MANON LESCAUT Giacomo Puccini Dyrektor Naczelny Tomasz Bęben
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
MANON LESCAUT Giacomo Puccini dyrektor naczelny Tomasz Bęben dyrektor generalny Peter Gelb dyrektor muzyczny James Levine prezes Ryszard Rutkowski wiceprezes Jacek Jankowski 2. Roberto Alagna (Kawaler des Grieux), Kristīne Opolais (Manon Lescaut) Prapremiera w Teatro Regio w Turynie – 1 lutego 1893 roku Premiera w The Metropolitan Opera w Nowym Jorku – 12 lutego 2016 roku Transmisja przedstawienia z The Metropolitan Opera w Nowym Jorku – 5 marca 2016 roku Przedstawienie trwa około trzech godzin i piętnastu minut (z dwiema przerwami) Przedstawienie w języku włoskim z napisami w językach polskim i angielskim Giacomo Puccini Manon Lescaut 3. MANON LESCAUT OPERA (DRAMMA LIRICO) W CZTERECH AKTACH LIBRETTO: MARCO PRAGA, DOMENICO OLIVA, LUIGI ILLICA, GIUSEPPE GIACOSA, RUGGERO LEONCAVALLO, GIACOMO PUCCINI, GIULIO RICORDI – WEDŁUG POWIEŚCI ANTOINE-FRANÇOIS PRÉVOSTA OSOBY Manon Lescaut sopran Lescaut, jej brat baryton Kawaler des Grieux tenor Geronte de Ravoir, poborca podatkowy bas Edmondo, student tenor Oberżysta bas Baletmistrz tenor Śpiewak mezzosopran Sierżant bas Latarnik tenor Kapitan bas REALIZATORZY reżyseria Richard Eyre dekoracje Rob Howell kostiumy Fotini Dimou światło Peter Mumford choreografia Sara Erde przygotowanie chóru Donald Palumbo OBSADA Manon Lescaut Kristīne Opolais Lescaut Massimo Cavalletti Kawaler des Grieux Roberto Alagna Geronte de Ravoir Brindley Sherratt Edmondo Zach Borichevsky Zarządca hotelu Philip Cokorinos Baletmistrz Scott Scully Śpiewak Virginie Verrez Sierżant Brandon Cedel Zamiatacz ulic Andrew Bidlack Kapitan statku Richard Bernstein chór, orkiestra dyrygent Fabio Luisi AKCJA ROZGRYWA SIĘ WE FRANCJI W LATACH CZTERDZIESTYCH XX WIEKU (W ORYGINALE – W DRUGIEJ POŁOWIE XVIII WIEKU) 4. FABIO LUISI DYRYGENT Włoch, główny dyrygent The Metropolitan i Tonkünstlerorchester w Wiedniu (1995–2000). Opera (od 2011 r.), a także dyrektor muzyczny Prowadził przedstawienia w Wiener Staatsoper, Opernhaus Zürich (od 2012 r.), uhonorowany Bayerische Staatsoper, Royal Opera House nagrodą Grammy i dwukrotnie ECHO Klassik. Covent Garden i Deutsche Oper w Berlinie. Wcześniej był dyrektorem muzycznym Dyrygował New York Philharmonic, Wiener Semperoper w Dreźnie i Dresden Staatskapelle Philharmoniker, Orchestra dell’Accademia (2004-2010), dyrektorem artystycznym Nazionale di Santa Cecilia i Royal Concertgebouw MDR Sinfonieorchester w Lipsku (1999–2007), w Amsterdamie. Aktualnie w Met prowadzi dyrektorem muzycznym Orchestre de la Suisse także przedstawienia Rycerskości wieśniaczej Romande (1997–2002), głównym dyrygentem M. Mascagniego i Pajaców R. Leoncavalla Graz Philharmonic Orchestra (1990–1995) oraz Wesela Figara W.A. Mozarta. KRISTĪNE OPOLAIS MANON LESCAUT (SOPRAN) Łotyszka, zaliczana do najwybitniejszych A. Boita, Racheli w Żydówce J.F. Halévy’ego, współczesnych sopranów pucciniowskich. Rusałki w operze A. Dvořáka, Amelii Występuje w Wiener Staatsoper, Deutsche w Simonie Boccanegrze i Desdemony Staatsoper w Berlinie, Bayerische Staatsoper, w Otellu G. Verdiego, Witellii w Łaskawości Teatro alla Scala i Royal Opera House Covent Tytusa W.A. Mozarta, Tatiany w Eugeniuszu Garden, w Met aktualnie śpiewa partie Onieginie P. Czajkowskiego, Jenufy w operze Cio-Cio-San w Madame Butterfly i Mimi L. Janáčka, Neddy w Pajacach R. Leoncavalla w Cyganerii, wcześniej – Magdy w Jaskółce. i in. Koncertuje z Symphonieorchester des Jej repertuar obejmuje ponadto partie: Bayerischen Rundfunks, WDR Sinfonieorchester Florii Toski i Musetty w Cyganerii, a także Köln, Tonhalle Orchester Zürich, Stockholm Małgorzaty i Heleny Trojańskiej w Mefistofelesie Philharmonic i Filarmonica della Scala. MASSIMO CAVALLETTI LESCAUT (BARYTON) Włoch. Regularnie występuje w Teatro Barcelony, Tokio, Hamburga, Drezna, Brukseli alla Scala (Figaro w Cyruliku sewilskim i Amsterdamu. W latach 2007–2011 był G. Rossiniego, Schaunard w Cyganerii członkiem zespołu Opernhaus Zürich, śpiewał G. Pucciniego, Henryk Ashton w Łucji tam m.in. partie: Ruggiera w Żydówce z Lammermooru G. Donizettiego, Paolo Albiani J.F. Halévy’ego, Króla w Cydzie J. Masseneta w Simonie Boccanegrze, Rodrigo w Don i Escamilla w Carmen G. Bizeta. Na płytach DVD Carlosie i Ford w Falstaffie G. Verdiego), ukazały się nagrania Cyganerii G. Pucciniego Covent Garden (Doktor Malatesta z Salzburger Festspiele i Palau de les Arts w Don Pasquale G. Donizettiego, Marcello Reina Sofia w Walencji, Falstaffa z Opernhaus w Cyganerii G. Pucciniego – w tej roli Zürich oraz Simona Boccanegry G. Verdiego również w Met), a także na scenach Florencji, z Teatro alla Scala z jego udziałem. Giacomo Puccini Manon Lescaut 5. ROBERTO ALAGNA KAWALER DES GRIEUX (TENOR) Francuz. Wkrótce po zdobyciu pierwszej a także V. Cosmy. W przedstawieniach nagrody w Konkursie L. Pavarottiego transmitowanych z Met wystąpił w rolach: w 1988 r. wystąpił w roli Alfreda w Traviacie Ruggera w Jaskółce i Cavaradossiego w Tosce G. Verdiego podczas Glyndebourne Festival G. Pucciniego, Don José w Carmen G. Bizeta, Opera, dwa lata później – w Teatro alla tytułowej w Don Carlosie oraz Radamesa Scala, co zapoczątkowało międzynarodową w Aidzie G. Verdiego, wkrótce – Pinkertona karierę tego artysty. Jego repertuar obejmuje w Madame Butterfly G. Pucciniego. Francuska partie z oper Ch.W. Glucka, G. Donizettiego, prasa nadała mu tytuł Osobowości Muzycznej G. Pucciniego, Ch. Gounoda, J. Masseneta, Roku (1994), angielscy krytycy uhonorowali G. Bizeta, J. Offenbacha, F. Alfana, H. Berlioza, Nagrodą im. L. Oliviera (1995). Jest kawalerem G. Fauré, R. Leoncavalla, G. Verdiego, Orderu Sztuki i Literatury oraz Legii Honorowej. BRINDLEY SHERRATT GERONTE DE RAVOIR (BAS) Anglik. Wiele lat był solistą English National i Spodka w Śnie nocy letniej B. Brittena, Opera (Sarastro w Czarodziejskim flecie Arkela w Peleasie i Melizandzie C. Debussy’ego, W.A. Mozarta, Książę Griemin w Eugeniuszu Ramfisa w Aidzie, Filipa II w Don Carlosie, Onieginie P. Czajkowskiego, Pimen w Borysie Sparafucile w Rigoletcie i Banka w Makbecie Godunowie M. Musorgskiego, Fiesco w Simonie G. Verdiego. Wkrótce w Lyric Opera w Chicago Boccanegrze G. Verdiego). Jego repertuar zaśpiewa partię Doktora w Wozzecku obejmuje także partie Wagnerowskie A. Berga. W Met po raz pierwszy wystąpił (Król Marek w Tristanie i Izoldzie, Veit Pogner w 2015 r. (Trulove w Żywocie rozpustnika w Śpiewakach norymberskich, Daland I. Strawińskiego). Jest wykładowcą Royal w Holendrze tułaczu, Fasolt w Złocie Renu) Academy of Music. Wziął udział w wielu oraz partie: Johna Claggarta w Billym Buddzie nagraniach muzyki dawnej. RICHARD EYRE REŻYSER Anglik. W Polsce znany jest jako twórca filmów: Traviata w Covent Garden z A. Gheorghiu Iris (z J. Dench i K. Winslet) i Notatek o skandalu pod dyrekcją G. Soltiego. Został uhonorowany (z J. Dench i C. Blanchett). Reżyserował w Royal nagrodą BAFTA (za Tumbledown – film o wojnie National Theatre, był dyrektorem artystycznym na Falklandach, z C. Firthem) i pięciokrotnie Nottingham Playhouse. Najgłośniejsze Nagrodą im. L. Oliviera. Jest kawalerem jego spektakle to: Hamlet W. Szekspira francuskiego Orderu Sztuki i Literatury, Orderu (z J. Pryce’em, 1980 i D. Day-Lewisem, 1989), Imperium Brytyjskiego, doktorem honoris Król Lir W. Szekspira (z I. Holmem) i John causa Uniwersytetu w Nottingham, królowa Gabriel Borkman H. Ibsena (z P. Scofieldem Elżbieta II nadała mu tytuł szlachecki. W Met i V. Redgrave). Pierwszym wyreżyserowanym wyreżyserował Carmen G. Bizeta, Werthera przez niego przedstawieniem operowym była J. Masseneta i Wesele Figara W.A. Mozarta. 6. ZAWSZE WOLNA, ZAWSZE PŁOCHA Historia Manon Lescaut i kawalera des Grieux dzieje się współcześnie, na oczach przejętych widzów, realnie. 1. „Sempre libera degg’io folleggiar rzadziej. Zostawmy na boku kwestię, di gioia in gioia” – te słowa śpiewa który z nich był lepszym pisarzem, oczywiście Violetta Valéry w Traviacie zastanówmy się raczej, jaka postać (1853), a nie Manon, lekkomyślna mogła wywrzeć większe wrażenie bohaterka powieści Historia Manon na kompozytorach i ich librecistach. Lescaut i kawalera des Grieux oraz Szlachetna kurtyzana, która – nie kilku powstałych później oper, między godząc się na ukartowany związek innymi dzieła Jules`a Masseneta. z bogatym bankierem – popełnia Od 1731 roku, kiedy to Antoine samobójstwo po pierwszej spędzonej Prévost opublikował swoją powieść, z nim nocy, czy śmiertelnie chora do roku prapremiery Manon Lescaut młoda kobieta czyniąca wszystko Giacoma Pucciniego (1893) upłynęło dla dobra swego wybranka? Post półtora stulecia z okładem, a wraz factum pytanie wydaje się retoryczne, z nim ładnych kilka epok w dziejach wiadomo przecież, że Małgorzata zachodniej kultury. Na pierwotny Gautier to literacki pierwowzór obraz Manon, kobiety lekkomyślnej Violetty Valéry, bohaterki jednej i pustej, nałożyły się cechy, jakimi z najpopularniejszych oper swoje bohaterki obdarzali pisarze, Giuseppe Verdiego, fabuła powieści by wstępnie wspomnieć jedynie Balzaka natomiast nie stała się o Balzaku i Dumasie. Czytelnicy źródłem inspiracji dla żadnego i widzowie doceniają realizm, operowego kompozytora. a łatwiejszym do przełknięcia czyni go melodramatyczna nuta. Może Czy na początku ścieżki, to jest jeden z powodów, dla których po której stąpa Violetta Valéry, życie Małgorzaty Gautier wzbudza a w perspektywie majaczy po latach nieporównanie większe niedookreślona postać Lulu, emocje niż smutne przypadki, jakie spostrzegamy ślad Manon? stały się udziałem Estery Van Gobseck. Aleksander Dumas syn, autor Damy 2. „Zawsze wolna, zawsze kameliowej (1848), bywa jeszcze płocha, pośród zabaw i radości…” czytywany, Honoriusz