6 Luglio 2011 -12:16 pagina 881 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

An. et vol. XCVIII 1 Decembris 2006 N. 12

COMMENTARIUM OFFICIALE

Directio: Palazzo Apostolico – Citta` del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana

ACTA BENEDICTI PP. XVI

CONSTITUTIONES APOSTOLICAE

I

SYDNEYENSIS

Eparchia Chaldaea Oceaniae Sancti Thomae Apostoli in urbe Sydneyensi conditur pro Christifidelibus ritus Chaldaei in Oceania commorantibus.

BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam

Inter gravissimas multiplicesque summi Apostolici ministerii Nostri cu- ras haud parvi momenti et ponderis habendas esse putamus eas, quae ad Ecclesias Orientales pertinent; cum sint Nobis ipsae sane carissimae tum antiquitate tum copia praeclararum traditionum et exemplorum sanctitatis. Respicientibus nunc Nobis adspirituale bonum atque regimen Christifide - lium Ecclesiae ritus Chaldaei in Oceania commorantium, opportunum est visum pro iisdem Eparchiam condere. Audito igitur Venerabili Fratre Nostro Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, suprema Apostolica auctoritate constituimus Eparchiam Chaldaeam Oceaniae Sancti Thomae Apostoli in urbe Sydneyensi pro Christifidelibus catholicis ritus Chal- daei in Oceania commorantibus propriis cum iuribus atque obligationibus, cuius sedem ponimus in urbe Sydneyensi. Eius autem constitutio et admi- nistratio adnormas Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 882 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

882 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

vero iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mit- tantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus.

Datum Romae, apudSanctum Petrum, dieuno et vicesimo mensis Octo- bris, anno Domini bis millesimo sexto, Pontificatus Nostri secundo.

Tarsicius card. Bertone Ignatius card. Moussa Daoud Secretarius Status Congr. pro Ecclesiis Orient.

Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 47.102

II

BUIUMBURAE¨ NSIS

In Burundia constituitur nova Provincia Ecclesiastica Buiumburae¨nsis, cuius me- tropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis.

BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam

Cum ad aptius consulendum Evangelizationis operi in Burundia oppor- tunum visum esset eadem in Natione — ubi nunc una exstat Provincia Ecclesiastica Kitegae¨nsis — novam Provinciam Ecclesiasticam condere, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, omnibus mature perpensis habi- tisque faventibus votis eorum quorum interest, censuit nuper ut adeiusmo di institutionem procederetur. Nos vero solliciti de totius Dominici gregis bono, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate sequentia decernimus. A metropolitana Sede Kitegae¨nsi seiungimus dioeceses Buium- burae¨nsem, Bubantinam et Bururiensem; ex iisque constituimus novam Pro- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 883 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 883

vinciam Ecclesiasticam Buiumburae¨nsem atque dioecesim eiusdem nominis ad Archidioecesis Metropolitanae gradum evehimus cuique assignamus uti suffraganeas ceteras dioeceses Bubantinam et Bururiensem. Insuper Vene- rabilem Fratrem Evaristum Ngoyagoye, hactenus Episcopum Buiumburae¨n- sem, renuntiamus Archiepiscopum Metropolitam Buiumburae¨nsem. Quae praescripsimus committimus perfı`cienda Venerabili Fratri Paulo Richardo Gallagher, Archiepiscopo titulo Hodelmensi et in Burundia Apostolico - tio, onere imposito sincerum exemplar actus effectae exsecutionis mittendi memoratae Congregationi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apudSanctum Petrum, dievicesimo quinto mensis No- vembris, anno Domini bis millesimo sexto, Pontificatus Nostri secundo.

Tarsicius card. Bertone Ivan card. Dias Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 47.396

LITTERAE APOSTOLICAE

I

Venerabili Dei Servo Aloisio Monza caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP. XVI

Adperpetuam rei memoriam. — « Deus caritas est » ( 1Io4, 16). Apostoli dilecti (cfr Io 13, 23; 19, 26) haec verba Aloisii Monza sacerdotis definire sum- matim possunt effigiem. In oppido Cislago Mediolanensis archidioecesis anno MDCCCXCVIII, XXII die mensis Iunii, ortus est. Inde a pueritia vitae fatigatione est detentus, sed dolorem pedetemptim de eo detraxit amor. Comprobata fuit eius ad presby- teratum vocatio. Scripsit ille: « vocatio est Dei privilegium amoris quod non 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 884 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

884 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

omnibus concedit Ille ». Vocationis iter laboriosum fuit, quod sacerdotalis ordinatio, quae die XIX mensis Septembris anno MCMXXV contigit, perfecit. Vix apudparoeciale templum Sancti Mauricii oppidi Vedano Olona pasto- rale ministerium inceperat, cum repente est temptatus. Etenim iniuria insi- mulatus est nonnullos paroeciae iuvenes ad quandam petitionem faciendam se concitasse, ideoque in vincula est coniectus. Hac occasione laetitiam est expertus, quae ex probatione oritur, quae, tamquam ignis, efficit ut fidei aurum purificetur (cfr 1Pe1, 68). Beatae Virginis Mariae Miraculorum adsanctuarium, in oppido Saronno situm, translatus, animadvertit se quadam teneri missione amorem scilicet deferendi: « Nostrae aetatis mundo, qui eversus moraliter reperitur, nostram per vitam dicere possumus: “videte quam pulchrum sit in amore vivere” ». Nonnullas personas collegit: « Qui Deum amat animose pro animarum salute operatur, quae Iesu Christi sanguine penduntur ». Ex iis germen constituit alicuius instituti, cui propositum primum commisit pristinorum scilicetchri- stianorum amorem in mundo portandi, atque postea nomen imposuit: eas videlicet parvas apostolas caritatis vocavit. Sic novam communitatem defini- vit: « Parvae Apostolae Caritatis animae sunt operosae, quae, cum hodiernum mundum a Deo seiungi et ad paganum cultum inclinari videant, student in hodiernam societatem sese inserere, animo illo imbutae Apostolorum atque caritate practica pristinorum christianorum, ut Evangelii veluti saporem af- ferant ac laetitiam in Christo fraterne vivendi ». Parvarum Apostolarum propositum est definitum cum ei demandavit Providentia amoris donum inhabiles parvulos iterum educandi. Instituto tunc « Nostram Familiam » inditum est nomen. Cum ab Archiepiscopo Mediolanensi, beato Alfredo Hildefonso Schuster, die XXX mensis Novembris anno MCMXXXVI nominatus esset parochus S. Ioan- nis in pago v.d. Castagna di Lecco, curator evasit insignis. Effigies fuit Boni Pastoris, qui deperditam ovem quaerit (cfr Mt 18, 12). Magister fuit et testis. Caritatem docuit, quam homines conveniens est testatus. Omnium rerum Eucharistia fuit fons. Per Missae celebrationem et eucharisticam adoratio- nem in Iesum Christum ipse mergebatur. Iterare solebat: « Christum percipe- re debemus viventem eiusdemque possumus animadvertere amicitiam: “vos autem dixi amicos” (Io 15, 14), amicos veraces, deditos ac fortes: “Quis ergo nos separabit a caritate Christi?” » (Rm 8, 35). Ex Christi mysteriis illudmaxime tenuit quodadgranum frumenti atti- net, quodmortuum multum affert fructum (cfr Io 12, 20-26). Fidei, spei 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 885 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 885

caritatisque exercuit virtutes. Precationem veluti spiritum egit, adDi vinam Providentiam sese addixit. Eius caritas tamquam exsultans fuit laetitia, quae eum usque adoccursum cum Domino comitavit, qui die XXIX mensis Septem- bris anno MCMLIV venit. Servi Dei propter continuatam sanctitatis famam beatificationis et cano- nizationis Causa per Processum Mediolanensem (annis MCMLXXXVII-MCMXCI) incohata est. Omnibus iure statutis peractis rebus, coram Venerato Decessore Nostro Ioanne Paulo II Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die XX mensis Decembris anno MMIII prodiit. Proinde die XIX mensis Decem- bris anno MMV miraculum intercessioni Venerabilis Dei Servi adscriptum com- probavimus. Statuimus porro ut beatificationis ritus Mediolani die XXX men- sis Aprilis anno MMVI celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Aloisium Monza adscribimus. Nos, vota Fratris Nostri Dionysii S.R.E. Cardinalis Tettamanzi, Archie- piscopi Mediolanensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sancto- rum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venera- biles Servi Dei Aloisius Biraghi, presbyter, conditor Instituti Sororum a Sanc- ta Marcellina, qui operam dedit institutioni candidatorum ad sacerdotium, et Aloisius Monza, presbyter, qui operibus pastoralibus gerendis vitam suam devovit, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Aloisii Biraghi die duodetricesima Maii et Aloisii Monza die duodetricesima Septem- bris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.

Datum Romae, apudSanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXX mensis Aprilis, anno MMVI, Pontificatus Nostri secundo.

De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 46.554 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 886 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

886 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

II

Venerabili Servae Dei Ritae Amatae a Iesu (in saec.: Ritae Lopes de Almeida) Beatorum honores decernuntur.

BENEDICTUS PP. XVI

Adperpetuam rei memoriam. — « Per omne tempus Ecclesiae officium incumbit signa temporum perscrutandi et sub Evangelii luce interpretandi. [...] Oportet itaque ut mundus in quo vivimus necnon eius exspectationes, appetitiones et indoles saepe dramatica cognoscantur et intelligantur » (Conc. Oecum. Vat. II, Const. pastoralis de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes,4). Venerabilis Serva Dei Rita Amata a Iesu (in saec.: Rita Lopes de Almei- da), attente intuens signa ac necessitates sui temporis quod postulabat ut novis socialibus quaestionibus responderetur, actuose exercuit caritatis ope- ra. Quo melius pueros et mulieres in difficultatibus versantes iuvaret suaeque actuositati certam firmaret continuationem, fundavit Institutum Sororum a Iesu, Maria et Ioseph. Haec Christi amoris testis die V mensis Martii anno MDCCCXLVIII orta est in pago Casalmedinho, intra fines dioecesis Visensis in Lusitania, ex agricolis opibus bene praeditis, qui ei prima rudimenta tradiderunt religiosae institu- tionis. Septem annos nata apudquandamfamiliam habitare coepit; sedcum die dominica sanctam Missam participare non potuisset, aufugit domumque revertit. Deinde apud aliam familiam Visei morata est, ubi artem didicit legendi et scribendi. Iam puella singularem ostendit pietatis spiritum, ita ut plures transige- ret horas in adoratione Sanctissimi Sacramenti. Impulsum quoque sensit incumbendi in puerorum et puellarum christianam institutionem. Ideo cate- chismum docere coepit sua in paroecia. Duodeviginti annos nata apostolatum promovit sacratissimi rosarii pro familiis. Hunc propagans apostolatum iter faciebat per pagos et ipsa rosarium recitabat aliosque illudrecitare doc ebat. Hortabatur ad orandum in sacellis atque de familiis inquirebat vitam haud rectam ducentibus, ut eas ad Christum reduceret. Percipiens vocationem suam maturam esse advitam consecratam, anno MDCCCLXXVII ingressa est monasterium Oporti. Intellexit tamen Domini con- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 887 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 887

silium de se aliud esse. Reliquit ergo monasterium et mansit Oporti veluti alumna interna cuiusdam collegii. Interea in animo suo crevit propositum condendi operam quae mulieres et pueros adversis in rerum adiunctis versantes exciperet. Quamobrem anno MDCCCLXXX, adiuvante eam Patre Francisco Pereira, eius moderatore spiritus, in loco Gumiei, intra fines paroeciae Ribafeita, pro puellis pauperibus et de- relictis aperuit collegium. In paupertate suum propositum sola gessit. Inde quaedam sociae eam secutae sunt in eius vitae et apostolatus consilio. Mense Maio anni MCMII opera eius approbata est ab auctoritate ecclesiastica solum- modo uti Pia Unio, quoniam in Lusitania ordines religiosi inde ab anno MDCCCXXXIV legibus vetabantur. Nova communitas se transtulit ex dioecesi Visensi in dioecesim Aegitaniensem. Adepta approbatione pontificia, Serva Dei sese dedit solidando ac diffundendo suo Instituto in aliis Lusitaniae locis atque sororibus instituendis. Anno MCMX proclamata est Respublica Lusitana, cuius novum regimen, vehementi anticlericali sensu infectum, repentine decrevit ut omnes domus religiosae clauderentur eorumque bona confiscarentur. Serva Dei confugit apudsuos in pago natali et, auxiliante ReverendoDomino Emmanuele Damasceno da Costa, nonnullas congregavit sodales quas in Brasiliam misit, ut quaedam Instituti confirmaretur continuatio. Ipsa vero in loco suo mansit pergens vitae sanctitate Deum laudare suoque inservire Insti- tuto fervore suae caritatis, quae aedificabat consorores et omnes qui ei occurrebant. Exemplum sumens de beatissima Virgine Maria et sancto Ioseph, ipsa quaerebat omnibus in adiunctis divinis adhaerere consiliis. In quadam epistula suo moderatori spiritus scripsit: « Quod ego semper cupio est ut Domini nostri voluntas adimpleatur ». Fidem intrepide testa- batur et ardenter propagabat. Spiritale alimentum et fulcimen invenit in oratione, in devotione erga Eucharistiam, Sacram Familiam de Nazareth, Sacrum Cor Iesu, in lectione frequentique meditatione Verbi Dei et vitae sanctorum. Eius amor erga Christum compulit eam ut sese pro aliis im- penderet. Omnes amavit materno affectu, praesertim eos qui versabantur in necessitatibus, idemque suas spiritales filias facere docebat. Dicereso- lebat: « Solum qui amat, est magnanimis », quam sententiam ipsamet ad rem optime deduxit. Consilio utens et prudentia facilius plurima composuit discidia inter familias. Observavit leges Ecclesiae et Regulam Instituti. Sapientiae et iustitiae spiritu moderata est operam quam ipsa fundaverat. Certavit pro 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 888 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

888 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

tuenda mulieris dignitate et pro eiusdem sociali condicione promovenda. In perficiendis quae ei Dominus inspirabat innumeras obiit difficultates, quas vero alacriter ac fortiter sustinuit, semper divino confidens auxilio. Erat sobria ac saepe etiam necessario sese abstinebat ut suis subveniret sororibus. Normis ecclesiasticae auctoritatis oboediens exstitit. Filialem affectum erga Summum Pontificem constanter exhibuit. Adhuc puella, obolum colli- gebat ut mitteret ad Sanctam Sedem. Exemplo ducta Sacrae Familiae de Nazareth, in paupertate vixit et simplicitate. Castitate praecipue eminuit. Admirabili humilitate non recusavit ante ecclesias eleemosynam petere, ut suum Institutum difficilioribus temporibus sustentaret. Brevem post aegrotationem, die VI mensis Ianuarii anno MCMXIII in Ribafeita, in quadam mansione a benefactoribus ei praestita, animum Deo reddidit, spe confortata Christum assequendi, ad quem indesinenter anhelavit. Propter diffusam famam sanctitatis, anno MCMXCI Episcopus Visensis bea- tificationis et canonizationis Causam incohavit per celebrationem Inquisitio- nis dioecesanae. Rebus a iure statutis rite peractis, coram Venerabili Deces- sore Nostro Ioanne Paulo II promulgatum est Decretum de virtutibus heroicis Venerabilis Servae Dei die XX mensis Decembris anno MMIII, ac dein- de Decretum de miraculo eiusdem intercessioni adscripto die XX mensis De- cembris anno MMIV. Demum Nos statuimus ut ritus beatificationis Visei age- retur die XXVIII mensis Maii anno MMVI. Hodie igitur Visei de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iose- phus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabilem Servam Dei Ritam Ama- tam a Iesu: Nos, vota Fratris Nostri Antonii Augusti dos Santos Marto, olim Episcopi Visensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Rita Amata a Iesu, in saeculo Rita Lopes de Almeida, virgo, fundatrix In- stituti Sororum a Iesu, Maria et Ioseph, quae pueris, familiis et mulieribus iuvandis totam vitam suam devovit, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima quarta Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 889 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 889

Quodautem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus.

Datum Romae, apudSanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Maii, anno MMVI, Pontificatus Nostri secundo.

De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 46.486

ALLOCUTIONES

I

Ad Plenariam Sessionem Pontificiae Academiae Scientiarum.*

Your Excellencies, Distinguished Ladies and Gentlemen, I am pleasedto greet the members of the Pontifical Academy of Sciences on the occasion of this Plenary Assembly, andI thank Professor Nicola Cabibb ofor his kindwordsof greeting in your name. The theme of your meeting — “Pre- dictability in Science: Accuracy and Limitations” — deals with a distinctive attribute of modern science. Predictability, in fact, is one of the chief reasons for science’s prestige in contemporary society. The establishment of the scientific methodhas given the sciences the ability to predict phenomena, to studyth eir development, and thus to control the environment in which man lives. This increasing “advance” of science, and especially its capacity to master nature through technology, has at times been linkedto a corresponding“re - treat” of philosophy, of religion, andeven of the Christian faith. Indeed , some have seen in the progress of modern science and technology one of the main causes of secularization andmaterialism: why invoke God’scontrol over these phenomena when science has shown itself capable of doing the same

* Die 6 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 890 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

890 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

thing? Certainly the Church acknowledges that “with the help of science and technology..., man has extended his mastery over almost the whole of na- ture”, andthus “he now producesby his own enterprise benefits once looked for from heavenly powers”.1 At the same time, Christianity does not posit an inevitable conflict between supernatural faith andscientific progress . The very starting-point of Biblical revelation is the affirmation that Godcr eated human beings, endowed them with reason, and set them over all the creatures of the earth. In this way, man has become the stewardof creation andGod’s “helper”. If we think, for example, of how modern science, by predicting natural phenomena, has contributedto the protection of the environment, the progress of developing nations, the fight against epidemics, and an in- crease in life expectancy, it becomes clear that there is no conflict between God’s providence and human enterprise. Indeed, we could say that the work of predicting, controlling and governing nature, which science today renders more practicable than in the past, is itself a part of the Creator’s plan. Science, however, while giving generously, gives only what it is meant to give. Man cannot place in science andtechnology so radicalanduncondi- tional a trust as to believe that scientific andtechnological progress ca n explain everything andcompletely fulfil all his existential andspiritu al needs. Science cannot replace philosophy and revelation by giving an exhaus- tive answer to man’s most radical questions: questions about the meaning of living anddying,about ultimate values, andabout the nature of progress itself. For this reason, the SecondVatican Council, after acknowledging the benefits gainedby scientific advances,pointedout that the “scientific meth- ods of investigation can be unjustifiably taken as the supreme norm for arriving at truth”, and added that “there is a danger that man, trusting too much in the discoveries of today, may think that he is sufficient unto himself andno longer seek the higher values”. 2 Scientific predictability also raises the question of the scientist’s ethical re- sponsibilities. His conclusions must be guidedby respect for truth andan honest acknowledgment of both the accuracy and the inevitable limitations of the scientific method. Certainly this means avoiding needlessly alarming predictions when these are not supportedby sufficient data or exceedscience’s actual ability to predict. But it also means avoiding the opposite, namely a silence, born of fear, in the face of genuine problems. The influence of scientists in shaping public

1 Gaudium et Spes, 33. 2 Ibid., 57. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 891 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 891

opinion on the basis of their knowledge is too important to be undermined by undue haste or the pursuit of superficial publicity. As my predecessor, John Paul II, once observed: “Scientists, precisely because they ‘know more’, are calledto ‘serve more’. Since the freedomthey enjoy in research gives t hem access to specializedknowledge,they have the responsibility of using th at knowledge wisely for the benefit of the entire human family”.3 Dear Academicians, our world continues to look to you and your col- leagues for a clear understanding of the possible consequences of many im- portant natural phenomena. I think, for example, of the continuing threats to the environment which are affecting whole peoples, andthe urgent needt o discover safe, alternative energy sources available to all. Scientists will find support from the Church in their efforts to confront these issues, since the Church has received from her divine founder the task of guiding people’s consciences towards goodness, solidarity and peace. Precisely for this reason she feels in duty bound to insist that science’s ability to predict and control must never be employedagainst human life andits dignity,but always placedat its service, at the service of this andfuture generations. There is one final reflection that the subject of your Assembly can suggest to us today. As some of the papers presented in the last few days have emphasized, the scientific method itself, in its gathering of data and in the processing anduse of those datain projections, has inherent limitations that necessarily restrict scientific predictability to specific contexts andap- proaches. Science cannot, therefore, presume to provide a complete, determin- istic representation of our future andof the development of every phenom- enon that it studies. Philosophy and theology might make an important contribution to this fundamentally epistemological question by, for example, helping the empirical sciences to recognize a difference between the mathe- matical inability to predict certain events and the validity of the principle of causality, or between scientific indeterminism or contingency (randomness) andcausality on the philosophical level, or, more radically,between evo lu- tion as the origin of a succession in space andtime, andcreation as the ultimate origin of participatedbeing in essential Being. At the same time, there is a higher level that necessarily transcends all scientific predictions, namely, the human world of freedom and history. Whereas the physical cosmos can have its own spatial-temporal development, only

3 Address to the Pontifical Academy of Sciences, 11 November 2002. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 892 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

892 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

humanity, strictly speaking, has a history, the history of its freedom. Freedom, like reason, is a precious part of God’s image within us, and it can never be reduced to a deterministic analysis. Its transcendence vis-a`-vis the material worldmust be acknowledgedandrespected,since it is a sign of our human dignity. Denying that transcendence in the name of a supposed absolute ability of the scientific methodto predictandconditionthe human worldwouldinv olve the loss of what is human in man, and, by failing to recognize his uniqueness and transcendence, could dangerously open the door to his exploitation. Dear friends, as I conclude these reflections, I once more assure you of my close interest in the activities of this Pontifical Academy and of my prayers for you andyour families. Upon all of you I invoke Almighty God’sblessings of wisdom, joy and peace.

II

Ad Coetum Plenarium Pontificii Comitatus Eucharisticis Internationalibus Con- ventibus provehendis.*

Signori Cardinali, Venerati fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, cari fratelli e sorelle, mi e` molto gradita la vostra visita e vi saluto tutti con affetto. In primo luogo saluto il Signor Cardinal Jozef Tomko, che ringrazio per essersi fatto interprete dei comuni sentimenti e per avermi informato circa lo svolgimento della vostra Assemblea plenaria di questi giorni. Un saluto cordiale ai membri del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali e ai Dele- gati nazionali, che hanno preso parte a quest’incontro per preparare insieme il prossimo 49º Congresso Eucaristico Internazionale, in programma a Que´- bec nel giugno del 2008. Saluto poi i rappresentanti del Comitato preparato- rio locale di questo grande evento ecclesiale, come pure il piccolo ma signifi- cativo gruppo degli Adoratori dell’Eucaristia. Voi venite da diverse parti del mondo e lo scopo della vostra riunione e` preparare una celebrazione quanto mai importante per tutta la Chiesa, quale` appunto un Congresso Eucaristico Internazionale. Come il Cardinale Jozef

* Die 9 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 893 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 893

Tomko ha ricordato poco fa, esso costituisce una risposta corale del Popolodi Dio all’amore del Signore sommamente manifestato nel Mistero eucaristico. E` vero! I Congressi Eucaristici, che si tengono volta a volta in luoghi e conti- nenti diversi, sono sempre sorgente di rinnovamento spirituale, occasione per meglio far conoscere la Santissima Eucaristia, che e` il tesoro piu` prezioso lasciatoci da Gesu`; essi sono pure un incoraggiamento per la Chiesa a diffon- dere in ogni ambito della societa` eda testimoniare, senza esitazione, l’amore di Cristo. Del resto, sin da quando fu istituito il vostro benemerito Pontificio Comitato, questo e` lo scopo che si prefigge: « far sempre meglio conoscere, amare e servire Nostro Signore Gesu` Cristo nel suo Mistero eucaristico, centro della vita della Chiesa e della sua missione per la salvezza del mondo ». Ognuno di questi Congressi Eucaristici rappresenta, pertanto, una provviden- ziale opportunita` per mostrare all’umanita` in modo solenne « l’Eucaristia, dono di Dio per la vita del mondo », come dice il testo base del prossimo Congresso. Questo documento e` stato presentato nel corso dei vostri lavori dal Cardinale Marc Ouel- let, Arcivescovo di Que´bec, al quale indirizzo uno speciale saluto. Non solo quanti hanno la possibilita` di parteciparvi di persona, ma anche le varie comunita` cri- stiane che adesso sono invitate adunirsi idealmente potranno beneficiar e delle grazie speciali che il Signore dispensera` nel Congresso Eucaristico Internazionale. In quei giorni il mondo cattolico terra` fissi gli occhi del cuore sul sommo mistero dell’Eucaristia per trarne rinnovato slancio apostolico e missionario. Ecco perche´ e` importante prepararsi bene edio vi ringrazio, cari fratelli e sorelle, pe r il lavoro che state svolgendo per aiutare i fedeli di ogni continente a comprendere sempre piu` il valore e l’importanza dell’Eucaristia nella nostra vita. Inoltre, la presenza tra voi di alcuni rappresentanti degli Adoratori dell’Eucaristia e l’accenno che Ella, Si- gnor Cardinale Tomko, ha fatto alla « Federacio´n Mundial de la Adoracio´nNoctur- na »mida` modo di ricordare quanto proficua sia la riscoperta da parte di molti cristiani dell’adorazione eucaristica. A questo proposito, mi piace tornare con la memoria all’esperienza vissuta lo scorso anno con i giovani a Colonia, in occasione della Giornata Mondiale della Gioventu`, e in Piazza San Pietro con i bambini della Prima Comunione accompagnati dalle famiglie e dai catechisti. Quanto bisogno ha l’odierna umanita` di riscoprire nel Sacramento eucaristico la fonte della propria speranza! Ringrazio il Signore perche´ molte parrocchie, accanto alla devota cele- brazione della Santa Messa, vanno educando i fedeli all’Adorazione eucaristica ed auspico, anche in vista del prossimo Congresso Eucaristico Internazionale, che questa pratica si diffonda sempre piu`. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 894 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

894 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Cari fratelli e sorelle, com’e` noto, la prossima Esortazione post-sinodale sara` dedicata all’Eucaristia. Essa raccogliera` le indicazioni emerse dall’ultimo Sinodo dei Vescovi dedicato proprio al Mistero eucaristico e sono sicuro che anche questo documento aiutera` la Chiesa a preparare e celebrare con inte- riore partecipazione il Congresso Eucaristico, che si terra` nel giugno del 2008. Lo affido sin d’ora alla Vergine Maria, prima e incomparabile adoratrice di Cristo eucaristico. La Madonna protegga e accompagni ognuno di voi, le vostre comunita`, e renda fecondo il lavoro che state facendo in vista dell’im- portante evento ecclesiale di Que´bec. Da parte mia vi assicuro un ricordo nella preghiera e tutti di cuore vi benedico.

III

Ad Coetum Plenarium Pontificii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam.*

Signor Cardinale, Venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, Cari Fratelli e Sorelle!

« Grazia e pace a voi da Dio, Padre nostro e dal Signore Gesu` Cristo ».1 Con questo augurio di san Paolo ai Romani mi rivolgo a voi, che dedicate la vostra intelligenza, il vostro amore e il vostro zelo alla promozione della piena comu- nione di tutti i cristiani, secondo la volonta` del Signore stesso che per quella unita` ha pregato alla vigilia della sua passione, morte e resurrezione. Ringrazio innanzitutto il vostro Presidente, il Signor Cardinale Walter Kasper, perilsuo saluto e per il denso resoconto del lavoro della vostra Plenaria, e ringrazio voi tutti che avete portato a questo incontro la vostra esperienza e la vostra spe- ranza, impegnandovi ad individuare risposte adeguate a una situazione in cam- biamento. Proprio su questo si concentra il tema da voi scelto e studiato: « La situazione ecumenica in cambiamento ». Viviamo in un periodo di grandi cambia- menti in quasi tutti i settori della vita; non c’e` quindi da stupirsi se questo incide anche sulla vita della Chiesa e sulle relazioni fra i cristiani. Va tuttavia detto in partenza che, pur in presenza di mutamenti di situa- zioni, di sensibilita`, di problematiche, lo scopo del movimento ecumenico rimane

* Die 17 Novembris 2006. 1 Rm 1, 7. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 895 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 895

immutato: l’unita` visibile della Chiesa.Com’e` noto, il Concilio Vaticano II con- sidero` come uno dei suoi principali intenti il ristabilimento della piena unita` fra tutti i cristiani.2 E` , questo, anche il mio intento. Mi valgo volentieri di questa occasione per ripetere e confermare, con rinnovata convinzione, quanto hoaf- fermato all’inizio del mio ministero sulla Cattedra di Pietro: « L’attualesuo(di Pietro) successore — ho detto allora — si assume come impegno primario quello di lavorare senza risparmio di energie alla ricostituzione della piena e visibile unita` di tutti i seguaci di Cristo. Questa e` la sua ambizione, questo il suo impellente dovere ». Ed ho aggiunto: « L’attuale successore di Pietro si lascia interpellare in prima persona da questa domanda ed e` disposto a fare quanto e` in suo potere per promuovere la fondamentale causa dell’ecumenismo ».3 In verita`, dal Concilio Vaticano II ad oggi molti passi sono stati fatti verso la piena comunione. Ho davanti agli occhi l’immagine dell’Aula del Concilio,dove gli Osservatori delegati delle altre Chiese e Comunita` ecclesiali stavano attenti, ma silenziosi. Questa immagine ha fatto posto nei decenni successivi alla realta` di una Chiesa in dialogo con tutte le Chiese e Comunita` ecclesiali di Oriente e di Occidente. Il silenzio si e` trasformato in parola di comunione. Un enorme lavoro e` stato compiuto a livello universale e a livello locale. La fraternita` fra tutti i cristiani e` stata riscoperta e ristabilita come condizione di dialogo, di coopera- zione, di preghiera comune, di solidarieta`.E` quanto il mio Predecessore, Papa Giovanni Paolo II di felice memoria, ha messo in rilievo nell’Enciclica sull’impe- gno ecumenico, dove ha esplicitamente affermato, tra l’altro, che « frutto prezio- so delle relazioni tra i cristiani e del dialogo teologico che essi intrattengono e` la crescita di comunione. Le une e l’altro hanno reso consapevoli i cristiani degli elementi di fede che essi hanno in comune ».4 Quell’Enciclica poneva in rilievo i positivi frutti delle relazioni ecumeniche tra i cristiani sia d’Oriente che d’Occi- dente. Come non ricordare, in questo contesto, l’esperienza di comunione vissuta con i rappresentanti delle altre Chiese e Comunita` ecclesiali venuti da ogni continente per prendere parte ai funerali dell’indimenticabile Papa Giovanni Paolo II ed anche all’inaugurazione del mio pontificato? La condivisione del dolore e della gioia e` segno visibile della nuova situazione creata tra i cristiani. Ne sia benedetto Iddio! Anche la mia imminente visita a Sua Santita` Bartolo- meo I e al Patriarcato Ecumenico sara` un ulteriore segno di considerazione per le Chiese ortodosse, ed agira` come stimolo — cosı` confidiamo — per affrettare il passo verso il ristabilimento della piena comunione.

2 Cfr Unitatis redintegratio,1. 3 Insegnamenti, vol. I, 2005, p. 11. 4 Enc. Ut unum sint, 49. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 896 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

896 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Realisticamente, tuttavia, dobbiamo riconoscere che molto cammino resta ancora da fare. Dal Concilio Vaticano II la situazione, sotto molti aspetti, e` cambiata e il Cardinale Kasper ci ha descritto a grandi tratti questi cambiamenti. I rapidi rivolgimenti nel mondo hanno avuto le loro ripercussioni anche sull’ecu- menismo. Molte delle venerate Chiese d’Oriente, al tempo del Concilio, vivevano in condizioni di oppressione ad opera di regimi dittatoriali. Oggi esse hanno ricupe- rato la liberta` e sono impegnate in un ampio processo di riorganizzazione e di rivitalizzazione. Siamo adesse vicini con i nostri sentimenti e la nostra preghiera. La parte orientale e quella occidentale dell’Europa si stanno riavvicinando; questo stimola le Chiese a coordinare i loro sforzi per la salvaguardia della tradizione cristiana e per l’annuncio del Vangelo alle nuove generazioni. Una tale collabora- zione e` resa particolarmente urgente dalla situazione di avanzata secolarizzazione soprattutto del mondo occidentale. Fortunatamente, dopo un periodo di molte- plici difficolta`, il dialogo teologico fra la Chiesa cattolica e le Chiese ortodosse ha preso nuovo slancio. La Commissione Mista Internazionale di dialogo ha potuto positivamente incontrarsi a Belgrado, ospitata generosamente dalla Chiesa orto- dossa di Serbia. Nutriamo grandi speranze per il futuro cammino che sara` fatto nel rispetto delle legittime varieta` teologiche, liturgiche e disciplinari, per il rag- giungimento di una sempre piu` piena comunione di fede e di amore in cui sia possibile un sempre piu` profondo scambio tra le ricchezze spirituali di ogni Chiesa. Anche con le Comunita` ecclesiali d’Occidente, abbiamo vari dialoghi bila- terali, aperti edamichevoli, che registrano progressi nella reciproca c onoscenza, nel superamento di pregiudizi, nella conferma di alcune convergenze, e nella stessa identificazione piu` precisa delle vere divergenze. Vorrei soprattutto menzionare la « Dichiarazione congiunta sulla dottrina della giustificazione » raggiunta nel dialogo con la Federazione Luterana Mondiale, e il fatto che a questa Dichiarazione il Consiglio Mondiale Metodista, da parte sua, ha dato il proprio assenso. Sono nel frattempo emerse varie importanti problematiche che richiedono un approfondimento e un accordo. Permane innanzitutto la difficolta` di trovare una comune concezione sul rapporto fra il Vangelo e la Chiesa e, in relazione a cio`, sul mistero della Chiesa e della sua unita` esulla questione del ministero nella Chiesa. Nuove difficolta` sono poi apparse in campo etico, con la conseguenza che le differenti posizioni assunte dalle Con- fessioni cristiane sulle attuali problematiche ne hanno ridotto l’incidenza orien- tativa nei confronti dell’opinione pubblica. C’e` bisogno, proprio da questo punto di vista, di un approfondito dialogo sull’antropologia cristiana oltre che sull’interpretazione del Vangelo e sulla sua concreta applicazione. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 897 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 897

Cio` che, comunque, va innanzitutto promosso, e` l’ecumenismo dell’amore, che discende direttamente dal comandamento nuovo lasciato da Gesu` ai suoi disce- poli. L’amore accompagnato da gesti coerenti crea fiducia, fa aprire i cuori e gli occhi. Il dialogo della carita` per sua natura promuove e illumina il dialogo della verita`:e` infatti nella piena verita` che si avra` l’incontro definitivo a cui conduce lo Spirito di Cristo. Non sono certamente il relativismo o il facile e falso irenismo che risolvono la ricerca ecumenica. Essi anzi la travisano e la disorientano. Va poi intensificata la formazione ecumenica partendo dai fondamenti della fede cristia- na, cioe` dall’annuncio dell’amore di Dio che si e` rivelato nel volto di Gesu` Cristo e contemporaneamente in Cristo ha svelato l’uomo all’uomo e gli ha fatto com- prendere la sua altissima vocazione.5 A queste due essenziali dimensioni da` so- stegno la cooperazione pratica tra i cristiani, che « esprime vivamente quella unita` che gia` vige tra di essi e pone in piu` piena luce il volto di Cristo servo ».6 A conclusione di queste mie parole voglio ribadire l’importanza del tutto speciale dell’ecumenismo spirituale. Giustamente, pertanto, il Pontificio Consi- glio per la Promozione dell’Unita` dei Cristiani si impegna in esso, facendo leva sulla preghiera, sulla carita`, sulla conversione del cuore per un rinnovamento personale e comunitario. Vi esorto a proseguire su questa strada, che gia` tanti frutti ha dato ed altri ancora ne dara`. Per parte mia, vi assicuro il sostegno della mia preghiera mentre, a conferma della mia fiducia e del mio affetto, a tutti imparto una speciale Benedizione Apostolica.

IV

Ad Suam Gratiam, Rowan Williams, Archiepiscopum Cantuariensem.*

Your Grace, Dear friends, Grace andpeace to you in the LordJesus Christ! Your visit here today brings to mindthe important custom establishedby our predecessorsin recent decades. It also reminds us of the much longer history of relations between the See of Rome andthe See of Canterbury which began when Pope

5 Cfr Gaudium et spes, 22. 6 Unitatis redintegratio, 12. —————— * Die 23 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 898 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

898 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Gregory the Great sent Saint Augustine to the landof the Anglo-Saxons over 1,400 years ago. I am happy today to welcome you and the distin- guisheddelegation accompanying you. This is not our first meeting. Indee d, I was grateful for your presence, andthat of other representatives of the Anglican Communion, at the funeral of Pope John Paul II, andagain at the inauguration of my pontificate a year anda half ago. Your visit to the coincides with the fortieth anniversary of the visit of the then Archbishop of Canterbury, Dr Michael Ramsey, to Pope PaulVI.Itwasavisitfilledwithgreatpromise,astheAnglicanCommu- nion and the took steps towards initiating a dialogue about the questions to be addressed in the search for full visible unity. There is much in our relations over the past forty years for which we must give thanks. The work of the theological dialogue commission has been a source of encouragement as matters of doctrine which have separated us in the past have been addressed. The friendship and good relations which existin many places between Anglicans andCatholics have helpedto create a new context in which our sharedwitness to the Gospel of Jesus Christ has been nourishedandadvanced.The visits of Archbishops of Canterbury to the Hol y See have servedto strengthen those relations andhave playedan important role in addressing the obstacles which keep us apart. This tradition helpedgive rise to a constructive meeting of Anglican andCatholic bishops in Mississ auga, Canada, in May 2000, when it was agreed to form a joint commission of bishops to discern appropriate ways to express in ecclesial life the progress which has already been made. For all of this, we give thanks to God. In the present context, however, andespecially in the secularizedWest- ern world, there are many negative influences and pressures which affect Christians andChristian communities. Over the last three years you have spoken openly about the strains anddifficulties besetting the Anglican Communion andconsequently about the uncertainty of the future of the Communion itself. Recent developments, especially concerning the or- dainedministry andcertain moral teachings, have affectednot only inter - nal relations within the Anglican Communion but also relations between the Anglican Communion andthe Catholic Church. We believe that these matters, which are presently under discussion within the Anglican Commu- nion, are of vital importance to the preaching of the Gospel in its integrity, andthat your current discussions will shape the future of our relations. I tis to be hopedthat the work of the theological dialogue,which hadregistered 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 899 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 899

no small degree of agreement on these and other important theological matters, will continue to be taken seriously in your discernment. In these deliberations we accompany you with heartfelt prayer. It is our fervent hope that the Anglican Communion will remain grounded in the Gospels andthe Apostolic Traditionwhich form our common patrimony andare the basis of our common aspiration to work for full visible unity. The worldneedsour witness andthe strength which comes from an un- divided proclamation of the Gospel. The immense sufferings of the human family andthe forms of injustice that adverselyaffect the lives of so many people constitute an urgent call for our sharedwitness andservice. Preci sely for this reason, and even amidst present difficulties, it is important thatwe continue our theological dialogue. I hope that your visit will assist in finding constructive ways forwardin the current circumstances. May the Lordcontinue to bless you andyour family, andmay he strengthen you in your ministry to the Anglican Communion!

V

Ad XXI Internationalem Conferentiam apparatam a Pontificio Consilio pro Pasto- rali Valetudinis cura.*

Cari fratelli e sorelle, sono lieto di incontrarvi in occasione della Conferenza Internazionale organizzata dal Pontificio Consiglio per la Pastorale della Salute. Rivolgo a ciascuno il mio cordiale saluto, e in primo luogo al Cardinale Javier Lozano Barraga´n, che ringrazio per le cortesi parole. La scelta del tema — « Gli aspetti pastorali della cura delle malattie infettive » — offre l’opportunita` di riflettere, da vari punti di vista, su patologie infettive che hanno accompagnato da sempre il cammino dell’umanita`. Impressionante e` il numero e la varieta` dei modi con cui esse minacciano, spesso mortalmente, la vita umana anche in questo nostro tempo. Termini quali lebbra, peste, tubercolosi, AIDS, ebola evocano drammatici scenari di dolore e di paura. Dolore per le vittime e per i loro cari, spesso schiacciati da un senso d’impotenza di fronte alla gravita` inesorabile del male; paura per la popolazione in generale e per quanti, a motivo della professione o di scelte volontarie, avvicinano questi malati.

* Die 24 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 900 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

900 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

La persistenza delle malattie infettive che, nonostante i benefici effetti della prevenzione posta in essere sulla base del progresso della scienza, della tecnologia medica e delle politiche sociali, continuano a mietere numerose vittime, mette in risalto i limiti inevitabili della condizione umana. L’impegno umano, pero`,non deve mai arrendersi nel cercare mezzi e modalita` d’intervento piu` efficaci per combattere questi mali e per ridurre i disagi di quanti ne sono vittime. Schiere di uomini e donne hanno, in passato, messo a disposizione di malati con patologie ripugnanti le loro competenze e la loro carica di umana generosita`. Nell’ambito della Comunita` cristiana numerose « sono state le persone consacrate che hanno sacrificato la loro vita nel servizio alle vittime di malattie contagiose, mostrando che la dedizione fino all’eroismo appartiene all’indole profetica della vita consa- crata ».1 Acosı` lodevoli iniziative e a cosı` generosi gesti di amore si contrappon- gono tuttavia non poche ingiustizie. Come dimenticare i tanti malati infettivi costretti a vivere segregati, e talora segnati da uno stigma che li umilia? Tali deprecabili situazioni appaiono con maggiore gravita` nella disparita` delle condi- zioni sociali edeconomiche tra il Norde il Suddelmondo.Adesse e ` importante rispondere con interventi concreti, che favoriscano la prossimita` all’ammalato, rendano piu` viva l’evangelizzazione della cultura e propongano motivi ispiratori dei programmi economici e politici dei governi. In primo luogo, la prossimita` al malato colpito da malattie infettive: e` questo un obiettivo a cui la Comunita` ecclesiale deve sempre tendere. L’e- sempio del Cristo che, rompendo con le prescrizioni del tempo, non solo si lasciava avvicinare dai lebbrosi ma li ristabiliva nella salute e nella loro dignita` di persone, ha « contagiato » molti suoi discepoli lungo gli oltre due mila anni di storia cristiana. Il bacio al lebbroso di Francesco d’Assisi ha trovato imitatori non solo in personaggi eroici come il beato Damiano De Veuster, morto nell’isola di Molokai mentre assisteva i lebbrosi, o come la beata Teresa di Calcutta, oppure le religiose italiane uccise qualche annofa dal virus dell’ebola, ma pure in tanti promotori di iniziative a favore dei malati infettivi, soprattutto nei Paesi in via di sviluppo. Questa ricca tradi- zione della Chiesa cattolica va tenuta viva perche´, attraverso l’esercizio della carita` verso chi soffre, siano resi visibili i valori ispirati adautentica umani ta` e al Vangelo: la dignita` della persona, la misericordia, l’identificazione di Cristo al malato. Ogni intervento resta insufficiente, se in esso non si rende percepibile l’amore per l’uomo, un amore che si nutre dell’incontro con Cristo.

1 Esort. ap. postsin. Vita consecrata, 83. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 901 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 901

All’insostituibile prossimita` nei confronti del malato va unita l’evange- lizzazione dell’ambiente culturale in cui viviamo. Tra i pregiudizi che osta- colano o limitano un aiuto efficace alle vittime di malattie infettive c’e` l’atteggiamento di indifferenza e persino di esclusione e rigetto nei loro confronti, che emerge a volte nella societa` del benessere. Questo atteggia- mento e` favorito anche dall’immagine veicolata attraverso i media diuomo e donna preoccupati prevalentemente della bellezza fisica, della salute e della vitalita` biologica. E` una pericolosa tendenza culturale che porta a porre se stessi al centro, a chiudersi nel proprio piccolo mondo, a rifuggire dall’impegnarsi nel servire chi e` nel bisogno. Il venerato mio predecessore Giovanni Paolo II, nella Lettera apostolica Salvifici doloris, auspica piutto- sto che la sofferenza aiuti a « sprigionare nell’uomo l’amore, quel dono di- sinteressato del proprio “io” in favore degli altri uomini, degli uomini sof- ferenti ». Edaggiunge: « Il mondodell’umana sofferenza invoca, per cosı ` dire, senza sosta un altro mondo: quello dell’amore umano; e quest’amore disinteressato che si desta nel suo cuore e nelle sue opere, l’uomo lo deve, in un certo senso, alla sofferenza ».2 Occorre allora una pastorale capace di sostenere i malati nell’affrontare la sofferenza, aiutandoli a trasformare la propria condizione in un momento di grazia per se´ e per gli altri, attraverso una viva partecipazione al mistero di Cristo. Infine, vorrei ribadire quanto sia importante la collaborazione con le varie istanze pubbliche,perche´ venga attuata la giustizia sociale in un delicato set- tore come quello della cura e dell’assistenza ai malati infettivi. Vorrei accen- nare, ad esempio, alla equa distribuzione delle risorse per la ricerca e la tera- pia, come pure alla promozione di condizioni di vita che frenino l’insorgere e l’espandersi delle malattie infettive. In questo come in altri ambiti, alla Chiesa incombe il compito « mediato » di « contribuire alla purificazione della ragione e al risveglio delle forze morali, senza le quali non vengono costruite strutture giuste, ne´ queste possono essere operative a lungo ». Mentre « il compito im- mediato di operare per un giusto ordine nella societa` e` proprio dei fedeli laici... chiamati a partecipare in prima persona alla vita pubblica ».3 Grazie, cari amici, per l’impegno che ponete al servizio di una causa in cui trova la sua attualizzazione l’opera sanante e salvatrice di Gesu`, divino Samari- tano delle anime e dei corpi. Augurandovi una felice conclusione dei vostrilavori, imparto di cuore a voi e ai vostri cari una speciale Benedizione Apostolica.

2 N. 29. 3 Enc. Deus caritas est, 29. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 902 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

902 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ITINERA APOSTOLICA

Summus Pontifex apostolicum suscipit iter in Turchiam inter dies 28 Novembris et 1 Decembris, adurbes invisendasAncyram, Ephesum et Con- stantinopolim.

I

Summus Pontifex convenit Praesidem a Religiosis Negotiis apud « Diyanet » An- cyrana in urbe.*

Your Excellencies, Ladies and Gentlemen, I am grateful for the opportunity to visit this land, so rich in history and culture, to admire its natural beauty, to witness for myself the creativityof the Turkish people, andto appreciate your ancient culture andlong histor y, both civil andreligious. As soon as I arrivedin Turkey, I was graciously receivedby the President of the Republic. Andit was also a great pleasure for me to meet andgreet the Prime Minister, Mr Erdog˘an, at the airport. In greeting them, I was pleased to express my profoundesteem for all the people of this great country andto pay my respects at the tomb of the founder of modern Turkey, Mustafa Kemal Atatu¨ rk. I now have the joy of meeting you, the President of the Religious Affairs Directorate. I offer you my sentiments of respect, in recognition of your great responsibilities, andI extendmy greetings to all the religious leaderso f Turkey, especially the GrandMuftis of Ankara andIstanbul. In your person , Mr President, I greet all the Muslims in Turkey with particular esteem and affectionate regard. Your country is very dear to Christians: many of the earliest Church communities were founded here and grew to maturity, inspired by the preaching of the Apostles, particularly Saint Paul andSaint John. The tra di- tion has come down to us that Mary, the Mother of Jesus, lived at Ephesus, in the home of the Apostle Saint John. This noble landhas also seen a remarkable flowering of Islamic civiliza- tion in the most diverse fields, including its literature and art, as well as its institutions.

* Die 28 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 903 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 903

There are so many Christian andMuslim monuments that bear witness to Turkey’s glorious past. You rightly take pride in these, preserving them for the admiration of the ever increasing number of visitors who flock here. I have set out upon my visit to Turkey with the same sentiments as those expressedby my predecessor BlessedJohn XXIII, when he came here as Arch- bishop Angelo Giuseppe Roncalli, to fulfil the office of Papal Representative in Istanbul, andI quote him: “I am fondof the Turks”, he said,“to whom the Lordhas sent me ... I love the Turks, I appreciate the natural qualities of t hese people who have their own place reservedin the march of civilization”. 1 For my own part, I also wish to highlight the qualities of the Turkish population. Here I make my own the words of my immediate predecessor, Pope John Paul II of blessedmemory, who saidon the occasion of his visit in 1979: “I wonder if it is not urgent, precisely today when Christians and Muslims have entereda new periodof history, to recognize anddevelop the spiritual bonds that unite us, in order to preserve and promote together, for the benefit of all men, ‘peace, liberty, social justice andmoral value s’”.2 These questions have continuedto present themselves throughout the intervening years; indeed, as I indicated at the very beginning of my Pontif- icate, they impel us to carry forwardour dialogueas a sincere exchange between friends. When I had the joy of meeting members of Muslim commu- nities last year in Cologne, on the occasion of WorldYouth Day, I reiterate d the needto approach our interreligious andintercultural dialoguewith o pti- mism andhope. It cannot be reducedto an optional extra: on the contrary, it is “a vital necessity, on which in large measure our future depends”.3 Christians andMuslims, following their respective religions, point to t he truth of the sacredcharacter anddignityof the person. This is the basis of our mutual respect andesteem, this is the basis for cooperation in the serv ice of peace between nations andpeoples, the dearestwish of all believers and all people of goodwill. For more than forty years, the teaching of the SecondVatican Council has inspiredandguidedthe approach taken by the Holy See andby local Churches throughout the worldto relations with the followers of other religions. F ollowing the Biblical tradition, the Council teaches that the entire human race shares a common origin and a common destiny: God, our Creator and the goal of our

1 Journal of a Soul, pp. 228, 233-4. 2 Address to the Catholic Community in Ankara, 28 November 1979. 3 Address to representatives of some Muslim Communities, Cologne, 20 August 2005. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 904 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

904 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

earthly pilgrimage. Christians andMuslims belong to the family of those w ho believe in the one Godandwho, according to their respective traditions, t race their ancestry to Abraham.4 This human andspiritual unity in our origins and our destiny impels us to seek a common path as we play our part in the quest for fundamental values so characteristic of the people of our time. As men and women of religion, we are challengedby the widespreadlonging for justice , development, solidarity, freedom, security, peace, defence of life, protection of the environment andof the resources of the earth. This is because we too, wh ile respecting the legitimate autonomy of temporal affairs, have a specific contribu- tion to offer in the search for proper solutions to these pressing questions. Above all, we can offer a credible response to the question which emerges clearly from today’s society, even if it is often brushed aside, the question about the meaning andpurpose of life, for each individual andfor humanity as a whole. We are calledto work together, so as to help society to open itsel f to the transcendent, giving Almighty God his rightful place. The best way forwardis via authentic dialogue between Christians andMuslims, basedo n truth andinspiredby a sincere wish to know one another better, respecting differences and recognizing what we have in common. This will lead to an authentic respect for the responsible choices that each person makes, especially those pertaining to fundamental values and to personal religious convictions. As an illustration of the fraternal respect with which Christians andMus- lims can work together, I would like to quote some words addressed by Pope Gregory VII in 1076 to a Muslim prince in North Africa who hadactedwith great benevolence towards the Christians under his jurisdiction. Pope Gregory spoke of the particular charity that Christians andMuslims owe to one anot her “because we believe in one God, albeit in a different manner, and because we praise him andworship him every day as the Creator andRuler of the world”. Freedom of religion, institutionally guaranteed and effectively respected in practice, both for individuals and communities, constitutes for all believers the necessary condition for their loyal contribution to the building up of society, in an attitude of authentic service, especially towards the most vul- nerable andthe very poor. Mr President, I should like to finish by praising the Almighty and Merci- ful Godfor this happy occasion that brings us together in his name. I pray that it may be a sign of our joint commitment to dialogue between Christians

4 Cfr Second Vatican Council, Declaration on the Relation of the Church to Non-Christian Religions Nostra Aetate 1, 3. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 905 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 905

andMuslims, andan encouragement to persevere along that path, in respect andfriendship. May we come to know one another better, strengthening the bonds of affection between us in our common wish to live together in har- mony, peace andmutual trust. As believers, we drawfrom our prayer the strength that is needed to overcome all traces of prejudice and to bear joint witness to our firm faith in God. May his blessing be ever upon us! Thank you.

II

Benedictus XVI Ancyrae convenit Corpus Legatorum apud Sedem Nuntiaturae Apostolicae.*

Excellences, Mesdames et Messieurs,

J’ai pre´pare´ mon discours en franc¸ais, car c’est la langue de la diplomatie, espe´rant qu’il pourra eˆtre compris. Je vous salue avec une grande joie, vous qui, en tant qu’Ambassadeurs, exercez la noble charge de repre´senter vos pays aupre`sdelaRe´publique de Turquie et qui avez bien voulu rencontrer le Successeur de Pierre dans cette Nonciature, et je remercie votre Vice-Doyen, Monsieur l’Ambassadeur du Liban, pour les aimables paroles qu’il vient de m’adresser. Je suis heureux de vous redire l’estime que le Saint-Sie`ge a maintes fois exprime´ pour votre haute fonc- tion qui assume aujourd’hui une dimension toujours plus « globale ». En effet si votre mission vous conduit, avant tout, a` prote´gereta` promouvoir les inte´reˆts le´gitimes de chacune de vos nations, « l’ine´luctable interde´pendance qui aujour- d’hui relie toujours davantage tous les peuples du monde invite tous les diplo- mates a` eˆtre,dansunesprittoujoursneufetoriginal,lesartisansdel’entente entre les peuples, de la se´curite´ internationale et de la paix entre les nations ».1 Je tiens d’abord a` e´voquer devant vous le souvenir des visites me´morables de mes deux pre´de´cesseurs en Turquie, le Pape Paul VI, en 1967, et le Pape Jean-Paul II, en 1979. Comment ne pas faire me´moire e´galement du Pape Benoıˆt XV, artisan infatigable de la paix au cours du premier conflit mon- dial, et du Bienheureux Jean XXIII, le Pape « ami des Turcs », qui fut De´-

* Die 28 Novembris 2006. 1 Jean-Paul II, Discours au Corps diplomatique, Mexico, 26 janvier 1979. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 906 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

906 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

le´gue´ apostolique en Turquie et Administrateur apostolique du Vicariat latin d’Istanbul, laissant a` tous le souvenir d’un pasteur attentif et plein de cha- rite´, spe´cialement de´sireux de rencontrer et de connaıˆtre la population turque dont il e´tait l’hoˆte reconnaissant ! Je suis heureux d’eˆtre aujourd’hui l’hoˆte de la Turquie, venu ici en ami et en apoˆtre du dialogue et de la paix. Il y a plus de quarante ans, le Concile Vatican II e´crivait que « la paix n’est pas une pure absence de guerre et qu’elle ne se borne pas seulement a` assurer l’e´quilibre de forces adverses », mais qu’elle « est le fruit d’un ordre inscritdansla socie´te´ humaine par son divin Fondateur, et qui doit eˆtre re´alise´ par des hommes qui ne cessent d’acce´der a` une justice plus parfaite ».2 Nous avons en effet appris que la ve´ritable paix a besoin de la justice, pour corriger les de´se´quilibres e´co- nomiques et les de´sordres politiques qui sont toujours des facteurs de tensions et de menaces dans toute socie´te´.Lede´veloppement re´cent du terrorisme et l’e´vo- lution de certains conflits re´gionaux ont par ailleurs mis en e´vidence la ne´cessite´ de respecter les de´cisions des Institutions internationales et aussi de les soutenir, en leur donnant notamment des moyens efficaces pour pre´venir les conflits et pour maintenir, graˆce a` des forces d’interposition, des zones de neutralite´ entre les bellige´rants. Tout cela reste pourtant inefficace si ce n’est pas le fruit d’un vrai dialogue, c’est-a`-dire d’une since`re rencontre entre les exigences des parties concerne´es, afin de parvenir a` des solutions politiques acceptables et durables, respectueuses des personnes et des peuples. Je pense tout particulie`rement au conflit du Moyen-Orient, qui perdure de manie`re inquie´tante en pesant sur toute la vie internationale, au risque de voir se ge´ne´raliser des conflits pe´riphe´riques et se diffuser les actions terroristes; je salue les efforts des nombreux pays, dont la Turquie, qui se sont engage´s aujourd’hui dans la restauration de la paix au Liban, plus ne´cessaire que jamais. J’en appelle une fois de plus, devant vous, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, a` la vigilance de la communaute´ internationale, pour qu’elle ne se de´robe pas a` ses responsabilite´setqu’elle de´ploie tous les efforts ne´cessaires pour promouvoir, entre toutes les parties en cause, le dialogue qui seul permet d’assurer le respect d’autrui, tout en sauve- gardant les inte´reˆts le´gitimesetenrefusantlerecoursa` la violence. Comme je l’ai e´crit dans mon premier Message pour la Journe´emondialedelaPaix,«lave´rite´ de la paix appelle tous les hommes a` entretenir des relations fe´condes et since`res; elle les encourage a` rechercher et a` parcourir les voies du pardon et de la re´con- ciliation, a` eˆtre transparents dans les discussions et fide`les a` la parole donne´e».3

2 Gaudium et spes, n. 78. 3 1er janvier 2006, n. 6. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 907 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 907

Turkey has always servedas a bridgebetween East andWest, between Asia andEurope, andas a crossroadsof cultures andreligions. During the last c entury, she acquiredthe means to become a great modern State, notably by the choice of a secular regime, with a clear distinction between civil society and religion, each of which was to be autonomous in its proper domain while respecting the sphere of the other. The fact that the majority of the population of this country is Muslim is a significant element in the life of society, which the State cannot fail to take into account, yet the Turkish Constitution recognizes every citizen’s right tofreedom of worship and freedom of conscience. The civil authorities of every democratic country are duty bound to guarantee the effective freedom of all believers andto permit them to organize freely the life of their religious communities. Naturally it is my hope that believers, whichever religious community they belong to, will continue to benefit from these rights, since I am certain that religious liberty is a fundamental expression of human liberty and that the active presence of religions in society is a source of progress andenrichment for all. This assumes, of c ourse, that religions do not seek to exercise direct political power, as that is nottheir province, andit also assumes that they utterly refuse to sanction recours eto violence as a legitimate expression of religion. In this regard, I appreciate the work of the Catholic community in Turkey, small in number but deeply com- mittedto contributing all it can to the country’s development, notably by edu- cating the young, andby buildingpeace andharmony among all citizens. As I have recently observed, “we are in great need of an authentic dialogue between religions andbetween cultures, capable of assisting us, in a spir it of fruitful co-operation, to overcome all the tensions together”.4 This dialogue must enable different religions to come to know one another better and to respectone another, in order to work for the fulfilment of man’s noblest aspirations, in search of Godandin search of happiness. For my part, on the occasion of my visit to Turkey, I wish to reiterate my great esteem for Muslims, encouraging them to continue to work together, in mutual respect, to promote the dignityof every human being andthe growth of a society where personal freedomandcar e for others provide peace and serenity for all. In this way, religions will beableto play their part in responding to the numerous challenges currently facing our societies. Assuredly, recognition of the positive role of religions within the fabric of society can and must impel us to explore more deeply their knowledge of man andto respect his dignity, by placing him at the centre of political, econo mic,

4 Address to the Ambassadors of Countries with a Muslim Majority, Castel Gandolfo, 25 Sep- tember 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 908 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

908 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

cultural andsocial activity. Our worldmust come to realize that all peopl eare linkedby profoundsolidarity with one another, andthey must be encourage dto assert their historical andcultural differences not for the sake of confr ontation, but in order to foster mutual respect. L’E´ glise, vous le savez, a rec¸u de son Fondateur une mission spirituelle et elle n’entend donc pas intervenir directement dans la vie politique ou e´cono- mique. Cependant, au titre de sa mission et forte de sa longue expe´rience de l’histoire des socie´te´s et des cultures, elle souhaite faire entendre sa voix dans le concert des nations, afin que soit toujours honore´e la dignite´ fondamentale de l’homme, et spe´cialement des plus faibles. Devant le de´veloppement re´cent du phe´nome`ne de la mondialisation des e´changes, le Saint-Sie`ge attenddela communaute´ internationale qu’elle s’organise davantage, afin de se donner des re`gles permettant de mieux maıˆtriser les e´volutions e´conomiques, de re´guler les marche´s, voire de susciter des ententes re´gionales entre les pays. Je ne doute pas, Mesdames et Messieurs, que vous ayez a` cœur, dans votre mission de diplomates, de faire se rencontrer les inte´reˆts particuliers de votre pays et les ne´cessite´s de s’entendre les uns avec les autres, et que vous puissiez ainsi contribuer grandement au service de tous. La voix de l’E´ glise sur la sce`ne diplomatique se caracte´rise toujours par la volonte´, inscrite dans l’E´ vangile, de servir la cause de l’homme, et je manquerais a` cette obligation fondamentale si je ne rappelais pas devant vous la ne´cessite´ de mettre toujours davantage la dignite´ humaine au cœur de nos pre´occupations. Le de´veloppement extraordinaire des sciences et des techniques que connaıˆtle monde d’aujourd’hui, avec ses conse´quences quasi imme´diates sur la me´decine, sur l’agriculture et la production des ressources alimentaires, mais e´galement sur la communication des savoirs, ne doit pas se poursuivre sans finalite´ ni sans re´fe´rence, alors qu’il est question de la naissance de l’homme, de son e´ducation, desamanie`re de vivre et de travailler, de sa vieillesse et de sa mort. Il est plus que ne´cessaire de re´inscrire le progre`s d’aujourd’hui dans la continuite´ denotre histoire humaine et donc de le conduire, selon le projet qui nous habite tousde faire grandir l’humanite´ et que le livre de la Gene`se exprimait de´ja` a` sa manie`re: «Soyezfe´conds, multipliez, emplissez la terre et soumettez-la ».5 Permettez-moi enfin, en pensant aux premie`res communaute´schre´tiennes qui ont grandi sur cette terre et tout particulie`rement a` l’apoˆtre Paul, qui en a fonde´ lui-meˆme plusieurs, de citer son propos aux Galates: « Or vous, fre`res, vous

5 1, 28. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 909 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 909

avez e´te´ appele´sa` la liberte´. Mais que cette liberte´ ne soit pas un pre´texte pour vivre de manie`re e´goı¨ste; au contraire, mettez-vous, par amour, au service les uns des autres ».6 La liberte´ est un service les uns des autres. Je forme le vœu que l’entente entre les nations, que vous servez les uns et les autres, contribue toujours davantage a` faire grandir l’humanite´ de l’homme, cre´e´ a` l’image de Dieu. Un si noble objectif requiert le concours de tous. C’est pourquoi l’E´ glise catholique entendrenforcer la collaboration avec l’E´ glise orthodoxe et je sou- haite vivement que ma prochaine rencontre avec le Patriarche Bartholomaios Ier au Phanar y contribue largement. Comme le soulignait le Concile œcume´nique Vatican II, l’E´ glise cherche e´galement a` collaborer avec les croyants et les responsables de toutes les religions, et particulie`rement avec les musulmans, pour « prote´ger et promouvoir ensemble, pour tous les hommes, la justice sociale, les biens de la morale, la paix et la liberte´ ».7 J’espe`re que mon voyage en Turquie portera de nombreux fruits dans cette perspective. Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, sur vos personnes, sur vos familles et sur tous vos collaborateurs, j’invoque de grand cœur les Be´ne´dic- tions du Tre`s-Haut.

III

Eucharistica celebratio apud Ephesinum Sanctuarium vulgo « Meryem Ana Ev`ı ».*

Cari fratelli e sorelle,

In questa celebrazione eucaristica vogliamo rendere lode al Signore per la divina maternita` di Maria, mistero che qui a Efeso, nel Concilio ecumenico del 431, venne solennemente confessato e proclamato. In que- sto luogo, uno dei piu` cari alla Comunita` cristiana, sono venuti in pelle- grinaggio i miei venerati predecessori i Servi di Dio Paolo VI e Giovanni Paolo II, il quale sosto` in questo Santuario il 30 novembre 1979, a poco piu` di un anno dall’inizio del suo pontificato. Ma c’e` un altro mio Prede- cessore che in questo Paese non e` stato da Papa, bensı` come Rappresen- tante pontificio dal gennaio 1935 al dicembre del ’44, e il cui ricordo

6 5, 13. 7 Nostra Aetate,n.3. —————— * Die 29 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 910 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

910 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

suscita ancora tanta devozione e simpatia: il beato Giovanni XXIII, Angelo Roncalli. Egli nutriva grande stima e ammirazione per il popolo turco. A questo riguardo mi piace ricordare un’espressione che si legge nel suo Giornale dell’anima: « Io amo i turchi, apprezzo le qualita` naturali di questo popolo che ha pure il suo posto preparato nel cammino della civi- lizzazione ».1 Egli,inoltre,halasciatoindonoallaChiesaealmondoun atteggiamento spirituale di ottimismo cristiano, fondato su una fede pro- fonda e una costante unione con Dio. Animato da tale spirito, mi rivolgo a questa nazione e, in modo particolare, al « piccolo gregge » di Cristo che vive in mezzo adessa, per incoraggiarlo e manifestargli l’affetto della Chiesa intera. Con grande affetto saluto tutti voi, qui presenti, fedeli di Izmir, Mersin, Iskenderun e Antakia, e altri venuti da diverse parti del mondo; come pure quanti non hanno potuto partecipare a questa cele- brazione ma sono spiritualmente uniti a noi. Saluto, in particolare, Mons. Ruggero Franceschini, Arcivescovo di Izmir, Mons. Giuseppe Bernardini, Arcivescovo emerito di Izmir, Mons. Luigi Padovese, i sacerdoti e le re- ligiose. Grazie per la vostra presenza, per la vostra testimonianza e il vostro servizio alla Chiesa, in questa terra benedetta dove, alle origini, la comunita` cristiana ha conosciuto grandi sviluppi, come attestano an- che i numerosi pellegrinaggi che si recano in Turchia.

Madre di Dio – Madre della Chiesa Abbiamo ascoltato il brano del Vangelo di Giovanni che invita a contem- plare il momento della Redenzione, quando Maria, unita al Figlio nell’offerta del Sacrificio, estese la sua maternita` a tutti gli uomini e, in particolare, ai discepoli di Gesu`. Testimone privilegiato di tale evento e` lo stesso autore del quarto Vangelo, Giovanni, unico degli Apostoli a restare sul Golgota insieme alla Madre di Gesu` e alle altre donne. La maternita` diMaria,iniziatacolfiat di Nazaret, si compie sotto la Croce. Se e` vero — come osserva sant’Anselmo — che « dal momento del fiat Maria comincio` a portarci tutti nel suo seno », la vocazione e missione materna della Vergine nei confronti dei credenti in Cristo inizio` effettivamente quando Gesu` le disse: « Donna, ecco il tuo fi- glio! ».2 Vedendo dall’alto della croce la Madre e lı` accanto il discepolo amato, il Cristo morente riconobbe la primizia della nuova Famiglia che era venuto a formare nel mondo, il germe della Chiesa e della nuova umanita`.Per

1 Nº 741. 2 Gv 19, 26. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 911 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 911

questo si rivolse a Maria chiamandola « donna » e non « madre »; termine che invece utilizzo` affidandola al discepolo: « Ecco la tua madre! ».3 Il Figlio di Dio compı` cosı` la sua missione: nato dalla Vergine per condividere in tutto, eccetto il peccato, la nostra condizione umana, al momento del ritorno al Padre lascio` nel mondo il sacramento dell’unita` del genere umano: 4 la Fa- miglia « adunata dall’unita` del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo »,5 il cui nucleo primordiale e` proprio questo vincolo nuovo tra la Madre e il discepolo. In tal modo rimangono saldate in maniera indissolubile la mater- nita` divina e la maternita` ecclesiale.

Madre di Dio — Madre dell’unita` La prima Lettura ci ha presentato quello che si puo` definire il « vangelo » dell’Apostolo delle genti: tutti, anche i pagani, sono chiamati in Cristo apar- tecipare pienamente al mistero della salvezza. In particolare, il testo contiene l’espressione che ho scelto quale motto del mio viaggio apostolico: « Egli, Cristo, e` la nostra pace ».6 Ispirato dallo Spirito Santo, Paolo afferma non soltanto che Gesu` Cristo ci ha portato la pace, ma che egli « e` » la nostra pace. E giustifica tale affermazione riferendosi al mistero della Croce: versando « il suo sangue » — egli dice —, offrendo in sacrificio la « sua carne », Gesu` ha distrutto l’inimi- cizia « in se stesso » e ha creato « in se stesso, dei due, un solo uomo nuovo ».7 L’apostolo spiega in quale senso, veramente imprevedibile, la pace messianica si sia realizzata nella Persona stessa di Cristo e nel suo mistero salvifico. Lo spiega scrivendo, mentre si trova prigioniero, alla comunita` cristiana che abi- tava qui, a Efeso: « ai santi che sono in Efeso, credenti in Cristo Gesu` »,8 come afferma nell’indirizzo della Lettera. Ad essi l’Apostolo augura « grazia epaceda Dio, Padre nostro, e dal Signore Gesu` Cristo ».9 « Grazia »e` la forza che trasfor- ma l’uomo e il mondo; « pace »e` il frutto maturo di tale trasformazione. Cristo e` la grazia; Cristo e` la pace. Ora, Paolo si sa inviato adannunciare un « mistero », cioe` un disegno divino che solo nella pienezza dei tempi, in Cristo, si e` realizzato e rivelato: che cioe` « i Gentili sono chiamati, in Cristo Gesu`, a partecipare alla stessa eredita`, a formare lo stesso corpo e adessere partecipi della promessa per

3 Gv 19, 27. 4 Cfr Cost. Lumen gentium,1. 5 San Cipriano, De Orat. Dom. 23: PL 4, 536. 6 Ef 2, 14. 7 Ef 2, 14-16. 8 Ef 1, 1. 9 Ef 1, 2. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 912 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

912 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

mezzo del vangelo ».10 Questo « mistero » si realizza, sul piano storico-salvifico, nella Chiesa, quel Popolo nuovo in cui, abbattuto il vecchio muro di separa- zione, si ritrovano in unita` giudei e pagani. Come Cristo, la Chiesa non e` solo strumento dell’unita`,manee` anche segno efficace. E la Vergine Maria, Madre di Cristo e della Chiesa, e` la Madre di quel mistero di unita` che Cristo e la Chiesa inseparabilmente rappresentano e costruiscono nel mondo e lungo la storia.

Domandiamo pace per Gerusalemme e il mondo intero Nota l’Apostolo delle genti che Cristo « ha fatto dei due un popolo solo »:11 affermazione, questa, che si riferisce in senso proprio al rapporto tra Giudei e Gentili in ordine al mistero della salvezza eterna; affermazione, pero`, che puo` anche estendersi, su piano analogico, alle relazioni tra popoli e civilta` presenti nel mondo. Cristo « e` venuto adannunziare pace » 12 non solo tra ebrei e non ebrei, bensı` tra tutte le nazioni, perche´ tutte provengono dallo stesso Dio, unico Creatore e Signore dell’universo. Confortati dalla Parola di Dio, da qui, da Efeso, citta` benedetta dalla presenza di Maria Santissima — che sappiamo essere amata e venerata anche dai musulmani — eleviamo al Signore una speciale preghiera per la pace tra i popoli. Da questo lembo della Penisola anatolica, ponte naturale tra continenti, invochiamo pace e riconciliazione anzitutto per coloro che abitano nella Terra che chiamiamo « santa », e che tale e` ritenuta sia dai cristiani, che dagli ebrei e dai musulmani: e` la terra di Abramo, di Isacco e di Giacobbe, destinata ad ospitare un popolo che diven- tasse benedizione per tutte le genti.13 Pace per l’intera umanita`! Possa presto realizzarsi la profezia di Isaia: « Forgeranno le loro spade in vomeri, / le loro lance in falci; / un popolo non alzera` piu` la spada contro una altro popolo, / non si eserciteranno piu` nell’arte della guerra ».14 Di questa pace universale abbiamo tutti bisogno; di questa pace la Chiesa e` chiamata adessere non solo annunciatrice profetica ma, piu` ancora, « segno e strumento ». Proprio in questa prospettiva di universale pacificazione, piu` profondo ed intenso si fa l’anelito verso la piena comunione e concordia fra tutti i cristiani. All’odierna celebrazione sono presenti fedeli cattolici di diversi Riti, e questo e` motivo di gioia e di lode a Dio. Tali Riti, infatti, sono espressione di quella mirabile

10 Ef 3, 6. 11 Ef 2, 14. 12 Ef 2,17. 13 Cfr Gn 12, 1-3. 14 Is 2, 4. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 913 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 913

varieta` di cui e` adornata la Sposa di Cristo, purche´ sappiano convergere nell’unita` e nella comune testimonianza. Esemplare a tal fine dev’essere l’u- nita` tra gli Ordinari nella Conferenza Episcopale, nella comunione e nella condivisione degli sforzi pastorali. Magnificat La liturgia odierna ci ha fatto ripetere, come ritornello al Salmo respon- soriale, il cantico di lode che la Vergine di Nazaret proclamo` nell’incontro con l’anziana parente Elisabetta.15 Consolanti sono pure risuonate nei nostri cuori le parole del salmista: « misericordia e verita` s’incontreranno, / giustizia e pace si baceranno ».16 Cari fratelli e sorelle, con questa visita ho voluto far sentire l’amore e la vicinanza spirituale non solo miei, ma della Chiesa uni- versale alla comunita` cristiana che qui, in Turchia, e` davvero una piccola minoranza ed affronta ogni giorno non poche sfide e difficolta`. Con salda fiducia cantiamo, insieme a Maria, il « magnificat » della lode e del ringrazia- mento a Dio, che guarda l’umilta` della sua serva.17 Cantiamolo con gioia anche quando siamo provati da difficolta` e pericoli, come attesta la bella testimonianza del sacerdote romano Don Andrea Santoro, che mi piace ri- cordare anche in questa nostra celebrazione. Maria ci insegna che fonte della nostra gioia edunico nostro saldosostegno e ` Cristo, e ci ripete le sue parole: « Non temete »,18 « Io sono con voi ».19 E tu, Madre della Chiesa, accompagna sempre il nostro cammino! Santa Maria Madre di Dio prega per noi! Aziz Meryem Mesih’in Annesi bizim ic¸in Dua et. Amen.

IV

Sermo Summi Pontificis Constantinopoli habitus in Ecclesia Patriarchali Sancti Georgii Patriarchatus Oecumenici.*

This Divine Liturgy celebratedon the Feast of Saint Andrewthe Apostle, of the Church of Constantinople, brings us back to the early Church, to the age of the Apostles. The Gospels of Mark andMatthew relate

15 Cfr Lc 1, 39. 16 Sal 84, v. 11. 17 Cfr Lc 1, 47-48. 18 Mc 6, 50. 19 Mt 28, 20. —————— * Die 30 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 914 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

914 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

how Jesus calledthe two brothers, Simon, whom Jesus calls Cephas or Peter, andAndrew:“Follow me, andI will make you fishers of men”. 1 The Fourth Gospel also presents Andrew as the first to be called, “ho protoklitos”, as he is known in the Byzantine tradition. It is Andrew who then brings his brother Simon to Jesus.2 Today, in this Patriarchal Church of Saint George, we are able to experi- ence once again the communion andcall of the two brothers, Simon Peter andAndrew,in the meeting of the Successor of Peter andhis Brother in the episcopal ministry, the head of this Church traditionally founded by the Apostle Andrew. Our fraternal encounter highlights the special relationship uniting the Churches of Rome andConstantinople as Sister Churches. With heartfelt joy we thank Godfor granting new vitality to the relation- ship that has developed since the memorable meeting in Jerusalem in Decem- ber 1964 between our predecessors, Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras. Their exchange of letters, publishedin the volume entitled Tomos Agapis, testifies to the depth of the bonds that grew between them, bonds mirrored in the relationship between the Sister Churches of Rome andConstantinopl e. On 7 December 1965, the eve of the final session of the SecondVatican Council, our venerable predecessors took a new andunique andunforgettab le step in the Patriarchal Church of Saint George andthe Basilica of Saint Pet er in the Vatican respectively: they removedfrom the memory of the Church the tragic excommunications of 1054. In this way they confirmeda decisive shift in our relationship. Since then, many other important steps have been taken along the path of mutual rapprochement. I recall in particular the visit of my predecessor, Pope John Paul II, to Constantinople in 1979, and the visits to Rome of the Ecumenical Patriarch Bartholomew I. In that same spirit, my presence here today is meant to renew our commit- ment to advancing along the road towards the re-establishment — by God’s grace — of full communion between the Church of Rome andthe Church of Constan- tinople. I can assure you that the Catholic Church is willing to do everything possible to overcome obstacles andto seek, together with our Orthodoxbro thers andsisters, ever more effective means of pastoral cooperation to this end . The two brothers, Simon, calledPeter, andAndrew, were fishermen whom Jesus calledto become fishers of men. The Risen Lord,before his Ascension ,

1 Mt 4:19, Mk 1:17. 2 Cfr Jn 1:40f. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 915 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 915

sent them out together with the other Apostles with the mission of making all nations his disciples, baptizing them and proclaiming his teachings.3 This charge left us by the holy brothers Peter andAndrewis far from finished. On the contrary, today it is even more urgent and necessary. For it looks not only to those cultures which have been touchedonly marginally by the Gospel message, but also to long-establishedEuropean cultures deepl y grounded in the Christian tradition. The process of secularization has weak- ened the hold of that tradition; indeed, it is being called into question, and even rejected. In the face of this reality, we are called, together with all other Christian communities, to renew Europe’s awareness of its Christian roots, traditions and values, giving them new vitality. Our efforts to buildcloser ties between the Catholic Church andthe Orthodox Churches are a part of this missionary task. The divisions which exist among Christians are a scandal to the world and an obstacle to the proclamation of the Gospel. On the eve of his passion and death, the Lord, surrounded by his disciples, prayed fervently that all may be one, so that the worldmay believe. 4 It is only through brotherly communion between Chris- tians andthrough their mutual love that the message of God’slove for each andevery man andwoman will become credible.Anyone who casts a realistic glance on the Christian worldtodaywill see the urgency of this witness. Simon Peter andAndrewwere calledtogether to become fishers of men. This same task, however, took on a different form for each of the brothers. Simon, notwithstanding his human weakness, was called “Peter”, the “rock” on which the Church was to be built; to him in a particular way were entrustedthe keys of the Kingdom of Heaven.5 His journey wouldtake him from Jerusalem to Anti- och, andfrom Antioch to Rome, so that in that City he might exercise a univer sal responsibility. The issue of the universal service of Peter andhis Succes sors has unfortunately given rise to our differences of opinion, which we hope to overcome, thanks also to the theological dialogue which has been recently resumed. My venerable predecessor, the Pope John Paul II, spoke of the mercy that characterizes Peter’s service of unity, a mercy which Peter himself was the first to experience.6 It is on this basis that Pope John Paul extended an invitation to enter into a fraternal dialogue aimed at identifying

3 Cfr Mt 28:19ff.; Lk 24:47; Acts 1:8. 4 Cfr Jn 17:21. 5 Cfr Mt 16:18. 6 Cfr Encyclical Ut Unum Sint, 91. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 916 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

916 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ways in which the Petrine ministry might be exercisedtoday,while respect - ing its nature andessence, so as to “accomplish a service of love recognize d by all concerned”.7 It is my desire today to recall and renew this invitation. Andrew, the brother of Simon Peter, received another task from the Lord, one which his very name suggests. As one who spoke the Greek language, he became — together with Philip — the Apostle of the encounter with the Greeks who came to Jesus.8 Tradition tells us that he was a missionary not only in Asia Minor andthe territories south of the Black Sea, that is, in thi s very region, but also in Greece, where he sufferedmartyrdom. The Apostle Andrew, therefore, represents the meeting between early Christianity andGreek culture. This encounter, particularly in Asia Min or, became possible thanks especially to the great Cappadocian Fathers, who enrichedthe liturgy, theology andspirituality of both the Eastern andth e Western Churches. The Christian message, like the grain of wheat,9 fell on this landandbore much fruit. We must be profoundly grateful for the her- itage that emergedfrom the fruitful encounter between the Christian mess age andHellenic culture. It has hadan enduringimpact on the Churches of East andWest. The Greek Fathers have left us a store of treasure from which the Church continues to draw riches old and new.10 The lesson of the grain of wheat that dies in order to bear fruit also has a parallel in the life of Saint Andrew. Tradition tells us that he followed the fate of his Lord and Master, ending his days in Patras, Greece. Like Peter, he endured martyrdom on a cross, the diagonal cross that we venerate today as the cross of Saint Andrew. From his example we learn that the path of each single Christian, like that of the Church as a whole, leads to new life, to eternal life, through the imitation of Christ andthe experien ce of his cross. In the course of history, both the Church of Rome andthe Church of Constantinople have often experiencedthe lesson of the grain of wheat. To - gether we venerate many of the same martyrs whose blood, in the celebrated words of Tertullian, became the seed of new Christians.11 With them, we share the same hope that impels the Church to “press forward, like a stranger

7 Ibid., 95. 8 Cfr Jn 12:20ff. 9 Cfr Jn 12:24. 10 Cfr Mt 13:52. 11 Apologeticum, 50, 13. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 917 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 917

in a foreign land, amid the persecutions of the world and the consolations of God”.12 For its part, the century that has just ended also saw courageous witnesses to the faith, in both East andWest. Even now, there are many such witnesses in different parts of the world. We remember them in our prayer and, in whatever way we can, we offer them our support, as we urge all world leaders to respect religious freedom as a fundamental human right. The Divine Liturgy in which we have participatedwas celebratedaccording to the rite of Saint John Chrysostom. The cross andresurrection of Jesus Ch rist have been made mystically present. For us Christians this is a source and sign of constantly renewedhope. We findthat hope beautifully expressedin the an - cient text known as the Passion of Saint Andrew: “I greet you, O Cross, con- secrated by the Body of Christ and adorned by His limbs as by precious pearls ... May the faithful know your joy, andthe gifts you holdin store ...”. This faith in the redeeming death of Jesus on the cross, and this hope which the Risen Christ offers to the whole human family, are sharedby all of us, Orthodox and Catholics alike. May our daily prayer and activity be in- spiredby a fervent desirenot only to be present at the Divine Liturgy, but t o be able to celebrate it together, to take part in the one table of the Lord, sharing the same breadandthe same chalice. May our encounter todayserve as an impetus andjoyful anticipation of the gift of full communion. Andmay the Spirit of Godaccompany us on our journey!

V

Ad Suam Beatitudinem, Patriarcham Mesrob II, apud Apostolicam Cathedralem Armenam.*

Dear Brother in Christ, I am pleasedto have this opportunity to meet Your Beatitudein this very place where Patriarch Shnork Kalustian welcomedmy predecessors Pope Paul VI andPope John Paul II. With great affection I greet the entire Armenian Apostolic community over which you preside as shepherd and spiritual father. My fraternal greeting goes also to His Holiness Karekin II,

12 Lumen Gentium, 8, cfr Saint Augustine, De Civ. Dei, XVIII, 51, 2. —————— * Die 30 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 918 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

918 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Catholicos of Holy Etchmiadzin, and the hierarchy of the Armenian Apos- tolic Church. I give thanks to Godfor the Christian faith andwitness of the Armenian people, transmittedfrom one generation to the next, often in ver y tragic circumstances such as those experiencedin the last century. Our meeting is more than a simple gesture of ecumenical courtesy and friendship. It is a sign of our shared hope in God’s promises and our desire to see fulfilledthe prayer that Jesus offeredfor his disciples on the eve of h is suffering anddeath: “that they may all be one. As you, Father, are in me andI in you, may they also be one in us, so that the worldmay believe that you have sent me”.1 Jesus gave his life on the Cross to gather into one the dispersed children of God, to break down the walls of division. Through the sacrament of Baptism, we have been incorporatedinto the Bodyof Christ, theChurch.Thetragicdivisionswhich,overtime,havearisenamong Christ’s followers openly contradict the Lord’s will, give scandal to the worldanddamage that most holy cause, the preaching of the Gospel to every creature.2 Precisely by the witness of their faith andlove, Christians are calledto offer a radiant sign of hope andconsolation to this world,so markedby conflicts andtensions. We must continue therefore to doevery- thing possible to heal the wounds of separation and to hasten the work of rebuilding Christian unity. May we be guided in this urgent task by the light andstrength of the Holy Spirit. In this respect I can only offer heartfelt thanks to the Lordfor the deeper fraternal relationship that has developed between the Armenian Apostolic Church andthe Catholic Church. In the thirteenth century, Nerses of Lam- bron, one of the great Doctors of the Armenian Church, wrote these words of encouragement: “Now, since we all need peace with God, let its foundation be harmony among the brethren. We have prayedto Godfor peace andcontinue to do so. Look, he is now giving it to us as a gift: let us welcome it! We asked the Lordto make his holy Church solid,andhe has willingly heardour plea. Let us climb therefore the mountain of the Gospel faith!”.3 These words of Nerses have lost nothing of their power. Together let us continue to pray for the unity of all Christians, so that, by receiving this gift from above with open hearts, we may be ever more convincing witnesses of the truth of the Gospel andbetter servants of the Church’s mission.

1 Jn 17:21. 2 Cfr Unitatis Redintegratio,1. 3 Il primato della carita`, Ed. Qiqajan, p. 81. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 919 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 919

DECLARATIONES COMMUNES

I

Inter Summum Pontificem Benedictum XVI et Archiepiscopum Cantuariensem, Rowan Williams.*

Forty years ago, our predecessors, Pope Paul VI and Archbishop Michael Ramsey, met together in this city sanctifiedby the ministry andthe bloodo f the Apostles Peter andPaul. They began a new journey of reconciliation basedon the Gospels andthe ancient common traditions. Centuries of es- trangement between Anglicans andCatholics were replacedby a new desire for partnership andco-operation, as the real but incomplete communion we share was rediscovered and affirmed. Pope Paul VI and Archbishop Ramsey undertook at that time to establish a dialogue in which matters which had been divisive in the past might be addressed from a fresh perspective with truth andlove. Since that meeting, the Roman Catholic Church andthe Anglican Com- munion have enteredinto a process of fruitful dialogue,which has been marked by the discovery of significant elements of shared faith and a desire to give expression, through joint prayer, witness andservice, to that whi ch we holdin common. Over thirty-five years, the Anglican — Roman Catholic International Commission (ARCIC) has produced a number of important documents which seek to articulate the faith we share. In the ten years since the most recent Common Declaration was signedby the Pope andthe Arch- bishop of Canterbury, the secondphase of ARCIC has completedits man- date, with the publication of the documents The Gift of Authority (1999) and Mary: Grace and Hope in Christ (2005). We are grateful to the theologians who have prayedandworkedtogether in the preparation of these texts, which await further study and reflection. True ecumenism goes beyondtheological dialogue;it touches our spiritua l lives and our common witness. As our dialogue has developed, many Catho- lics andAnglicans have foundin each other a love for Christ which invites u s into practical co-operation andservice. This fellowship in the service o f Christ, experienced by many of our communities around the world, adds a

* Die 23 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 920 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

920 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

further impetus to our relationship. The International Anglican — Roman Catholic Commission for Unity andMission (IARCCUM) has been engagedin an exploration of the appropriate ways in which our sharedmission to pro- claim new life in Christ to the world can be advanced and nurtured. Their report, which sets out both a summary of the central conclusions of ARCIC andmakes proposals for growing together in mission andwitness, has re- cently been completedandsubmittedfor review to the Anglican Communion Office andthe for Promoting Christian Unity, andwe express our gratitude for their work. In this fraternal visit, we celebrate the goodwhich has come from these four decades of dialogue. We are grateful to God for the gifts of grace which have accompaniedthem. At the same time, our long journey together makes it necessary to acknowledge publicly the challenge represented by new devel- opments which, besides being divisive for Anglicans, present serious obstacles to our ecumenical progress. It is a matter of urgency, therefore, that in renewing our commitment to pursue the path towards full visible communion in the truth andlove of Christ, we also commit ourselves in our continuing dialogue to address the important issues involved in the emerging ecclesiolo- gical andethical factors making that journey more difficultandarduous. As Christian leaders facing the challenges of the new millennium, we affirm again our public commitment to the revelation of divine life uniquely set forth by Godin the divinityandhumanity of Our LordJesus Christ. We believe that it is through Christ andthe means of salvation foundin him tha t healing andreconciliation are offeredto us andto the world. There are many areas of witness andservice in which we can standto- gether, andwhich indeedcallfor closer co-operation between us: the purs uit of peace in the Holy Landandin other parts of the worldmarredby conflict andthe threat of terrorism; promoting respect for life from conception un til natural death; protecting the sanctity of marriage and the well-being of children in the context of healthy family life; outreach to the poor, oppressed andthe most vulnerable, especially those who are persecutedfor their fai th; addressing the negative effects of materialism; and care for creation and for our environment. We also commit ourselves to inter-religious dialogue through which we can jointly reach out to our non-Christian brothers and sisters. Mindful of our forty years of dialogue, and of the witness of the holy men and women common to our traditions, including Mary the Theoto´kos, Saints 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 921 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 921

Peter andPaul, Benedict,Gregory the Great, andAugustine of Canterbury, we pledge ourselves to more fervent prayer and a more dedicated endeavour to welcome andlive by that truth into which the Spirit of the Lordwishes to leadhis disciples. 1 Confident of the apostolic hope “that he who has begun this goodwork in you will bring it to completion”, 2 we believe that if we can together be God’s instruments in calling all Christians to a deeper obedience to our Lord, we will also draw closer to each other, finding in his will the fullness of unity andcommon life to which he invites us.

From the Vatican, 23 November 2006.

Benedictus PP. XVI Rowan Cantuar:

II

Inter Beatissimum Patrem Benedictum XVI et Patriarcham Bartholomaeum I.*

« Voici le jour que le Seigneur a fait, qu’il soit notre bonheur et notre joie »! 1 La rencontre fraternelle que nous avons eue, nous, Benoıˆt XVI, Pape de Rome, et Bartholomaios I, Patriarche œcume´nique, est l’œuvre de Dieu, et en quelque sorte un don venant de Lui. Nous rendons graˆce a` l’Auteur de tout bien qui nous permet encore une fois, dans la prie`re et l’e´change, d’exprimer notre joie de nous sentir fre`res et de renouveler notre engagement en vue de la pleine communion. Cet engagement nous vient de la volonte´ de notre Sei- gneur et de notre responsabilite´ de Pasteurs dans l’E´ glise du Christ. Puisse notre rencontre eˆtre un signe et un encouragement pour nous a` partager les meˆmes sentiments et les meˆmes attitudes de fraternite´, de collaboration et de communion dans la charite´ et dans la ve´rite´. L’Esprit Saint nous aidera a` pre´parer le grandjour dure ´tablissement de la pleine unite´, quandet comme Dieu le voudra. Nous pourrons alors nous re´jouir et exulter vraiment. 1. Nous avons e´voque´ avec gratitude les rencontres de nos ve´ne´re´s pre´- de´cesseurs, be´nis par le Seigneur, qui ont montre´ au monde l’urgence de l’unite´ et qui ont trace´ des sentiers suˆrs pour y parvenir, dans le dialogue,

1 Cfr Jn 16:13. 2 Cfr Phil 1:6. —————— * Die 30 Novembris 2006. 1 Ps 117, 24. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 922 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

922 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

la prie`re et la vie eccle´siale quotidienne. Le Pape Paul VI et le Patriarche Athe´nagoras I, pe`lerins a` Je´rusalem sur le lieu meˆme ou` Je´sus Christ est mort et est ressuscite´ pour le salut du monde, se sont ensuite rencontre´s de nou- veau, ici au Phanar et a` Rome. Ils nous ont laisse´ une de´claration commune qui garde toute sa valeur, soulignant que le vrai dialogue de la charite´ doit soutenir et inspirer tous les rapports entre les personnes et entre les E´ glises elles-meˆmes, « doit eˆtre enracine´ dans une fide´lite´ totale a` l’unique Seigneur Je´sus Christ et dans un respect mutuel de leurs propres traditions ».2 Nous n’avons pas non plus oublie´ l’e´change de visites entre Sa Saintete´ le Pape Jean-Paul II et Sa Saintete´ Dimitrios I. C’est pre´cise´ment durant la visite du Pape Jean-Paul II, sa premie`re visite œcume´nique, que fut annonce´ela cre´ation de la Commission mixte pour le dialogue the´ologique entre l’E´ glise Catholique romaine et l’E´ glise Orthodoxe. Celle-ci a re´uni nos E´ glises dans le but de´clare´ dere´tablir la pleine communion. En ce qui concerne les relations entre l’E´ glisedeRomeetl’E´ glise de Constantinople, nous ne pouvons oublier l’acte eccle´sial solennel rele´guant dans l’oubli les anciens anathe`mes qui, durant des sie`cles, ont affecte´ de manie`re ne´gative les rapports entre nos E´ glises. Nous n’avons pas encore tire´ de cet acte toutes les conse´quences positives qui peuvent en de´couler pour notre marche vers la pleine unite´,a` laquelle la Commission mixte est appele´ea` apporter une contribution importante. Nous exhortons nos fide`les a` prendre une part active dans cette de´marche, par la prie`re et par des gestes significatifs. 2. Lors de la session ple´nie`re de la Commission mixte pour le dialogue the´ologique qui s’est tenue re´cemment a` Belgrade et qui a ge´ne´reusement e´te´ accueillie par l’E´ glise orthodoxe serbe, nous avons exprime´ notre joie pro- fonde pour la reprise du dialogue the´ologique. Apre`s une interruption de quelques anne´es, due a` diverses difficulte´s, la Commission a pu travailler a` nouveau dans un esprit d’amitie´ et de collaboration. En traitant le the`me « Conciliarite´ et autorite´ dans l’E´ glise » au niveau local, re´gional et universel, elle a entrepris une phase d’e´tude sur les conse´quences eccle´siologiques et canoniques de la nature sacramentelle de l’E´ glise. Cela permettra d’aborder quelques-unes des principales questions encore controverse´es. Nous sommes de´cide´sa` soutenir sans cesse, comme par le passe´, le travail confie´ a` cette Commission et nous accompagnons ses membres de nos prie`res.

2 Tomos Agapis, 195. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 923 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Acta Benedicti Pp. XVI 923

3. Comme Pasteurs, nous avons tout d’abord re´fle´chi a` la mission d’an- noncer l’E´ vangile dans le monde d’aujourd’hui. Cette mission, « Allez donc, de toutes les nations faites des disciples »,3 est aujourd’hui plus que jamais actuelle et ne´cessaire, meˆme dans les pays traditionnellement chre´tiens. De plus, nous ne pouvons pas ignorer la monte´edelase´cularisation, du relati- visme, voire du nihilisme, surtout dans le monde occidental. Tout cela exige une annonce renouvele´e et puissante de l’E´ vangile, adapte´e aux cultures de notre temps. Nos traditions repre´sentent pour nous un patrimoine qui doit eˆtre partage´, propose´ et actualise´ continuellement. C’est pourquoi nous de- vons renforcer les collaborations et notre te´moignage commun devant toutes les nations. 4. Nous avons e´value´ positivement le chemin vers la formation de l’Union europe´enne. Les acteurs de cette grande initiative ne manqueront pas de prendre en conside´ration tous les aspects qui touchent a` la personne humaine et a` ses droits inalie´nables, surtout la liberte´ religieuse, te´moin et garante du respect de toute autre liberte´. Dans chaque initiative d’unification, les mino- rite´s doivent eˆtre prote´ge´es, avec leurs traditions culturelles et leurs spe´cifi- cite´s religieuses. En Europe tout en demeurant ouverts aux autres religions et a` leur contribution a` la culture, nous devons unir nos efforts pour pre´server les racines, les traditions et les valeurs chre´tiennes, pour assurer le respect de l’histoire, ainsi que pour contribuer a` la culture de la future Europe, a` la qualite´ des relations humaines a` tous les niveaux. Dans ce contexte, comment ne pas e´voquer les tre`s anciens te´moins et l’illustre patrimoine chre´tiens de la terre ou` a lieu notre rencontre, en commenc¸ant par ce que nous dit le livre des Actes des Apoˆtres, e´voquant la figure de saint Paul, Apoˆtre des nations. Sur cette terre, le message de l’E´ vangile et l’ancienne tradition culturelle se sont rejoints. Ce lien, qui a tant contribue´ a` l’he´ritage chre´tien qui nous est commun, demeure actuel et portera encore des fruits dans l’avenir pour l’e´vange´lisation et pour notre unite´. 5. Notre regards’est porte´ sur les lieux du monde d’aujourd’hui ou` vivent les chre´tiens et sur les difficulte´s auxquelles ils doivent faire face, en parti- culier la pauvrete´, les guerres et le terrorisme, mais e´galement les diverses formes d’exploitation des pauvres, des e´migre´s, des femmes et des enfants. Nous sommes appele´sa` entreprendre ensemble une action en faveur du res- pect des droits de l’homme, de tout eˆtre humain, cre´e´ a` l’image et a` la

3 Mt 28, 19. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 924 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

924 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ressemblance de Dieu, du de´veloppement e´conomique, social et culturel. Nos traditions the´ologiques et e´thiques peuvent offrir une base solide de pre´dica- tion et d’action communes. Nous voulons avant tout affirmer que tuer des innocents au nom de Dieu est une offense envers Lui et envers la dignite´ humaine. Nous devons tous nous engager pour un service renouvele´ de l’homme et pour la de´fense de la vie humaine, de toute vie humaine. Nous avons profonde´ment a` cœur la paix au Moyen-Orient, ou` notre Seigneur a ve´cu, a souffert, est mort et est ressuscite´,etou` vivent, depuis tant de sie`cles, une multitude de fre`res chre´tiens. Nous de´sirons ardemment que soit re´tablie la paix sur cette terre, que se renforce la coexistence cordiale entre ses diverses populations, entre les E´ glises et entre les diffe´rentes reli- gions qui s’y trouvent. Pour cela, nous encourageons l’e´tablissement de rap- ports plus e´troits entre les chre´tiens et d’un dialogue interreligieux authen- tique et loyal, en vue de lutter contre toute forme de violence et de discrimination. 6. Actuellement, devant les grands dangers concernant l’environnement naturel, nous voulons exprimer notre souci face aux conse´quences ne´gatives pour l’humanite´ et pour la cre´ation tout entie`re qui peuvent re´sulter d’un progre`se´conomique et technologique qui ne reconnaıˆt pas ses limites. En tant que chefs religieux, nous conside´rons comme un de nos devoirs d’encourager et de soutenir tous les efforts qui sont faits pour prote´ger la cre´ation de Dieu et pour laisser aux ge´ne´rations futures une terre dans laquelle elles pourront vivre. 7. Enfin, notre pense´e se tourne vers vous tous, les fide`les de nos E´ glises, pre´sents partout dans le monde, e´veˆques, preˆtres, diacres, religieux et reli- gieuses, hommes et femmes laı¨ques engage´s dans un service eccle´sial et tous les baptise´s. Nous saluons en Christ les autres chre´tiens, les assurant de notre prie`re et de notre disponibilite´ au dialogue et a` la collaboration. Avec les paroles de l’Apoˆtre des Gentils, nous vous saluons tous: « A` vous, graˆce et paix de la part de Dieu notre Pe`re et du Seigneur Je´sus Christ ».4

Phanar, le 30 Novembre 2006.

BenoıˆtXVI Bartholomaios I

4 2Co1, 2. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 925 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 925 ACTA CONGREGATIONUM

CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM

MATRITENSIS

Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Bonaventurae Garcı´a Pa- redes Sacerdotis Professi Ordinis Fratrum Praedicatorum, Michae¨lis Le´ibar Garay Sacerdotis Professi Societatis Mariae et XL Sociorum († 1936)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Pater, in manus tuas commendo spiritum meum» (Lc 23, 46). Exemplum Iesu Christi, qui maxima cum caritate spiritum suum in manus Patris commendat, secuti sunt etiam Bonaventura Garcı´a Paredes, Michae¨lLe´i- bar Garay eorumque XL Socii martyres, qui post Dominum in via crucis pacifici venerunt, iniurias et vexationes perpessi, postremo vero, ut votorum, quibus se quique Deo obligaverant, reos se praeberent, sanguinem suum fundentes. Hi testes Christi palmam martyrii adepti sunt in vexatione quae vicesimo vertente saeculo Ecclesiam Dei in Hispania perculit. Tum vero plura milia eorum, qui catholico nomine censebantur, in quibus multi erant cum presby- teri tum religiosi viri ac mulieres, internecati sunt ut evangelium e vita populi Hispanici posset exstirpari. Scilicet inimici Christi ignorabant sanguinem martyrum semen novorum christianorum esse. E XLII martyribus, quos nunc in memoriam revocamus, XXXVIII Or- dinis Fratrum Praedicatorum, IV autem Societatis Mariae sodales erant. Eorum caedes, quam persecutores in odium fidei statuerant, eodem anno 1936, aliorum autem aliis locis, diebus, condicionibus facta est. a) Ex Ordine Fratrum Praedicatorum: 1. Pater Bonaventura Garcı´a Paredes, presbyter. Natus est anno 1866. Ipse fuit professor, prior provincialis Philippinarum suique Ordinis Magister ge- neralis. Interfectus est die 12 mensis Augusti. 2. Pater Alfredus Fanjul Acebal, presbyter. Natus est anno 1867. Professor fuit; in priorem pluries electus, denique provincialis Hispanus renun- tiatus est. Neci occubuit die 7 mensis Novembris. 3. Pater Felix Alonso Mun˜iz, presbyter. Anno 1896 natus, celeber sociologus et contionator fuit. Sanguinem pro Christo effudit die 24 mensis Novembris. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 926 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

926 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

4. Pater Ioannes Mendibelzu´a Ocerı´n, presbyter. Anno 1878 natus, prae- stans musicus fuit. Adpalmam victoriae pervenit die7 mensis Novembris. 5. Pater Iosephus Gafo Mun˜iz, presbyter. Natus est anno 1881. Ipse fuit sociologus, Ovetensis collegii rector, opificum defensor et apostolus, ferendis legibus legatus. Coronam martyrii meruit die 4 mensis Octobris. 6. Pater Iosephus Lo´pez Tasco´n, presbyter. Anno 1896 natus, in pluribus ephemeridibus scriptor fuit. Mortifero vulnere affectus obiit quinque post diebus, scilicet die 25 mensis Iulii. 7. Pater Reginaldus Herna´ndez Ramı´rez, presbyter. Natus est anno 1909. Ipse tempore quo martyr occubuit, die videlicet 13 mensis Augusti, apud Athenaeum Matritense studebat. 8. Pater Vincentius A´ lvarez Cienfuegos, presbyter. Natus est anno 1863. Theologiae magister, ipse prior provincialis Hispanus bis renuntiatus est. Utrum die 22 an die 25 mensis Augusti internecatus sit, incertum. 9. Pater Vincentius Pen˜a Ruiz, presbyter. Natus est anno 1883. Munere pastoris animarum, ministerio quidem confessionum praesertim fungebatur. Occisus est die 30 mensis Novembris. 10. Pater Vincentius Rodrı´guez Ferna´ndez, presbyter. Anno 1897 natus, fidem propagavit in Mexico et in Foederatis Civitatibus Americae Septen- trionalis. Trucidatus est die 7 mensis Novembris. 11. Pater Vitalis Luis Go´mara,presbyter.Anno1891natus,apostolicam navitatem inter opifices exercuit ipseque cum de artibus tum de sacra eloquen- tia libros conscripsit. Palmam martyrii adeptus est die 18 mensis Novembris. 12. Pater Antonius Varona Ortega, presbyter. Anno 1901 natus, apud Manilenses professor fuit. Interfectus est die 25 mensis Iulii. 13. Pater Amatus Cuben˜as Diego Madrazo, presbyter. Natus est anno 1880. Missionibus incubuit ipseque praeceptor fuit. Immolatus est die 30 mensis Novembris. 14. Frater Cyprianus Alguacill Torredenaida. Anno 1884 natus, pro com- munitatibus, quarum ipse pars fuit, leviora munia obivit. Vitam suam pro Christo posuit die 15 mensis Octobris. 15. Frater Eduardus Gonza´lez Santo Domingo. Natus est anno 1884. Fra- trum laicorum muneribus functus est. Enecatus est die 5 mensis Augusti. 16. Pater Emmanuel Moreno Martı´nez, presbyter. Anno 1862 natus, apud Sinenses evangelium propagavit et quibusdam Hispanicis communitatibus praefuit. Corona martyrii donatus est die 5 mensis Augusti. 17. Frater Hyginus Rolda´n Iriberri. Natus est anno 1895. Ea bona, quae Ordo in agro Nambroca apud Toletum possidebat, administravit. Martyr oc- cubuit die 25 mensis Iulii. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 927 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 927

18. Pater Innocentius Garcı´aDı´ez, presbyter. Anno 1875 natus, evangelii praeco in Philippinis, praefectus conventui in Hispania fuit. Ipse supremum fidei et caritatis testimonium perhibuit die 13 mensis Augusti. 19. Frater Ioannes Crespo Calleja. Natus est anno 1895. Communitatibus, quarum ipse pars fuit, famulatus est; temporalibus etiam bonis Ordinis ad- ministrandis incubuit. Sanguinem pro Christo effudit die 25 mensis Iulii. 20. Frater Ioannes Herrero Arroyo. Anno 1859 natus, muneribus fratrum laicorum functus est. Interemptus est die 28 mensis Novembris. 21. Pater Iosephus Palacio Mun˜iz, presbyter. Anno 1870 natus, divini verbi sator in Peruvia fuit, mox in Hispania sacro ministerio se tradidit. Stolam suam in sanguine Agni lavit die 25 mensis Iulii. 22. Pater Iosephus Santonja Pinsach, presbyter. Anno 1879 natus, prae- ceptor erat. Neci occubuit die 15 mensis Augusti. 23. Pater Leontius Arce Urrutia, presbyter. Natus est anno 1899. Ipse docendo, muneri pastoris bonisque temporalibus administrandis se tradidit. Occisus est die 10 mensis Septembris. 24. Pater Maximinus Ferna´ndez Marinas, presbyter. Natus est anno 1867. Ministerium in Philippinis, Italia, Hispania exercuit. Die 15 mensis Augusti ex vulneribus, quae paucis ante diebus acceperat, obiit. 25. Frater Theophilus Montes Calvo. Anno 1912 natus, studia sacerdotalia, quippe qui valetudine uteretur infirma, intermisit; attamen pro fratre laico vota nuncupavit. Immolatus est die 13 mensis Septembris. 26. Pater Victor Garcı´a Ceballos, presbyter. Anno 1880 natus, docendo incubuit. Tenui valetudine fuit. Caesus est die 5 mensis Augusti. 27. Pater Iesus Villaverde Andre´s, presbyter. Anno 1877 natus, apudMa- nilenses professor, mox in Foederatis Civitatibus Americae Septentrionalis evangelii praeco et cuiusdam ephebei praefectus fuit. Enecatus est die 16 mensis Octobris. 28. Pater Isabellinus Carmona Ferna´ndez, presbyter. Natus est anno 1908. Muneri pastoris necnon adulescentibus Actionis Catholicae se tradidit. Mar- tyrium subiit die 7 mensis Novembris. 29. Frater Hyacinthus Garcı´a Riesco. Anno 1894 natus, in Peruvia divini verbi sator, mox in conventu Atocha aeditumus fuit. Propter fidelitatem erga Iesum Christum passus est die 20 mensis Iulii. 30. Pater Ludovicus Furones Arenas, presbyter. Natus est anno 1892. In Media America evangelium nuntiavit. Ipse tempore quo mortem in testimo- nium fidei amplexus est, scilicet die 20 mensis Iulii, prior communitatis reli- giosae apud Atocha exsistentis erat. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 928 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

928 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

31. Pater Emmanuel A´ lvarez A´ lvarez, presbyter. Anno 1871 natus, mini- sterium in Venetiola, mox in Hispania exercuit. Fidem usque ad sanguinem confessus est die 13 mensis Septembris. 32. Pater Iosephus Lo´pez Carrillo, presbyter. Anno 1892 natus, evangelium Sinensibus nuntiavit. Coronatus est corona martyrii die 27 mensis Augusti. 33. Frater Nicasius Romo Rubio. Natus est anno 1891. In ministerio com- munitatum Ordinis Praedicatorum in multis urbibus Hispanicis fuit. Pro testamento Deo suum corpus tradidit die 30 mensis Augusti. 34. Pater Petrus Iba´n˜ez Alonso, presbyter. Anno 1892 natus, apudSinenses et Philippinos divini verbi sator fuit. Suprema fidei congressione pugnavit die 27 mensis Augusti. 35. Frater Emmanuel Santiago Santiago, clericus professus, qui natus est anno 1916. Interemptus est die 3 mensis Decembris. 36. Frater Iosephus Delgado Pe´rez, novicius, qui natus est anno 1917. Hic quoque occisus est die 7 mensis Novembris. 37. Frater Franciscus Ferna´ndez Escosura, clericus professus, qui natus est anno 1917. Internecatus est die 3 mensis Decembris. 38. Frater Iosephus Prieto Fuentes, clericus professus, qui natus est anno 1913. Trucidatus est die 28 mensis Novembris. b) Ex Societate Mariae: 1. Pater Michae¨lLe´ibar Garay, presbyter. Anno 1885 natus, ephebea So- cietatis Mariae rexit. Ipse tempore quo martyr occubuit, die videlicet 28 mensis Iulii, in confratres Matritenses superioris munera exsequebatur. 2. Frater Ioachim Ochoa Salazar. Natus est anno 1910. Ipse tempore quo vitam suam pro Christo immolavit, scilicet die 13 mensis Septembris, prae- ceptor erat. 3. Frater Sabinus Ayastuy Errasti, clericus professus, qui, anno 1911 na- tus, dum se ad sacerdotium parabat, ad palmam victoriae pervenit die 13 mensis Septembris. 4. Frater Florentius Arna´iz Cejudo, qui natus est anno 1909. Ipse tempore quo martyrium subiit, die videlicet 13 mensis Septembris, praeceptor erat. Fama, qua hi Servi Dei statim pro martyribus fidei sunt habiti, labentibus annis increbrescente eaque demum solidata, Antistes Matritensis-Compluten- sis Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Proces- sum Ordinarium Informativum qui annis 1961-1966, quibusdam Processibus Rogatorialibus comitantibus, celebratus est. Quorum et singulorum Proces- suum validitas iuridica rata habita est ab hac Congregatione per decretum die 13 mensis Novembris anno 1992 latum. Dein, Positione confecta, disceptatum 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 929 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 929

est, secundum normas, utrum praefatorum Servorum Dei obitus verum mar- tyrium fuisset. Die itaque 25 mensis Maii anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 mensis Ianuarii anno 2006 congregata, Exc.mo D.no Xaverio Echevarrı´aRodrı´guez, Episcopo tit. Cili- biensi, Causae Ponente, agnoverunt Servos Dei Bonaventuram Garcı´aPare- des, Michae¨lem Le´ibar Garay eorumque XL Socios neci occubuisse ut de sua caritate et fidelitate in Iesum Christum testimonium perhiberent. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Bonaventurae Garcı´a Paredes, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Praedicatorum, Michae¨lis Le´ibar Garay, Sacerdotis professi Societatis Mariae, et XL Sociorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

OVETENSIS

Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Caelestini Iosephi Alonso Villar et IXSociorum ex Ordine Fratrum Praedicatorum († 1936)

DECRETUM SUPER MARTYRIO « Oportet Filium hominis tradi in manus hominum peccatorum et crucifigi et tertia die resurgere » (Lc 24,7). Quandoquidem « non est discipulus super magistrum nec servus super dominum suum » (Mt 10, 24), christifideles haud pauci gratia sanguinis effun- dendi, ut suam in Deum et Ecclesiam fidelitatem testarentur, caelitus sunt ditati. Qui fidei testes heroici, dum neci occumbunt, pro certo habebant semetipsos divum Magistrum aeternae dono beatitudinis affecturum. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 930 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

930 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Quodquidemcensebant vel Servi Dei Caelestinus Iosephus Alonso Villar eiusque IX Socii, a quibus supremum caritatis testimonium perhibitum est in vexatione illa quae, superiore vertente saeculo, adversus Ecclesiam Dei in Hispania saeviit. In suis ipsi conventibus, ut omnes erant in Ordine Fratrum Praedicatorum, vitam consecratam agebant plebique Dei pacifice serviebant. At idipsum, quodhi religiosi Ordinispartes erant, fı `dei christianae et Ec- clesiae adversarii scelus capite dignum rati sunt. Servi Dei in tribus distinctis communitatibus, in Asturica sitis dicione, degebant. Quam ob rem alii aliis locis et diebus interfecti sunt. a) E Domo-Schola SS.mi Sacramenti, apudlocum Navelgas exsistenti, erant: 1. Pater Caelestinus Iosephus Alonso Villar, illius Domi praefectus. Natus est die 15 mensis Iunii anno 1862. Anno 1882 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1886 ordinem presbyteratus accepit. Regulam ad amussim ser- vavit ipseque magna existimatione floruit apudconfratres et superiores , qui pluries ei munus prioris detulerunt. Noviciorum quoque magister fuit, qui sanctus audiebat. 2. Pater Iacobus Franco Mayo, in schola eiusdem Domi praeceptor. Natus est die 28 mensis Martii anno 1905. Anno 1921 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1930 sacerdotale munus inivit. 3. Pater Gregorius Dı´ez Pe´rez, in schola eiusdem Domi praeceptor. Natus est die 9 mensis Maii anno 1910. Anno 1927 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1934 sacro presbyteratus ordine insignitus est. 4. Frater Abilius Sa´iz Lo´pez, fabrilium minister. Natus est die 2 mensis Februarii anno 1894. Professionem temporariam pro fratre cooperatore emi- sit anno 1931. Quattuor hi Servi Dei una cum aliis captivis interfecti sunt die 17 mensis Augusti anno 1936. Qui, antequam glandibus metallicis perfoderentur, Patre Caelestino Iosepho adhortante, « Christo Regi feliciter» conclamarant. b) E conventu autem S. Ioannis Baptistae, apudlocum Corias exsistenti, erant: 1. Pater Michae¨lMene´ndez Garcı´a, qui in Schola Apostolica, eidem conven- tui adiuncta, docebat. Natus est die 29 mensis Iunii anno 1885. Post vota temporaria anno 1902 nuncupata, anno 1909 sacra presbyteri munia suscepit. 2. Pater Iosephus Maria Palacio Montes, praeceptor et auctor, qui, cum esset sodalis conventus S. Stephani Salmanticensis, tunc temporis in conven- tu apud Corias exsistenti intervalli gratia versabatur. Natus est die 9 mensis Novembris anno 1901. Vota temporaria anno 1917 emisit, anno 1925 sacro presbyteratus ordine auctus est. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 931 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 931

3. Pater Isidrus Ordo´n˜ez Dı´ez, Scholae Apostolicae praeceptor. Natus est die 15 mensis Maii anno 1909. Temporaria nuncupavit vota anno 1926; anno autem 1932 ordinationem sacerdotalem accepit. 4. Frater Christophorus Iturriaga-Echevarrı´a Irazoia, fabrilium aliquot pro conventu praefectus. Natus est die 11 mensis Iulii anno 1915; anno autem 1934 professionem temporariam pro fratre cooperatore emisit. 5. Frater Petrus Vega Ponce, et ipse aliquot fabrilibus pro conventu prae- standis praefectus. Natos est die 25 mensis Iulii anno 1902. Cum religiosum habitum anno 1935 sumpsisset, adtemporaria vota nuncupandaspatium non habuit. Quinque hi Servi Dei deinceps a militibus comprehensi sunt mense Augu- sto anni 1936. Paulo post mediam noctem diei 31 mensis Augusti manubal- lista necati sunt Pater Michae¨l Mene´ndez Garcı´a, Pater Iosephus Maria Pa- lacio Montes, Pater Isidrus Ordo´n˜ez Dı´ez. Duo autem laici fratres palmam martyrii adepti sunt subsequenti die 20 mensis Septembris. c) E Domo-Schola Iesu Christi Salvatoris, apudlocum, quem appellant La Felguera, existenti, erat Frater Iosephus Maria Laguı´a Puerto, idem tum ludo, cum ianitoris cellae atque sacrario praefectus. Natus est die 12 mensis Martii anno 1888; anno autem 1909 votis temporariis pro fratre cooperatore se Deo mancipa- vit. Die 30 mensis Iulii anno 1937 comprehensus est, carcerem carcere deinceps mutaturus, qui denique, animo relictus, vivus obrutus est in coemeterio. Qui Servi Dei cum omnes extemplo pro martyribus fidei haberentur, Ar- chiepiscopus Ovetensis Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Processum Ordinarium Informativum, qui confectus est annis 1958- 1961. Cuius vis Processus confirmata est ab hoc Dicasterio per decretum die16 mensis Aprilis anno 1993 latum. Dein, Positione instructa, disceptatum est, de more, utrum praefatorum Servorum Dei obitus verum martyrium fuerit. Die autem 26 mensis Octobris anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episco- pi, in Sessione Ordinaria die 21 mensis Martii huius anni congregata, Exc.mo D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, agnoverunt Patrem Caelestinum Iosephum Alonso Villar eiusque IX Socios vitam profudisse ut suam in Deum fidelitatem testarentur. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de mar- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 932 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

932 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

tyrio eiusque causa Servorum Dei Caelestini Iosephi Alonso Villar et IX Sociorum, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

TREVIRENSIS

Beatificationis et canonizationis Servi Dei Hieronymi Jaegen Christifidelis Laici (1841-1919) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Nolite conformari huic saeculo, sedtransformamini renovatione mentis , ut probetis quidsit voluntas Dei, quidbonum et bene placens et perfectum » (Rom 12, 2). Servus Dei Hieronymus Jaegen, fide ductus, continuo in testificandum Evangelium insistit, operose religiosam, socialem politicamque illius temporis vitam participans. Huius saeculi menti conformari noluit, sedin Christu m respexit, assidue ad maiorem eius gloriam operans atque spiritu christiano rerum temporalium ordinem animans et perficiens (cf. Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 4). Hic fidelis Ecclesiae filius Augustae Trevirorum die 23 mensis Augusti anno 1841 ortus est. Sua in natali urbe usque admaturitatis diplomaapud Institutum superius technicum mansit; deinde vero Berolini lauream in doc- trina machinali est adeptus. Anno 1864 in exercitum, veluti voluntarius, ingressus est, ubi usque ad annum 1873 adstitit, magnum demonstrans mu- neris sensum. Difficili in tempore « Kulturkampf » audaciter propriam testi- ficatus est fidem. Anno 1867 iuvenum condidit coetum, scilicet « Societatem religiosam scientialem-socialem » nuncupatam, atque veluti orator congres- siones participavit Unionis Catholicorum Maguntiae. Suam ob catholicam militiam, de corpore officialium exemptus est atque definitive dimissus. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 933 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 933

Munia deinde inchoavit doctoris machinarii et mercatoris, diligentia emi- nens in propriis officiis adimplendis. Suam ob honestatem et peritiam, ab anno 1880 adannum 1898 Argentariam moderatusest Popularem Trevirensem, quae orta est ut parvos catholicos operum susceptores, a mundo magnae pecuniae segregatos, adiuvaret. Suam per operam argentaria numerum fecit crescere clientium atque thesaurum socialem. Aestimatus insuper est uti vir politicus et, Berolini tamquam in oratorum popularium coetu Prussiae legatus, operam dedit ut iura catholicorum tueretur et socialem promoveret iustitiam. Congre- gationis fuit particeps Marianae iuvenilis, Sodalitii Mariani civium Treviren- sium, Societatis Sancti Vincentii; tandem Tertium ingressus est Ordinem Fran- ciscalem. Plurima scripsit volumina de re mystica, aestimata et varias in linguas translata. In hoc explendo multiformi opere, se duci voluit unice voluntate participandi, omnibus viribus, aedificationem Regni Dei in societate illius tem- poris. Vir exemplaris atque sanctae vitae, constanter et iucunde, omnes exercuit virtutes usque admaximum attingendumgradumevangelicae perfectionis. Ob amorem Domini et proximi sereno animo dolores sustinuit atque iniu- stitias, munia magni ponderis accepit, operas missionales liberaliter iuvit. Praecepta divina studiose servavit atque doctrinam Ecclesiae, cuius iuraa praevaricationibus anticlericalibus defendit. Operosus se gessit in fide propa- ganda, partes habens apud diversas catholicas societates. Propriam diligenter curavit vitam spiritalem, apostolicam et professionalem coniungens indu- striam cum precibus et divinarum veritatum contemplatione. Eucharistiam coluit, Sanctissimam Trinitatem, Verbum Incarnatum et Virginem Mariam, quam saepe invocabat Rosarium recitans. Humanus et affabilis erga omnes, singularem caritatem pauperibus demonstravit. Gravissima munia sibi concredita prudenter adimplevit atque sapiens exsti- tit consiliarius. In quibuslibet circumstantiis honesto, sincero et aequo animo se gessit. Suae condicionis officia accurate exercuit. Etiamsi vitae commodae et copiosae indulgere potuerit, semper temperantem, probum, a terrestribusbonis seiunctum se praebuit. Suo spiritali moderatori confestim oboedivit nec non praeceptis Hierarchiae ecclesiasticae. Condicionem elegit vitae caelibatariae at- que castitatem servavit. Numquam in publicum prodire voluit atque, prius- quam decisiones caperet, humiliter personas prudentes adibat consilia petiturus. Prostatae tumore affectus, pluries in valetudinarium est exceptus. Serene hanc infirmitatem sustinuit atque, quantum potuit, pro Dei gloria proximique bono operari perrexit. Die 26 mensis Ianuarii anno 1919 in domum Patris pervenit. Diffusam ob sanctitatis famam, Episcopus Trevirensis Causam beatifica- tionis et canonizationis inchoavit celebrans Processum Informativum (1939- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 934 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

934 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

1940); Berolini instructus est etiam Processus rogatorialis; quorum Proces- suum iuridica validitas per decretum diei 9 mensis Martii anno 1984 ab hac Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Parata Positione, discepta- tum est, ut fieri solet, an Servus Dei virtutes heroico modo exercuerit. Deinde, die 20 mensis Maii anno 2005, positivo cum exitu, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessio- ne Ordinaria diei 2 mensis Maii anni 2006, relatione audita Ponentis Causam, Exc.mi D. Laurentii Chiarinelli, Episcopi Viterbiensis, edixerunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Hieronymi Jaegen, Christifidelis laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

MALACITANA

Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae de Monte Carmeloa Puero Iesu Gonza´lez Ramos Garcı´a Prieto (in saec.: Mariae Carmelae) Fundatricis Congregationis Tertiariarum Franciscalium a Sacris Cordibus (1834-1899)

DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Dei Serva Maria de Monte Carmelo a Puero Iesu Gonza´lez Ramos Garcı´a Prieto (in saec.: Maria Carmela) die 30 mensis Iunii anno 1834 nata est Anticariae, dioecesis Malacitanae in Hispania. Eius vita ma- trimonialis amarus exstitit calix, quem illa fortitudine ac serenitate accepit. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 935 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 935

Anno 1881 viduata, exercitationibus pietatis et operibus misericordiae erga indigentes se dedit. Congregationem Tertiariarum Franciscalium a Sacris Cor- dibus condidit, cuius gubernium uti suprema moderatrix tenuit usque ad an- num 1897. Placide in Domino requievit die 9 mensis novembris anno 1899. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 7 mensis Aprilis anno 1984 de- claravit Servam Dei virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroico in gradu excoluisse. Eius beatificationi prospiciens, Postulatio Causae iudicio porrexit huius Con- gregationis de Causis Sanctorum assertam miram sanationem sororis Mariae Ioseph Rodrı´guez yanes, sodalis eiusdem Instituti a Dei Serva conditi. Huius- modi soror die 3 mensis Aprilis anno 1991 Anticariae in valetudinarium est excepta, febrim patiens, dolores hypochondrii dexteri, anorexiam et icterum. Ex clinicis explorationibus detectae sunt sive praesentia tumefactionis hepaticae in lacinia sinistra sive cystica formatio in ovario sinistro. Translata in centrum oncologicum urbis Hispalis, soror die 21 mensis Maii eiusdem anni sinistram subiit ovariectomiam. Examen histologicum revelavit in casu agi de cystoade- nofibromate seroso. Fieri tamen non potuit ut tumefactio hepatica corriperetur, quippe quae cum stomacho unum iam constitueret et extenderetur in retrope- ritonaeum; nihilominus de tumore maligno non agebatur, sed de processu in- flammatorio chronico incerto. Soror dimissa est die 21 sequentis mensis Iunii. Tunc peractae non sunt therapiae antitumorales, nec antibioticae vel cortisoni- cae. Interea pridem soror infirma, eius consorores, alumni, amici Sororumplu- resque aliae personae divinum auxilium per intercessionem praefatae Servae Dei invocare coeperant. Contra medicorum opinionem, examina clinica die 10 men- sis Iulii eiusdem anni peracta detexerunt absentiam neoformationis hepaticae, ne repertae quidem sunt laesiones quoad condicionem gastricam et retroperito- naealem. Cetera organa absque mutationibus sunt inventa. De sanatione, quae mira est habita, apudCuriam Hispalensem anno 2003 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem agnovit haec Congregatio, decretum vulgans die 24 mensis Octobris eiusdem anni. Medicorum consilium, in sessione diei 10 mensis Martii anno 2005, edixit sanationem celerem fuisse quatenus adextensionem neoformationis hepaticae, adnaturam lae sionis adque alios casus in annalibus medicis regestos; et insuper perfectam, constan- tem, nec non, organis laesis in integrum restitutis, ex naturae legibus inexplica- bilem. Die 16 sequentis mensis Septembris actus est Congressus PeculiarisCon- sultorum Theologorum, et die 7 mensis Februarii huius anni 2006 Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt in Sessione Ordinaria, Ponente Causae Exc.mo D.no Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi. Et in utroque 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 936 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

936 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae de Monte Carmelo a Puero Iesu Gonza´lez Ramos Garcı´a Prieto (in saec.: Mariae Carmelae), Fundatricis Congregationis Tertiariarum Franci- scalium a Sacris Cordibus, videlicet de celeri, perfecta et constanti sanatione Sororis Mariae Ioseph Rodrı´guez Yanes a « pseudotumore infiammatorio aspe- cifico del fegato o tumore infiammatorio miofibroblastico, interessante lo stomaco e i tessuti retroperitoneali con estensione di 15 cm. » Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

VIGLEVANENSIS

Beatificationis et canonizationis Servi Dei Francisci Pianzola Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pacis (1881-1943) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Ipsa autem sanctitas Presbyterorum adproprium ministerium fructuose complendum plurimum confert: [...] per illos ordinaria lege praeoptat Deus sua mirabilia ostendere, qui, dociliores impulsui et ductui Spiritus Sancti facti, ob suam intimam cum Christo unionem et vitae sanctimoniam, cum Apostolo dicere valeant: “Vivo autem, iam non ego, vivit vero in me Chri- stus” » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, 12). 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 937 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 937

Proprium sane ministerium Franciscus Pianzola sacerdos confirmavit et corroboravit sanctae documento vitae, quam ipse Deo proximoque deser- viens plane impendit. Hic enim omnibus viribus nixus est ut animas sibi concreditas ad salutem adduceret, qui, multiformi pastoris munere fungens, mirabilia a Deo in historia salutis patrata hominibus patefecit. Sedulus hic testis Dei natus est die 5 mensis Octobris anno 1881 in pago, quem vocant Sartirana Lomellina, intra fines dioecesis Viglevanensis. Christia- nis praeceptis domi apte eruditas, puer solebat collusores congregare, quibus sacrae traderet elementa doctrinae. Cum vero ad sacerdotium divino quodam instinctu se vocatum agnosceret, Seminarium dioecesanum introivit, studio- rumque curriculo adexitum perducto, die 16 mensis Martii anno 1907 sacro presbyteratus ordine auctus est. Paucis post diebus Viglevanensis Sacrarii Immaculatae operumque huic adnexorum Rectoris munus ei delatum est. Mense autem Decembri anno 1908 una cum aliis sacerdotibus fundavit ipse Oblatos Mariae SS.mae Immaculatae, sodalitatem videlicet sacerdotum dioecesanorum, quorum praesertim esset conciones ad populum in sacris missionibus habere iuvenesque Christiana doctrina educare. Qui quidem una cum confratribus sibi sategit ut suburbani evangelica luce illustrarentur; insuper iuvenum coetus, operariorum sodalicia, societates denique orationi- bus addictas instituenda curavit. Idem porro quorundam iuvenum coetum suscepit, quorum factus est moderator in spiritualibus ac praeceptor: quibus quidem opitulantibus, sa- cras ipse missiones apparavit in villis, simplex « oratorium » exstruere curans pro festivo cultu praesertim a vilicis eorumque familiis praestando, quibus haudcommodumadcuriale templum iter esset. Ex hoc autem primo iuvenum coetu nova orta est religiosa sodalitas, Congregatio scilicet Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pacis, quam Famulus Dei fundavit ac rexit. Quod quidem Institutum, Mortariae, in dioecesi Viglevanensi, die 8 mensis Maii anno 1919 publice conditum, hoc sibi praecipue proponebat, ut in populo Christiana religione excolendo sacer- dotes adiuvaret, iis potissimum attendens mulieribus efformandis, qui opus rusticum faciebant, iisque praesertim, quae certis annis temporibus oryzae serendae percipiendae causa ab agrorum possessoribus conducebantur. Mox autem, multiplicibus difficultatibus exortis, quae ipsi haud paucos dolores attulerunt, Servus Dei Oblatorum sodalitatem reliquit; quae interea, iussu D. Angeli Hyacinthi Scapardini, Episcopi Viglevanensis, mutata con- dicione, iuridice constituta erat tamquam Sodalicium presbyterorum « in 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 938 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

938 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

communi viventium sine votis ». Tum vero Servus Dei alacrius vacavit suis filiis in spiritualibus moderandis, Exercitationibus praedicandis cleroque ef- formando; in hoc ipse praecipue attendit hebdomadas pro sacerdotibus, qui Actionis Catholicae sodalibus consulebant, studii causa indictas. Insuper Famulus Dei plurima scripta de historia, de hagiographia, de pietate curavit edenda. Ipse quidem scriptis, sacris concionibus habendis, Christianis denique praeceptis tradendis, una cum egregiis moribus, quibus utebatur,in- gentem agmen animarum adChristum attraxit. Qui, utpote constanter in san c- titatem nitens, omnibus recti exempli evasit Christianis virtutibus delectabiliter exercendis, iis suffultus, quibus eius pietas plurimum pollebat, scilicet « Tribus Amoribus » seu Iesu-Eucharistia, Immaculata Deipara, Romano Pontifice. Suam ipse vitam interiorem aluit ex sincerissimo fonte hauriens religionum antiquitus traditarum: nam idem divina officia assidue ferventerque celebrare, Sacras Scripturas legere, meditari, Eucharistiam persaepe diuque adorare, praeclaram denique SS. Cordi Iesu, Mariae Virgini, Sancto Ioseph Angelisque Custodibus pietatem adhibere. Sacrum ipsum ministerium perennis fons vitae et spiritualis formationis evaserat Famulo Dei iisque omnibus qui adeum accederent. Afflictis, pauperibus spem addere ipse callebat, quos nempe hor- tabatur ut redemptionis per passionem Dominicam effectae semet ipsi parti- cipes haberent, aeternae beatitudinis ceu metam demonstrans, in quam ipse per integrum vitae curriculum inhiavit. Homines cuiuslibet condicionis sincera ac benigna caritate prosecutus, ob egregios mores, quibus utebatur, vel apud Ecclesiae adversarios existimatione ac reverentia floruit. Praeterea ob prudentiam, qua ipse pollebat, multi eum pro confessario atque in spiritualibus moderatore sectabantur magnique faciebant. Omnibus enim temporibus ipse ex aequo et bono egit, ut puta cum, doctrina sociali Ecclesiae monente, in regione Laumellensi, quippe quae tum inaequata eaque vehementissima ordinum consortione vexaretur, operariorum iura vindica- vit. Patiens in adversis, sobrius victuque austeras exstitit nec umquam ad hominum laudem de rebus a se gestis nixus est. Paupertatem egregie exercuit, qui, mundanis rebus et honoribus con- temptis, adquaerendumRegnum purificata et confirmata libertate perrex it. Temporibus perfunctus, quibus saepe excruciabatur semet ipse suamque vo- luntatem dirimendo, ad altiorem sincerioremque evangelicam oboedientiam pervenit. In casto caelibatu suum ipse valuit erga Christum et Ecclesiam sponsalem amorem, infinita parienda spirituali fecunditate, declarare. Die autem 1 mensis Iulii anno 1932 ipse ab Episcopo iussus est, Domo Matrice Congregationis Sororum relicta, in pagum, quem vocant Sant’Angelo 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 939 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 939

Lomellina, demigrare, ubi a curione benigne exceptus est. Qui hoc quoque consilium, quo magis magisque Christo « percusso atque humiliato » se con- formaret, aequo animo accepit. Interea ipse, ut iamdudum tenui erat valetudine, gravius graviusque ae- grotabat; attamen mense Octobri anno 1942 Pium XII ad ostendendum Institutum convenit. Hunc autem Famulum suum die 4 mensis Iunii subse- quentis anni Dominus adse vocavit. Pervagatae famae sanctitatis intuitu, D. Marius Rossi, Episcopus Vigleva- nensis, Causam beatificationis et canonizationis inchoavit per Inquisitionem dioecesanam, annis 1983-1990 peractam; cuius validitas iuridica rata est habita a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 31 mensis Ianuarii anno 1992 latum. Dehinc, Positione confecta eaque huic Dicasterio tradita, disceptatum est de more an Famulus Dei virtutes in gradu heroico exercuerit. Die 30 mensis Novembris anno 2004 habitus est, favorabili quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres autem Cardinaleset Episcopi, in Sessione Ordinaria die 8 mensis Februarii anno 2005 congregati, audita relatione Exc.mi D. Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Veru- lani-Ferentini, Causae Ponentis, nonnullas explanationes quaesiere; deinde ve- ro, cum denuo in Sessionem Ordinariam, die scilicet 16 mensis Maii huius anni, convenissent, iidem agnoverunt Servum Dei Franciscum Pianzola virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Francisci Pianzola, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Missiona- riarum Immaculatae Reginae Pacis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 940 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

940 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

IMOLENSIS

Beatificationis et canonizationis Servi Dei Marci Morelli Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante (1834-1912)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

« Dei voluntatem magno silentio adoremus. Nam, quod Dei voluntatem aliquis exsequitur, idprofecto amare est, amor autem idemlumen et ignis: lumen quidem in viam virtutis illuminans ac dirigens; ignis vero in sacrifi- cium refovens et confirmans, quia amor aeque ac mors fortis est ». Divinae voluntati perficiendae per integrum vitae suae curriculum assidue inhiavit Marcus Morelli sacerdos, imitator Iesu, qui dixit: « Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius» (Io 4, 34). Hic Servus Dei natus est die 3 mensis Martii anno 1834 in vico Ascensione, quodest suburbium Luci apudRavennam, intra fines dioecesisImolensis, e Sancte Morelli et Catharina Geminiani, simplici sinceraque religione colonis. Pueritiam in ipsa familia egit, ubi advitam christianam solideinstitutu s est. Die 24 mensis Iunii anno 1841, septimum nempe annum agens, sacro chri- smate obsignatus est a Ioanne Maria Mastai Ferretti, Episcopo Imolensi, qui postmodum, ad Summi Pontificatus munus elatus. Inter annum 1843 et 1846 Marcus una cum suis in proximum pagum, quem vocant Fusignano, in dioecesi videlicet Faventina, demigravit. Eo tem- pore ipse, sacerdotii capessendi consilio intra animum volutato, in litteras ac philosophiam studium privatim incubuit. Deinde ab anno 1856, utpote vale- tudine minus prospera utens, alumnus externus fuit Seminarii Faventini, ubi quidem ipse docilem, sollertem sensibilemque indolem ostendit. Pietatemet pulchra diligebat isque « ingenio ac virtute praestantissimus», cum a praecep- toribus, tum a sodalibus habebatur. Postquam die 3 mensis Aprilis anno 1858 sacro presbyteratus ordine est auctus, in dioecesim Imolensem, unde ipse oriundus erat, semel rediit ibique usque ad extremum diem deguit. Primo sacerdotalis muneris diluculo Servus Dei ecclesiastica studia perfecit in Schola Emaldiana, quam Patres ex Ordine Praedicatorum Luci regebant, itaque factum est ut anno 1861 ipse, qua probata esset prudentia, in praecep- torem necnon « rerum curatorem» in domo comitum Emaldi deligeretur. Litteris et historiis optime imbutus, Servus Dei plurima carmina, inscrip- tiones, fabulas denique, non modo pro sacris, sed etiam pro variis temporibus ac rebus, conscripsit. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 941 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 941

Proprio Episcopo usque oboediens ac fidelis, impensam gregi docendo et pascendo navitatem exercuit, nempe pro Summo Pontifice et Ecclesia, ea praesertim incepta movens ac divulgans, quae Concilio Vaticano I, annis 1869-1870 celebrato, faverent. Cuius rei gratia ipse Piam Associationem Ora- tionibus Beneque Factis Promovendis instituit; libellum quoque edidit, qui inscribitur Catechismo popolare sul Concilio Ecumenico, quique, late divulgatus, ipsa ephemeride, cui titulus La Civilta` Cattolica, probatus est; scriptis postremo de re catholica, praecipue nonnullis commentationibus edendis, favit. Ceterum Servus Dei multiplici ministerio occupari: nam idem sacras con- tiones, culturales acroases habere, confessiones audire, nonnullis denique So- rorum Institutis et compluribus laicorum sodaliciis pietatis magister exsistere. Anno 1872 ei delatum est munus moderatoris in spiritualibus pro Sorori- bus Adoratricibus Perpetuis S. Cordis Luci. Anno autem 1884 idem electus est professor theologiae apud Scholam Emal- dianam Luci. Quamvis in dioecesi vel etiam Romae maximi haberetur, splen- dida ipse munia, quae ei oblata erant, magna cum humilitate abnuebat. Talis vir ipsi Pio IX Summo Pontifici cordi fuit, qui eum prosecutus est benevolentia. Anno 1887 Servus Dei proprio Antistiti Aloisio Tesorieri aperte locutus est de consilio, quod ipse inde ab anno 1873 in animum volverat, cuiusdam Instituti Sororum condendi, « ad maiorem Dei gloriam, ob flagrans studium Cordi Iesu pro innumeris iniuriis acceptis satisfaciendi, ad zelandum quoque bonum salutemque animarum, in primis pro puellabus de plebe», scilicet pro puellabus pauperibus, orbatis vel derelictis. Itaque die 17 mensis Octobris anno 1888 ortum est Institutum Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante, Serva Dei Constantia Ricci Curbastro (1856-1923) confundatrice, quae, Religionem ingressa, nomen Margaritam assumpsit. Servus Dei exinde suo Instituto in spiritualibus moderando potissimum se tradidit, quod quidem munus sollicitudines, itinera, impensas secum ferebat. Anno 1903 priorem conditum altero incepto benefico cumulavit, cui nomen Parvum Opus Filiarum a Providentia, cuiusque esset puellas pauperes et orba- tas accipere easque institutione et opere, scilicet cum vestes conficienditum acu pingendi arte, educare. Ipse vero ad colligendam pecuniam, quae puellis sustentandis opus erat, spectacula, beneficos mercatus, sortitiones promovit. Eodem anno 1903 vicarius foraneus Luci factus est, idemque inter Anti- stites Urbanos Pii X adlectus. Gratia et fortitudine cumulatus, caritate in omnes abundans, ipseque cum corporis laboribus tum animi perfunctus aerumnis, Servus Dei, dum praesen- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 942 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

942 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ti vita fruitur, pro certo firmissime habuit, si quis Dei voluntati omnino fidenterque se traderet, hunc nimirum ad sanctitatem perventurum. Hinc ipse vitam egit asceticam, severam sibique constantem, quam Eucharistia et SS.mum Cor subicerent. Quin immo semet ipse in Eucharistiam offerebat, ita ut, ad terrestria relinquenda propensus, caelica magis magisque videretur appetere. Ipse enim, cum inhiaret perfectioni, de qua « in Calvariam seu Montem Sanctum ascensus » intellegi debet, Deique voluntati semet fidenter traderet, tandem propositum assequi valuit, quod est semetipsos Christi exemplo conformare Patrique reddere gloriam. Hinc est quodipse tamquam pater sollicitus fuit desui temporis miseriis, cum rerum tum animi, potissimum « pauperibus puellis de plebe », pro quibus novam familiam religiosam instituit. Inter omnes Servus Dei eluxit oratione, unione Deo, fide, caritate, humi- litate, paupertate, studio denique sese coe¨rcendi, christiana postremo depre- catione in angustiis. In dilectionem Christi, qui in omne homine famulatur, omnino pellectus, vitam Eius causa integram impendit. Quod singulas ipse virtutes in gradu heroico exercuerit, id quidem lucu- lentius apparet ex eius vitae usu, sive publica negotia praestaverit, sive Ancillas intentas fecerit ad viam humiliationis diem ex die conficiendam, qua mysterium mortis ac resurrectionis Domini revocaretur Eiusque regnum amoris dilataretur in mundo. Anno 1910 valetudo, qua Servus Dei ob multiplices infirmitates et assi- duas semper incommoda utebatur, gravior facta est. Postquam alternis ipse vicibus in morbum recidit et convaluit, ad exitum pervenit; infirmorumque sacramentis una cum speciali benedictione Pii X Summi Pontificis petitis et acceptis, die 27 mensis Iunii anno 1912 piissime requievit. Hinc iusta ei magnifice fiunt, ipseque omnium, cum ordinis, tum populi voce sanctus multifarie salutatur. « Sanctus obivit! »: haec omnium iudicio audiebantur, quippe cum omnes profiterentur quae Servus Dei sibi omnibus- que illis, quibus ipse moderamen adhibuerat, dictitare solebat: « Beatus ille, qui semetipsum totum Deo tradere scit. Hic omnia ab Eo accipiet quibus indiget ut fiat sanctus ». Anno autem 1939 Servi Dei corpus, una cum spoliis Servae Dei Margari- tae Ricci Curbastro, a coemeterio adtemplum Instituti Ancillarum freque n- tia et multitudine ordinis populique translata sunt; quod quidem factum grati animi erga virum summae caritatis, quam ipse de Corde Iesu transfixo hauserat, testimonium publicum attulit. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 943 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 943

Causam vero beatificationis et canonizationis Episcopus Imolensis inchoa- vit per Inquisitionem dioecesanam annis 1988-1994 peractam, cuius validitas iuridica rata est habita ab hoc Dicasterio per decretum die 3 mensis Martii anno 1995 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servus Dei virtutes in gradu heroico exercuerit. Die 27 mensis Aprilis anno 2005 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 mensis Ianuarii anno 2006 congregata, Exc.mo D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, agnoverunt Ser- vum Dei Marcum Morelli virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Marci Morelli, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

MATRITENSIS et ALIARUM

Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Henrici Saiz Aparicio et LXII Sociorum e Societate Sancti Francisci Salesii († 1936-1937)

DECRETUM SUPER MARTYRIO « Voglio riproporre a tutti, perche´ nonsiamaidimenticato,quelgrande segno di speranza costituito dai tanti testimoni della fede cristiana, vissuti nel- l’ultimo secolo... Essi hanno saputo far proprio il Vangelo in situazioni di ostilita` 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 944 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

944 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

e persecuzione, spesso fino alla prova suprema del sangue » (Ioannes Paulus PP. II, Adh. Apost. Post-Syn. Ecclesia in Europa, n. 13: AAS 95 [2003], 658-659). In testium fidei numerum, qui, vicesimo christiano vertente saeculo, prae- ceptis Evangelicis usque adultimum sanguinis inhaesere discrimen, prof ecto adscribendi sunt Servi Dei Henricus Saiz Aparicio eiusque LXII Socii e Sale- siana Societate a Sancto Ioanne Bosco condita. Hi enim, dum annis 1936-1939 Christiana religio in Hispania hostiliter lacessitur, suae quisque condicionis officia praestare non desierunt, vinculum unionis atque oboedientiae cum Sancta Ecclesia servantes, quippe qui mortem pati mallent quam catholicam fidem repudiare. Qui, quamvis alii aliis temporum adiunctis interfecti essent, cuncti tamen vitam propter Christum magnanimi prodegerunt; quorum alii in Matritensi, alii vero in Hispalensi Salesiana Praefectura martyrio affecti sunt. a) Servi Dei, qui in Matritensi Salesiana Praefectura martyres occubuere, recensentur. 1. Henricus Saiz Aparicio, professus, sacerdos. Natus est die 1 mensis Decembris anno 1889. Postquam religiosis votis se Deo mancipavit anno 1909, presbyteralem ordinationem accepit anno 1918. Nonnullarum domo- rum praefectus fuit, postremo vero sedis scholarum superiorum theologiae apudlocum Carabanchel Alto exsistentis, ubi persecutione ipse oppressus est. Egregiis virtutibus sacerdos ad martyrium una cum suis paravit, quibus usque adfinem opitulatus est: sibi enim cordifuit sociorum fortuna, pro quibus, dummodo ex custodia dimitterentur, vitam suam militianis obtule- rat. Manuballista necatus est die 2 mensis Octobris anno 1936. 2. Felix Gonza´lez Tejedor, professus, sacerdos, occisus est nocturno tem- pore die 24 mensis Augusti anno 1936. 3. Germanus Martı´n Martı´n, professus, sacerdos, stolam suam in sanguine Agni lavit die 30 mensis Augusti anno 1936. 4. Iosephus Villanova Tormo, professus, sacerdos, plumbea glande perfos- sus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 5. Pius Conde Conde, professus, sacerdos, a seditiosis enecatus est die 15 mensis Martii anno 1937. 6. Michae¨l Lasaga Carazo, professus, sacerdos, vitam suam immolavit die 6 mensis Decembris anno 1936. 7. Andreas Jime´nez Galera, professus, sacerdos, caesus est die 27 mensis Iulii anno 1936. 8. Aloisius Martı´nez Alvarellos, professus, sacerdotii candidatus, martyr occubuit die 6 mensis Decembris anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 945 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 945

9. Ioannes Larragueta Garay, professus, sacerdotii candidatus, ignivoma manuballista prostratus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 10. Paschalis de Castro Herrera, professus, sacerdotii candidatus, interne- catus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 11. Vergilius Edreira Mosquera, professus, sacerdotii candidatus, una cum Francisco fratre martyrium passus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 12. Franciscus Edreira Mosquera, professus, sacerdotii candidatus, una cum Vergilio fratre occisus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 13. Petrus Artolozaga Mellique, professus, sacerdotii candidatus, interfec- tus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 14. Emmanuel Borrajo Mı´guez, professus, sacerdotii candidatus, captus ignivomaque manuballista transfossus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 15. Iustus Juanes Santos, professus, sacerdotii candidatus, supremum fidei et caritatis testimonium perhibuit die 28 mensis Novembris anno 1936. 16. Heliodorus Ramos Garcı´a, professus, coadiutor, plumbea glande traiec- tus occubuit die 6 mensis Decembris anno 1936. 17. Stephanus Va´zquez Alonso, professus, coadiutor, caesus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 18. Paulus Gracia Sa´nchez, professus, coadiutor, enecatus est sub medio mense Decembri anno 1936. 19. Valentinus Gil Arribas, professus, coadiutor, martyrium passus est die 27 mensis Novembris anno 1936. 20. Anastasius Garzo´n Gonza´lez, professus, coadiutor, in vincula coniectus est die 6 mensis Septembris anno 1936, indeque ad internecionem per igni- vomam manuballistam ductus. 21. Franciscus Iosephus Martı´nLo´pez de Arroyave, professus, coadiutor, metallica glande perfossus est die 9 mensis Novembris anno 1936. 22. Raimundus Eirı´n Mayo, professus, coadiutor, interfectus est die 15 mensis Decembris anno 1936. 23. Ioannes de Mata Dı´ez, laicus, famulus, suprema fidei congressione pugnavit nocturno tempore, die vero 1 mensis Octobris anno 1936. 24. Salvator Ferna´ndez Pe´rez, professus, sacerdos, manuballista prostratus est die 18 mensis Septembris anno 1936. 25. Sabinus Herna´ndez Laso, professus, sacerdos, occisus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 26. Andreas Go´mez Sa´ez, professus, sacerdos, a seditiosis captus est die 1 mensis Ianuarii anno 1937 indeque trucidatus. 27. Carmelus Ioannes Pe´rez Rodrı´guez, professus, subdiaconus, interemp- tus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 946 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

946 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

28. Stephanus Cobo Sanz, professus, sacerdotii candidatus, pro Christo passus est die 22 mensis Septembris anno 1936. 29. Emmanuel Martı´nPe´rez, professus, sacerdotii candidatus, neci occu- buit inter diem 6 et 8 mensis Novembris anno 1936. 30. Theodulus Gonza´lez Ferna´ndez, professus, sacerdotii candidatus, inter- fectus est die 8 mensis Septembris anno 1936. 31. Victorianus Ferna´ndez Reinoso, professus, sacerdotii candidatus, pro testamento Dei suum corpus tradidit anno 1936. 32. Florentius Rodrı´guez Gu¨emes, professus, sacerdotii candidatus, truci- datus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 33. Dionysius Ullı´varri Barajua´n, professus, coadiutor, immolatus est die 30 mensis Augusti anno 1936. 34. Matthaeus Garolera Masferrer, professus, coadiutor, fidem usque ad sanguinem confessus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 35. Iosephus Maria Celaya Badiola, professus, coadiutor, in Matritensi carcere male mulcatus obivit die 9 mensis Augusti anno 1936. 36. Nicolaus de la Torre Merino, professus, coadiutor, plumbea glande traiectus occubuit primo mense Augusto anno 1936. 37. Aemilius Arce Dı´ez, professus, coadiutor, necatus est die 23 mensis Iulii anno 1936. 38. Antonius Cid Rodrı´guez, professus, coadiutor, interemptus est die 25 mensis Septembris anno 1936. 39. Ioannes Codera Marque´s, professus, coadiutor, apud aegrotum quen- dam, ad quem ipse salutandi gratia venerat, a seditiosis captus, ad necem per ignivomam manuballistam ductus est die 25 mensis Septembris anno 1936. 40. Thomas Gil de la Cal, postulans, martyr occubuit die 25 mensis Sep- tembris anno 1936. 41. Hyginus de Mata Dı´ez, postulans, occisus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 42. Fridericus Cobo Sanz, candidatus salesianus, plumbea glande perfossus est die 22 mensis Septembris anno 1936. b) Servi Dei, qui in Hispalensi Salesiana Praefectura martyres occubuere, recensentur. 43. Antonius Torrero Luque, professus, sacerdos, propter amorem Dei in- terfectus est die 24 mensis Iulii anno 1936. 44. Antonius Ferna´ndez Camacho, professus, sacerdos, ad palmam marty- rii pervenit die 20 mensis Iulii anno 1936. 45. Emmanuel Ferna´ndez Ferro, professus, sacerdos, vitam suam prodegit die 24 mensis Augusti anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 947 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 947

46. Ioannes Aloisius Herna´ndez Medina, professus, sacerdotii candidatus, ignivoma manuballista transfossus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 47. Antonius Rodrı´guez Blanco, sacerdos, cooperator salesianus, martyrio affectus est die 16 mensis Augusti anno 1936. 48. Bartholomaeus Blanco Ma´rquez, cooperator salesianus, enecatus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 49. Iosephus Limo´n y Limo´n, professus, sacerdos, occisus est die 21 mensis Iulii anno 1936. 50. Henricus Canut Isu´s, professus, sacerdos, gloriosum sanguinem pro Domino fudit die 24 mensis Iulii anno 1936. 51. Michae¨l Molina de la Torre, professus, sacerdos, plumbea glande traiec- tus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 52. Paulus Caballero Lo´pez, professus, sacerdos, interfectus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 53. Antonius Mohedano Larriva, professus, sacerdos, sanguine constantis- sime profuso, aeterna praemia adeptus est die 2 mensis Augusti anno 1936. 54. Franciscus Mı´guez Ferna´ndez, professus, sacerdos, necatus est die 15 mensis Augusti anno 1936. 55. Felix Paco Escartı´n, professus, sacerdos, vitam suam immolavit die 31 mensis Augusti anno 1936. 56. Emmanuel Go´mez Contioso, professus, sacerdos, martyrium passus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 57. Antonius Pancorbo Lo´pez, professus, sacerdos, trucidatus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 58. Honorius Herna´ndez Martı´n, professus, subdiaconus, fulgida martyrii laurea ditatus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 59. Thomas Alonso Sanjua´n, professus, coadiutor, sanguinem profudit die 31 mensis Augusti anno 1936. 60. Stephanus Garcı´a Garcı´a, professus, coadiutor, interfectus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 61. Raphae¨l Rodrı´guez Mesa, professus, coadiutor, corona iustitiae corona- tus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 62. Iosephus Blanco Salgado, professus, coadiutor, ad praemia regni per- venit die 21 mensis Iulii anno 1936. 63. Teresia Cejudo Redondo, cooperatrix salesiana, uxor Ioannis Baptistae Caballero, cui filiam pepererat. Interempta est die 16 mensis Septembris anno 1936. Qui omnes cum martyres esse fidei a populo Dei audirentur, cumque eiusmo- di opinio, labentibus annis, percrebresceret, Archiepiscopus Hispalensis Causae 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 948 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

948 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

beatificationis seu declarationis martyrii initium facere constituit per Processum Ordinarium, qui anno 1956 confectus est. Anno autem 1957 alter Processus inchoatus est in Archidioecesi Matritensi, ad eos nimirum Dei Servos spectans, qui in ea dicione obierant. Congregatio de Causis Sanctorum, post facultatem anno 1985 datam ut duae Causae in unam conflarentur, utriusque Processus vim iuridicam per singula decreta confirmavit, scilicet Matritensis die 21 mensis Februarii anno 1992, Hispalensis autem subsequenti die 14 mensis Martii. Dein, Positione confecta, disceptatum est de more super adserto praefatorum Servo- rum Dei martyrio. Die autem 23 mensis Novembris anno 2004, habitus est, felici quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patresvero Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Maii anno 2006 con- gregati, audita relatione Exc.mi D. Xaverii Echevarrı´aRodrı´guez, Episcopi titulo Cilibiensis, Causae Ponentis, agnoverunt Henricum Saiz Aparicio eiusque LXII Socios ob suam erga Christum fidelitatem interfectos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Henrici Saiz Aparicio et LXII Sociorum e Societate Sancti Francisci Salesii, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congrega-tionis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A.D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

SURRENTINA-CASTRI MARIS

Beatificationis e canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione Starace (in saec.: Constantiae) Fundatricis Congregationis Sororum Compassioni- starum Servarum Mariae (1845-1921)

DECRETUM SUPER MIRACULO

Venerabilis Serva Dei Maria Magdalena a Passione Starace (in saec.: Con- stantia) Stabiae seu vulgo Castellammare di Stabia, haudlonge adurbe Neapoli, nata est die 5 mensis Septembris anno 1845. In Tertium Ordinem Servorum 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 949 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 949

Mariae, cum vicesimum aetatis annum agebat, ascita, puellas easque parentibus orbatas adChristiana praecepta educareincubuit, iisque Congregatione m Soro- rura Compassionistarum Servarum Mariae condidit, cuius ipsa antistita fuit. Animi laboribus, infirmitatibus omnimodisque difficultatibus diu perfuncta, tan- dem pie requievit die 13 mensis Decembris anno 1921. Praeclaram hanc Dei Famulam Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit die 7 mensis Iulii anno 2003. Eius autem beatificationi prospiciens, Postulatio Causae sanationem quandam, quae divinitus, ipsa Serva Dei deprecante, patrata ferebatur, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod quidem factum pertinet ad Soro- rem Faram a Iesu Crucifixo Ciaramella e Congregatione Sororum Compas- sionistarum Servarum Mariae, quae sub medio mense Iulio anno 1927 temp- tata est gravi syndrome haemorrhagica, toxico contagiosoque statu comitante, quo os, gingivae, nares, fauces, cutis afficiebantur; huc adice gravem anhaemiam, vomitum haematicum sanguinisque eruptiones, tam vesicales quam gastroe¨ntericas. Clinico statu sensim ingravescente, medici a curatione prognosim infaustam edidere: nam aegrota in statu iam praea- gonico versabatur, nec ulla therapia adhiberi potuit. Divinam autem opem, Serva Dei deprecante, Soror ipsa imploravit, quae, generali moderatrice co- hortante, manutergium, quodMatris Mariae Magdalenae a Passione Starace fuerat, eius magnopere intercessione confisa, corpori imposuit; sanguinisque ilico eruptio constitit, celeri perfectaque sanatione consequente. Quo de casu, pro miro habito, testimonia nonnulla collecta sunt in Processu Ordinario Informativo, qui Stabiae annis 1939-1942 confectus est; annis autem 1997-2001, apudeandemCuriam, altera Inquisitio dioecesana adhoc ipsum instructa est. Huiusce Inquisitionis iuridica vis confirmata est ab hoc Dicaste- rio per decretum die 13 mensis Iunii anno 2003 latum. Consilium vero Medi- corum, in sessione die 21 mensis Octobris anno 2004 habito, sibi propositam sanationem repentinam, perfectam, stabilem eamque, quodadscientiam pe r- tinet, inexplicabilem fuisse declaravit. Qui casus perpensus est etiam a Consul- toribus Theologis, in duobus Peculiaribus Congressibus, quorum alter die11 mensis Ianuarii anno 2005 alter vero subsequenti die 28 mensis Iunii habitus est, itemque a Patribus Cardinalibus et Episcopis, in Sessione Ordinaria die 21 mensis Februarii anno 2006 congregatis, Exc.mo D. Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano, Causae Ponente. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 950 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

950 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione Starace (in saec.: Constantiae), Fun- datricis Congregationis Sororum Compassionistarum Servarum Mariae, videlicet de repentina, perfecta ac stabili sanatione Sororis Farae a Iesu Crucifixo Ciara- mella, a « sindrome emorragica acuta da probabile CID (coagulazione intravasale disseminata), su base infettiva verosimilmente salmonellosica ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur.

Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

SANCTI SEBASTIANI

Beatificationis et canonizationis Servae Dei Elisabethae Lete Landa (in saec.: Reginae) Religiosae Professae Sororum Mercedariarum a Caritate (1913-1941) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Scimus autem quoniam diligentibus Deum omnia cooperantur in bonum, his, qui secundum propositum vocati sunt » (Rom 8, 28). Serva Dei Elisabetha Lete Landa (in saec: Regina) intime persuasa omnia in bonum illorum qui Deum amant cooperari, ex eiusmodi persuasione vim traxit ut difficiliora suae brevis vitae momenta obiret. Etiamsi innumeras angustias et infirmitatem, quae eam iuveni in aetate correpit, sustinere de- buit, ex his omnibus instrumentum fecit ut in vita spirituali cresceret et in coniunctione cum divino Redemptore, principio et fonte omnium suorum propositorum omniumque suorum conatuum. Haec fidelis Domini testis die 7 mensis Septembris anno 1913, in Hispania, in loco Osintxu-Bergara (provinciae Guipu´zcoa) e familia Christiana est orta. Adhuc infans patrem amisit et, ob matris morbum, ab avis est educata. Beni- 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 951 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 951

gnitate eminuit, laetitia atque spiritu orationis, quam illa praesertim per ado- rationem Sanctissimi Sacramenti exprimebat. Vocatione advitam consecr a- tam maturata, novitiatum Sororum Mercedariarum a Caritate in Zuma´rraga (Guipu´zcoa) est ingressa, nomen accipiens in religione Sororem Elisabetham. Die 2 mensis Ianuarii anno 1931 primam fecit professionem. In valetudina- rium tuberculosi afflictis curandis in Tablada, prope Matritum, est destinata; se ostendit spiritu servitii plenam et constanti laetitia quae eam pacis speique nuntiatricem reddebant, in illa quoque doloris sede. Magnam dedit testificatio- nem fidelitatis erga suam consecrationem, firmiter respuens omnes qui eamavia accepta amovere conabantur. Anno 1936, civili bello exorto, communitas Soro- rum Mercedariarum est dispersa. Serva Dei, Matriti manens, aliquid temporis veluti parvulorum custos apudquandamfamiliam hospitio est excepta. Tem po- re illo quo Ecclesia vexabatur, multum passa est ob privationem celebrationis eucharisticae et continuo spiritualiter invisebat Sanctissimum Sacramentum. In conventum reversa urbis Zuma´rraga, die 2 mensis Ianuarii anno 1939 perpetuam emisit professionem. Exemplaris fuit in servanda Regula, quam vexationis quoque tempore diligenter servandam curavit, atque consorores aedificavit et infirmos quibus per constantem iucundamque virtutum chri- stianarum religiosarumque exercitationem assidebat. Tota eius vita fide est insignita. Inde a iuventute Deo gratias agebat quod eam oriri fecit in Ecclesia catholica, cuius praecepta studiose sequebatur. Suam cum Christo coniunctionem meditatione eius Passionis aluit, vehemen- ti et alta orationis vita. Erga Eucharistiam, Virginem, Sanctum Ioseph et Sanctam Teresiam a Iesu Infante pietatem coluit. Missionaria fieri cupiebat ut evangelii lumen omnibus gentibus adferret. Preces et paenitentias pro peccatorum conversione offerebat. Materna cum indulgentia curam adhibuit de aegrotantibus sibi commissis et cum consororibus amabilem se praebuit. Non sinebat se murmuribus indulgere neque personarum faciebat acceptio- nem, cum omnes egentes amanter susciperet. Difficilioribus in adiunctis ad prudentes personas confugiebat auxilium petitura. Forti animo infirmitates obiit ac incomprehensiones quas in suo apostolatu exercendo occurrebat. Repetere solebat se tristem esse non posse cum Patre sic bono et amabili veluti Deo. Aequo semper fuit animo praedita et conscia exstitit munerum, parca in cibum, temperata et aequabilis in singulis agendi modis. Ad Divini Magistri exemplum, eximiam se exhibuit in paupertate et contentam paucis rebus quae ei fuerunt. Suae moderatrici prompte oboedivit, cuius in praeceptis voluntatem Domini interpretabatur. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 952 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

952 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Castitatem servavit eamque a periculis defendit, quemlibet respuens qui eam molestiis afficeret. Mense Augusto anno 1939 causa morbi eius, nempe tuberculosis est in- venta. Infirmitatis tempore divitias suae sanctae vitae spiritalis manifesta- vit. Etiamsi se peccatricem existimabat, numquam de aeterna salute dubi- tavit, quoniam spem in divinam habuit misericordiam. Revera postremis vitae mensibus frequenter repetebat se promptam esse adIesum occurren- dum et se discessum e vita non timere. Die 13 mensis Octobris anno 1941 in sanatorio valetudinario urbis Eibar (Guipu´zcoa) animam Domino reddidit. Diffusam ob sanctitatis famam, Episcopus Sancti Sebastiani Causam bea- tificationis et canonizationis inchoavit celebratione Inquisitionis dioecesanae (1986-1989). Duae etiam sunt instructae Inquisitiones rogatoriae, Matriti nempe et Conchensi in urbe. Iuridica validitas Processuum per decretum diei 14 mensis Martii anno 1992 a Congregatione de Causis Sanctorum est reco- gnita. Parata Positione, disceptatum est, ut fieri solet, an Serva Dei virtutes heroico modo exercuerit. Positivo cum exitu, die 3 mensis Maii anno 2005, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardi- nales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 7 mensis Februarii huius anni 2006, relatione audita Ponentis Causam, Exc.mi Francisci Croci, Episcopi titulo Potentini in Piceno, edixerunt Servam Dei virtutes theologales, cardi- nales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Elisabethae Lete Landa (in saec.: Reginae), Religiosae professae Sororum Mercedariarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 953 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio de Causis Sanctorum 953

PANORMITANA seu MAHAGIENSIS-NIOKAE¨ NSIS

Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Francisci Spoto Sacerdotis Pro- fessi Congregationis Missionariorum Servorum Pauperum (1924-1964)

DECRETUM SUPER MARTYRIO

« Domine, vitam meam sume, parce autem sodalibus ». Verba, quibus Pater Franciscus Spoto quasi in limine mortis obtulit se- metipsum, vitam, quam ipse in sequela Christi usque adcrucem impendit, nobilissima clausula cumularunt. Qui cum inde ab adulescentulo testimonio caritatis in Deum et pauperes, quodBeatus Iacobus Cusmano (1834-1888) perhibuerat, quasi fulmine, percussus exsisteret, adamorem Christi res pon- surus idem ipse statuit experiri. Quod quidem genus amoris, tamquam gra- num frumenti moriturum (Io 12, 24), eum ad ignem fraternae caritatis addu- xit, quo ipse est in ara martyrii concrematus. Servus Dei natus est die 8 mensis Iulii anno 1924 in pago, quem vocant Raffadali, apudAgrigentum. Congregationem Missionariorum Servorum Pauperum anno 1936 ingressus, statim, dum proficit moribusque utitur gra- vibus et honestissimis, eminuit. Die 22 mensis Iulii anno 1951 sacro presby- teratus ordine insignitus, brevi hactenus existimatione floruit ut a sodalibus, licet quintum vix supra tricesimum annum agens, in Summum Moderatorem eligeretur. Ideo, ab anno 1959 ad annum 1964, pro sua ipse Congregatione actuosam operam navavit imprimis in vocationibus fovendis, necnon forma- tione et operibus apostolicis, iuxta studium Instituto proprium. Die autem 4 mensis Augusti anno 1964 profectus est in Congum, quo primam suae Congregationis missionem canonice visitaret; quem tamen haud fefellit se maximis periculis, nempe ob saevientem conflictum, obviam ire, dum sodalibus adesset. Illic Famulus Dei a primo mense Septembri incommodis, pavoribus, ener- vari coeptus est, ipseque angoribus, curis, periculis, fame, inopia, distringi; postremo sub hora vicesima diei 11 mensis Decembris mortifere corpore mul- catus est. Haec igitur causa mortis, quae quidem paucis post diebus, nempe die 27 mensis Decembris anno 1964 supervenit in loco quem appellant Rungu (Erira), in tugurio quo ille una cum tribus aliis Missionariis a benigno quodam christifideli Congensi, Agathone nomine, exceptus erat. Sane martyr necem minime vult consectari; cui quidem si, nulla perfugii occasione data, quippe persecutore provocante, occumbere necesse est, tum vero suscipit ipse, supremum sui sacrificium offerens, eamque propter Deum 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 954 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

954 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

fert patienter, scilicet ad suam fidelitatem erga Christum testandam. Quae omnia exitus Patris Francisci Spoto, qui septimus a Beato Iacobo Cusmano in eius locum successit, confirmat. Hic enim mortem non captavit, quin immo, in tremendo conspectu eius constitutus, acceptavit, qui propter Chri- stum aequo animo, eoque gravibus piisque sensibus imbuto, vitam suam pro tribus quoque sodalibus obtulit, quemadmodum ipse, velut divino actus instinctu, paucis ante diebus communicaverat: « Dominus satis habebit cali- ces tres amaritudine, unum tantummodo sanguine plenos ». Martyrium igitur fuit, quodathei seditiosiCongenses, qui eum aliosque religiosos sodales Missionis apud locum Biringi exsistentis clanculum assidue- que insectabantur, in odium fidei inflixerunt. Ipse enim, atrocibus neglectis doloribus, reliquum tempus usque ad supremum diem christianis sensibus subiit, qui pluries, etsi flebiliter (utpote qui iam loqui propemodum nequiret), carnificibus prorsus ignovit. Nec vana suprema Servi Dei oblatio, quatenus, innocenti cruore eius aspersae, glebae illius Africae partis uberes fructus e gremio edidere. Nam, a die quo ipse corona donatus est, Congregatio Missionariorum Servorum Pauperum religiosos sodales ad quinquaginta in Congo, in quinque fraterni- tates distributos, numerat. Vere sanguis martyrum semen novorum christia- norum! Absumptus itaque est Servus Dei ceu lignum siccum in camino, ut iis, qui nondum a Christo illuminati erant, lumen ipse praeferret. In hac vita, qua- dragesimo aetatis anno consummata, lenitatem is cum fortitudine, patientiam cum comitate, constantiam cum indulgentia, doctrinam cum simplicitate temperavit. Ipse enim, dum certae paratur occumbere morti, Dei voluntati, impenetrabili adorabilique mysterio, se tradidit, Christi imitatus exemplum, qui Filius oboediens factus est usque ad mortem crucis (cfr Phil 2, 8). Eapropter cum Famulus Dei, labentibus annis, non sanctitatis dumta- xat, sedmartyrii quoque opinione floreret, Em.mus Salvator Card.Pappa- lardo, Archiepiscopus Panormitanus, post obtentam ex parte huius Congre- gationis competentiam iuridicam, die 16 mensis Decembris anno 1992 Inquisitions dioecesanae super fama sanctitatis et super virtutibus initium fecit. Testimonia de visu ac de auditu complura, quae in Inquisitione Roga- toriali Mahagiensi-Niokae¨nsi collecta sunt, consignatio denique de obitu alia- que documenta, postremo duae exuviarum recognitiones effecerunt ut Cau- sa, mutato titulo, super martyrio inscriberetur, cum interea omnibus persuasum fuisset de vero martyrio agi: quae quidem omnia et singula die 18 mensis Martii anno 1996 ex forma redacta sunt. Postmodum Inquisitio- 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 955 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Congregatio pro Episcopis 955

num canonicarum, tam Panormitanae quam Mahagiensis-Niokae¨nsis, vali- ditas iuridica rata habita est ab hoc Dicasterio per decretum die 20 mensis Decembris anno 1996 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servi Dei obitus pro vero martyrio haberi posset. Die autem 4 mensis Octobris anno 2005 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres vero Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 4 mensis Aprilis anno 2006 congregati, Exc.mo Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum Tarquiniensi, Causae Ponente, agnoverunt « Servum Pauperum heroicum » neci occubuisse ut suae erga Christum fidelitatis testimonium perhiberet. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de mar- tyrio eiusque causa Servi Dei Francisci Spoto, Sacerdotis professi Congregationis Missionariorum Servorum Pauperum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006.

Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis

CONGREGATIO PRO EPISCOPIS

PROVISIO ECCLESIARUM

Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 4 Novembris 2006. — Cathedrali Ecclesiae Pistoriensi Exc.mum P.D. Mansuetum Bianchi, hactenus Episcopum Volaterranum. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 956 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

956 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale

die 13 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Laoagensi, Exc.mum P.D. Ser- gium L. Utleg, hactenus Episcopum Ilaganensem. — Metropolitanae Ecclesiae Zamboangensi, Exc.mum P.D. Romulum G. Valles, hactenus Episcopum Kidapavanensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellotatro-portensi R.D. Iosephum Alexandrum Castan˜oArbela´ez, O.A.R., hactenus Parochum in archidioecesi Manizalensi, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Caliensis. die 14 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Catamarcensi Coadiutorem R.D. Aloisium Urbanc, hactenus Seminarii Maioris Tucumanensis Rectorem. — Titulari Episcopali Ecclesiae Castraseverianensi, R.D. Petrum Mariam Laxague, archidioecesis Sinus Albi Vicarium Generalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 15 Novembris. — Cathedrali Ecclesiæ Ossoriensi, R.D. Iacobum Petrum Kohl, Congregationis Pauperum Servorum Divinae Providentiae sodalem, hactenus eiusdem Congregationis Magistrum Novitiorum in Farroupilha. — Titulari episcopali Ecclesiae Novapetrensi, Exc.mum D. Antonium Stankiewicz, Tribunalis Romanae Rotae Decanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Opiterginae, R. D. Raphae¨lem Farina, S.D.B., Apostolicae Vaticanae Bibliothecae Praefectum. — Titulari episcopali Ecclesiae Metensi, Exc.mum D. Ioannem Franci- scum Girotti, O.F.M. Conv., Apostolicae Paenitentiariae Regentem. die 18 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Messanensi-Liparensi-Sanc- tae Luciae, Exc.mum P.D. Calogerum La Piana, S.D.B., hactenus Episco- pum Mazariensem. die 21 Novembris. — Archiepiscopali Ecclesiae Crotonensi-Sanctae Severi- nae, Exc.mum P.D. Dominicum Graziani, hactenus Episcopum Cassanensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Rufinianensi, R.D. Antonium Leichtfried, e clero Sancti Hippolyti, ibique hactenus Seminarii Maioris moderatorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 22 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Caroli in Brasilia, Exc.- mum P.D. Paulum Sergium Machado, hactenus Episcopum Ituiutabensem. — Metropolitanae Ecclesiae Maceiensi, Exc.mum P.D. Antonium Muniz Fernandes, O. Carm., hactenus Episcopum Guarabirensem. die 28 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Rupellensi, Exc.mum P.D. Ber- nardum Housset, hactenus Episcopum Montis Albani. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 957 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Diarium Romanae Curiae 957

DIARIUM ROMANAE CURIAE

Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Uffi- ciale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedı`, 13 novembre, S.E. il Signor Kagefumi Ueno, Amba- sciatore del Giappone presso la Santa Sede. Ha, altresı`, ricevuto in Udienza: Lunedı`, 6 novembre, S.E. il Signor La´szlo´ So´lyom, Presidente della Repubblica di Ungheria; Venerdı`, 10 novembre, S.E. il Signor Tassos Papadopoulos, Presidente della Repubblica di Cipro; Venerdı`, 17 novembre, S.E. il Signor Antonio Guterres, Alto Commissario delle Nazioni Unite per i Rifugiati; Venerdı`, 24 novembre, S.E. il Signor Jose´ Manuel Zelaya Rosales, Presidente di Honduras.

SEGRETERIA DI STATO

NOMINE

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato:

7 ottobre 2006 Gli Em.mi Signori Cardinali: Antonio Maria Rouco Varela, Arcivescovo di (Spagna); Ivan Dias, Prefet- to della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli; e gli Eccellentissimi Monsignori: Simon-Vic- tor Tonye´ Bakot, Arcivescovo di Yaounde´ (Came- run); George Hugh Niederauer, Arcivescovo di San Francisco (Stati Uniti d’America), Membri del Pon- tificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quin- quennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 958 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

958 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

7 ottobre 2006 Gli Em.mi Signori Cardinali: Audrys Juozas Bacˇkis, Arcive- scovo di Vilnius; Oscar Andre´s Rodrı´guez Maradia- ga, Arcivescovo di Tegucigalpa, Membri del Pontifi- cio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ».

» » » I Rev.di: Mons. Owen F. Campion, della Diocesi di Nashville, Direttore del « Our Sunday Visitor », Huntington (Stati Uniti d’America); Mons. Claudio Giuliodori, Direttore dell’Ufficio Nazionale per le comunicazioni sociali della Conferenza Episcopale Italiana (Italia); Mons. Stanislas Laianne, Segretario Generale della Conferenza Episcopale Francese; Jose´ Maria Gil Ta- mayo, Direttore del Segretariato della Commissione Episcopale per i Mezzi di Comunicazione Sociale del- la Conferenza Episcopale Spagnola; DavidGutie´rrez Gutie´rrez, dell’Arcidiocesi di Coro (Venezuela), Di- rettore dell’Ufficio Stampa del Consiglio Episcopale Latinoamericano (C.E.L.AM.), Bogota´ (Colombia); Can. Antonio Pereira Rego, Coordinatore dei pro- grammi religiosi della Televisione Portoghese, Li- sboa (Portogallo); P. Federico Lombardi, S.I., Diret- tore della Sala Stampa della Santa Sede, Direttore Generale della Radio Vaticana e del Centro Televi- sivo Vaticano; P. Silvio Sassi, S.S.P., Superiore Ge- nerale della Societa` S. Paolo; P. Jacob Srampickal, S.I., Direttore del Centro Interdisciplinare di Comu- nicazioni Sociali della Pontificia Universita` Grego- riana, Roma; Suor Maria Antonietta Bruscato, F.S.P., Superiora Generale della Pia Societa` Figlie di S. Paolo; e gli Ill.mi Sig.ri: Prof. Carl Albert An- derson, Cavaliere Supremo dei Cavalieri di Colombo (Stati Uniti d’America); Benedict Assorow, Diretto- re del CEPACS, Simposio delle Conferenze Episco- pali dell’Africa e del Madagascar (S.E.C.A.M.), Ac- cra (Ghana); Dott. Ettore Bernabei, Roma; Dott. Jesu´s Colina (Spagna), Direttore dell’Agenzia Zenit, Roma; Ignatius Handoko, Presidente di Indosiar, Jakarta (Indonesia); Dott. Giancarlo Leone, Roma; Dott. Albert Scharf, gia` Direttore del « Bayerischer Rundfunk » (Germania); Anthony Spence, Direttore di « », Washington (Stati Uniti d’America); Dott. Dirk H. Voss, Direttore del « St. Ulrich Verlag », Augsburg (Germania), Consultori del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 959 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

Diarium Romanae Curiae 959

7 ottobre 2006 I Rev.di: P. Franz Josef Eilers, S.V.D.; P. Robert Astorino, M.M.; Franco Lever, S.D.B.; e gli Ill.mi Sig.ri: Dott. Gian Maria Fara; Raphael Chainarong Monthienvi- chienchai; Prof. Norberto Gonza´lez Gaitano; Russell Shaw; Dott.ssa Daniela Frank, Consultori del Ponti- ficio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ».

11 » » Gli Ill.mi Sig.ri: Dott. Carlo Gilardi (Italia) e Dott. Peter D. Sutherland(Irlanda), Consultori della Sezione Straor- dinaria dell’Amministrazione del Patrimonio della Se- de Apostolica « ad quinquennium ».

» » » Gli Ill.mi Sig.ri: Antoine Edouard Marie Chappuis (Francia) e Dott. Leandro Ferrari (Svizzera), Consultori della Se- zione Straordinaria dell’Amministrazione del Patrimo- nio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ».

13 » » L’Ecc.mo Mons. Daniel Nlandu Mayi, Vescovo Ausiliare e Vicario Generale dell’Arcidiocesi di Kinshasa (Re- pubblica Democratica del Congo); gli Ill.mi Sig.ri Prof. John Haas (U.S.A.) e Prof. Alejandro Ce´sar Serani Merlo (Cile), Membri Ordinari della Pontificia Accademia per la Vita « ad quinquennium ».

1 novembre 2006 L’Ill.mo Dott. Robert J. McCann (Stati Uniti d’America), Con- sultore della Sezione Straordinaria dell’Amministrazio- ne del Patrimonio della Sede Apostolica « ad quinquen- nium ».

14 » » L’Ill.ma Sig.ra Prof.ssa Mo´nica Lo´pez Barahona (Spagna), Membro Ordinario della Pontificia Accademia per la Vita « ad quinquennium ».

15 » » L’Em.mo Signor Cardinale Ivan Dias, Prefetto della Congre- gazione per l’Evangelizzazione dei Popoli, Consiglie- re della Pontificia Commissione per l’America Latina « ad quinquennium ».

20 » » L’Ecc.mo Mons. Bruno Bertagna, Vescovo tit. di Drivasto, Uditore Generale della Camera Apostolica « ad quin- quennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 960 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d L o z z i

960 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

NECROLOGIO

4 novembre 2006 Mons. William Thomas Larkin, Vescovo em. di Saint Peters- burg (Stati Uniti d’America). » » » Mons. Gerhard Ludwig Goebel, M.S.F., Prelato di Tromsø (Norvegia). 10 » » Mons. Nivaldo Monte, Arcivescovo em. di Natal (Brasile). 16 » » Mons. Augusto Jose´ Zini Filho, Vescovo di Limeira (Brasile). 17 » » Mons. Joseph D’Silva, Vescovo di Bellary (India). » » » Mons. Jean Mansour, Vescovo tit. di Apamea di Siria dei Greco-Melkiti (Libano). » » » Mons. Manuel D. Moreno, Vescovo em. di Tucson (Stati Uniti d’America). 20 » » Mons. Paul Vincent Dudley, Vescovo em. di Sioux Falls (Stati Uniti d’America). 22 » » Mons. Michel Hakim B.S., Arcivescovo-Vescovo em. di Saint-Sauveur de Montre´al dei Greco-Melkiti (Ca- nada). 25 » » Mons. Santiago Martı´nez Acebes, Arcivescovo em. di Burgos (Spagna).