San Simón ( Wiki Guía)

Imaxe CC Juan Mejuto Ben Galego de interese Cultural, Histórico e Natural.

Wikilibros de @accioncultural Páxina deliberadamente en branco Páxina deliberadamente en branco Wiki Guía do Arquipélago / Enseada de San Simón.

Ben Galego de Interese Cultural, Histórico e Natural.

WikiLibros de @accioncultural Olá. Que gusto que estés a mirar este wikilibro. Este mini wiki-libro crease co gallo de unha visita guiada de unha pandilla ó arquipélago das Illas Simón e Antón na Enseada de Cesantes e editase coa intención de ter un documento popular arredor das Illas, e arremuiñar en un só mini-volume os textos wikipédicos que resaltan os valores patrimoniais, históricos e naturais do entorno xeográfico e o seu ecosistema.

Querese valorizar a un tempo, coa edición de este mini-volume anacrónico e electrónico tanto as Illas de Simón e Antón como bens Culturais, Históricos e naturais como a Galipedia, a ferramenta de moitas persoas que percuramos a información e a cultura en galego.

Animamoste a participar na Galipedia e na edición de este volume mellorando os artigos, aportando documentos escritos e imaxes que enriquezan os contidos, a que insiras novos enlaces a documentación relevante, en definitiva, a que tamén TI sexas participe das aportacións á cultura galega e en galego.

Polo demais, agardamos que disfrutedes de esta traballo colectivo que agardamos que sexa unha ferramenta mais para espallar noso patrimonio cultural, histórico e natural.

Saúde.

Na Galiza, Septembro de 2018. Asociación Acción Comunitaria e Cultural das Coutadas

[email protected]

Telegram: https://t.me/joinchat/....

Faite Socia: ¿Cómo a s ociarte?

Atribución-Compartir igual 3.0 Sen adaptar (CC BY-SA 3.0) Isto é un resumo facilmente lexible do texto legal (licenza completa).

Vostede é libre de: Compartir — copiar e redistribuír o material en calquera medio ou formato Adaptar — remesturar, transformar e recrear sobre o material para calquera propósito, incluso comercialmente. ISBN-13: 978-1727047783

ISBN-10: 1727047788

Este libro ten un ISBN asignado por CreateSpace.

Edade Media: Mendinho

Symphonia de Cantiga 160, Cantigas de Sta. María de Alfonso X Mendinho

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. Mendiño, Meendinho ou Mendinho, nomes cos que aparece recollido nos cancioneiros galego-portugueses, foi un trobador galego medieval, Mendinho que viviu entre o século XIII e o XIV. Nacemento século XIII probablemente no sur de Galicia Índice Falecemento século XIV

Vida valor descoñecido Obra Nacionalidade España Notas Ocupación Trobador, poeta e compositor Véxase tamén Xéneros cantiga de amigo Ligazóns externas [ editar datos en Wikidata ] Vida

A súa orixe non está clara, o trobador podería proceder probablemente do sur de Galicia, de localidades coma Redondela ou Vigo. Se atendemos ás referencias xeográficas do seu único poema conservado, procedería da ría de Vigo, pois menciona a Illa de San Simón, en Redondela, aínda que os autores non manteñen unha única postura. A súa cantiga de amigo está considerada entre as máis importantes da lírica trobadoresca galego-portuguesa. A súa composición consérvase na Biblioteca Vaticana e na Biblioteca Nacional de Lisboa.

Obra

Só se conserva unha única cantiga del, a comezada polo verso Monumento adicado aos poetas, cantores e Sediam'eu na ermida de San Simón. Nela, unha moza espera trobadores da Ría de Vigo, Martín Codax, Pero axexante o seu mozo ou amigo, ata acabar morrendo de amor. Meogo, Mendiño e Paio Gómez Chariño,A fada e Dedicóuselle o premio doDía das Letras Galegas do ano 1998 (xunto o dragón de Xaime Quessada, no Paseo de con Johan de Cangas e Martín Codax). A cantiga[1] está reproducida Alfonso XII de Vigo. a continuación:

Sedia-m'eu na ermida de San Simion e cercaron-mi as ondas, que grandes son: eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo!

Estando na ermida ant'o altar, cercaron-mi as ondas grandes do mar: eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo! E cercaron-mi as ondas, que grandes son, non ei (i) barqueiro, nen remador: eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo!

E cercaron-mi as ondas do alto mar, non ei (i) barqueiro, nen sei remar: eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo!

Non ei i barqueiro, nen remador, morrerei fremosa no mar maior: eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo!

Non ei (i) barqueiro, nen sei remar, morrerei fremosa no alto mar. eu atendend'o meu amigo, eu atendend'o meu amigo!

Notas

1. Sediam'eu na ermida de San Simion (http://www.hs-augsburg.de/~harsch/lusitana/Cronologia/seculo14/Mendinho/m en_cant.html), Bibliotheca Augustana. José Joaquim Nunes, Cantigas d'amigo, n. 252, Lisboa 1928.

Véxase tamén

A Galifontes posúe Ligazóns externas textos orixinais acerca de: Mendinho Trobadores da ría de Vigo na páxina da RAG. Texto da cantiga de Mendinho.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mendinho&oldid=4863585"

A última edición desta páxina foi o 26 de agosto de 2018 ás 11:05.

Todo o texto está dispoñible baixo alicenza Creative Commons recoñecemento compartir igual 3.0; pódense aplicar termos adicionais. Consulte ostermos de uso para obter máis información. Wikipedia® é unha marca rexistrada daWikimedia Foundation, Inc., unha organización sen fins lucrativos. 1702: A batalla de Rande

Ludolf Backhuysen Battle of Vigo Bay Dominio Público Batalla de Rande

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A batalla de Rande foi unha importante batalla naval librada no estreito de Rande e na enseada de San Simón, no interior da ría Batalla de Rande de Vigo, o 23 de outubro de 1702. Enfrontou ás escuadras das Parte de guerra de Sucesión española coalicións anglo-holandesa e hispano-francesa, dentro do contexto da guerra de Sucesión española.

Índice

A batalla O tesouro de Rande Notas A batalla de Rande, por Ludolf Backhuysen , pintado Véxase tamén cara a 1702. Bibliografía Outros artigos Data 23 de outubro de 1702 Ligazóns externas Lugar Ría de Vigo ( Galicia) Resultado Vitoria anglo-neerlandesa A batalla Belixerantes España Inglaterra A Frota de Indias, composta por 19 buques escoltados por 22 Francia Provincias Unidas navíos franceses, partira o 11 de xuño desde A Habana cara a Cádiz cun gran cargamento. Á metade de travesía foron Líderes informados de que unha poderosa escuadra anglo-holandesa os Almirante Manuel Almirante sir agardaba no cabo San Vicente, polo que o almirante Manuel de de Velasco y Tejada George Rooke Velasco decide desviarse cara á ría de Vigo, onde entran o 22 de Vicealmirante Lieutenant-Admiral setembro. François Louis de Philips van Almonde Rousselet O comboi buscou refuxio na enseada de San Simón, e axiña se preparou a defensa ao tempo que se requisaron 1.200 carros do Forzas en combate país para transportar as mercadorías cara a Madrid. O paso de 10 790 homes 23 599 homes Rande foi obstruído por unha barreira de toros, cables e pequenas 1.541 canóns 3.115 canóns embarcacións, e foron recrutadas milicias para reforzar os dous Barcos españois: Barcos ingleses: pequenos fortes situados aos dous lados do estreito. 3 galeóns de guerra 32 navíos O 2 de outubro, mentres os ingleses dirixidos por George Rooke 14 galeóns comerciais 7 brulotes atacaron sen éxito Cádiz, a frota española comeza a desembarcar 2 pataches Barcos holandeses: o seu cargamento en Baiona. O 17 de outubro o capitán Hardy, a 1 barco auxiliar 10 navíos bordo do Pembroke, informa a Rooke de que a Frota de Indias se Barcos franceses: retirara cara ao norte pola costa portuguesa, información 15 navíos recollida polo seu Capelán, e o día 18 convocouse un consello de 3 fragatas guerra no buque insignia Royal Sovering no que se decide dirixir 1 brulote a escuadra cara á ría. Baixas O 21 de 2.000 mortos 800 mortos outubro, o 2.000 feridos 500 feridos marqués de Todos os barcos foron Châteaurenault, capturados, que tiña ao seu afundidos ou cargo a custodia incendiados da frota española, decide refuxiarse no fondo da ría, dispoñendo as súas naves para a defensa dos galeóns españois. O día 22 a escuadra anglo-holandesa entra na ría, e fondea pola tarde, baixo o incesante bombardeo doforte de Vigo.

O día 23 o duque de Ormond desembarca en Teis con 2.000 homes, e Churchill fai o mesmo en Domaio co obxectivo de atacar e paralizar o bombardeo dos fortes de Corbeiro e Rande. Silenciados os canóns, comezou o ataque por mar.

A artillería francesa contivo os primeiros ataques, pero Hopson logrou romper a Ilustración da batalla de Rande en Vinte mil leguas baixo dos mares, de barreira que impedía o paso do estreito a bordo do Torbay, o buque insignia Jules Verne, na edición de Pierre- británico, armado con picos. A frota anglo-holandesa logrou así penetrar no fondo da Jules Hetzel. ría, e ante a falta de espazo para as manobras recorreuse á abordaxe. A loita corpo a corpo combinouse co uso de material incendiario, decidíndose a vitoria pola gran diferenza numérica entre as escuadras.

O marqués de Châteaurenault ordenou incendiar os propios barcos cando estaba todo perdido para evitar que caesen nas mans do inimigo. Mentres, Gaspar Antonio de Zúñiga, o príncipe de Barbanzón, capitán xeneral de Galicia, ordenou poñer a salvo o pouco que quedaba por descargar do quinto real, transportándose ata Lugo e dende alí a Segovia.

Morreron uns 2.000 homes do bando hispano-francés e uns 800 do anglo-holandés. Ademais, os franceses perderon os seus mellores buques de guerra, e os españois quedaron sen barcos para a carreira de Indias.

Se ben a batalla foi axiña silenciada en España (en parte polo éxito no balance total da guerra de Sucesión, coa consolidación dos Borbóns no trono), a vitoria de Inglaterra e Holanda acadou enorme difusión en toda Europa. En Londres existe a Vigo Street, en conmemoración da batalla, eJules Verne falou dos tesouros de Rande na novelaV inte mil leguas baixo dos mares.

O tesouro de Rande

Tense especulado sobre as riquezas que levaban os barcos afundidos, sendo moitas as expedicións que o buscaron. Seguramente a parte máis valiosa do cargamento fora xa transportada a Castela durante o tempo que estivo a frota na ría, pero non se pode descartar que unha parte importante permanecese aínda nas adegas das naves.

A frota vencedora levou un botín de catro millóns de pesos, amais de sete buques de guerra e seis galeóns capturados.

Pegada na numismática galega

O que si que se coñece é que parte do metal requisado foi trasladado ás Illas Británicas e destinouse á emisión de moedas pola casa da moeda de Londres (daquela dirixida por Isaac Newton), de prata con valores de 1 penique, 6 peniques, 1 xilin, media coroa e unha coroa, e de ouro con valores de mediaguinea , unha guinea e cinco guineas.

Co gallo de conmemorar esa importante vitoria, nos anversos destas moedas amósase, baixo o busto da raíña Ana, a inscición "VIGO".

Ademais destas moedas, batéronse tamén medallas en ouro, prata e bronce, conmemorativas do suceso. En todos os casos amosan, entre outros motivos, imaxes daría e do porto de Vigo, e da destrución da frota defensora hispano-francesa.[1] Notas

1. "Emisións da Raíña Ana de Inglaterra". En Pita Fernández, Ricardo Luís (1999). Numismática galega. A moeda en Galicia e Galicia na moeda. Moeda a nome da raíña Ana co Santiago de Compostela. ISBN Medalla de 1702 conmemorativa da 84-605-9958-2. Páxinas 173- Batalla de Rande topónimo "VIGO" baixo o busto 176.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Bibliografía máis contidos multimedia na categoría: Batalla de Abelleira Méndez, Sagrario (coordinadora) (2002).Rande 1702, arde o Rande mar. Vigo: Museo do Mar de Galicia. ISBN 978-84-87887-57-0. Pereiro Alonso, Román (2002). A batalla de Rande. Mapas e gravados (1699-1715). Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 978-84-8288-588-9.

Outros artigos

Museo da Batalla de Rande José Sarmiento Valladares Vigo Street (Londres).

Ligazóns externas

«A Batalla de Rande 1702-2002» Sociedade Galega de Historia Marítima.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Batalla_de_Rande&oldid=4904586"

A última edición desta páxina foi o 6 de setembro de 2018 ás 08:22.

Illa de San Simón

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A illa de San Simón pertence á parroquia de Cesantes, no concello de Redondela, sendo un dos cinco lugares desta parroquia. Na actualidade atópase deshabitada. Preside a enseada de San Simón, no extremo interior da Ría de Vigo, delimitando cos concellos de Redondela, Soutomaior e Vilaboa. A illa está unida á illa de Santo Antón por unha ponte. O conxunto de ambas as illas mide 250 metros de longo e 84 de largo. Ademais existen outros dous pequenos illotes, San Bartolomé e San Norberto. O arquipélago de San Simón está formado polas illas de San Simón e Santo Antón, ámbalas dúas Ao longo da súa historia a illa foi empregada como mosteiro, unidas por unha ponte. lazareto, cárcere e fogar para nenos orfos. O seu conxunto está catalogado como Ben de Interese Cultural dende 1999[1].

Índice

Historia Idade Media Século XVIII ata a guerra civil española Guerra civil Posguerra Mapa do arquipélago de San Simón. Actualidade Acceso Edificios e instalacións Instalacións Monumentos Galería de imaxes Notas Véxase tamén Bibliografía Outros artigos Ligazóns externas Lugares e parroquias Lugares de Cesantes Parroquias de Redondela

Historia

Idade Media A illa foi un antigo centro monástico cantado polo poeta Mendinho na Idade Media. Proba disto é o seu escrito, o único que se coñece do autor, e que se cre que era nativo da zona. Na súa honra realizouse un busto na illa, así como aJohan de Cangas e a Martín Codax.

Sediam'eu na ermida de San Simón e cercaronm'as ondas, que grandes son, eu atendend'o meu amigo, eu atendendo'o meu amigo...

Entre os séculos XII e XIII estivo habitada polos templarios e despois polos franciscanos, a Orde dos Pascualinos de San Simón. Mais en 1307 esta orde relixosa sofre a excomulgación, véndose obrigada a abandonar a illa.

Despois de permanecer case un século abandonada, a diocese de Tui, que até o momento posuía o control político da illa, cédella a Isabel a Católica, nun acto de bondade e agradecemento pola súa fidelidade.[2]

En 1589 foi saqueada por piratas ingleses, entre os que se atopa o célebre Francis Drake.

Século XVIII ata a guerra civil española Estatua adicada a Mendinho, Johan Foi escenario da batalla de Rande en 1702, cando navíos de Países Baixos e de de Cangas e Martín Codax. Inglaterra unidos pola guerra de sucesión contra a coroa de Castela; trataron de asaltar a Frota de Indias cargada coas mercadorías de case 3 anos[Cómpre referencia]. Os galeóns pertencentes á Coroa de Castela e escoltados por unha escuadra francesa que proviñan de América, e que se saldou coa derrota das forzas franco-castelás. Unha gran parte do contido dos galeóns (que A batalla da baía de Vigo, 23 de se cre que era ouro, prata, outubro de 1702, de Ludolf diamantes, especias coma o cacao e Bakhuizen (ao redor de 1702). tamén madeiras nobres e tabaco) foron saqueados polos navíos ingleses da raíña de Inglaterra (Ana I de Estuardo), mais o intento de frustrar as expectativas de roubo, Francis Drake ou Francisco Dráguez, unha gran parte das riquezas dos como era chamado polos veciños do barcos foron baleiradas ao mar, e lugar, esnaquizou e destruíu a igrexa unha gran porcentaxe do ouro e e as imaxes de San Simón antes de prata pertencente á coroa de Castela queimar a illa. xa fora descargado en bois ata Madrid semanas antes do Vista frontal da Illa de San Simón [Cómpre referencia] dende Cesantes combate . Posteriormente, os integrantes das frotas anglosaxoas asaltaron as aldeas circundantes áRía de Vigo, con especiais efectos devastadores en aldeas coma, Cangas, Redondela, Vigo, Soutomaior e Arcade; ás que queimaron e asolaron. A illa de San Simón tamén sufriu as consecuencias das tropas inglesas. A ermida de San Pedro quedou case totalmente derruída, ata a súa posterior restauración no século XIX. As elucubracións e testemuños elaborados sobre o paradeiro das riquezas dende o suceso son confusos, e numerosas inmersión realizadas en diferentes anos posteriores ao afundimento dos navíos revelaron a inexistencia de ouro e outros materiais preciosos nos arredores da illa.

En 1719 o Almirante Michells penetra na illa, e posteriormente existe unha nova ameaza por parte das tropas francesas de Napoleón na guerra da independencia, e a illa é abandonada e rehabitada en numerosas ocasións.

A continua ocupación por ordes monásticas debíase á súa boa situación xeográfica, xa que estaba illada, nun lugar tranquilo, e preto do mosteiro de Poio, un dos máis importantes da época[3].

Todo este contexto de invasións e saqueos por parte de piratas e almirantes estranxeiros provoca un estado de inestabilidade na illa e na comarca en xeral. Ademais, simultaneamente sucedía un conflito a nivel galego, as guerras irmandiñas. O arquipélago de San Simón foi tamén testemuña destes conflitos, e o representante deSoutomaior Fernando Andrade resulta ferido de gravidade.

Dende mediados do século XVII a illa permaneceu abandonada. Posteriormente, por Real Ordenanza de 6 de xuño de 1838, e da man do comerciante rioxano Norberto Velázquez Moreno, procedeuse a habilitar e acondicionar a illa para convertela nunha leprosería ou lazareto. Na illa de Santo Antón estaban os enfermos sen cura, mentres que na de San Simón albergábase ó resto. Dadas as frecuentes corentenas ás que estaban sometidos os navíos da ruta americana, viña ser un elemento indispensable para todo porto que quixese entrar nas vías marítimas de percorrido longo, o cal foi un feito diferencial e vital para a expansión do porto de Vigo e o establecemento das conserveiras catalás que trouxeron consigo novas técnicas de organización empresarial e de manufacturas. Así, as numerosas epidemias de cólera e lepra procedentes do exterior eran freadas. Construíuse tamén a ponte que a une á illa de Santo Antón, xa que ata entón a único medio de comunicación entre as dúas illas era o marítimo. A leprosería clausurouse en1927 .

Guerra civil A partir de 1936, coa chegada da guerra civil española os edificios da illa foron empregados como campo de concentración e de exterminio para os presos políticos contrarios ao réxime ditatorial e autoritario, na súa maioría provenientes das zonas próximas coma Vigo, Pontevedra, Ourense e Vilagarcía de Arousa[4], aínda que tamén eran frecuentes os presos de Asturias, León ou do País Vasco. Estímanse que ao redor de 6.000 persoas foron encarceradas durante a guerra civil e a posguerra.[5] Foi cualificada polos franquistas como colonia penitenciaria, aínda que a realidade Antigo cárcere da illa visto dende o era a dun campo de exterminio onde os presos políticos comunistas, republicanos ou peirao. socialistas eran asasinados. Mantívose en funcionamento ata o ano 1943.[Cómpre referencia]

A antiga leprosería quedou relegada a albergar aos militares que vixiaban a illa, así coma o persoal complementario (administrativos, intendencia ou enfermería). Construíronse ademais torres de vixilancia, melloráronse os muros e os accesos. [Cómpre referencia] As condicións ás que estaban sometidos os presos eran inhumanas e crueis, as condicións sanitarias eran deficientes e o amoreamento de presos era considerable. Estaban distribuídos en diferentes pavillóns ao longo da illa, e a miúdo producíanse fusilamentos masivos. Crese que centos de persoas morreron a causa dos seus ideais, a mans dos falanxistas. A illa era considerada un dos centros penitenciarios franquistas máis temibles.[Cómpre referencia] Antigo lazareto e posterior residencia A illa de San Simón foi escenario do final do filme O lapis do carpinteiro, onde dos militares. trasladaban a Da Barca, un preso político, á Illa, un dos cárceres dos que se dicía que era case imposible saír vivo.[Cómpre referencia]

Posguerra Foi en 1943 cando o arquipélago deixou de funcionar coma cárcere, sufrindo un paulatino abandono, só interrompido nas épocas estivais polos membros da Garda de Franco, co nome de Colonia de Educación e Descanso, que pasaban alí as súas vacacións. O 22 de agosto de 1950 sucedeu un tráxico incidente. Uns cincuenta pasaxeiros da Guardia de Franco volvían da illa cara a terra nunha embarcación, "A Monchiña", cando debido ás malas condicións do tempo e as correntes habituais da zona, a embarcación afundiu. Case ningún dos pasaxeiros sabía nadar, e corenta e tres tripulantes perderon a vida no accidente. Na illa de San Norberto, na cara sur do arquipélago, construíuse un pequeno cruceiro na honra dos falecidos no accidente d'A Monchiña.

A illa foi clausurada debido á traxedia mais reabriuse para ser empregada como Fogar Méndez Núñez para a Formación de Orfos de Mariñeiros, que funcionou entre1955 e 1963.

Actualidade No ano 1999 as illas de San Simón e Santo Antón foron declaradas Ben de Interese Cultural e comezou a reconstruírse procurando alcanzar unha harmonía entre a natureza (rescatando os xardíns ou o centenario Paseo dos buxos) e a remodelación dos edificios xa existentes sen deteriorar a contorna.

Na actualidade, a Illa de San Simón foi remodelada e convertida pola man de César Portela[6] consonte a súa declaración como centro de recuperación da memoria histórica, rehabilitada coma un espazo protexido, cunha completa rexeneración dos xardíns e das especies arbóreas. Ademais foi tamén redirixida cara a unha función Ponte que une a illa de San Simón cultural da man da Fundación Illa de San Simón, xa que conta con auditorio, coa de Santo Antón biblioteca, escola do mar, hotel, e restaurante. Entre as diferentes actividades culturais realizadas no lugar destaca a celebración de entrega dos Premios Xerais da lingua galega e do Premio Merlín.

No ano 2006 a Consellería de Cultura elixiu o arquipélago de San Simón como símbolo da represión no Ano da Memoria.

Dende o ano 2011 celébrase na illa o festival Sinsal Audio.

Actualmente o arquipélago pode ser visitado de balde durante dúas horas en grupos de 300 ou 400 persoas que saen en catamarán dende os peiraos de Cesantes e Santo Adrán.[7]

Acceso

Dende o Porto de Cesantes, en barco ou catamarán. Conta ademais cun acceso para discapacitados. Dende o Porto de Santo Adrán (Vilaboa).

Edificios e instalacións

Instalacións Peirao e catamarán que realiza diariamente as visitas guiadas á illa Residencia Stella Maris. Casa dos Oficios do Mar e Escola de Vela. Acuario. Museo e Biblioteca. Edificio Multiusos.

Monumentos Ponte entre a illa de San Simón e ailla de Santo Antón: en 1991 foi incluída no catálogo de monumentos daprovincia de Pontevedra. Miradoiro da boca da ría. Miradoiro do fondo da ría. Capela de San Pedro. Cemiterio. Paseo dos buxos: Paseo debuxos centenarios, que figuran coma formación senlleira no Catálogo de Árbores Senlleiras de Galicia. Monumento na honra de Jules Verne.

Galería de imaxes Paseo dos buxos

Artigo principal: Galería de imaxes da illa de San Simón.

Capela de San Pedro na Central de Homeaxe a Jules Verne. Vista de Cesantes dende illa de San Simón. abastacemento eléctrico a illa de Santo Antón. da illa reconvertida en aseos.

Notas

1. BOE (http://www.boe.es/boe/dias/1999/09/29/pdfs/A34912-34913.pdf) do 29 de setembro de 1999. 2. http://www.turismoredondela.net/es_n_illasansimon.php 3. http://www.culturagalega.org/temadia_arquivo.php?id=6124 4. http://www.anodamemoria.com/sansimon/ga/web/info.php?idc=2 5. Varela ‘perde’ a memoria histórica en San Simón (http://www.xornal.com/artigo/2010/05/29/galicia/varela-perde-mem oria-historica-san-simon/2010052900220804701.html) 29/05/10 6. "Remake" de San Simón (http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idEdicion=874&idNoticia=296754) 7. Illa de San Simón, un espazo para a creación (http://www.fundacionilladesansimon.org/index.php?sec=reservas)

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Bibliografía máis contidos multimedia na categoría: Illa de San Simón Simón Gran Enciclopedia Gallega, tomo 27. Editor: Silverio Cañada; Santiago. ISBN 84-7286-215-1 A Galifontes posúe Amoedo López, Gonzalo e Gil Moure, Roberto (2007).Episodios de textos orixinais acerca terror durante a Guerra Civil na provincia de Pontevedra. A illa de San de: Illa de San Simón Simón. Vigo. Edicións Xerais de Galicia. ISBN 978-84-9782-604-4. Caeiro, Antonio, González, Juan A. e de Saá, Clara Mª (1995). A memoria dos presos de 1936 na Illa de San Illa do amor, illa da morte Simón. Vigo: Ir Indo Edicións. ISBN 84-7680-178-5. Para Álvaro Xil Varela Fernández de la Cigoña, Estanislao (1991). Illas de Galicia. Cíes, Ons, Sálvora, Tambo, San Simón e Empréstame, Meendinho, tua voce meioeval, Cortegada. Vigo. Edicións Xerais de Galicia. ISBN 84- aquela que o de Cangas e Martín tamén tiñan. 7507-582-7. A voz que na cantiga de San Simón illeiro, Varios (1997). Estudio da Ensenada de San Simón. como cisne migrado do seu niñal luciras. Pontevedra. Deputación de Pontevedra. ISBN 84-89690- [...] 22-7. —Pousa Nova do Mar, 1976. Varios (2002). Redondela. Enseada de San Simón / Val Valentín Paz-Andrade, do Verdugo / Val do Oitavén. Santiago de Compostela. Cen chaves de sombra, 1979 Xunta de Galicia. ISBN 84-453-3191-4.

Outros artigos

Illa de Santo Antón Ría de Vigo Enseada de San Simón

Ligazóns externas

Fundación Illa de San Simón A Illa de San Simón, en culturagalega.org. A Illa de San Simón como presidio.

Lugares e parroquias

Lugares de Cesantes Lugares da parroquia de Cesantes no concello de Redondela (Pontevedra)

San Pedro | Outeiro das Penas | Carballiño | O Coto | San Simón

Parroquias de Redondela Galicia | Provincia de Pontevedra | Parroquias de Redondela

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Illa_de_San_Simón&oldid=4517985"

A última edición desta páxina foi o 7 de outubro de 2017 ás 11:25.

Illa de Santo Antón

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Non confundir coa Illa de Santo Antón, A Coruña.

A Illa de Santo Antón é unha illa situada na costa do concello de Redondela, na provincia de Pontevedra. Está unida á illa de San Simón Illa de Santo Antón por unha ponte monumental de tres ollos.

Na illa de Santo Antón (que apenas mide 1,2 hectáreas) había unha leprosería, ao igual que na veciña San Simón, pero o seu lazareto era cualificado coma lazareto sucio, mentres que o de San Simón era un lazareto limpo, debido á virulencia da enfermidade dos enfermos que acollían.

O edificio, que aínda se conserva xunto coas outras dependencias, O arquipélago na ría de Vigo serviu de cadea durante a guerra civil española para presos contrarios ao alzamento franquista de 1936, pertencentes aos partidos antifascistas e ás organizacións sindicais, ata os anos corenta. Despois da guerra, tódolos edificios das dúas illas foron empregados pola OJE, a organización xuvenil da "Falange Española de las JONS", único partido permitido durante a ditadurafranquista . Mapa do arquipélago de San Simón No ano 1999 as illas de San Simón e Santo Antón foron declaradasBen de Interese Cultural.[1] Situación País España No ano 2006 a Consellería de Cultura elixiu o arquipélago de San Rexión Galicia Simón como símbolo da represión no Ano da Memoria. Provincia Pontevedra Actualmente o arquipélago pode ser visitado de balde durante dúas Arquipélago illa de Santo Antón e San Simón horas en grupos de 300 ou 400 persoas que saen en catamarán dende o peirao de Cesantes. Mar Ría de Vigo Xeografía Notas Superficie 1,2 Ha km²

1. Declaración no BOE (http://www.boe.es/boe/dias/1999/09/29/pdfs/A34912-34913.pdf) Ponte que une a illa de Santo Antón coa de San Simón.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Illa_de_Santo_Antón&oldid=4321429"

A última edición desta páxina foi o 10 de maio de 2017 ás 20:53.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A represión franquista refírese ao longo proceso de violencia física, económica, política e cultural que sufriron durante a guerra civil española os partidarios do bando republicano na zona sublevada, e durante a posguerra e o réxime de Franco os perdedores da guerra civil -os republicanos-, os que os apoiaban ou podían apoialos, os que eran denunciados como antifranquistas -fóseno ou non-, así como posteriormente os membros de organizacións políticas, sindicais e en xeral quen non estaba de acordo coa existencia da ditadura franquista, manifestaban a súa oposición á mesma e quen constituían ou podían constituír un perigo para a mesma.

Na historiografía non española, a represión franquista adóitase denominar terror branco (white terror en inglés, terreur blanche en Mulleres suplicando aos soldadosrebeldes pola francés).[1][2][3][4] vida dos seus familiares prisioneiros. Constantina (Sevilla), verán de 1936. O período álxido de represión e violación dos dereitos humanos (que corresponde ao chamado "terror branco") empezou co alzamento militar de xullo de 1936 e considérase que rematou en 1945, cando a segunda guerra mundial puxo fin ás ditaduras de Hitler e Mussolini, principais apoios do réxime franquista. A partir de 1945, ano da promulgación do Foro dos Españois, adóitase falar de represión franquista, unha represión que se aplicou durante toda a ditadura até o falecemento de Francisco Franco en novembro de 1975.[5]

Segundo distintos informes coincidentes, España é o segundo país do mundo en número de desaparecidos cuxos restos non foron recuperados nin identificados, trasCamboxa .[6][7][8][9]

Fosa común en Estépar, provincia de Burgos, con 26 vítimas do bando republicano. A escavación Índice tivo lugar nos meses de xullo e agosto do 2014.

Tipos de represión A represión violenta e física Axustizamentos, asasinatos e desaparicións forzosas Balance Nenos roubados A represión administrativa A represión educativa A represión relixiosa A represión lingüística A represión económica A represión laboral A represión política A represión cultural Extensión da represión Notas Véxase tamén Bibliografía

Tipos de represión

A ditadura franquista recorreu ó longo de toda a súa existencia, até 1976, ós métodos represivos propios de todo réxime non democrático. A non observancia destas prohibicións levaba penas de cárcere, sancións e multas, así como violencia física na primeira fase represiva do Réxime. A represión exercida polo franquismo estendeuse a toda a sociedade e pode clasificarse do seguinte modo:

A represión violenta e física Milicianos republicanos caídos prisioneiros dos sublevados durante a Axustizamentos, asasinatos e desaparicións forzosas Batalla de Guadarrama. Inclúe os axustizamentos "legais", en cumprimento de sentenzas ditadas por tribunais militares durante o período da guerra civil, os asasinatos ilegais, as chamadas sacas, practicadas á marxe das autoridades militares, pero co pleno coñecemento de que se estaban levando a cabo. As "sacas" foron especialmente intensas durante os meses de xullo e agosto de 1936. Dentro do ámbito da represión física tamén se inclúe o encarceramento e calquera pena de privación de liberdade. A represión violenta e física exercida polo réxime continuou despois da fin da contenda, en período de paz, e prolongouse até os anos 1970, adoptando métodos non tan masivos e máis axustados á legalidade establecida polo sistema xudicial vixente naquel período. Asdesaparicións forzosas seguiron producíndose até despois da segunda guerra mundial.[10][11][12] Moitos dos encargados da represión ou a administración nos campos foran vítimas na zona republicana, e por este motivo Localización xeográfica das fosas ou [13] mantiveron unha vontade de furia e vinganza cara aos vencidos. Tampouco os lugares de enterramento da guerra funcionarios de alta instancia da posguerra se mostraron moi contrarios a este clima civil española das que se dispón de represión e vinganza: O Director Xeral de Prisións, Máximo Cuervo Radigales, e información. o xefe do Corpo Xurídico Militar, Lorenzo Martínez Fuset, contribuíron en non pouca medida a crear este clima represivo.[14] Símbolos segundo a actuación realizada sobre cada unha delas: Fosa aínda non intervida. Balance Fosa aínda non atopada. Transferida ó Val dos Caídos . Véxase tamén: Xenocidio en España. Parcial ou totalmente exhumada. Acordo coas circunstancias do Moitas das vítimas foron enterradas en fosas comúns repartidas por toda España, a homicidio. miúdo fóra dos cemiterios e espalladas polo campo, e sen que a súa morte fose Fonte: Ministerio de Xustiza de España inscrita nos rexistros civís. Desde principios dos anos 2000, diversas asociacións de vítimas do franquismo como a Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica encargáronse de localizar estas fosas para identificar os restos dos axustizados e entregalos ós seus familiares para que puidesen darlles unha sepultura digna. A lei de memoria histórica, aprobada en decembro de 2007, pretende facer efectivos os novos dereitos recoñecidos ás vítimas do franquismo para equipararlas ás vítimas do outro bando, e estableceu un mapa de fosas e vítimas, en constante actualización.[15] Segundo o historiador británico Antony Beevor, o número total de vítimas da represión franquista podería achegarse a 200.000, tendo en conta que en varias provincias o reconto aínda non fora efectuado en 2005.[16]

Segundo o historiador británico Hugh Thomas, o balance da represión levada a cabo polos nacionais cifraríase en 75.000 mortos durante a guerra, dos que dous terzos corresponderían aos primeiros meses do conflito (incluíndo as execucións nos campos de concentración, as ordenadas polos tribunais despois de 1936 e os mortos na fronte).[17] Estas cifras alcanzarían 100.000 mortos se se inclúen os represaliados polos nacionais nos territorios conquistados.

Diversas estimacións presentan cifras ao redor de 150.000 vítimas, algunhas apuntando até 400.000 mortos, segundo o período considerado e a inclusión ou non das vítimas mortas en campos de concentración.[18][19][20] O historiador francés Guy Hermet subliña que as masacres se prolongaron máis tempo baixo o goberno franquista. En canto aos centos de miles de presos internados en campos de concentración franquistas, 192.000 serían fusilados, ás veces varios anos despois da fin da contenda, con picos de varios centenares de execucións ao día nalgúns períodos de 1939 e 1940.[21]

Nenos roubados Episodio menos coñecido da represión franquista, o réxime alentou separar a nenos das súas nais cando estas estaban encarceradas. Cando os nenos nados no cárcere alcanzaban tres anos de idade (que non era común ao recibir intencionadamente unha dieta hipocalórica que lles provocaba unha alta mortalidade), e cando non existían familiares que puidesen facerse cargo deles, pasaban a ser "tutelados" pola Sección Feminina da Falanxe, e en particular polos Padroados de Redención de Penas que se encargaban de educar aos fillos dos detidos.[22] Segundo estudo publicado por Ricard Vinyes, entre 1944 e 1945 o Padroado de San Pablo contabilizou 30.000 menores fillos de encarcerados e exiliados, aos que habería que engadir 12.000 tutelados polo Padroado da Merced.[Nota 1][23] O auto de instrución realizado polo Xulgado de Instrución Penal n° 5 da Audiencia Nacional española cifra en 30.960 o número de nenos de detidos republicanos cuxas identidades foron supostamente cambiadas no Rexistro Civil para que fosen entregados a familias que apoiaban o réxime franquista.[24]

En novembro de 1940, o Ministerio de Gobernación publicou un decreto sobre os orfos de guerra, a saber fillos de pais fusilados ou desaparecidos (exiliados, esquecidos nos cárceres, fuxitivos e clandestinos), segundo o cal só «persoas irreprochables desde o punto de vista relixioso, ético e nacional» podían obter a tutela deses nenos. En decembro de 1941, unha lei permitiu que os nenos que non lembrasen o seu nome, fosen repatriados ou cuxos pais non puidesen ser localizados fosen inscritos no Rexistro Civil baixo un novo nome, o que facilitou que puidesen ser adoptados de forma irregular. Esta práctica estendeuse a todo o período da ditadura franquista.

Na súa Declaración de condena da Ditadura Franquista do 17 de marzo de 2006 (Recomendación 1736, punto 72, 73, 74 e 75), o Consello de Europa afirmou que os «nenos perdidos» son vítimas do Franquismo, dado que os seus «apelidos foron modificados para permitir a súa adopción por familias adictas ao réxime». Tamén afirmou que «o réxime franquista invocaba a 'protección de menores' pero a idea que aplicaba nesta protección non se distinguía dun réxime punitivo», e que «frecuentemente eran separados das demais categorías de nenos internados nas Institucións do Estado e sometidos a malos tratos físicos e psicolóxicos».[25]

A represión administrativa Practicada con todos os funcionarios do Estado Republicano, tanto nas institucións Centrais, como en deputacións e municipios, levada a cabo mediante un proceso de purga coñecido co nome de depuración. Os funcionarios eran castigados con sancións que ían desde o encarceramento, o traslado forzoso, a suspensión de emprego e soldo, a inhabilitación e a separación.[26] Para a obtención dunha praza, dábase prioridade aos leais ao Movemento Nacional, e esixíase a presentación de "certificados de boa conduta" expedidos polo xefe local de FET e das JONS —a través dos informes do Servizo de Información e Investigación— e o cura da parroquia.[27]

Miles de oficiais que serviran áRepública foron expulsados do exército.[28]

A represión educativa A represión administrativa practicada no Sistema Educativo foi especialmente intensa, tanto no ensino primario e secundario como nas universidades. Institucións pioneiras de educación superior e de investigación como a Residencia de Estudantes de Madrid foron desmanteladas por ser consideradas subversivas, e os contidos educativos foron revisados para axustarse aos estritos criterios políticos, relixiosos e culturais do Réxime, en todos os niveis do ensino.[29] A cuarta parte dos mestres e profesores de España foron expulsados do ensino.[30] Xa foi estudada no caso do Maxisterio Nacional, con diversas investigacións de ámbito nacional e local. O Corpo de Funcionarios e Telégrafos tamén foi obxecto de estudo e investigación, así como diversos concellos.

Nos casos de persoas afectadas polas depuracións políticas tanto no ámbito laboral como nas administracións públicas, estas víronse privadas do seu dereito a percibir unha xubilación.

A represión relixiosa A relixión católica foi instaurada como relixión oficial do Estado, e a súa doutrina declarada fonte de inspiración da lexislación.[31][32] As demais relixións quedaron limitadas ó ámbito privado e prohibíronse as súas manifestacións públicas. No entanto, en 1967 foi reformada a lei para incluír no seu articulado a liberdade relixiosa, prohibindo as manifestacións externas de toda relixión que non fose católica, e reafirmando a protección oficial que o Estado brindaba a esta última.[33] Os lazos privilexiados entre o Estado e a Igrexa católica levaron a que se falase de nacional catolicismo.[34]

A represión lingüística Implicaba a prohibición ou ridiculización das linguas de España diferentes do castelán, única lingua recoñecida politicamente. A posguerra xerou unha nova brutalidade despois da ocupación de Cataluña: odio á autonomía catalá, a represión contra a lingua e a cultura propias. Nos primeiros anos de posguerra, perseguiu de forma sistemática a lingua e a cultura catalás, vascas e galegas, sobre todo na administración, nos medios de comunicación, na escola, na universidade, na sinalización pública e en xeral en toda manifestación pública.[27]

O franquismo deu mostras pronto de respecto á lingua catalá, quizais porque entre as súas filas había moitos burgueses catalanistas e porque con el colaboraron importantes políticos dese signo, como Francesc Cambó. En 1945, o estado subvencionou e colaborou na homenaxe a Mosén Cinto Verdaguer e un ano antes fixera obrigatorio a inclusión do catalán nas cátedras de filoloxía hispánica. Algo parecido ocorreu co resto das linguas. No ano 1945 funcionaban as academias do vasco e do galego, dedicadas a normalizar devanditos idiomas, e uns poucos anos máis tarde, en 1957, fundouse a primeira ikastola. Xa en 1948 editábase a revista Egan, en éuscaro. Aínda que non se permitía o seu uso en instancias oficiais, o seu uso cotián e na vida cultural non estaba perseguido nin sancionado.

A represión económica A represión económica foi practicada mediante multas económicas (pago de cantidades fixas), incautacións totais ou parciais de bens e embargos de contas bancarias, decididas pola Comisión Central de Bens Incautados polo Estado e por comisións provinciais de incautación. Aplicouse en virtude dun decreto aprobado o 10 de xaneiro de 1937, en particular os seus artigos 6 e 8 que sancionaban economicamente a "os responsables de danos ou prexuízos causados a España". O 9 de febreiro de 1939, a Lei de responsabilidades políticas ampliou ese decreto para "liquidar as culpas contraídas por quen contribuíron con actos ou omisións graves a forxar a subversión vermella, a mantela viva durante máis de dous anos e a entorpecer o triunfo do Movemento Nacional". O artigo 10 impuña sancións económicas a todos os condenados por tribunais militares. Estas sancións aplicábanse mesmo tras o falecemento do condenado. As incautacións realizábanse a particulares, partidos políticos, asociacións, firmas comerciais.[35] Só en Galicia, estímase que até 1945 o réxime franquista abriu expediente civil ou político a 14.492 persoas sospeitosas de ser de esquerdas ou de non ter un comportamento «acorde coas novas circunstancias».[36]

Esta lei aplicábase non só a todos os opositores ao réxime senón tamén aos que serviran civil e militarmente baixo a Segunda República. Vulneraba a irretroactividade penal, castigando ideas e actos anteriores ao levantamento franquista, e por tanto legais cando se realizaron.[37] Á parte das multas gobernativas e as incautacións, a represión económica exercíase tamén mediante as subscricións patrióticas obrigatorias. Empregadas primeiro nos anos de guerra para sufragar as campañas bélicas dos nacionais, as subscricións patrióticas mantivéronse baixo o Réxime e tiñan un forte impacto propagandístico. Eran todo menos voluntarias, xa que si alguén non contribuía segundo as súas posibilidades económicas era multado, e publicábanse as multas en prensa cun propósito claramente intimidatorio.

O 13 de abril de 1945, o Ministerio de Xustiza publicou un decreto que declarou extinguidos os procedementos de Responsabilidades Civís e Políticas e os tribunais creados para a súa aplicación, ao considerar cumprida a súa misión. Creou a Comisión Liquidadora de Responsabilidades Políticas para resolver os casos pendentes e os recursos presentados contra as sentenzas sancionadoras. Boa parte dos recursos foron sobresidos ou indultados, e os bens e o diñeiro incautados foron devoltos nas décadas posteriores, por un importe equivalente ao que tiñan nas datas de incautación, o que representaba unha forte devalorización.

A restitución do patrimonio histórico e acumulado dos sindicatos de traballadores, asociacións empresariais e sociedades vinculadas a eles, non se tratou até o inicio da Transición, cando un Real Decreto Lei de 1976 repartiu entre os sindicatos maioritarios os bens acumulados polo sindicato vertical, recentemente abolido. A devolución do patrimonio histórico das organizacións sindicais non foi contemplada de feito até a aprobación en 1986 da Lei de Cesión de Bens do Patrimonio Sindical Acumulado.[38]

A represión laboral Levada a cabo en todos os ámbitos produtivos, con despedimentos de posto de traballo, inhabilitacións laborais e profesionais. As organizacións patronais realizaban listas de "vermellos" ou "sindicalistas" para evitar que entrasen ás empresas. No caso de membros de profesións liberais, foi levada a cabo polos propios colexios profesionais, despois da súa correspondente depuración. Os funcionarios públicos que serviran durante a República foron despedidos de acordo coa "Lei de depuración".

A represión política Prohibíronse os partidos políticos, sindicatos, asociacións e xornais non afíns ao réxime. Anulouse a liberdade de expresión para opinións contrarias ao goberno ou simplemente discrepantes, e estableceuse desde as mesmas instancias de goberno un sistema de censura de todos os medios de comunicación.

A represión cultural A censura foi aplicada a temas non relacionados directamente coa política: literatura, poesía, música, artes plásticas, cine e teatro. Impúxose un modelo cultural definido segundo os criterios establecidos polo Estado. A censura que aplicaba o réxime afectou a todas as actividades intelectuais e aos medios de comunicación, e chegou a incluír a manipulación fotográfica.[39] O cine e o teatro serían vítimas dunha dobre censura civil e eclesiástica, sendo prohibidas obras de diferentes autores.

Antes de ser representadas, as obras de teatro tiñan que pasar o filtro da Xunta de Censura de Obras Teatrais que, en moitas ocasións, impuña a eliminación de frases, a desvirtuación de diálogos e situacións dramáticas, e mesmo a súa prohibición total. O nacente teatro realista, do mesmo xeito que a novela e o cine realista, foi prohibido por ser considerado próximo ao marxismo, e censurábanse as obras que representaban aspectos da realidade española que o réxime se esforzaba en ocultar. Se as obras temperás de Antonio Buero Vallejo, primeiras mostras do realismo social no teatro da posguerra española, escaparon á censura, dúas obras súas foron prohibidas máis adiante. Na década de 1940, prohibíronse varias obras de Jardiel Poncela (aínda que apoiase o levantamento franquista), Juan José Alonso Millán, Alfonso Paso,Alfonso Sastre, Lauro Olmo, José María Rodríguez Méndez e Francisco Nieva, e reduciuse a boa parte dos dramaturgos españois ao ámbito do teatro de cámara. Recuperouse a liberdade de expresión nos escenarios o 4 de marzo de 1978, durante a Transición democrática, cando entrou en vigor o Real Decreto 262/1978 sobre liberdade de representación de espectáculos teatrais.[40]

Na novela o réxime non puido evitar que algúns escritores reflectisen as míseras condicións de vida daqueles anos corenta. Un pintor, o palentino Ambrosio Ortega, Brosio, foi a persoa que máis anos permaneceu nos cárceres franquistas, ao permanecer preso desde 1947 até 1970 pola súa colaboración comaquis .[41][42][43] Extensión da represión

A represión franquista iniciouse no mesmo comezo da guerra civil, naquelas provincias onde triunfou rapidamente a conspiración armada contra a República, o chamadoAlzamento , finalizando na década dos anos 70, coa morte deFrancisco Franco.

Notas

1. Vinyes, Ricard; Armengou, Montse; Belis, Ricard. 1. Antony Beevor, La guerra civil española, col. 2. Stanley G. Payne, A History of Spain and Portugal, Tomo 2 Capítulo 26, 'The Spanish Civil War of 1936-1939'[1] (htt p://libro.uca.edu/payne2/payne26.htm) (consultado o 23 de xullo de 2010) 3. Guy Hermet, La Guerre d'Espagne, Seuil, 1989 4. Pierre Broué e Émile Témime, La Révolution et la guerre d'Espagne, Ediciones de Minuit, 1961, (reedición en 1996) 5. Stanley G. Payne, El régimen de Franco 1936–1975, Alianza Editorial, Madrid, 1987,ISBN 84-206-9553-X 6. Jueces para la democracia acusa al Gobierno de incumplir la ley de memoria (http://politica.elpais.com/politica/2013/ 10/09/actualidad/1381322308_843838.html) 7. El Gobierno se queja por la "excesiva atención" de la ONU a los desaparecidos del franquismo (http://www.rtve.es/n oticias/20131106/gobierno-se-queja-porque-onu-pone-excesiva-atencion-desaparecidos-del-franquismo/785380.sht ml). 8. "España es el segundo país con más desaparecidos después de Camboya" (http://www.diariodelaltoaragon.es/Notici asDetalle.aspx?Id=796901). 9. Al menos 88.000 víctimas del franquismo continúan sepultadas en fosas comunes (http://www.publico.es/441527/al- menos-88-000-victimas-del-franquismo-continuan-sepultadas-en-fosas-comunes). 10. BBC, 16/10/2008, La Historia detrás de la decisión (http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/international/newsid_7675000/7 675141.stm), consultado o 26/06/2011. 11. La ONU insta a España a juzgar el franquismo (http://web.archive.org/web/http://www.lavozdeasturias.es/politica/onu -insta-espana-juzgar-franquismo_0_269373061.html), 17/09/2010 lavozdeasturias. 12. Urgente ratificar Convención sobre desapariciones forzadas: CICR y AI (http://www.publimetro.com.mx/noticias/urge nte-ratificar-convencion-sobre-desapariciones-forzadas-cicr-y-ai/njhD!QrbKd6VTgQV0FksmOTNKEA/), publimetro 30-08-2010. 13. Hugh Thomas (1976); Historia de la Guerra Civil Española, páx. 993 14. Hugh Thomas (1976); Historia de la Guerra Civil Española, páx. 991 15. [2] (http://www.memoriahistorica.gob.es/MapaFosas/) 16. Antony Beevor, La Guerre d'Espagne, Calmann-Lévy, 2006, páxs. 180-181, ISBN 2-7021-3719-9 17. Hugh Thomas, La guerre d'Espagne, Robert Laffont, 2009, páxs.209 e 711. 18. CASANOVA, Julían; ESPINOSA, Francisco;MIR, Conxita; Moreno Gómez, Francisco. 19. Michael Richards, A Time of Silence: Civil War and the Culture of Repression in Franco's Spain, 1936-1945, Cambridge University Press, 1998, páx.11. 20. Gabriel Jackson, La república española y la guerra civil RBA., 2005, Barcelona. páx.466. 21. Guy Hermet, La Guerre d'Espagne, Seuil, 1989, páx. 180. 22. Franco desplegó en la postguerra la "multi-represión" contra los vencidos con métodos nazis (http://www.publico.es/ politica/549396/franco-desplego-en-la-postguerra-la-multi-represion-contra-los-vencidos-con-metodos-nazis) 23. Los niños robados del Franquismo (http://cj-worldnews.com/spain/index.php/en/criminologia-30/justicia/item/2661-los -ni%C3%B1os-robados-del-franquismo#.U3Tmsy_hr_c), Ruth Alvarado Sánchez. 24. «Report of the Working Group on Enforced or Involuntary Disappearances - Mission to Spain (A/HRC/27/49/Add.1)» (http://www.ohchr.org/EN/Countries/ENACARegion/Pages/ESIndex.aspx). 25. Audiencia Nacional: Auto del juez Baltasar Garzón de 18 de noviembre de 2008 (http://estaticos.20minutos.es/adj/20 08/11/18/1264.pdf). 26. La depuración de la educación española durante el franquismo (1936-1975).(http://www .forodeeducacion.com/nume ro9/013.pdf) 27. Paul Preston, The Spanish Civil War. 28. Javier Tusell, La dictadura de Franco, Ediciones Altaya, Madrid, 1996, páx. 174 29. La destrucción de la ciencia en España: depuración universitaria en el franquismo (http://books.google.es/books?id= GJo6fxQZ5aQC&pg=PA265&lpg=PA265&dq=franquismo+ateismo&source=bl&ots=TA2EnS32WI&sig=Okk963xgz94 AOjZSDDSAH7cvEYk&hl=es&ei=6ZImTePmKoOq8QOhnJn_Ag&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0 CB8Q6AEwATgU#v=onepage&q&f=false), por Luis E. Otero Carvajal, Editorial Complutense, Madrid, 2006, ISBN-10 84-7491-808-1, ISBN-13 978-84-7491-808-3 30. Helen Graham, The Spanish Civil War. 31. Segundo o artigo 6 do Fuero de los Españoles de 1945, texto orixinal de 1945 [3] (http://web.archive.org/web/http://s aavedrafajardo.um.es/WEB/archivos/LIBROS/Libro0721.pdf). 32. Art. 2 da Ley de Principios del Movimiento Nacional de 1958: La Nación española considera como timbre de honor el acatamiento a la Ley de Dios, según la doctrina de la Santa Iglesia Católica, Apostólica y Romana, única verdadera y fe inseparable de la conciencia nacional, que inspirará su legislación. 33. Artº 6 del Fuero de los españoles, texto reformado en 1967. 34. El Nacional Catolicismo (España) (http://web.archive.org/web/http://www.artehistoria.jcyl.es/histesp/contextos/7399.h tm), por Stanley G. Payne en artehistoria.jcyl.es. 35. Fondos documentales sobre la Guerra Civil y Postguerra española conservados en el archivo del ministerio de Justicia (http://dialnet.unirioja.es/servlet/fichero_articulo?codigo=798097&orden=66624), Ana María Fernández Hidalgo, María José Remón Ripalda, Boletín de la ANABAD (Federación Española de Asociaciones de Archiveros, Bibliotecarios, Arqueólogos, Museólogos y Documentalistas) XXXIX (1989), núms. 3-4. 36. Pérez Pena, Marcos (1 de xullo de 2016). 37. La represión en la provincia de Segovia en los orígenes del régimen de Franco - La represión económica y administrativa (http://hispanianova.rediris.es/4/articulos/04_001d.htm#_ftnref17), por Santiago Vega Sombría (Universidad Complutense, Madrid), revista Hispania Nova, nº 4, 2004 38. El patrimonio sindical acumulado (http://dialnet.unirioja.es/servlet/fichero_articulo?codigo=229725&orden=0), por Francisco Javier Magaña Balanza e Sara Rico Letosa, Universidade de Zaragoza, en dialnet.unirioja.es. 39. Los castos retoques del franquismo en el septimo arte (http://www.elconfidencial.com/multimedia/album/cultura/2013 -12-05/los-castos-retoques-del-franquismo-en-el-septimo-arte_62192/) 40. Muñoz Caliz, Berta (30 de marzo de 2006). 41. Leonoticias «El Museo de la Siderurgia y la Minería presenta este sábado la exposición 'Brosio, el pintor de los mineros' (http://www.leonoticias.com/frontend/leonoticias/El-Museo-De-La-Siderurgia-Y-La-Mineria-Presenta-Este-Sa bado-impn69618)» Consultado o 14 de maio de 2013 42. El Norte de Castilla «Fallece a los 90 años Brosio, el pintor de los mineros. (http://www.elnortedecastilla.es/palencia/ 201507/15/fallece-anos-brosio-pintor-20150715115726.html) 43. Diario Palentino «Muere Ambrosio Ortega Alonso "Brosio", conocido como el "pintor de los mineros". (http://www.diar iopalentino.es/noticia/Z8CE428B8-D057-9720-21ABDDF43405704E/20150715/muere/ambrosio/ortega/alonso/brosi o/conocido/pintor/mineros)

Véxase tamén

Bibliografía

Álvarez, Asunción; Silva Barrera, Emilio (coord.) (2004). La memoria de los olvidados: un debate sobre el silencio de la represión franquista. Ámbito Ediciones, S.A., Valladolid. ISBN 978-84-8183-132-0. Belis i Garcia, Ricard; Armengou, Montse; Martínez i Muntada, Ricard (2005).Las fosas del silencio ¿hay un holocausto español?. Nuevas ediciones de bolsillo.ISBN 978-84-9793-625-5. BERZAL DE LA ROSA, Enrique; DELGADO CRUZ, Severiano; GONZÁLEZ DE LA PEÑA, María del Mar;ABLO P LOBO, Carlos de; REVILLA CASADO, Javier; RODRÍGUEZ GONZÁLEZ, Javier; SIERRA, Carlos de la; VEGA SOMBRÍA, Santiago: "De las Urnas al Paredón". León: Fundación 27 de Marzo, 2012. p. 568.ISBN 978-84-616- 1998-6 Berzal de la Rosa, Enrique (Coord.),"T estimonio de voces olvidadas". León: Fundación 27 de Marzo, 2007. 2 .v (355, 314 p.) ISBN 978-84-6120-680-3 Berzal de la Rosa, Enrique; Delgado Cruz, Severiano; Pablo Lobo, Carlos de; Revilla Casado, Javier; Rodríguez González, Javier; Sierra, Carlos de la; Vega Sombría, Santiago, "Cárceles y campos de concentración en Castilla y León". León: Fundación 27 de Marzo, 2011. p. 729.ISBN 978-84-615-5410-2 Berzal de la Rosa, Enrique; Blanco Rodríguez, Juan A.; Delgado Cruz, Severiano; Gutiérrez Flores, Jesús; Martín Barrio, Adoración; Martín González, Eduardo; Martín Jiménez, Ignacio; Pablo Lobo, Carlos de; Rodríguez González, Javier; Sánchez, Rafael; Sierra, Carlos de la; Vega Sombría, Santiago, "Muerte y represión en el magisterio de Castilla y León". León: Fundación 27 de Marzo, 2010. p. 533.ISBN 978-84-614-5323-8 Julián Casanova (coord.) (2004). Morir, matar, sobrevivir: la violencia en la dictadura de Franco. Ediciones Crítica. ISBN 978-84-8432-506-2. Cobo Romero, Francisco (2005).Franquismo y posguerra en Andalucía Oriental: represión, castigo a los vencidos y apoyos sociales al régimen franquista: 1936-1950. Universidad de Granada.ISBN 84-338-3328-6. El genocidio franquista en Valencia: las fosas silenciadas del cementerio. Icaria. 2008. ISBN 978-84-7426-996-3. García Colmenares, Pablo (2008). Represión en una villa castellana de la retaguardia franquista, Dueñas (1936- 1945). ARMH - Palencia. ISBN 978-84-612-6052-2. García Bilbao, Xulio; García Bilbao, Pedro; Paramio Roca, Carlos (2010).La represión franquista en Guadalajara. Silente, Guadalajara. ISBN 978-84-96862-34-0. García Colmenares, Pablo (2008).¡Queriamos matarlos!: historia y memoria de la víctimas de la represión franquista enterradas en la ciudad de Palencia (1936-1945). Ayuntamiento de Palencia.ISBN 978-84-612-2320-6. Gutmaro Gómez Bravo eJorge Marco (2011). La obra del miedo. Violencia y sociedad en la España franquista (1936-1950). Península, Barcelona. ISBN 978-84-9942-091-2. Santos Juliá Díaz (ed.) (2004). Víctimas de la guerra civil. Ediciones Temas de Hoy. ISBN 978-84-8460-333-7. Marín Muñoz, Antonio (2007).La reconstrucción de la provincia de Jaén bajo el Franquismo (1939-1957). Jaén,. ISBN 978-84-611-8488-0. Martínez Pereda, Lucio (2015): Medo político e control social na retaguarda franquista.igo, V Xerais. ISBN. 978-84- 9914-808-3. Mateos, Abdón; Soto, Alvaro (1997).El final del franquismo, 1959-1975. Madrid, Temas de Hoy. ISBN 84-7679-326- X. Moreno Gómez, Francisco (2008).1936: el genocidio franquista en Córdoba. Crítica, Barcelona. ISBN 978-84-7423- 686-6. Otero Carvajal, Luis Enrique (Ed.) (2006).La depuración de la Ciencia en España: depuración universitaria en el franquismo. Complutense, Madrid. ISBN 978-84-7491-808-3. Pablo Lobo, Carlos de, "La depuración del magisterio primario en la provincia de Soria". En:Revista de Soria, 47 (2004), p. 113-122. Pablo Lobo, Carlos de. "La depuración de la educación española durante el franquismo (1936-1975. Institucionalización de una represión", en "Foro de Educación", 9 (2007) 203-228[4] Prada Rodríguez, Julio (2006).De la agitación republicana a la represión franquista: Ourense 1934-1939. Ariel, Barcelona. ISBN 978-84-344-5208-4. Payne, Stanley (1997). El primer franquismo, 1939-1959. Temas de Hoy, Madrid. ISBN 84-7679-32-1. Silva Barrera, Emilio; Macías, Santiago (2006). Las fosas de Franco. RBA Coleccionables S.A.ISBN 978-84-473- 4426-0. Sánchez Tostado, Luis Miguel (2005).Víctimas: Jaén en guerra (1935-1950). Ayuntamiento de Jaén. ISBN 978-84- 88183-92-7. Silva Barrera, Emilio (2006).Las fosas de Franco: crónicas de un desagravio. Ediciones Temas de Hoy. ISBN 978- 84-8460-479-2. Tusell, Javier (1997). La transición española. Temas de Hoy, Madrid. ISBN 84-7679-327-8. Villarroya i Font, Joan [et al.] - ARMH Valladolid - ARMH Palencia (coord.) (2006).La represión franquista: mito, olvido y memoria. Universidad de Valladolid, Centro Buendía.ISBN 84-689-9763-3.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Represión_franquista&oldid=4807911"

A última edición desta páxina foi o 17 de xullo de 2018 ás 23:23.

Rede Nátura 2000

LISTALISTA VERMELLAVERMELLA DEDE BIODIVERSIDADEBIODIVERSIDADE AMEAZADAAMEAZADA Zamborca

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A zamborca,[1][2][3][4] Alosa alosa, (Linnaeus 1758), é un peixe da familia dos Zamborca clupeidos, da orde dos clupeiformes, tamén coñecido como sabela,[1][2] tasca,[2] Alosa alosa nai da sardiña [3] ou sábalo.[3][5]

Índice

Descrición Alosa alosa Hábitat e bioloxía Clasificación científica Reino: Animalia En Galicia Notas Filo: Chordata Véxase tamén Clase: Actinopterygii Bibliografía Subclase: Neopterygii Outros artigos Infraclase: Teleostei Ligazóns externas Superorde: Paracanthopterygii Orde: Clupeiformes Descrición Suborde: Clupeoidei Familia: Clupeidae Ten un corpo comprimido lateralmente, relativamente alto, e alcanza ata 70 cm de Subfamilia: Alosinae lonxitude como máximo e os 2,7 kg de peso, nas femias (os machos son menores).[6] Xénero: Alosa Especie: A. alosa [5] As escamas son grandes e delgadas, e no ventre forman unha quilla dura. Nome binomial Alosa alosa Posúe unha única aleta dorsal, con de 18a 21 raios brandos. A aleta anal está (Linnaeus, 1758) sustentada por de 19 a 25 raios, tamén brandos, e por 15 ou 16 aspectorais .[5]

A cor do corpo é azul escura no lombo, aclarando nos flancos e a zona ventral a agrisada ou prateada. Presenta unha mancha negra tras o opérculo, e de 5 a 10 pequenas manchas aliñadas tras dela.[5]

Caracterízase por presentar varias estrías radiais no opérculo,[5] e por posuír de 90 a 12 branquispinas no primeiro arco branquial.[6]

Hábitat e bioloxía

É unha especie peláxica que nada formandocardumes en augas profundas,[6] distribuíndose polas costas europeas doAtlántico , desde o sur de Noruega e Suecia ata o extremo norte africano, atravesando o estreito de Xibraltar e penetrando no Mediterráneo ata Sicilia.[6][7]

Reprodúcese entre maio e xuño, subindo polos ríos para desovar. Os exemplares novos permanecen en auga doce ata os dous anos aproximadamente.[6]

Aliméntase de zooplancto.[5] En Galicia

A presenza da zamborca nas nosas augas foi citada por primeira vez por Cornide en 1788, como Clupea alosa.[8] Máis tarde, en 1919, tamén aparece con este nome como presente no alfoz do Miño por Ducloux en de Buen, e o propio de Buen, en 1935, tamén a rexistra en toda Galicia. Xa como Alosa fallax, cítana Lozano y Rey en 1947; Fernández et al. en 1979 en fondos da plataforma continental desde os 100 aos 200 m, desde a desembocadura do Miño até Fisterra; Fariña et al., en 1983, en fondos da plataforma menores de 200 m, desde o Miño até a Estaca de Bares [9] e, finalmente, Sánchez e Pereiro, en 1992, en toda Galicia en fondos de 100 a 200 m.[5]

Antigamente era moi abundante en Galicia, onde se pescaba sobre todo no Representación de Alosa alosa, con dous Miño durante os meses de marzo, abril e maio. Tabares cita que, no ano exemplares capturados nobaixo Rin. 1928, se capturaron 132 000 toneladas deste peixe. Actulamente só realiza a Aquazoo de Düsseldorf. desova nos ríos Miño, Ulla e Umia, e as súas capturas diminuíron de forma drástica, ao igual que noutros países europeos, posibelmente debido ao aumento da temperatura da auga na época de acceso ás zonas de reprodución (consecuencia do cambio climático), á presión pesqueira exercida nas desembocaduras dos ríos e ácontaminación crecente.[5]

Notas

1. Dicionario da RAG (http://www.realacademiagalega.org/dicionario#loadNoun.do?nounTitle=zamborca&homonymNu mber=) 2. Ríos Panisse (1977), pp. 210-218. 3. Rodríquez Solórzano (1983), p. 62. 4. Lahuerta e Vázquez (200), p. 65. 5. Rodríguez Villanueva et al. (1995), pp. 24-25. 6. Muus, Bent J. el al. (1998), p. 93. 7. Ver mapa de distribución (http://www.aquamaps.org/receive.php) 8. Cornide, Joseph (1788) 9. Solórzano (1988)

Véxase tamén

Commons ten máis Bibliografía contidos multimedia sobre: Zamborca Cornide, Joseph (1778): Ensayo de una historia de los peces y otras producciones marinas de la costa de Galicia arreglado al sistema del Vexa a entrada do caballero Carlos Linneo con un tratado de las diversas pescas y de las Galizionario acerca de redes y aparejos con que se practican. (Ver en liña). Zamborca Lahuerta Mouriño, F. e Vázquez Álvarez, F. X. (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago de Compostela: Xunta de Galicia. ISBN 84-453-2913-8. Wikispecies posúe unha Muus, Bent J.; Jørgen G. Nielsen; Preben Dahlstrøm e Bente O. páxina sobre: Zamborca Nyström (1998): Peces de mar del Atlántico y del Mediterráneo. Barcelona: Ediciones Omega.ISBN 84-282-1161-2. Nelson, Joseph S. (2006):Fishes of the World. John Wiley & Sons, Inc.ISBN 0-471-25031-7. Ríos Panisse, M. C. (1977):Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia. I Invertebrados y peces. Santiago: Universidad de Santiago de Compostela.ISBN 84-7191-008-X. Rodríguez Villanueva, X. L. e Xavier Vázquez (1995): Peixes do mar de Galicia. (III) Peixes óseos (continuación). Vigo: Edicións Xerais de Galicia.ISBN 84-7507-870-2. Solórzano, Manuel R[odríguez]; José L. Rodríguez, José Iglesias, Francisco X, Pereira e Federico Álvarez (1988): Inventario dos peixes do litoral galego (Pisces: Cyclostomata, Chondrichthyes, Osteichthyes). O Castro-Sada, A Coruña: Cadernos da Área de Ciencias Biolóxicas (Inventarios). Seminario de Estudos Galegos, vol.. IVISBN 84- 7492-370-0.

Outros artigos

Clupeiformes Clupeidos Sabela

Ligazóns externas

Alosa alosa en FishBase. (en inglés) Contén informacións, imaxes e mapa de distribución. Ficha en Asturnatura.com Ficha en World Register of Marine Species

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamborca&oldid=4611046"

A última edición desta páxina foi o 8 de xaneiro de 2018 ás 07:43.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Dryopteris guanchica Gibby & Jermy é un fento raro do xénero Dryopteris da familia Dryopteris guanchica Dryopteridaceae, propio de cavorcos e vales pechados ou abeirados con alta humidade Clasificación científica atmosférica, preto do mar, principalmente das Illas Canarias e o noroeste da Península Reino: Plantae Ibérica. Aparecen nas tres provincias costeiras galegas. División: Pteridophyta Clase: Pteridopsida Orde: Polypodiales Índice Familia: Dryopteridaceae Etimoloxía Xénero: Dryopteris Descrición Especie: D. guanchica Hábitat e ecoloxía Nome binomial Requirimentos ecolóxicos 'Dryopteris guanchica' (Gibby & Jermy) Distribución Véxase tamén Ligazóns externas

Etimoloxía

O nome específico: ,' vén do latín guanchicus, -a, -um = dos guanches (Illas Canarias).

Dryopteris guanchica por Gibby & Jermy, foi publicado en Bot. J. Linn. Soc. 74: 256 no ano 1977.

Descrición

Planta perenne con frondes de até 150 cm de lonxitude que xorden dun rizoma erecto ou ascendente, de grosor notorio. O pecíolo, normalmente tan longo como a lámina, é de cor castaña purpúrea na base e está cuberto de páleas lanceoladas, castañas, concolares ou cunha mancha máis escura, especialmente presente nas máis basais. A lámina, de amarelenta a verde azulada, ten forma triangular – lanceolada; é tripinnada, e en ocasións é unha cuarta vez pinnatífida. As pinnas son asimétricas, e a basiscópica proximal é máis longa que a súa acroscópica correspondente; van atenuándose aos poucos até formar un ápice agudo; o seu nervio está provisto comunmente de páleas lanceoladas coa marxe glandulosa; ademais, as pínnulas máis distais das pinnas basais de pinnatipartidas a pinnatisectas. As pínnulas son triangular – lanceoladas, co ápice agudo e glándulas marxinais rara vez; os segmentos de última orde presentan os lados converxentes cara o ápice; as das pinnas basais pecioluladas. As esporas prodúcense nos soros situados no envés da lámina, protexidos por un indusio glandular, plano, pardo avermellado e caduco; son espiñentas, de 24 – 38 micrómetros. Esporula de maio a novembro.

Hábitat e ecoloxía

Medra en zonas cunha alta humidade ambiental, sombrizas, xeralmente acedas, onde existe materia orgánica en descomposición, sobre cuarcitas, ou en bosques de ribeira. É unha planta diferencial da subalianza Hyperico androsaemi - Alneion (alianza Alno - Padion, orde Populetalia albae, clase Querco - Fagetea), que abrangue os bosques riparios cantábrico - atlánticos e nos que son características plantas coma Culcita macrocarpa, Dryopteris aemula, Dryopteris corleyi, Dryopteris x arecesiae (Dryopteris aemula x Dryopteris corleyi), Dryopteris x asturiensis (Dryopteris affinis x Dryopteris corleyi), Dryopteris x fraser-jenkinsii (Dryopteris affinis x Dryopteris dilatata ou Dryopteris guanchica), Dryopteris x gomerica (Dryopteris aemula x Dryopteris guanchica), Hypericum androsaemum, Osmunda regalis, o salgueiro bravo (Salix atrocinerea), Senecio nemorensis subsp. bayonenses, Stegnogramma pozoi e Woodwardia radicans.

Requirimentos ecolóxicos

É un fento que require sombra e temperaturas frescas. Piso subalpino principalmente. Continentalidade: euceánica: invernos suaves e humidade elevada. Prefire solos húmidos ou moi húmidos, polo que é un bo indicador de humidade edáfica. Medra en solos acedos: pH 3.5 - 5.5; indicador de acidez. Medra mellor en solos pobres ennitróxeno .

Distribución

Medra nas Illas Canarias, e na Península ibérica aparece en Asturias e Galiza, con poboacións nas provincias da Coruña, Lugo e Pontevedra. Tamén existen poboacións relictas na provincia de Cádiz.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Asturnatura.com

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dryopteris_guanchica&oldid=4498934"

A última edición desta páxina foi o 25 de setembro de 2017 ás 12:16.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O sapo parteiro común ou sapo parteiro[1] (Alytes obstetricans) é unha clase de Sapo parteiro común anfibio pertencente á orde dos anuros da familia Alytidae. É propia de Bélxica, Francia, Alemaña, Luxemburgo, Holanda, Portugal, España, Suíza e Reino Unido. Está ameazada pola perda de hábitat, aínda que a diversidade xenética das poboacións existentes reduce as súas posibilidades de extinción.[2]

Índice

Descrición Hábitat Estado de conservación Alimentación Desenvolvemento e reprodución Depredación Pouco preocupante Etoloxía Clasificación científica Notas Reino: Animalia Véxase tamén Filo: Chordata Bibliografía Clase: Amphibia Orde: Anura Descrición Familia: Alytidae Xénero: Alytes É de pequeno porte, 5 cm; aspecto voluminoso, cabeza grande e fronte Especie: A. obstetricans arredondada, ollos prominentes (pupila vertical, iris dourado e vetas negras). Nome binomial Tímpano visible e máis diminuto ca o ollo. A pel é granulosa con verrugas 'Alytes obstetricans' pequenas, agrupadas nos costados en dúas fileiras dorsolaterais. Presenta membros (Laurenti, 1768) curtos e fortes, os anteriores con tres tubérculos metacarpianos, e os posteriores con membrana interdixital reducida e un tubérculo metatarsiano pequeno. A súa coloración dorsal vai de gris a parda, con manchiñas verdes, avermelladas e negras pouco marcadas; a zona ventral é clara.

Hábitat

O seu hábitat natural son os bosques temperados, subtropicais ou tropicais secos, matogueiras temperadas, ríos, lagos e pantanos de auga doce, desertos Distribución de Alytes_obstetricans , temperados, terra arable, pastos e mesmo a área urbana. baseado en Nöllert/Nöllert: "Die Amphibien Europas " Subespecies Alimentación Alytes obstetricans boscai Aliméntase de escaravellos, moscas, trazas, arañas, miñocas, lesmas, milpés, Alytes obstetricans obstetricans opilións e outros artrópodos consoante as súas dimensións. As larvas consomen Alytes obstetricans pertinax vexetais, prea e invertebrados acuáticos. Alytes obstetricans almogavarii Desenvolvemento e reprodución

Este sapo ten unha esperanza de vida moi curta en comparación con outros sapos: pode chegar aos 5 anos, fronte aos 30 anos dos sapos comúns.

O macho comeza a cantar no inicio da primavera desde o seu refuxio ou nas súas inmediacións, atraendo as femias grávidas que emiten chamadas de resposta. O amplexo é complexo, é terráqueo, de tipo inguinal. Tras estimular o macho á femia, esta solta unha restra de ovos que, fecundados, son enrolados polo macho entre as súas patas traseiras, onde permanecen un mes. Despois o proxenitor solta a posta na auga, onde as larvas romperán a cuberta do ovo para nadar libremente. Macho con ovos. Depredación

É depredado por cobras de auga viperinas, algúns mamíferos, curuxas e aves zancudas. E as súas larvas por cobras viperinas, aves, odonatos, ditíscidos, tritóns, larvas de salamántiga.

Etoloxía

A súa actividade é moi variable en función da zona xeográfica. Non é territorial e é común que varios individuos compartan o refuxio baixo grandes pedras ou gretas. Os machos compiten acusticamente entre eles e mostran complexas interaccións Alytes obstetricans acústicas. As femias grávidas poden atacarse entre si por acceder a un macho. Raramente en actividade no día, é un animal basicamente crepuscular e nocturno. Os metamórficos novos atópanse nas inmediacións da auga. Polo contrario, os adultos afástanse bastante da auga e só os machos volven a esta para depositar a posta.

Notas

1. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" (http://academia.gal/documents/1015 7/23708/Cadernos_13.pdf) en Cadernos de Lingua, 13, páx. 84. Real Academia Galega. 2. El sapo partero, un superviviente con carácter (http://www.saberuniversidad.es/article/INVESTIGACION/1996447/sa po/partero/superviviente/con/caracter.html) Saber Universidad. Consultado o 23 de decembro de 2015.

Véxase tamén

Bibliografía

Bosch, J., Beebee, T., Schmidt, B., Tejedo, M., Martínez-Solano, I., Salvador, A., García-París, M., Gil, E.R. & Arntzen, J.W. 2004. «Alytes obstetricans.» 2006 IUCN Lista Vermella de Especies Ameazadas, baixado 21 xullo de 2007

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sapo_parteiro_común&oldid=4840381"

A última edición desta páxina foi o 19 de agosto de 2018 ás 21:46.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A salamántiga rabilonga,[2] salamántiga galega[3][4] ou saramaganta[4] Salamántiga rabilonga (Chioglossa lusitanica) é unha especie de anfibio urodelo da familia dos Chioglossa lusitanica salamándridos (Salamandridae), a única do xénero Chioglossa, endémica do noroeste da península Ibérica (Galicia, Asturias e norte de Portugal, país no que chega até o Texo).

É un salamándrido pequeno, alongado e esvelto cun rabo moi longo, que pode amputarse como o dos lagartos. Malia recibir tamén ocasionalmente o nome de píntega rabilonga ou galega, non ten pintas á diferenza da Salamandra salamandra.

Salamántiga rabilonga Índice Estado de conservación

Características Bioloxía Vulnerable[1] Hábitat Clasificación científica Sistemática Reino: Animalia Descrición Etimoloxía Filo: Chordata Xénero Subfilo: Vertebrata Especie Clase: Amphibia Subespecies Orde: Caudata Status de conservación Familia: Salamandridae Galería de imaxes Xénero: Chioglossa Notas Bocage, 1864 Véxase tamén Especie: C. lusitanica Bibliografía Nome binomial Outros artigos Chioglossa lusitanica Ligazóns externas Bocage, 1864

Características

O corpo de Chioglossa lusitanica, de pequeno tamaño, é moi alongado. En total mide de 12 a 15 cm de lonxitude (máximo de 16 cm ou máis), dos que case os dous terzos corresponden á cola.[4][5]

Os ollos son grandes e saíntes.[4][5]

O tronco presenta 10 ou 11 sucos laterais, que se continúan pola cola, cada vez [5] menos pronunciados. Distribución da salamántiga galega

As extremidades son de reducido tamaño.[4][5] A súa pel é moi lisa, co dorso moi escuro, de cor parda broncínea, case negra, con dúas liñas lonxitudinais de contornos irregulares de cor parda dourada, que percorren o tronco e se unen nunha na base da cola, que moi longa (chega medir dúas veces e media o tamaño do tronco), ao que aluden algúns dos seus nomes populares galegos.[3][4][6]

Bioloxía

Moi vivaz, é máis activa durante a noite.[4] É semiterrestre e áchase baixo pedras, entre os musgos ou follas secas, sempre preto de arroios con agua corrente e Chioglossa lusitanica no Parque limpia.[4] En terra desprázase moi rápido, como se fose un lagarto. Natural das Fragas do Eume (A Coruña). Coa súa lingua evaxinábel e protráctil, captura pequenas arañas, lesmas, coleópteros e outros insectos para alimentarse.[4]

As femias poñen entre 12 e 17 ovos de cor branca e duns 11 mm de diámetro, baixo pedras en regatos de pouca corrente ou en minas de auga; as postas non adoitan encontrarse preto dos regatos onde viven osadultos .[4]

As larvas nacen de 6 a 9 semanas tras o amplexo.[Cómpre referencia] Son moi alongadas e sen crista dorsal, a crista caudal nace na raíz da cola e a punda desta ten forma arredondada. Antes de chegaren á metamorfose adoitan alcanzar 4 ou 5 cm de lonxitude, aínda que se non a fan no primeiro ano de vida, poden chegar até os 7 cm.[4]

As branquias están pouco desenvolvidas e a cola está comprimida lateralmente. Pouco pigmentadas ao naceren van escurecendo coa idade, sendo moi escuras as que pasan o invierno nese estado larvario. A maioría dos individuos metamorfoséanse no primeiro ano, pero poden tardar dous en facelo.[7]

Hábitat

É unha especie característica das rexións de media e baixa altitude, onde haxa regos de auga limpa e suficientemente oxixenada, e con abundante vexetación nas súas beiras. En lugares húmidos, como bosques caducifolios con zonas sombrías, poden afastarse algo dos cursos de auga.[4] Rara vez aparecen por riba dos 1 000 m. Habita zonas de clima atlántico moi húmido. Por iso é escasa no SE da provincia de Ourense, faltando nas zonas máis secas desa zona.[8]

Sistemática

Descrición O xénero Chioglossa foi descrito por primeira vez en 1864 polo zoólogo e político portugués José Vicente Barbosa du Bocage, director da entón Secção Zoológica do Museo de Lisboa. E a súa única especie, Chioglossa lusitanica, describiuna o mesmo autor no mesmo ano. Acuarela de Bocage na descrición As descricións do xénero e da especie foron publicadas nas revistas Proceedings orixinal da especie. of the Scientific Meetings of the Zoological Society of London e na Revue et Magasin de Zoologie Pure et Apliquée en 1864, no traballo titulado, nesta última, "Note sur un nouveau batracien du Portugal, Chioglossa lusitanica, et sur une grenouille nouvelle de l'Afrique occidentale".[9]

Etimoloxía

Xénero O nome científico Chioglossa está formado polo elemento do latín científico chio-, tirado da raiz do termo do grego antigo χιών, χιῶνος chiṓn, chiṍnos, "neve", e a palabra do grego antigo γλῶσσα glõssa, "lingua".[10]

Especie En canto ao epíteto específico, lusitanica, poovén do latín Lusitania, -ae, literalmente, "de Lusitania", antiga provincia romana que comprendía gran parte do actualPortugal ; literalmente "de Lusitania".[10]

Subespecies Existen dúas subespecies:

C. l. lusitanica Bocage, 1864, distribuída en Portugal ao sur dorío Mondego, e C. l. longipes Arntzen, Groenenberg, Alexandrino, Ferrand e Sequeira, 20074, ao norte deste río, en todo o norte de Portugal, Galiza e Asturias.[11] Ademais de pola área de distribución, diferéncianse porque a subespecie setentrional ten as patas e os dedos máis longos.[12]

Status de conservación

Chiglossa lusitanica é só relativamente abundante nas zonas coas mellores condicións en canto a limpeza das augas e dos bosques caducifolios mellkor conservados,[4] e por iso é unha especie protexida polo Convenio relativo á Conservación da Vida Silvestre e do Medio Natural de Europa (Convenio de Berna) e aparece no Real Decreto 439/1990, que regula o catálogo de especies ameazadas en España.

Catalogada como "vulnerábel" naLista vermella da IUCN, as súas maiores ameazas son a contaminación por produtos agroquímicos, perda do hábitat boscoso adxacente aos arroios, detracción de auga para rega e outros usos, canalizacións dos regatos, plantacións de eucaliptos e piñeiros e perda do hábitat por incendios forestais.[13]

Galería de imaxes

Notas

1. Arntzen et al. (2009) 2. Conde Teira (1996), p. 84 3. SGHN/CCG (1995), p. 97. 4. Asensi (2006), p. 56. 5. Andrada (1980), p. 40) 6. Galán (1993), p. 111. 7. Masó e Pijoan (2011). 8. Galán (1993). 9. Bocage (1864). 10. Salamandra rabilarga Chioglossa lusitanica Bocage, 1864 (http://animalandia.educa.madrid.org/ficha.php?id=4354) en Animalandia, dato tirados doDiccionario etimológico de Pedro Romero. 11. Jan W. Arntzen; Dick S. J. Groenenberg; João Alexandrino; Nuno Ferrand & Fernando Sequeira."Geographical variation in the golden-striped salamander, Chioglossa lusitanica Bocage, 1864 and the description of a newly recognized subspecies". Journal of Natural History 41 (13): 925–936. Consultado o 31-03-2017. 12. Arntzen et al. (2007). 13. Arntzen et al. (2009).

Véxase tamén

Commons ten máis Bibliografía contidos multimedia sobre: Salamántiga Andrada, Javier (1980): Guía de campo de los anfibios y reptiles de la rabilonga península Ibérica. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0589-2. Arnold, E. N. e J. A. Burton (1978):Guía de campo de los reptiles y Wikispecies posúe unha anfibios de España y Europa. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0488-8. páxina sobre: Arntzen, J. W., J. Bosch, M. Denoël, M. Tejedo, P. Edgar, M. Lizana, I. Salamántiga rabilonga Martínez-Solano, A. Salvador, M. García-París, E. Recuero Gil, P. Sá- Sousa & R. Marquez (2009):Chioglossa lusitanica. En: IUCN 2011. IUCN Red List of Threatened Species. ersionV 2011.2. Asensi Cabirta, Moisés (2006):Guía dos anfibuios e réptiles de Galicia. A Coruña: Baía Edicións.ISBN 84-9552- 629-1. Bocage, J. V. B. de (1864): "Note sur un nouveau batracien du Portugal,Chioglossa lusitanica, et sur une grenouille nouvelle de l'Afrique occidentale".Revue et Magasin de Zoologie Pure et Appliquée, Serie 2, 16, pp. 248–253. [1] Texto íntegro. (en francés) Consultada o 7/10/2012. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" en Cadernos de Lingua, 13, Real Academia Galega. Frost, Darrel R. (2011): Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 5.5 American Museum of Natural History, New York, USA. Galán Regalado, Pedro e Gustavo Fernández Arias (1993):Anfibios e réptiles de Galicia. Vigo: Xerais. ISBN 84- 7507-722-6. Masó, A. e M. Pijoan (2011):Anfibios y reptiles de la península Ibérica, Baleares y Canarias. Barcelona: Omega.ISBN 978-84-282-1368-4. SGHN / CCG (1995): Atlas de vertebrados de Galicia. Tomo I. Peixes, anfibios, réptiles e mamíferos. Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega / Sociedade Galega de Historia Natural.ISBN 84-87172-89-X.

Outros artigos

Anfibios Urodelos Salamándridos

Ligazóns externas

Xénero

Chioglossa Bocage, 1864 en Amphibian Species of the World. Chioglossa Barboza du Bocage 1864 en Fauna Europaea. Chioglossa Bocage, 1864 no ITIS. Chioglossa no NCBI. Chioglossa Bocage, 1864 en uBIO.

Especie

Chioglossa lusitanica en AmphibiaWeb (en inglés). Chioglossa lusitanica na EOL Chioglossa lusitanica en Fauna Europaea. Chioglossa lusitanica no NCBI. Chioglossa lusitanica Bocage, 1864 no ITIS. Chioglossa lusitanica Bocage, 1864 en Amphibian Species of the World. Chioglossa lusitanica Bocage, 1864 en uBIO. Sitio web sobre a salamántiga rabilonga do Grupo Naturalista Hábitat. Consultada o 16/09/2015 Chioglossa lusitanica en Amphibiaweb (en inglés) Consultada o 6/10/2012. Información da especie e material audiovisual enARKive . (en inglés) Consultada o 6/10/2012. Real Decreto 439-1990 (en castelán) Consultada o 6/10/2012. IUCN Red List. Chioglossa lusitanica (en inglés) Consultada o 6/10/2012.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Salamántiga_rabilonga&oldid=4826688"

A última edición desta páxina foi o 5 de agosto de 2018 ás 21:32.

Salamántiga rabilonga Índice Estado de conservación

Características

O corpo de Chioglossa lusitanica, de pequeno tamaño, é moi alongado. En total mide de 12 a 15 cm de lonxitude (máximo de 16 cm ou máis), dos que case os dous terzos corresponden á cola.[4][5]

Os ollos son grandes e saíntes.[4][5]

O tronco presenta 10 ou 11 sucos laterais, que se continúan pola cola, cada vez [5] menos pronunciados. Distribución da salamántiga galega

Bioloxía

Hábitat

Sistemática

Etimoloxía

Subespecies Existen dúas subespecies:

Status de conservación

Galería de imaxes

Notas

Véxase tamén

Outros artigos

Anfibios Urodelos Salamándridos

Ligazóns externas

Xénero

Chioglossa Bocage, 1864 en Amphibian Species of the World. Chioglossa Barboza du Bocage 1864 en Fauna Europaea. Chioglossa Bocage, 1864 no ITIS. Chioglossa no NCBI. Chioglossa Bocage, 1864 en uBIO.

Especie

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Salamántiga_rabilonga&oldid=4826688"

A última edición desta páxina foi o 5 de agosto de 2018 ás 21:32.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A ra patilonga[1], ra de patas longas, ra ibérica, ra dos regos ou zampexa,[2] Ra patilonga Rana iberica, é un anfibio anuro da famila dos ránidos (Ranidae) pertencente ao (Rana iberica) grupo das ras vermellas, que habita en Galicia, norte de Portugal, a parte centrooocidental de Asturias, centro da cordilleira Cantábrica, sistema Central ibérico e nos sectores occidentais e centrais dosmontes de Toledo.

É unha ra de típica de montaña, cuxo hábitat natural son os regatos, pozas de auga fría sobre substrato rochoso e entre vexetación de ribeira. Captura sobre todo presas terrestres, principalmenteinsectos , vermes e arañas.

Índice Rana iberica Características Estado de conservación En Galicia Estado de conservación Notas Case ameazada Véxase tamén Clasificación científica Bibliografía Reino: Animalia Outros artigos Filo: Chordata Ligazóns externas Clase: Amphibia Orde: Anura Características Familia: Ranidae Xénero: Rana É o máis pequeno dos ránidos galegos, de aspecto estilizado e patas posrteriores Especie: R. iberica moi longas. Nome binomial Os machos adultos miden entre os 29 e os 40 mm de lonxitude de cabeza e tronco, Rana iberica Boulenger , 1879 e pesan entre os 3 e os 7 g; as femias adultas son moito maiores (de entre 37 e 53 mm de lonxitiude e de 4 a 18 g de peso).[3]

O seu fociño é afiado e os seus ollos, grandes e saíntes, amarelos e coa pupila ovoide e horizontal.

A coloración do dorso varía desde a parda ou moura até a ocre ou avermellada, sendo moi típicas desta especie unhas manchas claras e irregulares espalladas polo dorso.[4]

A reprodución comeza no mes de marzo. A cópula ten lugar pola noite, nos Distribución da ra patilonga remansos dos ríos e en pequenas represas das canles de regadío, onde logo van depositar entre 200 a 450 ovos.

Os cágados, que teñen o ventre negro con lunares brancos transparentando o paquete intestinal, rematan a súa metamorfose entre os meses de xuño e setembro, despois de aproximadamente tres meses. A ra patilonga pode vivir entre 5 e 6 anos.

En Galicia

Esta ra, interesante endemismo do noroeste Ibérico, conserva en Galicia o maior número dos seus efectivos, sendo, quizais, a ra galega por excelencia, a que ocupa os hábitats máis característicos da nosa terra, encontrándose en todos os pequenos regatos que discorren polas fragas, prados e toxais galegos. Ocupa toda a nosa comunidade, aínda que é máis rara nas depresións ourensás de características mediterráneas, podendo verse desde o nivel do mar até os 1 450 m de altitiude, na serra de Queixa (na serra de Gredos ascende até os 2 100 m).[5]

Estado de conservación

NT: Risco baixo.[6]

Notas

1. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" (http://academia.gal/documents/1015 7/23708/Cadernos_13.pdf) en Cadernos de Lingua, 13, páx. 84. Real Academia Galega. 2. Galán Regalado, Pedro e Gustavo Fernández Arias (1993):Anfibios e réptiles de Galicia. Vigo: Xerais. ISBN 84- 7507-772-6, p. 211. 3. Galán, P., Op. cit. pp. 203-204. 4. Galán, P., Op. cit. pp. 203-205. 5. Galán, P., Op. cit. p. 203. 6. IUCN Rana iberica, edición 2010.4 (asesores: Miguel Tejedo, Jaime Bosch, Iñigo Martínez-Solano, Alfredo Salvador, Mario García-París, Ernesto Recuero Gil, ano 2008. Consultado o 29 de setembro de 2012.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Bibliografía máis contidos multimedia na categoría: Ra Andrada, Javier (1980): Guía de campo de los anfibios y reptiles de la patilonga península Ibérica. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0589-2. Arnold. E. N. e J. A. Burton (1878):Guía de campo de los reptiles y Wikispecies posúe unha anfibios de España y Europa. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0488-8. páxina sobre: Ra Galán Regalado, Pedro e Gustavo Fernández Arias (1993):Anfibios e patilonga réptiles de Galicia. Vigo: Xerais. ISBN 84-7507-772-6.

Outros artigos

Anfibios Anuros Ra

Ligazóns externas

Ra patilonga - Rana iberica Boulenger, 1879 CSIC Museo Nacional de Ciencias Naturales. Enciclopedia virtual de los vertebrados españoles.(en castelán) Consultada o 29/09/2012.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ra_patilonga&oldid=4834154"

A última edición desta páxina foi o 11 de agosto de 2018 ás 22:49. Todo o texto está dispoñible baixo alicenza Creative Commons recoñecemento compartir igual 3.0; pódense aplicar termos adicionais. Consulte ostermos de uso para obter máis información. Wikipedia® é unha marca rexistrada daWikimedia Foundation, Inc., unha organización sen fins lucrativos. Sapo raxado

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O sapo raxado[2] ou sapo pinto[3] (Discoglossus galganoi) é unha especie de Sapo raxado Ranidae que vive na Península Ibérica. Atópase ameazada de extinción pola perda do seu hábitat natural.

Índice

Descrición Distribución Hábitat Ameazas Estado de conservación Notas Véxase tamén Bibliografía Pouco preocupante[1] Ligazóns externas Clasificación científica Reino: Animalia Filo: Chordata Descrición Clase: Amphibia Sapo de pequeno tamaño de 45 a 75mm , de cabeza achatada, case tan longa como Orde: Anura ancha, e fociño obtusamente puntiagudo. De pel lisa ou con pequenas Familia: Alytidae granulacións de cor moi variable, dende tonalidades pardas, rosáceas, verdosas ou Xénero: Discoglossus case negras.[4] Especie: D. galganoi Nome binomial Distribución Discoglossus galganoi Capula, Nascetti, Lanza, Bullini e Endemismo ibérico, a súa área de distribución comprende Portugal e a metade Crespo, 1985. occidental da España peninsular. En España, está presente en toda Galicia, e esténdese polo leste por Asturias e a maior parte da cornixa cantábrica, polo norte e oeste de Castela e León, zonas de Ávila, Estremadura, suroeste da Comunidade de Madrid e serra de Guadarrama, a maior parte da provincia de Toledo e Cidade Real e Andalucía occidental até o val do Guadalquivir.

Hábitat

Ocupa unha gran variedade de hábitat, case sempre sobre substratos silícios ou Sinonimia metamórficos, en zonas abertas, en ríos e regatos, en zonas de elevada humidade con abondosa de vexetación herbácea, que lle serve de refuxio.[1] Discoglossus hispanicus, Lataste, 1879. Discoglossus galganoi, Capula, Ameazas Nascetti, Lanza, Bullini e Crespo , 1985. A alteración e destrución directa dos medios acuáticos, os impactos dos cultivos Discoglossus galganoi agrícolas e a contaminación química dos cursos de auga. A depredación directa do galganoi, Nascetti, Capula, cangrexo de río americano, está minguando as súas poboacións.[4] Lanza yeBullini , 1986.

Notas

1. Jaime Bosch, Pedro Beja, Miguel Tejedo, Miguel Lizana, Iñigo Martínez-Solano, Alfredo Salvador, Mario García- París, Ernesto Recuero Gil, Carmen Diaz Paniagua, alentinV Pérez-Mellado, Rafael Marquez (2008)." Discoglossus galganoi". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.1 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 2013-12-08. 2. Vocabulario forestal, páx. 191, Servizo de Normalización Lingüística, Universidade de Santiago de Compostela, 2012 3. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" (http://academia.gal/documents/1015 7/23708/Cadernos_13.pdf) en Cadernos de Lingua, 13, páx. 84. Real Academia Galega. 4. Arie van der Meijden; Vance Vredenburg (28 de marzo de 2004).AmphibiaW eb, ed. "Discoglossus galganoi". Consultado o 8 de decembro de 2013.

Véxase tamén

Wikispecies posúe unha Bibliografía páxina sobre: Sapo raxado Bosch, J., Beja, P., Tejedo, M., Lizana, M., Martínez-Solano, I., Salvador, A., García-París, M. & Gil, E.R. 2004.Discoglossus galganoi

Ligazóns externas

2006 IUCN Red List of Threatened Species. (en inglés)

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sapo_raxado&oldid=4550350"

A última edición desta páxina foi o 11 de novembro de 2017 ás 22:37.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O tritón común[2][3] ou tritón ibérico (Lissotriton boscai, antes Triturus boscai) Tritón común é un anfibio urodelo da familia dos salamándridos (Salamandridae), endémico da Tritón ibérico metade noroccidental da península Ibérica. Lissotriton boscai Este anfibio é tamén coñecido popularmente como lagarto da agua, pinta da auga, salamántiga de agua, salamanca ou sabanduxa, sendo, especialmente estes dous últimos, nomes comúns que tamén reciben as salamántigas.[3]

De tamaño pequeno, compacto, ten o fociño arredondado, a miúdo cun suco lonxitudinal. O dorso é apardazado no macho e de cor parda aceitunada na femia. O ventre é amarelo ou alaranxado con bordos claros e manchas negras. Mide entre 8 e 9 cm. Aliméntase de vermes, insectos e pequenos crustáceos.

Pasa máis tempo do seu período activo na augas que os outros urodelos, aínda que Estado de conservación no é mellor nadador; agochado durante o día baixo as pedras, sae a cazar de noite. Aparéase en charcas e estanques pequenos, e tamén en pozos.

Pouco preocupante[1] Clasificación científica Índice Reino: Animalia Características Filo: Chordata Bioloxía Clase: Lissamphibia Distribución Orde: Caudata Hábitat Familia: Salamandridae Alimentación Reprodución Xénero: Lissotriton Interaccións entre especies Especie: L. boscai Patrón social e comportamento Nome binomial Status de conservación Lissotriton boscai Lataste e Tourneville, 1879. Notas Véxase tamén Bibliografía Outros artigos

Características

É un urodelo de pequeno tamaño. Os machos miden entre os 65 e os 75 mm, e as femias, maiores, alcanzan os 70 ou 80 mm, ás veces até 95 mm.

A coloración da cabeza e o dorso varía segundo o sexo e tamén segundo o animal Distribución do tritón común estea en muda en terra ou en época de celo. No período de celo adoitan ter unha Sinonimia coloración dorsal apardazada clara ou olivácea, con manchas negras dispostas Triturus boscai, Lataste, 1879. irregularmente. Na muda en terra a cor é escura, case negra, e uniforme. As femias teñen o dorso oliváceo. A rexión ventral é alaranxada ou vermella durante todo o Lophinus boscai, Litvinchuk et ano.[4] al., 2005.

O rabo, de similar lonxitude que a cabeza e o tronco xuntos, está comprimido lateralmente, e nos machos acaba nun pequeno filamento.

As larvas miden uns 2 mm ao naceren, e acadan entre 10 e 18 mm; son de cor amarelada clara cun leve deseño punteado escuro, e despois adquiren unha coloración parda clara con moitos puntiños negros distribuídos homoxeneamente polo dorso; a zona ventral está despigmentada. Presentan unha crista dorsal que se continúa até o final da cola, onde acaba en ángulo agudo. As patas teñen os dedos bastante curtos.[4]

Bioloxía

Distribución É un endemismo ibérico distribuído pola metade noroccidental da península Ibérica. A súa área de distribución inclúe localidades desde escasa altitude e moi próximas ao mar (como ocorre en toda a costa galega ou na área de Doñana) até zonas montañosas (até aproximadamente os 1.800 m sobre o nivel do mar), encontrándose preferentemente en zonas entre 400 e 1.000 m de altitude. En Galicia atópase desde o nivel do mar até os 1.600 m de altitude noCourel .[4]

O clima que caracteriza os seus hábitats é, no norte da súa área de distibución (Galicia e norte de Portugal), o temperado frío oceánico, con abundancia de precipitacións; e, no centro e sur desta área, de carácter mediterráneo oceánico e continental, con precipitacións anuais menores, normalmente inferiores aos 900 mm.

Hábitat Pódese encontrar en biotopos moi diversos, como fragas, bosques de aciñeiras ou sobreiras, piñeirais, plantacións de eucalipto, zonas de matogueiras e cultivos, e incluso en zonas areosas costeiras.

Prefire os terreos montañosos, ocupando regos de curso lento, charcas e estanques de augas limpas e ben osixenadas, pero tamén pode ocupar augas estancadas estacionais no sur da súa área de distribución.[5]

Para a súa reprodución require pequenas charcas temporais, estanques, pozas, regos con zonas remansadas, abrevadoiros ou fontes.

Alimentación Durante a súa fase acuática, os adultos aliméntanse de invertebrados acuáticos, especialmente larvas de dípteros. Os cágados consomen sobre todo crustáceos planctónicos, incluíndo tamén na súa dieta larvas de dípteros e outros invertebrados acuáticos.

Reprodución No norte, o celo comeza a principios do inverno e adoita rematar a mediados de maio. Nas poboacións con fase terrestre dilatada os machos son os primeiros en chegar á auga, pero tamén son os que a abandonan antes. O cortexo é semellante ao de todos os tritóns, aínda que presenta algunhas particularidades.[4][6] e pode producirse de día ou de noite, indistintamente. En Galicia, as primeiras posturas son depositadas a finais de xaneiro, continuándose até finais de maio ou principios de xuño. Cada femia pon de 100 a 250 ovos, que son fixados, un a un, a plantas acuáticas. En ausencia de plantas, póñenos sobre outro tipo de materiais, incluso plásticos mergullados.[4][7] Os primeiros cágados obsérvanse na primavera, e completan a súa metamorfose de xullo a setembro.

No sur da área de distribución, os adultos acoden aos medios acuáticos para reproducirse en outono, manténdose a época de cortexos e ovoposición durante o inverno. As larvas obsérvanse de febreiro a xuño, completando a metamorfose os primeiros individuos en maio. Interaccións entre especies Describiuse unha gran similitude no uso dos hábitats reprodutivos con Triturus pygmaeus, hai pouco elevado ao status de especie, e anteriormente considerado como unha subespecie do tritón verde (Trituris marmoratus),[8] que habita na península Ibérica, ao sur do río Texo. En Portugal, aparece ao longo da costa desde Aveiro, polo norte. As súas larvas teñen dietas similares, pero manteñen distintas estratexias de caza, espreitando o tritón común ás súas presas normalmente tras unha busca lenta polo fondo das charcas, mentres que T. pygmaeus as inxire rapidamente tras observar o seu movemento na columna de auga. Rexión ventral do tritón común, Lissotriton boscai. Segundo Galán, en Galicia parece ser que hai unha forte competencia entre as larvas nas charcas onde conviven as tres especies galegas de tritóns (T. boscai, T. helveticus e T. marmoratus).[4]

Patrón social e comportamento En fase terrestre, os adultos, en determinadas situacións de perigo, exhiben unha postura determinada que consiste en arquear o corpo, levantando a cola e a cabeza e estirando as extremidades, mostrando así a coloración alaranxada ou avermellada da zona ventral de cabeza, tronco e cola.

Ao principio da fase acuática, os adultos mostran actividade crepuscular, pero conforme avanza o período reprodutor tenden a estender a súa actividade durante o período diúrno.

A actividade estacional varía ao longo da súa área de distribución. No norte poden estar inactivos en inverno, mentres que nas poboacións do sur, o período de inactividade sitúase no verán. Nalgunhas poboacións, os tritóns teñen actividade terrestre mantendo tamén unha fase acuática asociada á reprodución, mentres que noutras poboacións pódense observar individuos en fase acuática durante todo o ano.

En Galicia, non é raro ver machos facéndolle o cortexo a outros machos, ou a individuos de T. helveticus nas charcas onde conviven ambas as especies.[4]

Status de conservación

En Galicia é unha especie moi abundante e frecuente en todo o país.[4] Catalógase como especie de preocupación menor (LC).[9]

Notas

1. Jan Willem Arntzen, Pedro Beja, Robert Jehle, Jaime Bosch, Miguel ejedo,T Miguel Lizana, Iñigo Martínez-Solano, Alfredo Salvador, Mario García-París, Ernesto Recuero Gil, Paulo Sá-Sousa, Rafael Marquez 2008.Lissotriton boscai. (http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/59473/0) In: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.2. . (http://www.iucnredlist.org/) Downloaded on 04 August 2010. 2. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega (http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/tritón) e no Portal das Palabras (http://portaldaspalabras.gal/dicionario/procura/tritón) para tritón. 3. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" enCadernos de Lingua, 13, páx. 71- 72. Real Academia Galega. 4. Galán (1993), p. 125-129. 5. Andrada (1980), p. 48. 6. Rafinski, J. e A. Czaja (1984): "Sexual behaviour of the Bosca's newt,T riturus boscai." Amphibia-Reptilia, 5: 197. 7. Curt e Galán (1982). 8. García-París, M., B. Arano, e P. Herrero. (2001): "Molecular Characterization of the contact zone between riturusT pygmaeus and T. marmoratus (Caudata: Salamandridae) in Central Spain and their taxonomic assessment".Revista Española de Herpetología, 15: 115-126. 9. Jan Willem Arntzen, Pedro Beja, Robert Jehle, Jaime Bosch, Miguel ejedo,T Miguel Lizana, Iñigo Martínez-Solano, Alfredo Salvador, Mario García-París, Ernesto Recuero Gil, Paulo Sá-Sousa, Rafael Márquez (2008:Lissotriton boscai. (http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/59473/0) In: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.2. (http://www.iucnredlist.org/).

Véxase tamén

Commons ten máis Bibliografía contidos multimedia sobre: Tritón común Andrada, Javier (1980): Guía de campo de los anfibios y reptiles de la península Ibérica. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0589-2. Wikispecies posúe unha Arnold, E. N. e J. A. Burton (1978):Guía de campo de los reptiles y páxina sobre: Tritón anfibios de España y Europa. Barcelona: Omega. ISBN 84-282-0488-8. común SGHN / CCG (1995): Atlas de vertebrados de Galicia. Tomo I. Peixes, anfibios, réptiles e mamíferos. Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega / Sociedade Galega de Historia Natural. ISBN 84-87172-89-X. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" enCadernos de Lingua, 13, Real Academia Galega. Curt Martínez, José e Pedro Galán Regalado (1982): Esos anfibios y reptiles gallegos. Pontevedra: Ed. José Curt. Galán Regalado, Pedro e Gustavo Fernández Arias (1993):Anfibios e réptiles de Galicia. Vigo: Xerais. ISBN 84- 7507-722-6.

Outros artigos

Anfibios Urodelos

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tritón_común&oldid=4121789"

A última edición desta páxina foi o 9 de decembro de 2016 ás 01:41.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O esgonzo ibérico ou escáncer de patas ibérico[2] (Chalcides bedriagai) é unha Esgonzo ibérico especie de lagarto da familia dos escíncidos endémico da península Ibérica. Está presente en zonas costeiras de Galicia, pero é moito máis escaso que o outro esgonzo galego, o esgonzo común. As poboacións galegas do esgonzo ibérico pertencen á subespecie Chalcides bedriagai pistaciae. O seu nome científico déuselle polo herpetólogoJacques von Bedriaga.[3]

Índice Estado de conservación Descrición Distribución Hábitat Case ameazada Ameazas Clasificación científica Notas Reino: Animalia Véxase tamén Filo: Chordata Outros artigos Clase: Reptilia Ligazóns externas Orde: Squamata Infraorde: Scleroglossa Descrición Familia: Scincidae Xénero: Chalcides É un lagarto de pequeno tamaño, cunha cabeza pequena, triangular, alargada e con Especie: 'C. bendriagai' fociño arredondado. O seu corpo é curto e groso de sección arredondada ou Nome binomial cuadrangular, recuberto de escamas lisas e brillantes. Extremidades pequenas, 'Chalcides bedriagai' pero maiores que as do esgonzo común, e teñen 5 dedos (no esgonzo común son 3 Boscá, 1880 [1] dedos). O rabo de sección circular de menor lonxitude que o corpo. A especie ten dimorfismo sexual, xa que as femias son de maior tamaño, pero polo demais son moi parecidas aos machos. A coloración pode ser de pardo-amarelada a olivácea, co ventre abrancazado ou de tons amarelos. Poden ter pequenos ocelos. A especie é ovovivípara.

Distribución

É unha especie endémica da Península Ibérica e distribúese na maior parte dela, agás no extremo norte (Cordilleira Cantábrica, Asturias e País Vasco) e falta tamén en gran parte de Galicia e en moitas zonas de Portugal. En Galicia ten unha Distribución de Chalcides bedriagai . distribución limitada en zonas das Rías Baixas, na zona de Muros-Carnota e nas Subespecies illas Cíes e na de Ons.[4] Existen poboaciones en illas tanto no Atlántico (en Chalcides bedriagai bedriagai, Galicia as xa mencionadas das Illas Cíes, e Illa de Ons, en Portugal na illa do Boscá, 1880. Pesegueiro, e no sur na Illa de Sancti Petri gaditana), coma no Mediterráneo (illas Chalcides bedriagai cobosi , do Mar Menor e Illa de Tabarca). Valverde, 1998. Hábitat Chalcides bedriagai pistaciae , Valverde, 1966. A práctica totalidade da súa área de distribución encóntrase dentro da rexión Sinonimia bioclimática mediterránea e nas zonas máis frescas, suroeste de Galicia, sur de [1] Cantabria e norte de Burgos, sempre ocupa áreas moi térmicas. Gongylus ocellatus bedriagai Necesita unha serie de requirimentos básicos, solos (preferentemente areoso ou Boscá, 1880 terroso), abundantes refuxios (pedras, raíces e follas secas) e orientación (zonas Chalcides bedriagai albaredae solleiras térmícas), cuxa falta ou escaseza poden limitar a súa presenza. En Galicia Valverde, 1968 viven principalmente en zonas de dunas e áreas areosas próximas ás praias con Chalcides bedriagai vexetación herbácea e mato. — Malkmus, 1982

Ameazas

Ao ser unha especie en xeral escasa, cunha distribución moi localizada e vinculada a determinados hábitat, calquera modificación destes provoca a desaparición de toda a poboación. As poboaciones das illas e as costeiras son as que están máis ameazadas pola excesiva presenza humana e as súas consecuencias (incendios, captura ilegal, destrución do hábitat etc.) e a presión urbanística nas costas tanto mediterráneas coma atlánticas, que fan temer pola súa conservación. A IUCN clasifícaa como especie "case ameazada".[5]

Notas

1. The Reptile Database. [1] (http://www.reptile-database.org). 2. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" (http://academia.gal/documents/1015 7/23708/Cadernos_13.pdf) en Cadernos de Lingua, 13, páx. 85. Real Academia Galega. 3. Beolens B, Watkins M, Grayson M. 2011.The Eponym Dictionary of Reptiles. Baltimore: Johns Hopkins University Press. xiii + 296 pp. ISBN 978-1-4214-0135-5. (Chalcides bedriagai, p. 21). 4. Pedro Galán Regalado, Gustavo Fernández Arias. Anfibios e réptiles de Galicia. Colección Montes e Fontes. Edicións Xerais de Galicia S.A. 1993. Páxinas 356-359.ISBN 84-7507-722-6. 5. Juan M. Pleguezuelos, Paulo Sá-Sousa, Valentin Pérez-Mellado, Rafael Marquez, Iñigo Martínez-Solano (2009). "Chalcides bedriagai" (http://www.iucnredlist.org/details/61472/0). IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. Retrieved 2014-01-06.

Véxase tamén

Outros artigos

Esgonzo común Lista de réptiles de Galicia

Ligazóns externas

Chalcides bedriagai en Carrascal, L. M. Salvador, A. (Eds). Enciclopedia Wikispecies posúe unha virtual de los vertebrados españoles. Museo Nacional de Ciencias páxina sobre: Esgonzo Naturales, Madrid. España. ibérico Fotos Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Esgonzo ibérico

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Esgonzo_ibérico&oldid=4853063" A última edición desta páxina foi o 23 de agosto de 2018 ás 14:55.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O lagarto das silvas[1] ou lagarto das silveiras[2][3] (Lacerta schreiberi, Lagarto das silvas Bedriaga, 1878) é unha especie da familia Lacertidae.

Índice

Descrición Etimoloxía Notas Véxase tamén Outros artigos Ligazóns externas

Descrición

É un lagarto de cabeza curta e Estado de conservación ancha; a cola é o dobre de longa cá lonxitude do corpo. Esta especie, en xeral, é verde e co Case ameazada abdome amarelento. Os machos, Clasificación científica ademais conteñen unha Reino: Animalia coloración case negra, substituída Filo: Chordata nas femias por unha cor parda e Clase: Reptilia na época de celo o macho ten o Orde: Squamata pescozo azulado. A súa lonxitude total non supera os 4 dm. Cando Familia: Lacertidae é perseguido non dúbida en Xénero: Lacerta gabear ás árbores. Só vive nas Especie: L. schreiberi montañas do oeste da Península Nome binomial Ibérica. Tende a habitar en Lacerta schreiberi Lagarto das silvas a tomar o sol lugares húmidos, como nas beiras Bedriaga, 1878 dos ríos. A alteración do seu hábitat está a provoca-la mingua da súa poboación.

Etimoloxía

O nome da especie é unha homenaxe ao zoólogo austríaco Egid Schreiber (1836- 1913).[4] Distribución na Península Ibérica Notas 1. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega (http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/lagarto) e no Portal das Palabras (http://portaldaspalabras.gal/dicionario/procura/lagarto) para lagarto. 2. Conde Teira, M. A. (1996): "Acerca dos nomes dos anfibios e réptiles galegos" (http://academia.gal/documents/1015 7/23708/Cadernos_13.pdf) en Cadernos de Lingua, 13, páx. 84. Real Academia Galega. 3. Vocabulario forestal, páx. 125, Servizo de Normalización Lingüística, Universidade de Santiago de Compostela, 2012 4. Beolens, Watkins & Grayson, 2009 :The Eponym Dictionary of Reptiles. Johns Hopkins University Press, páx. 1- 296.

Véxase tamén

Outros artigos

Lista de réptiles de Galicia Lagarto arnal

Ligazóns externas

Lista vermella de especies ameazadas da IUCN. Lacerta schreiberi en The Reptile Database(en inglés)

Este artigo sobre zooloxía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre. Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír .

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lagarto_das_silvas&oldid=4564138"

A última edición desta páxina foi o 29 de novembro de 2017 ás 12:47.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. A píllara papuda[1][2][3][4][5][6] ou píllara das dunas[7] (Charadrius Píllara papuda alexandrinus) é unha pequena ave limícola pertencente á familiaCharadriidae .

Atópase amplamente distribuída ocupando extensas áreas da Europa meridional, América, África e sur de Asia, acadando os 40ª de latitude norte e apenas superando o ecuador en África e Asia. En América chega ata a Patagonia.

A nivel galego atópase ameazada de extinción debido á alteración do seu hábitat.[8]

Na actualidade existen asociacións coma ANABAM que loitan porque esta ave non desapareza dos areais galegos, levando a cabo proxectos de concienciación e Estado de conservación protección dos areais nos que a píllara aniña.

Pouco preocupante Índice Clasificación científica Reino: Animalia Distribución Filo: Chordata Descrición Clase: Aves Subespecies Orde: Charadriiformes Alimentación Familia: Charadriidae Reprodución Subfamilia: Charadriinae Notas Véxase tamén Xénero: Charadrius Ligazóns externas Especie: C. alexandrinus Nome binomial Charadrius alexandrinus Distribución (L., 1758) Subespecies Na Península Ibérica atópase distribuída por tódalas costas, sendo máis escasa no Véxase texto Cantábrico. Tamén cría nalgunhas localidades interiores. En Galicia aniña en toda a costa en escaso número, destacando as poboacións do Complexo dunar de Corrubedo e Baldaio, cunha ducia de parellas reprodutoras en cada zona. Grazas ás medidas de protección dos hábitats desta ave nas illas do Parque Nacional das Illas Atlánticas as poboacións desta ave nas illas estanse incrementando, especialmente nas Illas Cíes.[9] Estímase que ao longo da costa galega aniñan entre 60 e 65 parellas (DOMÍNGUEZ et VIDAL, 2002).[8]

Descrición

A píllara papuda é unha ave pequena, cun tamaño semellante ao domerlo , pero máis estilizada. Mide uns 14 cm de lonxitude e 45 cm de envergadura. O seu peso vai dos 30 aos 50 g. A píllara é unha especie que presenta dimorfismo sexual: o macho ten a parte superior de cor crema, e a parte inferior de cor branca; as patas, o peteiro e a risca ocular son de cor negra. A femia é máis clara e carece de risca ocular negra. Subespecies

Coñécense cinco subespecies de Charadrius alexandrinus:[10]

Charadrius alexandrinus alexandrinus Linnaeus, 1758 Charadrius alexandrinus dealbatus (Swinhoe, 1870) Charadrius alexandrinus nivosus (Cassin, 1858) Charadrius alexandrinus occidentalis (Cabanis, 1872) Charadrius alexandrinus seebohmi Hartert & Jackson, A.C., 1915

Alimentación

En canto á alimentación, aliméntase principalmente de pequenos invertebrados, mosquitos, escaravellos, moscas e, máis raramente, de pequenos moluscos.

Reprodución

A píllara papuda reprodúcese enpraias con dunas, lagoas e pouca vexetación. Adoita ser monógama e ten unha gran fidelidade ao lugar da posta. Esta adoita estar formada por 3 ovos, os cales son chocados durante 25 días polos proxenitores, facéndoo a femia polo día e o macho pola noite.

A posta da píllara ten lugar entre maio e xullo polo que esta se enfronta a un gran perigo: a coincidencia no tempo coa chegada do verán e os primeiros bañistas, polo que, como pon os seus ovos nun cunco na area, deixa de chocalos ante a posibilidade de intrusións na súa distancia vital. Os bañistas, inconscientemente, déitanse na area a tomalo sol, en ocasións durante horas, polo que a píllara non se achegará ao niño ate que pase o perigo, arrefriándose os ovos e perdendo a posta. Outras causas da perda da posta son o aplastamento dos ovos por algún camiñante ou a predación por Charadrius alexandrinus outras especies coma as gaivotas patiamarelas, os corvos, as ratas e mailos cans que vagan ceibos pola praia.

Notas

1. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega (http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/píllara) e no Portal das Palabras (http://portaldaspalabras.gal/dicionario/procura/píllara) para píllara. 2. Lahuerta Mouriño, Fernando; Vázquez Álvarez, Francisco X.; Rodríguez illanueva,V Xosé L. (2000).V ocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades.ISBN 84-453- 3316-X. 3. Penas Patiño, Xosé Manuel (2004).Guía das aves de Galicia. Baía Edicións. ISBN 978-84-96128-69-9. 4. "Píllara". Dicionario de galego. Consultado o 17 de decembro de 2016. 5. VV. AA. (2009). Gran Dicionario Xerais da Lingua. Xerais. ISBN 978-84-9914-070-4. 6. Mª P., Jiménez Aleixandre, (1991). "Zooloxía".V ocabulario de ciencias naturais. Xunta de Galicia. 7. Conde Teira, M. A. (1999). Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada (PDF). Chioglossa. 8. AAVV, Guía das aves de Galicia, Ediciós Baía, A Coruña, 2004 9. "El aumento de chorlitejos patinegros en las Cíes sorprende a los zoólogos" (https://www.lavozdegalicia.es/noticia/sa ntiago/santiago/2009/05/15/aumento-chorlitejos-patinegros-cies-sorprende-zoologos/0003_7718602.htm) La Voz de Galicia, 15/5/2009, Consultada o 05/07/2018 10. Zoonomen. "Birds of the World -- current valid scientific avian names." (en inglés). Consultado o 19 de xullo de 2009.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Ligazóns externas máis contidos multimedia na categoría: Píllara Asociación Naturalista "Baixo Miño" (ANABAM) papuda Documental sobre o aniñamento da píllara papuda no esteiro doMiño . Wikispecies posúe unha páxina sobre: Píllara papuda

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Píllara_papuda&oldid=4776531"

A última edición desta páxina foi o 5 de xullo de 2018 ás 19:05.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O bilurico bailón ou bilurico das rochas (Actitis hypoleucos) é unha ave limícola Bilurico bailón de tamaño pequeno. É unha das aves incluídas noAcor do para a conservación das aves acuáticas migratorias de África e Eurasia (AEWA).

Índice

Descrición Distribución e hábitat Alimentación Bilurico bailón en Tailandia. Reprodución 0:00 Curiosidades Galería de imaxes Son do bilurico bailón. Notas Estado de conservación Véxase tamén Bibliografía Ligazóns externas Pouco preocupante[1] Outros artigos Clasificación científica Reino: Animalia Descrición Filo: Chordata Clase: Aves Os exemplares adultos miden ata 22 cm. de lonxitude e teñen unha envergadura de Subclase: Neornithes alas de entre 32 e 35 cm. Pesan de 40 a 80 gramos. Teñen a parte superior do Infraclase: Neognathae corpo acastañada, e a inferior abrancazada. Os ollos son negros e as patas, Superorde: Neoaves relativamente curtas, oliváceas. O bico é de tamaño mediano, coa base pálida e a punta negra, e unha lista ocular escura. Machos e femias son semellantes. Os Orde: Charadriiformes individuos novos son barrados na parte inferior do corpo e as beiras das plumas Suborde: Scolopaci das alas son da cor do ante. Familia: Scolopacidae Xénero: Actitis Coa especie irmá americana, o bilurico maculado (A. macularia) forma o xénero Actitis. As dúas especies ocupan zonas xeográficas complementarias. Nos casos en Especie: A. hypoleucos que algún individuo extraviado dunha das dúas especies aparece no territorio da Nome binomial Actitis hypoleucos outra poden producirse hibridacións, feito que tamén foi testemuñado entre o (Linnaeus, 1758) bilurico bailón e o bilurico alinegro (Tringa ochropus). Sinonimia

Voan a pouca distancia da auga cun voo rápido e uniforme. Poden nadar e Tringa hypoleucos Linnaeus, 1758 mergullarse durante uns 20 segundos ata un metro de profundidade. Non son aves gregarias polo que é raro velas formar grandes bandos.

Distribución e hábitat Crían en Asia e en case toda Europa (agás en Islandia). En Europa están presentes entre abril e outubro e crían preto de ríos e regos pero tamén ás veces en zonas de augas estancadas.

Os seus cuarteis de inverno comprenden dende a cunca do Mediterráneo ata Suráfrica, o sur de Asia e Australasia.

Reproducir o contido Alimentación

Aliméntanse de insectos e arañas e inclúen tamén na súa dieta crustáceos e moluscos pequenos, que apañan das augas superficiais co bico. Poden cazar insectos en voo.

Reprodución

A súa época reprodutora vai de maio a agosto. O niño é unha cinca no chan cuberta con anacos de plantas. Constrúeno en illas ou preto da beira da auga, agachado na vexetación mesta. Poñen de media catro ovos, duns 35 mm. de lonxitude, que chocan por quendas os dous membros da parella unhas tres semanas.

Curiosidades

Na lingua nukumanu das illas Nukumanu, de Papúa Nova Guinea, un dos nomes aplicados a esta especie, matakakoni, é considerado unha palabra parcialmente tabú, porque viría a significar "ave que camiña un pouco e despois copula", o que faría referencia aos movementos característicos da cabeza e á posición da cola da ave mentres busca comida.(Hadden, 2004).

Galería de imaxes

Bilurico bailón. Adulto fora da época de Bilurico bailón. cría ou inmaturo.

Notas

1. BirdLife International (2012). "Actitis hypoleucos". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 de novembro de 2013.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Bibliografía máis contidos multimedia na categoría: Bilurico Hadden, Don W. (2004): Birds of the northern atolls of the North bailón Solomons Province of Papua New Guinea.Notornis 51(2): 91–102. PDF texto completo Hayman, Peter; Marchant, John & Prater, Tony (1986): Shorebirds: an identification guide to the waders of the world. Houghton Mifflin, Boston. ISBN 0-395-60237-8

Ligazóns externas

O bilurico bailón na lista vermella de especies ameazadas da IUCN

Outros artigos

As aves na cultura popular galega

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bilurico_bailón&oldid=4771476"

A última edición desta páxina foi o 28 de xuño de 2018 ás 19:02.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O corvo mariño cristado (Phalacrocorax aristotelis) é unha ave mariña presente Corvo mariño cristado nas costas rochosas do oeste e sur de Europa, no suroeste de Asia e no norte de África. Normalmente é unha especie sedentaria nas súas zonas de cría, aínda que os exemplares norteños son migratorios. O corvo mariño cristado é a principal e máis estendida especie europea da familiaSuliformes .

Índice

Morfoloxía Subespecies Comportamento Reprodución Distribución Distribución en Galicia Notas

Morfoloxía Corvo mariño cristado nunha rocha É unha ave de tamaño medio-grande, que acada de media uns 68–78 cm de longo Estado de conservación e 95–110 cm de envergadura. Ten un pescozo longo e unha gorxa mareal. Os adultos mostran unha pequena crista ou moño durante a época de apareamento, á que lle deben o nome. Distínguese docorvo mariño grande (Phalacrocorax carbo) Pouco preocupante[1] polo seu tamaño inferior, pola súa complexión máis lixeira, e sobre todo, nos Clasificación científica adultos, pola súa crista e o relumbro verdoso da plumaxe. O seu peteiro e máis Reino: Animalia estreito e os exemplares xuvenís amosan un ventre máis escuro. A cauda do corvo mariño cristado ten 12 plumas e a do corvo mariño grande 14. En ocasións tamén Filo: Chordata é nomeado como "corvo mariño verde" ou "corvo mariño común". Clase: Aves Orde: Suliformes Familia: Phalacrocoracidae Subespecies Xénero: Phalacrocorax Existen tres subespecies: Especie: P. aristotelis Phalacrocorax aristotelis aristotelis - noroeste de Europa Atlántica, Nome binomial Galicia[2] 'Phalacrocorax aristotelis' Phalacrocorax aristotelis desmarestii - sur de Europa, suroeste de (Linnaeus, 1761) Asia Phalacrocorax aristotelis riggenbachi - noroeste de África As subespecies distínguense lixeiramente no tamaño e a cor dos exemplares novos. Evidencias recentes suxiren que os exemplares da costa atlántica do suroeste de Europa son distintos das outras tres subespecies, e poderían constituír unha subespecie nova (Yésou et al., Brit. Birds 98: 369-370, 2005). Comportamento

Aliméntase de peixe no mar e non acostuma voar cara o interior das costas nas que habita.

O corvo mariño cristado é un dos mellores mergulladores da familia Phalacrocoracidae, chegando ata profundidades de 45 m durante 20-45 segundos, cun espazo de descanso dun mínimo de 15 segundos. Aliméntase de especies piscícolas moi variadas, pero sobre todo de sardiñas e bocarte. A miúdo recorren moitos quilómetros de costa dende a súa zona de aniñada para alimentarse.

Reprodución

Aniña en pequenos abrigos rochosos ou en fendeduras ou en pequenas covas na costa. Os niños consisten en fachos descoidados de algas mariñas e herbas unidos polo seu propio esterco. A estación de aniñada é longa, comezando a finais de febreiro, aínda que algúns individuos non comezan ata maio e incluso despois. Chocan normalmente tres ovos. Os pitos nacen desprovistos de plumaxe e durante os primeiros días dependen completamente dos adultos para quentarse. Non saen do niño durante dous meses e comezan a voar en torno a primeiros de xuño ata finais de agosto, e excepcionalmente máis tarde. Corvo mariño cos pitos Distribución

As principais zonas de aniñada do corvo mariño cristado atópanse nas Illas Farne (Inglaterra), Fowlsheugh (Escocia), Runde (Noruega) e Galicia.

Distribución en Galicia O corvo mariño cristado aniña ao longo de toda a costa, mais as súas principais colonias atópanse no Parque nacional das Illas Atlánticas onde se atopa a maior colonia europea.[3] O primeiro censo da especie data de 1976, cando se citou unha poboación de 539-555 parellas, en 1994 a poboación medrara ata as 1.932-1.939 parellas[4] chegando a un máximo de 2.500 parellas entre os anos 2000-03[5] (debido sobre todo á protección dos enclaves de cría, a erradicación do consumo humano de pitos e ovos, e á prohibición da caza[6]). A partir desa data, mentres o resto das poboacións galegas medraban notablemente, as principais colonias de Cíes e Ons sufriron un descenso maior ao 40%, pasándose entón a 1.266 en 2007, o que representa unha taxa de crecemento negativa do -33% na poboación galega.[7] Entre as causas da diminución da poboación, atópanse a Corvos mariños no Grove mortalidade accidental directa producida por mor do afundimento do Prestige, as capturas accidentais producidas polos trasmallos e a presión que exercen sobre as colonias especies invasoras.[8]

Notas

1. BirdLife International (2012). "Phalacrocorax aristotelis". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 November 2013. 2. MARTÍN, Ignacio (coord.) et al.,A ves nidificantes de España. Ediciones Jaguar, S.A., 2004. ISBN 84-95537-80-X. 3. Corvo mariño cristado (Phalacrocorax aristotelis) (http://medioambiente.xunta.es/espazosNaturais/detalleespeciecat. jsp?ID_ESPECIE=16&ID_CATEGORIA=11) Medioambiente.xunta.es, Consultada o 25/07/09 4. The status of the European ShagPhalacrocorax Aristotelis population on the Atlantic Coast of the Iberian peninsula (http://webs.uvigo.es/avelando/pdfs_archivos/as.pdf) Webs.uvigo.es, Consultado o 25/07/09 5. Baía Edicións, ed. (2003).Guía das aves de Galicia. p. 50. ISBN 84-96128-69-5. 6. Cormorán Moñudo Phalacrocorax aristotelis (http://www.mma.es/secciones/biodiversidad/inventarios/inb/atlas_aves_ reproductoras/pdf/cormoran_moniudo.pdf) mma.es, Consultada o 25/07/09 7. Web adicada ó estudo e a divulgación de información sobre o Cormorán Moñudo na Península Ibérica (https://sites. google.com/site/comoraniberico/poblacion) Consultado o 25/07/09 8. No ano 2009 detectáronse os primeiros casos de depredación porvisóns americanos.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Corvo_mariño_cristado&oldid=4568155"

A última edición desta páxina foi o 4 de decembro de 2017 ás 00:45.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O arao romeiro (Alca torda) é unha ave palmípede, tamén coñecida como carolo Arao romeiro ou aro ñopo[2].

Índice

Características Galería Notas Véxase tamén Bibliografía

Características Na península de Westfjords, Islandia É unha ave grande, 38–43 cm de lonxitude e 60–69 cm de envergadura; o peteiro, Estado de conservación ancho e escuro, ten manchas brancas. Os exemplares adultos teñen a plumaxe negra co peito e ventre branco. Aliméntanse de peixes, e tamén de crustáceos e vermes mariños. Habita nas illas e buratos protexidos dos cantís do Atlántico [1] Norte ata Maine e o norte de Francia polo sur. Cría en colonias, moitas veces Pouco preocupante asociado ao arao dos cons, e deixan os seus ovos nas rochas. Os norteamericanos Clasificación científica migran de Terranova a Nova Inglaterra, mentres os eurasiáticos pasan o inverno Reino: Animalia no mar; algúns mesmo chegan ao Mediterráneo Occidental. Filo: Chordata Clase: Aves En Galicia é bastante común como ave invernante, procedente de Gales e Escocia. Orde: Charadriiformes Galería Suborde: Lari Familia: Alcidae Xénero: Alca Linnaeus, 1758 Especie: A. torda Nome binomial 'Alca torda' Linnaeus, 1758

Arao romeiro. Ovo de arao romeiro. Araos nun selo de Finlandia (1983).

Notas

1. BirdLife International (2012). "Alca torda". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 November 2013. 2. Ñopo=curto de vista. M. do Carme Ríos Panisse (1983): Nomenclatura de la flora y fauna marítimas de Galicia. II. Mamíferos, aves y algas, Universidade de Santiago[1] (http://sli.uvigo.es/DdD/ddd_pescuda.php?pescuda=aro&tipo _busca=lema#PanisseNom%20II1983)

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten Bibliografía máis contidos multimedia na categoría: Arao Lavers, J.L.; Hipfner, M.J.; Chapdelaine, G.C. (2009). The Birds of North romeiro America 16. Philadelphia, PA: The Birds of North America, Inc.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arao_romeiro&oldid=4375993"

A última edición desta páxina foi o 29 de xuño de 2017 ás 10:39.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O moucho de orellas (Otus scops) é unha ave de rapina nocturna da familia das Moucho de orellas estrixiformes, moi pequena, de escasamente o tamaño dun merlo. A especie está dividida en seis subespecies moi pouco diferenciadas.

Índice

Descrición Voz Exemplos de voz Hábitat Distribución e subespecies Conduta e reprodución Reprodución Alimentación e técnicas de caza Migracións Estado de conservación Ameazas Nomes vulgares noutras linguas Véxase tamén Pouco preocupante[1] Bibliografía Clasificación científica Ligazóns externas Reino: Animalia Filo: Chordata Descrición Clase: Aves Orde: Strigiformes Teñen dous penachos de plumas na cabeza que recordan cando están dereitos Familia: Strigidae unhas orellas. A plumaxe é da cor da casca das árbores, con coloracións que van Xénero: Otus do gris o acastañado, coa cara, a parte inferior, que amosa listas lonxitudinais negras, e unha liña nos ombreiros máis claras. Os ollos teñen o iris laranxa Especie: O. scops amarelado. Cando voan distínguense do moucho común (Athene noctua) pola cola Nome binomial Otus scops máis curta e as alas máis estreitas. (Linnaeus, 1758) Miden entre 19 e 21 cm de lonxitude e teñen unha envergadura de alas de entre 47 e 54 cm, o que os converte na segunda rapaz nocturna máis pequena de Europa, por ben que a impresión visual de tamaño varía segundo a postura das "orellas": cando as teñen recollidas vense pequenos, gordos e cabezudos, cando as estiran semellan máis delgados, de cabeza máis pequena e meirandes do que son en realidade.

Verán Voz Residente Inverno A súa voz é moi característica e non é doada de confundir coa doutras aves, aínda que pode recordar a chamada dos sapos do xénero Alytes. É un berro case sempre monosilábico, algo nasal e non moi alto, que repiten, as veces durante horas, con intervalos de entre 2 a 3,5 segundos. En ocasións o ton principal e precedido dun anterior que o pode facer parecer bisílabo. O feito de xiraren a cabeza mentres emiten a súa voz fai que non sexa doado localizar a súa posición acusticamente. Comezan a actividade sonora pouco despois de pórse o sol e acábana ó amencer e, contra a media noite redúcena durante unha ou dúas horas. Machos e femias cantan a miúdo en dúo, sendo o berro das femias ´de ton algo máis alto e menos regular. Cando están excitados deixan oir un repique producido co bico.

Exemplos de voz

MP3 –Voces de dous machos O seguinte enlace amosa un exemplo do canto dun sapo do xéneroAlytes , semellante ó do moucho de orellas:

Canto do sapo

Hábitat

Os mouchos de orellas son aves de zonas temperadas que habitan áreas abertas, en ocasións mesmo en zonas áridas. Entre os seus hábitats máis habituais están as plantacións de oliveiras, bosques de pinos e carballeiras aclaradas, pero tamén cemiterios e en ocasións parques. No norte da súa área de distribución vive sobre todo nas ladeiras de outeiros e montañas orientadas cara ó sur. Foxen dos bosques pechados. En África son aves desabana .

Distribución e subespecies

Ademais da forma nominativa O. s. scops, distínguense cinco razas máis:

O. s. cycladum, das illas Cícladas e Creta). O. s. cyprius , de Chipre, e a área preto da costa asiática do Mediterráneo. O. s. mallorcae das illas Baleares). O. s. pulchellus, que vive ó leste da forma nominativa chegando as súas poboacións ata ó lagoBaikal . O. s. turanicus, a variedade máis clara e máis meridional, que cría sobre todo en estepas e oasis do medio leste laranxa: Migratorio, en xeral de longa distancia asiático ata Paquistán. verde: Sedentario ou migrador parcial azul: Zonas de invernada Os puntos de máis concentración en Europa da especie como ave reprodutora están situados ó longo do mar Mediterráneo, especialmente en España, Croacia e Turquía. As poboacións teñen unha distribución máis irregular en Francia e Italia. A súa presenza en África do norte e tamén irregular, faltando completamente en Libia e Exipto . En Centroeuropa as súas poboacións son máis escasas canto máis ó norte..

Conduta e reprodución

Son aves estritamente nocturnas, que comezan a fase activa coa posta do sol ou pouco despois e acábana ó amencer, cando regresan ó seu lugar de descanso, no que pasan o día practicamente inmóbiles, con pequenas pausas que aproveitan para limpa-las plumas. O seu punto de máxima actividade está situado antes da media noite, momento no que fan unha pausa dunhas dúas horas. Machos e femias non adoitan compartir, mesmo durante a cría dos polos, o mesmo lugar de repouso diúrno. Durante a época reprodutora os machos pasan o día en xeral en sitios onde teñan o niño á vista. Os polos que acaban de deixar o niño e non poden aínda voar, repousan nunha pola, preto do tronco da árbore na que naceron e moi apertados os uns contra os outros. Cando se senten ameazados, os mouchos de orellas adoptan unha posición de camuflaxe erguéndose moito. Nesta postura poden pasar moito tempo inmóbiles e só a presenza moi próxima do intruso lles fai abandonala pola na que están para marcharen cara a outra, onde volven adoptar a mesma posición. Se non poden fuxir, adoptan diversas técnicas de agresión que van de xiros asíncronos dos ollos e repiques do bico a ataques coas unllas e o bico. Malia que limpan frecuentemente as plumas, raras veces se observan tomando baños de sol ou de area.

O seu voo é case totalmente silencioso, con fases de planeo. Cando voan, as alas semellan moi longas.

Reprodución Forman parellas monógamas e estacionais, aínda que se coñecen casos de polixinia. Mesmo en casos de que un dos membros da parella morre prematuramente non adoitan formarse novas parellas. Maduran sexualmente cando teñen uns 10 meses de idade. Durante a época de cría son territoriais e as femias defenden o territorio con máis intensidade cós machos, que no reaccionan agresivamente á presenza de femias alleas.

Fan os niños principalmente en buratos nas árbores e ocasionalmente en fornelas en rochas ou edificios. En raras ocasións aproveitan niños de pegas e outros córvidos e niños artificiais. Coma é habitual nas estrixiformes o lugar do niño non é apenas mellorado, limitándose os mouchos de orellas a escalaren un pouco para faceren unha pequena depresión. Non aportan ningún material se hai restos dun niño anterior non os eliminan.

Poñen en xeral 3 ou 4 ovos brancos e con forma de óvalo curto e duns 31 x 27 mm. De tamaño medios. Chocan exclusivamente as femias. Os polos, que saen do ovo despois de 22 días de incubación, son alimentados polos dous pais e están en condicións de voaren cando teñen uns corenta día, aínda que son coidados polos pais uns 20 días máis,. Despois abandonan o territorio destes para dispersárense.

Alimentación e técnicas de caza

A súa fonte de alimentación principal son os insectos, sobre todo os de máis tamaño coma saltónss e escaravellos. Comen tamén miñocas e, máis raramente e nunha cantidade pouco significativa no total da súa dieta, paxariños, mamíferos pequenos coma ratos ou musarañas, anfibios e réptiles, As presas son localizadas desde un punto de espreita situado a pouca altura e capturadas no chan. Moi raras veces cazan en voo ou camiñando polo. As súas técnicas para cazar aves son descoñecidas.

Migracións

Son aves maioritariamente migratorias, cos cuarteis de inverno nas sabanas con árbores ou mato ó sur do Sáhara. As aves novas comezan a viaxe migratoria a mediados de agosto e a finais de setembro xa non quedan mouchos de orellas nos territorios de cría, por ben que pequenos grupos de poboación do sur de España, sur de Italia e a Grecia meridional non emigran e a variedade O. s. cyprius parece non ser migratoria. Volven a aparecer nos territorios de reprodución a partir de finais de marzo, aínda que en xeral fano na segunda metade de abril. As variedades non europeas pasan o inverno no leste de África.

Ameazas

Coma no caso doutras aves amigas da calor e que se alimentan de insectos os cambios agrícolas, o uso masivo de insecticidas e en certa parte os cambios climáticos, provocaron unha redución drástica das súas poboacións a partir dos anos 1960. A caza directa e os accidentes producidos polo tráfico son tamén causas importantes da caída das poboacións da especie, como tamén os cambios nos territorios de invernada.

Nomes vulgares noutras linguas

Alemán: Zwergohreule. Español: Autillo. Danés: Dværghornugle. Finés: Kyläpöllönen. Francés: Petit-duc scops. Inglés: European Scops Owl. Neerlandés: Dwergooruil. Portugués: Mocho-d’orelhas. Ruso: Spliuxka obyknovennaia (Сплюшка обыкновенная). Sueco: Dvärguv.

Véxase tamén

Commons ten máis contidos multimedia sobre: Moucho de Bibliografía orellas Hans Günther Bauer/Peter Berthold:Die Brutvögel Mitteleuropas. Bestand und Gefährdung. Aula-Verlag, Wiesbaden 1997. S. 247f. ISBN 3-89104-613-8 John A. Burton (Hrsg); Eulen der Welt – Entwicklung – Körperbau –Lebensweise , Neumann-Neudamm Verlag Melsungen, 1986, ISBN 3-7888-0495-5 Urs N. Glutz von Blotzheim (Hrsg.):Handbuch der Vögel Mitteleuropas. Bearbeitet u. a. von Kurt M. Bauer und Urs N. Glutz von Blotzheim. Aula-Verlag, Wiesbaden 1987–1998. Band 9 Columbiformes – Piciformes. 2., durchgesehene Auflage 1994. S 278–302.ISBN 3-89104-562-X Theodor Mebs/Wolfgang Scherzinger: Die Eulen Europas. Franckh-Stuttgart 2000. ISBN 3-440-07069-7

Ligazóns externas

Fotos do moucho de orellasaquí e aquí. Canto da especie en Kalerne. Xustificación da clasificación da especie entre as de "Preocupación Baixa" na lista vermella de especies ameazadas da IUCN[1]

1. BirdLife International (2012). "Otus scops". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 November 2013.

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Moucho_de_orellas&oldid=4575554"

A última edición desta páxina foi o 11 de decembro de 2017 ás 17:13.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O morcego grande de ferradura (Rhinolophus ferrumequinum) é unha especie Morcego grande de de morcego propio do sur da rexión Paleártica. É o representante do xénero ferradura Rhinolophus de maior tamaño de Europa, é unha das especies máis espalladas; prefire os hábitat boscosos aos biótopos abertos. Como todos os Rhinolophus emite os ultrasóns, polo nariz e non pola boca como o resto da suborde dos microquirópteros.

Índice

Distribución Hábitat Rhinolophus ferrumequinum Ameazas Estado de conservación Galería Ligazóns externas Case ameazada Clasificación científica Distribución Reino: Animalia

Preséntase por todo o sur da rexión Paleártica, dende a Península Ibérica e Filo: Chordata Marrocos ata o Xapón, o límite setentrional europeo atópase ao sur de Gran Clase: Mammalia Bretaña e o oriental en Grecia. Orde: Chiroptera Suborde: Microchiroptera Hábitat Superfamilia: Rhinolophoidea Familia: Rhinolophidae Emprega refuxios de variada natureza, comunmente subterráneos durante o inverno, mentres que durante a época de actividade, en faiados, adegas e Subfamilia: Rhinolophinae cavidades. As áreas de caza localízanse entre 200 e 1000 metros do seu refuxio. Xénero: Rhinolophus Para cazar empregan "perchas" ou posadeiros nocturnos, onde permanecen Especie: R. ferrumequinum pendurados ata localizar unha presa. Distribúese dende o nivel do mar ata os 1600 Nome binomial metros de altitude. Rhinolophus ferrumequinum (Schreber, 1774) É unha especie gregaria, forma colonias de ata novecentos individuos, sedentaria Nome trinomial con gran fidelidade polos refuxios que reúnen condicións axeitadas para a cría e Rhinolophus ferrumequinum hibernación. ferrumequinum (Schreber, 1774) Ameazas

Polo seu marcado gregarismo e a baixa capacidade de rexeneración, unha soa cría anual, as perturbacións ou destrución das colonias de cría e hibernada, adoitan ser catastróficas, con perdidas elevadas de espécimes. O emprego masivo e indiscriminado de insecticidas forestais, (en Israel a fumigación masiva de covas Distribución da especie Subespecies para combater a Rousettus aegyptiacus levoulle ao bordo da extinción) e a R. f. subsp cretiam, Iliopoulou- transformación do hábitat. Todas estas circunstancias favorecen a súa xeneralizada Georgudaki y Ondrias , (1985). regresión. R. f. subsp ferrumequinum, Schreber, (1774). R. f. subsp irani, Cheesman , Galería (1921). R. f. subsp korai, Kuroda, (1938). R. f. subsp nippon, Temminck, (1835). R. f. subsp proximus, K. Andersen , (1905). R. f. subsp tragatus, Hobgson, (1835). Sinonimia

colchicus, Saturnin, (1912). equinus, Müller, (1776). germanicus, Koch, (1865). hippocrepis, Schank, (1798). homodorensis, Daday, (1887). homorodalmasiensis, Daday, (1885). Dist. en Galicia insulanus, Barrett y Hamilton , (1910). italicus, Koch, (1865). Ligazóns externas major, E. Geoffroy , (1803). major, Kerr, (1792:99). Rhinolophus ferrumequinum Atlas da biodiversidade do Ministerio de martinoi, Petrov, (1940). Medio Ambiente (MMA). Arquivo enpdf . (en) Rhinolophus ferrumequinun, en Wilson, D. E. & Reeder, D. M. obscurus, Cabrera, (1904). (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and perspicillatus, Blumenbach , Geographic Reference (3rd ed). (1779). solea, Zimmermann , (1777). typicus, K. Andersen , (1905). ungula, Boddaert, (1785). unihastatus, E. Geoffroy , (1803).

Commons ten máis contidos multimedia sobre: Morcego grande de ferradura

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Morcego_grande_de_ferradura&oldid=4864431"

A última edición desta páxina foi o 26 de agosto de 2018 ás 15:01.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O morcego pequeno de ferradura (Rhinolophus hipposideros) é a especie máis Morcego pequeno de pequena do xénero Rhinolophus da rexión Paleártica; confúndeselle doadamante ferradura co Rhinolophus mehelyi e Rhinolophus euryale. Ten orellas grandes, cunha coloración dorsal parda máis ou menos escura e a parte ventral algo máis clara. As orellas e membranas alares sempre son máis escuras que o pelo do dorso. En estado de repouso envólvese totalmente coa membrana alar.

Talla - corpo de 3,7 a 4,5 cm. Envergadura - 19,2 a 29,5 cm. Peso - de 4 a 7 g. Voo - Altura media (4 a 5 m).

Índice

Distribución Hábitat Ameazas Ligazóns externas

Rhinolophus hipposideros Estado de conservación Distribución

É unha especie paleártica, que se estende lonxitudinalmente dende Irlanda, polo oeste, ata Cachemira polo leste. Ten unha ampla distribución latitudinal, que Vulnerable abarca dende as zonas montañosas de Etiopía e Sudán, ata o sur de Alemaña e Clasificación científica Polonia. Reino: Animalia Filo: Chordata Hábitat Clase: Mammalia Orde: Chiroptera É de marcado carácter cavernícola, prefire áreas de cuberta vexetal arbustiva e arbórea, con presenza de augas superficiais. É capaz de ocupar altitudes moi Suborde: Microchiroptera amplas, con límite superior de 2.000metros . Superfamilia: Rhinolophoidea Familia: Rhinolophidae A reprodución prodúcese en colonias maioritariamente de femias. Teñen unha soa Subfamilia: Rhinolophinae cría anual e as femias son fértiles dende os dous anos. Xénero: Rhinolophus Aliméntanse principalmente de dípteros e nematóceros, aínda que en ocasións Especie: R. hipposideros capturan presas sobre o chan. Nome binomial Rhinolophus hipposideros Ameazas (Beschstein , 1800)

Como a todas as especies de morcegos, as ameazas máis comúns son a destrución do hábitat e o uso indiscriminado depesticidas agrícolas e forestais. Ligazóns externas

(en) Rhinolophus hipposideros, en Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed).

Mapa de distribución Subespecies R. h. subsp. hipposideros, Berchstein , (1800). R. h. subsp. escaleare, K. Andersen , (1918). R. h. subsp. majori, K. Andersen , (1918). R. h. subsp. midas, K. Andersen , (1905). R. h. subsp. minimus, Heuglin, (1861). R. h. subsp. minutus, Montagu, (1808).

Commons ten máis contidos multimedia sobre: Morcego pequeno de ferradura

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Morcego_pequeno_de_ferradura&oldid=4864434"

A última edición desta páxina foi o 26 de agosto de 2018 ás 15:01.

Na Galipedia, a Wikipedia en galego. O aguaneiro ou aguaneira[Cómpre referencia] tamén chamado rato do almiscre, Aguaneiro toupa de río e toupeira da auga,[2] (Galemys pyrenaicus) é unha especie de mamífero soricomorfo da familia Talpidae que habita nas zonas montañosas do norte da Península Ibérica e sur de Francia. É un insectívoro semiacuático que habita as proximidades de regatos e torrentes, de hábitos principalmente nocturnos, cuxa signo de identidade máis característico é o seu fociño con forma de trompeta.

Índice Estado de conservación

Características Historia natural Vulnerable[1] Distribución Clasificación científica Comportamento Reino: Animalia Ameazas Filo: Chordata Subespecies Clase: Mammalia Notas Orde: Soricomorpha Véxase tamén Familia: Talpidae Ligazóns externas Subfamilia: Talpinae Tribo: Desmanini Características Xénero: Galemys Kaup, 1829 A aguaneira aseméllase anatomicamente a outros animais como a rata, a toupa ou Especie: G. pyrenaicus o furafollas. De alí aos sobrenomes de rata de auga, toupa de auga etc. Nome binomial As patas traseiras lembran ás da rata; son robustas e áxiles, úsaas para moverse Galemys pyrenaicus (É. Geoffroy, 1811) axiña pola auga. A parte dianteira do corpo é semellante á dunha toupa; as patas dianteiras están adaptadas para escarvar buracos e facer madrigueiras onde cría á súa prole e ponse a salvo dos seus predadores. O fociño é semellante ao do furafollas, cunha trompa moi desenvolvida que lle serve para atopar as larvas das que se alimenta; é un órgano moi perfeccionado, indispensable para a súa supervivencia. Posúe unha glándula dealmiscre no arranque caudal.

Historia natural Distribución Galemys pirenaicus É un animal moi discreto, polo non é doado de ver. Nútrese principalmente de larvas acuáticas sensibles á polución (larvas de tricópteros, plecópteros e efemerópteros) e de crustáceos. Por esta razón é considerado como un indicador da limpeza e a saúde das augas nas que habita. É unha das 79 especies catalogadas como vulnerables pola World Conservation Monitoring Centre.[1][3] Distribución

A toupa de río vive en regatos e lagos do norte da Península Ibérica; norte de Portugal, Galicia, Montes Cantábricos, Pireneos e en determinadas zonas do Sistema Central. Habita tamén nos Pireneosfranceses .[1]

Comportamento

Son animais bastante territoriais, que forman parellas estables que controlan territorios de entre 200 e 400 metros de canle. Para obter as súas presas suxéitanse ao fondo do curso acuático coas fortes unllas de pés e mans, mentres escarva co fociño entre os pelouros do fondo do río.[4] O seu período de celo dáse entre os meses de novembro e maio, e as femias paren dúas veces ao ano, con camadas de 1 a 5 crías por parto.[5]

Ameazas

O hábitat do aguaneiro é moi vulnerable; as principais ameazas son a contaminación da auga e a fragmentación do seu hábitat debido á construción de centrais hidroeléctricas e encoros, e a extracción de auga. Nalgunhas zonas é perseguido pola errónea crenza de que é daniño para a pesca. A introdución dos visóns americanos (Neovison vison) en Galicia influíu negativamente nas súas poboacións.[1]

Subespecies

Coñécense dúas subespecies de toupa de río.[6]

Galemys pyrenaicus pyrenaicus: É máis pequena, e habita nafranxa cantábrica. Galemys pyrenaicus rufulus: Habita nos Pireneos.

Notas

1. Insectivore Specialist Group (1996).Galemys pyrenaicus (http://www.iucnredlist.org/search/details.php/8826/all). 2006 Lista Vermella de Especies Ameazadas IUCN. IUCN 2006. Consultado o 11 de maio de 2006. Listado coma Vulnerable (VU B1+2c v2.3) 2. Rey, Manuel. Gciencia, ed. "A toupa de río loita pola súa supervivencia". Consultado o 28 de setembro de 2016. 3. Desmán ibérico na web Vertebrados Ibéricos (http://www.vertebradosibericos.org/mamiferos/interaccion/galpyrin.htm l) 4. Mamíferos de España, de Fco. J. Purroy y Juan M. Varela, Pág. 26. ISBN 84-87334-97-0 5. Galemys pyrenaicus en Fauna Ibérica (http://www.faunaiberica.org/?page=desman-de-los-pirineos) 6. "Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (editors). 2005. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed).". Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2010. Consultado o 19 de xullo de 2009.

Véxase tamén

Wikispecies posúe unha Ligazóns externas páxina sobre: Aguaneiro

ARKive - Imaxes do aguaneiro (Galemys pyrenaicus) Vexa a entrada do Páxina sobre o aguaneiro Galizionario acerca de aguaneiro

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aguaneiro&oldid=4843258"

A última edición desta páxina foi o 22 de agosto de 2018 ás 01:07. Todo o texto está dispoñible baixo alicenza Creative Commons recoñecemento compartir igual 3.0; pódense aplicar termos adicionais. Consulte ostermos de uso para obter máis información. Wikipedia® é unha marca rexistrada daWikimedia Foundation, Inc., unha organización sen fins lucrativos.