DUISTER VERLEDEN 2 PULPFICTION SCHRIJVERS WESTERNS NOIRS EN ANDERE VERHALEN © Copyright & Verantwoordelijke Uitgever Walter A.P
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Walter A.P. Soethoudt DUISTER VERLEDEN 2 PULPFICTION SCHRIJVERS WESTERNS NOIRS EN ANDERE VERHALEN © Copyright & verantwoordelijke uitgever Walter A.P. Soethoudt Walter A.P. Soethoudt DUISTER VERLEDEN 2 Pulpfiction schrijvers westerns noirs en andere verhalen De consequenties van onze goede daden achtervervolgen ons onverbiddelijk en zijn vaak moeilijker te dragen dan die van onze slechte. Marie von Ebner-Eschenbach INHOUD DEEL 1 Pulpfiction schrijvers 7 Cornell Woolrich: poëet van de schaduwen 9 Robert Bloch: De meester van het kwaad 69 Marjorie Bowen: kon met haar pen nauwelijks haar geest volgen 145 Charles Einstein: terwijl de stad slaapt 175 Charles Francis Coe: toen noir nog drama werd genoemd 187 Lionel White: gesmaakt door de avant-garde 201 Lucy Malleson: de vrouw die verstoppertje speelde 217 Chandler in Hollywood 233 Tiffany Thayer: poltergeisten en andere abnormale fenomenen 299 Leo Rosten: de waarheid is vreemder dan fictie 327 Rufus King: dramatische voorloper 341 Cyril McNeile: De schrijver van Bulldog Drummond was 367 geen nette heer DEEL 2 391 Westerns noirs Van Rio Bravo, Rio Lobo, El Dorado tot Les insoumis 393 Luke Short: De cowboy die een zwartkijker was 409 C.S. Boyles, jr.: Een man met vele namen 421 Niven Bush 427 Jesse en Frank James: populaire boeven 435 Sam H. Rolfe: Het begin van een grote vriendschap 439 Stuart N. Lake: hield Wyatt Earp in leven 441 6 duister verleden 2 DEEL 3 Andere filmverhalen 455 Pierre Louÿs: De vrouw en de ledenpop 457 De Shaffer tweeling 473 De wind in de wilgen 479 De laatste dagen van Pompeii 485 Wat gebeurde er met A Month in the Country? 489 The Yellow Rose of Texas 495 Ieder zijn vergif 505 DEEL 1 PULPFICTION SCHRIJVERS Cornell Woolrich: poëet van de schaduwen “I want her back. I want her back. I’ll never rest until I find her.” “What do you want her back again for?” “To kill her.” Waltz into Darkness (1947) Cornell George Hopley Woolrich werd geboren op 4 december 1903 en had Engels, Spaans en Joods bloed in zich verenigd. Zijn vader, Gennaro Hopley-Woolrich was een burgerlijk ingenieur, maar vol- gens andere bronnen kan hij ook een metaalbewerker geweest zijn. Pa Gennaro scheidde van zijn moeder, Claire Attalie Tarler, toen Cornell vier jaar was. Cornell bleef bij zijn vader, die een baan in Mexico had aangenomen, tot hij een tiener was, om vervolgens terug bij zijn moeder te gaan wonen in de Upper West Side van New York. Hij zou daar voor de rest van zijn leven wonen, met uitzonde- ring van een klein interval. Cornell ging in 1921 naar de Columbia University waar hij drie jaar journalistiek volgde; de universiteit lag op enkele huizenblok- ken van zijn woonplaats. Hij bleef daar met enkele korte onderbrekingen tot zijn eerste roman Cover Charge (1926) verscheen, die hij begon te schrijven tij- dens een lange ziekte. Zoals wel meer van Woolrichs eerste romans was dit een romantisch verhaal spelend in de Jazz Age en zwaar beïnvloed door F. Scott Fitzgerald. Zijn tweede boek, Children of the Ritz (1927), gaat over een meisje van een rijke familie die valt voor de chauffeur, en dan ziet dat de familie binnen de kortste keren failliet gaat, terwijl de chauffeur een groot lot 10 duister verleden 2 wint zodat ze alsnog kunnen trouwen, hoewel dat ook al niet zo’n goed idee was. Al voor het verschijnen trok het boek de aandacht van Holly- wood en filmmaatschappij First National Pictures, omdat Woolrich het had ingezonden voor een prijskamp van diezelfde filmmaat- schappij, waarmee hij 10.000 dollar won. First National kocht gelijk de filmrechten en engageerde hem tegelijk als scenarist voor de stille film The Haunted House (1928) naar een toneelstuk van Owen Davis. Woolrich schreef onder het pseudoniem William Irish – naam van een andere werknemer bij First National – de tussen- teksten. Het werk beviel hem en zijn werkgever eveneens en hij kreeg de opdracht om de tussentitels voor Seven Footprints to Satan (1929) te schrijven, naar de succesvolle roman van Abraham Mer- ritt, waarvoor hij eveneens met William Irish tekende. Tegelijker- tijd werkte hij ook mee aan het scenario van zijn Children of the Ritz, maar zou er later geen vermelding voor krijgen. Ondertussen werkte hij ook aan het moedige Times Square (1929) en de autobio- grafische romanYoung Man’s Heart (1930). Californië deed hem blijkbaar goed want in 1931 was er The Time of Her Life en een jaar later Manhattan Love Song (1932), verfilmd in 1934. 1934 was ook het jaar dat hij begon te publiceren in pulp fiction magazines zoals Black Mask, Detective Fiction Weekly en Dime Detective. Je kunt gerust stellen dat hij mede-uitvinder is van de hard-boiled fictie. Over de kwali- teit zullen we het niet hebben, want het is gewoon niet te vergelijken met het werk dat hij maakte als suspenseschrijver in Holly- wood in de jaren 1940.. Terwijl hij in Los Angeles woonde en werkte, maakte hij kennis met de actrice Violet Virginia Blackton, de dochter van filmpionier J. Stuart Blackton die de stichter was van de Vitagraph Company, een der eerste filmstudio’s. Het tweetal huwde op 6 december 1930 en drie maanden later waren ze al uit elkaar, het huwelijk was volgens vrienden van Woolrich niet eens geconsumeerd. De scheiding werd uitgesproken in 1933 en Woolrich woonde sinds 1932 al terug bij zijn conell woolrich 11 moeder in een appartement in Hotel Marseilles in New York (dat in hoofdzaak bewoond werd door pooiers, hoeren en kleine misdadi- gers). Hij kon zich wel een betere behuizing veroorloven maar om welke reden dan ook en ondanks de wrijvingen tussen hem en zijn moeder, bleven ze samen in dit langzaam vervallende residentiële hotel tot aan haar dood in 1957. Dan trok hij voor korte tijd in bij zijn tante Estelle Tarler Garcia in het uitgewoonde Hotel Franconia om later naar het luxueuze Sheraton-Russell hotel te verhuizen. We moeten het nog even over zijn echtscheiding hebben. Er wordt verondersteld dat de onmiddellijke oorzaak van de schei- ding de ontdekking door Violet van het dagboek van Woolrich was, waarin deze nogal wat homoseksuele ervaringen had genoteerd, en wel tot in de kleinste gore details. Wat ze echter ook ontdekte was dat Woolrich haar gewoon getrouwd had omdat hij het een goede Witz vond. Het was geweten dat Woolrich seksueel nogal erg losjes was. Soms ging hij in marinekledij, die hij verborgen hield in een geslo- ten koffer, ’s nachts langs de kaaien op zoek naar avontuurtjes. Toen de scheiding officieel werd, beschreef de Cleveland Plain Dealer de bruidegom als een vroegrijpe, gevoelige en vreemde jonge man… van wie bekend was dat hij zelden het gezelschap van vrouwen opzocht. Wie tussen de regels kan lezen en weet in welke tijd het werd geschreven, ziet daartussen ook de grimlachjes. We hebben natuurlijk alleen de stem van Violet in deze, maar ze vertelt dat Woolrich haar ten huwelijk vroeg terwijl ze een meter van elkaar op een sofa zaten, en dat Woolrich haar zo beminde dat hij haar zelfs niet kuste. Woolrich liep niet met zijn homosek- sualiteit te koop, en ook in zijn romans kwa- men geen homo’s voor, hoewel er wel meer- dere verwijfde types in rondliepen. Het is duidelijk dat zijn biseksualiteit en verwarde emoties betreffende seks en menselijke rela- ties een inspiratiebron waren voor verhaal- lijnen en gebeurtenissen in zijn boeken. In zijn The Bride Wore Black (1940) en Phan- tom Lady (1942) wordt liefde voorgesteld als 12 duister verleden 2 een mogelijkheid om gelukkig te zijn, maar ironisch genoeg eindigt liefde in dood en vernieling voor hen die er gevoelig voor zijn. Gelijktijdig heb je de eenzamen zoals in The Boy Cried Murder (1947) en I Married a Dead Man (1948) die denken een veilige haven gevonden te hebben in een familie, maar hun pad bezaaid zien met gevaren. Trok Woolrich zich geen zier aan van de gevoelens van zijn vrouw, hij kon zich in sommige gevallen wel vereenzelvigen met de door het lot getroffen mensen, misschien wel omdat hij zo iemand in zijn leven had en de band met die persoon niet kon verbreken. Hij getuigde wel eens dat hij getracht had om thuis weg te gaan en in 1942 deed hij dat ook: voor drie weken leefde hij in een hotel, en dan op een nacht ging de telefoon en het was zijn moeder, die hem vertelde dat ze zonder hem niet kon leven. Toen het gesprek beëin- digd was, begon hij te pakken en ging terug naar huis. Hij bleef de rest van zijn leven iedere nacht thuis, zonder enige spijt, en trok zich niets aan van de roddel die dat met zich meebracht. Woolrich publiceerde zijn eerste crime in 1934 en bleef het genre beoefenen tot in de jaren zestig. Afwisselend gebruikte hij de pseu- doniemen William Irish en George Hopley. Het merendeel van zijn spannende lectuur leed onder het feit dat het te snel geschreven en te snel aan een uitgever was gestuurd. “First You Dream, then You Die.” Dit aforisme van Woolrich is wijdverspreid en werpt een licht op zijn kijk op de wereld en zijn plots, maar vormt ook een sleutel tot zijn soms meesterlijke bena- dering van de suspense. Natuurlijk was Woolrich geen Hammett of Hemingway want hij had soms ellenlange beschrijvingen nodig. Eigenlijk is zijn proza erg slecht en is het plot al niet veel beter en soms erg slordig. Maar dit alles belet niet dat Woolrich in staat is om suspense te creëren. Hij kan je ook meeslepen zodat je gaat meevoelen met zijn personage(s), terwijl die paranoïde kunnen zijn, aan geheugenverlies lijden, slachtoffer zijn van hypnose, of drug- gebruikers zijn.