przepisów jak również nie uwzględnia obecnych problemów Gminy (np. lokalizacji elektrowni wiatrowych, obiektów wielkopowierzchniowych) oraz zmian, które przez kilkanaście lat zaszły w zagospodarowaniu Gminy i jej planach rozwoju – podjęła uchwałę o przystąpieniu do zmiany studium na obszarze całej gminy.
Tereny, które mogą być wyłączone spod nowej zabudowy w obszarze zabudowy rolniczej MR1: Wskazanie tych terenów, jeżeli występują, możliwe będzie na etapie sporządzania planów miejscowych.
Wytyczne określania w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego kierunków i wskaźników ustalonych w studium, dotyczących zagospodarowania i użytkowania terenów:
1) Ustalenia niniejszego studium w zakresie parametrów i wskaźników zabudowy nie dotyczą realizacji zagospodarowania na terenach objętych ostatecznymi decyzjami administracyjnymi. 2) Podane wyżej przedziały wartości i wartości minimalne wskaźników i parametrów należy w planach miejscowych traktować jako wytyczne kierunkowe i dla objętych planami terenów ustalać indywidualnie z uwzględnianiem podanych w studium zasad. 3) Określone w studium wskaźniki i parametry są podstawą do opracowań programowych w zakresie przestrzennym, infrastruktury komunikacyjnej, technicznej, społecznej.
Obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej (art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym)
Na terenie objętym zmianą studium nie ma zabytków wpisanych do rejestru zabytków i objętych ochroną w gminnej ewidencji zabytków w tym stanowisk archeologicznych. W przypadku natrafienia w trakcie prac na przedmiot mający cechy zabytku mają zastosowanie przepisy odrębne.
Etap II (Kierunki i polityka zagospodarowania przestrzennego) 75
Wprowadzona zmiana studium ma charakter uzupełnienia i wypełnienia uwag i zaleceń organu nadzorczego. Niniejsza zmiana Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Jedlińsk spełnia wymagania przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 27 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmiana Studium następuje w trybie, w jakim uchwala się Studium.