PDF Van Tekst
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
De wellustige tandarts & andere componisten Elmer Schönberger bron Elmer Schönberger, De wellustige tandarts & andere componisten. De Bezige Bij, Amsterdam 1985 Zie voor verantwoording: http://www.dbnl.org/tekst/scho141well01_01/colofon.htm © 2007 dbnl / Elmer Schönberger 7 Hoe het is ‘Het wordt steeds moeilijker om te componeren. Er is geen sprake van dat we nog met zo'n gemak muziek kunnen schrijven als Mozart bij voorbeeld.’ Dit zei Rudolf Escher in het interview dat ik in 1976, vier jaar voor zijn dood, met hem had voor Vrij Nederland. Er is geen naoorlogse componist van betekenis wiens muziek niet klinkt als een ondubbelzinnige bevestiging van deze uitspraak. Nu is het waar dat het citaat ook afkomstig had kunnen zijn uit een van Beethovens Konversationshefte; want dat Mozart eenenveertig symfonieën componeerde tegen Beethoven negen, was niet het simpele gevolg van een verschil in vlijt en genie. Toch is Eschers uitspraak meer dan alleen maar een verzuchting van alle tijden. In vele opzichten is de situatie waarin de gecomponeerde kunstmuziek zich op ruim driekwart van de twintigste eeuw bevindt onvergelijkbaar met die in enige andere periode in de geschiedenis van de westerse muziek. Dat deze situatie in kwantitatief opzicht wordt gekenmerkt door een enorm overwicht van de eenvormige produkten van de massacultuur, doet aan haar kwalitatieve geschakeerdheid niet af. Het aantal muzieksoorten, genres, stijlen en idiomen dat binnen één cultuurgebied naast en min of meer onafhankelijk van elkaar bestaat, is groter dan ooit tevoren. De eigentijdse componist hoeft zijn huis niet uit om zich, desgewenst binnen één compositie, te laten beïnvloeden door Patagonische volksmuziek, het veertiende-eeuwse isoritmische motet en de stochastische klankwolken van Xenakis. Elke muziek heeft haar eigen publiek (hoe klein ook), haar eigen uitvoeringspraktijk en soms zelfs haar eigen zalen, en elke componist heeft zijn eigen aanhangers Elmer Schönberger, De wellustige tandarts & andere componisten 8 en zijn eigen apologeten. Soms zijn dat zelf weer componisten of anderszins professioneel betrokkenen. De in het negentiende-eeuwse individualisme gewortelde eis dat de luisteraar zich van louter Liebhaber tot Kenner moet ontwikkelen, is in de twintigste eeuw op de spits gedreven. In het bijzonder de naoorlogse muziekpraktijk heeft zich moeten verzoenen met de onstuitbare opkomst en de definitieve installering van de composer's composer en de iets minder verheven musician's composer, die de wereld der muziekgevoeligen rigoureus verdelen in specialisten en niet-specialisten. Onder de composer's composer versta ik de toonadministrator die zich achter eeuwigdurende ‘recherches’ verschuilt, de kunst tot een zuiver formele aangelegenheid heeft gereduceerd en aldus ofwel de moderne tegenhanger van de ouderwetse academische componist is, ofwel de eigentijdse romantische eenling in zelfverkozen ballingschap, conservator van scheepjes in flessen waarvan hij zowel de ontwerper, de kapitein als de enige opvarende is, dat wil zeggen, bijna de enige opvarende, want er is natuurlijk ook een club van scheepjes-in-flessen-bouwers en de leden daarvan komen een enkele keer wel eens bij elkaar aan boord. De composer's composer doet geen pogingen om zijn potentiële luisteraar zijn muziek binnen te lokken, waarna hij hem, als hij dat zou willen, nog altijd de oren zou kunnen wassen. In plaats daarvan confronteert hij zijn gehoor met een hermetische klankwereld, die in de waarneming van de niet-geïnitieerde amateur moet lijken op het ritueel van een geheim genootschap, een Verein für musikalische Privataufführungen. Wie zich toegang tot het genootschap wil verschaffen moet goed zijn best doen. Arme luisteraar die van meer dan een genootschap tegelijk lid wil worden. Steeds zeldzamer worden dan ook de oren die Schönberg met Boulez kunnen rijmen, Boulez met Cage en Cage met Carter; Carter met Steve Reich, Steve Elmer Schönberger, De wellustige tandarts & andere componisten 9 Reich met Jan Vriend en Jan Vriend met Guus Janssen; Guus Janssen met Stockhausen, Stockhausen met Breuker en Breuker met Schönberg. En niet te vergeten: Schönberg met garagerock. De beroepsluisteraar die het als een deugd beschouwt een groot oor te hebben, staat regelmatig voor de keuze, ofwel zich door een artistieke identiteitscrisis heen te slaan, ofwel zich te schikken in de rol van belangeloos intermediair die als criticus volstaat met het geven van ‘informatie’ en het bijhouden van de boekhouding van het muziekleven. Het eerste verdient overigens de voorkeur. Het is een misverstand te menen dat informatie van het type dat antwoord geeft op de vraag wat het verschil is tussen een reeks en een toonladder, een bindende voorwaarde voor muzikaal begrip is. Het is met het kunstwerk als met de fiets: kennis van het mechaniek van de fiets kan wel een bijdrage aan de rijvaardigheid leveren maar er nooit de voorwaarde voor zijn. De toenemende exclusiviteit van de compositietechnische en esthetische stellingen die vanaf het begin van de jaren vijftig door de componisten van het serialisme betrokken werden, heeft in de jaren zestig een krachtige reactie veroorzaakt die de vorm aannam van een verlangen naar wat men inclusiviteit zou kunnen noemen. Het was de tijd waarin de muzikale voorhoede, enigszins licht in het hoofd geworden van de ijle lucht op de hoogvlakte van Webern, zich weer eens onder de mensen in het dal begaf. Daar bleek de tijd niet te hebben stilgestaan. En zo kwam het dat na een periode van extreem purisme, waarin bevrijding en boetedoening was gezocht in de constructie van een volkomen autonoom, naar niets dan naar zichzelf verwijzend muzikaal universum, de muziek plotseling haar geheugen terugvond. Het einde aan die toestand van muzikale amnesie was evenzeer het resultaat van immanent muzikale als Elmer Schönberger, De wellustige tandarts & andere componisten 10 van maatschappelijke krachten. De democratiseringsbeweging en het streven naar onthiërarchisering kregen muzikaal hun beslag in een programma dat als uitgangspunt de nietigverklaring van ‘scheidslijnen’ had, - de ‘scheidslijnen’ tussen ‘hoge’ en ‘lage’ muziek, tussen gecomponeerde en geïmproviseerde muziek, tussen lering en vermaak, en zelfs tussen amateurs en professionals. Typische produkten van die tijd waren de Inklusieve Concerten in het begin van de jaren zeventig, het orkest De Volharding, de Stamp-concerten, nieuwe vormen van muziek-theater (toneelgroep Baal, Breuker), en een compositorisch pluralisme dat vrolijk en provocerend (maar ook wel oppervlakkig en modieus) werd beleden in composities met titels als Anachronie en Collage. Jarenlang had op elke grote drieklank, ja, op elk octaaf verbanning uit de avantgardistische gelederen gestaan, maar nu hernam het verdrongen muzikale verleden zijn rechten in een eindeloze stoet van stijlcitaten, variërend van pseudo-Sweelinck in Peter Schats Anathema tot letterlijke Satie in Hymns and chorals van Reinbert de Leeuw. Het ging hier overigens om een internationale inhaalmanoeuvre, die voor eens en voor altijd zijn rechtvaardiging heeft gevonden in het derde deel van Berio's Sinfonia, waarin de luisteraar wordt meegesleurd op een rivier van Mahler en onderweg op het wrakhout van Beethoven, Wagner, Debussy, Stravinsky stuit. En natuurlijk op dat van Ives, onder wiens auspiciën zich dit alles afspeelde. Ives' muziek, die op grootschalige wijze werd (her)ontdekt, gaf voorbeeldig uitdrukking aan het ideaal van een on- en antihiërarchisch muziekdenken en weerspiegelde de ongerijmde verscheidenheid van het leven zelf. Dat zij min of meer achteloos, onopzettelijk, tien tot vijftig jaar vooruitliep op formele muzikale vernieuwingen, was, zo werd gezegd, misschien wel minder belangrijk dan de mentaliteit die dit mogelijk had gemaakt. Maar wie speelt er in 1985 nog Ives? Elmer Schönberger, De wellustige tandarts & andere componisten 11 Het citeren is langzaam maar zeker uit de mode geraakt. Citeren werd imiteren, parodiëren, becommentariëren, herinterpreteren, integreren - evenzovele pogingen om het verleden te bezweren, zoals dat ook rond 1930 al gebeurd was in de muziek van Stravinsky, Schönberg, Bartók en Hindemith. Reinbert de Leeuw componeerde het orkestwerk Abschied (1973) en nam het samen met Jan van Vlijmen in de opera Axel (1977) tegen Wagner op. Ook in Wahnfried (1979) van de veel jongere Wim Laman waart het spook van Bayreuth rond. Peter Schat herontdekte het Concertgebouworkest en Beethoven, en het gevolg was een Eerste (1978) en een Tweede symfonie (1983). In het geval van Schat heeft het zin van neoromantiek te spreken, gezien en gehoord diens verregaande identificatie met zijn compositorische modellen. In de Serenade voor strijkorkest (1984) tikt de Toonklok als een vooroorlogse pendule. Onvervalste neoromantiek blijft verder uitzonderlijk. Wat in de polemische sfeer al gauw neoromantisch heet, heeft in werkelijkheid meestal het karakter van een confrontatie die uiteindelijk de genezing van het laat-romantische of expressionistische complex ten goede zal komen. Maar gelukkig is het eigentijdse componeren niet volledig een zaak van creatieve muziektherapie geworden. Ives wordt weliswaar nauwelijks nog gespeeld, maar de muzikale ideologie die hij vertegenwoordigde (en die geïnterpreteerd werd als een anti-ideologie) heeft het onomkeerbare effect gehad dat van het ene decennium op het andere de muzikale wereld oneindig veel groter is geworden. Ook letterlijk. Waar op de landkaart een tijd lang slechts Wenen had gestaan, tekenden zich langzamerhand niet alleen de contouren