1 Filmmuziekmagazine Ennio Morricone
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
FILMMUZIEKMAGAZINE ENNIO MORRICONE - Eindelijk NUMMER 186 – 45ste JAARGANG – MAART 2016 1 Score 186 Maart 2016 45ste jaargang ISSN-nummer: 0921- 2612 Het e-zine Score is een uitgave van de stichting FILMMUZIEKMAGAZINE Cinemusica, het Nederlands Centrum voor Filmmuziek REDACTIONEEL Informatienummer: ste +31 050-5251991 Vorige week werden voor de 88 keer de Oscars uitgereikt. Het werd een gedenkwaardige editie omdat onder de vijf kan- E-mail: didaten twee oudgedienden uit de rijke wereld van de filmmu- [email protected] ziek tegen elkaar in het strijdperk traden: John Williams ver- sus Ennio Morricone. De laatste won en kan zich nu ook scharen onder een lange reeks winnaars van deze volgens Kernredactie: Paul velen nog steeds belangrijkste filmprijs ter wereld. Over de Stevelmans en Sijbold score waarmee de Maestro dan eindelijk een Oscar won, leest Tonkens u helemaal aan het einde van deze nieuwe editie van Score. Aan Score 186 werkten Een Oscar winnende score van Morricone is een gebeurtenis mee: Paul Stevelmans, waarbij flink wordt uitgepakt. Sijbold Tonkens en Julius Wolthuis Wat velen in Nederland niet weten is dat ooit, in een grijs verleden - om precies te zijn vlak vóór de donkere bezet- tingsjaren - een van oorsprong Nederlandse filmcomponist Eindredactie: Paul een Oscar won als beste filmcomponist van het jaar. Score Stevelmans was aanwezig bij de onthulling van een plaquette voor deze vergeten componist in zijn geboorteplaats Leeuwarden. In een portret over deze Richard Hageman komt u meer te weten Vormgeving: Paul over een componist die een rijk leven heeft geleid. Stevelmans Met dank aan: AMPAS, Alex Simu INHOUDSOPGAVE 3 Oscar 2016: Dat oude mannetje 9 Richard Hageman - Portret 13 Interview met Alex Simu 16 Georges Delerue versus Disney 18 Boekbespreking 19 Recensies 2 OSCAR 2016 DAT OUDE MANNETJE En daar zaten ze weer in die zijloge van het Dolby Theatre in Hollywood: de genomineerde filmcomponisten en hun entourage. Ver weg van de glamour en de grote sterren die recht vóór het podium zaten. In de loge zaten links vooraan twee oude mannen en rechts naast hen vertegenwoordigers van de jongere garde filmcomponisten. Alle filmmuziekogen waren dit jaar gericht op de strijd tussen de oudjes John Williams en Ennio Morricone. Maar verge- leken met andere verhitte controverses rondom de Oscaruitreiking was het titanengevecht tussen Williams en Morricone bijkans een verademing. Om met die grote controverse te beginnen: alle vijf de genomineerde componisten waren blanke mannen met een gemiddelde leeftijd van 67,4 jaar en afkomstig uit Noord-Ameri- ka en Europa. Nou zijn filmcomponisten voor het grote publiek in de regel vrij anoniem. Slechts enkele grote namen worden door een toevallige voorbijganger herkend zoals Wil- liams, Morricone en Hans Zimmer, maar dan houdt het wel op. Wie denkt aan filmcompo- nisten zal al gauw aan blanke mannen van middelbare leeftijd denken zoals medegeno- mineerden Thomas Newman en Carter Bur- well. Zouden zij ook herkend worden op straat? Vast niet. En Jóhann Jóhannsson dan, de vijfde genomineerde? In kleine kringen van muziekliefhebbers is hij een tamelijk bekende artiest vanwege zijn vele optredens, maar de gemiddelde bioscoopganger heeft geen idee over wie we het hier hebben. En hoe zit het dan met zwarte filmcomponisten? Zijn die er en hebben ze - als ze al bestaan - ooit wel eens een Oscarnominatie, laat staan een Oscar gewonnen? Zwarte filmcomponisten zijn er wel en meestal zijn ze afkomstig uit de jazz- of hiphopwereld zoals Stanley Clarke, Terence Blanchard en RZA. Enkele decennia geleden wonnen zelfs enkele zwarte artiesten muziekoscars, te beginnen met Prince (Purple Rain (1984), beste song score) en daarna Her- bie Hancock ('Round Midnight (1986), beste score). En dan was er twee decennia eerder na- tuurlijk Quincy Jones. Liefst zeven Oscarnominaties vielen hem door de jaren ten deel, be- ginnend met In Cold Blood (1967) tot en met The Color Purple (1985). Is het toeval dat uit- gerekend deze Jones dit jaar de Oscar voor de beste score mocht uitreiken? Anders dan de twintig genomineerde witte acteurs was het aandeel zwarte prijsuitreikers aan de hoge kant. Over diversiteit gesproken: sinds de millenniumwisseling hebben Tan Dun uit China (Crou- ching Tiger, Hidden Dragon (2000)) en A.R. Rahman uit India (Slumdog Millionaire (2008)) Oscars voor de beste muziek gewonnen. Dan de leeftijd, die in de stroom kritiek op de Academy of Motion Picture Arts and Sciences en haar prijzenbeleid ook een - weliswaar kleine - doorn in het oog van velen was. De gemid- delde leeftijd van de vijf componisten lag dit jaar op 67,4 jaar. Naast twee hoogbejaarden (Williams is 84 en Morricone 87 jaar) waren er twee 60-jarigen (Newman en Burwell) en de 3 jongste van het kwintet is toch ook al weer 46 (Jóhannsson). Wat zegt leeftijd in dit verband? Wellicht moet een componist rijpen voordat hij zijn eerste nominatie krijgt en daarna is het soms lang wachten op een eerste prijs. Toch was Steven Price relatief jong (36) toen hij in 2014 won met zijn score voor Gravity. Quincy Jones is trouwens ook niet meer de jongste - hij wordt binnenkort 83. Vandaar dat hij bij de uitreiking gezelschap kreeg van een zwarte artiest van de jongere garde, hoewel deze Pharrell Williams ook alweer 42 jaar oud is. Hij kreeg twee jaar geleden in de muziekcategorie Beste liedje een nominatie voor Happy uit Despicable Me 2. Tot slot nog het geslacht. Het tijdperk van vrouwelijke filmcomponisten die een Oscar winnen ligt alweer ver achter ons. Rachel Portman en Anne Dudley wonnen respectievelijk met Em- ma (1996) en The Full Monty (1997) een Oscar en Portman werd daarna nog genomineerd voor The Cider House Rules (1999) en Chocolat (2000). En daarna was het verdacht stil aan het vrouwenfront. Dat oude blanke mannen Oscars winnen in de categorie Beste score is al langere tijd een feit. Maar gaat er iets significant veranderen in de komende jaren? Zal het bolwerk van de mannelijke filmcomponisten worden aangevallen door een leger jonge, vrou- welijke, zwarte componisten? Er zijn nog geen tekenen die op een dergelijke revolutie duiden. James Napier en Sam Smith wonnen met het liedje Writing's on The Wall uit Spectre. Voor de rest bleef dit jaar alles bij het oude bekende. Zo waren er weer de gebruikelijke sco- res die het om uiteenlopende redenen niet haalden zoals The Revenant van Ryûichi Sakamoto en Alva Noto en Bryce Dessner (teveel componisten), Mad Max: Fury Road van onze eigen Tom Holkenborg, Beasts of No Nation van Dan Romer en vele andere. En waar waren Alex- 4 andre Desplat (met The Danish Girl) en Daniel Pemberton (met The Man From U.N.C.L.E. en Steve Jobs), en vooral: waar was Michael Giacchino voor wie 2015 een topjaar was met vier scores die goed in de smaak vielen? Ook afwezig was de score van Thomas Newman voor Spectre. Die film won wel de Oscar voor het niet onverdeeld positief ontvangen liedje Wri- ting's on the Wall, geschreven door Sam Smith en James Napier. En waar was Londen, de opnamestad die vorig jaar nog alle genomineerde scores welkom mocht heten? Trends komen en gaan, zo blijkt maar weer in Hollywood. Dat Ennio Morricone er uiteindelijk met de hoofdprijs vandoor zou gaan, werd steeds meer duidelijk toen het prijzengala eind februari naderbij kwam. Hij had al twee prestigieuze tro- feeën - een Golden Globe en een BAFTA Award - in de wacht gesleept toen hij het Dolby Theatre vorige week zondag betrad. Hier triomfeerde hij luttele uren later met zijn eerste "echte" Oscar. Was die terecht of had een van de andere genomineerde filmcomponisten het beeldje moeten winnen? Let's take a look at the five nominees for the best original score ...... DE GENOMINEERDE SCORES BRIDGE OF SPIES - THOMAS scores vorig jaar een drukbezet man was en NEWMAN tussen de bedrijven door ook nog eens zes- tig werd. Zijn score voor Bridge of Spies is een geroutineerd werk geworden dat de film allerwegen doelmatig ondersteunt en het midden houdt tussen enerzijds stoere marsmuziek à la Williams en anderzijds Newmans eigen stijl van ijle, licht exoti- sche muziek. Na een dozijn korte stukjes volgt een drietal langere tracks op de cd waar de suspense beter tot zijn recht komt dan in de film, met name in Glienicke Bridge, het hart van de film. Newman le- vert vakmanschap af met deze score, maar tegelijkertijd ontbeert deze muziek zijn verfrissende, experimentele handelwijze van weleer. We kennen het onderhand allemaal wel. Verleden jaar keerde Steven Spielberg te- rug in de bioscoop met een nieuwe film, Oscarhistorie: Newman werd twaalfmaal zijn eerste sinds Lincoln uit 2012. Bridge eerder genomineerd, voor Little Women of Spies was een ouderwetse Koude-Oor- (1994), The Shawshank Redemption log-thriller met Tom Hanks in de hoofdrol (1994), Unstrung Heroes (1995), American en zonder een score van John Williams. Beauty (1999), Road to Perdition (2002), Dat was even schrikken, maar als excuus Finding Nemo (2003), Lemony Snicket's A werd al snel aangevoerd dat de nestor on- Series of Unfortunate Events (2004), The der de filmcomponisten druk bezig was Good German (2006), Wall-E (score en met de nieuwe Star Wars. Dat was dan liedje Down to Earth, liedje met Peter toch weer een kleine geruststelling, maar Gabriel), Skyfall (2012) en Saving Mr. wie moest de nieuwe Spielberg dan doen? Banks (2014). Dat werd Thomas Newman die met vier 5 CAROL - CARTER BURWELL THE HATEFUL EIGHT - ENNIO MORRICONE Ook Carter Burwell heeft een goedgevuld jaar achter de rug. Vijf films met zijn mu- En opeens was daar Ennio Morricone weer ziek zagen het licht, waaronder Mr. Hol- aan het Oscarfront. Negen jaar na zijn ere- mes, Anomalisa en Carol, de film die hem Oscar stond hij op uit de vergetelheid, al- definitief promoveerde naar de eredivisie thans in Hollywood.