Giovanni Battista Pergolesi I Jego Theatrum Doloris
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
Pro Musica Sacra 11 (2013), s. 191–206 Paweł Szywalski Archidiecezjalna Szkoła Muzyczna II stopnia, Kraków Giovanni Battista Pergolesi i jego theatrum doloris Stabat Mater, prawdopodobnie ostatnia z kompozycji Giovanniego Battisty Pergolesiego, należy dzisiaj do najbardziej uznanych i docenianych przez publicz- ność opracowań pasyjnej sekwencji. Kompozytor, stosując środki wyrazu typowe dla estetyki swoich czasów, z wielką maestrią przełożył niezwykły poetycki tekst na język dźwięków. Udało mu się stworzyć muzyczny fresk o wielkiej sile oddzia- ływania, wprowadzający nas w misterium cierpienia, wobec którego trudno po- zostać obojętnym. Postać Giovanniego Battisty wciąż intryguje badaczy. Sprzyja temu stanowi rzeczy ciągły niedosyt rzetelnie udokumentowanych faktów doty- czących jego życia, fenomen pośmiertnej sławy kompozytora, a także gigantyczne zamieszanie związane ze spuścizną po Pergolesim. Niezwykle zajmująca jest po- nadto historia sukcesu, jaki odniosło jego Stabat Mater. Stąd też kolejne pokole- nia muzykologów próbują dociec, jaka mogła być geneza popularności zarówno samego dzieła, jak i jego twórcy. Spróbujmy zatem zbadać kilka tropów, które być może poprowadzą nas do odpowiedzi na owe pytania. Bohater sentymentalny 16 marca 1736 roku w Pozzuoli pod Neapolem zmarł na gruźlicę zaledwie dwudziestosześcioletni Giovanni Battista Pergolesi1. Wszyscy członkowie jego najbliższej rodziny naznaczeni byli piętnem tej budzącej grozę choroby. Giovanni Battista cierpiał na nią od wczesnego dzieciństwa, a jej skutki naznaczyły jego całe życie. Zarówno relacje współczesnych, jak i zachowane wizerunki kompozytora poświadczają, iż prawdopodobnie chorował także na polio. Urodził się 4 stycznia 1710 roku. W trakcie wczesnej edukacji, którą odbywał u lokalnych mistrzów w rodzinnym Jesi, wykazał się na tyle intrygującym talentem wiolinistycznym, iż dzięki poparciu miejscowych notabli udało się go umieścić w jednym z neapoli- 1 Por. F. Degrada, Giovanni Battista Pergolesi, www.fondazionepergolesispontini.com. 192 Paweł Szywalski tańskich konserwatoriów – Conservatorio dei Poveri di Gesu Cristo. Trzynastoletni Giovanni Battista przybył zatem w roku 1723 do miasta, które w owych czasach stanowiło jedno z najważniejszych, najsilniej inspirujących europejskich centrów muzycznych2. Neapolitańczycy przez stulecia nękani byli przez ucisk obcych rządów. W pierwszym trzydziestoleciu XVIII w. Królestwo Neapolu było ofiarą zmagań europejskich mocarstw3. W krwawych rozgrywkach o hegemonię w ówczesnej Europie stało się celem strategicznym. „Dla miejscowej [ludności – przyp. auto- ra] była to jednakże wyłącznie gra o przetrwanie. Głód, ubóstwo, susza, trzęsienia ziemi i erupcje wulkanu przynosiły cierpienia czyniąc jej egzystencję żałosną”4. Wbrew owym nieszczęściom panował w Neapolu duch niezwykłego twórczego napięcia, które właśnie na gruncie sztuki muzycznej znalazło bodaj swój najpeł- niejszy wyraz. Pergolesi przebywał w Neapolu w okresie burzliwej politycznej i społecznej transformacji. Były to przede wszystkim ostatnie lata protektoratu Habsburgów, bezwzględnie eksploatujących swoje dominium. Na dwa lata przed jego śmiercią dokonała się reconquista hiszpańskich Burbonów. W tych trudnych dla neapolitańczyków dekadach trwał jednak ożywczy ferment na polu nauki oraz wszelkich sztuk. Polityczny i społeczny klimat stanowił niezwykle istotne tło doj- rzewania młodziutkiego twórcy5. Po około siedmiu latach studiów, w roku 1731, Pergolesi zadebiutował jako kompozytor. Pierwsze sukcesy związane są z jego dziełami scenicznymi. O popu- larności pierwszej opery komicznej Lo frater ’nnamorato świadczy fakt, iż jeszcze jedenaście lat po śmierci twórcy na ulicach Neapolu śpiewano arie z niej pocho- 2 W czasach Pergolesiego Neapol pomimo szeregu katastrof z przełomu stuleci ciągle należał do najludniejszych miast Europy. Por. D. Carpanetto, G. Ricuperati, Italy in the Age of Re- ason, London 1987. 3 Królestwo Neapolu to nieformalna nazwa państwa istniejącego w wiekach XIII–XIX na obszarze dzisiejszych południowych Włoch. W początkach XVIII stulecia obszar ten pozo- stawał pod protektoratem Hiszpanii. W 1707 roku, w wyniku działań militarnych podczas wojny o sukcesję hiszpańską (1701–1714), Królestwo Neapolu zostało zajęte przez wojska koalicji antyburbońskiej i przeszło pod panowanie Austrii. W wyniku kolejnego kryzysu po- litycznego, wojny o sukcesję polską, w roku 1735 utworzone zostało Królestwo Obojga Sy- cylii pod panowaniem młodszej linii Burbonów hiszpańskich. Rozpoczął się wówczas w Ne- apolu okres reform oświeceniowych. 4 C. Gianturco, Naples: a City of Entertainment, [w:] The Late Baroque Era. From the 1680 to 1740, Prentice Hall 1993, s. 96. Wszystkie cytaty z języka angielskiego podane są w tłuma- czeniu autora. 5 Wyczerpującym studium problematyki włoskiej w XVIII wieku jest praca: D. Carpanetto, G. Ricuperati, Italy in the Age of Reason, London 1987. Giovanni Battista Pergolesi i jego theatrum doloris 193 dzące!6 Kolejny rok przyniósł Giovanniemu Battiście ugruntowanie pozycji za- wodowej i materialnej. Udało mu się pozyskać bogatych protektorów, otrzymał szereg prestiżowych zleceń. Objął stanowisko maestro di capella na dworze księcia Ferdinanda Colonny di Stigliana. „W ciągu zaledwie dwóch lat aktywności Per- golesi odważył się zmierzyć z głównymi muzycznymi gatunkami […]”7. Coraz bardziej aktywny twórczo, w wieku 22 lat był już autorem kilku dramatów, oper komicznych oraz szeregu dzieł sakralnych. Został także powołany na stanowisko organisty kaplicy pałacu królewskiego, a w lutym roku 1734 uzyskał tytuł wi- cekapelmistrza Fedelissima Cittá di Napoli. Powierzenie mu tej funkcji najlepiej odzwierciedla uznanie, z jakim spotkał się w neapolitańskim środowisku muzycz- nym. Niestety ta dobra zawodowa passa załamała się w momencie politycznego przewrotu. Zwycięstwo Burbonów spowodowało ucieczkę niemal całej neapoli- tańskiej szlachty na teren Państwa Kościelnego. Tam też w ślad za swoimi mece- nasami podążył Pergolesi. Okazał się wierny swym protektorom nawet wówczas, gdy zmuszeni byli wybrać banicję. Jego rzymskie premiery wprawdzie przynio- sły mu pierwszy zagraniczny sukces, niemniej działalność w Wiecznym Mieście odebrana została jako akt niesubordynacji i dała początek fatalnemu w skutkach rozdźwiękowi między kompozytorem a nową władzą. Po powrocie do Neapolu postrzegany był jako zwolennik starego, konserwatywnego porządku. Niewątpli- wie w tym okresie borykał się też z finansowymi trudnościami. Pomimo ciągłego pogarszania się stanu zdrowia nadal przyjmował zlecenia i intensywnie pracował. Jego opera Flaminio odniosła w roku 1735 dość duży sukces. W ciągu niespełna 6 lat dojrzałej działalności twórczej (pomiędzy 20. a 26. ro- kiem życia) gwiazda jego popularności dynamicznie rozbłysła i równie gwałtownie przygasła. Tragiczny finał smutnej historii życia kompozytora dopisała śmiertelna choroba. Ostatnie miesiące jego życia stanowią nadal tajemnicę. Wiemy, że spę- dził je w przyklasztornym szpitalu prowadzonym przez kapucynów. Umierając, pisał swoje ostatnie utwory: 4 kantaty świeckie, Salve Regina c-moll i Stabat Mater. Studium autografu tej ostatniej kompozycji dowodzi, iż utwór był najwyraźniej pi- sany „w gorączkowym pośpiechu”8. Prawdopodobnie powstał w ostatnich dniach przed śmiercią Giovanniego Battisty. Umierający Pergolesi słabł pod presją umy- kającego czasu i gasnących sił. Dowodzi tego zarówno coraz mniej wyraźna nota- cja, jak i coraz słabsza dynamika pisma. Pochowany został w anonimowej mogile. Mnisi wyprzedali część jego znikomego dobytku, by pokryć wydatki związane ze 6 Za: F. Degrada, Giovanni Battista Pergolesi, dz. cyt. 7 Tamże. 8 M. E. Paymer, The Pergolesi autographs: chronology, style, and notation, [w:] Studi Pergolesiani, vol. 1, Firenze 1986, s. 11–12. 194 Paweł Szywalski sprawowaną nad nim opieką oraz kosztami pogrzebu. Resztki odebrała rodzina. Jak to było możliwe, że właśnie tego (wydawać by się mogło) przegranego, wy- niszczonego chorobami, ułomnego młodego skrzypka, organistę i kompozytora okrzyknięto jedną z najbardziej znaczących osobowości artystycznych epoki? Poszukując odpowiedzi na to pytanie, Richard Will zwraca się ku tropom literackim9. Wiek XVIII rozpoczął erę bujnego rozwoju nowoczesnej powieści. Do czasu pojawienia się znanych nam mediów masowych to właśnie literatu- ra, a zwłaszcza powieść, kształtowała kulturę umysłową Europejczyków. Legenda Pergolesiego rozkwitała w połowie XVIII stulecia. Mniej więcej w tym samym czasie w literaturze począł dominować sentymentalny idiom bohatera nieszczę- śliwego i niezłomnego, uginającego się pod ciężarem losu i wbrew niemu brną- cego przez życie. Z takim melancholijnym, doświadczanym przez los „preroman- tycznym bohaterem” łatwo było połączyć postać utalentowanego kompozytora, dzieje jego niewesołego życia i niespełnionego geniuszu. Sentymentalne powieści poprzez epatowanie wybujałymi emocjami niezwykle silnie oddziaływały na czy- telników. W tym też kontekście Stabat Mater, zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej, w pełni przystawało do wrażliwości i oczekiwań osiemnastowiecz- nych słuchaczy. Dzieło mogło jawić się jako rodzaj dramatycznego, intymnego wyznania, zaś jego twórca musiał budzić pełną współczucia sympatię. Neapolitańczyk Narastające w XVIII stuleciu uznanie dla maestrii Pergolesiego mogło także wynikać z prostego faktu, iż wychowywał się w kręgu jednej z najświetniejszych eu- ropejskich tradycji muzycznych. I to w okresie, gdy Neapol był jedną z najważniej- szych artystycznych metropolii kontynentu, a włoski styl muzyczny przeżywał swo-