DOCSLIB.ORG

C:\Documents and Settings\Eslu\Pulpit\SMGP 2014

Total Page：16

File Type：pdf, Size：1020Kb

Download full-text PDF Read full-text
C:\Documents and Settings\Eslu\Pulpit\SMGP 2014 PAÑSTWOWY INSTYTUT GEOLOGICZNY PAÑSTWOWY INSTYTUT BADAWCZY TOMASZ MALATA, LESZEK JANKOWSKI, KAZIMIERZ ¯YTKO G³ówny koordynator Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski — A. BER Koordynator regionu karpackiego — A. WÓJCIK OBJAŒNIENIA DO SZCZEGÓ£OWEJ MAPY GEOLOGICZNEJ POLSKI 1:50000 Arkusz Lutowiska (1066) i arkusz Lutowiska E (1084) (z 1 tab. i 4 tabl.) WARSZAWA 2014 Autorzy: Tomasz MALATA, Leszek JANKOWSKI, Kazimierz ¯YTKO Pañstwowy Instytut Geologiczny – Pañstwowy Instytut Badawczy Oddzia³ Karpacki ul. Skrzatów 1, 31-560 Kraków Redakcja merytoryczna: El¿bieta NAUWALDT Akceptowa³ do udostêpnienia Dyrektor ds. pañstwowej s³u¿by geologicznej mgr in¿. A. PRZYBYCIN ISBN 978-83-7863-376-1 © Copyright by Ministerstwo Œrodowiska, Warszawa 2014 Przygotowanie wersji cyfrowej: Ewa ŒLUSARCZYK-KRAWIEC, Sebastian GURAJ SPIS TREŒCI I. Wstêp...........................................................5 II. Ukszta³towanie powierzchni terenu...........................................6 III. Budowa geologiczna ..................................................8 A. Stratygrafia .....................................................8 Seria œl¹ska 1. Kreda–paleogen .................................................9 a. Kreda górna–paleocen ............................................9 Kampan–paleocen dolny ..........................................9 2. Paleogen .....................................................9 a. Paleocen–eocen................................................9 b. Eocen–oligocen ...............................................10 Eocen–oligocen dolny ...........................................10 c. Oligocen...................................................11 Oligocen dolny...............................................11 3. Paleogen–neogen ................................................18 a. Oligocen–miocen ..............................................18 Oligocen–miocen dolny ..........................................18 4. Neogen .....................................................21 a. Miocen ...................................................21 Miocen dolny ...............................................21 Czwartorzêd ....................................................22 a. Plejstocen ..................................................22 Plejstocen dolny ..............................................22 Zlodowacenia po³udniowopolskie .....................................23 Zlodowacenia œrodkowopolskie ......................................23 Zlodowacenia pó³nocnopolskie ......................................23 b. Czwartorzêd nierozdzielony ........................................24 c. Holocen ...................................................24 B. Tektonika......................................................25 C. Rozwój budowy geologicznej ...........................................27 IV. Podsumowanie ....................................................32 Literatura ......................................................32 SPIS TABLIC Tablica I — Szkic geomorfologiczny w skali 1:100 000 Tablica II — Szczegó³owe metryczki otworów wiertniczych zamieszczonych na mapie geologicznej Tablica III — Szkic tektoniczny w skali 1:100 000 Tablica IV — Szkic geologiczny odkryty w skali 1:100 000 I. WSTÊP Obszar arkusza Lutowiska (1066) i arkusz Lutowiska E (1084) Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50 000 znajduje siê we wschodniej czêœci polskich Karpat zewnêtrznych, przy granicy z Ukrain¹. Jego powierzchnia wynosi oko³o 320,6 km2. Wyznaczaj¹ go wspó³rzêdne: 49°10’ i 49°20’ szerokoœci geograficznej pó³nocnej oraz 22°30’ i 22°45’ d³ugoœci geograficznej wschodniej. Administracyj- nie obszar arkusza nale¿y do województwa podkarpackiego. Obejmuje on czêœci gmin Cisna, Czarna, Lutowiska, Ustrzyki Dolne z powiatu bieszczadzkiego, a tak¿e czêœæ gminy Solina z powiatu leskiego. Prace nad arkuszem prowadzono w latach 2003–2006 na podstawie „Projektu prac geologicz- nych dla sporz¹dzenia Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50 000 arkusze: Lutowiska (1066), Ustrzyki Górne (1068), DŸwiniacz Dolny (1069)”, wykonanego przez Haczewskiego i B¹ka (1994). Projekt ten zatwierdzono pismem KOK/10/95r z dnia 18 paŸdziernika 1995 r. W trakcie realizacji arkusza Lutowiska oprócz prac geologiczno-zdjêciowych wykonano 20 sond rêcznych o ³¹cznym metra¿u 60 m. Z pobranych próbek wykonano nastêpuj¹ce badania laboratoryjne: oznaczenia mikrofauny (Olszewska, 2006; Szyd³o, 2006), mikroflory (Garecka, 2006; Jugowiec-Nazarkiewicz, 2006) i badania petrograficzne (Skulich, 2005). W trakcie prac nad arkuszem Lutowiska zgromadzono tak¿e dane archiwalne, obejmuj¹ce mapy, otwory wiertnicze (z których 202 zamieszczono na mapie dokumentacyjnej) oraz dokumenta- cje z³o¿owe, geologiczno-in¿ynierskie i geofizyczne. Pierwsze wzmianki o budowie geologicznej tego terenu pochodz¹ z XIX wieku (Walter, 1880). Koniec lat 20. i lata 30. XX wieku to okres intensywnej dzia³alnoœci kartograficznej na opisywa- nym obszarze. Dzia³ali tu wówczas Horwitz (1932, 1936) i Opolski (1929, 1930, 1931, 1933), którzy podjêli próbê rozpoziomowania warstw kroœnieñskich. Autorzy pokazali pierwszy doœæ wierny obraz tektoniki tego terenu. Prowadzono równie¿ badania szczegó³owe np. Klimaszewski (1948) analizowa³ osady rzeczne i zró¿nicowanie stopni tarasów w dolinie Sanu. 5 Po II wojnie œwiatowej podjêto badania kartograficzne i stratygraficzne. Œwidziñski (1958) zestawi³ mapê geologiczn¹ wschodniej czêœci polskich Karpat w skali 1:200 000. Pod redakcj¹ Ksi¹¿kiewicza (1962) opracowano zagadnienia paleogeograficzne i facjalne Karpat, które wnios³y równie¿ wiele danych o omawianym terenie. Prowadzono tu badania kartograficzno-litofacjalne (Sikora, 1959; Koszarski, ¯ytko, 1961; Sikora, ¯ytko, 1961; ¯giet, 1980; Haczewski, 1972), strukturalne i naftowe (Dzieniewicz i in., 1978; Górka, Kuœmierek, 1973; Królik i in., 1969; Królikowski, Muszyñski, 1969; Kuœmierek, 1968, 1979, 1988, 1990; Wdowiarz, 1985), utworów czwartorzêdowych (Czeppe, 1960; Pêkala, 1969, 1971a, 1971b) i biostratygraficzne (B¹k, 2005). Wiele prac zawiera³o opracowanie materia³ów z g³êbokich wierceñ (Badak, 1965; Gucwa, 1972; Szczurowska, 1965, 1972, Wieser, 1972; ¯ytko, 1964, 1972a, b). Ostatnim kompleksowym ujêciem kartograficznym i litostratygraficznym obszaru arkusza Lutowiska jest Mapa Geologiczna Polski 1:200 000, arkusz £upków, zestawiona na podstawie mate- ria³ów archiwalnych (Œl¹czka, ¯ytko, 1979). PóŸniej opracowania doczeka³y siê równie¿ s¹siednie arkusze (Haczewski i in., 2000; Jankowski, Œl¹czka, 2000; ¯ytko, Zimnal, 1997). II. UKSZTA£TOWANIE POWIERZCHNI TERENU Obszar arkusza zaliczany jest do Karpat Wschodnich. Starkel (1972) wydziela tu dwa makrore- giony. Po³udniowa czêœæ znajduje siê w obrêbie Bieszczadów Wysokich, a pó³nocna w obrêbie Biesz- czadów Niskich. Granicê morfologiczn¹ stanowi tutaj Pasmo Otrytu (zaliczane ju¿ do Bieszczadów Wysokich), od którego ku po³udniowi rzeŸba terenu przyjmuje ju¿ wysokogórski charakter. Pasmowo przebiegaj¹ce wyniesienia rozdzielaj¹ obszary obni¿eñ. Na po³udnie od pasma Otrytu wyró¿niæ mo- ¿na szerokie Obni¿enie Górnego Sanu. Jego zachodni¹ czêœæ stanowi tzw. Bruzda Krzywego–Smolni- ka, ponadto na obszarze arkusza wystêpuje fragment Kotliny DŸwiniacza. Bardziej ku po³udniowi znajduje siê obszar pasmowych gór zaliczanych do Grupy Po³onin; jego pó³nocny fragment to Pasmo Zatwarnickie, natomiast po³udniowym skrajem obszaru arkusza przebiega Pasmo Durnej–Po³onin. W pó³nocnej czêœci wystêpuje obszar Hoszowskich Gór Rusztowych, z wyraŸnie wyodrêbnio- nym pasmem Ostrego. Wysokoœci bezwzglêdne na omawianym obszarze siêgaj¹ od oko³o 415 m n.p.m. (brzeg Jeziora Soliñskiego) do 1254,7 m n.p.m. (Po³onina Wetliñska), ró¿nica wysokoœci to oko³o 840 m. Sieæ rzeczna omawianego obszaru nale¿y w wiêkszoœci do zlewiska Morza Ba³tyckiego oraz dorzecza Sanu, który przep³ywa przez po³udniow¹ czêœæ terenu arkusza. Do jego wiêkszych dop³ywów nale¿¹ tu: Wo³osaty, Dwernik, Rzeka i Hulski (lewe dop³ywy) oraz Potok Czarny (prawy dop³yw). W pó³nocno-zachodniej czêœci omawianego terenu znajduje siê sztuczne Jezioro Soliñskie, powsta³e przez zalanie dolin Sanu i Solinki. 6 Pó³nocno-wschodnia czêœæ obszaru arkusza (rejon Lipia, Michniowca i Bystrego) nale¿y do zlewiska Morza Czarnego oraz dorzecza Dniestru (potok Mszaniec wraz z dop³ywami). Pasy wyniesieñ s¹ œciœle zwi¹zane z odpornymi na wietrzenie kompleksami grubo³awicowych piaskowców, g³ównie z bardzo odpornymi piaskowcami otryckimi. Piaskowce otryckie buduj¹ próg morfologiczny Otrytu, szereg wzniesieñ Pasma Zatwarnickiego (m.in. Dwernik–Kamieñ i Kosowiec) oraz pasmo Po³onin. Natomiast w pó³nocnej czêœci obszaru arkusza wyraŸnie zaznaczaj¹ siê w morfo- logii piaskowce z Ostrego. Obni¿enia morfologiczne zwi¹zane s¹ zwykle z obszarem synklin wype³nionych s³abo odpor- nymi na wietrzenie warstwami podotryckimi, nadotryckimi oraz z seri¹ ³upkowo-piaskowcow¹ warstw kroœnieñskich dolnych. Meandruj¹cy San ¿³obi na obszarze arkusza swe koryto w³aœnie w ob- rêbie warstw nadotryckich. Do warunków strukturalnych nawi¹zuje uk³ad sieci rzecznej. Istotne znaczenie dla przebiegu rzek maj¹ linie dyslokacyjne. Pasmowy uk³ad pasm górskich jest tu rozcinany przez prostopadle bie- gn¹ce potoki. Z wykorzystaniem poprzecznych dyslokacji mo¿na wi¹zaæ przebieg g³ównych po³udniowych i pó³nocnych dop³ywów Sanu – potoków Hulskiego, Rzeki, Caryñskiego i Hylatego. Formy rzeczne i rzeczno-denudacyjne. Wzd³u¿ koryt rzek i potoków wystêpuj¹ krawê- dzie oddzielaj¹ce ró¿ne poziomy tarasów akumulacyjnych i erozyjno-akumula- cyjnych (tabl. I). Szczególnie dobrze widoczne s¹ tarasy rzeczne
Load more

Recommended publications
  • Epidemiological Characterization of Mycobacterium Caprae Strains
    Orłowska et al. BMC Veterinary Research (2020) 16:362 https://doi.org/10.1186/s12917-020-02581-3 RESEARCH ARTICLE Open Access Epidemiological characterization of Mycobacterium caprae strains isolated from wildlife in the Bieszczady Mountains, on the border of Southeast Poland Blanka Orłowska1*, Monika Krajewska-Wędzina2, Ewa Augustynowicz-Kopeć3, Monika Kozińska3, Sylwia Brzezińska3, Anna Zabost3, Anna Didkowska1, Mirosław Welz4, Stanisław Kaczor5, Piotr Żmuda6 and Krzysztof Anusz1 Abstract Background: The majority of animal tuberculosis (TB) cases reported in wildlife in Poland over the past 20 years have concerned the European bison inhabiting the Bieszczady Mountains in Southeast Poland: an area running along the border of Southeast Poland. As no TB cases have been reported in domestic animals in this region since 2005, any occurrence of TB in the free-living animals inhabiting this area might pose a real threat to local livestock and result in the loss of disease-free status. The aim of the study was to describe the occurrence of tuberculosis in the wildlife of the Bieszczady Mountains and determine the microbiological and molecular characteristics of any cultured strains. Lymph node samples were collected for analysis from 274 free-living animals, including European bison, red foxes, badgers, red deer, wild boar and roe deer between 2011 and 2017. Löwenstein–Jensen and Stonebrink media were used for culture. Molecular identification of strains was performed based on hsp65 sequence analysis, the GenoType®MTBC (Hain Lifescience, Germany) test, spoligotyping and MIRU-VNTR analysis. Results: Mycobacterium caprae was isolated from the lymph nodes of 21 out of 55 wild boar (38.2%; CI 95%: 26.5%, 51.4%) and one roe deer.
    [Show full text]
  • Bieszczadzka Droga (Ustrzyki Dolne-Pszczeliny)
    Bieszczadzka Droga (Ustrzyki Dolne-Pszczeliny) Podstawowe Informacje Kierunek wyjazdu: BRZEGI GÓRNE, POLSKA Czas trwania: 1 dzień Transport: BUS/AUTOKAR Wyżywienie: OBIAD WE WŁASNYM ZAKRESIE Program: BIESZCZADZKA DROGA Jak w góry to tylko z Bieszczadzką Drogą! Zostaw auto i wyrusz na szlak wspólnie z nami. Bądź EKO:) Dzięki Bieszczadzkiej drodze nie musisz martwić się jak po zakończonej wędrówce pieszej wrócisz do swojego auta oraz unikniesz kosztów za parking. Z Bieszczadzką Drogą masz możliwość dotarcia do ponad 20 bieszczadzkich szlaków górskich. To Ty decydujesz, z którego miejsca rozpoczniesz swoją wyprawę. Z łatwością dotrzesz do jednego z jej przystanków. Bieszczadzka Droga obejmuje dwie trasy: Trasa : Bóbrka - Solina - Myczków - Polańczyk - Wołkowyja - Krywe - Kalnica - Smerek -Wetlina - Brzegi Górne Przełęcz Wyżna - Brzegi Górne Przełęcz Wyżniańska Trasa : Ustrzyki Dolne - Hoszów - Rabe - Czarna -Lutowiska - Smolnik - Procisne - Stuposiany - Pszczeliny - Bereżki - Ustrzyki Górne - Brzegi Górne Przełęcz Wyżna - Brzegi Górne Przełęcz Wyżniańska Podczas przejazu przy pomocy zestawów słuchawkowych zdobędziesz informacje o historii regionu, atrakcjach turystycznych, poznasz lokalne legendy i zrelaksujesz się przy bieszczadzkiej muzyce. Po przejściu wybranego szlaku zabierzemy Cię z miejsca, w którym zakończy się Twoja wędrówka. Rozkład jazdy Bieszczadzkiej Drogi - powrót ze szlaków: Trasa: 16:00 Przełęcz Wyżniańska 16:01 Brzegi Górne PKS 16:05 Brzegi Górne - Przełęcz Wyżna (Zajazd u Górala) 16:16 Wetlina sklep ABC 16:20 Smerek PKS
    [Show full text]
  • Biuletyn Bdpn INTERNETOWY BIULETYN BIESZCZADZKIEGO PARKU NARODOWEGO - 2017
    Biuletyn BdPN INTERNETOWY BIULETYN BIESZCZADZKIEGO PARKU NARODOWEGO - 2017 Biuletyn 2017 1 SPIS TREŚCI Wstęp........................................................................................................................................3 „Kolorowe rozmowy z mieszkańcami naszej Ziemi” (Ewa Bujalska).........................................4 „Zachowamy piękno i walory przyrodnicze Bieszczadów” (Ewa Bujalska)...............................5 „Moje Bieszczady” (Ewa Bujalska)...........................................................................................9 Program „Strażnicy Gór” (Magdalena Zawadzka)...................................................................10 Wizyta Junior Rangers w BdPN (Magdalena Zawadzka).......................................................13 Wolontariat w BdPN (Ewelina Amarowicz).............................................................................15 Spotkanie szkoleniowo-informacyjne dla przewodników beskidzkich (Cezary Ćwikowski)....16 Szkolenie na licencję BdPN dla przewodników beskidzkich (Cezary Ćwikowski)..................17 Warsztaty terenowe dla przewodników beskidzkich (Cezary Ćwikowski)...............................19 Wakacyjne spotkania z przyrodą (Beata Szary)......................................................................20 XXVI Międzynarodowa Konferencja „Procesy naturalne a ochrona przyrody” (Stanisław Kucharzyk, Tomasz Winnicki)................................................................................25 VII Ogólnopolski Konkurs Fotograficzny „Różnorodność
    [Show full text]
  • Komunikacja I Transport W Późnym Średniowieczu I Czasach Nowożytnych
    25. KOMUNIKACJA I TRANSPORT W PÓŹNYM ŚREDNIOWIECZU I CZASACH NOWOŻYTNYCH JACEK WOLSKI Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk, Zakład Geoekologii i Klimatologii Potrzeba przemieszczania się i transportu ładunków towarzyszy ludziom od początków rozwoju cywilizacji. Do połowy XIX w. w omawianym regionie i jego sąsiedztwie korzystano niemal wyłącznie z dróg, które tworzyły osie daw- nego osadnictwa i wskazywały kierunki historycznej aktywności mieszkańców. Przede wszystkim jednak służyły komunikacji lokalnej, umożliwiając realizację codziennych potrzeb o charakterze społeczno-gospodarczym, a także pełniły rolę handlową i strategiczną. W 2. połowie XIX w. nastąpił intensywny rozwój sieci kolejowej – normalnotorowe drogi żelazne cięły przedgórza i wspinały się na kolej- ne przełęcze głównego łańcucha Karpat, zaś leśne kolejki wąskotorowe dociera- ły w niedostępne wcześniej miejsca głęboko w górach. Transport wodny odgry- wał rolę marginalną i ograniczał się wyłącznie do spławu drewna prowadzonego na podgórskich odcinkach Sanu. Zakres przestrzenny niniejszego opracowania nie obejmuje wprawdzie całego galicyjskiego systemu komunikacyjno-transpor- towego, ale wykracza poza omawiany region. Bojkowszczyzna stanowiła bowiem jedynie przystanek na długich szlakach, na których granice etnograficzne nie odgrywały żadnej roli. 716 Bojkowszczyzna Zachodnia – wczoraj, dziś i jutro 25.1. Sieć drogowa 25.1.1. Najstarsze szlaki handlowe Pojęcie sieci drogowej192 w średniowieczu rozumiane było zgoła odmiennie niż obecnie. Na terenach równinnych i wyżynnych istniały raczej pewne strefy, któ- rymi należało się poruszać, chcąc dotrzeć w konkretne miejsce (Robak, 2008). Ze względu na topografię terenu ruch był bardziej skanalizowany w obszarach górskich. Wszędzie jednak nowe drogi powstawały z inicjatywy mieszkańców i podróżnych. Brak jest bowiem jakichkolwiek doniesień o zorganizowanych działaniach mających na celu tyczenie i urządzanie ciągów komunikacyjnych.
    [Show full text]
  • The Lichen Genus Opegrapha Sl in Poland
    Monographiae Botanicae 107 Monographiae Botanicae 107 Anetta Wieczorek The lichen genus Opegrapha s. l. in Poland: morphological variability, ecology, and distribution Monographiae Botanicae 107 Monographiae Botanicae 107 Ofcial publication of the Polish Botanical Society Anetta Wieczorek The lichen genus Opegrapha s. l. in Poland: morphological variability, ecology, and distribution Wrocław 2018 Editor-in-Chief of the series Zygmunt Kącki, University of Wrocław, Poland Honorary Editor-in-Chief Krystyna Czyżewska, University of Łódź, Poland Chairman of the Editorial Council Jacek Herbich, University of Gdańsk, Poland Editorial Council Idoia Biurrun, University of the Basque Country, Spain Gian Pietro Giusso del Galdo, University of Catania, Italy Jan Holeksa, Adam Mickiewicz University in Poznań, Poland Czesław Hołdyński, University of Warmia and Mazury in Olsztyn, Poland Bogdan Jackowiak, Adam Mickiewicz University in Poznań, Poland Zbigniew Mirek, W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Poland Valentina Neshataeva, Komarov Botanical Institute of the Russian Academy of Sciences, Russian Federation Marcin Nobis, Jagiellonian University, Poland Arkadiusz Nowak, University of Opole, Poland Vilém Pavlů, Crop Research Institute, Czech Republic Agnieszka Anna Popiela, University of Szczecin, Poland Lucyna Śliwa, W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Poland Iveta Škodová, Slovak Academy of Sciences, Slovakia David Zelený, National Taiwan University, Taiwan Jan Żarnowiec, University of Bielsko-Biala, Poland Editorial Secretary Grzegorz Swacha, University of Wrocław, Poland Managing/Production Editor Piotr Otręba, Polish Botanical Society, Poland Reviewers of the volume Damien Ertz, Botanic Garden Meise, Belgium Laszlo Lőkös, Hungarian Natural History Museum, Hungary Lucyna Śliwa, W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, Poland Editorial ofce University of Wrocław Botanical Garden H.
    [Show full text]
  • Strategia Rozwoju Gminy Ustrzyki Dolne2015-2025
    STRATEGIA ROZWOJU POWIATU BIESZCZADZKIEGO 2016-2020 0 Streszczenie Strategia Rozwoju Powiatu Bieszczadzkiego na lata 2016-2020 jest podstawowym i najważniejszym dokumentem, określającym obszary, cele i kierunki interwencji polityki rozwoju, wyznaczającym ramy długookresowej działalności samorządu lokalnego, zgodnie z jego kompetencjami oraz współpracujących z nią jednostek na rzecz rozwoju całego powiatu. Niniejszy dokument jest także odpowiedzią na ustawowy wymóg prowadzenia polityki rozwoju w oparciu o Strategię. Obowiązująca dotąd Strategia Rozwoju Społeczno – Gospodarczego Powiatu Bieszczadzkiego została opracowana w 2004 r. i w związku z upły- wem czasu wymagała gruntownej aktualizacji. Prace nad Strategią Rozwoju Powiatu Biesz- czadzkiego rozpoczęły się w grudniu 2015 r. zgodnie z umową podpisaną 1 grudnia 2015 r. pomiędzy Starostwem Powiatowym w Ustrzykach Dolnych a Bieszczadzką Agencją Rozwoju Regionalnego Sp. z o.o. w Ustrzykach Dolnych. Przedmiotowy dokument stanowi nie tylko element polityki rozwoju lokalnego jest także sumą świadomych opinii i rekomendacji przedstawicieli różnych społeczności tworzących wspólnotę samorządową. 1. Zakres merytoryczny, przestrzenny i czasowy. Okres obowiązywania Strategii Rozwoju Powiatu Bieszczadzkiego wyznaczono na lata 2016 – 2020. Przyjęty horyzont czasowy powinien umożliwić osiągnięcie zakładanych w Strategii celów. Wiąże się także z potrzebą dostosowania jej zapisów do terminów plano- wania na poziomie regionalnym, krajowym i unijnym, a jednocześnie do potrzeb maksy- malnego wykorzystania
    [Show full text]
  • ROCZNIK PPRZEMYSKIRZEMYSKI T
    ROCZNIK PPRZEMYSKIRZEMYSKI t. 52 NAUKI PRZYRODNICZE z. 3 (12) 2016 KOMITET REDAKCYJNY „ROCZNIKA PRZEMYSKIEGO” dr Ewa Grin-Piszczek, dr Jolanta Czartoryska, mgr Lucjan Fac, dr Grzegorz Klebowicz, dr hab. Tomasz Pudłocki (redaktor naczelny „Rocznika Przemyskiego”), mgr inż. Grzegorz Poznański, dr Maciej Waltoś Redakcja Rocznika Przemyskiego. Nauki Przyrodnicze mgr inż. Grzegorz Poznański mgr inż. Tadeusz Misiak Rada Naukowa Rocznika Przemyskiego. Nauki Przyrodnicze dr Teresa Noga (Uniwersytet Rzeszowski – Rzeszów), dr inż. Anna Maria Wajda (Uniwerystet Papieski Jana Pawła II – Kraków), dr inż. Jadwiga Środulska-Wielgus (Politechnika Krakowska – Kraków) Recenzenci prof. dr hab. Maria Łanczont (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie) prof. dr hab. Eugeniusz Dubiel (Uniwersytet Jagielloński - Kraków) Redakcja techniczna Janusz Maik Projekt okładki i strony tytułowej Janusz Polaczek Logo TPN wg projektu Marii Witkiewicz Na okładce Zimowit jesienny (Colchicum autumnale L.). Fot. Tadeusz Misiak (s. 1) Panorama Wzgórz łuczycko-jaksmanickich. Fot. Tadeusz Misiak (s. 4) Dofinansowano ze środków otrzymanych od Gminy Miejskiej Przemyśl ISSN 2449-7371 Wersja drukowana jest wersją pierwotną © Copyright by Wydawnictwo Naukowe Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu 37–700 Przemyśl, ul. Kościuszki 7, tel. 16 678 56 01 www. tpn.przemysl.pl; e-mail: [email protected]; [email protected] Wydanie I. Nakład 100 egz. Druk: Sanset Przemyśl, tel. 16 671 02 22 ROCZNIK PRZEMYSKI t. 52 NAUKI PRZYRODNICZE z. 3 (12) 2016 NATALIA KOCHMAN-KĘDZIORA (Rzeszów) ANITA PAJĄCZEK (Rzeszów) ŁUKASZ PESZEK (Rzeszów) PIOTR DOMSZY (Jarosław) TERESA NOGA (Rzeszów) JADWIGA STANEK-TARKOWSKA (Rzeszów) RÓŻNORODNOŚĆ ZBIOROWISK OKRZEMEK ROZWIJAJĄCYCH SIĘ W RZECE SAN W OKOLICACH JAROSŁAWIA Wstęp Okrzemki (Bacillariophyceae) są to jednokomórkowe bądź kolonijne, stosun- kowo proste organizmy, odżywiające się w większości fotoautotroficznie, a ich zabarwienie jest brunatne lub żółtobrunatne.
    [Show full text]
  • Stonkowate (Coleoptera, Chrysomelidae) Bieszczadów
    polska akademia nauk INSTYTUT ZOOLOGII FRAGMENTA FAUNISTICA Tom 28 Warszawa, 15 III 1984 Nr 7 Lech Borowiec Stonkowate (Coleopłera, Chrysomelidae ) Bieszczadów A bstract. The author lists 158 species of the Chrysomelidae found in the Bieszczady Mts. (Poland). lie discusses their occurrence in particular habitats and describes their zoogeo* graphic characteristics. Sclerophaedon carpathicus and Aphthona stussineri have been recorded for the first time in Poland. Four species occur in Poland only in Bieszczady: the two mentio­ ned above, Asiorestia transylvanica and Psylliodes jrivaldszkyi. Znajomość występowania stonkowatych ( Coleoptera , Chrysomelidae) y? Biesz­ czadach jest bardzo słaba. Do tej pory wykazano z tego terenu tylko kilkanaście gatunków. Natomiast sąsiadujące z Bieszczadami Pogórze Przemysko-Dynow- skie, a zwłaszcza okolice Przemyśla, zostały faunistycznie dość dobrze poznane, głównie dzięki badaniom T r elli (1930). W badaniach nad stonkowatymi, obszar Bieszczadów potraktowano w ten sposób, że północną jego granicę stanowi linia Ustrzyki Dolne-Sanok, a zachodnią linia Sanok-Komańcza. Odpowiada to obszarowi przyjętemu w in­ nych opracowaniach dotyczących fauny Bieszczadów publikowanych w „Frag- menta Faunistica” w roku 1971. Najintensywniejsze badania prowadzono jednak w rejonie wysokich Bieszczadów, na południe od Sanu i na wschód od potoku Wetlina. Na niniejszą pracę składają się materiały zbierane przez autora w latach 1974-1975, 1977 i 1981. Wykorzystano ponadto bogaty zbiór stonkowatych zgromadzony przez pracowników Instytutu Zoologii PAN w Warszawie, pry­ watne zbiory T. D worzyckiego i A. G r u sz k i . Informacje o kilku gatunkach przekazał mi również doc. dr hab. A. W archałowski . Ponadto, zacytowano informacje z piśmiennictwa o gatunkach, które nie zostały znalezione w kontro­ lowanych przeze mnie zbiorach.
    [Show full text]
  • Osadnictwo I Ludność
    KRAJOBRAZ (NIE)PAMIĘCI – TERAŹNIEJSZOŚĆ NADPISUJĄCA PRZESZŁOŚĆ 37. OSADNICTWO I LUDNOŚĆ MAGDALENA SKAŁA1, JACEK WOLSKI2 1 Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie, Wydział Medyczny, Katedra Geografii 2 Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania Polskiej Akademii Nauk, Zakład Geoekologii i Klimatologii Do II wojny światowej obszar Bojkowszczyzny nosił znamiona odrębnego regio- nu antropogeograficznego, sąsiadującego od zachodu z Łemkowszczyzną, a od wschodu z Huculszczyzną. W wyniku działań wojennych, a przede wszystkim akcji przesiedleńczych na Ukrainę (lata 1944-1946) i Ziemie Odzyskane (1947 r.), region ten, a zwłaszcza jego zachodnia część, poniósł ogromne straty ludnościowe i materialne. Zmiany polityczne po II wojnie światowej i delimitacja granic dopro- wadziły do tego, że ponad 75% obszaru Bojkowszczyzny znalazło się po stronie ukraińskiej, a jedynie niespełna 25% pozostało w granicach Polski. Tym samym przerwana została wielowiekowa ciągłość demograficzna i osadnicza tej krainy. Wykształcony tu od wieków typ osadnictwa z przewagą wsi zakładanych na prawie wołoskim, który dobrze wykorzystywał ukształtowanie powierzchni i odznaczał się najlepszą funkcjonalnością, niemal zupełnie zanikł. Opuszczone całkowicie lub częściowo tereny zaczęli stopniowo zasiedlać nowi osadnicy, co doprowadziło z czasem także do całkowitej zmiany struktury narodowościowej. W badaniach wykorzystano materiały statystyczne zawarte w spisach ludności z lat 1921, 1931, 1978, 1988, 2002 (Skorowidz…, 1924; Skorowidz…, 1933; Naro- dowy Spis Powszechny, 1978, 1988, 2002) oraz dane dotyczące bieżącej ewiden- cji ludności zebrane w poszczególnych gminach (2001, 2009). Odnoszą się one do całego badanego obszaru. Skorzystano także z danych statystycznych dla gmin publikowanych na stronie Głównego Urzędu Statystycznego (Bank Danych Lokal- nych, 1995-2014). Ze względu na niekompletność danych lub nieustabilizowaną 348 Bojkowszczyzna Zachodnia – wczoraj, dziś i jutro sytuację w regionie zrezygnowano z wykorzystania spisów ludnościowych z lat 1943, 1946, 1950, 1960 i 1970475.
    [Show full text]
  • Studium Uwarunkowań I Kierunków Zagospodarowania
    STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY LUTOWISKA CZĘŚĆ I - UWARUNKOWANIA Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr ……….. Rady Gminy Lutowiska z dnia …………………. Opracowanie: mgr inż. arch. krajobrazu Hanna Czajkowska mgr inż. Arch. Jan Łukasz Juraszyński mgr inż. arch. krajobrazu Anna Pugacewicz inż. gospodarki przestrzennej Katarzyna Samoraj Warszawa, październik 2012 STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY LUTOWISKA CZĘŚĆ I - UWARUNKOWANIA ETAP: wyłożenie do publicznego wglądu 1. WPROWADZENIE Gmina Lutowiska jest gminą wiejską, leżącą we wschodniej części województwa podkarpackiego, przy granicy z Ukrainą i Słowacją. Zajmuje powierzchnię 476 km2 i liczy 2186 mieszkańców (gęstość zaludnienia wynosi 4,6 osoby na km2). Przebiegają przez nią drogi wojewódzkie: nr 896 relacji Ustrzyki Dolne - Ustrzyki Górne i nr 897 relacji Cisna - Ustrzyki Górne - Wołosate. Obszar gminy Lutowiska podzielony jest na 6 sołectw. Znajduje się tutaj 29 miejscowości wiejskich, z których najbardziej znane to: Lutowiska, Ustrzyki Górne, Chmiel, Dwernik, Smolnik. Gmina Lutowiska jest gminą o charakterze turystycznym. Na jej obszarze znajduje się wiele form ochrony przyrody, min. Bieszczadzki Park Narodowy i Park Krajobrazowy Doliny Sanu, bogatych w przedstawicieli flory i fauny bieszczadzkiej. Rysunek 1: Położenie i podział administracyjny gminy Lutowiska Źródło: opracowanie własne 2 STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY LUTOWISKA CZĘŚĆ I - UWARUNKOWANIA ETAP: wyłożenie do publicznego wglądu 2. UWARUNKOWANIA WYNIKAJĄCE Z DOTYCHCZASOWEGO PRZEZNACZENIA, ZAGOSPODAROWANIA I UZBROJENIA TERENU ORAZ Z STANU ŁADU PRZESTRZENNEGO I WYMOGÓW JEGO OCHRONY 2.1 PLANOWANIE I ZAGOSPODAROWANIE PRZESTRZENNE – STAN PRAWNY Zadaniem własnym gminy, wynikającym z ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 42, poz.1591, z późn. zm.) jest m.in.
    [Show full text]
  • 3. Bieszczadzkie Lasy Dawniej I Dziś
    BIESZCZADZKIE LASY DAWNIEJ I DZIŚ Opracował: Na zlecenie Nadleśnictwa Ustrzyki Dolne Bogusław Augustyn 1 NAZWY WSI ZWIĄZANE Z DRZEWOSTANEM • BUKOWIEC, BUKOWSKO • BUK, BUKOWINA • BRZOZOWIEC • JAWORZEC • JASIEŃ, JASIENICA • JAWORNIK, JAWORKI, JABŁONKI • SMEREK, SMERECZNA • OLCHOWIEC, OLSZANICA, OLCHOWA • CISOWIEC, CISNA?, TYSKOWA Nazwy terenowe związane z karczowaniem lasów Czerteż, Czerteżne, Czertycz, Czerkiz, Czerteżyk Czerenina Porub, Porubyszcze, Zruby Pohar, Poharyszcze Spalona Góra (Beskid) Prosik, Pasika Nazewnictwo gór związane z dominującym drzewostanem • Jaworniki, Jawornik, Jawor, Jaworne • Bukowica, Bukowinka, Bucznik • Cisowiec • Smerek, Smereckie • Na Buczkach, Czeremcha • Gruszka, Grabów • Jasieniowa Nazwy strumieni związane z występującym drzewostanem • Olchowaty, Olszanka • Czerteż, Cisowczyk • Jesionka, Jasienik • Smerczanka Nazewnictwo związane z działalnością gospodarczą człowieka • ŻUPY • BANIA, BANICA, KADOBISZCZE • HUTA, HUCISKO, POTASZNIA • SZAŁASZYSKA • KOSZAR, KOSZARYSZCZE Aby dostosować takie miejsca na potrzeby gospodarki musiały być wycinane lasy !!! Współczesny przykład wycinki lasów na potrzeby pasterstwa wysokogórskiego (Rumunia) Dawni pasterze byli nieodłącznym elementem gór i lasów. To ich sposób gospodarowania przyczynił się w znacznym stopniu do wycinania lasów górskich w XVI i XVII wieku Wypas owiec na halach Powiększanie obszarów wypasowych polan i połonin wiązało się z intensywnym wycinaniem pierwotnych lasów PIERWSZE PRÓBY OCHRONY LASÓW Ok. 1530 r. Piotr Kmita, właściciel rozległych dóbr ciągnących
    [Show full text]
  • Pełne Opracowanie Do Pobrania
    Fundacja Dziedzictwo Przyrodnicze CHARAKTERYSTYKA PRZYRODNICZA OBSZARU OTULINY BIESZCZADZKIEGO PARKU NARODOWEGO Publikacja finansowana ze środków Fundacji WWF Polska Wykonawca: Fundacja Dziedzictwo Przyrodnicze ul. Królewska 65A/1 30-081 Kraków Adres do korespondencji: ul. Słowackiego 6/10 35-060 Rzeszów Publikacja finansowana ze środków: Fundacja WWF Polska ul. Usypiskowa 11 02-386 Warszawa Zespół redakcyjny: Paulina Kramarz, Małgorzata Pociask, Radosław Michalski Redaktor prowadzący: Paulina Kramarz Redakcja językowa: Grażyna Pucek Autorzy i źródła zdjęć: Kathleen Benison, Mariusz D. Boćkowski, Dorota Bury, Anna Drozd, Małgorzata Kołtowska, Robert Kościelniak, Grzegorz Leśniewski, Andrzej Melke, Tomasz Nabiałkowski, NASA/U. of Michigan, Tomasz Olbrycht, Mariusz Paszkowski, Rudolf Robak, Konrad Sachanowicz, Adam Szary, Robert Szczęsny, Krzysztof Tatoj, Tomasz Wilk, Tomasz Winnicki, Zenon Wojtas, Robert Zubel oraz kadry z filmów: „Homemade Realistic Tornado Simulator „MesoCylinder” Project” (IAA015), „Niesamowitych obrazów dostarcza pożar Biebrzanskiego Parku Narodowego...” (998 Grajewo) Opracowanie DTP: Wydawnictwo PAPIRUS ul. Spytka 11, 37-500 Jarosław tel. 16 621 45 41 e-mail: [email protected] www.papirus.jaroslaw.pl Na okładce: Sóweczka Glaucidium passerinum (fot. Grzegorz Leśniewski) Copyright © 2020 Fundacja Dziedzictwo Przyrodnicze ISBN: 978-83-954138-6-5 Niniejsze opracowanie stanowi dzieło autorskie i podlega ochronie zgodnie z ustawą o prawie autorskim z dnia 4.02.1994 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1191, z późn. zm.) 2 ZESPÓŁ RECENZENTÓW dr hab. inż. Jan Bodziarczyk, prof. UR dr Łukasz Musielok Katedra Bioróżnorodności Leśnej Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytet Rolniczy im. H. Kołątaja Uniwersytet Jagielloński al. 29 Listopada 46, 31-425 Kraków ul. Gronostajowa 7, 30-387 Kraków dr Katarzyna Bojarska dr hab. Anna Orczewska, prof. UŚ Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk Instytut Biologii, Biotechnologii i Ochrony Środowiska al.
    [Show full text]