Katalog Kursów Rok Akademicki 2010/2011

Uniwersytet Jagielloński Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej

Instytut Sztuk Audiowizualnych

Katalog kursów Rok akademicki 2010/2011

Kraków 2010 INSTYTUT SZTUK AUDIOWIZUALNYCH ul. Łojasiewicza 4, 30-348 Kraków tel. 12 664 55 67 tel/fax: 12 664 58 53 e-mail: [email protected]

Dyrekcja

Dyrektor: prof. dr hab. Tadeusz Lubelski e-mail: [email protected]

Z-ca Dyrektora ds. studenckich: dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ e-mail: [email protected] SPIS TREŚCI:

Informacje o Uniwersytecie Jagiellońskim...... 5 Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ...... 13 Instytut Sztuk Audiowizualnych...... 15 Katedry...... 18 Pracownicy naukowi...... 21 Sekretariat...... 35 Wypożyczalnia filmów...... 36 Program studiów dziennych na rok akademicki 2010/2011...... 37 Katalog kursów studiów dziennych...... 44 1. Teoria i analiza filmu...... 45 2. Historia filmu...... 53 3. Teoria i historia kultury...... 59 4. Filozofia i estetyka...... 69 5. Teoria i historia literatury...... 74 6. Medioznawstwo...... 79 7. Inne przedmioty...... 88 8. Języki obce i wychowanie fizyczne...... 100 9. Wykłady monograficzne...... 101 Studia wieczorowe, zaoczne i podyplomowe...... 102 Program studiów III stopnia...... 108 Regulamin studiów...... 111 Organizacja roku akademickiego 2010/2011...... 132

Informacje o Uniwersytecie Jagiellońskim

Wielowiekowa tradycja

Akademia Krakowska zawdzięcza swój początek królowi Ka- zimierzowi Wielkiemu, który za przykładem cesarza Karola IV, założyciela uniwersytetu w Pradze, powołał 12 maja 1364 r. trójwy- działowe Studium Generale obejmujące prawo, medycynę i sztuki wyzwolone. Po śmierci fundatora (1370 r.) uczelnia podupadła. Sta- raniem królowej Jadwigi i jej małżonka, króla Władysława Jagiełły, papież Bonifacy X wydał w roku 1397 zgodę na otwarcie czwartego, wówczas najważniejszego wydziału teologicznego, co nadawa- ło uczelni status pełnowydziałowego uniwersytetu. Odnowienia Wszechnicy dokonał w 1400 r. Władysław Jagiełło, realizując wolę przedwcześnie zmarłej Jadwigi, która na ten cel zapisała w testa- mencie swój osobisty majątek. Pierwsze półtora wieku istnienia odnowionej uczelni uznaje się za złoty okres w jej historii. Wielu wykładających wówczas uczonych na trwałe wpisało się w dzieje nauki polskiej i europejskiej. Byli wśród nich wybitni prawnicy, jak Stanisław ze Skalbmierza czy Paweł Włodkowic, uznani za współtwórców prawa międzynarodo- wego w Europie. Długa jest lista sławnych uczonych z krakowskiej wszechnicy: Jan z Głogowa – matematyk, Wojciech z Brudzewa – astronom, Maciej Miechowita – historyk i lekarz. Do Krakowa przybywali studenci ze wszystkich stron Polski, wśród których był Mikołaj Kopernik, studiujący tu sztuki wyzwolone oraz z wielu krajów Europy, przede wszystkim z Węgier, z Niemiec, Austrii, Moraw, Szwecji, a nawet z dalekiej Francji. Cudzoziemcy stanowili wówczas blisko połowę studentów krakowskiej Wszechnicy! Chociaż w połowie XVI w. w gronie profesorów krakowskiej uczelni nadal było wielu znakomitych uczonych, a wśród studentów znaleźli się przyszli czołowi twórcy literatury polskiego renesansu, m.in.: Jan Kochanowski, Mikołaj Rej, Andrzej Frycz Modrzewski, to jednak Akademia Krakowska wkraczała w okres poważnego kryzysu. Przyczyną była decyzja władz uczelni o podjęciu walki z reformacją i kontynuowaniu studiów typu scholastycznego. Podobny kryzys przeżywały wówczas liczne uniwersytety eu- ropejskie. Pogłębił się on jeszcze w XVII wieku m.in. w wyniku długotrwałego konfliktu z jezuitami, z którego wyszedł osłabiony zarówno krakowski Uniwersytet, jak i jezuici, którym ostatecznie nie udało się stworzyć w Krakowie własnej akademii ani podpo- rządkować uniwersyteckich szkół, tzw. kolonii akademickich. Do obniżenia rangi krakowskiej wszechnicy przyczyniły się także zawieruchy dziejowe i kolejne wojny. Komisja Edukacji Narodo- wej, przystępując do przebudowy systemu edukacyjnego w Polsce, skierowała do Krakowa byłego wychowanka Akademii Hugona Kołłątaja, który w 1780 r. rozpoczął wielkie dzieło gruntownej re- formy Szkoły Głównej Koronnej (taką nazwę otrzymała wówczas Akademia Krakowska). Reforma ta jednak została zahamowana niekorzystnymi wydarzeniami politycznymi. Wymazanie Polski z mapy Europy w 1795 r. odcisnęło się na losach uczelni, która jednak, mimo licznych szykan i ostrej germanizacji ze strony za- borców, przetrwała. W 1817 r. otrzymała dzisiejszą nazwę: Uni- wersytet Jagielloński. Po zlikwidowaniu Wolnego Miasta Krakowa w 1846 r., zaraz po wkroczeniu wojsk austriackich, przystąpiono do akcji ponownego germanizowania uczelni. Język polski jako wy- kładowy powrócił dopiero w 1870 r., a okres autonomii galicyjskiej uznać należy za owocny w dziejach Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na uczelni pojawiło się wielu znakomitych uczonych: Józef Szujski i Michał Bobrzyński – historycy, Zygmunt Wróblewski i Marian Smoluchowski – fizycy, Karol Olszewski i Leon Marchlewski – che- micy, Kazimierz Morawski i Leon Sternbach – filolodzy oraz wielu innych. Kraków stał się duchową stolicą Polski, a Uniwersytet pełnił rolę najważniejszego ośrodka nauki polskiej. Uczelnia rozwijała się dynamicznie, a do jej bram ściągali studenci ze wszystkich trzech zaborów. Znaczącą rolę odegrała uczelnia w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Krakowscy uczeni zasilili nowe, powołane wówczas do życia polskie uniwersytety w Warszawie, Poznaniu i Wilnie. Powstały wtedy nowe budynki uczelniane, m.in. gmach Biblioteki Jagiellońskiej. Na Uniwersytecie Jagiellońskim wyrosła też plejada znakomitych uczonych, jak choćby sławni filolodzy: Kazimierz Nitsch, Tadeusz Lehr-Spławiński, Tadeusz Sinko, Igna- cy Chrzanowski czy Stefan Kołaczkowski. Pracowali tu wybitni historycy: Roman Gródecki, ks. Konstanty Michalski, Stanisław Kot, prawnicy: Rafał Taubenschlag, Fryderyk Zoll, matematyk Stani- sław Zaremba, astronom Tadeusz Banachiewicz, lekarze: Napoleon Cybulski, Ludwik Teichmann, Tadeusz Browicz i wielu innych. Wybuch II wojny światowej zapisał się czarnymi zgłoskami w dziejach Jagiellońskiej Wszechnicy. W dniu 6 listopada 1939 r. gestapo w podstępny sposób aresztowało 183 krakowskich profe- sorów i pracowników naukowych. Niektórzy z nich ponieśli śmierć w hitlerowskich obozach koncentracyjnych. W tym samym czasie kilkunastu innych profesorów zostało zamordowanych w Katyniu, Kozielsku i Miednoje. Okupanci zniszczyli mienie uniwersyteckie. Mimo to już od 1939 r. prowadzone było tajne nauczanie na wszystkich wydziałach. Łącznie na UJ pobierało w ten sposób naukę ok. 800 studentów. Był wśród nich Karol Wojtyła – papież Jan Paweł II. Wraz z oswobodzeniem Krakowa spod okupacji niemieckiej Uniwersytet Jagielloński wznowił działalność. W styczniu 1945 r. zgłosiło się ponad 5 tys. studentów! Szybki rozwój uczelni został niestety powstrzymany przez ówczesne władze. Podjęły one także decyzję o odłączeniu od UJ kolejnych wydziałów: lekarskiego, farmacji, rolnego oraz teologicznego, Studium Wychowania Fizycz- nego i Studium Spółdzielczego. Większość z nich przeksz-tałcono w samodzielne uczelnie. Uniwersytet jednak wierny swej dewizie plus ratio quam vis (więcej znaczy rozum niż siła) przetrwał god- nie i te trudne lata. Nadal wykładali tu wybitni uczeni, nierzadko o światowej sławie. W 1964 r. Uniwersytet Jagielloński uroczyście obchodził 600. rocznicę powstania. Przy okazji jubileuszu wzbogacił się o kilka nowych budynków. Rozwój uczelni ograniczony był ścisłymi, na- rzuconymi przez władze ministerialne limitami przyjęć na studia. W 1993 r. powróciły do Almae Matris fakultety medyczne, jako trójwydziałowe Collegium Medicum UJ. Tym samym Uniwersytet Jagielloński jest dziś jedynym polskim uniwersytetem kształcącym w zakresie nauk medycznych. W okresie 12 maja 1999 r. – 12 maja 2001 r. uroczyście obchodzono Jubileusz 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej. W ostatnim dziesięcioleciu, w następstwie zmian ustrojowych w Polsce i nowego systemu kształcenia, liczba studentów UJ zwiększyła się nieomal trzykrotnie, osiągając w roku akademickim 2003/2004 bez mała 40 tys. Obecnie łącząc tradycje z nowoczesnymi kierunkami badawczymi Uniwersytet utrzymuje swoją wysoką pozycję zarówno na tle polskich wyższych uczelni, jak i wśród zagranicznych szkół wyższych.

Uniwersytet jutra

Edukacja, badania i działalność naukowa to priorytety. Jako pla- cówka nowoczesna UJ podjął także szereg działań inwestycyjnych, służących poprawieniu bazy lokalowej uczelni. Najważniejszym z nich jest budowa Kampusu 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego. 4 km od Rynku Głównego, w Krakowie-Pychowi- cach przy ul. Gronostajowej, w sąsiedztwie nowo powstającego Kra- kowskiego Parku Technologicznego oraz Krakowskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, powstają nowoczesne budynki, do których stopniowo przenoszą się instytuty nauk przyrodniczych i ścisłych. Po oddaniu do użytku wszystkich obiektów o ponad 100 tys. m2 zwiększy się powierzchnia użytkowa, dzięki czemu możliwe sta- nie się pełne wykorzystanie potencjału naukowo-dydaktycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Powstaną też akademiki z 4500 miej- scami noclegowymi, co ułatwi życie studentom spoza Krakowa. Uznanie tej inwestycji za szczególnie ważną dla rozwoju ogól- nopolskiej bazy edukacyjnej i naukowej znalazło wyraz w ustawie o „Ustanowieniu programu wieloletniego Budowa Kampusu 600- lecia Odnowienia UJ”, która zapewnia na ten cel stałe środki z bu- dżetu państwa. W ostatnich latach rozbudowany został gmach Biblioteki Jagiel- lońskiej, najstarszej polskiej naukowej książnicy, o historii sięgają- cej XIV w. Zgromadzony w niej główny księgozbiór uniwersytecki liczy obecnie blisko 4 mln woluminów i jednostek. Nowo oddane skrzydło budynku pomieścić może 6 mln woluminów, co zaspokoi potrzeby lokalowe Biblioteki na kilka następnych lat. Przy ul. Krupniczej w Krakowie oddany został do użytku gmach Auditorium Maximum – jest to nowoczesny kompleks wielu sal wykładowych. Największa, amfiteatralna ma 1200 miejsc siedzą- cych. Auditorium pełnić będzie także rolę centrum kongresowego, niezbędnego w środowisku akademickim Krakowa. Wśród nowych inwestycji Collegium Medicum UJ na szczegól- ną uwagę zasługują: przekazany w 1999 roku zespół budynków Wydziału Farmaceutycznego w Krakowie-Prokocimiu (obiekty dydaktyczne i laboratoria naukowe), oddany do użytku w paź- dzierniku 2000 roku budynek Instytutu Stomatologii Collegium Medicum UJ przy ul. Montelupich oraz Ośrodek Transplantacji w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym – jedyna tego typu pla- cówka w Polsce południowo-wschodniej przeznaczona dla małych pacjentów (2002 r.).

Kulturotwórcza rola UJ

Uniwersytet Jagielloński pełni również ważną rolę kulturotwór- czą. We współpracy z Filharmonią Krakowską regularnie organizowane są w auli Collegium Novum „Koncerty Uniwersyteckie”. Na swoje występy zapraszają Krakowski Chór Akademicki i reno- mowany Zespół Pieśni i Tańca UJ „Słowianki”. Bogaty program oferuje Akademickie Centrum Kultury „Rotunda”. Uniwersytet chlubi się też swymi muzeami, jak choćby Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Collegium Maius, zlokalizowane w najstarszym budynku uniwersyteckim. Obok bogatych zbiorów historycznych atrakcją tej placówki jest zrekonstruowany zegar z ruchomymi figurami, a także ekspozycje interaktywne „Nauki dawne i niedawne” i „Świat zmysłów”. W Muzeum Farmacji podziwiać można wyposażenie dawnych aptek i zielarni, stare naczynia apteczne i alchemiczne oraz pa- miątki po Ignacym Łukasiewiczu. Cenne zbiory, często o charakterze unikatowym, posiadają także inne muzea uniwersyteckie: 10

Muzeum Botaniczne, Muzeum Zoologiczne, Muzeum Historii Me- dycyny i Muzeum Antropologii. Ogród Botaniczny UJ, założony w 1783 r., wpisany został do rejestru zabytków miasta Krakowa jako obiekt kultury i sztuki ogrodniczej.

Bogata oferta edukacyjna

W skład Uniwersytetu Jagiellońskiego wchodzi 15 wydziałów: Wydział Prawa i Administracji; Lekarski; Farmaceutyczny; Nauk o Zdrowiu; Filozoficzny; Historyczny; Filologiczny; Polonistyki; Fi- zyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej; Matematyki i Informa- tyki; Chemii; Biologii i Nauk o Ziemi; Zarządzania i Komunikacji Społecznej; Studiów Międzynarodowych i Politycznych; Biotech- nologii. Dla młodzieży szczególnie uzdolnionej, o szerokich zainteresowa- niach, UJ oferuje także studia indywidualne i interdyscyplinarne. W ramach Procesu Bolońskiego, prowadzącego do zbliżenia sys- temów szkolnictwa wyższego krajów europejskich, a tym samym do stworzenia do 2010 r. Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyż- szego, UJ wprowadza etapami studia dwustopniowe: 3-letnie licencjackie i dwuletnie uzupełniające magisterskie. Uczelnia proponuje też bogatą ofertę studiów podyplomowych i doktoranckich.

Tym możemy się pochwalić

• Corocznie znaczące grono osób z UJ otrzymuje stypendia Fun- dacji na Rzecz Nauki Polskiej, także nagrody Prezesa Rady Mi- nistrów dla młodych pracowników nauki oraz granty Komitetu Badań Naukowych. • Większość kierunków posiada akredytację Państwowej Komisji Akredytacyjnej, a cały Uniwersytet, jako jedyna uczelnia w Pol- sce i jedna z nielicznych w Europie, otrzymał akredytację Depar- tamentu Edukacji Stanów Zjednoczonych. 11

• Wg tzw. listy filadelfijskiej mamy najwięcej publikacji naukowych w przeliczeniu na nauczyciela akademickiego, a także naj- więcej cytowań przypadających na nauczyciela akademickiego. • Uniwersytet Jagielloński przoduje również pod względem liczby profesorów. Żaden inny uniwersytet nie może się pochwalić takim jakościowym „nasyceniem” kadry naukowej. • W rankingach dziennika „Rzeczpospolita”, czasopisma edukacyjnego „Perspektywy” i tygodnika „Polityka” UJ zajmuje czoło- we miejsca. • Uniwersytet Jagielloński cieszy się uznaniem na całym świecie. Należy do wielu organizacji skupiających renomowane uczelnie, jak Sieć Utrecht, Grupa Coimbra, SYLFF i wielu innych. • Poza stypendiami socjalnymi uczelnia oferuje pomoc materialną z 5 własnych funduszy stypendialnych dla studentów i dokto- rantów z Polski, zaś w ramach Funduszu im. Królowej Jadwigi także dla obcokrajowców. • Liczba kandydatów na 1 miejsce na najbardziej popularnych kierunkach wynosi ok. 20 osób; średnio o jeden indeks walczy 5 kandydatów. • Uniwersytet stara się ułatwić dostęp do edukacji także osobom niepełnosprawnym. Studenci niepełnosprawni oraz cierpiący na choroby przewlekłe mogą liczyć w naszej uczelni na pomoc i życzliwość. Wszelkich porad i pomocy udziela specjalnie utworzone Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych – ul. Retoryka 1/210 (róg Piłsudskiego), 31-108 Kraków; tel. (+48 12) 424 29 50; e-mail: [email protected]; www: http://www.bon.uj.edu.pl/.

Opracowanie: Jolanta Herian-Ślusarska Joanna Kulawik 12

Biuro Rektora UJ 31-007 Kraków ul. Gołębia 24, pok. nr 39 e-mail: [email protected] tel. (+48 12) 663 11 43, (+48 12) 663 11 70, (+48 12) 663 14 69, (+48 12) 663 14 79, (+48 12) 422 66 89 fax (+48 12) 422 32 29, (+48 12) 422 63 06 e-mail: [email protected]

Biuro Obsługi Studentów Zagranicznych tel. (+48 12) 663 15 46, (+48 12) 663 15 47, (+48 12) 663 11 06 fax: (+48 12) 663 15 45 e-mail: [email protected]

Dział Nauczania tel. (+48 12) 663 15 06 (+48 12) 422 10 33 fax: (+48 12) 421 59 15 wew. 1133, 1134, 1135, 1506, www.uj.edu.pl/dydaktyka

Dział Współpracy Międzynarodowej tel: (+48 12) 663 11 05 fax: (+48 12) 422 17 57 e-mail: [email protected] www.uj.edu.pl Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ

Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej istnieje od roku 1996. Kształci blisko 5.5 tysiąca osób. Jeden z największych dziś wydziałów Uniwersytetu Jagiellońskiego jest z założenia interdyscyplinarny. Wydział stwarza wspólną płaszczyznę badawczą i dy- daktyczną dla nauk ekonomicznych, humanistycznych, prawnych i informatyki. Umożliwia to rozpatrywanie problemów zarządzania i komunikacji społecznej z kilku różnych punktów widzenia, co przejawia się w systematycznie aktualizowanej ofercie edukacyjnej. Studia na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej obejmują różne aspekty zarządzania, poczynając od specjalności klasycznych: Zarządzanie firmą, personelem i jakością, po zhuma- nizowane zarządzanie sektorem publicznym: Zarządzanie w administracji publicznej, oświacie i kulturze. Ofertę uzupełniają studia ekonomiczne: Ekonomia stosowana i międzynarodowa. Szeroko rozumianą problematykę komunikacji społecznej reprezentują: Psychologia stosowana, Dziennikarstwo i komunikacja społeczna, Bibliotekoznawstwo i informacja naukowa oraz Filmoznawstwo. Są wreszcie na Wydziale studia informatyczno-humanistyczne: Elektroniczne przetwarzanie informacji, prowadzone we współ- pracy z Wydziałem Matematyki i Informatyki UJ. Trzeba podkreślić, że na wszystkich studiach prowadzonych przez Wydział kładzie się nacisk na zagadnienia prawne związane z działalnością gospodarczą, w szczególności obejmujące ochronę własności intelektualnej i ochronę konkurencji. Wspomniane zagadnienia są też przedmiotem odrębnych studiów podyplomowych. Interdyscyplinarny charakter Wydziału Zarządzania i Komuni- kacji Społecznej znajduje swe odbicie w uprawnieniach do nada- wania stopni naukowych. Wydział może nadawać stopnie: 14

• doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o zarządzaniu • doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o sztuce • doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o zarządzaniu • doktora nauk ekonomicznych w dyscyplinie nauki o zarządzaniu • doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie nauki o sztuce. • doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie bibliologia Szczególne znaczenie ma fakt, że Wydział jest jedynym w Polsce, który ma uprawnienia habilitacyjne i doktorskie z nauk humanistycznych w dyscyplinie nauk o zarządzaniu. Wydział posiada profesjo- nalnie wyposażone sale dydaktyczne oraz pracownie komputerowe i audiowizualne. Zajęcia specjalistyczne, wymagające zaawansowa- nej infrastruktury informatycznej odbywają się w laboratoriach Wy- działowej Pracowni Multimedialnej. Utworzona w 2005 r. Biblioteka Wydziałowa, mająca swoją siedzibę w nowoczesnych pomieszcze- niach Kampusu UJ, zgromadziła księgozbiory mieszczące się wcze- śniej w bibliotekach poszczególnych Instytutów. W skład Wydziału wchodzi siedem instytutów i dwie samodzielne katedry: • Instytut Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa • Instytut Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej • Instytut Sztuk Audiowizualnych • Instytut Psychologii Stosowanej • Instytut Spraw Publicznych • Instytut Prawa Własności Intelektualnej • Instytut Ekonomii i Zarządzania • Katedra Lingwistyki Komputerowej • Katedra Systemów Informatycznych • Wydziałowa Pracownia Multimedialna i Komputerowa

Dziekan: dr hab. Jacek Ostaszewski, prof. UJ Prodziekani: prof. dr hab. Krzysztof Pleśniarowicz, prof. dr hab. Ewa Nowińska Dziekanat: ul. Prof. St. Łojasiewicza 4, 30-348 Kraków tel. 12 664 55 82, fax: 12 664 58 52 Instytut Sztuk Audiowizualnych

Instytut Sztuk Audiowizualnych został utworzony w roku 1996 – w ukonstytuowanym wówczas Wydziale Zarządzania i Komuni- kacji Społecznej. Wcześniej, od roku 1973, działał w ramach Instytu- tu Filologii Polskiej Zakład, a następnie Katedra Filmu i Telewizji. Badania naukowe rozwijane w Instytucie Sztuk Audiowizual- nych koncentrują się w trzech dziedzinach: 1) historii filmu, 2) teorii filmu, 3) teorii mediów audiowizualnych i kultury audiowizualnej. Prace badawcze z zakresu historii filmu obejmują wybrane, ważne zjawiska kina europejskiego i amerykańskiego. Rozwijane są badania nad gatunkami filmowymi i twórczością poszczegól- nych reżyserów oraz kontekstami kulturowymi kina. Ważne miejsce w badaniach historyczno-filmowych zajmuje kinematografia polska. Prace teoretyczno-filmowe obejmują rozległy obszar tema- tyczny: od teorii gatunków filmowych i narracji filmowej, poprzez semiotykę i psychoanalizę filmu, aż po filmowy kognitywizm i dekonstruktywizm. Badania z zakresu mediów i kultury audiowizualnej koncentrują się na problematyce komunikacyjnych, społecznych i kulturowych uwarunkowań telewizji i nowych mediów. Instytut Sztuk Audiowizualnych prowadzi studia dzienne, wieczorowe i zaoczne dla kierunku kulturoznawstwo, specjalność filmoznawstwo (do wyboru specjalizacja z zakresu historii i teorii filmu lub z zakresu medioznawstwa). W ramach Instytutu działa Podyplomowe Studium Gender Studies. Instytut Sztuk Audiowizualnych współpracuje z wieloma uczel- niami za granicą: m.in. z University of Rochester, University of Wales 16

Cardiff oraz z czołowymi ośrodkami filmoznawczymi i kulturo znawczymi w kraju. W uznaniu wysokiej jakości kształcenia Instytut uzyskał – na wniosek Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej – Certyfikat (nr 7/2004) Konferencji Rektorów Uniwersytetów Polskich.

Studia w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ

Instytut Sztuk Audiowizualnych w roku akademickim 2007/2008 przeszedł na system studiów dwustopniowych (3+2). Nie dotyczy on jeszcze wyższych lat studiów, dla których kontynuuje się jednolite pięcioletnie studia magisterskie z zakresu kulturoznawstwa. Studia te przeznaczone są dla osób zainteresowanych kulturą, pra- gnących rozumieć ją, a w przyszłości dzielić się tym rozumieniem z innymi. Na tle studiów kulturoznawczych prowadzonych na innych polskich uniwersytetach – te na Uniwersytecie Jagiellońskim wyróżniają się swoim nastawieniem na wiedzę o filmie, dominują- cą już od pierwszego roku. Wiedzę o filmie zdobywa się tu na tle ogólnej wiedzy o kulturze. Toteż w programie studiów wyróżnić można dwie grupy przedmiotów: ogólnokulturowe i specyficznie filmoznawcze. Do tych pierwszych zaliczają się: wstęp do kulturoznawstwa, historia literatury, poetyka z elementami teorii literatury, komunikacja kulturowa, filozofia kultury, historia kultury, socjologia kultury, historia filozofii, historia sztuki, językoznaw- stwo, logika i semiotyka, estetyka. Do tych drugich: wprowadzenie do wiedzy o filmie, historia filmu powszechnego, historia filmu polskiego, kierunki filmu współczesnego, historia myśli filmowej, teoria filmu, analiza filmu, muzyka filmowa, teoria telewizji, prawo autorskie i filmowe. Ponadto prowadzone są warsztaty filmowe, poświęcone praktycznej realizacji filmu w technice wideo, a także warsztaty komputerowe. Przez cztery lata studiów studenci uczest- niczą też w projekcjach filmowych, uzupełniających wykłady z historii filmu. Od czwartego roku studiów obowiązuje wybór jednej z dwóch specjalizacji: historia i teoria filmu lub medioznawstwo. W ramach 17 tej pierwszej, obok seminarium filmoznawczego, odbywają się za- jęcia z literatury współczesnej, krytyki filmowej, narracji filmowej, niefabularnych form filmowych; w ramach tej drugiej, obok seminarium medioznawczego: teoria mediów elektronicznych, teoria mediów drukowanych, sztuka nowych mediów, reklama. Dla osób pragnących zdobyć uprawnienia nauczycielskie prowadzone są dodatkowe zajęcia z edukacji audiowizualnej. Program uzupełnia- ją lektoraty języków obcych (każdego studenta obowiązuje zdanie dwóch egzaminów: język angielski i drugi język obcy), wychowanie fizyczne (na I roku), wykłady monograficzne i tzw. opcje, czyli wybrane zajęcia na innych kierunkach uniwersyteckich. Na drugim roku studenci odbywają praktyki zawodowe, w instytucjach kulturalnych i edukacyjnych. Najaktywniejsi studenci mogą też rozwijać swoje zainteresowania w kołach naukowych; działają dwa: Koło Naukowe Filmoznawców i Koło Naukowe Medioznawców. Poza studiami dziennymi Instytut prowadzi analogiczne płatne studia niestacjonarne, w dwóch wariantach: wieczorowe, w takim samym wymiarze godzin, co studia dzienne (wszystkie dni powszednie od 15.45) oraz zaoczne, w zmniejszonym wymiarze godzin (sobotnio-niedzielne sesje co dwa tygodnie). W ramach seminarium magisterskiego studenci piszą prace magisterskie. Po zdaniu egzaminu magisterskiego (do którego zostaje się dopuszczonym po zdaniu wszystkich egzaminów i uzyskaniu wszystkich zaliczeń przewidzianych programem studiów) uzyskuje się dyplom magistra kulturoznawstwa, specjalność filmoznawstwo. Absolwenci krakowskich studiów filmoznawczych przygotowani są do podjęcia pracy w różnych zawodach związa- nych z upowszechnianiem kultury, w ośrodkach telewizyjnych, wydawnictwach, w prasie i w agencjach reklamowych. Ci, którzy zdobyli uprawnienia nauczycielskie, mogą pracować w szkole. Na absolwentów o predyspozycjach naukowych czekają prowadzone w Instytucie czteroletnie studia doktoranckie (aktualnie przyjmo- wanych jest na nie dziesięć osób w roku akademickim, na podstawie rozmowy kwalifikacyjnej). Katedry

Zakład Teorii Filmu Zakład prowadzi badania zespołowe i indywidualne w zakresie teorii filmu i przede wszystkim komparatystyki. Dotychczasowe rekonesanse badawcze, których rezultatem były książki, objęły semiotykę, psychoanalizę i kognitywizm. Podsumowaniem prac Zakładu jest 10-tomowy Słownik pojęć filmowych, przedstawiający dzieje kluczowych koncepcji, jakie rozwijały się na przestrzeni stu lat. Obecnie pracownicy Zakładu przygotowują zespołowo pod- ręczniki z zakresu historii myśli filmowej, teorii filmu i wprowadzenia do wiedzy o filmie. Ich prace indywidualne koncentrują się na badaniach komparatystycznych.

Kierownik: dr hab. Jacek Ostaszewski, prof. UJ e-mail: [email protected] dr hab. Łukasz Plesnar e-mail: [email protected] dr hab. Łucja Demby e-mail: [email protected] dr Waldemar Frąc e-mail: [email protected]

Katedra Historii Filmu W Katedrze prowadzone są badania nad historią filmu powszechnego i polskiego, kinem autorów i kinem gatunków, kinem arty- stycznym i popularnym. W przygotowaniu znajdują się rozprawy poświęcone m.in. polskim i obcym reżyserom filmowym, polskiej szkole filmowej, kinu radzieckiemu lat 60. i 70., reżyserom kina hollywoodzkiego, kinu dokumentalnemu Europy Środkowej. Pra- cownicy Katedry prowadzą zajęcia dydaktyczne m. in. z zakresu: historii filmu powszechnego i polskiego, analizy dzieła filmowego, 19 wprowadzenia do wiedzy o filmie, krytyki filmowej, a także seminaria magisterskie i doktoranckie.

Kierownik: prof. dr hab. Grażyna Stachówna e-mail: [email protected] dr hab. Iwona Kolasińska-Pasterczyk e-mail: [email protected] dr hab. Rafał Syska e-mail: [email protected] dr Joanna Wojnicka e-mail: [email protected] mgr Michał Oleszczyk e-mail: [email protected]

Katedra Historii Filmu Polskiego Pracownicy Katedry, choć uczestniczą również w badaniach do- tyczących historii kina na świecie, specjalizują się w problematyce historii filmu polskiego. W roku akad. 2008/2009 ukazała się książ- ka prof. Lubelskiego „Historia Kina Polskiego. Twórcy, filmy, konteksty”. W najbliższym czasie ukaże się także monografia polskiej szkoły filmowej oraz książka poświęcona filmowym wizerunkom polskiej religijności. W dalszych planach Katedry znajduje się zbiorowe opracowanie poświęcone kontekstom kulturowym kolejnych okresów polskiego kina.

Kierownik: prof. dr hab. Tadeusz Lubelski e-mail: [email protected] dr hab. Jadwiga Hučková e-mail: [email protected] mgr Sebastian Jagielski e-mail: [email protected] 20

Katedra Mediów Audiowizuanych Katedra prowadzi badania z zakresu kultury audiowizualnej. Obejmują one przede wszystkim problematykę komunikacyjnych, społecznych i kulturowych uwarunkowań telewizji i nowych me- diów. Kwestie związane z regułami retorycznymi telewizji oraz analiza poziomu werbalnego programów telewizyjnych to jeden z ważniejszych motywów badawczych. W zadaniach badawczych uwzględniane są problemy łączące się bezpośrednio z zagadnieniami kulturowymi i społecznymi komunikacji audiowizualnej – w tym kwestie odnoszące się do procesów globalizacji i tożsa- mości. Szczególne miejsce w tej perspektywie zajmują prace nad komunikacyjnymi i społecznymi kontekstami Internetu – w tym nad zagadnieniem globalizacji. W badaniach nad kulturą audiowi- zualną istotną rzeczą jest wypracowanie nowych, interdyscypli- narnych metod badawczych. Zespół naukowy Katedry podejmuje również badania z zakresu gender studies – na plan pierwszy wybija się problematyka kulturowej tożsamości płci uwidoczniona w pracach poświęconych gatunkom telewizyjnym oraz innym tekstom kultury popularnej (np. reklama, prasa kobieca).

Kierownik: prof. dr hab. Eugeniusz Wilk e-mail: [email protected] prof. dr hab. Andrzej Pitrus e-mail: [email protected] dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ e-mail: [email protected] dr hab. Małgorzata Radkiewicz e-mail: [email protected] dr Anna Nacher e-mail: [email protected] dr Magdalena Zdrodowska e-mail: [email protected] mgr Tomasz Dettloff e-mail: [email protected] Pracownicy naukowi Instytutu Sztuk Audiowizualnych

Prof. dr hab. Tadeusz Lubelski, dyrektor Instytutu Sztuk Audiowi- zualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z wykształcenia polonista, z uprawianych specjalności – krytyk i historyk filmu, tłumacz. Spe- cjalizuje się w historii filmu polskiego oraz w historii kinematografii europejskich, ze szczególnym uwzględnieniem francuskiej. Bliskie jest mu widzenie badań filmoznawczych w rozległym kontekście kultury i historii; traktuje pracę historyka filmu jako prowadzenie udokumentowanej narracji literackiej. Opublikował m.in. książki: Poetyka powieści i filmów Tadeusza Konwickiego (1984), Strategie autorskie w polskim filmie fabularnym lat 1945-1961 (1992, 2 wyd. 2000), Kino Krzysztofa Kieślowskiego (red., 1997), Nowa Fala. O pewnej przygodzie kina francuskiego (2000), Encyklopedia kina (red., 2003), Odwieczne od nowa. Wielkie tematy w kinie przełomu wieków (red., 2004), Wajda (2006), Agnès Varda kinopisarka (red. 2006); jako tłumacz: Romanse i poematy (1996) Aleksandra Wertyńskiego, Hitchcock/Truffaut (2005). W roku 2009 ukazał się podręcznik Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty. Jest przewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, członkiem Rady Naukowej Instytutu Sztuki PAN i Polskiego Słownika Biograficznego, stale współpracuje z „Kwar- talnikiem Filmowym” „Kwartalnikiem Filmowym” i „Kinem”. Od 2006 – członek Europejskiej Akademii Filmowej. Przewodniczy Radzie Programowej Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Od 1995 przewodniczy jury Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie dla Młodzieży Szkół Ponadgimnazjalnych.

Prof. dr hab. Grażyna Stachówna, historyk filmu. Prowadzi badania związane z historią filmu powszechnego oraz polskiego, interesuje się kulturą popularną. Opublikowała dwie książki poświęcone życiu i twórczości Romana Polańskiego: Roman Polański i jego filmy (1994) oraz Roman Polański od A do Z (2002), pierwszą polską mo- nografię melodramatu jako gatunku filmowego Niedole miłowania. Ideologia i perswazja w melodramatach filmowych (2001), leksykon 100 melodramatów (2000) oraz Władcy wyobraźni. Sławni bohaterowie 22 filmowi (2006). Przygotowuje rozprawę pt. Pedro Almodóvar. Kwiat jego sekretu. Opublikowała około 190 artykułów naukowych poświę- conych kinu i telewizji, m.in.: Człowiek zamaskowany, czyli tajemnice Upiora Opery, „Studia Filmoznawcze Uniwersytetu Wrocławskiego” 2005, nr 26; W stylu punk. Pedro Almodóvar – wstęp do kariery, „Dia- log” 2007, nr 2; Życie piosenkami pisane. Hollywoodzkie biografie Cole Portera, [w:] Biografistyka filmowa. Ekranowe interpretacje losów i faktów, red. T. Szczepański, S. Kolos, Toruń 2007; Socjalistyczne romanse, czyli gorzko-słodkie losy melodramatu w PRL-u, [w:] Kino polskie: reinterpreta- cje. Historia – ideologia – polityka, red. K. Klejsa, E. Nurczyńska-Fidel- ska, Kraków 2008; Claude Sautet – Lino, Michel, Yves i inni, [w:] Autorzy kina europejskiego, tom 4, red. A. Helman, A. Pitrus, Kraków 2008. Zredagowała osiem tomów zbiorowych, m.in. Autorzy kina polskiego (t.1, 2004 – z J. Wojnicką, t. 2 i 3, 2007 – z B. Zmudzińskim). Obecnie przygotowuje (wraz z P. Piekarskim) Nie tylko Bollywood – pierwszą polską książkę o kinie indyjskim. Jest członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN oraz Komitetu Nauk o Kulturze PAN. W ISzA UJ wykłada historię filmu powszechnego, analizę dzieła filmowego i krytykę filmową, prowadzi seminaria magisterskie i doktoranckie. Jest opiekunką Studenckiego Koła Naukowego Filmoznawców. Co roku przyznaje prywatną nagrodę „Małgosia” dla wyróżniają- cego się studenta krakowskiego filmoznawstwa. Hobbies: opera, Thomas Hampson – amerykański baryton, „Phantom of the Ope- ra” Andrew Lloyda Webbera, Rex – mały, rudy piesek.

Prof. dr hab. Eugeniusz Wilk, kierownik Katedry Mediów Audio- wizualnych. Dorobek naukowy prof. dr hab. Eugeniusza Wilka koncentruje się głównie na problematyce teorii i metodologii badań przekazów audiowizualnych. Po pierwsze dotyczy on semiotyki filmu. Opierając się z jednej strony na tezach francuskiej semiolo- gii filmu (Metz), a z drugiej nawiązując do dorobku poznańskiej szkoły metodologicznej, prof. Eugeniusz Wilk starał się zapro- ponować własne rozwiązania z zakresu badań nad syntektyką i semantyką tekstu filmowego. Świadectwem tych poszukiwań jest książka O analizie semiotycznej dzieła filmowego (1984) oraz artykuły z lat osiemdziesiątych. Druga grupa prac podejmuje kwestie prag- 23 matyki przekazów audiowizualnych. Kompetencja audiowizualna. Zarys problematyki, Katowice 1989 – to książka wyznaczająca szeroki krąg zagadnień. Autor nawiązuje tutaj do założeń generatywizmu i do wybranych koncepcji z obszaru antropologii kultury (przede wszystkim antropologii kognitywnej) formułując sądy o regułach rządzących procesem rozumienia i odbioru przekazów audiowizualnych. Trzeci zespół zagadnień – podejmowany przez prof. Wilka – związany jest z metodologią i teorią mediów audiowizualnych. Warto odnotować tutaj tom Methodology – Culture – Audiovisuality (1998) oraz artykuły i rozprawy podejmujące węzłowe kwestie statusu metodologicznego badań nad audiowizualnością (m.in. problematyka realizmu nowych mediów, pytania o proksemikę telewizji, definiowanie kategorii widzialności). Jednym z kluczowych tematów podejmowanych w ostatnich latach były zagadnienia komunikacji werbalnej w mediach audiowizualnych. Warto wymienić tutaj książkę Nawigacje słowa. Strategie werbalne w przekazach audiowizualnych, Kraków: Rabid 2000, oraz liczne artykuły poświęcone tej problematyce. Prof. dr hab. E. Wilk jest członkiem Prezydium Ko- mitetu Nauk o Kulturze PAN, członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN, redaktorem naczelnym „Przeglądu Kulturoznawczego” (pisma Komitetu Nauk o Kulturze PAN). Jest ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Należy do Polskiego Towarzystwa Kultu- roznawczego i Polskiego Towarzystwa Estetycznego.

Prof. dr hab. Andrzej Pitrus. Interesuje się filmem współczesnym i klasycznym kinem gatunków, a także awangardą w kinie i sztuce nowych mediów. Ma w swoim dorobku także prace z zakresu medioznawstwa, przede wszystkim reklamy, której poświęcił m.in. książkę Znaki na sprzedaż. W stronę integracyjnej teorii reklamy (dwa wydania: Warszawa 2000 i Kraków 2005). Autor monogra- fii twórczości Todda Haynesa – Nam niebo pozwoli (Kraków 2004). Wydał również książkę Dotykając lustra. Melodramaty Douglasa Sirka (Kraków 2006). Obecnie pracuje nad książką poświęconą niezależ- nemu filmowi amerykańskiemu. Interesuje się sztuką XX wieku oraz muzyką – przede wszystkim współczesną. Jego pasją są także podróże. 24

Dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ. Wicedyrektor Instytutu Sztuk Audiowizualnych. Zajmuje się kulturą audiowizualną, postmo- dernizmem, literaturą współczesną i kinem gatunkowym. Opu- blikował dwie rozprawy na temat twórczości Jamesa Joyce’a Wokół ‘Finnegans Wake’, Kraków 1999 oraz ‘Finnegans Wake’ Jamesa Joyce’a: rozumienie i interpretacja, Kraków 2000; książkę poświęconą Mar- shallowi McLuhanowi Dziedzictwo McLuhana. Między nowoczesnością a ponowoczesnością, Kraków 2001; monografię Alfreda Hitchcocka Hitchcock – autor wśród gatunków, Kraków 2002; oraz Encyklopedię filmu science fiction, Kraków 2004. Wspólnie z Andrzejem Pitrusem napisał dwie książki: 100 filmów science fiction, Kraków 2000; David Cronenberg: rozpad ciała, rozpad gatunku, Kraków 2003. Jest autorem ponad 70 artykułów naukowych oraz licznych haseł do Encyklopedii kina (pod red. T. Lubelskiego), a także redaktorem prac zbiorowych Kino gatunków: wczoraj i dziś, Kraków 1998, Wokół kina gatunków, Kraków 2001. W 2006 opublikował monografię twórczości Ato- ma Egoyana Tożsamość i media. Jego najnowszą pracą jest wydany w 2009 pierwszy tom Poetyki kina japońskiego.

Dr hab. Jadwiga Hučková, adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizu- alnych UJ; 1996-1999 wicedyrektor ISzA. Zajmuje się filmem dokumentalnym Europy Środkowej oraz czeskim i słowackim filmem fabularnym. W 1999 zorganizowała międzynarodową sesję naukową „Do- kument po przełomie” (referaty z Polski, Czech, Słowacji, Wę- gier, Litwy, Łotwy, Białorusi, Ukrainy i Rosji, Collegium Maius, 29.05. 1999); publikacja w języku polskim i angielskim. W latach 1999, 2001, 2003, 2004 – dyrektor programowy międzynarodowego festiwalu filmów dokumentalnych o prawach człowieka w Sztok- holmie organizowanego przez Interniationelt Kulturforum oraz Instytut Polski. W latach 1998 oraz 2002-2008 – przewodnicząca komisji selekcyjnej Międzynarodowego Festiwalu Filmów Doku- mentalnych i Krótkometrażowych w Krakowie. Juror kilkunastu międzynarodowych festiwali filmu dokumentalnego (Dania, Szwecja, Finlandia, Niemcy, Jugosławia, Czechy, Słowacja, Iran, Włochy, Izrael). Od 2002 roku bierze udział w międzynarodowym 25 projekcie VISEGRAD DOCUMENTARY FILM LIBRARY w Pradze. Jest ekspertem Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Ważniejsze publikacje: Dokument po przełomie. Film dokumentalny lat 90. w Europie Środkowo-Wschodniej / Zooming in on History’s Tur- ning points. Documentaries in the 1990s in Central and Eastern Europe, materiały z międzynarodowej sesji naukowej w dniu 29 maja 1999. Uniwersytet Jagielloński (red.), Kraków 1999; How Do Polish Docu- mentary Filmmakers Maintain their Identity?, [w:] Aspects of Audiovisual Popular Culture in Norway and Poland, pod red. Wiesława Godzica, Kraków 1999; Dušan Hanák. „Ten smutny Słowak”, [w:] Autorzy kina europejskiego, pod red. Grażyny Stachówny i Joanny Wojnickiej, Kraków 2003; Homo Patiens, Homo Creativus, „Kwartalnik Filmowy” 2004, nr 44; Filmy kręgu bałkańskiego, „Kultura Popularna” 2005, nr 2; Marek Włodarski. Między groteską a „faktorealizmem”, „Estetyka i Kryty- ka” 2005, nr 7/8; Robert Flaherty – wyklęty przez Hollywood, [w:] Mi- strzowie kina amerykańskiego pod. red. Łukasza A. Plesnara i Rafała Syski, Kraków: Rabid 2006. Wydała książkę Dokument filmowy epoki Havla, Kraków: Rabid 2005, która stała się podstawą do uzyskania stopnia doktora habilitowanego.

Dr hab. Jacek Ostaszewski, prof. UJ, dziekan Wydziału Zarzą- dzania i Komunikacji Społecznej. Główny obszar zainteresowań badawczych wiąże się z kognitywną teorią filmu. Zajmuje się odbiorem filmów fabularnych, procesami rozumienia opowiadań filmowych (książka Rozumienie opowiadania filmowego obok modelu opisującego proces rozumienia filmu fabularnego zawierała także analizę skrzywień konstrukcyjnych, jakie pojawiły się w wypo- wiedziach badanych grup odbiorców filmów). Drugim wątkiem zainteresowań badawczych jest narratologia, a dokładnie modele narracji filmowej we współczesnym kinie; w swych analizach podejmuje zagadnienia m.in.: konstrukcji czasu w opowiadaniu, wia- rygodności narratora, zmiennych form subiektywizacji itp. Najważniejsze publikacje: Film i poznanie. Wprowadzenie do kognitywnej teorii filmu, Kraków: Wyd. UJ 1999; Rozumienie opowiadania filmowego, Kraków: Wyd. UJ 1999; Kognitywna teoria filmu. Antologia przekładów, Kraków: Baran i Suszczyński 1999 (redakcja); Historia 26 myśli filmowej. Podręcznik, Gdańsk: Wydawnictwo słowo/obraz tery- toria 2007 (współredakcja i współautorstwo z Alicją Helman). Ar- tykuły: Film jako działanie. Użycie teorii aktów mowy w teorii filmu [w:] A. Helman, Historia semiotyki filmu, Warszawa 1993, t.2., s. 100-114; Przetwarzanie poznawcze na przykładzie odbioru „Laury” Otto Premin- gera, „Principia”, 2000, t. XXVI, s. 71-97; „Podejrzani” Bryana Singera. Przypadek kłamstwa narracyjnego, „Kwartalnik Filmowy” 2004 nr 46, s. 26-42; W pętli zapomnienia. Analiza narracyjna filmu ‘Memento’ Chri- stophera Nolana [w:] P. Francuz (red.), Psychologiczne aspekty komunikacji audiowizualnej, Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 2007, s. 133-163.

Dr hab. Łukasz A. Plesnar. Studiował filologię polską i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor pięciu książek (m.in. Sposobu istnienia i budowy dzieła filmowego oraz Semiotyki filmu), a także kil- kudziesięciu artykułów z zakresu teorii i historii filmu. Obecnie przygotowuje do druku monografię westernu zatytułowaną Daw- no temu na Dzikim Zachodzie. Rozpoczął również pracę nad pierwszą częścią historii filmu amerykańskiego (roboczy tytuł: Od Edisona do Wellesa), obejmującą okres do 1941 r. Jest współredaktorem, razem z Rafałem Syską, serii wydawniczej poświęconej reżyserom i dzie- łom kina amerykańskiego. W Instytucie Sztuk Audiowizualnych prowadzi w ostatnich latach) wykłady z historii filmu powszechnego, historii myśli filmowej, reklamy oraz logiki i metodologii nauk, a także seminaria magisterskie. Współpracuje też z Instytutem Ekonomii i Zarządzania, gdzie prowadzi zajęcia z public relations.

Dr hab. Małgorzata Radkiewicz, adiunkt w Katedrze Mediów Audiowizualnych. Filmoznawczyni, zajmuje się zagadnieniami współczesnego kina i mediów oraz problemem gender czyli spo- łeczno-kulturowej tożsamości płci; autorka książek i artykułów na temat artystycznej kreacji oraz interkulturowego i intermedialnego komunikowania, a także szeregu opracowań z zakresu gender. Założycielka i koordynatorka Podyplomowych Studiów z Zakresu Gender. 27

Publikacje książkowe: W poszukiwaniu sposobu ekspresji. O filmach Jane Campion i Sally Potter, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielloń- skiego, Kraków 2001; Derek Jarman. Portret indywidualisty, Wydawni- ctwo Rabid, Kraków 2003. Efektem badań nad problematyką gender w polskiej kulturze oraz kinie lat 90 jest książka: Młode wilki polskiego kina. Kategoria gender w debiutach lat 90. Kraków: Wydawnictwo UJ, 2006). Redagowane książki: Gender w humanistyce. Wydawnictwo Rabid, Kraków, 2001, Gender, kultura, społeczeństwo, Wydawnictwo Rabid, Kraków, 2002, Gender w kulturze popularnej, Wydawnictwo Rabid, Kraków 2003, Gender konteksty, Wydawnictwo Rabid, Kra- ków 2004, Reżyserki kina – Tradycja i Współczesność, Wydawnictwo Rabid, Kraków 2005. Autorka kilkudziesięciu artykułów w tomach zbiorowych, czasopismach naukowych i popularno-naukowych. Laureatka nagród przyznawanych w Konkursie na Najlepszą pra- cę Naukową za lata 1999-2000 i 2000-2001 zorganizowanym przez Towarzystwo Asystentów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współ- założycielka sieci naukowo-badawczej NECS (European Network For Cinema and Media Studies), koordynatorka i współuczestnicz- ka projektów międzynarodowych, m.in. ESTIA net, ATHENA III (grupa: Visual Culture). Obecnie pracuje nad problemem tożsamo- ści (kulturowej, artystycznej, płciowej) – zarówno w ujęciu teoretycznym, jak w i konkretnych realizacjach.

Dr hab. Iwona Kolasińska-Pasterczyk, adiunkt w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Autorka kilkudziesięciu artykułów poświę- conych kinu zamieszczonych w periodykach naukowych, m.in. „Kwartalniku Filmowym”, „Kulturze Współczesnej”, „Studiach Fil- moznawczych” i książkach zbiorowych oraz haseł do Encyklopedii kina (red. T. Lubelski, Kraków 2003) i Słownika filmu (red. R. Syska, Kraków 2005). Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół fantastyki literackiej i filmowej, metodologii analizy i interpretacji dzieła filmowego, problematyki gender, kina gatunków, zjawisk we współczesnym kinie europejskim (zwł. nowe kino hiszpańskie) oraz problematyki sacrum w kinie. Ważniejsze publikacje: a) o charakterze analitycznym: Imię róży – analiza filmowej „czynności tekstotwórczej”, „Studia Filmoznawcze” 28 t. XIX, Wrocław 1998; Na początku była księga... (Rękopis znaleziony w Saragossie W.J. Hasa), „Kwartalnik Filmowy” 1999/26-27; Koszmar(y) Jeffa – świat widziany czy projektowany? Okno na podwórze A. Hitchcoc- ka [w:] Kino amerykańskie. Dzieła, red. E. Durys i K. Klejsy. Kraków 2006; b) z dziedziny fantastyki – m.in. Gotycka noc, która stworzyła Frankensteina... [w:] Wokół gotycyzmów..., red. G. Gazda, A. Izdebska, J. Płuciennik, Kraków 2002; c) poświęcone problematyce sacrum – Atrofia wartości hierofanicznych? Ponowoczesny Martin Scorsese, czyli przypadek Ostatniego kuszenia Chrystusa w: Aesthetica Perennis?, red. L. Sosnowskiego, Kraków 2001; Film biblijny [w:] Wokół kina gatun- ków, red. K. Loski, Kraków 2001; Misja Jezusa wg P.P. Pasoliniego [w:] Pasolini: tak pięknie jest śnić, red. A. Pitrusa, Kraków 2002; Świątynia bez Boga, czyli dokąd wiedzie Mleczna droga L. Buñuela... [w:] Poszukiwa- nie i degradowanie sacrum w kinie, red. M. Przylipiaka i K. Kornackie- go, Gdańsk 2002. Wydała książkę Kobieta i demony. O widzu horroru filmowego, Kraków 2003, za którą 1.X.2004 roku otrzymała Nagrodę Indywidualną Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Autorka pierwszej w Polsce książki poświęconej twórczości filmowej Lu- isa Buñuela: PIEKŁA LUISA BUÑUELA. Wokół problematyki sacrum i profanum, Kraków 2007 (będącej podstawą otwarcia jej przewodu habilitacyjnego). Współredaktorka (obok Eugeniusza Wilka) książ- ki Nowa audiowizualność – nowy paradygmat kultury?, która ukazała się w 2008 nakładem Wydawnictwa UJ.

Dr hab. Łucja Demby, adiunkt w Katedrze Teorii Filmu, kierownik studiów wieczorowych w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ, członek Rady Instytutu. Doktorat z zakresu historii francuskiej myśli filmowej. Obecnie przygotowuje rozprawę habilitacyjną poświęconą twórczości Nikity Michałkowa. Laureatka nagrody na międzynarodowym konkursie im. Filippo Sacchi, zorganizowanym przez Sindacato Nazionale Giornalisti Cinematografici Ita- liani – Rzym 1992. Laureatka kilku edycji konkursu Towarzystwa Asystentów UJ na najlepsze publikacje naukowe (Sekcja Humani- styczna); stypendystka Funduszu im. Adama Krzyżanowskiego oraz Rektorskiego Funduszu Stypendialnego. W swoim dorobku posiada publikacje z zakresu teorii filmu (zwłaszcza francuskiej 29 teorii psychoanalitycznej) oraz analizy filmu, a także recenzje i tłu- maczenia z języka francuskiego. Opublikowała: Poza rzeczywistością. Spór o wrażenie realności w historii francuskiej myśli filmowej, Kraków 2002. Jest autorką następują- cych artykułów: Francuska miłość, francuska kuchnia, francuska teoria [w:] Niedyskretny urok kiczu, pod red. G. Stachówny, Kraków 1997; Kino w zwierciadle psychoanalityka. Lacanowska „faza lustra” jako funda- ment wrażenia realności w kinie, „Estetyka i Krytyka” 2001, nr 1.; Nikita Michałkow. Odmiany czasu i przestrzeni [w:] Autorzy kina europejskiego, pod red. G. Stachówny i J. Wojnickiej, Kraków 2003; I ja urodziłem się w Arkadii... „Cyrulik syberyjski” Nikity Michałkowa, „Kwartalnik Filmo- wy” 2003, nr 41-42.; Joker. Śpiewanie na ekranie, „Kultura Popularna” 2004, nr 2; Rosyjskie mgły. Przygody Włocha w Rosji w „Oczach czar- nych” Nikity Michałkowa [w:] Przestrzenie tożsamości we współczesnym kinie europejskim, pod red. B. Kity, Kraków 2006; Wirtualne życie „De- monów”. Wokół wątku „diabłów z Loudun” [w:] „Studia Filmoznawcze” 2006, nr 27, pod red. S. Bobowskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.

Dr Waldemar Frąc, adiunkt w Katedrze Teorii Filmu. Na Uniwersy- tecie Jagiellońskim ukończył filologię polską o specjalności filmoznawczej oraz filozofię. Stopień doktora nauk o sztuce w zakresie filmoznawstwa uzyskał na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ. Kończy także drugi doktorat – z filozofii (Wydz. Filozof. UJ). Jednocześnie pisze rozprawę habilitacyjną z teorii filmu pt. Hermeneutyka kina. Jego zainteresowania skupiają się wokół teorii filmu, historii myśli filmowej, antropologii i etyki nowych mediów, a w dziedzinie filozofii wokół szeroko pojętej problematyki aksjologicznej (estetyka, etyka, filozofia kultury). Jest członkiem redakcji „Przeglądu Kulturoznawczego”– czasopisma Komitetu Nauk o Kulturze PAN. Opublikował: Kino możliwe, Kraków, 2003. Wybór ważniejszych artykułów: Rozpacz racjonalisty. Wokół filozoficznych wymiarów myśli Siergieja Eisensteina, „Principia”, Kraków 2000, t. XXVI; Absolutyzacja rzeczywistości. O religijno-metafizycznym wymiarze myśli Siergieja Eisen- steina, (w:) Ikony Niewidzialnego, red. ks. M. Lis i Z. W. Solski, Opole 30

2003; Andrzej Barański – spełnienie pamięci w obrazie, [w:] Autorzy kina polskiego, red. G. Stachówna i J. Wojnicka, Kraków 2004; Uwierzyć w kino. Refleksja wokół adaptacji filmowej „Solaris” Stanisława Lema, „Kwartalnik Filmowy” 1999, nr 26/27; Obraz czasu w samotności. „Pę- tla” Wojciecha Jerzego Hasa, „Kwartalnik Filmowy” 2003, nr 43; Śmierć ciała – pytanie o człowieka. „Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową” Krzysztofa Zanussiego, „Kwartalnik Filmowy” 2004, nr 47/48; Dotknięcie śmierci obrazem – potrzeba sensu. „Wykonać wyrok” Stephena Frearsa, „Kwartalnik Filmowy” 2006, nr 53; Wizualizacje „ni- cości”. O złu w kinie końca XX wieku, „Fraza” 2003, nr 1/2; Sanatorium czasu. Kilka uwag o pośrednictwie kina w doświadczaniu czasu, „Fraza” 1999, nr 24/25; Odsłanianie możliwości. O szczególnej tendencji rozwoju kina, „Kultura Popularna” 2003, nr 1; Audiowizualność jako wyzwanie etyczne, „Przegląd Kulturoznawczy” 2006, nr 1.

Dr Anna Nacher, adiunkt w Katedrze Mediów Audiowizualnych. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na teorii mediów w perspektywie kulturoznawczej, studiach genderowych, antropologii audiowizualności, nowych zjawiskach w kulturze współ- czesnej, przemianach związanych z procesami globalizacyjnymi. Aktualne tematy badań własnych: analiza przemian dyskursu przestrzeni w mediach nowej generacji (przestrzeń hybrydowa, locative media), praktyki dyskursywne Internetu drugiej generacji (folksonomia i architektura informacji). Prowadzi także zajęcia na Podyplomowych Studiach z Zakresu Gender. Pasjonuje się muzy- ką współczesną i elektroniczną (zwłaszcza elektroakustyczną, im- prowizowaną i awangardową wokalistyką), w wolnych chwilach prowadzi własny projekt muzyczny. Wolny czas najchętniej spędza podróżując na rowerze bądź uprawiając trekking w górach Europy i Azji. Miłośniczka przestrzeni wielkomiejskich i dzikiej przyrody. W 2006 roku obroniła (z wyróżnieniem) na Wydziale Zarządza- nia i Komunikacji Społecznej doktorat dotyczący kategorii gender w telewizji. Autorka książki Telepłeć. Gender w telewizji doby globalizacji, Wydawnictwo UJ, Kraków 2008. Inne ważniejsze publikacje: Reality TV niebezpieczne związki z rzeczywistością [w:] Rzeczywistość a dokument, red. M. Miśkowiec, M. Kozień-Świca, Muzeum Historii 31

Fotografii, Kraków 2008; Cyborg jako kłącze – polityka produktywnych sprzeczności [w:] red. M. Radkiewicz, Gender – konteksty, Wydawni- ctwo Rabid, Kraków 2004; Przygody nowoczesności poza euroamerykań- skim centrum, „Przegląd Kulturoznawczy” 2007, nr 3; Pasaże ekstazy, „Przegląd Kulturoznawczy” 2007, nr 2; Kulturoznawstwo – studia nad płcią. O potrzebie aliansu, „Kultura Współczesna” 2007, nr 2 (52); Zagu- biony w gatunkowym labiryncie – kilka uwag o modelu analizy gatunkowej w telewizji, „Kultura Popularna” 2006, nr 1(15). Aktywna także jako tłumaczka tekstów anglojęzycznych z zakresu teorii mediów, teorii gender i kulturoznawstwa. Od roku 2007 uczestniczy w dwuletnim ministerialnym projekcie badawczym „Miasto w sztuce – sztuka miasta: analiza kulturowa przestrzeni miejskich przełomu XX/XXI w.” Studentów uczestniczących w prowadzonych przeze mnie kur- sach zapraszam do korzystania z materiałów zamieszczonych na http://nytuan.wordpress.com oraz do współtworzenia bloga.

Dr hab. Rafał Syska, adiunkt. Prowadzi badania z dziedzin: historia filmu powszechnego, kierunki filmu współczesnego i analiza dzieła filmowego. Autor kilkunastu artykułów i esejów naukowych poświęconych zjawiskom najnowszego kina, także fenomenowi filmu gatunkowego i przemocy w mediach. Jego projekt badawczy pod tytułem „Film i przemoc” został przyjęty do finansowania przez Komitet Badań Naukowych, a „Strategie demitologizacyj- ne Roberta Altmana” – przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Stypendysta Fundacji imienia Stanisława Estreichera, Tygodnika „Polityka” i Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej. Jego roz- prawa habilitacyjna poświęcona jest twórczości Roberta Altmana (publikacja planowana na 2008 rok). Dwukrotny dyrektor orga- nizacyjny Międzynarodowego Festiwalu Filmowego „Etiuda”. Był redaktorem Słownika filmu i współredaktorem serii Mistrzowie Kina Amerykańskiego. Współpracował przy powstaniu Encyklo- pedii filmu. Opublikował: Leksykon 100 thrillerów, Kraków 2002, Film i przemoc. Sposoby obrazowania filmowych aktów przemocy, Rabid, Kraków 2003; Poezja obrazu. Filmy Theo Angelopousa, Rabid, Kraków 2008. 32

Inne ważniejsze artykuły: Film terrorystyczny [w:] Kino gatunków wczoraj i dziś, Krzysztof Loska (red.), Kraków 1998; Agresja i zło. Ścieżki XX wiecznej destrukcyjności [w:] Przemoc ikoniczna czy nowa wi- dzialność, Eugeniusz Wilk (red.), Katowice 2001; Przemoc i nekrofilia u braci Coen [w:] „Kwartalnik Filmowy” 34/2001; Thriller jako gatu- nek [w:] Wokół kina gatunków, Krzysztof Loska (red.), Kraków 2002; Rewolucja, która nie nadeszła. O politycznych kontekstach twórczości Rai- nera Wernera Fassbindera [w:] Mistrzowie kina europejskiego, Grażyna Stachówna, Joanna Wojnicka (red.), Kraków 2002; Z pozycji kwiatu lotosu. 100 lat Yasujiro Ozu [w:] „Didaskalia” 57/2003; W pułapce teraź- niejszości [w:] Mistrzowie kina polskiego, Grażyna Stachówna, Joanna Wojnicka (red.), Kraków 2004; Theo Angelopoulos: Ważne są także słowa [w:] Mistrzowie kina europejskiego II, Alicja Helman, Andrzej Pitrus (red.), Rabid, Kraków 2005; Bela Tarr: Koło się zamyka [w:] Mi- strzowie kina europejskiego III, Alicja Helman, Andrzej Pitrus (red.), Rabid, Kraków 2007. Wraz z Łukaszem A. Plesnarem redaguje kil- kutomową publikację Mistrzowie kina amerykańskiego. Pierwszy tom Klasycy został opublikowany w wydawnictwie Rabid w 2006 roku, drugi – Bunt i nostalgia – w 2007 roku.

Dr Joanna Wojnicka, adiunkt. Specjalizuje się w historii kina europejskiego. W kręgu jej zainteresowań znajdują się szeroko pojęte związki kina z innymi sztukami, zwłaszcza: literaturą, malarstwem i teatrem. Ważniejsze publikacje: książki: Świat umierający. O później twórczości Luchino Viscontiego, Kraków 2001, Słownik wiedzy o filmie, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa-Bielsko Biała 2008 (współ- aut. Olga Katafiasz). Autorka następujących artykułów: Andriej Michałkow-Konczałowski. Wędrówka przez konwencje [w:] Autorzy kina europejskiego, Grażyna Stachówna, Joanna Wojnicka (red.), Kraków 2003; Obraz rzeki w filmie fabularnym [w:] Rzeki, kultura, cywilizacja, historia, tom 11, Jerzy Kołtuniuk (red.), Katowice 2002; Madonna z rzymskich przedmieść [w:] Pasolini: Tak pięknie jest śnić, Andrzej Pi- trus (red.), Kraków 2002; Pan Proust i jego służąca [w:] „Kwartalnik Filmowy” 2001, nr 33; Zmysły. Film Luchino Viscontiego. Opowiadania Camilo Boito [w:] „Kwartalnik Filmowy” 1999, nr 26-27; Rozbójnicy i muszkieterowie. Szkic o filmach płaszcza i szpady [w:] Wokół kina gatun- 33 ków, red. Krzysztof Loska, Kraków 2001; Janusz Majewski – literatura i styl [w:] Autorzy kina polskiego, red. Grażyna Stachówna i Joanna Wojnicka, Kraków 2004; Elem Klimow. Apokalipsa naszych czasów [w:] Autorzy kina europejskiego III, red. Alicja Helman i Andrzej Pitrus, Kraków 2007; Wasilij Szukszyn. Szkic do portretu [w:] Autorzy kina europejskiego IV, red. Alicja Helman i Andrzej Pitrus, Kraków 2008; Aszuch i radzieccy cenzorzy [w:] „Didaskalia” 2007, nr 82; Awangarda i tradycja, czyli jak rosyjscy filmowcy stworzyli rewolucję [w:] „Didaska- lia” 2008, nr 85-86.

Dr Magdalena Zdrodowska, etnolog i medioznawca; w 2010 roku obroniła pracę doktorską poświęconą telewizji jako platformie komunikowania międzykulturowego; współpracownik Wydaw- nictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego; członek Polskiego Towarzy- stwa Kulturoznawczego oraz Polskiego Towarzystwa Komunikacji Społecznej. Ważniejsze publikacje: Obraz regionu w telewizji regionalnej. Małopolska w Telewizji Kraków („Małopolska. Regiony-Regio- nalizmy-Małe ojczyzny”, Kraków 2005, s. 143-158), Obraz regionu w telewizji regionalnej. Podlasie w Telewizji Białystok („Pogranicze. Studia Społeczne”, tom XII, Białystok 2005, s. 161-182), Strategie kre- owania potocznego obrazu regionu małopolskiego („Małopolska. Regio- ny-Regionalizmy-Małe ojczyzny”, Kraków 2007, s. 39-58). Główne zainteresowania: medialne reprezentacje mniejszości narodowych i etnicznych; miłośniczka Podlasia, języka czeskiego, rowerowych wędrówek, dalekich podróży oraz haftu krzyżykowego.

Mgr Tomasz Dettloff, reżyser i scenarzysta. Wykładowca w In- stytucie Sztuk Audiowizualnych UJ. Ukończył filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz reżyserię na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego im. K. Kie- ślowskiego w Katowicach. Jest autorem widowisk telewizyjnych realizowanych dla teatru telewizji TVP, filmów dokumentalnych oraz telewizyjnych cyklów dokumentalnych i fabularyzowanych, a także scenariuszy filmów fabularnych. Za swoje prace został uhonorowany wyróżnieniami na międzynarodowych festiwa- 34 lach filmowych. M.in. zrealizował: „Odwołanie” (1989), „Story” (1991, nagrody: Dyplom Honorowy na Międzynarodowym Fe- stiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie,1991, Nagroda Jury Ewangelickiego /INTERFILM/ na MFFK w Oberhausen,1992, „Tajemnica szkolnego dzwonka” (1993), „Spotkanie nad morzem” (1994), „Szara róża” (1997), „Sens według Edwarda” (2003), „Pan Stefan w służbie ludzkości” (2005).

Mgr Michał Oleszczyk (ur. 1982), krytyk filmowy, absolwent filmoznawstwa UJ. Publikuje w „Kinie”, w pracach zbiorowych i na blogu „Ostatni fotel po prawej stronie”. Autor książki Gorycz wy- gnania: Kino Terence’a Daviesa (Kraków 2008). Współautor (z Kubą Mikurdą) wywiadu-rzeki pt. Kino wykolejone: Rozmowy z Guyem Maddinem (Kraków 2009). W Instytucie Amerykanistyki i Studiów Polonijnych UJ przygotowuje rozprawę doktorską poświęconą Pauline Kael.

Mgr Sebastian Jagielski, ukończył filmoznawstwo w ISzA UJ. Współredagował tom Ciało i seksualność w kinie polskim (Wydawni- ctwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009). Publikował w „Kwartal- niku Filmowym”, „Kinie” oraz tomach zbiorowych. Przygotowuje rozprawę doktorską poświęconą męskiemu pragnieniu homospo- łecznemu w polskim filmie fabularnym. Zajmuje się historią kina polskiego oraz problematyką płci i seksualności w filmie. Sekretariat Instytutu Sztuk Audiowizualnych

30-348 Kraków, ul. Łojasiewicza 4 (II piętro) tel. 12 664 55 67

Sekretariat czynny jest od poniedziałku do piątku w godz. od 10.00 do 15.00. Sprawy studenckie: od poniedziałku do czwartku w godz. od 11.00 do 14.00.

W sekretariacie pracują: mgr Małgorzata Czarnik e-mail [email protected] Sprawy dydaktyczne: studiów dziennych oraz zaocznych. Sprawy bytowo-socjalne: studiów dziennych, wieczorowych i zaocznych.

Monika Skoczylas e-mail: [email protected] Sprawy dydaktyczne: studiów wieczorowych oraz podyplomowych. Sprawy pracownicze: umowy, pensum dydaktyczne, dele- gacje, finanse.

Pokoje asystenckie ul. Łojasiewicza 4 (II piętro) Miejsce dyżurów pracowników naukowych Instytutu.

Sale dydaktyczne Instytutu ul. Łojasiewicza 4 (II piętro) 36

Wypożyczalnia filmów

Wideoteka mieści się obok sekretariatu ISzA na II piętrze budynku WZiKS (ul. Łojasiewicza 4). Dostępna jest wyłącznie dla studen- tów filmoznawstwa. Wideotekę obsługuje mgr Ryszard Haja. Wideoteka zawiera blisko 3000 tytułów zgromadzonych na nośnikach VHS i DVD. Większość filmów udostępniana jest tylko pracownikom instytutu, jako pomoc do zajęć dydaktycznych lub na programowe projekcje filmowe. Studenci mogą korzystać z nich wyłącznie na miejscu, rezerwując sobie na ten czas wolną salę ze sprzętem wideo/DVD. Studenci mają też do dyspozycji zbiór fil- mów, które mogą wypożyczać do domu.

Kasety wypożycza się na jeden tydzień. Należy przyjść z wypeł- nionym rewersem – kartką zawierającą: • Imię i nazwisko wypożyczającego • Rok i typ studiów • Numer kasety (zaczynający się od F) • Datę wypożyczenia

Osoba odpowiedzialna za wideotekę: mgr Ryszard Haja, starszy referent do spraw technicznych. Absol- went UJ, kierunek kulturoznawstwo, specjalność filmoznawstwo. W Instytucie Sztuk Audiowizualnych zajmuje się m.in. prowadze- niem wideoteki. Interesuje się animacją. Publikował w „Ha!art.”, „Kinie”, „Opcjach” i innych. Ważniejsze publikacje: Miyazaki w kra- inie marzeń [w:] „Kino” 5/2003; Bill Plympton. Seks i przemoc [w:] Nowe nawigacje II. Azja – Cyberpunk – Kino niezależne,. red. P. Kletowski i P. Marecki, Kraków 2003; Rodzina. Ach, rodzina... [w:] Odwieczne od nowa. Wielkie tematy w kinie przełomu wieków, red. T. Lubelski, Kra- ków 2004. Także współpracował przy redagowaniu i był autorem kilkudziesięciu haseł Encyklopedii kina, red. Tadeusz Lubelski, Kra- ków 2003. Planuje napisanie powieści o robakach z kosmosu lub doktoratu na temat animacji. Program studiów dziennych na rok akademicki 2010/2011

Studia pierwszego stopnia: system punktacji ECTS

Europejski System Transferu Punktów (European Credit Transfer System – ECTS), powstał w latach 1989-1995 jako system przenosze- nia zaliczeń studentów dla potrzeb międzynarodowej wymiany studentów w ramach programu Erasmus utworzonego przez Ko- misję Europejską. W Deklaracji Bolońskiej podpisanej w czerwcu 1999 roku wyrażona została potrzeba tworzenia systemów punktowych. Chodzi zarówno o stosowanie ECTS jako systemu transferu w wymianie międzyuczelnianej, ale także o budowę uczelnianych systemów punktowych ECTS. Podstawową jednostką w systemie punktowym jest punkt kredytowy (credit point), który odzwierciedla dwie wartości: czas przeznaczony na zajęcia z danego przedmiotu (contact time) oraz wkład pracy własnej studenta przeznaczony na przygotowanie i zaliczenie zajęć. Przyjęto założenie, że pełny rok zajęć na dowolnym kierunku studiów jest równoważny 60 punk- tom ECTS, co daje 30 punktów ECTS w semestrze. System punktowy nie może ograniczać się do prostego przypo- rządkowania wartości liczbowych poszczególnym przedmiotom, ale powinien spełniać następujące warunki: a) powinien być cało- ściowy (czyli obejmować pełny cykl kształcenia), b) powinien być elastyczny (wyraźnie odgraniczać zajęcia obligatoryjne od opcjo- nalnych i umożliwiać uczącym się indywidualne kształtowanie studiów w wymiarze nie mniejszym niż 30% programu – to wiąże się z umożliwieniem studentom wyboru zajęć poza kierunkiem studiów i poza wydziałem). 38

Legenda: Nr kolumny Opis 1 Nr przedmiotu / kursu 2 Kod Sokratesa 3 Nazwa przedmiotu / kursu 4 Liczba godzin w semestrze 5 Liczba godzin zajęć w tygodniu: 5a Wykład 5b Seminarium 5c Ćwiczenia 5d Konwersatorium 6 Ilość punktów ECTS 7 Forma zaliczenia (z – zaliczenie, Z – zaliczenie końcowe, E – egzamin) 8 Przedmiot ogólny (A) lub kierunkowy (B)

Studia pierwszego stopnia ROK I, sem. 1 (zimowy) 1 2 3 4 5a 5c 6 7 8 001.B2 08.9 Wprowadzenie do wiedzy o filmie 30 2 3 z B 002.B2 03.6 Historia filmu powszechnego 60 2 2 5 z B 003.B2 08.9 Historia myśli filmowej 30 2 3 z B 004.A1 08.1 Historia filozofii 60 2 2 3 z A 005.A3 09.0 Wiedza o literaturze 30 2 2 z A 006.A1 15.9 Komunikacja kulturowa 30 2 2 z A 007.A2 09.3 Językoznawstwo 30 2 3 E B 008.B2 15.9 Warsztaty filmowe 30 2 2 z B 009.A1 09.3 Historia kultury 30 2 2 z A 010.B1 09.3 Wstęp do kulturoznawstwa 30 2 2 Z A 011. W. F. 30 2 1 z 012. 15.9 Warsztaty komputerowe 30 2 1 z 013. Projekcje filmowe 30 2 1 z Razem: 450 8 22 30 1E 39

Studia pierwszego stopnia ROK I, sem. 2 (letni) 1 2 3 4 5a 5c 6 7 8 014.B2 08.9 Wprowadzenie do wiedzy o filmie 30 2 3 E B 015.B2 03.6 Historia filmu powszechnego 60 2 2 4 z B 016.B2 08.9 Historia myśli filmowej 30 2 3 E B 017.A2 08.1 Historia filozofii 60 2 2 5 E A 018.A3 09.0 Wiedza o literaturze 30 2 2 z A 019.A3 03.6 Historia sztuki 30 2 2 z A 020.A1 15.9 Komunikacja kulturowa 30 2 3 E A 021.A1 14.7 Historia kultury 30 2 3 E A 022.A2 08.1 Logika i semiotyka 30 2 2 z A 023.B2 15.9 Warsztaty filmowe 30 2 1 z B 024. W. F. 30 2 1 z 025. Projekcje filmowe 30 2 1 z Szkolenie biblioteczne Razem: 420 8 20 30 5E

Studia pierwszego stopnia ROK II, sem. 3 (zimowy) 1 2 3 4 5a 5c 6 7 8 026.B2 03.6 Historia filmu powszechnego 60 2 2 6 z B 027.B3 Zarządzanie kulturą 30 2 4 E B 028.B2 15.9 Warsztaty filmowe 30 2 1 z B 029.A2 08.1 Logika i semiotyka 30 2 4 E A 030.B2 08.1 Analiza filmu 30 2 2 z B 031.A3 03.6 Historia sztuki 30 2 4 E A 032.A3 09.0 Wiedza o literaturze 30 2 2 z A 033.A3 08.0 Muzyka filmowa 30 2 2 z B 034. 09.3 Język angielski 30 2 2 z 035. 09.3 Drugi język obcy 30 2 2 z 036. Projekcje filmowe 30 2 1 z Razem: 360 4 20 30 3E 40

Studia pierwszego stopnia ROK II, sem. 4 (letni) 1 2 3 4 5a 5c 6 7 8 037.B2 03.6 Historia filmu powszechnego 60 2 2 6 E B 038.B2 08.9 Analiza filmu 30 2 4 E B 039.B2 15.9 Warsztaty filmowe 30 2 3 Z B 040.A3 14.7 Historia i teoria teatru 30 2 4 z A 041.A3 09.0 Wiedza o literaturze 30 2 4 E A 042.A3 08.0 Muzyka filmowa 30 2 4 E A 043. 09.3 Język angielski 30 2 2 z 044. 09.3 Drugi język obcy 30 2 2 z 045. Projekcje filmowe 30 2 1 Razem: 300 4 16 30 4E

W ramach zaliczenia II roku studiów student zobowiązany jest także do odbycia trzytygodniowej praktyki zawodowej w wybranej placówce kulturalnej.

Studia pierwszego stopnia ROK III, sem. 5 (zimowy) 1 2 3 4 5a 5b 5c 5d 6 7 8 046.B2 03.6 Historia filmu polskiego 60 2 2 6 z B 047.B2 Proseminarium 30 2 4 z B 048.A1 14.2 Socjologia kultury 30 2 4 z A 049.A3 Historia i teoria teatru 30 2 4 E A 050.B2 Kultura audiowizualna 30 2 4 E A 051.B3 08.9 Interpretacja dzieła filmowego 30 2 3 z B 052. 09.3 Język angielski 30 2 2 z 053. 09.3 Drugi język obcy 30 2 2 z 054. Projekcje filmowe 30 2 1 z Razem: 300 6 2 10 2 30 2E

Przedmioty obowiązkowe wyłącznie dla osób, które ubiegają się o uprawnienia nauczycielskie (odbywających kurs pedagogiczny): 1/ Edukacja audiowizualna: 30 godz. wykł., 30 godz. konw., 30 godz. ćw. 41

Studia pierwszego stopnia ROK III, sem. 6 (letni) 1 2 3 4 5a 5b 5c 5d 6 7 8 055.B2 Proseminarium 30 2 4 Z B 056.B2 03.6 Historia filmu polskiego 60 2 2 6 E B 057.A1 14.2 Socjologia kultury 30 2 4 E A 058.B2 08.9 Teoria telewizji 30 2 4 E B 059.B3 08.9 Prawo autorskie i filmowe 30 2 3 Z B 060. 09.3 Język angielski 30 2 4 E 061. 09.3 Drugi język obcy 30 2 4 E 062. Projekcje filmowe 30 2 1 z Razem: 270 4 2 10 2 30 5E

Przedmioty obowiązkowe wyłącznie dla osób, które ubiegają się o uprawnienia nauczycielskie (odbywających kurs pedagogiczny): 1/ Edukacja audiowizualna: 30 godz. konw., 60 godz. ćw. (w II semestrze w ramach 60 godz.: ćwiczeń student odbywa trzytygodniową praktykę pedagogiczną).

Studia drugiego stopnia

Studia drugiego stopnia Specjalizacja: Historia i teoria filmu ROK I, sem. 1 (zimowy) 1 2 3 4 5a 5b 5c 6 7 8 074. 03.6 Seminarium magisterskie 30 2 4 z 075.A2 08.9 Kierunki filmu współczesnego 60 2 2 4 z B 076.B2 08.9 Niefabularne formy filmowe 30 2 3 E B 077.B2 08.9 Teoria filmu 30 2 3 z B 078.A2 08.1 Estetyka 30 2 2 z A 079.A2 Metody badań kulturoznawczych 30 2 4 E B 080.A1 08.1 Filozofia kultury 60 2 2 5 E 081. 08.9 Wykład monograficzny 30 2 2 z 082. Opcja 30 2 2 z 083. Projekcje 30 2 1 z Razem: 360 8 2 14 30 3E

084. Edukacja audiowizualna (fakult.) 60 2 2 3 z

Studia drugiego stopnia Specjalizacja: Historia i teoria filmu ROK I, sem. 2 (letni) 1 2 3 4 5a 5b 5c 6 7 8 095. 03.6 Seminarium magisterskie 30 2 6 z 096.A1 08.9 Kierunki filmu współczesnego 60 2 2 4 z A 097.B2 08.9 Krytyka filmowa 30 2 3 Z B 098.A2 08.1 Estetyka 30 2 3 E A 099.B1 Antropologia kina 30 2 3 Z B 100.B2 08.9 Teoria filmu 30 2 4 E 101. 08.9 Wykład monograficzny 30 2 2 Z 102. Opcja 30 2 4 E 103. Projekcje 30 2 1 z Razem: 300 6 2 10 30 3E

104. Edukacja audiowizualna (fakult.) 60 2 2 4 E

Studia drugiego stopnia Specjalizacja: Medioznawstwo ROK I, sem. 1 (zimowy) 1 2 3 4 5a 5b 5c 5d 6 7 8 063. 03.6 Seminarium magisterskie 30 2 4 z 064.B2 09.0 Teoria mediów drukowanych 30 2 3 E B 065.B2 08.9 Teoria mediów elektronicznych 30 2 3 z B 066.A2 03.6 Kierunki filmu współczesnego 60 2 2 4 z B 067.B2 Metody badań kulturoznawczych 30 2 4 E B 068.A2 08.1 Estetyka 30 2 2 z A 069.A1 08.1 Filozofia kultury 60 2 2 5 E A 070. 08.9 Wykład monograficzny 30 2 2 z 071. Opcja 30 2 2 z 072. Projekcje 30 2 1 Razem: 360 8 2 10 4 30 3E

073. Edukacja audiowizualna (fakult.) 60 2 2 3 z

Studia drugiego stopnia Specjalizacja: Medioznawstwo ROK I, sem. 2 (letni) 1 2 3 4 5a 5b 5c 5d 6 7 8 085. 03.6 Seminarium magisterskie 30 2 6 z 086.B2 08.9 Teoria mediów elektronicznych 30 2 4 E B 087.A1 03.6 Kierunki filmu współczesnego 60 2 2 4 z B 088.A2 08.1 Estetyka 30 2 3 E A 089.B1 Antropologia audiowizualności 30 2 3 Z B 090.B2 Zagadnienia cyberdyskursywności 30 2 3 Z B 091. 08.9 Wykład monograficzny 30 2 2 Z 092. Opcja 30 2 4 E 093. Projekcje 30 2 1 z Razem: 300 8 2 8 2 30 3E

094. Edukacja audiowizualna (fakult.) 60 2 2 4 E Katalog kursów studiów dziennych

Rok akademicki 2010/2011

Legenda do tabel Nr Opis 1 Nazwa przedmiotu 2 Nazwa jednostki prowadzącejprzedmiot 3 Kod przedmiotu 4 Język przedmiotu 5 Grupa treści kształcenia, w ramach której przedmiot jest realizowany 6 Typ przedmiotu 7 Rok studiów, semestr 8 Imię i nazwisko osoby (osób) prowadzącej przedmiot Imię i nazwisko osoby (osób) egzaminującej bądź udzielającej zaliczenia w przypad- 9 ku, gdy nie jest nim osoba prowadząca dany przedmiot 10 Formuła przedmiotu 11 Wymagania wstępne 12 Liczba godzin zajęć dydaktycznych 13 Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi 14 Czy podstawa obliczenia średniej ważonej? 15 Założenia i cele przedmiotu 16 Metody dydaktyczne Forma i warunki zaliczenia przedmiotu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, 17 zaliczenia z przedmiotu, a także forma i warunki zaliczenia poszczególnych form zajęć wchodzących w zakres danego przedmiotu 18 Treści merytoryczne przedmiotu oraz sposób ich realizacji Wykaz literatury podstawowej 19 i uzupełniającej, obowiązującej do zaliczenia danego przedmiotu 45

Część pierwsza: Teoria i analiza filmu

1 WPROWADZENIE DO WIEDZY O FILMIE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 001.B2, 014.B2 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia roku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 dr Łucja Demby 9 10 ćwiczenia brak; przedmiot ten ma charakter wprowadzający do dalszych etapów edukacji 11 filmowej 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Przedmiot ten jest pomyślany jako wprowadzenie do uniwersyteckich studiów nad 15 kinem i stanowi wstęp do zajęć z analizy dzieła filmowego na roku II. Zajęcia opierają się na lekturze tekstów oraz analizie formalnej licznych przykładów 16 filmowych. 17 Egzamin pisemny [lub praca zaliczeniowa i egzamin ustny] W ramach ćwiczeń omawiane są następujące bloki tematyczne: [I] informacje o warsztacie naukowym – systemy zbierania informacji i sporządzania bibliografii oraz przypisów, rodzaje wypowiedzi o charakterze naukowym, omówie- nie literatury przedmiotu; 18 [II] pojęcie „języka filmu”, charakterystyka podstawowych filmowych środków wyrazu (skala planów, ujęcie, scena, podział filmu na sekwencje, ruchy kamery, itp.); [III] Zagadnienia analizy i interpretacji dzieła filmowego ze szczególnym uwzględ- nieniem roli elementów formy filmowej w procesie kształtowania znaczeń (narracja, muzyka, słowo, ikonografia, itp.). 46

OPRACOWANIA OGÓLNE: 1. Alicja Helman, Andrzej Pitrus, Podstawy wiedzy o filmie, Gdańsk 2008; 2. Tadeusz Lubelski [red.], Encyklopedia kina, Kraków 2003; 3. Paul Oliver, Jak pisać prace uniwersyteckie, rozdz. 8: Odsyłacze i bibliografia, rozdz. 8a: Janusz Gruchała, Sztuka sporządzania przypisów (z polskiej perspektywy), Kraków 1999; 4. Jerzy Płażewski, Język filmu, Warszawa 1982 [wybrane rozdziały]; 5. Mirosław Przylipiak, Kino stylu zerowego. Z zagadnień estetyki filmu fabularnego, Gdańsk 1994. OPRACOWANIA SZCZEGÓŁOWE 19 1. Agnieszka Ćwikiel, Próba opisu ikonograficznego filmów science-fiction [w:] Za- gadnienia interpretacji dzieła filmowego, pod red. J. Trzynadlowskiego, Wrocław 1986; przedruk: Panoramy i zbliżenia, pod red. A. Gwoździa, Katowice 1999; 2. Alicja Helman, Twórcza zdrada. Filmowe adaptacje literatury, Poznań 1998; 3. Marek Hendrykowski, Słowo w filmie. Historia – teoria – interpretacja, Warszawa 1982; 4. „Kwartalnik Filmowy” 2003, nr 44 (Dźwięk, muzyka, słowo w filmie); 5. Zofia Lissa, Estetyka muzyki filmowej, Kraków 1964 [wybrane rozdziały]; 6. Erwin Panofsky, Styl i medium w kinie [w:] Estetyka i film, pod red. A. Helman, Warszawa 1972; 7. Łukasz Plesnar, Organizacja struktury fabularnej „Obywatela Kane” Orsona Wellesa [w:] Analizy i interpretacje. Film zagraniczny, pod red. A. Helman, Katowice 1986. 47

1 ANALIZA FILMU 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 030.B2, 038.B2 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów, 7 II rok, semestry 3 i 4 Prof. dr hab. Grażyna Stachówna, 8 Dr Łucja Demby, Dr Waldemar Frąc 9 10 ćwiczenia Zajęcia z Analizy filmu muszą być poprzedzone zaliczeniem zajęć z Wprowadzenia do wiedzy o filmie. Student powinien wykazać się znajomością najważniejszych technik i zabiegów stylistycznych, pozwalających na zrozumienie klasycznych i mo- 11 dernistycznych strategii w komunikacji filmowej. Słuchacze powinni także wykazać się precyzją w analizie krótszych fragmentów filmu, a także umiejętnościami w pisaniu wprawek zorientowanych wokół problemów analizy i interpretacji filmu. 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Zajęcia z Analizy filmu powinny wykształcić umiejętność wnikliwego badania strategii realizacyjnych stosowanych w poszczególnych filmach. Ich celem jest zdolność do okre- ślania funkcji użycia środków filmowego wyrazu, których znajomość otwiera drogę do 15 stawiania hipotez interpretacyjnych. Zajęcia z Analizy filmu pozwalają na wnikliwe śledzenie najważniejszych płaszczyzn komunikacyjnych wykorzystywanych w dziele filmowym: narracji, rozwiązań plastycznych, rytmicznych czy akustycznych. W skład zajęć wchodzą: prezentacja najważniejszych metod analizy filmu; analiza fragmentów filmów w wybranych kontekstach badawczych; 16 pisemne prace domowe; wspólna analiza fragmentów filmów; lektura najważniejszych prac zorientowanych wokół teorii analizy filmu oraz wzorcowych prac analitycznych. 48

Zajęcia odbywają się raz na dwa tygodnie w wymiarze 4 godzin. Na zaliczenie 17 składają się oceny cząstkowe z aktywnego uczestnictwa w zajęciach, analiz filmu pisanych w domach i na zajęciach oraz pracy rocznej. Zajęcia wprowadzają w zagadnienia analizy (formalnego rozbioru) i interpretacji (ze względu na różne konteksty) dzieł filmowych uwzględniające zróżnicowania w tym zakresie wynikające z wyboru określonej metodologii badawczej. Ćwiczenia zakłada- ją poznanie różnych metod analizy filmu i zdobycie umiejętności ich zastosowania w praktyce analitycznej. Obejmują następujące zagadnienia: 1. Wprowadzenie w problematykę analizy, interpretacji i wartościowania dzieła filmowego; 18 2. Zapoznanie z instrumentami i technikami analiz; 3. Wzorcowe analizy na poziomie mikrostruktury – tj. sekwencji/segmentu; 4. Analizę warsztatową na poziomie makrostruktury – tj. filmu. Prosta analiza warsztatowa stanowi punkt wyjścia do analiz prowadzonych z wykorzystaniem konkretnych metodologii badawczych, tj.: analiz pod kątem wybranego aspektu, strukturalnych, psychoanalitycznych, mitologicznych, genderowych, tek- stualnych, komparatystycznych, ikonograficzno-ikonologicznych, stylistycznych, socjologicznych, genologicznych, kognitywnych itd. 1. J. Aumont, M. Marie, L`Analyse des films. Nathan Univesité, Paris 1995; 2. R. Bellour, The Analysis of Film, Indianapolis 2001; 3. J. Monaco, How to Read a Film, New York 1981; 4. W. Godzic (red.), Sztuka filmowej interpretacji. Antologia przekładów. Kraków 1988; 5. W. Godzic (red.), Interpretacja dzieła filmowego. Antologia przekładów. Kraków 1993; 6. M. Czerwiński (red.), Interpretacja dzieła. Wrocław 1987; 19 7. A. Helman (red.), Analizy i interpretacje. Film zagraniczny. Katowice 1986; 8. A. Helman, T. Miczka (red.), Analizy i interpretacje. Film polski. Katowice 1984; 9. Ewelina Nurczyńska-Fidelska, Piotr Sitarski, Interpretacja dzieła filmowego. Teoria i praktyka, Łódź 1995; 10. D. Wharton, J. Grant, Teaching Analysis of Film Language, London 2005; 11. Th. Elsaesser, W. Buckland, American Film. A Giude to Movie Analysis, London 2002. 12. Teksty z „Kwartalników Filmowych” 49

1 HISTORIA MYŚLI FILMOWEJ 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Teorii Filmu 3 003.B2, 016.B2 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia 1 roku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 Dr Waldemar Frąc 9 Dr hab. Jacek Ostaszewski, prof. UJ 10 wykład Umiejętność myślenia asocjacyjnego i zdolność do operowania wyobrażeniami 11 abstrakcyjnymi (oraz – oczywiście – umiejętność czytania i słuchania ze zrozu- mieniem). 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Przedmiot rozpoczyna cykl zajęć poświęconych problematyce teoretyczno-filmowej; jego bezpośrednią kontynuacją jest kurs teorii filmu na studiach 2. stopnia; winien 15 zapewnić znajomość podstawowych podejść metodologicznych do kina oraz zdol- ność do operowania pojęciami teoretycznymi. Wykład ilustrowany przykładami filmowymi (związanymi z tematem); 16 Samodzielna lektura tekstów teoretycznych, uzupełniających wykład. W I terminie egzamin pisemny (pytania zamknięte i otwarte); w II terminie egzamin 17 ustny. W układzie chronologicznym prezentowane są najważniejsze etapy kształtowania się klasycznych teorii filmowych oraz początki systemowej teorii filmu (1895-1975). Bloki tematyczne obejmują następujące zagadnienia: (1) początki myśli filmowej w Europie i w USA; (2) początki refleksji filmowej w Polsce; (3) myśl filmowa 18 związana z ruchami awangardowymi w Europie Zachodniej; (4) radziecka teoria montażu; (5) teorie formatywne (B. Balázs, R. Arnheim); (6) formaliści rosyjscy; (7) fenomenologia filmu; (8) Filmologia Francuska; (9) teorie realistyczne;. (10) semiotyka strukturalna; (11) pragmatyka; (12) teoria psychoanalityczna; (13) teoria kognitywna. 50

1. A. Helman, J. Ostaszewski (red.), Historia myśli filmowej. Podręcznik, Gdańsk 2007. 2. D. J. Andrew, Główne teorie filmu, Łódź 1995. 3. H. Münsterberg, Dramat kinowy. Studium psychologiczne, Łódź 1990 (cz. I). 4. B. Eichenbaum Borys, Problemy stylistyki filmowej, [w:] Helman A. (red.), Es- tetyka i film, Warszawa 1972. 5. S. Eisenstein, Dickens Griffith i my i Film czwartego wymiaru, [w:] tegoż, Wybór 19 pism, Warszawa 1959. 6. A. Bazin, Ontologia obrazu fotograficznego i Ewolucja języka filmu [w:] tegoż, Film i rzeczywistość, Warszawa 1963. 7. E. Morin, Kino i wyobraźnia, Warszawa 1975 (rozdz. pt.: Czar obrazu i Dusza kina). 8. R. Barthes, Problem znaczenia w filmie, [w:] Helman A. & Ostaszewski J. (red.), FILM: Język-Rzeczywistość-Osoba, Warszawa 1992. 9. U. Eco, Spojrzenie nieciągłe [w:] tegoż, Nieobecna struktura, Warszawa 1996. 51

1 Interpretacja dzieła filmowego 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 051.B3 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów, 7 III rok, semestr 5 8 dr Rafał Syska 9 10 Ćwiczenia Zajęcia z Interpretacji dzieła filmowego muszą być poprzedzone zaliczeniem zajęć z Analizy filmu. Student powinien wykazać się znajomością najważniejszych technik i zabiegów stylistycznych, pozwalających na zrozumienie klasycznych i moderni- 11 stycznych strategii w komunikacji filmowej. Słuchacze powinni także wykazać się precyzją w analizie krótszych i dłuższych fragmentów filmu, a także umiejętnościami w pisaniu esejów zorientowanych wokół problemów analizy i interpretacji filmu. 12 30 13 3 14 tak Zajęcia z Interpretacji dzieła filmowego powinny wykształcić umiejętność wnikliwego badania strategii realizacyjnych stosowanych w poszczególnych filmach. Ich celem jest zdolność do określania funkcji użycia środków filmowego wyrazu, których znajomość otwiera drogę do stawiania hipotez interpretacyjnych. Druga fazą aktywności inter- pretacyjnej jest dokonanie syntezy estetycznej i intelektualnej filmu, która pozwoli na 15 precyzyjne i całościowe ujęcie badanego filmu. Zajęcia z Interpretacji dzieła filmowego mają pozwolić na dobranie odpowiednich i najbardziej użytecznych kontekstów badawczych, wedle których interpretowane są filmy. Do najważniejszych strategii badawczych zalicza się: psychoanalizę, poststrukturalizm, dekonstrukcjonizm, femi- nizm, teorie queerowe, badania historyczne, ideologiczne, polityczne i kulturowe. W skład zajęć wchodzą: prezentacja najważniejszych metod interpretacji filmu; Interpretacja fragmentów filmów w wybranych kontekstach badawczych; 16 pisemne prace domowe; wspólna interpretacja fragmentów filmów; lektura najważniejszych prac zorientowanych wokół teorii interpretacji filmu oraz wzorcowych prac interpretacyjnych 52

Zajęcia odbywają się raz na dwa tygodnie w wymiarze 4 godzin. Na zaliczenie 17 składają się oceny cząstkowe z aktywnego uczestnictwa w zajęciach, analiz filmu pisanych w domach i na zajęciach oraz pracy rocznej. Zajęcia wprowadzają w zagadnienia interpretacji (ze względu na różne konteksty) dzieł filmowych uwzględniające zróżnicowania w tym zakresie wynikające z wyboru określonej metodologii badawczej. Ćwiczenia zakładają poznanie różnych metod interpretacji filmu i zdobycie umiejętności ich zastosowania w praktyce badawczej. 18 Obejmują następujące zagadnienia: 1. Wprowadzenie w problematykę analizy, interpretacji i wartościowania dzieła filmowego; 2. Zapoznanie z instrumentami i technikami interpretacyjnymi; 3. Wzorcowe interpretacje filmu i jego fragmentów. 1. W. Godzic (red.), Sztuka filmowej interpretacji. Antologia przekładów. Kraków 1988; 2. W. Godzic (red.), Interpretacja dzieła filmowego. Antologia przekładów. Kraków 1993; 3. M. Czerwiński (red.), Interpretacja dzieła. Wrocław 1987; 4. A. Helman (red.), Analizy i interpretacje. Film zagraniczny. Katowice 1986; 19 5. A. Helman, T. Miczka (red.), Analizy i interpretacje. Film polski. Katowice 1984; 6. Ewelina Nurczyńska-Fidelska, Piotr Sitarski, Interpretacja dzieła filmowego. Teoria i praktyka, Łódź 1995; 7. D. Wharton, J. Grant, Teaching Anaysis of Film Language, London 2005; 8. Th. Elsaesser, W. Buckland, American Film. A Giude to Movie Analysis, London 2002. Teksty z „Kwartalników Filmowych” Część druga: Historia filmu

1 HISTORIA FILMU POWSZECHNEGO 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Historii Filmu 3 002.B2, 015.B2, 026.B2, 037.B2 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I i II rok, semestry 1, 2, 3 i 4 Prof. dr hab. Grażyna Stachówna – wykład Dr hab. Łukasz Plesnar 8 Dr hab. Iwona Kolasińska – ćwiczenia Mgr Martyna Olszowska – projekcje 9 10 wykład, ćwiczenia, projekcje Ponieważ wykład z historii filmu powszechnego rozpoczyna się na pierwszym roku, nie ma w programie przedmiotów, które mogłyby być dla niego przedmiotami wstępnymi. Ale bardzo ważna jest – wyniesiona jeszcze ze szkoły średniej – wiedza studentów o historii XX wieku oraz o historii sztuki, a zwłaszcza literatury, teatru 11 i malarstwa, tego okresu, gdyż pozwala ona lepiej rozumieć konteksty pojawiania się określonych działań, poetyk czy nurtów w historii kina. Ważne jest także, aby kandydaci na studentów filmoznawstwa znali już przynajmniej podstawowe filmy z kanonu klasyki filmowej. Wykład – rok pierwszy: 30 + 30, rok drugi: 30 + 30, razem: 120 godzin; 12 Ćwiczenia – rok pierwszy: 30 + 30, rok drugi: 30 + 30 razem: 120 godzin Pokazy filmowe – rok pierwszy: 30 + 30, rok drugi: 30 + 30, razem: 120 godzin 13 9 + 12 + 4 14 tak Historia filmu powszechnego jest jednym z najważniejszych przedmiotów na kra- kowskim filmoznawstwie. Ma zaznajomić studentów z historią światowego kina w układzie chronologicznym w latach 1985 – 1980: twórcy, dzieła, nurty, prądy, poetyki, gatunki, konteksty historyczne, polityczne, ideologiczne, propagandowe, socjologiczne, techniczne, ekonomiczne – efekty dystrybucyjne. 15 Głównym celem zajęć jest ukazanie studentom wpływu, jaki na rozwój sztuki filmowej wywarły kolejne wynalazki techniczne, przedstawienie procesu doskonalenia się języka filmowego i wypracowywania coraz doskonalszych metod prowadzenia narracji wizualnej, podkreślenie związków kina z innymi sztukami – literaturą, teatrem, malarstwem, muzyką – oraz uświadomienie jak bardzo kino podatne jest na różne ideologie, gdy często staje się wehikułem treści propagandowych. 54

Po dwuletnim kursie student powinien swobodnie kojarzyć fakty, nazwiska i tytu- 15 ły, co umożliwi mu dalsze kształcenie w ramach innych przedmiotów, dla których historia filmu powszechnego jest podstawową bazą erudycyjną. Wykłady – zawsze podczas wykładu pokazywane są fragmenty wybranych filmów ilustrujące omawiane zagadnienia. 16 Ćwiczenia – j.w. plus wskazana lektura omawiana wspólnie na zajęciach. Projekcje filmowe Konsultacje – raz w tygodniu: 90 minut, możliwość kontaktu poczta mailową. Wykład – warunkiem dopuszczenia do egzaminu jest napisanie dużego (10 stron) eseju na wybrany przez studenta temat, egzamin ustny. Ćwiczenia – warunkiem zaliczenia jest napisanie kolokwium pozytywnie ocenio- 17 nego przez prowadzącego. Projekcje – warunkiem zaliczenia jest napisanie testu sprawdzającego znajomość filmów pozytywnie ocenionego przez prowadzącego. Historia filmu powszechnego obejmuje lata 1985 – 1980, jest uzupełniona na roku 4 i 5 przedmiotem kierunki filmu współczesnego. Przedstawia chronologiczne dzieje sztuki filmowej, wzbogacone elementami teorii i analizy, od wynalezienia kinematografu przez braci Lumière’ów do okresu kontrkultury włącznie. Prezentuje 18 wszystkie ważne nurty, prądy, poetyki, gatunki, dzieła, twórców i ich dorobek, a tak- że konteksty potrzebne do właściwego zrozumienia dziejów kina: uwarunkowania kulturowe, wynalazki techniczne, wydarzenia historyczne zachodzące w różnych krajach, lansowane ideologie, wymogi propagandowe, sytuacje gospodarcze wpły- wające na rozwój przemysłu kinematograficznego. Literatura podstawowa: 1. Jerzy Płażewski, Historia filmu 1895 – 2005, Warszawa 2007; 2. Adam Garbicz, Kino wehikuł magiczny, tom 1-5, Kraków 1981-2009; 3. Autorzy kina europejskiego, t. 1-4, Kraków 2003-2008; 4. Mistrzowie kina amerykańskiego, t. 1-2 Kraków 2006-2008; 5. Encyklopedia kina, Kraków 2003, Alicja Helman, 100 arcydzieł kina, Kraków 2000. 19 Literatura uzupełniająca: 1. Jerzy Płażewski, Historia filmu francuskiego, Warszawa 1991; 2. Tadeusz Miczka, Historia kina włoskiego, t.1-2, Kraków 1992-1993; 3. Tadeusz Lubelski, Nowa Fala, Kraków 2000, 4. Krzysztof Loska Poetyka filmu japońskiego, Kraków 2009; 5. Kino gatunków, t. 1-3, Kraków 1991-2001; 6. Mirosław Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego, Gdańsk-Słupsk 2004. 55

1 HISTORIA FILMU POLSKIEGO 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Historii Filmu Polskiego 3 046.B2, 056.B2 4 polski

5 Przedmiot podstawowy [B]

6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów, 7 III rok, semestry 5 i 6 8 Prof. zw. dr hab. Tadeusz Lubelski (wykład) 9 10 wykład i ćwiczenia 11 Zdany egzamin z Historii filmu powszechnego 12 60 godzin wykładu i 60 godzin ćwiczeń podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 12 14 tak Zakres przedmiotu obejmuje całość dziejów polskiego kina, wszystkie rodzaje i gatunki filmowe, od zjawisk kultury XIX wieku poprzedzających kinematograf, po pierwszą dekadę XXI wieku. Celem wykładu jest dostarczenie studentom aktualnej 15 wiedzy na temat ważnego fragmentu polskiej kultury narodowej, kluczowego dla wybranej przez nich specjalności. Celem ćwiczeń jest szczegółowa analiza wybranych zajwisk i filmów oraz krytyczna lektura poświęconych im opracowań. Studenci po rocznym kursie powinni rozumieć przebieg historii polskiego kina i umieć ana- lizować utwory filmowe w kontekście historii i dziejów kultury. Wykład ilustrowany fragmentami filmów poddawanymi analizie; Konsultacje; W ra- 16 mach ćwiczeń: krytyczna lektura tekstów; wspólna analiza filmów; prace pisemne z zakresu procesu historycznofilmowego; omawianie prac pisemnych Po drugim semestrze zaliczenie ćwiczeń na stopień (na podstawie aktywnosci na 17 zajęciach i oceny obowiązkowej pracy pisemnej), będące warunkiem dopuszczenia do egzaminu. Egzamin po drugim semestrze 56

Przedstawienie dziejów polskiego kina w ujęciu syntetycznym, w powiązaniu z hi- storią i przemianami kultury narodowej. Przedstawiony zostaje zarówno proces 18 historycznofilmowy na wielu konkretnych przykładach (w ramach ćwiczeń – przedmiotem prac pisemnych są jego wybrane aspekty), jak modelowe analizy kluczowych filmów, ilustrowane ich wyświetlanymi fragmentami. Literatura podstawowa: Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego. Twórcy, fimy, konteksty, Katowice 2009. Literatura uzupełniająca: Historia Filmu Polskiego: 1. Tom I. Władysław Banaszkiewicz, Witold Witczak: 1895-1929, Warszawa 1966; 2. Tom II. B. i L. Armatysowie, W. Stradomski: 1930-1939, Warszawa 1988; 3. Tom III. Praca zb. pod red. Jerzego Toeplitza: 1939-1956, Warszawa 1974; 4. Tom IV. Praca zb. pod red. Jerzego Toeplitza:1957-1961, Warszawa 1980; 5. Tom V: Praca zb. pod red. Rafała Marszałka: 1962-1967, Warszawa 1985; 6. Tom VI. Praca zb. pod red. Rafała Marszałka: 1968-1972, Warszawa 1994. 7. Ewelina Nurczyńska-Fidelska (red.), Kino polskie w trzynastu sekwencjach, Łódź 2005; Autorzy kina polskiego, tomy zbiorowe: 8. Tom I pod red. G. Stachówny i J. Wojnickiej, Kraków 2004; 9. Tom II pod red. G. Stachówny i B. Zmudzińskiego, Kraków 2007; 19 10. Tom III pod red. jw., Kraków 2007. 11. Edward Zajiček, Poza ekranem. Polska kinematografia w latach 1896-2005, War- szawa 2008; 12. Małgorzata Hendrykowska, Śladami tamtych cieni. Film w kulturze polskiej przełomu stuleci 1895-1914, Poznań 1993; 13. Alina Madej, Mitologie i konwencje. O polskim kinie fabularnym dwudziestolecia międzywojennego, Kraków 1994; 14. Natan Gross, Film żydowski w Polsce, Kraków 2002; 15. Tadeusz Lubelski, Strategie autorskie w polskim filme fabularnym lat 1945-1961, Kraków 2000; 16. M. Jankun-Dopartowa, M. Przylipiak (red.), Człowiek z ekranu. Z antropologii postaci filmowej, Kraków 1996; 17. Dobrochna Dabert, Kino Moralnego Niepokoju, Poznań 2003; 18. Tadeusz Lubelski, Wajda, Wrocław 2003; 19. Tadeusz Lubelski (red.), Kino Krzysztofa Kieślowskiego, Kraków 1997; 20. 14. Leksykon polskich filmów fabularnych. Pod red. Jana Słodowskiego. Wyd. 3, Warszawa 2001. 57

1 KIERUNKI FILMU WSPÓŁCZESNEGO 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Historii Filmu 3 064.C, 072.C, 077.C, 085.C 4 polski Przedmiot podstawowy [B] 5 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 IV i V rok, semestry 7, 8 i 9 8 Prof. dr hab. Andrzej Pitrus 9 10 wykład i ćwiczenia 11 Wykład: 90 godzin (po 30 godzin w semestrze) 12 Ćwiczenia: 90 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 32 14 tak Po zakończeniu kursu student powinien znać twórczość najważniejszych reżyse- rów kina europejskiego, amerykańskiego i azjatyckiego ostatnich 30 lat. Powinien 15 umieć także scharakteryzować najważniejsze kinematografie narodowe oraz nurty i kierunki kina najnowszego 16 wykład oraz prowadzone równolegle ćwiczenia (3 semestry) egzamin ustny (należy wcześniej uzyskać zaliczenie z ćwiczeń na podstawie kolo- 17 kwium) Najwybitniejsi przedstawiciele kina autorskiego w: 1. Europie 2. Stanach Zjednoczonych 3. Azji Przemiany gatunków w kinie najnowszym; Charakterystyka najważniejszych kierunków współczesnego kina; 18 Specyfika kinematografii narodowych; Wykorzystanie nowych technologii w kinie i przemiany estetyczne wynikające z ich użycia; Pogranicza kina i innych sztuk; Sposób realizacji: Wykład oraz prezentacje dotyczące wybranych twórców realizowane przez studentów w ramach ćwiczeń 1. Alicja Helman, Andrzej Pitrus (red.), Autorzy kina europejskiego, Kraków (wszystkie tomy wydawane w latach 2003-2010); 2. Łukasz Plesnar, Rafał Syska (red.), Mistrzowie kina amerykańskiego, Kraków (wszystkie tomy z lat 2006-2010); 19 3. Elżbieta Durys, Konrad Klejsa (red.) Kino amerykańskie. Dzieła, Kraków 2006; 4. Elżbieta Durys, Konrad Klejsa (red.) Kino amerykańskie. Twórcy, Kraków 2006; 5. Dimitris Eleftheriotis i Gary Needham, Asian Cinemas, New York 2006. 58

1 NIEFABULARNE FORMY FILMOWE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 079.C, 087.C 4 polski Przedmiot kierunkowy [C] 5

6 obowiązkowy do zaliczenia semestru 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 Dr hab. Jadwiga Hučková 9 10 wykład 11 Zaliczony kurs historii filmu powszechnego 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 7 14 tak 15 Znajomość historii filmu dokumentalnego oraz innych gatunków niefabularnych. wykłady w VII semestrze, odbywające się co tydzień w podwójnym wymiarze go- 16 dzin. konsultacje organizowane w indywidualnych przypadkach termin zapisów na egzamin: 1.12.2009-15.01.2010; 17 egzamin pisemny w zimowej sesji egzaminacyjnej Zajęcia obejmują: [1.] historię gatunków filmowych z kręgu nonfiction: dokument, film faktu, film o sztuce, kronikę filmową i film animowany; 18 [2.] analizę wybranych problemów: dokument montażowy, nowe formy dokumentalne; [3.] historię polskiego filmu dokumentalnego; [4.] teorię filmu dokumentalnego. 1. Richard Meran Barsam, Nonfiction Film. A Critical History, New York 1973; 2. Erik Barnouv, Documentary. A History of the Nonfiction Film, New York 1993; 3. Marek Hendrykowski, Sztuka krótkiego metrażu, Poznań 1998; 4. Małgorzata Hendrykowska (red.) Klucze do rzeczywistości. Szkice i rozmowy 19 o polskim filmie dokumentalnym po roku 1989, Poznań 2005; 5. Andrzej Kołodyński, Tropami filmowej prawdy, Warszawa 1981; 6. Mirosław Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego, Gdańsk-Słupsk 2004; 7. Mirosław Przylipiak, Kino bezpośrednie1960-1963, Gdańsk 2007. Część trzecia: Teoria i historia kultury

1 WSTĘP DO KULTUROZNAWSTWA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 010.B1 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia semestru 7 I rok, semestr 1 8 dr Anna Nacher 9 10 konwersatorium 11 12 30 13 2 14 tak Zapoznanie studentów z historycznym kontekstem badań kulturowych, nakreślenie 15 empirycznego umocowania kulturoznawstwa, omówienie szkół, założeń teoretycznych, aparatury pojęciowej oraz przybliżenie sylwetek wybitnych teoretyków i badaczy. 16 ćwiczenia i indywidualne konsultacje 17 kolokwium pisemne Historia antropologii od ewolucjonizmu do antropologii zaangażowanej z uwzględ- 18 nieniem polskiej szkoły antropologicznej. Literatura podstawowa: 1. W. J. Burszta, Czytanie kultury, Łódź 1996. 2. A.Mencwel (red.), Antropologia kultury: zagadnienia i wybór tekstów, Warszawa 2005. 3. Cz. Miłosz, Kultura masowa, Kraków 2002. 4. E. Nowicka, Świat człowieka – świat kultury, Warszawa 2006. 5. E. Nowicka, Świat człowieka – świat kultury. Antologia tekstów klasycznej antropologii, Warszawa 2007. 19 6. A. Paluch, Mistrzowie antropologii społecznej, Warszawa 1990. 7. D. Strinatri, Wprowadzenie do kultury popularnej, Poznań 1998. Literatura uzupełniająca: 1. K. Hastrup, Droga do antropologii: między doświadczeniem a teorią, Kraków 2008. 2. G. E. Schafft, od rasizmu do ludobójstwa. Antropologia w Trzeciej Rzeszy, Kraków 2006. Czasopisma fachowe: „Literatura Ludowa”, „Polska Sztuka Ludowa. Konteksty”, „Teksty Drugie” 60

1 HISTORIA KULTURY 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 009.A1, 021.A1 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia roku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 9 10 wykład z elementami konwersatorium 11 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Celem zajęć jest nakreślenie tła historyczno-kulturowego przemian obyczajowości i mentalności społeczeństwa Europy Zachodniej i Polski ze szczególnym zwróceniem uwagi na historię życia codziennego. W centrum rozważań stoi Człowiek i jego zma- 15 ganie się z tym co publiczne, co prywatne, co intymne. Z tym jak wyrażać uczucia, jak ustawiać granice prywatności, jak odróżnić to, co jest społeczną normą od tego, co wymyka się spod kontroli rozumu, jak budować pojęcie czasu i przestrzeni etc. 16 wykład oraz indywidualne konsultacje 17 esej poświęcony wybranemu zagadnieniu z historii kultury. Zajęcia są zbudowane wokół zagadnień: Czas. Przestrzeń. Dom. Historia dzieciństwa. Historia macierzyństwa. Historia rodziny. Historia starości. Śmierć i umieranie. Praca. Czystość i brud. Jedzenie 18 i pokarmy. Seksualność. Ciało. Szaleństwo i melancholia. Choroby i histeria. Prze- sąd i klątwa. Karnawał i zabawa. Obcy. Tabu. Dar. Rytuał a obrzęd. Kanony urody i piękna. Pieniądze. Literatura podstawowa: 1. D. Ackerman, Historia naturalna zmysłów, przeł. K. Chmielowa, Warszawa 1994; 2. M. Buchowski, Magia i rytuał, Warszawa 1993. 3. N. Elias, Przemiany obyczajów w cywilizacji Zachodu, przeł. T. Zabłudowski, Warszawa 1980; 4. E. Goffman, Człowiek w teatrze życia codziennego, Warszawa 1981; 19 5. Historia życia prywatnego, red. P. Aries, G. Duby, t.1-5, Wrocław 1999; 6. E. T. Hall, Taniec życia i inny wymiar czasu, Warszawa 1999; 7. P. Kowalski, Leksykon. Znaki świata. Omen – przesąd – znaczenie, Wrocław- Warszawa 1998; 8. D. Morris, Magia ciała, Warszawa 1993; 9. Rath-Vegh, Historia ludzkiego szaleństwa, przeł. R. Bańkowicz, Warszawa 1973; 61

10. J.P. Roux, Krew. Mity, symbole, rzeczywistość, Kraków 1994; 11. N. Schindler, Ludzie prości, ludzie niepokorni – kultura ludowa w początkach dziejów nowożytnych, 2002; 12. I. Skoczek, Zwyczaje, obyczaje, obrzędy, 1986; 13. M. Słotwiński, Błazen, Poznań 1990; 14. M. Sznajderman, Zaraza. Mitologia dżumy, cholery i AIDS, Warszawa 1994; 15. J. i R. Tomiccy, Drzewo życia. Ludowa wizja świata i człowieka, Warszawa 1975; 16. Y. F. Tuan, Przestrzeń i miejsce, Warszawa 1987; 17. J. S. Wasilewski, Tabu i paradygmaty etnologii, Warszawa 1989; 18. A. Zadrożyńska, Powtarzać czas początku, cz. 1: O świętowaniu dorocznych świąt w Polsce, Warszawa 1985; 19 19. A. Zadrożyńska, Powtarzać czas początku, cz.2: O polskiej tradycji obrzędów ludzkiego życia, Warszawa 1988; 20. Życie po polsku, czyli o przemianach obyczaju w drugiej połowie XX wieku, Łomża 1998; 21. K. Żygulski, Święto i kultura: święta dawne i nowe: rozważania socjologa, Warszawa 1981; Literatura uzupełniająca: 1. T. Barannik, Od obrzędu do teatru obrzędowego, Warszawa 2002; 2. J. Bartmiński, Językowy obraz świata, Lublin 1999; 3. Z. Kuchowicz, Człowiek polskiego baroku, Łódź 1992; 4. P. Lorie, Przesądy. Księga wiedzy dawnej, Warszawa 1993; 62

1 SOCJOLOGIA KULTURY 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 048.A1, 057.A1 4 polski 5 Przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia roku studiów 7 III rok, semestry 5 i 6 8 9 10 konwersatorium 11 Ukończenie kursów: Historia kultury, Wstęp do kulturoznawstwa. 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 7 14 tak Zajęcia zostały zbudowane wokół szeroko rozumianej kategorii tożsamości. Omó- 15 wione zostaną koncepcje teoretyczne oraz badania empiryczne dotyczące poszcze- gólnych zagadnień. Stawianie problemów teoretycznych i poszukiwanie możliwości ich rozwiązania 16 w oparciu o analizę tekstu. 17 esej poświęcony wybranemu zagadnieniu z zakresu socjologii kultury. Kultura, subkultura, kontrkultura, kultura masowa, kultura popularna, kultura biedy. Pamięć. Pamięć społeczna a pamięć autobiograficzna. Myślenie potoczne. 18 Narracja i mikrohistorie. Ethos ziemiański. Ethos mieszczański. Ethos chłopski. Honor. Ponowoczesne wzory osobowe. Typy charakteru i społeczeństwa. Swój i obcy. Pokolenie. Tradycja. Tradycja wynaleziona. Literatura podstawowa: 1. A. Appadurai, Nowoczesność bez granic, Kraków 2005; 2. Z. Bauman, Ponowoczesne wzory osobowe, „Studia Socjologiczne” 1993, nr 2; 3. Z. Bauman, Zbędni, niechciani, odtrąceni – czyli o biednych w zamożnym świecie, „Kultura i Społeczeństwo” 1998, nr 2; 4. R. Benedict, Wzory kultury, Warszawa 1999; 5. A.Bielik –Robson, Kultura ludowa człowieka nowoczesnego [w] Horyzonty antro- 19 pologii kultury, Warszawa 2005; 6. Z. Benedyktowicz, Portrety „obcego”. Od stereotypu do symbolu, Kraków 2000; 7. J. Błoński, Biedni Polacy patrzą na getto, Kraków 2008; 8. W. Boziewicz, Polski kodeks honorowy, Warszawa 1999; 9. U. Eco, Semiologia życia codziennego, Warszawa 1996; 10. T. Edensor, Tożsamość narodowa, kultura popularna i życie codzienne, Kraków 2005; 11. B. Fatyga, Dzicy z naszej ulicy. Antropologia kultury młodzieżowej, Warszawa 1999; 63

12. E. Gellner, Narody i nacjonalizm, Warszawa 1991; 13. R. Girard, Kozioł ofiarny, Łódź 1991; 14. E. Goffman, Człowiek w teatrze życia codziennego, Warszawa 1981; 15. T. Hołówka, Myślenie potoczne: heterogeniczność zdrowego rozsądku, Warszawa 1986; 16. Honor to nie tylko słowo: studium tożsamości kulturowej drobnej szlachty północnego Mazowsza, Pułtusk 2005; 17. K. Horney, Neurotyczna osobowość naszych czasów, Poznań 1997; 18. P. Kowalski, (Nie) bezpieczne światy masowej wyobraźni: studia o literaturze i kulturze popularnej, Opole 1996; 19. L.Levy-Bruhl, Czynności umysłowe w społeczeństwach pierwotnych, Warszawa 1992; 20. S. Marmuszewski, Bogactwo i ubóstwo. Dwa motywy potocznego myślenia, „Kul- 19 tura i Społeczeństwo” 1998, nr 2; 21. M. Mauss, Socjologia i antropologia, Warszawa 1973; 22. Narracja: teoria i praktyka, red. B. Janusz, B. De Barbaro, Kraków 2008; 23. J. Ortega y Gasset, Bunt mas, Warzawa 1982; 24. D. Riesman, Samotny tłum, Warszawa 1996; 25. D. L. Schacter, Siedem grze- chów pamięci. Jak zapominamy i zapamiętujemy, Warszawa; 26. R. Sulima, Antropologia codzienności, Kraków 2001; 27. J. Tokarska –Bakir, Rzeczy mgliste, Sejny 2004; 28. Tradycja wynaleziona, red. E. Hobsbawm, T. Ranger, Kraków 2008; 29. T. Veblen, Teoria klasy próżniaczej, Warszawa 2008; 30. M. Wańkowicz, Kundlizm, Rzym-Londyn 1947. Literatura uzupełniająca: 1. C. Herriger, Rytuały. Komunikacja bez słów, Wrocław 1998. 2. Czasopisma fachowe: „Kultura i Społeczeństwo”, „Studia Socjologiczne” 64

1 HISTORIA SZTUKI 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 019.A3, 031.A3 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I i II rok, semestry 2, 3 8 Dr Urszula Bęczkowska 9 10 konwersatorium 11 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Celem zajęć jest zapoznanie studentów z najważniejszymi zagadnieniami z zakresu sztuki światowej od jej początków w Starożytnym Egipcie aż po burzliwy wiek XX 15 i XXI, oraz z najważniejszymi zagadnieniami z zakresu sztuki polskiej, ze szczegól- nym naciskiem na zabytki znajdujące się w Krakowie. Studenci na dwa miesiące przed egzaminem otrzymują płytę CD zawierającą ws- 16 zystkie prezentacje towarzyszące wykładom, która stanowi podstawowy materiał przygotowawczy do egzaminu. Warunkiem zaliczenia jest napisanie eseju będącego konstruktywną krytyką ja- kiegoś kierunku w sztuce bądź dzieł wybranego artysty oraz obecność na zajęciach (możliwe trzy nieobecności w semestrze). 17 Egzamin ustny składa się z dwóch części, rozpoznania prezentowanych slajdów i od- powiedzenia na łączące się z nimi pytanie oraz odpowiedzi na pytanie o bardziej teoretycznym charakterze. Zajęcia składają się z wykładów wspomaganych multimedialnymi prezentacjami, wycieczek po mieście – śladami sztuki średniowiecznej, renesansowo-barokowej a także tej z przełomu XIX i XX wieku (m.in. zajęcia w Galerii Sztuki Polskiej XIX 18 Wieku w Sukiennicach) – oraz spotkań na wystawach sztuki współczesnej (wizyta w Galerii Sztuki Polskiej XX Wieku w Muzeum Narodowym i na wystawach cza- sowych organizowanych przez krakowskie galerie). Sztuka świata, tomy I – XI z Suplementem, Arkady, różne lata wydań.Pozycje poświęcone sztuce wchodzące w skład Serii Style-Kierunki-Tendencje (popular- 19 nie zwana Serią z Nefretete) ukazującej się nakładem Wydawnictw Artystycznych i Filmowych, różne lata wydań. Ponadto studenci otrzymują w trakcie wykładów informacje o lekturach dotyczących zagadnień szczegółowych. 65

1 KOMUNIKACJA KULTUROWA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 006.A1 4 polski 5 przedmiot podstawowy [B] 6 obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 Dr hab. Małgorzata Radkiewicz, 8 Mgr Magdalena Zdrodowska 9 Dr hab. Małgorzata Radkiewicz 10 ćwiczenia Zajęcia wprowadzające do metodologii oraz koncepcji z zakresu socjologii i teorii 11 kultury oraz teorii telewizji, reklamy, mediów elektronicznych realizowanych w ramach studiów I i II stopnia. 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 4 14 Tak Zajęcia przybliżają definicje i modele teoretyczne oraz pojęcia z zakresu komuniko- 15 wania, z uwzględnieniem kontekstu społeczno-kulturowego oraz medialnego. 30 godzin ćwiczeń w semestrze (2 godziny tygodniowo) przez 15 tygodni; 16 konsultacje w trakcie dyżurów (raz w tygodniu 1 godzina) przez 15 tygodni w semestrze egzamin ustny, 17 dopuszczenie do egzaminu po zaliczeniu pisemnych kolokwiów z lektur i materiału z zajęć, po 1 i po 2 semestrze Badanie komunikacji jako procesu kulturowego, analizowanego w aspekcie antro- pologicznym, socjologicznym, historycznym. W ramach ćwiczeń przewidziane są trzy bloki tematyczne: 1. Podstawowe informacje z zakresu ewolucji form i modeli komunikowania za- 18 leżnie od typu kultury i stanu mediów. 2. Zagadnienia dotyczące komunikowania w kulturze multimedialnej, w kontekście globalizacji, postmodernizmu 3. Analiza sposobów komunikowania przy użyciu różnych przekaźników i form: kina, wideo, telewizji, interentu 66

1. Jean Baudrillard, Symulakry i symulacje. Warszawa, 2005, rozdz.: Procesja symu- lakrów, s. 5-56. 2. Zygmunt Bauman: Ponowoczesność jako źródło cierpień. Warszawa, 2000, rozdz.: Ponowoczesność czyli o niemożności awangardy oraz O znaczeniu sztuki..., s. 155-179 3. Benjamin Barber: Dziżhad kontra McŚwiat. Warszawa 2001, rozdz.: 6. Hollyworld: wideologia McŚwiata oraz 7. Telewizja i MTV..., s. 112-147 4. Manuel Castells, Społeczeństwo sieci. Warszawa 2007, s. 362-380 5. Goban – Klas Tomasz, Media i komunikowanie masowe, Warszawa–Kraków 1999; 6. Godzic Wiesław, Telewizja jako kultura, Kraków 1999; 7. Hall Stuart, Kodowanie i dekodowanie, „Przekazy i opinie”, 1987, nr 1-2; 8. Edward T. Hall, Poza kulturą, Warszawa 1984. 9. E. T. Hall, Ukryty wymiar, Warszawa 2001. 19 10. Hopfinger Maryla (red.), Od fotografii do rzeczywistości wirtualnej, Warszawa 1997; 11. Naomi Klein, No logo. Izabelin 2004, s. 45-79 12. Kluszczyński Ryszard W., Film, wideo, multimedia, Warszawa 1999; 13. Kluszczyński Ryszard W., Społeczeństwo informacyjne. Cyberkultura. Sztuka miltimediów, Kraków 2002. 14. Pitrus Andrzej, Zrozumieć reklamę, Kraków 2000. 15. Postman Neil: Technopol. Warszawa: PIW, 1995 16. Byron Reeves, Clifford Nass: Media i ludzie. Warszawa, 2000, wstęp: rozdz.1: Utożsamianie przekazu medialnego z rzeczywistością, s. 13-29. 17. Stewart John, Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi, War- szawa 2002. 67

1 HISTORIA I TEORIA TEATRU 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 040.A3, 049.A3 4 polski 5 przedmiot podstawowy [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 II i III rok, semestry 4 i 5 8 dr Łucja Demby 9 10 wykład 11 brak 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 8 14 tak Przedmiot ten jest pomyślany jako niezbędny kontekst dla badań filmoznawczych, uzupełniający je zarówno o wiedzę o teatrze klasycznym, jak i o teatrze współcze- 15 snym, rozwijającym się równolegle do filmu. Obejmuje on także wybrane teksty teoretyczne i przykłady analizy spektaklu teatralnego. wykład ilustrowany przykładami o charakterze audiowizualnym (nagrania spekta- 16 kli, programy dokumentalne i edukacyjne z dziedziny historii teatru) test na zaliczenie semestru IV; 17 po semestrze V egzamin (pisemny lub ustny) Zajęcia poświęcone są historii i współczesności sztuki scenicznej. Studenci zostają zapoznani z historią teatru światowego i polskiego, zdobywają wiedzę teoretyczną 18 i metodologiczną, niezbędną do podjęcia podstawowych badań nad teatrem. W ramach każdego okresu z historii teatru omawiane są najważniejsze elementy poetyki teatralnej (inscenizacja, scenografia, gra aktorska, reżyseria, muzyka, itp.) 1. Ch. Balme, Wprowadzenie do nauki o teatrze, Warszawa 2002. 2. A. Banach, Wybór maski, Kraków 1962. 3. J. R. Brown [red.], Historia teatru, Warszawa 2007. 4. A. Hausbrandt, Elementy wiedzy o teatrze, Warszawa 1982. 19 5. Z. Hübner, Sztuka reżyserii, Warszawa 1982. 6. D. Kosiński i in., Słownik wiedzy o teatrze, Bielsko-Biała 2005. 7. T. Kudliński, Vademecum teatromana, Warszawa 1985. 8. A. Nicoll, Dzieje dramatu, Warszawa 1962 9. A. Nicoll, Dzieje teatru, Warszawa 1959. 68

1 MUZYKA FILMOWA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 033.A3, 042.A3 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] 6 obowiązkowy do zaliczenia roku 7 rok II, semestry 3 i 4 8 dr hab. Iwona Sowińska 9 10 konwersatorium 11 Zaliczenie przedmiotu: Wprowadzenie do wiedzy o filmie. 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Podstawowym celem przedmiotu jest uwrażliwienie studentów na dźwiękową war- stwę filmu – zwłaszcza na muzykę, ale też pozostałe komponenty ścieżki dźwiękowej 15 – oraz dostarczenie im wiedzy i narzędzi, pozwalających interpretować rolę dźwięku w przekazach audiowizualnych. Wykłady problemowe; dyskusje ze studentami; analiza filmów lub ich fragmentów; 16 słuchanie i omawianie utworów muzycznych. Praca roczna. 17 egzamin Podstawowe pojęcia wiedzy o muzyce. Historia muzyki filmowej. Muzyka adaptowana. Muzyka oryginalna: główne nurty i twórcy. 18 Gatunki filmowe a muzyka. Kino muzyczne (musical, filmy operowe, baletowe i taneczne, biografie). Muzyka filmowa we współczesnej kulturze muzycznej. Problemy udźwiękowienia filmu. 1. R. Lack: Twenty Four Frames Under. A Buried History of Film Music, London 2002. 2. R.M. Pendergast: Film Music. A Neglected Art, London 1992; 3. R. S. Brown: Overtones and Undertones. Reading Film Music, Berkeley 1994; 4. E. Weis, J. Belton: Film Sound. Theory and Practice, New York 1985; 5. I. Sowińska: Polska muzyka filmowa 1945-1968; Katowice 2006; 6. I. Sowińska: Dźwięki i obrazy. O słuchaniu filmów, Katowice 2001; 19 7. A. Helman: Na ścieżce dźwiękowej. O muzyce w filmie, Kraków 1968; 8. M. Przedpełska-Bieniek: Dźwięk w filmie, Warszawa 2006. 9. Muzyka. Encyklopedia PWN. Kompozytorzy i wykonawcy, prądy i kierunki, dzieła. Warszawa 2007. 10. D. Wójcik: ABC form muzycznych, Kraków 2003. 11. C. Dahlhaus: Estetyka muzyki, Warszawa 2007. Część czwarta: Filozofia i estetyka

1 HISTORIA FILOZOFII 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 004.A1, 017.A2 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 Dr Piotr Graczyk 9 10 wykład i ćwiczenia 11 120 godzin (po 60 godzin wykładów i ćwiczeń podzielonych na dwa semestry po 12 30 godzin) 13 8 14 tak Podstawowe kategorie, pojęcia i metafory filozoficzne. Grecka myśl antyczna a filozofia współczesna. Panorama wybranych problemów filozoficznych – w przekroju 15 historycznym i systematycznym. Najważniejsze nowożytne i współczesne strategie myśli filozoficznej (m.in. transcendentalizm, dialektyka, hermeneutyka, fenomenologia, dekonstrukcjonizm). Wykłady dotyczące podstawowych pojęć i problemów 16 filozoficznych. Krytyczna analiza tekstów. 17 egzamin ustny Kurs historii filozofii określa horyzont myślowy niezbędny w uprawianiu kulturoznawstwa jako dziedziny współczesnej humanistyki. Dostarcza także podstaw 18 do przedmiotów realizowanych na roku drugim i trzecim (wprowadzenie do teorii kultury, teorii kultury oraz teorii filmu) 19 70

1 ESTETYKA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Teorii Filmu 3 078.A2 (spec. Hist.i teoria filmu), 068A2 (spec. Medioznawstwo) 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] 6 obowiązkowy do zaliczenia roku i całego toku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 Dr Waldemar Frąc 9 10 1. semestr – wykład, 2. semestr – ćwiczenia Zaliczenie kursu z historii filozofii, obejmującego podstawowe pojęcia, idee, szkoły i systemy filozoficzne tradycji zachodniej, oraz zaliczenie historii myśli filmowej, 11 prezentującej początki refleksji teoretycznofilmowej, ruchy awangardowe, radziec- ką szkołę montażu, formalizm, teorie formatywne i realistyczne, fenomenologię i francuską filmologię. 12 30 godzin wykładów, 30 godzin ćwiczeń 13 2 + 3 14 tak Cel poznawczy: osiągnięcie podstawowych kompetencji dotyczących przedmiotu, metodologii, historii i współczesności estetyki. Cele kształcące: wskazanie szerokiego pola refleksji estetycznej jako płaszczyzny rozumienia i analizy zjawisk filmowych 15 (np. wpływ na refleksję teoretycznofilmową) i szerzej: audiowizualnych. Kreowanie umiejętności samodzielnej refleksji estetycznej nad zjawiskami współczesnej kultury, w której wymiar estetyczny odgrywa coraz bardziej istotną rolę. Wykłady obejmujące prezentacje audiowizualne określonych fenomenów, problemowe prezentowanie idei, dyskusje syntetyzujące wnioski, krytyczne analizy tekstów 16 i zjawisk estetycznych (otwarte na oryginalność indywidualnych poszukiwań, kre- atywność). 2 godz. tygodniowo (15 tyg. wykł. i 15 tyg. ćw.). 17 egzamin pisemny Kwestie metaestetyczne: przedmiot, metodologia (np. estetyka explicite i impli- cite), estetyka w perspektywie zagadnień aksjologicznych (odniesienie do etyki), kulturotwórcza rola estetyki. Wyodrębnienie estetyki i jej ewolucja w perspektywie historycznej (od starożytności po współczesność). Pojęcie sytuacji estetycznej jako fenomenologiczne zakreślenie pola rozważań. Problematyka piękna (Wielka Teoria, piękno w estetyce współczesnej). Inne kategorie estetyczne – brzydota, wzniosłość, 18 komizm, tragizm, kicz, kamp. Istota i status istnienia wartości estetycznych (ich miejsce w uniwersum aksjologicznym – hierarchie). Dialektyka twórczości artystycznej. Przegląd głównych stanowisk ontologii dzieła sztuki (m.in.: mimetyzm, psychologizm, idealizm, fenomenologia, hermeneutyka, filozofia analityczna). Koncepcje odbioru dzieła sztuki (przeżycie estetyczne, ocena). Główne zagadnienia współczesności (estetyka postmodernistyczna, anestetyka, ontologizacja dzieła sztuki, estetyzacja życia codziennego, prymat sensu estetycznego). 71

Problematyka wykładów: 1. B. Dziemidok, Główne kontrowersje estetyki współczesnej, Warszawa 2002; 2. U. Eco, Historia piękna, Poznań 2005; 3. H.Elzenberg, Pisma estetyczne, Lublin 1999. 4. M.Gołaszewska, Zarys estetyki. Problematyka, metody, teorie, Kraków 1986; 5. M. Gołaszewska, Estetyka współczesności, Kraków 2001; 6. S. Morawski (red.), Zmierzch estetyki – rzekomy czy autentyczny?, t.1,2, Warszawa 1987; 7. A.B. Stępień, Propedeutyka estetyki, Lublin 1986; 8. W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć, Warszawa 1988; 9. W. Tatarkiewicz, Historia estetyki, t. 1,2,3, Wrocław-Kraków 1988-1991; 10. K. Wilkoszewska, Estetyki filozoficzne XX wieku, Kraków 2000. Problematyka ćwiczeń: 1. Platon, Uczta, Warszawa 1984; 19 2. Platon, Fajdros, Kęty 2002; 3. Plotyn, Enneady, I, rozdz. VI, Warszawa 2000; 4. F. Nietzsche, Narodziny tragedii, Kraków 2003; 5. Arystoteles, D. Hume, M. Scheler, O zjawisku tragedii i tragiczności, Kraków 1976; 6. W. Stróżewski, O możliwości sacrum w sztuce, (w:) idem, Wokół piękna, Kraków 2002. 7. M. Merleau-Ponty, Oko i umysł, Gdańsk 1996; 8. H.-G. Gadamer, Aktualność piękna, Warszawa 1993; 9. J. Ortega y Gasset, Dehumanizacja sztuki, Warszawa 1996; 10. W. Benjamin, Dzieło sztuki w dobie reprodukcji technicznej, (w:) idem, Anioł historii, Poznań 1996; 11. W. Welsch, Estetyka i anestetyka, (w:) Postmodernizm, red. R. Nycz, Kraków 1997. 12. W. Welsch, Estetyka poza estetyką, Kraków 2005; 13. J. Baudrillard, Spisek sztuki, Warszawa 2006. 14. J. Rancière, Estetyka jako polityka, Warszawa 2007. 72

1 LOGIKA I SEMIOTYKA 2 Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej, Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 022.A2, 029.A2 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I i II rok, semestry 2 i 3 8 Dr Jerzy Hanusek 9 10 ćwiczenia 11 12 60 godzin podzielonych na dwa semestry po 30 godzin 13 6 14 tak Przedmiot ten pomyślany jest jako przegląd najważniejszych pojęć i koncepcji se- 15 miotycznych na tle osiągnięć współczesnej logiki. 16 ćwiczenia 17 obecność na zajęciach oraz wyniki sprawdzianów pisemnych. W ramach zajęć z tego przedmiotu realizowane są następujące bloki tematyczne: 1. Semiotyka jako nauka o znakach i znaczeniach. Semiotyka a filozofia. Semiotyka a logika. Semiotyka a językoznawstwo. Semiotyka a psychologia. Semiotyka a nauki o sztuce. 2. Główne działy semiotyki: semantyka, syntaktyka, pragmatyka. 3. Pojęcie znaku. Znak a jego użycie. Znak-typ i znak-egzemplarz. 4. Najważniejsze typologie znaków. Znaki naturalne i konwencjonalne. Symbole, znaki ikoniczne i oznaki. 5. Systemy znakowe. Języki i kody. Języki sztuczne i naturalne. Formalizacja języka. Pojęcia języka w logice. 18 6. Pojęcie nazwy. Nazwy konkretne i abstrakcyjne. Desygnaty nazw. Nazwy indywidualne i generalne. Stosunki między zakresami nazw. 7. Pojęcie znaczenia. Różne koncepcje znaczenia. Znaczenie denotatywne i kono- tatywne. Ekstensja i intensja. 8. Definicje. Definicja realna i nominalna. Rodzaje definicji ze względu na budowę i zadania. 9. Antynomie semantyczne i podstawowe sposoby ich usuwania. Rozróżnienie języka i metajęzyka. 10. Pojęcia interpretacji języka, spełniania, prawdy i modelu. 11. Definicje pojęć prawdy logicznej i wynikania logicznego. Semantyczne a syn- taktyczne pojęcie wynikania. 73

12. Zdanie. Funkcje zdaniowe. Funktory prawdziwościowe. 13. Struktury składniowe języków sztucznych i naturalnych. 14. Rachunek zdań. Najważniejsze prawa rachunku zdań. Dowód i dowodzenie. 15. Logiki wielowartościowe i modalne. 18 16. Wnioskowania uprawdopodobniające. Wnioskowania redukcyjne. Wnioskowa- nia indukcyjne. Kanony indukcji. 17. Prawdopodobieństwo. 18. Semiotyczne analizy kultury, komunikacji, rozumienia i poznania. 1. Jerzy Pelc, Wstęp do semiotyki, Warszawa 1984; 2. Zygmunt Ziembiński, Logika praktyczna, Warszawa 2002; 3. Witold Marciszewski, Logika formalna. Zarys encyklopedyczny, Warszawa 1987; 19 4. Leon Koj, Semiotyka logiczna, Warszawa 1990; 5. Jerzy Pelc, Leon Koj, Semiotyka dziś i wczoraj, Warszawa 1980; 6. Charles Sanders Peirce, Philosophical Writings of Peirce, New York 1955; 7. Umberto Eco: A Theory of Semiotics, Bloomington and London 1976. Część piąta: teoria i historia literatury

1 WIEDZA O LITERATURZE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Historii Filmu 3 005.A3, 018.A3, 032.A3, 041.A3 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I i II rok, semestry 1, 2, 3 i 4 8 Dr Joanna Wojnicka 9 10 konwersatorium Przedmiot jest prowadzony na dwóch pierwszych latach studiów; w takim przy- 11 padku prowadzący może odwołać się jedynie do wiedzy studenta wyniesionej ze szkoły średniej. 12 120 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 2 14 tak Celem przedmiotu jest wprowadzenie studentów w podstawowe zagadnienia z historii literatury europejskiej XIX i pierwszej połowy XX wieku, z uwzględnieniem kontekstu historycznego oraz ideowego, a także zapoznanie ich podstawowymi 15 pojęciami z zakresu teorii literatury. Efektem powinno być nabycie przez studenta umiejętności swobodnego poruszania się w obszarze europejskiej literatury, posze- rzenie jego humanistycznej edukacji, zaznajomienie się z najważniejszymi literackimi dziełami, stanowiącymi kanon edukacji humanistycznej. 16 konwersatorium w wymiarze 1,5h tygodniowo praca roczna (po roku I); egzamin ustny (po skończeniu kursu) obejmujący zarówno 17 znajomość listy lektur, jaki i najważniejszych zjawisk z historii literatury oraz orien- tację w podstawowych zagadnieniach teoretyczno-literackich Na zajęciach omówione zostają zjawiska literackie wraz z ich kontekstem historycznym, filozoficznym oraz ideowym począwszy od przełomu romantycznego aż po lata pięćdziesiąte XX wieku. Zagadnienia omawiane są w oparciu o wybrane lektury z kręgu literatur: niemieckiej, angielskiej, francuskiej i rosyjskiej. Na zajęciach ana- 18 lizowane są zarówno poszczególne teksty literackie, jak i przedstawione konteksty historyczne, ideowe i filozoficzne. Powinno to pomóc studentom w rozumieniu procesu historyczno-literackiego, jak również dostrzeganiu wielorakich powiązań pomiędzy sztuką, a zjawiskami pozaartystycznymi. 75

Na zajęciach studenci zapoznawani są także z najważniejszymi pojęciami z zakresu 18 historii, poetyki i teorii literatury, zapoznani z prądami i wybitnymi postaciami z historii literatury. 1. H. Markiewicz, Wymiary dzieła literackiego, Kraków 1996. 2. Z. Mitosek, Teorie badań literackich, Warszawa 1995. 3. H. Markiewicz, Główne problemy wiedzy o literaturze, Kraków 1984 4. J. Culler, Teoria literatury, Warszawa 1998. 5. E. Auerbach, Mimesis. Rrzeczywistość przedstawiona w literaturze Zachodu, Warszawa 1968. 6. Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej, Wrocław 1986. 7. Bronisława Bułatowa, Powieść angielska XX wieku, Warszawa 1983 19 8. Katarzyna Dybał, Barbara Marczuk, Jan Prokop, Historia literatury francuskiej, Warszawa 2005. 9. Albert Thibodet, Historia literatury francuskiej. Od Rewolucji do lat trzydzies- tych XX wieku, Warszawa 1997. 10. Literatura rosyjska w zarysie, red. Zbigniew Barański i Antoni Semczuk, Wars- zawa 1997 11. Historia literatury rosyjskiej XX wieku, red. Andrzej Drawicz, Warszawa 2002 12. Marian Szyrocki, Historia literatury niemieckiej, Wrocław 1963. 76

1 LITERATURA WSPÓŁCZESNA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 080.B, 088.B 4 polski przedmiot podstawowy [B] 5 6 obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 Dr Piotr Marecki 9 10 konwersatorium 11 zaliczenie przedmiotu Wiedza o literaturze lub Poetyka i teoria literatury 12 60 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 4 14 tak Student rozpoznaje najważniejsze szkoły i nurty współczesnej literatury, zna naj- ważniejsze dzieła literackie współczesności, potrafi je interpretować za pomocą 15 narzędzi wypracowanych przez najnowsze osiągnięcia literaturoznawstwa. Student zna filmowe adaptacje powstałe na kanwie literatury współczesnej. Wykład problemowy Dyskusja ze studentami 16 Analiza współczesnej literatury Prezentacje i analiza fragmentów adaptacji filmowych Prezentacje nowych form książki (audiobooki, hiperteksty, liberatura) 17 esej Czasopisma, instytucje, pokolenia literackie, życie literackie Zarys współczesnej literatury polskiej i światowej (literatura krytyczna, cyberpunk, minimalizm, mito- grafie, literatura małych ojczyzn, literatura zaangażowana, postmodernizm a literatura, literatura mniejszości seksualnych, literatura polityczna, literatura popularna, literatura faktu) Twórcy polscy (Olga Tokarczuk, Andrzej Stasiuk, Izabela Filipiak, Paweł Huelle, Stefan Chwin, Manuela Gretkowska, Cezary Michalski, Marek Kra- 18 jewski, Marcin Świetlicki, Darek Foks, Wojciech Kuczok, Michał Witkowski, Dorota Masłowska, Sławomir Shuty, Daniel Odija, Mariusz Sieniewicz, Ewa Schilling, Jakub Żulczyk, Jaś Kapela, Jacek Dehnel, Zbigniew Masternak, Hubert Klimko-Dobrza- niecki, Wojciech Tochmann, Marian Pankowski, Stanisław Czycz) Twórcy literatury światowej (Elfriede Jelinek, Michel Houellebecq, Chuck Palahniuk, John Maxwell Coetzee, Cormac McCarthy, Raymond Carver, William Gibson) Literatura i nowe media Filmowe adaptacje literatury współczesnej 77

Teoria: 1. Anna Burzyńska, Michał Paweł Markowski, Teorie literatury XX wieku. Podręcznik, Kraków 2007. 2. Przemysław Czapliński, Piotr Śliwiński, Literatura polska 1976-1998. Przewodnik po prozie i poezji, Kraków 1999. 3. Piotr Marecki (red.), Tekstylia bis. Słownik młodej polskiej kultury, Kraków 2006. 4. Błażej Warkocki, Homo niewiadomo, Warszawa 2009. 5. Piotr Marecki (red.), Liternet.pl, Kraków 2003. 6. Kinga Dunin (red.), Polityka literatury, Warszawa 2009. Dzieła: 1. Olga Tokarczuk, Prawiek i inne czasy, Kraków 2005. 2. Marian Pankowski, Rudolf, Kraków 2005 3. Michał Witkowski, Lubiewo, Kraków 2005. 19 4. Radosław Nowakowski, Koniec świata według Emeryka, Kraków 2005. 5. Stanisław Czycz, Arw, Kraków 2007. 6. Dorota Masłowska, Paw Królowej, Warszawa 2005. 7. Wojciech Kuczok, Senność, Warszawa 2008. 8. Andrzej Bart, Fabryka muchałapek, Warszawa 2008. 9. Wojciech Tochmann, Wściekły pies, Kraków 2007. 10. Zbigniew Masternak, Niech żyje wolność, Poznań 2006. 11. Cormac McCarthy, Droga, Kraków 2008. 12. Elfriede Jelinek, Pianistka, Warszawa 2004. 13. Michel Houellebecq, Cząstki elementarne, Warszawa 2006. 14. John Maxwell Coetzee, Elizabeth Costello, Kraków 2006. 15. Chuck Palahniuk, Fight Club, Warszawa 2006. 16. Raymond Carver, Na skróty, Warszawa 2006. 17. William Gibson, Neuromancer, Poznań 1996. 78

1 JĘZYKOZNAWSTWO 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 007.A2 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I rok, semestr 1 8 Prof. dr hab. Ireneusz Bobrowski 9 10 konwersatorium 11 12 30 13 3 14 tak Student poznaje: [1.] historycznie uporządkowany przegląd metod naukowego badania języka naturalnego; [2.] strukturę języka naturalnego – fonetyka, gramatyka, semantyka; [3.] strukturę języka naturalnego w konfrontacji ze strukturą języka formalnego; [4.] modele opisu języka naturalnego: dystrybucyjny, generatywny, 15 kognitywny. Przedmiot teoretyczny ma dostarczyć podstawowych wiadomości na temat wysoce sformalizowanej dyscypliny, jaką jest współczesne językoznawstwo oraz służy do przedstawienia zagadnień metodologicznych w badaniach humanistycznych. Kurs stanowi uzupełnienie zajęć z teorii komunikacji. 16 konwersatorium 17 egzamin ustny 18 . 1. Zelling S. Harris, Structural Linguistics, Chicago 1947 ; 2. Mieczysław A. Krąpiec, Język i świat realny, Lublin 1984; 19 3. John Lyons, Wstęp do językoznawstwa, Warszawa 1975; 4. John Lyons, Semantyka, t. 1 i 2, Warszawa 1994; 5. Benjamin Lee Whorf, Language, Thought and Reality, Cambridge Mass. 1956. Część szósta: Medioznawstwo

1 TEORIA MEDIÓW DRUKOWANYCH 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 062.C, 070.C 4 polski 5 przedmiot kierunkowy [C] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 Dr Bogusława Bodzioch-Bryła 9 10 konwersatorium 11 12 60 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 3 14 tak 15 16 konwersatorium 17 egzamin Ćwiczenia z historii i teorii mediów drukowanych obejmują 30 godzin w semestrze. W ramach kursu omawiane są dzieje i procesy rozwoju mediów drukowanych w Polsce i na świecie, rozwój technologii druku oraz elementy współczesnego 18 polskiego rynku prasy (segmentacja, konkurencja z innymi mediami, reklama prasowa). Kurs obejmuje także podstawowe zagadnienia pracy redakcyjnej, obiegu i przetwarzania informacji. 1. Bauer, E. Chudziński (red.) Dziennikarstwo i świat mediów, Kraków 1996; 2. T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji i Internetu, Warszawa 1999; 19 3. J. Łojek, J. Myśliński, W. Władyka, Dzieje prasy polskiej, Warszawa 1988; 4. M. Wojtak, Gatunki prasowe, Lublin 2004; 5. W. Wolter, Szkice z dziejów prasy, Kraków 2005. 80

1 TEORIA MEDIÓW ELEKTRONICZNYCH 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 063.C, 071.C 4 polski przedmiot kierunkowy 5

obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów, 7 Rok I, studia II stopnia, sem. 1, 2 8 Prof. dr hab. Eugeniusz Wilk 9 Dr Anna Nacher 10 konwersatorium 11 zaliczony przedmiot Teoria telewizji (w ramach studiów I stopnia) 12 60 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 4 14 tak Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z najważniejszymi propozycjami 15 badawczymi z obszaru mediów audiowizualnych sformułowanymi w kręgu medioznawstwa kulturoznawczego. 16 Zajęcia prowadzone będą jako konwersatoria. 17 Na zaliczenie przedmiotu wymagany jest esej oraz obowiązuje egzamin ustny. Zajęcia poświęcone będą następującym zagadnieniom: Wprowadzenie do archeolo- gii mediów. Tradycja McLuhana. Kategoria dyspozytywu. Definiowanie nowych mediów. Hipermedia. Zagadnienie interaktywnośći. Hipertekst. Sieć WWW jako przedmiot badań naukowych. Web 2.0. Wirtualne tożsamości i społeczności siecio- 18 we. Rzeczywistość wirtualna jako nowe środowisko kulturowe. Elementy ludologii. Hybrydyzacja przekazów medialnych. Konwergencja mediów. Software studies. Repozytorium, kolekcja i baza danych jako formy kulturowe współczesnej audio- wizualności. Pojęcie wydarzenia medialnego; procesy rytualizacji. Literatura: 1. M. McLuhan, Wybór tekstów, Poznań 2001. 2. L. Manovich, Język nowych mediów, Warszawa 2006 19 3. Media Making, red. L.Grossberg [i inni], London 2006. 4. D. de Kerckhove, Inteligencja otwarta, Warszawa 2001. 5. Estetyka wirtualności, red. M.Ostrowicki, Kraków 2005. 81

6. M. Kamińska, „Rzeczywistość wirtualna jako „ponowne zaczarowanie świata”. Pytanie o status poznawczy koncepcji, Poznań 2007. 7. D. Barney, Społeczeństwo sieci, Warszawa 2008. 8. H. Rheingold, The Virtual Community: Home Steading on the Electronic Frontier, Addison-Wesley 1993. 9. S. Turkle, Life on the Screen. Identity in the Age of the Internet. New York 1995. 10. M. Castells, Społeczeństwo sieci, Warszawa 2007. 11. M. Filiciak, Wirtualny plac zabaw. Gry sieciowe i przemiany kultury współczesnej, Warszawa 2006 19 12. Obrazy w sieci. Socjologia i antropologia ikonosfery Internetu, red. T.Ferenc i K.Olechnicki, Toruń 2008. 13. D. Lombard, Globalna wioska cyfrowa. Drugie życie sieci, Warszawa 2009. 14. A. Keen, Kult amatora. Jak internet niszczy kulturę, Warszawa 2007. 15. D. Dayan, E. Katz, Wydarzenia medialne. Historia transmitowana na żywo, Warszawa 2008. 16. WWW – w sieci metafor. Strona internetowa jako przedmiot badań naukowych, red. A.Dytman-Stasieńko i J.Stasieńko, Wrocław 2008. 17. „Kultura Popularna” 2008, nr 4. [numer monograficzny poświęcony software studies]. 82

1 TEORIA TELEWIZJI 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 058. B2 4 polski 5 przedmiot kierunkowy (B) 6 obowiązkowy 7 III rok, semestr 6 8 dr Anna Nacher 9 10 ćwiczenia Zaliczone zajęcia z Komunikacji kulturowej, Wstępu do kulturoznawstwa, Socjo- logii kultury, Wprowadzenia do wiedzy o filmie, Historii sztuki, Historii fimu powszechnego, Analizy filmu, Kultury audiowizualnej. Student powinien posiadać 11 ogólną wiedzę na temat form wspołczesnej kultury audiowizualnej, podstaw kulturoznawczych metod badawczych i komunikacji kulturowej, powinien posiadać także umiejętność kulturoznawczej analizy przekazów audiowizualnych. 12 30 13 4 14 tak Celem zajęć jest przybliżenie podstawowych pojęć z zakresu teorii telewizji oraz zwrócenie uwagi na specyficzne procedury semiotyczne telewizji, zwłaszcza w kon- tekscie procesów globalizacyjnych oraz konwergencji mediów. Główny nacisk zosta- 15 nie położony na wypracowanie aparatu teoretycznego służącego kulturoznawczym badaniom telewizji, stąd ważnym elementem jest praca analityczna studentów z zastosowaniem poznanych narzędzi. konsultacje 1 godz. tygodniowo (15 tygodni), 16 inne ćwiczenia/zajęcia praktyczne 2 godz. tygodniowo (15 tygodni) egzamin pisemny – po zakończeniu zajęć 17 projekty i ćwiczenia praktyczne – przygotowanie pracy grupowej w formie 20-min. prezentacji – 1 w semestrze Perspektywy badawcze w teorii telewizji, pojęcie strumienia telewizyjnego i telewizyjna intertekstualność, telewizyjna polisemia, telewizja jako forum kultury, klasyczne teorie narracji a narracja telewizyjna, strategie zappingu a postmodernizm telewizji, telewizyjna gatunkowość w ujęciu J. Feuer i J. Mittella, klasyczne gatunki 18 telewizyjne i ich przemiany (serial, magazyny wiadomości, talk-show, teleturniej), gatunki hybrydowe (trash TV), gatunki hybrydowe – (telenowela dokumentalna, mockumentary), telewizja a rzeczywistość (reality TV), realizm telewizyjny, telewizja a płeć, telewizja doby globalizacji. 83

Literatura podstawowa: 1. R.C. Allen (red.), Teledyskursy. Telewizja w badaniach współczesnych, Kielce 1998; 2. W. Godzic, Telewizja i jej gatunki po „Wielkim Bracie”, Kraków 2004; 3. J. Fiske, Television Culture, New York and London 1991; 4. J. Mittell, „A Cultural Approach to Television Genre Theory”, „Cinema Journal” 40 nr 3, 2001. Literatura uzupełniająca: 1. A. Nacher, Telepłeć. Gender w telewizji doby globalizacji, Kraków 2008; 2. A. Gwóźdż, Pejzaże audiowizualne, Telewizja, wideo, komputer, Kraków 1997; 3. M. Halawa, Życie codzienne z telewizorem, Warszawa 2006; 19 4. D. Dayan, E. Katz, Wydarzenia medialne. Historia transmitowana na żywo, Warszawa 2008; 5. A. Biressi, H. Nunn, Reality TV: Realism and Revelation, Londyn 2005; 6. R.C. Allen i A. Hill (red.) Television Studies Reader, London and New York 2004; 7. L. Parks i S. Kumar (red.) Planet TV. A Global Television Reader, Nowy Jork, Londyn 2003; 8. A. Smith (red.), Television. An International History, Oxford – Nowy Jork 1998; 9. H. Jenkins, Kultura konwergencji, Warszawa 2006; 10. The Encyclopedia of Television http://www.museum.tv/archives/etv/index.html; 11. blog Jasona Mittella: http://justtv.wordpress.com; 12. Flow TV Journal: http://flowtv.org; 13. lektura czasopism fachowych: „Kultura Popularna”. 84

1 SZTUKA NOWYCH MEDIÓW 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 066.C 4 polski przedmiot kierunkowy (C) 5

6 fakultatywny – ograniczonego wyboru, 7 Rok IV, semestr 7 8 Prof. dr hab. Andrzej Pitrus 9 10 wykład 11 - 12 30 13 6 14 tak Celem zajęć jest zapoznanie studentów z najważniejszymi tendencjami sztuki no- 15 wych mediów: od video artu, przez instalację, sztukę interaktywną po net art 16 wykład 17 egzamin ustny 1. Wprowadzenie – co to jest sztuka mediów? 2. Korzenie: Dada, John Cage, Fluxus 3. Video performance, Nam June Paik 4. Percepcja i technologia: Bill Viola 18 5. Sztuka video – najważniejsze tropy 6. Wideo i sztuka mediów w Polsce 7. Wyzwanie interaktywności 8. Internet jako przestrzeń sztuki 1. Piotr Krajewski, Violetta Kutlubasis-Krajewska, Od monumentu do marketu, Wrocław 2005; 2. Ryszard W. Kluszczyński, Społeczeństwo informacyjne. Cyberkultura. Sztuka multimediów, Kraków 2001. (fragm.); 19 3. Ryszard W. Kluszczyński, Film – wideo – multimedia, Kraków 2002. (fragm.); 4. Michael Rush, New Media in Art, New York 2005; 5. Christiane Paul, Digital Art, New York 2006; 6. Oliver Grau, Virtual Art, Masachussets 2004; 7. Doug Hall, Illuminating Video, New York 2005. 85

1 REKLAMA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 065.C, 073.C 4 polski przedmiot kierunkowy (C) 5

6 obowiązkowy 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 dr Anna Nacher 9 10 konwersatorium Zaliczone zajęcia z Komunikacji kulturowej, Wstępu do kulturoznawstwa, Socjologii kultury, Historii kultury, Wprowadzenia do wiedzy o filmie, Historii sztuki, Historii fimu powszechnego, Teorii filmu, Analizy filmu, Teorii telewizji. Student powinien 11 posiadać ogólną wiedzę na temat form współczesnej kultury audiowizualnej, podstaw kulturoznawczych metod badawczych i komunikacji kulturowej, powinien posiadać także umiejętnoć kulturoznawczej analizy przekazów audiowizualnych. 12 60 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 7 14 tak Zajęcia z reklamy będą łączyć wiedzę z zakresu podstawowych pojęć reklamy z jej analizą na tle szerszego tła kulturowego i społecznego (kultura konsumpcyjna, kultura popularna, przemiany wzorów konsumpcji na przestrzeni XX wieku). Istotny segment zajęć poświęcony będzie oddziaływaniu reklamy na odbiorców oraz języ- kowi reklamy. Ważnym elementem zajęć będzie ukazanie panoramy teoretycznej 15 i zróżnicowanej metodologii stanowiącej zaplecze kulturoznawcy pragnącego po- święcić uwagę zjawiskom reklamy. Jednym z wątków będzie także teoria fotografii z punktu widzenia retoryki wizualnej, realizmu i dyskursów władzy. Zasygnalizowa- ne zostanie także zagadnienie specyfiki reklamy w rozmaitych środowiskach medialnych (reklama w telewizji a reklama w internecie), ze szczególnym uwzględnieniem przemian internetu na przełomie tysiącleci (fenomen Web 2.0). konsultacje 1 godz. tygodniowo (30 tygodni), 16 inne ćwiczenia/zajęcia praktyczne 2 godz. tygodniowo (30 tygodni) semestralna praca pisemna – po zakończeniu 1 sem.; projekty i ćwiczenia praktyczne – przygotowanie pracy grupowej w formie 20-min. 17 prezentacji (analiza wybranej kampanii reklamowej pod kątem zastosowania me- diów) – 1 w semestrze; egzamin ustny – po zakończeniu zajęć 86

Specyfika komunikatu reklamowego: definicja, cel i funkcje reklamy. Modele od- działywania reklamy (model hierarchii efektów, AIDA, DAGMAR, macierz FCB). Pojęcie marki (budowa tożsamości marki). Planowanie kampanii reklamowej (brief), plan mediów, wykorzystanie mediów w reklamie (reklama prasowa, telewizyjna, radiowa, outdoor, reklama w Internecie). Reklama w środowisku Web 2.0 Przemiany w kulturze konsumcyjnej (nowe formy reklamy: marketing szeptany, marketing wirusowy, konsument vs. prosument), Case studies: wybrane agencje (Leo Burnett, 18 David Ogilvy, Fallon) i marki (United Colors of Benetton, Apple, BMW). Język w reklamie. Psychologiczne oddziaływanie reklamy. Reklama a sztuka: strategie kontestacji: subvertising, culture jamming. Reklama a sztuka: fotografia jako element języka wizualnego reklamy. Reklama a sztuka: retoryka wizualna. Semiotyczna teoria reklamy. Krytyczna teoria reklamy. Reklama a teoria gender. Psychoanalityczna teoria reklamy. Integracyjna teoria reklamy: od brytyjskiej szkoły kulturowej po dekonstrukcję Literatura podstawowa: 1. A. Pitrus, Znaki na sprzedaż. W stronę integracyjnej teorii reklamy, Kraków 2005; 2. A. Pitrus, Zrozumieć reklamę, Warszawa 1999; 3. J. Kall, Reklama, Warszawa 1994; 4. W. Budzyński, Reklama. Techniki skutecznej perswazji, Warszawa 1999; 5. P.H. Lewiński, Retoryka reklamy, Wrocław 1999; 6. D. Doliński, Psychologiczne mechanizmy reklamy, Gdansk 2003; 7. J. Bralczyk, Język na sprzedaż, Warszawa 1997; 8. E. Szczęsna, Poetyka reklamy, Warszawa 2003; 9. R. Barthes, Retoryka obrazu, G. Bonsiepe, Retoryka wizualno-werbalna,[w:] red. M. Skawara, S. Wysłouch, Ut pictura poesis (Archiwum przekładów „Pamiętnika Literackiego”), Gdańsk 2006; Literatura uzupełniająca: 1. Storey J., Studia kulturowe i badania kultury popularnej. Teorie i metody, rozdział 7 19 (Kultura jako zjawisko życia codziennego), Kraków 2003; 2. M. Bogunia-Borowska, Reklama jako tworzenie rzeczywistości spolecznej, Kraków 2004; 3. red. E. M. Clark et al. Attention, Attitude and Affect in Response to Advertising, rozdz. 1 i 2 („Historical and Contemporary Perspectives on Advertising Research”, „The First 90 Years of Advetising Research”), New Jersey i Londyn 1994; 4. P. Fallon, F. Senn, Marka soczysta jak pomarańcza. Siła kreacji w reklamie, Gliwice 2007; 5. Tapscott, A.D. Williams, Wikinomia. O globalnej wspołpracy, która zmienia wszystko, Warszawa 2008 6. B.J. Philips, E. F. McQuarrie, „Beyond Visual Metaphor: A New Typology of Visual Rhetoric in Advertising”, Marketing Theory, 4 (113) 2004; 7. V. Packard, Sprzedaż nieśmiertelności, Dla każdego wizerunek własny [w:] J. Kossak, W. Górnicki red., Super-Ameryka. Szkice o kulturze i obyczajach, Warszawa 1970; 8. N. Klein, No Logo, Warszawa 2004; 87

9. J. Baudrillard, Społeczeństwo konsumpcyjne, jego mity i struktury, Warszawa 2006; 10. J. Winship, „Handling sex”, „Media, Culture and Society”, vol. 3 (25) 1981; 11. D.B. Holt, „Toward a sociology of branding”, „Journal of Consumer Culture” 2006, 6 (299); 12. A. Arvidsson, „Brand: A critical perspective”, „Journal of Consumer Culture” 2005, 5 (235); 13. J. Williamson, Decoding Advertisements. Ideology and Meaning in Advertising, 19 London i Nowy Jork 1978; 14. S. Nixon, Advertising Cultures. Gender, Commerce, Creativity, London, Thousand Oaks, New Delhi 2003; 15. McFall, Advertising. A Cultural Economy, London, Thousand Oaks, New Delhi 2004. zasoby online: http://www.brief.pl http://www.think-a-head.pl http://adage.com Część siódma: inne przedmioty

1 ZARZĄDZANIE KULTURĄ 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 027. B3 4 polski 5 przedmiot podstawowy [B] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku stu 7 II rok, semestr 3 8 Dr hab. Łukasz Plesnar 9 10 wykład 11 12 30 13 4 14 tak 15 16 17 egzamin 18 19 89

1 KRYTYKA FILMOWA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 078.C, 086.C 4 polski przedmiot kierunkowy (C) 5 obowiązkowy w ramach specjalizacji filmoznawczej obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów, w ramach specjalizacji filmo- 6 znawczej 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 mgr Michał Oleszczyk 9 Prof. zw. dr hab. Tadeusz Lubelski 10 ćwiczenia, warsztaty 11 Ukończenie studiów I stopnia 12 60 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 7 14 tak Celem zajęć jest nauczenie studentów praktycznych umięjętności w zakresie upra- 15 wiania różnych form krytyki filmowej, zapoznanie z tradycją z tego zakresu oraz dzisiejszymi uwarukowaniami pracy redakcyjnej. Lektura prac krytycznych; ćwiczenia w zakresie uprawiania różnych form krytyki fil- 16 mowej (recenzja, felieton, esej itp.); omawianie prac studenckich; wspólne przygotowanie przynajmniej jednego numeru instytutowego czasopisma warztatowego „Cela 58” 17 egzamin polegający na obronie przygotowanych przez studenta prac pisemnych Omówienie podstaw teoretycznych i warsztatowych krytyki filmowej; zapoznanie 18 z tradycją polskiej i zagranicznej krytyki filmowej; przygotowanie i omawianie wła- snych prac studentów; redagowanie numeru czasopisma filmowego Literatura podstawowa: 1. Badania nad krytyką literacką. Seria druga. Red. M. Głowiński, K. Dybciak, Wrocław 1984; 2. André Bazin, Film i rzeczywistość. Wybór i przekład B. Michałek, Warszawa 1963; 3. Paulina Kael, Co dzień w kinie. Wybór i przekład W. Wertenstein, Warszawa 1978; 4. Bolesław Michałek, Czy istnieje krytyka? I po co?, „Kino” 1993, nr 11; 19 5. Konrad Eberhardt, O polskich filmach, Warszawa 1982; 6. Andrzej Werner, Dekada filmu, Warszawa 1997; 7. Tadeusz Sobolewski, Pisanie o filmie, „Kino” 1996, nr 2; 8. Tadeusz Sobolewski, Za duży blask. O kinie współczesnym, Kraków 2004. Lektura uzupełniająca: bieżące recenzje z prasy. 90

1 WARSZTATY FILMOWE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 008.B2, 023.B2, 028.B2, 039.B2 4 polski 5 przedmiot kierunkowy (B) obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I i II rok, semestry 1, 2, 3 i 4 8 Mgr Tomasz Dettloff 9 10 warsztaty 11 12 120 godzin (po 30 godzin w semestrze) 13 7 14 tak Przedmiotem dwuletniego kursu są podstawowe zagadnienia związane z realizacją obrazu filmowego, reżyserii, montażu i scenopisarstwa. Istotnym instrumentem pozwalającym przyswoić powyższą tematykę jest kompleksowa analiza warsztatowa sekwencji filmów fabularnych, etiud studentów polskich i zagranicznych szkół filmowych oraz filmów dokumentalnych. W ramach zajęć poświęconych problematyce filmu 15 dokumentalnego przedmiotem analizy są zarówno filmy wybrane z kanonu polskiego dokumentu, jak również, ilustrujące omawiane zagadnienia warsztatowe, pozycje z ostatnich lat. W trakcie zajęć studenci realizują proste ćwiczenia narracyjne (inscenizacja, praca z kamerą), montażowe i scenariopisarskie. Program przedmiotu obejmuje pracę w grupach oraz opiekę nad indywidualnymi projektami filmowymi i literackimi. Przedmiot ten stanowi samodzielny moduł i wyróżnia się – spośród typowo uniwer- 16 syteckich, teoretycznych zajęć – nastawieniem na praktykę, na umiejętność realizacji własnych, twórczych pomysłów. zaliczenie na ocenę Podstawą zaliczenia są przygotowane przez studentów projekty filmów dokumen- 17 talnych, scenariusze etiud lub szkice filmów fabularnych oraz samodzielnie zreali- zowane filmy. 18 91

1. K. Konrad, Światło w filmie, Warszawa 1983; 2. M. Lewandowski, Światło i cień w filmie, Łódź 1995; 3. L. Zonn, Wokół montażu, Łódź 2001; 4. Z. Duś, Podstawy montażu filmowego, Katowice 2002; 5. K. Karabasz, Cierpliwe oko, Warszawa 1979; 6. K. Karabasz, Bez fikcji, Warszawa 1985; 7. K. Karabasz, Odczytać czas, Łódź 1999; 8. Amerykański warsztat scenarzysty (wybór z: Syd Field, Screenplay, New York 1979 19 i Rof Rilla, The Writer and the Screen, New York 1974); 9. W. Goldman, Przygody scenarzysty, Warszawa 1999; 10. P. Jenn, Techniki scenariuszowe, Łódź 1994; 11. J. Karpiński, Niedoskonałe odbicie. O sztuce scenariusza filmowego..., Warszawa 1995; 12. R.U. Russin, W.M.Downs,Jak napisać scenariusz filmowy, Warszawa 2005; 13. D. Arijon, Gramatyka języka filmowego, Warszawa 1985; 14. E.Nurczyńska-Fidelska, P.Sitarski, Interpretacja dzieła filmowego. Teoria i praktyka, Łódź 1995. 92

1 PRAWO AUTORSKIE I FILMOWE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 019.A3 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 III rok, semestr 6 8 Dr hab. Anna Wojciechowska 9 10 konwersatorium 11 12 30 13 2 14 tak Celem wykładu jest zaznajomienie studentów z podstawowymi pojęciami, instytuc- jami i zasadami prawa autorskiego i prawa filmowego. 15 Samodzielny przedmiot wprowadzający podstawową orientację w prawnych uwa- runkowaniach funkcjonowania dzieła audiowizualnego. 16 konwersatorium 17 zaliczenie na ocenę Studenci poznają prawa twórców oraz zasady rozporządzania tymi prawami, zakres dozwolonego użytkowania utworów, zasady zawierania umów autorskich oraz system sankcji za naruszenie praw autorskich. Szczególnie rozwinięta jest problematyka 18 praw twórców dzieła audiowizualnego, uprawnienia producenta, umowy o realizację i eksploatację dzieła filmowego oraz międzynarodowe regulacje prawne dotyczące utworów audiowizualnych. 1. J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Cwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple, Komentarz. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Warszawa 2001; 2. J. Barta, R. Markiewicz, Prawo autorskie. Przepisy, orzecznictwo, umowy 19 międzynarodowe, Warszawa; 3. A. Wojciechowska, Autorskie prawa osobiste twórców dzieła audiowizualnego, „Zeszyty Naukowe UJ. Prace z Wynalazczości i Ochrony Własności Intelektualnej”, Zeszyt 72, Kraków 1999. 93

1 EDUKACJA AUDIOWIZUALNA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Historii Filmu Polskiego 3 4 polski 5 6 fakultatywny – dowolnego wyboru. 7 IV rok, semestry 7 i 8 8 Dr Agnieszka Morstin-Popławska 9 Dr Agnieszka Morstin-Popławska 10 ćwiczenia i wykład Przedmiot ma charakter fakultatywny i przeznaczony jest dla studentów IV lub V 11 roku chcących zdobyć uprawnienia nauczycielskie. 12 60 godzin ćwiczeń oraz 30 godzin wykładu w systemie studiów stacjonarnych 13 Przedmiot fakultatywny (konieczny do kursu pedagogicznego) 14 nie Zajęcia pozwalają na zdobycie kompetencji dydaktycznych pod kątem edukacji filmowej dzieci i młodzieży oraz w nauczaniu przedmiotu Wiedza o Kulturze. Wykłady zapoznają z wybranymi zagadnieniami z zakresu wiedzy o mediach i edukacji filmowej oraz z głównymi modelami edukacji audiowizualnej i aktualnymi kierunkami jej rozwoju, a także z problematyką wychowawczego oddziaływania środków masowego 15 przekazu. Ćwiczenia mają na celu wskazanie sposobów przekazywania wiedzy o filmie w praktyce dydaktycznej. Służą zapoznaniu z podstawową literaturą przedmiotu oraz wskazaniu pomocnych źródeł i pomocy dydaktycznych, wśród których – ze względu na specyfikę przedmiotu – przeważają źródła internetowe. Ćwiczenia są też okazją do tworzenia własnych projektów studentów (w tym scenariuszy zajęć lekcyjnych). wykłady w formie konwersatoriów (30 godzin, w tym 1.5 godzin tygodniowo przez 20 tygodni) 16 warsztaty grupowe (30 godzin, w tym 1.5 godzin tygodniowo przez 20 tygodni) e-learning (15 godzin, w tym 1.5 godzin tygodniowo przez 10 tygodni) ćwiczenia seminaryjne (15 godzin, w tym 1.5 godzin tygodniowo przez 10 tygodni) Formy pomiaru/oceny pracy studenta: projekty i ćwiczenia praktyczne W ramach zajęć warsztatowych studenci będą mieli za zadanie opracowanie oraz prezentację własnych scenariuszy zajęć dydaktycznych dotyczących zgłoszonych lub wybranych uprzednio tematów z zakresu edukacji audiowizualnej. Zgłoszenie 17 i zatwierdzenie tematów następuje wraz z końcem I semestru. Prezentacja i obrona projektu w postaci scenariusza w trakcie zajęć warsztatowych oraz przedłożenie go w postaci ostatecznej prowadzącemu do oceny, jest warunkiem zaliczenia ćwiczeń i wykładu. Złożenie gotowych scenariuszy powinno nastąpić pod koniec II semestru. 94

Treści merytoryczne: WYKŁAD: Film, telewizja i nowe media w nauczaniu Wiedzy o Kulturze oraz w edukacji humanistycznej • „Pedagogika dyskusji” i „pedagogika wzorów” w edukacji filmowej oraz nauczanie „do filmu” i „poprzez film” na przykładzie projektu FILMO- TEKA SZKOLNA • Film fabularny i dokumentalny jako pomoc w przekazywaniu wiedzy na temat podstawowych wymiarów kultury oraz kluczowych kategorii służących jej opisowi • Film jako tekst kultury; film wobec innych sztuk • Film w edukacji artystycznej (filmy o sztuce) • Filmowe obrazy epok a świadomość historyczna; film dokumentalny jako źródło wiedzy historycznej • Historia telewizji w Polsce • Przemiany kultury mediów w Polsce w świetle najnowszych badań • Aspekty społecznego oddziaływania telewizji (perswazja, propaganda, manipulacja, funkcjonowanie stereotypów) • Wychowawcze oddziaływanie mediów oraz ich wpływ na dzieci i młodzież w świetle najnowszych badań Zagadnienia omawiane są w formie wykładów z elementami konwersatorium oraz 18 prezentacji połączonych z projekcjami filmowymi. ĆWICZENIA Film i media w perspektywie pedagogicznej: • Zagrożenia wynikającymi z funkcjonowania w społeczeństwie sieciowym (cyberprzemoc, cyberuzależnienia) • Dorastanie i tożsamość w rzeczywistości wirtualnej (rola portali społecznościowych) • Internet jako narzędzie i źródło edukacji humanistycznej • Internet jako źródło i narzędzie pozyskiwania i uprawiania wiedzy (edukacyjna rola blogów) • Edukacja audiowizualna a kierunki rozwoju kina niezależnego Zajęcia dotyczące edukacyjnego potencjału Internetu oraz cyberuzależnień i cy- berprzemocy oraz innych zjawisk związanych z nowymi mediami mają charakter warsztatów i prowadzone są z wykorzystaniem metody e-learningu – polegają na badaniu zawartości odpowiednich portali internetowych, dlatego powinny odbywać się w pracowni komputerowej. Część zagadnień wymaga zapoznania się z literaturą przedmiotu, poddaną do dyskusji w ramach ćwiczeń. Edukacja filmowa w praktyce dydaktycznej: Analiza wybranych scenariuszy lekcyjnych oraz materiałów edukacyjnych pocho- dzących ze strony internetowej projektu Filmoteka Szkolna: http://www.filmotekaszkolna.pl/ 95

WYKŁAD: Film, telewizja i nowe media w nauczaniu Wiedzy o Kulturze oraz w edukacji humanistycznej 1. FILMOTEKA SZKOLNA pakiet multimedialny dla nauczycieli wydany w ramach projektu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej oraz Polskiego Wydawnictwa Audiowizualnego; 2. Henryk Depta, Wychowanie filmowe, Warszawa 1975; 3. Henryk Depta [red.], Analiza i interpretacja utworu filmowego w szkole, Wars- zawa 1980; 4. Katarzyna Pokorna-Ignatowicz, Telewizja w systemie politycznym i medialnym PRL. Między polityką a widzem, Kraków 2003; 5. Małgorzata Lisowska-Magdziarz, Media powszednie. Środki komunikowania masowego i szerokie paradygmaty medialne w życiu codziennym Polaków u progu XXI wieku, Kraków 2008; 6. Wiesław Godzic [red.], 30 najważniejszych programów telewizyjnych w Polsce, Warszawa 2005; 7. Dorota Kubicka, Anna Kołodziejczyk, Psychologia wpływu mediów. Wybrane teorie, metody, badania, Kraków 2007; ĆWICZENIA Edukacja filmowa w praktyce dydaktycznej: 19 1. Filmoteka Szkolna – publikacja zawierająca pakiet płyt DVD i broszur dla nauczycieli oraz strona: http://www.filmotekaszkolna.pl/; 2. Ewelina Nurczyńska-Fidelska, Film w szkolnej edukacji humanistycznej, Wars- zawa-Łódź, 1997; 3. Jak uczyć wiedzy o kulturze?, kwartalnik „Zeszyty szkolne. Edukacja humanis- tyczna”, 2004, nr 2; 4. „Lekcje Katyńskie” http://www.nowaera.pl/content/view/963/44/; 5. Scenariusze ze zbioru Człowiek – twórca kultury. Scenariusze lekcji wiedzy o kulturze, Wydawnictwo STENTOR, Warszawa 2004 znajdują się na stronie wydawnictwa: http://www.stentor.com.pl/nauczyciel.php?action=scenariusz; 6. Marek Hendrykowski, Polski film fabularny dla dzieci i młodzieży, Poznań 1997. Film i media w perspektywie pedagogicznej 1. Bronisław Siemieniecki, Pedagogika medialna. Podręcznik akademicki, Warszawa 2007, t. 1 i 2; 2. Witold Jakubowski, Edukacja w świecie kultury popularnej, Kraków 2006; 3. Janusz Gajda, Media w edukacji, Kraków 2004; Cyberprzemoc: 1. http://www.dzieckowsieci.pl 2. http://www.saferinternet.pl/ 3. http://www.saferinternet.pl/biuletyn.html 96

Cyberuzależnienia: 1. Piotr Dębek, Lubomira Szawdyn, Złapani w sieć, „Chip” 2000, nr 4 http://www. chip.pl/archiwum/article_14286.html# 2. Michał Oleszczyk, Czesio i inne chłopaki, „TP” 2008/10 http://tygodnik.onet. pl/34,0,7225,czesio_iinne_chlopaki,artykul.html 3. Krzysztof Karauda, Oglądanie czy czytanie? Ogólnie o problemach metodyki zdalnego nauczania: http://www.kulturaihistoria.umcs.lublin.pl/archives/129 4. Internet w edukacji historycznej http://historiaimedia.org/category/internet-w- edukacji-historycznej/ 19 5. Bartosz Staszczyszyn, Historia kamerą pisana, „TP” 2008/14 http://tygodnik.onet. pl/34,0,8317,historia_kamera_pisana,artykul.html Serwisy edukacyjne 1. http://13grudnia81.pl/; 2. www.marzec1968.pl; 3. www.sierpień1980.pl; 4. https://college.usc.edu/vhi/wobliczuzaglady/; 5. Joanna Pawluśkiewicz i Marzena Popławska, Dobra energia. Jak rozruszać wyobraźnię dziesięciolatków? [w:] Piotr Marecki, Kino niezależne w Polsce 1989- 2009. Historia mówiona, Warszawa 2009 97

1 WARSZTATY KOMPUTEROWE 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych 3 012 4 polski 5 przedmiot ogólny [A] obowiązkowy do zaliczenia semestru/roku studiów, 6 obowiązkowy do ukończenia całego toku studiów 7 I rok, semestry 1 i 2 8 Dr Zbigniew Handzel 9 10 Warsztaty/ ćwiczenia 11 12 30 13 1 14 tak Zajęcia mają za zadanie oswojenie studenta z możliwościami, jakie daje komputer, wprowadzenie i przygotowanie go do samodzielnej pracy w środowisku Windows 15 oraz naukę wykorzystywania praktycznego aplikacji pakietu Office, obsługi poczty elektronicznej oraz przeglądarek internetowych ze szczególnym naciskiem na umiejęt- ność wyszukiwania informacji w tematycznych (filmowych) bazach danych. Zajęcia praktyczne, prowadzące do zdobycia umiejętności niezbędnych współczes- 16 nemu humaniście. 17 zaliczenie Szczególna uwaga zostanie zwrócona na System Operacyjny Microsoft Windows, Mi- 18 crosoft Word, Microsoft Excel, Microsoft PowerPoint, Internet i pocztę elektroniczną. 19 98

1 KULTURA AUDIOWIZUALNA 2 Instytut Sztuk Audiowizualnych, Katedra Mediów Audiowizualnych 3 050. B2 4 polski 5 przedmiot kierunkowy [B] 6 obowiązkowy 7 III rok, semestr 5 8 dr Anna Nacher 9 10 ćwiczenia Zaliczone zajęcia z Komunikacji kulturowej, Wstępu do kulturoznawstwa, Wpro- wadzenia do wiedzy o filmie, Historii sztuki, Historii fimu powszechnego. Student 11 powinien posiadać wiedzę w zakresie podstaw kultury wizualnej oraz umiejętnosć opisu patrzenia / widzenia jako praktyki kulturowej i komunikacyjnej. 12 30 13 4 14 tak Celem przedmiotu jest zapoznanie studentów z istotnymi propozycjami teoretycznymi i metodologicznymi stosowanymi do opisu kluczowych zjawisk i form 15 audiowizualności oraz jej przemian (ekranologii, intermedialności, statusu języka werbalnego w kulturze audiowizualnej). konsultacje 1 godz. tygodniowo (15 tygodni), 16 inne ćwiczenia/zajęcia praktyczne 2 godz. tygodniowo (15 tygodni) egzamin pisemny – 2 godz., po zakończeniu zajęć 17 projekty i ćwiczenia praktyczne – przygotowanie pracy grupowej w formie 20-min. prezentacji – 1 w semestrze Ekran jako powierzchnia znacząca. Ekran kinowy, telewizyjny, ekran wideo i kom- puterowy. Ekran rozszerzonej wizualności i percepcja kalejdoskopowa. Geneaologia ekranu komputerowego i estetyka „okien”. Ekrany piśmienności: percepcja typo- graficzna, percepcja filmowa, percepcja elektroniczna. Ekrany w mieście – fasady 18 medialne. (Benjamin) Ekrany a media mobilne – rzeczywistość augmentowana. Proliferacja ekranów a technologie nadzoru i kultura postpanoptyczna. Status słowa i piśmienności w kulturze audiowizualnej. „Zwrot obrazowy” w kulturze? Prolife- racja obrazów i obraz jako forma konsumpcji (społeczeństwo spektaklu). Media, mobilność a doświadczenie cielesności (nowoczesność a spojrzenie wirtualne). 99

Literatura podstawowa: 1. A. Gwóźdź (red.), Po kinie?... Audiowizualność w epoce przekaźników elektronicznych, Universitas, Kraków 1994; 2. A. Gwóźdź (red.), Pejzaże audiowizualne. Telewizja, wideo, komputer, Kraków 1997; 3. A. Gwóźdź (red.), Widzieć, myśleć, być. Technologie mediów, Kraków 2001; 4. A. Gwóźdź, P. Zawojski (red.), Wiek ekranów. Przestrzenie kultury widzenia, Kraków 2002; 5. K. Chmielecki, Estetyka intermedialności, Kraków 2008; 6. E. Wilk, Nawigacje słowa. Strategie werbalne w przekazach audiowizualnych, Kraków 2000. Literatura uzupełniająca: 7. A. Gwóźdź, Obrazy i rzeczy. Film między mediami, Kraków 1997; 8. A. Gwóźdź (red.), Ekrany piśmienności. O przyjemnościach tekstu w epoce nowych 19 mediów, Warszawa 2008; 9. G. Youngblood, Expanded Cinema, London 1970 (fragmenty); 10. A. Friedberg, The Virtual Window. From Alberti to Microsoft, Cambridge 2006 (fragmenty); 11. A.Friedberg, Window Shopping. Cinema and the Postmodern, Berkeley i Los Angeles 1994; 12. W. Benjamin, Anioł historii. Eseje, szkice, fragmenty, Poznań 1996; 13. W. Benjamin, Pasaże, Kraków 2006 (fragmenty); 14. E. Rewers, Post-polis. Wstęp do filozofii ponowoczesnego miasta, Kraków 2005 (fragmenty); 15. E. Rewers (red.), Miasto w sztuce – sztuka w mieście, Kraków 2009 (w przygotowaniu, wybór); 16. N. Mirzoeff (red.), The Visual Culture Reader, Nowy Jork i Londyn 2002 (wybór); 17. czasopisma fachowe: „Przegląd Kulturoznawczy”, „Kultura Współczesna”. Część ósma: Języki obce i wychowanie fizyczne nazwa przedmiotu: JĘZYK ANGIELSKI liczba punktów: 8 status programowy: przedmiot ogólny [A} typ studiów: studia pierwszego stopnia czas: 2 i 3 rok, semestry: III, IV, V, VI wymiar godzin: 2 godziny tygodniowo forma zajęć: ćwiczenia forma zaliczenia egzamin

nazwa przedmiotu: INNY JĘZYK OBCY liczba punktów: 8 status programowy: przedmiot ogólny [A} typ studiów: studia pierwszego stopnia czas: 2 i 3 rok, semestry: III, IV, V, VI wymiar godzin: 2 godziny tygodniowo forma zajęć: ćwiczenia forma zaliczenia egzamin

nazwa przedmiotu: WYCHOWANIE FIZYCZNE liczba punktów: 2 status programowy: przedmiot ogólny [A} typ studiów: studia pierwszego stopnia czas: 1 rok, semestry: I, II wymiar godzin: 2 godziny tygodniowo forma zajęć: ćwiczenia forma zaliczenia zaliczenie Część dziewiąta: Wykłady monograficzne w roku akademickim 2010/2011

prof. dr hab. Andrzej Pitrus – Sztuka nowych mediów (wykład w języku angielskim) – 1 sem., 30 godz dr hab. Jadwiga Hučkova – Klasycy kina słowackiego – 1 sem., 30 godz. dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ – Filmowe adaptacje literatury ja- pońskiej – 2 sem., 30 godz. dr Sławomir Cebula – Sacrum w kinie – 60 godz. dr hab. Iwona Kolasińska-Pasterczyk – 1 sem., 30 godz. Studia wieczorowe

W Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ prowadzone są studia wieczorowe na kierunku kulturoznawstwo, specjalność: filmoznawstwo. Program studiów pokrywa się w większości z programem studiów dziennych. Zajęcia odbywają się w godzinach po południowych i wieczornych, między godz. 15.30 a 21.00. Studia są płatne.

Studia zaoczne

Studia oferują studentom wiedzę w czterech podstawowych działach: historia filmu powszechnego i polskiego, teoria filmu, analiza dzieła filmowego, teoria mediów. Prowadzone są także zajęcia z zakresu: historii filozofii, historii kultury, socjologii kultury, filozofii kultury i teorii kultury, historii sztuki, estetyki, ję- zykoznawstwa, logiki i semiotyki oraz literatury XIX i XX wieku. Program uzupełnia lektorat języka angielskiego, wykład monograficzny oraz projekcje filmowe. Zajęcia odbywają się co dwa tygodnie w sobotę i niedzielę. Absolwenci krakowskich studiów filmoznawczych przygotowani są do podjęcia pracy w różnych zawodach związanych z upowszechnianiem kultury, w ośrodkach telewizyjnych, w prasie i w agencjach reklamowych.

Terminy zjazdów studiów zaocznych w roku akademickim 2010/2011 Pierwszy semestr: 9/10 X, 23/24 X, 6/7 XI, 20/21 XI, 4/5 XII, 18/19 XII, 8/9 I, 22/23 I, 29/30 I Drugi semestr: 19/20 II, 5/6 III, 19/20 III, 2/3 IV, 16/17 IV, 7/8 V, 21/22 V, 4/5 VI, 11/12 VI 103

Harmonogram zajęć

S – oznacza zajęcia w sobotę, N – w niedzielę

Pierwszy rok S 8.00 Historia filozofii dr Waldemar Frąc 2.115 S 9.40 Językoznawstwo dr Krzysztof Korżyk 2.115 S 11.20 Historia myśli filmowej prof. dr hab. Alicja Helman 2.115 S 13.00 Komunikacja kulturowa dr Anna Nacher 2.115 S 14.40 Wprowadzenie do wiedzy o filmie gr. A dr hab. Łucja Demby 2.106 S 14.40 Język angielski, gr. B mgr Maciej Wzorek 2.118 S 16.20 Wprowadzenie do wiedzy o filmie gr. B dr hab. Łucja Demby 2.106 S 16.20 Język angielski, gr. A mgr Maciej Wzorek 2.118 S 18.00 Historia filmu powszechnego – wykład dr Joanna Wojnicka 2.115 N 14.40 Projekcje filmowe mgr Małgorzata Czarnik 2.115 N 11.20 Wstęp do kulturoznawstwa dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ 2.115 Historia filmu powszechnego N 13.00 mgr Patrycja Włodek 2.115 – ćwiczenia, gr. B Historia filmu powszechnego N 13.00 dr Agnieszka Kamrowska 2.106 – ćwiczenia, gr. A

Drugi rok S 8.00 Logika i semiotyka dr Krzysztof Korżyk 2.110 S 9.40 Historia filmu powszechnego – wykład dr hab. Rafał Syska 2.110 S 11.20 Projekcje filmowe mgr Małgorzata Czarnik 2.110 S 13.00 Analiza filmu, gr. A dr Jarosław Twardosz 2.110 S 13.00 Analiza filmu, grupa B prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.106 S 14.40 Wiedza o literaturze dr Joanna Wojnicka 2.110 S 16.20 Teoria filmu dr Jarosław Twardosz 2.110 N 9.40 Język angielski, gr. A mgr Magdalena Loska 2.118 N 11.20 Język angielski, gr. B mgr Magdalena Loska 2.118 N 13.00 Socjologia kultury dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ 2.110 N 14.40 Edukacja audiowizualna dr Artur Piskorz 2.110 N 16.20 Historia filmu powszechnego – ćwiczenia dr Monika Maszewska-Łupiniak 2.110

Trzeci rok S 9.40 Projekcje filmowe mgr Małgorzata Czarnik 2.108 S 11.20 Historia filmu polskiego – wykład prof. dr hab. Tadeusz Lubelski 2.108 S 13.00 Historia kultury prof. dr hab. Alicja Helman 2.108 104

Kultura audiowizualna (tylko pierwszy S 14.40 dr Anna Nacher 2.108 semestr) S 14.40 Teoria telewizji (tylko drugi semestr) prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.108 S 16.20 Seminarium licencjackie, filmowe dr Joanna Wojnicka 2.108 Seminarium licencjackie, medialne/kul- S 16.20 dr Anna Nacher 2.227 turoznawcze S 18.00 Historia i teoria teatru dr hab. Łucja Demby 2.108 Interpretacja filmu N 9.40 mgr Patrycja Włodek 2.108 (co drugi zjazd, podwójne zajęcia) Historia sztuki N 9.40 dr Urszula Bęczkowska 2.108 (co drugi zjazd, podwójne zajęcia) N 13.00 Język angielski, gr. A dr Artur Piskorz 2.108 N 13.00 Język angielski, gr. B mgr Magdalena Loska 2.118 N 14.40 Historia filmu polskiego – ćwiczenia dr Monika Maszewska-Łupiniak 2.108

Pierwszy rok SUM S 8.00 Seminarium magisterskie, gr. A dr hab. Rafał Syska 2.227 S 9.40 Estetyka dr Waldemar Frąc 2.107 S 11.20 Filozofia kultury dr Waldemar Frąc 2.107 S 13.00 Kierunki filmu współczesnego – wykład dr hab. Rafał Syska 2.107 S 14.40 Narracja filmowa dr Jarosław Twardosz 2.107 Wykład monograficzny z zakresu game S 16.20 prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.107 studies S 18.00 Niefabularne formy filmowe prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.107 N 9.40 Seminarium magisterskie, grupa B dr hab. Krzysztof Loska, prof. UJ 2.227 N 11.20 Kierunki filmu współczesnego – ćwiczenia dr Agnieszka Kamrowska 2.107 N 13.00 Projekcje filmowe mgr Małgorzata Czarnik 2.107 Metody badań kulturoznawczych N 14.40 dr Magdalena Zdrodowska 2.107 (1 semestr) N 14.40 Antropologia kina (2 semestr) dr Magdalena Zdrodowska 2.107

Piąty rok S 11.20 Seminarium magisterskie, gr. A dr hab. Rafał Syska 2.227 S 11.20 Seminarium magisterskie, gr. B prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.106 S 13.00 Historia kultury prof. dr hab. Alicja Helman 2.108 Kierunki filmu współczesnego – wykład S 14.40 prof. dr hab. Andrzej Pitrus 2.227 (tylko pierwszy semestr) Kierunki filmu współczesnego – ćwicze- N 9.40 dr Agnieszka Kamrowska 2.106 nia (tylko pierwszy semestr) 105

Studia z Zakresu Gender

Studia z Zakresu Gender mają charakter interdyscyplinarny i są skierowane do absolwentów wyższych uczelni. Program koncentruje się na zagadnieniu gender czyli społeczno-kulturowej tożsa- mości płci oraz mechanizmach jej powstawania. Zajęcia zostały tak dobrane, by dostarczyć słuchaczom informacji na temat różnych perspektyw badawczych, odmiennych metodologii oraz sposobów analizowania gender przez poszczególne dyscypliny. Słuchacze studium zyskują wiedzą teoretyczną wzbogacającą odbiór dzieją- cych się wokół nich zjawisk związanych z tożsamością płciową, ale także praktyczne umiejętności ich krytycznego opisu i interpreto- wania. Celem seminariów oraz wykładów jest: – analiza kulturowa, antropologiczna, historyczna, socjologiczna, psychologiczna męskiej i kobiecej tożsamości oraz związanych z nimi ról i modeli życiowych, – interdyscyplinarne badania sposobów, w jakie kategoria kulturowej tożsamości płci – gender – funkcjonuje w różnych dziedzinach wiedzy oraz w konkretnych sferach życia, analizowanych i opisywanych przez współczesne dyscypliny naukowe, – dostarczenie osobom zainteresowanym problematyką kulturowej tożsamości płci zaplecza teoretycznego i metodologicznego, niezbędnego w indywidualnej pracy naukowej, – studia o charakterze doskonalącym, rozwijające dotychczasową wie- dzę studentów i wzbogacające ją o nowe perspektywy badawcze.

PODYPLOMOWE STUDIA Z ZAKRESU GENDER 2010/11 ADRES: Instytut Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego 30-348 Kraków, ul. Łojasiewicza 4 (II piętro) tel. (0) 12 664 55 67 KIEROWNIK: dr hab. Małgorzata Radkiewicz: tel.: 0 601 865 921 e-mail: [email protected] www.filmoznawcy.pl REKRUTACJA: od 15 CZERWCA do 15 PAŹDZIERNIKA 106

DOKUMENTY: podanie wraz z kopią dyplomu ukończenia studiów magisterskich, licencjackich lub poświadczenie zaliczenia czwartego roku studiów,

ZAJĘCIA: DWA SEMESTRY – od PAŹDZIERNIKA do CZERWCA Dwa razy w miesiącu: sobota 11.00– 18.30, niedziela 10.00– 15.00 czerwiec – EGZAMIN DYPLOMOWY (praca pisemna i rozmowa)

OPIS CHARAKTER I CEL STUDIÓW kładzie nacisk na interdyscypli- STUDIÓW: narność, wszechstronność i różnorodność prowadzonych zajęć. Zostały one dobrane tak, by dostarczyć słuchaczom informacji na temat różnych perspektyw w prowadzeniu badań na temat kulturowej tożsamości analizowanej i interpretowanej przez poszczególne dyscypliny, z użyciem odmiennych metodologii. Pozwalają one nie tylko na wykorzystanie różnorodnych teorii, po czym na ich praktyczne zastosowanie. Zadania stojące przed studiami z zakresu gender to przede wszystkim: – analiza kulturowa, antropologiczna, historyczna, socjologiczna, psychologiczna męskiej i kobiecej tożsamości oraz związanych z nimi ról i modeli życiowych, – interdyscyplinarne badania sposobów, w jakie kategoria kulturowej tożsamości płci – gender – funkcjonuje w różnych dziedzinach wiedzy oraz w konkretnych sferach życia, analizowanych i opisywanych przez współczesne dyscypliny naukowe, – dostarczenie osobom zainteresowanym problematyką kulturowej tożsamości płci zaplecza teoretycznego i metodologicznego, niezbędnego w indywidualnej pracy naukowej, – studia o charakterze doskonalącym, rozwijające dotychczasową wie- dzę studentów i wzbogacające ją o nowe perspektywy badawcze. TYP ZAJĘĆ jest na tyle urozmaicony, by w jak najpełniejszy sposób w czasie dwóch semestrów przekazać maksimum wiedzy i doświad- czenia w analizowaniu i interpretowaniu zjawisk społecznych i kulturowych dotyczących gender. Na kanon składają się: – wykłady z podstawowych zagadnień teorii kultury i feminizmu, historii i teorii kina oraz mediów, teatru i dramatu, literatury, historii i socjologii, historii sztuki, kulturoznawstwa i antropologii, filozofii; wprowadzenie aspektu teoretycznego zagadnienia płci kulturowej poparte prezentacją dorobku naukowego na jego temat, – konwersatoria omawiające konkretne metodologie badań i ich praktyczne wykorzystanie w analizowaniu konkretnych przykładów i zagadnień zaprezentowanych wcześniej od strony teoretycznej.

OPŁATA ZA 2 550 PLN (w jednej lub dwóch ratach) CAŁY ROK: MOŻLIWOŚĆ WYKUPIENIA POJEDYNCZYCH KURSOW I SPOTKAŃ: 35 PLN za każde spotkanie (1,5 godziny) 107

KANON ZAJĘĆ (210 GODZIN LEKCYJNYCH – 45 min) OSOBA PROWADZĄCA TEMAT Dr hab. Małgorzata Radkiewicz Gender– ujęcie teoretyczne i analityczne (film/media) Dr Marzenna Jakubczak Gender w ujęciu filozoficznym i interkulturowym Dr Monika Baer Gender we współczesnej antropologii Dr Jacek Kochanowski Wprowadzenie do socjologii gender i queer Dr Agata Jakubowska, Gender w sztuce Marta Raczek Dr hab. Krystyna Kłosińska Krytyka feministyczna Dr Urszula Chowaniec Gender a literatura współczesna Dr Beata Kowalska, Płeć w kulturach Dr Joanna Mizielińska Dr Dobrochna Kałwa Gender w badaniach historycznych Dr Beata Zając Język a płeć Dr Monika Bakke Gender – humanizm – antropocentryzm Dr Małgorzata Bogunia Gender w reklamie DrAnna Nacher Gender i tożsamość w kulturze multimedialnej Dr Anna Tylikowska Psychologia a rodzaj– interpretacja tożsamości płciowej Feministyczna praktyka w psychologicznej pracy na Mgr Beata Zadumińska rzecz kobiet Ann Snitow Problematyka współczesnego feminizmu Dr Wojciech Baluch, Gender w teatrze i dramacie Dr Agata Adamiecka Prof. dr hab. Bożena Chołuj Problematyka tożsamości we współczesnych badaniach

Oraz wykłady gościnne i kursy prowadzone przez zaproszonych wykładowców Program studiów III stopnia w Instytucie Sztuk Audiowizualnych

Na program czteroletnich studiów składa się 450 godzin obo- wiązkowych zajęć dydaktycznych (150 na roku I, 120 na roku II, po 90 na roku III i IV), w tym:150 godzin przedmiotów podstawowych (PP) rozwijających warsztat pracy naukowej – wspólnych dla studiów III stopnia na całym wydziale, 150 godzin przedmiotów obligatoryjnych (PO) kierunkowych dla nauk humanistycznych oraz 150 godzin przedmiotów fakultatywnych (PF) specyficznych dla studiów w Instytucie Sztuk Audiowizualnych, oraz 90 godzin praktyki dydaktycznej (po 30 godz. na II, III i IV roku studiów), po- legającej na prowadzeniu zajęć ze studentami (wybór zajęć w porozumieniu z promotorem oraz wicedyrektorem Instytutu). Przedmioty podstawowe (PP) mogą mieć formę wykładu lub konwersatorium, opierają się jednak na przekazywaniu wiedzy; kończą się egzaminem, a w jednym wypadku (Źródła i technologie inf.) – zaliczeniem na stopień. W ich skład wchodzą: 1. Źródła i technologie informacji, I rok, 1 sem. – 30 godz., zal. na st. 2. Dydaktyka szkoły wyższej, II rok, 1 sem. – 30 godz., E 3. Filozofia, III rok, 1 sem. – 30 godz., E 4. Lektorat języka obcego, IV rok – 60 godz., E Na przedmioty obligatoryjne (PO) składają się: 1. Seminarium doktoranckie – 120 godzin, po 30 godz. na każdym roku studiów, zakończone zaliczeniem. Zasadą jest, że seminarium prowadzi promotor, wraz z całą grupą swoich doktoran- tów, od I do IV roku. Promotor może zrezygnować z własnego seminarium, kierując swoich doktorantów na inne wybrane; 2. Metodologia nauk humanistycznych, I rok, 2 semestr – 30 godz., E. Do przedmiotów fakultatywnych (PF) należą seminaria fakultatywne, wybierane przez doktorantów w porozumieniu z promotorem. Każdy uczestnik studiów musi zaliczyć obowiązkowo (zaliczenia na stopień) 150 godzin tych przedmiotów, po 60 na roku I i II oraz 30 na roku III. 109

Na roku I – dwa spośród czterech seminariów do wyboru. Każdy uczestnik przygotowuje obowiązkowo pracę seminaryjną; zasadą jest więc napisanie dwóch prac na stopień w ciągu I roku studiów. Tematy seminariów: 1. Historia filmu, wybrane zagadnienia (rok I, sem. 1) 2. Współczesna teoria filmu, wybrane zagadnienia (rok I, sem.1) 3. Historia filmu polskiego, wybrane zagadnienia (rok I, sem. 2) 4. Antropologia kultury, wybrane zagadnienia (rok I, sem. 2). Na roku II, analogicznie – dwa spośród czterech seminariów do wyboru. Każdy uczestnik przygotowuje obowiązkowo pracę semi- naryjną; zasadą jest więc napisanie w ciągu II roku studiów dwóch prac na stopień. Tematy seminariów: 1. Literaturoznawstwo, wybrane zagadnienia (rok II, sem. 1) 2. Kulturoznawstwo, wybrane zagadnienia (rok II, sem. 1) 3. Wiedza o sztuce, wybrane zagadnienia (rok II, sem. 2) 4. Zagadnienia kultury audiowizualnej (rok II, sem. 2) Na roku III każdy uczestnik studiów wybiera, w porozumieniu z promotorem, jedne zajęcia fakultatywne, 30 godz., związane z tematem jego pracy. Może to być seminarium (wówczas pisze pracę na stopień) lub wykład (wówczas zdaje egzamin lub otrzymuje zaliczenie na stopień). Wyboru można dokonać spośród wszystkich zajęć prowadzonych na Uniwersytecie Jagiellońskim na studiach I, II lub III stopnia (także w Instytucie Sztuk Audiowizualnych; może to więc być jedno z czterech seminariów niewybranych podczas studiów na I i II roku).

Rok I: Seminarium doktoranckie (PO, zal.) 30 1 sem.: Źródła i technologie informacji (PP, zal. na st.) 30 Seminarium fakultatywne (PF, zal. na st.), do wyb.: Historia filmu lub Współczesna teoria filmu 30 2 sem.: Metodologia nauk humanistycznych (PO, E) 30 Seminarium fakultatywne (PF, zal. na st.), do wyb.: Historia filmu polskiego lub Antropologia kultury: 30 Razem godzin: 150 110

Rok II: Seminarium doktoranckie (PO, zal.) 30 1 sem.: Dydaktyka szkoły wyższej (PP, E) 30 Seminarium fakultatywne (PF, zal. na st.), do wyb.: Literaturoznawstwo lub Kulturoznawstwo 30 2 sem.: Seminarium fakultatywne (PF, zal. na st.), do wyb.: Wiedza o sztuce lub Kultura audiowizualna 30 Razem godzin: 120 Praktyka dydaktyczna 30

Rok III: Seminarium doktoranckie (PO, zal.) 30 Wykład lub seminarium do wyboru (PF, zal. na st. lub E) 30 1 sem. Filozofia (PP, E) 30 Razem godzin: 90 Praktyka dydaktyczna 30

Rok IV: Seminarium doktoranckie (PO, zal. na st.) 30 Lektorat języka obcego (PP, E) 60 Razem godzin: 90 Praktyka dydaktyczna 30

Seminaria fakultatywne dla doktorantów:

Rok I: 1 sem.: dr hab. Łukasz Plesnar – Zagadnienia kultury audiowizualnej 2 sem.: dr hab. Iwona Kolasińska – Problemy historii kina narodowego dr hab. Małgorzata Radkiewicz – Współczesne teorie filmu prof. dr hab. Eugeniusz Wilk – Antropologia kultury – wybrane zagadnienia

Rok II: prof. dr hab. Aleksander Fiut: Problemy literaturoznawstwa – 30; prof. dr hab. Tomasz Gryglewicz: Problemy wiedzy o sztuce – 30. Regulamin studiów I stopnia, II stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich tekst jednolity w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2010 r.

...... 111 ...... 115 I. Postanowienia ogólne ...... 116 II. Organizacja zajęć ...... 121 III. Zaliczenie przedmiotu i roku studiów ...... 125 IV. Prace i egzaminy...... dyplomowe oraz ukończenie studiów 127 V. Indywidualna organizacja i zmiany w ramach...... toku studiów 128 VI. Urlop od zajęć ...... 129 VII. Skreślenie i ponowne przyjęcie ...... na studia 130 VIII. Nagrody, wyróżnienia i odpowiedzialność dyscyplinarna IX. Przepisy końcowe i przejściowe I. Postanowienia ogólne

§ 1 -

1. Regulamin ma zastosowanie do wszystkich form, typów i kierunków stu diów pierwszego stopnia, drugiego stopnia i jednolitych studiów magisterskich prowadzonych w Uniwersytecie Jagiellońskim. - 2. Użyte w Regulaminie określenia oznaczają: a) podstawowa jednostka organizacyjna – jednostka organizacyjna określo- na w statucie uczelni, prowadząca co najmniej jeden kierunek studiów; b) punkty zaliczeniowe – punkty przewidziane w programie nauczania da nego kierunku lub specjalności dla poszczególnych przedmiotów objętych tym programem (punkty Europejskiego Systemu Transferu i Akumulacji Punktów – ECTS); c) rok studiów – jednostka zaliczeniowa realizacji programu studiów; d) rok akademicki – okres kalendarzowy, w którym prowadzone są zajęcia oraz egzaminy i zaliczenia przewidziane w planie studiów i programie nauczania; e) Statut – Statut Uniwersytetu Jagiellońskiego; f) student – osoba kształcąca się na studiach pierwszego lub drugiego stopnia albo na jednolitych studiach magisterskich, która uzyskała ostateczną decyzję o przyjęciu na studia i złożyła ślubowanie określone w Statucie; g) przedmiot – element programu studiów obejmujący określone treści tematyczne realizowany w formie wykładu, laboratorium, ćwiczeń, konwersatorium, seminarium, proseminarium, praktyki, lub innych zajęć, określonych w programie studiów; w skład przedmiotu może wchodzić więcej niż jedna forma zajęć; 112

h) prowadzący przedmiot – nauczyciel akademicki posiadający tytuł nauko wy lub stopień naukowy doktora habilitowanego albo inny nauczyciel akademicki upoważniony do prowadzenia przedmiotu przewidzianego w programie studiów; i) sekwencyjny system zajęć i egzaminów – określone w programie studiów powiązanie tematyczne pomiędzy przedmiotami uzależniające udział w zajęciach lub przystąpienie do egzaminu od zaliczenia zajęć lub zdania egzaminu z innego przedmiotu; j) studia międzywydziałowe – studia prowadzone przez więcej niż jedną podstawową jednostkę organizacyjną; k) system punktowy – zasady zaliczania roku studiów określone w § 10,- § 11, §12 ust.1 oraz § 13 ust. 1 Regulaminu; l) tok studiów – realizowany przez studenta konkretny plan studiów i pro gram nauczania; m) (uchylony); n) program studiów – obowiązujący na danym kierunku lub specjalności program nauczania i plan studiów; o) Regulamin – regulamin studiów pierwszego stopnia, drugiego stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich§ 2 w Uniwersytecie Jagiellońskim. -

1. Student obowiązany jest postępować zgodnie z treścią ślubowania i regula minem studiów, przestrzegać przepisów obowiązujących w uczelni, wykonywać zarządzenia jej władz i organów, dbać o dobre imię Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz szanować jego tradycje i zwyczaje. - 2. Student ma prawo do: a) zdobywania wiedzy na wybranym kierunku studiów, rozwijania włas nych zainteresowań naukowych, korzystania w tym celu z pomieszczeń, urządzeń i środków oraz całości zbiorów bibliotecznych uczelni zgodnie z obowiązującymi przepisami, jak też z pomocy nauczycieli akademickich i organów uczelni; b) udziału w zajęciach dydaktycznych i przystępowania do egzaminów przewidzianych w planie studiów i programie nauczania na zasadach- w nich określonych; c) uczestnictwa w podejmowaniu decyzji przez organy kolegialne Uniwer- sytetu Jagiellońskiego za pośrednictwem przedstawicieli studentów; d) zgłaszania władzom Uniwersytetu Jagiellońskiego postulatów dotyczą cych planów studiów i programów nauczania oraz spraw związanych z warunkami socjalno-bytowymi; e) otrzymywania nagród i wyróżnień; f) zrzeszania się w już istniejących organizacjach studenckich i zakładania- nowych; g) uczestniczenia w badaniach naukowych i zrzeszania się w kołach naukowych prowadzonych przez Uniwersytet Jagielloński; h) rozwijania zainteresowań kulturalnych, turystycznych i sportowych, ko rzystania w tym celu z urządzeń i środków Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz pomocy ze strony nauczycieli akademickich i organów Uniwersytetu Jagiellońskiego; 113

i) uczestniczenia w zajęciach otwartych innych kierunków studiów i po- zostałych zajęciach za zgodą prowadzącego. 3. Student otrzymuje legitymację studencką. Legitymacja upoważnia do ko rzystania z uprawnień studenckich i podlega zwrotowi po ukończeniu studiów lub skreśleniu z listy studentów. 4. Student obowiązany jest powiadomić bezzwłocznie kierownika właściwej- podstawowej jednostki organizacyjnej o zmianie nazwiska i adresu, a także o zmianie innych danych, jeżeli wpływa ona na przyznanie lub wysokość po mocy materialnej. 5. Prawa i obowiązki studenta wygasają z dniem ukończenia studiów lub skreślenia z listy studentów. 6. Reprezentantem ogółu studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego są organy samorządu studenckiego. 7. Odpowiednie organy samorządu studenckiego są uprawnione do wyrażania stanowiska we wszystkich sprawach dotyczących studentów. - 8. Organy uczelni zobowiązane są do podejmowania działań zmierzających do zapewnienia równych szans realizacji planu studiów i programu naucza nia przez studentów niepełnosprawnych, uwzględniając stopień i charakter niepełnosprawności oraz specyfikę danego§ 3 kierunku i specjalności studiów. -

1. Studia pierwszego stopnia, drugiego stopnia oraz jednolite studia magister 14skie Regulaminu. mogą być prowadzone jako studia stacjonarne lub niestacjonarne. 2. Studia stacjonarne są bezpłatne za wyjątkiem przypadków określonych w § - 3. Na wniosek rady podstawowej jednostki organizacyjnej Senat podejmuje decyzję o płatnym charakterze studiów niestacjonarnych, ustalając szczegó łowe zasady pobierania oraz tryb i warunki zwalniania z opłat. 4. Studia trwają: a. w przypadku studiów pierwszego stopnia – 6 do 8 semestrów; b. w przypadku studiów drugiego stopnia – 3 lub 4 semestry; c. w przypadku jednolitych studiów magisterskich – 10 do 12 semestrów. 5. Studia niestacjonarne mogą trwać o jeden lub dwa semestry dłużej niż odpowiednie studia stacjonarne. 6. W przypadku powtarzania roku, uzyskania urlopu lub przystąpienia do egzaminu dyplomowego po zakończeniu ostatniego roku akademickiego w ramach toku studiów, maksymalny okres realizacji programu studiów ulega odpowiedniemu przedłużeniu. - 7. Rekrutacja na studia przebiega według zasad przyjętych przez Senat na wniosek właściwej rady podstawowej jednostki organizacyjnej z uwzględnie niem innych przepisów obowiązujących§ 4 w Uniwersytecie Jagiellońskim. -

1. Studia odbywają się według planu studiów i programu nauczania uchwalo nego przez radę podstawowej jednostki organizacyjnej na wniosek kierownika tej jednostki, po zaopiniowaniu przez samorząd studencki. 114

2. Program nauczania określa w szczególności sposób realizacji założonych efektów kształcenia w postaci treści kształcenia na danym kierunku lub specjalności, formę realizacji poszczególnych przedmiotów, liczbę punktów zaliczeniowych związanych z realizacją przedmiotów, warunki ukończenia studiów i uzyskania dyplomu oraz liczbę punktów i inne wymogi dopuszczenia do egzaminu dyplomowego (licencjackiego lub magisterskiego), jeżeli jest on przewidziany w tym programie. - 3. Program nauczania może dopuścić prowadzenie wybranych przedmiotów w języku obcym. Przedmioty obowiązkowe mogą być prowadzone w języku ob cym, jeżeli wynika to ze specyfiki danego kierunku lub specjalności studiów lub gdy prowadzone są także w języku polskim. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej, w porozumieniu z prowadzącym przedmiot, może zezwolić na składanie określonych egzaminów, w tym dyplomowych, oraz składanie prac nauczania.dyplomowych w języku obcym. 4. Plan studiów określa szczegółowo organizację i sposób realizacji programu - 5. Plan studiów i program nauczania może przewidywać listę przedmiotów obowiązkowych, których realizacja warunkuje zaliczenie danego roku stu diów, sekwencyjny system zajęć i egzaminów, obowiązek zaliczenia praktyk lub innych zajęć o szczególnym charakterze, a także obowiązek składania przez studentów w wyznaczonym terminie deklaracji dotyczących wyboru- przedmiotów realizowanych w danym roku studiów. - 5a. W przypadku, o którym mowa w ust. 5 in fine student ma obowiązek zadekla rować co najmniej 60 punktów zaliczeniowych, z wyjątkiem przypadków, o któ rych mowa w § 11. Nieusprawiedliwione niezłożenie deklaracji w wyznaczonym terminie lub zadeklarowanie mniejszej liczby punktów zaliczeniowych uważa się za niepodjęcie studiów i stanowi podstawę do skreślenia z listy studentów. 6. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej ogłasza plan studiów i program nauczania oraz szczegółowe zasady jego realizacji na 3 miesiące przed rozpoczęciem roku akademickiego. 7. Plan studiów i program nauczania §nie 5 może być sprzeczny z Regulaminem.

1. Egzaminy i zaliczenia z przedmiotów objętych planem studiów i programem nauczania kończą się wystawieniem oceny, chyba że plan studiów lub program nauczania przewiduje inaczej. 2. Oceny z egzaminów i zaliczeń wystawia się wg następującej skali: bardzo dobry – 5,0 dobry plus – 4,5 dobry – 4,0 dostateczny plus – 3,5 dostateczny – 3,0 niedostateczny – 2,0 3. Zasady i kryteria przyznawania oceny, a także sposób obliczania oceny w przypadku przedmiotu, w skład którego wchodzi więcej niż jedna forma zajęć, określa prowadzący przedmiot i ogłasza je najpóźniej na pierwszych zajęciach z danego przedmiotu. 115

4. Egzaminy i zaliczenia podlegają wpisowi do dokumentów rejestrujących przebieg studiów. 5. Średnią ocen z danego roku akademickiego lub całego toku studiów oblicza się jako średnią ważoną z wagami określonymi przez wartości odpowiednich punktów zaliczeniowych ze wszystkich uzyskanych w tym okresie ocen, w tym- również ocen niedostatecznych. 5a. Do średniej ważonej ocen uwzględnia się oceny z egzaminów, zaś w przypadku przedmiotów, które nie kończą się egzaminem – tylko ocenę końcową. 5b. W przypadku przedmiotu, w skład którego wchodzą odrębnie oceniane for my zajęć, do średniej ocen wlicza się ocenę ostateczną, wystawioną w związku- z zaliczeniem całego przedmiotu. 6. 15 Obliczającust. 1 Regulaminu. średnią ocen uwzględnia się ocenę z egzaminu komisyjnego, po mijając ocenę z egzaminu zakwestionowanego w trybie przewidzianym w § - 7. Średnią ważoną oblicza się w następujący sposób: a) ocenę z każdego przedmiotu wchodzącego w skład podstawy oblicze nia średniej wyrażoną liczbowo, mnoży się przez przypisaną mu liczbę punktów; b) uzyskane wyniki mnożenia dodaje się; c) sumę określoną w pkt b dzieli się przez sumę punktów ze wszystkich przedmiotów stanowiących podstawę ustalenia średniej; - d) wynik zaokrągla się do dwóch miejsc po przecinku. 8. Ocena W przypadku wystawiona ustalania . średniej ważonej w. oparciu o uzyskane na innej uczel ni woceny skali wystawiane od 2 do 6 w skaliw skali od 2 od do 2 6 do stosuje 5 się następujące przeliczenie: 2 Odpowiednia2 ocena 2 3 3 2,5 3 4 3,5 4 5 3,54 4,5 6 5 5,5 4,5

II. Organizacja zajęć

§ 6 -

1. Rok akademicki rozpoczyna się 1 października i trwa do 30 września na- stępnego roku kalendarzowego i dzieli się na dwa semestry. 2. Zasady organizacji roku akademickiego, z podziałem na semestry i wyod rębnieniem terminów odbywania zajęć dydaktycznych i sesji egzaminacyjnych,- określa Rektor, po zasięgnięciu opinii samorządu studenckiego, najpóźniej do 1 maja poprzedniego roku akademickiego. Szczegółową organizację roku akade mickiego dla wszystkich form, typów i kierunków studiów prowadzonych przez 116

podstawową jednostkę organizacyjną określa jej kierownik po zasięgnięciu rokuopinii akademickiego. samorządu studentów i z zachowaniem zasad ustalonych przez Rektora. Powinna być ona ogłoszona nie później niż na trzy miesiące przed rozpoczęciem-

3. semestru. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej ustala i ogłasza szczegó łowy harmonogram zajęć nie później niż na 2 tygodnie przed rozpoczęciem

4. Prowadzący przedmiot w porozumieniu z kierownikiem podstawowej jednostki organizacyjnej określa zasady udziału w zajęciach wchodzących w skład przedmiotu i ogłasza je najpóźniej na pierwszych zajęciach z danego przedmiotu. Udział w nich może być uzależniony od spełnienia dodatkowych kryteriów, określonych przez prowadzącego przedmiot. 5. Zajęcia mogą być prowadzone z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość. Prowadzenie zajęć z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość regulują odrębne przepisy.§ 7 -

1. W przypadku, gdy plan studiów przewiduje obowiązkowe praktyki, kierow nik podstawowej jednostki organizacyjnej może zwolnić z ich odbycia w całości lub części studenta, który wykonywał pracę spełniającą cele praktyki. 2. Ustęp 1 stosuje się odpowiednio w przypadku innych obowiązkowych zajęć mających szczególną formę. § 8

1. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może, po zasięgnięciu opinii samorządu studenckiego, powołać opiekuna danej specjalności, roku studiów, grupy studentów lub praktyk. 2. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej, w porozumieniu z radą tej jednostki i samorządem studenckim, ustala zakres i formy pracy opiekunów. III. Zaliczenie przedmiotu i roku studiów

§ 9

1. Jednostką zaliczeniową w ramach toku studiów jest rok studiów. Zaliczenie roku potwierdzone zostaje wpisem na kolejny rok studiów w dokumentacji rejestrującej przebieg studiów. 2. Student zobowiązany jest do zaliczenia roku studiów najpóźniej do końca roku akademickiego, w którym uzyskał wpis. - 2a.Jeżeli program nauczania i plan studiów na danym kierunku przewiduje zakończenie studiów w semestrze zimowym, student zobowiązany jest do za liczenia ostatniego roku (semestru) studiów najpóźniej do końca zimowej sesji poprawkowej (semestru zimowego) w ostatnim roku akademickim w ramach toku studiów. 117

3. Na wniosek studenta wpis na kolejny rok może nastąpić przed upływem roku akademickiego. W takim przypadku termin do zaliczenia tego roku upływa z końcem kolejnego roku akademickiego. 4-5. (uchylone). § 10

1. Warunkiem zaliczenia roku studiów jest: 1) uzyskanie co najmniej 60 punktów zaliczeniowych, chyba że Regulamin studiów stanowi inaczej, oraz 2) złożenie w sekretariacie jednostki prowadzącej tok studiów indeksu wraz z kartą okresowych osiągnięć najpóźniej w terminie, o którym mowa w § 9 ust. 2, ust. 2a lub ust. 3 zd. 2. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej z przyczyn organizacyjnych może przedłużyć ten termin najdłużej do 7 dni. 1a. Jeśli całkowity czas trwania studiów niestacjonarnych jest dłuższy niż czas- trwania odpowiednich studiów stacjonarnych, to: 1) całkowita liczba punktów przewidzianych planem studiów niestacjonar nych jest równa liczbie punktów przewidzianych planem odpowiednich- studiów stacjonarnych; 2) liczba punktów przewidzianych planem studiów dla semestru i roku akade mickiego studiów niestacjonarnych ulega odpowiedniemu zmniejszeniu. 2. Warunkiem zrealizowania pełnego programu studiów pierwszego stopnia jest uzyskanie co najmniej 180 punktów zaliczeniowych. 3. Warunkiem zrealizowania pełnego programu studiów drugiego stopnia jest uzyskanie co najmniej 120 punktów zaliczeniowych. 4. Warunkiem zrealizowania programu jednolitych studiów magisterskich jest uzyskanie co najmniej 300 punktów zaliczeniowych, a w przypadku studiów trwających zgodnie z przyjętym planem studiów 12 semestrów – co najmniej 360 punktów. 5. Plan studiów i program nauczania mogą przewidywać dodatkowe wymogi- zaliczenia danego roku studiów. 6. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej na wniosek studenta wy raża zgodę na wpis na kolejny rok studiów w przypadku uzyskania co najmniej 50 punktów zaliczeniowych w terminie, o którym mowa w § 9 ust. 2, ust. 2a lub 3 zd. 2 oraz spełnienia innych warunków określonych w programie studiów (wpis 50-punktowy). 6a. W przypadku uzyskania wpisu, o którym mowa w ust. 6 na kolejny rok- studiów, student ma obowiązek w terminie, o którym mowa w § 9 ust. 2, ust. 2a lub 3 zd. 2 uzyskać liczbę punktów, która uzupełni różnicę punktową pozo stałą z poprzedniego roku studiów oraz spełnić inne warunki przewidziane w programie studiów. Szczegółowe warunki i zasady uzupełnienia różnicy punktowej określa rada podstawowej jednostki organizacyjnej. 6b. Ten sam przedmiot może stanowić podstawę wpisu, o którym mowa w ust. 6 tylko raz w ramach toku studiów. 118

7. Plan studiów i program nauczania może przewidywać obowiązek wskazania przez studenta w wyznaczonym terminie przedmiotów stanowiących podstawę do uzupełnienia różnicy punktowej określonej w ust. 6. 8. Dany przedmiot można tylko raz uwzględnić jako podstawę wpisu na kolejny rok w ramach toku studiów. § 11 -

1. W przypadku uzyskania przez studenta większej liczby punktów zalicze niowych niż wymagana do zaliczenia danego roku studiów zgodnie z § 10- ust. 1 Regulaminu, uzyskana nadwyżka zaliczona zostaje na poczet kolejnego, a następnie na poczet dalszych lat studiów, o ile dotyczy przedmiotów obję tych programem studiów. Do czasu uzyskania wpisu na dany rok student może- wskazać inny sposób zaliczenia uzyskanej nadwyżki punktowej. 2. W przypadku powtarzania roku, wznowienia studiów na tym samym kierunku lub specjalności albo udziału w programie wymiany studenckiej, do którego przystąpił Uniwersytet Jagielloński, student ma prawo do uwzględ nienia zaliczonego już przedmiotu oraz uzyskanych w związku z tym punktów zaliczeniowych w okresie pięciu lat od daty zdania egzaminu lub zaliczenia tego przedmiotu w innej formie. 3. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej na wniosek studenta może wyrazić zgodę na uwzględnienie zaliczonego już przedmiotu oraz uzyskanych w związku z tym punktów zaliczeniowych w okresie, o którym mowa w ust. 2 in fine także w przypadku podjęcia dodatkowych studiów na innym kierunku lub specjalności, zmiany kierunku studiów lub specjalności, zaliczenia przedmiotów na innym kierunku lub specjalności lub innej uczelni oraz w razie ponownego przyjęcia na studia. 3a. W przypadku, o którym mowa w ust. 3 kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej podejmuje rozstrzygnięcie w porozumieniu z prowadzącym przedmiot, po zapoznaniu się z dokumentacją przebiegu studiów, kierując się programem studiów obowiązującym na danym kierunku lub specjalności,- choćby zachodziły w tym zakresie różnice w stosunku do programu studiów obowiązującego na poprzednim kierunku studiów lub specjalności. W przypadku stwierdzenia różnic programowych, w szczególności wynikających z rozbieżnych efektów kształcenia, kierownik podstawowej jednostki organi zacyjnej może określić niższą liczbę punktów zaliczeniowych podlegających uwzględnieniu lub w ogóle nie uwzględniać danego przedmiotu. 4. akademickim. Przedmiot, o którym mowa w ust. 2 może stanowić podstawę zaliczenia roku, o ile objęty jest programem studiów obowiązującym w danym roku - 5. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może wyrazić zgodę na zaliczenie przedmiotu i uwzględnienie określonej liczby punktów zaliczenio wych także po upływie terminu przewidzianego w ust. 2, w szczególności w przypadku stwierdzenia braku różnic w zakresie treści programowych danego przedmiotu. 119

§ 12 -

1. Warunkiem uzyskania punktów zaliczeniowych jest zaliczenie danego przed miotu według określonych dla niego wymogów, a w przypadku egzaminu lub zaliczenia kończącego się wystawieniem oceny, uzyskanie co najmniej oceny dostatecznej. Jeżeli w skład przedmiotu wchodzi więcej niż jedna forma zajęć, program nauczania może przewidywać uzyskanie punktów zaliczeniowych za zaliczenie każdej z tych form z osobna. 2. Prowadzący przedmiot w porozumieniu z kierownikiem podstawowej jednostki organizacyjnej ustala wymagania, zasady, formę oraz warunki- dopuszczenia do egzaminu lub zaliczenia zgodnie z obowiązującym planem studiów i programem nauczania, ogłaszając je najpóźniej na pierwszych zaję- ciach z danego przedmiotu. 3. Prowadzący przedmiot w porozumieniu z kierownikiem podstawowej jed nostki organizacyjnej ustala terminy egzaminów lub zaliczeń, a nadto może wyznaczyć inne terminy egzaminów także poza sesją egzaminacyjną, nie później niż do końca danego roku akademickiego. Student przystępujący do egzaminu lub innych sprawdzianów jest zobowiązany – w razie wezwania – okazać dokument potwierdzający tożsamość. - 3a. Co najmniej jeden termin egzaminu powinien być wyznaczony w sesji zwykłej oraz co najmniej jeden w sesji poprawkowej. W przypadku przedmiotów prowadzonych w semestrze zimowym ostatni termin egzaminu lub zaliczenia powinien być wyznaczony do końca zimowej sesji poprawkowej, zaś w przypadku przedmio- tów prowadzonych w semestrze letnim - do końca letniej sesji poprawkowej. 4. Studenci niepełnosprawni mogą ubiegać się o dostosowanie formy i termi nów egzaminów do ich uzasadnionych potrzeb. Tryb i zakres dostosowania określają odrębne przepisy. 5. W przypadku uzyskania oceny niedostatecznej student ma prawo do jednego egzaminu poprawkowego z danego przedmiotu na danym roku studiów, przed- upływem terminu, o którym mowa w § 9 ust. 2, ust. 2a lub ust. 3 zd. 2. 5a. Student, który przystąpił po raz pierwszy do egzaminu w ostatnim z ustalonych na podstawie ust. 3 terminie traci prawo do egzaminu poprawkowego. 5b. Prowadzący przedmiot może zarządzić sporządzanie list zapisów na po szczególne terminy egzaminów. Listy są zamykane nie wcześniej niż cztery dni przed terminem egzaminu ustalonym zgodnie z ust. 3. Po zamknięciu nie można- się na listę zapisywać ani z niej skreślać bez zgody prowadzącego przedmiot. 6. W przypadku nieprzystąpienia do egzaminu w ustalonym lub zadeklaro wanym terminie, student może ten egzamin ponownie zdawać wyłącznie jako egzamin poprawkowy, chyba że wyznaczono dodatkowy termin egzaminu na zasadach określonych w ust. 7. 7. Na wniosek studenta, złożony w ciągu 7 dni od ustalonego lub zadeklarowanego- terminu egzaminu, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może uznać za usprawiedliwione nieprzystąpienie do tego egzaminu, wyznaczając - w porozu mieniu z prowadzącym przedmiot - dodatkowy termin egzaminu, nie później niż do końca danego roku akademickiego; dotyczy to także egzaminu poprawkowego. 8. Niespełnienie przez studenta warunków dopuszczenia do egzaminu lub nieprzystąpienie do egzaminu z innych przyczyn nie stanowi podstawy do wpisania oceny niedostatecznej z tego egzaminu. 120

§ 13

1. W przypadku nieuzyskania liczby punktów zaliczeniowych, jaka jest wymagana do wpisu na kolejny rok studiów, niespełnienia warunków, o których mowa w § 10 ust. 6a lub innych warunków zaliczenia danego roku studiów zgodnie z programem studiów, student ma prawo jeden raz, zarówno w ramach toku studiów pierwszego stopnia, jak i drugiego stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich, powtórzyć rok studiów (powtarzanie roku studiów). Powtarzając rok student ma prawo uczestniczyć w zajęciach i zdawać egzaminy przewidziane dla kolejnego roku, chyba że wyklucza to sekwencyjny system zajęć lub egzaminów albo spełnienie- innych warunków przewidzianych w planie studiów lub programie nauczania. 2. Powtarzanie roku nie jest dopuszczalne w przypadku braku zaliczenia pierwszego roku studiów pierwszego stopnia oraz jednolitych studiów magisterskich. Przed upływem terminów określonych w § 9 ust. 2, ust. 2a lub ust. 3 zd. 2 (ter miny zaliczenia roku studiów), nie jest dopuszczalne powtarzanie przedmiotu- w trakcie tego samego roku studiów, chyba że Regulamin stanowi inaczej. 3. W wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych przypadkach kierownik podsta wowej jednostki organizacyjnej może jeden raz w ramach toku studiów wyrazić- zgodę na ponowne powtarzanie tego samego albo innego roku studiów. 4. W wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych przypadkach kierownik podsta wowej jednostki organizacyjnej może jeden raz w ramach toku studiów wyrazić zgodę na powtarzanie przedmiotu w trakcie tego samego roku studiów przed upływem terminów, o których mowa§ w14 § 9 ust. 2, ust. 2a lub 3 zd. 2.

1. Powtórzeniem przedmiotu jest ponowny udział w zajęciach lub ponowne przystąpienie do zaliczenia lub egzaminu z tego samego przedmiotu. 2. Przez ponowny udział w zajęciach rozumie się także przypadek, gdy na wcześniejszym roku studiów lub roku akademickim, udział studenta w zajęciach- z tego samego przedmiotu był już objęty jego deklaracją lub innym systemem rejestracji określonym przez kierownika podstawowej jednostki organizacyj nej. Możliwość i warunki złożenia oświadczenia o rezygnacji z udziału z zajęć określa kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej. 3. Przez ponowne przystąpienie do egzaminu lub zaliczenia rozumie się także przypadek, gdy na wcześniejszym roku studiów lub roku akademickim student bez usprawiedliwienia nie przystąpił do egzaminu lub zaliczenia z tego samego- przedmiotu w ustalonym lub zadeklarowanym terminie. 4. Warunkiem dopuszczenia do ponownego udziału w zajęciach lub przystą pienia do egzaminu lub zaliczenia z tego samego przedmiotu jest uiszczenie opłaty określonej w odrębnych przepisach obowiązujących w Uniwersytecie Jagiellońskim w danym roku akademickim. Warunek ten nie dotyczy pierwszego egzaminu poprawkowego oraz egzaminu§ 15 komisyjnego. -

1. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może zarządzić przepro wadzenie egzaminu komisyjnego w przypadku gdy: a) w trakcie egzaminu doszło do nieprawidłowości w jego przeprowadzeniu; 121

b) zakres przeprowadzonego egzaminu wykracza poza zakres określony w ogłoszeniu, o którym mowa w § 12 ust. 2 Regulaminu. 2. Wniosek w sprawie przeprowadzenia egzaminu komisyjnego może złożyć student, organ samorządu studenckiego lub egzaminator w terminie 5 dni od daty ogłoszenia wyników egzaminu, przedstawiając szczegółowe uzasadnienie zarzutów. 3. Egzamin komisyjny przeprowadza się w terminie od 2 do 14 dni od daty- zarządzenia jego przeprowadzenia. 4. W skład komisji egzaminacyjnej wchodzi przewodniczący oraz dwóch człon ków wskazanych przez kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej spośród nauczycieli akademickich reprezentujących tę samą specjalizację lub pokrewną z przedmiotem egzaminu komisyjnego. Co najmniej jeden członek komisji musi- posiadać tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego. 5. W egzaminie komisyjnym może uczestniczyć kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej lub upoważniony przez niego członek rady tej jednostki. Na wniosek studenta w egzaminie komisyjnym może także uczestniczyć opiekun roku lub specjalności i przedstawiciel samorządu studentów. Uczestnikiem egzaminu komisyjnego, na prawach obserwatora, może być nauczyciel akade micki, który wystawił ocenę weryfikowaną w trybie komisyjnym. - 6. Formę i termin przeprowadzenia egzaminu ustala kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej w porozumieniu z przewodniczącym komisji. Z prze prowadzenia egzaminu komisyjnego sporządza się protokół. 7. Pozytywny wynik egzaminu komisyjnego uwzględnia się jako podstawę zaliczenia danego roku studiów także wówczas, gdy został on przeprowadzony po upływie terminów, o których mowa w § 9 Regulaminu. IV. Prace i egzaminy dyplomowe oraz ukończenie studiów

§ 16

1. Program nauczania może przewidywać, jako warunek ukończenia studiów i otrzymania dyplomu: a) zdanie egzaminu dyplomowego (licencjackiego lub magisterskiego); - b) przygotowanie i złożenie pracy dyplomowej (licencjackiej lub magisterskiej); c) magisterskiego). przygotowanie i złożenie pracy dyplomowej (licencjackiej lub magister skiej) połączone ze zdaniem egzaminu dyplomowego (licencjackiego lub

2. Warunek określony w ust. 1 lit. b i c jest spełniony wówczas, gdy praca dyplomowa została oceniona na ocenę pozytywną. 3. Obowiązek spełnienia warunku określonego w ust. 1 traktowany jest jako część planu ostatniego roku studiów.§ 17 -

1. Pracę licencjacką student przygotowuje pod kierunkiem nauczyciela akade mickiego posiadającego co najmniej stopień naukowy doktora i zatrudnionego co najmniej na stanowisku adiunkta lub starszego wykładowcy. 122

1a. Rada podstawowej jednostki organizacyjnej może upoważnić do prowa dzeniadoktora. pracy licencjackiej nauczyciela akademickiego zatrudnionego poza Uniwersytetem Jagiellońskim, posiadającego co najmniej stopień naukowy

2. Pracę magisterską student przygotowuje pod kierunkiem nauczyciela- akademickiego posiadającego tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego. Rada podstawowej jednostki organizacyjnej może upoważ nić do prowadzenia takiej pracy nauczyciela akademickiego posiadającego co najmniej stopień naukowy doktora i zatrudnionego na stanowisku adiunkta- lub starszego wykładowcy. 2a. Rada podstawowej jednostki organizacyjnej może upoważnić do prowa- dzeniaukowy pracydoktora magisterskiej habilitowanego. nauczyciela akademickiego zatrudnionego poza Uniwersytetem Jagiellońskim, posiadającego tytuł naukowy lub stopień na

3. Na wniosek studenta, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może- dokonać zmiany kierującego pracą dyplomową. 4. Praca dyplomowa może być przygotowana przez więcej niż jednego stu denta, o ile można w niej wyodrębnić części przygotowywane samodzielnie przez poszczególnych studentów i na tej podstawie określić nakład i wartość merytoryczną pracy każdego z nich. 5. W uzasadnionym przypadku opiekunem pracy dyplomowej lub recenzentem może być osoba zatrudniona na innym§ 18 wydziale. -

1. Student zobowiązany jest złożyć ostateczną wersję pracy dyplomowej zaak ceptowaną przez opiekuna pracy, zarówno w wersji papierowej oraz w wersji elektronicznej, najpóźniej do końca września w ostatnim roku akademickim w ramach toku studiów. Złożenie takiej pracy jest warunkiem koniecznym do zaliczenia seminarium dyplomowego lub innych zajęć prowadzących do złożenia pracy dyplomowej. 1a. W sytuacji, o której mowa w § 9 ust. 2a, student zobowiązany jest złożyć ostateczną wersję pracy dyplomowej zaakceptowaną przez opiekuna pracy,- zarówno w wersji papierowej oraz w wersji elektronicznej, najpóźniej do końca zimowej sesji poprawkowej (semestru zimowego) w ostatnim roku akademi ckim w ramach toku studiów. Złożenie takiej pracy jest warunkiem koniecznym do zaliczenia seminarium dyplomowego lub innych zajęć prowadzących do- złożenia pracy dyplomowej. 2. Jeżeli program nauczania nie przewiduje obowiązku przygotowania i złoże nia pracy dyplomowej, student zobowiązany jest złożyć egzamin dyplomowy najpóźniej w terminie, o którym mowa w ust. 1 lub w ust. 1a. - 3. Jeżeli program nauczania przewiduje obowiązek przygotowania i złożenia- pracy dyplomowej (licencjackiej lub magisterskiej) połączony ze złożeniem eg zaminu dyplomowego, egzamin ten powinien się odbyć w terminie nie przekra czającym jednego miesiąca od dnia złożenia pracy dyplomowej. Z uzasadnionych przyczyn kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może przedłużyć ten termin o kolejny miesiąc. 123

4. W przypadku uzyskania z egzaminu dyplomowego oceny niedostatecznej lub nieusprawiedliwionego nieprzystąpienia do tego egzaminu, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej wyznacza drugi, ostateczny termin egzaminu. § 12 ust. 7 oraz § 15 stosuje się odpowiednio. 5. Powtórny egzamin dyplomowy nie może się odbyć później niż trzy miesiące od daty pierwszego egzaminu. § 19

- 1. Oceny pracy dyplomowej dokonuje opiekun pracy i recenzent według skali określonej w § 5 ust. 2 Regulaminu. Recenzent musi posiadać co najmniej sto pień naukowy doktora, a w przypadku określonym w § 17 ust. 2 zd. 2. tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego. 2. Ocenę pracy ustala się według skali określonej w § 23 ust. 4 Regulaminu w oparciu o średnią arytmetyczną ocen wystawionych przez opiekuna pracy dyplomowej i recenzenta. 3. W przypadku, gdy jedna z wystawionych ocen jest niedostateczna, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej wyznacza dodatkowego recenzenta. 4. W przypadku określonym w ust. 3, praca uzyskuje ocenę pozytywną, jeżeli dodatkowy recenzent ocenił pracę co§ najmniej20 na ocenę dostateczną.

Warunkiem dopuszczenia studenta do egzaminu dyplomowego jest: - a) spełnienie wszystkich wymogów określonych w programie studiów; b) uzyskanie pozytywnej oceny pracy dyplomowej zgodnie z § 19, o ile obo wiązek złożenia takiej pracy przewidziany jest w programie studiów; c) złożenie wszystkich wymaganych§ 21 dokumentów w sekretariacie jednostki prowadzącej tok studiów.

1. Egzamin dyplomowy przeprowadza komisja powołana przez kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej, w skład której wchodzą przewodniczący- i dwaj członkowie. Jeżeli program nauczania przewiduje obowiązek złożenia pracy dyplomowej, członkami komisji są opiekun pracy oraz recenzent. W uza sadnionym przypadku kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może powołać w skład komisji dodatkowe osoby. 1a. W przypadku, gdy członek komisji nie może uczestniczyć w egzaminie dyplomowym, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej wyznacza- w zastępstwie inną osobę. 2. W skład komisji przeprowadzającej egzamin magisterski musi wchodzić osoba posiadająca tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego. 3. Egzamin dyplomowy może mieć formę ustną lub pisemną. Szczegółową for mę egzaminu dyplomowego określa przewodniczący komisji egzaminacyjnej. Egzamin dyplomowy może ograniczyć się do obrony pracy dyplomowej. 4. Po zakończeniu egzaminu dyplomowego wystawia się ocenę egzaminu dyplomowego według skali określonej w § 5 ust. 2. 124

5. Z przebiegu egzaminu dyplomowego sporządza się protokół obejmujący- w szczególności: treść zadawanych pytań, oceny udzielonych odpowiedzi, ocenę końcową egzaminu dyplomowego, ocenę pracy, o ile program nauczania prze widuje obowiązek jej złożenia, a także§ 22 ogólny wynik studiów.

- 1. Podstawą obliczenia ogólnego wyniku studiów są: a) średnia ocen ze wszystkich przedmiotów objętych tokiem studiów, ob liczona zgodnie z § 5 ust. 5–8 Regulaminu; - b) ocena pracy dyplomowej; c) ocena z egzaminu dyplomowego lub średnia arytmetyczna ocen w przy padku zdawania egzaminu dyplomowego w dwóch terminach. 2. W przypadku określonym w § 16 ust. 1 pkt a) ogólny wynik studiów jest ustalony jako suma 7/8 średniej ocen wymienionej w ust. 1 pkt a) oraz 1/8 oceny wymienionej w ust. 1 pkt c). Wynik ustalany jest z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku z zaokrągleniem w górę. 3. W przypadku określonym w § 16 ust. 1 pkt b) ogólny wynik studiów jest ustalony jako suma 5/8 średniej ocen wymienionej w ust. 1 pkt a) oraz 3/8 oceny wymienionej w ust. 1 pkt b). Wynik ustalany jest z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku z zaokrągleniem w górę 4. W przypadku określonym w § 16 ust. 1 pkt c) ogólny wynik studiów jest ustalony jako suma 4/8 średniej ocen wymienionej w ust. 1 pkt a), 3/8 oceny wymienionej w ust. 1 pkt b) oraz 1/8 oceny wymienionej w ust. 1 pkt c). 5. Jeśli program nauczania nie przewiduje obowiązku przygotowania i złożenia pracy dyplomowej ani zdania egzaminu dyplomowego, ukończenie studiów następuje po pełnej realizacji planu studiów, a ogólny wynik jest określany jako średnia ocen z ust. 1 pkt a). 6. Rada podstawowej jednostki organizacyjnej może zadecydować o innym sposobie liczenia ogólnego wyniku studiów niż określony w ust. 2–4, przy czym średnia ocen ze wszystkich przedmiotów w rozumieniu ust. 1 pkt a) nie może być liczona z wagą mniejszą niż 1. 7. Wynik, o którym mowa w ust. 2–6 ustalany jest z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku z zaokrągleniem§ w23 górę. -

1. Ukończenie studiów następuje z datą realizacji ostatniego warunku przewidzianego programem studiów. 2. Student – po zrealizowaniu pełnego programu studiów, uzyskuje tytuł za wodowy właściwy dla rodzaju studiów, kierunku i specjalności, oraz staje się absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. - 3. Absolwent otrzymuje dyplom ukończenia studiów z tytułem zawodowym przewidzianym dla danego typu studiów, w terminie ustalonym przez kierow nika podstawowej jednostki organizacyjnej, nie później niż cztery tygodnie od daty egzaminu dyplomowego, a w przypadku gdy program nauczania nie przewiduje egzaminu dyplomowego, nie później niż cztery tygodnie od dnia 125

- realizacji ostatniego warunku ukończenia studiów przewidzianego przez pro gram nauczania i plan studiów. 4. Na dyplomie ukończenia studiów wpisuje się ogólny wynik studiów, zgodnie z zasadą: 4,51 – 5,00 – bardzo dobry 4,21 – 4,50 – dobry plus 3,71 – 4,20 – dobry 3,21 – 3,70 – dostateczny plus - do 3,20 – dostateczny 5. Wyrównywanie do pełnej oceny dotyczy tylko wpisu do dyplomu i suple mentu; we wszystkich innych zaświadczeniach określa się rzeczywisty ogólny- wynik studiów, obliczany jak w § 22 ust. 2–7 Regulaminu. 6. Wraz z wydaniem dyplomu ukończenia studiów student otrzymuje suple ment zawierający wykaz zaliczonych przedmiotów w ramach toku studiów oraz uzyskanych ocen. Na wniosek absolwenta suplement może być wydany w języku obcym, zgodnie z odrębnymi przepisami. V. Indywidualna organizacja i zmiany w ramach toku studiów

§ 24

1. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej na wniosek studenta może wyrazić zgodę na odbywanie studiów według indywidualnego planu studiów i programu nauczania (indywidualny tok studiów – ITS). 2. Szczegółowe warunki i zasady indywidualnego toku studiów określa rada podstawowej jednostki organizacyjnej. 3. Indywidualny tok studiów może polegać w szczególności na: 1) modyfikacji sposobu realizacji celów i efektów kształcenia ustalonych- w standardach kształcenia, obowiązujących na danym kierunku studiów i określonym poziomie kształcenia, sekwencyjnego systemu zajęć i eg zaminów oraz modyfikacji formy zaliczeń i egzaminów, liczby punktów- zaliczeniowych wymaganej do zaliczenia roku studiów, porządku zajęć dydaktycznych w ramach toku studiów, wymiaru godzin zajęć dydak tycznych, 2) uzyskaniu indywidualnej opieki nauczyciela akademickiego, 3) eksternistycznym zaliczaniu zajęć, w porozumieniu z prowadzącym przedmiot, - 4) zmianach terminów egzaminów i zaliczeń z przedmiotów. - 4. Student ubiegający się o przyznanie ITS przedstawia kierownikowi pod stawowej jednostki organizacyjnej do zaakceptowania tryb zaliczeń i egza minów przewidzianych na dany semestr oraz warunki zaliczeń uzgodnione i zaopiniowane przez nauczycieli akademickich odpowiadających za realizację poszczególnych przedmiotów w danym semestrze. 126

§ 25

- 1. Student, po zaliczeniu pierwszego roku studiów, może, za zgodą kierowników właściwych podstawowych jednostek organizacyjnych, podjąć studia na dodat kowym kierunku lub specjalności studiów bez postępowania rekrutacyjnego, o ile spełnia wszystkie obowiązki wynikające z programu studiów na kierunku, na który został przyjęty w wyniku postępowania rekrutacyjnego (podjęcie drugiego kierunku studiów). 2. Szczegółowe warunki i zasady podejmowania dodatkowego kierunku lub- specjalności studiów określa rada podstawowej jednostki organizacyjnej. 3. Student może, za zgodą kierowników podstawowych jednostek organizacyj nych, zaliczać przedmioty z innych kierunków i specjalności, a także realizować część programu studiów na innych uczelniach, w tym zagranicznych. W przypadku- stwierdzenia różnic programowych w ramach tego samego przedmiotu, kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej, w porozumieniu z prowadzącym przedmiot, określa liczbę punktów zaliczeniowych podlegających uwzględnieniu. 4. Student innej uczelni, w tym także zagranicznej, za zgodą kierownika pod stawowej jednostki organizacyjnej, może zaliczać przedmioty odbywające się- na Uniwersytecie Jagiellońskim. 5. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej określa liczbę punktów za liczeniowych podlegających uwzględnieniu i ustala rok studiów, na który zostaje- wpisany student podejmujący dodatkowy kierunek lub specjalność, biorąc pod uwagę stwierdzone różnice programowe. Określając liczbę punktów zaliczenio wych kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej kieruje się programem studiów obowiązującym na danym kierunku lub specjalności, choćby zachodziły w tym zakresie różnice w stosunku do programu studiów obowiązującego na poprzednim kierunku studiów lub specjalności. W przypadku stwierdzenia różnic programowych kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może określić niższą liczbę punktów zaliczeniowych podlegających uwzględnieniu lub w ogóle nie uwzględniać zaliczenia§ 26 danego przedmiotu.

1. Student, po zaliczeniu pierwszego roku studiów, może, za zgodą kierowników właściwych podstawowych jednostek organizacyjnych, zmienić kierunek lub specjalność studiów (zmiana kierunku studiów). 2. Szczegółowe warunki i zasady zmiany kierunku lub specjalności studiów określa rada podstawowej jednostki organizacyjnej. § 25 ust. 5 stosuje się odpowiednio. 3-5. (uchylone). § 27

1. Student może zmienić formę studiów ze stacjonarnych na niestacjonarne w ramach danego kierunku lub specjalności studiów za zgodą kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej. 2. Student może zmienić formę studiów z niestacjonarnych na stacjonarne wyłącznie w drodze postępowania rekrutacyjnego na studia stacjonarne. W tym przypadku § 11 ust. 3-5 stosuje się odpowiednio. 127

§ 28

Student może przenieść się na inną uczelnię wyższą po wypełnieniu wszystkich obowiązków wynikających z niniejszego Regulaminu oraz programu studiów obowiązującego na danym kierunku§ lub 29 specjalności studiów.

1. Student innej uczelni, w tym także zagranicznej, który zaliczył pierwszy rok studiów, może, za zgodą kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej, zostać przeniesiony na studia w Uniwersytecie Jagiellońskim bez postępowania rekrutacyjnego. - 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 student ma obowiązek przedłożyć kierownikowi podstawowej jednostki organizacyjnej wniosek wraz z uzasad nieniem, zaopiniowany przez kierownika jednostki organizacyjnej, z której zamierza się przenieść oraz dokumentami poświadczającymi dotychczasowy przebieg studiów. 3. Szczegółowe warunki i zasady przeniesienia z innej uczelni określa rada podstawowej jednostki organizacyjnej. § 25 ust. 5 stosuje się odpowiednio. VI. Urlop od zajęć

§ 30

1. Student może skorzystać z urlopu od zajęć w formie: 1) urlopu studenckiego, 2) urlopu dziekańskiego. 2. Urlop od zajęć udzielany jest w wymiarze semestralnym i nie może trwać dłużej niż 2 semestry, z zastrzeżeniem ust. 6. Skorzystanie z urlopu stwierdza się wpisem do dokumentów rejestrujących przebieg studiów. 3. Student, który zaliczył pierwszy rok studiów, może skorzystać z urlopu studenckiego przedkładając deklarację o zamiarze skorzystania z tego urlopu kierownikowi podstawowej jednostki organizacyjnej, wskazując wymiar urlopu. W przypadku skorzystania w trakcie toku studiów z jednego semestru urlopu, student ma prawo do tego urlopu wyłącznie w wymiarze jednego semestru. 4. W przypadku złożenia deklaracji w trakcie trwania semestru urlop studencki udzielany jest od następnego semestru. - 5. Przed skorzystaniem z urlopu studenckiego student ma obowiązek złożyć rokuw sekretariacie akademickim. jednostki prowadzącej tok studiów indeks wraz z kartą eg zaminacyjną celem rozliczenia dotychczasowego przebieg studiów w danym - 6. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może na wniosek studenta udzielić urlopu dziekańskiego ze względu na ważne okoliczności uniemożliwia jące udział w zajęciach dydaktycznych, w szczególności wynikające ze stanu zdrowia, niepełnosprawności lub związane z urodzeniem i wychowywaniem dziecka. W tym przypadku czas trwania urlopu może być dłuższy niż określony w ust. 2, nie więcej jednak niż 4 semestry. 128

7. Student może ubiegać się o urlop dziekański bezpośrednio po zaistnieniu jego przyczyny. 8. Niedopuszczalne jest udzielenie urlopu dziekańskiego za okres miniony bądź w trakcie trwania sesji egzaminacyjnej, chyba że przyczyna uzasadniająca udzielenie urlopu powstała wcześniej.§ 30 a

Niezgłoszenie się studenta do wpisu na kolejny rok studiów po powrocie z urlopu od zajęć w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia zajęć w danym semestrze uważa się za niepodjęcie studiów i stanowi podstawę§ 31 do skreślenia z listy studentów.

1. W okresie urlopu student zachowuje uprawnienia studenckie z wyjątkiem prawa do korzystania z pomocy materialnej, chyba że przepisy dotyczące tej pomocy stanowią inaczej. 2. W okresie urlopu student może, za zgodą kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej i na warunkach przez niego określonych, brać udział w zajęciach oraz zaliczać przedmioty objęte programem nauczania. VII. Skreślenie i ponowne przyjęcie na studia

§ 32

1. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej skreśla studenta z listy studentów, w przypadku: 1) niepodjęcia studiów; 2) pisemnej rezygnacji ze studiów; 3) niezłożenia pracy dyplomowej lub egzaminu dyplomowego w terminie, o którym mowa w § 18 ust. 1-4; 4) ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z uczelni. 2. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może skreślić studenta z listy studentów, w przypadku: 1) stwierdzenia braku postępów w nauce; 2) nieuzyskania zaliczenia roku w terminie, o którym mowa w § 9 ust. 2,- ust. 2a lub ust. 3 zd. 2; 3) niewniesienia opłat związanych z odbywaniem studiów, pomimo pi semnego wezwania do uiszczenia opłaty w terminie 14 dni od daty jego doręczenia. 3. Od decyzji, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odwołanie do Rektora.- Decyzja Rektora jest ostateczna. 4. Przez niepodjęcie studiów, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 rozumie się przy padek, o którym mowa w § 4 ust. 5a oraz § 30a. 5. Brak postępów w nauce stwierdza się, gdy stopień realizacji programu studiów wyklucza możliwość zaliczenia roku studiów, chyba że studentowi przysługuje prawo do powtarzania roku studiów lub przedmiotu. 129

§ 33

1. Ponowne przyjęcie na studia osoby, która została skreślona z listy studentów na pierwszym roku studiów, następuje na ogólnych zasadach obowiązujących przy rekrutacji na studia. 2. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może wyrazić zgodę na wznowienie studiów na danym kierunku lub specjalności na wniosek osoby skreślonej z listy studentów roku drugiego lub wyższego od następnego roku akademickiego (wznowienie studiów), chyba że skreślenie z listy studentów nastąpiło z powodu ukarania karą dyscyplinarną wydalenia z uczelni lub od daty skreślenia upłynęło więcej niż 5 lat. 2a. Wznowienie studiów dopuszczalne jest tylko raz, w ramach tego samego kierunku lub specjalności studiów. 2b. Wznowienie studiów uważa się za kontynuację poprzedniego toku studiów. 2c. Wznowienie studiów jest dopuszczalne od początku roku akademickiego.- 3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej określa liczbę punktów zaliczeniowych podlegających uwzględ nieniu i ustala rok studiów, na który zostaje wpisany student wznawiający studia, biorąc pod uwagę stwierdzone różnice programowe. Określając liczbę punktów zaliczeniowych kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej kieruje się programem nauczania obowiązującym w danym roku akademickim na danym kierunku lub specjalności studiów. W przypadku stwierdzenia różnic programowych kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może określić niższą liczbę punktów zaliczeniowych podlegających uwzględnieniu lub w ogóle nie uwzględniać zaliczenia danego przedmiotu. 4. Jeżeli od daty skreślenia z listy studentów przerwa wynosi więcej niż 5 lat,- ponowne przyjęcie na studia następuje na ogólnych zasadach rekrutacji na pierwszy rok studiów, chyba że kierownik podstawowej jednostki organiza cyjnej postanowi inaczej. VIII. Nagrody, wyróżnienia i odpowiedzialność dyscyplinarna

§ 34

- 1. Studentom wyróżniającym się szczególnymi wynikami w nauce i wzorowym wypełnianiem obowiązków mogą być przyznane nagrody i wyróżnienia: Rek tora Uniwersytetu Jagiellońskiego, dziekana oraz instytucji pozauczelnianych- na wniosek Uniwersytetu Jagiellońskiego. 2. Przyznanie nagrody lub wyróżnienia wpisuje się do dokumentacji rejestru jącej przebieg studiów. § 35

1. Wyróżnienie w postaci specjalnej wkładki do dyplomu mogą otrzymać absolwenci, którzy: a) ukończyli studia w terminie, o którym mowa w § 18, zgodnie z programem studiów; 130

b) złożyli egzamin dyplomowy na ocenę bardzo dobrą; c) uzyskali z pracy dyplomowej ocenę bardzo dobrą; d) uzyskali średnią ważoną ocen z całego toku studiów co najmniej 4,5. - mowych.2. Warunek przewidziany w ust. 1 pkt c nie dotyczy kierunków, na których program nauczania nie przewiduje przygotowywania i składania prac dyplo

3. Wyróżnienie przyznaje kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej z urzędu lub na wniosek komisji przeprowadzającej§ 36 egzamin dyplomowy.

Odpowiedzialność dyscyplinarną studentów regulują odrębne przepisy. IX. Przepisy końcowe i przejściowe

§ 37 -

1. W indywidualnych sprawach studentów w pierwszej instancji rozstrzyg nięcia podejmuje kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej, chyba że- Regulamin stanowi inaczej. 2. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może upoważnić prodzie kana, dyrektora instytutu, zastępcę dyrektora instytutu lub kierownika innej jednostki organizacyjnej wydziału do podejmowania rozstrzygnięć w sprawach- przewidzianych w niniejszym Regulaminie. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej ma obowiązek niezwłocznie poinformować Rektora o udzielonych upoważnieniach. 3. Od rozstrzygnięć kierownika podstawowej jednostki organizacyjnej podej mowanych w indywidualnych sprawach studentów na podstawie niniejszego Regulaminu, przysługuje odwołanie do Rektora. Rozstrzygnięcie Rektora jest ostateczne i nie przysługuje od niego dalsze odwołanie. 4. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie w terminie 14 dni od daty doręczenia lub ustnego ogłoszenia rozstrzygnięcia. 5. W sprawach dotyczących zasad i trybu odbywania studiów nieobjętych przepisami Regulaminu rozstrzygnięcia§ 37 apodejmuje Rektor. -

1. Szczegółowe zasady studiowania i organizacji na studiach międzywydziało wych lub międzykierunkowych na wszystkich poziomach i formach kształcenia określa odrębna uchwała Senatu, przy czym jej postanowienia nie mogą być mniej korzystne dla studenta niż przepisy Regulaminu. 2. Postanowienia, o których mowa w ust. 1 mniej korzystne dla studenta są- nieważne; zamiast nich stosuje się przepisy Regulaminu. 3. Do uchwały, o której mowa w ust. 1 przepis art. 161 ustawy Prawo o szkol nictwie wyższym stosuje się odpowiednio. 131

§ 38

1. Regulamin wchodzi w życie z dniem 1 października 2006 r. 2. (uchylony). 3. (uchylony). 4. Rada podstawowej jednostki organizacyjnej określa zasady ustalania- i uwzględniania punktów zaliczeniowych w stosunku do studentów, którzy: a) z uwagi na powtarzanie roku, zmianę lub podjęcie dodatkowego kierun ku studiów lub specjalności albo ponownego przyjęcia na studia objęci- zostają systemem punktowym, w sytuacji gdy dotychczas realizowany przez nich plan studiów i program nauczania takiego systemu nie prze widywał; b) zaliczają przedmioty nie objęte systemem punktowym w warunkach określonych w § 25 ust. 1 i 3 Regulaminu. 5. (uchylony); 6. (uchylony); 7. (uchylony); 8. (uchylony); 9. (uchylony); 10. Jeżeli część planu studiów nie była objęta systemem punktowym, średnią ocen ze wszystkich przedmiotów objętych tokiem studiów stanowiącą podstawę ustalenia ogólnego wyniku studiów oblicza się według zasad obowiązujących przed dniem wejścia w życie niniejszego Regulaminu. 11. (uchylony); 12. Student jednolitych studiów magisterskich, który rozpoczął studia przed dniem 1 września 2005 r. może, pomimo zmiany studiów z jednolitych magisterskich na studia dwustopniowe, ukończyć je według indywidualnego toku studiów, o którym mowa w § 24 ust. 1-4 Regulaminu jako jednolite studia magisterskie. 13. Studentowi, który korzystał już z urlopu od zajęć, nie przysługuje prawo do urlopu studenckiego, chyba że łączny okres wcześniej wykorzystanego urlopu nie przekraczał 12 miesięcy. 14. Student, który uzyskał absolutorium na zasadach obowiązujących przed- 1 października 2009 r. i został skreślony z listy studentów, może wznowić studia na zasadach obowiązujących od dnia 1 października 2010 r. W przypadku zmia ny planu studiów i programu nauczania taki student ma obowiązek uzupełnić różnice programowe, chyba że rada podstawowej jednostki organizacyjnej- postanowi inaczej. 15. Ponowne złożenie pracy dyplomowej lub ponowne przystąpienie do egzaminu dyplomowego przez studenta, który po uzyskaniu absolutorium, został skreślony z listy studentów, a następnie wznowił studia, traktuje się jak po wtórzenie przedmiotu. Organizacja roku akademickiego 2010/2011

W roku akademickim 2010/2011 zajęcia dydaktyczne odbywają się w następujących terminach: od 2 października 2010 roku do 21 grudnia 2010 roku od 3 stycznia 2011 roku do 27 stycznia 2011 roku od 25 lutego 2011 roku do 20 kwietnia 2011 roku od 27 kwietnia 2011 roku do 14 czerwca 2011 roku.

W roku akademickim 2010/2011 sesje egzaminacyjne odbywają się w następujących terminach:

Zimowa: od 28 stycznia 2011 roku do 10 lutego 2011 roku

Zimowa poprawkowa: od 18 lutego 2011 roku do 24 lutego 2011 roku

Letnia: od 15 czerwca 2011 roku do 29 czerwca 2011 roku

Letnia poprawkowa: od 1 września 2011 roku do 15 września 2011 roku.

W roku akademickim 2010/2011 dniami wolnymi od zajęć poza sesja- mi egzaminacyjnymi są:

Przerwa świąteczna: od 22 grudnia 2010 roku do 2 stycznia 2011 roku

Przerwa semestralna: od 11 lutego 2011 roku do 17 lutego 2011 roku

Przerwa świąteczna: od 21 kwietnia 2011 roku do 26 kwietnia 2011 roku

Przerwa wakacyjna dla studentów: od 30 czerwca 2011 roku do 30 września 2011 roku.