MOJE WINNIPEG (MY WINNIPEG)

W KINACH OD 2 PA ŹDZIERNIKA 2009

DYSTRYBUCJA W POLSCE

ul. Zamenhofa 1, 00-153 Warszawa tel.: (+4822) 536 92 00, fax: (+4822) 635 20 01 e-mail: [email protected] http://www.gutekfilm.com.pl MOJE WINNIPEG re żyseria Guy Maddin

scenariusz Guy Maddin, George Toles

zdj ęcia Jody Shapiro

monta ż John Gurdebeke

dźwi ęk David Rose, David McCallum, Martin Lee, Marvin Polanski

kostiumy Meg Mcmillan

scenografia Réjean Labie, Alexis Labra Katharina Stieffenhofer Bill McInnis, Chad Giesbrecht John Jennissen

wyst ępuj ą Darcy Fehr jako Guy Maddin Ann Savage jako Matka Amy Stewart jako Janet Maddin Louis Negin jako Major Cornish Wesley Cade jako Ross Maddin Jennifer Palichuk jako Althea Cornish

producent wykonawczy Michael Burns

Producenci: Guy Maddin, Jody Shapiro, Phyllis Laing

film wyprodukowany przez MAXIMUM FILMS The Documentary Channel

koprodukcja The Canadian Television Fund Manitoba Film and Sound

nagrody MFF Toronto 2007 – nagroda dla najlepszego filmu kanadyjskiego

Kanada rok produkcji: 2007 czas trwania: 80 min.

Jeden z najoryginalniejszych i najbardziej szalonych filmów ubiegłego roku. Pełna ekscentrycznego humoru podró ż do Winnipeg, rodzinnego miasta wielkiego kanadyjskiego re żysera.

„Moje Winnipeg” to dokumentalna fantazja Guya Madina, kanadyjskiego twórcy znanego polskiej publiczno ści z festiwalu Era Nowe Horyzonty (w ramach tegorocznej, 9. edycji odbyła si ę retrospektywa jego twórczo ści a re żyser był go ściem festiwalu). Maddin w swoich obrazach zaciera granice między jaw ą a snem. Fascynuj ą go rodzinne miasto Winnipeg, nieme kino, kicz, surrealizm, gotyckie powie ści grozy, historie rodzinne i własne, pełne traum, dzieci ństwo. Ł ącz ąc wszystkie te elementy i dodaj ąc do nich wyj ątkowe poczucie humoru, stworzył niepowtarzalny styl. Zyskał on wielkie uznanie w śród miło śników kina niezale żnego i krytyków na całym świecie, którzy nazywaj ą go „jednym z nielicznych prawdziwie kultowych re żyserów”.

Guy Maddin od świe ża j ęzyk kina, czerpi ąc z kina niemego, pierwszych filmów dźwi ękowych, malarstwa europejskiego, literatury XX-wieku (m.in.: Bruno Schulz, Robert Musil, Raymond Roussel) oraz własnej biografii. Filmy Maddina to rzadki przypadek - kino eksperymentalne i popularne w jednym, wymy ślne formalnie, a jednocze śnie bardzo przyst ępne, erudycyjne i osobiste zarazem. Maddin puszcza w ruch kinowe klisze, "wynajduje" na nowo zapoznane techniki, nakłada konwencje - jakby raz po raz wstrz ąsał kalejdoskopem, zderzaj ąc emocje, obrazy i w ątki.

Moje Winnipeg – okrzykni ęty najlepszym filmem ubiegłorocznego Mi ędzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto, uhonorowany Best Canadian Feature Award przyznan ą w tym roku po raz pierwszy przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych Toronto.

Ogłaszaj ąc t ę nagrod ę Brian D.Johnson, prezes Stowarzyszenia Krytyków Filmowych Toronto, mówił: „ Moje Winnipeg bardzo zr ęcznie zaciera granice mi ędzy fikcj ą, dokumentem i dramatem, mi ędzy jasnymi wspomnieniami i malign ą gor ączkowych snów”.

STRESZCZENIE

„Winnipeg le ży w sercu serca kontynentu, w widłach dwóch rzek, w widłach, w futrze, w łonie” – mówi narrator dokumentalnej fantazji Moje Winnipeg . Winnipeg stanowi tak że centrum świata głównego bohatera, alter ego re żysera Guy’a Maddina, który urodził si ę w tym mie ście i nigdy na dłu żej z niego nie wyjechał. M ęż czyzna chciałby uciec z miasta, zostawi ć je za sob ą, tak samo jak własn ą przeszło ść . Dlatego wsiada do poci ągu i… Tak zaczyna si ę szalony quasi-dokument, o którym re żyser mówi, że to „doku-fantazja”. Zamiast oddala ć si ę od rodzinnego miasta i przybli żać do upragnionego nowego pocz ątku, poci ąg zabiera bohatera w podró ż w przeszło ść . Przed naszymi oczami pojawiaj ą si ę autentyczne archiwalne zdj ęcia miasta, a na tle dokumentalnej lokalnej historii dowcipnie komentowanej i pokazanej, odtwarzana jest przeszło ść bohatera, jego osobista, intymna historia. Pojawia si ę jego rodzinny dom, zakład kosmetyczny prowadzony przez matk ę i ciotk ę, hala hokejowa i dru żyna podstarzałych hokeistów. Wspomnienia bohatera są niepokoj ące, duszne, przesycone erotyczn ą atmosfer ą i strachem, licznymi traumami. Sfilmowane w konwencji filmu niemego, stosuj ąc cały arsenał chwytów kina z pocz ątku XX wieku tworz ą niepowtarzalny klimat, którego nie da si ę porówna ć z niczym innym. To psychodeliczna podró ż. Ci ągle jeste śmy na granicy dwóch światów: rzeczywistego i wy śnionego, niejednokrotnie oba nachodz ą na siebie, tworz ąc fantasmagoryczne powidoki, wprowadzaj ąc widza w skomplikowany labirynt znaków. Jak je odczytywa ć? Na wielu poziomach, nie pomijaj ąc psychoanalitycznego. W filmie najwa żniejsze s ą: zmieniaj ące si ę miasto (i to rzeczywiste, i to po którym snuj ą si ę duchy) oraz despotyczna matka bohatera. Miasto i matka naznaczaj ą całe jego życie. Maddin słusznie cieszy si ę sław ą surrealistycznego bajarza, magika kina. Przekona si ę o tym ka żdy, kto zdecyduje si ę wzi ąć udział w tej dziwacznej, niebezpiecznej, fantasmagorycznej podró ży.

GŁOSY PRASY

Guy Maddin jest najlepszym kinowym na śladowc ą, a w tej "doku-fantazji" wida ć, że jest w świetnej formie - miesza fakty i fikcj ę w beztrosko radosny sposób, który podkre śla cudown ą rozrywkowo ść filmowych stylów z przeszło ści . Moje Winnipeg przechodz ąc od w ściekło ści do żalu i nostalgii jest jednocze śnie niezwykle dowcipne, jak i dosłownie ol śniewaj ące. Empire ****

Hipnotyczny i bardzo śmieszny, doprawdy jedyny w swoim rodzaju. Total Film ****

Niezwykle pomysłowy, dowcipny, subtelnie poruszaj ący. Time Out

Filmy Maddina ogl ąda si ę z przyjemno ści ą, bo w jego dziełach wida ć pasj ę i sił ę, które musz ą bra ć si ę z miło ści artysty do jego miasta. Time Magazine

Wielopoziomowa podró ż przez miasto widziane oczami Guya Maddina. Moje Winnipeg to energiczna mieszanka faktu i fikcji. Film stanowi prób ę odnalezienia korzeni artysty, niekoniecznie prawdziwie ale z pewno ści ą rozrywkowo, poprzez znane ju ż u Maddina poł ączenie technik stosowanych w filmie niemym i melodramacie. Variety

Świetny film! Skandaliczny, prze śmieszny i fantazyjny. Krótko mówi ąc - Maddin w najlepszym wydaniu. Filmmaker Magazine

Nieprzerwany, ogłuszaj ący śmiech wokoło utwierdził mnie w przekonaniu, że to co ś wi ęcej ni ż kultowa perełka. Cinematical

W najnowszym filmie prowokuj ący re żyser Guy Maddin, wykorzystuje swój swobodny, ł ącz ący ró żne gatunki filmowe styl, który zapewnił mu pozycj ę jednego z najciekawszych, najbardziej intryguj ących i uznanych w świecie artystów z Kanady. Jednak nawet najwierniejsi fani talentu Maddina mogą by ć zaskoczeni charakterem tego dokumentu, okre ślanego przez re żysera „doku-fantazj ą”, o rodzinnym mie ście. Moje Winnipeg ma form ę po żegnalnego listu, pełen jest rozmy śla ń, osobistych historii, fragmentów z miejskich kronik, postfreudowskich fantazji, traum i l ęków dzieci ństwa. Re żyser w magiczny sposób scala wszystkie te fragmenty, tworz ąc cało ść tyle perwersyjn ą, co logiczn ą. Steve Gravestock, MFF Toronto

Pracuj ąc nad t ą autobiografi ą, która przypomina kroniki wszystkich za śnie żonych miejsc kanadyjskiej prowincji Manitoba, Maddin raz jeszcze znalazł si ę we wn ętrzu własnego dzieci ństwa. Stefanie Schulte Strathaus, MFF Berlin

Uwodzicielskie, prowokuj ące Moje Winnipeg jest prawdziwym odkryciem. Ta „doku- fantazja” to oniryczna podró ż w czasie. Czarno-biała niby-autobiografia, któr ą rz ądzi logika pami ęci i wyobra źni. Spełnione marzenie artysty, który mo że stworzy ć na ekranie własne Winnipeg (rodzinne strony Maddina), rozliczy ć si ę z przeszło ści ą symbolizowan ą m.in. przez okrutn ą matk ę, a jednocze śnie udowodni ć sobie: w kinie mog ę wszystko .

Paweł Felis, „Gazeta Wyborcza”

Moje Winnipeg to prawdopodobnie jedyny film na świecie, w którym udało si ę poł ączy ć Freuda, Prousta i miło ść do hokeja. To radosny, sowizdrzalski, odlotowy, wolny od wszelkich ogranicze ń popis wyobra źni. Nie mog ę si ę oprze ć wra żeniu, że Guy Maddin zrobił ten film tak że po to, by pokaza ć swoj ą dziwaczn ą, ale te ż mocno pogł ębion ą filmow ą drog ę, w której (i dzi ęki której) zatarte wspomnienia znów odzyskuj ą blask, a duchy s ą przywracane do życia. Moje Winnipeg za pomoc ą kilku najprostszych, ale i wymownych środków filmowych udowadnia, że, przynajmniej w filmie, powrót do domu i do przeszło ści jest mo żliwy. Jonathan Romney, „The Independent”

Moje Winnipeg to gotowe arcydzieło Maddina. To jego Mulholland Drive. James Synder, „The New York Sun”

Jak wszystkie filmy Guy’a Maddina, tak i Moje Winnipeg jest na kraw ędzi. Zawieszone mi ędzy snem a jaw ą, faktem a fikcj ą, kinem a psychoterapi ą. To barokowy podgl ąd własnego dzieci ństwa i dorastania. Czasu sp ędzanego głównie w salonie pi ękno ści matki, gdzie „pachniało kobiec ą pró żno ści ą i desperacj ą” (słowa narratora filmu). Moje Winnipeg jest tak że swoistego rodzaju pozaziemsk ą rozpraw ą bohatera z matk ą. Pi ętno, jakie na nim wypaliła, zderzenia, które ci ągle miały mi ędzy nimi miejsce s ą tu pokazane bardzo sugestywnie. W posta ć matki wcieliła si ę legendarna aktorka filmów noir, szalenie popularna w latach 40., Ann Savage. W jej świetnej kreacji matka bohatera to dyktatorka, apodyktyczna j ędza. (…) Zapytałem Maddina, czy był kiedykolwiek u psychoterapeuty. Powiedział: Nigdy. Zawsze przeczuwałem, że gdybym swoje dzieci ęce traumy zacz ął przepracowywa ć na kozetce u psychoanalityka, wszystko by run ęło. Troch ę takich niewygodnych rzeczy w człowieku jest potrzebnych. Ja robi ę z tego filmy i to jest moja psychoterapia . John Anderson, „The New York Times”

Moje Winnipeg jest najlepszym filmem Guy’a Maddina. Zupełnie wyj ątkowym . J. Hoberman, „The Village Voice”

KSI ĄŻ KA

Kuba Mikurda, Michał Oleszczyk, Kino wykolejone. Rozmowy z Guyem Maddinem

Korporacja Ha!art i Stowarzyszenie Nowe Horyzonty, Kraków-Warszawa 2009, Linia Wizualna W lutym 2009 roku Kuba Mikurda i Michał Oleszczyk odwiedzili Maddina w „jego” Winnipeg, sk ąd przywie źli ponad 25 godzin rozmów. „Rozmowy z Guyem Maddinem” to zapis „wspaniałych obsesji” - szalonej miło ści do kina, prywatnych mitologii, pracy na „ żywej pami ęci”.

Premiera ksi ąż ki odbyła si ę podczas 9. edycji festiwalu Era Nowe Horyzonty i towarzyszyła retrospektywie twórczo ści Guya Maddina. W jej skład weszło 9 filmów fabularnych i 17 krótkometra żowych.

WYWIAD Z RE ŻYSEREM

Z Guy’em Maddinem rozmawia Steve Erickson z magazynu „Film&Video”

Steve Erickson: Jaka była twoja odpowied ź na propozycj ę Documentary Channel zrobienia przez Ciebie dokumentu? To musiało by ć do ść nieoczekiwane. Guy Maddin: Nigdy nie chciałem robi ć filmów dokumentalnych. Mam wielki szacunek dla dokumentu, ale jest to forma, która wymaga tytanicznej pracy dokumentacyjnej, rygoru. Trzeba zachowa ć wzgl ędny obiektywizm, przestrzega ć swoistego rodzaju dyscypliny, by nie da ć si ę ponie ść własnym emocjom, nie odbiega ć od tematu i trzyma ć si ę go ści śle na ka żdym etapie powstawania filmu. Jednym słowem, żadna z tych rzeczy mnie nie interesuje. Mam inn ą wizj ę kina - skrajnie subiektywn ą i fabularn ą. Kiedy ustalili śmy z Documentary Channel, że zrobi ę dokument o Winnipeg, zastrzegłem, że mo że to by ć jedynie bardzo osobista historia. Nie chciałem i nie mogłem robi ć żadnych bada ń ani zbiera ć materiałów do filmu, bo nie było mi potrzebne nic poza własnymi wspomnieniami. Dotarło do mnie, że mog ę zrobi ć dokument jedynie wtedy, je śli to b ędzie film o mnie, jako mieszka ńcu tego miasta, człowieku, który opowiadaj ąc o nim ma mieszane uczucia. W ten sposób film dotyka czego ś uniwersalnego, cho ć widzianego z bardzo subiektywnej, jedynie mojej perspektywy. To bardzo specyficzne uj ęcie, ale mam nadziej ę, że mimo tych barier byłem w stanie dotrze ć do ludzi, że jednak udało mi si ę potraktowa ć temat uniwersalnie.

Czy to był Twój pomysł, by by ć narratorem w filmie? Chciałem, by narratorem został kto ś taki jak James Mason albo Lorne Green. Green przez długie lata był głosem wiadomo ści w kanadyjskim radio CBC. On jest wspaniały, ma niewiarygodny głos. Jednak producent filmu stwierdził, że ten obraz mie ści w sobie tyle dziwnych, psychodelicznych, niesamowitych fragmentów, że je śli będzie o nich opowiadał kto ś inny ni ż ja sam, nikt nie b ędzie w nie wierzył. Mój głos nie brzmi specjalnie, ale my ślę, że faktycznie dodaje historiom autentyzmu, bo to moje historie. Wcze śniej nienawidziłem swojego głosu, ale po tygodniu miksowania, kiedy ka żdej ście żki nagraniowej słuchałem ze sto razy, nie tyle polubiłem swoje brzmienie, ile mam dla niego sporo sympatii.

Czy kiedykolwiek my ślałe ś o zagraniu w filmie samego siebie? Jako ś niespecjalnie marz ę o ogl ądaniu siebie w filmie. Ale w Moim Winnipeg pojawiam si ę w jednej scenie. Facet, który sika do rzeki to ja. Nagrywałem t ę scen ę sam. Sam poszedłem nad rzek ę. Kamera stała na statywie.

Czy nie wyolbrzymiasz roli hokeja w swoim dzieci ństwie? Niezupełnie. Urodziłem si ę w szatni. Ten nocy, gdy przyszedłem na świat była zamie ć śnie żna, a moja mama poszła do pracy. Wypadki toczyły się błyskawicznie. Żeby nie urodzi ć mnie w samochodzie, urodziła w szatni hokejowej, w budynku, który pojawia si ę w filmie i w momencie świetno ści (moje dzieci ństwo) i wyburzany (niedawno, by mogło powsta ć miejsce pod centrum handlowe). Do szpitala przez tę zadymk ę nie zd ąż yła dojecha ć.

Co podczas powstawania filmu było dla Ciebie najwi ększym wyzwaniem? Kilka scen rzeczywi ście było dla mnie emocjonalnym wyzwaniem, ale szokuj ące było, jak łatwo jednak sobie z nimi poradziłem. Byłem zaskoczony na przykład tym, jak trudno było wróci ć do rodzinnego domu, w którym si ę wychowałem ( re żyser na potrzeby filmu wynaj ął dom, w którym mieszkał jako dziecko – przypis ). Wiedziałem, że to poruszy wszystkie struny pami ęci, przywoła gorzkie i słodkie wspomnienia o miejscu i czasie, za którym t ęskni ę i które cz ęsto powraca w moich snach. Zapomniałem na przykład, jak pachnie to miejsce, a tymczasem gdy si ę tam znalazłem okazało si ę, że zapach Maddinów jest tam wci ąż obecny i że jednak doskonale go pami ętam. Zdumiewaj ące, bo przecie ż od dziesi ęcioleci mieszkaj ą tam inni ludzie. Zgaduj ę, że to jest DNA ka żdego domu.

Co zainspirowało Ci ę do zaanga żowania Ann Savage do roli Twojej matki? Ann jest jedyn ą osob ą na świecie, która mogła j ą zagra ć w tym filmie. My ślałem, że ona nie żyje, bo od bardzo dawna nic o niej nie słyszałem. Je śli mieszkałbym w Los Angeles albo San Francisco, pewnie słyszałbym o niej lub nawet widywał j ą na pokazach filmów noir, w których brała udział. Ale nie wiedziałem o tym. Kiedy ś, zupełnie przypadkiem rozmawiałem z kim ś z Los Angeles o moim filmie i lamentowałem, że Ann Savage jest niedost ępna, bo tak świetnie nadawałaby si ę do mojego filmu. Odpowiedział, że Ann Savage żyje, była nie tak znowu dawno na jego ślubie i ma do niej numer telefonu. Zaj ęło mi sze ść tygodni, by do niej dotrze ć, ale udało si ę. Była wstrz ąś ni ęta moj ą propozycj ą, bo od wielu lat ró żni ludzie zwracali si ę do niej jedynie w sprawie Detour - najsłynniejszego filmu, w którym zagrała. Ona tymczasem nie chciała wci ąż odcina ć kuponów od tego filmu, nagrywa ć parodii albo kontynuacji. Wolała milcze ć.

SYLWETKA RE ŻYSERA

Guy Maddin

Urodził się 28 lutego 1956 roku w kanadyjskim mie ście Winnipeg, gdzie mieszka do dzi ś. Re żyser, scenarzysta, producent, monta żysta, operator, incydentalnie tak że aktor, d źwi ękowiec i scenograf. Mawia, że jest człowiekiem wielu filmowych profesji, gdy ż przyst ępuj ąc do realizacji filmu ma tak klarown ą wizj ę cało ści, że jest w stanie j ą w pełni odtworzy ć na ekranie jedynie wtedy, gdy czuwa nad cało ści ą projektu.

Jego styl jest bardzo rozpoznawalny: odtwarza form ę filmów niemych, ekspresjonizmu niemieckiego i radzieckich filmów agitacyjno-propagandowych. W tej formie mie ści niepokoj ące, psychodeliczne tre ści podszyte surrealistycznym humorem. Z tego poł ączenia formy i tre ści wynikaj ą jedyne w swoim rodzaju projekty filmowe, które przysporzyły mu rzesze fanów w kr ęgach odbiorców w pełni autorskiego, niezale żnego kina alternatywnego. Krytycy okre ślaj ą Maddina mianem „kanadyjskiego Davida Lyncha”, a tak że podkre ślaj ą, że jego talent przypomina poł ączenie talentów Jeana Cocteau, Luisa Buñuela i Orsona Wellesa.

Ojciec Maddina był trenerem i mened żerem jednej z dru żyn hokejowych w Winnipeg. Chłopak cz ęsto brał udział w treningach, cho ć z powodu zaburze ń neurologicznych nie mógł by ć zawodnikiem i grywał w hokeja jedynie amatorsko. Matka razem z ciotk ą prowadziła salon pi ękno ści, w którym mały Guy wraz z rodze ństwem i przyjaciółmi uwielbiał przesiadywa ć, przysłuchuj ąc si ę rozmowom kobiet. Wa żną postaci ą w jego życiu była babcia – zapami ętał j ą jako zjawiskow ą, zupełnie wyj ątkow ą i pełn ą tajemnic posta ć. Opowie ści rodzinne, wspomnienia z dzieci ństwa, obrazy i atmosfera Winnipeg, którego Maddin nigdy nie opu ścił stanowi ą kanw ę wszystkich scenariuszy i filmów re żysera. W ątki autobiograficzne s ą podstawow ą materi ą jego filmów, na któr ą nadbudowuje wiele znacze ń. Dlatego interpretatorzy filmów Maddina do odczytywania jego twórczo ści posługuj ą si ę kluczem psychoanalizy.

Maddin nie odebrał formalnego wykształcenia filmowego. Studiował ekonomi ę na Uniwersytecie w Winnipeg i po studiach pracował w banku. Jednak kino fascynowało go od zawsze, ogl ądał nami ętnie filmy z przyjaciółmi, podobno ka żdy weekend sp ędzał, organizuj ąc sobie i najbli ższym kumplom (m.in. Steve’owi Snyderowi, studentowi szkoły filmowej, który bardzo pomagał Maddinowi na pocz ątku jego drogi twórczej) całodzienne seanse filmowe. Pierwszy film, 21- minutowy The Dead Father (Śmier ć ojca ) zrealizował jako trzydziestolatek, wówczas zdecydował si ę całkowicie porzuci ć karier ę bankowca w przekonaniu, że chce zosta ć filmowcem. Od tego czasu Maddin zrealizował 17 filmów krótkometra żowych, kilka pełnometra żowych, wzi ął udział w wielu projektach telewizyjnych, odebrał kilkana ście znacz ących nagród, a jego filmy były pokazywane na kilkudziesi ęciu festiwalach na całym świecie. W 1995 roku na festiwalu Telluride Film Festival artysta został uhonorowany nagrod ą Lifetime Achievement za całokształt twórczo ści. Był najmłodszym twórc ą, który dot ąd odebrał t ę nagrod ę.

W 1997 roku powstał film dokumentalny po świ ęcony Maddinowi zatytułowany Guy Maddin: Waiting for Twilight , którego narratorem jest Tom Waits. W filmie re żyser oraz pracuj ący z nim aktorzy i przyjaciele opowiadaj ą o fenomenie jego twórczo ści: o jego wyj ątkowym przywi ązaniu do miasta Winnipeg, skłonno ści do autoanalizy, objechanej wyobra źni oraz miło ści do: mrocznej atmosfery gotyckich powie ści, ekspresjonizmu niemieckiego, estetyki kiczu, surrealizmu i zmór własnego dzieci ństwa.

FILMOGRAFIA

Filmy pełnometra żowe: 2008 Keyhole 2007 Moje Winnipeg (My Winnipeg) 2006 Pi ętno na umy śle (Brand upon the Brain!) 2003 Najsmutniejsza muzyka świata (The Saddest Music in the World) 2003 Cowards Bend the Knee 2002 Dracula -- Pages From A Virgin’s Diary 1997 Twilight of the Ice Nymphs 1992 Ostro żnie (Careful) 1990 Archanioł (Archangel) 1988 Tales From The Gimli Hospital

Filmy krótkometra żowe: 2007 Berlin (1 min.) 2006 Odin’s Shield Maiden (4 min.) 2006 Nude Caboose (2 min.) 2005 Mój tata ma sto lat (My Dad is 100 Years Old) (17 min.) 2005 FuseBoy (4 min.) 2004 Sombra Dolorosa (6 min.) 2004 Sissy-Boy Slap-Party (6 min.) 2004 A Trip to the Orphanage (4 min.) 2002 Fancy, Fancy Being Rich (6 min.) 2001 It’s A Wonderful Life (3 min.) 2000 Serce świata (The Heart of the World) (5 min.) 1999 Hospital Fragment (3 min.) 1997 Rooster Workbook (4 min.) 1997 Zookeeper Workbook (4 min.) 1997 Chimney Workbook (4 min.) 1995 Odilon Redon (5 min.) 1985 The Dead Father (21 min.)