Going West 25 Den Groote Trektocht Naar Het Zuiden
Total Page：16
File Type：pdf, Size：1020Kb
25: Den Groote Trektocht naar het Zuiden Amber komt Het slapen gaat moeilijk. Mijn biologische klok is volledig in de war. In plaats van te woelen, besluit ik om vroeg op te staan. Ik verwacht op dit vroege uur weinig volk op de weg, maar dat valt tegen. Is er weer een carrier die moet vertrekken? Ik verwacht vandaag een drukke dag. Het is immers een korte week. Vrijdag is het 4 juli, de Amerikaanse nationale dag. Op donderdag is het hoofdkwartier hier gesloten om de Amerikaanse de gelegenheid te geven naar hun familie te reizen. En op woensdag hebben we een ‘flag raising’ met annex een USA tuinfeestje met familie. Tweeëneenhalve dag dus voor het wegwerken van een week TDY en het afronden voor ons verlof. En dit terwijl er een aantal taskers open staan. Druk dus. De temperatuur loopt omhoog en de vochtigheid stijgt. Arthur, geboren ergens aan de kust van Florida, kruipt omhoog en wint aan kracht. De eerste waarschuwingen komen binnen. Ik krijg van mijn Amerikaanse collega, John, een uiteenzetting van de mogelijke gevolgen van een orkaan. Het ergste is zonder stroom vallen volgens hem. Ik maak me de bedenking dat dit niet het ergste is. Hij raadt me aan niet te laat te evacueren. Desnoods een paar dagen vroeger te vertrekken en een ommetoer langs West-Virginia te maken. We zullen zien. Maandag was het laat, en vandaag ook. Ik ga immers Amber en Nick aan de luchthaven afhalen. De voetbalmatch van de Belgen tegen de Amerikanen gaat van start zonder mij. Ik probeer de match op het internet te volgen, maar buiten een paar statistieken en de stand krijg ik niets te zien. Als ik op de luchthaven toekom, staan ze al te wachten. Hun vliegtuig was niet om 17u00, maar om 16u00. Oei, dat is al de tweede maal dat Amber moet wachten op de luchthaven. Hun reis is wel goed verlopen. Het vliegtuig was echter een kleintje, 160 passagiers. Vliegt dat intercontinentaal? Dan richting sportsbar voor de match. Een vol huis. 250 Amerikanen omsingelen onze dappere Belgische delegatie. De sfeer is uitbundig. De Amerikanen geloven er in, hoewel alleen hun keeper de stand op 0 – 0 houdt. De verstandhouding is wel goed. De bende joelende fans verandert in een teleurgestelde groep als kort na elkaar de Belgen het gat naar het doel vinden. De selfie van Lukaku bij de 2 – 0 zet een domper op ‘we believe we can win’. Maar met moed der wanhoop begint de Amerikaanse ploeg zowaar te voetballen en aan te vallen. Als er 2 – 1 op het scorebord verschijnt, wakkert het vuur weer aan. De schare fans geloven er ‘Going West’ – Den Groote Trektocht naar het Zuiden weer in om in de laatste minuut, die de coach veel te kort vindt, het deksel op de neus te krijgen. Wij hebben ze naar huis gespeeld! Geen wrok in de zaal. De felicitaties voor onze ploeg komen van alle kanten. We moeten nu kampioen spelen, want zo kunnen ze zeggen dat ze tegen de wereldkampioen verloren hebben. We hebben er zowaar op slag 350 miljoen supporters bijgekregen. In de daaropvolgende dagen als ik in uniform rond loop, krijg ik af en toe felicitaties voor de prestatie van onze ploeg. Sportief! Woensdagmorgen, weer vroeg, neemt John me in vertrouwen. Hij gaar volgende week op interview naar Den Haag. Hij heeft een nieuwe job als burger bij de NATO op het oog. Hoewel hij zijn werk hier graag doet, kunnen ze hem geen verlenging van zijn contract beloven. Hij moet dus uitkijken naar een andere job. Dat zou voor ons een verlies betekenen, maar hij heeft geen andere keuze. Hopelijk krijgt hij de job. ’s Morgens moet ik de derde cyclus briefen. Er zitten een paar bekenden tussen. Leuk om ze terug te zien. Een nieuwe bende hoofdofficieren die er nog in geloven. De briefing ging goed. Ze hebben immers gedaan en hun aandacht er bij houden was dus een grote uitdaging. Maar het is me gelukt als ik de zaal goed kon observeren. Na de briefing de warmste vlaggengroet ooit. Het zweet druipt naar beneden. Hemd en broek kletsnat. Van iedereen die rond me staat. Een uur in de bakkende zon. De generaals staan in de schaduw, maar ze hebben wel hun service dress aan. Dat compenseert onze zonnige plaats. In feite is hier niets leuks aan. Nu weet ik waarom ik voor Kosovo in de winter gekozen had. Een parade bij -10 °C is te verkiezen boven deze sauna. Druipnat ga ik terug naar de koelte van mijn ‘cubicle’. Snel andere kleren aandoen. Alles plakt door het zweet. Nog snel afscheid nemen van een paar collega’s die er niet meer zullen zijn na mijn verlof. De grote wissel gaar beginnen. Een derde van dit hoofdkwartier zal er na de zomer niet meer zijn. Evenveel nieuwe officieren zullen hun posten invullen. Na de losse eindjes afgewerkt te hebben, geef ik onze kinderen een snelle rondleiding op onze verdieping en gaan dan samen naar het Amerikaans tuinfeestje. Springkastelen, schminkstandje, … onze kinderen zijn er al niet meer geïnteresseerd. Hoewel de jongste een poging doet om zijn broers mee te krijgen om te springen. Natuurlijk zijn er hamburger en hot dogs. De taptruck is wel iets tofs. Gewoon een van met vier tapkranen. Bier natuurlijk. Op het einde komt de derde cyclus aan. Ze hebben nog juist iets te eten. Snel iedereen nog een goede dag toewensen en dan richting Commissary en NEX. Op zoek naar een dakkoffer. Calle vreest dat er niet genoeg plaats in de Dodge is voor passagiers en bagage. De rest van de namiddag rij ik samen met Loic rond op zoek naar dakrails. Geen succes. Ons belevingsboek - 2 - ‘Going West’ – Den Groote Trektocht naar het Zuiden ’s Avonds vertrekt ons belevingsboek editie mei volgens de nieuwe methode. Hierdoor kan ik de mails ietsje persoonlijker maken en leg ik geen claim op enkele Mb in jullie mailbox. Ook is het hierdoor terug mogelijk dat mensen zichzelf in- of uitschrijven. Deze mogelijkheid was immers komen te vervallen doordat het systeem dat ik al sinds Kosovo gebruik, niet meer werkte. Ik was blijkbaar de enige gebruiker binnen Defensie. ’s Anderdaags vind ik al direct enkele reacties op deze nieuwe aanpak. Leuk! Ook word ik opgebeld. Ik ben toegelaten om in het aquarium te duiken. Nu nog trainen. Met onze reis voor de boeg, zal dat iets voor augustus worden. De storm, orkaan Arthur, die met veel media aangekondigd passeert zonder veel schade. Ze heeft wel gewoed, maar het was niets spectaculairs. In mijn ogen een goeie zuidwesterstorm aan de kust. http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/orkaan-arthur-vanuit-de-ruimte-gigantisch 's Middags houden we een stemronde over de parken die we gaan bezoeken. Zo’n pretpark is alles behalve goedkoop en dus moeten er keuzes gemaakt worden. Het wordt Bush Gardens en Universal Studios. Geen Disney World (juist?) en ook geen Seaworld (waar ik een beetje op gehoopt had). Er is ook een tweede stemming nodig en deze keer voor de keuze tussen de voetbalmatch België- Argentinië of een bezoek aan de eerste ‘settlement’ in Roanoke Island. De voorkeur gaat uit naar het heden. Het verleden wordt verschoven naar augustus. De laatste mailtjes afwerken en nog een paar dingen regelen voor ons vertrek. Best spannend, zo de dagen voor het vertrek. Dit is immers de eerste keer dat we zelf en volledig een road trip gepland hebben. Zal ze te doen zijn? Is ze spannend genoeg? Zit er genoeg in voor ieders goesting? De banden bijpompen voor onze grote trek. Goede bandenspanning is belangrijk voor de grote tocht. Ze stonden een beetje laag in spanning. Daarna terug rondrijden voor een dakkoffer. Geen echt succes, want we missen de dakrail. Ik merk dat de achterste band terug wat plat staat. Lek? Ik stop aan de bandencentrale om te kijken of ze de band in voorraad hebben. Als zaterdagmorgen – het is morgen 'Independance Day' en ik vrees dat ze dan zullen open zijn – een andere band op moet, dan heb ik liever dat ze in stock zijn. Ja, nog 4 stuks. En ze zijn morgen open. En ik die dacht dat die dag voor de Amerikanen bijna heilig was. Nee dus. Maar goed voor mij. Sears zou eventueel een oplossing voor onze dakkofferprobleem kunnen zijn, maar het wachten duurt een beetje te lang. We zijn immers vanavond verwacht bij de familie Hubbrechtsen en Calle is al doorgereden. We nemen hun buitenstoelen over want die zijn van hetzelfde model als de onze. Dus, we moeten met 2 auto's rijden. Ik vraag aan de mensen van de afdeling er naast of ze morgen gesloten zijn. Ze kijken me verbaasd aan als ik vraag of ze op een werkdag open zijn. Natuurlijk zijn ze dat – ze vragen me juist niet “En waarom Ons belevingsboek - 3 - ‘Going West’ – Den Groote Trektocht naar het Zuiden zouden we dat niet zijn?” – maar ze zijn niet zeker of hun collega's morgen werken. Wablief? Bestaat Sears uit onafhankelijke afdelingen? De avond, de laatste samen, bij de familie Hubbrechtsen was leuk. Hun huis staat bijna volledig leeg. We stellen voor dat ze in ons huis komen logeren, maar dat willen ze niet. De gevoelens voor hun terugkeer zijn gemengd. Na het volladen van de auto rijden we richting Chesapeake. Vandaag 4 juli. Onze eerste! Dus een beetje informatie over de Amerikaanse nationale feestdag. ------ Independence Day ("Onafhankelijkheidsdag"), ook wel Fourth of July genoemd, is in de Verenigde Staten van Amerika een nationale feestdag ter viering van de aanname van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring op 4 juli 1776. In deze verklaring werd de onafhankelijkheid van de VS tegenover het Koninkrijk Groot- Brittannië bevestigd.