72 DAGEN IN DE ANDES GRATIS Auteur: Nando Parrado Aantal pagina's: 302 pagina's Verschijningsdatum: 2008-06-20 Uitgever: Nijgh & van Ditmar EAN: 9789038890791 Taal: nl Link: Download hier 72 Dagen In De Andes Nando Parrado , V. Op vrijdag 13 oktober stort een vliegtuig neer in het Andesgebergte. Aan boord: vijftien leden van een Uruguayaans rugbyteam, hun familieleden en supporters, op weg naar een wedstrijd tegen Chili. Onder de rugbyers ook Nando Parrado, die drie dagen bewusteloos in het ijskoude vliegtuigwrak ligt. Wanneer hij weer wakker wordt, ontdekt hij dat velen het ongeluk niet hebben overleefd, onder wie zijn moeder en zuster. Zij die het wel hebben overleefd, blijken diep in de Andes op een gletsjer in de sneeuw te zitten, zonder voedselvoorraden en enig uitzicht op hulp. Ze vechten tegen de onophoudelijke kou, levensgevaarlijke lawines en uiteindelijk het verschrikkelijke nieuws dat de reddingsoperaties van de buitenwereld zijn gestopt Specificaties Auteur:. Beoordeel dit boek als eerste! Zet op verlanglijst. Omschrijving Op vrijdag 13 oktober stort een vliegtuig neer in het Andesgebergte. Verkrijgbaar als Tweedehands. Duidelijk gelezen, sporen van gebruik. Terug naar de Schuilplaats Harlan Coben. Nu of nooit Harlan Coben. Proteus Deon Meyer. Het meisje in de Paula Hawkins. Beoordeling Beoordeel dit boek als eerste! Mooi boek? Deel het met je vrienden! Twitter Facebook LinkedIn Pinterest. Meest recente berichten De Andesvliegramp was een vliegramp waarbij Fuerza Aérea Uruguaya vlucht op 13 oktober neerstortte in de Andes. De ramp is bekend geworden door de boeken en verfilmingen van de verhalen van de overlevenden. Van de 45 inzittenden van het Fairchild Hiller FH -vliegtuig [1] overleefden 16 de ramp. Zij moesten na de crash gedurende 72 dagen zien te overleven in de ijskoude omgeving en moesten uiteindelijk zelfs het vlees van de overledenen eten om in leven te blijven. Een vlucht van de Uruguayaanse Luchtmacht met registratienummer steeg op 12 oktober op van de internationale luchthaven van Carrasco. Aan boord waren 5 bemanningsleden en 40 leden van rugbyclub Old Christians van het Stella Maris College uit de Uruguayaanse hoofdstad Montevideo , dat onderweg was voor een wedstrijd in de Chileense hoofdstad Santiago. Door slecht bergweer was het vliegtuig echter gedwongen een nachtstop te maken bij Mendoza. De volgende dag, vrijdag de dertiende werd de reis voortgezet. Al snel vloog de piloot door een bergpas. Daar zond hij een bericht naar de luchtverkeersleiding dat hij zich boven Curicó bevond en gereed was om af te dalen. Dit bleek later een fatale fout. Het toestel had een vliegplafond van ongeveer meter 29 voet en kon daardoor niet rechtstreeks van Mendoza over de Andes naar Santiago vliegen, maar moest ten zuiden van Mendoza langs de Andes vliegen en vervolgens naar het westen in de richting van de bergen, door de bergpas en zo door de bergen om aan Chileense zijde van de Andes weer op te duiken ten zuiden van Curico, waarna het vliegtuig verder in noordelijke richting moest gaan alvorens af te dalen naar Santiago na het passeren van Curico. De pas was echter bedekt met wolken en de piloten konden niet op zicht vliegen maar moesten vertrouwen op de tijd die het normaal gesproken kostte om door de pas te vliegen. Hierbij hielden ze echter geen rekening met de luchtweerstand als gevolg van krachtige tegenwinden die de vaart van het vliegtuig vertraagden en daarmee de benodigde vliegtijd verlengden. De draai en afdaling werd daardoor te vroeg ingezet en het vliegtuig vloog zo recht op het centrale deel van de bergen af. Daar de piloten niets konden zien in de mist, crashten ze kort daarop op een naamloze bergpiek, die later de naam Cerro Seler of Glaciar de las Lágrimas "tranengletsjer" kreeg. Het vliegtuig raakte de piek op ongeveer meter, waarbij de rechtervleugel afbrak, die daarop met zo'n kracht werd teruggeworpen dat deze de verticaal geplaatste staart deed afbreken en zo een gapend gat achterliet in de achterzijde van de vliegtuigromp. Daarop schampte het vliegtuig nog een tweede top, waarbij de linkervleugel werd afgerukt. De romp raakte de grond en gleed naar beneden over een steile berghelling, alvorens ze tot stilstand kwam in een sneeuwveld. Van de 45 inzittenden stierven 12 direct bij de crash of kort daarna; vijf anderen waren gestorven bij het aanbreken van de volgende morgen en nog een stierf aan zijn verwondingen op de achtste dag. De overgebleven 27 personen stonden er nu alleen voor in een zeer afgelegen gebied tijdens het wachten op hulp en moesten zien te overleven in de ijskoude bergomgeving. Van hen hadden velen zelf ook verwondingen opgelopen bij de crash, waaronder gebroken benen als gevolg van beknelling tussen de stoelen tijdens de crash. De overlevenden hadden niet de beschikking over geschikte kleding voor het koude klimaat of stijgijzers voor de ondergrond of bergbrillen om sneeuwblindheid te voorkomen de jarige Adolfo "Fito" Strauch wist wel een soort van zonnebril te maken door de zonnekleppen uit de pilootruimte te gebruiken. Een van de belangrijkste zaken die ontbraken waren echter medische voorraden. Aan boord waren alleen twee medische studenten, die aan boord bleven voor het leggen van geïmproviseerde spalken en het verbinden van wonden met materiaal dat was overgebleven van het vliegtuig. Na drie dagen werden vanuit drie landen zoekteams uitgestuurd om het vermiste vliegtuig te traceren. Maar doordat het vliegtuig wit was en zich in de sneeuw bevond, was het vliegtuig bijna onmogelijk van bovenaf te zien. Na 8 dagen zoeken werd de speurtocht opgegeven. In het vliegtuig zelf hadden de overlevenden ondertussen een kleine transistorradio ontdekt, waarmee overlevende Roy Harley als eerste het nieuws hoorde dat de zoektocht was opgegeven tijdens hun elfde dag op de berg. Schrijver Piers Paul Read , die het boek Alive: The Story of the Andes Survivors schreef in op basis van interviews met de overlevenden, beschreef hun eerste momenten na het horen van dit nieuws vertaling :. Na het horen van het nieuws begonnen de anderen die zich rond Roy hadden verzameld te snikken en bidden. Allemaal, behalve Parrado, die kalm omhoog keek naar de bergen die oprezen in het westen. Gustavo [Coco] Nicolich kwam uit het vliegtuig en, na het zien van hun gezichten, begreep hij wat ze hadden gehoord We hoorden het net op de radio. Ze hebben de zoektocht afgeblazen. Door de hopeloosheid van de hachelijke situatie die hen had omringd huilden ze. De overlevenden hadden de beschikking over slechts een kleine hoeveelheid eten: een paar chocoladerepen en andere snacks en een paar flessen wijn. In de dagen volgend op de crash verdeelden ze dit eten in zeer kleine porties om zo de mondvoorraad zo lang mogelijk te kunnen gebruiken. Fito bedacht een manier om sneeuw tot water te smelten door sneeuw op het metaal van enkele van de vliegtuigstoelen te leggen, waarna de sneeuw smolt door de zon en het water vervolgens in lege wijnflessen drupte. Daar ze met 26 mensen waren daalde hun voorraad echter zeer snel. Daarnaast waren er geen planten of dieren op de besneeuwde berghelling. Dit bracht de groep uiteindelijk tot een moeilijk besluit: het eten van het vlees van de lichamen van hun overleden kameraden. Op grote hoogte is de behoefte van het lichaam aan calorieën astronomisch We probeerden stukjes leer die we van stukken bagage afsneden, hoewel we wisten dat de chemicaliën waarmee ze waren behandeld ons meer kwaad dan goed zouden doen. We scheurden de zetelkussens open in de hoop stro te vinden, maar vonden slechts oneetbaar stofferingsschuim Weer en weer kwam ik tot hetzelfde besluit: of we moesten onze eigen kleren opeten, maar verder was er niks dan aluminium, plastic, ijs en steen. Alle passagiers waren rooms-katholiek , iets wat werd benadrukt door Piers Paul Read in zijn boek Alive. Volgens hem vergeleken sommigen het ritueel met de Heilige Mis. Anderen wilden aanvankelijk niet, maar na een paar dagen veranderden ze van mening nadat ze beseften dat het de enige manier was om te overleven. Op 29 oktober , zestien dagen na de crash, vond er 's nachts een lawine plaats die het vliegtuig en de slapende mensen overdekte met een dikke laag sneeuw. Acht van hen overleefden dit niet. Na de lawine beseften een aantal van de overlevenden dat er slechts een manier was om een kans te maken het te overleven; zelf over de bergen klimmen op zoek naar hulp. De co-piloot, die na de crash nog enkele dagen heeft geleefd dacht dat ze Curico reeds waren gepasseerd en dat het Chileense platteland zich op slechts enkele kilometers ten westen van de crashlocatie moest bevinden. Enkele van de meest gezonde en sterkste overlevenden voerden daarop verschillende expedities uit op zoek naar de staart van het vliegtuig en hun vrienden, die uit het vliegtuig waren gevallen gedurende de crash. De lichamen van zes van hen werden tijdens een van deze tochten hoger op de berg gevonden. Veel mogelijke richtingen waren echter vanuit het oogpunt van de overlevenden voor zoektochten min of meer uitgesloten vanwege het feit dat het klimmen op de extreme hoogten zeer moeilijk was en voor langere expedities in de zware kou buiten geslapen moest worden, wat ze niet dachten te kunnen overleven. Omdat Roberto Canessa dit eiste, daalden Parrado en Canessa eerst met hun tweeën op de 15e november af naar het oosten de cordillera in, op zoek naar de staart. Op die dag overleed Arturo Nogueira aan de gevolgen van opgezwollen benen. Ze wisten de staart te vinden met daaromheen een aantal koffers in de sneeuw met daarin stukjes voedsel, een stripboek, kleren en sigaretten. Tintin ontdekte ook isolatiemateriaal, dat rondom pijpen was gewikkeld en die later de belangrijkste succesfactor bij hun ontsnapping bleken. Tijdens hun tocht overleed Rafael Echevarren in het vliegtuig. Meteen na de crash hadden de overlevenden natuurlijk geprobeerd om met de cockpitradio om hulp te roepen, maar de radio bleek geen stroom te hebben.