72 DAGEN IN DE ANDES GRATIS

Auteur: Aantal pagina's: 302 pagina's Verschijningsdatum: 2008-06-20 Uitgever: Nijgh & van Ditmar EAN: 9789038890791 Taal: nl Link: Download hier 72 Dagen In De Andes Nando Parrado , V. Op vrijdag 13 oktober stort een vliegtuig neer in het Andesgebergte. Aan boord: vijftien leden van een Uruguayaans rugbyteam, hun familieleden en supporters, op weg naar een wedstrijd tegen Chili. Onder de rugbyers ook Nando Parrado, die drie dagen bewusteloos in het ijskoude vliegtuigwrak ligt. Wanneer hij weer wakker wordt, ontdekt hij dat velen het ongeluk niet hebben overleefd, onder wie zijn moeder en zuster. Zij die het wel hebben overleefd, blijken diep in de Andes op een gletsjer in de sneeuw te zitten, zonder voedselvoorraden en enig uitzicht op hulp. Ze vechten tegen de onophoudelijke kou, levensgevaarlijke lawines en uiteindelijk het verschrikkelijke nieuws dat de reddingsoperaties van de buitenwereld zijn gestopt Specificaties Auteur:. Beoordeel dit boek als eerste! Zet op verlanglijst. Omschrijving Op vrijdag 13 oktober stort een vliegtuig neer in het Andesgebergte. Verkrijgbaar als Tweedehands. Duidelijk gelezen, sporen van gebruik. Terug naar de Schuilplaats Harlan Coben. Nu of nooit Harlan Coben. Proteus Deon Meyer. Het meisje in de Paula Hawkins. Beoordeling Beoordeel dit boek als eerste! Mooi boek? Deel het met je vrienden! Twitter Facebook LinkedIn Pinterest. Meest recente berichten

De Andesvliegramp was een vliegramp waarbij Fuerza Aérea Uruguaya vlucht op 13 oktober neerstortte in de Andes. De ramp is bekend geworden door de boeken en verfilmingen van de verhalen van de overlevenden. Van de 45 inzittenden van het Fairchild Hiller FH -vliegtuig [1] overleefden 16 de ramp. Zij moesten na de crash gedurende 72 dagen zien te overleven in de ijskoude omgeving en moesten uiteindelijk zelfs het vlees van de overledenen eten om in leven te blijven. Een vlucht van de Uruguayaanse Luchtmacht met registratienummer steeg op 12 oktober op van de internationale luchthaven van Carrasco. Aan boord waren 5 bemanningsleden en 40 leden van rugbyclub Old Christians van het Stella Maris College uit de Uruguayaanse hoofdstad , dat onderweg was voor een wedstrijd in de Chileense hoofdstad Santiago. Door slecht bergweer was het vliegtuig echter gedwongen een nachtstop te maken bij Mendoza. De volgende dag, vrijdag de dertiende werd de reis voortgezet. Al snel vloog de piloot door een bergpas. Daar zond hij een bericht naar de luchtverkeersleiding dat hij zich boven Curicó bevond en gereed was om af te dalen. Dit bleek later een fatale fout. Het toestel had een vliegplafond van ongeveer meter 29 voet en kon daardoor niet rechtstreeks van Mendoza over de Andes naar Santiago vliegen, maar moest ten zuiden van Mendoza langs de Andes vliegen en vervolgens naar het westen in de richting van de bergen, door de bergpas en zo door de bergen om aan Chileense zijde van de Andes weer op te duiken ten zuiden van Curico, waarna het vliegtuig verder in noordelijke richting moest gaan alvorens af te dalen naar Santiago na het passeren van Curico. De pas was echter bedekt met wolken en de piloten konden niet op zicht vliegen maar moesten vertrouwen op de tijd die het normaal gesproken kostte om door de pas te vliegen. Hierbij hielden ze echter geen rekening met de luchtweerstand als gevolg van krachtige tegenwinden die de vaart van het vliegtuig vertraagden en daarmee de benodigde vliegtijd verlengden. De draai en afdaling werd daardoor te vroeg ingezet en het vliegtuig vloog zo recht op het centrale deel van de bergen af. Daar de piloten niets konden zien in de mist, crashten ze kort daarop op een naamloze bergpiek, die later de naam Cerro Seler of Glaciar de las Lágrimas "tranengletsjer" kreeg. Het vliegtuig raakte de piek op ongeveer meter, waarbij de rechtervleugel afbrak, die daarop met zo'n kracht werd teruggeworpen dat deze de verticaal geplaatste staart deed afbreken en zo een gapend gat achterliet in de achterzijde van de vliegtuigromp. Daarop schampte het vliegtuig nog een tweede top, waarbij de linkervleugel werd afgerukt. De romp raakte de grond en gleed naar beneden over een steile berghelling, alvorens ze tot stilstand kwam in een sneeuwveld. Van de 45 inzittenden stierven 12 direct bij de crash of kort daarna; vijf anderen waren gestorven bij het aanbreken van de volgende morgen en nog een stierf aan zijn verwondingen op de achtste dag. De overgebleven 27 personen stonden er nu alleen voor in een zeer afgelegen gebied tijdens het wachten op hulp en moesten zien te overleven in de ijskoude bergomgeving. Van hen hadden velen zelf ook verwondingen opgelopen bij de crash, waaronder gebroken benen als gevolg van beknelling tussen de stoelen tijdens de crash. De overlevenden hadden niet de beschikking over geschikte kleding voor het koude klimaat of stijgijzers voor de ondergrond of bergbrillen om sneeuwblindheid te voorkomen de jarige Adolfo "Fito" Strauch wist wel een soort van zonnebril te maken door de zonnekleppen uit de pilootruimte te gebruiken. Een van de belangrijkste zaken die ontbraken waren echter medische voorraden. Aan boord waren alleen twee medische studenten, die aan boord bleven voor het leggen van geïmproviseerde spalken en het verbinden van wonden met materiaal dat was overgebleven van het vliegtuig. Na drie dagen werden vanuit drie landen zoekteams uitgestuurd om het vermiste vliegtuig te traceren. Maar doordat het vliegtuig wit was en zich in de sneeuw bevond, was het vliegtuig bijna onmogelijk van bovenaf te zien. Na 8 dagen zoeken werd de speurtocht opgegeven. In het vliegtuig zelf hadden de overlevenden ondertussen een kleine transistorradio ontdekt, waarmee overlevende Roy Harley als eerste het nieuws hoorde dat de zoektocht was opgegeven tijdens hun elfde dag op de berg. Schrijver Piers Paul Read , die het boek Alive: The Story of the Andes Survivors schreef in op basis van interviews met de overlevenden, beschreef hun eerste momenten na het horen van dit nieuws vertaling :. Na het horen van het nieuws begonnen de anderen die zich rond Roy hadden verzameld te snikken en bidden. Allemaal, behalve Parrado, die kalm omhoog keek naar de bergen die oprezen in het westen. Gustavo [Coco] Nicolich kwam uit het vliegtuig en, na het zien van hun gezichten, begreep hij wat ze hadden gehoord We hoorden het net op de radio. Ze hebben de zoektocht afgeblazen. Door de hopeloosheid van de hachelijke situatie die hen had omringd huilden ze. De overlevenden hadden de beschikking over slechts een kleine hoeveelheid eten: een paar chocoladerepen en andere snacks en een paar flessen wijn. In de dagen volgend op de crash verdeelden ze dit eten in zeer kleine porties om zo de mondvoorraad zo lang mogelijk te kunnen gebruiken. Fito bedacht een manier om sneeuw tot water te smelten door sneeuw op het metaal van enkele van de vliegtuigstoelen te leggen, waarna de sneeuw smolt door de zon en het water vervolgens in lege wijnflessen drupte. Daar ze met 26 mensen waren daalde hun voorraad echter zeer snel. Daarnaast waren er geen planten of dieren op de besneeuwde berghelling. Dit bracht de groep uiteindelijk tot een moeilijk besluit: het eten van het vlees van de lichamen van hun overleden kameraden. Op grote hoogte is de behoefte van het lichaam aan calorieën astronomisch We probeerden stukjes leer die we van stukken bagage afsneden, hoewel we wisten dat de chemicaliën waarmee ze waren behandeld ons meer kwaad dan goed zouden doen. We scheurden de zetelkussens open in de hoop stro te vinden, maar vonden slechts oneetbaar stofferingsschuim Weer en weer kwam ik tot hetzelfde besluit: of we moesten onze eigen kleren opeten, maar verder was er niks dan aluminium, plastic, ijs en steen. Alle passagiers waren rooms-katholiek , iets wat werd benadrukt door Piers Paul Read in zijn boek Alive. Volgens hem vergeleken sommigen het ritueel met de Heilige Mis. Anderen wilden aanvankelijk niet, maar na een paar dagen veranderden ze van mening nadat ze beseften dat het de enige manier was om te overleven. Op 29 oktober , zestien dagen na de crash, vond er 's nachts een lawine plaats die het vliegtuig en de slapende mensen overdekte met een dikke laag sneeuw. Acht van hen overleefden dit niet. Na de lawine beseften een aantal van de overlevenden dat er slechts een manier was om een kans te maken het te overleven; zelf over de bergen klimmen op zoek naar hulp. De co-piloot, die na de crash nog enkele dagen heeft geleefd dacht dat ze Curico reeds waren gepasseerd en dat het Chileense platteland zich op slechts enkele kilometers ten westen van de crashlocatie moest bevinden. Enkele van de meest gezonde en sterkste overlevenden voerden daarop verschillende expedities uit op zoek naar de staart van het vliegtuig en hun vrienden, die uit het vliegtuig waren gevallen gedurende de crash. De lichamen van zes van hen werden tijdens een van deze tochten hoger op de berg gevonden. Veel mogelijke richtingen waren echter vanuit het oogpunt van de overlevenden voor zoektochten min of meer uitgesloten vanwege het feit dat het klimmen op de extreme hoogten zeer moeilijk was en voor langere expedities in de zware kou buiten geslapen moest worden, wat ze niet dachten te kunnen overleven. Omdat dit eiste, daalden Parrado en Canessa eerst met hun tweeën op de 15e november af naar het oosten de cordillera in, op zoek naar de staart. Op die dag overleed Arturo Nogueira aan de gevolgen van opgezwollen benen. Ze wisten de staart te vinden met daaromheen een aantal koffers in de sneeuw met daarin stukjes voedsel, een stripboek, kleren en sigaretten. Tintin ontdekte ook isolatiemateriaal, dat rondom pijpen was gewikkeld en die later de belangrijkste succesfactor bij hun ontsnapping bleken. Tijdens hun tocht overleed Rafael Echevarren in het vliegtuig. Meteen na de crash hadden de overlevenden natuurlijk geprobeerd om met de cockpitradio om hulp te roepen, maar de radio bleek geen stroom te hebben. De technicus van het vliegtuig had toen opgemerkt dat de accu's van de Fairchild zich in het ontbrekende staartdeel bevonden. Hij werd later gedood door de lawine. Parrado en Canessa kwamen toen ze de staart van het vliegtuig vonden inderdaad ook de accu's tegen, maar deze waren veel te zwaar om terug te brengen naar het vliegtuig. Ze besloten daarom de radio dan maar naar de accu's te brengen. Beide mannen trokken daarop vergezeld van de jonge Roy Harley die dan wel geen technicus was, maar wel iets van radio's wist , terug naar de staart. Na verschillende dagen te hebben geprutst aan het apparaat werd hen echter duidelijk dat de radio niet aan de praat zou worden gekregen en keerden ze terug naar het vliegtuig. De overlevenden wisten toen niet dat de radio niet op de accu's werkte gelijkstroom , maar op de kracht die werd gegenereerd door de motoren van het vliegtuig wisselstroom [bron? Het werd de overlevenden nu duidelijk dat de enige manier om uit hun hachelijke situatie te komen een tocht over de bergen naar het westen zou worden. Maar omdat de temperaturen 's nachts daalden tot ver onder nul waren ze er zich ook van bewust dat zonder voldoende bescherming ze de nachten buiten niet zouden overleven. Op dat moment kwam iemand op het idee om een slaapzak te gebruiken. De tweede uitdaging was ons te beschermen tegen blootstelling aan de kou, met name na zonsondergang. In deze tijd van het jaar konden we overdag temperaturen ruim boven nul verwachten, maar de nachten waren daarbij echter koud genoeg om ons te doden en we wisten nu dat we geen beschutting konden verwachten op de open hellingen. We moesten een manier vinden om de lange koude nachten te overleven zonder te bevriezen en de met watten gevulde stukken isolatie die we uit de staart hadden meegenomen brachten ons de oplossing Toen realiseerden we ons dat door het dekbed half om te vouwen en de naden dicht te stikken, we een geïsoleerde slaapzak konden maken, die groot genoeg was om in te slapen voor alle drie de expeditiedeelnemers. Met de warmte van drie lichamen afgesloten in het isolerende materiaal zouden we misschien in staat kunnen zijn om de koudste nachten door te komen. Carlitos nam de uitdaging aan. Zijn moeder had hem geleerd te naaien toen hij nog een klein jongetje was en met de naalden en draad van een naaiset gevonden in zijn moeders beautycase, ging hij aan het werk C, Coche, Gustavo [Zerbino] en Fito bleken onze beste en snelste kleermakers te zijn. Nadat de slaapzak was voltooid en nog een overlevende, Numa Turcatti, was overleden aan zijn verwondingen op 11 december, liet de aarzelende Canessa zich eindelijk overhalen om te vertrekken en de drie vertrokken daarop naar de bergen op 12 december. Een dag eerder maken de overlevenden echter nog een groot kruis van vliegtuigkoffers in de sneeuw. Op 12 december , bijna twee maanden na de crash, vertrokken Parrado, Canessa en Vizintín de berg naar het westen op. Parrado nam de leiding en moest vaak door de anderen worden geroepen om zijn snelheid te matigen, hoewel de trek naar boven in verband met de zwaartekracht en het lage zuurstofgehalte zwaar voor hen allemaal was. Hoewel het ook in de slaapzak nog erg koud was, wisten de mannen hierdoor de nachten te overleven. Op de derde dag van hun trektocht bereikte Parrado als eerste de top van de berg. Voor hem zag hij bergen zo ver als het oog reikte. Door zijn ogen dacht hij een "Y-vorm" te zien in de verte en hij schatte in dat zich daarachter een weg uit de bergen moest bevinden, waardoor hij weigerde de hoop op te geven. Parrado en Canessa zagen wel in dat de beklimming meer energie zou kosten dan waar ze oorspronkelijk op gerekend hadden en ze zonden daarom Vizintín terug naar de locatie van de crash, omdat ze snel door hun mondvoorraden heen raakten. De terugtocht was volledig bergafwaarts en het kostte Vizintín dan ook slechts een uur om het vliegtuig weer te bereiken, waarbij hij gebruik maakte van een slee, die hij had gemaakt uit stukken van het vliegtuig. Tijdens de tocht meenden de overlevenden bij het vliegtuigwrak op 15 december te horen dat hun kruis was opgemerkt door een Uruguayaanse Dakota C Twee dagen later hoorden ze echter dat het waargenomen kruis er een was gemaakt door Argentijnse meteorologen. Parrado en Canessa klommen gedurende een aantal dagen en bereikten toen het einde van de sneeuwgrens. Op de 18e december zagen ze plotseling aan de andere zijde van een berg een landschap met rivieren, bossen en vee. Op de negende avond gingen Parrado en Canessa even zitten om uit te rusten. Terwijl Parrado bezig was hout te verzamelen om een vuur te stoken, merkte Canessa plotseling iets dat op een man op een paard leek aan de andere zijde van de rivier en schreeuwde naar Parrado dat hij naar de oevers moest rennen. Het leek aanvankelijk dat Canessa zich iets had verbeeld, maar uiteindelijk zagen ze drie mannen te paard. Gescheiden van hen door de rivier probeerden Nando en Canessa hun situatie over te brengen naar de mannen, waarop een van de mannen, de Chileense huaso Sergio Catalan, hen "morgen! Op dat moment beseften ze dat ze zouden worden gered en gingen slapen bij de rivier. [Andesvliegramp

Eerder verschenen op de website www. Zeker niet met mijn twee kleine aandachtvragende hartendiefjes in de buurt. En ook al niet omdat mijn eigen leven soms een aaneenschakeling van ingrijpende ervaringen lijkt te zijn. Maar ik moet toegeven: deze blurbtekst is zonder meer waar gebleken. Meer nog dan het inderdaad verbijsterende verslag van hoe zestien mensen eind een vliegtuigramp in de Andes overleven. Nando Parrado is een jongeman van 22 jaar, wanneer hij vanuit zijn geboortestad Montevideo, Uruguay, vertrekt naar Santiago in Chili. Samen met de leden van zijn rugbyploeg en hun aanhang, waaronder ook zijn moeder en zuster, is hij op weg naar een vriendschappelijke wedstrijd. Door het slechte weer wordt de charter gedwongen een tussenlanding in Mendoza, in Argentinië, te maken, maar een dag later besluiten de piloten toch om de reis te vervolgen. Met noodlottige gevolgen. Van de 45 mensen aan boord zullen er 29 nooit meer thuis komen. Op 13 oktober stort het toestel neer, diep in het Andesgebergte, op een gletsjer. Verstoken van alles dat redding zou kunnen bieden — communicatiemiddelen, voedsel, warmte, medicijnen — en omringd door een duizelingwekkend mooi, maar meedogenloos onherbergzaam landschap. Na een paar dagen wordt duidelijk dat de overlevenden alleen een kans maken om in leven te blijven wanneer zij de lichamen van hun verongelukte medepassagiers opeten. Vooral dit gruwelijk gegeven is in de pers destijds breed uitgemeten. Parrado trekt uiteindelijk met Roberto Canessa de bergen over, op zoek naar de bewoonde wereld. Na tien dagen vinden ze hulp en zo kunnen de overige overlevenden na 72 dagen gered worden. Ik weet het niet; dit is mijn leven. Een ander leven heb ik niet geleefd. Deze gebeurtenis heeft mijn koers bepaald, en hoe vreselijk het ook was, heb ik het beste er uit gehaald en het heeft me naar mijn toekomst geleid. In het boek wordt duidelijk dat dat een inzicht is dat hij moeizaam heeft moeten verwerven. Op een avond vraagt hij zichzelf vol zelfmedelijden af waarom juist hij dit vreselijke heeft moeten meemaken. Maar nu begon ik in te zien dat mijn ellende in de Andes geen inbreuk op mijn ware bestemming was, geen verdraaiing van wat mijn leven had behoren te zijn. Het was gewoon mijn leven, en de toekomst die er voor me lag was de enige toekomst die er voor me was. Voor dit gegeven weglopen of een leven van verbittering en woede leiden, zou me alleen maar verhinderen werkelijk te leven. Heel mooi is ook de openheid waarmee Parrado beschrijft dat de gebeurtenis bij hem niet een verdiepte geloofsbeleving heeft veroorzaakt, zoals bij veel andere overlevenden. Ik heb wel iets gevoeld dat groter was dan ikzelf, iets in de bergen en de gletsjers en de gloeiende hemel dat me op enkele zeldzame momenten zekerheid verschafte en me het gevoel gaf dat de wereld geordend, liefdevol en goed was. Het leek me door mijn eigen gevoelens van liefde heen te bereiken, en ik heb vaak gedacht dat we, wanneer we voelen wat we liefde noemen, in werkelijkheid onze band met deze ontzagwekkende aanwezigheid voelen. Parrado is iemand die intens van het hier en nu kan genieten, en dan het liefst met zijn gezin: zijn vrouw Veronique en hun twee dochters Veronica en Cecilia. Er is alleen het heden. En dat moet je leven. Marieke Visser, , voor www. Op 3 april las ik een post op Facebook over deze ramp. Maar het was een zeer mooie leeservaring. Het blijft goed om te lezen en te leren hoe andere mensen met grote gebeurtenissen in het leven omgaan. Je reageert onder je WordPress. Je reageert onder je Google account. Je reageert onder je Twitter account. Je reageert onder je Facebook account. Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe reacties. Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe berichten. Naar de inhoud springen Eerder verschenen op de website www. Delen: Twitter Facebook. Vind ik leuk: Like Laden Geef een reactie Reactie annuleren Vul je reactie hier in Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen. E-mail vereist Adres wordt niet getoond. Naam vereist. Plaatsen op Annuleren. Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan. Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid.

https://cdn.sqhk.co/lesliemailyafemailgl/jd1xnjb/recht-amp-literatuur-7.pdf https://cdn.shopify.com/s/files/1/0517/8641/6302/files/merian-live-languedoc-roussillon-25.pdf https://cdn.shopify.com/s/files/1/0513/0384/1943/files/avonturen-van-tom-poes-met-uw-welnemen-15.pdf https://static.s123-cdn-static.com/uploads/4580338/normal_5fc963a1df491.pdf https://static.s123-cdn-static.com/uploads/4576831/normal_5fc99facbc1b4.pdf https://cdn.sqhk.co/helenmooreoq/Tuojjhg/white-collar-crime-the-uncut-version-1st-edition-43.pdf