ART REGISSEUR RUUD GIELENS MAAKT THEATER UIT ANGST THE BREEDERS ZIJN WEER HELEMAAL TERUG MARIA BARNAS Hopen op uitputting R i ch t i n g e kunstenaar Guillau- me Leblon zei ooit te- gen mij: ik wou dat ik In Vlaanderen kon schrijven. Hij zei dat hij niet in woor- veroorzaakten de D den dacht, maar in beelden. Hij ging ervan uit dat ik als voorstellingen van Ruud schrijver een hoofd vol met zinnen klaar had liggen. Hij was teleurge- Gielens veel rumoer. In steld toen ik zei dat ik geen woorden- C yn is c h re a lis m e , p o lit ie ke magazijn had in mijn hoofd maar p o p , kit s c h a r t . De ku n s t Rotterdam regisseert hij hooguit vage contouren van een va n Ch in a is o p zo e k n a a r beeld. Maar hoe kun je dan schrijven, zic h ze lf e n le t o p h e t We s t e n . Kijk m a a r in Gro n in g e n . nu ‘Kroum’, een stuk Het wilde Leblon weten. Hij stond op het punt om iets le- Ee n s ie rlijke z w a a n va n vensgevaarlijks te doen. Hij zou in b ro n s . Ee n p o m p o e n over de onderkant van navolging van Yves Kleins Saut dans le va n t e rra c o t t a . Me e m e t vide een sprong maken. Maar terwijl d e ke ize r, h e t g ra f in . de samenleving. mag Yves Klein zichzelf in een fotomonta- En n u in As s e n . ge vereeuwigde, zou Guillaume Leb- lon echt springen. Hij trainde maan- W I L F R E D T A K K E N denlang met een stuntman om uit- niet eindelijk tijdens Sonsbeek 9 van een hoog gebouw in Arnhem te duiken. Ik zag Leblon als een sculptuur op een sokkel boven op het gebouw sjiek staan. Hij zette zich af tegen de dak- ART SALE lijst, en deed alle sculpturen op hun sokkel wankelen. Als ze konden zou- APPEL CORNEILLE BROOD den ze allemaal van hun sokkel dui- DALI PICASSO CREMER zijn ken, denk ik nu, terwijl ik dit schrijf. BRANDS HEYBOER MIRO Nu pas zie ik dat Leblon niet alleen Yves Klein op zijn nummer zette KORTINGEN TOT 50% door werkelijk te doen wat Klein 250 m2 kunstcollectie slechts suggereerde, maar ook de tra- zeefdrukken & orig. doeken incl. cerTificaaT ditie om kunst op een sokkel te wil- len zetten op de hak nam. Vr. 11 en Za. 12 APRIL 11-18 u. Terwijl ik keek naar de kunstenaar KONINGINNEWEG 83 A’DAM 020 - 672 09 89 Regisseur Ruud Gielens en hoofdrolspeler Herman Gilis tijdens de repetitie van ‘K ro u m ’ van het Ro Theater foto Leo van Velzen op het dak bestonden mijn gedach- The Breeders, tweelingzussen Kelley en Kim Deal foto Isabel Nabuurs ten uit niet veel meer dan de hoop op KNIP UIT: 10% EXTRA KORTING een goede afloop. Maar het schrijven dwingt zelfs de meest vage gedachte mposant groot en zwaar staat hij voor het de verharding van het kapitalisme, keren we te- Hoewel zijn ouders ‘heel modale kantoormen- in een richting. Grammatica eist nu podium met zijn armen te zwaaien. rug naar de negentiende-eeuwse klassenmaat- sen’ zijn, groeide Gielens zelf op in achterbuur- elukkig, Kim Deal is terug. De Ze hebben hun woord op de neiging tot zelfdestructie die de eenmaal een keuze. Je hebt een on- Ruud Gielens ziet er eerder uit als de zan- schappij, met een groot, vergeten proletariaat. ten zoals beschreven in Kroum. Als half Vlaamse, vrouw die begin jaren negentig groep lange tijd beheerste. Deals stem, die een derwerp nodig waar iets mee moet ger van een smerige gitaarband, dan als Ik kom zelf uit Brussel; in de schaduw van het half Waalse Brusselaar valt hij buiten de groepen: als zangeres/bassiste van The paar jaar geleden niet meer was dan een hese gebeuren. En omdat je voor de lees- een Belgische toneelregisseur. Geschoren Europees Parlement leeft vijftien procent van „Anders dan in Nederland of Antwerpen, lopen Pixies koningin was van de alter- ve r s l av i n g e n grom, heeft nu weer kleur. baarheid van een stuk niet van alles I hoofd, Adidasjasje, T-shirt met het Duit- Brussel onder de armoedegrens.” in Brussel alle bevolkingsgroepen door elkaar. Ik natieve gitaarpop en vervolgens Nummers schrijven kost haar nauwelijks in- tegelijk kunt beweren moet je be- se hondenbevel „Sitz!”, bruine legerbroek met ga met allerlei soorten mensen om. In de zoge- G met haar eigen band The Bree- overwonnen en laten spanning. Kelley: „Ze loopt de hele dag te zin- sluitvaardigheid tonen. En wanneer stratenmakersdecolleté – hij staat deze dinsdag Na een lange reis komt de verloren zoon naamde hippe cafés kom ik liever niet: steedsl de- ders triomfen vierde, raakte de afgelopen tien gen.” Kim: „De melodieën stromen uit me, ik die stelligheid om aanvulling vraagt, in het Rotterdamse Ro Theater om de voorstel- Kroum terug in zijn oude wijk. Tot zijn verbijs- zelfde witte artistieke koppen. Ik haal mijn in- jaar uit beeld. Maar inmiddels zijn de verslavin- weer van zich horen: hoef alleen nog woorden te verzinnen.” De tekst heb je al gauw een volgende alinea. ling Kroum te repeteren. Voor de repetitie heeft tering heeft niemand daar ook maar een centi- spiratie uit een paar Brusselse volkscafés waar ik gen bedwongen en is Deal klaar voor een nieu- van Here No More ontleende ze aan de overlij- Voor je het weet ligt er een tekst. hij nog gezegd dat hij Luk Perceval, een van zijn meter bewogen. Niemand jaagt zijn dromen na, graag kom, en waar de groepen wel mengen. we kennismaking. De afgelopen paar jaar toer- Kim en Kelley Deal. densakte van haar overgrootvader die in 1932 Guillaume Leblon dook als een leermeesters, zo bewondert om de rust die hij de bewoners leven in stilstand, berustend in het „Wat ik vooral miste in de Brusselse banlieue, de ze met de herenigde Pixies. Nu heeft Kim (46) stierf. Kim: „Kelley heeft thuis een afdruk van schoonspringer van het dak. Er ging uitstraalt. Bij Gielens is daar geen sprake van. ongeluk. Zij leven slechts op als er iets gevierd is de verbeelding. Die had ik wel, daarom voelde met tweelingzus Kelley hun band The Breeders Hun band The Breeders de akte aan de muur. Altijd als ik bij haar ben, een leven voorbij terwijl hij sprong. Hij dirigeert, praat veel met zijn armen, en kan worden: bruiloft, besnijdenis, begrafenis. ik me altijd anders dan de anderen. Waar ik ook bij elkaar geroepen, en een cd gemaakt. moet ik er even naar kijken. Het is een groot pa- En toch had ik nog nooit een kunst- schiet telkenmale het podium op. Strak en snel Hoewel Kroum de anderen bekritiseert om hun ga, alle mensen hebben dezelfde droom. We Kijk, daar zit ze. In een vormeloze broek en pier met in krulletters zijn naam en de regel werk gezien van zo’n korte duur. stuurt hij zijn elf spelers in anderhalf uur door vegeterende houding („Schaam jullie dat je worden met zijn allen in een kapitalistisch sys- ribfluwelen mannensloffen, in een Amsterdam- bracht een nieuwe cd ‘Not lost – but gone before’.” Binnen een fractie van een seconde de voorstelling heen. „O, zijn we dáár al”, zegt leeft!”), is hij zelf de meest passieve. Iemand an- teem gewrongen, en de enige dromen die we se hotelkamer die eruit ziet alsof er net een kus- landde Leblon in een stapel karton- een speler, als hij achter het decor door Gielens ders trouwt met zijn meisje, iemand anders overhouden zijn materialistisch. Als ik kijk naar sengevecht is gehouden. Kim Deal heeft lang on- uit en treedt op in Kelley: „Dat betekent dat iemand dood is, nen dozen, die precies hoog genoeg wordt aangespoord. Volgende week zaterdag sterft, iemand anders ontvlucht. Dat Kroum mijn vrienden van vroeger, dan werken ze bij gekamd haar en de motoriek van Shrek. De char- maar niet verloren, omdat we een herinnering was om zijn val te breken. Ik wist dat GalerieNouvellesImages gaat Kroum, van de Israëlische toneelschrijver heeft gereisd, maakt hem tot de meest tragische banken enzo en kunnen alleen nog maar praten me zit in haar stem. Of ze vrolijk is of serieus, Amsterdam. aan hem hebben.” Kim: „Ik vond het een mooie ik hem op zijn vraag hoe het schrij- Hanoch Levin (1943-1999), in première. van de bewoners: hij ziet de treurnis van thuis- over zaktelefoons en computers. Ze lezen nooit steeds is er een onderstroom van onbedwingba- zin, en dacht dat er een liedje in zou zitten. Ik ven voor mij werkt een antwoord ver- Gielens: „Kroum is een meesterlijke tragiko- blijven extra scherp, maar hij weet dat weggaan meer een boek. Iedereen kent de droom wel van re levenslust die zich proestend tussen de woor- vroeg mijn moeder wat de tweede zin moest schuldigd was dat de helderheid van medie uit 1975 over het leven in de Israëlische niets helpt. Noem het de migrantenblik. weggaan, maar er komt nooit wat van. Het den perst. Ook als ze kibbelt met zus Kelley om H E S T E R C A R V A L H O worden. Zij komt oorspronkelijk uit het lande- zijn werk zou evenaren; een moeilij- CHARLES FRÉGER nieuwe foto’s banlieue, met vlijmscherpe teksten, echt een Gielens: „Schrijver Hanoch Levin zegt het meisje in Kroum dat wel ontsnapt, vertrekt ‘naar een beker cappuccino, zoals nu.