)* CD RECENSIES

en een helende werking. Het is alsof tijdens de muzieklessen en ik garandeer beeld. De Canterbury-link wordt nog om zich een half uur te verliezen in hun deze muziek bedoeld is om zich diep in u dat er geen gewelddadige incidenten versterkt door de mooie zanglijnen van eigen avontuur! je onderbewustzijn te nestelen terwijl je op school meer zullen voorkomen! Voor Caravan's Richard Sinclair in Vintervake. Alice Switser in yoga-houding hogere sferen probeert wie er helemaal geen genoeg van kan Die Caravan-achtige humor kwam al te bereiken. Together We’re Stranger krijgen: via www.oresundspacecollective. eerder bovenborrelen in feestnummer RYAN PARMENTER werd voor het eerst uitgebracht in com zijn ook nog tien CD-R’s te krijgen, Snill Sang På Bånd, terwijl Apraxia weer The Noble Knave maart 2003 en is in navolging van onder de titel Picks From Space, boor- heel weemoedig is. Variatie is het sleu- (SPLIT DIFFERENCE SDRI 7845) diverse Porcupine Tree uitgaves volle- devol spacejams (van goede geluids- telwoord in het een kwartier durende De zang en piano-ondersteuning van dig opgepoetst en opnieuw uitgebracht kwaliteit) en twee live-dubbelaars uit Frenetisk Frenologi, dat wat zwaarder openingsnummer Züccer hadden zo als een combinatie van CD en DVD. 2006 (van bootlegkwaliteit) waarop de is aangezet dan de rest van de plaat, uit de late jaren 60 kunnen komen, De CD bevat een opgepoetste stereo mannen flink loos gaan. maar waarin je ook een statig kerkor- van The Beach Boys bijvoorbeeld. Het mix van het zeven nummers tellende André de Waal gel terugvindt. Veelzijdigheid troef dus, nummer is onderdeel van de tweede album terwijl de DVD de 5.1 surround maar wel zonder de samenhang geweld soloplaat van de Amerikaan Ryan én de hoge resolutie 24-bit stereo versie PANNA FREDDA aan te doen. Al met al een grote stap Parmenter, de toetsenist/zanger van de bevat. Daarnaast werden aan de DVD Uno voorwaarts ten opzichte van het debuut. progressieve band Eyestrings. De afge- enkele bonussen toegevoegd waaronder (BTF VM CD 118) Website: www.panzerpappa.com. lopen 10 jaar schreef hij dertien songs de nummers Bluecoda en The Break-Up Panna Fredda maakt onderdeel uit van Jurriaan Hage bij elkaar die niet in het oeuvre van de For Real Drum Mix, een foto galerij en de rijke historie van Italiaanse prog- band pasten. De muziek op The Noble de video van Things I Want To Tell You. bands. Net als vele van hun tijdgenoten PARHELIA Knave ligt dicht tegen de pop aan. Ondanks subtiele extra’s, aangeleverd (eind jaren 60 / begin jaren 70), heeft Oceans Apart Parmenter is gezegend met een aardige door een select gezelschap met o.a. hun muziek ook roots in de beat. Uno, (EIGEN BEHEER) stem en een portie talent waar menig Roger Eno (broer van), blijft de No-Man hun enige album uit 1971, is een vrij muzikant jaloers op zou mogen zijn. muziek in hoofdzaak naakt en slepend orgelgerichte aangelegenheid, die je Toch vrees ik dat het net niet commer- wat resulteert in een zéér rustgevende een stevige variant op toetsensymfo cieel genoeg is om zijn album hoog in auditieve ervaring. De stem van Bowness zou kunnen noemen. Centrale persoon de charts te laten eindigen, al denk ik komt soms in de buurt van een roman- in de band was toetsenist/drummer eigenlijk ook niet dat Ryan daar heel tische Marc Almond terwijl het volledige Angelo Giadinelli maar men kende erg mee bezig is geweest. Het komt op instrumentarium eerder als bouwsteen meer toetsenspelers. Openingstrack La mij over alsof hij gewoon de liedjes wil voor de achtergrond wordt gebruikt dan Paura opent met synthesizereffecten schrijven die vanuit zijn hart komen en als solo instrument. Uncut omschreef door Enzo Denna die in die tijd spec- dat daar gerust wat spoortjes van zijn Bowness en Wilson dan ook terecht als taculair waren maar die op mij nu ietwat eigenzinnige karakter in terug “Britain’s most underrrated sorrowful wat gedateerd overkomen. Het gaat te vinden mogen zijn. Die vinden we sonic architects”. Met het nummer The bij Panna Fredda niet om de virtuosi- bijvoorbeeld op tekstueel gebied in het Break Up For Real levert het duo precies teit maar om de composities, en die verder niet onaardige I Dig Your Head. datgene af wat zich tussen Blackfield zijn zeker niet slecht. Een song als Parhelia flikt het hem weer en levert met Er staan ook lekker gevoelige stukken en Porcupine Tree bevindt (en de extra Scacco Al Re Lot vind ik bijvoorbeeld Oceans Apart een tweede juweeltje af op deze CD, zoals het prachtige All drum mix misschien nog ietsje meer?). wel sterk. Het orgelwerk heeft hier binnen een jaar tijd. Misschien hadden Ways, dat me sterk aan de oud-Engelse Liefdesverdriet is nog nooit zo levensecht een mooie leidende rol. In Il Vento La jullie vroeger ook zo’n bijzonder pren- band Fantasy doet denken. Eveneens op muziek gezet als door het etherische, Luna E I Pulcini Blu, met 10.25 minuten tenboek vol prachtig getekende plaatjes heel fraai zijn Diamond Eggshell en het vaak engelachtige en bijna sacrale No- het langste nummer, is de klavecimbel waar geen woord aan te pas kwam, met bijna pastorale Dream. Hierin horen Man, dat wellicht nog beter had gepast belangrijk aanwezig. De CD kent zes als voordeel dat niemand anders dan we zowaar een akoestische gitaar. op het ECM label. Info: www.no-man. bonustracks waarvan Estate 70 wel jijzelf het verhaal bepaalde. Nou, dit is Dat is best opmerkelijk, aangezien co.uk en www.burningshed.com. sterk is. Ook Uno zou ik alleen willen de moderne variant op datzelfde boek Ryan zich doorgaans begeleidt op de John Bollenberg aanraden aan de grootste fans van en al worden je avonturen hier inge- keyboards, waar de piano meestal op oude Italiaanse prog en aan degenen kleurd door gitaar, drums en bas, je mag een Supertramp-achtige wijze deel ØRESUND SPACE die alles willen hebben met een promi- als vanouds de teksten zelf verzinnen. van uitmaakt. Daar overheen worden COLLECTIVE nente rol voor het Hammond orgel. De Dus of je nu kiest voor een ballonvaart, vaak lagen keyboards gelegd, die zoda- It’s All About Delay CD wordt geleverd in een aantrekkelijke je mee laat voeren door de golven of nig opgebouwd zijn dat het lijkt alsof (TRANSUBSTANS 026 / RECORD papersleeve. simpelweg middenin een weilandje vol er een band staat te spelen, een licht HEAVEN) Paul Rijkens pinksterbloemen van de blauwe hemel progressieve zelfs. Het grotendeels wilt genieten, het maakt niet uit, Parhelia instrumentale titelnummer is daar een PANZERPAPPA geeft je alle ruimte die je nodig hebt! Vijf mooi voorbeeld van. Natuurlijk zul je Koralrevens Klagesang heerlijke instrumentaaltjes overlappen ook wel eens een song aantreffen die (HANGAR B. DHCCD501) gevoelsmatig seizoenen en tijd en plaat- om activering van de skip-funtie van sen je in een heilzaam vacuüm. Postrock je afstandsbediening vraagt, maar over meets atmosferische prog? Vervelend het algemeen is The Noble Knave een om ook hier met etiketjes aan de slag meer dan acceptabel stukje huisvlijt te gaan. Op deze wederom kraakhelder van een begenadigd muzikant. Info: klinkende schijf steelt bassist Cathal www.ryanparmenter.com. Rodgers opnieuw de show, hij zorgt Antonie Deelen met volronde noten en charmant afwijkende zijpaden voor verdieping en PICTURE OF THE MOON warmte in Parhelia’s geluid, volg zijn Ageless Day (EP) Het spacerockcollectief is terug en spoor maar eens in Hindsight. Gitaristen (DARK BALANCE DB001) hoe, gelijk maar een dubbelaar prop Greg Clarke en Diarmuid Shore laten en prop en overvol met heel weinig hun snaren praten, fluisteren of jubelen songs, dus de rechtgeaarde spacehead maar wat ze ook doen, ze zijn altijd met weet alweer uit welke pijp hier wordt Statig opent de tweede Panzerpappa elkaar vervlochten waardoor een heel gerookt: de lange! Vooral de tweede CD met het eerste deel van het titelnum- dynamisch geluid ontstaat. Deze muziek weet van wanten want daar staat maar mer. Het lijkt alsof we bij een harmonie leunt stevig op het herhalen van akkoor- vier songs op die allemaal 15 minuten zijn aanbeland en het is nog mooi ook. den en heftige solisten zijn beide heren en dik daarboven klokken. Als dat niet In deel twee van dit drieluik laat de band niet, al bevat Summer Fades, het meest wegzweven is dan weet ik het niet meer. zijn eerste gezicht zien. Een gezicht dat progressieve nummer, er toch een stel De eerste schijf bevat kortere songs trekken gemeen heeft met de Belgische die echter snel weer bij de les worden (maar ‘korter’ moet je op de Einstein bands Present en Univers Zero. Kortom, geroepen door de rest van de band. manier beschouwen: relatief) die meer we varen hier in RIO-water, met daarin Storm Warning is de donkerste track, up-tempo zijn en die doen denken aan ook de nodige spanning. Bij Kantonesisk meeslepend door de rondwervelende de vroege Ozric Tentacles die Zone Six Kanotur wordt het pas echt duidelijk: gitaren en het dreigende drumritme In iO nummer 57 was Menno over een bezoek brengen om daar een lekker Panzerpappa combineert Anekdoten van Andy Clarke. Omdat Parhelia geen de eerste eigen beheer-EP van dit potje te gaan jammen onder het genot en aanverwanten met de wollige zanger heeft en echte uitspattingen Nederlandse vijftal gematigd positief. van de pixiethee van Steve Hillage. melodiciteit van de oude Camel. Voeg uitblijven, zullen sommigen misschien De 16 minuten (drie tracks) die nu - Laat ik gelijk maar een advies aan onze hierbij een sterk stukje sax, en je krijgt verlangen naar ietwat meer “begelei- 2,5 jaar later - voor ons liggen, laten nieuwbakken Minister van OCW geven: een spannende variant op Canterbury ding” onderweg. Fantasievolle geesten zeker groei horen voor de progmetal stel deze dubbelaar van OSC verplicht muziek; hiervan is Etyde een goed voor- vinden hier echter meer dan genoeg band uit het oosten van het land. Er CD RECENSIES )+ is een platenlabel, een professionele heruitgaven bevatten een dynamische studio en een producer in de vorm opgepoetste sound, zitten in prach- van Joost van den Broek (keyboards bij tige digipacks en zijn voorzien van After Forever). Qua geluid is POTM toch L;JJ;AH;DJ bonustracks. Rainbow Theatre was een behoorlijk pak meer metal dan de QUANTUM FANTAY bijzonder, doordat Browning invloe- referenties waar het promosheet mee Ugisiunsi den van King Crimson, Mahavishnu schermt. Daarin heeft men het over Orchestra, Stravinsky, Holst en (MUSH CD 002) een mix van Threshold en Riverside. Mahler samenbracht tot een progres- Het tweede album van de Belgische Nee, bij deze band domineren dubbele sief geluid, voortgebracht door een formatie Quantum Fantay is - voor zover basdrums en mitrailleurriffs, en klinkt rockorkest, waarin de veelvuldig en mogelijk - misschien nog wel beter dan zelfs een enkele grunt. Een behoor- klassiek ingezette Mellotron de strij- hun debuut Agapanthusterra, dat door lijk stevig geluid dus. Weliswaar het kers vertegenwoordigde en diverse collega André de Waal in iO Pages 61 stadium van amateurs al ver voorbij, blaasinstrumenten de hoornsectie. terecht tot Vette Krent werd gebombar- maar waar de groep voor moet blijven Voeg daarbij de operaeske tenorzang deerd. “Wanneer je Hawkwind en Ozric waken is de gevreesde knutselprog. van Keith Hoban (vergelijkbaar met Tentacles in een blender doet, komt er Soms lijken de composities te veel te Howie Vickers van The Collectors), die Quantum Fantay uit”, zo omschreef hij bestaan uit stukjes knippen en plakken. regelmatig ondersteund werd door de stijl van de band. De acht nieuwe POTM doet desalniettemin niet veel een klein koor, en een unieke sound tracks borduren hier grotendeels op verder, maar hun toch met name door de onder voor stijl- en landgenoten Xystus was geboren. The Armada bestaat uit Ozrics beïnvloede sound klinkt op Ugisiunsi meer symfonisch dan voorheen. Het en Novact. Een leuke packagedeal met is een heerlijke mix van (instrumentale) spacerock en prog, met zowel ondersteu- twee lange composities en drie korte deze acts of een plaatsje op de affiche nend spacy als flitsend solistisch toetsenwerk (Pieter van den Broeck), stuwende stukken, waarbij de in diverse episo- van ProgPower is mogelijk iets voor ritmes (bassist Wouter de Geest en drummer Gino Verhaegen), dartel fluitspel des ingedeelde mini-symfonieën vol de toekomst. Info: www.pictureofthe- (Karel Slabbaert) en kruidige gitaarsoli (Srdjan Vucic). Laatstgenoemde heeft de wervelende, dramatische, bombasti- moon.net. band overigens alweer verlaten en zijn vervanger is gitarist Dario Frodo, die ook op sche en ingetogen momenten zitten. Robbert Schuller Agapanthusterra de gitaarpartijen verzorgde. Vernieuwend klinkt Quantum Fantay De Mellotronstrings zullen menigeen niet, maar in vergelijking met hun voorbeeld(en) hebben ze een aantal duidelijke doen kwijlen, terwijl de combina- PIEL DE PUEBLO pluspunten. Zo bestaat het songmateriaal uit aangenaam klinkende composities tie van koor en blazers doet denken Rock De Las Heridas met sterke melodieën, en als er wel geïmproviseerd wordt, blijven de nummers hun aan Pink Floyd’s Atom Heart Mother (VIAJERO INMOVIL GS-DJ025VIR) kop en staart behouden. Verder gaan de bandleden zich niet buiten aan gefreak en Philip Glass’ Koyaanisqatsi. Op Ja hoor, daar heeft de wereld 35 jaar (ook al zijn het goede muzikanten) en bovendien klinkt men als een (h)echte Fantasy Of Horses, met wederom ademloos en ongeduldig op zitten band. Onze persoonlijke favorieten op dit ook qua productie en geluidskwaliteit twee episoderijke composities, kwam wachten: de rerelease van het album prima in elkaar stekende album zijn de titeltrack, het zeer melodieuze Snowballs men de fans, die op plaat de tijdens Rock De Las Heridas uit 1972 door die In Ghostlands (met Camel-achtig fluitspel), het sfeervolle Autum Landscapes en concerten vertolkte virtuoze solo’s wereldband Piel De Pueblo. Nou is deze afsluiter Lunar (doet een beetje aan Odyssice denken). Het overige materiaal is misten, enigszins tegemoet. Daardoor CD niet helemaal K** De Puebl. Hij is in echter eveneens meer dan de moeite waard, inclusief de hidden track die na een neigt de muziek meer naar orkestrale feite geeneens zo slecht, behalve dan aantal minuten stilte volgt. En nu op naar een Nederlands poppodium…! jazzrock, hoewel mede door de wat dat deze sterk op Colosseum I lijkende Rob Hanemaayer ingetogener zang ook statige symfo- muziek gewoon voor geen meter klinkt nische rock nog volop aanwezig is. in ’t Spaans. Wel een fijne psychede- vooral uit de jazzhoek te komen, maar pende gitaarwerk dat het gevoel geeft En net als op The Armada zijn tevens lische gitaar en zowaar ook nog een de hoekige gitaarriffs hebben weer dat Robert Fripp liever tandarts was enkele gesproken fragmenten aanwe- nummer met een jammerviool, da’s wel de rock als basis. Nu Tony MacAlpine geworden. De opstelling van Quaker is zig, die door de wollige ondersteuning leuk. Maar serieus, wie zit hier nou op de band heeft verlaten, zijn de basale zoals die dan hoort: bas, drums en twee herinneringen aan The Moody Blues te wachten? Nee, niet de iO Pages lezer, gitaarpartijen toch iets minder zwaar gitaren die vingervlug een eigen geluid oproept. De bonustracks tenslotte zijn misschien wel een allesverzamelaar op en is de sound wat minder dichtgespij- geven aan het niet alleen door KC maar recentere extracties uit Browning’s het gebied van jaren 60 / 70 rock. En kerd. De gasttopper Alan Holdsworth ook League Of Gentlemen geïnspireerde symfonieën, die wonderwel aansluiten die lezen ons mooie blad niet, ja toch, heeft in de gitaarsolo’s iets meer een materiaal. Voor degene die het wachten bij de concepten. Icarus op de eerste niet dan! fluwelen ‘touch’ en plaatst qua stijl op nieuw materiaal van King Crimson CD is gedragen, met een aan Howard André de Waal zijn stempel in de nummers Desert Girl beu is, vormt Quaker een uitstekend Shore verwante pracht en heeft in en The Thinking Stone. Bij de andere alternatief. Oh ja, niet schrikken van de finale een bombastisch pijpor- PLANET X zeven nummers neemt Brett Garsed die zware beat in de tweede track, da’s gel, terwijl Eagle Odyssey beduidend Quantum de honneurs waar en in Matrix Gate of gewoon een ongepast geintje. Info: romantischer en voller van aard is. (INSIDEOUT / CNR) Poland laat ook hij horen dat smaak- www.quakernet.tk. Info: www.aztecmusic.net. vol soleren hem geweldig afgaat. Hij André de Waal René Yedema speelde al op de fraaie allereerste Planet X CD met Sherinian. Verder wisselen RAINBOW THEATRE RANDOM DEEDS Jimmy Johnson en Rufus Philpot (Al The Armada Basis Of Comparison Di Meola) elkaar af op de bas, jongens Fantasy Of Horses (PERIFERIC RECORDS BGCD 171) die op dit niveau meekunnen. Prachtige (AZTEC MUSIC AVSCD019 / AVSCD011) Deze Hongaarse band bestaat uit de vier stukken in Snuff komen voorbij, net jonge musici Zoltán Szalóki (zang, gita- als in Kingdom Of Dreams, maar het ren), Kristián Kun (toetsen), Gábor Barci lijkt alsof je Quantum ‘tig’ keer moet (bas) en Tamás Nyeste (drums, percus- beluisteren om alles te doorgronden sie). In een twaalftal nummers laten ze en melodielijnen te grijpen. Wat dat een toegankelijke, licht poppy variant betreft ging de geweldige voorganger op progrock horen met een duidelijke Moonbabies, nu alweer 5 jaar gele- hint naar Pink Floyd. Die vergelijking Kijk, als Mike Portnoy van Dream den, iets sneller leven. De nieuwe CD gaat direct op in de openingsnoten Theater zegt ‘This guy scares me’, is vooral ‘muzikantenmuziek’, maar als van Respect For The Exeptions vanwege dan moet Virgil Donati toch wel een je daar op kickt, is dit natuurlijk crème het gitaargetokkel en het orgelgeluid. bijzonder begaafde drummer zijn. Het de la crème. De zang van Szalóki heeft ook wel iets is bekend, de Australiër maakt er een Freek Wolff weg van die van David Gilmour maar is sport van om de meest onmogelijke wat rauwer en minder aantrekkelijk. Het ritmes te slaan en op de nieuwe van QUAKER Als zo’n 80 internetshops illegale lijkt ook alsof hij geforceerd als Gilmour Planet X grijpt hij alle kansen om dat Autocrítica kopieën van LP’s aangebieden, heb probeert te klinken. Dit vind ik een te doen. Het lijkt dan ook vooral zijn (VIAJERO INMOVIL QUAKR023VIR) je ongetwijfeld te maken met collec- minpunt op deze CD. Zijn gitaarsolo’s plaat geworden, want hij schreef acht In Zuid-Amerika heeft men wel meer tor’s items. Julian Browning van het hebben eveneens de toon van de mees- van de negen instrumentale tracks, al ‘last’ van een King Crimson tik, en Australische Rainbow Theatre heeft ter. Instrumentaal zit de muziek sowieso wil dit niet zeggen dat Derek Sherinian dan vooral de tweede en derde incar- dan ook een dubbel gevoel bij deze goed in elkaar. Hoewel ik Random Seeds op toetsen ondersneeuwt. Wel zijn natie van die legendarische band. Het bootlegversies van The Armada (1975) zeker niet over de gehele linie een Pink de partijen van de voormalige Dream Argentijnse Quaker gaat voor een mix en Fantasy Of Horses (1976), omdat Floyd-adapt zou willen noemen, kent Theater-musicus niet de meest toegan- van die twee op hun instrumentale ze de belangstelling voor zijn muziek een aantal nummers duidelijk hun kelijke, hetgeen meteen blijkt in de album Autocrítica (zelfkritiek voor de weliswaar levendig hielden, maar hij er invloeden, zoals Significant Moments, opening Alien Hip Hop. ‘Metal fusion talenknobbelaars onder ons). Luister geen cent aan verdiende. Door Aztec het sfeerrijke All In (compleet met hon- on steroids’ noemt Sherinian het album maar eens naar die typische Bill Bruford Music kunnen die kopieën in de prul- dengeblaf), Mundane Fite (dat terug- Quantum. De weirde akkoorden lijken roffeltjes op de snare drum en het sner- lenbak, want de in 2006 uitgebrachte grijpt naar de periode met Syd Barrett)