venda de entradas información especial

Na sede da MIT. - Entradas non numeradas do Castelo (bloques 4 e 5): Venda anticipada: de 10:00h a 14:00h e de 18:00h a 20:30h. prezo único 5,00 €. Venda inmediata diaria: a partir das 21:00h. - Espectáculos con prezo especial nos bloques 4 e 5 Venda de abonos. (Billy’s Violence e Dejà vu): prezo único 8,00 €. Na Casa da Cultura ou na oficina da MIT ata o 1 de xullo. Tel. 988 47 19 00 espazos Información, venda de merchandising e sede da MIT. Rúa García Penedo, 3 (na entrada da Praza Maior). Tel. 988 47 20 56 Adro de Sto. Domingo Alameda Praza Maior [email protected] www.mitribadavia.gal

prezos

Espectáculos para público adulto no Castelo e na Casa da Cultura. - Xeral 7,00 €, reducida (persoas en situación de desemprego e estudantes) 5,00 €. Casa da Cultura Espectáculos con prezo especial (Billy’s Violence e Dejà vu): - Xeral 10,00 €, reducida (persoas en situación de desemprego e estudantes) 8,00 €. Castelo Madalena Servizo de venda electrónica e telefónica - www.ataquilla.com Programa SputMIT – satélites da MIT • Santo André a 5,9 km (dirección Ourense) NOTA: Para as entradas de prezo reducido é preciso • San Cristovo a 2,0 km (dirección O Carballiño) presentar a documentación oficial acreditativa. • Francelos a 2,0 km (dirección Cortegada) • Sampaio a 2,8 km (dirección Ourense) páx. 2 • A Franqueirán a 1,8 km Comeza unha nova edición da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia que, para min, é moi especial pois tócame vivila dende a ledicia de representar as mulleres e homes da nosa vila mais tamén dende a responsabilidade que leva o cargo que me corresponde neste momento. Tanto eu como todas as persoas que traballamos a prol da MIT e da vila de Ribadavia desexamos que cada evento dos que van ter lugar se realice da mellor maneira posible dadas as circunstancias que nos está a tocar vivir, con seguridade para todas e todos. Farase o posible, e incluso máis, para que así sexa. Gustaríame que esta mostra servise de punto de inicio, aínda que fose simbólico, do rexurdir das nosas artes escénicas, do noso teatro, da nosa danza, da nosa música, das nosas letras e da nosa cultura en xeral. Igual que Abrente hai xa case 50 anos representou o xerme do que acabou sendo o teatro profesional galego e en Galicia. Vimos de pasar, e aínda estamos vivindo, unha época complexa que golpeou moi duro todo o sector cultural do país e vou verter dende aquí unhas palabras de ánimo ás actrices, actores, dramaturgas, directoras, directores, ás e aos profesionais da técnica, tan esquecidas ás veces pero tan importantes para que poidamos sentar a gozar dos espectáculos. A elas e a todas as persoas que, en maior ou menos medida, traballan a prol do noso benestar dígolles: “tedes o traballo máis marabilloso do mundo, o de facer felices os demais”. Necesitámosvos. Vós creades a nosa alegría, alimentades as nosas emocións, fortalecedes a nosa identidade. Necesitamos a vosa arte e debemos contribuír a que poidades facela; ese debe ser un dos nosos compromisos, ao que hoxe comezamos a dar forma con esta nova edición da Mostra. Agardemos que sexa o “abrente” dun día moi luminoso para todas e todos. Sinto felicidade ao comprobar, un ano máis, como o pobo ribadaviense se esmera por ofrecer a aquelas persoas que se achegan á nosa vila o mellor trato posible para que todo o mundo poida gozar durante estes dez días cos distintos espectáculos, actividades, foros de diálogo ou espazos de creación que van ter lugar.

páx. 3 Sinto unha intensa felicidade por esta herdanza que emocións. E iso é o que nos brinda o teatro. Recordo as nos chegou e falo de felicidade e non de orgullo pois, palabras dun dramaturgo amigo que nunha edición desta nos tempos escuros que algúns queren pintar, a palabra mostra me dixo: “o teatro non é mentira. O teatro é a orgullo, tan lexítima para moitas causas nobres, hai verdade. Os personaxes nunca menten ao público. Todo o que quen pretende conxugala para separar e sementar odios. pasa na escena é VERDADE. É absolutamente certo, real. O Algúns quixeron sacar ás rúas o orgullo de estar por riba de fóra si é hostil, pode ofrecer falsidade e aparencia da convivencia e dos demais, orgullo de ser mellores, mais o teatro é a expresión pura do ser humano”.“O teatro orgullo de superioridade, orgullo de himnos e bandeiras. é a expresión pura do ser humano” é unha mensaxe que Nós queremos sacar o orgullo feliz da concordia, da resume perfectamente a necesidade que temos de que os igualdade, da irmandade entre persoas que as artes nos focos suban, a música arrinque e as actrices e actores brindan. Non queremos imitar a ninguén, nin ser mellores comecen a engaiolarnos. ca ninguén; non queremos vivir competindo senón facendo o que nos corresponde para conseguir un mundo que progrese, Humildade, igualdade, humanidade, sentimentos, verdade, tentando contribuír á construción dunha sociedade na que emocións, liberdade... son os alicerces da nosa festa e a todas e todos poidamos ter o noso lugar. Dende a humildade, felicidade é o desexo de todas as persoas que se esforzan dende a dedicación e o traballo constante. Somos quen para realizar a 37 Mostra Internacional de Teatro de somos pola herdanza que recibimos, polas persoas coas que Ribadavia. Mais este é un traballo colectivo e esta edición compartimos e polas esperanzas que deixamos a quen veña pode ter lugar grazas a toda a xente e institucións que despois de nós. achegaron os ombreiros para erguer o edificio: INAEM; AGADIC; Deputación de Ourense; Concello de Ribadavia e as Non podo evitar sentirme identificada con todas as mulleres súas traballadoras e traballadores; a equipa de xestión que contribuíron a soster e facer avanzar o noso país. e dirección da Mostra con Roberto Pascual á fronte; o Moitas veces mulleres silenciosas, outras silenciadas, voluntariado, tan entregado e profesional no seu labor; que co seu traballo e o seu tesón seguiron a “camiñar para Teatro do Vilar; Rosa Puga, directora da escola municipal facer camiño”. É importante “camiñar para que os camiños de teatro e todas as persoas que dunha ou doutra maneira existan”. As que nos pariron e as que nos criaron, as que mancaron as súas mans coa terra para facela fértil e contribúen a traer a este bo porto (fluvial) as naves do as que se consumiron pouco a pouco ata secaren. As que mellor teatro. loitaron por chegar a ser iguais, por conseguir realizarse Grazas, por último pero non menos importante, ao público, e para que as que viñemos despois puidésemos ser libres. pois sen vós non existe teatro e nada disto tería sentido. Quero lembrar, polo tanto, as nosas mulleres do teatro, Quero lembrar, xa para finalizar, a unha das nosas grandes que foron e son parte central da Mostra dende os inicios mulleres da escena, María Casares, quen dixo nunha ocasión e durante toda esa singradura posterior, mais que non “A miña verdadeira patria é o teatro”. Fagamos del, tamén, sempre foron recoñecidas quizais como deberan. A ellas a nosa patria e que o teatro e a cultura nos axuden a ser témolas sempre presentes, especialmente nestas datas. realmente libres. Gozade da Mostra. Grazas. Nestes tempos de enfermidade, de morte, de confrontación, de exaltación da ira e da furia,o máis acaído para min Noelia Rodríguez Travieso resulta recorrer á humanidade, aos sentimentos e ás Alcaldesa de Ribadavia páx. 4 Do 16 ao 25 de xullo bota a andar unha nova edición programación da Mostra, conectándonos coa orixe, reforzada da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia. Será a agora coa Escola Municipal de Teatro de Ribadavia. 37ª edición, cunha imaxe renovada e refrescante, que A MIT aspira a non deixar ao público indiferente, cunha afrontamos retomando o impulso e a vocación internacional, programación diversa, de mesturas, con creacións de aquí con espectáculos de calidade de diversas disciplinas das e de alá, sendo o punto de referencia da escena galega artes escénicas. e lugar de encontro anual das producións internacionais. Despois dun ano tan complicado e duro por mor da pandemia, Nestes días de teatro, a arte cumprirá coa súa función non queremos deixar de recordar ás vítimas da COVID e as crítica e reflexiva que nos fará repensar conceptos, súas familias, ás que enviamos moito ánimo e forza. liberarnos e tamén divertirnos. Nesta edición, Ribadavia mantén o pulso e o compromiso coa A Mostra Internacional de Teatro é dramaturxia, innovación, cultura, continuando coa tradición e o bo facer de todo o profesionalidade, voluntariado, esforzo, berce creativo persoal voluntario e profesional que sempre traballa para de producións e coproducións, destino e, sobre todo, que Ribadavia continúe a ser a capital do teatro galego, gañas de gozar das artes escénicas. Convidámosvos a vivir como ven sendo desde os seus inicios. Porque a Mostra a experiencia. Despois de tempos tan difíciles, merecemos naceu do activismo veciñal e da actitude rebelde, dende máis MIT, necesitámola. os comezos da Xeración Abrente ata chegar á actualidade, tamén cun teatro afeccionado moi vivo, que se concreta Paula Rodríguez Domínguez nas distintas agrupacións que realizan teatro veciñal de Tenencia de Alcaldía. Concelleira de Cultura maneira voluntaria ao longo do ano e formando parte da páx. 5 A distancia entre o deseño do festival soñado e o deseño do país, por calidade e substancia da súa proposta e do festival posible pode variar en maior ou menor medida non tanto por cantidade ou número de actividades sen e por moi diversos motivos cada ano (e xa van uns cantos), avaliación e ponderación das mesmas. Á hora de facer, pero iso queda no terreo do invisible. Soster un festival dámoslle importancia ao pensar sobre o que faremos, pensar coma a MIT, promover a súa evolución, perfilar e corrixir sobre o que queda cando o fagamos e pensar en que pode paulatinamente a súa dinámica consonte aos retos e contrubuír o que fagamos ao ben común. Facer por facer, esixencias da sociedade, da xestión e das inquedanzas facer sen planificar unha estratexia que pode ter froitos artísticas, condicionan e matizan o desexo que, malia no momento pero tamén varios anos máis tarde, non garda todo, nunca deixa de later. O desexo e as conviccións relación nin co desexo nin coa esencia que a MIT quere dun festival coherente, sólido no seu contido, solvente expresar ao longo de cada edición para abrir debates, para levar a cabo coa maior dignidade unha actividade inquedanzas e experiencias novas. relacionada intimamente co dereito da sociedade galega O relato que se foi conformando no tanxible, nesta a ter un diálogo bidireccional frutífero e orgulloso edición de 2021, aínda condicionada pola pandemia, é o entre as cualidades da escena de noso e a escena máis das pezas que se tocan entre si dalgún xeito e non se significada a nivel internacional. Certo que a totalidade acumulan nun programa de ocos e cifras. Poderiamos facer do soñado é dificilmente abarcable, por cuestións un relato secuencial ou das variacións que sobre certos prosaicas (orzamentarias, burocráticas, técnicas) ou máis temas, ideas, obxectivos e identidades queremos ofrecer achegadas ao terreo das ideas e dos valores. Pero a á sociedade actual a través da arte escénica en todas ambición, superando todas as frustracións, ten que ver co as súas diversidades e apostas estilísticas (máis ou incombustible desexo de seguir sumando forzas á idea real menos arriscadas). Abrimos coa mestría de Jan Lauwers, e tanxible da Ribadavia incomparable como centro escénico no desexo de seguirmos contando coas grandes figuras da páx. 6 escena mundial entre nós despois da paréntese pandémica. con outra peza para aprezarmos a súa evolución) e novas A dramaturxia a partir de Shakespeare da peza Billy’s linguaxes, entre a consolidación ou a emerxencia (como é Violence antecede á dramaturxia que Voadora ofrecerá a o caso da nova dramaturxia de Pablo Rosal, Tomás Cabané partir doutra traxedia do bardo inglés, pero co mesmo ou a fulgurante carreira dun Christos Papadopoulos que desexo de coidar a beleza e aspectos que nos tocan, coma está cautivando coas súas coreografías os escenarios máis a violencia ou a caza de bruxas, cuestión central da obra destacados do mundo e polo que cómpre ver se o noso tamén). Soga e cinsa. Marta Pazos non só aparece como directora Os porqués de cada peza en cada lugar poden ter diferentes no Othello, senón na metaficción paródica de Terceiro procuras e alentos ao xogo da recepción específica. Acto, onde aparece convertida en personaxe que dirixe A persoa espectadora saberá como ligar e buscar eses un Macbeth moi pop e plástico. Esaxeración paródica dos (desa)fíos invisibles, esas transicións e matices e mesmo trazos de Voadora, colectivo que a MIT acompaña no seu oposicións incómodas que se lle presentan no programa. Sen frutífero camiño artístico dende hai uns anos e que ofrece ser necesariamente compracente, a MIT vólvese aditiva, unha versión que pon o foco na posverdade e na perversa porque nos provoca, porque nos activa, porque nos ofrece a utilización das fake news na actualidade, como fará ao posibilidade de repensar e redefinir qué é iso do teatro, día seguinte a compañía Sr Serrano. Fernando Epelde asina para qué serve a cultura e qué podemos chegar a ser como a versión deste espectáculo e tamén a dramaturxia de comunidade. Coa lingua das bolboretas ou coa poesía visual #2 Pilgrims días máis tarde, estrea a partir da idea de do novo circo, cada quen conforma unha melodía cívica e autoficción (recorrente no programa), unha historia do libre fronte á barbarie. A arte marca a diferenza. camiño diferente e con perspectiva de xénero (recorrente na MIT). Velaí os focos, as conviccións sinaladas, as Roberto Pascual continuidades (artistas que xa estiveron na MIT e volven Director da MIT de Ribadavia

páx. 7 Respecta a etiqueta sanitaria e os protocolos da organización para a seguridade e prevención contra os contaxios por COVID-19. Grazas por coidarte, grazas por coidarnos. páx. 8 páx. 9 hippos Título do espectáculo: Hippos Compañía: Zum-Zum Teatre zum zum teatre | (cataluña) Autoría: Quim Bigas e Ramon Molins Dirección: Quim Bigas Intérpretes: Miquel Rodríguez, Albert García, Jordi Gilabert Indumentaria-caracterización: Miguel Ángel Infante- Dulcie Best Público recomendado: Todos os públicos Duración: 25 minutos cada pase Web: https://zumzumteatre.com/

venres | 16 de xullo

20.00h + 21.00h | alameda (ruadavia) páx. 10 Nun mundo onde conviven de xeito cotián animais e Premio Moritz Fira Tàrrega 2018 Mejor Estreno de Calle persoas, achegámonos a uns hipopótamos que se saen do rego. ¿Son persoas disfrazadas e mimetizadas no animal que levan enriba ou ben hipopótamos que se buscan dentro dos individuos que poñen o corpo? Acompañemos a estes hipopótamos nun percorrido físico que podería ser unha fábula, unha metáfora, a reflexión preliminar para unha tese de doutoramento sobre a humanidade e a animalidade ou, sinxelamente, unha proposta para todos os públicos da que podemos formar parte.

En un mundo donde conviven cotidianamente los animales y las personas, nos acercamos a unos hipopótamos que se salen por la tangente. ¿Son personas disfrazadas y mimetizadas en el animal que llevan encima o bien hipopótamos que se buscan dentro de los individuos que ponen el cuerpo? Acompañemos a estos hipopótamos en un recorrido físico que podría ser una fábula, una metáfora, la reflexión preliminar para una tesis doctoral sobre la humanidad y la animalidad o, sencillamente, una propuesta para todos los públicos de la que podemos formar parte.

páx. 11 Título do espectáculo: Billy’s Violence Compañía: Needcompany billy’s violence Texto: Victor Afung Lauwers Composición musical: Maarten Seghers Needcompany - Jan Lauwers | (bélxica)) Dirección: Jan Lauwers Coreografía: Grace Ellen Barkey Intérpretes: Nao Albet, Grace Ellen Barkey, Gonzalo Cunill, Martha Gardner, Romy Louise Lauwers, Juan Navarro, Maarten Seghers, Meron Verbelen Escenografía e Vestiario: Jan Lauwers Deseño de iluminación: Ken Hioco Dramaturxia: Elke Janssens, Victor Afung Lauwers, Erwin Jans Técnicos e produción: Marjolein Demey, Ken Hioco, Tijs Michiels Asistencia de vestiario, atrezo e sobretítulos: Nina López Le Galliard Público recomendado: Maiores de 16 anos Duración: 100 minutos Idioma: Inglés, neerlandés e castelán, con so- bretítulos en galego Web: www.needcompany.org

venres | 16 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 12 Quen vise algunha vez Tito Andrónico, non precisa explicacións do XVII? Respóndennos as persoas integrantes da Needcompany, sobre o catálogo de horrores e de violencia gratuíta en a compañía teatral multidisciplinaria, multicultural e que, ás veces, se converten as obras teatrais do bardo innovadora creada en 1986 por Jan Lauwers e Grace Ellen inglés. Quizais sexa o máis evidente, pero non é o único Barkey, á que se sumou en 2001 Maarten Seghers, compositor da caso na súa obra. Moitas das pezas que escribiu logran un banda sonora orixinal desta montaxe, pero tamén os cómplices grao de brutalidade que as farían imposibles de asumir coa de Jan Lauwers e da Needcompany para este espectáculo: un nosa sensibilidade… se non fose porque os telediarios nos Nao Albet sempre disposto a explorar os camiños abertos polo acostumaron hai tempo a considerar case normais o medo, o director belga; Gonzalo Cunill, un actor nado en Arxentina sufrimento e o horror. Racismo, violencia, misoxinia… non son e con longa traxectoria nos escenarios cataláns ou tamén no en absoluto estraños nas páxinas escritas por Shakespeare e cine; e o actor e director Juan Navarro. son unha boa excusa para preguntarse por qué nos comprace ver un crime de ficción ou lelo, qué papel ten a violencia na arte do noso tempo e qué diferenzas hai na maneira de ver e de xulgala hoxe respecto a séculos pasados.

O director belga Jan Lauwers, un dos grandes nomes do teatro Si habéis visto alguna vez Tito Andrónico, no hará falta que europeo do noso tempo e que se presenta por vez primeira en os expliquemos el catálogo de horrores y de violencia gratuita Galicia, xa puxo en escena moitas das obras de Shakespeare, en el que, a veces, se convierten las obras teatrales del desde Xulio César (1990) ata o Rei Lear (2000), pasando polo bardo inglés. Quizás es el más evidente, pero no es el único Needcompany’s Macbeth (1996). É, polo tanto, un bo guía nesta caso en su obra. Muchas de las piezas que escribió logran viaxe polos aspectos máis negros da obra de Shakespeare que un grado de brutalidad que las harían imposibles de asumir nos propón o poeta Victor Afung Lauwers en Billy’s Violence. para nuestra sensibilidad… si no fuera porque los telediarios O autor inspirouse nas dez traxedias shakespearianas para nos han acostumbrado hace tiempo a considerar casi normales escribir uns diálogos íntimos e violentos, liberados de el miedo, el sufrimiento y el horror. Racismo, violencia, cualquera referente histórico ou anecdótico. ¿É a violencia misoginia… no son en absoluto extraños en las páginas escritas que nos mostra Shakespeare unha demostración da necesidade da por Shakespeare y son una buena excusa para preguntarse por lei ou ben contén a súa propia verdade? O propio Jan Lauwers qué nos complace ver un crimen de ficción o leerlo, qué lémbranos que, no Londres de Shakespeare, as execucións de papel tiene la violencia en el arte de nuestro tiempo y qué delincuentes eran espectáculos públicos, que se queimaban as diferencias hay en la manera de ver y juzgarla hoy respecto mulleres acusadas de bruxería nas rúas e as pelexas de cans a siglos pasados. eran cousa de cada día. Neste contexto, un autor non tería máis remedio ca recorrer ao sexo e á violencia para encher os teatros onde se representaban as súas obras. ¿É Shakespeare unha especie de Tarantino de fins do século XVI e principios páx. 13 + Críticas e outros datos de interese:

Jan Lauwers é un artista no do mundo ou da sociedade, que sentido renacentista da expresión. irrompen en todos os espectáculos) Tanto pola polivalencia no uso eclipsan unha característica de diferentes linguaxes como deste director, a paixón por pola reflexión permanente sobre contar, a coidadosa narratividade (bélxica) a sociedade do seu tempo e o escénica e o esmerado traballo cuestionamento do valor da arte dramaturxístico. como voz reflexiva e crítica do mundo contemporáneo. O ritmo dos espectáculos de Lauwers non é de natureza orgánica, A deconstrución practicada, o determinado pola duración e fragmentarismo textual e verbal, intensidade das emocións de cada os espectáculos sustentados personaxe, pero si vén ditado pola no mundo da imaxe, fortemente palabra que se converte xunto coa sensoriais e cunha aposta música nun principio articulador decidida pola beleza, a linguaxe da escenificación, coadxuvado multidisciplinar, a reiteración polos movementos e a intensidade de temas (morte, violencia, lumínica. poder, voyeurismo, pracer, eros,

insatisfacción e hostilidade José Gabriel López Antuñano. La | Needcompany - Jan Lauwers escena del siglo XXI.

Unha produción de Needcompany, coproducida por Grec 2021 Festival de Barcelona, Needcompany, Teatre Nacional de Catalunya, Teatro Español, Naves del Español en Matadero, Teatro Central (Sevilla) e Les Salins - Scène Nationale de Martigues.

Financiado grazas ao Tax Shelter BNP Paribas Fortis Film Finance NV/SA. billy’s violence

Co apoio do Tax Shelter do Goberno federal belga e o Goberno de Flandes.

páx. 14 páx. 15 Título do espectáculo: Los que hablan los que hablan Compañía: Teatro del Barrio teatro del barrio | (madrid) Autoría e Dirección: Pablo Rosal Intérpretes: Malenia Alterio e Luis Bermejo Deseño do espazo escénico: Almudena Bautista Iluminación: Valentín Álvarez Público recomendado: Adulto Duración: 70 minutos Idioma: Castelán Web: www.teatrodelbarrio.com

sábado | 17 de xullo

21.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura páx. 16 A comedia “Los que hablan” pretende reencontrar, borradas todas as pistas, a experiencia do personaxe orixinario do escenario, a experiencia animal do primeiro falante. O molde, o manequín. + Críticas e outros datos de interese: Presentar ante a persoa espectadora seres pre-culturais, sempre Ese instante en el que te das cuenta de que vas a decir fráxiles, na corda bamba, nunca acabados, antes de conseguiren una tontería pero no puedes dar ya marcha atrás y quieres ser alguén. Mostrar ao ser humano suspendido, tremoroso. salir corriendo. Esas veces en las que quieres hablar Desposuílo desta absurda seguridade que obtivo desesperadamente desesperadamente con alguien pero no se te ocurre nada. e presenciar gloriosamente as súas probaturas, os seus honestos Esos momentos en los que parece que no te llegan las palabras y esos otros en los que notas que te repites, que fracasos. hablas por hablar, que no te crees lo que estás diciendo y Darnos o gusto de observar con tenrura todo o que o ser humano te sientes absurdo. Justo ahí, en esos vacíos de la mente y de la comunicación, se sitúa esta fantástica función engadiu á alma, por interese do ego. Este é o sacrificio que titulada Los que hablan, resultado feliz de la unión de propón esta obra. tres talentos: Pablo Rosal, su autor y director, todo un descubrimiento para quienes sólo lo conocíamos como Non é a novidade o que ansía este espectáculo, senón devolvernos intérprete, y los actores Luis Bermejo y Malena Alterio, ao elemental, congregar aos espectadores nun gran e íntimo ‘Non de los que queda poco que escribir: grandes. sei’. Velaquí a súa aposta artística: a súa ética. Non podemos Raquel Vidales. El País. vanagloriarnos de que o que se necesita hoxe en día é facer menos se o facemos a través dunha historia e un discurso, que non deixa de engadir, de ser a forma vitoriosa do noso tempo. Trátase dun espectáculo de verdadeira renuncia ao drama. “Estos clowns son oficiantes de una duda, investigadores Trátase de comprender realmente o que o silencio é. de los caminos que circundan y se desvían de este enfangarse, con el fin de encontrar el terreno universal Deixar morrer a palabrería e encontrarnos ao fondo, todos, que compartimos antes de las particularidades. En efecto, calados. el cómico, el poeta, es el que está llegando, el que no sabe, el que siempre empieza, el que no está acabado ni puede afirmarse nunca. El que pone en duda todo porque se sabe nada y todo, y no puede renunciar a no tenerse y a no “Los que hablan” pretende reencontrar, borradas todas las saber, es la fuente de su vitalidad.” pistas, la experiencia del personaje originario del escenario, la experiencia animal del primer hablante. El molde, el Entrevista de Liz Perales a Pablo Rosal. maniquí. Presentar ante el espectador seres pre-culturales, siempre frágiles, en la cuerda floja, nunca acabados, antes de conseguir ser alguien. Mostrar al ser humano suspendido, tembloroso. Desposeerlo de esta absurda seguridad que ha obtenido desesperadamente y presenciar gloriosamente sus probaturas, sus honestos fracasos. páx. 17 othello Título do espectáculo: Othello Compañía: Voadora voadora | (galicia) Texto: William Shakespeare Versión: Fernando Epelde Música orixinal: Hugo Torres Dirección: Marta Pazos Coreografía: María Cabeza de Vaca Intérpretes: Joaquín Abella, Ángel Burgos, Ana Esmith, Chumo Mata, Mari Paz Sayago / María Vázquez, Hugo Torres Espazo escénico: Marta Pazos Deseño de iluminación: Nuno Meira Vestiario: Silvia Delagneau Traballo de palabra: Miguel Cubero Axudante de dirección: Lucía Díaz-Tejeiro Axudante de escenografía: Pablo Chaves Maza Fotografía de escena: Estrella Melero Axudante de producción: Vicente Conde Distribución & Management: Montse Triola Produción: Jose Díaz Público recomendado: Maiores de 16 anos Duración: 90 minutos Idioma: Galego e castelán Web: www.voadora.es

sábado | 17 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 18 Esta é a terceira coprodución da MIT con Voadora, despois “Volver a Shakespeare es volver al hogar. Reconforta pero d’A Tempestade e de Soño dunha noite de verán e despois do puede traer consigo ecos de historias que, algún día, quisimos recoñecemento a Marta Pazos, unha das nosas directoras con olvidar: en él está todo —dice Marta Pazos—. Hay en el relato maior proxección internacional, co Premio de Honra da MIT del Bardo una historia de encuentro, en la que una mujer europea 2020. y un hombre africano se enamoran. Pero, al final del texto, ella muere asesinada a manos de él. Othello es, a la vez, víctima y Volve así a compañía a Shakespeare. Hai no relato do bardo verdugo. Sufre islamofobia y ejecuta un feminicidio que nace de inglés unha historia de encontro, na que unha muller europea una mentira. Una mentira que, a su vez, surge de la inseguridad y e un home africano se namoran. Porén, contra o final do de la creencia de entender como propio lo que no se puede poseer”. texto, ela morre asasinada por el. “En el siglo XX originó múltiples debates y reescrituras Othello é, asemade, vítima e verdugo. Sofre islamofobia radicales, pero este montaje nace desde un lugar diferente: el e executa un feminicidio que nace dunha mentira. Unha espacio periférico otorgado a quien ha vivido sin privilegios. mentira que, a súa vez, xorde da inseguridade e da crenza Una nueva visión que se construye con la apertura del espacio de entender, como propio, o que non se pode posuír. íntimo, las conversaciones y acciones del universo femenino #BlackLivesMatter, #NiUnaMenos, #Posverdade e #FakeNews a través de los personajes de Desdémona, Emilia y Bianca. danse cita nunha historia escrita hai máis de 400 anos, Utilizando la comedia como generador de discurso sobre el dolor pero que hoxe en día resulta próxima no tempo: En España, y la rabia, nos preguntamos qué podemos hacer, desde nuestro desde o ano 2013, morreron 1.053 mulleres asasinadas pola presente, para detener el tiempo en el relato. Detenerlo y violencia machista. proponer al público un debate alrededor de la construcción del género, la percepción de uno/a mismo/a y las relaciones y la Esta nova versión nova visión que se constrúe coa apertura estructura misma del sistema patriarcal”. do espazo íntimo, as conversas e accións do universo feminino a través das personaxes de Desdémona, Emilia e Bianca. Utilizando a comedia como xerador de discurso sobre a dor e a raiba, preguntámonos que podemos facer, desde o noso presente, para deter o tempo no relato. Xusto aquí: Non hai tempo, é tarde (estrangúlaa) Othello, Acto V.ii

Deter o tempo e voltar sobre os pasos da historia para entender como chegou até ese punto. Detelo e propor ao público un debate arredor da construción do xénero, a percepción dun-ha mesmo-a e as relacións, e a propia estrutura, do sistema patriarcal.

páx. 19 + Críticas e outros datos de interese:

Teatro necesario, urgente. Teatro relación de contrarios a la hora de de verdad. Bello y valiente. Y nos formular la puesta en escena, así increpa desde la risa, nos hace que he introducido la comedia en saltar de la silla. Pero no solo la forma de contar este drama y me para bailar. Quiere que nos movamos he rodeado de un elenco de cómicas para cambiar las cosas, para cambiar y cómicos para llevarla a cabo. Me las letras. Para que un “compañero produce tanto dolor la historia de de vida”, no nos vuelva a traer la violencia machista que se presenta muerte. Nunca. Ni a ellas ni a nadie. en el “Othello” que, intuitivamente, Jaime de los Santos. El Confidencial. me surgió la herramienta de la comedia para digerirla y para poder atacarla con crudeza. La comedia es “Cuando leí la obra de Shakespeare, implacable. Es el espacio para decir (cataluña) una de las cosas que me pareció más la verdad más rotunda.” terrible no es solo el hecho de que Entrevista de Ana Villa a Marta Desdémona sea asesinada, sino la Pazos. ligereza con la que está escrito: muere con una simple acotación. Ella es la víctima, pero el foco no está Yo construyo el trabajo desde una en ella. Me parece brutal en forma actitud muy similar al pensamiento y contenido. Pone de manifies-to la que Josep Beauys formula en los 60,

invisibilidad de este conflicto: no “Cada persona es un artista y cada | señor serrano es de pareja, es de un sistema.” acción una obra de arte”. Para mí “Percibo esta obra como una pulsión esta es la base del trabajo. entre binomios: la mentira y la Entrevista de Sergio Díaz a Marta verdad, la delicadeza y la fuerza Pazos. bruta, la luz y la oscuridad, lo

público y lo íntimo, el amor y el the mountain odio. Me parecía natural seguir esta

Unha produción de Voadora en coprodución con MIT Ribadavia, Teatro de La Abadía & Teatro Nacional São João.

Co apoio de IBERESCENA e AGADIC.

páx. 20 páx. 21 the mountain Título do espectáculo: The Mountain Compañía: Agrupación Señor Serrano agrupación señor serrano | (cataluña) Dirección: Àlex Serrano, Pau Palacios, Ferran Dordal Intérpretes: Anna Pérez Moya, Àlex Serrano, Pau Palacios, David Muñiz Deseño do espazo escénico: Lola Belles, Àlex Serrano Iluminación: Cube.bz Son / música: Nico Roig Indumentaria-caracterización: Lola Belles Dirección produción: Barbara Bloin Produción executiva: Paula Sáenz de Viteri Distribución: Art Republic Público recomendado: a partir de 12 anos Duración: 70 minutos Idioma: Inglés con subtítulos en español Web: https://www.srserrano.com/es/the-mountain/

domingo | 18 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 22 Despois de estrear con gran éxito na MIT 2015 a obra A house The Mountain combina la primera expedición al Everest, cuyo in Asia, esta peculiar compañía regresa cunha peza poderosa éxito es aún hoy incierto, con Orson Welles sembrando el pánico e moi atractiva, logo do seu paso pola Bienal de Venecia. en su programa de radio La Guerra de los Mundos; jugadores de bádminton jugando a baseball; una web de fake news; un dron The Mountain combina a primeira expedición ao Everest, cuxo escrutando al público; mucha nieve; pantallas móviles; imágenes éxito é aínda hoxe incerto, con Orson Welles sementando fragmentadas; y Vladimir Putin disertando satisfecho sobre la o pánico no seu programa de radio A Guerra dos Mundos; confianza y la verdad. xogadores de bádminton xogando ao baseball; unha web de fake news; un dron escrutando o público; moita neve; pantallas Existe una imagen ampliamente compartida que recorre la historia móbiles; imaxes fragmentadas; e Vladimir Putin disertando de las ideas: escalar una montaña, superar todas las dificultades satisfeito sobre a confianza e a verdade. para llegar a su cima y una vez allí poder ver el mundo “tal y como es”. Ver la verdad y no solo sombras o reflejos. Es una Existe unha imaxe amplamente compartida que percorre a hermosa imagen, en efecto. ¿Pero realmente es así? A menudo, historia das ideas: escalar unha montaña, superar todas as mirando desde la cima hacia abajo no se ven más que nubes y dificultades para chegar ao cumio e unha vez alí poder ver niebla cubriéndolo todo o un paisaje que cambia dependiendo o mundo “tal e como é”. Ver a verdade e non só sombras ou del momento del día o del tiempo. ¿Cómo es ese mundo entonces? reflexos. É unha fermosa imaxe, en efecto. ¿Pero realmente ¿Cómo es esa verdad? ¿Existe la verdad? ¿Es ésta una cima é así? A miúdo, mirando desde o cumio cara abaixo non se ven que hay que coronar y basta, o más bien un sendero frío e máis ca nubes e néboa cubríndoo todo ou unha paisaxe que inhóspito que hay que ascender continuamente? Una red de ideas, cambia dependendo do momento do día ou do tempo. ¿Como é ese historias, imágenes, acciones y conceptos sustenta el entramado mundo daquela? ¿Como é esa verdade? ¿Existe a verdade? ¿É dramatúrgico de The Mountain. Con estos materiales, desplegados este un cumio que hai que coroar e xa está, ou máis ben un en capas que se entremezclan creando conexiones inesperadas, la camiño frío e inhóspito que hai que ascender continuamente? pieza se presenta como una exploración sin mapa sobre el mito Unha rede de ideas, historias, imaxes, accións e conceptos de la verdad. sustenta o entramado dramatúrxico de The Mountain. Con estes materiais, despregados en capas que se remexen creando conexións inesperadas, a peza preséntase como unha exploración sen mapa sobre o mito da verdade.

Aviso: a visibilidade pode ser reducida ou limitada en certas zonas laterais do Auditorio, debido ás proxeccións, maquetas e sobretítulos nas pantallas. páx. 23 + Críticas e outros datos de interese:

No es de extrañar que el espectáculo con maestría-, a los que han añadido esté cosechando llenos ya en sus un dron que les permite otros ángulos primeros días de exhibición, con de visión, el colectivo arma un público joven y entregado, a pesar muy lúcido caleidoscopio con dos del precio no bajo de las entradas: historias que flirtean con el engaño lo que ofrece la Agrupación Sr. y un personaje, Vladimir Putin, líder Serrano es algo insólito, nuevo y manipulador que aparece cual gurú excitante, que colma la necesidad filosófico. contemporánea de enfrentarse a la Inma Fernández realidad desde una mirada que no rehúye la complejidad, sino todo lo contrario, con ganas de cruzar “El teatro convencional, más costumbrista, se apodera del relato.

las distintas capas que la componen (cataluña) y con el objetivo de desvelar los La convención teatral no fractura la entresijos que se esconden bajo las fábula en favor de la verosimilitud apariencias. ¿Es verdad todo lo que escénica. Nosotros, en cambio, vemos y se nos comunica como verdad? mostramos cómo se construye y las diferentes capas que se superponen en Toni Rumbau en Revista Titeresante su construcción. No sólo explicamos una historia, sino que mostramos El montaje, en la línea de las cómo la construcción del relato es

mejores obras de esta magnífica un artefacto en sí mismo. Nuestro | señor serrano compañía, ilustra con ejemplos argumentario es muy diverso, desde conocidos cómo los medios y las películas de Marlon Brando a temas opiniones hegemónicas moldean de Michael Jackson para mostrar la nuestros puntos de vista y la realidad y cómo se construye.” realidad. Cada uno la pintamos a Entrevista a Álex Serrano en nuestra manera. Con su habitual e

Eldiario.es the mountain innovador lenguaje –maquetas, vídeo en directo, pantallas… que manejan

Coprodución de Agrupación Señor Serrano co GREC Festival de Barcelona, Teatre Lliure (Barcelona), CSS Teatro Stabile di Innovazione del Friuli–Venezia Giulia (Udine), Teatro Stabile del Veneto–Teatro Nazionale, Veneto Zona K (Milán), Monty Kultuurfaktorij (Amberes), Grand Theatre (Groningen) e Feikes Huis (Amsterdam).

páx. 24 páx. 25 contos a pé de rúa Título do espectáculo: Contos a pé de rúa Compañía: A Trastenda dos Contos caxoto - a trastenda dos contos | (galicia) Autoría, Dirección e Interpretación: Caxoto Indumentaria-caracterización: Josefa Valle Costa Público recomendado: Familiar (infantil a partir de 4 anos) Duración: 60 min Idioma: Galego

luns | 19 de xullo

21.00h | sampaio (programa SputMIT – páx. 26 satélites da MIT). Un particular barrendeiro municipal chega á praza para acometer a súa función pública co mellor dos ánimos. Ante a contrariedade de atopar a praza chea de xente colga durante un intre a súa escoba de xestas e disponse a compartir historias, xogos e cantigas coas que facer participar activamente ao público presente.

Caxoto, o narrador oral, seleccionará entre o seu amplo repertorio de contos aqueles que máis se axeiten ao público e ao lugar presente intercalando entre medias xogos e cantigas coas que involucrar a toda a familia. Un espectáculo fresco e dinámico ideal para un verán na rúa.

Un particular barrendero municipal llega a la plaza para acometer su función pública con el mejor dos ánimos. Ante la contrariedad de encontrar la plaza llena de gente cuelga durante un instante su escoba y se disponse a compartir historias, juegos y canciones con las que hacer participar activamente al público presente.

Caxoto, el narrador oral, seleccionará entre su amplio repertorio de cuentos aquellos que más se ajusten al público y al lugar presente intercalando entre medias juegos y canciones con las que involucrar a toda la familia. Un espectáculo fresco y dinámico ideal para un verano en la calle.

páx. 27 rey lear Título do espectáculo: Rey Lear Compañía: Atalaya atalaya | (andalucía) Autoría: William Shakespeare, adaptación de Ricardo Iniesta Dirección e deseño do espazo escénico: Ricardo Iniesta Intérpretes: Carmen Gallardo, Silvia Garzón, María Sanz, Lidia Mauduit, Raúl Vera, Laura Porras, Javier Domínguez, Joaquín Galán, Jose Ángel Moreno Dirección coral: Lidia Mauduit e Marga Reyes Iluminación: Alejandro Conesa Texturización da escenografía: Ana Arteaga Espazo sonoro: Emilio Morales Temas musicais e dirección musical: Luis Navarro e Laboratorio Piesni Indumentaria-caracterización: Carmen de Giles e Flores de Giles Coreografía: Juana Casado Axudante de Dirección: Sario Téllez Produción: Francesca Lupo Público recomendado: A partir de 14 anos Duración: 100 minutos Idioma: Castelán Web: https://www.atalaya-tnt.com/

luns | 19 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 28 Unha compañía coñecida e recoñecida na MIT (Premio do Público + Críticas e outros datos de interese: en 2009 con Ariadna). Chega cun dos seus espectáculos máis premiados (13 galardóns) e dentro do bloque de espectáculos que El espectáculo es un mecano riguroso, preciso –casi algebraico-, pero rebosante de belleza, de armonía, de parten da obra de William Shakespeare. Rey Lear é en concreto rigor y de placer estético al mismo tiempo. Y es que en a segunda montaxe shakesperiana de Atalaya, tras Ricardo III. ‘Rey Lear’ está concentrado todo el sello Atalaya: la Non trata de ubicar a acción en ningunha época… Estamos ante un desnudez y esencialidad predicada por Grotowski y Barba, texto universal no tempo e no espazo. As paixóns e os instintos y seguidos al pie de la letra por Iniesta, aparecen aquí atravesando todo el espectáculo. No hay que distraer al humanos non cambiaron nos últimos 4.000 anos. público con nada que no sea esencial. Hay que despreciar A versión de Atalaya potencia a procura da condición humana lo superfluo, lo banal. Ya hay suficientes estímulos en la propia obra, en el texto del bardo y es a ellos a espida de todo o que subxace no texto, despoxando ao individuo quien se han dedicado todos los esfuerzos de la compañía. de todo o superfluo, conectando coa esencia da Natureza e El resultado es sencillamente espectacular, homogéneo, buscando a empatía cara o resto da Humanidade. Os coros, cada fantástico, y roza la perfección. vez máis presentes en Atalaya, acadan aquí unha potencia José-Miguel Vila estremecedora e acompañan os cambios escénicos que se realizan á vista.

Rey Lear es el segundo montaje shakesperiano de Atalaya, tras Ricardo III. No trata de ubicar la acción en época alguna… Estamos ante un texto universal en el tiempo y en el espacio. Las pasiones y los instintos humanos no han cambiado en los últimos 4.000 años.

La versión de Atalaya, potencia la búsqueda de la condición humana desnuda que subyace en el texto, despojando al individuo de todo lo superfluo, conectando con la esencia de la Naturaleza y buscando la empatía hacia el resto de la Humanidad. Los coros, cada vez más presentes en Atalaya, alcanzan aquí una potencia estremecedora y acompañan a los cambios escénicos que se realizan a la vista.

El espectáculo ha sido el más galardonado en los premios de teatro andaluz con 6 en total, entre ellos Mejor Espectáculo, dirección o actriz. Así mismo, ha sido el espectáculo que más nominaciones ha recibido en los premios MAX del teatro español en 2019. páx. 29 carman Título do espectáculo: Carman Compañía: Javier Ariza javier ariza | (cataluña) Autoría e Interpretación: Javier Ariza Dirección: Aitor Basauri Tunning: Jairo Fuentes e David Cabezos Son / música: Javier Ariza Indumentaria-caracterización: Elisa Sanz e Begoña Simón Público recomendado: Todos os públicos Duración: 50 minutos Idioma: Castelán Web: www.javierariza.com

martes | 20 de xullo

21.00h | francelos (programa SputMIT – páx. 30 satélites da MIT). Nun mundo onde impera a razón, só os soñadores sobreviven. E que mellor ca un valente idiota para soñar alto. Carman transforma a rúa e devólvella aos seus habitantes a través dun espectáculo único, onde un coche icónico adquire personalidade ata acabar realizando unha impresionante rutina que o levará a recuperar o posto na historia que nunca debeu perder.

Carman es una comedia callejera para un showman y un seat 600, un divertido espectáculo para todos los públicos en el que un coche icónico en la movilidad cobra vida y terminará por conducir sin conductor en una rutina musical y circense que puede llevarles a Eurovisión. En un mundo donde impera la razón sólo los soñadores sobreviven y que mejor que un idiota para soñar alto.

Un circo callejero y urbano para toda la familia con un showman y un Seat 600.

Mejor Espectáculo de Calle de Feria de Ciudad Rodrigo 2019.

Premio Panorama Circada 2019 Nosolocirco y Puça Espectacles.

páx. 31 Título do espectáculo: Terceiro Acto terceiro acto Compañía: CDG – Centro Dramático Galego cdg – centro dramático galego| (galicia) Texto: Andrea Jiménez e Noemi Rodríguez, a partir de improvisacións co elenco Dirección: Andrea Jimémez e Noemi Rodríguez Elenco: Belén Constenla, Roberto Leal, Fernando Morán, Mabel Rivera, Eduardo R. Cunha “Tatán” Escenografía: Marta Pazos Vestiario: Yaiza Pinillos Iluminación: Miguel Ruz Velasco Espazo sonoro: Hugo Torres Coreografía: Amaya Galeote Asistencia de dirección: Laura Míguez Asistencia de escenografía: Carmen Triñanes Asistencia de produción: Xandre Vázquez Escenografía e utilería: Equipo técnico do CDG Vestiario: Equipo técnico do CDG Máscaras: Beatriz Nieto Fotografías e vídeos: Miramemira Deseño gráfico: Trisquelia Coordinación e corrección de textos: Rosa Moledo Público recomendado: Maiores de 14 anos Duración: 90 minutos Idioma: Galego Web: http://centrodramatico.xunta.gal/

martes | 20 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 32 Unha troupe de actrices e actores veteranos reúnese maiores. As persoas maiores teñen coñecementos importantes que clandestinamente pola noite para emprenderen a que quizais poden ensinar ao resto das persoas. Tamén son as persoas que sexa a súa última aventura xuntos. Nesta noite revivirán recordan o que pasou hai anos. A obra de teatro Terceiro acto o que non volverá para entender, para modificar, para se quere contar que a vida é fermosa. Tamén quere contar que o reconciliaren co que xa non está, ao tempo que reflexionan traballo do teatro é un traballo extraordinario. sobre o terceiro acto das súas vidas. Xuntos, analizarán o seu legado e proxectaranse tamén no futuro incerto para falar sobre a vellez, a morte, os seus anhelos e desexos para esta nova etapa da vida. Esta obra de teatro es un homenaje a las trabajadoras y trabajadores del teatro. También es un homenaje a las personas mayores. Las Terceiro acto é unha peza á vez cómica, sombría e fermosa. personas mayores tienen conocimientos importantes que pueden Un poema escénico sobre a memoria e os soños; un exorcismo, enseñar al resto de las persoas. También son las personas que unha celebración da vida e do teatro. recuerdan lo que pasó hace años. La obra de teatro Terceiro acto Esta obra de teatro é unha homenaxe ás traballadoras e aos quiere contar que la vida es hermosa. También quiere contar que traballadores do teatro. Tamén é unha homenaxe ás persoas el trabajo del teatro es un trabajo extraordinario.

páx. 33 + Críticas e outros datos de interese:

“A idea da conversa sempre está moi xurdindo ao longo do proceso e presente nos nosos espectáculos. converténdose en relevantes. Gústanos a idea do teatro como un Reflexionamos sobre ese esplendor foro, como un espazo de negociación vital que emana moitas veces que serve para tender pontes, para do que poderiamos dar en chamar contradicirnos e para achegarnos “o terceiro acto dunha vida”, uns aos outros.” Despois de gañar preguntámonos como é o proceso de

o Premio do Público en 2020 con Hoy irse facendo maior, falamos dos (galicia) puede ser mi gran noche, con Teatro anhelos, das perdas, dos soños que en Vilo, Andrea Jiménez e Noemi lles quedan por cumprir dentro Rodríguez volven á MIT con esta e fóra dun escenario, do lugar especial produción do CDG. onde nos coloca a sociedade ao írmonos facendo maiores. Xuntos, “Esta idea de conversación lembramos e reflexionamos sobre resúltanos profundamente días pasados, analizamos o impacto conmovedora e para Terceiro da arte na vida destes cinco acto, ante a pregunta de como artistas e buscamos comprender podiamos permanecer vinculados ao como a historia destas mulleres e pasado nun tempo no que a fenda homes foi atravesada pola Historia entre xeracións é tan grande que parece que non podemos herdar as con maiúscula. Cinco persoas que experiencias dos que nos anteceden, naceron nunha ditadura e que na súa propuxémonos ter unha longa e mocidade creron que podían comezar profunda conversa cun grupo de de cero e loitar por un novo mundo. | cdg – centro ramático alego persoas maiores de 60 anos e que En Terceiro acto analizamos tamén o ademais dedicaran a súa vida á arte seu legado e formulamos hipóteses da interpretación e do teatro. sobre como será o mundo cando eles xa non estean. No camiño atopamos cinco persoas extraordinarias, cinco actrices Neste momento no que a historia e actores que se entregaron con corre a una velocidade endiañada, absoluta xenerosidade á empresa de detémonos para escoitar terceiro acto utilizar o teatro como un lugar atentamente, nunha especie de soño para reencontrarse e reflexionar poético, a aqueles que van diante sobre certas cuestións que foron de nós, os gardiáns da memoria.”

páx. 34 páx. 35 #2pilgrims Título do espectáculo: #2PILGRIMS Compañía: Redrum Teatro redrum teatro | (galicia) Autoría: Fernando Epelde Dirección: Alex Sampayo Intérpretes: Sheyla Fariña e Guillermo Carbajo Deseño do espazo escénico: Redrum Teatro Iluminación: Carlos Álvarez-Ossorio Son / música: Fernando Epelde Indumentaria-caracterización: Redrum Teatro Público recomendado: A partir dos 12 anos Duración: 70 minutos Idioma: Galego Web: www.redrumteatro.com

Estrea

mércores | 21 de xullo

20.00h | aud. “manuel maría” da casa da cultura páx. 36 Estrea do novo espectáculo da compañía Redrum, un espectáculo ¿Os acordáis de Sheyla Fariña y Guillermo Carbajo? Probablemente de creación propia, que parte da metodoloxía da autoficción no. Pero en algún momento de sus vidas fueron personas reconocidas e da necesidade de crear unha comedia social en clave de por sus trabajos en televisión. Ella protagonizó la serie Acacias autoparodia. 38, y él fue el niño de Pratos Combinados. Ahora sus carreras están acabadas. Vivimos en un mundo caótico e imprevisible pero Lembrades a Sheyla Fariña e a Guillermo Carbajo? gracias a la globalización, a las redes sociales, a Netflix y a Probablemente non. Pero nalgún momento das súas vidas foron un dictador psicópata, quizás les quede una última oportunidad persoas recoñecidas polos seus traballos na televisión. para retornar a ese firmamento de estrellas de la TVG... El Ela protagonizou a serie Acacias 38, e el foi o neno de Camino de Santiago, la igualdad y las nuevas masculinidades serán Pratos Combinados. Agora as súas carreiras están acabadas. los temas principales de #2Pilgrims, una aventura cautivadora Vivimos nun mundo caótico e imprevisible pero grazas á que podrá catapultar sus carreras a la actualidad internacional. globalización, ás redes sociais, a Netflix e a un ditador psicópata, quizáis lles quede unha última oportunidade de retornar a ese firmamento de estrelas da TVG... O Camiño de Santiago, a igualdade e as novas masculinidades serán os temas principais de #2Pilgrims, unha aventura cativadora que poderá catapultar as súas carreiras á actualidade internacional.

Espectáculo beneficiario do programa “O teu Xacobeo”.

páx. 37 fábulas da montaña Título do espectáculo: Fábulas da montaña Compañía: Larraitz Urruzola Producións larraitz | (galicia) Artísticas Autoría e Dirección: Ignacio Vilariño Intérpretes: Larraitz Urruzola e Merran Laginestra Deseño do espazo escénico: Luis Javier Iglesias “Luchi” Iluminación: Miguel Cabaleiro Son / música: Marcial del Adalid Indumentaria-caracterización: Bety Busto Público recomendado: +8 Anos/Todos os públicos Duración: 50 minutos Idioma: Galego Web: www.larraitzurruzola.com

mércores | 21 de xullo

21.00h | san cristovo (programa Sput- MIT – satélites da MIT).

xoves | 22 de xullo

21.00h | a franqueirán (programa páx. 38 SputMIT – satélites da MIT). En Fábulas da montaña, Concepción Arenal repasa a súa infancia en Ferrol e o posterior traslado a Armaño, Cantabria, trala morte do seu pai.

Alí, na convivencia cos animais da casa e ante o respecto de lobos e osos, escribe o seu libro Fábulas en verso orixinais.

Historias onde destaca a súa loita polos dereitos das mulleres, das clases desfavorecidas e a defensa da educación como medio para conseguir a Igualdade.

En escena a actriz Larraitz Urruzola interpreta a Concepción Arenal, que cos títeres na súa saia-teatriño presenta momentos da súa mocidade e as súas fábulas. Merran Laginestra, no papel de amiga da escritora, interpreta en directo temas populares e de Marcial de Adalid, compositor galego coetáneo da ferrolá e alcumado “O Chopin Español”.

Segundo as ilustracións da época, a saia-teatriño, na que unha muller era sempre a titiriteira, foi un recurso escénico utilizado nas veladas das clases ilustradas do século XIX. Con esta proposta queremos recuperar e incorporar ao corpus dramático galego este valioso patrimonio teatral esquecido.

En Fábulas da montaña, Concepción Arenal repasa su infancia en Ferrol y el posterior traslado a Armaño, Cantabria, tras la muerte de su padre.

Allí, en convivencia con los animales de la casa y ante el respeto de lobos y osos, escribe su libro Fábulas en verso originales.

Historias donde destaca la lucha por los derechos de las mujeres, de las clases desfavorecidas y la defensa de la educación como medio para conseguir la Igualdad. páx. 39 + Críticas e outros datos de interese:

Concepción Arenal con respecto a outras recompilacións de (Ferrol, 1820 - Vigo, 1893) fábulas moi populares naquela altura e que foran escritas por homes coma La A súa pegada no pensamento e na práctica Fontaine, Samaniego, Tomás Iriarte... social na defensa dos máis desfavorecidos todas debedoras á súa vez das Fábulas de é mundialmente coñecida e o aprecio pola Esopo. Concepción Arenal muda os exóticos súa figura excede os confíns da Autonomía animais da selva africana (leóns, monos, Galega dando nome a prazas, rúas, camelos, elefantes, leopardos, tigres) bibliotecas, centros culturais e escolas por persoas e animais da montaña cántabra por todo o Estado español. (osos, lobos, mastíns, cans palleiros e Cando acaban de cumprirse 201 anos galos). Tamén muda os contidos clásicos do nacemento de Concepción Arenal, a das fábulas e incorpora temáticas que compañía Larratiz Urruzola Producións van ser centrais en toda a súa produción Artísticas quere render homenaxe a esta intelectual posterior: a defensa dos escritora, xornalista e activista social desfavorecidos, a importancia da educación galega de gran relevancia universal nos procesos de transformación da e unha das figuras indispensables do realidade e a necesidade da empatía coa panorama humanístico do século XIX. Muller dor e o sufrimento dos demais. adiantada ao seu tempo, foi pioneira do | larraitz (galicia) pensamento feminista e loitadora en favor da educación da muller como medio para Larraitz Producións Artísticas é un alcanzar a igualdade de dereitos. Como proxecto persoal que ten como piares a penalista, entre outras cousas, propuxo propia actriz, a súa capacidade narrativa, transformar o sistema penitenciario para os títeres tradicionais, os contidos con que, a través da educación e da formación, perspectiva feminista e as protagonistas o delincuente se reintegrase na sociedade. femininas como Rosalía de Castro, Concepción Arenal transmite unha imaxe Francisca do Campo (madriña de Rosalía), afastada dos estereotipos femininos, coa Concepción Arenal ou Dona Barriga Verde, fábulas da montaña que se poden identificar as nenas e coa transformando en muller o mítico personaxe que se pretende contribuír a transformar de títeres galego. Todos estes elementos os modelos imperantes aínda na sociedade diferenciais amosan unha aposta clara de hoxe en día. por visibilizar a pegada dos referentes femininos nas artes e no activismo social. O libro “Fábulas en verso orixinais” é o único traballo da autora específico para a infancia e presenta grandes diferenzas

páx. 40 páx. 41 programa 37 mit día 17 | sábado 21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | Los que hablan | Teatro del Barrio (Madrid). día 14 | mércores preMIT, previas da MIT 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Othello | 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Teatro do Voadora (Galicia). (Coprodución da MIT) Vilar. Apoio ao teatro efeccionado de Ribadavia. 00:30 Foros MIT. Coloquio con Marta Pazos. Patio de Turismo. día 15 | xoves preMIT, previas da MIT 21:00 Salón de Actos do Concello | Presentación do día 18 | domingo libro O tsunami, de Marcos Abalde Covelo (Premio 10:30 - 12:30 Casa da Cultura | Masterclass con Pablo Abrente 2020). Rosal (Los que hablan). 21:00 Igrexa da Madalena | Coreografías selváticas - día 16 | venres Adriana Reyes | Residencias Paraíso. 20:00 Alameda (Ruadavia) | Hippos | Zum Zum Teatre 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | The (Cataluña). Mountain | Agrupación Señor Serrano (Cataluña). 20:30 Inauguración oficial da MIT 2021. Adro de Santo 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Domingo. Turismo. 21:00 Entrega do Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” ao mérito nas artes escénicas. día 19 | luns 21:30 Alameda (Ruadavia) | Hippos | Zum Zum Teatre 21:00 Sampaio | Contos a pé de rúa | Caxoto - A (Cataluña). trastenda dos contos (Galicia). (Programa SputMIT – 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Billy’s satélites da MIT). Violence | Needcompany - Jan Lauwers (Bélxica). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo – Rey Lear | Atalaya (Andalucía). 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Turismo. páx. 42 día 20 | martes día 23 // venres 21:00 – Francelos | Carman | Javier Ariza (Cataluña). 20:00 Santo André | Xeliña fala galego | Caxoto - A (Programa SputMIT – satélites da MIT). trastenda dos contos (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Terceiro Acto | CDG (Galicia). 21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | Bailar agora – Marta Alonso Tejada – Galicia. 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía, conducido por Laura Míguez. Patio de Turismo. 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Elvedon | Lion and the Wolf - Christos Papadopoulos (Grecia). día 21 | mércores 00.00 Foros da MIT. Coloquio e presentación do libro História da dança contemporânea na Galiza, de Afonso 20:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | 2 Becerra. pilgrims | Redrum Teatro (Galicia). 21:00 San Cristovo | Fábulas da montaña | Larraitz día 24 // sábado (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 21:00 Auditorio “Manuel María” da Casa da Cultura | 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Soga e cinsa Cris, pequeña valiente | El espejo negro (Andalucía). | Aporía Escénica (Galicia). (Coprodución da MIT) 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Querido 00:30 Foros MIT. Coloquio coas compañías Redrum e Capricho | CDN e Malala Prod. (Madrid). Aporía. Patio de Turismo. 01:00 Igrexa de San Francisco (Ruadavia) | Vértigo | Pistacatro (Galicia). (Coprodución da MIT) día 22 // xoves 20:00 Igrexa da Madalena | Os actos da inercia | día 25 // domingo Javier Martín – Galicia. 12:00 Igrexa da Madalena | Dramiturga (Galicia e 21:00 A Franqueirán | Fábulas da montaña | Larraitz Portugal). (Galicia). (Programa SputMIT – satélites da MIT). 21:00 Alameda (Ruadavia) | Distans | Vol’e Temps 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | A lingua (Andalucía). das bolboretas | Sarabela Teatro (Galicia). 23:00 Auditorio “Rubén García” do Castelo | Déjà vu | 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía. Patio de Cia. Manolo Alcántara (Cataluña). Turismo. 00:30 Foros MIT. Coloquio coa compañía arredor do novo circo. Patio de Turismo. páx. 43 soga e cinsa Título do espectáculo: Soga e cinsa Compañía: Aporía Escénica aporía escénica (coprodución da MIT) | (galicia) Autoría e Dirección: Diana Mera Intérpretes: Nerea Brey, Sonsoles Cordón, María Costas, Diana Mera, Raquel Oitavén, Marta Pérez, Merche Pérez, Rosa Puga Davila, María Roja, Nuria Sotelo, María Tasende. Deseño do espazo escénico: Montse Piñeiro Iluminación: Montse Piñeiro e Del Ruíz Son / música: Francisco Gallardo Indumentaria: Montse Piñeiro Público recomendado: Adulto Duración: 101 min Idioma: Galego Web: http://www.aporiaescenica.com/

mércores | 21 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 44 Soga e cinsa, tríptico renacentista para 11 bruxas en + Críticas e outros datos de interese: 101min, aborda a Caza de bruxas en Europa nos séculos XV, XVI e XVII co obxecto de visibilizar o xenocidio que supuxo Artezblai, Afonso Becerra e a súa perversa conexión co desenvolvemento do sistema capitalista. Soga e cinsa es una pieza en la que el coro de las 11 presencias femeninas, en diferentes rituales y simulacros, Asistimos a unha peregrinaxe de sombras que procuran as es lo más atractivo. No hay protagonista ni antagonista, luces da xustiza e do recoñecemento de máis de 60.000 no hay historia, hay un paisaje de 11 mujeres que actúan de manera ritual evocando, en cuadros de factura visual y vítimas condenadas á fogueira e á forca por crimes que non recepción contemplativa, las fuerzas telúricas. cometeron, o 85% delas mulleres. […] Ahí, en esa topografía y en las figuras que se desprenden y aglutinan, no hay género y se rozan los Horror, humor, reflexión, plasticidade e emoción son as límites de lo humano. No son mujeres ni hombres, jóvenes apócemas principais deste conxuro teatral. Unha sucesión de ni ancianas, ni siquiera son personas, el escenario es paisaxes espectrais e inesperadas irrompen na escena para un paisaje con una topografía caprichosa que evoluciona que os corpos expresen a súa danza esquecida. lentamente, bañada por haces envolventes de luz y sombra y por ráfagas absorbentes de sonido […]

Soga e cinsa, tríptico renacentista para 11 brujas en 101 Coprodución de Aporía coa MIT de Ribadavia, coa axuda de minutos, aborda la caza de brujas en Europa en los siglos AGADIC e a colaboración do Concello de Vigo e Concello da XV, XVI y XVII con el objeto de visibilizar el genocidio que Cañiza. supuso y su perversa conexión con el desarrollo del sistema capitalista.

Horror, humor, reflexión, plasticidad y emoción son las pócimas principales de este conjuro teatral. Una sucesión de paisajes inesperados irrumpen la escena para que los cuerpos expresen su danza olvidada, en un peregrinaje de sombras que procura las luces de la justicia y del reconocimiento.

páx. 45 Título do espectáculo: Os actos da inercia os actos da inercia [proxecto teorema] javier martín | (galicia) Compañía: Javier Martín Concepto e movemento: Javier Martín Espazo sonoro: Artur M. Puga Produción: Sabela Mendoza Vídeo: Leo López e Javi Camino Colaboran: Atlanttic - Centro de Investigación en Tecnoloxías da Telecomunicación (cámara anecoica), Universidade de Vigo Residencia investigación teórica: A Casa Vella, co apoio da AGADIC Agradecementos: SinsalAudio - Museos Científicos Coruñeses Público recomendado: Xeral Duración: 30 minutos + coloquio posterior co público Web: javiermartin.gal | arturmpuga.com

xoves | 22 de xullo

20.00h | igrexa da madalena páx. 46 «Se fose fácil entender o corpo, ninguén pensaría que + Críticas e outros datos de interese: temos mente» Merleau-Ponty.

Coreografía e creación sonora que implementa o traballo “El intersticio, esos territorios del vacío. La tensión en las interacciones entre flujos: así se penetra la corporal sintetizado previamente nunha cámara anecoica: forma y el silencio. Como palpitación, apertura, cierre, texturas sonoras e de movemento elaboradas e descubertas despliegue, contracción y tracción. Y alteración, no laboratorio. Un solo de danza con música en directo que repetición, reposición y cambio o traslación. Movimiento se encontra adscrito ao proxecto «teorema». que imprime fuerza contra lo vacío provocando su colapso.

De la calma desborda movimiento, base de todas las formas; y cada ritmo desplegado implica una singular condensación en la forma. Así el no-tiempo del «solo de danza» es un ejercicio que desubica de la fragmentación del tiempo y su inercia, proponiendo una intensificación que desarticule «Si fuera fácil entender el cuerpo, nadie habría pensado la identidad objetual que genera. Una situación compartida que tenemos mente» Merleau-Ponty. que informa y capacita para deshacer una vida en diferido producida por la acción del lenguaje y sus polarizaciones. Coreografía y creación sonora que implementa el trabajo corporal sintetizado previamente en una cámara anecoica: Intervención artística que busca interlocutores, un suceso texturas sonoras y de movimiento elaboradas y descubiertas que dialoga con el entorno específico o espacio que lo en el laboratorio. Un solo de danza con música en directo acoge, enriqueciéndose de los significados y cargas que el lugar desprende.” que se encuentra adscrito al proyecto «teorema». Javier Martín.

páx. 47 a lingua das bolboretas Título do espectáculo: A lingua das bolboretas Compañía: Sarabela Teatro sarabela teatro | (galicia) Intérpretes: Elena Seijo, Josito Porto / César Goldi, Fernando Dacosta, Fran Lareu, Sabela Gago e Fina Calleja Dirección e Dramaturxia: Gonçalo Guerreiro Autor: Manuel Rivas Versión: Fernando Dacosta Deseño de escenografía e espazo sonoro: Gonçalo Guerreiro Deseño de iluminación: Baltasar Patiño Deseño de vestiario: Tegra e Lele (MERCHIPILONCHI) Utillería: Carlos Domínguez Atrezzo: Sabela Gago e Fina Calleja Maquillaxe ecaracterización: Sarabela Teatro Deseño gráfico: Expresiva Realización Escenográfica: AMENOSDE7METROS Fotografía: Ovidio Aldegunde Filmación e DVD: Alba V. Carpentier Técnicos en escena: Rubén Dobaño, José M. Bayón Público recomendado: Adulto Duración: 70 minutos Idioma: Galego Web: sarabelateatro.com

xoves | 22 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 48 A través da entrañable relación que manteñen o mestre, don El espectador será testigo del proceso de aprendizaje que Gregorio, e o neno, Pardal; vaise descubrindo a historia emprende el protagonista de la mano del maestro de la escuela da fascinación infantil do protagonista ante o descoñecido (una figura que simboliza la libertad que genera el conocimiento e do sufrimento que provoca a represión das liberdades de la realidad y el respeto al prójimo) y es testigo también de humanas. la tragedia que supuso vivir con miedo, del crudo impacto que genera el estallido de una guerra civil. O proceso de aprendizaxe que emprende o rapaz da man do mestre da escola (unha figura que simboliza a liberdade que A través de la entrañable relación que mantienen el maestro, xera o coñecemento) é testemuña tamén da traxedia que supón don Gregorio, y el niño, se va descubriendo paulatinamente ante vivir con medo, do cru impacto que xera o estalido dunha el espectador la belleza de aquellas realidades cotidianas que guerra civil. Volver a Rivas é, para Sarabela, voltar a un pasan inadvertidas (como el mundo de los insectos), haciendo dos seus autores “fetiche”. É, dalgún xeito, voltar a casa. partícipe al receptor de la historia de la fascinación infantil del protagonista ante lo desconocido y del sufrimiento que Desde a chegada ao novo milenio, será esta a cuarta provoca la represión de las libertades humanas. colaboración da Compañía co autor:

O lapis do carpinteiro (2000), O heroe (2005) e Os libros arden mal (2007) – esta última foi unha lectura dramatizada-, foron as anteriores. Se con O Heroe se celebraron os 25 + Críticas e outros datos de interese: anos da Compañía, con A lingua das bolboretas celébrase o No 40 aniversario da compañía ourensá Sarabela Teatro 40 aniversario de Sarabela.

Conxugamos as historias de dous dos escritos de Manuel Sen Sarabela Teatro non existiría o teatro galego tal como Rivas (A lingua das bolboretas e A Traxectoria do Balón) con o entendemos a día de hoxe. Desde os seus inicios, quixeron ese equipo e co propósito de que a mensaxe chegue nidia ao amosarse como compañía de repertorio con forte raigame no seu tempo que se xoga coas imaxes e coa poética que nos leva a entorno social demostrando que, xa nos oitenta, había unha un espectáculo punteiro dentro da nosa historia escénica. necesidade de realizar a nosa particular transición cultural O resultado emocionou ao autor o día da estrea. e lingüística desde unha perspectiva teatral. Sarabela foi, por iso, esencial na recuperación e dignificación da obra de “Eu quería moito a aquel mestre, confesa Moncho. Ao autores coma Eduardo Blanco Amor ou Álvaro Cunqueiro, así coma principio, os meus pais non podían crelo. nunha preocupación polo futuro que se deixa ver na súa produción Quero dicir que non podían entender como eu quería ao meu infantil. Esa coherencia ideolóxica e artística está presente mestre. Cando era un picariño, a escola era unha ameaza sempre nos seus espectáculos impecábeis onde experimentación, terrible. Unha palabra que cimbraba no aire como unha vara memoria e compromiso conxúganse nun selo de identidade de vimbio: inconfundíbel.

Inma López Silva Xa verás cando vaias á escola!”. páx. 49 xeliña fala galego Título do espectáculo: Xeliña fala galego Compañía: A Trastenda dos Contos caxoto - a trastenda dos contos | (galicia) Autoría, dirección e interpretación: Caxoto Deseño do espazo escénico: A Trastenda dos Contos Indumentaria-caracterización: Josefa Valle Costa Público recomendado: Familiar (infantil a partir de 4 anos) Duración: 60 min Idioma: Galego

venres | 23 de xullo

20.00h | santo andré (programa Sput- MIT – satélites da MIT). páx. 50 Este é o ano académico e institucional da escritora e tradutora Xela Arias. Con este motivo vén de publicarse a obra inédita “NON TE AMOLA!”; a única das súas obras dirixida ao público infantil e única dentro do estilo narrativo. Trátase dun texto en gran medida autobiográfico sobre a súa nenez que como un moderno Memorias dun neno labrego conta a esencia dunha xeración enteira de nenas e nenos galegos que viviron a súa nenez nos anos 90 do século pasado.

A partir desta obra escrita a modo de diario, Caxoto visita a figura da autora dende a súa experiencia como neno que viviu esa década compartindo eses mesmos referentes. Lembrazas, historias de vida, contos e cantigas servirán para facer un completo repaso pola figura da homenaxeada este ano co Día das Letras Galegas.

Este es el año de la escritora y traductora Xela Arias. Con este motivo se acaba de publicar la obra inédita “NON TE AMOLA!”; la única de sus obras dirigida al público infantil y única dentro del estilo narrativo. Se trata de un texto en gran medida autobiográfico sobre su niñez que, como un moderno Memorias dun neno labrego, cuenta la esencia de una generación entera de niñas y niños gallegos que vivieron su infancia en los años 90 del siglo pasado.

A partir de esta obra escrita a modo de diario, Caxoto visita la figura de la autora desde su experiencia como niño que vivió esa década compartiendo esos mismos referentes. Recuerdos, historias de vida, cuentos y canciones servirán para hacer un completo repaso por la figura de la homenajeada este año con el Día de las Letras Galegas.

páx. 51 bailar agora Título do espectáculo: Bailar Agora Compañía: Marta Alonso Tejada marta alonso tejada | (galicia) Autoría: Marta Alonso Tejada, Victoria P. Miranda, Pablo Reboleiro Rama Dirección e interpretación: Marta Alonso Tejada Deseño do espazo escénico e iluminación: Laura Iturralde Son / música: Xavier Bértolo Indumentaria-caracterización: Uxía P. Vaello Público recomendado: Adulto Duración: 75 minutos Idioma: Galego Web: https://www.martaalonsotejada.com/

venres | 23 de xullo

21.00h | aud. “manuel maría” da casa páx. 52 da cultura Bailar agora é unha sorte de imperativo cara o posicionamento + Críticas e outros datos de interese: no presente social e persoal a través da danza.

Un impulso por situarnos no tempo actual, no afecto e na Bailar Agora é facer, aquí e neste momento, o que sempre soñaras. Non agardar máis. É escoitar aos demais emoción do que estamos a compartir aquí e agora bailando. e escoitarse a unha mesma. É deixar que o corpo se A danza, o humor e a cercanía co público xeran unha atmosfera exprese. Que todo flúa. É seguir movéndose e conectar, no presente, con quen es. Tamén é humor. E ilusión. E particular do cotián, do natural, do común e do esperanzador humanidade. E naturalidade. E honestidade. Todo isto é que se comparte na escena. a nova peza de Marta Alonso, a bailarina que representa un dos tres piares -xunto con Paula Quintas e Begoña Cuquejo- da compañía TrasPediante.

“Hai unha poética que ten que ver con que a danza forma Bailar agora es una suerte de imperativo hacia un posicionamiento parte da vida de todo o mundo. Hai xente que se adica á en el presente social y personal a través de la danza. danza, xente á que lle gusta ver danza, pero todo o mundo ou bailou coa súa nai, ou bailou nunha discoteca, ou viu Un impulso por situarnos en el tiempo actual, en el afecto y la Dirty Dancing… Todas as persoas estamos atravesadas pola emoción que compartimos aquí y ahora bailando. danza e Bailar Agora ten que ver con iso, coa conciencia de que somos, en certo modo, danza. E así conecta, claro, La danza, el humor, y la cercanía con público genera una cos desexos, as emocións, os ciclos vitais de cadaquén. atmósfera particular de lo cotidiano, lo natural, lo común y lo A peza é algo transversal: a vida, a morte, o amor, as esperanzador que se comparte en la escena. ilusións…

Entrevista de Monste Dopico a Marta Alonso Tejada en Praza.gal

Unha coprodución de Marta Alonso Tejada (cía trasPediante) co Centro Coreográfico Galego, AGADIC, Xunta de Galicia.

Colaboran: Galicia Danza Contemporánea, Teatro Ensalle, Concello de Negreira, Centro Dramático Galego.

páx. 53 elvedon Título do espectáculo: Elvedon Compañía: Lion & the Wolf lion and the wolf - christos papadopoulos | (grecia) Concepto e coreografía: Christos Papadopoulos Intérpretes: Georgios Kotsifakis, Ioanna Paraskevopoulou, Chara Kotsali, Nandi Gogoulou, Sotiria Koutsopetrou, Tasos Nikas Música: Coti K Deseño de iluminación: Miltiades Athanasiou Vídeo e fotografía: Patroklos Skafidas Produción: Christos Papadopoulos Asistente de coreografía: Katerina Spyropoulou Público recomendado: Maiores de 14 anos Duración: 45 minutos

venres | 23 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 54 Espectáculo inspirado na novela de Virginia Woolf The Waves, O patrón de fluxo incesante do tempo existe ao unha obra que trata sobre a vida de seis amigos desde a infancia longo da novela de Woolf e foi a principal fonte de inspiración para min. Ao nacer, a vida ponse en ata a madurez e a vellez. Seis personalidades distintas, seis movemento. Non temos elección para unha pausa ou percepcións diferentes da realidade, entrelazadas nun mundo un descanso. O tempo é infinito e imparable. Esta en constante fluidez, coma as ondas do océano. O elemento comprensión inevitable, co tempo, convértese nunha principal da novela de Woolf, que tamén se converte no núcleo parte integral da vida, e só temos que aprender a desta peza, é o paso do tempo: unha poderosa forza de evolución, aceptala. Isto é o que máis me fascinou e me motivou a convertelo nun espectáculo de danza. As ondas teñen un que dá como resultado un mundo de cambio constante, onde forzas ritmo intrínseco, un movemento repetitivo. opostas como a vida e a morte, o amor e a amizade, colisionan e cooperan ao mesmo tempo, creando unha completa harmonía. O Hai momentos nas nosas vidas en que miralos ou concepto de fluír eterno está no corazón de “Elvedon”, creado afrontalos, sincroniza o seu ritmo co ritmo do noso interior. Momentos preciosos coma estes transforman a a partir da estratexia da repetición, rebote e desenvolvemento percepción e a introspección nunha unidade composta gradual do movemento corporal. que conduce cara o autocoñecemento. É daquela cando a nosa mente se sente clara, pura e ilimitada. O movemento abstracto, o rebote e a música son as miñas ferramentas para crear un ambiente que permita ao público a liberdade de percibir, descifrar e sentir Espectáculo inspirado en la novela de Virginia Woolf The Waves, dunha maneira totalmente persoal. una obra que trata sobre la vida de seis amigos desde la infancia hasta la madurez y la vejez. Seis personalidades distintas, seis Christos Papadopoulos percepciones diferentes de la realidad, entrelazadas en un mundo en constante fluidez, como las olas del océano. El elemento principal de la novela de Woolf, que también se convierte en el núcleo de esta pieza, es el paso del tiempo: una poderosa fuerza de evolución, que da como resultado un mundo de cambio constante, donde fuerzas opuestas como la vida y la muerte, el amor y la amistad, colisionan y cooperan al mismo tiempo, creando una completa armonía. El concepto de fluir eterno está en el corazón de “Elvedon”, creado a partir de la estrategia de repetición, rebote y desarrollo gradual del movimiento corporal.

páx. 55 + Críticas e outros datos de interese:

“Está claro que a calidade e a autenticidade do traballo 2015. Asé mesmo, coreografiou espectáculos para numerosos de Christos Papadopoulos están causando un gran suceso. directores de teatro. Como bailarín, colaborou tamén con Rapidamente arroupado polas redes de coprodución europeas e figuras moi relevantes da danza. Paralelamente, desde aclamado, con razón, pola crítica, é unha verdadeira xoia 2013 ensina movemento e improvisación na Escola de Arte da danza grega contemporánea. Do mesmo modo que o efecto Dramática do Conservatorio de Atenas. que o seu traballo ten na audiencia é cautivador. Ao seu talento e sorte súmase o feito de que se rodeou dun equipo Dous compoñentes básicos son claramente discernibles na de artistas que xuntos se fan máis fortes. Cada intérprete investigación coreográfica de Christos Papadopoulos. O desprega o seu talento polo ben común, fortalecendo así a primeiro refírese á espacialidade do corpo: a forma en que súa propia traxectoria e a do grupo (…). Saímos sentindo o corpo se converte en portador da percepción do espazo que que estivemos camiñando un bo percorrido en boa compañía, habita, posicionándonos activa e conscientemente no mundo. compartindo algo silencioso pero profundo: unha peza O segundo trata da insistencia nun patrón cinético, de modo minimalista, enérxica, eléctrica”. que o transcurso do tempo poida adquirir unha duración Marguerite Papazoglou, unfauteuilpourlorchestre.com diferente: pasar da xuxtaposición de momentos a un cosmos temporal unificado e integrado. Esta intensidade na observación das cousas que nos Christos Papadopoulos estudou teatro na Escola Dramática rodean, como cando nos encontramos na natureza e nos do Teatro Nacional de Grecia (1999), Ciencias Políticas enfeitizan os fenómenos que compoñen o seu cosmos, non se na Universidade Panteion de Atenas (2000) e danza e pode cuantificar. O acto de ver non ten peso se non está coreografía na Escola para o Desenvolvemento da Nova Danza ligado á emerxencia dunha paisaxe interior específica, coa (SNDO) en Ámsterdam (2003). É membro fundador e director apropiación persoal do espazo. Do mesmo modo, tamén nesta artístico da compañía de danza Lion and the Wolf (2015). coreografía específica, o corpo fai visible a diversidade As súas dúas primeiras creacións, ELVEDON e OPUS, recibiron dun mundo a través da gradación imperceptible do movemento, unha calorosa acollida por parte do público e a crítica para liberarnos finalmente da finitude do escenario. É tras a súa presentación no Porta Theatre de Grecia e máis, o escenario non é simplemente a superficie sobre están sendo presentadas en destacados teatros e festivais a que ten lugar o movemento; para o coreógrafo, é unha condición espacial de introspección, un material maleable europeos, coma o Théâtre de la Ville de París, o Julidans lion and the wolf - christos papadopoulos (grecia) Festival de Ámsterdam, o Festival RomaEuropa, a Dansens Hus que busca emular o encanto que exerce sobre nós a de Oslo, o Mercat de les Flors de Barcelona, o Dublin Dance inmensidade da esfera celeste. Igualmente, o achegamento | Festival, a Trafó House de Budapest… do outro implica unha relación que non se esgota na proximidade, senón que se expande na diferenza fundamental Papadopoulos formou parte do equipo coreográfico das e incalculable do outro, transformando o espazo en lugar

cerimonias de apertura e clausura dos Xogos Olímpicos de elvedon de convivencia. Atenas de 2004, así como dos Xogos Europeos de Bakú en Tassos Koukoutas, dramaturgo

páx. 56 páx. 57 cris, pequeña valiente Título do espectáculo: “Cris, pequeña valiente” Compañía: El espejo negro el espejo negro | (andalucía) Autoría e dirección: Ángel Calvente Intérpretes: Cristina Jiménez, Carlos Cuadros e Yolanda Valle. Deseño do espazo escénico: Ángel Calvente Iluminación: Laín Calvente Son / música: Miguel Olmedo- Varios Vestiario das marionetas: Carmen Ledesma Vestiario dos actores: Eli Postigo Público recomendado: Para todos os públicos e menores a partir de 6 anos. Duración: 65 minutos Idioma: Castelán Web: www.elespejonegro.com

sábado | 24 de xullo

21.00h | aud. “manuel maría” da casa páx. 58 da cultura Esta é a historia da pequena CRISTINA, unha nena que ao + Críticas e outros datos de interese: nacer pensaron que era un neno. Si, un neno...

Ela nunca se sentiu neno. Desde sempre sentiuse nena e así ¨...Los recursos de la luz y sonido, el desfile apabullante de llelo fixo saber aos seus pais desde moi pequerrecha. marionetas y la limpieza proverbial y admirable de la ejecución son las de siempre, pero servidos en un formato más discreto, más CRIS, que así é como lle gusta que a chamen, é unha nena de una invitación al juego y no tanto a la admiración. Porque en trans, riseira e intelixente, que loita polo seu dereito a Cris, pequeña valiente, la narración hila mucho más fino que de ser a persoa que é e sente. costumbre. La obra recorre las desventuras de una niña transexual con una atención a los detalles tan esmerada que delata tanta Desexa ter un futuro repleto de liberdade e oportunidades, inteligencia en la mirada como corazón en el pecho. para poder medrar e desenvolverse, coma calquera outra nena La destreza de Calvente en el plano textual a la hora de recrear da súa idade. el ambiente familiar de Cris, la evolución de los padres a la hora de aceptar y gestionar la identidad de su hija, la complicidad de la hermana, con sus sombras y luces; así como el mundo propiamente infantil, con su belleza y su crueldad, la incomprensión y la Esta es la historia de la pequeña CRISTINA, una niña que al intolerancia pero también el destello de esperanza que late en la nacer pensaron que era un niño. Sí, un niño... amistad, es de una sensibilidad pasmosa¨. Málaga Hoy / Pablo Bujalance Ella nunca se sintió niño. Desde siempre se sintió niña y así se lo hizo saber a sus padres desde muy pequeñita. ¨...Es una obra valiente –como Cris- que visibiliza a un CRIS, que así le gusta que la llamen, es una niña trans, colectivo estigmatizado desde la infancia y que debería entrar a risueña e inteligente, que lucha por su derecho a ser la formar parte del calendario escolar para, de una vez por todas, persona que es y siente. normalizar la diferencia¨. SUR / Regina Sotorrío Desea tener un futuro repleto de libertad y oportunidades, para poder crecer y desarrollarse, como cualquier otra niña de su edad. ¨...La tolerancia y el respeto es algo que debe tatuarse dentro y fuera del escenario a todas las problemáticas que aún siguen Un espectáculo para jóvenes de 6 a 106 años. sucediendo en el mundo. Obras como «Cris, pequeña valiente» representan a quienes se han sentido incomprendidos, que no han querido volver al colegio o que, posteriormente, les han limitado a crecer y desarrollar su vida cómo ellos han decidido. Hasta

páx. 59 PREMIO FETENen Xixón2021aoMellorEspectáculo. Coprodución de ElEspejoNegrocoTeatro SOHOdeMálaga. páx. 60 Sudor Magazine vivir comoquienesson¨. estos niñosyniñasselespermita entender lonecesarioqueesa Cristina porunrato,ayudana de educaryponerseenlapiel en todoelmundoylanecesidad historia quevivenmilesdefamilias La ternuraconlaquesecuentauna canal detelevisiónestepaís. mostrados encadacolegio,teatroy ¨...Proyectos comoestedeberíanser Eseverri El arcóndeNatalia/ aprender siempre¨. mundo depersonasúnicaslasque nunca deunportazo.Queformemos a abrirlastodasyquenosecierren de verdad.Ojaláestafunciónayude metafóricas ylasqueyatecierran se cerraránmáspuertas,las siempre atráscomosociedady ojos» comofuemicaso,estaremos «mariquita», «rarito»o«cuatro que nocesenese«princesita», Diario deSevilla/JavierPaisano buen camino¨. horizonte deesperanzaquemarcael de lasociedad,perodibujaun otros niños,anteeldesconocimiento lloramos antelacrueldaddelos no huyedeladurarealidad, esencia delahumanidad...Calvente que ladiferenciaesverdadera demostrarnos atodosytodas que pareasuhijatranspara artista ensuplenitudcreativa después, eslaaportacióndeun obra definitiva,unantesy ¨...Cris, pequeñavaliente esuna

cris, pequeña valiente | el espejo negro (andalucía) páx. 61 querido capricho Título do espectáculo: Querido Capricho Compañía: Centro Dramático Nacional e Malala CDN e malala prod. | (madrid) Producciones Autoría: Tomás Cabané en colaboración con Tomás Pozzi Dirección: Tomás Cabané Intérpretes: Tomás Pozzi Deseño do espazo escénico: Silvia de Marta Iluminación: Jesús Díaz Son / música: Mariano García Indumentaria e caracterización: Marta Marín e Judith Rodríguez Público recomendado: Adultos Duración: 60 minutos Idioma: Castelán Web: https://www.malalaproducciones.com/

sábado | 24 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 62 Namorar dun home vinte anos menor e pecharse nun cuarto Enamorarse de un hombre veinte años menor y encerrarse en una á espera da súa chamada pode parecer unha salvaxada. Isto habitación a esperar su llamada puede parecer una salvajada. pode converterse nunha vella estampa de amor ou nun punto Esto puede convertirse en una vieja estampa de amor o en un de partida para empezar a desmitificalo. É unha historia de punto de partida para empezar a desmitificarlo. Es una historia oito encontros, con mestura de recordos e cancións que se de ocho encuentros, con mezcla de recuerdos y canciones que proxectan nunha fráxil correspondencia. Non queremos nin se proyectan en una frágil correspondencia. No queremos ni un un disfrace, nin unha máscara, senón a súa esencia como disfraz, ni una máscara, sino su esencia como mujer. Un salto muller. Un salto constante entre o actor e o personaxe. Ela constante entre el actor y el personaje. Ella se ha cansado de cansou de esperar e xa non cre no amor como o facía antes, esperar y ya no cree en el amor como lo hacía antes, ahora lo ve agora veo como un simple capricho. como un simple capricho.

Querido Capricho fálanos da espera, do medo a que non Querido Capricho nos habla de la espera, del miedo a que no nos volvan dicir quérote, dun amor non correspondido, dun vuelvan a decirnos te quiero, de un amor no correspondido, de amor interxeracional. O mundo de Amanda quedou reducido a un amor intergeneracional. El mundo de Amanda se ha quedado un cuarto “sen portas” e un can que non deixa de ladrar, reducido a una habitación “sin puertas” y un perro que no deja Hércules. Esta espera é similar á da personaxe de Penélope de ladrar, Hércules. Esta espera es similar a la del personaje ou ao de A voz humana de Cocteau. Porén, nesta ocasión de Penélope o al de La voz humana de Cocteau. Sin embargo, en quixemos que falase coas súas amigas, as mozas. Que fale, esta ocasión quisimos que hablara con sus amigas, las chicas. coa nosa propia muller. Que hable, con nuestra propia mujer.

Din que o amor o vence todo, pero é o tempo quen vence ao Dicen que el amor lo vence todo, pero es el tiempo el que vence amor. al amor.

Tomás Cabané Tomás Cabané

páx. 63 + Críticas e outros datos de interese:

“El valor adicional de Querido “La obra destila humanidad de capricho es que, al ser un hombre principio a fin. En una continua quien la interpreta, pone en montaña rusa de sentimientos, un evidencia los mitos del amor texto brillante y conmovedor nos hace romántico con los que ha cargado la transitar las diversas vivencias de mujer a lo largo de la historia: este peculiar personaje, lleno de Pozzi los subraya añadiéndole a su ternura y sinceridad. Un montaje Amanda modales melodramáticos, un que destila frescura, que consigue gusto loco por las novelas rosas y sintetizar todo lo que se le pide el hecho de que el hombre al que ama a una buena pieza teatral, que tiene nada menos que 20 años menos conmueva, que emocione, que se nos que ella — aunque ese es otro muro meta dentro, que sea tan creíble que queda por escalar—.” como sorprendente. El tándem Pozzi- Raquel Vidales, El País. Cabané lo consigue con creces, dejándonos con un gran sabor de boca y convirtiendo a este singular “Tomás Pozzi es un actor con personaje en parte de nosotros” mayúsculas, que conoce todos los Victor M. Seoane, Vista teatral. secretos para llegar al público. Dotado para cambiar de registro en el tiempo de un abrir y cerrar los ojos, “Pozzi salta de un personaje a otro, con una expresión corporal que logra de una situación a otro momento | CDN e malala prod. (madrid) que el actor parece de goma, a veces del tiempo de su biografía y de la y a su voluntad, bota. Es un ejemplo historia ficcional como un acróbata de flexibilidad física y existencial, emocional. El teatro es un espacio de encara la adversidad con fina ironía juego y aquí se juega siempre a la [...] La obra de Tomás Cabané madura realidad y la ficción, sin frontera de forma ascendente, y se refleja en visible, un leve gesto cambia todo, cada nuevo trabajo que presenta” el género, las relaciones y los fantasmas que habitan en el escenario Luis Muñoz, Revista cultural querido capricho Tarántula. junto al actor” Adolfo Simón, Que revienten los artistas.

Premio ao Mellor “Espectáculo Revelación 2020” nos MET.

páx. 64 páx. 65 vértigo Título do espectáculo: Vértigo Compañía: Pistacatro pistacatro (Coprodución da MIT) | (galicia) Autoría: Belém Brandido / Diego Anido Dirección: Diego Anido Asistencia dirección e coreografia: Paula Quintas Investigación coreográfica aérea: Cia. Duelirium Intérpretes: Raquel Oitavén, Mercè Solé Deseño do espazo escénico: Diego Anido Iluminación: Laura Iturralde Son / música: Nacho Muñoz Indumentaria-caracterización: Pistacatro Público recomendado: Todos os públicos Duración: 25 minutos Web: www.pistacatro.com

En residencia

sábado | 24 de xullo

01.00h | (ruadavia) páx. 66 Estrea absoluta deste espectáculo de danza vertical en parede, a nova aposta de Pistacatro, compañía de referencia do novo circo galego que foi recoñecida co Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” que concede a MIT anualmente.

O medo ás alturas é un perigoso mal que pode resultar fatídico. E, aínda que resulte paradóxico, falar de Vértigo-Vertixe nun espectáculo vertical, non o é en absoluto, pois: “O maior dos abismos non é o abismo físico, senón o abismo das profundidades doutra persoa”. Slavoj Zizek

Unha vez exposto isto é imposible escapar. O baleiro está por todas partes. Alí onde haxa persoas, está o abismo. Incluso cando un cre estar só, está proxectando o seu propio abismo.

Qué se pode facer entón? Disimular, tratar de vivir, ser belo, rir e BAILAR.

VÉRTIGO é a nova producción de Pistacatro que vén a ocupar un espazo baleiro en Galicia que é o da Danza Vertical de parede.

El miedo a las alturas es un peligroso mal que puede resultar fatídico. Y, aunque resulte paradójico, hablar de Vértigo en un espectáculo vertical, no lo es en absoluto pues: “El mayor de los abismos no es el abismo físico, sino el abismo de las profundidades de otra persona”. Slavoj Zizek

Una vez planteado esto, es imposible escapar. El vacío está por todas partes. Allí donde haya personas, está el abismo. Incluso cuando uno cree estar solo, está proyectando su propio abismo.

Coprodución de Pistacatro coa MIT de Ribadavia páx. 67 distans Título do espectáculo: Distans Compañía: Vol’e Temps vol’e temps | (andalucía) Dirección artística, musical e dramaturxia: Lapso Producciones Deseño de vestiario: Saray Angulo Interpretación: Sara Ortiz e Albert Moncunill Ferrer Escenografía: Carlos Monzón Música orixinal: Daniel Maldonado “Sam” Público recomendado: Público familiar Tipo de espectáculo: Teatro circo Duración: 50 minutos Web: www.voletemps.com

domingo | 25 de xullo

21.00h | alameda (ruadavia) páx. 68 Un pacto, un código secreto, unha cápsula do tempo, unha Premio FETEN 2019 promesa... Dentro de vinte anos no mesmo sitio á mesma hora. Premio Lorca Espectáculo de Circo 2019 A vella casa da árbore onde os dous amigos compartían as súas tardes de ocio entre xogos, risas, fantasías e complicidade. O Premios PACA mellor Direción, mellor posta en Escena e mellor Artista Masculino tempo pasa e a distancia é inevitable pero non ten que supor o esquecemento. Como dicía a canción, vinte anos non é nada... E estes dous personaxes atoparon a forma de poder seguir xuntos na distancia aínda que a vida os leve por camiños diferentes. Distans é unha viaxe a través das emocións, nun espazo visual e sonoro que envolve escenas de circo acrobático e teatro xestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible e divertido. Unha obra que fala da amizade, dos recordos que seguen vivos nos nosos corazóns máis aló dos anos. Fala da fraxilidade do ser humano, da ruptura, da soidade, e do amor capaz de rexenerar e reconstruír as nosas relacións cos demais.

Un pacto, un código secreto, una cápsula del tiempo, una promesa... Dentro de veinte años en el mismo sitio a la misma hora. La vieja casa del árbol donde dos amigos compartían sus tardes de ocio entre juegos, risas, fantasías y complicidad. El tiempo pasa y la distancia es inevitable pero no tiene que suponer el olvido. Como decía la canción, veinte años no es nada... Y estos dos personajes encontraron la manera de poder seguir juntos en la distancia aunque la vida les lleve por caminos diferentes. Distans es un viaje a través de las emociones en un espacio visual y sonoro que envuelve escenas de circo acrobático y teatro gestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible y divertido. Una obra que habla de amistad, de los recuerdos que siguen vivos en nuestros corazones a pesar de los años. Habla de la fragilidad del ser humano, de la ruptura, la soledad, y del amor capaz de regenerar y reconstruir nuestras relaciones con los demás.

páx. 69 déjà vu Título do espectáculo: Déjà vu Compañía: Cia. Manolo Alcántara cia. manolo alcántara | (cataluña) Autoría e Dirección: Manolo Alcántara Intérpretes: Laia Rius, Andreu Sans/Silvia Compte, Joan Trilla, Manolo Alcátara Deseño do espazo escénico: Manolo Alcántara Iluminación e son: Ivan Tomasevic Composición musical: Laia Rius Indumentaria-caracterización: Rosa Solé Deseño e construción títere: Toni Zafra Atrezo e acabados pictóricos: Xavi Erra Construción escenografía: Eduardo Fernández e Cia. Manolo Alcántara Produción musical: Pep Pascual e Laia Rius Enxeñeiro de son, mesturas e máster: Pep Pascual Xestión e Produción: Clàudia Saez Coach intérpretes: Joan Trilla Técnico luz e son: Ivan Tomasevic/Pep Arumí Apoio de produción: Alfred Fort e Clàudia Saez para La Destil·leria Público recomendado: A partir de 7 anos Duración: 60 minutos Web: www.ciamanoloalcantara.com @ciamanoloalcantara

domingo | 25 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 70 Déjà vu fala da distancia entre unha persoa e os seus soños, + Críticas e outros datos de interese: do que é e o que lle gustaría ser. Soños moi ambiciosos que espertan os seus aires de grandeza, pero á vez imposibles, Premio á mellor adaptación de técnicas circenses á nova dramaturxia en FETEN 2021. levándoo ao desánimo. Especialmente suxerente, arriscado e fascinante... Destilando por momentos un humor fino. *Sobre a Compañía: Soy autodidacta, me considero más artesano que artista. Un espectáculo visual, sen texto, onde se difuminan as Creo los espectáculos totalmente desde la intuición, el fronteiras entre a realidade e a fantasía a partir dunha juego y la curiosidad (lo que me lleva a pensar, a veces, historia cun punto de melancolía. Coma se Bartleby o escribinte que no sé nada sobre el circo). Acepto el riesgo del circo se encontrase de súpeto inmerso no mundo fabuloso de Alicia y lo transformo para compartirlo con el público. no país das marabillas... Unha realidade confusa nun espazo Entiendo, vivo y creo el circo desde la evolución. Un e momento indeterminado, cun espazo escénico que xoga coa recorrido personal que pasa por diferentes etapas, todas importantes. De hecho, no entiendo el momento actual sin desproporción extrema das medidas. ninguna de las etapas anteriores. Este recorrido se inicia O universo sonoro a través da voz e o violín enfatizan a con un interés puramente demostrativo para llegar al día de hoy, en que me gusta esconder la técnica para ponerla al dualidade do personaxe, transportando a un universo onírico. servicio del espectáculo. Un espectáculo visual, suxerente, arriscado, sen texto. Con En este proceso, he llegado a tener unas constantes, como música en directo. un ADN que perdura montaje tras montaje. Aflora en cada montaje: la creación paciente y sin prisa, la apuesta por la sugerencia antes de la explicación gráfica de las historias, el cuidado en el aspecto visual utilizando estructuras innovadoras y la música en directo.

Déjà vu nos habla de la distancia entre una persona y sus Manolo Alcántara sueños, de lo que es y lo que le gustaría ser. Sueños muy ambiciosos que despiertan sus aires de grandeza, pero a la vez Coprodución co Grec Festival de Barcelona. Coa axuda de: ICEC- imposibles, llevándolo al desánimo. Especialmente sugerente, Generalitat de Catalunya, el INAEM e Institut Ramon Llull. arriesgado y fascinante... Destilando por momentos un humor Coa colaboración de: Teatre Principal de Olot, Teatres en fino. Xarxa, Teatre Núria Espert de Sant Andreu de la Barca, Teatre Un espectáculo visual, sin texto, donde se difuminan las Clavé de Tordera, Teatre Bartrina de Reus, Social Antzokia de Basauri e Teatro-Circo de Murcia. fronteras entre la realidad y la fantasía a partir de una historia con un punto de melancolía. Agradecementos: Guga Arruda, Raquel Garcia, Amèlia Bautista, Marie Pierre Durand, Toti Toronell, e todas aquelas persoas e organismos que nos axudaron e colaboraron a dar vida a Déjà vu.

páx. 71 páx. 72 vida humana pode máis. De aquí xorde a vontade do poder 3ª edición das Residencias de imaxinar: formas de vida que suspenden a opresión en calquera das súas configuracións. Coreografías Selváticas Paraíso na MIT pretende ser un libro de botánica en movemento, un libro aberto en todo caso, para ampliar a experiencia estética a outros campos da percepción. Do 8 ao 18 de xullo Adriana Reyes é antropóloga e creadora no campo das artes Igrexa da Madalena vivas. Máster en estudos feministas, especializouse en Presentación pública: 18 de xullo na Igrexa da Madalena, sexualidades e diversidade. Á súa vez, formouse con 21h00 diferentes artistas entre España, Brasil e Portugal. Leva máis de dez anos inmersa no estudo de plantas amazónicas. As ciencias sociais, as artes vivas, os estudos O programa Residencias Paraíso de Colectivo RPM, en transfeministas e as medicinas son os seus campos de colaboración coa MIT de Ribadavia, acollerá o proxecto interese, pracer e acción. Ultimamente está a querer darse Coreografías Selváticas de Adriana Reyes. A proposta paso a Chamana Capricho, unha amante das multiplicidades. estará en residenica na Igrexa da Madalena de Ribadavia durante dúas semanas no mes de xullo de 2021. Coreografías Selváticas é unha creación de Adriana Reyes coa mirada atenta de Janet Novás, Cristina Bolívar e Carolina Sisabel Co apoio de La Poderosa, CRA´P prácticas de creación e investigación artística, c-e-m (centro em movimento), CENTA e Residencias Paraíso. -Unha vez fun toda baile, non estaba soa. Había plantas. Coreografías Selváticas é un só aparente, é unha masa estendida entre dúas dimensións de movemento. Unha tentativa de presenza conxunta entre: elas as plantas, eu e vós. Coreografías Selváticas xorde da comunicación con formas de vida vexetal e as súas posibilidades na produción sensible. A curiosidade que emana das plantas vai da man da experimentación, a alquimia e o cultivo, tres grandes campos magnéticos desde os cales a humanidade fixo vínculo co mundo vexetal. Cada cultura con infinidade de prácticas que van desde rituais, cerimonias chamánicas, ata usos recreativos e culinarios. Medicina e veleno; alimento. Coreografías Selváticas pregúntase se o encanto que ten o mundo vexetal como forma de relacionarse coa páx. 73 Poderán participar todas as persoas que reúnan os requisitos Escola do espectador e Foros de idade, cun texto escrito en lingua galega non superior a 3.000 caracteres e acompañado dunha fotografía orixinal da MIT da MIT 2021. Os textos deberán expresar unha reflexión orixinal sobre O Patio da Oficina de Turismo, entre o Castelo e a Praza algunha experiencia e/ou a recepción dalgún espectáculo Maior, será o lugar no que nos volveremos xuntar despois ou varios espectáculos que formen parte da programación da paréntese da edición anterior. Un encontro a horas da MIT de Ribadavia, apoiado por unha imaxe. As propostas golfas, coa ansia da conversa e a gozosa noite do verán gañadoras serán publicadas no periódico LA REGIÓN. arredor do teatro, nun lugar histórico e recollido. Deberán enviarse ao seguinte enderezo electrónico con Despois das funcións do Castelo haberá distintos formatos data límite do 26 de xullo: [email protected] de encontros e coloquios. Consulta o programa. Os gañadores/as escolleranse entre unha persoa designada por LA REGIÓN e unha persoa designada pola MIT. Concurso “A miña primeira MIT” Os gañadores serán publicados en LA REGIÓN o venres 30 de xullo. A partir do 2 de agosto serán contactados para Xornalismo, cultura e xuventude comunicarlles o día e a hora da entrega dos premios. Segunda edición deste programa específico para público O acto de entrega terá lugar nas instalacións de LA REGIÓN, adolescente, despois da exitosa e sorprendente iniciativa con respresentantes da MIT e do grupo de comunicación de 2020 da MIT de Ribadavia e La Región. ourensán. O proxecto nace coa intención de fomentar a participación As entidades organizadoras resérvanse o dereito de declarar da xuventude nos ámbitos cultural e periodístico. Tamén deserto total ou parcialmente o presente concurso. o fomento dos valores culturais, do uso lingua galega e do patrimonio. Trátase dun concurso destinado a público adolescente, Masterclass con Pablo Rosal entre 15 e 18 anos. 3 Premios: Sesión práctica gratuíta sobre creación escénica para todas as persoas de teatro. 1º clasificado – 100 €, unha estancia dunha noite para catro persoas en réxime de aloxamento e almorzo, no Hotel Día: domingo 18 de xullo de 10.30h a 12.30h. Oca Praia da Luz, en Foz e a publicación do artigo en La Lugar: Casa da Cultura Región. Prazas: Máximo 20, por orde de inscrición na Oficina da 2º clasificado – 50 €, un lote de produtos Coren valorado MIT. en 50€ e a publicación do artigo en La Región. O director e dramaturgo Pablo Rosal é unha figura emerxente 3º clasificado – Un lote de productos Coren valorado en da dramaturxia contemporánea. Traballou para Agrupación 30€ e a publicación do artigo en La Región. Señor Serrano, Teatre Lliure, Sala Beckett, etc.) páx. 74 Presentacións de libros

Presentación do libro O tsunami, de Marcos Abalde Covelo Día: xoves 15 de xullo ás 21.00h Lugar: Salón de Actos da Casa do Concello (Praza Maior) O Premio Abrente 2020 sae do prelo na colección da Editorial Difusora. O autor define a súa peza como unha comedia perversa, unha sátira política, a definición da aniquilación, un delirio, unha pornografía social.

Presentación do libro História da dança contemporânea na Galiza, de Afonso Becerra Día: venres 23 de xullo ás 00.00h Lugar: Patio da Oficina de Turismo (Praza Maior) Presentamos a primeira historia da danza contemporánea galega, dende os preámbulos dos anos 40 do S. XX ata a actualidade. Este volume presenta unha completa nómina de artífices e liñas creativas e ofrece unha reflexión arredor de 139 pezas.

Presentación do libro Fábulas da montaña, de Inacio Día: mércores 21 e xoves 22 de xullo despois das funcións Lugar: A Franqueirán e San Cristovo O dramaturgo Inacio Vilariño presenta a dramaturxia realizada para a compañía Larraitz Producións, que narra momentos da infancia de Concepción Arenal e adapta as súas “Fábulas en verso originales”.

páx. 75 A partir desas 6 pezas breves orixinais poñerase en marcha 16º Premio Abrente draMITurga, que consiste nun xogo no cal cada unha das 6 dramaturgas fará unha rescrita de cada unha das pezas das súas colegas. Isto xerará unha multiplicación de versións A MIT convoca unha nova edición do Premio de Textos e rescritas que dará un resultado de 36 pezas breves. Teatrais que leva o nome da Asociación que sinalou a Un xogo de espellos e contaminacións, de disfraces e Ribadavia no camiño do teatro en tempos de dificultades e espidos, a través do cal esas 6 primeiras pezas breves que alentou a escrita e a representación na nosa lingua. orixinais se van converter noutras. draMITurga anima, deste xeito, non só a creación Xurado de 2021: contemporánea, senón tamén as conexións entre poéticas, estéticas e voces diferentes, dentro do eixo atlántico Patricia Vázquez, actriz. galego-portugués. Ademais, o xogo de rescritas pon en José Luis Baños de Cos, dramaturgo e Premio Abrente 2019. foco un dos elementos fundamentais das artes escénicas e Anna R. Figueiredo, escritora e vicepresidenta da AELG. mesmo da propia vida, se callar por iso ás escénicas se lles chama tamén artes vivas: a mudanza. Pezas orixinais que van mudando ao pasar por distintas mans.

DRAMITURGA O show draMITurga A última rescrita farase, in situ, na MIT Ribadavia draMITurga e abrirase ao público nun show especial. Farase unha presentación das derradeiras rescritas por parte do alumnado da Escola Municipal de Teatro de Ribadavia e sen DramaturGA (Asociación Galega de Dramaturxia) e a MIT ofrecer a identidade de quen as realizou. Cada persoa do Ribadavia organizan draMITurga, unha explosión de forza público emitirá un voto secreto respecto á peza que máis centrífuga que impulsa, expande e visibiliza a nai das lle guste e interese. Entón, da peza elixida procederase artes escénicas: a dramaturxia. A enxeñaría que está na a presentar todas as súas versións até chegar á peza base do teatro, do circo, da danza e doutras modalidades orixinal, como nunha viaxe alucinóxena, que nos levará performativas e das súas mestizaxes, pasa agora a primeiro por diferentes voces, estilos, poéticas e, incluso, plano con esta proposta. Unha idea de Ricardo Cabaça, sorpresas. draMITurga, a dramaturxia patas arriba! secundada e coidada por Afonso Becerra de Becerreá, Ernesto Is e Zé Paredes. Dramaturgos galegos: Roi Vidal, Carlos Labraña e Ze Paredes. 6 dramaturgas/os, 3 de Portugal e 3 de Galiza, van a escribir cadansúa peza breve orixinal para esta ocasión. Dramaturgos portugueses: Ricardo Cabaça, Ivo Saraiva e Silva e Mariana Ferreira

páx. 76 Lectura das pezas e votación do público: 25 de xullo, 12:00h. Co apoio de: Centro Dramático Galego, Instituto Camões. Coa colaboración de: Escola Municipal de Teatro de Ribadavia e Teatro do Vilar.

Mariana Ferreira é actriz, criadora e dramaturga. Iniciou o seu percurso no TEUC em 2007. É licenciada em Teatro – Actores pela ESTC. Destaca a encenação de Musgo e Urze (Amigos do Minho, 2015), a co-criação de FAKE! (Gaivotas 6 e Mala Voadora Porto 2017) ou a interpretação em Rifar Meu Coração de Mónica Calle (2017) Trabalhou ainda com nomes como Bouchra Ouizguen, Alex Cassal, Ricardo Correia, Ricardo Vaz Trindade e Mário Coelho. Escreveu Pin My Places, editado pela Bicho do Mato em 2019, e encenado por Rui Horta com apresentação no TNDMI. Foi uma das artistas selecionadas a integrar o Laboratório e Festival Internacional Linha de Fuga 2020 e uma das duas dramaturgas portuguesas a integrar a edição especial de dramaturgia da École des Maîtres 2020/2021.

Ricardo Cabaça. Dramaturgo e encenador, participou no Seminário Internacional de Dramaturgia 2015 (Obrador d’Estiu) em Barcelona, na Sala Beckett, com Simon Stephens. Em 2016 foi o dramaturgo português convidado para a residência artística do Chantiers d’Europe, no Théâtre de la Ville, em Paris. Participou no IX Seminário Internacional de Dramaturgia Amazônida, em Belém do Pará (2019) como palestrante e com uma oficina de dramaturgia. Participou no Festival de Peças de um Porvir com a peça Anti-Benjamin (2020), na Galiza. Os seus textos foram publicados e encenados em Portugal, Brasil, Espanha, Angola e França. Cofundador e Codiretor Artístico da 33 Ânimos, juntamente com Daniela Rosado.

Ivo Saraiva e Silva é um encenador, dramaturgo e ator português, e dirige a companhia de teatro SillySeason. Estudou no Balleteatro, na Escola Superior de Teatro e Cinema, e é mestre pela Faculdade de Ciências Sociais e Humanas. Já trabalhou com artistas muito diversos como David Allen, Jorge Silva Melo, Rui Horta, Teatro Praga e Filipe La Féria. Encenou o espetáculo Dolls para a televisão. Este ano, publica o seu texto Castro na editora Húmus, a convite do Teatro Nova Europa.

páx. 77 Carlos Labraña. Dramaturgo galego especializado no teatro para nenas e nenos. Neste eido acadou diferentes premios, como o Xeración Nós, o Estornela, o Manuel María ou O Facho, con pezas que se representan de maneira habitual nos colexios. A partir do 2010, a súa escrita vira a temáticas máis comprometidas socialmente. Desta época podemos salientar: A Pequena Compaña, sobre os abusos cometidos á infancia; O Valo, que trata o drama dos refuxiados; Moito Morro Corporation Sociedade Ilimitada, comedia ácida sobre a crise económica (Premio de Teatro na Gala do Libro); ou Estrelecer, unha reivindicación feminista (Lecturas dramatizadas da SGAE). Recentemente, o seu teatro medra en idade e vólvese máis contemporáneo en títulos como Claustrofobia (Teatro do Porvir, 2019) ou Descociñando (Premio Platta, 2020).

Roi Vidal Ponte (Santiago de Compostela, 1982). Licenciado en Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela e egresado en Dirección de Escena pola Escola Superior de Arte Dramática de Galicia. Docente, investigador, director de escena, traductor e escritor. Como dramaturgo gañou o XII Premio Abrente con Poesía. Instrucións para montar unha escena de cama (2017) e o XII Premio Barriga Verde con Marcha fúnebre para un monicreque (2017); foi seleccionado polo INAEM no Programa Dramaturgias Actuales co texto O asasinato de Zinaida Reich (2016) e participou no grupo de escrita teatral DramaturXA do CDG con Boisaca ou a divina desgraza, que foi unha das obras elixidas para formar parte do espectáculo Neorretranca e posmorriña (2019). Como poeta gañou o XV Premio Concello de Carral con Teatro (2013). Exerceu a crítica teatral no Faro de Vigo e na erregueté. É membro co-fundador de DramaturGa. Asociación de Dramaturxia de Galicia e da sección teatral O Galiñeiro, do xornal Praza Pública. Na actualidade forma parte do Consello de Redacción da erregueté.

Zé Paredes, (Guimarães 1972). Actor e director de escena e dramaturgo formado en Portugal. No ano de 2001 estrea como actor a obra “Mar Revolto” de Roberto Vidal Bolaño integrando a co-produción entre o CDG, o Teatro de Noroeste de Viana do Castelo, a Compañía de Teatro de Braga e o FITEI (Festival Internacional de Teatro de Expressão Ibérica). Esta produción sería a semente da inquietude que o levaría a elixir Galicia como país para vivir, e o teatro galego como obxectivo vital. En 2008 crea con Mónica Camaño a compañía Teatro Nu. No ano 2013 comparte o Premio Rafael Dieste de textos teatrais con Xose Manuel Pacho, coa obra “Teatro ou xeitos de cargar unha arma”. Actualmente dirixe o Teatro do Pichel e o Teatro Mar Aberto, ambas compañías de teatro de amadores.

páx. 78 Obradoiro de Creación Lugar: Igrexa da Madalena (sábado) e Auditorio da Casa da Cultura (domingo) Escénica con Amaya Galeote e Datas: 24 e 25 de xullo Horario: de 10 a 14:30h. e de 16:30h a 18:30h o domingo Noemi Rodríguez (11 horas) Nº de participantes: máximo 20 Este curso impartido pola directora de escena e dramaturga Prezo: 90€ (socios e socias), 135€ (non asociados/as) e galega Noemi Rodríguez e a coreógrafa e bailarina 45€ (socios/as en paro) madrileña Amaya Galeote, ambas creadoras no espectáculo Solicitudes: Farase inscrición telemática, adxuntando CV. TERCEIRO ACTO, está dirixido a actores e actrices, en www.aaag.gal/actividades bailaríns e bailarinas, dramaturgos/as e directores/as Prazo de inscrición: do 26 de xuño ao 20 de xullo. de escena. O corpo é para o actor o medio que permite Coa colaboración da AAAG, Asociación de Actores e Actrices involucrar fisicamente a emoción, a imaxinación, o xogo e de Galicia a complicidade necesarias tanto para dar forma e crear un espectáculo como para desenvolver a personalidade creadora Amaya Galeote é titulada en Danza Clásica polo Real dos individuos. Entender as posibilidades poéticas do Conservatorio de Madrid, Licenciada en Hª da Arte pola corpo e ser quen de analizar e dar forma ao movemento en Universidad Complutense e seguiu estudando danza clásica escena son dous elementos fundamentais para a construción e contemporánea en escolas como a de Victor Ullate, Carmen Roche, Carmen Senra ademais de estadías formativas en New e a creación de pezas dramáticas. York, Viena ou San Francisco. Traballou como coreógrafa Neste taller exploraremos principios esenciais do e responsable de movemento escénico en producións do movemento que se encontran presentes no comportamento CDN, Teatro Español, Nave 73, Teatro Real, Teatro de La humano (emocións, paixóns), as dinámicas da natureza Zarzuela, etc. Obtivo residencias de creación tanto na (materiais, elementos) e a arte en xeral (música, Compañía Nacional de Danza coma nos Teatros del Canal de pintura, poesía). Traballaremos principios como: acción- Madrid. reacción, equilibrio-desequilibrio, tirar e empurrar, Noemi Rodríguez é actriz, directora autora e pedagoga. niveis de tensión e estruturas dramáticas. A exploración A pasada edición da MIT triunfou co Premio do Público física destes principios serannos útiles para construír, co seu espectáculo “Hoy puede ser mi gran noche”, da ordenar, sistematizar e experimentar a acción dramática súa compañía Teatro en Vilo. Estudou na ESAD de Galicia desde o punto de vista do espazo, o ritmo e a imaxe. e completou a súa formación con mestrados e bolsas de estudos internacionais. Traballou para o CDN, Cuarta Neste obradoiro poremos a disposición dos participantes Pared, a compañía Blind Summit, a English National unha ampla gama de recursos físicos, coreográficos, Opera, o Núcleo de Experimentação Coreográfica do Porto dramatúrxicos e de improvisación que contribuirán a ou Improbable Theatre, entre outras. Ten experiencia en desenvolver o potencial creador de cada un así como a proxectos de teatro documental, teatro físico, teatro- articular unha visión artística e unha linguaxe escénica circo, teatro comunitario ou teatro inclusivo e recibiu propia; todo iso nun contexto único de colaboración e xa varios recoñecementos polo seu traballo, como o Premio encontro con outras persoas creadoras. Ojo Crítico de Teatro en 2019 xunto con Andrea Jiménez. páx. 79 Literaria “Ricardo Carvalho Calero”) ou o XVIII Premio Acta do Premio de Honra “Vicente Risco” de Ciencias Sociais coa obra Do teatro ao cinema. Obras dramáticas e guións de Ramón Otero Pedrayo “Roberto Vidal Bolaño” 2021 (2014). Estudou a obra de Otero Pedrayo, Lugrís Freire, de Luís Manteiga ou dos máis contemporáneos Euloxio Ruibal e Roberto Vidal Bolaño, entre outros. Impartiu conferencias Concedido pola MIT Ribadavia ao mérito nas artes escénicas a e reflexionou amplamente sobre o papel da lingua na arte do teatro e os proxectos artísticos de colectivos e Laura Tato e Manuel F. Vieites xeracións coma o Grupo Nós ou as Irmandades da Fala, así como a relación dos Coros populares e o teatro. Un dos No ano de merecido descanso da súa actividade laboral manuais de referencia para calquera persoa que se queira no ámbito académico, ás portas das súas xubilacións, achegar ás orixes e a unha perspectiva diacrónica do noso a MIT quere recoñecer o imponderable traballo destes teatro, terá en libros da profesora Tato coma Historia dous profesores que adicaron unha parte moi importante do Teatro Galego. Das orixes a 1936 (A Nosa Terra) unha do seu tempo a alimentar e construír un corpus e unha referencia fundamental. estrutura de prestixio para a historia do teatro galego e a súa dignificación en termos científicos. Laura Tato na Manuel F. Vieites é catedrático de Educación Secundaria Universidade da Coruña e Manuel F. Vieites na Universidade e especialista en Pedagoxía Teatral, Animación Teatral e de Vigo ou na ESAD de Galicia, levaron a cabo proxectos tradutor de numerosas obras de autores fundamentais da de investigación, direccións de teses de doutoramento e dramaturxia universal para o galego, coma Sarah Kane, outros traballos académicos, así como organización de Eugene O’Neill, Martin McDonagh, Caryl Churchill ou simposios, ponencias, artigos e outro tipo de tarefas que manuais de estudo fundamentais para calquera estudante lle concederon un espazo de relevancia académica ao feito de Arte Dramática. Precisamente, Vieites foi o impulsor escénico galego e permitiron fomentar o seu progresivo fundamental para a creación en Galicia dunha Escola coñecemento, valor e documentación contrastada. Superior de Arte Dramática, da cal foi director dende 2005 ata a actualidade. Defensor da introdución da expresión Laura Tato é catedrática especialista en historia do teatro dramática e da educación teatral no sistema educativo galego e autora de volumes fundamentais para coñecermos obrigatorio, publicou numerosos artigos e participou en con rigor os capítulos, os feitos e os nomes da construción innumerables foros sobre o papel do teatro na formación, do noso sistema teatral, coa esmerada vontade de poñer en a inclusión e a transformación social, tamén dos teatros e valor e estudar o papel das mulleres en cada contexto, o das cidades en espazos creativos a tempo completo. Libros que supón un valor engadido a todos os seus contributos, recentes coma El teatro vacío. Manual de política teatral algúns deles premiados coma Teatro e Nacionalismo, Ferrol reflexan ese seu esforzo por nutrir de material contrastivo 1915-1936 (IV Premio de Investigación Lingüística e á sociedade para que defenda modelos de funcionamento do

páx. 80 sistema teatral equiparables a outros prestixiosas tradicións da nosa contorna. Igualmente, tamén estudou a historia da literatura dramática galega e do noso teatro, ámbito do cal podemos escolmar títulos esenciais coma Historia do teatro galego. Unha lectura escénica (Xunta de Galicia) ou A configuración do sistema teatral galego (1882-1936) (Laiovento). Coordinou, editou, escribiu e traduciu tamén numerosos manuais sobre análise de textos dramáticos, sistemas de interpretación, técnicas de dirección, escenografía, etc. Exerceu a crítica en diversos medios e segue a escribir, entre outros, no Faro da Cultura ou na revista da ADE (Asociación de Directores de Escena de España), da que é director.

A semente dos mestres nunca se sabe onde remata. A vocación de servizo, o estudo e a necesaria relación entre a creación e a investigación, a teoría e a práctica, os oficios da escena e os da docencia e a investigación deben ser recoñecidos en calquera sociedade culta e de progreso. Dende a MIT desexamos que a sociedade poida coñecer e recoñecer todo o legado e o valor do esforzo en prol do rigor, a memoria da cultura teatral e o pensamento científico sobre a arte do teatro. Grazas polo voso papel no presente e no futuro do teatro galego. páx. 81 policía teatro do vilar | (galicia) Teatro do Vilar. Apoio da MIT ao teatro afeccionado de Ribadavia

POLICÍA de Slawomir Mrozeck (versión de Cándido Pazó) Comisaria 1: María García Comisaria 2: Ester Pumar Policía 1: Juan Carlos Fernández Policía 2: Marcos González Subversiva: Bea Cendón Muller Cabo García: Viruca García Cabo García: Mundo Araújo Xenerala: Silvia Estévez Asesora: Bea Cendón Dirección: Jouse García

Este espectáculo é unha versión libre dun texto do autor polaco máis emblemático do s. XX. A comedia, que no fondo non fala de policías, trata a relación entre a precariedade da conduta humana e as súas finalidades. Policía é un texto politicamente incorrecto, un panfleto cómico que invita a ir sempre máis alá, a buscarlle as cóxegas a todo: a un país, a unha sociedade, a nós.

mércores | 14 de xullo

23.00h | aud. “rubén garcía” do castelo páx. 82 Dirección: Roberto Pascual Responsable do servizo de billeteira e coordinación de persoal voluntario: Bea Domínguez Cendón Responsable de contratación e servizo de venda de entradas: Fran Muñiz Ferro Responsables do servizo de prensa: Tere Rivela e Luisa Castiñeira (The Office co.) Produción: Sheyla Fariña, Grial Montes e Sara Rey (Axudantía de produción) Responsable do servizo web: Manuel Montesinos Miguélez Deseño do cartel e programa: A&B Comunicación e Deseño Deseño dos Premios: Diego Valeiras Fotografía e redes: Rosinha Rojo Loxística (iluminación e son): RTA Montaxe: Saguay Venda de entradas on-line: http://ataquilla.com Imprenta: Rodi Artes Gráficas Agradecementos: Rocío González, Patricia Vázquez, Anna R. Figueirido, José Luis Baños de Cos, Hugo Álvarez, persoal da Oficina de Turismo de Ribadavia, persoal do Centro Dramático Galego, Fundación Festa da Istoria, Erregueté, Manuel Araújo Montero (OMIX Ribadavia), Supermercados Froiz, Teatro do Vilar, GRUMIR Ribadavia, Policía Local, Cruz Vermella, persoal do Concello, Escola Municipal de Teatro de Ribadavia, voluntarios/as da MIT e a todas as persoas que apoian e colaboradoran na realización da Mostra.

Co agradecemento ao patrocinio de:

Coa colaboración de:

páx. 83