Piotr Mulawka Leksykon polskiej i światowej muzyki elektronicznej „Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego-Kultura w sieci” Wydawca: Piotr Mulawka
[email protected] © 2020 Wszelkie prawa zastrzeżone ISBN 978-83-943331-4-0 2 Przedmowa Muzyka elektroniczna narodziła się w latach 50-tych XX wieku, a do jej powstania przyczyniły się zdobycze techniki z końca XIX wieku m.in. telefon- pierwsze urządzenie służące do przesyłania dźwięków na odległość (Aleksander Graham Bell), fonograf- pierwsze urządzenie zapisujące dźwięk (Thomas Alv Edison 1877), gramofon (Emile Berliner 1887). Jak podają źródła, w 1948 roku francuski badacz, kompozytor, akustyk Pierre Schaeffer (1910-1995) nagrał za pomocą mikrofonu dźwięki naturalne m.in. (śpiew ptaków, hałas uliczny, rozmowy) i próbował je przekształcać. Tak powstała muzyka nazwana konkretną (fr. musigue concrete). W tym samym roku wyemitował w radiu „Koncert szumów”. Jego najważniejszą kompozycją okazał się utwór pt. „Symphonie pour un homme seul” z 1950 roku. W kolejnych latach muzykę konkretną łączono z muzyką tradycyjną. Oto pionierzy tego eksperymentu: John Cage i Yannis Xenakis. Muzyka konkretna pojawiła się w kompozycji Rogera Watersa. Utwór ten trafił na ścieżkę dźwiękową do filmu „The Body” (1970). Grupa Beaver and Krause wprowadziła muzykę konkretną do utworu „Walking Green Algae Blues” z albumu „In A Wild Sanctuary” (1970), a zespół Pink Floyd w „Animals” (1977). Pierwsze próby tworzenia muzyki elektronicznej miały miejsce w Darmstadt (w Niemczech) na Międzynarodowych Kursach Nowej Muzyki w 1950 roku. W 1951 roku powstało pierwsze studio muzyki elektronicznej przy Rozgłośni Radia Zachodnioniemieckiego w Kolonii (NWDR- Nordwestdeutscher Rundfunk). Tu tworzyli: H. Eimert (Glockenspiel 1953), K. Stockhausen (Elektronische Studie I, II-1951-1954), H.