Serbia: Zbrojeniówka Idzie Do Przodu. Kluczem Koszt-Efekt I Eksport [Raport]
Total Page:16
File Type:pdf, Size:1020Kb
aut. Marek Dąbrowski 31.10.2020 SERBIA: ZBROJENIÓWKA IDZIE DO PRZODU. KLUCZEM KOSZT-EFEKT I EKSPORT [RAPORT] Serbski przemysł zbrojeniowy, chociaż nie jest duży, przejawia sporą aktywność na rynku krajowym i przede wszystkim zagranicznym. Oferuje przy tym innowacyjne i często nietypowe rozwiązania w pewnych specyficznych dla niego obszarach, związanych z produkcją systemów uzbrojenia. Przemysł obronny Republiki Serbskiej lata największego kryzysu przechodził w czasie trwania i zaraz po zakończeniu wojny domowej. Negatywnie wpłynęły na niego również skutki interwencji NATO w 1999 r. Po rozpadzie Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii i rozwiązaniu Federalnej Republiki Jugosławii, to właśnie Serbia (powstała w czerwcu 2006 roku) zachowała większość potencjału przemysłu zbrojeniowego nieistniejącego już państwa. Ułatwieniem był fakt lokalizacji sporej części ówczesnych zakładów właśnie na serbskim terytorium. Eksportowe sukcesy W sumie serbski sektor zbrojeniowy zatrudnia obecnie 20 100 osób. Obecnie to firma Jugoimport SDPR w dużej mierze zajmuje się obrotem sprzętu specjalnego, ale też inicjuje i nadzoruje wiele prac badawczo-rozwojowych. W kwietniu 2019 roku rząd Serbii ogłosił, że eksport obronny w 2018 wyniósł 897 mln USD. To był znaczący wzrost sprzedaży w tym sektorze, gdyż w 2017 roku wyniósł on 570 mln USD. Największymi odbiorcami stały się Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie oraz USA. Poza wspomnianymi państwami Serbowie eksprtowali swoje produkty przemysłu zbrojeniowego do: Bułgarii, na Cypr, do Niemiec oraz Rumunii. W latach 2012–2017 eksport obronny wzrósł aż czterokrotnie. W krajach, takich jak Bangladesz, „mali” Serbowie wygrywają nawet z silną chińską konkurencją tardycyjnie obecną na tego rodzaju rynkach. Serbia miała również eksportować swoje produkty również na Ukrainę. Istotnym wsparciem dla firm zbrojeniowych jest organizowana co dwa lata w Belgradzie wystawa uzbrojenia i sprzętu wojskowego "Partner". Odbywa się ona na terenie centrum wystawienniczego Belgradski Sajm, zlokalizowanego nad rzeką Sawą. Główny organizator to Ministerstwo Obrony Republiki Serbskiej oraz firmy Jugoimport SDPR i właśnie centrum wystawiennicze Beogradski Sajam. Cel to, w zasadzie, prezentacja osiągnięć własnego przemysłu obronnego, kierunków prowadzonych obecnie prac badawczych oraz uszczegółowienie informacji o oferowanych produktach potencjalnym klientom. Współczesną serbską ofertę charakteryzować ma duży wybór rozwiązań, jak na możliwości tak małego państwa, nawet w dość specyficznych obszarach. Co więcej, są to systemy raczej proste, ekonomiczne w procesie pozyskania i eksploatacji, a przy tym dość ciekawie zaprojektowane oraz przemyślane. Trudna historia Tak naprawdę, jeżeli w ogóle mówimy o przemyśle zbrojeniowym Serbii, to chyba należy zacząć od uruchomienia produkcji w zakładach Kragujevac Cannon Foundry w 1853 roku. Należy również wspomnieć o odlewni armat Zastava Arms, czyli jednym z ważniejszych przedsiębiorstw przemysłu obronnego tego kraju. Przemysł ten odegrał kluczową rolę podczas konfliktów z Bułgarią, a następnie w czasie trwania wojen bałkańskich przed Wielką Wojną z lat 1914-18. Wynikiem zakończenia I Wojny Światowej było wchłonięcie Czarnogóry, Słowenii i Chorwacji, a następnie pod koniec 1929 roku zamiana nazwy kraju z Królestwa Serbii na Królestwo Jugosławii. Stopniowo odbudowywany przemysł zbrojeniowy rozszerzył swoje kompetencje do budowy małych okrętów wojennych oraz samolotów. To wówczas powstały, tak znane firmy jak Ikarus, gdzie wytwarzano samoloty, silniki lotnicze i silniki do samochodów, ciężarówki i autobusy (te ostatnie powstają w firmie do dzisiaj). W Jugosławii tego czasu zaprojektowano np. rodzimy myśliwiec IK-3, eksploatowany przez lotnictwo bojowe tego kraju. Po II wojnie światowej, Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii kierowana przez Josipa Broz Tito wybrała niezależny od Moskwy kierunek. Balansując pomiędzy Zachodem i Wschodem. Odcięcie dostaw z ZSSR spowodowało, że podjęto się samodzielnego zdania projektowania i budowy wielu typów uzbrojenia (może i przy cichym wsparciu ze strony USA). Powstał wtedy m.in. własny myśliwiec S-49A/C oraz okręty podwodne. Wielka Brytania i USA dostarczały w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku samoloty bojowe, śmigłowce czy okręty wojenne i to te same, jakie otrzymywały inne kraje należące do NATO. Nadwyżki sprzętu wyeksportowano m.in. do Kambodży, Cypru, Etiopii, Hondurasu i Egiptu. Kolejnymi odbiorcami, ale już własnych konstrukcji stały się Azerbejdżan, Bangladesz, Indonezja, Irak, Libia, Kuwejt, Gwatemala, Nigeria, Peru, Zambia czy Sudan. Jednym z hitów eksportowych były samoloty odrzutowe Soko Galeb i Soko Jastreb, czołgi M-84 AB/ABK, 105 mm haubice M56/M56A1 czy 128 mm zestawy rakietowe. Serbski przemysł zbrojeniowy był bardzo ważny dla funkcjonowania państwa, ponieważ obok turystyki dostarczał najwięcej dochodów. Sprzęt artylerii lufowej i rakietowej W obszarze systemów artyleryjskich dominują 155 mm/L52 samobieżne haubice rodziny Nora-B52 oraz MGS 25 (Mobile Gun System) Aleksandr, oferowane przez Jugoimport SDPR, a skonstruowane przez specjalistów z Wojskowego Instytutu Technicznego Ministerstwa Obrony Republiki Serbskiej (VTI MO RS). Norę poza Serbią eksploatują też armie Mjanmy, Kenii, Bangladeszu czy też Cypru. Haubicę opartą na holowanej 152 mm M-84 osadzono na czteroosiowym podwoziu Kamaz-63501 z opancerzoną kabiną. Czytaj też: Chińskie systemy przeciwlotnicze będą chronić Serbię W Aleksandrze, 25 oznacza komorę nabojową o pojemności 25 dm3 (oczywiście standardowa 23 dm3 jest również dostępna). Umożliwia to uzyskanie zasięgu strzelania do 62 km pociskiem V-LAP. W Serbii od podstaw opracowano łoże, kołyskę, mechanizm podniesienia i zautomatyzowany system zasilania w amunicję dla tego działa, a nośnikiem może być np. czteroosiowe (8x8) podwozie Kamaz-6560 z opancerzona kabiną i czterema hydraulicznie rozkładanymi podporami stabilizującymi. Fot. By Srđan Popović - praca własna, licencja CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org Inny dobrze znany produkt, to ciężki uniwersalny polowy system rakietowy Šumadija osadzony na Kamazie również z opancerzoną kabiną. Można na jego lawecie montować dwa lub cztery pakiety pocisków ziemia-ziemia (łącznie cztery lub osiem) Jerina-1 z korygowaną trajektorią lotu lub dwóch po sześć rakiet niekierowanych Jerina-2. Na podstawie lawety rozmieszczono cyfrowe czujniki położenia w elewacji i azymucie, zaś na ruchomej platformie blok czujników bezwładnościowego systemu pozycjonowania. Wyrzutnia jest stabilizowana za pomocą czterech elektrycznie sterowanych (w opcji hydraulicznie) podpór. Maksymalny kąt podniesienia lawety do strzelania wynosi 480. Ponadto pojazd wyposażono w nowoczesny cyfrowy system dowodzenia i przekazywania danych, pozycjonowania i kierowania ogniem. Przejście z położenia marszowego do bojowego osiągane jest w ok. 12 minut. Czytaj też: Serbska armia ze zmodernizowanymi wyrzutniami rakietowymi LRSVM Oganj-2 to również uniwersalna polowa wyrzutnia rakietowa opracowana i rozwijana przez VTI. Z myślą o niej powstał nowy, 128 mm pocisk z korygowaną trajektorią lotu i zasięgiem do 50 km. Wyposażono go w silnik rakietowy nowego typu oraz sześć silniczków korygujących w przedniej części kadłuba. Na lawecie można ponadto montować wszelkie typy skonteneryzowanej amunicji opracowanej dla systemu LRSVM Morava oraz np. pocisk ALAS czy 232 mm pociski manewrujące Košava-1 o zasięgu ponad 45 km. Na wyrzutni zainstalowano system automatycznego pozycjonowania i ciągłego pomiaru pozycji z wykorzystaniem bezwładnościowego systemu nawigacji i odbiornika GPS, cyfrowy system sterowania napędami lawety, opancerzoną kabinę, wspomniany modułowy system amunicyjny czy SKO Thales 9310A. LRSVN Tamnava to też modułowy system zdolny do strzelania rakietami kalibru 267 i 122 mm. Jego główne komponenty to podwozie w układzie 8x8 (Kamaz-6560), pojemniki transportowo-startowe z rakietami, żuraw, laweta z napędami oraz systemy sterowania i kierowania ogniem. Wyrzutnie wyposażono w bezwładnościowy system nawigacyjny i odbiornik systemu GPS NAVSTAR/GLONASS. Fot. Srđan Popović - praca własna, licencja CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org Projekt opracowany głównie z myślą o eksporcie to LRSVN Morava czyli system dla którego przewidziano możliwość strzelania pociskami kalibrów 128, 122 i 107 mm z jedno- i wieloprowadnicowych pojemników transportowo-startowych. Ponadto w serbskiej ofercie jest polowa 32-prowadnicowa 107 mm wyrzutnia rakietowa Model 2016, kilka typów moździerzy oraz amunicji do nich (w tym kalibru 120 mm o donośności do 13 km przy strzelaniu z lufy o długości 1820 mm). Wozy bojowe, uzbrojenie do nich i ciężarówki Modernizacją czołgów M-84/84A od lat zajmuje się VTI. Jego propozycje to m.in. wóz oznaczony jako M-84AS1 (z ZSMU M15, dodatkowymi panelami pancerza reaktywnego i prętowego czy wzmocnionym silnikiem). M-84AB1 to wariant modernizacji proponowany przez Jugoimport SDPR również z dodatkowymi modułami reaktywnymi, nową optoelektroniką i SKO czy zmodernizowaną armatą 2A46M. Najnowszy wariant M-84 AS1 stał się podstawą pierwszego procesu modernizacji serbskich czołgów, ale efektem końcowym ma być model oznaczony M-84 AS2. Za ten pierwszy odpowiada Tehnički Remontni Zavod (TRZ). Czytaj też: Zmodernizowane serbskie czołgi na testach W Serbii powstały też wozy oznaczone M-84M i M84AS i są to w zasadzie eksportowe warianty czołgu M-84AB1. M-84AS przygotowano z wykorzystaniem wielu systemów krajowych czy rosyjskich, takich jak zintegrowany dzienno-nocny celownik DNNS 2 ATK z kamera termowizyjną, cyfrowy SKO,